علي جان به همراه همسرش ثريا و دو فرزندش در روستاي جهيزدان از توابع شهرستان سراب زندگي آرامي داشتند . مرد مهربان و با تقوايي كه روزها را درمزرعه به كشاورزي مشغول بود و شب ها در كنار خانواده به فكر فردا و فرداها بود كه خداوند مولود تازه اي به او بخشيد و خانواده آنها را پنج نفره كردو به اين ترتيب بود كه «عبداله» در اول خرداد ماه سال 1321 نفر پنجم اين خانواده با صفا و ساده روستايي شد و چشم و دل پدر و مادرش را روشن ساخت. ثريا مادر مهرباني كه به او شيره جان مي بخشيد و علي جان پدر دلسوزي كه براي آينده اش فكرها در سر مي پرواند . و عبداله پسري بودكه نشاط و شادي را به آنها هديه كرد . عبداله بزرگ و بزرگ تر مي شد اما دست تقدير و مشيت الهي خيلي زود اين نشاط را ازآنها گرفت و علي جان فرصت ادامه زندگي نيافت و به رحمت ايزدي پيوست. عبداله كودكي را با بي پدري گذراند تا اين سرنوشت آغاز راهي سخت و دشوار در مسير زندگي براي او باشد. فرزند سخت كوش و فداكار علي جان در عين كودكي، پر تلاش و با گذشت بود و يار و ياور مادر در تامين زندگي.
طبيعت سرسبز آذربايجان شرقي محل جنب وجوش عبداله و ساير بچه هاي روستايي جهيزدان سراب بود و وقتي شب ها خسته از بازي به خانه بازمي گشت، مادر جاي خالي پدر را براي او پر مي كرد. او نه فقط مادر بلكه پدرعبداله نيز به شمار مي رفت.
عبداله دوران تحصيل را از مكتب خانه روستا شروع كرد و مادرش هرگز نگذاشت او با درس و مشق بيگانه شود. اما گرچه او فرزند آخر خانواده بود ولي محبت مادر را با تلاش و كوشش فراوان براي امرار معاش خانواده در كنار تحصيل پاسخ گفت و مرد نان آور خانه لقب گرفت. كار سخت در مزرعه و پركردن جاي خالي پدر از او نوجواني سخت كوش ساخته بود و همين تجربه باعث موفقيت او در كار و تحصيل شد. و او علاوه بر كشاورزي و تأمين مخارج زندگي با گذراندن مراحل تحصيل و به پايان رساندن دوران ابتدايي و راهنمايي و دبيرستان موفق به گرفتن ديپلم شد. سپس براي گذراندن دوران سربازي به خدمت وظيفه اعزام گشت.
با پايان خدمت سربازي به دليل مشكلات موجود در روستا و سختي تأمين مخارج زندگي مجبور به ترك روستا و زادگاهش شد وهمراه با مادر و برادران براي يافتن شغلي مناسب و فراهم كردن زندگي بهتر براي خود و خانواده اش به تهران مهاجرت كرد و در كارخانه شير پاستوريزه كه سالهاي پس از انقلاب اسلامي اداره آن به وزارت جهاد سازندگي سپرده شد مشغول به كار شد.
مادر عبداله كه به زندگي دو پسر بزرگش سرو سامان داده بود به فكر داماد كردن آخرين يادگار علي جان افتاد و با مهيا شدن شرايط مناسب، او را به تشكيل زندگي و ازدواج تشويق كرد. تا اين كه در سال 1346 عبداله با خانم رقيه وجداني ازدواج كرد. براي عبداله ايمان، تعهد و پايبندي به خانواده تنها شروط اين پيوند و همسرآينده اش بود كه آنها را در خانواده وجداني موجود مي ديد. لذا در كمال سادگي و به دور از هر گونه تشريفات، زندگي در زير يك سقف را شروع كردند. حاصل اين ازدواج پنج فرزند دختر به نام هاي فريبا، فرزانه، فاطمه، پروانه، و زهرا و تنها فرزند پسرش علي بود.
عبداله مردي متديّن و علاقه مند به اهل بيت (ع) بود و از زحمت كشان هئيت عزاداران سالار شهيدان حضرت امام حسين(ع) كه با عشق و علاقه به اين كار مي پرداخت. او ارادت خاصي به ائمه اطهار (ع) به ويژه حضرت امام رضا(ع) داشت و خود را شفا يافته ايشان مي دانست. آن طور كه خود نقل مي كرد، در ايام جواني سر دردهاي شديد مي گرفته كه پزشكان از درمان آن عاجز مي شوند و او به حضرت امام رضا (ع) متوسل شده و براي هميشه درد را فراموش مي كند.
با شروع دوران انقلاب اسلامي و مبارزات مردم عليه رژيم طاغوت او نيز به همراه سيل خروشان مردم، سرود مرگ بر شاه سر مي دهد و به فرمان امام خميني (ره) براي از بين بردن حكومت شاهنشاهي لبيك مي گويد. همسرش نقل مي كند. « در يكي از شب هاي انقلاب عبداله آرام و قرار نداشت و خواب به چشمانش نمي رفت و چون نمي خواست خانواده اش نگران شوند به آرامي مي خواست خانه را ترك كند كه من بيدار شدم و گفتم اگر مي خواهي بروي بايد ما را هم با خود ببري»
او در سنگر مبارزه با رژيم فاسد پهلوي ماند تا انقلاب اسلامي به پيروزي رسيدو پس از انقلاب اسلامي نيز همچنان به خدمتگزاري اهل بيت (ع) ادامه داد و در حسينيه توحيد جواديه تهران از اعضاي ثابت و تأثير گذار بود كه مراسم عزاداري سالار شهيدان را به خوبي و گسترده برپا مي كردند.
او مردي صبور،آرام وخوش اخلاق بودكه آزارش به كسي نرسيد و خانواده اش از او تلخي نديد و برادران و دوستانش جز نيكي و ايثار از او چيزي به ياد ندارند. حتي زمين هاي موروثي خود در روستا را به برادرانش بخشيد.
عبداله جان دوست كه با پيوند عميق به اهل بيت (ع) روحش را صيقل داده بود عليرغم ميل باطني و علاقه شديدي كه براي جهاد في سبيل الله و شركت در جبهه هاي جنگ حق عليه باطل داشت به دليل مشكلات خانوادگي و موانع زندگي نمي توانست براي دفاع از خاك ميهن به مناطق عملياتي اعزام شود ولي هميشه دلش با رزمندگان بود و به گفته همسرش «عاشق شهادت» . گويا سرنوشت عبداله با شهادت گره خورده بود كه دشمن زبون وقتي در مقابل دلير مردان شجاع در جبهه ها ي جنگ خود را ناتوان ديد به سوي مردم بي دفاع حمله ور شد و با موشك باران مناطق مسكوني سعي در رسيدن به اهداف پليد خود داشت . در يكي از اين حملات، هواپيماي دشمن بعثي بر فراز آسمان تهران، ميدان راه آهن را هدف قرار داد و به اين ترتيب عبداله جان دوست در نوزدهم فروردين ماه سال 1365 با بمباران ميدان راه آهن تهران و برخورد تركش به بدنش شهد شيرين شهادت را نوشيد و به سوي پروردگار خويش پرواز كرد. او آن روز قبل از خروج از خانه در حالي كه به ستون داخل حياط تكيه داده بود خوب به خانواده خود نگريست نگاهش حكايتي ديگر داشت گويا اين آخرين نگاه او به خانواده اش بود ولي در يك لحظه نگاهش را از همه چيز بريد و رفت و به آرزوي شهادت كه همواره ازآن صحبت مي كرد رسيد. تا از عرش برين شاهد هميشه تاريخ باشد.
پيكر پاك آن شهيد را با عزت و سر بلندي در رديف 11 از قطعه 40 در بهشت زهراي تهران و در ميان اشك و اندوه خانواده و بستگان و دوستانش به خاك سپردند