سيزدهم اسفند ماه سال 1343 ه ش در شهرستان زابل در کلبه اي حقيرانه از خانواده اي خدا جو و حق طلب، کودکي پا به عرصه هستي مي نهد.بنا به سنت اسلامي، پيس از قرائت اذان و اقامه ،براي اين مولود نام «محمد علي »انتخاب مي شود .«محمد علي» در دامان پر عطوفت مادري متدين و در سايه پدري سختکوش که در تهيه معيشتي حلال دايم در تلاش است ،پرورش مي يابد .

سال 1325 ه ش در بخش گشت در شهرستان سراوان و در خانواده اي مذهبي و بلوچ اهل سنت ديده به جهان گشود. پس از دوران ابتدايي در مدرسه دولتي زادگاه خويش ،وارد حوزه علميه گشت و بعد از آن دارالعلوم زنگيان سراوان شد و به تحصيل علوم ديني و مذهبي مشغول گرديد. سپس براي تکميل تحصيلات حوزوي به پاکستان رفت و به تحصيل پرداخت و بعد از چند سال، فارغ التحصيل شد و درجه روحاني «مولوي» را اخذ کرد. آن گاه به زادگاه خويش بازگشت. در سال 1346 با دختر عمويش ازدواج کرد که به لطف خداوند ثمره آن پنج فرزند صالح است.

مرتضي کيوان داريان در سال 1338 ه ش در اصفهان در يک خانواده مذهبي متولد شد . او از همان دوران کودکي به فرا گرفتن قرآن مجيد پرداخت .دوران ابتدايي را در مدرسه جلاليه به اتمام رساند و پس از وارد شدن به مقاطع با لاتر به اقتضاي روحيات مذهبي که داشت با اشخاص سر شناس مذهبي و سياسي منطقه ارتباط بر قرار کرد .شهيد مرتضي از همان سا لها و پس از ارتباط با بزرگاني چون« آيت الله طاهري» به همراه ساير همرزمانش مانند « محمد اژه اي» و شهيد« اکبر اژه اي» فعاليتهاي انقلابي خود را آغاز نمود .پايگاه مبارزاتي اين مجاهدان راه حق در آن سالها مسجد «حجت اصفهان بود .
دوران دانشجويي او مصادف با پيروزي انقلاب شکوهمند اسلامي بود و او پس از انقلاب به فرمان امام خميني (ره )به سپاه پاسداران انقلاب اسلامي ملحق گرديد .در ابتدا به منظور کمک به رزمندگان فلسطين در مقابله با رژيم صهيونيستي براي سه ماه به« لبنان »رفت و در مراجعت بلافاصله به منطقه نا آرام« سيستان و بلوچستان» عازم شد .
اين منطقه با توجه به موقعيت مکاني و مجاورت آن با دو کشور «پاکستان» و« افغانستان »از يک سو و بافت اجتماعي و مذهبي خاص آن، از دشوارترين مناطق جهت خدمت به شمار مي رفت .انتخاب اين استان نشان از روحيه والاي وي جهت خدمت صادقانه به نظام است .در استان« سيستان و بلوچستان» ضمن آنکه به عنوان فرمانده عملياتي خدمت مي نمود ،معلم قرآن نيز بود .در بسياري از مواقع زمزمه آياتي از کلام الله مجيد ازاطاق ودفترکارش شنيده مي شد.
بر همگان واضح و آشکار بود که هدف او تزکيه نفس خود در هر حال و دعوت ديگران به قرآن است .
نحوه بر خورد او با افراد به گونه اي بود که هر حال همه مبهوت و مجذوب او مي شدند .اگر فردي به هر دليل رفتار تند و نا پسندي با او مي داشت با رفتار بزرگ منشانه و با نوعي متانت و صبر و طمانينه پاسخ او را مي داد که شخص را شرمنده خود مي ساخت .
عبادت روزانه او به هيچ عنوان ترک نمي شد يا به تاخير نمي افتاد .کساني که به او نزديکتر بودند هرگز نديدند که شبي را بدون نما ز شب به صبح برساند .پيوستن به لقا الله آرزوي بزرگ او بود .روزي نمي گذاشت که از شهادت ياد نکرده باشد .هر گاه که از شهادت سخن مي گفت چنان چهره اش ديدني مي شد که نمي توان آن را توصيف کرد .شايد بيشتر از اشتياق جواني که به حجله مي رود و شايد فزونتر از کودکي که به آغوش مادر پناه مي برد .
در شجاعت کم نظير بود .گويي واژه ترس در قاموس او معنا نداشت .بي پروايي او همواره با فکر و تعمق همراه بود .لحظه اي نمي گذشت که يا در حال شناسايي دشمن نباشد و يا در حال برسي راههاي گوناگون حمله .در همه ي حمله ها داوطلب براي يورش به دشمن بود .شجاعت او قوت قلب بزرگي براي همه به شمار مي رفت .
در ماههاي اول جنگ که نبود امکانات براي همه نگراني ايجاد کرده بود و دشمن بي مهابا پيش مي آمد ،وجود اين گونه افراد دلير و شجاع که با طما نينه خاصي نيز رفتار مي کردند ،آرامشي توام با اطمينان به ديگران منتقل مي کرد .
با آغاز جنگ تحميلي ايشان فرماندهي اولين گروه اعزامي به جبهه را بر عهده گرفت و به جبهه هاي نبرد اعزام شد .شهيد« کيوانداريان» پس از طي دوره هاي فشرده به جبهه هاي جنوب شتافتند .اگر چه برادران تجربه جنگي نداشتند ولي شهيد« کيوانداريان» بي درنگ و بي قرار در حال طراحي انواع حمله ها و شناسايي بود .
ايشان در عمليات« شکست محاصره آبادان» در ماه محرم سال 1360 شرکت فعال داشت و هنگام خنثي کردن مين در منطقه «سوسنگرد» به شهادت رسيد و سرزمين مقدس «خوزستان» پيکر پاکش را در آغوش گرفت و بر جاي جاي بدنش بوسه زد .
منبع:سرداران سپيده،نوشته ي مريم شعبان زاده،نشر کنگره ي بزرگداشت سرداران و شهدا ي سيستان وبلوچستان-1377




خاطرات
مادرشهيد:
در حياط را که باز کرد بوي آشناي خانه به صورتش خورد. آرام به اتاق رفت ساکش را زمين گذاشت .صدايي از آشپز خانه مي آمد .پاورچين به طرف آشپز خانه رفت .قاشق از دست زن بر زمين افتاد .
- اوه خدايا ...کيه .
دستهايش را از روي چشمهاي زن بر داشت .
- سلام مادر .
بعد کمي خم شد و دسته گلي را که در دست داشت به طرف او دراز کرد .مادر نگاهي به سراپاي پسر انداخت .
- سلام پسرم، ما شا الله براي خودت مردي شدي .
و پسرش را در آغوش گرفت ،اشکهايش پيراهن پسر را خيس کرده بود .
- دلم برايت تنگ شده بود .
- من هم همين طور مادر .
- قرار نبود امروز بيايي .
بر گشتنمون جلو افتاد ،وقت نبود به شما خبر بدهم .
- به هر حال خوش اومدي .برو بشين برات چاي بيارم .حتما خسته هستي .
- خسته که آره ؛راستي حال با با و بچه ها چطوره ؟
- همه خوبن ،اگه بفهمن تو اومدي خيلي خوشحال مي شن .
به هال رفت و سر جاي هميشگي اش نشست و به ديوار تکيه داد .نگاهش به دور اتاق مي چرخيد .انگار توي اين سه ماه هيچ چيز عوض نشده ،نگاهش روي طاقچه ثابت شد ،جايش خالي بود .

پدر شهيد:
دفتر هاي مشقش پهن بود .ازهر کلمه بايد پنج بار مي نوشت ،چند بار کلمه ها را اشتباه نوشت ،مجبور شد پاک کند و دوباره بنويسد . مداد را روي دفتر انداخت و بلند شد .اما طاقچه خيلي با لا بود .نگاهي به حياط کرد هوا داشت تاريک مي شد با سرعت به طرف شير آب رفت .وقتي شير را بست پدر وارد خانه شد .
- سلام با با .زود باشين الان نمازمون قضا مي شه .
- تو که لباس هاتو خيس کردي .با لا خره تو سرما مي خوري .
پس از نماز به طرف طاقچه دويد اما پدر داشت سجاده ها را جمع مي کرد و زير لب دعا
مي خواند .
- بيا ديگه با با دستم نمي رسه .پدر لبخندي زد و قرآن را به دستش داد .
بسم ا...گفت و صفحه اول را باز کرد .
- بسم ا...الرحمن الرحيم .الحمد ا...الرب العالمين ....
کتاب را بست .بوسيد و روي پيشاني اش گذاشت .پدر در حالي که به پشت پسر مي زد با خنده گفت : مرتضي جان نمي دونم تو که بلد نيستي از روي قرآن بخوني و سوره ي الحمد رو از حفظ مي خوني چرا ديگه کتاب قرآن رو باز مي کني ؟
بغض گلوي پسرک را گرفت ،بر خاست و به طرف آشپز خانه رفت .چند لحظه بعد صداي مادر از آشپز خانه بلند شد .
- آخه چيکارش داري .به همين دلخوشه که قرآن مي خونه .
- من که نمي گم کار بدي مي کنه .مي گم اين کتاب قرآن بزرگه خراب مي شه ،هر وقت بلد بود بخونه ،ورش داره !
پس از شام مادر سفره را جمع کرد .پيش پدر رفت و دو زانو زد .
- با با !
- بله پسرم
- يه چيزي بگم نميگين هنوز براي تو زوده
- تا چه چيزي باشه .
- قول مي دم چيزه بدي نباشه .
- باشه . اگه کار بدي نيست بگو .
- بگين به حضرت علي
- به حضرت علي
پسر چند لحظه سکوت کرد .
- دلم مي خواد قرآن خوندن را خوب ياد بگيرم .
لبخندي روي لبهاي پدر نشست .
- فرداميرم مسجد با حاج آقا صحبت مي کنم .
چند ماه بعد روز تولدش وقتي از خواب بيدارشد متوجه هديه اي شد که کنار رختخوابش بود با عجله آن را باز کرد .از خوشحالي نفسش بند آمده بود .
بسم ا..را گفت و قرآن را باز کرد .
تق ...ديم به پسر خوبم ...مرتضي .

مادرشهيد:
- چيه مادر ؟چرا ماتت برده ؟توي تاقچه دنبال کتاب قرآنت مي گردي ؟آن که دست خودت بود !
به خودش آمد .نگاهي به مادر که با سيني چاي کنارش بود کرد .لبهاي مادر باز و بسته مي شد ولي او چيزي نمي شنيد .مادر با تعجب به او نگاه کرد .
- مي دوني مادر فلسطين که بوديم يه پسر تازه مسلمان شده هم بينمون بود .
- جدي !!؟
-آره کتاب قرآن را بهش هديه دادم .

مادرشهيد:
عاشق لباس سبزش بود . دوست داشت هميشه با همان لباسش باشد .
- کجا مي روي مادر ؟
- مي رم سپاه ببينم با لا خره تقاضاي رفتنم به سيستان و بلوچستان چي شد .
- با لا خره کار خودت را کردي ؟!
به کارگاه رسيده بود جلوي در ايستاد لحظه اي فکر کرد و به سمت مادر بر گشت .
- ببين مادر .قبول دارم خطرناکه .مي دونم منطقه ناامنه .اما با لاخره چي !!بايد کساني بروند تا اونجا را از وجود اشرار و خلافکارها پاک کنند .اگر قرار باشه کسي نره ،پس اونجا چطوري با حقايق آشنا بشن و از شر خانها نفس راحت بکشن .شما خودتون خوب مي دونين من با خودم عهد کردم هميشه جايي خدمت کنم که بيشترين نياز و سخت ترين کارها در اونجا باشه .
آنگاه آهسته و نرم گفت :
- اما مادر با تمام اين حرفها اگر شما راضي نيستيد من هرگز نمي رم .
زن سرش را پايين انداخت و چند بار تکان داد .نه پسرم !برو به سلامت .هر چي خدا بخواد .
نزديک ظهر بود جوابش را گرفته بود .پس فردا با يک گروه عازم مي شدند .همه جا را با دقت نگاه مي کرد .لب زاينده رود رفت بعد هم مسجد سيد اصفهان .
با صداي بوق ماشين از جا پريد .وسط خيابان بود .با عجله از خيابان رد شد .روبه روي دانشگاه اصفهان ايستاده بود .روي سنگ جلوي دانشگاه نشست .يک سال و نيم هنگام درگيري هاي انقلاب داخل دانشگاه بود و حالا پشت دره دانشگاه .نگاهي به در و نگاهي به لباسش انداخت .دستش را از جيب پيراهنش بيرون آورد و قد راست کرد .مردي نوراني با عمامه اي سياه در قاب عکس سردر دانشگاه به او لبخند زد همان که براي انجام فرمانهايش دانشگاه را ترک کرده بود تا در دانشگاه بزرگتري درس بخواند و به خدمت مردمش بشتابد .بر خاست و با قدمهاي محکم و مطمئن به سمت خانه رفت .
ايمان داشت که راهش را درست انتخاب کرده است .مرتضي عاشق بود .عاشق صاحب عکس و عاشق راه سبزي که او نشانشان داده بود .

مينا مثنوي پور:
اواخر ماه رمضان بود .هواي زاهدان به شدت گرم شده بود .بعد از سحري و نماز صبح کتاب نهج البلاغه اش را از روي ميز بر داشت سرش را که بلند کرد هوا روشن شده بود .نوبت گشت بود .همراه با برادران سپاهي ديگر سوار ماشين شدند هرم داغي که به داخل ماشين مي آمد صورتشان را مي سوزاند .به قرار گاه که بر گشتند لبهايش ترک خورده بود .هنوز صداي موذن بلند نشده بود که به طرف شير آب رفت .مطمئن بود که فردا به طور قطع موضوع را به فرمانده مطرح مي کند .
- ببينيد قربان من چند بار است که تقاضاي رفتن به جبهه را کردم ولي شما موافقت نکرديد حالا که قرار است يک نفر از مربيان همراه با گروه به منطقه اعزام شود چه عيب دارد من بروم .
- فکر نمي کني تقاضايت کمي خود خواهانه است .تمام مربيان پايگاه خودشان را براي رفتن آماده کرده اند .تازه در اينجا به وجود تو احتياج بيشتري است .مخصوصا حالا که طرح پيشنهادي اسلحه ات مورد تاييد قرار گرفته ما به افراد متخصص و با استعداد در اينجا نياز داريم.
- وقتي در جاي ديگر به من بيشتر احتياج دارند بايد آنجا بروم .امام گفته:« آبادان بايد آزاد شود.» من حتما بايد بروم .
- باشد درباره اش فکر مي کنم .
- فردابه دفتر فرمانده خوانده شد . تمام مربيان حضور داشتند .راستش برادرا براي اين گفتم اينجا بياييد تا مطلبي را به شما بگويم .من هر چقدر فکر کردم نتوانستم يکي از شما را براي رفتن انتخاب کنم، به طوري که بقيه ناراحت نشوند. با توجه به اينکه همه شما در سطح خوبي قرار داريد و اين کار را مشکل تر مي کند .به همين دليل تصميم گرفتم قرعه کشي کنم .
همه دور ميز ايستاده بودند به جز يک نفر که کنار پنجره ايستاده بود .کاغذ قرعه کشي را که باز کردند نگاهها به طرف پنجره چرخيد .
مرتضي نگاهش را از حياط گرفت رو به جمعي که نگاه مي کردند .گفت :
- در جمع ما يک نفر براي رفتن از همه مستحق تر است .مطمئن بودم چون خوابش را ديده بودم که کسي مرا در جبهه صدا مي زند .

مينا مثنوي پور:
قرار بود نزديک صبح عمليات را آغاز کنند ،حدود سي نفر از برادران ارتش هم همراهشان بودند همه را به صف کرد .
- ببينيد برادران ما تنها با آتش خمپاره پشتيباني مي شويم ،همت کنيد تا رو سفيد از آزمايش بيرون بياييم .اگر از صاحب اصلي کمک بخواهيد حتما پيروز مي شويد ،موفق باشيد .
تير اندازي شروع شد .انفجارهاي پياپي دشمن نفس شهر را قطع کرده بود .دشمن قدري عقب نشست نيروها در طول جاده در حال پيشروي بودند ،بعضي از آنها با نارنجک خودشان را به سنگر دشمن مي رساندند و نارنجک را داخل سنگر ها مي انداختند .
فاصله اي چندان تا سنگر هاي دشمن نبود .
- آنجا را نگاه کنيد نفر بر ها دارند مي آيند گير افتاده ايم .
مرتضي فرياد زد :اين حرف را نزن. سپس در حاليکه دستش را دراز کرده بود، ادامه داد خدا با ماست .حرف از شکست نزن، خدا با ماست .او را صدا بزن .چند لحظه بعد صداي الله اکبر بچه ها همراه گلوله هاي آرپي جي از داخل نخلستان دشمن را مجبور به عقب نشيني کرد .در حاليکه دو «نفر بر»دشمن در آتش مي سوخت .

مينا مثنوي پور:
ديگر همه با صداي تير ها و خمپاره ها عادت کرده بودند .اما هر زوز صبح موقع اذان دستي به آرامي خفته ها را بيدار مي کرد .حسن چشمهايش را باز کرد .منتظر اذان بود .نگاهي به اطرافش کرد باز هم جايش خالي .به گوشه تاريک سنگر نگاه کرد .سجاده اش پهن بود و کتاب قرآنش کناره سجاده .
هر شب وقتي چراغها را خاموش مي کردند .تازه آغاز بيداري مرتضي بود. بعد از ظهر بود که موقع تعويض گروهها شد . آماده شدند که به خط مقدم بروند .
- حسن جان نهج البلاغه را هم توي کوله پشتي ام بگذار .
- جبهه که جاي اين حرفها نيست تنها بايد به فکر جنگ باشيم .
مرتضي سرش را پايين انداخت سر بلند کرد چشمهايش مي درخشيد .آرام گفت :
ايمان به همين کتابه که داري مي جنگي .
بعد کتاب را بر داشت بوسيد و در جيب کوله پشتي ام گذاشت .
هوا هنوز تاريک بود که بقيه برادران را بيدار کرد .
سنگر ها در اثر اصابت ترکش ها و گلوله ها وضع نا مناسبي داشت.فاصله شان هم تا دشمن کم بود .همگي نماز را نشسته خواندند .دائما صداي گلوله هاي دشمن به گوش مي رسيد .
ايستاد قبل از آنکه کسي بتواند چيزي بگويد يا بپرسد. عقد نماز را بست .نمازش که تمام شد نشست .
- مرتضي مگر ديوانه شده اي ؟مگر نمي بيني چطوري مثل ريگ بيامون روي سرما گلوله مي ريزد .مي خواهي خودت را به کشتن بدهي ؟
در حاليکه لبخند مي زد گفت :در همان کتابي که ديروز عصر گفتي لازم نيست همراهمان بياوريم .نوشته اگر مرگ فرا رسد حتي اگر نوک کوهها و قعر در يا ها باشي با لا خره به تو خواهد رسيد .

دکتر احمد کامبوزيا:
لازم بود شناسايي هاي لازم انجام شود .شهيد کيوان خود مسئوليت شناسايي را تقبل کرد .بدون سر و صدا از کاروان با تيوپهاي پر باد عبور کرديم .قرار بود پس از نيمه شب حدود 3 صبح به دشمن حمله کنيم .با شناسايي دقيقي که انجام شد توانستيم عمليات را با موفقيت انجام دهيم .
در روزهاي اول جنگ هر گاه نيروها به دشمن حمله مي کردند پس از حمله با ضد حمله تانک هاي عراقي مواجه مي شدند .عراقي ها بعضا با تانک آنها را زير شني مي گرفتند .اين ضد حمله معروف به «پاتک داس و چکش» است .دليل اين وجه تسميه نيز شکل به دام افتادن نيرو ها در چنگ عراقي ها به شکل داس و ضربه به صورت چکش بود و از آنجا که ادوات جنگي در اوايل جنگ بيشتر از جانب روسها و اتحاد شوروي سابق تامين مي شد ،نام« داس و چکش» تداعي مي گشت .
شهيد کيوان به دنبال طرحي بود که نيروها بتوانند ضمن ضربه زدن به دشمن سريعا عقب نشيني کنند و در دام تانکها نيفتند .روز قبل از عمليات شهيد کيوان همه را فرا خواند و سخنراني مفصلي در خصوص آرمانهاي امام راحل و ارزش شهادت بيان کرد . سپس طرح را توجيه نمود .چون اين عمليات اولين عمليات سازماندهي شده بود نمي دانستيم که چه نامي روي آن بگذاريم .در پايان سخنان شهيد به نظرم آمد که بر خلاف نوع ضد حمله هاي عراقي ها طرح حمله ما دقيقا به صورت الله است به همان صورتي که بر پرچم مقدس جمهوري اسلامي نقش بسته بود .وقتي موضوع را بيان کردم دوستان نيز تاييد کردند و شهيد کيوان از اين حسن اتفاق بسيار متاثر شد و خدا را شکر کرد. به حمد الله عمليات با موفقيت انجام شد و تلفات قابل توجهي بر دشمن وارد گشت .پس از اين حمله عراقي ها گمان کردند که ما نيروي زيادي در آن سوي کارون مستقر کرده ايم و چون پشت سر ما نخلستاني با درختان نخل بلند قامت وجود داشت و با هر شليک توپخانه دشمن درختي آتش مي گرفت .دشمن گمان کرده بود که نيروي قابل توجهي ما را پشتيباني مي کند ،از ترس قدرت حمله را از دست داد .

مينا مثنوي پور:
- آقا مرتضي مي بيني که راه مين گذاري شده حالا بايد چيکار کنيم ؟
- نمي تونيم منتظر برادران ارتش بشيم .بايد حد اقل جاده آبادان را پاکسازي کنيم ،معبر بزنيم بعد مي رسند .
- با اين فاصله کمي که از دشمن داريم به راحتي مي توانند ما رو تشخيص بدهند .
- راه ديگري نيست ،بايد زود تر دست به کار شويم و مشغول کار شد .
- آقا مرتضي !
رويش را بر گرداند يکي از بچه هاي گروه بود .
- از کجا معلوم اين مينها همان مينهاي آشناي ما باشند .
مرتضي لبخند زد .
- اگر توي آموزشگاه نديدم توي کتاب که خواندم .با لاخره بايد معبر بزنيم .اين تنها راهه .
روز بعد صبح تاسوعا بود .وقتي موهايش را شانه کرد چهره اش از هميشه شاداب تر بود .
- چيه آقا مرتضي خبري شده ؟
- مي خوام با موهاي شانه کرده ام برم تا عراقي ها نگن چه آدمهاي نامرتبي هستيم .
هر دو زدند زير خنده .نزديک عصر بود که معبر باز شد .تصميم گرفتند ميدان مين را باز تر کنند .نگاهي به بچه ها کرد .
- آنجا هر کس افتخار شهادت نصيبش شد حلالش کنيد .
- آقا مرتضي نکنه فکر مي کني فرشته هاي آسموني به دنبال تو آمدند .
- نه با با .تا ما به فرشته زميني احتياج داريم فرشته هاي آسماني به سراغمان نمي آيند .
يکي از بسيجي ها با خنده گفت :حا لا ببينيم اين بار تنها مي روي يا نه ،بعد تصميم مي گيرم حلالت کنم يا نه .
مرتضي در حالي که مي خنديد گفت :بابا حد اقل صبر کنيد شب عاشورا مراسم را بر گزار کنيم و بعد حرف مرا تعبير و تفسير کنيد .
بعد در حالي که دستش را روي شانه يکي از بچه ها گذاشته بود ادامه داد اگر اتفاقي براي من افتاد شما عمليات را ادامه دهيد ،لازم نيست جسم بي جان مرا نجات دهيد، تن من در برابر هدف ما ارزشي ندارد.امام فرموده:« حصر آبادان بايد شکسته شود .»آبادان بايد آزاد شود .
برادران ياد حسين را وسيله اي براي صيقل دادن روحتان قرار بدهيد .دشمن را دست کم نگيريد .آبادان را آزاد کنيد .
شب بود، زيارت نامه عاشورا را خارج از سنگر ها خواندند .برادران ارتشي هم رسيده بودند قرار شد فردا پشتيباني آتش بدهند .
صبح که شد نيروها در معبر شروع به پيشروي کردند .مرتضي چند «مين» را که در مسير قرار داشت نشان داد و گفت :آن مين ها وضع بدي دارند ؛امکان داره تعدادي از بچه ها را شهيد کنه من مي روم خنثي شان کنم .
- نه تو بمون من خودم مي رم .
مرتضي سينه خيز به طرف «مين ها» رفت نگاهي به بچه ها کرد .فقط يک مين ديگر مانده بود.
- محمدي ياش صلوات بفرستن .
هنوز صلوات به آخر نرسيده بود که صداي انفجاري شديد در دشت پيچيد .
از رفتن تا رسيدن
مرتضي سرش را آرام بلند کرد وزير لب چيزي گفت .
- چيه مرتضي چيزي مي خواي ؟- امدادگر،امدادگر.
نمي دونم اين دوستمون چي مي گه مثل اينکه حالش خوب نيست .امدادگر دنباله نگاه مرتضي را گرفت و به طرف مجروحي ديگر که روي تخت بود رفت .با عجله بيرون رفت و با چند پرستار بر گشت و آن بيمار را از مرگ حتمي نجات داد .
- مرتضي از کجا فهميدي ؟لبخند کمرنگي روي لبهاي مرتضي نشست .پرستار همه را از اتاق بيرون فرستاد .يک ساعت بعد وقتي به اتاق بر گشتند مرتضي رفته بود .جسمش بود اما مرتضاي هميشگي با آن ذکر هاي زير لب ،با آن نماز هاي شب و تلاوت قرآن با آن لبهاي هميشه خندان نبود .
- بچه ها بايد همگي برويم اصفهان براي تشييع جنازه و مراسم .
صدايي آرام زمزمه کرد :نه يادتون نيست ؟مرتضي چي مي گفت :ما همه رفتني هستيم مهم اين است که جاي ما نبايد خالي بماند ما بايد بايستيم و راه مرتضي را ادامه بدهيم .

رضا موذني در گلدشت نجف آباد دراستان اصفهان ودر سال 1341 ه ش پاي به کره خاکي نهاد . دوران کودکي را پشت سر گذاشت و وارد دوران تحصيلات ابتدايي شد.اودر دوران تحصيل از هوش وذکاوت بالايي برخوردار بود.رضا از همان کودکي که با افکار وانديشه هاي امام خميني(ره)آشنا شد به امام و انقلاب علاقه داشت وعشق مي ورزيد.اودر دوران مبارزه مردم ايران با حکومت استبدادي شاه خائن هم دوش وپيشاپيش مردم به مبارزه با ظلم وستم برخواست.اودرآن زمان مانند اغلب مردم ايران سختي هايي رامتحمل شد. يک بار توسط «ساواک»دستگيرو زنداني شد .اما اوکسي نبود که با زندان وشکنجه بشود خللي درراه مبارزه ي او ايجاد کرد.انقلاب که پيروز شد اويک لحظه آرام وقرار نداشت.هرجا مشکلي را مي ديد بي درنگ به آنجا مي شتافت.پس از اشغال« افغانستان» توسط ارتش« شوروي» (سابق) او تحصيلاتش را رها کرد و به استان« سيستان و بلوچستان» شتافت و در واحد« نهضت هاي آزادي بخش» سپاه و گروههاي مبارز افغانستان مشغول فعاليت شد . در اردوگاهي که براي آورگان افغاني ترتيب داده شده بود با نام مستعار« ناصري» ،به فعاليت پرداخت .پس از آن به« کردستان» و جبهه هاي جنوب رفت ،در طي اين مدت رشادتهاي زيادي از خود نشان داد .او مدتي فرماندهي گردان غواصي لشکر 41 ثار الله را بر عهده داشت و سر انجام در سال 1364 در عمليات« والفجر 8 »به درجه رفيع شهادت نايل آمد .
او مي گفت: «سير غذا نخوريد تا به ياد گرسنگان بيفتيد .»
منبع:سرداران سپيده،نوشته ي مريم شعبان زاده،نشر کنگره ي بزرگداشت سرداران و شهدا ي سيستان وبلوچستان-1377

خاطرات
نصرت انصاري مقدم:
نواي گرم دعاي کميل مسجد را پر کرده بود .همه در حالتي روحاني به سر مي بردند که ناگهان جواني سراسيمه داخل شد و در گوش يکي از افراد چيزي گفت که او با ناراحتي دست بر زانو کوبيد و گفت يا ابوالفضل (ع) !!!
سرها به طرف او چرخيد و صداي پچ پچ جلسه دعا را به هم ريخت .همه ناراحت و پريشان شدند .ترس از طاغوت بر جانها چنگ انداخته بود ونگراني از آزار و اذيت .رضا هم که کنار پدرش نشسته بود ناگهان غيبش زد .پدر با تشويش به اطراف نگاه مي کرد .رضا يش نبود. يک نفر گفته بود که رضا را ديده که چماقدارها روي سرش ريختند .
چند روز بود از رضا خبري نبود .پدر هر روز به همه جا سر مي زد ولي از رضا خبري نبود که نبود .
حا لا ديگر براي همه روشن بود که رضا به دست ساواک دستگير شده است .پدر به اداره ساواک هم سر زده بود ولي جواب درستي به او ندادند. نزديک بود خود او را هم دستگير کنند .پاسبان محله براي او خبر آورد که رضا را در بازداشتگاه ديده است .چند روز بعد رضا آمد با سر و روي باد کرده پاي و چشم کبود و دستها و پاهاي زخمي .

نصرت انصاري مقدم:
روزهاي اول عشق بود ،روز هاي اول ايثار ،روزهايي که تازه شعله هاي جنگ روشن شده بود .در يکي ازهمين روزها براي ديدار با برادر اکبر موذني به منطقه محوديه دار خويين رفتيم .منطقه اي که دوران سختي در پيش داشت .در جبهه خودي از توپ و تانک و خاکريز خبري نبود .برادران حتي غذا براي خوردن نداشتند . در حالي که دشمن تا بن مسلح بود .خورشيد کم کم غروب مي کرد و با صداي اذان خود را براي نماز آماده مي کرديم .همه در کنار هم برادرانه نشسته بوديم ،بچه ها با تراوت و شادابي خاص خودشان شوخي مي کردند و مزه مي پراندند .از عشق سخن مي گفتيم .از پيرمراد و از خاک پاک که در آتش جنگ مي سوخت .بعضي به فکر بودند فکر حفظ شرف و ناموس .
صداي شوخي و خنده نگذاشت تا از اطراف خبر دار شويم .در اين هنگام ناگهان سوت خمپاره اي ما در در جا ميخکوب کرد .فرصت دراز کشيدن هم نداشتيم .عده اي دراز کشيده و بعضي هم نيم خيز شده بودند که خمپاره فرود آمد .مرگ را در برابر چشمانمان ديديم .
کمي ترسيده بودم ولي در دل شاد هم بودم .زيرا فکر مي کردم به زودي به آرزوي خود يعني شهادت خواهم رسيد .فرصتي باقي نمانده بود .نفس در سينه ها حبس شده بود چشمانم را که بسته بودم آهسته باز کردم .شليک خنده بچه ها فضا را پر کرد .بله خمپاره کنار ما در صف جماعت به نماز ايستاده بود .

نصرت انصاري مقدم:
پاسي از شب گذشته بود و در آن ظلمت شب آسمان پر ستاره جلوه اي شگفت انگيز داشت گويي هر ستاره اي شهيدي است که در ستيز بي امان با کفر و باطل از زمين کنده شده و چراغ آسمان گشته بود .
با آقا رضا به آرامي وارد منطقه شناسايي شديم ،عراقي ها دور تا دور ما پراکنده بودند .او آرام خودش را به پشت ني ها رساند .
هور در جلوي چشمانمان مي درخشيد. امکان پيشروي وجود نداشت .
رضا از ما جدا شدو ني ها را کنار زد .ناگهان هيکل قوي يک سرباز عراقي در برابر چشمان ما پديدار شد .امکان درگيري نبود .در آن لحظه همه چيز را نقش بر آب مي دانستيم و در فکر ما برنامه عمليات از هم پاشيد .
لبهاي برادر موذني به آرامي حرکت مي کرد گويا زير لب آيه و جعلنا من بين ايديهم سدا و من خلفهم سدا ...مي خواند .رضا لحظه اي چشمانش را بست و به آرامي از کنار سرباز عراقي حرکت کرد و سرباز عراقي در حاليکه پا روي دست او گذاشته بود ،متوجه حضورش نشده بود .بچه ها زير لب الله اکبر زمزمه مي کردند .وقتي گروه به مقر باز مي گشت، رضا با اطمينان مي گفت :برادر ها هيچ وقت توکل به خدا را فراموش نکنيد .

نصرت انصاري مقدم:
در دفتر کارم بودم که تلفن زنگ زد .از پشت خط شخصي با ناراحتي و اضطراب گفت :آقا به دادمان برسيد .اين آقاي ناصري اينجا بلوايي به پا کرده است .با تعجب گفتم: مگر چکار کرده ؟گفت :خودتان بياييد و ببينيد .از دفترم که بيرون مي آمدم مدام در فکر اين بودم که چطور ممکن است رضا آشوب به پا کند .با خودم مي گفتم: هر گز به رضا نمي آيد که اهل اين کارها باشد . با عجله خودم را به اردوگاه افغاني ها رساندم .وقتي به آنجا رسيدم ديدم ،چند نفر از افغانيها را بازداشت کرده است .نگاهي از روي عصبانيت به او انداختم .به طرفش رفتم و علت اين کا را از او پرسيدم .با دلخوري گفت :اينها بايد به وطنشان باز گردند! گفتم: چرا ؟آهي کشيد و گفت :من در محل کارم بودم که يکي از اينها هزار تومان به من داد تا براي او توصيه نامه بنويسم که در يکي از شهر ها مشغول به کار شود .
با خودم گفتم معلوم است که آن افغاني تورا نمي شناخته و گر نه اين کار را نمي کرد .
ديدم رضا حق دارد که عصباني شود زيرا آن فرد با رشوه از او تقاضاي کار کرده بود ،اما به روي خودم نياوردم و گفتم :آخه رضا جان اينها هم آدمند با لا خره بايد غذا بخورند مجبورند اين کارها را بکنند و گرنه کاري برايشان پيدا نمي شود . او با ناراحتي گفت :من فقط مسئولم که در کشور از آنها مراقبت کنم .نبايد فکر رشوه را در سر مي پروراند اگر همينطوري مي گفت من انجام مي دادم و برايش کار پيدا مي کردم .
آن روز هر چه اصرار کردم بي فايده بود. رضا سعي داشت تا حرف خودش را بزند ،با لا خره در مقابل نظر رضا تسليم شديم و قرار شد آن دو افغاني را به کشورشان باز گردانيم تا به قول رضا به جاي رشوه دادن به اين و آن بهتر است به دفاع ازکشورشان بپردازند و سرزمينشان را از دست دشمن نجات دهند .
ناصري نام مستعار برادر رضا موذني در اردوگاه افغانيها بود .

نصرت انصاري مقدم:
عمليات به کندي پيش مي رفت .دشمن بر روي ارتفاعات بود و ديد کامل بر روي ما داشت .خبر به قرار گاه رسيد که برادران در منطقه بلوچستان در گير شده اند .با تعدادي از بچه ها و شهيد موذني خودمان را به محل در گيري رسانديم ،اما نتوانستيم خودمان را به برادران برسانيم. لحظه اي درنگ کرديم ،آتش دشمن سنگين بود و دو نفر از نيرو ها شهيد شده بودند .پياده به سمت آنها به راه افتاديم .
به علت ديد دشمن امکان پيشروي نبود .حدود نيم ساعت به همين منوال گذشت و همه ناراحت و نگران بوديم .ناگهان برادر موذني که خودش را مي خورد و از ناراحتي بر افروخته شده بود .گفت :درست نيست که ما اينجا بنشينيم و شاهد پيشروي دشمن باشيم ..من جلو مي روم شما بعد از من بياييد .چند نفر گفتند نرو خطر ناک است .
ولي او همچنان به راه خود ادامه داد .برنامه ريزي کرده بوديم که از سه جناح به سمت ارتفاعات حرکت کنيم .برادر موذني و برادرديگري حرکت کردند و به طرف مواضع دشمن پيش رفتند .ما خودمان شاهد بوديم که اين دو برادر کار دو گردان را انجام دادند .آن دو به طرف ارتفاعات حرکت کردند و آنجا را از دست دشمن گرفتند و آن منطقه با رشادت اين دو برادر آزاد شد .

قاسم اکبري:
تازه از جبهه هاي جنوب آمده بود و در حالي که يک پايش تير خورده بود .قرار بود از زاهدان به اصفهان برويم .با جراحت او برايمان خيلي سخت بود زيرا تا اصفهان چندين بار بايد ماشين عوض مي کرديم .از زاهدان به کرمان بعد به رفسنجان و بعد به يزد و دو روز بود که در راه بوديم و خيلي خسته .ديگر طاقتم داشت تمام مي شد .گفتم :با با تو مجروح جنگي هستي راحت مي تواني بي نوبت بليت بگيري .برو از حقت استفاده کن .او مي گفت :مگر ما براي انقلاب چه کرده ايم که حقي هم گردن انقلاب داشته باشيم. در حاليکه رضا منتظر اتوبوس بود ناگهان چشمم به يکي از برادران کميته افتاد و موضوع را به ايشان گفتم . او خيلي زود برايمان بليت تهيه کرد .وقتي سوار اتوبوس شديم به رضا گفتم که چگونه تهيه کرده ام ناراحت شد و گفت :حيف نيست که آدم برود تير بخورد و پايش را از دست بدهد براي اينکه مثلا يک بليت بي نوبت به دست بياورد .من فکر مي کنم ارزش انسان بيشتر از اين حرفهاست .

نصرت انصاري مقدم:
هميشه دلم مي خواست بدانم کجاي بدنش شيميايي شده اما هر وقت کنارش مي نشستم تا از او در اين مورد سوال کنم به بهانه اي مسير صحبت را عوض مي کرد .آن روز هم تا خواستم از او بپرسم يکي از بچه ها به طرف ما آمد و گفت :اي شهر دار مرديم از گرسنگي و با لبخندي گفت :مي بيني که احضار شديم و رفت .
به گلستان شهدا رفته بوديم .سينه اش مدام صدا مي کرد. گفت: من مي دانم که شهيد مي شوم و من با ناراحتي گفتم :کجا برادر ،ما حا لا حالا به وجود نازنينت احتياج داريم .او متواضعانه سر به زير انداخت ،با نگاه گوشه هاي قبرستان را مي کاويد ،گويي دنبال چيزي مي گشت .
پرسيدم :رضا جان دنبال چه مي گردي ؟گفت :دنبال جاي خالي با تعجب گفتم :براي چه ،و او با دست کنار قبر شهيد صغيرا را به من نشان داد و گفت :اينجا مناسب است .ان شا الله مرا اينجا خاک کنيد تا هر کي براي برادر صغيرا فاتحه خواند مرا هم مستفيض کند .
شب عمليات برادر موذني حال و هواي ديگري داشت ،بعد از شهادت اکبر موذني چهره اش نوراني شده بود و خود را جزء شهدا مي دانست .آن شب در ميان طوفان و اشک و آه برادران از رضا خواستيم تا از براي ما از دردي که ماه ها بود که جانش را مي فشرد سخن بگويد .رضا به آرامي پاچه شلوارش را با لا زد .صحنه اي غم انگيز بود .من ديگر تاب ديدن آن منظره را نداشتم .سرم را روي زانويم گذاشتم و گريه امانم نداد. بعد از آن عمليات ديگر رضا در ميان ما نبود .او رفته بود تا مداوايش را از طبيب واقعي دردها بگيرد .آرام در کنار برادر صغيرا همان جا که خودش خواسته بود ؛آرميد .هر وقت به گلستان شهدا مي روم فکر مي کنم او زنده است و دارد به من نگاه مي کند .

سال 1337 ه ش دريزد ودر خانواده اي مذهبي و سختکوش پاي به عرصه خاک نهاد .دست هاي پر مهر خانواده از همان خرد سالي او را به آغوش مهربان مساجد سپرد تا با صداي گرم خود گلدسته ها را به آواي اذان بنوازد و نداي توحيد و دعوت به خير العمل را در همه جا سر دهد .
از کودکي با قرآن مانوس بود و در اوقات فراغت به تلاوت قرآن يا شنيدن آواي روحبخش قاريان مي پرداخت و جان شيفته خود را با کلام الهي سيراب مي کرد .
در بحبوحه انقلاب اسلامي که قرآن از طاقچه هاي گرد گرفته خانه ها به بطن جامعه آمد . فشار طاغوت که با روشهاي گوناگون قرائت قرآن و رعايت بسياري از مسائل اسلامي را صرفا پوسته اي ظاهري بدل کرده بود با اوجگيري انقلاب از دوش مردم بر داشته شد . نقشه هاي استعماري بر ملاشد ،مردم حقايق را در يافتند و فضاي آزاد سياسي تا حدودي فراهم گشت .رويکرد مردم به قرآن بيشتر شد .سيد کاظم نيز چون شيفتگان و مشتاقان ديگر که همواره از قبل از انقلاب به معناي اصلي قرآن توجه داشت و دستورات آن را در زندگي فردي و اجتماعي خود رعايت مي کرد ،توجه بيشتري به قرآن نشان داد و کوشيد تا همپاي ديگر امت مسلمان و انقلابي بيش از پيش به دستورات قرآن عمل کند .او در مسابقات قرآني شرکت جست و جوايزي نيز در يافت کرد .
وي از دوران کودکي و نوجواني فعاليتهاي سياسي و مبارزه با طاغوت را با راهنمايي و تشويق خانواده آموخت و در جريان انقلاب در نشر و پخش اعلا ميه هاي حضرت امام و شعار نويسي حرکت فعال داشت تا اينکه به زندان افتاد .ولي با عنايت الهي و درايت اطرافيان رهايي يافت .با صوت خوش قرآن و اذان جوانان را به مساجد مي کشاند و با تبليغات اسلامي و کردار شايسته آنان را تربيت مي کرد .
در زمينه کارهاي هنري نيز تبحر داشت و با کشيدن تصاوير حضرت امام و شخصيت هاي مذهبي از هنر در جهت پيشبرد اهداف انقلاب سود مي جست .مهربان و صميمي بود .به اين ترتيب بذر محبت را در دل همه کاشته بود .خانواده اش از بي ريايي و فروتني و تقواي او خاطره ها دارند و تربيت و سادگي از ويژگيهاي بارزاو بود .
بعد از انقلاب در سال 1359 با خانواده اي متدين وصلت کرد او شرط انتخاب همسر را پس از ايمان و اطاعت از ولي فقيه ملقب بودن به يکي از القاب حضرت فاطمه زهرا (س) قرار داده بود .مراسم ازدواج با ايثار و فدا کاري همسر به صورتي بسيار ساده و با صداقي به اندازه کابين حضرت فاطمه زهرا (س) بر گزار شد .
زوج جوان به خانه اي محقر و استيجاري نقل مکان کردند و با جهيزيه اي که چون جهيزيه ي فاطمه زهرا (س) اندک بود زندگي را با موجي از نور سعادت و ايمان آغاز نمودند .سيد کاظم که همواره قرآن و عمل به احکام اسلام سر لوحه زندگي او بود همواره احترام به همسر و همکاري با او در خانه و رعايت بزرگداشت خانواده و بزرگتر ها مي کوشيد.
اصرار او همواره بر عمل به فرايض بود .لذا براي انتخاب خانه نيز تاکيد داشت که نزديک مسجد باشد تا بتواند فريضه نماز را به جماعت بر پاي دارد .
حاصل اين زندگي پر برکت سه فرزند به نامهاي «محسن» ،«مريم السادات» و« سيده منصوره» است .
حس همکاري و مسئوليت پذيري در وجوداو موج مي زد و به صله رحم و پاسداري از حرمت خانواده هاي بي سرپرست تاکيد فراوان داشت .آرزوي شهيد خدمت به اسلام و شهادت بود .
او حضور در جبهه شرق و مبارزه با قاچاقچيان را وظيفه شرعي خود مي خواند ولي در همه حال حضور در جبهه هاي غرب وجنوب و جنگ با بعثي ها را نيز ضروري مي دانست .در اواخر سال 1362 به عنوان مسئول اطلاعات به جبهه رفت .
امانتداري و رازداري ويژگي خاص او بود و به همين دليل هر گز پستها و مسئوليتهاي خود را باز گو نمي کرد .وقتي خانواده دليل اين همه تلاش و مجاهده و دير آمدن و فعاليت شبانه روزي را از او مي پرسيدند، فقط با لبخندي شيرين پاسخ مي داد :با زحمات شبانه روزي او و ساير برادران ،منطقه «سراوان» که روزي مقر اشرار بود به منطقه اي امن مبدل شد .
وي نسبت به استفاده از اموال بيت المال بسيار حساس بود و چون مولايش امير المومنين(ع) هر گز از اموال عمومي براي استفاده شخصي بهره اي نمي گرفت .
آخرين توصيه او به همسرش قبل از شهادت اين بود که حضرت زينب (س) را الگوي صبر و استقامت و پاکدامني قرار دهد .زينب وار زندگي کند و صبور باشد .ايشان در دهم آذر ماه 1365 به دست اشرار کوردل در«سيستان وبلوچستان» به شهادت رسيد .
کجا سراغ داريد ؛
مردي در گاه رفتن به عروج عشق
تبسم پر شکوهش
لرزه بر اندام دشمن انداخته باشد
کجا سراغ داريد ؟
منبع:سرداران سپيده،نوشته ي مريم شعبان زاده،نشر کنگره ي بزرگداشت سرداران وشهدا ي سيستان وبلوچستان-1377



خاطرات
شهرزاد امير شهريار:
برگرفته از خاطرات شفاهي خانواده ودوستان شهيد
نمازش که تمام شد ،خيره شد به گلهاي سجاده اش .چند بار سوزن توي دستش فرو رفته بود تا اين گلها جان گرفتند ،با لاخره شدند گلهاي سجاده جهيزيه اش .دستش را مي کشد روي گلهاي نقره اي آنها بعد خم مي شود و پيشانيش را مي گذارد روي مهر .خنکاي مهر از گرماي پيشاني اش کم مي کند .دلش مي خواهد حرفي بزند .اما خودش هم نمي داند چه بگويد .اصلا احتياجي به حرف زدن نيست .خدا خودش مي داند که او چه مي خواهد بگويد .خودش از دل او خبر دارد .مهر را مي بوسد و گوشه هاي جانماز را تا مي کند روي هم .
دستش را مي گيرد به زانويش و سنگين بلند مي شود .اين روزها بلند شدن هم برايش سخت شده است .بار سنگيني است اين بار مادر شدن .حس غريبي دارد .هروقت به مادر شدن فکر مي کند در دلش غوغايي به پا مي شود .مي رود کنار پنجره و بيرون را نگاه مي کند .آفتاب همه جا پهن شده است و حياط پر از جيک جيک گنجشکهاست .
يعني دختره يا پسره ؟ياد ديشب مي افتد و آن خوابي که ديده بود ؛اصلا گويا بيداري بود .همين طور ،اين جا ايستاده بود با بچه در بغل .بچه خودش بود. انگار يک نفر ،نفهميد کي ،اسم بچه را پرسيد و او گفته بود سيد کاظم .صبح که براي سيد علي اکبر تعريف کرد.او گفت:خير است انشا الله حتما پسر است .
از پنجره به بيرون چشم انداخت .گنجشکها غوغا کرده بودند .نگاهش را از حياط گرفت و به پسرش خيره شد که آرام در بغلش خوابيده بود .يک قطره شير گوشه لبش خشک شده بود .بوسيدش .اين ديگر بيداري بود .بعد با خودش گفت :بزرگ شو، بزرگ شو، سيد کاظم من !!

چند روزي بود که سيد کاظم را کمتر مي ديدم .دلم هوايش را کرده بود .هواي حرفهايش ،حديث هايي که مي خواند، نگاه نافذ و آن لبخندهاي مهربانش .با خود گفتم :حتما باز اعلاميه هايي از امام به دستش رسيده از همان هايي که محرمانه اند و خودش تا صبح مي نشيند و مي نويسدشان .شايد هم به فکر کار جديدي براي مسجد و بچه هاي محله است .هر چه هست حسابي او را مشغول کرده .آخ که چقدر دلم مي خواست بدانم دارد چه کار مي کند .
صداي اذان سيد کاظم کنج هاي غروب گرفته تمام محله را روشن کرده بود و بچه هاي قد و نيم قد محله جلو تر از بقيه به مسجد دويدند .امروز ديگه حتما ازش مي پرسم .بعد از نماز سرم را چرخاندم بين مردم ودنبالش گشتم .بايد حتما پيدايش مي کردم تا جواب سوالم را بپرسم .اصلا اين فقط پرسش من نبود سوال همه بچه هاي مسجد بود .همه مي خواستند سر در بياورند سيد کاظم اين روز ها دارد چکار مي کند .آها ،پيدايش کردم .آنجاست .درست پشت سر آقا .صبر مي کنم تا بعد از نماز . هر چند اين روزها هر ثانيه اش يک خبر جديد است .خدا کند ...وقت نمي کنم دنبال فکرم را بگيرم .سيد دارد با حاج آقا و بقيه خدا حافظي مي کند مي روم سراغش .
سلام سيد
- عليک السلام .محمد جان ،تازه چه خبر ؟اتفاقي افتاده؟
- نه سيد ولي ...
- ولي چي ؟چيزي مي خواي بپرسي ؟
- راستش سيد بچه ها مي خواهند بدانند ،خبر تازه اي شده ؟
بچه ها خيلي دلشان مي خواهد بدانند شما داريد چکار مي کنيد .آخر يک هفته است که شما کمتر به ما سر مي زنيد .
سيد هم مي خندد ،از همان خنده هاي مهربان که هميشه آدم را شيفته مي کند .دستش را مي گذارد روي شانه ام و مي گويد .بچه ها مي خواهند بدانند يا تو ؟سرم را مي اندازم پايين .مي خواهم حرفي بزنم که خنده اش نمي گذارد .مي گويد :عصه نخور ،فردا صبح که آمدي مسجد خودت مي فهمي .مي گويم :سيد ،فردا که تظاهرات است .
مي گويد :چه بهتر ،اگر صبر کني خودت مي فهمي و مي رود .اما مگر من تافردا مي توانم طاقت بياورم . چه شب طولاني ،چه سياهي غليظي. غلتي مي زنم و پتو را مي کشم روي سرم .پلکهايم را محکم روي هم فشار مي دهم .اما ...يعني فردا چه اتفاقي مي افتد ؟مي دانم که راهپيمايي است و قرار است همراه بچه هاي مسجد و اهالي محله و حاج آقا صدوقي حرکت .به طرف مرکز شهر .ولي ...
صداي اذان آشناي سيد کاظم حس خوشي در قلبم ايجاد مي کند .ديگر چيزي نمانده که انتظار م به پايان برسد .ميدوم به مسجد که مي رسم ،چشم مي اندازم توي جمعيت که دارند وضو مي گيرند. پس سيد کاظم کو ؟
مي بينمش دارد مي رود داخل .تند تند وضو مي گيرم و مي روم دنبالش .
سلام سيد .بر مي گردد نگاهم مي کند و از توي چشمهايم سوال را مي خواند. مي خندد .عليک السلام .اما هنوز تا صبح مانده ،صبر کن ديگر !!چيزي نمي گويم و به خانه بر مي گردم .صبح زود از خانه مي زنم بيرون .
تظاهر کنند گان جلوي مسجد جمع شده اند و صداي صلوات از همهمه از مسجد به گوش مي رسد .يک راست مي روم در خانه سيد .از داخل خانه سيد صداي صلوات بلند مي شود .نگاه مي کنم .
خداي من جواب سوالم را مي بينم .تصويري بزرگ از امام است .اشک جلوي چشمم را مي گيرد . امام در هاله اي از درخشش نور پنهان مي شود و باز سو سو مي زند وپيدا مي شود .امام جان فدات بشم .صداي صلوات مرا به خود مي آورد .زانو زده ام و تابلو را مي بوسم .بچه ها کنارم مي زنند يک نفر پشت سرم مي گويد :سيد خودش آن را کشيده !عجب فکري !وقتي به مسجد مي رويم جمعيت بهت زده با اشک و آه و صلوات به استقبال تابلو مي آيند من هم رکابدار آن هستم .

صداي موتور سيد کاظم را که شنيد خاطرش جمع شد .پس با لا خره آمد .هميشه همين طور بود .چشمش آنقدر به در ماند تا او بيايد .مادر بود ديگر چطور خودش را راضي مي کرد که نگران نباشد .
آن هم در اين گير و دارها که خدا نشناسها جوانهاي مردم را يا مي بستند به گلوله و يا معلوم نبود کجا مي بردنشان که ديگر دست هيچ کس به آنها نرسد .نه ،سيد کاظمش هنوز جوان بود .آرزوها برايش داشت .براي پسر بزرگش .از اينکه پسرش اينطور در راه خدا تلاش مي کند در خودش احساس غرور مي کرد .هزار بار سر نماز خدا را شکر کرده بود که بچه هايش سر براه و محجوب بار آمده اند .اما اين دلشوره مگر راحتش مي گذاشت .صد بار با خودش قرار گذاشته بود که به سيد کاظمش بگويد .مادرجان من مي ترسم .به تظاهرات نرو !جلوي تانک که نمي شود ...ولي چيزي اين وسط زبانش را قفل مي کرد .به ياد حضرت زينب (س) مي افتاد .ياد حضرت فاطمه (س) .
اتاق سراسر تاريک بود و صداي نفسهاي آرام بچه ها را مي شد شنيد .چادرش را دورش پيچيد و بلند شد .لحظه اي گوش ايستاد. هنوز نرفته اين را با خودش گفت .آرام و بي سر و صدا خودش را رساند پشت در اتاق سيد و از لاي در نگاه کرد .انگار خداوند نوراني ترين ستاره را به او بخشيده بود .سوزش اشک توي چشمانش دويد پسرش طوري به در گاه خدا التماس مي کرد که قلب او را فشرد .اشکش را با گوشه چادر گرفت .گلويش خشک شده بود .از اتاق که بيرون مي آمدسيد کاظم او را ديد .
- مادر شما بيداريد ؟خواست بگويد کاظم جان باز هم مي خواهي بروي ؟تو که تازه آمده اي .سيد کاظم گفت :حالتون خوبه ؟
- آره مادرجان ،طوري نيست .
بعد مثل اينکه کسي تکانش بدهد درست همان لحظه اي که سيد کاظم خدا حافظي کرد و رفت که از در بيرون برود، گفت :کاظم جان .کاظم بر گشت ،بي حرف و نگاهش کرد .بله مادر جان .من مي ترسم مادر ،مواظب خودت باش .اگر يک وقت خداي ناکرده ...
ادامه نداد حتي از گفتن آن جمله هم مي ترسيد .کاظم تبسم کرد .دستهاي خسته مادر را در دست گرفت و گفت :ناراحت نباش مادر ،من يک بار به اين دنيا آمده ام و يک بار هم خواهم رفت .عمرم را در راه خدا طي مي کنم .هر وقت بايد بميرم خواهم مرد و بعد مثل نسيمي آهسته از در بيرون رفت .مثل هر شب ،با اعلاميه هايي که توي پيراهنش بود و او يک لحظه احساس کرد آرامش دنيا را در دل دارد .وسيع شده بود مثل دريا و صبور درست مثل درختهايي که زير آفتاب کوير ايستاده اند .صداي موتور سيکلت فضاي شب را پر کرد .

آثارباقي مانده از شهيد
گروه ما اولين گروهي بود که براي سر و سامان دادن به اوضاع بلوچستان مامور شده بود وقتي که از يزد حرکت مي کرديم هيچ کدام از برادرها تصور کاملي از بلوچستان نداشت .هيچ کداممان آنجا را از نزديک نديده بوديم ونمي دانستيم چه خبر است. فقط مي دانستيم که منطقه مرزي است و احتمالا اوضاع آنجا بي شباهت به کردستان نيست .فکر مي کنم در اتوبوس اکثر بچه ها به موضوع کشته شدن پاسدارها به دست اشرار و ضد انقلابها فکر مي کردند ولي با همين آگاهي راهي بلوچستان شده بودند .خانواده ها آنها را منع مي کردند ولي بچه ها آنها را قانع کرده بودند .سيد کاظم براي تقويت روحيه شروع کردن به حرف زدن :برادرها بلوچستان ناحيه مرزي است .در اين منطقه از اوضاع انقلاب اطلاع کافي وجود ندارد خانها و دست نشانده هايشان پاسدارها و حزب اللهي ها را دشمن خوني خودشان مي دادنند .شما بايد سعي کنيد به عنوان نماينده انقلاب در آن محل طوري عمل کنيد که افکار اشتباه آنها را تغيير دهيد و نشان دهيد که سرباز خميني يک مسلمان تمام عيار است .

يکشنبه 8/ 9/ 1359
تقريبا دو ماه از آمدن ما به اين منطقه مي گذرد .روزهاي اول براي همه سخت و دشوار مي گذشت نه جايي را مي شناختيم و نه زبان کسي را مي فهميديم (هر چند هنوز هم زبانشان را نمي فهميم )اما اين روزها دارند کم کم به ما اعتماد مي کنند .دارند مي فهمند که ما دشمن آنها نيستيم .
همين چند روز پيش مولوي منطقه سيد کاظم و بچه هاي پايگاه را دعوت کرده بود خانه اش .روستا هاي اينجا هيچ چيز ندارد .نه آب نه برق نه دکتر .اينها هيچ ندارند ولي با اين وجود با همان کاسه شير و تخم مرغها يشان از ما پذيرايي مي کنند .چند روز پيش پيرزن بلوچي نوه اش را آورده بود پايگاه .بچه ها نمي توانستند بفهمند چه مي گويد ولي از قرار نوه اش مريض بود ،بد جوري تب داشت .پيرزن دائم سراغ سيد کاظم را مي گرفت .فکر مي کرد او دکتر است .ما به نوه اش کمي شربت تب بر داديم و از داروهاي پايگاه استفاده کرديم .پيرزن دستش را گذاشت روي سر سيد کاظم چيزهايي گفت .گريه کرد و دعا خواند .الان ديگر بايد حال نوه اش خوب شده باشد .
دوشنبه 9/ 12/ 1359
چند روز است که سيد کاظم رفته است .ماموريت .توي قرار گاه خبر خاصي نيست .مثل هميشه گاهي اشرار و ضد انقلاب کارهايي مي کنند که ديگر همه اش تکراري است ولي حواس بچه ها را حسابي جمع کارشان مي کند .بگذريم ،اين روزها دائم پير و جوان منطقه مي آيند و سراغ سيد کاظم را مي گيرند .بعضي هايشان خيال مي کنند سيد کاظم طوري شده و ما حرفي نمي زنيم .دائم مي پرسند چرا به آنها سر نمي زند .راستش اصلا باورم نمي شد که اينطور به ما اعتماد کنند .در عروسي ها و مهماني ها ما را دعوت مي کنند و در غم ها و غصه ها ما را شريک مي دانند .البته هنوز هم کساني هستند که با ما مخالفند ولي باز همين قدر که توانسته ايم با مردم روستايي و عشاير رابطه نزديکي پيدا کنيم .خيلي کار است به قول جعفر اينها همه از کرامات سيد کاظم است که همه را خاطر خواه خودش مي کند .خدا اجرش دهد .مثل نسيمي مي ماند که همه تنهايي تبدار را نوازش مي دهد .


انتظار
آفتاب سنگين و دم کرده توي حياط پهن شده بود و او همانطور که افکارش را آن دورها پرواز داده بود به افق تيره مي نگريست .چند روز بود که دلش هوايي شده بود .هواي سيد کاظم به دلش افتاده بود .نه اينکه روزهاي ديگر به ياد پسرش نباشد نه مگر مي شد ؟!کدام مادري جگر گوشه اش را که دور از او افتاده فراموش مي کند .به ياد عروس و نوه هاي دردانه اش هم بود ولي اين حس يک چيز ديگر بود .يک جور بي خبري ،يک جور انتظار به تمام وجودش چنگ انداخته بود. ياد خواب ديشب افتاد .خواب ديده بود که رفته است خانه امام .آخ که چقدر دلش مي خواست آنجا برود و سيد کاظم قول داده بود که ببردش .خواب ديده بود که امام با همان لباس معمولي که بر تنشان بود حرکت کردند و به او فرمودند از پشت سر پيراهن مرا بگير و همراه من بيا و او نافرماني نکرده بود و به همراهشان رفته بود و قدم به حجره اي گذاشته بود که انگار حجره امام بود. و...همان دم بود که از خواب بلند شد. نفهميد چرا ولي بيدار شده بود و ديده بود که نزديک اذان صبح است .يادش افتاد که آن وقتها که خيلي جوان تر بود هم يکبار همين طور منتظر بر در گاه پنجره ايستاده و به آفتاب و حوض و حياط خيره مانده بود .آن روزها هم منتظر آمد ن سيد بود .منتظر تولدش و بعد خواب ديد که بايد اسمش سيد کاظم باشد .بعد از آن روز هم شايد بيشتر از هزار بار ديگر آمده بود کنار همين پنجره و قد کشيدن پسرش را ديده بود و انتظار باز هم رهايش نکرده بود .حالا هم ...
راستي خواب بعد از ظهر را چه مي گويي ؟مي گويند خواب بعد از ظهر تعبير دارد اين را با خودش زمزمه کرد .يادش آمد که بانويي وارد خانه اش شد. انگار توي همين اتاق قدم گذاشت و چه عطر دل انگيزي داشت .آن خانم آمدنش مثل آمدن نسيم بود .پشت سرش سه خانم ديگر بودند که هر سه چادر مشکي داشتند .همه آمدند و نشستند روبروي او .و آن خانم همان که معلوم بود بزرگ آن سه تا است بقچه اي را گذاشت روبروي او و گفت :برايت گنج آورده ايم .مال خود ت است. او دستش را برده بود که بازش کند و تقسيم کند بين همه ،اما همان که صداي آرام و آسماني داشت گفته بود :به کس ديگري ندهي ...و بعد آرام از در همين اتاق بيرون رفتند .هنوز هم نمي توانست بفهمد خواب بوده يا بيداري ونمي دانست که ...
صداي زنگ در بلند شد . سيد مهدي در را باز کرد و بعد از آن لحظه اي چند جوان پاسدار وارد حياط شدند او هنوز خيره به حياط مانده بود و حاج آقا آرام آرام به آنها نزديک شد و باهم صحبت کردند .حاج آقا چه شنيده بود .مرتب به پنجره نگاه مي کرد .پريشان شده بود زانوهايش مي لرزيد ،نزديک بود بيفتد ولي دستش را روي شانه جوان گذاشت .
آفتاب ظهر سنگين و دم کرده توي حياط پهن شده بود و او همانطور به افق خيره مانده بود و به پرچمهاي سياهي که بر ديوار حياط تاب مي خوردند .انگار انتظار او هم ديگر پايان يافته بود .


پيام کوچ
آن روز حال ديگري داشت دلش مثل سير و سرکه مي جوشيد .انگار به دلش افتاده بود که امروز حتما خبري مي شود .خودش مي دانست .هر وقت قرار بود اتفاقي بيفتد يا خواب مي ديد و يا اينطور سر گردان و بي تاب بود .توي دلش هزار بار دعا خوانده بود و هزار بار صلوات فرستاده بود ولي دلش آرام نمي گرفت که نمي گرفت .دستش به هيچ کاري نمي رفت .همين طور بي تاب نشسته بود که صداي زنگ در از جا بلندش کرد .چادرش را تندي روي سرش کشيد و دويد توي حياط .پسرش بود سيد مهدي .حتما خبري شده که اين موقع به خانه آمده .مهدي سلام کرد و به همراه يکي از همرزمانش وارد حياط شد .
سکوت تلخي که به جان حياط افتاده بود دلش را چنگ مي زد .دهان باز کرد که بپرسد ولي از دوست مهدي شرم کرد . تعارفشان کرد داخل و خودش رفت که چايي بريزد .سيني را که جلوي جوان گذاشت نگاهش کرد. مي خواست از چشم هاي جوان بخواند که چه شده اما انگار او فهميد و چشمش را دوخت به گلهاي قالي .زن ديگر طاقت نياورد .
مادر جان شما را به خدا حرفي بزنيد .من طاقتش را دارم اگر طوري شده بگوييد.جوان خواست حرفي بزند و سيد مهدي وارد شد و گفت :نگران نباشيد طوري نشده ،مثل اينکه پسر سيد کاظم نزديک پليس راه زاهدان تصادف کرده .
انگار تمام دنيا را کوباندند توي سر زن .
- پسر سيد کاظم ؟خودش کجا بوده مگر ؟- مادر جان ،خودش هم تصادف کرد ،اما ...
زن داغ کرده بود .انگار قلبش مي خواست از سينه اش بيرون بزند به سيد مهدي نگاه کرد و گفت :مادر راستش را بگو ،من خودم مي دانم برادرت شهيد شده است ،بگو مادر جان .
و بعد سوزش اشک را در چشمهايش حس کرد .ياد خوابش افتاد بلند شد که برود اما قبل از آن صداي در بلند شد .
من در را باز مي کنم .مهدي اين را گفت و رفت و او صداي حاج آقا را شناخت .


حاج آقا حسين زاده انگار آن روز خسته تر از روزهاي پيش بود وقتي که وارد اتاق شد چشمش افتاد به يک جفت پوتين که دم در اتاق جفت شده بود .از ديدن مهدي هم تعجب کرد .او الان بايد در حال تدارک نيروها مي بود .
آخر قرار بود سپاهيان محمد (ص) عازم شوند ....هنوز پاهايش را در راهرو اتاق نگذاشته بود که چشمش افتاد به عروسش وچشمهاي مهدي سرخ شده بود .پرسيد .چي شده عروس ؟
- حاج آقا سيد کاظم تصادف کرده .
حاجي رو کرد به مهدي اما او پيش دستي کرد و قبل ازهر سوالي گفت :نه پدر جان .انشا الله طوري نشده .انگار محسن ،پسر سيد کاظم تصادف کرده .من مي روم زاهدان ،شما نمي آييد هنوز حرف مهدي تمام نشده بود که عروسش چادر را کشيد روي صورتش و رفت در حاليکه شانه هايشان تکان مي خورد .
صدا از توي حياط بود .چند جوان بسيجي آمده بودند مهدي به طرف آنها رفت .حاج آقا چشمش به پارچه هاي مشکي و قرمز توي دست جوانها افتاد .انگار دنيا دور سرش چرخيد .دستش را به لبه پنجره گرفت . ذکر خواند و آرام آرام از پله ها پايين آمد .

هنوز کلاس احکام تمام نشده بود که صدايش زدند .از کلاس که بيرون رفت چشمش افتاد به يکي از دوستان سيد کاظم .
- سلام عليکم خواهر .
- سلام عليکم بفرماييد .
لحظه اي به حرفهاي او گوش داد و او که خدا حافظي کرد و رفت پشت سرش هزار جور سوال براي زن باقي گذاشت .مرد پرسيده بود کاظم آقا به ماموريت رفته ؟زن تعجب کرده بود آخر کا ظم هميشه ماموريت مي رفت و نمي گفت کجا مي رود. خودش آخر شب مي آمد و با لبخند دير آمدنش را حل مي کرد .
کلاس که تعطيل شد به خانه بر گشت .دلهره عجيبي خيمه کرده بود در دلش .انگار راه گلويش را بسته بودند .طولي نکشيد در زدند .در را که باز کرد مربي احکامشان را ديد .تعجب کرد اما هيچ نگفت، تعارفش کرد .چند لحظه اي هر دو سکوت کردند .شايد هر دو مي خواستند بدانند آن ديگري چه مي داند .با لا خره حاج خانم سر صحبت را باز کرد و گفت مثل اينکه کاظم آقا زخمي شده اند و در بيمارستان هستند از من خواستند که ...ديگر چيزي نفهميد فقط حرکت لبهاي حاج خانم را مي ديد و يک دفعه گفت: حاج خانم سيد کاظم شهيد شده ؟شما را به خدا راست بگوييد .
حاج خانم مکثي کرد و آرام گفت :
ناراحت نباش سيد کاظم توي درگيري با اشرار شهيد شده .
اما تو بايد مثل زينب صبر و استقامت داشته باشي!!
حاج خانم که رفت او ماند و سنگيني عجيبي که بر شانه هايش حس مي کرد .به بچه ها چه بايد مي گفت .
از پنجره به بيرون نگاه انداخت .آسمان انگار خاکستري تر شده بود .يک دسته پرستو از گوشه آسمان رد مي شدند .آرام زير لب گفت :خدايا پرستوي من هم کوچيد .

علي اکبر ميرزايي  12 خرداد 1336 ه ش در خانواده اي مذهبي و مستضعف در يکي از روستاهاي شهرستان بهشهر در استان مازنداران متولد شد .اودوران کودکي راپشت سرگذاشت و وارد دوران تحصيل شد.پس از اين دوران در سال 1355 به خدمت نظام وظيفه رفت .شعله هاي انقلاب اسلامي مردم ايران برعليه حکومت ستم شاهي شعله ور تر مي شدو علي اکبر مشتاقانه در اين مبارزات حضوري فعال داشت.در سال 1358 پس از پيروزي و طلوع فجر انقلاب اسلامي با تشکيل سپاه پاسداران انقلاب اسلامي به اين نهاد برآمده از انقلاب الهي مردم ايران پيوست.
از آنجا که با محروميت رشد کرده و آن را با تن و جان احساس نموده بود مشتاق خدمت در مناطق محروم ،به ويژه استان «سيستان و بلوچستان» بود به همين دليل به همراه شش نفر از همرزمانش که بعد ها به شهادت رسيدند به اين منطقه مهاجرت کرد و مشغول خدمت گرديد .
علي اکبر ميرزايي در همان ابتداي خدمت خود در سپاه با توجه به رشادتها و از خود گذشتگي ها يي که بروز داده بود ،مورد عنايت قرار گرفته و به عنوان مربي آموزش نظامي در مرکز ناحيه به کار گرفته شد. او در جهت تعليم و تربيت نيروهاي سپاه در ابعاد نظامي تلاش مي کرد .
با شروع جنگ تحميلي عراق عليه ايران در مراحل مختلف به جبهه هاي نور عليه ظلمت هجرت کرد و دوشادوش ديگر همرزمانش در اين جهاد مقدس في سبيل الله در چند عمليات شرکت جست .
شهيد بزرگوار پس از مراجعت از جبهه با توجه به نياز مردم منطقه به وجود ايشان و در خواست مکرر فرماندهي لشکر« ثار الله»،« سردار قاسم سليماني» از سوي سپاه پاسداران استان «سيستان و بلوچستان» به عنوان فرمانده پاسگاه «جاسق» از توابع شهرستان «سراوان» تعيين گشت و با تلاش همه جانبه با روحيه اي سر شار از عشق و ايثار ،در برابر اشرار و قاچاقچيان مسلح ، اين نوکران اجنبي و خود فروختگان به شرق و غرب ، به مبارزه پرداخت.
با توجه به کسب تجارب نظامي و رشد کم نظير، در تاريخ دهم تير ماه 1365 به عنوان فرمانده قرار گاه عملياتي« بدر» مستقر در منطقه پشت کوه از توابع شهرستان «خاش» تعيين شد .او شبانه روز دوشادوش عشاير غيور بلوچ اين منطقه و ساير همرزمانش در اين قرار گاه در راه حفظ امنيت و استقلال کشور در برابر تجاوز عوامل ضد انقلاب مسلح فعاليت نمود .
با توجه به حجم وتراکم بالاي کارو عشق و فداکاري او نسبت به آرمانهاي انقلاب اسلامي ، تا 29 سالگي توفيق ازدواج و تشکيل خانواده را نيافت تا اينکه در شهريور ماه سال 1365 با فردي از خانواده مذهبي و با ايمان ازدواج نمود و حنظله وار در تاريخ دهم مهر ماه 1365 در يک در گيري ناجوانمردانه، اشرار و عوامل استکبار جهاني در منطقه پشت کوه از توابع شهرستان خاش او را به در جه رفيع شهادت نائل آوردند و در تاريخ پانزدهم مهر سال 1365 در زادگاهش به خاک سپرده شد .
منبع:سرداران سپيده،نوشته ي مريم شعبان زاده،نشر کنگره ي بزرگداشت سرداران و شهدا ي سيستان وبلوچستان-1377



خاطرات
شيوا قنبرزاده:
برگرفته از خاطرات شفاهي خانواده ودوستان شهيد
اين روزها خانه حال و هواي ديگري دارد .انگار با يکي از اعضايش در جنب و جوش است .نمي دانم چه خبر است همه چيز رنگ و بوي خاصي دارد .
با شنيدن صداي در ،از افکارم بيرون مي آيم .همين طور پشت پنجره ايستاده ام ،به در نگاه مي کنم .علي اکبر را مي بينم .درست يادم نيست از کي تا حالا پشت پنجره ايستاده ام و در افکارم غوطه ور شده ام ولي به خاطر مي آورم که با اين دفعه ،اين هفتمين بار است که علي اکبر از خانه خارج شده ودو باره بر گشته .خدايا چه در سر اين جوان مي گذرد ؟چرا اين روزها تحرک دارد ؟چرا در پوست خودش نمي گنجد ؟
با صداي پدرم به خودم مي آيم .
- پسرم ،باز هم پشت پنجره ايستاده اي و داري فکر مي کني ؟باز ديگه چي شده ؟
- هيچي پدر فکر مي کردم .
- خوب پسرم فکرم خوبه .
بر مي گردم به چهره پدر نگاه مي کنم ،مثل هميشه نيست ،ناراحتي را مي شدبا نگاه اول در چهره اش خواند .اگر هم نشود از چهره اش خواند ،از فشردن دستها و گره زدن آنها در هم مي شد درک کرد .به طرفش مي روم ،دستهايش را در دستم مي گيرم ،مثل هميشه گرم است و سر شار از عاطفه پدري ...
- شما هم به دلتون افتاده که اين روزها ما يک پرنده مهاجر خواهيم داشت ؟ شما هم درک کرديد که اين خانه ،حتي آدمهاي اين خانه ،اين روزها عوض شده اند .
- آره پسرم ،مگه مي شه اتفاقي توي اين خانه بيفتد و پدر و مادر نفهمند ؟با امروز درست 8 -7 روزه که به خودم فشار آوردم ،تحمل کردم ،خود خوري کردم تا چيزي بهش بگم .ولي ديگر طاقتم تموم شده ،ديگر نمي توانم تحمل کنم ،ديگه نمي تونم خود خوري کنم .گفتم بيام با تو در ميان بزارم تا بري باهاش صحبت کني .ازش بپرسي واقعا چي تو سرش مي گذره .تا بري بهش بگي که هر وقتي کاري داره ،درسته که به رفتنش رضايت دارم ،ولي هنوز وقتش نرسيده که بخواد به اين زودي ما راتنها بگذاره ،بهش بگو ما تازه داريم درکش مي کنيم ،تازه مي خواهيم باهاش خو بگيريم ،تازه داريم او را مي فهميم .
با دستان پر چروکش ،چهره شکسته اش را پوشاند و شانه هايش که به خوبي مي شد جاي کوله بار سنگين زمان را روي آنها ديد ؛آرام مي لرزد .دستش را مي گيرم و مي گويم :
- پدر ،ازتون خواهش مي کنم خودتون را کنترل کنيد ،باشه من باهاش حرف مي زنم ،به جون عزيز راضي اش مي کنم .هر چي شما گفتيد به هش مي گم .بگذاريد بياد خانه ،چنان باهاش حرف مي زنم که هر چي فکر تو سرشه بيرون بريزه و خودش بياد به شما بگه هيچ تصميمي براي رفتن به جبهه نداره ...و بعد دستانش را مي بوسم و در حالي که به شدت جلوي گريه خودم را گرفتم ،اتاق را ترک مي کنم .فکر مي کنم بار سنگيني را روي دوشم قرار داده اند و من مجبورم آن را حمل کنم وتا به نتيجه نرسم ،اين بار سنگيني خودش را از دست نخواهد داد .با لا خره شب شد ،عقربه هاي ساعت پاورچين پاورچين خود را به وقت موعود مي رساند !از بس که پشت پنجره ايستاده ام و به حياط چشم دوخته ام ،به راحتي مي توانم برگ هاي پاييزي را که در بستر حياط پهن شده اند ،بشمرم ...باز هم با صداي در اتاق به خودم مي آيم ،رو بر مي گردانم ،عزير را در آستانه در مي بينم .
- پسرم ،الهي از جوونيت خير ببيني ،تو را به جون عزيز ببين چي تو سرش مي گذره ؟بگو عزيز مي ميره اگه بخواد به اين زودي منو تنها بگذاره ،بگو ...
به طرف عزيز مي روم ،به چهره معصومش که به جاي پاي زمانه را بر خود حک کرده است خيره مي شوم ،چقدر زود گرد زمانه روي سرش نشسته .مي گويم :عزيز باشه ،تو ناراحت نباش ،به جون عزيز با هاش حرف مي زنم ،قول مي دهم از رفتن منصرفش کنم .
اتاق را ترک مي کنم ،در حالي که مي دانم اگر پاي درد دل مادر بنشينم ،مي توانم با خاطرات علي اکبر يک کتاب بنويسم .عشق اين مادر و پسر شنيدني نيست، ديدني است .مي دانم که چقدر همديگر را دوست دارند .
با خودم کلنجار مي روم که چه چيزهايي به علي اکبر بگويم .نکند چيزي بگويم که نارحت شود ؟چه جوري شروع کنم ؟بهتره اول مقدمه چيني کنم ،بعد برم اصل مطلب .اگه از من نپذيرفت چي ؟باهاش منطقي صحبت مي کنم تا حرفم را قبول کنه .اما اگه نتوانستم باهاش جدي رفتار کنم چي ؟يا اگه اون حرفهايم را شوخي بگيره ؟خدايا چيکار کنم ؟...
در اين افکار غرق هستم که صداي در توجهم را جلب مي کند .ديگر حتما خودشه . به طرف پنجره مي روم .پدر را مي بينم که به طرف در مي رود و مادر را که خيره و چشم انتظار ،در آستانه در ايستاده .
در باز مي شود اما نه ،در آستانه کسي را غير از علي اکبر مي بينم که چيزي به دست پدر مي دهد و بعد از چند ثانيه گفتگو ،پدرم را مي بينم که در را پشت سر او مي بندد ،در حالي که نا اميدي را مي شود در چهره اش خواند .
به طرف حياط مي روم ،نامه را در دست پدر مي بينم ،نامه را مي گيرم ،خداي من درست مي بينم ؟بله اشتباه نمي کنم خط علي اکبر بر روي پاکت نامه حک شده ،بلند مي خوانم :
فرستنده :پسر شما علي اکبر
گيرنده :پدر و مادر فدا کارم .

به طرف طاقچه اتاق مي روم .هر چه به طاقچه نزديک تر مي شوم ،عکسش با صميميت بيشتري به من لبخند مي زند .آن را بر مي دارم با دستانم گرد از چهره زيبايش بر مي دارم ،چشمانم را مي بندم و چهره اش را مي بوسم و مي بويم وبه او شب بخير مي گويم .
آسمان چادري با گلهاي ريز ستاره اي بر سر دارد .آخرين پله پشت بام را نيز مي گذرانم .خدايا از اين با لا چقدر همه چيز و همه جا زيباست .بامهاي کاهگلي و قير اندود روستا ،که کنار هم ساخته شده اند ،يکي کوتاه ،يکي گنبدي و ديگري ...از باغها و درختهايش بوي سبز به مشامم مي رسد .همه چيز و همه جا آرام است ،نه صداي ماشين و نه دود کارخانه و نه صداي پاي آخرين عابران که با هم وداع مي کنند ،سکون را مي توان در همه جا درک کرد .
به رختخواب مي روم .باز هم به فکر او مي افتم .خداي من امشب چقدر در خانه ي ذهنم تصوير او نقش بسته است .حتما فردا مي آيد و با اين تخيلات به خواب مي روم اما در خواب هم او را مي بينم ،وارد اتاقش مي شوم خوابيده است .با لباس سبز ،همسرش بالاي سرش نشسته است ،به طرفم رو بر مي گرداند و با حرکت انگشت ؛مرا به سکوت دعوت مي کند وآرام مي پرسم: چيزي شده ؟
مي گويد :نه! مي گويم :پس چرا اين موقع شب بلاي سرش نشسته اي ؟و ناگهان چشم علي اکبر توجهم را جلب مي کند ،خداي من در کاسه چشمش گل سرخي روييده است .
با صداي مادرم از خواب مي پرم :
- دخترم بلند شو وقت نماز است .
بلند مي شوم در حالي که هنوز در حال و هواي خوابي که ديده ام سير مي کنم .نمي دانم چطور پله ها را طي کرده ام .فقط صداي مادر را مي شنوم که مي گويد :
- حواست کجاست ؟الان خورده بودي زمين .
نماز مي خوانم و باز به رختخواب مي روم .شايد دو باره او را ببينم .اظطراب عجيبي در دلم چنگ انداخته است ،خوابم نمي برد .بلند مي شوم – مادر ديشب علي اکبر را در خواب ديدم ،ديدم خوابيده و يکي از چشمانش ...
ديگر حرفهاي مادر را نمي شنوم .بي قرار هستم به طوري که خودم نمي توانم حال خودم را بفهمم .
با امروز درست سه روز از ديدن آن خواب مي گذرد .دوباره به فکرش مي افتم .يک دفعه دلم بد جوري هوايش را مي کند .با عجله از پله ها پايين مي آيم. باز هم به طرف طاقچه مي روم و اين بار با اشتياق خاصي عکشس را در آغوش مي فشارم .نگاهش مي کنم .
- داداش کي بر مي گردي ؟
- نمي دانم ،رفتنم به دست امام زمان بر گشتنم هم با خدا است .اين تمام حرفهايي بود که هنگام رفتنش بين من و او رد و بدل شد ه بود ...
با صداي در به خودم مي آيم. يک دفعه دلشوره خاصي به من دست مي دهد ؛مي روم به طرف آشپز خانه .
- مادر مادر علي اکبره
- کو کجاست ؟
- داره در مي زنه
- پس چرا نمي ري درا باز کني
- نمي دونم شايد هم او نباشه ولي چرا خودشه .
- اول صبحي چرا پرت و پلا مي گي دختر ؟!مادر چادر بر سر مي کند و به طرف در مي رود.همين که مي خواهم به طرف در بروم ،صدايي يا الله به گوشم مي رسد .اما صداي علي اکبر نيست .زود به طرف اتاق مي روم .خداي من اول صبحي اينا چه کار دارند ؟گوشم را به در اتاق مي چسبانم تا صداي حرفهايي را که بين مادر و دو مرد غريبه رد و بدل مي شود بهتر بشنوم .اما فقط صداي سکوت است. چند کلمه اي و باز هم سکوت و ديگر چيزي نميشنوم .ديگر همه چيز را فهميدم به طرف اتاق مي روم به خودم که مي آيم همه مشکي پوشيده اند .
در سرد خانه هستيم .با لاي جسد علي اکبر !به چشمانش خيره مي شوم ،باز هم چيزي توجهم را جلب مي کند .نه ،اشتباه نمي کنم .با چشمان خودم دارم مي بينم که چشمان علي اکبر نيمه باز است ،سياهي چشمانش نمايان مي شود و باز کنار مي رود و پلکهايم آرام روي هم قرار مي گيرد .مادر محکم و استوار ايستاده و برادران سپاهي و مرا که ضجه مي زنم دلداري مي دهند. چه استوار است اين مادر .
مادر ؛مادر آنجا را نگاه کن ،چشمهاي علي اکبر را اما کسي حرفهايم را گوش نمي دهد و نمي فهمد . در يک صبح پاک و سر شار از ايمان و اخلاص ،در ميان حيرتي خاموش و ناباوري تمام بدن مطهرش را به دست خاک مي سپاريم .آوايي در گوشم زمزمه مي کند که يقين مرا در زنده بودنش دو چندان مي کند .
شهيدان زنده اند الله اکبر ...آري او زنده است .

از کوچه باغهاي روستا مي گذرم .تازه کار درصحرا را تعطيل کرده ايم .احساس خستگي مي کنم اما لطافت هوا ،شميم گلها و صميميت درختان و اخلاص مردم و آرامش و سکون محيط ،خستگي را از تن مي زدايد .
صدايي توجهم را جلب مي کند ؛چقدر اين صدا آشناست :
رو بر مي گردانم ،خداي من ،باورم نمي شود علي اکبر را کمي بينم ...لبخندي بر لب دارد و پرچمي به دوش گرفته است .
نمي دانم فاصله بين کوچه باغها تا خانه را چگونه طي کرديم ...
کنار کرسي داغ محبت ،زير سايه بان صفا ،در چهر ديواري احساس نشسته ايم .يک سال است که علي اکبر سفر کرده ولي هميشه به من سر مي زند .بعد از يک سال ،چشمانمان در انتظار نيست ،ديگر گمشده اي نداريم ،او را جسته ايم .ديگر من ساعتها در آستانه در حياط نمي ايستم وبه نقطه نامعلومي ،در رور دستها خيره نمي شوم و ديگر دخترم آب در کفش برادر نمي ريزد تا او بيشتر پيش ما بماند .علي اکبر من پيش ماست .تا پاسي از شب در کنار هم بهترين ساعات را در کنار هم سپري مي کنيم .ساعاتي که همه ما فقط به يک چيز توجه داشتيم و آن حضور زيبا و صميمي خاطرات علي اکبر در جمع لطيف ما بود .
در اين يک سال هميشه با خاطراتش به گفتگو نشسته بوديم و با عکسش روز را شب مي کرديم .
- مادر وقتي داداش آمد مي گويي بيايد مدرسه من ؟
-آره دخترم تو دعا کن او زود تر بر گردد ،صحيح و سالم باشد ،انشا الله خودم مي فرستمش پيش معلمت .
و پدرش مي گفت :وقتي آمد يکي از گوسفندها را جلويش مي زنيم زمين ،نذر سلامتي او و امام زمان .و آرزوها و اميد ها ي من نيز بي نهايت بود ...
و با لا خره بعد از مدتها او آمد ...در حالي که تمام اميد ها و آرزوهاي ما را بر آورده کرد .اما ما از او يک انتظار ديگر هم داشتيم .انتظار و توقعي که هيچ کدام قادر به گفتنش نيستيم .البته حق هم دارد .نمي تواند از صبح تا شب بنشيند در خانه کنار تو .خوب اين چند روزي که مي آيد دلش هواي بيرون رفتن مي کند .پسر است بايد بيرون برود .خلاصه لحظه ها و ثانيه هاي زيادي را با خودم کلنجار مي روم تا به خودم بقبولانم که او سهم من تنها نيست .يکبار مي گويم تصميم خودم را گرفته ام ،مي خواهم به او بگويم .
- پسرم اينقدر ما را تنها نگذار ،تو آمده اي پيش ما بماني .
و لحظه اي بعد خودم را از اين گفتار سرزنش مي کنم .فرداي صبحي که آمده بود با صداي الله اکبر از خواب بر مي خيزم .مي روم او را صدا مي زنم براي نماز صبح اما او را در سجاده اش مي بينم .زيبا تر از هميشه ،خلوص نيت را مي شود در سراپاي وجودش خواند .
باز مي گردم اين بار ديگر تصميم خودم را گرفته ام .به او خوهم گفت که ديگر جبهه نرود .بقيه هم هستند .مي گويم پيش ما بمان .ما به تو احتياج داريم .زبانم در دهان نمي چرخد .
سر سفره صبحانه خودم را آماده مي کنم تا حرفهاي دلم را به او بگويم .چاي مي ريزم و يک استکان هم جلوي او مي گذارم .همين که مي خواهم سر صحبت را باز کنم مي گويد :
- مادر مي خواهم با هاتون صبت کنم .
- راجع به چي پسرم ؟
- امروز ديگه مي خوام کوله بار سفر را ببندم ...
و ديگر حرفهايش را نمي شنوم در عالم ديگري سير مي کنم .
نمي توانم به او بگويم زود است چون مي دانم که نمي توانم جلويش را بگيرم .مي دانم که او متعلق به اينجا نيست .او به جبهه تعلق دارد . دلبستگي او، آنجاست .
به خودم مي آيم .حالا ديگر علي اکبر هميشه پيش ماست .
عکسش در چهار چوب قاب به من لبخند مي زند. کاش همان چند روزي که بود غنيمت شمرده بوديم .
حالا شمع وجودش چلچراغ آبادي را روشن کرده است .آن لحظه ها من او را براي خودم تنها مي خواستم اما پروانه من سفر کرد و به معبود خود رسيده است .
هر روز که از کنار بهشت شهداي آبادي عبور مي کنم مي بينمش .با لبخندي بر لب و پرچمي بر دوش .من پسرم را هر روز مي بينم و با تبسم او جاني تازه مي گيرم او بر کت زمين و آبادي من است .

حياط را جارو مي زنم و پيچک هاي گل ياس ،خانه را مزين کرده و عطر آن ،فضا را معطر .
صداي در را مي شنوم .در آستانه در او را مي بينم که به دستي قرآن دارد و در دست ديگر آيينه شمعدان و پيشاني اش را با سر بند «يا صاحب الزمان (عج) » مزين کرده است .
از حياط مي گذرد .زير پيچک هاي ياس مي ايستد .گل سفيدي مي چيند و اينگونه زندگي را در خانه اي که سايه بانش صميميت ،فرشش غرور قناعت و حصارش تکرار صفا است ،آغاز مي کنيم ...

به حياط مي روم .گل ياس را آب مي دهم .سر بلند مي کنم ،او را مي بينم ،با لباس سبز پاسداري صدايش مي زنم .علي اکبر !به طرفم بر مي گردد و قبل از اينکه حرفي بزنم ،گل سفيدي را که در دست دارد ،به طرفم دراز مي کند .آن را مي گيرم ،مي بويم و در سيني مي گذارم که محتويات آن قرآن مجيد ،کاسه اي آب و برگ سبزي است که تا دم در بدرقه اش مي کنم .به خود جرات مي دهم، مي خواهم بگويم .
- فکر نمي کني خيلي زود است ؟فقط يک ماه است که عروسي کرده ايم .
اما گويي او سوالم را از چشمانم خوانده .قبل از اين که لب باز کنم به من مي نگرد و مي گويد :راه رفتني را بايد رفت ،چه دير و چه زود .گمشده اي دارم بايد به دنبال او بروم ...
و مي رود و من مي مانم و خاطرات ،قرآن و آينه شمعدان ،گل ياس و برگ سبز .
به اتاق مي روم .در چهره آينه ،سيماي اورا مي بينم .به قرآن مي نگرم ،صوت او را مي شنوم .به ياسي که در حياط است خيره مي شوم ،صميميت او را درک مي کنم .پشت پنجره به انتظار مي ايستم ...و ثانيه ها را که مثل بچه هاي نو پا دنبال هم مي دوند نگاه مي کنم . هر روز ياسها را به اميد او آب مي دهم تا بيايد و گلي برايم بچيند .
به بيمارستان مي روم ،براي گرفتن نتيجه آزمايش .وارد بيمارستان که مي شوم ،بوي گل ياس به مشامم مي رسد ،مي ايستم نه اشتباه نمي کنم بوي اکبر را حس مي کنم .
اما ...مگر مي شود ؟او اکنون در خط در خط مقدم است .
جواب آزمايش را که مي گيرم .نو يد طفلي را مي دهد که در راه است ،باز هم مي گردم ،در دلم غوغايي بر پاست .به خانه مي رسم ،وارد حياط مي شوم پيچک هاي ياس توجهم را جلب مي کند .خداي من چرا همه ياسها روي زمين پهن شده اند ؟!
مي روم به طرف اتاق .در آينه نگاه مي کنم ،علي اکبر را نمي بينم ،يکي قرآن مي خواند ولي صوت قرآن علي اکبر نيست .باز مي گردم ،اطرافم را مي نگرم ،مادرم زاري مي کند ،پدرم سياه پوشيده و برادرم زمزمه «عند ربهم يرزقون» را سرداده .
به تقويم که نگاه مي کنم 53 روز از ازدواجمان مي گذرد و تنش در همان بيمارستان بود که من ساعتي پيش بوي عطر ياس علي اکبر را آنجا حس کرده ام .
حياط را جارو مي کنم .صداي باز کردن در را مي شنوم .خودش است چقدر شبيه پدرش شده .صدايش مي زنم :
- علي اکبر مادر جان ،تو نيز مثل پدرت به دنبال گمشده ات خواهي رفت ؟
با سر حرفم را تاييد کرد .گل سفيدي مي چينم و تقديمش مي کنم با همان صميميت خالصانه اي که پدرش به من تقديم کرده بود ...
و از خدا مي خوهم پسرم را توفيق دهد ،براي پيروي از راه پدرش .

حميدرضا پوراميني:
قطرات اشک همچون دانه هاي مرواريد ،روي صورتش مي غلطيد و بر زمين مي افتاد .
افکار افسار گسيخته اش در آن غروب دلگير به هر طرف سر مي کشيد .خيره خيره به نقطه اي نگاه مي کرد و منتظر بود .
اولين روزي را که او را ديد به خاطر آورد .آن روز گمان نمي کرد که روزي ...
در همين افکار مشوش بود که صداي در آمد .چه لحظه ي زيبايي !نا خدا گاه خنده بر صورتش نقش بست .چادرش را سرش انداخت و با حالت دو به طرف در رفت و بي هيچ پرس و جويي در را گشود اما انتظارش او نو آغاز شد .
-سلام داداش .
-سلام زهرا خانم.
- بفرماييد داخل .
زوج جواني که پشت در ايستاده بودند پاسخ زن جوان را دادند و با هم وارد خانه شدند و بي هيچ کلامي وارد اتاق شدند. اتاق ساده و صميمي بود و آشنا .يک قطعه موکت ،دو بالش و اندکي لوازم اوليه زندگي، همه چيزي بود که در آن به چشم مي خورد .اما همين وسايل اندک با هنرمندي در اطراف اتاق جا داده شده و چهره ي زيبايي به اتاق داده بود .همه چيز نو و آراسته و با دقت گرد گيري شده بود .
زن جوان سکوت حاکم بر اتاق را شکست و گفت :
- چرا بي خبر آمديد داداش ؟
- مگر مي خواستي گاو و گوسفند قرباني کني ؟
-گاو و گوسفند که قابل نداره حداقل يک شام که مي توانستيم آماده کنيم .
- خيلي ممنون ما شام خورديم .
زهرا خانم که نگران به نظر مي رسيد خطاب به زن جوان گفت :
- آره ما شام خورديم خودت را تو زحمت نينداز .
زن جوان گفت :هنوز کو تا شام ؟لابد چون که ما تازه اينجا آمديم و امکانات چنداني نداريم ،ملاحظه ما را مي کنيد. همين الان مي روم زنگ مي زنم قرار گاه به علي اکبر خبر مي دهم که شما آمده ايد .حتما خودش را فوري مي رساند .
برادرش که کمي سر در گم به نظر مي رسيد با تحکم گفت :
- نه لازم نيست او را خبر کني فردا بايد برويم زاهدان .
و زنش زهرا خانم نيز حرفهاي شوهرش را بار ديگر تکرار کرد با اين تفاوت که او ديگر نمي توانست اظطراب خود را پنهان کند .
زن جوان که از رفتار اين زوج سر در نمي آورد، گفت: در هر صورت من بايد به علي اکبر زنگ بزنم خيلي دير کرده و در اولين فرصت از خانه بيرون رفت .
- الو قرار گاه عملياتي بدر ؟
- بله بفرماييد .
- من با فرمانده قرار گاه علي اکبر ميرزايي کار دارم .
- شما !
-من خانمشون هستم .
-متاسفانه آقاي ميرزايي تشريف ندارند .
- اگر آمدند لطف کنيد بگين مهمون دارن .
- مگر شما نمي دونيد ....چشم خانم چشم !!
- طوري شده برادر ...
-نه طوري نيست .خدا حافظ خدا حافظ .
زن جوان از تلفن عمومي بيرون آمد و با خودش فکر کرد .بيشتر از 19 روز است که با هم زندگي مي کنيم پس چرا علي اکبر اينقدر دير کرده، نکند به زندگي مان بي علاقه است .شايد به من اهميت نمي دهد که مرا تنها مي گذارد ،اما خودش پاسخ او را داد که :
مگر علي اکبر روز اول با تو اتمام حجت نکرد و تمام بر نامه هاي آينده اش را برايت نگفت .
مبارزه ،جنگ ؛دوري از خانواده ،تنهايي و ...و تو نيز به خاطر آرمانهاي مشترکي که با او داشتي تمام اين سختي ها را به جان خريدي. پس چرا حالا نا شکري مي کني ؟
زن به خانه رسيد و زير لب ذکر مي گفت .برادر در خانه منتظر او بود .
- سلام خواهر کجا رفته بودي ؟
- رفتم به قرار گاه زنگ بزنم ولي علي اکبر نبود ،بايد ما را ببخشيد .خودتون که بهتر مي شناسيدش .کار علي اکبر اينطوري ديگه، ممکن است چند روزي خانه نيايد .
- من مي خواستم بگم خودت را آماده کني برويم زاهدان .
- زاهدان. زاهدان براي چي ؟من که نمي تونم همين طوري خانه را ول کنم و همراه شما بيام .آخه ممکن است علي اکبر بياد من نباشم .
- تو بايد با ما بيايي .
زهرا خانم که تا حا لا ساکت و بي حرکت گوشه اي ايستاده بود جلو رفت و گفت :
راست مي گه .به حرف داداشت گوش کن !بايد به زاهدان برويم .و زن جوان که نگراني از چهره اش نمايان بود با صداي لرزان سوال کرد ؟
- حتما براي علي اکبر اتفاقي افتاده ،زخمي شده ؟راستش را بگين .
و برادرش به آرامي طوري که صدايش را فقط خودش شنيد گفت: آره و سرش را تکان داد .
زن جوان گريان شد و گيج و منگ فقط به برادرش نگاه مي کرد. بعد که به خود آمد گفت :
- پس چرا اينجا صبر کنيم .بايد همين الان برويم زاهدان .
در راه با خودش مي گفت :بعد از اين حادثه نبايد بگذارم که علي اکبر به کار سابقش بر گردد و با هم مي رويم يک جاي آرام زندگي خودمان را مي کنيم .اما او خوب مي دانست که همسرش مرد مبارزه و جهاد است .يک مجاهد حقيقي و او کسي نيست که به اين سادگي از ميدان بيرون برود .
زن جوان دو باره با خودش گفت :اما نه ،من نبايد اين پيشنهاد را به علي اکبر بدهم .او خيلي ناراحت مي شود .اصلا من به خاطر همين اخلاق و رفتارش بود که با او ازدواج کردم، حا لا چطوري مي توانم اعتقاداتم را زير پا بگذارم .خدايا مرا يک لحظه به خودم وا مگذار .
در همين افکار بود که به زاهدان رسيدند و بدون هدر دادن وقت به دفتر سپاه رفتند .در آنجا مردي ميان سال با موهاي جو گندمي که از همرزمان صميمي علي اکبر بود جلو آمد و گفت :
- سلام خانم ميرزايي ،با لا خره شما تشريف آورديد .
- آقاي عظيمي تو را به خدا به من بگوييد که علي اکبر کدام بيمارستانه ؟
آقاي عظيمي کمي از اين صحبت جا خورد و گفت :
- آقاي ميزايي که بيمارستان نيستند بلکه ،بلکه ،....
- بلکه چي ؟شما را به خدا راستش را به من بگوييد خواهش مي کنم که بيش از اين مرا زجر ندهيد .زن جوان بعد از گفتن اين سخنان اشک از چشمانش سرازير شد وآقاي عظيمي دوباره شروع به صحبت کرد .
- شما بايد خودتان را کنترل کنيد .اگر راستش را بخواهيد بايد به شما بگويم که ...،به شما بگويم که آقاي ميرزايي ....،آقاي ميرزايي ...،متاسفانه آقاي ميرزايي ...
- شهيد شده ؟زخمي شده ؟برادرم گفته که او زخمي شده .من منتظر هر چيزي هستم .راستش را بگين .
- را ستش حقيقت اين است که او شهيد شده .
اشک از چشمان آقاي عظيمي فرو ريخت و از آنجا دور شد .زن جوان به ديوار تکيه دا د ،دستهايش فرو افتاد ،نزديک بود بيفتد که کمکش کردند .آرام زير لب با خودش مي گفت :نه علي اکبر زنده است ،او زخمي شده است و ...
زهرا خانم خواست به طرف او برود که شوهرش مانع شد و گفت بگذار او تنها باشد .
بيش از يک ساعت از آمدن آنها مي گذشت اما زن جوان همچنان به ديوار تکيه داده بود و دستهايش را به دو طرف سرش گرفته بود. نه تکان مي خورد و نه از او صدايي شنيده مي شد اما سکوتي که حاکم بود از هر ناله اي غم انگيز تر بود .
يادش آمد علي اکبر با او در باره همرزمان شهيدش صحبت مي کرد و بعد با انگشتش به دريا اشاره کرده بود و گفته بود :
آنان خود را قطره ديدند و چاره دردشان به دريا رسيدن بود که رسيدند ،خوشا به سعادتشان .
زن جوان زير لب زمزمه مي کرد خوشا به سعادتشان !خوشا به سعادتشان .ولي نمي توانست جلوي ريختن مداوم اشکش را بگيرد. او ديگر بر احساساتش چيره شده بود و افکارش ديگر افسار گسيخته نبود .




آثارمنتشر شده
آه ...گاه گريه نيست
ورنه
اين سينه پر ملال از غم باران
تا انتهاي جهان
خون گريه مي کرد .
وقتي که سربازي را
با انگشتري نامزدي اش به گور مي سپردند ...
بگذاريد جهانيان بدانند
بر اين قوم قهرمان
چه ها گذشته است .
آرش باران پور