محمد جندقيان در سال 1342 ه ش در شهرستان آران بيدگل،در خانواده اي مذهبي متولد شد .وي دوران کودکي اش را در زادگاهش سپري کرد وبا کودکان محل و فاميل ،ارتباط خوبي داشت و اوقات فراغت خود را به بازي و ورزش کشتي مي گذراند .
آثار و علائم شخصيتي وا لا و بر جسته اي را از همان دوران کودکي بروز داد ،به طوري که مادرش از چشم زخم ديگران بيمناک بود .در اين رابطه برادر شهيد مي گويد :مادرم گاهگاهي از ترس چشم زخم ديگران ،وي را نز نظرها دور نگه مي داشت و همواره نگران او بود . پدرش نيز از همان کودکي پيش بيني مي کرد که در آينده فردي بسيار شجاع و قوي خواهد شد و در همان کودکي نمونه هايي از شجاعت و اقتدار او را مشاهده کرده بود . وضع اقتصادي خانواده در سطح پايين بود و براي انجام کارهاي روز مره سختي و مشقت زيادي متحمل مي شدند .مادر شهيد علاو بر نگهداري از فرزند در زمينه اقتصاد به خانواده کمک مي نمود .
وضع فرهنگي خانواده شهيد در شرايط خوب و مساعدي قرار داشت ،پدرش مسجد رو و مادر وي زحمتکش و فداکار بود .

دبستان صباحي بيدگلي . هنوز گام هاي کوچک و کلام خوش و دلنشين وبي را به ياد دارد و هنوز کلاس و نيمکتش بوي عزت ،افتخار ،شهادت و از خود گذشتگي مي دهد .در دوره ي ابتدايي هميشه شاگرد ممتاز بود و از لحاظ انضباطي ،الگوي دوستانش بود و معلمان و همکلاسي هايش ارادت خاصي به او داشتند .
وقتي به خانه مي آمد علاو بر انجان تکاليف ،به اقتصاد خانواده کمک مي کرد ،اوقات فراغتش را به کار قالي بافي اشتغال داشت و براي رفع خستگي به مطالعه يا به بازي فوتبال مي پرداخت .با دوستانش رفتار خوب و محبت آميزي داشت سعي مي کرد مشکلاتشان را بر طرف کند .حاضر نمي شد ديگران به او زور بگويند در عين حال احترام بزرگتر ها را مي کرد و مطيع امر پدر و مادر بود .در کارهاي اجتماعي و مراسم مذهبي شرکت مي کرد .
نوجواني با گسترده تر شدن حجم درس در دوره ي راهنمايي ،از کمک به اقتصاد خانواده دست نکشيد .رابطه صميمانه با والدين خود داشت و از احسان و نيکي به آنها دريغ نمي کرد . سن 15 سالگي او مقارن با دوران انقلاب و تحولات مربوط به آن بود .شهيد همراه با سيل مردم انقلابي ،در صحنه هاي انقلاب خروشيد .حضور و جسارت شهيد در راهپيماييها ،به حدي بود که باعث نگراني خانواده اش شده بود و به خانواده خبر مي رسيد که محمد دز صف اول راهپيمايي ها شرکت مي کند و احتمال شهيد شدن او زياد است .بسيار اتفاق مي افتاد که دوان دوان به خانه پناه مي آورد تا از دست ماموران بگريزد .شهيد در پخش اعلاميه و عکس هاي حضرت امام نيز فعال بودند .بعد از پيروزي انقلاب همراه با بچه هاي محل ،شب هاي زيادي را دور از خانه به سر مي برد ،تا از انقلاب اسلامي پاسداري کند .( از دوستان او در اين دوره افراد زير به شهادت رسيده اند :جواد عنايتي ،عباس صلاحي پور ،عليرضا و احمد جندقيان )در اين دوره ،شهيد به تحصيل خود ادامه داد و مدرک سوم راهنمايي خود را گرفت .
با شروع جنگ تحميلي ،شهيد مدرسه را رها کرده و کوله بار عشق را بر دوش گذاشت و ديار پار را با قافله نور در پيش گرفت و با تشکيل بسيج مستضعفان ،براي گذراندن دوره آموزش نظامي ،زادگاه خود را به مقصد پادگان« امام حسين(ع) در« تهران» ترک کرد و سپس عازم جبهه «گيلان غرب» شد .وي در کنار سردار شهيد .جواد عنايتي ،به حماسه سازي پرداخت و لياقت هايي از خود نشان داد به طوري که به فرماندهي گروه ها و اکيپ هااي تازه اعزام شده به جبهه ،بر گزيده شد . سپس عازم جبهه هاي جنوب شد و در عمليات بزرگ «فتح المبين» و عمليات« بيت المقدس» شرکت داشت .در يک عمليات به سختي مجروح شد و پس از بهبودي مختصر به توصيه دوستان ،عازم جبهه« سيستان و بلوچستان» شد . پدر ايشان د ر سال 1363 به ديار ابدي شتافت ،شهيد چند روزي براي مراسم ترحيم ،به زادگاهش بر گشت وبا وجود اينکه خواهر و مادرش به وجودش نياز داشتند ،شهيد احساس کرد «سيستان و بلوچستان» به وجودش بيشتر نياز دارد و به آنجا بر گشت و تا زمان شهادت در اين استان فعاليت داشت .
شهيد در سال 1368 به پيشنهاد و اصرار مادر ،تصميم به ازدواج گرفت ،که ثمره ي اين ازدواج دو فرزند به نام محدثه و محسن است که در زمان شهادت پدرشان محدثه سه سال و نيمه و محسن سه ماه داشت .
اين سردارملي در تاريخ 10/ 8/ 1373 در منطقه ي« آورتين – مارز» از حوزه «کهنوج »در استان «کرمان» دردرگيري مستقيم با اشرار و ضد انقلاب به شهادت رسيد .

شهيد محمد جندقيان ساحشوري بود که از اوان جواني (اوايل انقلاب ) درگيري پيکار با دشمنان انقلاب بود و معتقد بود جنگ و منطقه جنگي بيشتر به وي نياز دارد لذا وقتي از طرف خانواده به وي پيشنهاد ازدواج داده شد قبول نمي کرد و جواب مي داد :فعلا حضور مستمر در ميادين ضروري است و فرصت پرداختن به اين مساله نيست .وي مي گفت :شهادت من عروسي من است .
با لا خره بعد از جنگ به اصرار خانواده در سال 1368 تصميم به ازدواج با همسري که داراي ملاکها و ارزشهاي انساني باشد ،گرفت .مراسم عقد خوب و ساده بر گزار شد .
تفاهم اخلاقي خوبي با همسرش داشت .زندگيشان با حقوق سپاه اداره مي شد و در خانه اجاره اي زندگي مي کردند .قبل از شهادت با فروختن خود رو شخصي خود ،خانه صد متري خريد و به همسر خود گفت :همسرم اکنون اين خانه را خريدم ،تنها به خاطر تو وبچه ها ،تا بعد از من سر گردان و بدون سر پناه نباشيد .آخرين باري است که با شما هستم و آخرين باري است که به منطقه اعزام مي شوم و ديگر به اينجا باز نخواهم گشت.
منبع:پرونده شهيد دربنيادشهيد وامور ايثارگران زاهدان،مصاحبه با خانواده ودوستان شهيد

 

وصيت نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
يا ايها الذين آمنو تقوالله والتنظر نفس ما قدمت لغد و تقوالله ان الله خبيربما تعملون .
اي آنان که ايمان آورده ايد خدا ترس باشيد و بايد بنگريد هر کس چه چيز فرستاده است براي فردا و بترسيد خدا را که خدا آگاه است بدان چه مي کنيد .
در طول تاريخ زور مندان و ظالمان براي انحراف مردم جامعه از مسير اسلام راستين همواره آنها را به نحوبي از انحا از اين دو عنصر اصلي و اساسي محروم و بيگانه مي کردند يا آيات شريفه قران کريم را به نفع خود و براي گذراندن حکومت و سلطه بنا حق چهار روز خويش تفسير مي کردند و يا ائمه حق و پيشويان ديني را گوشه کنار ممالک اسلامي زندان و تبعيد مي نمودند تا مردم به انها دسترسي نداشته با شند و از آن چشمه هاي جوشان هدايت لبي تر نکنند .اما حال که پس از 1400 سال تقريبا با عبرت گيري از حرکت ها و قيام هاي ائمه اطهار و ديگر صالحان ،حکومت اسلامي جان گرفته است .ديگر براي کسي حجتي باقي نمي ماند که با وجود قرآن کريم و رهنمود هاي خاص حضرت ولي عصر (عج) به صورت نمادين جان و شکلي ديگر گرفته است ،قدرت و حکومت الهي به صورت عالمان و فقهاي ديني اسلام و حمومت اسلامي رونق ديگري به خود گرفته است و مي رود تا به صورت قدرتي بزرگ و جهان شمول کره پهناور خاکي را در بر گيرد .امروز هر مسلمان و شهيد .وظيفه دارد که در پرتو حکومت اسلامي و ولايت فقيه ،رهبر و علماي دين را ياري نموده و با بهرگيري از اوامر و فرامين و فتاوي روشنگراني ،در جهت حفظ و اعتلاي اسلام و کيان مسلمين گام بر دارند .
اي مردم عزيز ايران و اي همشهريان عزيز شما را به خدا قسم مي دهم که تا مي توانيد و تا آخرين قطره خون براي اين انقلاب اسلامي خدمت کنيد .ما آگاهيم به اين راه مقدس اسلام .ما اين راه مقدس اسلام را گرفتيم و رفتيم .الان اين جنگ و انقلاب براي ما يک نعمت است ...اگر تمام ما ...(براي آن) کشته شويم .باز هم کم است .محمدجندقيان



خاطرات
احمد صالحي :
بنده به عنوان يک دوست و بچه محل که با شهيد جندقيان از کوچکي ارتباط داشتم ،به جرات مي توانم قسم ياد کنم که در اين چند سال آخر عمرش ،مخصوصا بعد از پايان جنگ ايران و عراق ،انگار يک گمشده اي داشت .ايشان بهترين دوستانش را در عمليت هاي مختلف ،از دست داده بود و خدا را شاهد مي گيرم که هر موقع به مرخصي مي آمد آيه شريفه .ولا تحسبن الذين ....را زمزمه مي کرد و هميشه يا فاطمه زهرا بر زبان داشت .گويا خود را براي رفتن آماده کرده بود تا اينکه در ايام سوگواري فاطمه الزهرا (س) به آرزوي ديرينه اش ،به ديدار دوستان شهيدش ،و وصول به معبودش شتافت .

همسر شهيد:
آرزو داشت در کنار دوستان و همسنگران شهيدش باشد ،هميشه مي گفت :نمي داني چه خاطراتي از زمان دوستيمان با جواد دارم. وقتي اظهار دلتنگي جوادعنايتي را مي کرد ،اشک در چشمانش حلقه مي زد ،راضي بود که تمام تجملات دنيا را با يک ديدار جواد مبادله کند ،چون خوي و خصلت هر دوي آنها از يک سنخ بود .

شهيد پيوسته مي خواست مرا آماده کند که شهيد شدنش را بپذيرم .روزي به ديدن مادرشان مي رفتيم ،رو به من کرد و گفت :باور کن روزي عکس مرا روي ديوار ها مي چسبانند .گفتم :شتري است که در جلوي هر خانه اي مي خوابد وخواستم بحث را عوض کنم ،گفت :خودت هم اين مطلب را به وضوح مي داني ،از رفتارت مي توانم متوجه شوم .گفتم :اگر اين دفعه بروي شهيد خواهي شد .با تبسمي گفت :اين آرزوي من است ،سالهاست که به دنبال آن هستم ،اگر مرا دريابد .

وقتي پسرمان به دنيا آمد رفتار شهيد عوض شد .خوشحال بود و گفت :حا لا ديگر مردي هم داري و اصرار داشت به شهرمان بر گرديم و مي گفت :با وجود دو فرزند ،چگونه مي خواهي در شهر زاهدان تنها ،ماه ها دور از من زندگي کني ؟دو فرزند کوچک ،خريد براي خانه ،تنهايي ،اگر بچه ها مريض شوند ،اگر من رفتم و بر نگشتم و گويا ...به او الهام شده بود که شهيد مي شود و مي گفت :پيش خانواده ات بر گرد .

در زمان حضورش در منزل ،عليرغم اينکه دخترش محدثه بسيار کوچک بود ،هميشه در خور فهم و درک او قصه و داستانهايي را برايش تعريف مي کرد و آزادي خاصي را براي بچه ها قليل بود . او مي کوشيد تا در همين سنين کودکي دور نمايي از آينده خود را براي فرزندش بياموزد و آخر هر بازي معمولا به اين صورت ختم مي شد که با با (شهيد جندقيان )به نحوي در ملافه اي سفيد ،بي حرکت مي ماند .
مثلا شب قبل از اينکه ايشان مي خواستند براي عمليات تشريف ببرند ،اين بازي هميشگي را تکرار کرد .تو گرگ باش ،من بز بز قندي ،با شاخ هايت بزن تو شکم من ،بعد يک پارچه سفيد مي کشيد روي صورتش و با حالتي ،فرياد مي زد و نشان مي داد که داخل ملافه بي حرکت افتاده است .آن شب حالت غريبي به من دست داد ،بازي هميشگي او بود ،اما براي من عادي جلوه نکرد .

مادرشهيد:
بعد از اينکه خانه اي خريد به او گفتم :ديگر نرو !گفت: مادر تو 16 سال صبر کرده اي ،تا عيد هم صبر کن ،مي روم ببينم مرا انتقالي مي دهند يا نه ؟رفت و بعد از 8 روز بر گشت و گفت :نمي توانم انتقالي بگيرم. روزي که مي خواست برود مرتبا به دور اطاقها مي گشت ،از پله ها با لا مي رفت .بعد نزديک من آمد و گفت :مادريک دعايي براي من بکن .گفتم :تو دو فرزند داري ،خانه هم داري ،چه دعايي بکنم ؟گفت :يک دعاي خوب گفتم :خدا هر چه مي خواهي به تو بدهد .سرش را رو به آسمان کرد و خنديد و رفت .

همسر شهيد:
محمد معمولا کمتر به فکر خانه و اينگونه امکانات مي افتاد اما قبل از اينکه براي آخرين بار به ماموريت برود ،اتومبيلي داشت ،آن را فروخت و منزلي در کنار منزل پدرش خريد.
آخرين روز که منزل را تميز مي کرد به ما و گفت:من تا به حال خانه اي نخريده ام ولي اکنون اين خانه را خريده ام براي تو و بچه هايم . همسرم ،اين کار را کردم تا بعد از من سر گردان و بي پناه نباشيد .اين آخرين باري است که با شما هستم و ديگر به خانه بر نخواهم گشت .و جدي بودن و اهميت اين سخن را وقتي متوجه شديم که خبر شهادتش را شنيديم .

علي محمدي:
دو ساعت قبل از شهادت با ايشان راجع به خستگي حاصل از عمليات بحث کرديم و بچه ها مي گفتند که اين عمليات تمام مي شود و ما يک استراحتي بکنيم .ايشان گفتند :حا لا ممکن است که ما زود تر از اتمام اين عمليات ،برويم آن دنيا و اين مورد باقي بماند .

سردارحامد:
عمليات پيروزمندانه و قهرمانانه فاطمه الزهرا (س) که در شرق کشور ،به مدت ده روز طدل کشيد از جمله بزرگترين عمليات هاي انجام شده در منطقه مي باشد .اين عمليات در منطقه مشترک بين حوزه هرمزگان ،فارس ،سيستان و بلوچستان و کرمان (که منطقه بسيار حساسي بود ) انجام گرفت. اين عمليات در منطقه اي انجام شد که گذرگاه هاي کوهستاني داشت و امکان عبور و مرور با وسايل نقليه وجود نداشت ،پشتيباني کردن ،غذا رساندن وامداد کردن بسيار مشکل و خطر ناک بود .وارد عمل کردن يک تيپ ،يک لشکر نيرو ،در منطقه اي که هيچ گونه ارتباط زميني در آن ممکن نيست و همه هماهنگي ها از طريق هليکوپتر انجام مي گرفت ،بسيار مشکل است .طراحي اين عمليات چندين ماه طول کشيده بود و پاسخي بود به دستور رهبر معظم انقلاب که فرموده بودند: بايد وضعيت منطقه و تکليف اشرار آن مشخص شود .اين عمليات با غافلگيري کامل و با بيش از 20 فروند هليکوپتر ،اعم از هليکوپتر هاي هجومي و کبري انجام گرفت و عمده نيروهاي عملياتي به وسيله هليکوپتر هاي 214 وارد منطقه شدند .
اولين گروهي که وارد عمليات کرديم و هلي برد شدند ،نيروهاي تيپ سلمان بودند که شهيد جندقيان در راس آنها بود ( فرمانده تيپ ) که در همان لحظات اول در گيري در آنجا شروع شد و بعد از چند ساعت ،دشمن در آنجا تاب تحمل نيافت .روزهاي اول ،با آتش پر حجم هوا نيرو ز ،تلفات سنگيني بر آنها وارد شد و در تمام ارتفاعات منطقه نيرو هلي بر د شد .در روز دوم دو نفر از سران اصلي آنها (علاو بر پنج يا شش نفر ديگر ) کشته شدند .عمده عمليات ما روزهاي سوم و چهارم بود که در گيري نزديک و بسيار جدي با آنها داشتيم .آنها با عده اي مجروح به صورت پياده ،براي خروج از منطقه شروع به حرکت کردند .و قصد داشتند بعد از دو سه روز حرکت به منطقه اي برسند که از آنجا شايد بتوانند به نحوي از مرزخارج شوند .عمليات اصلي در اين مرحله شروع شد و دو محور ،پيش بيني شده بود که يک محور به شهيد جندقان محول شد و محور ديگر را آقاي معمار (شهيد معمار) به عهده گرفتند .حدود 7 يا 8 ساعت شهيد جندقيان و نيروهايش پياده رفته بودند .با هليکوپتر با آنها نزديک شدم و از شهيد پرسيدم :چه خبر ؟
گفت :اين محور چند نفري بيشتر نيستند که آنها هم پراکنده شده اند .ما را با هليکوپتر به محور ديگر ببريد .گفتم: ما جاهاي ديگر نيرو داتريم و شما خسته ايد ،قبول کرد و بر گشتند.
حدود سه روز آنها را تعقيب کرديم و آنها روز متوقف مي شدند و شب حرکت مي کردند و ما به عکس ،شب استراحت مي کرديم و روز حرکت مي کرديم زيرا به دليل کوهستاني بودن منطقه و اينکه عوامل منطقه وابستگان آنها بودند ،حرکت شبانه براي ماخطر ناک بود .روزهاي آخر عمليات بود .که ما حدود 30 – 20 نفر از آنها را گرفتيم که از چريک هاي اصلي آنها بودند 40- 30 نفر ديگر از تفنگچي هاي معمولي معمولي آنها نيز دستگير شدند .15- 10 نفر ديگر مانده بودند که سران اصلي آنها جزو اين 15 – 10 نفر نفر ديگر مانده بودند که سران اصلي آنها جزو اين 15- 10 نفر بودند .
به صورت پياده در حال فرار بودند .بچه ها خسته شده بودند .با شهيد جندقيان تماس گرفتيم ،گفت :ما را سريع به کمک آنها ببريد .
در منطقه اي که فاصله ي چنداني با دشمن نداشت ،شهيد و همراهانش را از هليکوپتر پياده کرديم و عمليات شديدي شروع شد . حدود دو ساعت ،درگيري سختي ادامه داشت .دشمن کاملا خسته شده بود . مهماتشان به آخر رسيده بود .شهيد جندقيان آنقدر شجاع بود که تا 5 متري آنها رسيده بود . آنها در منطقه کوهستاني که به 200 متري دشمن نمي توان نزديک شد .شهيد حدودا رو در روي دشمن شده بود .به قول يکي ا ز برادرها ،گويا 15 سال دويده بود تا به اين ساعت ( که مي دانست ساعت رفتنش است ،برسد حتي تامل آب خوردن را نکرد .
او همراه دو نفر از عشاير (که آنها هم اتفاقا 15 سال در عمليات ها شرکت داشتند و يکي از آنها شهيد محمد فولادي پيرمردي 60 ساله بود که بايد با گروه قبلي به استراحت بر مي گشت ولي وقتي شهيد جندقيان آمد ،گروه قبلي را رها کرد و گفت :من هم همراه محمد مي روم ) هرسه به شهادت رسيدند .شهيد جندقيان اولين شهيد اين عمليات بزرگ بود و کل عمليات فقط همين سه نفرشهيد را داشت . آيا پاداش زحمات 15 ساله کسي که در همه عمليات ها ،جلو همه حرکت مي کرد ،پاداشي جز شهادت مي تواند باشد .
اين عمليا ت ها را واقعا مي توان عمليات آزاد سازي دانست .
پيش از 1000کيلو متر پايگاه هي را که دشمن در آن همه امکانات و تجهيزات و سلاح و مهمات را جمع کرده بود و به اهداف شومي مي انديشيد ،آزاد شد و فرماندهي کل سپاه پاسداران ،پيام تشکر و قدر داني ويژه اين عمليات فرستادند و گزارش اين عمليات را به استحضار مقام معظم رهبري رسانيدند .

مادر شهيد:
روزي که محمد شهيد شد نمي دانستيم تسليت ديگران را بپذيريم يا تبريک آنها را ،چون محمد در هنگام حياتش فقط سالي چند بار به خانواده سر مي زد ،اوايل فقدانش را احساس نمي کرديم ولي بعدا که سالي گذشت و او را نديديم ،نبود او قلب ما را فشرد .در يک چشممان اشک بود ، به دليل رسيدن به آرزويش و در چشم ديگر اشک فقدان او جاي داشت .با دست خودم او را غسل دادم و کفن کردم و حالا به او افتخار مي کنم .
پس از رسيدن خبر شهادت محمد به مردم ،با وجود اينکه چندين سال از پايان جنگ مي گذشت و مردم تا حدودي از حال و هواي آن دوران فاصله گرفته بودند ،اما شهر به طور يکپارچه عزادار و ماتم زده شد و يکي از عظيم ترين و با شکوه ترين مراسم تشييع جنازه را براي شهيد« جندقيان» بر گزار کردند ،مراسمي که بدون اغراق بي نظير و حماسي بود .




آثارباقي مانده از شهيد
مصاحبه با شهيد :
با سلام به رهبر کبير انقلاب و با سلام و درود برتمام خانواده هاي شهدا ،مجروحين ،معلولين و بر تمامي کساني که در راه خدا رنج و مشقت کشيده اند ،در آذر 59 آن زماني که تازه انقلاب شده بود و امام پيام داده بود که جوانان بايد همه آموزش ببينند و به جبهه بروند ،ما از اينجا تعدادي از برادران بسيج گشته ،عازم جبهه هاي حق عليه باطل شديم و حدود چند ماهي در آنجا بوديم و پس از آنکه از جبهه ها بر گشتيم به منطقه سيستان و بلوچستان اعزام شديم و حدود چند ماهي در آنجا بوديم ،اوايل سال 60 عازم سيستان و بلوچستان شديم و در اين استان که محروميت از آن مي باريد ،به شکر خدا با کوشش برادران توانستيم تا حدودي انقلاب را به اين منطقه صادر کنيم ،سيتان و بلوچستان از نظر وسعت سومين استان کشور است و به علاو حدود يک ميليون و اندي جمعيت دارد که در جاهاي مختلف اين استان پهناور ،پراکنده هستند .اين استان در زمان طاغوت ،آن امنيت و آن چيزي را که امروز دارد ،نداشت چون در زمان طاغوت خوانين ،اشرار و قاچاقچيان زيادي بودند و الان هم هستند و چون انقلاب يک حکومت اسلامي است تاحدودي آن مسائل کمتر است . در زمان طاغوت آن شاه ملعون تعداد ي از همان خوانين و خان ها را و آن بازرگاناني که زور گوبودند را مسلح کرده و مردم را خريده بود چون آنجا يک وضعيتي دارد که طايفه اي است و هر طايفه اي براي خودشان داراي خان و کد خدا بودند .
شاه هم از اين جريانات سوء استفاده کرده و آنها را مسلح نموده بود و امنيت آنها را به دست گرفته بود اما وقتي انقلاب پيروز شد و جوانان حزب الله ايران وارد انجا شدند و به آنها گوشزد کردند که اين حکومت ،حکومت قبلي نيست و اين حکومت ،حکومت اسلام است يا بايد شما ها هم مثل بقيه مردم زندگي کنيد و يا از اينجا برويد (البته به خان ها) آنها چون ديدند انقلاب مثل گذشته انها را راحت نمي گذارد مجبور شدند اسلحه بر دارند و به کوه ها بروند و الان هم آمريما بر اين شده است که اگر بتواند اين اسکله را از چنگ ما بيرون کند که ما چندي پيش به شکر خدا توانستيم يک لشکر از عشاير را آنجا مانور شرکت بدهيم تا به آمريکا و دست نشاندگان آنها بگويند ما مردم بلوچ هم حضور داريم و هستيم .در مدت 7 سالي که ما آنجا بوديم خداوند به ما سعادت داد که بتوانيم چند مرتبه در جبهه هاي نبرد حق عليه باطل شرکت کنيم .در عمليات محرم هم شرکت داشتيم حمله بيت المقدس بود ،حمله بدر بود و چند عمليات ديگر بود که الان اسم هاي آنها در ذهنم نيست در اين عمليات ها با برادراني همسنگر بوديم که بيشتر آنها به شهادت رسيدند و از کنار ما رفتند و به محبوب خويش رسيدند ،برادراني که واقعا جايشان در جبهه ها خالي است و کسي نيست که جاي آن عزيزان را پر کند .اگر خواسته باشيد صحبتي راجع به جنگ و جبهه بکنيد زياد است ما الان در جريانات ايران در آنچه در دنيا مي گذرد چند کلامي مي گوييم و التماس دعا داريم .الان جنگي صورت گرفته است که يک روز آمريکا مي آيد و کشتي هاي ما را مي زند و ما مجبوريم که به او جواب بدهيم ،ما به دنيا اعلام کرديم که اگر عراق کاري به کشتي هاي ما نداشته باشد و اجازه بدهد کشتي ها ،آزادانه تردد کنند ما هم به کشتيها کاري نداريم و چندين بار اين اخطار را تکرار کرديم ولي آنها گوش ندادند و ما مجبوريم ،اين جنگ را در خليج فارس ادامه بدهيم تاحظه آخر و اخيرا هم حضرت امام به آقاي هاشمي و آقاي خامنه اي اعلام کردند که شما يک بسيج عمومي بدهيد تا کليه رزمندگاه آمادگي داشته باشند يکي در جنگ با صدام و يکي در جنگ با آمريکا ما مي گوييم تا ما جوانان ايران هستيم و زنده ايم و تا بچه خهايمان و خودمان که مال ايران هستيم ،حتي اگر ايراني هم نباشيم ولي چون مسلمانيم تا آخرين لحظه اي که دشمنان و ابر قدرتها که مي خواهند خون مستضعفان را توي شيشه کنند ،ايستادگي کنيم ،اگر ما بميريم کس ديگري جاي ما خواهد آمد ،اگر ديگران مردند ،ديگران باز جاي آنها خواهند آمد .

عباسعلي غزنوي معروف به سلمان رضوي  سال 1343ه ش  در خانواده اي متدين ديده به جهان گشود. پس از گذرادن دوران طفوليت در آغوش خانواده، وارد دبستان گرديد. تحصيلاتش را تا سوم نظري ادامه داد و جهت گذراندن خدمت سربازي به عضويت رسمي سپاه در آمد. در فروردين 1365 ازدواج نمود که ثمره آن يک پسر مي باشد. يکسال پس از ازدواج از زابل به زاهدان اعزام گرديد و به عنوان قائم مقام قرار قرارگاه انصار مشغول به خدمت شد.
او در جبهه هاي «افغانستان» ،« کردستان» و « خوزستان» خاطرات به ياد ماندني از از خود به جاي نهاد و سرانجام در مورخه 6/3/68 در حال برگشت از مأموريت بر اثر تصادف دار فاني را وداع نمود.
منبع:"کبوتران بهشتي(2)"نوشته ي،عبدالحسين بينش وسلطانعلي مير،نشر کنگره ي بزرگداشت سرداران وشهداي سيستان وبلوچستان-1377

خاطرات
همسر شهيد:
تاريخ ازدواجمان سال 65 بود، پسر عمويم بود وشناخت کامل نسبت به ايشان داشتم، چون نسبت خويشاوندي داشتيم واو فرد مؤمن و باتقوابود حاضر شدم ازدواج کنم. در آن دوران مشکل اقتصادي بود و مدتي را در منزل پدري شهيد زندگي کرديم، منزل سازماني داشتيم و در حد معمول جامعه کم خرج و با قناعت بودند. هميشه وفادار و خود را خدمت کار انقلاب مي دانست.
اخلاق شايسته و مورد پسند داشت و از نظر ظاهري مورد پسند بودند. ايشان فردي با نظم و انضباط بودند و روز به روز حسنات بيشتري در ايشان ديده مي شود و اين همه مديون جلسات و کتاب هايي است که از طرف سپاه مي دادند.
در طول زندگي مشترکمان شاهد تغيير و تحولاتي در او بوديم، مثلاً اهميت زيادي به امورات زندگي مي دادند و سر وقت نماز را مي خواندند، در مراسم مذهبي شرکت و دوستانش را به اين کار ترغيب مي کردند، اوقات فراغت را بيشتر به کارهاي شخصي خود در خانه مي پرداختند. به صله رحم و مطالعه نشريات مي پرداختند.
کتاب هاي مذهبي و انقلابي از جمله نشريات سپاه مجلات و روزنامه ها، کتاب هاي شهيد دستغيب و مطهري و کتاب هاي اخلاقي و تربيتي. در کارهاي خانه کمک مي کردند و در امورات زندگي کمک وافري داشتند، در کارهاي شخصي خود از سليقه خوبي برخوردار بودند و در خانواده اهميت زيادي به نظم و انضباط مي دادند. در صورت ؟16 با دوستان و آشنايان برخورد مي کردند. دوستانش افرادي انقلابي، مؤمن و با اخلاق بودند، نمازشان را سروقت مي خواندند، تأخير انداختن نماز و تهمت را روا نمي دانستند، در برابر مشکلات صبر و حوصله و قناعت را پيشه کردند و به ديگران سفارش مي کردند. رابطه صميمي و دوست داشتني داشتند، متواضع بودند، خوشرو و خنده رو بودند، تا جايي که فرصت داشتند رفت وآمد ايشان با فاميل ادامه داشت، از تقوا، صبر و ايمان ستايش مي کردند. پدر و مادرم در قيد حيات نبودند ولي به پدر و مادرش تا جايي که مي توانست سفارشش را در داشتن نظم و ترتيب و اهميت دادن به تنها فرزندم، خوش رفتاري با اقوام نزديک بود. آرزو داشت به افراد مستضعف کمک کند، بزرگترين آرزويش شهادت بود. تنها يک فرزند از شهيد باقي مانده به نام «مصطفي» مي باشد. در آن دوران فرزندمان 11 ماهه بود و او را خيلي دوست مي داشت. دوست داشت فرزندي داشته باشد که مورد قبول خداوند و مؤثر براي جامعه باشد. علاقه وافري به فعاليت مذهبي داشت. اکثراً افراد مورد علاقه اش را تشويق به کار مي کرد و عبادتش سروقت انجام مي گرفت و در نمازهاي جماعت شرکت فعال داشتند و در کانون هاي فرهنگي و مذهبي فعاليت چشمگيري داشتند و سياستش بر اساس سياست انقلاب و امام راحل بود. مسائل سياسي را با ما در ميان نمي گذاشت، ولايت را پذيرفتند و همه چيز را بدون ولايت رد مي کردند، تمام کارها را اول بر ولايت مي ديدند و نسبت به روحانيت خيلي متواضع و فروتن بودند و از آنها حمايت مي کردند. گروه هاي ضد انقلاب را افرادي مي دانست که دست نشانده غربي ها و اجنبي ها بودند و هميشه با توجه به نوع کارشان به مبارزه بر مي خواستند. با صبر و حوصله انجام فرائض ديني را هر چند قبل از ازدواج انجام مي دادند، در بعد از ازدواج بيشتر انجام مي دادند. ايشان خيلي به بچه ها احترام مي گذاشت و دوستشان داشت. وقتي از جبهه برمي گشتند از پيروزي ها و دلاوري هاي بچه هاي رزمنده تعريف مي کردند، از جبهه که برمي گشت سرکشي به دوستان و آشنايان را انجام مي دادند. وقت خود را زياد صرف ما مي کردند و در کارهاي خانه با من همکاري مي کردند. هر بار که مأموريتش طولاني مي شد به وسيله دوستان هدايايي براي من مي فرستاد. چند بار مجروح شدند که مجروحيت او قبل از ادواج بوده و من خاطره اي ندارم. سفارش به حجاب مي کرد و توصيه مي کرد در مراسم مذهبي شرکت کنم و بيشتر به ياد خدا باشم. خبر شهادت ايشان از طريق دوستانش به ما رسيد و ما خيلي ناراحت شديم. اکثراً همکارانش در سپاه و مردم و دوستان وآشنايان در مراسم تشييع ايشان شرکت داشتند. تشييع جنازه اش با شکوه خاصي انجام مي شد، فرزندش يک ساله بود و قدرت درک شهادت پدرش را نداشت. شهادتش صبر و استقامت را به ما ياد داده و از پيروزي هاي رزمندگان در جبهه تعريف هاي زيادي مي کرد. داشتن رفتار خوب خاطرات زيادي از ايشان داريم که چند روز از ازدواج گذشته بود که مأموريت طولاني به اهواز و مأموريت برون مرزي داشتتند. يک تازه وارد به جبهه رسيده و به طريقي به شهادت رسيده ولي ايشان که تمام خدمتشان و هم و غمشان در جبهه و سپاه بوده و متأسفانه با وجود اينکه در حين خدمت به شهادت رسيدند ولي جزء شهداي بنياد شهيد قرار نگرفتند. احترام به خانواده شهدا انجام کارهاي فرهنگي و تربيتي براي خانواده ها و به خصوص فرزندان شهيد و پاسداري فرزندان عزيزمان ايران و حمايت از ولايت مطلقه فقيه زمان است. هر بار که از جبهه مي آمدند سخنان زيادي از آنجا براي ما مي گفتند، از دلاوري ها و رزمندگان اسلام برايم تعريف مي کردند.

فرزند شهيد:
من مصطفي غزنوي در سال 1367 در زاهدان متولد شدم . وقتي پدرم به شهادت رسيد من يک ساله بودم. خاطراتي از آن دوران به ياد ندارم با توجه به سن و سالي که داشتم ولي از آنجايي که تعريف مي کردند و همکاران و بستگان درجه يک خانواده مي گفتند و عکس هاي به جا مانده، پدرم فردي با ايمان و با تقوا و شجاع براي اسلام عزيز و انقلاب بوده است. که اکثراً همکاران او را به عنوان دلاور شجاع ياد مي کنند و صحبت خاصي براي مردم شهيد و شهيد پرور کشور ندارم ولي با توجه به رهنمودهاي مقام معظم رهبري و مسئولين درجه يک کشور، از آنها مي خواهم که پيرو ولايت فقيه و شهداي مظلوم اين کشور باشند و من هم دوست دارم درس هايم را به خوبي بخوانم و ادامه دهنده راه پدر شهيدم باشم همان طور که پدرم ادامه دهنده راه شهداي ديگر بود.

مادر شهيد:
پدر شهيد، حاج رجبعلي غزنوي کاسب محل بود و کاسب بازار، همچون استطاعت مفصلي نداشتيم از همين کاسبي امر معاش ما مي گذرانديم. آنقدر معلومات داشته که پاي منبر آقاي شريفي بوده. هميشه نماز جماعت مي رفتند و بچه هاي خودش را راهنمايي مي کرد و به نماز جماعت و بعد از نماز به مغازه مي برد. اول حلبي ساز بودند و بعد راياتور سازي را شروع کردند. شهيد سلمان 12 ساله بودند که پدرشان را از دست دادند. 2 تا دختر دارم ، 5 تا پسر. که يکي خود شهيد بوده و 4 تاي ديگر هم هستند. شهيد سلمان بچه پنجم خانواده بود. از اول سکونت ما خود زابل بوده تا به حال و در اين محل زندگي مي کرديم.
قبل از تولد اين شهيد درآمد خانواده به دست خود خدا بيامرز پدرش بود صبح مي رفت به مغازه، مقداري پول از کاسبي که مي کرده مي آورد و امر معاش بچه هاي خودش مي کرده، اين درآمدش بوده است. از همين نظر با موقع حلب سازي و موقع رادياتورسازي ديگر وضع ما روز به روز خوب مي شد، پشت سر هم وضع ما از خاطر رادياتورسازي خوب بود که کاسب درجه يک توي بازار شده بود که ديگر دست بالا دست نداشت. تنها نان آور خانواده پدر بود. من هم که شغل خانه داري داشتم و بالاخره فعاليتي داشتيم با هم در زندگي. مستأجر نبوديم از اول که ازدواج کرديم من را خدابيامرز حاجي توي همين منزل آورده است. براي بچه دومي داراي لوله کشي آب شديم، برق آورديم، کنتر آب و برق گرفتيم. موقعي که شهيد متولد شد تغيير مختصري صورت گرفت و کار ديگري نداشت. روزي 400 الي 500 تومان کار مي کرد، خيلي برکت داشت. فعاليت هاي اجتماعي که پدرشان قبل از تولد شهيد بزرگوار داشته اين بود که مرتب به نماز جماعت هم مسجد آقاي شريفي مي رفتند و هم مسجد آقا بزرگ. محل کارش بازار بود ظهرها مسجد آقا بزرگ که نزديک مغازه اش بود مي رفت و بعد از ظهر و شب مسجد آقاي شريفي مي رفتند. اصلاً روي همان پنج وقت نمازش خير و برکت بود. خيلي اهميت به نماز مي دادند و بچه هايش را سه ساله يا پنج سالگي که بود به مسجد مي برد و راهنمايي به نماز مي کرد و به مکتب مي برد. روابط خانوادگي با اقوام بود، ديد و بازديد داشتيم، ما مي رفتيم خانه اقوام و آنها هم باز مي آمدند خانه ما و با هم مخالفتي نداشتيم. بالاخره يک مرد با همه معنا، مردم دار بود، خود پدر شهيد. روابط با همسايه ها و دوستان خيلي خوب بود. اگر اتفاقي يا شادي براي ما پيش مي آمد همسايه ها همه با هم دست به يکي مي کردند و همکاري مي کردند، ما با آنها دست به يکي مي کرديم. پيشامد يا مرگي، بالاخره هر اتفاقي که مي افتاد، در محل يا جايي ديگر. بالاخره در غم و شادي هم شريک بوديم. از نظر دهه عاشورا خود خدابيامرز حاجي هميشه دهه اول محرم را در خانه خودش روضه مي گرفت. ما از نظر ماه مبارک مي رفتيم مکتب نرجسيه قرائت قرآن آنجا بود. قرآن داشتيم از نظر روضه خواني مرتب مسجد يعقوبي مي رفتيم مسجد آقا و مسجد آقا بزرگ مي رفتيم. بالاخره ما نذريات مي داديم، هر موقع بچه هاي ما ناراحتي داشتند ما دکتري نداشتيم فقط دست به دامن ابوالفضل(ع) مي انداختيم، اين بود که نام بچه هاي خود را همه از روي نام امامان گذاشتيم. بچه ها نسبت به همديگر بدبين نبودند خاطرخواه هم بودند، بالاخره جواني و پيري خودمان را صرف خرج بچه هايمان مي کرديم و هميشه فعاليت براي بچه ها مي کرديم. خودمان کشت و کار مي کرديم. اول پدرشان بچه ها را مي برد سر خرمن گندم، خرمن را پيمانه مي کرد، سهم زکات جدا مي کرد و سهم امام را همانجا جدا مي کرد به بچه ها مي داد مي بردند. مثلاً يک سيدي داشتيم در خانه، آقا مي گفتند. پدرشان مي گفت اينها را براي آقا ببريد اين سهم امام است و گندم مي داد از طريق زکات مي گفت اينها را ببر براي مستحق و مي گفت فلاني مستحق است ببر اينها را بده به او. بچه هاي ما توي همين خط ها افتاده بودند مي رفتند مثلاً مغازه کار مي کردند اگر کسي به آنها پول انعام يا پدرشان پول مي دادند مي رفتند لامپ و سيم مي گرفتند و به مسجد يعقوبي مي بردند و همکاري مي کردند، بالاخره مثل خادم مسجد بودند. اقوام و دوست و همسايه مرتب با ما مشورت مي کردند و خود خدابيامرز براي شاگرد يا اقوام او مي بردند. براي خواستگاري و براي آنها همسر مي گرفت. وقتي بچه به دنيا مي آمد بعد از قنداق کردن او اول به مسجد و دور منبرخانه خدا مي گردانيديم و مي گفتيم خدا تو را بچه صالحي و سالمي بگرداند و دوران بارداري هم نذر مي کرديم که خدا بچه ما را سالم به دنيا آورد. بعد از آن به مشکلات و معذوراتي گرفتار نشود و چشم و روي صورتش از انسان باشد چه دختر باشد چه پسر. نذر مي کرديم که خدا بچه مان صحيح و سالم به دنيا بيايد. خيلي در دهه عاشورا که مي شد دستمال سياه ابريشمي قديمي را مي بستيم سر بچه هاي خود، زنجير هم پدرشان مي گرفت برايشان و مي گفت برويد، شرکت کنيد. روي دسته ها، دسته آقاي شريفي، غير از دسته آقاي شريفي جاي ديگري نرويد که خودم پشت سرتان باشم. مي برد آنها راسينه مي زدند، نوحه خواني مي کردند و روضه مي خواندند بالاخره اينها شرکت داشتند. شرکت در مراسم مرتب بيشتر مي شد. پدرشان که از دنيا رفت به مشکلات و معذورات مهمي گرفتار شديم و هميشه دلم مي خواست بچه هايم در کنار خودم باشند و اينها را راهنمايي از نظر دين و مذهب، از نظر مردمان ديگر مثلاً از بچه هاي فاسد کناره گيرند و هميشه اينها را راهنمايي مي کردم و خودشان را با بچه هاي فاسد آغشته نکنند و هميشه اينها را بر نماز راهنمايي مي کردم و مي گفتم برويد مسجد به جاي اينکه در کوچه بنشينيد و حرف هاي ديگران را گوش کنيد، برويد با آدم خوبي بنشينيد و همين بود که روي بچه هايم حرف هايم خيلي اثر مي کرد. من چهار پسر ديگر داشتم که اولين پسرم حسين آقا و دومي علي آقا بود که وقتي دستور دادند امام که همه بايد برويد به جبهه. اولين نفر از خانواده ما علي آقا پسر وسطي من به جبهه رفت و او که آمد معرفي کرد به برادر ديگرش که گفت : برادر اين راه، رفتن جبهه خيلي براي ما واجب است بايد ما برويم جهاد کنيم. برادر خود عباسعلي را برد و عباسعلي رفت و برگشت، حسينعلي را که پسر بزرگترم باشد راهنمايي کرد و او هم رفت.
حادثه اي که در دوران بارداري شهيد رخ داده مادرم همان موقع فوت کرده بود و مشکلاتي برايمان فراهم شد. خواب ديدم که خداوند به من پسري مي دهد و يک زماني اين پسر بزرگ مي شود و خداوند از من مي گيرد. بعد براي پدرش که گفتم گفت مشکلي نيست.
آن وقتي که تحصيل مي کرد اينها مدرسه مي رفتند و از مدرسه که مي آمدند همان نهار يا شامي که بود مي خوردند و پيش پدرشان مي رفتند، پدرشان هر دستوري که مي داد بچه ها عمل مي کردند. مثلاً مي گفت بابا شما برويد حالا که از مدرسه آمده ايد نمازتان را بخوانيد و بعد بياييد. گوشت مي گرفت، ميوه اي مي گرفت، دست بچه ها مي فرستاد و ناراحتي نداشتيم. هر امکاناتي درخواست مي کردند از نظر قلم، کاغذ، دفتر و اينها همه چيز برايشان فراهم مي کرديم، از نظر لباس براي همه شان فراهم مي کرديم. از نظر بازي هم فوتبال بازي مي کرد و يا رفقايش را مي آورد و تمرين مي کرد و بازي هاي معمولي رايج در مدارس.
اوقات فراغتش مغازه پدرش مي رفت و آزادي به آن صورت پدرشان نمي داد که هر جايي بروند والا خوب آزاد بودند. هيچ خطايي نکرد، بچه سالم وخوبي بود. اصلاً هيچ خطايي نکرده در دوران زندگيش، گل سر سبد خانواده بود.
درخواست هايي که داشت پدرش در موقع زنده بودن برآورده مي کرد و برايش چيزهايي که لازم و واجب بود مثلاً زنجير براي سينه زني امام حسين(ع) درخواست مي کرد برايش مي خريديم.
به خواهر کوچکش علاقه زيادي داشت و برادرش که کوچکتر از خواهرش بود. چون مي گفت اينها را اذيت نکنيد که محبت پدر نديده اند و بارها مي نشست و زار زار با بچه ها( خواهر و برادر کوچکش) گريه مي کرد و مي گفت خواهر شما باشيد و نمازتان اصول دين و فروع دين خود را بفهميد، رعايت حجاب کنيد و خواهرش را نصيحت مي کرد.
آرزوهاي خود شهيد اين بود که مثلاً جبهه که مي رفت مي گفت: مادر تو دعا کن که من به شهادت برسم. مي گفتم: نه مادر من بميرم، بعد تو به شهادت برسي. مي آوردم قرآن را رو سيني روي دستم مي گرفتم و آب مي گذاشتم و او را از زير قرآن رد مي کردم. در دوران تحصيلي درس هايش را داشت ادامه مي داد و مي خواند بعد هم که انقلاب شروع شد درس را رها کرد و شبانه مي رفت. دستمالي به صورتش مي بست، توي خيابان راه مي رفت و شعار مي داد و مي گفت مرگ بر شاه، مرگ بر شاه، مي گفتم مادر که آخر عاقبت شما را کسي نگيرد و بالاخره بدبختي و ستم بکشيد و شما را اذيت و آزار برساند. مي گفت نه، مادر تو خيالت راحت باشد. شب ها تا صبح مي رفت توي کوچه ها. هر جا مي رفت بعد از آنکه پدرش مرده بود ،خودم مي گفتم حالا اين پدر ندارد خودم و برادرهايش تحت تعقيب قرارش مي داديم و او را کنترل مي کرديم. با کسي رفت و آمد نداشت و کساني که با آنها رفت وآمد داشت هم رنگ خودش بودند و نمازگزار بودند، بالاخره انقلابي بودند در همان موقع، هر کسي را به خانه نمي آورد، با هيچ کس برخورد نداشت. خيلي فعاليت مي کرد مي آمد در خانه مي ديد ظرفي نشسته است يا کاري ناتمام است با من انجام مي داد و کارهاي بازار را همه را انجام ميداد. همان خود زابل درس مي خواند.

حسين مسافر در سال 1347 ه ش در خانواده اي مذهبي و متوسط در يكي از روستاههاي شهرستان نهبندان چشم به جهان گشود تحصيلات ابتدايي را در زادگاهش به پايان رساند و جهت ادامه تحصيل به شهرستان زاهدان رفت و موفق به اخذ مدرك ديپلم گرديد پس از پيروزي انقلاب در سنگر مدرسه عضو شوراي مركزي اتحاديه انجمنهاي اسلامي مدارس بود و يكي از اعضاي برجسته اين اتحاديه به شماره مي رفت در پايگاه مقاومت محل عضويت داشت و يكي از فعالترين اعضاي آن پايگاه نيز بود با شروع جنگ تحميلي به خاطر عشق و علاقه اي كه به جهاد در راه اسلام داشت بطور داوطلب به ميادين نبرد حق عليه باطل رهسپار شد شجاعت جسارت و قدرت وي در ميادين نبرد زبان زد دوستان و همرزمان بود در عملياتي هاي مختلفي نظير « والفجر مقدماتي » ، « عمليات خيبر» ، « والفجر هشت» ، « كربلاي يك » ، « كربلاي پنج» با مسووليتهاي مختلفي چوم معاونت و فرماندهي گروهان شركت نمود سرانجام اين سردار رشيد اسلام در تاريخ 7/11/65 در منطقه شلمچه در عمليات «كربلاي پنج» به فيض عظيم شهادت نايل آمد شهيد مسافر فردي خوش برخورد و مهربان بود به مستمندان و ضعفا كمك مي نمود و در مقابل ظلم و ستم پايدار و پابرجا بود در انجام واجبات و فرايض ديني و ترك محرمات بسيار كوشا بود به ضعيفان و يتيمان ياري مي رساند و در مقابل حق بسيار متواضع و فروتن بود.
کبوتران بهشتي(3)نوشته ي،عبدالحسين بينش وسلطانعلي مي، نشر کنگره ي بزرگداشت سرداران وشهداي سيستان وبلوچستان-1377


وصيتنامه
بسم الله الرحمن الرحيم
با نام آنکه رفتنم از اوست، يادم اوست، جانم اوست، معشوق و معبودم اوست، مقصودم و اميدم اوست. اي جوانان در غفلت نميريد، زيرا در اين شرايط، اينگونه مردن ننگ است. جوانان دعا و استغفار را فراموش نکنيد که همانا تسکين درد است. در راه خدا قدم برداريد و مواظب باشيد دشمنان اسلام ميان و شما و صفوف مستحکمتان تفرقه نيندازند. از امام امت دست بر نداريد و تسليم اوامر او باشيد. زيرا او تسليم امر خدا و ائمه اطهار مي باشد.حسين مسافر



خاطرات
حسين صحرا نورد:
در سال 1363 بعد از اينکه از عمليات خيبر برگشتيم و اتحاديه انجمن هاي اسلامي راه اندازي شد و انجمن اسلامي مدارس در ارتباط با اتحاديه بودند و خط مشي کلي را اتخاذ مي کردند. شهيد حسين مسافر در انجمن اسلامي دبيرستان رازي به عنوان مسئول مطرح بودند و اين حقير در اتحاديه به عنوان مسئول تبليغ فعاليت داشتم و طبعاً با رفت و آمد بچه ها با آنها آشنا مي شديم و شهيد مسافر از جمله آنها بود.
حسين در همان سالي که ما در اتحاديه بوديم ( 63 – 62 ) ايشان حضور داشتند ولي به علت حضورشان در گردان ديگري(حسين ابن علي(ع)) با ايشان آشنا نبودم، در همان عمليات(خيبر) حسين از ناحيه صورت مورد اصابت ترکش خمپاره 60 م.م قرار مي گيرد و مجروح مي شود و جراحت شديد بود که ايشان را به عقب اعزام مي کنند، اثر اين زخم براي هميشه روي چهره نورانيش جلوه گري مي کرد به طوري که هر وقت اين حقير ايشان را مي ديدم در ذهنم مالک اشتر تداعي مي شد.
روزهايي که در شهر بوديم و در اتحاديه بسيج همراه دوستان به سر مي بردم حسين هم در جمع بچه ها بود و با اخلاق و مرامي که داشت خيلي از بچه ها علاقه مند ايشان شده بودند.
شهيد مسافر علاوه بر فعاليت در انجمن اسلامي مدرسه به عنوان جانشين پايگاه مقاومت شهيد معترف هم فعاليت داشت و با توجه به همه اين فعاليت ها شب ها که معمولاً وقت بيشتري داشت سخت به دروس مدرسه اش مي پرداخت و شب هايي را مي ديدم که از دوستان همکلاسيش کمک مي گرفت و تا دير وقت بيدار مي ماند و باز جالب بود که دوستان همکلاسيش هيچ گاه احساس نارضايتي نمي کردند و با علاقه خاصي کمک مي کردند.
شهيد مسافر در امانتداري خيلي خيلي مقيد بود و در نگهداري و مراقبت از وسايل ديگران به خصوص امکانات بيت المال مراقبت زيادي داشت و در اين امر هيچ گونه انعطافي نداشت. حسين از عادت هايش هم يکي اين بود که هر زمان نام مبارک رسول الله(ص) را چه از دور يا نزديک، قوي يا ضعيف، به محض شنيدن صلوات مي فرستاد. خاطرم هست در پايگاه مقاومت شهيد معترف که بوديم شبي بچه ها جمع آمده بودند تا گشت پياده بروند همان شب من و حسين و چند تن از بچه ها قرار شد که در شيفت دوم عمل کنيم ، تلويزيون روشن بود و فکر مي کنم جشني بود ي.... شاعري در حال خواندن شعرش در وصف رسول الله(ص) بود، ماها که دراز کشيده بوديم و مي خواستيم بخوابيم تا براي کار آماده تر باشيم نيم نگاهي هم به تلويزيون داشتيم، حسين هم در رديف بچه ها در حال خواب رفتن بود و بر اثر فعاليت روزانه از ديگر بچه ها خسته تر مي نمود. آن شب هر زماني که حسين نام رسول الله(ص) را مي شنيد صلوات مي فرستاد حتي زماني که چشم هايش بسته بود تا زماني که مي شنيد صلوات مي فرستاد ولي آرام، تا وقتي که کاملاً به خواب رفت. در جاهاي ديگر هم همين طور بود، زماني هم که در منطقه بوديم اين عمل او را بارها و بارها ديدم و نديدم که حسين نام رسول الله(ص) را به هر شکلي بشنود و واضح صلوات نفرستد.
شهيد حسين از قدرت بدني خيلي خوبي برخوردار بود و داراي عضلاتي قوي و تنومند بود و گاهاً هم ورزش رزمي رزم آوران را کار مي کرد، با توجه به قدرت بدني که داشت هيچ گاه درگيري يا زورگويي از او مشاهده نشد بلکه برعکس خيلي صبور و با تحمل بود و با قدرت واقعيش برخورد مي کرد که از جوانمردي او بود و در جايي هم مشاهده نشد که از خودش صحبتي به ميان بياورد و تعريفي کند شهيد حسين قوي راه مي رفت و هنگام راه رفتن سر و سينه اش بالا بود ولي در چهره اش با آن زخمي که داشت جز مهرباني و تواضع چيز ديگري مشاهده نمي شد. حسين در صحنه عمليات هم همين طور بود و فقط چهره اش بود که تصميم و اراده را نشان مي داد.
توفيق داشتم در سال 64 در عمليات والفجر شرکت نمايم در آن زمان با شهيد مسافر و در گردان 504 به فرماندهي شهيد علي بينا مشغول خدمت شديم. شهيد مسافر از آر پي جي زنهاي ويژه گردان بود و مدتي هم به عنوان فرمانده دسته بود. البته شهيد مسافر قبلاً هم با شهيد بينا آشنا بود و در عمليات خيبر هم تحت فرماندهي در همان گردان(حسين ابن علي (ع)) خدمت مي کرد و شهيد بينا به کارايي حسين واقف بود و ايشان عنايت خاصي به حسين داشت.
در عمليات ( والفجر 8 ) فکر مي کنم روز دوم بود هنوز همه جاي منطقه کاملاً پاک سازي نشده بود و قسمتي از خط در گردان نزديک به نخلستان تعدادي عراقي بچه هاي گردان را محاصره مي کنند و برادر بينا هم در همان جا به محاصره نيروهاي عراقي درمي آيد. جهت شکستن حلقه محاصره ظاهراً تعدادي از بچه ها داوطلب درگيري با دشمن شده تا دشمن را مشغول نمايند ضمن فريب آن بقيه بچه ها نجات يابند. حسين ؟3 گروه داوطلب قرار مي گيرد و بعد از درگيري و شکستن حلقه، سعي مي نمايند تا خود را به قسمتي ديگر از خط که نيروهاي خودي مستقر بودند برساند در حين حرکت از ناحيه بازو مورد اصابت گلوله دشمن قرار مي گيرد و مجروح مي شود، بعد از اينکه به بچه ها ملحق مي شود غافل از مجروحيت در گوشه اي استراحت مي کند. با گذشت مدت زماني متوجه مي شود بادگيري که پوشيده بود از يک طرف سنگينتر شده و در همين حين، حسين گوشه بادگيرش را بالا مي کشد و خون بيرون مي ريزد، بعد متوجه مي شود که از ناحيه بازو مجروح شده است ، براي بچه ها خيلي باعث تعجب شده بود که چطور تا آن زمان متوجه نشده است، خود حسين مي گفت اول فکر کردم سطحي است وگرنه درد آن بايد زياد مي بود... ولي وقتي دقت کردم متوجه شدم تير از يک طرف وارد شده و از طرف ديگر بازويم خارج شده است، که من معتقدم که بي اعتنايي به خود و انجام وظيفه خدايي و عدم توجه به خود باعث اين شده بود که درد را احساس نکند.
شهيد مسافر در انجام کارهايش جدي بود و اگر کاري را قبول مي کرد آن را با جديت و پشتکار به پايان مي رساند. قرار بود تابلويي براي پايگاه شهيد معترف بسازند و آن را جلوي درب پايگاه نصب کنند، از ميان بچه ها حسين شد اقدام کننده و تا هفته آينده کار را به پايان برساند و تابلو را نصب کند. شب و روز فعاليت مي کرد و زمان بعضي وقتها فراموش مي کرد. شب آخري که مي خواست تابلو را نصب کند، به تنهايي نمي توانست، به دنبالم آمد، ساعت حدود 12 يا 30/12 شب بود و من خواب بودم وقتي درب منزل را باز کردم حسين را ديدم که با موتور آمده بود. به حسين گفتم بنده خدا اين چه وقتي است که آمدي. فکر نکردي که صداي موتورت مردم را اذيت مي کند. حسين با حالت هميشگي اش در حالي که مي گفت خيلي معذرت مي خواهم تنها هستم نياز به کمک دارم مي خواهم تابلو را نصب کنم. من هم بعد از مدتي حاضر شده و همراه حسين شدم تا برويم. گفتم موتور را روشن کن و حسين در جواب گفت بنده خدا از سر خيابان تا در منزل شما موتور را خاموش به دستم آوردم حالا هم بايد تا سر خيابان خاموش و پياده برويم. آن وقت بود که فهميدم چرا صداي موتورش به گوش نرسيده بود و از خودم نادم شدم که چرا اينطور حرف زده بودم. خلاصه آن شب به اتفاق هم تابلوي نئوني که براي پايگاه درست شده بود را نصب کرديم.
حسين از غذاها تا آنجايي که من ديدم به گوشت بيشتر علاقه نشان مي داد و در اين ارتباط روزي سر سفره اي دقيقاً نمي دانم کجا بود، در حال خودرن غذايي بوديم که در آن گوشت بود، حسين تمام غذايش را زير و رو مي کرد و اول گوشت ها را مي خورد. من به شوخي به ايشان گفتم حسين آقا شما قبلاً تخريبچي بوده ايد؟ جواب دادند نه چطور! که من گفتم به خاطر اينکه کوچکترين ذرات گوشت را هم پاکسازي کرده اي و باز حسين به جز خنده اي چيزي نگفت.
شهيد مسافر دوستي به نام مهدي ابراهيمي که از بچه هاي زرند بود داشت. حسين و مهدي خيلي با هم بودند و علاقه زيادي هم به هم داشتند به طوري که زبان زد دوستان و همرزمان شده بودند، مهدي در مرحله اول يا دوم عمليات کربلاي 5 به شهادت مي رسد که حسين جنازه اش را به عقب مي آورد(در آن زمان به علت مجروحيتم در منطقه نبودم) اين حقير توفيق پيدا کردم بعد از ترخيص از بيمارستان به اهواز بروم و در مقر يگان ها در ( لشکر 41 ) حضور يابم. زماني که با خودري لندکروزي قصد خروج را داشتم و مي خواستم به ديدن تعدادي از دوستان در مقر اصلي لشکر بروم، در نزديکي مقر گردان 409 و 405 در کنار جاده حسين را ديدم. متوجه نشدم چطور از خودروي در حال حرکت پياده شدم و به سمت حسين رفتم و حسين هم آمد بعد از اينکه همديگر را در آغوش گرفتيم و احوالپرسي مفصلي کرديم، حال و هواي حسين مثل هميشه نبود و از گرفتگي و حالت او من هم حالم گرفته شده بود و از آنجائيکه مهدي را هم خوب مي شناختم و در گذشته هم با هم بوديم چيز زيادي با حسين صحبت نکردم و فقط گفتم حسين، مهدي هم رفت و او جواب داد آره، مهدي هم رفت و غم را در چهره او بيشتر مشاهده کردم و بعد از پرس و جو متوجه شدم که تازه از عمليات آمده و قصد دارد همراه گردان 405 دوباره وارد عمل شود و کسي نتوانسته بود جلويش را بگيرد، اين ديدار آخرين ديدار من با حسين بود و برايم واضح شده بود که حسين ميل ماندن ندارد و مي خواهد به دوستش برسد و تنهايي را به اتمام برساند، که در همان مرحله عمليات کربلاي 5 به شهادت مي رسد و جنازه اش تا مدت ها در همان منطقه باقي مي ماند.
شهادت حسين به همراه ديگر دوستان که هجرتشان از کربلاي 4 شروع شده بار مسئوليت بيشتري بر دوشم احساس مي کردم و از طرفي شهادت حسين برايم خيلي دور از انتظار نبود. با حالاتي که در او ديدم به خصوص در آخرين ديدار رفتنش را احساس مي کردم.
با نوشتن مطالب شهدا نزديکي اين عزيزان را مي توان احساس کرد، مثل هميشه مهربان و دلسوزانه، نداي حمايت از امام زمان(عج) و پيروي از ولايت و پشتيباني او را به گوش مي رسانند.

محمود جعفري :
بهمن ماه سال 1362 مسجد جامع مملو از بسيجيان عاشق، سربازان امام زمان(عج)، لبيک گويان به نداي امام همه در حال خداحافظي از خانواده ها با چهره اي شاد و خندان بودند و گويي به ديدار يار و رسيدن وصال مي روند و در حقيقت هم اين چنين بود. دوستان نزديک هم در يک اتوبوس نشستيم و در منطقه عملياتي در يک گردان سازماندهي شديم. شهيد مسافر را به اسم و فاميل نمي شناختم اما هميشه وقتي با يکي از دوستانش که در گردان ما بود به ديدن بچه ها مي آمد، يک چهره اي آرام و با مصمم و با نشاط مي ديدم. اين رفت و آمدها کم کم قلب ها را به هم نزديک مي کرد و آنقدر عشق و علاقه بچه ها به حسين زياد شده بود که گويي سال هاي سال همديگر را مي شناختند. آنجا بود که پي به مردانگي، شجاعت، اخلاص و فداکاري اين شهيد عزيز بردم. شهيدي که صلابت و ابهت يک سرباز واقعي امام زمان(عج) در چهره اش نمايان بود.
در عمليات خيبر بود که از ناحيه صورت و سر بر اثر ترکش خمپاره مجروح شد. وقتي خبر او را به بچه هاي گردان بالاخص دوستانش دادند همه ناراحت شديم و خيلي ها از شدت ناراحتي اشک از چشمانشان جاري گشت که مبادا حسين به شهادت رسيده باشد. اما درست تقدير الهي بر اين بود که خوب شود و به سلامت برگردد. اما تا لحظه شهادتش آن نشان فداکاري و ايثار و رشادت بر چهره اش تداعي کننده چهره سرداران رشيد و پرتوان صدر اسلام و رزمندگان جبهه هاي جنگ شده بود.

جمع بچه هاي اتحاديه براي تمام اقشار ملت آشنايي داشت. مرداني که عزم و اراده، ايمان و رشادت، ايثار و فداکاري و عشق به شهادت در وجودشان موج مي زد و حرکت و اعزامشان به ميدان هاي نبرد و فعاليت هاي گروهي آنها در پشت جبهه نشان از ياران و فداکاران امام حسين(ع) در صحراي خونين کربلا مي داد. عزيزاني که از خودشان گذشتند و عزت و آبرو به اسلام و انقلاب بخشيدند. شهيداني که سوختند و با نور وجودشان دل هاي تاريک جامعه را روشني بخشيدند و حسين يکي از سرداران کاروان شهداي اتحاديه بود.
حسين در انجام کارهاي محوله پشت کار عجيبي داشت و در تمام وقت فعاليت هاي ورزشي، اجتماعي، فرهنگي و مذهبي آن چنان با عزم و اراده و با علاقه کار مي کرد که انسان فکر مي کرد، حتماً کارهاي شخصي و خيلي ضروري زندگي خودش را انجام مي دهد و اينقدر در انجام و اتمام کارها بي تا بي از خود نشان مي دهد و تا کاري را به نتيجه نمي رساند رهايش نمي کرد. در عمليات کربلاي 5 به دليل سازماندهي شدن در گردان ديگر لياقت حضور در کنار حسين را نداشته، اما هميشه وقتي دوستان از خاطرات جبهه و خبر سلامتي دوستان را به ما مي دادند محال بود که سخني از حسين به زبان نيايد و از رشادت ها و فداکاري هايش صحبت نکنند. در عمليات کربلاي 5 در مرحله سوم همراه با ديگر گردان هاي لشکر به خط مقدم رفت و با تمام خستگي که از مراحل قبل عمليات داشت، اما عشق رسيدن به خدا و پيوستن به شهيد ابراهيمي خستگي را از چهره او زدوده بود و چهره اش نوراني و آماده سفر و منتظر به او داده بود. به عمليات رفت و به شهادت رسيد و به آنچه يک عمر عشق مي ورزيد، رسيد. آري او رفت و به خيل همه شهداي جنگ به خصوص دوستان شهيدش که از عمليات کربلاي 4 عزم سفر کرده بودند پيوست و غبار غم بر چهره عقب ماندگان اين فاصله پوشاند.

علي جوينده:
خاطره اي از سردار شهيد حسين مسافر: سردار شهيد حسين مسافر از رزمندگان فعال جبهه جنگ بودند. شهيد مسافر چه در خط مقدم و چه در پشت جبهه نفر اول بود. شهيد مسافر کسي بود که در موقع اعزام نيرو به جبهه فعاليت زيادي داشت. بهترين و بيشترين نيرو را جمع آوري مي نمود و خودش همراه نيروها به جبهه مي رفت و خودش شهيد حسين مسافر کسي بود که در اجتماعات مذهبي از قبيل نماز جمعه و جماعت پيشتاز بود. شهيد مسافر جانشين يکي از گروهان هاي گردان 409 بود. شب عمليات نزيک بود، بالاخره شب چهارشنبه در نمازخانه گردان بعد از نماز مغرب و عشاء دعاي توسل برگزار شد. شهيد مسافر با شهيدان عبادي و ابراهيمي با سوز و گداز ناله مي کرد و از درگاه خداوند منان درخواست توفيق شهادت مي کردند. همان شب هم شب وداع بود، شبي که همه رزمندگان اسلام با يکديگر وداع مي کردند و از همديگر حلاليت مي طلبيدند. بالاخره سحرگاه عازم منطقه عملياتي گشتند و شهيد حسين مسافر با چهره اي نوراني پيشاپيش گروهان در حرکت بود و مدام به رزمندگان روحيه مي داد، گروهان با رمز يا زهرا(س) پيش مي رفت و بر محل استقرار رسيديم، در آن حوالي کانالي بود. در آن طرف کانال عراقي ها کمين زده بودند و بچه هاي گردان را مرتب زير آتش گرفته بودند و بچه ها هيچ راه برگشتي به عقب نداشتند و همگي زمين گير شده بودند. در اين موقع بود که سردار شهيد حسين مسافر آر پي جي به دست گرفت و سنگر کمين بعثي ها را منهدم نمود با اين عمل شهادت طلبانه سردار شهيد مسافر همه ما روحيه تازه گرفتيم و به پيشروي خود ادامه داديم. هميشه شهيد بزرگوار در کارهاي خوب پيش قدم بودند و به ديگر همرزمان خود توصيه مي نمودند که چنين باشند. اينجانب علي جوينده در سال 1365 در جبهه جنگ با شهيد مسافر همرزم بوديم. شهيد بزرگوار از نظر اخلاقي بسيار متواضع و فروتن بودند که هنگامي رزمنده اي به ايشان مراجعه مي نمود بلند مي شدند و و با خوشرويي به سئوالات او جواب مي داد. ايشان فردي صبور بودند و هيچ گاه ما آثار بي حوصلگي در چهره ايشان مشاهده ننموديم.

احمد جوينده:
در سال 1365 در عمليات والفجر 8 با شهيد حسين مسافر آشنا گرديدم. با ايشان در يک گردان بوديم و آشنايي مان بيشتر شد. شهيد مسافر از زماني که به جبهه هاي جنگ اعزام شده بودند تحولاتي از نظر روحي و معنوي در ايشان ايجاد شده بود و اين تحولات به خاطر حضور در جبهه و خواندن نماز شب و مناجات با خداوند متعال بوده است. شهيد بزرگوار هرگز نماز شب را ترک نمي کرد، رزمندگان را دوست داشت و بر آنان عشق مي ورزيد، از افراد تنبل و دروغگو بدش مي آمد. شهيد از نظر فعاليت هاي مذهبي خيلي فعال بودند و در دوران تحصيل پشت جبهه عضو انجمن اسلامي دانش آموزان بود. شهيد علاقه خاصي به خواندن دعاي کميل، توسل، ندبه و همچنين علاقه شديد به ائمه اطهار داشت. بچه هاي رزمنده را به خواندن قرآن و نماز شب دعوت مي کرد. نظم و انضباط را سرلوحه کارهاي خويش قرار داده بود. از اموال بيت المال به خوبي نگهداري مي نمود. بسيار فروتن بودند، احترام به فرمانده گردان گروهان و دسته را توصيه مي نمودند. شهيد هميشه در مشکلات از خداوند کمک مي خواست، هيچ گاه به خودش مغرور نبود، داراي اراده قوي بود. در مشکلات صبر را پيشه مي نمود. مثال: شهيد در عمليات کربلاي 5 در موقعي که گروهان تحت امر او در محاصره دشمن قرار گرفته بود و بچه هاي رزمنده زمين گير شده بودند بچه ها را با دادن روحيه و صبر و مقاومت در برابر دشمن و گفتن ذکر بچه ها را به صبر و بردباري توصيه مي نمود. از غيبت کردن ديگران به شدت عصباني مي شدند، هميشه خواسته شان از خداوند شهادت بود و بالاخره به آرزويش رسيد. روحيه اطاعت پذيري داشت. بسيار شجاع و خوش اخلاق بودند. در کارهايشان قاطعيت زيادي داشتند. از نظر نظامي داراي استعداد بسيار بالايي بودند. هميشه در انجام دادن کارها جلودار بود و از انجام هيچ کاري طفره نمي رفتند. خلاصه اين شير مرد در منطقه عملياتي کربلاي 5 در کانال زوجي درياچه ماهي با توجه به محاصر گروهان ما بود. به خاطر شکستن محاصره به طرف سنگر دشمن حمله ور شد که مورد اصابت مستقيم تير قرار گرفت و بر ديدار معشوق شتافت. 

در يکي از روزهاي تابستان سال 1334 ه ش در خانواده اي متدين، مذهبي و آگاه در شهر تبريز فرزند پسري متولد شد که به اتفاق نظر اعضاي خانواده نام او جواد گذاشته شد (جواد به معناي بخشنده)در آن زمان کسي نمي دانست انتخاب اين نام موجب بخشش چه چيزي خواهد شد اما هنگامي او تمام هستي خود را در راه خدا فدا کرد و به جمع شهيدان پيوست برازندگي اين نام براي اين فرزند پسر بر همگان ثابت گرديد. جواد چهره و سيرتي دوست داشتني داشت به گونه اي که در همان کودکي، افراد نسبت به او نظر خاصي داشتند،از طرفي شخصيت و جذبه معنوي و فکري پدر ،مادر نقش خاصي را در پايه ريزي روحيات او داشت و سرنوشت او را در مسيري رقم زد که در سايه تربيت و رشد مذهبي و معنوي سرانجام ديدار افق سرخ را درک کرد و طهارتي را که او در اين چشمه زلال به دست آورد .او را از ميان امواج تلاطم روزگار به سلامت به ساحل رضوان الهي رساند و با اوليائ الله محشور نمود.
چرا که او مصداق اين آيه الهي بود:
والذين جاهدوافينا لنهد ينهم سلبناو ان الله لمع المحسنين"و آنان که بکوشند در راه ما هر اينه نشان مي دهيم به ايشان راههاي خود را همانا خدا با نکو کاران است"

در سن هفت سالگي وارد دبستان «کمال»در« تبريز»شد و تا کلاس چهارم را در اين دبستان سپري نمود. از آنجا که او داراي هوش سرشاري بود سالهاي دبستان را با کسب نمرات عالي و به عنوان شاگرد ممتاز به سرعت سپري نمود. او در اين سالها با وجود اينکه در سن کمي برخوردار بود اما در کلاسها و مجالس مذهبي و قراني شرکت مي کرد و ضمن رقابت با بزرگترها به عنوان بهترين قاري قران در سطح دبستان شناخته مي شد بر همين اساس يک جلد کلام الله مجيد از سوي مدير مدرسه به ايشان اهدائ گرديد. مادر محترم شهيد در رابطه با موقعيت وي در دبستان کمال تبريز اينگونه اظهار مي نمايد: "به علت مشکلات مالي که در سال 1344 برا ي ما پيش آمد پدر جواد مجبور شد تا براي بهبود وضع خانواده خانه اي را در تهران بخرد لذا ما به همراه پدر شهيد از تبريز به تهران مراجعت کرديم. روزي به مدرسه جواد رفتم تا کارنامه او را بگيرم ولي او از آنچنان جاذبه معنوي و درسي خاصي در بين اوليائ مدرسه برخوردار بود که آنها با اين در خواست من مخالفت کرده و از من خواستند تا او را در تبريز بگذارم اما من مجبور بودم او را با خود به تهران ببريم."
در سال 1345 به همراه خانواده اش به «تهران» هجرت و کلاس پنجم را در دبستان «جعفري» سپري کرد و دوره راهنمايي تحصيلي را نيز در همان مدرسه شروع مي کند او در اين دوره با کسب نمرات عالي به عنوان شاگرد ممتاز مدرسه راهنمايي خود انتخاب مي گردد در اين دوره وي علاوه بر خواندن کتابهاي درسي به مطالعه کتب مذهبي مورد علاقه اش مانند قرآن و نهج البلاغه نيز مي پردازد و دوره دبيرستان را نيز تا کلاس يازده در دبيرستان جعفري خوارزمي مشغول به تحصيل شد. سالهاي دبيرستان را نيز با کسب رتبه ممتاز به پايان برد. مادر محترم شهيد دوران دبيرستان وي را اينگونه نقل مي کند: "شهيد حاج جواد در دبيرستان علاوه بر خواندن دروس مدرسه به فعاليتهاي مذهبي نيز اقدام مي کرد او هميشه به منزل حاج آقا شيخ فدا پيش نماز مسجد محل ما مي رفت و مسائل مذهبي را از او فرا مي گرفت و در اين زمينه تا جايي پيش رفته بود که به او اجازه داده شده بود مسئله بگويد. «جواد» براي کسب علم و دانش لحظه اي غفلت نمي کرد.
او براي کسب علم و دانش ارزش واهميت ويژه اي قائل بود و در اين راه از هيچ کوششي فروگذار نمي کرد. معتقد بود انسان بايد تا حد ممکن همه چيز را بداند. وي پس از اتمام دوره دبيرستان با کسب نمرات عالي بلافاصله در کنکور سراسري سال 1353 شرکت کرد و با توجه به هوش و ذکاوتي که داشت با کسب رتبه 54 در دانشکده «فني تهران» در رشته مهندسي برق گرايش الکترونيک قبول شد و شروع به تحصيل کرد. او در دانشگاه به دروس دانشگاهي علاقه وافري نشان مي داد و نمراتش هميشه عالي بود.

شهيد حاج جواد در واقع کبوتري بود بي آزار، شعله اي بود فروزان بدون دود و خاکستر، که ديگران او را دوست داشتند و از وجود پر خير و برکت او استفاده مي کردند در نظرشان عزيز بود و هيچ مزاحمت نداشت ولي در عين حال فروتني داشت و خود را بنده ناچيز خداوند مي شناخت و مصداق اين سخن عزيز انبياء سيد اوليا رسول گرامي اسلام بود که فرمودند: وقتي خداوند براي بنده اي خوبي خواهد قفل دل او را مي گشايد و در آن ايمان و راستي قرار مي دهد و وي را نسبت به رفتار او هوشيار مي سازد دل وي را سليم و زبانش را راستگو و اخلاقش را مستقيم و گوش وي را شنوا و چشمش را بينا مي گرداند.

عاشقان الله آنان که در راه نيل به وصال معشوق جان بر طبق اخلاص گذاشته و حيات جاودانه يافتند به راستي که در لحظه لحظه بودنشان هزار پند است و در رفتارشان هم دريايي پيام و عرفان و براي آيندگان.
هيچگاه کسي از حاج جواد آزرده خاطر نگرديد . برايش تفاوت نداشت که با نگهبان دم در صحبت مي کند يا مقام بالاتر و يا کارکنان ديگر. بين خود و بچه هاي جهاد هيچ فرقي نمي گذاشت ،اگر غريبه اي وارد محل کار يا خوابگاه مي شد او را نمي شناخت. به زير دستان در کارها کمک مي کرد با آنان مي نشست و درد دل آنانن گوش مي کرد و تا حد امکان نسبت به رفع مشکلاتشان اقدام مي کرد. اودر رفتار با ديگران خاضع، خاشع و فروتن بود. هيچ گاه ديده نشده به کسي حرف زور بگويد."

شهيد حاج جواد خيابانيان در بر خود با مشکلات هميشه پيشقدم بود. باورش بود که انسان بايد به خود سختي دهد تا در برابر مشکلات تحمل داشته باشد. درمواقع بحراني کاملا برخود مسلط بود. با هکاران و افراد با تجربه مشورت مي کرد و در آخر با نظر جمع تصميم قاطع گرفته مي شد او هميشه به همکاران خود در برابر مشکلات موجود استان اين جمله را مي گفت: "سيستان و بلوچستان به منزله تنگه احد است و ما پيمان داريم که بمانيم."
در کارها داراي پشتکار عجيبي بود و سخت در جهت رسيدن به اهداف مورد نظر تلاش مي نمود.
جنگ تحميلي شروع شده بود. جهاد« سيستان و بلوچستان» يک دفعه از نيرو خالي شده بچه ها به سمت جبهه رفتند و نزيک بود جهاد به خاطر کمبود نيرو به تعطيلي کشيده شود حاج جواد خيابانيان نيروهاي موجود را جمع نموده و از مسوليت خطيري که به عهده آنهاست صحبت کردو گفت: "اگر ما اينجا را تخليه کنيم و فعاليت نداشته باشيم ممکن است ضرباتي نصيب انقلاب شود به هر حال اين گناه متوجه ما خواهد بود.
اين در زماني بود که ايشان وظيفه خيلي از برادران و قسمتهارا به عهده گرفته بود. به خصوص وظايف قسمتهايي مانند امور پرسنلي، جذب و اعزام، پرداخت حقوق او همه موارد را پشتکار و حوصله و با فشاري که به خودش وارد مي آورد انجام مي داد به هر حال از مشخصه هاي بارز اين شهيد عزيز مي توان به سخت کاري و مقاومت وي اشاره کرد .

شهيد شمع محفل بشريت است و چراغ هدايت ما خاکيان درمانده و اين درس ماست که بدانيم که آنان از روي علم دريافتند که شهادت يعني فيض عظمي، يعني بهشت اعلاء يعني موهبت اولي و از همه مهمتر يعني جوار رحمت ا...
گذري بر زندگي سراسر شور و افتخار شهيد حاج« جواد خيابانيان» ما را به اين نتيجه مي رساند که او فردي بود علم دوست و دانشجو، سير زندگي او در دوران دبستان، راهنمايي و دبيرستان حاکي از باروري افکار الهي او رد مسير حق است او در اين راه از لحظه لحظه هاي زندگي بهره جسته و با هوش و ذکاوتي که داشته توانسته است خيلي از مسائل علمي را در رشته هاي برق، رياضيات، ادبيات، قرآن و نهج البلاغه فرا گرفته و تقريبا بر همه آن مسلط گردد.
بيشتراز نصف قرآن را حفظ داشت و در مسائل شعر و ادبيات صلاحيت علمي داشت از نظر خط بسيار زيبا مي نوشت در تحليل هاي سياسي، مسايل اجتماعي، اخلاقي و ديني صاحب نظر بود. او علم را براي خدمت در راه خدا و خدمت به خلق فراگرفت و از آن به نحو مطلوبي براي کسب آرمانهاي الهي اسلامي سود جست.
اوفردي بود چند بعدي که هر يک از ابعادش را اگر کسي داشته باشد مي تواند فرد شايسته اي براي اجتماع خود باشد او داراي چهره اي نوراني و الهي بود وبه قدري در کارها با افراد خوشرويي برخورد مي کرد که کمتر اتفاق مي افتاد با کسي روبرو شود و آن فرد جذب و شيفته اخلاق و رفتار آن شهيد نگردد. او مي توانست با تمام گروههاي اجتماعي ارتباط برقرار کرده، صحبت کند مثلا با يک فرد بيسواد بلوچ که از روستا مي آمد راحت صحبت مي کرد و گرم مي گرفت او صحبت اين را مي فهميد.
در سخنراني، در صحبتهاي خصوصي، در کار، در امور زندگي و در همه چيز، واقع شدن در ميان مردم با آن خصوصيات جذاب باعث شده بود تا همه روستائيان چه کساني که او را مي شناسند و چه کساني که او را به طور کامل نمي شناختند او را دوست داشته باشند و در دل آنها جاي داشته باشد و با تمام ويژگيهاي سخت منحصر به فردش او را بپذيرند.
اينجاست که رنگ الهي کار او سالها سمبل خاطره ها و يادهاي دوستان و مردم مانده و در جاي جاي استان سيستان و بلوچستان جاي خالي او را مي توان در ميان مردم احساس نمود. به راستي که حاج جواد در دوستي و مهرباني و جذب مردم سرآمد تمام همکاران زمان خويش بود.
بعد از پيروزي انقلاب اسلامي خود را آماده کرد تا مانند سربازي فداکار و پر تلاش به دفاع از ارزشها و دستاوردهاي انقلاب اسلامي بپردازد بر اين اساس پس از دستور رهبر کبير انقلاب اسلامي حضرت امام خميني مبني بر تأسيس جهاد سازندگي در سال 58 و پايه گذاري اين نهاد مقدس بوسيله شهيد والا مقام دکتر بهشتي با وجوديکه هنوز دوره دانشگاه را به پايان نرسانده بود وارد جهاد سازندگي گرديد مطرح شد، اما از آنجا که خدمت به مردم مستضعف و محروم را بر ساير امور ترجيح مي داد، ابتدا به همراه گروهي از جهادگران به استان به خوزستان عزيمت کرد و پس از راه اندازي جهاد آن استان به کرمان رفته و مشغول به کار مي شود. او بعد مدت کوتاهي خدمت در ان استان راهي ديار محروم سيستان ئو بلوچستان شد. وي براي رفع مشکلات مردم ستمديده اين خطه از ميهن اسلامي از هيچ کوششي دريغ نورزيد و بسيار اتفاق مي افتاد که شخصا به تمام روستاهاي استان سرکشي کند و هر هفته هزاران کيلومتر راه را مي پيمود و اغلب تنها مسافرت مي کرد.
هرگاه از طرف شوراي مرکزي به او پيشنهاد مي شد که به عنوان عضو مرکزي شوراي جهاد سازندگي به تهران برود و فعاليت کند جواب رد مي داد و مي گفت: "سيستان و بلوچستان به منزله تنگه احد است و ما پيمان داريم که بمانيم" و هرگاه صحبت از ادامه تحصيل او مي شد مي گفت: "معلم واقعي من مردم محروم سيستان و بلوچستان هستند" و واقعا آيا او که تمام هستي اش را طبق اخلاص براي خدمت به مردم نهاده بود مزدي جز شهادت را، زيبنده او مي توان پنداشت؟
نمونه يک مدير مخلص، فعال، با ايمان و با اراده و با هوش بود. او براي مردم مستضعف هم معلم بود هم مبلغ، هم حلال مشکلاتشان بود و هم همکار و کمک زندگيشان و هم برادر و شريک غمهايشان. او در مسائل اجتماعي چه در شهر و چه در روستا احساس مسوليت داشت و به اعتراف يارانش هميشه از سختي استقبال مي کرد. براي او ضرورت انجام کار اهميت داشت نه راحتي خودش، بدون برنامه کار نمي کرد و قبل از اقدام به هر کاري همه جوانب آنرا بررسي مي کرد و با مشورت و نظر همکاران تصميم قطعي را با نظر جمع مي گرفت. از نزديک نظاره گر تلاش بي وقفه همکاران پر تلاشش بود و در حل مشکلاتشان تا سر حد امکان اقدام مي کرد تا از اين راه موجبات دلگرمي و پشتکار برادران جهاديش فراهم شده و آنها با دقت بيشتري به فعاليت بپردازند و موجبات خرسندي رهبر بزرگ انقلاب، خوشحالي مردم محروم منطقه فراهم سازد.

به طور قطع اگر گفته شود ويژگي شهدا از وجود خلقيات و روحيات خاص آنان است که از لحاظ کمي و کيفي و جامعيت در کمتر کسي يافت مي شود، گزافه گويي نشده است، چرا که نوع حرکات اين عزيزان و عکس العمل آنان در برابر افراد خاطي خود نشان دهنده بزرگواري و تفکر عميق آنان در مقابل مسائل مختلف است.
مي توان گفت در مدت 4 سال حضور پر افتخار شهيد حاج «جواد خيابانيان »در جهاد سازندگي استان «سيستان و بلوچستان» کسي شاهد آن نبوده است که آن بزرگوار در مقابل خطاي افراد به راحتي گذشته يا سهل انگاري هر يک از همکارانش را به آساني قبول نمايد.
اعتقاد داشت فلسفه ي حضور او وهمکارانش خدمت به مردم محروم در استان«سيستان وبلوچستان» است. اگر کسي در انجام کارش کوتاهي مي کند شديداً ناراحت شده از آن افراد توضيح مي خواست. سپس او را نصيحت مي نمود و در صورتي که فرد خاطي به اشتباه خود پي نمي برد و اظهار پريشاني نمي کرد با شدت و قدرت تمام با او برخورد مي کرد.
در ظلمتکده جهان که حقيقت با اوهام آميخته شده است و راه از چاه هويدا نيست، از تصادم اميال انسانها هزاران پيچ و خم و پرتگاه به ورته نابودي و گمراهي به ظهور رسيده است که براي فرار از اين حيرت و گمراهي به ناچار بايد دليل وراهي جست. در پرتوه هدايت و راهنما، از اين راه سخت و پر خطر مي توان عبور کرد، اما اين کار از همه کس ساخته نيست، طينتي پاک و گوهري اصيل و روحي چون کوه استوار کرد و همتي چون آسمان بلند که آن هم يافت نمي شود، جزء در وجود پاک باختگاني چون شهيد حاج «جواد خيابانيان.»
آنان در دنيا دل به هيچ چيز نبستند و مال دنيا را وسيله رسيدن به قرب الهي يافتند. آن شهيد عزيز بيت المال را بزرگ و استفاده از آن را جزء به راه خودش روا نمي دانست، و در اين راه عمل او مبين اين عقيده و مرام او بوده. او انساني بود که معيارهاي حق و ارزشها را در خود جاي داده بود و فکرش اين بود از امکانات بيت المال مانند بعضي از بي خبران به نفع شخص خود يا براي رفاه خود از آن استفاده نکند. هيچگاه و در هيچ زماني کسي او را نديد و از او نشنيد که از بيت المال براي ارضاءخواسته هاي مادي خود استفاده کند يا بخواهد که براي او کاري انجام شود نيتش قربت الله بود و بس.
او سعي مي کرد در کار روزمره، در غذا خوردن، در نحوه خوابيدن و در تمام حالات و اوقات خود را از خواسته هاي نفساني و مادي به دور داشته و آلوده ننمايد.
شهيد حاج «جواد خيابانيان» فردي بود که زندگي را براي خود نمي خواست بلکه خود را وقف بزرگترين آرزويش کمک و خدمت به محرومين کرده بود وي دوستدار رعايت حق و حقوق ديگران بود و براي همکاران و مردم محروم زندگي سالم اجتماعي و فردي را مي پسنديد. او به همکاران توصيه مي کرد اعتماد متقابل را در برابر همه داشته و خود را براي اجتماع متعهد و مسئول بدانند تا حق و حقوق کسي در اين ميان پايمال نشود. از آنچه که خود داشت براي کمک به اقشار مي کوشيد. آنچنان از در دوستي و محبت با همکاران وارد مي شد که آنها به راحتي مشکلاتشان را با او درميان مي گذاشتند و سعي مي کرد به تناسب موقعيتي که دارد نسبت به رفع آن اقدام نمايد.

اگر به فرموده آن امام راحل: "نماز کارخانه انسان سازيست" مصداق آن اين است که مرز بين تقوا پيشگان و بي دينان در اينجا مشخص مي شود، در ميان سرداران لشکر توحيد، شهيد حاج« جواد خيابانيان» کسي بود که بين خود و خدا، ماده و معني، دينداري و بي ديني، مقهور خود بيني و ماده نشد بلکه خدا و دين او را انتخاب و نماز را وسيله رسيدن به قرب الهي دانست او حقيقتا دريافته بود که مقام خليفه الهي يعني چه؟ او دريافته که ستيز با لااباليگري و حرکت در مسير واقعي اسلام تنها راه رستگاري است .
سرانجام اين سردار ملي واسطوره ي ايمان نيز به شهادت ختم شد. درروز دهم اسفند 1362«جواد خيابانيان در حين انجام ماموريت در جاده ايرانشهر –نيکشهر با حادثه ي رانندگي به شهادت رسيد.
منبع:"سبز شعله ور"نوشته ي ،محمد کاوسي،نشر کنگره ي بزرگداشت سرداران وشهداي سيستان وبلوچستان-1377

خاطرات
مادر شهيد:
"به علت مشکلات مالي که در سال 1344 برا ي ما پيش آمد پدر جواد مجبور شد تا براي بهبود وضع خانواده خانه اي را در تهران بخرد لذا ما به همراه پدر شهيد از تبريز به تهران مراجعت کرديم. روزي به مدرسه جواد رفتم تا کارنامه او را بگيرم ولي او از آنچنان جاذبه معنوي و درسي خاصي در بين اوليائ مدرسه برخوردار بود که آنها با اين در خواست من مخالفت کرده و از من خواستند تا او را در تبريز بگذارم اما من مجبور بودم او را با خود به تهران ببريم."

برادر شهيد:
يادم هست با شهيد خيابانيان و آقاي بني هاشمي استاندار وقت قم، سفري داشتيم به منطقه سرابان، کنار قنات آب يکي از روستاها رسيديم. چهار و پنج نفر پير مرد مشغول لايروبي قنات بودند. شهيد حاج جواد بلافاصله آنجا که رسيد رفت سراغ اين آقاياني که داخل قنات لايروبي مي کردند، کنار آنها که قرار گرفت خدا قوتي گفت و دست داد و با همه حال و احوال نمود. من يکدفعه ديدم که چهره ي اين پيرمرد مثل گل شکفته شد علت را از وي سوال کردم، گفت:
"من براي اولين بار است که يک مسئول خدمت گذار از يک نظام با من که بلوچ هستم دست مي دهد و اين در طول عمر 60 ساله من اتفاق نيفتاده که مسئولي اينگونه با من برخورد نمايد و حال و احوالم را بپرسد. اين جوان مرا شيفته خود کرد."

جدي همکار شهيد:
«شب احياء ماه رمضان بود. حاج جواد نيت داشت بعد از نوشتن ليست حقوقي که قرار بود فرداي آنشب به همکارانش حقوق بدهد به مسجد برود. از آنجا که در آن زمان تعداد زيادي نيروهاي کارگر و عمراني در جهاد کار ميکردند اين ليستها بايد تهيه مي گشت و جهت پرداخت حقوق به امور مالي داده مي شد و چون ماشين حساب نداشتيم محاسبات طول کشيد، اواخر شب بود و مسجد هم نزديک دفتر جهاد، صداي بلند گو مي آمد که مرحوم شهيد مزاري(ره) سخنراني مي کرد من خيلي دوست داشتم به مسجد بروم، شهيد حاج جواد هم اظهار مي داشت که بايد به مسجد برويم ولي مي گفت:(من اين ليست را تمام بکنم خواهم رفت) بعد از مدتي که گذشت فکر کردم ممکن است مراسم از دستمان برود مجدداً به حاج جواد اصرار کردم به مسجد برويم. شهيد حاج جواد ناراحت شد و به من گفت:(شما کاري نداري برو. آخر چطور خدا از من قبول مي کند بلند شوم و بروم، در حاليکه فردا حقوق بچه ها را ندهم براي اينکه امشب رفته باشم، کار مستحبي و انشاالله خدا از من امشب را به عنوان شب احياء قبول مي کند) من ساکت شدم و چيزي نگفتم .»

تارخ همکار شهيد:
«ايشان از زمانيکه عضو شوراي مرکزي جهاد شد مجبور بود به شهرستانها سرکشي نمايد تا از کم و کيف کارها بيشتر مطلع گردد .با ماشين استيشن از رده خارجي سفر مي کرد که در آن زمان يکي از ادارات به جهاد اهداء کرده بود و آن را در تعميرگاه بازساي و راه اندازي کرده استفاده مي کردند. به هر حال باز هم جزو خودروهاي اسقاطي به حساب مي آمد در همين زمان حدود شايد چهل دستگاه پاترول نو نيز براي جهاد سازندگي سيستان و بلوچستان رسيد، از شهيد تقاضا کرديم: "با توجه به مأموريتهاي محوطه از ماشينهاي نو استفاده نماييد اما ايشان زير بار نرفت و ماشين کهنه را برگزيده آن را تعمير کرده و راه اندازي نمود و ميگفت: "تا جايي که امکان دارد بايد از همين ماشين استفاده کرد خودش همه تعميرات ماشين را انجام مي داد و حتي اگر کار شخصي داشت با همان ماشين کهنه نيز انجام نمي داد. استفاده از اين ماشين براي هر کس ميسر نبود چون شمعهاي اين ماشين، بسته به راهي که مي رفت هر 50 يا 100 کيلومتر به علت روغن زدگي بايد عوض مي شد و اين شهيد عزيز حدود 20 عدد شمعهاي دست دوم بلا استفاده را خوب تميز مي نمود و هرگاه شمعي نياز به عوض کردن داشت در طول راه آن را عوض مي نمود. باز شمع روغن زده را بر مي داشت و تميز مي کرد تا براي دفعه بعد از آن استفاده نمايد. وي نسبت به بيت المال بسيار حساس بود حاضر نبود ذره اي از بيت المال بدون دليل خاصي هدر رود و يا در جهت منفع شخصي کسي مورد استفاده قرار گيرد. با هر وسيله که مي توانست هزينه هاي فردي و اداري را در جهاد پايين مي آورد و از طرفي در کارهاي عمراني هزينه هاي زيادي را جذب مي کرد. با طرحهايي که مي داد نمي گذاشت همکارانش براي طرحهاي عمراني در تنگا قرار گيرند.»

جدي همکار شهيد:
"شهيد حاج جواد هنگام بيکاري براي همکارانش کلاس آموزش قرآن، تفسير و حديث مي گذاشت. کتابهاي مذهبي نهج البلاغه، تفسير الميزان، رساله مطالعه مي کرد و به شستن لباس و وصله کردن کفش و همچنين کمک به محرومين و مستضعفان سپري مي نمود. او قرآن کوچکي در جيبش داشت که هر وقت بيکار مي شد آن را تلاوت مي کرد."

برادر شهيد:
"تا جايي که من مي دانم او در طول عمرش اوقات بيکاري خود را صرف کارهاي بيهوده نکرد، اگر وقتي داشت در مجالس تعليم قرآن و تفسير شرکت مي نمود. عمدتاً کتابهاي شهيد مطهري، شهيد دکتر شريعتي و مرحوم علامع طباطبايي را مطالعه مي نمود او آشنايي خوبي با قرآن داشت و از خواندن آن لذت مي برد."

مادر شهيد:
"حاج جواد وقت بيکاري در خانه، قرآن، رساله، کتاب تفسير الميزان و کتابهاي شهيد بهشتي را مي خواند و وقتي رفت سيستان و بلوچستان کتابخانه اش را جمع کرديم و فرستا ديم بردند."

جدي همکار شهيد:
"شهيد حاج جواد از صبح زود که شروع به کار مي نمود تا ساعت يک نصف شب کار مي کرد در حاليکه آثار خستگي در وجود او نمايان بود براي انجام کار و نيل به هدف در عين اينکه دقت داشتند سعي مي نمود سريع به نتيجه برسد.
خود را موظف به اجراي کار مي دانستند بحث اينکه ساعت کار تمام شده و اينکه ايام مأموريت است و بايد حتما استراحت کند نبود، هر وقت مأموريتي به ايشان محول مي شد بدون اينکه توجهي به خواب و بيداري و تغذيه و...داشته باشد به عنوان يک وظيفه با پشتکار و دقت و جديت تمام و با توجه به شرايطي که أن زمان بر استان حکم فرما بود پيگيري مي کردند."

اشرفي همکار شهيد:
"براي برگزاري جلسه اي قرار بود جمعي از دست اندرکاران جهاد استان ساعت 11 شب ايرانشهر حرکت کرده و از راه اسپکه به نيکشهر برويم با چند دستگاه ماشين به راه افتاديم در نيمه هاي راه ساعت تقريبا 5/12 شب بود ديديم کوه ريزش کرده و امکان حرکت نيست. در فکر چاره جويي بوديم که چکار بکنيم ديديم شهيد حاج جواد از ماشين پياده شد لباسش را آزاد کرد و بيلي را از داخل ماشين در آورده شروع به باز کردن راه و بيل زدن نمود، بدون اينکه بگويد "بيائيد کار کنيد."
بچه ها آمدند مقداري کمک کردند اما به علت خستگي برگشته و داخل ماشين خوابيدند. صبح وقتي از خواب بيدار شديم ديديم حاج جواد هنوز دارد کار مي کند و تقريبا راه باز شده و فقط يک سنگ نسبتا بزرگ در وسط راه مانده است. او نصف شب تا صبح بدون اينکه لحظه اي استراحت نمايد کار کرده بود. با همديگر سنگ را برداشته و به راه خود ادامه داديم ."

محمدتقي لطفي:
"در سال 1362 ماشينهاي مختلفي را از تهران به جهاد سيستا ن و بلوچستان مي آوردم از راه رسيده خسته بودم براي گرفتن غذا توي صف ايستاده و متوجه اطرافم نبودم در اشپز خانه که رسيدم آشپز بشقاب غذايي را به من داد که باب طبعم نبود. به آشپز گفتم اين چي چيه؟ گفت غذاست من آشپزي هستم که براي سلطانها غذا مي پزم چرا از غذا ايراد مي گيري پشت سر من شهيد حاج جواد بود.بشقاب را از من گرفت و گفت(بيا تا به تو بگويم اين چيست) او مرا برد سر سفره و در اين حين بقدري با من خوشرويي و محبت برخورد کرد که خجالت کشيدم . نشستم و با هم غذا خورديم او واقعا آقا بود به طوري که نمي شد در مقابلش انسان حرفي بزند."
آري اين شکسته نفسي خصلت پيروان ثا رالله و ياوران روح ا..است. همکارانش مي گويند"حاج جواد آنقدر متواضع بود که با هر يک ار نيروهاي زير دستش که مي خواست راجع به موردي صحبت کند آن فرد حساس شرمساري مي کرد و به راستي که او اين رفتار را از مولايش علي(ع)آموخته بود."

برادر شهيد:
" حاج جواد با هر کسي رفت و آمد نمي کرد ولي در عين حال با همسايگان و خويشاوندان و دوستان رابطه اي بسيار صميمي داشت و تا جايي که مي توانست و مي رسيد در حل مشکلات به آنها کمک مي کرد دوستانش کساني بودند مانند خود او که تعداد زيادي از آنها تا کنون به شهادت رسيدن افرادي مانند شهيد لواساني، شهيد مرتضي نبوي، شهيد فياض بخش، شهيد معتمدي، شهيد ناجي و آقاي نعمت الهي از جمله دوستان شهيد بودند."

جواد تبريزي( پدر شهيد):
" صحبت کردن درباره فردي بزرگوار مانند شهيد حاج جواد خيابانيان با اين زبان الکن ما امکان پذير نيست او داراي خصوصيات منحصر به فرد بود. ساده سخن مي گفت، از غذاهاي با هزينه کم استفاده مي کرد و در تمام ابعاد انساني الهي يک دايره المعارف به تمام معنا براي همه بود.
اخلاق و رفتار جواد با ما خيلي خوب بود هيچ گاه کارش را به عهده ما نگذاشت. خود کارهايش را انجام مي داد و با ما بسيار خوب برخورد مي کرد و به ما احترام مي گذارد."

مادر شهيد:
"جواد خيلي بچه خوبي بود از اول تا آخر من از او راضيم. او هميشه فرزند خوب و قانعي بود يک ذره پدر و مادرش را اذيت نکرد يک دفعه از ما نخواست که امشب اين کفش و لباس را برايم بخريد. برايش حتي يک کيف نخريديم. تا آن زمان دانشگاه در کارهاي خانه کمکم مي کرد و رفتارش با برادران و خواهرش به خصوص با برادرش جعفر خيلي خوب بود همه را دوست مي داشت و به آنها نيکي مي کرد، يک دفعه بيخودي توي کوچه نرفت. حرف زشتي از دهانش در نيامد و همه همسايه ها او را دوست داشتند. جواد به نماز و قرآن علاقه خاصي داشت و همه ما را در خانه به برپايي نماز و خواندن قرآن دعوت مي نمود. من قرآن را خوب ياد نداشتم و او معلم قرآن من بود."

برادر شهيد:
"حاج جواد مهربان و دوست داشتني بود به چنين پدر و مادر احترام مي گذاشت اغلب تصميمات در خانه توسط پدر و مادر گرفته مي شد و او عمدتاً در مسائل تابع نظرات آنها بود هيچگاه اعتراض نمي کرد و در مواردي که مسائل بغرنج بود با پدر و مادر صحبت کرده نظر خود را ارائه مي نمود. حرف پدر و مادر را کاملا گوش مي کرد و عمدتاً حالتي مهربان و چهره اي مظلومانه داشت."
ايشان در دوره کودکي و نوجواني و جواني کم حرف مي زد، در خانه ساکت و آرام بود و در عين حال اجتماعي.
چون کم حرف مي زد مي خواست با سکوت خود، عمل و فعاليتش را نشان دهد. اخلاق و رفتار بارزشان خلوصشان در کارها و توکل بر خدا بود که اينگونه انسانهاي خالص، مورد توجه خدايند. تا جايي که توانايي مسافرت يا ماموريت مي رفت با تلفن يا نامه، ما را از احوال خود با خبر مي کرد. در مجموع ايشان در خانه از هر جهت رفتاري نشأت گرفته از قرآن و سيره ائمه اطهار عليهم السلام داشت."

توکلي همکار شهيد:
در سال 1362 با شهيد حاج جواد آشنا شدم موضوع چنين بود در حاليکه خسته بودم، به خوابگاه جهاد رفتم هنگام ورود پرسيدم:
"مسوول اينجا کيست؟"
ديدم يک نفر در ميان بچه ها نشسته و دارد لباسش را مي دوزد گفت: "اگر امري داريد بفرماييد؟"
گفتم : "حاجي آقا من چاکر شما هستم از تهران ماشين آورده ام مي خواهم تحويل بدهم."
و اين اولين برخورد من با آن بزرگوار بود. او انسان وارسته و ساده اي بود، جذابيت خاصي داشت. هنگامي صحبت مي کرد انسان جذب او مي شد. او در ميان بچه هاي جهاد و مثل آنها بود اگر کسي وارد خوابگاه مي شد شهيد حاج جواد را با بقيه بچه ها تشخيص نمي داد چون بين خود با آنان فرقي قائل نبود.

سال 1359 بود گروهي از مسئولين دفتر مر کزي از «تهران» و تعدادي از اعضاي شوراي مرکزي جهاد سازندگي «سيستان و بلوچستان» جهت بازديد از فعاليتهاي ما به «نيکشهر» آمده بودند. در آن زمان دفتر کار جهاد سازندگي(سابق)« نيکشهر» يکي از اتاقهاي بخشداري بود و ما در آنجا مستقر بوديم. ديدم يک نفر همراه اين جمع را نمي شناسم، ظاهر ساده و چهره نوراني داشت. در مورد همه مسائل حرف زد جز اين که به معرفي خود به عنوان عضو جديد شوراي مرکزي جهاد «سيستان و بلوچستان» بپردازد. بعد از رفتن ايشان از «نيکشهر» متوجه اين واقعيت شدم. يادم مي آيد يک دفعه شهيد روي زمين خواب بود و هيچ چيزي زير پاي ايشان نبود چکمه هاي کار کرده و مستعمل در بدو ورود غريب بودن ايشان را به ذهنم تداعي کرد ولي به مرور آشنايي بيشتري صورت گرفت با ويژگي ها و شخصيت منحصر به فرد ايشان آشنا شدم، سادگي ظاهري از لباسهاي ايشان پيدا بود لباسهايي که بسيار از آن استفاده شده بود و وصله خورده بود من در مدت همکاري با شهيد فقط يکدفعه به ياد دارم که پيراهن نويي پوشيده بود که فکر مي کنم آن را هم خودش نگرفته بود بلکه دوستانش به اصرار به او هديه داده بودند تا يک مقدار ي وضع ظاهريش را وقتي به «تهران» مي رود با وضع موجود تطبيق دهد. لباسش را خود وصله مي زد و مي شست. کفشش را خود ترميم مي نمود، پنچري ماشينش را در ماموريت يا در هر کجا بود خود مي گرفت و ته بشقابش را بعد از اتمام غذا خوب تميز مي کرد با تمام اين سادگيها که گفته شد انساني راسخ و با ايمان بود در امور خير خودش پيش قدم مي شد بعد از بقيه مي خواست که آن کار را انجام دهند."

محمدتقي شيرازي:
"حاج جواد به دنيا آلوده نشد و زرق و برق دنيا در او اثر نگذاشت و ساده زندگي مي کرد. اکثرا لباسهاي چند سال پوشيده داشت لباسش را خود مي شست، يک دفعه با تبسم گفت: "اين لباس را من از لباسهايي که برادرم پوشيده و کار کرده و کنار گذاشته برداشته و استفاده مي کنم"
اين در حالي بود که ايشان چند سال بود با همان لباس مشغول کار بود و آن را بسيار مرتب و منظم نگه مي داشت و مي پوشيد و با اين موضوع خيلي شيرين و ساده برخورد مي کرد"

محمد ميري:
"در سال 1359 با شهيد حاج جواد خيابانيان آشنا شدم ما طي سه سال که با ايشان در خوابگاه بوديم دو دست لباس داشت که مي پوشيد يک دست معمولا تنش بود و لباس ديگرش را که آن هم جالب بود با دست خودش مي شست، تا مي زد و توي دستمال تميزي مي گذاشت و مي پيچيد و دستمال را داخل کمدي که متعلق به او بود مي گذاشت.
اگر انسان شمارش مي کرد که اين دست وي، هفت يا هشت وصله داشت. وصله را خودش مي زد و عينا مثل دوخت چرخ خياطي اينقدر ريز و منظم بود که کسي تشخيص نمي داد با دست دوخته شده يا با چرخ خياطي، حتي من ديدم کفشش را وصله مي زد موقعي که غذامي خورد ما هيچ وقت نديدم حتي دانه اي برنج در ته بشقابش اضافه بيايد با وجودي که غذاي آن زمان جهاد کيفيت نداشت. چربي کف بشقاب را با نان کاملا پاک مي کرد و نان را مي خورد واگر کسي به ظاهر بشقاب ايشان را مي ديد مي گفت "نياز به شستن ندارد" در هر حال او ساده مي زيست اما در همه چيز انساني، ساده، پاک و بي آلايش و متدين بود."

محمد ميري:
"شهيد حاج جواد خيابانيان فردي بود که هيچ نقصي در وجودش نبود، توان او از يک فرد عادي بيشتر بود قيافه لاغري داشت ولي در عين حال انساني ورزيده بود، يا در حال تفکر بود و تلاوت قرآن، يا در حال کار. در بعضي مواقع هم بر اثر خستگي ناشي از کار به صورت نشسته مي خوابيد خصوصيات عجيبي داشت، هميشه شاداب بود و تلاش زايد الوصف و در حد نهايت ايثار به معناي کامل کلمه و هيچ چيز براي خود نخواستن از خصوصيات بارز و دوست داشتني حاج جواد بود.
بدرستي که او همه خصلتهاي شايسته و نيکو را از مولايش علي به ارث برده بود."

محمد جواد اشرفي:
"اواخر سال 1354 بود که با چهره مليح و دوست داشتني حاج جواد در دانشگاه آشنا شدم ايشان دانشجوي دانشکده فني تهران بود و ما معمولا گاه گاهي که فرصتي مي شد گذري داشتيم به دانشکده فني براي ديدار دوستاني که آنجا داشتيم و آشنا بوديم از افرادي که نظرمان را از ميان بچه ها بيشتر به خود جلب مي کرد شهيد حاج جواد بود. او از اعضائ و چهره هاي فعال انجمن اسلامي دانشکده فني بود که در بيشتر فعاليت ها نقش خوب و اساسي داشت.
مشخص بود از دانشجوياني است که آرام و قرار ندارد از مشخصات شهيد در همان زمان مي توانم به ساده زيستي، تواضع و فروتني او در محيط دانشگاه اشاره کنم، خوشرويي و پيگيري جدي و پشتکارشان در همان زمان مشخص بود کمتر کسي در دانشگاه پيدا مي شد با ايشان آشنايي داشته باشد و شيفته اخلاق و رفتار و خصوصيات خاص و منحصر به فرد او نشود."

سال 1342 ه ش وقتي دژخيمان و کوردلان پهلوي امام راحل را تبعيد مي کردند، به او مي گفتند:« تو چطور مي خواهي بي يار و ياور در مقابل قدرت همايوني ايستادگي کني؟» امام فرمود: «سربازان من يا هنوز متولد نشده اند و يا در گهواره اند.» محسن جنگجويان يکي از آن سربازان بود که در اسفند 1342 در خانواده اي مومن و مذهبي در« اصفهان» پا به روي کره خاکي گذاشت. مادرش قبل از تولد او خواب ديده بود بانويي سياهپوش به بالين او آمده، او را به تولد پسري بشارت مي دهد و از او مي خواهد نام پسرش را محسن بگذارد. او سومين فرزند و تنها پسر خانواده بود. در سه سالگي همراه پدر خود به نماز مي ايستاد و حرکات نماز را تقليد مي کرد. در شش سالگي در مدرسه «ده خدا»در« اصفهان» مشغول تحصيل گرديد. با شروع قيام گسترده مردمي ايران وي که در سال سوم راهنمايي بود، فعاليت گسترده داشت و تا مقطع دبيرستان به پخش نوار و اعلاميه هاي امام مي پرداخت. همزمان با پيروزي انقلاب اسلامي به رهبري امام خميني در حاليکه در کلاس دوم هنرستان در رشته برق تحصيل مي کرد، دست از تحصيل کشيد و در سپاه پاسداران ناحيه سيستان و بلوچستان جهت خدمت به ميهن و اسلام نام نويسي کرد و در سپاه نيکشهر به خدمت مشغول شد. محسن جنگجويان بارها از طريق سپاه زاهدان به مناطق جنگي اعزام شد و در اين راه سه بار زخمي شد. بار اول در سال 1361 در عمليات« بيت المقدس»و در منطقه« دشت عباس» از ناحيه شانه زخمي شد. بار دوم در فروردين سال 1362 در عمليات« والفجر مقدماتي» در منطقه عملياتي« فکه» از ناحيه شانه و فک مجروح گشت و سومين بار در عمليات« والفجر 4 »در جبهه« مريوان» از ناحيه سر جراحت برداشت و سرانجام در تاريخ 22/ 12/ 1362 در بهار جواني در حاليکه تنها 20 سال داشت، در منطقه «طلاييه» جاويدالاثر گشت. يعقوب گر به پيرهني داشت دلخوشي از يوسفم نداد به من پيرهن کسي
منبع: سرداران سپيده، نوشته ي مريم شعبان زاده، نشر کنگره بزرگداشت سرداران و شهدا ي سيستان و بلوچستان - 1377

خاطرات
مادر شهيد:
مي دانستم مي خواهد بگويد. صبر کردم تا از زبان خودش بشنوم. به اين و آن پيغام داده بود تا به من بگويند، ولي هر بار مي گفتم نه، نمي شود. - راستي مادر، من ... - تو چي ميخواي بگي؟ - مي خواستم اجازه بگيرم بروم جبهه. وقتي اين حرف را زد تمام تنم لرزيد. آخر من فقط همين يک پسر را داشتم. اگر او مي رفت و شهيد مي شد، بعد از چند سال انتظار ... محکم گفتم نه! من اجازه نمي دهم. بغض گلويش را گرفت، اشک در چشمهايش حلقه زد و ديگر هيچ نگفت. نه حرف زد و نه غذا خورد. در انديشه خود غوطه ور بود. نگاهش به زمين خيره بود و از نگاهش التماس مي باريد. يک مرتبه بغضش ترکيد و گفت: مادر مگر تو به اسلام مقيد نيستي؟ اگر قرار باشد هر مادري به خاطر يکي يک دانه بودن فرزندش او را از جبهه منع کند، سر اسلام چه خواهد آمد؟ تو نماز مي خواني؟ تو زيارت نامه مي خواني؟ در دلم آشوب و غوغايي بر پا بود. نه مي توانستم مخالفت کنم و نه عاطفه مادري به من اجازه مي داد که موافقت کنم. ساکت بودم و به حرفهايي که با خودش مي زد، گوش مي کردم. تا غروب با او حرف نزدم. هر بار که داخل اتاق مي شد، من از اتاق خارج مي شدم. او هم ناهار نخورد. عصر پدرش از راه رسيد. محسن را غمگين ديد. انگار مي دانست چه شده. - خانم اجازه بده بره؛ چکارش مي شود کرد. براي اسلام و قرآن و رهبر مي خواهد برود. ديگر آرام شده بودم. سرم را پايين انداختم و سکوت کردم. پدرش خنديد و گفت: سکوت علامت رضاست. محسن گل از گلش شکفت. انگار پرستويي بود که بار سنگيني را از دوشش برداشته اند. پريد و مرا در آغوش کشيد و بوسيد. هميشه وقتي ما از مجروح شدنش خبردار مي شديم که او از بيمارستان مرخص شده بود. يک روز که به مرخصي آمده بود، مي خواست حمام کند. من برايش حوله آوردم و لباس بردم. متوجه شدم محسن در حمام طوري ايستاده که من متوجه پشت او نشوم. گفتم: پشتت چي شده ننه؟ گفت: چيزي نيست مادر؛ و حوله را دور خودش پيچاند. ايستادم، هنوز خشک نشده پيراهن را روي سرش کشيد و پوشيد تا از نگاه من خلاصي پيدا کند. - تو را به خدا به من بگو ننه. من مي دانم تو حتما زخمي شدي. باور کن ناراحت نمي شوم. بگذار ببينم. - گفتم که چيزي نيست. وقتي ديد از لحن خشن او ناراحت شدم، آهسته گفت: مادر، زخم کوچکي است. مي داني مادر، در پشتم مهري است که براي قيامت گذاشته ام. فضل الله خاتمي چهارراه گشين: قرار بود نيمه شب گروهان حرکت کند. چند ساعت بيشتر به شروع عمليات نمانده بود. دعاي روح بخش کميل از راديو به گوش مي رسيد. همه نيروها پشت خاکريز جمع شده بودند. محسن رو به قبله نشسته بود و دعاي کميل مي خواند. ياد صحبتهاي او افتادم که مي گفت: بايد پاک و سبکبال شويم. آن وقت است که مي توان به کوي دوست سفر کرد. انسان همان کسي است که به معراج سفر کرد. پس براي ما نيز امکان سفر هست. بايد مرد راه بود و از سختي ها نهراسيد. آن وقت است که ... رشته افکارم با فرمان آماده باش گسست. شور و حال خاصي حاکم بود. نيروها به حرکت در آمده بودند. سيد کاظم حرکت مي کرد و با بچه ها حرف مي زد و آخرين دستورات را مي داد. در زمان حرکت نيروها به طرف دشمن به همرزمانش آهسته گوشزد مي کرد که امشب شب عاشوراست. شما ياران حسين هستيد. به ائمه معصومين متوسل شويد. ديگر نيروها به آخرين نقطه عمليات رسيده بودند و ساکت و آرام نشسته بودند. نفس در سينه حبس شده بود. همه جا تاريک بود، اما درون بچه ها غوغايي بود. هرکس به نوعي در خودش فرو رفته و مشغول راز و نياز شبانه با خداي خويش بود. فرمان حمله صادر مي شود و در يک لحظه بچه ها به خط مقدم مي زنند و خط دشمن شکسته مي شود. محسن با فرياد الله اکبر در زير باران آتش به بچه ها روحيه مي داد. قسمتي از حمله ي ما لو رفته بود و دشمن آتش سنگين خود را در اين قسمت متمرکز کرده بود. با صداي خمپاره در سرم احساس سوزش عجيبي کردم. دست مي گذارم و خون گرم را احساس مي کنم و از هوش مي روم. وقتي به هوش آمدم، محسن را ديدم که در وسط ميدان و تله هاي انفجاري معبري را باز مي کند. صدا زدم محسن مواظب باش، خطرناکه! به هر زحمتي بود خودم را از معبر به او رساندم و گفتم: محسن مي خواهي چکار کني؟ گفت: فقط همين يک تير بار دشمن مونده؛ خيلي بچه ها را اذيت مي کند. بايد آن را خاموش کنم تا نيروهاي پشتيباني بتوانند از خط دشمن عبور کنند. سرم به شدت درد مي کرد. دستم را بي اختيار به شانه محسن گذاشتم. بدنم لرزيد. احساس کردم دستم خيس شده. چند لحظه اي صبر کردم و در نور يکي از خمپاره هاي منور ديدم که دستم خون آلود است. گفتم: محسن تو مجروح شده اي؟ گفت: نه؛ و حواسم را به سوي تيربار دشمن جلب کرد. دوباره گفتم: محسن تو زخمي شده اي، بگذار من اين تيربار را از کار بيندازم. با منور ديگري که فضا را روشن کرد، او را ورانداز کردم. وقتي براي بار دوم چشمم را باز کردم، صبح شده بود و خبري از محسن نبود. رزمندگان موج موج به سوي منطقه مرزي در حرکت بودند. از اينکه ديگر تيربار دشمن کار نمي کرد، خيلي خوشحال بودم، اما در آن شب ظلماني بر محسن و ديگر همسنگرانش چه گذشت؛ نمي دانم. مرا فورا به عقب بر گرداندند و به بيمارستان شهيد بقايي اهواز منتقل کردند. بعد از معالجه وقتي خواستم از بيمارستان مرخص شوم، صحنه اي ديدم که برايم باور کردني نبود. محسن روي تخت بيمارستان بستري بود. به ملاقاتش رفتم. زخم عميقي برداشته بود. چشمش که به من افتاد، خنديد و گفت: ديدي باز هم تجديد شديم. ادامه داد: ناراحت نباش. آنقدر در اين جبهه ادامه مي دهيم تا بالاخره قبول شويم و با خودش از سر ناراحتي اين شعرها را مي خواند: نگار من غم گلهاي باغ کشت مرا جگر دريد به ماتم شکست پشت مرا نگار من همه ياران سفر کردند به خط خون شقايق مرا خبر کردند مادر شهيد: نهج البلاغه را بست و در قفسه جا داد. حال و هواي ديگري داشت. غرق در فکر بود. گفتم ننه اجازه بده اين دفعه براي بدرقه ات تا سپاه بيايم. چيزي نگفت. اولين باري بود که مخالفت نکرد. ساکش را برداشت. من همراهش تا سپاه ناحيه اصفهان آمدم. برف مي بايد و شهر و خيابان را سفيد پوش کرده بود. پدر و مادرهاي زيادي براي بدرقه فرزندانشان آمده بودند. همرزمانش را که ديد، چهره اش باز شد. من جلو در ساختمان سپاه ايستادم. گفت: مادر بيشتر از اين توي اين برفها نمون؛ برو خانه! خداحافظ. دلم راضي نمي شد که برگردم. به طرف محوطه سپاه حرکت کرد. بعد از چند قدم دوباره بر گشت و نگاهي به پشت سر انداخت. گفتم: ننه چيزي مي خواستي؟ چيزي جا گذاشتي؟ ايستاد و به من خيره شد. گفت: نه مادر! خواستم بگم ... شما که هنوز نرفتي، سرما مي خوري، برو ديگه. خداحافظ! گفتم نه. صبر مي کنم دير نمي شه. لباس زياد پوشيدم. گفت: آخه توي اين سرما و برف اذيت مي شي مادر! گفتم: تا سوار ماشين نشين، دلم آروم نمي گيره. يک ساعت آنجا ماندم تا اتوبوس از سپاه بيرون آمد. در کوچه ماشين را نگه داشتند تا پدر و مادرها با بچه هايشان خداحافظي کنند. محسن سرش را از ماشين بيرون آورد و من صورتش را بوسيدم و او هم دستم را بوسيد و گفت: حلالم کن مادر! تو برايم خيلي زحمت کشيده اي. - ننه اين حرفها را نزن. انشاءالله که زود برگردي و من تو را داماد کنم و بچه هايت را ببينم. اتوبوس حرکت کرد و محسن همچنان سرش را از ماشين بيرون نگه داشته بود و به عقب نگاه مي کرد. دنبال ماشين دويدم. لحظاتي بعد سر پيچ، ماشين در بين حلقه هاي اشک و دود اسفند گم شد.

فضل الله خاتمي چهارراه گشين:
تازه از جبهه برگشته بود که سراغم آمد. چقدر ساده و صميمي! حال و هواي خاصي داشت. لحن و صورتش و لباسهاي خاکي که بر تن داشت، به کلي مرا هوايي مي کرد. پس از احوالپرسي چند دقيقه اي مکث کرد و گفت: ببينم تو نمي خواهي بيايي؟ گفتم: کجا؟ گفت: خب معلوم است، جبهه. گفتم: تو که تازه آمده اي حالا کجا با اين عجله؟ من تازه ازدواج کرده ام. بگذار چند روزي بگذرد. فعلا در موقعيت سلطان بانو هستم؛ بعد با هم مي رويم. باز شوخ طبعيش گل کرد و گفت: تو هم که بند زن و زندگي شدي رفيق، پر و بالت را قيچي کردند و ديگر به درد پرواز نمي خوري و رفت. پس از عمليات خيبر خبر شهادتش را برايم آوردند. من از اينکه علايق دنيوي پاهايم را بست و از قافله عقب مانده ام شب و روز غبطه مي خوردم. راستي که او پرنده اي سبکبال بود که هيچ دام و دانه اي او را گرفتار خاک نکرد. مادر شهيد: اذان مغرب بود که بر گشت. يعني از صبح که از خانه بيرون رفته بود، حالا آمد. کمي خسته به نظر مي رسيد. گفتم: ننه تو که قرار بود امروز خانه بماني و کمي استراحت کني! چقدر کار مي کني. ديگر جمعه که نمي شود کار کرد. جمعه براي عبادت خداست. خدا گفته يک روز جمعه مرخصي به خودتان بدهيد. گفت: عذر مي خواهم مادر يک کار واجبي داشتم. حتما بايد مي رفتم. تازه من که مال خودم نيستم. عمليات فتح المبين بود. شب حمله پس از گذر از مسيري طولاني آرام آرام به دژ دشمن رسيديم. پس از فرمان حمله توانستيم خود را به اهداف از پيش تعيين شده برسانيم و ضربات مهلکي به دشمن بعثي وارد کنيم. فردا صبح که پشت سرمان را نگاه کرديم، همگي يکه خورديم، چون از روي ميدان مين عبور کرده بوديم و به لطف خدا حتي يک مين هم منفجر نشده بود. يکي از برادران ارتشي گفت: حالا که هيچ آسيبي نديديم؛ حتما امام زمان همراه ما بوده است. خواهر شهيد: تازه از بلوچستان آمده بود. يک روز به ايشان گفتم: خوشا به سعادتت محسن جان! گفت: چي شده خواهر. گفتم: شما پسر هستيد و آزاد و آنطور که اسلام از شما جوانان خواسته مي توانيد خدمت کنيد، ولي ما دخترها نمي توانيم و براي ما محدوديت هست. گفت: نه خواهرم! هرکس به اندازه توان و قدرت خود و موقعيتي که دارد، مي تواند خدمت کند. گفتم: مثلا ما دخترها به چه صورت مي توانيم دينمان را ادا کنيم؟ با لحني بسيار متين جواب داد: اسلام بين زن و مرد تفاوتي قائل نشده است. بين مرد و زن در زمينه فعاليت اجتماعي تفاوت نيست و زنان مي توانند به فعاليت اجتماعي بپردازند. خودت مي داني که حجاب و زن بودن فعاليت اجتماعي را محدود نمي کند. چه بسيار زنان مومن و محجبه که در رده هاي بالاي مسئوليتهاي مهم اقتصادي – سياسي و حتي در محيطي کاملا مردانه ضمن حفظ حجاب و عفاف خود آزادانه چون مردان به فعاليت خويش مشغولند. من که محو حرفهاي او شده بودم، لبخند شوق بر لبانم نشست. دست آخر سيد محسن گفت: تو مي داني هجرت کني خواهر! هجرت! - ولي به کجا؟ - به جايي که به تو نياز دارند. چه بسيار دختران پاک و معصومي که بر اثر بيسوادي در چنگ اعتياد و فساد دست و پا مي زنند. تو مي تواني معلم شوي خواهرم! معلم! پدر شهيد: روز جمعه مصلا شلوغ بود. جمعيت موج مي زد. رفته بودم لب حوض تا وضو بگيرم. فواره آب با صداي « حي علي خير العمل» در هم آميخته بود. چشمم به دوست پسرم افتاد. او مرا ديده بود، ولي نمي دانم چرا نگاهش را دزديده بود و خودش را لاي جمعيت پنهان کرد. چند روز بود از محسن خبر نداشتم و نگرانش بودم. دنبال دوستانش مي گشتم تا خبري بگيرم. ولي اين يکي که فرار کرد. دنبال او در صفها گشتم، ولي پيدايش نکردم. بيرون مصلي دم در ايستادم تا موقع بيرون رفتن، حال محسن را از او بپرسم. -سلام آقاي صغيرا! با ترس و خجالت و شرمندگي سرش را پايين انداخت و گفت سلام عليکم. سرخ شده و چشمانش را به زمين دوخته بود. - از محسن چه خبر؟ مادرش بيتابي مي کند. - محسن؟ نمي دانم آقا. ساکت شد و لبهايش را گزيد. دوستان و همرزمان ديگر محسن هم يکي يکي آمدند و دور ما را گرفتند. يکي گفت: حاج آقا جنگجويان نگران نباشيد. ان شاءالله حالش خوب است. يکي ديگر گفت: مثل اينکه ترکش خورده، البته حالش خوبه. البته ما مي خواستيم امروز بعد از نماز خدمت شما برسيم و بگوييم. با خشم گفتم: اگر خبري هست به من بگوييد. چرا من و من مي کنيد؟ اگر پسرم شهيد شده بگوييد ديگر!! من آماده هر چيزي هستم. رضاي محسن رضاي خداست. بچه ها ناگهان ساکت شدند. يکي از آنها شروع کرد به گريه. خيابان دور سرم چرخيد. فهميدم چه شده؛ دستم را روي شانه يکي از بچه ها گذاشتم. او مرا در آغوش کشيد و زار زار گريست. شانه هايش را نوازش کردم و گفتم خدايا شکر. در آسمان کبوتري سفيد در فضاي لايتناهي پرواز مي کرد؛ مي دانم محسن من بود.

فضل الله خاتمي چهارراه گشين:
آتشي که عراقيها روي بچه ها مي ريختند، کلافه شان کرده بود. تو گويي از زمين و آسمان آتش مي باريد. فشاري بيش از حد هم از لحاظ روحي و رواني به بچه ها وارد مي شد و در اين وادي آتش و خون و جنگ اعصاب، او بود که با بذله گويي و شوخ طبعي خود انگار آبي سرد بر آتش دشمن مي ريخت. چهره خندان و گفتار شيرين و جذابش آنچنان روحيه اي به بچه ها مي داد که گاهي اوقات فراموش مي کردند که در يک قدمي مرگ ايستاده اند. با رويت عشق دل به دريا زده بود بر هر چه که بود در جهان پا زده بود در مکيده حقيقت آن پاک سرشت جامي زشراب عرش اعلا زده بود .

فضل الله خاتمي چهارراه گشين:
چفيه به گردن و کتابي در دست. تنهاي تنها از قرار گاه خارج شد. حدود دو کيلومتري از قرارگاه فاصله گرفته بود. به درون تپه هاي منطقه رفت و داخل شياري خزيد که هيچ جنبنده اي در آنجا نبود. با فاصله اي اندک دنبال مخفيانه راه افتادم. متوجه نيت او شده بودم و مي دانستم که قصد دارد با خود خلوت کند. خواستم باز گردم، اما حسي ناخودآگاه مرا به سوي او کشاند. شايد در اين روز سطري در تاريخ رقم بخورد که مي خواستم ناظر آن باشم. در شيار چفيه را پهن کرد و رو به قبله نشست. گاهگاهي دور و برش را نگاه مي کرد تا کسي مزاحمش نباشد. با چشماني اشکبار کتاب را گشود و شروع به نجوا کرد. گويي از خود بيخود شده بود. حال و هواي خاصي داشت. زمزمه مي کرد و ناله مي زد و آهسته آهسته با کسي سخن مي گفت. من نيز با ديدن اين صحنه حالم دگرگون شد، ولي مواظب بودم که از حضورم آگاه نشود. هر لحظه سوز و گداز او شدت مي گرفت. گريه مي کرد و گاهي با التماس و حسرت با دست راستش بر پيشاني و بر پاي خود ضرباتي مي نواخت. لحظه اي عجيب بود. اين بار با صداي بلند و بي اختيار مي خواند: اللهم اجعلني مقامي ممن تناله منک صلوات و رحمته و مغفره للهم اجعل محياي محيا محمدو آل محمد و مماتي ممات محمد و آل محمد ... اين جمله را بسيار تکرار مي کرد و باز ادامه مي داد تا به آخر زيارت عاشورا رسيد. بعد به سجده رفت و باز ادامه مي داد و در حاليکه نمي توانست خودش را کنترل کند، هاي هاي گريه مي کرد و زير لب زمزمه مي کرد و در آن سجده طولاني اشک مي ريخت و با صداي بلند مي گفت: الهم ارزقني شفاعه الحسين يوم الورود. چند مرتبه اين دعا را تکرار کرد. از شدت گريه شانه هايش تکان مي خورد. چون شمع مي سوخت و نور مي داد و او گام در روشن ترين منازل گذاشته بود. فضل الله خاتمي چهارراه گشين: در شب عمليات بر روي پل طلاييه در خون غلطيد. با دوربين مادون قرمز ديده بودند که او و چندين همرزم او زخمي شده اند و مثل کبوتر در خون خود غلطيده اند. افسوس در آن شب، آتش بعثي حتي اجازه دوباره نگاه کردن را نداده بود. فردا صبح که نيروهاي کمکي رسيدند، از محسن هيچ خبري نبود. همه جا را زير و رو کردند، اما محسن در آن شام آتش و خون عروج کرد و به معراج رفت. همان شب مادرش، در خواب کبوتري سفيد را ديده بود که آرام آرام بال مي زند و لب ايوان خانه مي نشيند. گويا از مادر مي خواهد که همراهيش کند ولي مادر بال پرواز نداشت. کبوتر پر گشود و تا بي نهايت پرواز کرد. محسن در آن روز 20 سال و 20 روز از عمرش گذشته بود و چه زود به بلوغ روحاني و انساني خود رسيد.