زمستان طبيعت بود و خزان ايمان و انديشه، باد معروف نيمروز سوز و سرماي ديماه را از سطح هامون بر همه جاي سيستان پراکنده مي کرد و تاريکي دهشت زا و يأس و ترس ناشي از حکومت جابرانه رضا خان بر همه جا سايه افکنده بود.
اما روستاي «چلنگ» در بخش « شيب آب » در« زابل » حال و هواي ديگري داشت. گويا در انتظار صبح خجسته و سپيده ي اميد به سر مي برد. در کلبه ساده و به ظاهر محقر و کوچک «آقا سيد علي » شور و شوق ديگري بود .
سر انجام انتظار پايان يافت و آن روز – اول دي ماه 1307 ه ش در آن خانه ساده اما مصفا و منور به نور آيات و معطر به عطر احاديث و آميخته با بوي خوش ذکر و دعا، نوزادي چشم به عرصه دنيا گشود که بعد ها از پيام آوران و پيروان نهضت جدش حسين بن علي (ع) شد. او که اولين پسر خانواده بود، با تولد خود فضاي خانه و زاد گاه خويش را پر از شور و شادي کرد، نسيم اميد و سعادت بر دلها وزيد و غنچه تبسم بر لبها شکفت .
«سيد علي » به عشق جواد الائمه (ع)، اين ذريه زهرا (س) را «محمد تقي » نام نهاد .
پدر اين نوزاد، «سيد علي »، که از سلسله جليله سادات حسيني و از تبار مشعل داران هدايت و نور بود و خانه اش پناهگاه مردان مظلوم بشمار مي رفت، علاوه بر تبليغ و فعاليت ديني به کشاورزي روزگار مي گذراند .جد پدري «سيد محمد تقي »، مرحوم حجت
الاسلام والمسلمين، سيد حسين حسيني معروف به «سيد حسين چلنگي » از روحانيون مشهور و فاضل و مبارز سيستان و تنها کسي بود که در منطقه از مرجع تقليد آن زمان «آيت الله العظماءسيد حسين صدر»اجازه نامه داشت .وي همواره درمقابل خود کامگي و ظلم رضا خان و عوامل محلي آن، آشکارا به مخالفت و مبارزه مي پرداخت، لذا از سوي «شوکت الملک »، عامل جابر رضا خان در منطقه بارها ممنوع المنبر شده و يکبار به بيرجند تبعيد گرديد، اما در تبعيد گاه نيز با آنکه تحت نظارت شديد بود، از مبارزه خود با طاغوت و عوامل متجاوز آن دست برنداشت.
مادر سيد محمد تقي، بي بي خديجه، زني سيده وعفيف پاکدامن بود و در انجام فرائض شرعي مقيد و در آداب و دستورات اسلامي دقت نظر داشت. اين بانوي پرهيزگار براي ديگر زنان آبادي خويش، معلم و الگو به حساب مي آمد. وي در تربيت فرزندان خويش حساس و کوشا بوده، با شير پاک و دامن مطهر خود توانست چنين بزرگواري را به جامعه تحويل دهد تا مردم از فيوضات و برکاتش بهرمند گردند.

جدي مادري ايشان مرحوم آيت الله ميرسيد علي علي آبادي از انسانهاي عالم و فاضل و با تقوا و با کرامت و فردي مبارز و ظلم ستيز بود. در آن ايام ايشان درعلي آباد زابل مدرسه علميه اي داشتند که بسياري از علما و روحانيون بعدي سيستان در آنجا درس مي خواندند؛ و از برکت حضور اساتيد و مدرسين بنامي کسب دانش مي کردند. حضرت آيت الله سيد جليل الدين حسيني سيستاني که يکي از اساتيد شهير حسيني (ره) بوده اند و اينک در مشهد مقدس مقيم مي باشند از طلاب همين مدرسه بوده اند .
سيد جواد در سن 18 سالگي يعني در سا ل 1325 ه ش پس از کسب اجازه از محضر پدر، خود را آماده سفر کرد. آن شب خواب به چشمان آقا سيد محمد تقي نمي آمد، فردا روز حرکت بود و او غرق تفکرات خويش. گاهي خود را در حرم حضرت امام رضا (ع) مي ديد؛ گاهي مشغول خواندن زيارت نامه و زماني در جلسه درس و... صبح زود از خواب بيدار شد؛ توشه سفر را برداشت و از همه خداحافظي کرد، و همراه کاروان زائران حضرت رضا (ع) راهي کوي دوست گرديد. بعد از چند روز خود را در جوار کعبه دلها و بارگاه قدس غريب الغربا ديد.

آقا سيد محمد تقي که اينک در وادي ايمن رضا (ع) آمده بود تا داروي شيفتگي خويش را به علوم مکتب اهل بيت (ع) در جواربارگاه ملکوتي اش بيابد، ابتدا به زيارت ضريح نوراني و شفا بخش شتافت و بوسه بر درو ديوار و ضريح و پنجره هاي معطر ولايت زد و راز و نياز و درد دل خويش را به محضر دوست اظهار کرد؛ آنگاه توفيق خود را از جد باکرامتش مسئلت نمود و آن را مايه وصول به اهداف عاليه خويش کرد. سپس همانگونه که پدرش سفارش کرده بود به سراغ آقا سيد جليل الدين حسيني که از آشنايان و اقوام ايشان بود، رفت و با راهنمايي ايشان در حجره اي سکني گزيد و مشغول تحصيل شد. اين سيد بزرگوار علاوه بر آنکه يکي از اساتيد آقا سيد محمد تقي بودند، هميشه مرشد و راهنما و پشتيبان او نيز بودند.

مشهد الرضا (ع) که يکي از شهرهاي مهم و مذهبي ايران است. از نظر موقعيت علمي، تاريخ درخشاني دارد و در طول تاريخ خاستگاه دانشمندان بزرگي بوده است.
حوزه هاي علميه اين شهر قدمت طولاني دارد و پس از قم، پررونق ترين مرکز علمي شيعه به شمار مي رود؛ مخصوصاَ از زماني که حضرت آيت الله ميلاني (ره) در سال 1334 ش در مشهد مقيم شد و رشد و اصلاح قابل توجهي در آن بوجود آورد، اين مرکز علمي رونقي مضاعف پيدا کرد و شکوفا شد.
يکي از مدارس قديمي اين شهر، «بالاسر» بود که در نزديکي و چسبيده به حرم امام هشتم (ع) قرار داشت و از فضاي روحاني و ملکوتي ويژه اي برخوردار بود و اينک، آن مکان در طرح توسعه حرم قرار گرفته و يکي از رواقهاي حرم آن حضرت مي باشد.
آقا سيد محمد تقي در حجره اي ساده و کوچک در مدرسه بالاسر سکني گزيد و مشغول تحصيل شد و با دوستاني چون مقا م معظم رهبري، حضرت آيت الله خامنه اي، و تعدادي ديگر از شخصيتهاي عالم و مبارز،آشنا شد. اين آشناييها زمينه اي گرديد براي پرورش روح حماسي و ظلم ستيزي او تا پايان عمر که در رفتار و کردار ايشان متبلور بود.
در محضر ابرار، سيد محمد تقي از اساتيد ارزشمند و پرآوازه آن روزگار بهره اي وافر برد و در اندک زماني در علوم مختلف حوزوي، خلاقيت و استعداد خود را ظاهر ساخت. بر اساس دست خط آن بزرگوار که موجود است، ايشان در مدت 12 سال يعني تا سال 1337 ش که آن نوشته را تقريرکرده دروسي را به شرح ذيل فرا گرفته است :
دروس و نحو و معاني و بيان و بديع ومنطق و قوانين را نزد شيخ حسين مصباح و فقه را نزد آيت الله سيد جليل الدين حسيني آموخت؛ منطق عالي را در محضر «شيخ جعفر » و فقه و اصول را از محضر آيت الله العظمي ميلاني (ره) که از مراجع تقليد زمان بودند، فيض وافر برد و تا زماني که از مشهد به زابل مراجعت کرد، در کلاس درس ايشان حضور فعال داشت. همچنين حکمت و اعتقادات و معارف فقه را از محضر آيت الله حاج شيخ مجتبي قزويني آموخت و نيز در آموختن فقه و اصول در درس آيت الله شيخ کاظم دامغاني شرکت مي نمود.
ايشان در مدت 16 سالي که در مشهد بسر مي برد علاوه بر آنچه ذکر شد، از محضراساتيدي چون آيت الله ميرزا جواد ملکي تبريزي (ره)، فقيه سبزواري، آيت الله شيخ غلامحسين تبريزي (ره)، ميرزا احمد مدرس يزدي و اد يب نيشابوري، علم و عرفان و ادب کسب نمود.
منبع:همراه آفتاب، نوشته ي دادخدا خدايار،نشر کنگره بزرگداشت سرداران وشهداي سيستان وبلوچستان-1377

خاطرات
حاج عبدالجواد گزمه :
دريکي از روزهاي سال 1357 که تظاهرات در شهر زابل انجام مي شد، بنده هم مثل تعداد کثيري از مردم زابل عازم مسجد حکيم بودم تا پس از تجمع در آن مکان، در راهپيمايي شرکت نماييم. رئيس شهرباني وقت سرهنگ شاهرخ بود که به همت و تدبير شهيد حسيني، وي هماهنگ با انقلابيون بود وسعي مي کرد تا درگيري بين مردم تظاهرکننده و مأموران ايجاد نشود. آنروز هنگامي که به ميدان جنب مسجد رسيدم، سرهنگ شاهرخ در مسجد بود و براي مردم صحبت مي کرد که راهپيمايي خود را با آرامش انجام دهند و از آتش زدن و حمله به مراکز دولتي و بانکها خودداري نمايند و... يکي از مأموران ساواکي و طاغوتي که مخالف رويه سرهنگ شاهرخ بود و قصد داشت تا تشنج و بحران ايجاد کند، جلو من را گرفته و مرا از اتوموبيلم پايين آورد و شيشه آن را شکسته و مرا مورد ضرب و شتم قرارداد. عده اي از مردم قصد داشتند تا به مأموران حمله کنند؛ اما سرهنگ شاهرخ خود را به ما رساند و با مأمور مذکور شديداً بر خورد کرده و اسلحه را از او گرفت و دستور بازداشت او را داد و ديگر مأموران را نيز دستور داد تا آنجا را ترک کنند و از اين طريق مانع از ايجاد درگيري و تشنج ميان مردم شد. وجود و هماهنگي امثال سرهنگ شاهرخ از برکات و اثرات حضور مدبرانه شهيد حسيني بعنوان جلودار مردم مبارز در منطقه بود.

قبل از انقلاب، در يک ماه مبارک رمضان، شهيد حسيني با تعدادي از روحانيون و طلاب در منزل بنده براي افطار دعوت بودند. پس از انجام فريضه نماز، ايشان به همراه تعدادي ديگر از علماي شهر به منزل آمدند؛ سفره افطاري پهن شد و مهمانان مشغول صرف شام شدند. طولي نکشيد که از جانب ساواک براي جلب شهيد حسيني آمدند و گفتند وظيفه داريم همين حالا، ايشان را به ساواک ببريم. حاضرين نا راحت شدند؛ عده اي هم ترسيده بودند. آن بزرگوار با آرامش و طمأمينه و به طورعادي با موضوع برخورد کرده و با لبخند و مزاح مجلس را آرام کرد و آنگاه فرمود: شما تشريف داشته باشيد من مي روم و زود برمي گردم؛ سپس مجلس را ترک کرد و با مأموران رفت. ساعتي نگذشت که دوباره برگشت و در جمع مهمانان نشست و با روحيه اي بالا مطالبي ايراد کرد که همه را متحير ساخت.

حسن لکزايي:
فعاليتهاي مذهبي ايشان تنها در محدوده سيستان خلاصه نمي شد، بلکه وجودشان در همه جا باعث خير و برکت بود. بعد از پيروزي انقلاب روزي به منزل ايشان رفتم؛ پس از اينکه جلسه خصوصي شد، جواني را به من معرفي کرد و گفت: ايشان آقاي ... از مجاهدين صديق افغانستان هستند؛ آيا شما حاضريد با ايشان همکاري کنيد؟ بنده عرض کردم دستور شما مطاع است. آن گاه فرمودند اسلام مرز ندارد؛ هر جا مسلماني به کمک ما نياز پيدا کند، وظيفه ديني و انساني ما حکم مي کند تا به ياري او بشتابيم و انقلاب ما هم ادامه همين تفکر است. آن روز، انديشه والا و ديدگاه روشن اسلامي آقاي حسيني باعث شد تا آن مجاهد افغاني به قول همکاري من دلگرم شود.

اوايل سال 1357 بود آقا بنده را خواست و فرمود: که نياز به تهيه اسلحه است آيا مي توانيد از طريق افغانستان اسلحه تهيه کنيد؟ گفتم بله. ايشان مبلغي پول به همراه يک نفر که غير بومي بود، در اختيارم گذاشت. بنده به همراه آن فرد که نماينده آقا بود چند دفعه به افغانستان رفتيم؛ او را لباس محلي مي پوشاندم؛ درابتدا بلد نبود عمامه محلي را بر سر بپيچد؛ کم کم بلند شد و تعدادي اسلحه در سه نوع شامل: کلت، کلاش و سمينوف تهيه کرديم و تحويل داديم. آنگاه آنها را با روش هاي خاص به استانهاي ديگر حمل مي کردند.
يک بار ديگر هم دو روحاني به نام هاي «شيخ غلامعلي » و «شيخ محمد حسين »را معرفي کرد که آنها را بصورت مخفيانه حفظ کنيم. اين آقايون حدود دو سال در منزل ما در منطقه قلعه رستم زندگي مي کردند و کسي آنها را نشناخت؛ تا اينکه فرمودند آنها را از منطقه خارج کنيم که چنين کرديم و آنها به سلامت رفتند .

حاج محمد علي مشهدي :
در محرم 1357 مسجد حکيم بيش از هر زمان ديگري ميزبان و جايگاه جمعيت مردم مبارز بود؛ مخصوصاً که آقاي ري شهري نيز در آن ايام در مسجد سخنراني داشت.
يک روز خبر آوردند که آقاي ... در يکي از جاده هاي ورودي شهر با عده اي چماق به دست عکس شاه را به دست گرفته و از عابرين مي خواهد تا آن را به عنوان عکس پدر تاجدار ببوسند و کساني را که از اين امر امتناع کنند، مورد ضرب و شتم قرار مي دهند. شهيد از اين موضوع ناراحت شده و رهنمودهايي را ارائه کردند. فرد مذکور فرزندي داشت که مثل پدرش از سر سپردگان طاغوت بود. اما براي رد گم کردن و نيز خبر چيني، بعضاً به مسجد حکيم مي آمد.
لحظاتي بعد، فرزند آن ضد انقلاب به مسجد حکيم آمد و تعدادي از مردم اعتراض کردند. شهيد حسيني (ره) به او فرمود: شنيده ام پدرت چنين کارهايي مي کند. وي براي تبرئه خود پاسخ داد: من از چنين پدري بيزارم. شهيد که از قبل او را به خوبي مي شناخت ، با توجه به نفاق او و نيز اعتراض شديد مردم فرمود: قبول نيست، مردم مي گويند. اگر راست مي گويي بايد از پشت بلندگو وعلني از پدرت بيزاري بجويي. او که اوضاع را براي خود نا مساعد ديد، مجبورشد چنين کند و از پدرش تبري جست .

حاج حسن منصور بستاني:
درايام پيروزي انقلاب شهيد حسيني (ره) براي گرد آوردن مردم برنامه خاصي داشت. او در هر محل و روستايي معمولا ًيک يا چند نفر فدايي و متعهد داشت و هنگامي که ضرورت حضور آنها احساس مي شد، به همان افراد خاص اطلاع مي داد و آنها مسئول بودند تا محله و روستاي خود را بسيج کنند. ديده مي شد که گاه هزار نفر و يا بيشتر فدايي و جان بر کف در محل مورد نظر در جريان توطئه گروهک هاي ضد انقلاب حاضر مي شوند. اين مسأله بارها اتفاق افتاده بود.
وقتي خبر شهادت ايشان به زابل رسيد، همين فدائيان و معتمدان آقا آن قدر ناراحت شدند که اگر عزيزترين فرد از خانواده شان را از دست مي دادند، اينقدر محزون و غمگين نمي شدند.

جريان دستگيري
تابستان سال 1353 يک روز نزديک ظهر آوردند که رئيس ساواک با تعدادي از ماموران به منزل حاج آقا حسيني هجوم آورده و مزل ايشان را محاصره کردند. بنده دو چرخه اي داشتم؛ سوار شدم و سرکوچه منزل ايشان ايستادم تا از جريان با خبر شوم. چند ساعتي گذشت. نزديک عصر، ايشان را به همراه تعدادي از کتابهايش از منزل خارج کردند و سوار ماشين نمودند. کنجکاوانه به دنبالشان راه افتادم؛ ديدم ايشان را به مسجد حکيم برده و به بازرسي کتابخانه تحويل دادند. حدود ساعت 9 الي 10 شب شد. آقا را دوباره سوار ماشين کردند و با تعدادي از کتابهاي کتابخانه مسجد به محل منزل تيمور خان که ساواک در آنجا مستقر بود، رسانده و داخل شدند. من هم در کنار خيابان مخفي شده و منتظر ماندم. حدود دو ساعتي طول کشيد؛ يکي از مأموران ساواک بيرون آمد و اطراف را پاييد و دوباره به منزل بر گشت. چند دقيقه بعد در باز شد و دو اتومبيل لندرور خارج شدند. در اتومبيل دومي آقا نشسته بود؛ اتومبيل ها حرکت کردند به اطراف خياباني که مسير زاهدان بود. من نيز با دو چرخه با حد اکثر سرعتي که مي توانستم، آنها را دنبال کردم تا اين که در ترمينال محل فعلي از نظر دور شدند. با اين همه تاب نياوردم و تا ابتداي ورودي شهر آمدم. درهمين لحظه متوجه شدم که لند رور اولي بر گشت ويقين کردم آقا را به زاهدان اعزام کرده اند. شب از نيمه گذشته بود. به منزل آقا آمدم که خبر بدهم. ديدم والده و همسر و فرزندان بزرگتر آقا و تعدادي از نزديکان ايشان در غم و اندوه و ناراحتي به سر مي برند. ناچار جريان را تعريف کردم، اما جز همدردي و توصيه به صبر کار ديگري از دستم بر نمي آمد. ظهر روز بعد راننده همان اتومبيل را ديدم که آمد درب منزل شهيد و تسبيحي را تحويل داد. از او پرسيدم اين تسبيح را چه کسي فرستاده؟ گفت: اين را آقا سيد محمد تقي در فرود گاه زاهدان داد که به منزلش تحويل دهم. فهميدم که آن بزرگوار با اين عمل زيرکانه مي خواسته اطلاع دهد که او را به تهران منتقل کرده اند. تا مدتي پس از دستگيري، کسي از ايشان اطلاع نداشت؛ تا اينکه يکي از مأموران شهرباني زندان قصر تهران، به خانواده آقا پيغام داد که او را در زندان قصر نگه داشته اند.

حجت الاسلام سيد حسين موسوي سرحدي:
هيد حسيني حتي بعد از اينکه نماينده مجلس شده بود، در هر فرصتي براي وعظ و خطابه و روضه خواني به زابل بازمي گشت و دهه اول محرم را در روستاي چلنگ به عزاداري مي پرداخت. يک روز تعدادي طلبه را در منزل آقاي سيد هادي شاهرودي نوه آيت الله شاهرودي جمع کرد و گفت: ما در هرجا و هرمقامي که باشيم بايد نقش انبياء را که هدايت مردم است، حفظ کنيم. شما دست از فعاليتهاي تبليغي خود بر نداريد و کارتان را ادامه دهيد. ايشان به قدري مقيد به اصول مذهبي بود که به آقاي هاشمي رفسنجاني گفته بود: اگر براي امام جماعت زابل چاره اي نيند يشيد و شخصي را تعيين نکنيد، از مجلس کناره مي گيرم و به کار قبلي ام ادامه مي دهم.
بوي خون
سا ل 1355 اوج فعاليت هاي آقا در زابل بود. همه جا از فعاليتهاي ايشان صحبت مي شد. بعضي از مردم که رعب و وحشت در دلشان اثر کرده بود، مي گفتند: مسجد حکيم بوي خون مي دهد. هر کس به آنجا برود، رژيم باز مي گردد؛ زيرا آقاي حسيني در همه جا و همه وقت از امام خميني سخن مي گفت و راه او را تبليغ مي کرد؛ حتي زماني که ممنوع المنبر بود نشسته سخنراني مي کرد و در همه حال موجي از اتهامات و تهديدها را به جان مي خريد، اما در اراده شان خللي ايجاد نمي شد .

مدتي پس از پيروزي انقلاب، حضرت آيت الله خامنه اي از سوي امام به سيستان آمدند تا از نزديک منطقه را بازديد نمايند. جلسه اي در منزل حاج آقا بختياري تشکيل شد؛ روحانيون منطقه به همراه عده اي از بازاريان در جلسه بودند و سؤالاتي از ايشان پرسيدند و جواب شنيدند. مقام معظم رهبري که به عنوان مأمور و نماينده امام به منطقه آمده بودند، پس از ساعاتي درخواست کردند که فقط روحانيت بمانند.
وقتي مجلس خلوت شد و فقط روحانيون و طلاب ماندند، خطاب به کساني که گلايه از شهيد حسيني داشتند، فرمودند: حاج آقاي حسيني فرد شناخته شده اي هستند و اقدامات ايشان و نامزد شدنشان براي انتخابات خبرگان با هماهنگي و اجازه مسئولين انقلاب اسلامي بوده است. خدمات و فعاليتهاي ايشان در قبل از انقلاب را فراموش نکنيد؛ زماني که شهيد اندرزگو را از مشهد، تحويل ايشان داديم. پذيرفتن شهيد اندرزگو که رجالي از حکومت را ترور کرده بود، کار آساني نبود. خيلي ها اين کار را نمي کردند. روزي که آقاي حسيني را دستگير کردند، احساس کرديم چند نفر از ما رفتني هستيم، اما مقاومت ايشان باعث شد کسي لو نرود. زحمات ايشان براي کسي پوشيده نيست. مقام معظم رهبري به ايشان استاد خطاب مي کردند. حمايت حضرت آيت الله خامنه اي از شهيد حسيني باعث شد بعضي از مخالفين سر جا بنشينند و ارادت مريدان ايشان نيز بيشتر شود.

يکي از کارهاي فرهنگي شهسيد حسيني (ره) در سيستان، در ايامي که ممنوع المنبربود، تشکيل کلاسهاي قرآن بود. ايشان تعدادي از طلاب فاضل بومي و غير بومي را که هم انقلابي بودند و هم در امور تيليغي و فرهنگي مبتکر بودند و تدريس قرآن را به سبک جديد مي دانستند، در ايام تابستان از قم و مشهد دعوت مي کرد تا در روستاهاي منطقه کلاس قرآن داير کنند و درکنار آن اصول و فروع دين و مسائل سياسي و اجتماعي را هم به مردم مخصوصاً قشر جوان و نوجوان بياموزند.
بنده و چند تن از طلبه ها در بخش شيب آب کلاس داشتيم. در جنب کلاس يک روز بنا گذاشتيم که شرکت کنندگان در کلاسها را به اردو ببريم. همه از روستا حرکت کرديم و به هم رسيديم. در بين راه نهرهايي بود که بچه ها شنا مي کردند. به ابتکار يکي از طلبه ها و حمايت شهيد حسيني براي آنها لباس فرمي تهيه کرديم که آرم نداي اسلام داشت. حدود دويست دانش آموز را به روستاهاي اطراف مي برديم و در فرصت هاي منا سب آموزش هاي عقيدتي ارائه مي کرديم. غذاي آنان توسط بعضي از افراد خير تهيه مي شد و خصوصاً چون منطقه انگور داشت، از اين ميوه استفاده مي شد. شب در روستاي محل تولد شهيد حسيني، چلنگ، مانديم و ميهمان اقوام شهيد حسيني بوديم. اين طرح اينقدر براي آنان ارزش داشت که براي بچه ها گوسفند ذبح کردند و از آنها پذيرايي نمودند. اين برنامه در روستاهاي مختلف تکرار شد و مردم هر چند وضع مالي خوبي نداشتند، اما کمک مي کردند.
ادامه کلاسها بار مالي داشت. شهيد حسيني فرمود: من حتي اگر شده پول قرض مي کنم تا کلاسها ادامه يابد؛ لذا کلاسها ادامه يافت و يک روز که مصادف با نيمه شعبان بود، شهيد حسيني همه کلاسهاي منطقه را به شهر دعوت کرد و در مسجد حکيم تجمع نمود. سپس جشن مفصلي بر پا شد. توسط گروه تئاتري که به ابتکار ايشان و طلاب ديگر تشکيل شده بود، براي آنان نمايش اجرا شد و از نظر غذايي نيز خوب از شرکت کنندگان پذيرايي گرديد و...
اين کلاسها تأثيرات مفيد بسياري به جاي گذاشت؛ به نحوي که مردم خواستار آن بودند تا چنين کلاسهايي همه ساله در روستاها برگزار شود و چنين هم شد.

يک روز در تهران خدمت ايشان رسيدم. فرمودند برويد قم خدمت آيت الله مشکيني و بفرماييد که به بني صدر اعتمادي نيست. خاطر جمع نباشيد، زيرا با اينکه جنگ شروع شده، او در جهت پيشبرد جنگ کاري انجام نمي دهد. همين الان که رزمندگان نياز فوري به مهمات سنگين دارند، دويست دستگاه تانک در پادگان کرج است، اما نبني صدر اجازه نداده است که اين تانکها به جبهه منتقل شوند و...
بنده حسب الامر ايشان خدمت آقايان رسيدم و گفته هاي ايشان را منتقل کردم، پس از بررسي معلوم شد که چنين است؛ و موضوع مخفي بودن تانک ها درست مي باشد .

مدتي پس از پيروزي انقلاب متأسفانه جو خاصي عليه روحانيت به وجود آمده بود وسيستان هم از اين قاعده مستثني نبود.
به نحوي که حتي بعضي از بچه هاي متدين و حزب اللهي نيز به شهيد حسيني بدبين شده و او را متهم به سازشکاري مي کردند. بنده خيلي متأثر شدم. آمدم خدمت شهيد حسيني و به ايشان عرض کردم: شما مصلحتاً مدتي از زابل به مشهد و يا قم مهاجرت کنيد؛ شايد اين جو بهتر شود. فرمود: تکليف شرعي است؛ بايد من در منطقه بمانم و اين جو کاذب را بشکنم.
لذا ايشان را مي ديدم که در هر فرصتي سعي در روشنگري و تنوير افکار جوانان دارد، حتي سر چهارراهها بلند گو بدست مي گرفت و براي گروه هاي مختلف سخنراني مي کرد و از اسلام ناب و مواضع روحانيت متعهد دفاع مي کرد.

شهيد حسيني (ره) پس از پيروزي انقلاب اسلامي سپاه و کميته و دادگاه انقلاب اسلامي تشکيل داد و مستقيماً آنها را اداره مي کرد. يک روز از زابل، با بنده که در قم بودم تماس تلفني گرفتند و فرمودند: که به مسئولين مراجعه کنيد و حکم تعزيري برايم بگيريد، چون در اينجا مواردي پيش مي آيد که لازم است تعدادي تعزير شوند. بنده از اين درخواست ايشان تعجب کردم، زيرا خودش، صاحب رأي و مجتهد بود و نيازي به مجوز تعزيرنداشت ،اما متوجه شدم که به علت رعايت نهايت احتياط و تقواي اداري و سياسي، مي خواهد بدون اذن حکومت، عملي انجام ندهد.
خدمت آيت الله مشکيني رسيدم. آيت الله مشکيني با توجه به شناختي که از شهيد داشتند، فوراً و سريع حکمي نوشته و به دست بنده دادند و من هم رأساً آن حکم و مجوز را به سيستان آورده و به ايشان رساندم .

شهيد حسيني (ره) شخصيتي بسيار ارزنده بودند؛ از جهت علمي نعمتي بودند. به نظر من ايشان مصداق اين حديث شريف پيامبر بزرگوار اسلام (ص) هستند که فرمود: مداد العلما ء افضل من دماءالشهداء. ايشان کانوني بودند که شهيد پرورش دادند. قلم و سخنان ايشان در منطقه جواني را جذب مي کرد. هم قبل از پيروزي انقلاب اسلامي فعاليت داشتند و هم در پيروزي انقلاب نقش داشتند و پس از انقلاب نيز منشاء خدمات بزرگي در جامعه شدند.
به جرأت مي توان گفت که اکثر شهداي بزرگوار سيستان مستقيماً از دست پرورده هاي شهيد حسيني بودند. ايشان هم شهيد ساز بود و هم خود به افتخار شهادت نايل آمد.

تهيه رساله امام کار مشکلي بود. بعد از ممنوعيت رساله از طرف حکومت، اين کتاب حکم قاچاق را داشت و از هرکس گرفته مي شد زندان و جريمه سنگيني همراه داشت. شهيد حسيني که يگان عامل توزيع رساله درم نطقه بود، رساله را با مشکلات زيادي از نقاط دور حتي خارج از کشور وارد مي کرد و بين افراد مطمئن توزيع مي نمود. در سال 44 ايشان به بنده يک رساله امام خميني هديه کرد؛ اما صفحه اول آن را جدا تحويل داد و فرمود: امام دشمنان زيادي دارد؛ شما فتوا را بخوانيد و آموزش دهيد و بگوييد از امام است ولي صفحه اول را جدا نگهداريد.

سيد به عنوان نماينده مردم وارد مجلس شد. او معتقد بود حفظ دستاوردهاي انقلاب مشکل تر از ايجاد آن است. بني صدر را به خوبي مي شناخت و از بدو امر با او مخالف بود. بدين جهت هنگام انتخابات رياست جمهوري به بنده گفت: آقاي ميرزايي مي دانيد چه کسي صلاحيت رياست جمهوري را دارد؟ عرض کردم نظر شما چيست؟ فرمود به آقاي حسن حبيبي رأي بدهيد و براي او تبليغ کنيد؛ به بني صدر رأي ندهيد. گفتم مردم مي گويند بني صدر سيد است و پدرش نيز روحاني است. گفت اگر پدرش روحاني بود ريشش را نمي تراشيد. اين پسر ناخلف، لايق اين مسند نيست. آقاي حسيني اين حرف را در عمل نيز به اثبات رسانده و يکي از کساني که متن عدم کفايت بني صدر را در مجلس امضا کرد، ايشان بود.

شهيد حسيني (ره) داراي خصوصيات و ويژگي هاي مثبت زيادي بودند. يکي از فضائل ايشان قريحه شعر و شاعري است و گويا ايشان اشعار زيادي دشته اند که اميد است جمع آوري و تدوين شود. در اوايل انقلاب که در کردستان جنگ و در گيري بين سپاهيان انقلاب و گروهکها جريان داشت، جنازه يکي از برادران سپاهي از منطقه سيستان را که در کردستان به شهادت رسيده بود به زابل آوردند تا تشييع شود. تعدادي از برادران تعاون سپاه که مقدمات مراسم را آماده مي کردند، بدنبال چند بيت شعر و يا شعار مناسب بودند که در طول تشييع جنازه قرائت شود. شهيد حسيني وقتي متوجه موضوع شد، کاغذي طلب کردند و سپس في البداهه و فوري ابيات و اشعاري را سرودند که به صورت نوحه در مراسم استفاده شد.
مرگ اگر مرگ است گو نزد من آي
پس از پيروزي انقلاب که منافقين و گروهکها فعاليت شديد داشتند و بر عليه نظام خدعه و نيرنگ مي کردند، شهيد حسيني (ره) در مقابل آنها چون کوهي استوار ايستاده بود و خبائث دروني آنها را برملا و افشا مي کرد؛ لذا منافقين و گروهکها نوک حمله خود را به سوي ايشان قرار داده و آن بزرگوار را تهديد به مرگ کرده بودند. به خاطر دارم ايشان در چهار راه پادگان زابل سخنراني کوبنده اي بر عليه آنان ايراد کردند و در مقابل تهديد گروهک هاي ضد انقلاب شعري خواندند که بنده براي اولين بار با آن شور حماسي شنيدم و حفظ کردم.
مرگ اگر مرد است گو نزد من آي
تا که در آغوشش بگيرم تنگ تنگ
من زاو جاني ستانم جاودان
او زمن دلقي ستاند رنگ رنگ

نظام الدين واعظي:
در سال 1349 که خشکسالي و قحطي در سيستان رخ داده بود، با پيگيري شهيد حسيني حضرت آيت الله آشتياني با تعداد ديگري از افراد مؤمن و خير تهران، مقداري آذوقه و مايحتاج ضروري را براي نيازمندان قحطي زده سيستان آوردند و سپس تحت نظر شهيد، شبانه به روستا منتقل و توزيع کردند. يک شب به يکي از روستاهاي شيب آب زابل رفتيم تا کمکهاي جنسي را که اکثراً آرد بود، بين مردم تقسيم کنيم. وانت حامل آذوقه ها را به علت اينکه داخل روستا جاده و خيابان ماشين رو نبود، در نزديکي روستا متوقف کرديم و لازم بود که کيسه هاي 30 الي 40 کيلويي را بر پشت حمل کنيم. شهيد حسيني هم همراه ديگران، آن کيسه ها را به دوش مي گرفت و حمل مي کرد. ازايشان خواستيم به رعايت ضعف و مريضي جسمي، از اين کار خودداري کند و حمل کيسه ها را برعهده ما بگذارد. آن بزرگوار به سيره اجداد طاهرينش اشاره کرد و فرمود: بر پشت آن بزرگواران آثار حمل بار بوده است؛ حتي آنان از مال خويش مي دادند در حاليکه ما کمکهاي ديگران را حمل مي کنيم.
او ابايي از خدمت نداشت و زندگي او با زحمتهاي بد ني و جسمي همراه بود.

رژيم پهلوي زماني به دستگري و حبس شهيد حسيني اقدام کرد که کاملاً از سازش و انعطاف او مأيوس شده بود. رژيم خيلي سعي کرد تا او را با وعده و وعيد با خود همراه کند اما هر چه بيشتر تلاش نمود کمتر نتيجه گرفت. او در بيان حق از هيچ قدرتي نمي هراسيد. سرهنگ رضواني رئيس وقت ساواک استان در جايي گفته بود که خيلي دوست داشتم به سيد کمک کنم. اما چون ايشان انعطاف ناپذير است و حتي حاضر نيست حرفهايش را تأمل کند، به گونه اي که بتوان واسطه شد و موضوع را حل و فصل کرد. مجبور شديم او را دستگير و زنداني کنيم .
سرهنگ رضواني چند بار با شهيد حسيني با واسطه گري و در منزل رئيس داد گاه آن زمان بحث و مذاکره کرده بود و از او خواسته بود تا دست از صراحت و مبارزات خود بر دارد. حتي زماني که قرار بود وزير مشاور آن زمان (جواد منصور ) به زابل بيايد، سرهنگ رضواني مرا ديد و صحبت کرد و پيغام فرستاد که سيد را بگو به فکر زن و فرزند و دوستان خود باشد و کوتاه بيايد و تظاهر به مخالفت نکند.
اما شهيد حسيني فردي نبود که به همين اندازه تسامح هم راضي باشد.

بعد از پيروزي انقلاب شبي در خدمت شهيد حسيني بودم. تلويزون محاکمه چند تن از عوامل ساواک را نشان مي داد. يکي از آنها را شناخت و فرمود: در زماني که دستگير شده بودم دو مرتبه مرا پيش اين مرد بردند. وقت بردن راه را مي فهميدم او را مي شناختم، اما وقت برگشتن بر اثر شکنجه و اذيت، کسي را نمي شناختم و زمان و مسير را نمي فهميدم، يعني تقريباً بي هوش بر مي گشتم.
به شهيد پيشنهاد شد که بر عليه اين آقا شکايت کنيد تا به مجازات اعمال ننگين خود برسد.
اما علو طبع ايشان در حدي بود که فرمود: من به شکرانه اينکه خداوند هدف ما را پيروز کرده است، تصميم ندارم از اين شکايت کنم. لذا آن بزرگوار از هيچ کس از مسئولين و مأمورن ساواک منطقه و کشور شکايت نفرمود و به ما نيز توصيه کرد که از رئيس ساواک زابل شکايت نکنيم.

حضرت آيت الله خزعلي قبل از پيروزي انقلاب در زابل تبعيد بود. پس از اتمام دوره تبعيد به قم بر گشت. شهيد حسيني تصميم گرفت تا وي را براي سخنراني به زابل دعوت نمايد تا هم از وجود ايشان در تبليغ دين و سياست استفاده شود و هم در قبال بي حرمتي ها و توهينهايي که در سالهاي تبعيد از جانب رژيم نسبت به وي شده بود، احترامي صورت گيرد. براي اين منظور تعدادي از دوستان را جمع کرد و فرمود: براي استقبال از آقاي خزعلي بايد برنامه ريزي ويژه اي صورت گيرد تا بدين وسيله دهن کجي به رژيم کرده و يک مانور سياسي انجام داده باشيم.
خدا توفيق داد روزي که آقاي خزعلي از زاهدان به زابل آمدند، با تدبير و برنامه ريزي شهيد حسيني و مريدانش بيش از يکصد اتومبيل به استقبال ايشان آمدند و او را با جلال و عظمت خاصي وارد شهر کردند و چند شبي هم در مسجد حکيم سخنراني فرمودند. جمع کثيري از مردم از منبر ايشان استفاده کردند.
اين يک نمونه از فعاليتهاي موفق تبليغي، سياسي شهيد حسيني بود.

آثارمنتشر شده درباره شهيد
آفتاب سيستان
آفتابي که نور ايمان داشت روح سبزي به لطف باران داشت
سيد سر خلال آتش رنگ باشهيدان سبز هم آهنگ
تا که شولاي عشق را پوشيد در کمال جنون خدا را ديد
در خم زلف خون به خود پيچيد دامن از ننگ خاکيان برچيد
ارجعي شد به جان او دمساز کرد از شوق تا خد ا پرواز
مثل مجنون که شور ليلا داشت قطره مانند ميل دريا داشت
بخت يک جرعه اي زجامش شد رفرف و سدره زير گامش شد
چون به سر چشمه عزم ميدان کرد جان به ميقات عشق قربان کرد
ناز همواره به نيازش بود برگ آلاله جانمازش بود
چون حسيني بهشتي آسا شد راز سر چشمه آشکارا شد
عزم پرور با شهيدان کرد حجله عشق را چراغان کرد
آن شهيدان مست خون پالا شاهدان حريم او دانا
آن عقابان آهنين چنگال شب شکافان سرخ آتش بال
آن شرف زادگان غيرتمند کهکشان هاي آسمان پيوند
آن حسن سيرتان گل سيما آن حسين مسلکان پا بر جا
تا خدا پرکشان زشوق وصال سينه از شور عشق مالامال
رهنوردان خطه ايثار سينه سرخان صحنه پيکار
يوسفان رشيد کنعان زاد شير مردان بيشه فرياد
جرعه نوشان جام دلتنگي جان نثاران بزم يکرنگي
راست قامت يلان جان افروز جاودان شعله هاي آتش افروز
بسته سر بند سرخ يا زهرا يا علي گو به شام عاشورا
پر کشيدند تا خدا از خاک سينه از تيغ سبز هجران چاک
عبدالله واثق عباسي

آن سيد سبز پوش بيدار
هفتاد و دوسينه سرخ زيبا در باغ سپيده پر گشودند
در حجله آسمان آبي بر محمل سرخ خون غنودند
شب بود ودل عدو پر از کين از نغمه روحبخش ايمان
شب بود و چراغ ماه مي سوخت چون لاله به تربت شهيدان
ناگاه چراغ روشن ماه با سنگ سياه کين فرو ريخت
هفتاد و دو سينه سرخ زيبا بال و پرشان به خون در آميخت
خون طره زد از ميان آوار آن شب که ستاره نقره مي بيخت
آن شب که براده هاي تکبير از حجره هاي تشنه مي ريخت
آن شب که نواي ارجعي را با ناي بريده سبز خواندند
هفتاد و دو سرو سبز جان را چون شعله به باغ خون نشاندند
هفتاد و دو لاله بهاري هفتاد و دو باغ سبز پر گل
هفتاد و دو ار غوان پر پر هفتاد و دو سرو سرخ کاکل
در شط شقايق، ابر باروت باليد و تذرو زخم گل کرد
سر چشمه چونيل گشت و ايمان هفتاد و دو تن کليم پرورد
يک موسي از آن ميان حسيني است آن سبز قباي سرخ کاکل
آن کرز رگ جان خود بر آورد در هفتم تير باغي از گل
آن شب شب خيزش عطش بود کاتش به حريم لاله افتاد
همراه بهشتيان حسيني ققنوس شد و زخون خود زاد
آن زاده برگ گل که نامش خوشبو چو گل محمدي بود
آن سيد متقي که تقوا در سايه سبزاو مي آسود
آن سيد پاک جان که عمري انديشه عاشقي به سر داشت
چون ساقه گز زصبر سرخش آتش به رگ کوير مي کاشت
چون موج ز خود رهيده نامش بيدارگر کويريان بود
از ظلمت بيکران بيدار فرياد بلند سيستان بود
در خطه سرخ گل کلامش چون بال پرنده ها رها بود
وقتي که زلفظ شب مي آشفت در فکرت شمس والضحي بود
وقتي که به روي منبر عشق از نهج سپيده سرخ مي گفت
آرامش گزمه هاي شب را در خلوت کو چه ها مي آشفت
در خلوت کوچه هاي وحشت کز بانگ رحيل ،سايه مي سوخت
يک مرد ميان دشنه و زخم بر قامت شب ستاره مي دوخت
يک مرد که بيرق سحر را با خود به شب قبيله مي برد
يک مرد که از جنون سرخش دشتي زشقايق آب مي خورد
مردي همه تن غريو خرداد مردي همه آذرخش ناورد
مردي که ميان لجه خون بيعت به امام عاشقان کرد
در فصل خزان گرفته بغض او يار جوانه هاي دين بود
محراب نماز عاشقان را سجاده سبز ساجدين بود
او بود که نام لاله ها را در گوش نسيم خسته مي خواند
در وادي تشنه ولايت او بود که ابر عشق باراند
وقتي که شب آستين مي افشاند شبنامه نويس لاله او بود
در ساکت کوچه هاي بن بست فرياد شکفته در گلو بود
او بود که مصحف دلش را هر صبح به شهر خواب مي خواند
در راه تجلي گل سرخ آياتي از آفتاب مي خواند
آن سيد سبز پوش بيدار آياتي از آفتاب مي خواند
آن سيد سبز پوش بيدار از نسل حسينيان دين بود
در فصل تگرگ سرب،دين را زاصحاب خجسته يمين بود
در موسم حبس و فصل تبعيد از آيه نور حرز جان داشت
چون اندرزگو صفي ز مردان بر خوان سپيده ميهمان داشت
افسوس که آن صحابي عشق تا با دل سبز خود در آميخت
از سنگ سياه کينه ناگاه پر باز نکرده پر فرو ريخت
آن نخل تناور جنوبي کز مکتب لاله داغ مي چيد
در کرببلاي هفتم تير لب تشنه شهيد قاسطين شد
با جوشش خون تابناکش سقاي جوانه هاي دين شد
عباس باقري مرداد 1376

روستاي صفدر مير بيگ در سکوت شبانگاهي آرام خفته بود .کوچه ها ،خنکاي باغستانها و عطر علفزارها را به خانه هاي کاهگلي و غم زده روستا مي سپردند و کشاورزان ،گرماي يک روز پرتلاش مرداد ماه سال 1342 ه ش را با خود به بستر برده بودند .شب از نيمه مي گذشت و گرما آرام آرام در لابه لاي شاخه هاي بيد و برگهاي توت پنهان مي شد .ماه در سکوت وسياهي به خانه ها سرک مي کشيد تا پرتو نقره اي اش را برچهره هاي سوخته اهالي آبادي بتاباند و به دستان پينه بسته سخت کوش روستا بوسه زند .اما آن شب در خانه مراد علي مير حسيني همه بيدار بودند و به رنج مادري مي نگريستند که نوزادي به طراوت برگ گل را در آغوش مي فشرد .پدر به سنت محمدي (ص)در گوش نوزاد اذان و اقامه خواند و او را مير قاسم نام نهاد .قاسم آخرين شکوفه اي بود که باغچه پر گل خانه را معطر مي کرد .مادر ،به خنده هاي کودک دل خوش کرده بود و پدر به پاس آن همه نعمت که خدا به او ارزاني داشته بود ،سجاده اش را همواره روبه روي قبله شکر گشوده بود و با دست هاي ترک خورده اش پشته پشته گندم و برکت از سينه گرم زمين بر مي داشت .مادر ،آينه بودن را به کودک مي آموخت و پدر ره آورد دستهاي مهربانش را به پاي او مي ريخت .قاسم هشتمين و آخرين فرزند خانواده بود ،اما تبسم هاي مهربانانه و عطوفت همواره اعضاي خانواده باعث نشد تا در نرماي تن پروري چون ناز دانه ها بيا سايد .او که از کودکي چون زنبقي تشنه برسينه کوير روئيده بود، روستا را مجموعه ايي از تلاش و رنج کار مي ديد، به همين سبب چون ديگر کودکان روستا گامهاي کوچکش را از کوچه باغهاي خسته آبادي تا سينه گندم خيز دشت مي کشاند و چونان پدر و مادرش گرماي مطبوع عرق را برنازکاي پيشاني بلندش حس مي کرد تا منزلت مزرعه و آبروي باغ ،دور از نوازش دستهاي کودکانه اش نماند .هر روز فاصله سه کيلومتري خانه به دبستان را پياده مي پيمود و چون از دبستان
باز مي گشت به ياري مادر مي شتافت .بدين گونه دوران کودکي را به دوران نوجواني پيوند زد و به مدرسه راهنمايي جزينک راه يافت .از همان کودکي به نماز اهميت مي داد .هنگام باز گشت از مدرسه با ديدن شتاب خورشيدکه به سوي افق مغرب، کنار نهر آب آرميده در دل دشت
مي نشست ،کفي چند از آب را بر مي داشت ،وضو مي گرفت و در خلوت دشت نماز مي گذارد تا اذان بر او پيشي نگيرد .هر چه سالهاي کودکي اش به نو جواني نزديک مي شد دنيا را وسيع تر مي ديد و رنج محروميت و اندوه دستهاي خالي روستاييان را شفاف تر حس مي کرد .از قاسم ،کاري براي برزگران و مردم صبور و پر تلاش آباري بر نمي آمد اما هر گز محبت و همدلي اش را از آنان دريغ نمي کرد .او در همه حال رفيق راه و ياور آگاه روستائيان بود و لحظه اي از پا هاي پرتاول و دستان چاک چاک زنان و مردان روستايي غافل نمي شد .آرزو داشت هر گونه که مي تواند باري از دوش اين مردم هميشه صميمي بردارد ،از اين رو در آزمون ورودي هنرستان شبانه روزي زابل شرکت کرد و در رشته کشاورزي پذيرفته شد .همزمان با تحصيل در رشته دلخواه اندک اندک روحيه آزادگي و سلحشوري در جان جوانش باليد و گل کرد در نوجواني ،همراه انقلاب شد و مريد امام .سال دوم هنرستان بود که گدازه هاي آتشفشان خشم مردم ،شهر ها را در نور ديد و التهاب آن به روستاهاي ميهن رسيد .مير قاسم که خود را همراه و حامي طبقات مستضعف روستايي مي ديد اولين راهپيمايي بزرگ روستائيان را در تاسوعاي 1357 در روستاي جزينک به سامان رساند .در اين حرکت نو ،اعلاميه هاي حضرت امام را در ميان راهپيمايان مي خواند و با نوشتن پلاکارد و توزيع شعارها در بين جميعت ،اداي وظيفه مي کرد .او که روحش را با آرمانها و انديشه هاي متعالي ،
سر شار از معنويت و اراده انقلابي کرده بود، امام را تنها نقطه اميد اقشار محروم جامعه در برابر قلدران و صاحبان زر و زور و تزوير مي دانست .با پيروزي انقلاب و دميدن آفتاب معرفت بر پيشاني ميهن ،با ياري چند تن از دوستان موافق ،اولين انجمن اسلامي دانش آموزان سيستان را در هنرستان کشاورزي تشکيل داد وبه مبارزه با گروهکهاي ضد انقلاب اسلامي پرداخت .او در آن سالها چنان پخته و منطقي از اهداف انقلاب حمايت مي کرد که در بين همکلاسي هايش به آقاي منطقي معروف شده بود . در همان اوان به موازات عضويت نيمه وقت در سپاه پاسداران انقلاب اسلامي زابل ،به جمع گروههاي خيري که براي کارهاي عام المنفعه به سيستان آمده بودند پيوست و در ساختن جاده ،پل و مسجد همه توان خود را به کار بست .خانواده هاي تهيدست را شنا سايي کرده بود و براي آنان مواد غذايي رايگان تهيه مي کرد و به خانه هايشان مي برد .
در خرداد ماه سال 1360 به عضويت رسمي سپاه در آمد و به صفوف
مر صوص مجاهداني پيوست که در پي حاکميت خداوند و تحقق اراده مستضعفين بر روي زمين بودند .با ورود به سپاه در کالبد مير قاسم روحي نو دميده شد و زندگي او حياطي ديگر يافت .پس از چند ماه کار در واحد پذيرش سپاه چنان اخلاص و نبوغ ذاتي از خود نشان داد که براي گذراندن دوره عالي انتخاب شدواين دوره را با موفقيت طي کرد .او که دلش در اشتياق رسيدن به جبهه مي تپيد درنگ را روا نديد و همزمان با عمليات سر نوشت ساز بيت المقدس به جبهه آمد تا به عنوان معاون فرمانده گردان اولين حماسه عاشقانه اش را بر خاک خونبار خرمشهر رقم زند .براي قاسم خونين شهر آينه اي بود که او چهره مردم مظلوم ميهن را در آن مي ديد و آنگاه که به خونين شهر آمد آن سرزمين را کربلايي ديد که آينه ايمان و اخلاص هزاران بسيجي سر بند بسته حسيني تبار است و حسين (ع) آينه اي بود که چهره اسلام در او تجلي مي يافت و اسلام آينه اي بود که در آن مي شد خدا را ديد ،و با تجلي انوار خدا در آينه جان شهيدان ،هر چه که جز آن بود يزيدي بود .
قاسم ،جبهه را خانه عشق ديد ،و عشق را در نهانخانه جان بسيجيان ،مبدا و مقصد عاشقان ولايت امام شهيدان .
پس از آزادي خرمشهر بار ديگر براي آموزش تکميلي فرماندهي راهي تهران شد و در باز گشت ،در تيپ ثارالله ،منشاء عاشقانه ترين حماسه ها گرديد .قاسم خودش را پيدا کرد و ديگران قاسم را يافتند در تابستان سال 1361 کسوت فرماندهي گردان شهيد مطهري پوشيد و اين گردان را چنان سر آمد و متحول کرد که خالق زيباترين شگفتي ها در عمليات شد .رزمنده ها به او عشق مي ورزيدند و او را چون نگيني بر انگشتري تيپ ثارالله مي ديدند .در عمليات رمضان با گذشتن از ميدان مين دشمن ،رخساره ارادت و ايمان خود را به جبهه نشان داد .در عمليات والفجر مقدماتي به عنوان مسئول طرح و عمليات تيپ برگزيده شد .در والفجريک مدال زخم آذين بخش کتف و دست مجروح او گرديد .سال 1362 با بضاعت زخمهاي فراوانش به خواستگاري محجبه اي از قبيله تقوي و عفاف رفت و به شرط تحمل مهجوري و مشتاقي با او پيمان ازدواج بست. در والفجر سه، سه شبانه روز خواب در چشمانش بيتوته نکرد تا بتواند عمليات را به نيکي سامان بخشد .در والفجر 4 پرچم حماسه بربام ارتفاعات دره شيلر و پنجوين افراشت و در جزاير مجنون در مقام فرمانده تيپ ،عمليات خيبر را با شجاعت و تدبير رهبري کرد .در حين عمليات بر اثر بمبباران شيميايي دشمن به شدت مصدوم شد و براي معالجه به تهران اعزام گرديد .اما هنوز تن از تاول هاي بمباران نزدوده بود که مستقيما به جبهه آمد تا همسر و پدر و مادرنگرانش را همچنان در آستانه خانه چشم انتظار بگذارد .قاسم در همه عمليات ،صداي شفاف جبهه بود .کلامش ،نواي نينوايي کربلاهاي عطش آزماي ميهن بود .حنجره اش هزاران کبوتر انديشه را به خانه ها و قريه ها و شهر ها پرواز مي داد تا پيغام رسان بسيجيان بهشتي سيرت گردند و سيماي واقعي جنگ را براي آشنايان در غربت تن گرفتار شده معنا کنند .سخنان او بوي عاشقي مي داد و عطر گفته هاي دل انگيزش مشام جان هزاران بسيجي مشتاق را معطر مي کرد .قاسم شکوه دريايي جنگ بود .چون موج سر بر ساحل عاشقي مي نهاد و باز به درياي جان بر مي گشت .نافله هايش ،گريه هاي غريبانه اش ،سجده هاي عارفانه اش شب را به صبح گره مي زد .قاسم معنويت جبهه بود .منا و معناي جبهه بود و منادي خط خونرنگ انبياء .او دفتر اوراق سرخ آبرو بود .چون هابيل مظلوم بود ،چون يعقوب از هجر دوست مي سوخت .چون ايوب صبوري مي کرد و بلا برجان مي خريد .چون يوسف در غربت مصر تن سر گردان بود و چون ابراهيم تني نستوه و استوار در مقابل دوزخيان روي زمين داشت .در عمليات ميمک چون مقتدايش حسين (ع) با ياران اتمام حجت کرد تا ارتفاعات مرزي ميمک حماسه صحابي عشق را هر گز از ياد نبرند .سال 1363 به پاس شجاعت مثال زدني و تد بير و تحليل هاي آگاهانه اش از جنگ ،مسئوليت طرح و عمليات لشکر به او واگذار شد .در عمليات بدر مفهوم اطاعت پذيري ر ا از اولياي جنگ را به رزمنده ها آموخت و با مقاومت جانانه در برابر دشمن ،براثر اصابت تير مستقيم از ناحيه پا به سختي مجروح گرديد اما ماندن در بستر بيماري را برنتافت ،به پشت جبهه آمد و در شهر ها به تبليغ مباني دفاع مقدس و رسالت خون شهدا پرداخت .سال1364 ميهمان خانه خدا شد و با حجرالاسود مصافحه کرد .در بازگشت بيش از چند روز فضاي خانه را تاب نياورد و بي قرارانه به جبهه رفت .اما هنوز دلتنگي اش را بر بلنداي خاکريز هاي خونرنگ باز نگفته بود که در جلسه اي زيور گرفته از حضور فرماندهان عالي سپاه و لشگرثارالله به عنوان قائم مقام فرماندهي اين لشگر هميشه پيروز وکليدي معرفي شد .در عمليات والفجر هشت چنان نيروهاي لشگر را هدايت کرد که توفاني از خون و خاطره برانگيخت و به ياري همه عاشقان شهادت ،شهر فاو آزاد گرديد. مير قاسم در آن عمليات به آفتاب حيثيت بخشيد و به لاله هاي سرخ شهيدان ميهن آبرو داد .هنوز رزمندگان توان رزمي و طنين فرياد هاي شجاعانه او را در حاشيه خور عبدالله و کارخانه نمک به ياد دارند .در کربلاي يک گرماي آفتاب را با جوشش خون صدها رزمنده دلاور در آميخت و آن گونه با دشمن در آميخت که رزمنده ها حجم گسترده آتش را پشت سر نهادند و خود را به ارتفاعات قلاويزان رساندند .در کربلاي 4 که سرماي دي ماه استخوان مي ترکاند ،سينه اروند را شکافت و درحالي که اروند خروشان از خون زيبا ترين لا له هاي دشت ميهن ،ارغواني شده بود موانع متعدد ايزايي را پشت سر نهاد در دالاني از خون وگلوله قدم گذاشت و خط دشمن را در هم شکست تا به خاک خونرنگ شلمچه در کربلاي 5 قدم نهد و خون جوشانش را چون چلچراغي هميشه فروزان ،فرا راه فردا ئيان ايران بزرگ شد.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران زاهدان ومصاحبه با خانواده ودوستان شهيد



وصيت نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
والدين عزيزم، ايدکم ا...تعالي
بار خدايا به يگانگي ات و اينکه شريک و همتايي برايت نيست و معبود واقعي هستي شهادت مي دهم .بار خدا يا به پيامبر خاتمت حضرت محمد (ص)که فرستاده و رسول توست شهادت مي دهم و به اينکه حضرت علي (ع)پيشوا و امام اول شيعيان است و اينکه قيامت و محشر روز رستا خيز حق است شهادت مي دهم .بار خدايا به اينکه نظام جمهوري اسلامي به رهبري امام عزيز حق است و جنگ عراق عليه ايران به ما تحميل شده و امروز فرزندان برومند ملت ما ايثار گرانه از تماميت ارضي ،اسلامي،عقيدتي و مکتبي خود دفاع مي کنند شهادت مي دهم .
شايد مشيت حضرت داور براين باشد که توفيق شهادت پيدا کنم.مع ذالک بد نيست اين جملاتي که برگرفته از عقايدم مي باشد بر روي کاغذ مکتوب کنم .به هر حال به خداوند و فضل و رحمتش چشم اميد دوخته ام نه به بضاعت و توشه خويش .خدا گواه است توشه اي ندارم .مدتي در جنگ بودم که شايد بهار عمرم محسوب شود و در کنار وارسته ترين فرزندان اين امت، قسمتي از عمرم را سپري کردم که نعمت بسيار بزرگي بود .بسيجياني که جز خدا
نمي ديدند و جز طريقت خدايي نمي پويند و آن خالصاني که با تکيه برحقيقت توحيد و معاد و عقايد و اخلاق ،اعمال و حالات خود را از آلودگيها شسته اند و جان و اعضا و جوارح خويش را به نور واقعيت تزيين کرده اند .آن کساني که به نص کلام مولا علي (ع)دنيا را سه طلاقه کردند .
پدر و مادرم !معذرت مي خواهم که نتوانستم فرزند لايق و شايسته اي باشم و حق پدر فرزندي را اداکنم .هرگز زحمات و مشقات شما را در مراحل مختلف زندگي فراموش نخواهم کرد .من در پيشگاه خداوند از شما تشکر و قدر داني مي کنم .
تکليف حسيني اقتضا کرد که در جبهه حضور پيدا کنم .اگر چه از دست دادن جوان سخت است اما چون رضايت خدا بالاتر از هر چيزي است شما هم بايد رضا باشيد به رضاي خدا .فرزندتان امانتي بيش نبود ،خدا امانتش را از شما گرفت ،مع ذالک اندوه معني پيدا نمي کند . من شر منده ام وقتي به سني رسيده ام که خود را يافتم در کنار شما نبودم تا قسمتي از خدمات بي شمار و زحمات زيادي که در جهت رشد و پرورش من تحمل شده ايد ادا کنم .از تشکر و عذر خواهي کردن از زحمت ارزنده تان زبانم عاجز است و قلم قاصر .از شما مي خواهم برايم دعا کنيد خدا گناهانم را ببخشد .چون ما ادامه دهندگان راه امام حسين(ع) هستيم .يزيديان بر ما خورده گيري کرده اند و سپس قتل عاماممان نموده اند و همچون حيوانات درنده به ما حمله کردند .پيران و کودکان مارا کشتند .جوانان را تکه پاره و به زنان کهنسال و دختران خرد سال تجاوز کردند .يتيمان را سر بريدند. خانه ها را سوزاندند و شهر ها را پس از غارت به ويرانه تبديل کردند ،يا ابا عبدالله ...ياوران تو را دست بريدند ؛پا قطع کردند ؛سر جدا کردند ؛با مواد شيميايي بدنشان را کباب کردند .
چون از شما پدر و مادر مهربانم در کودکي آموخته ام وقتي داستان حماسه آفريني هاي کربلاي حسين (ع) را برايم تعريف مي کرديد .تصميم گرفتم با امام حسين بيعت کنم که :يا ابا عبدالله ....اني سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم .
پدرم !الگوي تو حضرت ابراهيم است .ابراهيم خود فرزندش را به قربانگاه عشق برد .تو خود مرا به جبهه روانه کردي .صبر داشته باش که خدا صابران را دوست دارد .مادرم الگوي تو حضرت هاجر است ،حضرت هاجر خودش چشمان فرزندش را براي قرباني در راه خدا سرمه کشيد و تو مرا از زير
قر آن براي رفتن به جبهه عبور دادي .الحق که به تمام معني مادر بودي .خداوند با کساني است که در زندگي بردبار باشند و تو هاجر وار مرا به جبهه روانه کردي .
از برادران عزيزم که هميشه مرا هادي و راهنما بودند تشکر مي کنم و عذر مي خواهم که با بي ادبي و بد اخلاقي با آنها حرف زدم و آنطور که شايسته مقام برادري بود نتوانستم اداي تکليف کنم .اگر توانستيد برايم روزه بگيريد و نماز بخوانيد .به برادرانم توصيه مي کنم که در هر مجلس و محفلي از جنگ وانقلاب سخن بگوييد .از مظلوميت ما در برابر ستمگران بگوييد از رهبري و ولايت فقيه سخن بگوييد .يادتان نرود امام، ما را از اسفل السافلين به طرف اعلي عليين اوج داد .از خواهران بسيار عزيز و زحمت کشيده ام نهايت سپاسگذاري و تشکر را دارم و اميد وارم مرا عفو کنند و زحمات خود را برمن حلال کنند .
خواهرم الگوي تو حضرت زينب است .حضرت زينب پيامبر کربلاي خونين امام حسين (ع)بود. يادت باشد زينب با يک عده يتيم وزن و کودک اسير دشمن شد اما از هدفش باز نماند و همچنان فرياد مي زد .خونسرد باشيد و مرا دشمن شاد نکنيد .فرزندان شما بايد انتقام شهدا را بگيرند .به فرزندانتان انتقام را بياموزيد .از پدر و مادر و خواهرانم تمنا مي کنم در مراسم عزاداريم شربت و شيريني پخش کنند و غمگين نباشند. به سرو صورت نزنند و جامه پاره نکنند .از حضرت زينب بايد درس بگيريد ،حضرت زينب با آن همه مشکلات و آنهمه جنازه اي که در روز عاشورا شاهد بود، چنان متين وصبور بود که دشمنان را تکان مي داد و سر افکنده مي کرد .شما خودتان مي شنويد در سرتا سر دنيا به مظلومين و مستضعفين رحم نمي کنند و در همه جا مسلمين و محرومين را سر مي برند ،بنا بر اين خودتان را آماده کنيد که اگر در مرز سراغ آنها نرويد ،خود سراغتان خواهند آمد .
از عموها و مومنين که با آنها رابطه داشته ام برايم طلب مغفرت کنيد .اگر در حق هر کدامتان قصوري از جانب حقير بوده است اميدوارم مرا عفو کنيد .
سخني با برادران عزيزم ،همرزم ها و همسنگرهاي قديمي، مخصوصا حاج قاسم سليماني ،شايد مصلحت و مشيت حق بر اين باشد که توفيق شهادت پيدا کنم و در اين دار فاني همديگر را وداع کنيم .لازم ديدم چند جمله به عنوان درد دل و ره آورد چندين ساله جنگ و درسهايي که حقير گرفتم و بعضي ها را توفيق پيدا کردم به کار بندم و بعضي ها را دير متوجه شدم يادآور شوم .
1-در جنگ هستيد هيچ برنامه اي از پيامد هاي زندگي شما را در امر جنگ و برنامه ريزي هاي آن سست و کم مقاومت نکند .
2-علت عمده بريدن از جنگ و فشار ناشي از آن را بايد در مسئل عقيدتي و روحي پيدا کرد. نه در کمبود هاي آموزشي – کادري و تجهيزاتي ،براي مثال اگر به قيامت – معاد – محشر و روز رستا خيز معتقد باشيم و باور کنيم همه هست و برحق هم هست ،هر گز از مرگ فرار نمي کنيم و هر گز دل به دنيا نخواهيم بست و لي چون روح ملکوتي نسبت به باور هاي حضرت حق رشد کافي نکرده است و فناي در گاه عبوديت حق نگرديده است و قدرت کافي در برابر فشار هاي مادي را ندارد .هميشه دل زدگي ،کدورت ،نيش زبان ،زخم زبان زدن و بعضا بريدن از جنگ را فراهم مي آورد .
3-هيچ چيزي را به دل راه ندهيد به حدي که الله شود و جاي الله اصلي را بگيرد که حضرت حق سريعا از آن دل ،رخت بر مي بندد .
4-راحتي هاي جنگ را سر همديگر تقسيم کنيد و مشکلات و سختيها را نيز چنين کنيد .
5-رده هاي پايين هميشه قوت قلب رده هاي بالا باشند و بالايي ها پدر و برادر بزرگ پايينها .
6-در پيشگاه خداوند شهادت مي دهم بسيجي ها اسوه ها و سنبل رزمندگان زمان انبيا و اوليا هستند و نبايد با بودن چند نفر غير بسيجي در لباس مقدس آنان ،همه را به يک چشم ديد .
7-امت حزب الله، خانواده هاي معظم شهدا، مفقود الا ثر ها و اسرا و جانبازان و ساير اقشار که ذيحق انقلاب اسلامي مي باشند به حق همراه امام و مقاوم با امام حرکت کردند و بايد برادران جنگ به عنوان پيشتازان اين حرکت گرمي و نشاط و حرارت و سرعت بيشتر از بقيه داشته باشند .
8-من حقي بر گردن هيچ کدام از شما ندارم و انتظار دارم مرا عفو کنيد و از ساير برادران آشنا برايم حلاليت و عفو طلب کنيد و من اگر حقي داشته باشم همه را مي بخشم .در پايان صحبتم ،سخني با مسئولين رده با لاها از لشگر مخصوصا برادر شمخاني دارم که بنا به صحبت حضرت امام ؛منتظر نباشيد تا قدرت بگيريد بلکه حرکت کنيد تا قدرت بگيريد .انتظار مي رود با توجه به نياز استان سيستان و بلوچستان و ارزش استراتژيکي آن با بودن کادر موجود در لشگر سرمايه گذاري شود و آنجا در قالب يگان مستقل ولي تحت امرلشگر ثارالله يا هر يگاني صلاح ديدند در جنگ خدمت کند و در راستاي ارتش بيست ميليوني گامي بلند برداشته شود .


همسرم شرمنده ام که با سياه کردن کاغذي سفيد قلب صاف و پاکت را تسلي مي دهم .شايد لحظه موعود فرا رسد و از همديگر در اين دنيا جدا شويم .مواردي را که ذکر مي کنم خوب به خاطر بسپاري .تا زنده بودم نتوانستم حقي را که به گردنم داشتي آن طور که شايسته است ادا کنم و همچون
ساير ين زندگي عادي و معمولي و پر از عاطفه را کنار هم سپري کنيم و شايد هم اين نوع زندگي ميراث انبياء الهي و اولياي عظام و کرام باشد که برايمان ارث مانده است. مع ذالک ميراث گرانبهايي است که بايد قدر آن را دانست .همسرم ،اينک که سفر نهايي در پيش است همچون گذشته تو را به خداي متعال مي سپارم زيرا او بهترين نگه دارنده و پاسدار واقعي است .همسرم در همه امور بر خدا توکل کن .از تنهايي هاي دنيا يي به او پناه برده در
نا اميدي ها از خداوند اميد جوي در مصائب و بلاها و مشکلات زندگي که گردش معمول دنياست از صبر توشه گير و در طريقت حضرت حق تلاشي مستمر داشته باش .به احکام خوب عمل کن. همه وقت به ياد معبود اصلي باش .هميشه منتظر باش دست عنايت غيبي خداوند بر تو سايه افکن شود .دنياي فاني به هيچ کس وفايي نداشته است و نهايت کمال و غايت بلندي آن فناست .فنا در خدا و رسيدن به لقاي پروردگار .
مرگ همه را در کام خود مي بلعد و چون مرگ حتمي است ،معقول است مرگ ،مرگ حسيني باشد و زندگي در جهان هستي ،زمينه سازندگي و حياط اخروي باشد و بهتر است با مرگ شرافتمندانه در پيشگاه انبياء و اوليا و شهدا
سر افکنده و خجل نباشيم .همسرم وقتي خبر شهادتم را به تو دادند استوار و ثابت قدم ،زينب گونه باش و همچون او به دور از جزع و فزع پيام رسان خون شهيدان باش، شايد بعد از شهادتم احساس تنهايي و آوارگي کني و دنيا را بر خود تيره و تار تجسم کني در آن موقع لازم است بيشتر نماز بخواني و او قات فراغت را با قر آن و خود را به کار هاي خانه مشغول کن در رفت و آمد هاي زندگي و حفظ صله رحم مواظب باشي به دينت لطمه و آسيب نرسد بلکه بر ايمانت افزوده گردد و بدان کساني که از صابران جمهوري اسلامي و گردانندگان واقعي آن انتقاد کنند با هر لحن و زباني که باشد مطمئن باش که اينان دشمن واقعي و خطرناک اسلام و انقلاب اسلامي و رهبري و امام عزيز مي باشند و يا اين که ممکن است دوست کم عقل و نا آگاه باشند. در هر صورت از آنها برهذر باش و در دين و عاقبت زندگي خود خوف داشته باش .همسرم وصيت مي کنم اگر فرزندم پسر بود اسمش را حسين بگذاريد زيرا مسئوليت حسيني دارد و بايد بار حسينيان را بردوش کشد، حسين وار زندگي کند و حسين وار بميرد و اگر دختر بود اسمش را زينب بگذاريد ،زينب گونه فرياد بزند و زينب گونه بميرد و از حضرت زينب و مظلوميت شهداي کربلاي امام حسين (عليه السلام) و ايران برايش لالايي بگو، برايش بگو حضرت زينب(س) خود شهداي کربلا را دفن مي کرد، يتيمان و کودکان را خود
سر پرستي مي کرد و خود شعار پيروزي خون بر شمشير را فرياد زد . بگو پيامبر کربلاي خونين و عاشوراي سرخ گون امام حسين (ع )حضرت زينب(س) بود که بعد از شهداي کربلا ي امام حسين (ع) بناي کاخ هاي ظلم و جور يزيديان را فروريخت .
مسائل ذيل را توصيه مي کنم:
- از همه برايم طلب عفو کن و بالاخص اقوام نزديک که با آنهاخيلي رفت و آمد داشته ايم .
- نماز و روزه قضا قريب به 5ماه و شايد بيشتر باشد .
- مخارج مراسم را از اموال شخصي ام برداشت کنيد.
- در قبرستان جزينک دفنم کنيد و بر روي سنگ قبرم چيز اضافي غير از اسم و عرف معمولي چيزي ننويسيد .
- تشريفات ساده باشد از کسي تسليت قبول نکنيد و با روحيه باشيد .
- فقط برايم چهلم بگيريد .
- وسايل نظامي اگر خانه باشد تحويل سپاه دهيد تا برادرانم در جنگ به کار ببرند .
- سکه ها را هر طور سلاح مي داني خرج کن (سکه هاي عيدي )
- مبلغ دوازده هزار تومان به لشگر و سي هزار تومان به سپاه و کمتر از پنجاه هزار تومان به صندوق قرض الحسنه بقيه الله کرمان بدهکارم .
- کتبم از آن برادرانم است . هر طور صلاح مي دانند استفاده کنند .
-وصيت نامه معتبر و قابل استفاده است .
«حقير الي ا...همسرت قاسم »



خاطرات
غلامرضا شهرکي:
حاج آقا قاسم در اوايل انقلاب با دفتر تبليغات سپاه در (زهک )همکاري مي کرد .هفته اي سه روز از روستاي جزينک به زهک مي آمد ،کتاب و پوستر مي گرفت و در سطح روستاها پخش مي کرد .کلاس هاي عقيدتي و احکام براي جوانان و نوجوانان روستايي تشکيل مي داد و يک پايگاه مقاومت را در منطقه اداره مي کرد که بيشترين اعزام نيرو را به جبهه داشت .علاقه او به انقلاب و حضور در سپاه باعث شد که با ايشان رفت و آمد خانوادگي داشته باشم .در منزل پدري ايشان سه اتاق گنبدي بود .يک اتاق از برادر بزرگوارش در اختيار داشت .در يک اتاق پدر ومادرش زندگي مي کردند و اتاق سومي کتابخانه بود .از اين کتابخانه شخصي که بيشتر از دو هزار جلد کتاب داشت دانش آموزان روستايي استفاده مي کردند و اگر مهمان هم مي آمد در همين اتاق پذيرايي مي شد .اما آنچه اين زندگي ساده و روستايي باصفا کرده بود محبت و صميميتي بود که در نگاه و رفتار اعضاي خانواده موج مي زد .جوانان روستا اين منزل و کتابخانه را از خودشان مي دانستند و پدر ومادر حاج قاسم با همه بچه هاي روستا مثل فرزندان خودش رفتار مي کرد ند و آن خانه با صفا هميشه بوي عطر محبت مي داد .

محمد مهران:
براي آزاد کردن شهر هاي جنوب از چنگ دشمن متجاوز بچه ها بي تاب بودند اما شنيدن خبر عمليات فتح المبين آنها را بي تاب تر کرده بود .ساعت 30/10 عمليات آغاز شد .ابتدا تکاوران ارتش بعث و سپس نيرو هاي ساير لشگر ها و خط سوم به دست ما افتاد .دشمن که از پيشروي ما وحشت کرده بود پل کرخه را هدف قرار داد و منهدم کرد .در نتيجه ارتباط با عقبه نيرو ها قطع شد . در فکر تعمير پل بوديم که امداد هاي غيبي يک بار ديگر به داد ما رسيدند و ناگهان باران شديدي شروع به باريدن کرد به طوري که دشمن تصور نمي کرد در زير اين باران سيل آسا قادر به حرکت باشيم .نيروهاي جهاد و سپاه قدر اين امداد خدايي را دانستند و در کمترين زمان بر روي کرخه پل شناور نسب کردند .پس از انهدام ميدان مين دشمن ،شهر را محاصره کرديم .عراقي ها درون شهر مواضع مستحکمي داشتند و همه جا سنگر بندي کرده بودند .قاسم آقا که فرماندهي گردان ما را برعهده داشت دستور دادتا همگي لباس عراقي بپوشيم و خانه به خانه شهر را پاکسازي کنيم .با ابتکار او دست به کار شديم .طرح پاکسازي به آرامي پيش مي رفت .هر چه جلوتر مي رفتيم نيروها بيشتر افسرده تر مي شدند فجايع و جنايت عراقي ها همه جا به چشم مي خورد .دشمن ناتوان دختران و خواهران ما را زنده به گور کرده بود !ديوارها،خانه ها،کوچه ها و خيابانها از سرخي خون خواهران و مادران عفيف ما رنگين شده بود .ديدن اجساد کودکان تکه پاره شده ،از فرياد هاي وحشت زده و گريه هاي مظلومانه آنها خبر مي داد . شهر بوي عزا مي داد . بوي مظلوميت مي داد .خانه هاي بي در ،پنجره هاي شکسته ،سقف هاي فرو ريخته ،عروسک هاي بي دست و گهواره هاي خونين ،دل را از جا مي کند .دشمن ناجوانمرد ،حمام خون راه انداخته بود .بچه هاي رزمنده با ديدن آن همه جنايت پريشان شده بودند . در حالي که از شدت نارا حتي اشک مي ريختند به قصاص بي گناهان شهر ،هزار و پانصد عراقي را به حلاکت رساندند .قاسم آقا با ديدن اين وضع با اين که از همه جا بيشتر متاثر شده بود بچه ها را به حفظ خونسردي و آرامش دعوت کرد و وظايف انساني شان را به آنها ياد آور شد .با وجودي که مشاهده آن صحنه براي بچه هاي رزمنده خيلي سخت بود اما به دستور فرمانده دندان روي جگر گذاشتند و به اسارت دشمن اکتفا کردند .در اين عمليات که قسمتي از آن با هدايت و تد بير خدا پسندانه برادر مير حسيني انجام شد توانستيم شانزده هزار نفر از نيروهاي دشمن را به اسارت در آوريم .

سال 1361 برادر مير حسيني به زابل آمده بود تا مردم را براي حضور در جبهه بسيج کند .او در سخنراني هايش آنقدر موثر و خوب وضعيت جنگ را تشريح کرد که با يک گروه چهل نفري از دوستان عازم جبهه شديم .آنروزها شهر بستان در تصرف دشمن بود و ما مي بايست با استفاده از طرح عملياتي چمران بستان را آزاد مي کرديم .
يک شب چند نفر از ما را براي شناسايي منطقه عمليات با خود به مقر دشمن برد و در حالي که لباس عراقي پوشيده بود با آرامش و خونسردي وارد مقر آنها شد .موقع شام بود .برادر قاسم يک ظرف غذا پيدا کرد و مانند نيروهاي عراقي براي گرفتن غذا به صف ايستاد .اضطراب و دلهره عجيبي برما چنگ انداخته بود .لحظات به کندي مي گذشت و خيال اسارت با سکوت سنگيني که بين ما حکمفرما شده بود تنفس را مشکل مي کرد .احساس مي کرديم که سايه هاي ما را به زمين دوخته اند .بي تابانه نگران حال برادر مير حسيني بوديم .ساعتي بعد او را در حالي که ماموريتش را انجام داده بود ،پس از شناسايي منطقه و ارزيابي نيروها و ادوات دشمن آرام آرام از صف عراقي ها جدا شد و به سوي ما آمد .پس از آزاد سازي بستان بود که دانستيم برادر
مير حسيني چه نقش موثرو مهمي در توفيق عمليات داشته است .

سردار نبوي:
زمان عمليات والفجر مقدماتي نزديک بود و من مي بايست برادر مير حسيني را مي ديدم اما ايشان را نمي شناختم .پيدا کردن او هم توي لشگر به سادگي مقدور نبود .نا چار به اتاق کار ايشان رفتم .آنقدر ساده و معمولي لباس بسيجي پوشيده بود و آنقدر بي آلايش به استقبال آمد که يک لحظه گمان کردم شايد جانشين لشگر کس ديگري است .در اين فکر بودم که او چگونه موفق شده يک تيپ را در بدترين شرايط جنگ سازماندهي و مديريت کند که صداي اذان مغرب مرا به خود آورد .برادر مير حسيني که گويي هدف از جنگ را برداشتن نماز مي دانست از جا برخواست و با مهرباني برادران را به نماز دعوت کرد .در آن غروب خونرنگ توانستم يکي از روحاني ترين نماز ها را به امامت ايشان اقامه کنم.

مهدي صوفي:
سال 1361 در منتطه کوشک و پاسگاه زيد با حاج قاسم آشنا شدم .ايشان
فر مانده اي بود که در همه حال جنگ را از دريچه تقوي و رعايت جوانب اعتقادي نگاه مي کرد .از هر فر صتي که به دست مي آورد با تلاوت و درک مفاهيم قرآن و نهج البلاغه براي رشد و تکامل خودش استفاده مي کرد .وقتي وارد نماز خانه لشگر مي شدم محال بود ايشان را مشغول نماز شب يا ذکر گفتن و يا دعا خواندن نبينم .به ياد ندارم که زيارت عاشوراي او در جبهه
تر ک شده باشد .در يک مرحله حساس از عمليات ؛به علت نبودن مداح خواندن زيارت عاشورا تاخير شده بود .حاج قاسم را ديدم که با عصبانيت در پي علت اين تاخير بود . مي گفت :چرا زيارت عاشورا فراموش شده .حتما که نبايد يک فرد خوش صدا زيارت نامه بخواند .اينجا جبهه کربلاست و مردان عاشورايي ما بايد زيارت نامه خوان آقايشان باشند .
توجه حاج قاسم به اين باعث شد تا جبهه هميشه از بوي دعا معطر باشد .

محمد رضا زاهد شيخي:
سال 1361 در تيپ روح الله در اطراف بستان مستقر بوديم که با خبر شديم تعدادي از ريش سفيدان و معتمدين سيستان براي باز ديد به جبهه آمده اند .برادر مير حسيني با شتاب بچه هاي رزمنده سيستاني را جمع کرد و به استقبال ميهمانان رفت و آنگاه بعد از نماز مغرب و عشاء در حالي که چهره مردانه اش در هم شده بود پس از خير مقدم به ميهمانان و گزارش وضعيت جبهه سخنان خود را متوجه سيستان کرد و گفت :شنيده ايم بعضي از قلدران و خوانين فراري دو باره به منطقه باز گشته اند .
تا آن ستمي را که حضرت امام از بين برده است .زنده کنند .دوباره آمده اند تا خان و خان بازي راه بيندازند و کشاورزان و روستاييان زحمتکش سيستاني را به بردگي بکشانند .سپس ادامه داد :نگذاريد که آنها سر نوشت مردم را به دست بگيرند و خداي نکرده پشت جبهه راتهديد کنند ....
آن روز برادر مير حسيني نشان داد که عشق به مردم چنان در جانش غوغا مي کند و دلبسته دستهاي پينه بسته روستا ييان است که حتي در جبهه هم آنها را از ياد نمي برد .

قاسم سليماني:
غروب عمليات والفجر يک ،گردان در سرازيري چاه نفت به طرف حمرين پيش مي رفت .براي صحبت با برادر مير حسيني به جانب او رفتم .با تعجب ديدم بازوي پيرمرد سيستاني را گرفته و همراه مي برد .پيرمرد باعينک هاي درشت و عصايي در دست ،قدم به قدم پيش مي آمد .با ديدن اين صحنه از برادر
مير حسيني پرسيدم چرا اين پيرمرد را به گردان آورده اي او که توانايي حمل سلاح را ندارد .لبهايش متبسم شد و گفت: اگر مي تواني او را قانع کن تا برگردد .نا چار روبه پيرمرد کردم و براي اينکه اورا از شرکت در عمليات منع کنم، گفتم: پدر جان تو قدرت راه رفتن نداري برگرد .پيرمرد در حالي که
حلقه هاي اشک از زير عينکش بيرون مي زد با دل شکسته پاسخ داد :تو
مي خواهي مرا از راه خدا برگرداني ؟من محال است که بر گردم. مگر اينکه همين جا مرا با تير بزني .از حرف زدنش پيدا بود که به هيچ وجه قادر به بازگرداندن او نيستم .پيرمرد در شب عمليات با ما وارد خط شد و در سن 92 سالگي تير خورد و دست راستش فلج شد .بچه هاکه براي بردن اوبه پشت جبهه آمده بودند ،پيکر فرزند شهيدش را نيز در کنار او افتاده ديدند .
آن روز فلسفه حضور پيرمرد را در خط دانستم و با خود گفتم :برادر
مير حسيني چه نيکو دانسته که اينجا کربلاست و احتياج به حبيب ابن اظاهر دارد .

محمدرضا زاهد شيخي:
در عمليات والفجر يک حاج قاسم جراحات شديدي برداشته بود که گونه اي که تصور مي کرديم شهيد شده است .روز بعد از عمليات ،گردان هاي عمل کننده و سازماندهي شده را در صبحگاه به خط کردم .قرار بود يکي از فرماندهان ارشد عمليات براي رزمنده ها صحبت کند .همه ما در انتظار آمدن سخنران بوديم که نا گاه حاج قاسم از راه رسيد .کلاه بر سر گذاشته لباس سپاه پوشيده و پيراهن بلندي برتن کرده است ما که هيچ وقت ايشان را در لباس رسمي سپاه نديده بوديم تعجب کرديم .حاج قاسم با همان طراوت و روحيه هميشگي در جمع گردانها حضور پيدا کرد و سخنراني زيبايي از رشادت ها ،خون دل خوردن ها و ايثارگري هاي رزمنده ها و نتيجه عمليات والفجر يک ايراد کرد .باشنيدن بيان محکم و ديدن روحيه بالا ي ايشان احساس کردم زخمي شدن او شايعه اي بيش نبوده است اما با کمي دقت متوجه شدم در زير لباس بلند سپاه همه سر و بدنش باند پيچي شده است .پس از پايان صبحگاه دانستيم که براثر ترکش و گلوله دشمن ،پيشاني او شکاف عميقي برداشته ،دستش به شدت مجروح شده و بدنش را تکه هاي ريز و درشت تر کش پوشانده که زخمهاي فراوانش را از ما پنهان کند .آن روز شيوه سخنراني ،روحيه بالا و جراحات متعدد حاج قاسم ،آرزوي ما را در رفتن دوباره به خط شتاب بخشيد .

قاسم سليماني:
گردان حاج قاسم مير حسيني اولين گرداني بود که وارد منطقه عملياتي والفجر 1 شد و تپه هاي 135. 139 را در شمال فکه به تصرف در آورد .دشمن که تصور نمي کرد اين ارتفاعات مهم را از دست بدهد ديوانه وار منطقه را زير آتش گرفت به طوري که بچه هاي رزمنده مصلحت را عقب نشيني ديدند اما عقب نشيني بسيار سخت تر از پيشروي شده بود. در آن حالت بحراني که نيروها در معرض شهادت جمعي قرار گرفته بودند رشادت و تدبير حاج آقا و ديگر ياران شجاع او به داد گردان رسيد .
چاره اي نبود .برادر کازروني پشت نفربر نشست و به کمک حاج قاسم وارد معبر شد و در زير لايه اي از آتش انواع سلاحها تعداد زيادي از نفرات و زخمي ها را تخليه کردند .حاج قاسم با اينکه از ناحيه کتف دست راست مجروح شده بود با تحمل درد شديد تالحظات پاياني عمليات در منطقه ماند و نيروها را به پشت جبهه منتقل کرد .

عباس مير حسيني (برادرشهيد):
براي شرکت در عمليات راهي جبهه شدم و يکراست به خط رفتم اما عمليات تمام شده بود و يگانها برگشته بودند .پس از پيدا کردن سنگر قاسم از حاج آقا پودينه فرمانده تيپ ،سراغ ايشان را گرفتم .گفت: با اين که مجروح شده ولي دوباره به خط رفته است .مي گفت :برادر قاسم در آن عمليات به عنوان فرمانده گردان ويژه خط شکن وارد عمل شد اما وقتي نيروها کاملا در معبر قرار گرفتند عراقي ها نور افکن ها را روي معبر روشن کردند و با تير بار و آرپي جي آنها را به آتش گرفتند .آتش دشمن به حدي شديد بود که نيروها زمين گير شده و در وسط معبر گردان سر گردان ماندند .برادر قاسم که
نمي توانست زمين گير شدن بچه ها راببيند به آنها نهيب زد و گفت :بايد خط شکسته شود .
اما بچه هاي رزمنده که زير روشنايي نور افکن ها و بارش سرب و گلوله گير افتاده و روحيه خود را از دست داده بودند ،جلو نمي رفتند .زمان به تندي
مي گذشت و برادر قاسم نمي توانست بيشتر از آن منتظر بماند .فرياد زد:حالاکه کسي نمي رود خودم مي روم .هر کس مي خواهد بجنگد دنبال من بيايد .سپس با خيز هاي سه ثانيه ،پنج ثانيه و دويدن مار پيچ به سمت سنگر کمين دشمن و مقر نور افکن ها حرکت کرد .تير بارها مستقيما روي او رگبار مي کردند و آتش آرپي جي ها لحظه اي قطع نمي شد .اما هر چه تلاش کردند نتوانستند او را بزنند و با همه سعي دشمن خودش را به سنگر تير بار رساند و با پرتاب نارنجک آنها را منهدم کرد و سنگر هاي اوليه را به تصرف در آورد .بچه هاي رزمنده وقتي فرمانده خود را ديدند که با فدا کاري در صدد انهدام دشمن و نجات ستون بر آمده شروع به حرکت کردند و با گذشتن از ميدان مين توانستند برخط سوار شوند .

حبيب الله دانش شهرکي:
در يک عمليات تعدادي از نيرو ها پس از ساعتها نبرد با دشمن ،براي استراحت عقب آمده بودند و به سنگر اطلاعات – عمليات که يک سوله بزرگ بود وارد شدند .فرمانده آن واحد که خود را در حفظ تشکلات محرمانه لشگر مسئول مي ديد به آمدن رزمنده ها به سوله اعتراض کرد و گفت: امور اين واحد محرمانه است و با اين وضع ما نمي توانيم وظيفه خود را انجام دهيم .برادر مير حسيني که مي دانست حق با اوست نه تنها از اين برخورد ناراحت نشد بلکه با خوشرويي و ادب رو به او کرد و گفت :برادر عزيز !اينها همان رزمندگاني هستند که اطلاعات شما را بردند و عمل کردند .آنگاه با تبسمي که نشانه حق شناسي اش از ايثار و تلاش آن واحد بود به رزمنده ها ي خسته پيوست و در کنا رآنهادراز کشيد .

محمد علي جامي:
با اتوبوس عازم جبهه بوديم .در مسير برد سير – کرمان وقت نماز مغرب
فرا رسيد حاج آقا مير حسيني از راننده اتوبوس خواست تا توقف کند .پياده شديم ،وضو گرفتيم و به امامت ايشان اقامه نماز کرديم .اما در سجده آخر چنان از خود جدا شد که زمان و مکان را به فراموشي سپرد .حاج قاسم در حالي که سر به سجده گذاشته بود با حالتي متضرعانه مي گفت: الهي العفو ...
اين جملات آنقدر خالص و پاک ادا مي شد که همه را دگر گون کرد .با اين که دوازده سال از آن سجده عاشقانه مي گذرد اما هنوز صداي گرم و حزين حاجي در گوشم است و در دلم غوغا مي کند .

حبيب الله دانش شهرکي:
حدود ساعت 12 نيمه شب بود که حاج قاسم سليماني فرمانده دلاور لشگر ثارالله به جمع ما پيوست و ضمن سخنراني کوتاهي ،مژده ماموريت ديگري را به ما داد و گفت: چند آرپي جي زن مي خواهم که امشب تانک هاي عراقي را شکار کنند .از شنيدن اين خبر همه خوشحال شدند ودر همان لحظات اوليه يک گردان آرپي جي زن و تيربار چي آماده ماموريت شدند .حاج سليماني با مشاهده اشتياق بچه ها لبخندي زد و گفت :امشب کسي را با شما مي فرستم که مانند مالک اشتر به امام و نظام وفادار مي باشد واز شجاع ترين فرماندهان جنگ است .اين نويد شادي نيروها را چند برابر کرد ،زيرا دانستيم که حاج قاسم فرماندهي عمليات را دارد پس از اعزام به صد متري محل استقراردشمن رسيده بوديم که حاج مير حسيني با بيان شيرينش ما را براي عمليات توجيه کرد .تانک هاي عراقي روشن بودند و چراغهايشان منطقه را مثل روز روشن کرده بود .با آرامش جلوتر رفتيم به طوري که در آن منطقه صاف بين ما و تانک ها فقط يک تپه حايل بود .به شصت متري دشمن رسيده بوديم که يک باره ولوله شد و باران گلوله عراقي ها از هر طرف راه را برما سد کرد .همه زمين گير شده بوديم .آتش بي امان دشمن ،يکريز برما مي باريد و بچه ها را در تنگنا قرار داده بود .نا گاه حاج آقا مير حسيني چون سخره اي در بيابان قد راست کرد و فرياد زد :الله اکبر .فرزندان زهرا به پا خيزيد و دشمن را مايوس کنيد .روحيه و شجاعت حاج قاسم که در ميان باران گلوله ايستاده بود و فرمان حمله مي داد چنان بر ما اثر گذاشت که از جا برخواستيم و در کنار فرمانده دلير خود تانک هاي دشمن را با شليک دهها گلوله آرپي جي به آتش کشيديم .به طوري که هفت دستگاه تانک دشمن ،در حال فرار آتش گرفته و در شعله هايي که خود افروخته بود مي سوخت .

حيدر شهرکي:
جمعي از فرماندهان عالي رتبه جنگ براي زيارت و ديدار از جداره مرزي اعراب و اسرائيل به سوريه رفته بودند .فاصله خط اول تا خط دوم مرز حدود بيست تا پنجاه کيلومتر بود اما برادر مير حسيني که نمي توانست در برابر تهاجم صهيونيزم به مسلمانان بي تفاوت باشد .شبها با تعدادي از همرزمان به خط مقدم جبهه اسرائيل نفوذ کرد و عکس حضرت امام و آرم سپاه را بر روي تانک هاي آنها مي چسباند .اين نفوذ هاي ايذايي و تبليغي باعث شد ه بود که دشمن به حالت آماده باش کامل در آيد .مقامات سوريه با ديدن عکس العمل دشمن ؛حاج قاسم و ساير فرماندهان ايراني را به عقب منتقل کردند تا از حساسيت اوضاع کاسته شود .حاج آقا مير حسيني براي مبارزه با دشمنان اسلام بخصوص اسرا ئيل غاصب لحظه ايي قرار و آرام نداشت .

حسن کشته گر:
براي آموزش در جنگل اهواز مستقر شده بوديم .يک روز هنگام اذان ظهر با حاج قاسم به نماز جماعت ايستاده بوديم که هواپيما هاي عراقي جنگل را
بمباران کردند .شدت بمباران به اندازه اي بود که رزمنده ها نماز را ترک کردند و به جستجوي جانپناه شدند .فرياد نيروها و فرو ريختن و انفجار بمبها دست به دست هم داده بودند تا منطقه را نا آرام کنند و در آن غوغا حاج مير حسيني را ديدم که هنوز به نماز ايستاده و چنان به ذکر و مناجات با خدا مشغول بود که گويي هيچ اتفاقي نيفتاده است .آن روز حاج قاسم با نماز عاشقانه اش به ما فهماند که جهاد ما به خاطر بر پاداشتن نماز و عمل به احکام اسلام است نه چيز ديگر.

سردار عسگري:
يکي از حساس ترين روزهاي جنگ ،فاصله بين عمليات کربلاي 4و5 بود .ما براي هر عمليات از طرح تا اجرا دو يا سه ماه فرصت داشتيم تا با زمينه سازي مناسب و روحيه مطلوب ،نيروها را آماده کنيم .اما فاصله بين اين دو عمليات فقط چهارده روز بود و فرصت ،بسيار اندک .برادر مير حسيني در مدت اين دو هفته ضمن حضوردر قرار گاه و شرکت در طراحي عمليات ،نيروها را سازماندهي کرد .به گردانها آرامش داد و باهدايت مناسب شرايط را براي يک جنگ صد در صد فراهم کرد .او مي دانست که شلمچه ستون فقرات عراق است و سر نوشت جنگ در آنجا معلوم مي شود .لذا در آن نبرد بزرگ هم در کانال ماهي جلوتر از همه نيروها حرکت مي کرد و هيچ واهمه اي از آتش پر حجم دشمن نداشت .زيرا خودش را براي شهادت آماده کرده بود.

حجت الاسلام منصور هاشمي:
بچه هاي گردان در نماز خانه جمع شده بودند تا به ياد شهدا دعاي توسل برگزار کنند .آنها که از توفيق شهادت بي نسيب مانده و بسياري از دوستان خود را نيز از دست داده بودند با صداي بغض کرده از من خواستند که دعا را بخوانم .آن شب به ياد ياران رفته چنان ناله زديم و گريه کرديم که خواندن دعا بيش از سه ساعت به درازا کشيد .پس از پايان جلسه هنوز وارد چادر نشده بودم که گفتند حاج آقا مير حسيني با من کاردارد .خوشحال شدم و با عجله خودم را به ايشان رساندم و پس از سلام او را در آغوش گرفتم .اما احساس کردم او ناراحت است . از فرمانده گردان علت ناراحتي اش را جويا شدم .هنوز به سوالم پاسخ نداده بود که حاج آقا به من نگريست و گفت :چطور ناراحت نباشم .کجاي اين مملکت يک دعاي توسل سه ساعت طول
مي کشد ؟
شما با اين کارتان نيروها را بيشتر خسته مي کنيد و باعث مي شويد که ديگر در دعاي توسل شرکت نکنند .اينها تازه از خط برگشته اند .شهيد داده اند .مجروح شده اند و نياز به استراحت دارند .آنگاه درحالي که نگران رزمنده ها بود، فرمود :اگر در دعاي توسل به خودتان حال معنوي دست نداده بود و اشک نريخته بودي ،شما را تا صبح سينه خيز مي بردم .آن شب از گفته هاي ايشان خيلي ناراحت شدم اما اکنون مي دانم که از چه افقي به آن جلسه نگريسته بود ؛زيرا خود او عاشقي بود که شبهاي بلند جبهه را با خواندن قرآن و دعا به صبح مي رساند و عطر مناجات شبانه اش ؛فضا را معطر
مي کرد .

کربلاي پنج يکي از سخت ترين عمليات در دوران دفاع مقدس مي باشد زيرا اين عمليات در نزديکي شهر مهم و استراتژيک بصره صورت گرفت .از اين رو دشمن براي دفاع از اين شهر مهم ،شديدترين تدابير امنيتي و بيشترين استحکامات نظامي را به کار گرفته و قواي نظامي خود را در اين منطقه به صورت گسترده اي آرايش داده بود. از جمله قوي ترين سپاه دشمن يعني سپاه هفتم عراق در منطقه به صورت آماده باش کامل به سر مي برد .
ياد ونام عمليات کربلاي پنج همواره کانالي از خون را در ذهن تداعي مي کند که باساحل خونين اروند پيوند داشت ..
پس از عمليات کربلاي چهار ،فرماندهان نيروهاي اسلام در حضور جانشين فرماندهي کل قوا ؛حجت السلام هاشمي رفسنجاني عمليات کربلاي پنچ را در کوتاه ترين مدت طراحي کردند که در همه موارد ؛شهيد مير حسيني نقش اساسي داشت .به محض آماده سازي نيروها ؛خود را براي بزرگترين و حساس ترين عمليات تاريخ جنگ آماده کرده بود. آنها را از ديگران متمايز کرده بود .در انبوه ناله ها، نواي تبدار حاج قاسم شور و حال ديگري داشت .او چنان درون پردرد و سوز دل خود را در اشکهاي گرمش به تماشا
مي گذاشت و از خدا طلب شهاددت مي کرد که براي ما يقين شده بود خدا او را نا اميد برنمي گرداند .
فردا اين پيش بيني محقق شد .حاج قاسم که به مهماني خدا دعوت شده بود هنگام ديده باني لاله ها دورکعت نماز عشق خواند و به عاشقان پيوست .

علي زارعي:
وقتي به نهر دو عيجي رسيديم حاج قاسم دستور داد پل را منفجر کنيم .بااعتراض گفتيم ما مي خواهيم از روي پل پيشروي کنيم و به بصره برسيم .چرا مي خواهيد منفجر شود ؟اما دوباره ايشان تاکيد کرد که بايد منفجر شود .نا چار به دستور عمل کرديم .پس از انفجار پل دانستيم يک پل ديگر هم برروي نهر وجود دارد که دشمن ناچار است براي پيشروي به سوي ما ،از آن بگذرد ولي بچه ها برپل باقيمانده مسلط بودند بسياري از تانک هاي دشمن روي همان پل شکار شد و قدرت پيشروي آنان گرفته شد .حاج قاسم در اينگونه موارد خضر راه لشگر ثارالله بود .


در خرمشهر بوديم .حاج قاسم هم با ما بود .اما يکدفعه تمام مسئوليت ها را رها کرد .به دنبال او رفتم در يک سنگر زميني به پتو تکيه داده بود و با آرامش قرآن مي خواند .متوجه آمدن من نشد .ساکت و آرام به ديدار او قناعت کردم .سيماي رنج کشيده و سوخته او مهتابي شده بود ،نگاهش گويي که بر روي خطوط قرآن ،نرم و آرام دنبال چيزي مي گردد ؛دنبال کلمه اي که مثل عاشقي ؛مقدس است . باز هم به چهره اش خيره شدم رگه هاي
پيشاني اش کتاب شهادت شده بود. با ديدن حال و هواي او منقلب شدم .احساس کردم روح او خدايي شده و کالبدش کربلايي .به حال وي قبطه
مي خوردم و منتظر ماندم تا قرآن خواندنش تمام شود .پس از مدتي از اقيانوس قرآن به ساحل جان آمد و سر برداشت .دو لبه کتاب نور را مثل پلکهاي پنجره عرش به هم بست .آرام وسبکبال برآن بوسه زد و به کناري گذاشت .سلام کردم و به طرفش رفتم .نرم وشفاف نگاهم کرد. تازه متوجه من شده بود از جا برخواست و به رويم آغوش گشود به سويش رفتم و او را در آغوش گرفتم .بوي گل سرخ بهاري مي داد .از دوري اش شکوه کردم و گلايه حاج قاسم سليماني را به او رساند م .نگاهم کرد و ملايم و شمرده پاسخم داد :همين جا بودم فرصت خوبي براي باز نگري خودم داشتم .وقت کردم
کارنامه ام را مرور کنم .آنگاه باز هم نگاهم کرد و مشتاق و منتظر گفت :حاجي مي دانم در اين عمليات شهيد مي شوم .سپس آرام و مطمئن از من جدا شد ورفت .ده روز بعد گفته اش در شلمچه تحقق يافت .و آن آرزوي ديرينه برآورده شد .ده روز بعد با نام قاسم مير حسيني پاشنه شلمچه از جا کنده شد و سيم هاي خاردار درياچه ماهي گل داد .بچه هاي رزمنده از سه راهي مرگ گذشتند و درون کانال ماهي آمدند و حاج قاسم ،آرام و آهسته از ميان دروازه هاي گشوده برکربلاي پنج بال زد و به سوي خدا پر کشيد .

محمد حسين پودينه:
آخرين ديدارم با حاج قاسم درست چند لحظه قبل از شهادت ايشان بود .لشگر ثارالله شب قبل عمل کرده و به اهداف خود رسيده بود .وقتي به خط آمدم ديدم شرايط براي انهدام دشمن بسيار مناسب است .به همين جهت يکي از گردانها را از خط به جلوتر فرستاديم تا دشمن را در عمق منهدم کند .سپس گزارش کار را به حاج قاسم داديم .ايشان در سمت چپ جناح ما مشغول بررسي خط و هدايت نيروها بود .با او تماس گرفتم و خواهش کردم سري به ما بزند و وضعيت پيشروي و نحوه عمل گردان را از نزديک ببينيد .مدتي نگذشت که مثل هميشه زير بارش گلوله با موتور از راه رسيد .با آنکه چندين ساعت در خط مانده بود اما هنوز هم شاداب به نظر مي رسيد .حال وهواي عجيبي داشت و در حالي که زير لب ذکر مي گفت و براي پيروزي بچه ها دعا مي کرد، عمليات را زير نظر گرفت .آتش سنگين ادوات ،خاکريز ها را هر لحظه کوتاه تر
مي کرد ،فضاي شلمچه پر از خشونت انواع کالبير ها شده بود .انبوه اجساد عراقي ها در امتداد کانال به چشم مي خورد و بچه ها در کنار آن همه جسد جانانه مي جنگيدند .حاج قاسم که از نحو ه عمل نيروها بسيار خوشحال بود مرا در آغوش گرفت و سفارش بچه هاي رزمنده را کرد .در همين حين نياز به گردان ديگري شد که به خط وارد شود .عاشقانه رفت تا آن گردان را براي تثبيت خط حرکت دهد .هنوز از ما دويست متري فاصله نگرفته بود که در حين باز ديد از خاکريز ،خورشيد در کانال ماهي غروب کرد و حاج قاسم با تير مستقيم کالبير ،ارغواني شد و براي شهادت آغوش باز کرد .
محمد حسين پودينه

شهيد مرتضي بشارتي:
آفتاب عمليات کربلاي پنج از خاکريز ايمان بچه هاي بسيجي طلوع کرده بود .در خط اول جلوتر از همه داخل کانال مستقر شده بوديم .از خاکريز به مواضع دشمن نگاه مي کردم و نحوه موضع گيري و آرايش تانک هاي عراقي را به حاج قاسم مي گفتم و ايشان دستورات لازم را براي توجيح فرماندهان تيپ ها و محورها مي داد .آن بار نيز براي ديدن موقعيت دشمن از جا برخواستم اما حاج قاسم به آرامي فرمود تو بنشين .گفتم چرا ؟فرمود تا تو نگاه کني و سپس به من گزارش دهي و من بخواهم بقيه را توجيه کنم وقت مي گذرد .آنگاه قامت سر افرازش را مثل ديده بان گلهاي لاله برافراشت تا عراقي ها را بنگرد اما به محض طلوع تابناک پيشاني اش برروي خاکريز تير مستقيم دشمن سجده گاه او را شکافت و در ميان دوابرويش محراب خونين کربلارا بنا نهاد .به همين سادگي ،به سادگي پر پر شدن يک گل سرخ .به سادگي شکفته شدن يک چمن لاله .به سادگي پرزدن يک پرنده دور پرواز ،و به سادگي پراکنده شدن عطر آفتاب ،لبهاي تکبير گويش را چون دو يا قوت تراش خورده از خون ،به زمزمه يا حسين ،اشهد و ان لا اله الله ،اشهد ان محمدان رسول الله و اشهدو ان عليا ولي الله از هم گشود و پر زد و رفت .رفت تا محراب همه کربلاهاي ايران نام او را در قنوت بامدادي آلا له ها به ياد بسپارند .رفت تا آفتاب حقيقت از دلها رخت نبندد .رفت تا آزادگي نميرد و ميهن اسلامي پايدار بماند .قائم مقام لشگر هميشه پيروز ثارالله در شادي وصلش چنان با شوق عنده ربهم يرزقون آسماني شد و رفت که تمام آيينه ها را داغدار کرد .




يک قطعه ادبي
سردار سبز
شکر يزدان برلب از خون چهره زيبا کرد و رفت
باغ وصل سبز ايمان را تماشا کردو رفت
هستيش را در ره اخلاص و آزادي نهاد
جان خود را قرباني فرزند زهرا کرد و رفت
يا «علي »گفت از دل و جان سوي بالا پر کشيد
خاکيان را در قفس محزون وشيدا کرد ورفت
در قنوت هر نماز از شاهد شور آفرين
شهد شيرين شهادت را تقاضا کرد و رفت
«حور»و «قصر »و «کوثر»و «تسنيم »و«طوبي »را نديد
از ميان ديدار جانان را تمنا کرد و رفت
از زلال زمزم بي طاقتي شد تشنه تر
روي امواج خطر خود را مهيا کرد و رفت
جان نثاري بود از خيل سواران فلق
از ثري پرواز تا اوج ثريا کرد و رفت
قافله سالار با جان برکفان سينه چاک
عشقبازي را به رسم ساده احيا کرد و رفت
از تبار سربداران بود در خط امام
مثل مجنون جان فداي بوي ليلاکرد و رفت
سينه «سردار سبز »از شوق حق لبريز شد
بر فراز دار سرخ اين نکته افشا کرد و رفت
«مير قاسم »آيتي ز آتشفشان عشق بود
سينه رااز معرفت چون طور سينا کرد و رفت
مست شد از جام «هو»در رقص آمد موج وار
قطره سان از خود گذشت و ميل دريا کردو رفت
يکه تاز و خط شکن برروي موج خون شتافت
راست قامت زيست چون فرياد سرخ نينوا
درد هجران با نثار جان مداوا کرد و رفت
حامي دين افتخار سرزمين نيمروز
روز دشمن را به سان شام يلدا کرد و رفت
ساغر صحباي غم از دست جانان سر کشيد
پاي کوبان خاک را در چشم اعدا کرد و رفت
يوسف کنعاني زابل عزيز مصر شد
قلب يعقوب از فراق خود شکيبا کرد و رفت
نغمه هاي آتشين سرداد در خط جنون
خويشتن را عاقبت در خويش پيدا کرد و رفت
يادو نام او سرود ساکنان سيستان
شعر آتشبار «رضوان »مشک سارا کرد و رفت
عبدالله واثق عباسي

محمد حسين کريمپوراحمدي سال 1331 ه ش در شهرستان بيرجند در خانواده اي متدين پا به عرصه وجود گذاشت .پس از پايان تحصيلات خود در مقطع ديپلم جهت انجام خدمت سربازي به اصفهان رفت .شهيد که قبلاً نيز در جلسات مذهبي و ديني شرکت مي نمود ،در اصفهان با روحاني زنداني آشنا شد و هنگام نگهباني ، به بحث و گفتگو با او مشغول مي شد . به همين دليل در دوران سربازي اطلاعات کامل و جامعي در باره انقلاب به دست آورد .در سالهاي1355_1356 در شهرستان ايرانشهر با مقام معظم رهبري ،آقاي حجتي و حاج آقاي راشد و ديگر روحانيون تبعيدي آشنا شد و راهنمايي هاي آن بزرگواران را براي مردم بيان مي کرد .حاج محمد حسين اولين راهپيمايي را در زاهدان با کمک برادران حزب الله به راه انداخت و از آن پس تبليغات اسلامي را گسترش داد.

خاطرات

حاج سيد محمد فولادي از نژادقهرمان بلوچ و داراي دين اسلام و مذهب اهل سنت  ,د روستاي کوهستاني انايي از شهرستان نيک شهر در خانواده اي مذهبي متولد شد. در بيست سالگي ازدواج کرد و ثمره آن شش فرزند است. کودکان را بسيار دوست مي داشت و براي همسر و فرزندانش احترام زيادي قائل بود. چون با عشق و علاقه کار مي کرد، در کارهايش موفق بود. در سال 1360 به عضويت سپاه در آمد و در راه آرمانهاي اسلام از ايثار جان دريغ نکرد. سيد محمد پس از پيروزي انقلاب اسلامي، با حکومت ستمشاهي مبارزه مي کرد و براي مبارزه موثرتر با رژيم پهلوي، رهسپار عراق گرديد. آنجا آموزش هاي چريکي و تخريبي لازم را فرا گرفت. پس از بازگشت تا پيروزي انقلاب به مبارزه مسلحانه با رژيم طاغوت پرداخت. او مرد کوهستان بود و زندگي در کوه به او درس مقاومت و ايثار آموخته بود. مهربان و خونگرم بود و نمازش را هيچ وقت ترک نمي کرد. عاشق اسلام و انقلاب بود و عليه ظلم و بيداد مبارزه مي کرد.

منبع:سفرسوختن،نوشته ی عباس باقری،نشرکنگره ی بزرگداشت سرداران وشهدای سیستان وبلوچستان-1377

وصیت نامه
بسم الله الرحمن الرحیم

گل معراج
گل معراج دعا پر پر شد دل غم سوخته ،خاکستر شد
مرد محراب بخون در غلطيد ناشکفته شده پر پر گرديد
آ ه آه از ستم خصم زبون وه چه زيبا گلي آغشته بخون
شهر پر ولوله زين ماتم و درد چهره طفل يتيم از غم، زرد
غم بباريد دگر باره زدهر کرد در جام دلم باده زهر
موسم دهر خزان شد اي واي اشک از ديده روان شد اي واي
او که مصداق وفا بود برفت معدن حلم و صفا بود برفت
او دلي داشت پر از شور و صفا شهر ما داشت از او نورو ضيا
او که بر چهره تبسم مي کاشت غمي از روي دلم بر مي داشت
او که نان آور محرومان بود ياور و همدم مظلومان بود
محمد حسين کوچکي مقدم

وصیت نامه
بسم الرحمن الرحمن الرحیم
این کتابت وصیتنامه بنده خداست؛ حمید فرزند محمد. انجام آن را سفارش می کنم بر والیان خون و جسدم و حقی است برای من، برآنان که ادا کنند.
اول: برایم طلب آمرزش کنید؛ بسیار شب ها و به برادران پاسدارم که دستشان را از ادب می بوسم، سفارش کنید در هنگاه پست بخصوص شب ها، برایم طلب عفو کنند .
دوم: مقداری مقروض هستم، البته خدا گواه است و دوستانم که دیناری برای خودم خرج نکرده ام، مقداری را تهیه کرده و می دهم، آنچه ماند به نوعی که می توانند، چرا که کاری کرده ام برای خدا بوده و حالا گرفتار قرض شده ام.
سوم: که بسیار بر « تأکید داشته و اجرایش را بر شما واجب می دانم، نحوه تشییع جنازه و دفن من است که به ترتیبی که می گویم عمل کنید: در هر ساعتی که جنازه ام به دستتان رسید، بشویید و بگذارید تا غروب آفتاب شود، آنگاه جنازه ام را تنها چهار تن از دوستانم که نام می برم از سردخانه تا گور بدوش بکشند. آقایان ...
مادرم را بگویید تو را به جان فاطمه گریه نکن، برادرم هم همین طور. از سردخانه تا گور به جز چهار تن که اسمشان را بردم هیچ کس حق ندارد بیاید. آنها جسدم را در قبر بگذارند و رویم خاک بریزند و در کنار قبرم صد مرتبه برایم طلب عفو کنند با گفتن «ارحم عبدک یا غفور » . هیچ مجلسی در یادبودم نگیرید و برایم عکس چاپ نکنید، تمامی سعی تان را بکنید که گمانم بمیرم.
چهارم: شعرهایم را که حاصل عمرمن است به رضا، برادرم و خدیجه همسرم هدیه می کنم که به آنها عمل کنند.
پنجم: خواهر و برادرهای مرتبط با من را بگویید حلالم کنند و بیشتر برای خدا بکوشند.
ششم: به همه بگویید از حق شان بر من بگذرند و برایم طلب عفو و رحمت کنند.
هفتم: برایم نماز و روزه به جای آورید.
هشتم: همه شما را به پیروی از امام و آمادگی برای قیام حضرت صاحب سفارش می کنم.
مرا حلال کنید؛ به مادرم بگویید مرا حلال کند؛ حتماً من او را خیلی اذیت کرده ام.
برایم طلب رحمت کنید. 5/11/1359 بنده خدا، حمید قلنبر

شهید از نگاه همسرش
خانم خدیجه نوری :
هنوز هم که هنوز است ،حمید را در پشت دیواری از مه می بینم .حمید در آن سو است من در این سو .حمید فرمانده سرزمین قلب من بود .او دنیای مرا تمسخر کرد و بارفتنش همه چیز مرا با خود برد .قلبی که با بودن او می تپید و تلاش می کرد .
گفتن از حمید برایم مشکل است .نمی دانم چگونه به گذشته ای نه چندان دور باز گردم تا به کمکم بیاید و دوباره باز گردیم به آن روزها .از همان کودکی بچه شلوغی بوده است .هر کس را دیده ام از خاطرات آن روز ها می گوید و جست و خیز های بی امان حمید و خوش زبانی هایش .می فرستندش به مکتب خانه تا قرآن را یاد بگیرد وآرامتر هم شود ولی ذره ای از شلوغی اش کم نمی شود .به دبستان می رود .در س خوان بود و شاگرد ممتاز مدرسه .از کلاس سوم دبستان شروع به شعر گفتن می کند .
سیزده چهارده سالش بوده که زندگی اش تغییر می کند .صفر نعیمی دوستی که پس از پیروزی انقلاب اسلامی ودرمبارزه با ضد انقلاب به اسارت آنها درمی آید وسالها انتظارآزادی اورا می کشند ،حمید را می کشاند به مسجد ،پس از آن شروع می کند به خواندن رساله و فرا گیری احکام شر عی.به گفته ی خودش این اولین حرکت حمید در راه انقلابی شدن است .به انجام واجبات و مستحبات می پردازد و از مکروحات دوری می کند اما اینها ار ضاء کننده روح سر کش او نیستند .به خواندن نهج البلاغه می پردازد و همه آمال و آرزویش را در آن می یابد .این کتاب دوست جدا نا شدنی او تا پایان عمر اندکش می شود .کتاب نهج البلاغه او را هنوز پیش خود دارم .کهنه شده و بر اثر خواندن زیاد برگه هایش ورق ورق شده اند اما هنوز بوی حمید را می دهد .
اول بار این کتاب را موقعی که در کلاس اول نظری درس می خواند ،دیدم .کتاب نهج البلاغه را گوشه تاقچه گذاشته بودند .برداشتم .نگاهش کردم و آن را ورق زدم . معلوم بود چند بار خوانده شده است. در همان جا بود که از زبان خانواده اش شنیدم و فهمیدم حمید از جنس دیگری است ،از جنس مردانی که در میان اهل آسمان آشنا تر از اهل زمین هستند .
در همین موقع شروع به تدریس قرآن می کند . به همین بهانه ،زمینه مخالفت با رژیم را در میان کوچکتر ها که در کلاس حاظر می شدند ،ایجاد می کند . تصمیم می گیرد که برود به حوزه علمیه قم .تا پایان عمر از تحصیل علوم دینی دست بر نداشت .کلاس های تدریس قرآن و نهج البلاغه ادامه پیدا می کند و هر روز به تعداد شاگردان معلم جوان افزوده می شود .
در سال 1354 هسته اولیه( گروه توحیدی بدر) شکل می گیرد .نیرو های اولیه به مطالعات گروهی می پردازند .در بعضی از مساجد کتاب خانه تاسیس می شود و آنان به مطالعه جدی روی می آورند .حمید مدتی به کلاس عربی می رود .با توجه به علاقه اش به علوم حوزوی با جدیت یاد گیری زبان را دنبال می کند اما بنا به ضرورت به فعالیتهای سیاسی رو می آورد .اخبار روز را دنبال می کند و با توجه به بینش عمیقش به تحلیل مسائل می پردازد .خودش می گفت:من از همین دروغهایی که در روز نامه ها می نویسند ،سعی می کنم مسائل را تحلیل کنم .
در بسیاری از موارد ،پیش بینی هایش درست درمی آمد ،از جمله پیش بینی او در مورد آینده کشور افغانستان بود.
طبق پیش بینی او در سالهای 56و 57 نور محمد تر کی از بین رفت و ببرک کارمل روی کار آمد .
خانواده من و خانواده حمید از طریق پسر هایشان باهم آشنا شدند حمید و برادران من با هم دوست بودند .این نزدیکی از سال 1353 آغاز شد .حمید در آن زمان سیزده ساله بود. از همان رفت و آمد های اولیه رفتارش در بین سایرین برجسته می کرد .اعمال مذهبی اش را مرتب انجام می داد . غذای پخته هفته ای دو یا سه مرتبه بیشتر نمی خورد . دو سه روز در هفته روزه می گرفت .حمید یک انقلابی بود و تمرین ریاضت و انقلابی بودن را می کرد .
گاهی در منزلشان با برادر خودش یا برادر من به بحث می پرداخت .چیز هایی می گفت که هیچ کس توان ابراز بیانش را نداشت . در آن زمان این حرفها بیشتر جنبه نمادین و خیال انگیز داشت تا واقعیت ملموس در جامعه .
شهریور 1357 بود .مردم از هر منطقه علیه رژیم شاه به پا خواستند و خواستار برچیده شدن رژیم شاهنشاهی بودند. در همان روز ها من وعده ای دیگر از خواهران با سر پرستی و سازماندهی حمید مشغول تعلیم شدیم . در کلاس ها موضوعهای متنوعی در رابطه با مسائل روزو ایدئولوژی اسلامی مطرح می شد. برای اولین بار بود که در چنین کلاس هایی شرکت می کردم .
کلاس های حمید کلاس تز کیه بود .او با کردار و رفتارش به ما درسمی آموخت هیچ وقت یادم نمی رود . دور تا دور می نشستیم و حمید سر به زیر می انداخت و با ما صحبت می کرد .ما درآن کلاس احساس راحتی می کردیم . صاحب خانه همیشه به شوخی می گفت :آقا حمید تمام نقاشی قالی را از بر کرده است .حتی سر با لا نمی کند که ما ببینیم چه شکلی است. برای همه ما رو به رو شدن با چنین آدمی تازگی داشت .با دقت به پرسشهای مان گو ش می کرد وبه آنها پاسخ می داد. از اخبار و جریانات روز می گفت و همه مان را به ریاضت انقلابی دعوت می کرد. با اوج گیری انقلاب وسختگیری ساواک تشکیل چنین جلساتی بسیار مشکل بود. مخصوصا این که عده ای از خواهران باچادر مشکی به جلسه می آمدند و رفت و آمد آن تعداد، دیگران را مشکوک می کرد. رژیم در واپسین روز های نفس کشیدنش همه جا و همه چیز را تحت نظر داشت.تعداد افراد جلسه مان زیاد شده بود و از لحاظ مخفی کاری و تشکیلات زیر زمینی قابل کنترل نبود .تصمیم گرفتیم که عده ای با چادر های معمولی به جلسه بیاییم. باز هم نمی شد. حمید کلاس ها راتعطیل اعلام کرد و سپس عده ای از ما را انتخاب کرد و در جای دیگری کلاس ها دوباره تشکیل شد. حمید درس انقلابی بودن و همچون ابوذر و عمار و سمیه و زینب بودن را به ما می آموخت .مسائل کاری در کلاسها مطرح نمی شد .در خارج از کلاس توسط را بط ها کار های مربوط به حرکت مردمی انقلاب را انجام می دادیم. تایپ اعلامیه ،تکثیر آنها و غیره .کارمان رابا وسائل تکثیر دستی انجام می دادیم. مقداری چوب، جوهر و یک قلتک وسائل کار مان بود .برای این کار احتیاجی به خانه تیمی نبود .با رعایت اصول مخفی کاری همه کارها را در اتاقی که متعلق به من و خواهرم بود انجام می دادیم. در این زمان فعالیتهای دیگری نیز انجام می دادیم ؛دوختن لباس بافندگی توسط خواهرانی که ماشین بافندگی داشتند. جمع کردن لباس و وسایل دیگر برای برای مردم محروم و هزاران فعالیت جور وا جور دیگر .نه شب داشتیم نه روز . شب و روز در تکا پو بودیم و کلاس های درس حمید به همه انرژی می داد .
آبان یاآذر ماه بود که حمید به بلوچستان رفت و با دست پر باز گشت .او برای شلیک تیر خلاص به پیشانی رژیم سلاح و مهمات تهیه کرد ه و آورده بود .پس از آن او را مرتب در مسافرت می دیدیم . وقتی در تهران بود ؛به ما طرز ساخت سه راهی و کوکتل مولوتف را یاد داد .خودش هم در به آتش کشیدن مراکز حساس رژیم و مراکز فساد شرکت فعال داشت .
همه سر مایه معنوی که حمید اندوخته بود ؛برای خرج کردن در آن روز ها بود .به واسطه رفت و آمد خانوادگی می دیدم که چه بی تاب شده است .او در واقعه هفدهم شهریور شرکت فعال داشت .روز قبل کفش نوخریده بود. از این کفشهای بارویه مخمل کبریتی که سبک باشد .هفدهم شهریور صبح زود راه افتاد به سوی میدان ژاله .کفش به پایش تنگ بود .تیر اندازی سر بازان گارد شروع شد و حمید تاشب زخمی ها وشهیدان را جا به جا می کرد . خودش گفت :کفشها به پایم تنگ بود . مقداری که این طرف آن طرف رفتم عاصی شدم .کفش ها را در آوردم و انداختم دور .عصر هم از طریق جوی آب از آنجا خارج شدم .میدان رابسته بودند و بنی بشری را زنده نمی گذاشتند .
در تظاهرات روز عاشورا و اربعین نیز نقش فعالی داشت .بعد از تظاهرات روز عاشورا ، یکی از خواهران مرتبط دستگیرشد.ساواک ریخت به خانه شان . خیلی از وسایل کارمان توی خانه شان بود ولی هیچ کدام لو نرفت. او را یک شب نگه داشتند و سپس آزاد شد.
حمیدروی خواهران حساسیت زیادی داشت.پس از دستگیری خیلی ناراحت بود. وقتی شنید که آن خواهر آزاد شده و طی این مدت شکنجه اش هم نکردند ،خیلی خوشحال شد .بهمن ماه بود .همه خبرها حکایت از آن داشت که امام به زودی به ایران تشریف می آورند .آن روز همه مردم تهران توی خیابانها بودند ،دوازدهم بهمن را می گویم .همان روز هم بود که امام فریاد کشید :من توی دهن این دولت می زنم .
عصر روز دوازدهم بهمن با حمید کلاس داشتیم .حمید در آن روز ملتهب بود .
مطالب درسی را گفت و سپس شروع به خواندن شعری که برای امام سروده بود .اشک در چشمانش حلقه زده بود و کلمات همچون دانه های بلور از دهانش بیرون می آمدند. گفته های آن روز جلسه مان ضبط شده است. هنوز هم که هنوز است وقتی دلم می گیرد آن نوار را گوش می دهم وآرام آرام اشک می ریزم. ای کاش انسان می توانست همه زندگی اش را بد هد و حتی لحظه ای از آن روز هادو باره تکرار شود .
روز پیروزی انقلاب روز دیگری بود .در شهر ری ،آرامگاه رضا شاه بود که مردم می خواستند آن را به تصرف در آورند ،پس از اعلام در گیری در هر یک از نقاط به وسیله موتور بلافاصله خودش را به آنجا می رسانید .در آن چند روز گمان نمی کنم که حتی یک لحظه هم چشم بر روی هم گذاشته باشد .
پس از به وجود آمدن غائله تبریز ؛بلافاصله حرکت کرد به سوی آن دیار .روزی از تبریز تلفن زدند که حمید قلنبر شهید شده همه در التهاب و در پی گرفتن خبر بودند .بعد فهمیدیم که خبر اشتباه بوده است . حمید یک زخمی را به بیمارستان می رساند و چون غرق خون بوده ،از این رو فکر می کنند که شهید شده و به تهران خبر می دهند .
وقتی از تبریز باز گشت ،خوشحال بود و می گفت :ای کاش شهید شده بودم .چه لذتی می برم وقتی که به سویم تیر اندازی می کردند .چند بار تا مرز شهادت پیش رفتم اما خدا نخواست .حمید تعریف می کرد: در آنجا زن وشوهری را دیدم که با هم شهید شدند . درست مثل زمان پیامبر شده بود .رجز می خواندیم و الله اکبر می گفتیم .پس از ما جرای غائله تبریز ؛فعالیتش را در کمیته شهر ری ادامه داد .در آن زمان موضوع ائتلاف گروههای انقلابی و اسلامی مطرح بود . همزمان با آن ،حزب جمهوری اسلامی پرسش نامه هایی رادر سطح جامعه پخش کرد .از حمید در باره پر کردن پرسشنامه ها سوال کردم. گفت: فعلا قرار است گروه دیگری تشکیل شود. سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی را می گفت که با ائتلاف هفت گروه انقلابی و در خط امام تشکیل شد .موضوع از دواج من و حمید توسط خانم برادر او مطرح شد . طبیعی است درکی که جامعه و خانواده ها از ازدواج دارند و قبل از هر چیز به تحصیلات ،شغل، خانه شخصی و..توجه می کنند .در مورد من و حمید نیز مطرح بود . موانع یکی دوتا نبود. در ابتدای پیروزی انقلاب بی هیچ تشکیلاتی ،بدون حقوق ،منزل و ترس از اینکه هر روز بیم آن می رفت که حمید به نحوی شهید شود ودید گاههای حمید راجع به نوع زندگی و مراسم از دواج .او معتقد بود که وسایل زندگی باید در حد سطح پایین جامعه باشد . حمید می گفت :من روی حصیر زندگی می کنم . من مکانی ثابت برای زندگی ندارم .به هر جا که احساس نیاز کنم می روم .فلسطین ،افغانستان ،عراق یا هر جا که لازم باشد .در این راه ممکن است هر اتفاقی بیفتد .ممکن است به شهادت برسم. حمید می گفت :در مراسم از دواجمان حتی یک بسته نقل هم نمی خرم. شرکت کنند گان در مراسم ازدواج باید همه از افراد متقی و مومن و معتقد باشند حمید می گفت.بالاخره با مخالفتهای بسیاری که شد ؛در تاریخ چهاردهم فروردین ماه 1358 مراسم عقد در منزل یکی از برادران برگزار شد . در این مراسم آسمانی به جز مادر حمید مادر عمه، دختر خاله و خواهر من تعدادی از خواهران نیز شرکت داشتند. حمید به گفته های قبل از ازدواج عمل کرد .
چون مراسم ازدواجمان همزمان با عید نوروز بود؛ صاحبخانه با خوراکیها و شیرینیهای عید از میهمانان پذیرایی کرد .این اولین ازدواج در بین دوستان و آشنایان انقلابی پس از پیروزی انقلاب بود. این حرکت یعنی پایه گذاری یک فرهنگ جدید مهریه عروس یک جلد کلام الله مجید بود و ما می خواستیم آن رابه همه برسانیم .چه بهتر اینکه خودمان اول بار این حرکت را به مرحله اجرا در می آوردیم .
ساعت نه شب آماده رفتن به خانه داماد شدم .حمید اتاقی گرفته بود فرش و پرده متعلق به صاحبخانه بود و حمید فقط وسایل کمی به عنوان جهیزیه به آن خانه آورد .
آن شب به یاد ماندنی را از یاد نمی برم .میهمانان آمدند بیرون از خانه .ماشینی را آماده کرده بودند تا عروس یعنی من در آن بنشینم. سوار شدیم حمید به عنوان داماد سوار موتور شد ماشینها راه افتادند به سوی منزل ما . همه می خندیدند و به ما تبریک می گفتند. چشم به خیابانها دوخته بودم و آدمهایی که می رفتند و می آمدند و نمی دانستند که در قلب یک تازه عروس چه می گذرد .
موتوری که حمید به آن سوار بود به ماشین که نزدیک می شد شروع می کرد به خواندن : عروس من که رهایی است
حجله اش صحراست
وبسترش سنگر من است
و بالشش ریگ های بیابان است
و صداقش مسلسلم
به منزلی که از آن به بعد باید زندگی می کردیم رسیدیم. به این ترتیب من و حمید به عنوان یک زن و شوهر انقلابی زندگی مان را آغاز کردیم .مهمترین تا کید حمید در روز اول ازدواج عدم وابستگی من به او بود . حتی همان روز پس از صرف صبحانه به سراغ کارش رفت .
قرار بود روز شانز دهم فروردین 1358 ساز مان مجاهدین انقلاب اسلامی اعلام موضع کنند .ما رابه عنوان ما مور انتظامات به دانشگاه بر دند . کار ساز مان مجاهدین انقلاب آغاز شد .حمید جزو کادر اید ئولوژی بود . او در آن روز ها کتاب اصول فلسفه و روش رئالیسم را مطالعه می کرد .
یازدهم اردیبهشت بود که گروهک فر قان؛ آیت الله مرتضی مطهری را به شهادت رساندند .حمید می دانست که چه گوهری را از ما گرفتند .
پس از شهادت ایشان ،حمید نقش عمده ای در دستگیری و باز جویی از اعضای گروهک برعهده داشت . حمید تاکید بسیاری برجامعه توحیدی داشت. جامعه ای که جیب من وجیب تو نداشته باشد. او همیشه به من می گفت :باید با برادران دیگری که می خواهند از دواج کنند در خانه مشترک زندگی کنیم به تدریج دوستان دیگر حمید هم از دواج کردند .گاهی وقتها برای کسانی که جوانتر هستند از آن روز ها می گویم و بیشترشان فکر می کنند دارم از افسانه ها تعریف می کنم .من و حمید طوری زندگی می کردیم که خدایمان می خواست .حمید در منزل خیلی مهربان بود آنچنان که فکر می کردم او فرشته ای است که خدا فرستاده است .روحیه شادی داشت ودر اوج ناراحتی سعی می کرد که دیگران را خوشحال کند. هیچ وقت مرا به کاری مجبور نکرد .وقتی صحبت از اجازه گرفتن برای انجام کاری می کردم ؛می گفت :تو هم مانند من انسانی .خودت باید تصمیم بگیری و کاری که برای خداست احتیاج به مشورت ندارد ،مگر در مورد عملی که می خواهی انجام دهی شک داشته باشی .
حمید می گفت :هر روز که به خانه می آیم نبایدبوی غذا ی پخته بیاید .غذای ما باید همان غذایی باشد که محرومین جامعه می خورند . من و حمید شش ماه در تهران بودیم و در این مدت سه یا چهار بار آبگوشت خوردیم و چند باری هم به قول حمید شفته پلو .بقیه اش ماست و پنیر و هند وانه و....حمید یک یخچال چوب پنبه ای خریده بود گاهی اوقات یخ می خریدیم و توی آن
می ریختیم .بله !ما در تهران در نز دیکی کاخها اینگونه زندگی می کردیم چون حمید و خدای حمید و همه کسانی که به آنها اقتدا کرده بودیم می خواستند .از همان روز های اول زند گی مشترکمان حمید از شهادت
می گفت . به عنوان مثال یک روز پرسید :اگر امروز به خانه برنگردم و شهید شوم چه می کنی ؟و من بار ها به گونه ای جوابش را می دادم .از یک سو حمید جگر گوشه من بود واز سوی دیگر می دیدم که برای شهادت بال بال
می زد .
می خواست برود کردستان . تابستان . 1358 بود به قرآن روی آورد و استخاره کرد آیات آخر سوره آل عمران آمد :
«پس خدا دعایشان را اجابت کرد که البته من پرورد گارم و عمل هیچ کس از مرد و زن را بی مزد نگذارم .پس آنان که از وطن خود حجرت کردند و از دیار خود بیرون شده و در راه خدا رنج کشیدند و جهاد کردند و کشته شدند ،همانا بدی های آنان را بپوشانیم و آنها را به بهشت هایی در آوریم که زیر درختان آن نهر های آب جاری است.این پاداشی است از جانب خدا و پاداش نیکو نزد خداست .»
در باره این که می خواست من را تنها بگذارد و برود ،آیه ای آمد مبنی بر این که به یاد آور روزی را که مریم اهلش را گذاشت .در مورد این که روزی من چگونه تامین خواهد شد ،نا راحت بود .از ناراحتی اش گفت . گفتم: خیاطی باز می کنم ،استخاره کرد ،آیات آخر سوره طه آمد :
«ای رسول ما ،هر گز به متاع نا چیز که به قومی جاهل در جلوه ی حیات دنیای فانی برای امتحان داده ایم چشم آرزو مگشا و رزق خدای تو بسیار بهتر و پاینده تر است .
تو اهل بیت خود را به نماز و اطاعت خدا امر کن و خود نیز برنماز و ذکر حق صبور باش ،ما از تو روزی کسی را نمی طلبیم بلکه به تو روزی می دهیم و بدان که عاقبت نیکو مخصوص پرهیز کا ران است .»
از این بابت هم خیالش راحت شد و گفت :روزی را خدا می دهد . در این لحظه به خاطر ضعف توکل من بود که خدا این آیه رانشانم داد .
مرداد ماه بود که تصمیم گرفت به کردستان برود .از عدم قاطعیت دولت بازرگان در قضیه کردستان نا راحت بود و به همین خاطر می خواست کاری انجام دهد .حمید انرژی متراکمی بود که احتیاج به آزاد شدن داشت .
با مسئولین انقلاب مشورت کرد و آنان اجازه دادند که با نهضت اسلامی افغانستان تماس بگیرد .حرکت کرد به سوی آن دیار .بار اول پانزده روز آنجا بود .شنا سایی هایی به عمل آورد و نیاز هایشان را بررسی کرد . برگشت به ایران و امکانات و مهمات را آماده کرد و دو باره راه افتاد این بار دوری اواز من یک ماه طول کشید .
ارتباطش با ایران کاملا قطع شده بود .تنها جاده ارتباطی مرز با کشور درتایباد بود که آن را هم کمونیستهای افغانستان از دست مجاهدین افغانی در آورده بودند .روز های سختی بود. قبلاهم چند بار به شهر های مختلف رفته بود ولی هر بار مدت مسافرتش سه چهار روز بیشتر طول نمی کشید .هنوز چهار ماه بیشتر نبود که با هم ازدواج کرده بودیم و این دوری ها بیشتر خود را می نمایاند .
با لا خره برگشت . با آمدنش روشنایی کلبه کوچک خوشبختی ما دو باره رونق گرفت . حمید تعریف می کرد که در آنجا دستگیر شده است آنطور که تعریف می کرد ،در شهر ها حکومت نظامی بوده و اگر می فهمیدند که ایرانی است بلافاصله او را می کشتند به همین خاطر بیشتر در روستا ها و کوهها فعالیت و شنا سایی می کرده .
یک روز از خانه یک سر باز فراری که خودش را تسلیم مجاهدین کرده بود به طرف روستا حرکت می کنند . حمید توی آن خانه مقدار زیادی مهمات و بمب ساعتی گذاشته بود و وقتی که راه می افتند یک نارنجک هم همراه خود
می آورد در بین راه سوار یک ماشین تو راهی می شوند. راننده به آن دو مشکوک می شود و یکراست می رود تا پاسگاه .حمید توکل می کند و نارنجک را می گذارد زیر صندلی ماشین .پیاده شان می کند و می برند داخل ساختمان . در باز جویی ،آن سر باز فراری می گوید که من مرخصی دو روزه گرفته ام و حالا هم داشتم می رفتم تا خودم را به واحد مر بوطه ام معرفی کنم .از آنجا که خدا می خواست حتی از اوبرگه مر خصی هم طلب نمی کنند .حمید هم شروع می کند به منحرف کردن آنها . می گوید من ایرانی هستم و از حکومت اسلامی به تنگ آمده ام و آمده ام تا به دولت افغانستان پناهنده شوم .خودش را از اعضای حزب توده معرفی می کند .آنان سوالاتی راجع به کیانوری و طبری و نظرییه مار کسیسم از او می کنند .حمید می گفت: به سوالات آنان نتوانسته بود درست جواب دهد ابتدا تصمیم گرفتند آن دو را تیر باران کنند آن شب آن دو را زندانی می کنند نیمه های شب تصمیم گرفتند که از آنجا فرار کنند. ازطریق پنجره به بیرون می رود واز سر بازان نگهبان می گذرد و می رود تا انتهای باغ . از دیواری به ارتفاع سه متر سعی می کند فرارکند اما نمی تواند و دوبار ه برمی گردد توی آن اتاق .پنج روز نگه اش می دارند تا ببینند راست می گوید یا نه. مرتب از جمهوری اسلامی بد می گویند و نسبت به رهبران انقلاب فحاشی می کنند . حمید با زیرکی با آنان همراه می شود .می گویند یک آخوند یک سر باز را با با دندان هایش تکه تکه کرده و خورده است . حمید می پرسد :جرمش چی بوده ؟آنان در جواب می گویند :داشته علیه حکومت اسلامی اعلامیه پخش می کرده . حمید می گوید: آخ آخ !عجب کار بدی کرده !پنج روز او را در شرایط مختلف آزمایش می کنند و در آخر با معذرت خواهی فراوان حمید را تا مرز می آورند و روانه اش می کنند به سوی ایران .حمید با مطالعه اوضاع سیستان و بلوچستان تصمیم گرفت به این منطقه فقر زده هجرت کند .یکی دو روز پس از وفات آیت الله طالقانی به زاهدان رفت .و اوضاع را بررسی کرد و به تهران آمد و این بار دو نفری رفتیم و این آغاز ما جرای ماندن حمید در این استان بود .
زمستان سال 1358 فرماندهی سپاه ایرانشهر را به عهده اش گذاشتند . یکی از کار های اساسی او بها دادن به نیرو های بومی بود .طی اعلامیه ای از دیپلمه های بومی خواست که برای گذراندن دوره آموزشی و استخدام به سپاه مراجعه کنند . عده زیادی ثبت نام کردند .عده ای طی مصا حبه و امتحان ورودی رد شدند و بقیه یک ماه در زاهدان آموزش دیدند .قرار بود در تهران یک دوره چهار ماهه عقیدتی و نظامی ببینند که به دلایلی یک ماه بیشتر آموزش ندیدند .همین ها بعد ها از فرماندهان خوب سپاه در این استان محروم شدند و عده ای نیز به شهادت رسیدند .حمید ماندگار سیستان و بلوچستان شد او یک لحظه آرام و قرار نداشت. هیچ وقت در یک جا نمی ماند . در تابستان 1359 فرماندهی سپاه زابل را نیز به عهده اش گذاشتند و مسئولیت هماهنگی بین سپاه و استانداری را نیز عهده دار شد . در جلسات شرکت می کرد تا اینکه استاندار وقت پیشنهاد کرد به عنوان مشاور سیاسی استانداری با او همکاری کند .حمید قبول کرد و در این سمت نیز مشغول به کار شد .
در آبان 1359 به اتفاق یکی از برادران عضو سپاه در جاده نیک شهر توسط اشرار به گروگان گرفته شدند .آنان کسی را که همراه حمید بود آزاد کردند به شرط اینکه پانصر هزار تومان برایشان ببرد. برادرا ن سپاه طرحی را آماده و اجرا کردند تا اشرار رادر همان محل دستگیر کننداما موفق نشدند و آنان فرار کردند .پس از آن ارتباط مان با حمید قطع شد .هیچ خبری از او نداشتم .در آن مدت او را از این کوه به آن کوه می بردند تا راه راگم کند و نتواند فرار کند . هر بار تصمیمی می گرفتند ،یک بار تصمیم می گیرند سر او را ببرند . در بین آنان یک نفر بوده که حمید احساس می کند می تواند به او اعتماد کند .با اوصحبت می کند و با لاخره او را آزاد می کنند و نجات می یابد .پس از آن باز هم در جاده سراوان زاهدان ماشین لندرور آنان چپ می کند و حمید از ماشین به بیرون پرت می شود . باز هم خدا او را برای من سالم نگه داشت .
در دی ماه 1359نیز به اتفاق نه تن دیگر با یک ماشین بلیزر به سوی مشهد حرکت می کنند .ماشین در جاده زابل چپ می کند و چون حمید در قسمت بار ماشین نشسته بود بیشتر از دیگران زخم برداشت .سمت چپ بدنش پر از زخم بود .صورتش جراحت زیادی داشت و چشمش زخمی و کبود شده بود .باز هم به خواست خداوند از این حادثه جان سالم به در برد .
حمید بی قرار بود نمی توانم تو صیف کنم که چقدر به مردم این دیار دل بسته بود. حمید دیگر حمید سابق نبود .ضعیف شده بود .می دیدم چطور چشمهایش گود نشسته بود .می دیدم حمید آب می شود. در زاهدان یک سال غذای سپاه را می خوردیم .یادم می آید وقتی که فرمانده سپاه زابل بود سخت مریض شد . هوا هم گرم بود و سفر های متعدد او را از پا انداخت. در آن چند روز من چند بار مرغ درست کردم. گفت: مگر همه کپر نشینهای سیستان یا بلو چستان مرغ می خورند؟ نمی خواهد به من برسی .
بیشتر وقتها آب گوشت ،برنج خالی یا سیب زمینی سرخ شده داشتیم. سفره های مان رنگی نداشت اما دلهای مان هزار رنگی زیبا داشت. در دل من عکس حمید حک شده بود عکسی که با رنگهای زیبا رنگ آمیزی اش کرده بودند .
حمید مشاور استاندار بود. در فروردین ماه 1360 جلسه مشترک استانداران و هیات دولت در سیستان و بلوچستان تشکیل شد . در همین ایام مسئولیت واحد اطلاعات در سطح منطقه ششم سپاه شامل استانهای سیستان و بلوچستان ،کرمان و هرمز گان به او پیشنهاد شد، ابتدا نمی پذیرفت .
می گفت:من که حالا همه وقتم را تنها برای سیستان و بلوچستان گذاشته ام این همه مشکلات وجود دارد چه رسد به این که یک سوم این وقت را به این استان اختصاص دهم .پس از اصرار مسئولین با لاخره این مسئولیت را پذیرفت .پس از آن بود که پیشنهاد کرد منزلمان در کرمان باشد . می گفت :چون مرکز کارم آنجاست، کر مان برویم بهتر است .رفتم تهران .قرار شد خانه ای اجاره کند و من بروم کرمان. خبر داد خانه ای پیدا کرده و روز بیستم تیر ماه 1360 به کرمان رفتم . او همیشه به مبارزه با نفس اماره تا کید
می کرد . همیشه برای خدایی کردن کارها تا کید داشت و می گفت: باید در انجام هر امری خالص باشیم .
در آن روز ها می گفتند: قلنبر به استان آرامش داد و آن رااز تبدیل شدن به یک کردستان دیگر نجات داد. حمید از این که از او تعریف کنند خوشحال نمی شد بلکه ناراحت هم می شد .می گفت: من برای تعریف کار نمی کنم بلکه فقط و فقط برای رضای خدا کار می کنم. حمید می گفت :بعد از خواندن کتاب گناهان کبیره شهید دستغیب؛ انقلاب عجیبی در من ایجاد شد . او از آن کتاب و کتابهای قلب سلیم و معراج السعاده تعریف بسیاری می کرد . رسیدم به کرمان شهری که مردمش خونگرم و با صفا بودند .حمید می خواست برود زاهدان من هم هنوز آنجا مقداری کار داشتم. با هم رفتیم و پس از چند روز به کرمان برگشتیم. دو روز در کرمان ماند بعد رفت زاهدان . این سفرش دوازده روز طول کشید .حمید در آن روز ها مثل مرغ پرکند شده بود. انگار با ل بال می زد. همه اش این ور آن ور بود .نمی دانم چرا در آن روزها کمتر توی چشمانم نگاه می کرد. شاید می خواست بگوید و واهمه داشت. حمید در زاهدان بودکه پس از چند روزمن ویکی از خواهران نیز به زاهدان رفتیم.گفتند : حمید در چابهار است. شام مهمان یکی از برادران بودیم . موقع برگشت حمید خیلی مراقب بود. می گفت: جنبشی ها تهدید کرده اند که ترورم می کنند.
فردای آنروز ،من با همان خواهر که به زاهدان رفته بودیم برگشتیم ولی حمید یک هفته دیگر در آنجا ماند .خانه ای که درآن زندگی می کردیم از لحاظ امنیتی مناسب نبود. من و حمید راجع به خانه صحبت کردیم. چند روزی که به کرمان آمده بودم همه اش بیکار بودم وخانه مان دور از شهر و امکانات بود .کلاسی هم نبود که بروم .قرار شد من و حمید با هم عربی بخوانیم. خوشحال شدم که از تنهایی بیرون می آیم .
آن شب من وحمید نماز مغرب و عشاءرا باهم به جماعت خواندیم .حمید گفت :اصل نماز به استغفارش است ،درآخر نماز پیشانی برخاک گذاشتن و الهی العفو گفتن که با خود شرط کند که امروز گناه نکند .
حمید موقع نماز گاهی از خود بی خود می شد ،یاد آن بیتی افتادم که زمزمه می کرد :
در نمازم اخم ابروی تو در یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
پس از نماز قرآن می خواند و می گفت :کسی که خود را محتاج دعا نداند ،به خدا کبر ورزیده .
دعای آن روز را با حالت خاصی خواند و بعد وقتی برای رفتن به جلسه آماده می شد ،گفت: تو حالا در س بخوان .من ساعت ده و نیم بر می گردم و با هم می خوانیم. تا ساعت چهار بعد از ظهر منتظرش بودم.ناگهان صدای زنگ خانه آمد،خودش بود. نا هار رابا هم خوردیم ،این ناهار اولین وآخرین ناهاری بود که پس از 53 روز اقامت در کرمان با هم خوردیم. حمید آن روز حالت عجیبی داشت .انگار توی آسمان راه می رفت .یکی از دوستانش به دنبال او آمد ویکی از خواهر ها که در اتاق دیگری زندگی می کرد، گفت: چون می خواهم به تهران بروم می خواهم بروم از یکی از دوستان خدا حافظی کنم .به حمید گفتم ما را تا آنجا رساند و رفت. موقع برگشت حمید آمد دنبال ما البته با یک وانت بار. من و همان خانم و شوهر ش جلو نشستیم و حمید پشت وانت نشست .حرکت کردیم .در بین راه به یک ماشین مشکوک شد .از همان پشت پایین پرید گفت :مثل اینکه این ماشین ما راتعقیب می کند. آهسته برو تا جلوبزند ماشین ما ایستاد ،حمید رفت با آنها صحبت کرد و برگشت .گفت: پاسدار بودند. آنها هم به ما مشکوک شده بودند. با لا خره به خانه رسیدیم .من و دوستم رفتیم خانه ولی حمید و شوهر دوستم رفتند برای گشت شبانه. پس از چند ساعت، موقع برگشتن نارنجکی می افتد جلوی پایشان. آن دو برمی گردند به طرف خانه .آن برادر خودش را پرت می کند توی خانه و حمید می افتد روی پله های جلوی در .خانه را می بندند به رگبار تا کسی خارج نشود .شیشه ها خرد شدند آن برادرمان چند تیر به طرفشان شلیک می کند .پس از آنکه همه جا ساکت شد .مردم از خانه هایشان ریختند بیرون.من بانگرانی ودلهره دویدم طرف حمید. حمید گفت: بس کن .آنها فرار کردند. حمید روی پله ها افتاده بود .از همسایه ها کمک خواستیم .یک پیکان آوردند .حمید را روی صندلی عقب خواباندیم و من سرش را گذاشتم روی پایم .در بین راه حمید ناله می کرد .یک بار هم برخواست و نشست .ازشدتدرد به خودمی پیچید ،درست مانند همان حالت عارفانه ای که گاهی اوقات به او دست می داد .خودش را تکان داد گویی قصد پرواز داشت .
با لاخره بیمارستان آیت الله کاشانی او را پذیرفت .او را بستری کردند . نگذاشتند بمانم پیش او. هنوز پایم را از در بیمارستان بیرون نگذاشته بودم که روح حمید به آسمان پر کشید .منبع:کتاب همسفر نوشته احمد دهقان ناشر لشکر 41ثارالله -1376

خاطرات
خواهر شهید:

خاطرات
نريماني از دوستان شهيد:

خاطرات
احمد ابراهيم زاده: