در بهمن ماه سال 1326 دریکی از روستاهای اطراف شهرستان «تویسرکان» از توابع استان «همدان »چشم به جهان گشود.
وی تحصیلات ابتدایی را در همان بخش به پایان رسانده و تا سال دوم دبیرستان در شهرستان« تویسرکان» ادامه تحصیل داده وپس از ان به جهت علاقه خاص به رشته ریاضی براای ادامه تحصیل به شهرستان« همدان» رفته و موفق به اخذ دیپلم گردید.
با شرکت در ازمون ورودی دانشکده افسری ارتش و پذیرفته شدن در ازآزمون از سال 1349 وارد دانشکده افسری شد.
پس از طی دوران دانشکده در تاریخ 23/2/1352 فارغ التحصیل و بلافاصله جهت طی دوره مقدماتی- تکاوری و رنجر به دانشکده «شیراز »اعزام گردید.
پس از طی موفقیت آمیز دوره رنجر در تاریخ 1/8/1353 به صورت داوطلب از ارتش به ژاندارمری انتقال و در آموزشگاه افسری به عنوان فرمانده دسته مشغول خدمت شد. پس از گذشت یک سال به عنوان فرمانده یکی از گروهانهای آموزشگاه افسری به ادامه خدمت پرداخت. در سال 1356 ازدواج نموده و در تاریخ 23/5/1357 به هنگ مستقل 28 بوشهر منتقل شد. به مدت دو ماه سرپرستی آموزشگاه درجه داری بوشهر را عهده دار بوده و پس از آن به پیشنهاد فرمانده هنگ به سمت فرمانده گروهان قضایی خورموج منصوب شد. وی تا تاریخ 18/1/1358 فرمانده گروهان خورموج بود و پس از سرپرستی سه ماهه آموزشگاه گروهبانی بوشهر و راه اندازی آن پس از انقلاب اسلامی بنا به پیشنهاد (شورای پرسنلی) به عنوان مرزبان درجه 2 وفرمانده گروهان ژاندارمری کنگان بوشهر مشغول به کار شد. در تاریخ 15/5/1358 با حفظ سمت فرمانده گروهان کنگان به دلیل شهادت فرمانده پاسگاه جم که در مجاورت گروهان کنگان و تحت امر گروهان دیگری بود به فرماندهی آن پاسگاه منصوب و به دلیل دستگیری اشراربه شش ماه ارشدیت مفتخر گردید.
در تاریخ 10/7/1358 به دلیل بروز ناامنی در استان کردستان و آذربایجان غربی داوطلبانه به ناحیه آذربایجان غربی اعزام و در تاریخ 16/9/1358 با اتمام ماموریت به بوشهر بازگشت.
در تاریخ 1/1/1359 به درجه سروانی مفتخر و از تاریخ 1/2/1359 به سمت فرمانده گروهان دلوار منصوب شد.
به محض شروع جنگ تحمیلی داوطلبانه در راس یک واحد 44 نفره به خرمشهر عزیمت نمود که به دلیل رشادت در جبهه های آبادان و خرمشهر به یک درجه ارشدیت مفتخر و در تاریخ 24/7/1359 به درجه سر گردی نائل شد. در طی مدت حضور در آبادان فرماندهی گردان های 301-302-303 (خسروآباد) را به تناوب عهده دار بود و در تمام عملیات این محور شرکت فعالانه نموده پنج بار مجروح شد. در تاریخ 12/11/1360 و پس از طی یک دوره مجروحیت و جانبازی به ناحیه کرمانشاه منتقل گردید.
پس از طی دوره ی دو ساله فرماندهی مرکز آموزش سراب نیلوفر کرمانشاه ،به عنوان فرمانده هنگ مرزی پاوه و پس از آن هنگ مرزی دهلران منصوب گردید.
در سال 1365 به فرماندهی مرکز آموزش جهرم انتخاب و مشغول به خدمت بود. در اسفند ماه 1366 به ناحیه کردستان منتقل و به عنوان معاون عملیاتی و امور مرزی ناحیه مشغول به خدمت شد. در طی مدت حضور در کردستان که به مدت چهار سال به طول انجامید در اکثر عملیات یگانهای تحت امر شرکت داشت . از شاخص ترین آنها عملیات دره شیلر- سور کوه- مولان آباد و... بوده است.
پس از اغدام نیروی انتظامی به ستاد ناجا منتقل و در دانشکده افسری ناجا با سمت رئیس دانشکده فرماندهی و ستاد پذیرفته شد و در تاریخ 23/2/1374 با موفقیت دوره را به پایان برد.شهید آریافر پس از اتمام دانشکده فرماندهی ستاد به سمت مدیر کل عملیاتی نیروی انتظامی منصوب گردید.
  او در تاریخ 20/4/1374 به همراه سه تن دیگر از کارکنان نیروی انتظامی در راستای انجام یک عملیات در مناطق مرزی به کویر کرمان اعزام و در پی سقوط بالگرد شماره1511 هواناجا پس از تحمل سه روز تشنگی در تاریخ 2/5/1374 به شهادت رسیدند.
منبع:کتاب یک مرد یکصد نبرد نوشته هوشنگ ایرجی نشر اقاقی-1381

صداي خسته و تب دار خلبان در گوشش پيچيد:
_ (( تيمسار خيلي متاسفم. شرايط بدي به وجود آمده است.))
دستهاي خلبان در دستهاي تيمسار بود با روحيه لبخند زد:
_ (( كار عملياتي همين است. هر لحظه اش احتمال خطر وجود دارد.))
وضعيت خلبان نگران كننده بود. اين دستهاي داغ و آن درد شديد در ناحيه سر و پهلو امكان هرگونه حركت را از او سلب مي كرد. تيمسار باتجربه
مي دانست خونريزي داخلي شديد است. وسايل ناچيز كمكهاي اوليه در داخل هلي كوپتر هم كارساز نبود. خلبان سعي مي كرد كلامي بگويد:
_ (( سقوط بدي بود.))
_ (( شما تلاشتان را كرده ايد؟ و حداكثر توانتان را براي فرود به كار گرفتيد جناب سرگرد)).
تيمسار باز هم لبخند زد و ادامه داد:
_ (( آخر هر پروازي فرود است و هر تيزپروازي يك روز طعم سقوط را
مي چشد. تلخ يا شيرين. فقط يك پرواز بي فرود داريم و آن هم شهادت است)).
صداي مهربان تيمسار چون نغمه هاي دل انگيز آبشار در گوش سرگرد غفوري مي ريخت. اولين بار بود كه با اين تيمسار از مركز آمده در اين عمليات همسفر شده بودند. گفتار و حركات و كلمات او و حتي دستمال گردنش براي غفوري و رحماني نژاد جالب توجه بود. چشمهايش را بست و از خود پرسيد :
_ (( برخلاف تصور ما چه قدر مهربان و با صداقت است)).
تيمسار حرفش را پي گرفت:
_ (( ما به وظيفه خود عمل مي كنيم. و سرانجام هر چه كه باشد مهم نيست. وظيفه ما خدمتگزاري است.))
كمك خلبان خود را به تيمسار رساند و آهسته طوري كه خلبان نشنود گفت:
_ (( جناب سرهنگ زنده روح حال مساعدي ندارد))
تيمسار كمك خلبان را به جاي خود نشاند و به طرف سرهنگ حركت كرد. خلبان كه دستش از دست تيمسار بيرون آمده بود آهسته چشم باز كرد. كمك خلبان سرپيش بود و آهسته بخشي از پيشاني خلبان را كه آغشته به خون نبود بوسيد. خلبان با صدايي آهسته پرسيد:
_ (( عنايت جان ، شمائي؟))
_ (( آره عمو غفور . حالت چطوره ؟))
_ (( بدنيستم.تيمسار كجاست؟))
عنايت نخواست از مجروح شدن سرهنگ چيزي به خلبان بگويد.
_ (( همين نزديكي است. داره مختصات جغرافيايي اينجا رو بررسي مي كنه)).
خلبان لرزيد.
كمك خلبان با حيرت پرسيد :
_ (( مثل اينكه حالتون خوب نيست جناب سرگرد)).
_ (( سردمه عنايت.خيلي سردمه)).
تيرماه در كوير لوت، درآن گرماي بالاي چهل درجه خلبان از سرما مي لرزيد. و اين زنگ خطري بود. رعشه ديگري در اندام خلبان افتاد. عنايت از جا پريد فرياد زد:
_ (( تيمسار، تيمسار)).
فرمانده ارشد كه مشغول بستن آتل روي پاي شكسته سرهنگ بود از جا پريد..
_ (( چي شده ؟))
_ (( جناب سرگرد حالش بد شده )).
وقتي تيمسار خود را به خلبان رساند روح بلند خلبان شجاع از كالبد تن پرواز كرده بود. آخرين پرواز.
نهايت هر خلباني كه به اوج مي انديشيد.

ايستاده بمير
در بلنداي شب، سه مرد خسته و تشنه در حال عبور از كوير بودند. آريافر نگاهي به ساعت مچي خود انداخت شب از نيمه گذشته بود. مي دانست سكوت توان مردان را مي گيرد صدايشرا بلند كرد:
_((فردا دوشنبه است سي و يكم تير ماه.))
زنده روح گفت:
_((يك روز ديكر هم از عمر ما گذشت.))
_((براي انكه راه را كوتاه تر كنيم از خودمان بگوئيم.))
اول از همه تيمسار شروع به صحبت كرد. بعد زنده روح و پس از او رحماني نژاد هر كدام گوشه اي از زندگي خود را بيان كردند. با نقل اين خاطرات به صبح رسيدند. نماز جماعتي ديگر. آريافر وضع منطقه را سنجيد.
_((بايد در جايي مستقر شويم. كه بر زمين و هوا مشرف باشد .حتما گروههاي زميني و هوايي را براي پيدا كردن ما اعزام مي كنند.))
رحماني نژاد امان نداد.
_((هر كي نياد قهرماني خودشو مي رسونه.))
_((قهرماني كيه؟))
_((دوست عمو غفوره خيلي وقته با هم رفيقند.))
رحماني نژاد درست حدس زده بود روز دوشنبه قهرماني به كرمان آمد. سرهنگ خورشيدي هم ستاد جستجو را با خلبانان نيروي انتظامي تشكيل داد. چند واحد از هوا نيروز هم آمده بود اما از صبح بادهاي تند همراه با شن و غبار امكان پرواز و جستوجو را گرفته بود.ظهر دوشنبه وقتي باد با همان شدت اوليه ادامه يافت آريافر در دل گفت:
_((احتمالا به خاطر شرايط جوي كسي به جستوجوي ما نمي آيد.))
تشنگي از لبهاي خشكيده هر سه مرد پيدا بود.اما هيچ يك كلامي از آب
نمي گفت. لحظه لحظه عطش را مي نوشيدند و هر دم از عطش سيراب تر
مي شدند. هر ساعتي كه مي گذشت تشنگي آنان بيشتر مي شد.
چيزي كه بيش از همه آريافر را نگران مي كرد وضعيت سرهنگ زنده روح بود. او درد مي كشيد و در اثر خونريزي از ناحيه پا به حالت بحراني رسيده بود. هر چند چيزي به زبان نمي آورد اما از رنگ چهره اش همه چيز گويا بود. با خود انديشيد:
_((اگر تا فردا كسي نيايد؟! بار غم همان شهيد اول را نمي توانيم تاب بياوريم چه برسد به ...))
گرد و غبار يك لحظه آسودشان نمي گذاشت. سرهنگ كم كم بي تاب مي شد. آريافر لحظه اي به ياد نبرد سور كوه افتاد و غريد:
_((امروز هم مثل آن روزقصد شب شدن نداره!))
خورشيد در مدار خودش مي چرخيد. بي هيچ عجله اي.))
زبان سرهنگ خشكيده شده بود. سرخي هوا پيش از آنكه بيانگر گرماي هوا باشد بيانگر تب شديد بود. لبهاي ترك خورده ديگر با تري زبان هم التيام
نمي يافت. سرهنگ پيراهنش را از تن در آورده بود. رحماني نژاد، هم تنها زير پوش به تن داشت. آريافر هنوز با لباس كامل بود و حتي دستمال گردنش را باز نكرده بود. تيمسار مي دانست كه احتمال نجات سرهنگ نسبت به صبح خيلي كمتر شده است. با خود انديشيد:
_((احتمال اين كه امشب ما را پيدا كنند كم است و فردا هم خيلي دير است.))
ساعتي از شب نگذشته بود كه رنگ سرهنگ به كبودي گرائيد. براي اولين بار از سقوط بالگرد چيزي خواست.
_((آب))
تيمسار سر بلند كرد. حاضر بود هر مشقتي را به جان بخرد تا جرعه آبي براي سرهنگ مهيا كند. اما كوير بي رحم هيچ راهي را باقي نگذاشته بود. بايد به مجروح اميد مي داد:
_((منصور جان حتما نيروهاي كمكي مارا پيدا مي كنند. آن وقت جاي يك ليوان آب هر چه دلت خواست آب بنوش.))
سرهنگ چشمان تب زده اش را گشود. از لاي پلكها نگاهش را به چهره آريا فر دوخت و آرام گفت:
_(( من از شما ممنونم تيمسار. برادري را در حق من تمام كردي. رحماني نژاد هم همين طور خيلي به شما زحمت دادم حلالم كنيد.))
تيمسار به آرامي دست سرهنگ را دردستهايش گرفت. بغض راه گلويش را بسته بود. قطرات اشك از چشمان رحماني نژاد مي جوشيد.
بايد كاري مي كردند اما چه كاري از آنان ساخته بود. سرهنگ كلامي گفت كه آريافر نشنيد.
سر پيش برد و پرسيد :
_(( چيزي گفتي منصور جان.))
لبهاي سرهنگ باز و بسته شد.
_(( قبله ))
قطره اشكي از گوشه چشم آريا فر به روي گونه هايش لغزيد. جهت قبله را
مي دانست با كمك هم سرهنگ را به طرف قبله چرخاندند .شايد ساعتي گذشت. آريافر آرام آياتي را كه از حفظ داشت زمزمه كرد. كه يك باره صداي سرهنگ را شنيدند.
_(( يا سقاي دشت كربلا.))
سرهنگ سر بلند كرده و كلمات را گفت و دوباره سر بر شن نهاده بود. در پرتو نور مهتاب عروج روح پاك او بسيار روحاني بود. وقتي تيمسار دست روي صورت او گذاشت از داغي ساعت پيش خبري نبود. سرهنگ آرام گرفته بود.
آريافر خم شد و پيشاني سرهنگ را بوسيد. رحماني نژاد هم .
حالا فقط دو نفر بودند. دو مرد و يك كوير بي انتها. به راه افتادند.
امشب مثل شب پيش نبود. مي دانستند كه بايد تا قبل از طلوع آفتاب تا جايي كه مي توانستند پيش بروند. اما عضلات آنان توان شب قبل را نداشت. آتش عطش هر لحظه شعله ور تر مي شد.
تيمسار سكوت را شكست.
_(( در فكر محمدرضا و منصور هستي؟))
_(( بله، خيال آنها لحظه اي راحتم نمي گذارد.))
_(( آنها انتخاب شدند كه رفتند. ما هنوز قابليت پيدا نكرديم.هر وقت كه محبوب ما را قابل ديدار خودش بداند آن وقت ما را هم به مهماني اش دعوت مي كند. بعد از جنگ خيلي وقتها به خودم مي گويم بهرام چرا هميشه در آخرين لحظات از سفر بازماندي.))
_(( وجود شما ارزنده است تيمسار. يقينا مشيت الهي بوده.))
تيمسار دستهايش را بلند كرد.
_(( پروردگارا به مشيتت شكر. راضي به رضاي تو هستيم .))
بيابان تمامي نداشت. مردان با كم رمقي در دل كوير پيش مي رفتند.سپيده زد. نماز خواندند و به راه افتادند تا در جاي مناسب كه در ديد گروههاي تفحص باشد استقرار پيدا كنند. حوالي ظهر بود كه دسته اي از هواپيماي تجسسي در فاصله دور ديده شدند و ساعتي بعد صداي هواپيما دو موتوره اي كه در ارتفاعي بالا تقريبا از بالا سرشان گذشت شنيدند فرياد زدن و دست تكان دادن در هر دو مورد سودي نداشت. گروههاي تجسس رفتند و دو مرد در آفتاب سوزان كوير تنها ماندند. رحماني نژاد متحيرانه گفت:
_(( ما را نديدند؟))
آريا فر لبخند زد :
_(( مثل اينكه داريم قابليت پيدا مي كنيم. دوست ما را طلبيده است. تو هم بيا بنشين پسرم. در اين آفتاب سوزان تحرك زياد زياد مضر است.))
عنايت نشست. عرق پيشاني را با دستهاي آفتاب سوخته پاك كرده و گفت:
_(( اگرشب بشود احتمال اينكه ما را پيدا كنند ضعيف مي شود.))
_(( تا زنده هستيم بايد اميدوار باشيم. نااميدي زود انسان را از پا در
مي آورد. طبق محاسبات من الان در حوالي بهاآباد هستيم اگر فقط آب داشتيم از كوير باكي نبود .))
انتظار آمدن گروههاي تجسسي تا تاريكي هوا طول كشيد. هر دو مرد تحليل رفته بودند. بدون آنكه چيزي بگويند هر يك از حال ديگري آگاه بود. رحماني نژاد تيمسار را به غايت مهربان يافته بود .آرام خونسرد ، با اقتدار و با معنويت زمزمه او را شنيد:
_(( وقت نماز است.شايد فرصتي براي خواندن يك نماز مغرب ديگر به دست نيايد . اين نماز را بايد غنيمت شمرد.))
عنايت از كلام تيمسار آرام شد. تيمم كرده و پشت سر تيمسار كه تكبيره الاحرام را گفته بود به نماز ايستاد . نمازشان طولاني تر از شب پيش شد. بعد از نماز دستهاي هم را فشردند و پس از سجده به راه افتادند. عنايت كم كم از اصرار تيمسار بر پوشيدن لباس كامل متعجب مي شد.
_(( تيمسار اگر اين لباسها را در بياوريد كمتر گرما اذيتتان مي كند.))
_(( مي دونم پسرم. لباس براي سرباز در ميدان جنگ حكم كفن را دارد. بيش از بيست و پنج سال به اين كفن مقدس عشق ورزيدم. خيلي وقتها در مناطق ناامن عملياتي وقتي لباسم را اتو مي كردم و مي پوشيدم دوستان سربه سرم مي گذاشتند تو كه مي خواهي شهيد بشوي چه فرقي دارد لباست اتو داشته باشد يا نداشته باشد. مي دوني چه جوابي مي دادم؟))
مكث كرد . عنايت مشتاقانه پرسيد:
_(( چه جوابي مي داديد؟))
_(( مي گفتم دوست دارم وقتي شهيد شدم و دشمن بالاي سر من آمد از ابهت جنازه من وحشت كند و ترس از سپاه اسلام در دلش بيفتد.))
بعد آرامتر ادامه داد:
_(( از بزرگي شنيده ام كه شهدا در روز محشر با لباس رزمشان محشور
مي شوند. اگر ما سعادت داشته باشيم كه در زمره شهدا قرار بگيريم خوب است.))
عنايت دستهايش را به سوي آسمان بلند كرد .
_(( خدايا ما را از زمره شهدا و صالحان قرار بده .))
سر قدمها را كوتاه بر مي داشتند. اين را از فرورفتگي هاي شن كه برجاي پاي مردان رهگذر بود مي شد تشخيص داد.از سراب ديدن هم خبري نبود.چون يقين داشتند كه تا به آبادي نرسند از آب خبري نيست.
آريافر براي لحظه اي به رحماني نژاد نگاه كرد. شانه خمانده و پايش روي زمين كشيده مي شد. اما سعي داشت با آخرين توان به پيش برود. تيمسار گفت:
_(( بهتر نيست كه استراحت كنيم. ))
_(( هر چه شما بفرماييد.))
كمي نشستند. نگاه عطش زده خود را به آسمان دوختند. آسمان پر ستاره و شفاف راه شيري درخشان و روشن.
_(( در اينجا انسان خود را به خدا نزديكتر مي بيند.))
_(( خيلي قشنگ است اما حيف....))
عطش آنها را از پا انداخته اما اميد همچنان آنها را به پيش مي برد. بعد از نماز صبح دوم مرداد ماه واقعا زمين گير شدند. رحماني نژاد گفت:
_((چشمانم كم نور شده فاصله دور را نمي بينم.))
تيمسار با تجربه مي دانست كه با اين حالت پيشروي ممكن نيست.
تا قوت قلبي به همراهش بدهد گفت:
_(( هر روز آفتاب ما را مجبور به بيتوته مي كرد امروز خودمان بيتوته
مي كنيم. پيش از گرم شدن هوا.))
و بعد نگاهي به اطراف انداخت و گفت:
_(( همين جا براي استراحت خوب است.))
نشستند. بهرام كاغذ و خودكارش را بيرون آورد و شروع به نوشتن كرد. رحماني نژاد نپرسيده مي دانست كه اين نوشته ها با يادداشتهاي ديگر تيمسار فرق دارد. قبل از شروع به نوشتن تيمسار به كلماتي كه روي كاغذ كوچكي نوشته بود نگاه كرد و لبخند زد.
عنايت به لبخند تيمسار نگاه كرد .تيمسار توضيح داد:
_(( وقتي به ماموريت مي آمدم به بچه ها قول داده بودم سوغاتي دلخواهشان را برايشان بخرم.))
_(( انشاءا... گروههاي تجسس ما را پيدا مي كنند و بچه ها بي سوغاتي
نمي مانند.))
آريافر گرفته و غمگين جواب داد:
_(( نه پسرم، چطور مي تونم سوغاتي بخرم. چه كسي براي بچه هاي محمد رضا و منصور سوغاتي مي خرد.))
شروع به نوشتن كرد. عنايت مي دانست كه وصيت نامه مي نويسد.
نخواست مزاحمش شود.آريافر نوشت.
چشمانش را ماليد ديدش بهتر شد. در حاشيه تپه شني كه بر يال آن بود قسمتي از تابش آفتاب صبحگاهي درامان مانده بود. سايه كوچكي در حاشيه شيار.
--((تيمسار درآن حاشيه سايه اي است. بهتر نيست به آنجا برويم.))
آريافر چشم گرداند.سايه كوچك بود شايد به اندازه دراز كشيدن يك نفر. درآن برهوت و آن شرايط مشكل اصول شرافت سربازي را فراموش نكرده بود مقدم داشتن زيردستان برخود.
_(( من اينجا راحتم. شما برو پسرم.))
عنايت خودكار تيمسار را به او پس داد. تلاش كرد تا برخيزد. پاها ياري
نمي كردند. خود را به طرف سايه كشانده و در سايه ناپايدار رمل شني دراز كشيد.
طلوع آفتاب هنوز به اوج خود نرسيده بود اما تابش صبحگاهي آن بدنهاي تفتيده مردان را مي سوزاند. عنايت خوابيد. خوابي ناخواسته وقتي شعاع نور آفتاب سايه رمل شني را محو كرد روح بلند كمك خلبان هلي كوپتر 1511 به آسمانها پركشيد اكنون يك مرد و يك كوير باقي مانده بود.
تيمسار احساس كرد كه خواب او را مي ربايد.اكنون اوج عطش بود.
آفتاب هر لحظه داغتر مي شد. آهسته با خود زمزمه كرد:
_(( بهرام تشنگي را تحمل كن. تحمل كن به ياد كربلا .))
چيزي در قلبش شكست . دلش هواي يك مجلس روضه حضرت ابوالفضل (ع) كرد. احساس او ديگر نور زرد رنگ خورشيد را نمي ديد. همه جا سبز بود براي لحظه اي خيال كرد كه به خاطر لباس سبزش همه جا را اين گونه
مي بيند اما اينطور نبود. شعاع سبز رنگ نوري كه محل تابش آن معلوم نبود تمام كوير را فرا گرفته بود. غفوري، زنده روح و رحماني نژاد در همان هاله سبز رنگ بودند. صداي آب مي آمد. زمزمه جويباري كه از بلندي صخره اي به سمت پايين در حركت باشد.
لبخند هميشگي گوشه لبان تيمسار نشست.
_(( آفرين بر تو بهرام مثل اينكه قابليت پيدا كردي.))
صداي زمزمه ها محو و گنگ بود. آريافر به خود نهيب زد:
_(( طوري زندگي كردي كه از مرگ نترسي. تو هميشه به استقبال خطر
مي رفتي اين بار هم چيزي عوض نشده.))
سعي كرد برخيزد نتوانست. غريد:
_(( اين بار هم به استقبال مرگ مي روم. سرباز از مرگ نمي ترسد. اي كفن سبز من گواه باش كه من حتي لحظه اي از مرگ نهراسيدم. شعري در خيالش نقش بست فرصت نداشت به ياد بياورد كه كجا اين شعر را خوانده است. در دل گويه كرد:
گفت بر خيز و ايستاده بمير كه جز اين در خور دليران نيست.
_(( بايد برخيزي بهرام. مثل منصور مثل محمد رضا مثل عنايت كه آن بالا ايستادند. به احترام اين نور سبز.))
دستها را بر زمين ستون كرد:
_(( يا ابا عبدالله الحسين (ع).))
به بركت نام سالار شهيدان برخاست. جهت قبله را پيشاپيش به خاطر سپرده بود. به سوي قبله ايستاد. تمام توانش را به كار گرفت كلاه را به سر گذاشت. دستمال گردنش را مرتب كرد و به خود فرمان داد.
_(( به احترام قرآن و پرچم جمهوري اسلامي ايران، خبردار.))
دست راست به موازات لبه كلاه بالا آمد. اميري در پهن دشت بي كرانه كوير به احترام قرآن و پرچم ايستاده بود. خورشيد لحظه اي مكث كرد. بادهاي سركش و نا آرام كويري از عظمت كار او بر جا ايستادند. تيمسار در هاله نور سبزرنگ پرچم سه رنگي را در اهتراز مي ديد.
كسي افتادن آن امير بزرگ را بر خاك نديد. هفتاد و دو روز بعد جست و جو گران پيكر پاك تيمسار شهيد بهرام آريافر را با لباس كامل نظامي به همراه سه تن ديگر از يارانش يافته و به بخش بها آباد منتقل نمودند. روحشان شاد و راهشان پر رهرو باد.
به پاس حرمت سرداري تو
رشادتها نشان دارم ابوالفضل (ع)
به ياد علقمه در آن بيابان
لب خشكيده جان دادم ابوالفضل (ع)

پادگان اقدسيه در آخرين روزهاي سال 1349 پرجنب و جوش بود. دانشجويان و كاركنان پادگان همگي در تدارك جشن سردوشي بودند. آنان كه موفق به طي دوره سال تهيه شده بودند پس از مراسم اعطاء سردوشي به دانشكده افسري ارتش كه تقريبا در وسط شهر تهران واقع شده بود مي رفتند تا سه سال دوره دانشكده را در آنجا بگذرانند. روز جشن فرا رسيد. دانشجويان كه تا كنون با علائمي روي آستين لباسهايشان شناخته مي شدند اكنون با نصب سردوشي احساس غرور مي كردند. اينان ديگر دانشجويان سال يك دانشكده افسري بودند.
اتوبوس حامل دانشجويان سال يك از خيابانهاي نه چندان عريض شميران به سمت مركز شهر پايين مي آمد. دانشجو قاسم سياوشي و دانشجو بهرام آريافر روي يك صندلي نشسته بودند. هر دو از استان همدان بوده و در طي دوران سال تهيه علاقه خاصي به هم پيدا كرده بودند. سياوشي نتوانست شادي خود را از پايان رساندن ((سال تهيه)) پنهان كند:
-((به جون بهرام راحت شديم. سال تهيه گي مثل دوران آش خوري سربازاس. پدرمون در اومد)).بهرام لبخند زد:
_(( اينقدرا هم سخت نبود.اگر آموزشي سخت نباشه كه آدم چيزي ياد
نمي گيره )).
سياوشي مستقيم به صورت آريافر نگاه كرد.
_((بزنم به تخته با ابن يال و كوپال تو، بايدم از سال تهيه گي خوشت بياد)).
گفتگوي دانشجويان را صداي قرچ وقرچ ترمز دستي اتوبوس قطع كرد .
_((مثل اينكه رسيديم)).
قاسم اين كلمه را گفت و مثل برق از جا پريد. ساك برزنتي بزرگ را روي شانه گذاشت و به طرف در اتوبوس خيز برداشت. بهرام هم با طمانينه ساك را روي دوش گذاشت و پياده شد. دانشجويي كه سه خط افقي سياه رنگ روي زمينه هاي خاكي و قرمز سردوشي اش نصب شده بود صداييش را كلفت كرده و با خشونت فرياد زد:
_((همه به خط شن)).
دانشجوي سال سوم بود. سال سومي ها حاكمان بی چون و چراي دانشكده در غياب پرسنل كادر بودند. همه به خط شدند. قاسم و بهرام در يك ستون ايستادند تا در هنگام تقسيم در يك گروهان از گروهان هاي چهار گانه بيفتند.
دانشجوي سال سومي يك بار ديگر صدايش را بلند كرد.
_((گردان به راست راست )).
دانشجويان با يك چرخش نيم رخ به سمت راست چرخيدند.
_((گردان خبر دار)).
سرگردي چوبي تعليمي در دست پيش آمد و جواب احترام دانشجويان را داد. سپس گروهان بندي شروع شد. قاسم و بهرام هم گروهاني شده و به گروهان يكم رفتند.
صبح روز بعد درست جلو در سالن غذاخوري سر گروهبان گروهان كه خود يك دانشجوي سال دوم بود فرمان ايست داد.فرمانده گروهان كه افسر جواني با درجه ستوان يكمي بود پيش آمد و دستور داد كه همه يك دور، دور سالن غذا خوري بزنندو بر گردند. دانشجويان با اين قبيل مانورها از پيش آشنايي داشتندو مي دانستند كه موضوع با يك بار مانور خاتمه نمي يابد. همين طور هم شد. پس از شش دور مانور اجازه داد تا به درون سالن غذا خوري بروند. طبق مقررات دانشكده اول دانشجويان سال سوم غذا مي خوردند. سپس دانشجويان سال دوم و آخر از همه دانشجويان سال اول.راه رفتن براي دانشجويان سال اول ممنوع بود و بايد در محوطه مي دويدند آنها موظف بودند به دانشجويان سال دوم – سال سوم و به كاركنان كادر با درجه بالا تر از ستوانياري احترام بگذارند.
وقتي گروهان اول سال يكي وارد سالن غذا خوري شد فرمانده گروهان در سوت خود دميد.
_((از الان تا سه سوت ديگه اجازه داريد غذايتان را بخوريد. وقتي سوت سوم را زدم همه جلوي ميزشان خبردار مي ايستند. اگر دهان كسي بجنبد تا شب كل گروهان را مانور مي كنم. اينجا تشويق انفرادي و تنبيه دسته جمعي است)).
فرمانده گروهان خيلي زود سوت سوم را زد و دانشجويان ناچارا صبحانه را نيمه تمام رها كردند.
سياوشي طبق معمول حرفش را زمزمه كرد:
_ (( صد رحمت به همون سال تهيه گي)).
روزها از پي هم مي گذشتند هر چه كه پيش مي رفتند از مانورها كم و بر حجم درسها افزوده مي شد. از همان روزهاي اول دانشكده افراد هم سليقه يكديگر را پيدا كرده و با هم پيوند دوستي مي بستند. در دانشكده امكان هر گونه تفريحي وجود داشت.اما تعدادي از دانشجويان بيشتر به فكر درس و يا در عالم خاص اعتقادي خود بودند. افسر ضد اطلاعات دانشكده از روند كاري كه در بين بعضي از دانشجويان حاكم بود راضي نبود. بخصوص اينكه چند نفر از دانشجويان سال يك همانند عبدالله نجفي ، جمال قمري، بهرام آريافر، قاسم سياوشي، حسن عزيزي و... در جلوي آسايشگاه محلي را به عنوان مسجد درست كرده بودند و براي نمازهاي صبح،‌ظهر و شب و يا در ايام محرم و ماه رمضان دور هم جمع مي شدند.
افسر ضد اطلاعات سروان بايندر بود. سيگار برگي كه هميشه گوشه لبش يا روي جاسيگاري اتاق جا خوش مي كرد او را از ديگران متمايز مي ساخت. دانشجوياني در همه گروهانها بودند كه اخبار را به او برسانند به خصوص تعدادي از دانشجويان سال سوم كه به عنوان ارشد گردان يا گروهان انتخاب شده بودند. او نيازمند شناخت بيشتري از آن دانشجويان خاص بود.
بايندر پوشه هاي قرمز رنگ روي ميز را از زير نظر گذراند و چند پرونده را كه با خط آبي رنگ روي آن اسامي نجفي-قمري-آريافر-سياوشي نوشته شده بود جدا كرد و دستش را روي زنگ فشار داد. گروهباني وارد اطاق شد،و احترام نظامي گذاشت.
سروان پكي به سيگارش زد و آمرمانه گفت:
_((اين دانشجويان به صورت خاص تحت مراقبت باشند)).
گروهبان پرونده هاي جدا شده را به دست گرفت، عقب گرد كرد و از اطاق بيرون رفت. سروان بايندر دود سيگارش را به هوا فوت كرد و با خود انديشيد:
_(( بايد در گزينش دانشجو دقت بيشتري مي كردند. دانشكده يك دست نيست از همه قشري دانشجو داريم)).
دود سيگار فضاي اطاق را پر كرد. صداي شمارش سرگروهبان يكي از گروهانها و صداي پاي دانشجويان كه ضربه چهارم را مي زدند در گوش سروان بايندر پيچيد.
_ (( يك، دو، سه، چهار)).
دانشجويان سه قدم را در حال دويدن برمي داشتند و قدم چهارم را بر زمين مي كوبيدند. ارشد گروهان آنان را تشويق مي كرد كه ضربه چهارم را محكمتر بكوبند.
_ (( درجا)).
دانشجويان در جا زدند.ارشد زير پاي راست فرمان ايست داد.
دانشجويان پا چسباندند.
ارشد فرياد زد:
_ (( سربالا ، سينه جلو ، شكم تو)).
دانشجويان به حالت خبردار ايستادند.
فرمانده گروهان از روبرو مي آمد. درست در ضلع جنوب شرقي دانشگاه. همان جايي كه آسايشگاه گروهان يكم بود. در پشت سر فرمانده گنبد سبز رنگ بالاي آسايشگاه شماره سه به چشم دانشجويان مي آمد.
_ (( گروهان خبردار)).
فرمانده جواب احترام را داد و شروع به صحبت كرد:
_ (( در گروهان يكم همه چيز بايد يك باشه. يعني نمونه باشه. دانشجو، آسايشگاه، رژه، درس ، انضباط ، ورزش و خلاصه همه چيز. هر كس هم سخت گيري در گروهان يك رو دوست نداره مي تونه بره به گروهان ديگه)).
سينه را صاف كرد و ادامه داد:
_(( در بين سال يكي ها يك دوره مسابقات كشتي برگزار مي شه كه من دوست دارم گروهان يك در تمام رشته ها روي سكوي يك قرار بگيره. حالا هر كس در هر رشته ورزشي كار كرده به ارشد مراجعه كنه)).
نفس بلندي كشيد و گفت:
_((ارشد، ارشد آريافر مسئول تيم كشتي باشه)).
گوش هاي شكسته ، سينه پهن و شانه هاي فراخ ، چالاكي و قدرت بدني بيانگر آن بود كه دانشجو آريافر در وزن هفتاد و دو كيلو حرفهاي زيادي براي گفتن دارد.
از همان روزاول تمرينات سخت تيم كشتي گروهان آغاز شد. گروهان يك ، جز در يك وزن در همه اوزان ديگر نماينده داشت. مسئول تيم خيلي سعي كرد تا آن يك نفر را بيابد و يافت.
_(( ببين عبدالله... كشتي ورزش جوانمردانه اي است. تو هم كه ماشاءا... ورزشكاري. حالا كشتي گير نيستي، قبول، فوتباليست كه هستي.پس بدنت آمادگي لازم را داره فقط مي مونه يادگرفتن چند تا فن. كه اونم بذار به عهده من. خوبيش اينه كه تو هميشه سروزني)).
دانشجو عبدالله نجفي با چهل و نه كيلو وزن مي توانست يار ثابتي براي تيم گروهان باشد. اما علاقه اش به فوتبال مانع از حضور جدي او در تيم مي شد.
مسئول تيم كشتي موضوع را رها نكرد. نجفي اين موضوع را وقتي كه فرمانده گروهان به او دستور داد تا با تيم كشتي تمرين كند فهميد.
نجفي جواب داده بود:
_((ولي جناب سروان من فوتباليستم نه كشتي گير؟))
فرمانده شانه هايش را بالا انداخت:
_((اينوديگه بايد به آريافر بگي. اون اسمتو داده. روي اسمتم هم پافشاري
مي كنه)). تمرينات از آن روز با جديت دنبال شد. دانشجوي خستگي ناپذير بالاخره تيم گروهان يك را به مرحله نهايي برد.افسر ضد اطلاعات كه
جزئي ترين اتفاقات دانشكده را به صورت جدي پيگيري مي كرد وقتي ليست تيم كشتي مرحله پاياني مسابقات دانشكده را مرور مي كرد. روي ليست نفرات گروهان يك مكثي كرد.
_ بهرام آريافر.
_ عبدالله نجفي.
_ قاسم سياوشي.
_ (( يعني چه؟ اينا كه همشون از يك گروه و دسته هستن.)) سپس دستش را روي زنگ فشار داد.
كسي داخل شد. سروان بايندر فندك را زير سيگار برگ نگاه داشت و چند بار پك زد تا آتش توتون گيرا شود. سپس رو به تازه وارد كرد و گفت:
_ (( ببينم سرگروهبان، چرا تيم كشتي گروهان يك همشون از همون دسته خاص هستند؟))
سرگروهبان دستهايش را روي بدنش فشرد و جواب داد:
_ (( خودم هم تعجب كردم قربان. حتي اين عبدالله نجفي كه فوتباليست بوده يا اون سياوشي كه جودوكار بوده اسمشان داخل ليست كشتي است. حسن عزيزي هم با اينهاست.))
_ (( قبلا هم تاكيد كرده بودم كه اين گروهان وضع خوبي ندارد. زنگ بزن فرمانده گروهان فردا ساعت ده به دفتر بيايد. شدند خودمختار. تيم كشتي
مي دهند، نمازخانه مي زنند، كتابخانه مي زنند. هر كاري دلشان خواست
مي كنند. )) سرگروهبان در اجراي دستور عقب گرد كرد.
سروان بايندرپك عميقي بر سيگار زد و در دل گفت:
_ (( اگه من نتونم يه دانشكده رو تو مشتم بگيرم اين آرم ضد اطلاعات را از يقه ام مي كنم)).
ولوله روز فينال تمام دانشكده رو پر كرده بود. آريافر چند تمرين سبك به تيم گروهان يك داد و بعد همه را براي استراحت و آماده شدن براي كشتي فردا فرستاد. وقتي همه سالن را ترك كردند سياوشي خود را به آريافر رساند.
_ (( فردا روز سرنوشته)).
بهرام خونسرد پرسيد:
_ (( براي چي ؟ ))
_ (( اگه فردا از عبادي ببري تمومه ديگه)).
_ هر چي خدا بخواد همون مي شه)).
_‌ (( تموم گروهان چهار دارن عبادي رو ترو خشك مي كنن كه فردا مسابقه را ببره)).
_ (( اون كشتي خودشو مي گيره منم كشتي خودمو. هر كسي تكنيكي تر و قدرتر باشه اون برنده اس.))
سياوشي پرجوش و خروش گفت:
_ (( همين خونسردي تو منو ديوونه مي كنه.آخه مرد حسابي مي دوني عبادي چقدر بيشتر از تو انگيزه داره؟))
بهرام در چهره دوستش دقيق تر شد. قاسم موقعيت را مناسب ديد.
_ ((‌ اون جايزه اول را مي خواهد و به هيچ عنوان به دومي رضايت نمي ده)).
_ (( تا كشتي نگرفتي هر كسي فكر مي كنه خودش بخت اول شدنه)).
سياوشي با شور و هيجان گفت :
_ (( باز كه داري كلي گويي مي كني. اصلا اين حرفها نيست. عبادي مي خواد اول بشه و پول نقد جايزه را براي خودش برداره)).
_ (( تو هم كه انگار قصه حسين كرد تعريف مي كني؟هر كي اول بشه جايزه نقدي رو مي گيره ديگه)).
_ (( ببين چي مي گم بهرام اگه تو اول بشي عصر پنجشنبه تا عصر جمعه كل كوههاي شميران را مي گرديم با پول تو اما حيف كه اين عبادي نمي ذاره)).
بهرام دست روي شانه دوستش گذاشت و:
_ (( ببين رفيق سعي كن پشت سر مردم حرف نزني. اگر چه رقيب باشه)).
سياوشي ناليد:
_ (( اي بابا، من رفيقتم بايد بهت بگم كه تو گروهان چهارچي داره مي گذره، كلي زيرپا كشي كردم تا اين اطلاعاتو بدست آوردم. اولش عبادي هم مثل تو به اين كشتي نگاه مي كرد اما از پريروز كه خواهرش زنگ زده و گفته كه پدرشو تو بيمارستان بستري كردن اون شب وروز داره تلاش مي كنه تا اين جايزه نقدي رو ببره. الان انگيزش خيلي زياد شده بهرام)).
آريافر زيپ پيراهن گرم كن را بالا كشيد. قامت برافراشت و آهسته زمزمه كرد:
_ (( يعني جايزه نقدي اين قدر هست كه بشه خرج بيمارستان يه مريضو تامين كرد)).
سياوشي پرسيد:
_ (( چي گفتي؟))
بهرام گفت:
_ ((‌ هيچي بابا. بريم به استراحتمون برسيم. فكر مي كنم اذان مغرب نزديك باشه. ببين....))
قاسم دستش را تكان داد و اداي بهرام را درآورد...
_ (( پس اول نماز)).
وقتي وارد نمازخانه شدند. عبدالله نجفي مشغول ذكر گفتن بود. سياوشي با خنده گفت:
_ (( عبدالله جون زودتر دعا رو تموم كن وايسا جلو قرض خداي رو به جا بياريم بريم.))
عبدالله با ملاطفت نگاهش كرد. همه سياوشي را به صفا و محبت مي شناختند.
نماز تمام شد. ذكر كوتاهي گفتند وبلند شدند. بهرام همچنان نشسته بود . ذكر مي گفت سياوشي طاقتش به سر رسيد:
_ (( اي بابا، حالا داره نماز جعفر طيار مي خونه)).
بهرام مثل اينكه نشنيد.عكس العملي نشان نداد.حسابي در خودش فرو رفته بود. نجفي متوجه احوال بهرام شد.آهسته گفت:
_ (( حسابي حس و حال گرفته بيا مزاحمش نشيم.))
سياوشي از در بيرون رفت:
_ (( اين بابا بايد حسابي شام بخوره كه فردا سرحال و قبراق باشه)).
نجفي جواب داد:
_ (( قوت و قدرت الهي يه چيز ديگه اس. تازه مگر تو رفيقش نيستي . شام شو بيار تو آسايشگاه)).
قاسم ناليد:
_ (( اگه اين سرگروهبان گروهان بو ببره كه من غذا رو از سالن به آسايشگاه آوردم تو حاضري به جاي من مانور بشي)).
عبدالله خنديد:
_ (( رفاقت اين حرفها رو هم داره .))
بهرام در خود فرو رفته بود. به عبادي فكر مي كرد و كشتي فردا.
بيت شعري كه هميشه اقاي شفيعي مي خواند در گوشش زنگ مي زد:
_ (( گر بر سر نفس خود اميري ، مردي)).
آقاي شفيعي ميان دار زورخانه و مربي كشتي بهرام بود. وقتي كه هنوز به تهران نيامده و در سطح استان كشتي مي گرفت. چند تكيه كلام هميشگي ورد زبانش بود.يكي همين يك مصرع شعر.
آن قدر براي تربيت شاگردانش در كشتي فرياد زده بود كه تارهاي صوتي اش خوب جواب نمي دادند. اما صداي بم و زمختش گيرايي خاصي داشت:
_ (( گوش كن چي مي گم آقا بهرام، اين حرفيه كه من به همه شاگردايي كه جنم كشتي رو دارن مي گم. در وجود تو هم يه كشتي گير آينده دار مي بينم بايد اين حرفا رو بهت بگم. زور بازو،‌سينه ستبر، گوش هاي شكسته، اينا هيچ كدوم نشونه پهلووني نيست. پهلووني به مرام و مردونگيه...))
آقاي شفيعي مكثي كرد و بعد ادامه داد:
_ ((اگه توي تموم تاريخ يه كشتي گير پورياي ولي شد به خاطر مردونگي و گذشتش بود. خيلي سخته آدم از تعريف و تمجيد ديگران از هورا كشيدنشون بگذره و تو اون راهي كه به شرف و مردونگي نزديكتره پا بذاره. نقل پورياي ولي و كشتي گير هندي رو حتما شنيدي. وقتي اون مي بينه كه مادر پهلوون هندي داره به درگاه خدا راز و نياز مي كنه و مي خواد كه پسرش تو كشتي روز بعد برنده بشه فردا به پهلوون مي بازه . بعدش مادر اون پهلوون پورياي ولي رو مي شناسه و بقيه قضايا خلاصه كلام، من از تو توقع دارم مرام پهلووني رو رعايت كني. قهرمان شدن و روي سكوي بالاتر ايستادن فقط تو يه لحظه روح آدم و اقناع مي كنه ولي مردونگي و پهلووني هميشه تو وجود آدم ريشه مي كنه. اگه ...))
اگر سياوشي نمي آمد بهرام تا صبح در نمازخانه مي ماند. سياوشي با لحني آميخته از شوخي و متلك گفت:
_ (( قربان، شامتون حاضره.ميل نمي فرمائيد)).
بهرام به خود آمد و مشغول جمع كردن سجاده شد.
سياوشي ادامه داد:
_ (( اگه بدوني با چه خون دلي اين غذا رو از سلف بيرون آوردم حالا تو قدر ما رو ندون!))
بهرام جواب داد:
_ (( راضي به زحمت نبوديم قاسم آقا)).
آن شب صداي گفتگوي دانشجويان در راهرو گروهان يك خيلي زود فروكش كرد و دانشجويان به خواب رفتند. همه براي ديدن مسابقه فينال لحظه شماري مي كردند. روز بعد جوش و خروش دانشجويان به اوج خود رسيد. هر كس تيم خود و كشتي گير گروهانش را تشويق مي كرد.
گروهان چهارمي ها دم گرفته بودند:
_ (( ماشاءا... ماشاءا...ماشاءا... ماشاءا... عبادي ماشاءا...)).
بچه ها گروهان يك هم كم نمي آوردند به دو دسته شده و كشتي گير خود را تشويق مي كردند. گروه اول فرياد مي زد:ۀ
_ (( بهرام، بهرام ...))
و گروه دوم جواب مي داد:
_ (( شيره)).
بهرام دوبنده را پوشيد. در آينه قدي سالن دوبنده را برانداز كرد تا مطمئن شود كه كاملا آماده است.
خطوط سياهي كه كلمات دو بيت شعر را درست در گوشه راست آينه حك كرده بودند چشمانش را به دنبال خود كشيدند.

پورياي ولي گفت كه صيدم به كمنداست
از همت مولايم علي(ع) بخت بلند است
افتادگي آموز اگر طالب فيضي
هرگز نخورد آب زميني كه بلند است
در نهايت شفافيت آينه چشمهاي درخشان آقاي شفيعي را ديد. درست مثل روزي كه در مسابقات كشتي آزاد ملاير شركت كرده و مقام اول را آورده بود. چشمان مربي اش همين درخشش را داشت.
صداي بلندگو كشتي گيران را به روي تشك فراخواند و بهرام اسم خود را شنيد:
_ (( دانشجوي سال يك ، بهرام آريافر با دوبانده قرمز)).
بچه هاي گروهان يك معطل نكردند و فرياد زدند : شيره.
هر دو كشتي گير به وسط تشك آمدند كشتي شروع شد. آريافر خونسرد و با درايت و عبادي هيجان زده و پرشور كشتي مي گرفت. شگرد آريافر در گرفتن زير يك خم در دانشكده مثال زدني بود. داوران امتياز مي دادند. هر كدام دو امتياز داشتند. سياوشي يك ريز فرياد مي زد:
_ (( بهرام ، برو زير يك خم)).
عبادي با همه هيجاني كه داشت از ابتداي كشتي مراقب بود تا آريافر زير نگيرد اما در يك لحظه كه به جلو يورش آورده بود آريافر جا خالي كرد و گارد عبادي خالي ماند آريافر خيز برداشت و دست را دور پاي عبادي قفل كرد. سياوشي به شانه عزيزي كوبيد:
_ (( كارش تمومه. اگر فيل هم باشه بهرام خاكش مي كنه)).
به راستي هم اينگونه بود وقتي آريافر زير مي گرفت ديگر به حريف امان
نمي داد. يك لحظه همه در انتظار امتيازات ديگر ساكت شدند. اما كاري از پيش نرفت. آريافر لحظاتي پاهاي عبادي را نگه داشت و در يك لحظه فن را عوض كرد.
آه از نهاد سياوشي بلند شد:
_ (( كلكشو مي كندي ديگه)).
آريافر خوب كار نمي كرد. داور اخطار داد واو را در خاك نشاند و همين يك امتياز براي برنده شدن عبادي كافي بود. دست عبادي به عنوان برنده بالا رفت و اريافر دوم شد. سياوشي در رختكن امان نمي داد :
_ (( آخه بهرام جون تو كشتي برده رو باختي)).
آريافر فقط گفته بود :
_ (( از نفس كم آوردم)).
سياوشي دلخورتر از پيش جواب داد:
_ (( اين حرفا كدومه؟‌اون موقع كه زير مي گرفتي چرا نبرديش تو خاك )).
بچه هاي گروهان از اينكه سكوي اول را از دست داده بودند دمق بودند و سروان بايندر لبخند معني داري به لب داشت. داور وسط رو به يكي ديگر از داوران كرد و گفت:
_ (( اين آريافر مثل هميشه كشتي نگرفت؟))
دوستش هم به علامت اين كه چيزي نمي داند دستهايش را از هم باز كرد. تقسيم جوايز انجام شد. همگي سالن را ترك كردند. زندگي دانشجويي از سر گرفته شد. اما وجود يادداشت تا شده روي صندلي سالن غذاخوري براي بهرام عجيب بود.
كاغذي كوچك كه روي آن نوشته شده بود:
_ (( ساعت ده شب كنار زمين چمن دانشكده منتظر شما هستم. ))
اين يادداشت از چه كسي بود؟ خيلي فكر كرد. به جايي نرسيد.
ساعت نه قرق و خاموشي زده مي شد پس چرا ارسال كننده يادداشت ساعت پس از خاموشي را در نظر گرفته بود. بهرام با خود گفت:
_ (( بالاخره همه چيز روشن مي شه)).
ساعت ده شب وقتي به زمين چمن رسيد كسي را ديد كه اصلا انتظارش را نداشت. به روي خودش نياورد.
شخص جلو آمد و درست در چند قدمي سينه آريافر ايستاد . دستش را دراز كرد و با صدايي بغض كرده كه رگه هايي از كينه هم داشت گفت.
_ (( بگير اين مال توئه)).
آريافر سعي كرد خونسرد باشد.
_ (( اولا سلام بعدش اين چيه؟))
عبادي حرفش را پي گرفت:
_ (( خيال مي كني من نفهميدم تو عمدا كشتي رو باختي ؟))
_ (( اين حرفا يعني چه. كشتي يه روز برده يه روز باخت. امروز من باختم.))
_ (( نه فرق مي كنه. خيلي فرق مي كنه تو خودتو بازنده كردي. خيلي دلم
مي خواد بدونم چرا؟ يه حسي به من مي گه تو يه نقشه اي تو سرت داري)).
آريافر همچنان هيجان زده بود اما سعي مي كرد خونسرد باشد ممكن بود با كلامي هر آنچه كه رشته بود پنبه شود.
_ (( من مطمئنم كه تو براي اول شدن شايسته تر از من بودي. اين پولم ناز شست خودته. بعدا آرام دستش را روي شانه عبادي گذاشت و گفت:
_ (( تو چرا اين قدر حساسي؟ اگه خوابت نمي آد يه گشتي دور زمين چمن بزنيم)).
همگام شدند. آريافر صميمانه گفت:
(( روي دوستي من حساب كن. اين پول را هم بزار تو جيبت. راستي حال پدرت چطوره؟))
عبادي محرمي براي درد دل يافته بود بغض هاي دلش سرباز كردند و شروع به گفتن از خود كرد. از اينكه با چه زحمتي درس خوانده بود و با چه زجري به دانشكده راه پيدا كرده است از بيماري ناگهاني پدرش و از خيلي چيزهاي ديگر. حسابي كه دلش خالي شد گفت:
_ (( فكر نمي كردم اين قدر با معرفت باشي از الان روي دوستي من حساب كن)).
آريافر احساس شادماني مي كرد. تمام وجودش مي خنديد. دلي شاد شده بود يقين داشت كه دل آقاي شفيعي را هم شاد كرده است.
عبادي دست راست آريافر را در دستانش فشرد. با نهايت محبت ، هر چند
نمي دانست كلمات مناسبي بر زبان بياورد اما در دل كار بزرگ و مردانه اش را ستايش مي كرد.
فشرده شدن دست كسي در دستهاي او. گرماي دست بيش از حد معمول بود.

وصیت نامه

اناالله و انا اليه راجعون
همه از خدا هستيم و به سوي او مي رويم.
اينك در ساعت 7 مورخه 2/5/74 13سرتيپ دوم بهرام آريافر مدير كل عمليات نظامي نيروي انتظامي چند سطري را وصيت تنظيم مي كند كه اين وظيفه هر فرد مسلمان مي باشد كه در زمان حيات خود تنظيم نمايد.
درود و سلام تمام به تمام فرستادگان خدا از آدم تا خاتم ( انبياء) محمد(ص) و با سلام به رهبر كبير انقلاب اسلامي ايران حضرت امام خميني((قدس سره))‌ و با آرزوي طول عمر براي رهبر انقلاب حضرت آيت الله خامنه اي. از بدو شروع جنگ تحميلي در جبهه هاي مختلف خرمشهر، آبادان، دهلران، موسيان، كرمانشاه، پاوه، نوسود، سسندج ، مريوان، بانه، سقز و ... در مسئوليتهاي مختلف براي پاسداري از انقلاب اسلامي و پايداري دين خدا فعاليت نمودم و اكنون كه در منطقه عملياتي كرمان هلي كوپتر 115 سانحه ديده و در آخرين سنگر مدير كل عمليات نظامي مي باشم از تمام دوستان ، همكاران، هم رزمان، فرزندان و برادرانم انتظار دارم سنگر دفاع از اسلام را خالي نكنند. و اما از نظر مال دنيا....
...از همه فرزندان، همسرم، مادرم، برادرانم، خواهرانم، همكاران، هم رزمان، دوستان و هم محله اي ها و آشنايان طلب آمرزش و حلاليت مي كنم.
اشهد ان لا الله الي الله
اشهد ان محمد (ص) رسول الله
اشهد ان علي ولي الله
سرتيپ دوم ستاد بهرام آريافر
2/5/74

به نام خدا

به خدا قطع کند خصم اگر سر ز تنم

به جهانی ندهم ذره خاک وطنم

مرگ در راه وطن حجله دامادی ماست

ای وطن، حجله به آیین ده و دامادم کن

خدمت همسر عزیزم و فرزند عزیزتر از جانم:
سلام من را از میان بانگ «الله اکبر» سربازان دلیر اسلام، از میان صدای توپها و خمپاره اندازهای حرهای زمان ما، بشنو. همسر عزیزم! امروز میهن عزیز ما، به وجود فرزندان خود نیاز دارد. امروز است که باید عملاً در پیروزی انقلاب، ما جان خود را بی ریا فدا کنیم و پای جیا پای مردان صدر اسلام بگذاریم و بر این صدامیان خائن، پیروز شویم. همسر عزیزم! من این جنگ را با نیروی کمتر از تعداد روزهای یک ماه، شروع کردم، ولی اکنون، بر خود
می بالم که نیرویی عظیم در اختیار دارم و در رهبری آنان موثرم و در آینده نزدیک، با همین نیرو، گور صدام را در این خوزستان به امید خدا، خواهیم کند. همسر عزیزم! شما این را به خوبی می دانی که ما فرزندان اسلام و ایران باید یکدل و یکصدا، گوش به فرمان امامان خمینی کبیر باشیم. ما در این کربلای ایران، برای پیروزی حق بر باطل می جنگیم تا پیروز شویم و به امید خدا، پیروزی از آن ماست، چون همیشه حق بر باطل پیروز است.
همسرم، چند بار در نامه هایت نوشته بودی که من به کارم بیشتر از شما توجه دارم، ولی اینطور نیست و این کار من فقط به خاطر خداست و شکرانه نعمتهای خداست و اوست که ما را از هیچ ساخته، پس در راه خدا، ترک همه چیز را کردن و به خاطر خدا جهاد کردن و در راه خدا، صادقانه جان دادن چه راحت است.
همسرم! همسر خوبم، من با خدای خود عهد کرده ام که تا پیروزی نهایی حق بر باطل، با این کفار بجنگم و از تو می خواهم در تربیت فرزندم کوشا باشی و او را هم بعد از من به لباس افتخار آفرین سربازی ملبس کنی و به او راه زندگی کردن با افتخار را بیاموزی و به او بیاموزی که شجاعانه و مردانه زندگی کند.
همسر عزیزم! شما شاید نمی توانی احساسات من را در این جبهه جنگ احساس کنی، جایی که کاملاً خود را به خدا نزدیک احساس می کنم و روزانه هزاران بار، مرگ را از نزدیک می بینم، روزانه چندین شهید گلگون کفن
می دهیم، روزانه سربازان، درجه داران و افسرانی را از دست می دهم که آنها برایم چون فرزندم(علیرضا) عزیز هستند، ولی تمام این شداید را تحمل می کنم. مگر این سربازان، درجه داران و افسران، پدر و مادر یا فرزند ندارند. که چنین جان خود را در طبق اخلاص گذاشته و در راه خدا، بی ریا هدیه می دهند و حاضر هستند همه چیز خود را فدای یک وجب از خاک وطن عزیزمان ایران کنند؟
همسر عزیزم! آنچه مسلم است ارتش ایران در این جنگ پیروز است و اگر خداوند یاری کرد و من هم در روز پیروزی نهایی زنده بودم، آن وقت است که با سری سرافراز، به پیش شما خواهم آمد و شما و فرزندم را در آغوش خواهم گرفت، و اگر افتخار شهادت نصیب من شد، به فرزندم یاد بده پای جای پای پدر خود بگذارد.
اگر فردا فدای کشورم گشتم.
به دور من بپیچان پرچم رنگین ایران را.
که تا این آسمان برجاست.
بداند هرکسی، من عاشق ایران و زیبا پرچمش هستم.
همسر عزیزم! بیشتر از این وقتت را نمی گیرم. فقط به تو سفارش می کنم اگر روزی افتخار شهادت در راه خدا نصیب من شد، بعد از من نگریید، بلکه با سری سرافراز، به دیدار دوستان و آشنایان بروید و بگویید: این همسر من بود که شجاعانه زیست و شجاعانه شهید شد و از مرگ نترسید و با افتخار شهید شد و با افتخار زندگی می کرد. در خاتمه، فرزند عزیزم علیرضای عزیزتر از جان را به خدای یکتا و بعد به تو می سپارم. ضمناً من در جبهه ماهشهر، آبادان، در امتداد جاده با کفار بعث در حال نبرد هستم.
به امید دیدار، خدا نگهدار شما سرگرد پیاده بهرام آریافر 20/9/1359

منبع: یک مرد یکصد نبرد نوشته ی هوشنگ ایرجی ،نشر اقاقی-1381 

اول مردادماه 1334 در همدان متولد شد. جواد اميدي دوران کودکي را در همدان گذراند و وارد دوران تحصيلات شد.او دوره ابتدايي تا مقاطع متوسطه را در اين شهر گذراند.
زندگي در زماني که فاسد ترين انسانها در ايران حکومت مي کردند وجامعه مملو از فساد حمايت وترويج شده از سوي حاکميت بود,نتوانست جواد را فريب دهد واو را به گناه بکشاند ,نوجواني وجواني را همراه با عقايد و باورهاي ديني پشت سر گذاشت .
او در کنارمسائل مذهبي به ورزش وبه خصوص ورزش پهلواني کشتي اهتمام مي ورزيدتا همزمان با پرورش روح ,جسمش نيز پرورش يابد وآمادگي جانفشاني در راه اعتلاي اسلام عزيز شود.
جواد اميدي با توجه به روحيات عدالت خواهانه اي که داشت بلافاصله پس از آشنايي با افکار وانديشه هاي نوراني امام خميني , جذب شخصيت الهي اين مردبزرگ شد و در راه تحقق آرمانهاي او به مبارزه بر عليه حکومت پهلوي  پرداخت.
اودر اوج مبارزات انقلاب اسلامي به خدمت سربازي رفت تا با حضور در ارتش نقش
مؤثري در اين زمينه ايفا کند.
با پيروزي  انقلاب اسلامي فرصتي يافت تا با عمل به سنت پيامبر اکرم (ص) ازدواج کرده وتشکيل خانواده دهد.
 پس از آن با توجه به تجارب نظامي که در طول دوره ي خدمت سربازي کسب کرده بود ,وارد سپاه شد تا با انتقال تجربه هايش به نوجوانان وجوانان مشتاقي که آمده بودند تا از انقلاب اسلامي پاسداري کنند ,گام ديگري از زندگي پربرکتش را بردارد. با حضور او و جوانان پاباخته اي ماننداو صدها توطئه ي دشمنان مردم ايران در به شکست کشاندن انقلاب اسلامي ناکام ماند.
 آغاز جنگ تحميلي به عنوان بزرگترين توطئه ي دشمنان ايران اسلامي برهه ي ديگري  در زندگي الهي و عاشقانه جواد اميدي بود.
با آغاز تهاجم همه جانبه ي دشمنان به مرزهاي آبي ,خاکي و هوايي ايران در 31شهريور1359جواد به مناطق جنگي شتافت و مردانه در مقابل مهجمان ايستاد. از روزي که به جبهه رفت تا موعد شهادتش  30 ماه از عمر پر ثمرش را در دفاع از تماميت ارضي ايران اسلامي سپري کرد.او دراين ماموريت الهي مسئوليت‌هاي مختلفي به عهده گرفت. آخرين مسئوليت جواد اميدي قائم مقام فرمانده آموزش نظامي لشکر32انصارالحسين(ع)بود.اودرروز 21 آبان ماه 1365 با همين عنوان در جبهه هاي غرب درپادگان شهدا بر اثر بمباران هوايي دشمن به شهادت رسيد.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيت نامه
بسمه تعالى
با سلام وبا درود بى كران بر امام زمان ( عج ) وبا درود بر امام امت وبا سلام بر رزمندگان غيوروسلحشور كه با خون پاك خود اسلام را آبيارى وجان تازه اى به اسلام دادند .
كلامى چند دارم كه نمى خواهم در دلم بماند آنرا مى نويسم شايد كه بگوش شما برسد . شما هم ولايتى ها ى عزيز ,كسانى كه حق فراوانى بر گردن من حقير داريد .
شما را به خدا ,راه امام كه همان اسلام راستين است, را ادامه دهيد وامام را تنها نگذاريد. برادران در خصوص روستاى خودمان , خيلى زحمت بكشيد تا شايد از وجود منافقان واين جرثومه هاى فساد ومعاندان پاك گردد .از اين راه شايد كه مورد لطف خداوند كريم وولى بر حقش امام زمان ( عج ) قرار گيريد .در ضمن از كليه شما عزيزان مى خواهم كه اين بنده حقير را از ته قلب حلال كنيد . وشما برادران بسيج هر چه فعالتر پايگاه را نگه داريد .وشما پدر ومادر وبرادران وخواهرانم .
پدرم ومادرم مى دانم كه حق شما را ادا نكردم, اميدوارم كه مرا ببخشيد مى دانم كه رفتن من از شهرمان براى شما سخت بود ولى چاره اى جز آن نداشتم. خدايا از تو مى خواهم كه در دل پدر ومادرم بيندازى كه مرا حلال كنند . برادرانم وخواهرانم همينطور مرا ببخشند واميدوارم كه شما ادامه دهنده راه امام باشيد .
وتو اى همسرم تورا به فاطمه زهرا قسم مى دهم ,تورا به زينب كبرى قسم مى دهم كه از حق خودت كه بر من دارى در گذرى ومرا حلال كنى. فرزندم را اگر دختر بود طبق قرار قبلى خودمان صديقه بگذار تا اينكه هميشه از ياد فاطمه زهرا دور نباشى وبه پسرم‌مهدى بياموز كه چگونه راهم را ادامه دهد .در ضمن قرآنى را كه ياد گرفتى بر سر مزارم قرائت كن. از اقوام وخويشان وپدر ومادر خودت برايم حلالى بخواه وخواهش كن كه مرا ببخشند .حسابهاى جارى من با خود برادران است اطلاعيه بدهيد كه هر كس كه طلب دارد رجوع كند وپرداخت كنيد
به اميد آزادى كربلاى حسينى
در خاتمه مى گويم كه دلم مى خواهد كه اگر خدا مرا به فيض شهادت رسانيد جسدم همچون معشوقم حسين روى زمين بماند .
وتو مادرم به جاى اينكه سر قبر من بيائى مصيبت حسين وقاسم و.... را به ياد آر وبا آنها درد دلت را بگو چون من آنها را خيلى دوست داشتم .
در پايان از اينكه شما پدر ومادرم را جز خانواده شهدا مى بينم خوشحالم واميدوارم كه از سنگينى بار آنها با شهادت من كاسته شود وخدا به عنوان هديه اى نا قابل قبول فرمايد. جواد اميدى

وصيتي ديگر
بسم الله الرحمن الرحيم
با درود بر رهبر كبير انقلاب وسلام بر امام زمان ( عج ) وسلام بر شهيدان
من همينقدر را مى دانم كه اگر راهى را جز اين راه بروم خطا وبه ذلت منتهى مى شود لذا در انتخاب راه اشتباه نكردم واميدوارم كه خدا مرا در صراط مستقيم هدايتم كند وبتوانم خدمات شايانى در اين راه انجام دهم.
برادران وخواهران سفارش مى كنم كه راه امام راادامه دهيد وامام را تنها نگذاريد واهل كوفه نباشيد ودنباله رو امام ويارانش باشيد. اما شما پدر ومادرم ، مى دانم كه با جدا شدنم از شما , شما را آزار داده ام ولى اميدوارم كه مرا ببخشيد, راضى باشيد وحلالم كنيد وحق خود را بر من ببخشيد. شما برادرانم وخواهرانم مرا حلال كنيد كه هيچ وقت براى شما برادر خوبى نبودم ,خدايم مرا بيامرزد وازآتش عذاب خود خلاصم كند .
وتو همسرم از خدا مى خواهم كه در دلت مهر مرابكشد تا بتوانى مرا حلال كنى چرا كه مى دانم براى تو شوهر خوبى نبودم ونتوانستم حقت را ادا كنم . پسرم را اگر خواستى واگر نخواستى به پدر ويا برادرم بسپار تا او را باعشق به حسين وامام بزرگ كنند .
تورا به خدا قسمت مى دهم كه مرا حلال كنى واز حقت كه بر من دارى در گذر وبگذار چند روزى كمتر عذاب بكشم. از پسرم هم معذرت مى خواهم كه نتوانتستم كه حق ومحبت پدرى را در حقش ادا كنم, اميدوارم كه راهش راه حسين باشد اگر كسى از من طلبى دارد به او بپردازيد وراضى كنيد او را .
به اميد زيارت كربلاى حسينى وقدس وظهور هر چه زودتر مهدى ( عج ) . جواد اميدى

دوم خرداد  1341 ه ش در شهر "مريانج" يکي از شهرهاي استان همدان متولد شد.او در خانواده‌اي چشم بر جهان گشود كه نورانيت قرآن وعشق و ارادت به اهل بيت پيامبر بزرگ اسلام(ص) در آن متجلي بود. اوپس از شانزده سال چشم انتظاري پدر ومادرش متولد شده بود واين انتظار طولاني مبارکي ميلاد حبيب الله را صد چندان مي کرد.
مادرش مي گويد: دو ساله بود چشم درد سختي گرفت . مدام ازش اشک مي ريخت . خيلي خرج دوا دکتر کرديم اما خوب نشد . کم کم داشت نا بينا مي شد .
يه شب دلم بد جوري شکست . متوسل شدم به امام حسين : گفتم : آقا شما يه کاري بکنيد اين بچه شفا بگيره .
همان شب خواب ديدم آقايي نوراني آمد دستي به سر و روي حبيب کشيد و گفت : چشم بچه ات خوب شد .
صبح که پا شدم ، ديدم داره تو گهواره بازي مي کنه و چشماي قشنگي برام مي خنده .
عزيز دوردانه بود . روزهاي اول مدرسه ، خودم مي بردمش تا در کلاس, ظهر هم مي
رفتم دنبالش .
به مادرش گفته بود : من خودم مي خوام برم مدرسه ، دوست ندارم يکي ببردم .همه ي بچه هاي کلاس يه طرف حبيب يه طرف .
گفتم : آقا معلم ، شما لطف داريد ؛ حبيب کوچيک شماست .
گفت : از حالا مث آدم بزرگاس ؛ هم نجيبه ؛ هم باهوش .
تحصيلاتش را تا دوره ي متوسطه در مريانج طي کرد.براده هاي خورشيد انقلاب اسلامي با پشت سر گذاشتن ديوارهاي منزل ساده ي امام خميني وحوزه هاي  علميه تمام شهرها وروستاهاي ايران را در نورديده بود. تازه روزهاي کودکي را پشت سر گذاشته بود که باانقلاب اسلامي ومعماربزرگ آن امام خميني(ره) آشنا شد, از آن پس بود كه دل در گرو مولاي خويش نهاد و به صف مجاهدان راه خدا پيوست. روزي که مردم جشن پيروزي انقلاب اسلامي را گرفته بودند,حبيبالله مظاهري 16ساله شده بود.او با سن کمي که داشت کارهاي بزرگي در راه پيروزي انقلاب اسلامي و براندازي نظام ظلم و تباهي در ايران انجام داد.او از پيشگامان اين مبارزه مقدس بود.
دوستانش تعريف مي کنند:
"رستاخيزي ها آمدند دبيرستان . يکي از آنها ، سر صف سخنراني کرد .
گفت : بياييد عضو حزب رستاخيزشويد . فرم عضويت را توزيع کردند ؛ گفتند فردا صبح بياوريد .
زنگ تفريح حبيب و دو سه نفر ديگر رفتند گوشه حياط و پاره  شان کردند .
داشت کار به جاهاي باريک مي کشيد .رئيس دبيرستان داد و هوار مي کرد .
اخراجتون مي کنم ؛ زندانيتون مي کنم ."

"در روزهاي سخت مبارزه ,روزي دانش آموزان دور حياط دبيرستان چرخ مي زدند و شعار مي دادند . رفت روي پله ها ، فرياد زد : اينجا فايده نداره بريم توخيابون .
حماسه سي مهر 1357 در همدان اينجوري شروع شد."

با تحقق آمال مستضعفين عالم و برقراري نظام عدالت محور اسلامي، خود را در متن مبارزات انقلاب با گروههاي فاسد وضد انقلاب قرارداد.با فرمان امام خميني (ره)مبني بر تاسيس سپاه پاسداران انقلاب اسلامي به همراه ديگر يارانش سپاه را در همدان بنيانگذاري کردند.
شروع جنگ تحميلي شعله‌هاي هميت و شجاعت را در درونش بيش از پيش شعله ور ساخت و حضور در دفاع مقدس را بزرگترين واولين وظيفه خود دانست.
 حبيب اله مظاهري در جبهه هم مسئوليت پذير وپيشگام بود ,مدتي از حضورش در جبهه ها مي گذشت که به فرماندهي گردان مسلم بن عقيل (س)درلشکر 27 محمد رسول الله(ص)  منصوب شد .اودرنقش يک فرمانده دلير وشجاع ماه‌هاي متوالي با کمترين امکانات به جنگ با متجاوزان پرداخت تا سرانجام در رمضان سال 1361 روزه خود را با خون افطار كرد ومورد پذيرش حضرت حق قرار گرفت.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيتنامه
بسم رب الشهدا ءوالصديقين
اين شهدا حق زيادي بر گردن ما دارند.   امام خميني
و لو يشاءا... لا نتصر منهم ولكن بعضكم ببعض و الذين قتلو في سبيل ا.. فلن يضل اعمالهم...
وليكن اين جنگ كفر و ايمان براي امتحان خلق به يكديگر است و آنانكه در راه خدا كشته شدند خدا هرگز رنج و اعمالشان را ضايع نمي‌كند.
خداوندا شكر كه سعادت خدمت در راه خودت را به ما عطا فرمودي،پروردگارا لياقت خود سازي و فدا شدن در راه تداوم انقلاب اسلامي را به ما عطا فرما.من به عنوان يك پاسدار مي گويم اگر به درجه شهادت نائل شوم خواست خودم بوده است و عاشقانه به اين راه ايمان داشته‌ام چون اين راه ,راه انبياءوراه سعادت است.بايد آنقدر تلاش كنيم تا كلمه خدايي ,تا ارزشهاي خدايي بر كرسي حاكميت جهان بنشيند.
 ما براي اسلام مي‌جنگيم كه دين نمونه خداست و نجات انسانها دراين دين است.آري برادرانم اسلام عزيز احتياج به خون دارد چون براي ماثابت شده است هر چقدر خون بيشتر بدهيم انقلاب اسلامي زودتربه پيروزي مي رسد .
خداوندا تو شاهدي كه در اين مدت خدمتم در جبهه جنگ فقط رضاي تو را مي خواستم و راضي بودم به رضاي تو.
پدرو مادرعزيزم شما در پيشگاه خداوند سرفرازيدو شهادت فرزندتان را براي خود افتخار بدانيدو صبور وشكيبا باشيد كه خداوند با صابران است(ان ا..مع صابرين)برادرانم برخيزيد و سلاح بر زمين افتاده ما رابر  گيريد و از اسلام عزيز دفاع كنيد و شما خواهرانم سعي كنيد خود را با جامعه اسلامي تطبيق دهيد و زينب وار در جامعه اسلامي خدمت كنيد اميدوارم با ريخته شدن خون ما انقلاب اسلامي تداوم يابد.
والسلام 22/9/60                              حبيب ا... مظاهرين

خاطرات

چسبيدم به ضريح و زار زدم و گفتم : آقاجون ! چهار ده ساله که بچه دار نمي شم ؛ از خدا بخواه به من بچه اي بده تا در عوض همه همسايه ها را جمع کنم و بيام به پابوست .
يه سال بعد همسايه ها را با خرج خودم بردم مشهد . توي حرم گفتم آقا ممنونتم مي شم اگه يه پسر هم بهم بدي .
دو سال بعد رفتم به پابوس آقا . جلوي ضريح ، قنداقه را گرفتم بالاي دستام . گفتم : يا امام رضا ، اين پسر نوکر شماس .

دو ساله بود چشم درد سختي گرفت . مدام ازش اشک مي ريخت . خيلي خرج دوا دکتر کرديم اما خوب نشد . کم کم داشت نا بينا مي شد .
يه شب دلم بد جوري شکست . متوسل شدم به امام حسين : گفتم : آقا شما يه کاري بکنيد اين بچه شفا بگيره .
همان شب خواب ديدم آقايي نوراني آمد دستي به سر و روي حبيب کشيد و گفت : چشم بچه ات خوب شد .
صبح که پا شدم ، ديدم داره تو گهواره بازي مي کنه و چشماي قشنگي برام مي خنده .

عزيز دوردانه بود . روزهاي اول مدرسه ، خودم مي بردمش تا در کلاس, ظهر هم مي رفتم دنبالش .
به مادرش گفته بود : من خودم مي خوام برم مدرسه ، دوست ندارم يکي ببردم .همه ي بچه هاي کلاس يه طرف حبيب يه طرف .
گفتم : آقا معلم ، شما لطف داريد ؛ حبيب کوچيک شماست .
گفت : از حالا مث آدم بزرگاس ؛ هم نجيبه ؛ هم باهوش .

آقا ناظم گفت : کسي حق نداره با چادر بياد سر جلسه نهايي . چاره اي نبود ، با روسري رفتم .
عصر که بر گشتم خانه ، آنقدر غر زد از هر چه امتحان دادن بود ؛ پشيمان شدم .
حالا چند سالش بود ؟ ده سال ؛ او کلاس سوم بود من کلاس پنجم .
عصر که از مدرسه آمد ، کيفش را انداخت گوشه اي و با عصبانيت در آمد که :
- من ديگه مدرسه نمي رم !
- گفتم : چي شده ؟
- گفت : چرا معلم بي حجاب برامون فرستادن ؟
- گفتم : حالا که تکليف نشدي ؛ تکليف شدي مي فرستمت همدان .
- مرغع يه پا داشت ؛ نرفت مدرسه .
- مجبور شدم بفرستمش همدان ، يه مدرسه بهتر .

- صاحب زمين بالايي آمدو گفت : خيار ؛ گله اگه آب نخوره مي ميره ؛ يه ساعتي حق آبت را بده من . کار هميشه اش بود . حرفي نزدم گفتم باشه ، همسايه س ، عيبي نداره .
- عصباني آمد که : حبيب نشسته کنار نهر آب ، نمي ذاره .
- قند توي دلم آب شد ؛ ولي به روي خودم نياوردم ، رفتم گفتم : حبيب جان ! بذار آب بره توي بوستان خيار .
- حق به جانب گفت : الان آب مال ماست .
- گفتم باشه ، خودم اجازه دادم .

- زمستان بود . حبيب غيبش زده بود. دوباره مادر چشم از در بر نمي داشت . گفت : شب شد مرد ! پاشو يه کاري بکن .
- پدر يه دلش آرام بود . گفت : هر جا رفته باشه بر مي گرده و با خودش زمزمه کرد : شايد هم دوباره رفته ...
- لپهاش گل انداخته بود . دستاش شده بود لبو . رفت زير کرسي .ما در با گوشه چشم نگاهش کرد :
- آخه تو اين برف و بوران رفتي امام زاده محسن که چي ؟
- نذر داشتم ... بايد مي رفتم .
- هر کاري کرد نتوانست بيشتر از اين حرفي ازش بکشه .

- دعوايي مي شد حبيب را واسطه مي کردند . نماز خوان کلاس بود .
- بهش اطمينان مي کردند . دوستش داشتند ؛ از بس متين بود . عاقل بود .

- رستاخيزي ها آمدند دبيرستان . يکي از آنها ، سر صف سخنراني کرد .
- گفت : بياييد عضو حزب شويد . فرم عضويت را توزيع کردند ؛ گفتند فردا صبح بياوريد .
- زنگ تفريح حبيب و دو سه نفر ديگر رفتند گوشه حياط و پاره شان کردند .
- داشت کار به جاهاي باريک مي کشيد .رئيس دبيرستان داد و هوار مي کرد .
- اخراجتون مي کنم ؛ زندانيتون مي کنم .
- چند ماه بعد که کار انقلاب بالا گرفت ، خودش را اخراج کردند .

- جمعيت دور حياط دبيرستان چرخ مي زدند و شعار مي دادند . رفت روي پله ها ، فرياد زد : اينجا فايده نداره بريم توخيابون .
- حماسه سي مهر 1357 در همدان اينجوري شروع شد .

گفت : هر طور شده بايد به تشييع آقا برسيم .
- گفتم : ماشين نيست .
- گفت : پياده مي رويم .
- از مريانج تا همدان دويديم .
- تابوت آخوند ملاعلي ، روي دوش جمعيت جلو مي رفت .
- حبيب بغضش ترکيد وقتي عکس آقا را دست مردم ديد .
- طنين لا اله الا ال... جمعيت ، آهنگ تند تري به خود گرفت.
- و از گوشه و کنار فريادهاي ديگري بلند شد :
- بگو مرگ بر شاه ...
- حبيب هم شروع کرد .
- شعله هاي آتش که از سينما و مشروب فروشي کنار ش زبانه کشيد ؛ من هم جرات پيدا کردم و با حبيب هم صدا شدم .

- سراسيمه با پسر عمويش ؛ علي ؛ آمد خانه .تند تند اعلاميه و عکس هاي امام را قايم کرد داخل علوفه ها که تل انبار شده بود گوشه حياط .
- گفتم : چي شده ؟!
- گفت : ساواکي ها دنبالمون مي گردن .
- ميان انبوه جمعيت مرا رها کرد و خودش را رساند جلوي ماشين . آقا که پياده شد ، زود تر از بقيه ، رفت دست و صورتش رو بوسيد .
- چشمانش از خوشحالي برق مي زد ؛ صداش از شوق مي لرزيد .
- به آرزوم رسيدم ؛ آقارو بوسيدم .

- شهيد مدني که از تبعيد بر گشت همدان ، طولي نکشيد که انقلاب پيروز شد .
- به پدر گفت : مي خوام برم سپاه .
- پرسيدم : يعني همام سربازي ؟
- گفت نه
- ساده ساده پرسيدم : آخرش چي مي شه ؟
- گفت : آخرش را ديگه نپرس .
- اصرار کردم ؛ گفت آخر نداره خواهر !

- با خودش گفت : اين نصفه شبي کجا مي رن ؟
- برف سنگيني مي باريد . خود روي گشت سپاه را پارک کرد کنار خيابان . شيشه را داد پايين .
- جايي مي ريد برسونيم .
- زن و مرد ميان سالي بودند . گفتند :
- دنبال مسافر خانه مي گرديم .
- سرما کولاک مي کرد . مسافر خانه ها جا نداشتند . گفت نگران نباشين . امشب مهمان منيد .
- و بردشان خانه پدرش .

- رسيدم تويسرکان يکراست رفتم سپاه . گفتند رفته مسجد جامع .
- باران شديدي مي آمد . مسجد پر بود از جوان ؛ نصف پسر ، نصف دختر .
- فرمانده عمليات سپاه خودش داشت آموزش ژ3 مي داد .
- کلاس تمام شد . گفتم : اهل خانه چشم انتظارن ! دو ماهه نديدنت !
- گفت : مي آم ؛ دوره آموزش اين بچه ها تموم شه مي آم .
- يه هفته بعد آمد اين همه مدت از خانه دور مي شد .
- هفته به هفته نمي آمد . خانه . يه وقتي هم که مي آمد ، شب مي آمد و صبح زود مي رفت .

- يکي از همسايه ها از دنيا رفته بود . بهش پيغام داديم ؛ آمد فاتحه . بعد از مراسم ؛ همسايه ها مي پرسيدن : اين پاسدار کيه ؟ و مي شنيدند : حبيبه پسر مش رستم .
- باهاش روبوسي کردند ، التماس دعا گفتند . حبيب اما فقط تواضع کرد .
- با اصرار گفت . بيا سر جاده يه قواره زمين بخر ، دو تا اتاق توش بساز ...
- تعجب کردم :
- دو طبقه خانه را بزاريم بريم وسط بر و بيابون ؟!
- گفت : دوست ندارم از سپاه که ميام خونه کسي منو ...
- گفتم : همه دوست دارن تو رو ببينن ؛ اونوقت تو ...
- آن موقع ، زياد ملافت حالاتش نمي شدم . زير بار نرفتم . گفتم خواهرات ،
- تو کوچه خودمون مي شينه ، نمي شه از اينجا بزاريم بريم .
- اسم خواهراش که وسط آمدذ ديگر حرفي نزد .

- براي نماز شب مي رفت طبقه بالا ؛ بعد از نماز صبح هم مي آمد پايين پيش ما و تا آفتاب بزنه ، قرآن مي خواند . بعدش چرتکي مي زد و مي رفت سر کار .داشتند مي رفتند براي آزاد سازي سنندج از دست کومله و دمکرات . اينقدر براي شاه حسيني ، روضه خواند تا راضي اش کرد .
- گفت : حسين آقا قول مي دم هر جا بري ازت جا نمونم .
- شاه حسيني گفت : بيسيم رو تحويلش بدين .
- نيروها هلي برن شدند بالاي گردنه صلوات آباد .
- شاه حسيني با اولين هلي کوپتر رفت .
- شب که گردنه آزاد شد ؛ زخمي ها را تخليه کردند . حبيب نمي رفت . با بازوي تير خورده اش نشسته بود بالاي سر شکافته شاه حسيني و زار مي زد .
- گفت : بايد اين جو رعب و وحشتي را که اين از خدا بي خبرا تو سنندج آشوب زده انداختند بشکنيم .
- گفتيم : چطوري ؟
- گفت : مثلا سه نفري بريم داخل شهر قدمي بزنيم .
- جوانکي کرد دستپاچه امد در گوش حبيب گفت : الان گروهک ها مي رسم و شما رو مي کشن ؛ سريع برگردين پادگان .
- و فوري بستني فروشي را ترک کرد . بقيه مشتري ها هم از ترسشان پراکنده شدند . ولي ما با آرامش نشستيم بستني مان را تا آخر خورديم .
- تا ظهر توي خيابانهاي سنندج پرسه زديم . لباس سبز سپاه ، حسابي تابلويمان کرده بود . اذان دادند . حبيب آدرس مسجد را پرسيد . کوچه باريک و پيچ پيچي را نشان دادند . کمي ترسيده بودم . گفتم : نماز رو بريم پادگان .
- گفت نماز اول وقت رو نبايد از دست داد .
- و مثل شير افتاد جلو .

- عراقي ها تانک هايشان را روشن نکرده بودند ؛ اما بوي جنگ و تجاوز مي آمد . پاسگاه مرزي آب نداشت . بايد راه زيادي مي رفتيم تا برسيم سر آن چاه عميق . دوري راه مهم نبود ، کشيدن آب از آن چاه مکافات داشت .
- هر وقت مي گفتيم : کي مياد ؟ حبيب زودتر از همه سطل به دست مي آمد بيرون پاسگاه . بعد راه مي افتاديم زير گرماي شديد و طاقت سوز قصر شيرين مي رفتيم طرف چاه .
- منتقل شديم پاسگاه مرزي تنگه ترشابه . گفتند مراقب عراقي ها باشيد . مث اينکه برامون خواب هايي ديدن .
- پايين پاسگاه ، در کنار روستا ، امامزاده اي بود کوچک و با صفا . گفتم : خدا مرادت را داد . نصفه شب ، فانوس و مفاتيحي بر داشت مي رفت آنجا ، عشقي مي کرد با آن امامزاده .

- دوماه بعد جنگ شروع شد .
- اوايل جنگ بود . گراي قله قراويز را داده بودم و تقاضاي گلوله خمپاره مي کردم اما گلوله اي نيامد . کلافه شدم . داد زدم ، چرا نمي فرستي ؟
- جوادي شعار پشت بي سيم خنده اش گرفته بود . گفتم : گوشي و بده حبيب .
- او هم از خنده روده بر شده بود . نمي دانست حرف بزند .
- بالاخره به حرف آمد و گفت : گلوله هايش ساخت و طنه ، دل از ما نمي کنه ؛ مي افته نزديک خودمان به جاي دشمن .
- رفته بوديم بازي دراز براي شناسايي ؛ ولي با عراقيها درگير شديم . دو نفرمان اسير شدند با جنگ و گريز فرار کرديم . روحيه ها توتون بود .
- با حبيب که بر مي گشتيم شروع کرد تيکه انداختنم و شوخي کردن . وقتي رسيديم مقر تا حدودي رو به راه بوديم .
- از منطقه سر پل ذهاب تماس گرفت و. گفت : حاجي برو از علماي شهر بپرس تکليف آذوقه فاسد شدني توي خانه هاي مردم که شهر را ول کرده و رفته اند چيه ؟ بچه ها مي تونن استفاده کنن يا نه ؟
- رفت اژدري را گذاشت زير پاي عراقي ها ؛ پايين قله قلاويز. آنقدر آنجا نشست و حوصله کرد تا تانکي از راه رسيد و رفت روي اژدر .
- بلافاصله چاشني را کشيد و د فرار . تانک رفت روي هوا . از دور نگاه مي کرديم . همه از خوشحالي دستپاچه شده بوديم . زبانمان بند آمده بود . انگار قراويز را فتح کرده بوديم .
- از دشت ذهاب و قصر شيرين مثل مور و ملخ ، تانک عراقي مي آمد .
- گلوله هاي خمپاره حبيب تمام شد . دل تو دلش نبود . بهمني بي سيم زد که اسلحه ات رو بردار برو ببين پي ام پي چه مرگشه ؟ چرا شليک نمي کنه ؟
- گفتم : باهاش چه کار داري ؟
- گفت : به ابوالفضل اگه گوش نمي کرد مي زدمش .
- پي ام پي تا آخرين گلوله اش را زد طرف تانک ها و تارو مارشان کرد .
- شبها توي شهرک المهدي ، فرماندهي محور را شيفت کرده بوديم ؛ يکي از ساعت 10 تا 12 ؛ ديگري 12 تا 2 ...
- اصرار داشت شيفت 2 تا 4 مال او باشد اين طوري به نماز شب و خلوت سحرش بهتر مي رسيد .
- مي گفت : آقاي وزير اقتصاد ! سهميه ها را با عدالت توزيع کن .

- به مسوول تدارکات مي گفت وزير اقتصاد .
- کمپوت خنک توزيع مي کردند . بچه ها صف بسته بودند . او اما ايستاده بود کناري با حاجي بابايي صحبت مي کرد .
- گفتم : شما هم بفرماييد .
- گفت : اگه به همه رسيد ، باشه .

- رفته بوديم گشت شناسايي . اصرار داشت نيم ساعت مانده به اذان صبح بر گرديم مقر . گفتم : تو مي ترسي ! جاج بابايي هم در آمد که : آره برگرديم بهتره .
- آن موقع گيج مي زدم . چند شب بعد دوزاريم افتاد که بابا اينا اهل حال و حول اند .

جسد مهدي فريدي افتاده بود جلوي تنگه قراويزه . ده روزي مي شد کي جرات داشت بره آنجا ؟!
- کسي پرسيد : کي جيگر کرده بره فريدي را بياره ؟
- گفتند حبيب ، حبيب آوردش .

- جبهه سر پل ذهاب با همه عرض و طولش ، دو قبضه خمپاره داشت . مهدي فريدي که شهيد شد ؛ حبيب شد فرمانده قبضه ها .
- از بس بين قبضه ها دويد و شليک کرد ، ديگر از تک و تا افتاد .
- صورتش گل انداخته بود . لئله خمپاره ها هم سرخ شده بود .
- عراقي ها که عقب نشيني کردند افتاد روي زمين و از حال رفت . باريکه خوني از گوشش خطي کشيده بود تا زير گلويش . بچه ها با علف هاي سبز کنار تپه ؛ خون ها را پاک کردند .

- توي شهرک المهدي بي سيم پي ش بودم .
- گفت بي زحمت يه پرده اي ، چيزي بکش وسط اتاق .
- نيمه شب که از شناسايي ب مي گشتيم از خستگي مي افتادم پاي بي سيم و حبيب مي رفت آن طرف پرده مشغول نماز شب مي شد .

- از قراويز تا پادگان ابوذر راه کمي نبود . شب هاي جمعه مي رفت آنجا . اگر کسي هم نمي آمد تک و تنها مي رفت .
- مي گفت جنگيدن ميرو مي خواد . شب هاي جمعه بايد نيرو بگيريم . تو دعاي کميل .
- همشهريش بودم ؛ ولي روي تپه مجاهد ، نيروي او به حساب مي آمدم . صبح روز عاشورا آمد سر کشي از سنگر ها . گفت : حدس مي زني الان هيات ما تو کدوم محله س ؟ بعد شروع کرد با يه عشقي ، آدرس هيات ها را دادن .
- حالا سر پل ذهاب کجا ؟ مريانج کجا ؟

- يه مدتي توي سر پل ذهاب از صبح تا عصر مي رفتيم پادگان ابوذر ؛ براي آموزش تانک پي ام پي ظهر که هوا خيلي گرم مي شد مي پريديم توي استخري که آنجا بود . حبيب و محمود شهبازي شناي خوبي داشتند . دست به يکي مي کردند . بقيه را آب مي دادند ؛ انگار نه انگار که فرمانده اند .
- اشک حبيب را در آورده بود . پسرک روي ورق کوچکي نوشته بود :
- برادر رزمنده من اين آجيل را با پول تو جيبي مدرسه خريده ام تا شما بخوريد و بجنگيد و پيروز شويد .
- گفت : بچه ها شما را به خدا ، به بيت المال حساس باشيد ، رعايت کنيد .

- در اولين برخورد هر کسي را جذب مي کرد . آرامش خاص داشت . ملايم و دلنشين صحبت مي کرد . هر جا کار گره مي خورد . حبيب آنجا بود .
- بي خيال نبود . شهبازي شيفته اين اخلاقش بود .
- گفتم : حاج آقا چقدره ؟
- گفت : هفت ماه حقوق ، يه سکه بهار آزادي هم پاداش .
- توي پادگان ابوذر ديدمش . گفتم : حاج آقا سموات مي گه آخر ساله ؛ بايد ترازنامه رو تکميل کنيم .
- گفت : خب منظور ؟
- گفتم : حقوق هفت ماهه مونده .
- گفت : آهان !
- و رفت تو فکر .
- گفتم بالاخره چي شد ؟
- گفت :به پدرم بگو بره حقوقا رو بگيره ، خرج روضه امام حسين (ع) بکنه .

- سر زمستان ، همراه کمکهاي مردمي ، سيگار هم فرستاده بودند جبهه . همه را جمع کرد داد برند شهر بفروشند . گفت : با پولش ذغال بخرين بدين فقرا .
- با لهجه ي غليظ اصفهاني اش گفت : مگه من فرمانده نيستم ؟
- گفت : چرا .
- پرسيد : پس چرا از دستورم سر پيچي مي کني ؟
- گفت : سر پيچي کردن از اين يکي ، اشکالي ندارد .
- و شهبازي را به زور فرستاد داخل سنگر و ايستاد جايش نگهباني بدهد .

- شب که آبها از آسياب افتاد ، بر گشتند عقب . اين آخرين شناسايي قبل از عمليات قراويز بود .
- گوشي بي سيم را چسباند بيخ گوشش . زبانش شده بود يه تکه چوب خشک .
- نيروي کمکي کي مي رسه ؟
- همداني جوابش را نداد . فقط گفت بايد برگرديد .
- حبيب فرياد زد : بعد از اين همه زحمت ؟
- همداني بغض کرد . قراويز فتح نشده بچه ها اون بالا شهيد شدن ...
- حبيب در آمد ، حالا که اين طوره ما مي مونيم و مقاومت مي کنيم .
- همداني اين بار سرش داد زد : دستوره شهبازيه ...
- اسم شهبازي که اومد ، تسليم شد .
- ارتباط قطع شد . از دور دست نگاهش را دوخت به قراويز .دلش کوره کشيد تشنگي از يادش رفت .
- مثل تگرگ ، خمپاره مي باريد توي آن روستاي ويرانه . حبيب نيروهايش را کشيد داخل خانه اي نيمه مخروبه ، از تک و تا افتاده بودند . تشنگي ، سوي چشمانشان را گرفته بود . دست خودشان نبود ؛ هذيان مي گفتند ؛ آب آب مي کردند .

- بين بچه ها پيدايش نکردم . زدم بيرون . توي کوچه . تکيه داده بود به ديواري . سرش را چسبانده بود به ديوار و چشمانش نيمه باز بود .
- گفتم : چرا اينجا ؟ بيا تو . برگشت طرفم .
- از روي بچه ها خجالتم . بايد براشون ...
- يهو زانوهايش سست شد ، افتاد وسط کوچه . از هوش رفت ، از تشنگي ، از خستگي .
- بهش مي گفتيم : جنگ تموم بشه ، مي شي فرماندار سر پل ذهاب .
- ميانه اي با مرخصي نداشت . مي گفت تموم شد ، اونوقت مي ريم مرخصي .
- خدا خدا مي کرديم يه روز بياد مرخصي . ببينيمش .
- وقتي مي آمد با شوهر و بچه هايم مي رفتيم خانه پدر .
- همه فاميل جمع مي شدند آنجا ، حبيب را ببينند .
- جو نمي گرفتش ؛ جو درست مي کرد . هر جا بود بساط معنويت بر پا مي شد ؛
- دعا ؛ زيارت عاشورا ، نماز شب و ...

- تا وقتي کار بود ، کار ، زمان استراحت هم مشغول مطالعه مي شد ؛ بيشتر ، کتاب هاي شهيد دستغيب را مي خواند .
- مي گفتم : خسته نمي شي ؟
- مي گفت بر عکس ، باعث نشاطم مي شه .
- نماز خانه سپاه منطقه ، مهمانسرا هم بود . بعد از نماز صبح هر کس مي رفت گوشه اي تا استراحت کند ، اما صداي گرم و عاشقانه حبيب و حاجي بابايي که زيارت عاشورا را زمزمه مي کردند خواب را از چشم ها مي ربود .
- کم کم پا مي شدند مي رفتند پشت سر آنها مي نشستند و عاشورا را زمزمه مي کردند .

- دو کوهه ، تازه داشت مي شد دوکوهه . جمع شده بوديم آنجا تيپ تشکيل بديم . همه بودند ؛ شهبازي ، متوسليان ، همت و .. .
- بي خوابي زده بود سرم ، رفتم توي راهرو قدم بزنم . از اتاق بغلي زمزمه اي مي آمد . سر کي رفته بود سجده و زمزمه مي کرد .

- سني نداشت اما اندازه يه نظامي کهنه کار ، چيز سرش مي شد .
- گفتم اين چيزا رو کجا نوشتن ؟ بگو ما هم بريم بخونيم .
- گفت : همه چيز و که تو کتاب ها ننوشتن ؛ بايد اينجا رو هم به کار بندازي .
- اشاره مي کرد به سرش .

- ساده ، کم حرف ، با وقار ، حبيب اينجوري بود .
- فرمانده بود ولي فرمان نمي داد . تنها اشاره مي کرد و آستين بالا مي زد ؛
- آن وقت بچه ها با سرمي دويدند .
- تيپ 27 محمد رسول ال.. که تشکيل شد ، حاج احمد حبيب را کرد فرمانده گردان مسلم بن عقيل . نيروهايش تهراني بودند ؛ بچه هاي دوم نازي آباد ؛ با معلم هايشان آمده بودند . شوخي مي کرديم و مي گفتيم :
- يه وقت نکنه حبيب جلو اين همه بچه تهراني ها کم بياره !
- مرغ شب عمليات کار خودش را کرد . عجيب شکم دردي گرفته بودند . بچه ها . حبيب نگران بود . بهش گفتند : حاجي ! غم به دل خودت را نده تا هر جايي بري ، باهات هستيم .
- و با همان اوضاع و احوال رفتند عمليات .
- صبح عمليات ، در به در به دنبال سرم مي گشت . مي گفتن . به هر قيمتي شده بايد پيدا کنم ، اينا با اين حالشون خيلي مايه گذاشتن خيلي نامرديه به فکرشون نباشيم .
- گفتند : حاجي ! عراقياخيلي مقاومت مي کنن .
- گفت : فقط کار گردان مسلم بن عقيل .
- اعتراض کردند : حاجي ! با يه گردان نمي شه !
- متوسليان صدايش را بلند کرد : به حبيب بگيد امشب گردان رو حرکت بده .
- اذان صبح بي سيم زدند بلتا آزاد شد . حاج احمد گوشي را ول کرد و افتاد سجده
- شب عمليات فتح المبين ، مثل بچه بسيجي ها ، دنبال پيشاني بند مي گشت . آنقدر داخل گونيها را زير رو کرد تا پيدايش کرد :
- نواز سبز رنگي با نوشته «يا فاطمه الزهرا »
- پشت ارتفاعات بلتا ، سخره هاي عجيب و غريبي بود . نيروهاي گردان حبيب آنجا تجمع کرده بودند .
- با تاريک شدن هوا ، عمليات آغاز شد . بچه ها از سه رديف سيم خاردار و ميدان مين عبور کرده بودند ، افتادند گير دو شکاهايي که از بالاي سخره ها آتش مي ريختند .
- خيلي از نيروها ي حبيب همانجا ، نزديک آن صخره به شهادت رسيدند ؛ ايل گلي ، حاجي صفري و ...
- اما حبيب با بقيه بچه هاي گردان ، دم صبح صخره ها را گرفت .
- قامت بلندي داشت . آتش که سنگين مي شد ، مي گفتيم بابا اگه نمي شيني ، لا اقل خم شو ، گوش نمي کرد ، مي گفت : اگه من خم بشم ، بچه هاي گردان کپ مي کنن .
- بي سيم زد " مهمات تمام شده يه کاري بکنين .
- معطل نکردم ؛ همراه نيکو منظر زديم به ميدان مين و مهمات را رسانديم جلو. از سر و روي خاکي اش عرق مي ريخت . ما را که ديد انگار دنيا را بهش دادند . دويد طرفمان . تمام لباس هايش پاره و شوره زده بود . چشمانش از شادي برق مي زد .
- نيکو منظر ، توي فتح المبين مي گفت : حبيب مظاهري ؛ همون حبيب بن مظاهر ، ولي جوان کم سن و سال .
- صدام گفته بود : اگر ايراني ها به سايت موشکي برسند ، کليد بصره را به آنها خواهم داد .
- نيروهاي گردان حبيب پس از تصرف بلتا ، سايت موشکي را هم گرفتند . آنها بصره را فتح کرده بودند .
- توي منطقه لباس خاکي مي پوشيد . موهاش و هم با ماشين مي زد .
- آمده بود سرکشي از سنگرها . يکي از نيروهاي تازه وارد پرسيد : کيه ؟ گفتم : فرمانده گردانه . باورش نشد ، با تعجب پرسيد : فرمانده مگه کچل مي شه ؟!
- عده اي هنوز به کمبودهاي جبهه عادت نکرده بودند . يک شب جمع شدند بروند سراغ فرمانده که : اين چه وضعشه ؟ چرا به ما غذا کم مي دن ؟
- مي گفت : ديدم عده اي تازه وارد ها ، گوشه چادر را با لا زدن و تا آمدن اعتراض کنن . ديدن ما نشستيم سر سفره و نان خشک و پنير مي خوريم . آشکارا براي دعوا آمده بودند اما اين صحنه را که ديدن چيزي نگفتن ، در چادر را انداختن و رفتن .و فرداش هم آمدن براي عذر خواهي .
- هر وقت با توپ پر از اوضاع منطقه شکايت مي کردي . خوب به حرفات گوش مي داد . بعدش با چند جمله خالي ات مي کرد :
- کار براي خدا سختي و مشکلات داره ولي عصبانيت و اوقات تلخي نداره .
- نيروي جايگزين نيامده بود . سر و صدا راه انداخته بودند . مي گفتند حالا که عمليات نيست ، مي خواهيم بر گرديم .
- يک شب گفت : امروز سه جا صحبت کردم ، پاشو برو فلان مقر ، واسه گروه چهار تو صحبت کن ؛ شايد قانع بشن چند روز بيشتر بمونن . گفتم : همرات مي يام ولي حرف زدن براي اونا فقط کار خودته .
- از امام گفت و مظلوميت حزب ال... و خبائث دشمن . تا اينکه صحبت به پشت جبهه رسيد که : مردم ما را شرمنده خودشون مي کنن و کمک مي فرستن ، مثل ... و بعد از مکثي ادامه داد : مثل همين ترشي هاي خوبي که برامون مي فرستند . يهو جلسه از شليک خنده بسيجي ها ترکيد .
- توي راه که بر مي گشتيم گفتم : مثال قحط بود ؟ ! اين همه کمکهاي مردمي ! خنديد و گفت : امشب ترشي خورده بودم . خيلي خوشمزه بود . آنجا هر چي فکر کردم ، چيزي از کمک هاي مردمي جز همين ترشي به ذهنم نرسيد .
- صدق و صفاي حبيب در سخنراني آن شب ، نيروها را مدت ديگري ماندگار جبهه کرد .
- گفت سيد ! جان جدت ، شتر ديدي نديدي ها !
- گفتم : چشم .
- نصفه شبي داشت آب مي ريخت و توالت ها را مي شست .
- ميانه اش با طلبه ها خيلي خوب بود ، مي گفت : اينا مبلغ اسلامند .
- شهيد که شد فهميديم بيشتر حقوقش را مي فرستاده براي آنها .
- تهران که بودم ضربدري نماز مي خواندم ! جبهه که رفتم فرستادنم گردان مسلم .
- فرمانده اش خيلي با حال بود . نماز که مي خواند از خودم خجالت مي کشيدم .
- مرخصي که رفتم ، بابام گفت : ها! چي شده ؟ عوض شدي ! جبهه رفتي يا حوزه
؟ گفتم : جبهه هم با وجود فرمانده مون ، آقا حبيب حوزه س .
-سرهنگ با نگاهش آنها را تحسين مي کرد . به افسر بغل دستي اش گفت : به اين
مي گن يه مانور برنامه ريزي شده .
- بعد پرسيد : فرمانده شون کيه ؟
- گفتند : همون که قد بلنده ؛ موهاي سرش کوتاهه .
- باورش نمي شد .
- يعني اين جوون ، فرمانده گردانه ؟!
- نيروها را به صف کرد . سر و دست باند پيچي شده بعضي ها ، توي چشم مي زد . عده اي لنگ لنگان دويدند آمدند آخر صف .
- گردان به جاي خود ، خبر ... دار .
- متوسليان آمد براي بازديد ؛ با هيبت همشگي اش ، چشم انداخت توي صف ها .
- رو کرد به حبيب و آهسته گفت .
- حالا عمليات نرفته ، اين همه زخمي دادين ؟!
- گفت : اينا زخمي هاي فتح المبين هستن ، از خانه هاشان فرار کردن .
- گره ابروهاي متوسليان باز شد اما ته دلش لرزيد :
- يعني اين ها مي تونن خرمشهر رو آزاد کنن ؟!
- نيروها رسيدند به نقطه رهايي . تپش قلب ها تند تر شد . او ولي خونسرد و آرام سفارش هاي آخر را کرد :
- ... برادرا اصلا اميدي به توپخانه و تانک هاي خودي نداشته باشين . اميدتون تنها به خدا باشه ، راه پيروزي همينه .
- مرحله اول عمليات بيت المقدس ، بسيار حساس بود . حتما بايد از يک کانال عبور مي کرديم و سر پل ذهاب آن طرف کارون را مي گرفتيم . آن شب گردان حبيب ، خط شکني مي کرد .
- چند ساعت بيشتر نگذشته بود که خبر دادند نيروهاي حبيب رسيدند . پشت توپخانه دشمن .
- فرصتي براي شناسايي نبود . از کنار جاده اهواز – خرمشهر ، ستون نيروها را جلو مي برد . هوا تاريک بود .
- انگار کسي دستش را گرفته بود و مي کشيد به طرفي ديگر . احساس کرد نمي تواند مقاومتي بکند . رفت آن طرف ؛ نيروها هم .
- صبح که شد ، ديد عراقي ها در آنجا مينها ي ضد نفر کاشته بودند .
- شب بود . نيروها رسيده بودند . پشت دروازه هاي خرمشهر ، فرمانده محور ، گوشي بي سيم را در ميان پنجه اش فشرد .
- حبيب حبيب ,محمود !
- حبيب به گوشم ؛ امر بفرما !
- خدا قوت ، اون طرفا چه خبر ؟ بچه هات چه کار کردن ؟
- خرچنگاشون حسابي افتادن توتله
- چطوري ؟
- بچه ها با موشک 29 افتادن به جانشون .
- بي سيم هاي قرار گاه ، مکالمه حبيب و شهبازي را پخش کردند . حاج همت ، رو کرد به جمع و ذوق زده گفت : چه کيفي داره توي شب با آرپي جي ، بري شکار تانک !
- گفت : براشون فيلم پخش کنيد ؛ مثلا عمر مختار . پخش کرديم ، خيلي طرفدار پيدا کرد . دوباره پخش کرديم .
- وسط جاده . دست ما بود ، بالا و پايين جاده و دشت رو به رو و دست عراقي ها .
- آسمان هم قرق آنها بود . از زمين و هوا آتش مي ريخت .
- محسن رضايي بي سيم زد : اگه مقاومت نکنين عراقي ها همه تون روي مي زنن عقب ؛ مي ريزن تو کارون .
- حبيب التماس کرد : بچه ها ! جان امام بمانيد پاي کار .
- يکي بلند شد و گفت : مي مانيم و مي جنگيم بعد رو کرد به بقيه و گفت : بچه ها همه مثل فيلم عمر مختار زانوهايمان را ببنديم . همه همين کار را کردند .
- عصر شد . نيروي کمکي نرسيد . اما عراقيا خودشان عقب رفتند هيچ کس نفهميد چرا . حبيب گفت : اجر صبر بچه ها بود . فرشته ها آمدن کمک مون .
- سخت زير بار کسي مي رفتم ؛ الان هم . ولي حبيب کاري کرده بود که با پاي مجروح از بيمارستان فرار کردم ، برگشتم منطقه .
- متوسليان و همداني اعتراض کردند ، گفتند :
- اينجوري دردسر مي شي براي حبيب .
- قبول نکردم ، گفتم بايد برم خط پيش حبيب .
- تا پشم کار مي کرد تانک بود و تانک .
- صدام به فرماندهانش گفته بود به هر قيمتي شده بايد خرمشهر را نگهداريد . آنها هم به جاي نفر ، تانک آورده بودند .
- وقتي نيروهاي گردانش را کشيد جلو و افتاد دنبال تانک ها براي شکار ، انگار افتاده بود توي خياباني شلوغ و پر ترافيک . بگي هول برش داشت ؛ حاشا و کلا .
- گلوله آرپي جي تمام شد .تانک ها آمدند چسبيدند به سينه خاکريز .
- داد زد : نارنجک ... نارنجک بياوريد .
- کشيد رفت بالاي تانک ، دريچه اش را باز کرد . چند تا سبيل کلفت نشسته بودند آن تو . نارنجک را انداخت و سطشان و پريد پايين .
- تانک اول که منفجر شد ، بقيه هم گذاشتند به فرار .
- بهش بي سيم زدم گفتم : ايل گلي شهيد شد .
- منتظر بودم از غصه بترکد . گفت . نگران نباش . خسرو ارژنگي رو مي فرستم .
- تماس گرفتم ، گفتم : خسرو رفت رو مين ؛ شهيد شد .
- انگار گفته باشم خسرو رفته سر چشمه ، آب بخورد ؛ گفت : خوش به حالش ؛ خوش به سعادتش . گريه ام گرفت . گفت : گريه نداره مرد اينجا آسيا به نوبت , همه مون سر صفيم .
- گفت : آقا حبيب : اين عمامه برازنده شماست .
- گفت : حاج آقا اين حرفا رو نزنين ؛ من مخلص شما طلبه هايم .
- با تانک از روي بچه ها رد شدند . حبيب مثل ديوانه ها اين طرف و آن طرف مي پريد ؛ بالاي سرشان مي رفت ؛ شناسايي شان مي کرد .
- به موازات رد شني تانک ، پارچه سفيدي کشيده شده بود روي زمين ؛ خوني و خون آلود . نتوانست خودش را نگه دارد . هاي هاي زد زير گريه .
- پاش تير خورد ولي عقب نمي رفت . گفتم : با چفيه بستن . کار درست نمي شه . گفت : آخه تا خرمشهر راهي نمونده .
- گفتم : مث اينکه زبان خوش سرت نمي شه . بعد با دعواو مرافه نشاندمش ترک موتور و فرستادمش عقب .
- تنگ غروب برگشت خط . انگار اورست را فتح کرده ؛ گفت :
- دلم نيامد تنهاتون بذارم ، قايمکي از بهداري فرار کردم .
- شلمچه واويلاحسين بود . تانک ها کيپ هم مي آمدند .
- من و مهدي را فرستاد آن طرف خاکريز . گفت موشکا رو هدر نديد .
- همه موشک ا را زديم . انگار ب ناخن مي زديم روي سنگ .
- تانک هاي تي 72 بودند .
- کاليبر تانکي ، مهدي را سوراخ سوراخ کرد و تيري هم خورد به کمر من . افتاديم زمين . عراقي ها جلو آمدند . اسارت را جلو چشمام مي ديدم .
- لحظاتي بعد ، حبيب رسيده بود ، کولم کرده بود و دويده بود پشت خاکريز .
- ترکشي هم سرش را گزيده بود .
- يکي از نيروهايش خبر آورد که خودش ديده حبيب ترکش خورده و افتاده داخل کانال و عراقي ها آن کانال و خاکريز را گرفته اند .
- دو سه هفته اي مي شد که عکس هايش در و ديوار شهر را پر کرده بود . مردم براي استقبال از پيکر فرمانده . سياه پوش شده بودند .
- نيمه شب يکي از بپه هاي سپاه دويد توي آسايشگاه صدا زد : بيدار شيد حبيب آمده . گفتند خواب ديدي . گفت : خواب چيه ؟!با اين دو تا چشام ديدمش . گفتند : کجا ؟ تو نماز خونه .
- دويدند آنجا و حلقه زدند دورش . سلام نماز را داد ريختند سر و روي باند پيچي شده اش را بوسيدند . يکي از آن سوپر ساده ها برگشت که : آقا حبيب مگر تو شهيد نشده بودي ؟! لبخند زيبايي زد و گفت :
- هنوز وقتش نشده .
- فرداي آن روز بچه هاي سپاه با خوشحالي تمام ، عکس ها و پارچه هاي سياه را از در و ديوار سپاه پايين آوردند .
- عمو رستم چيزي مي دونه ؟
- اين اولين سوالي بود که پرسيد .
- پدرش را مي گفت .
- گفتيم : نه
- نفسي آزاد کرد و گفت :
- خيالم راحت شد .
- سرش باند پيچي بود . رنگ تو صورتش نبود .
- دکتر در حالي که ترکش نسبتا بزرگي را نشان مي داد گفت : خدا اين جوان را دوباره به شما داده .
- آقاي دکتر ! کي مرخص مي شه ؟
- حالا حالا ها مهمان امام رضاس .
- گفتيم دکتر مي گه بايد فعلا بمونه مشهد .
- توي کتش نمي رفت که نمي رفت . پايش را کرده بود توي يه کفش که :
- جوون هاي مردم دارن اونجا لت و پار مي شن ، من اينجا بخوابم روي تخت .
- کاغذي را نشانم داد . رويش نوشته بود :
- اين جانب حبيب الله مظاهري . در کمال صحت و سلامت عقل اعلام مي کنم من خودم نخواستم در بيمارستان جراحي شوم اگر از عمليات بر گشتم مي آيم و عمل مي کنم .
- گفتم : کي رفته ؟ گفت : پنج دقيقه پيش ؛ جلوي پاي شما !
- گفتم : دکتر ! بايد جلويش را بگيريد . گفت : زياد باهاش صحبت کردم .
- بهش گفتم :مقداري از استخوان سرت بلند شده بايد هکل بشه و قطعه مخصوصي بذاريم َآنجا لا اقل مغزت اسيب نمي بينه .. .اما انگار تو اين دنيا نبود . پاشو کرد توي يک کفش که بايد برم عمليات ، منم گفتم پس بنويس که خودت خواستي .
- خبر که پيچيد ؛ بچه هاي سپاه ريختند مريانج ، خانه عمو رستم . شايع شده بود حبيب شهيد شده و حالا همه خوشحال از زنده بودن او ، گروه گروه مي آمدند عيادت .
- جوان هاي فاميل هم ، بسيج شده بود براي پذيرايي .
- هر کاري مي کردم جز غذاي معمولي چيز ديگري نمي خورد . مي گفتم : آخه بايد تقويت بشي ! قبول نمي کرد. مي گفت : مادر اگه بدوني جبهه چه خبره ؟
- دور از چشم مادر ، شلواري خوني داد دستم و گفت :
- ببر .بشورش ؛ يه مقدار هم شکافته ، بدوزش .
- گفتم : اين همه زحمت مي کشيد ؛ لااقل يه شلوار تازه بگيريد بپوشيد با شوخي و خنده حرف را عوض کرد .
- خبر نداشتيم شب گفتند حبيب توي تلويزيونه .
- همگي ريخنتيم جلوي تلويزيون . داشت درباره عمليات بيت المقدس و آزاد سازي خرمشهر صحبت مي کرد . با همان سر باند پيچي شده و همان کلاه پشمي يشمي رنگ .
- آمد خانه . ذوق زده دويدم طرفش و گفتيم که از تلويزيون ديديمش ؛ اما او انگار نه انگار .
- شروع کرد از گرماي هوا و نوبت آبياري زمين پدر حرف زدن .
- گفتم : اگه درجه اي ، نشاني يا مسئووليتي داري به ما هم بگو ؟
- گفت پدر جان ، درجه و رتبه ما انشا ال.. ؛ شهادته .
- بعد از شهادتش فهميديم فرمانده گردان بوده .
- بهش مي گفتيم : تو اين هواي بهاري ، اين کلاه چيه سرت ؟
- به شوخي و مزاح مي گرفت .
- تا مدتها نمي دانستيم سرش ترکش خورده و باند پيچيه .
- با همان حال و وضعش روزه مي گرفت .
- حتي چند بار قبل از افطار حالش بد شد ؛ اما دست بردار نبود.
- شب آخر آمد خانه ما . برق رفته بود . از در که وارد شد ؛ توي چهره اش نوري ديدم که برام تازگي داشت . دلم ريخت .
- گفتم : داداش به دلم براته که ... و فوري به خودم نهيب زدم : زبانت را گاز بگير دختر !
- بر گشتم پشت سرم ، ديدم رفته سجده . مسجد ؛ پر بود از جمعيت . شب نوزده ماه رمضان بود .
- صبح اول وقت ، گفت مي خوام بروم جنوب . گفتم با اين حال نزارت ؟ ! با اين رنگ زردت ؟!
- گفت : 7، 8 روز بيشتر نمي مانم , زود بر مي گردم .
- جلوي در ، ده تا اسکناس صد توماني از جيبش در آورد و با اصرار گذاشت کف دستم ، گفت : پيش شما باشه بهتره .
- بعد از نماز جمعه ، پشت سر اتوبوس دويدم . دستم به دستش نرسيد . نشسته بود کنار پنجره . تنها دستي برايم تکان داد . يهو دلم لرزيد . بي اختيار رفتم مشهد ؛ حرم امام رضا .
- گفتم : آقاجون ! الان هم مي گم اين پسر ف نوکر شماس ؛ سپردمش به خودت .
- با يه کاميون پر از انگورهاي درشت و تازه آمد جلوي در خانه . قيافه اش نوراني تر شده بود .
- گفتم حبيب جان ، مي ذاري بريم خواستگاري ؟
- نشنيده گرفت . دستش را دراز کرد و خوشه اي بزرگ و براق برداشت داد دستم تبسمي شيرين نشست توي صورتش .
- بعد رفت توي آسمان . آنقدر رفت و رفت که ديگر نديدمش .
- فردا صبح ، دستم به هيچ کاري نمي آمد ؛ دلم شور مي زد . سر نماز دعا کردم خوابم تعبير نشود .
- عمليات رمضان آغاز شده بود . توي گرماي جنوب يه جايي به اسم کوشک .
- صبح که خبر شهادت عليرضا حاجي بابايي را بهش دادن ، زير و رو شد . تا مغرب بيشتر نکشيد . بالاي دژ عراقي ها که رسيد محاصره اش کردن . از يه گردان نيرو چند نفري بيشتر نمانده بود . نشست پشت سنگري بتني . تا تير داشت شليک کرد . بعدش نارنجکي کشيد و پاشد که پرتابش کند اما گلوله اي صفير کشان نشست وسط پيشانيش و افتاد به سجده ....
- الهي رضا بقضائک صبرا علي بلائک لا تعبود سواک ...
- نمي دانم آن شب چه ش بود .
- توي سنگر بعد از نماز عشا رفته بود سجده بلند بلند گريه مي کرد . کنترل خودش را از دست داده بود .
- ماه رمضان بود ، حبيب هم ماه رمضان به دنيا آمده بود .
- رمضان که مي شد . بي اختيار ياد حبيب مي افتادم ؛ اما اين رمضان توي دلم ـآشوبي به پا شده بود .
- تا اينکه ...
- اذان ظهر را مي دادند که دامادم آمد و خبر حبيب را آورد .
- دستم را بي اختيار با لا بردم و گفتم : خدايا رضايم به رضاي تو . پسرم را به راه تو بخشيدم . پاشدم رفتم مسجد . توي راه باورم نمي شد اين من باشم که دارم مي رم مسجد .
- شب ها کمين مي کرديم بياريمش ؛ نمي شد . افتاده بود زير سنگر دشمن . شب بيستم عراقي ها منطقه را آب انداختند .
- جسد حبيب را آب برد کجا ؟ همين قدر مي دانيم که حبيب تشنه شهيد شد .
- خودش مي خواست بر گردد . گفته بود :
- جسم و جانم فداي حسين . هر چه گمنام تر بهتر ؛ هر چه غريب تر بهتر .
- وارد اتاق که شد ، بوي عطر ياس همه جا پخش شد . از صورتش نور مي باريد . شاخه گلي داد دستم . گفتم : قربون قدو بالات برم ، بيا بشين .بغلم کرد و گفت : نه مادر ، عجله دارم بايد برم .
- فردا صبح در زدند . رفتم جلوي در . گفتند : مادر ما از دفتر انقلاب آمديم . اين صد هزار تومان ؛ عيدي آقاست به شما و رفتند .
- حرف افتاده بود که خانواده شهدا را مي برند کربلا . حاج آقا خيلي دلتنگ بود مي گفت : يعني مي شه ما بريم ؟
- در زد و آمد توي حياط . نشست روي پله ها . زبانم بند آمده بود . گفت : شما و پدر دعوت شديد . بياييد منم آنجايم ، پدرش گفت : حبيب جان کجا ؟
- گفت فردا معلوم مي شه .
- ظهري حاج آقا آمد خانه . کبکش خروس مي خواند . گفتم : ها ! چي شده ؟
- گفت : دعوت شديم کربلا ...
منبع:"سيراب از عطش"نوشته ي حسن سجادي پور،نشرعابد،تهران-1383

دوازدهم اسفند ماه 1335 ه . ش در همدان متولد شد . دوران كودكي را پشت سر گذاشت و در سال 1342 وارد دبستان شد. محبت خاصي نسبت به اهل بيت پيامبر بزرگ اسلام (ص) به خصوص حضرت ابا عبدالله الحسين (ع) داشت.
در ماههاي محرم و صفر بيشتر شبها در مسجد به سر مي برد .
او بعد از اينکه مدرك قبولي دوره ي راهنمايي را گرفت وارد هنرستان ديباج شد . در اين دوره به ورزش دو وميداني روي آورد و در چند رشته مثل پرش طول ، دو پنج هزار متر و پرتاب نيزه شركت کرد.او در چند مسابقه موفق شد مدالهايي را کسب کند . بعد از اينکه مدرک پايان تحصيلات دبيرستان را گرفت در سال 1356 به خدمت سربازي رفت .
بعد از گذراندن آموزش نظامي در يكي از پاديگاهاي ارتش در استان آذربايجان غربي خدمت نظام وظيفه را به پايان رساند .
او که از گذشته در مبارزه با حکومت خيانتکار شاه فعاليت داشت ,در سال 1357 که منجربه پيروزي انقلاب اسلامي شد دراستان همدان براي پيشبرد اهداف انقلاب به مبارزاتش شدت بخشيد.
سال 1358 به تهران رفت .در رشته فني تحصيل کرده بود و به اين كار نيز علاقه داشت , به كار نصب شوفاژ مشغول شد. مدتي بعد به همدان برگشت ودر كار پخش روغن و همكاري با بنياد مستضعفان مشغول فعاليت شد .
در اين دوران با همکاري شهيد احسان تقي پور,اقدام به تشكيل پايگاه مقاومت بسيج ناحيه 14 همدان در منطقه ي چمن چوپانها کرد. جنگ تحميلي شروع شده بود و او به دنبال اين بود که در جبهه حضور يابد,حضور در شهر با روح بزرگ و افكار انقلابي او سازگار نبود .
در مرداد ماه 1360 به عضويت سپاه پاسداران انقلاب اسلامي در همدان درآمد. اورا به نام حاج رضا شکري پور مي شناختند ,در حاليکه به سرزمين وحي نرفته بود واعمال حج را نيز انجام نداده بود . به گفته ي دوستان و همرزمانش روح بزرگ او در طواف خانه خدا وسعي صفا ومروه شركت كرده و حاجي شده بود .
در يك مقطع زماني در همه جا از او به نام حاج رضا ياد مي شد , بعد از شهادتش يكي از دوستان نزديك او به نيت ايشان اعمال حج عمره مفرده را انجام داد .
پس از عضويت در سپاه مدتي آموزش نظامي ديد . بعد از پايان اين دوره ي آموزشي به دليل موفقيت در دوره به فرماندهي يکي از گردانهاي آموزشي و مدتي بعد به فرماندهي پادگان آموزشي منصوب شد.
او فرماندهي بود که هر آموزشي را به نيروهاي تحت امر خود مي داد خود نيز رعايت مي كرد.او در پشت جبهه بود اماعلاقه زيادي به شركت در جبهه و جنگ داشت ,در همين مدتي که فرمانده پادگان آموزشي بود موفق شد چند بار در عمليات و خط مقدم جبهه حضور يابد.
او در امر پاكسازي مناطق آلوده كردستان به ضد انقلاب در تيپ ويژه شهدا به فرماندهي سردار شهيد کاوه ,مجاهدات زيادي انجام داد.پس از مدتي به همدان آمد و به فرماندهي پادگان آموزشي قدس انتخاب شد. پس از مدتي انجام وظيفه در اين سمت به خاطر شوق علاقه اي كه به حضور در جبهه داشت به لشکرانصارالحسين (ع) رفت و در عمليات والفجر 5 فرماندهي گردان 151 مسلم ابن عقيل را به عهده گرفت.او در اين عمليات همراه با شهيد رضا محرمي تمام اهداف ماموريت خود را محقق ساختند. هميشه از شجاعت و شهامت همرزمان شهيدش در اين عمليات سخن مي گفت.
با گذر ايام و ضرورت حضور نيرهاي زبده در رده هاي مختلف يگانهاي جنگ اومسئوليت معاون رئيس ستاد لشکرانصارالحسين را به عهده گرفت. پس از مدتي با حفظ سمت مسئوليت واحد آموزش نظامي را نيز پذيرفت .او مسئوليت غير رزمي داشت اما با حضور درعمليات وخطوط مقدم جبهه رشادتهاي غير قابل وصفي از خود نشان داد از جمله در محورهاي ميمك و سومار .
پس از به اسارت در آمدن فرمانده گردان 154 حضرت علي اكبر (ع) سردار رضا مستجيري، رضا شکري پور فرماندهي اين گردان را عهده دار شد و نيروهاي گردان را آماده ي نبرد با دشمنان كرد .
اين گردان با فرماندهي رضا شکري پوردر عمليات والفجر 8 افتخارات زيادي نصيب نيروهاي مسلح ومردم ايران کرد, به جرأت مي توان گفت فرماندهي شهيد شكري پور باعث شد نيروهاي دشمن در جاده ام القصر زمين گير شوند.
بعد از اين عمليات سردار محسن رضائي فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامي در دوران دفاع مقدس گفت:" گردان 154لشکر انصارالحسين(ع) گردنه ي احد را براي اسلام حفظ کرد. دليلش اين بود كه اگر عراق از اين نقطه موفق به پيشروي مي شد نيروهاي ما در ساير محورها در محاصره مي افتادند و در نهايت فاو سقوط مي كرد."
او در اين عمليات مجروح شد, با اصرار زياد او را به پشت جبهه منتقل كردند , در موقع انتقالش به پشت خط مي گفت, روي صورت مرا بپوشانيد تا روحيه نيروها با ديدن من ضعيف نشود. بعد از عمل جراحي در آبادان حاج رضا را به تهران اعزام کردند ,اومدتي در بيمارستان نيروي دريائي بستري بود , دوستان و همرزمانش دسته دسته به عيادتش مي آمدند . وقتي از او جوياي وضع جسمي اش مي شوند مي گويد:"
خوب است ,اين دكترها چرا ما را مرخص نمي كنند, ما باعث زحمت وخرج براي جمهوري اسلامي هستيم چون براي ما پول خرج مي كنند ؛ ما بايد براي انجام وظيفه به جبهه برويم."
در 28 اسفند ماه 1364 او را به همدان منتقل مي كنند تا در منزل خود بستري شود.
او سفارشات لازم را به نيروهاي گردان مي كرد كه مبادا قصور و كوتاهي در مورد جنگ روا بدارند .در ايام فراغت با مادرش صحبت مي كرد و او را به صبر و شكيبايي دعوت مي نمود.
با بي حجابي و بي بند و باري جوانان سخت مخالف بود و از آن رنج مي برد , مي گفت:" مي ترسم ما برويم و اين مسائل منكرات وفساد حل نشود . در صحبت ها يش تاكيد داشت كه پيامها و رهنمودهاي امام بزرگوار را بايد اطاعت كنيم و به حضرت امام عشق و علاقه زيادي داشت. از دروغ و غيبت سخت بي زار بود و مي گفت:" اين دنيا محل آزمايش است ما بايد صبر كنيم از امتحان خوب بيرون بيايم . "
به ديد وبازديد از فاميل و دوستان اهميت بسيار مي داد و هر نوبت كه مي خواست به جبهه برود از همگان طلب حلاليت مي کرد.
برادرش مي گويد:" موقعي كه مجروح و در خانه بستري بود با بچه اش زياد گرم نمي گرفت و وقتي به او مي گفتيم چرا اين كار را مي كني؟ مي گفت: نمي خواهم به من عادت كند."
بعد از بهبودي نسبي و در خرداد ماه 1365 به جبهه رفت . در آن زمان گردان 154 در جبهه خرمشهر مشغول پدافند بود .
نيروهاي دشمن در جبهه ي جزيره مجنون جنوبي عملياتي را انجام داده و دو خاكريز نيروهاي خودي را تصرف مي کنند . از آنجا كه جزاير مجنون براي ايران از اهميت خاصي برخوردار , حاج رضا با عده ي نيرو که در اختيار داشت براي مقابله با نيروهاي متجاوز دشمن به جزيره مجنون اعزام مي شود .او در دفاع از جزاير مجنون به سختي مجروح مي شود.فرمانده لشکر اصرار مي كند او برگردد عقب اما حاج رضا قبول نمي كند و اظهار مي دارد ما در جزيره هزاران شهيد داده ايم و سزاوار نيست آنجا را از دست بدهيم .
او در شب عمليات كه به قصد تصرف خاكريزهايي تصرف شده توسط دشمن
در بيست وهشت خرداد 1365 از ناحيه دست و پا مورد اصابت تركش قرار مي گيرد اما به پشت جبهه برنمي گردد تا عمليات به نتيجه برسيد و خاكريزهاي مورد نظر پس گرفته شود.او به وعده اش عمل مي کند ومواضع سقوط کرده را دوباره از دشمنان باز پس مي گيرد,اما در صبح روز عمليات در حاليكه از مواضع تصرف شده پدافند مي كرد ,از ناحيه سر مورد اصابت گلوله غناسه دشمن قرار مي گيرد و به درجه عظيم شهادت نايل مي شود.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيتنامه
بسم الله الرحمن الرحيم
و ما استمر الامن عندا... العظيم
به نام خدا ,خدائى كه هستى بخش است و روزى ده ,خدائى كه تمام صفات و كمالات را براى انسان خلق كرد و سپس او را در بهشت اعلا جاى داد و ياد بى توفيقان را در اسفل السافلين ، خدايا مرا از زمره ي بندگان درگاهت قرار بده .
با درود و سلام بر مهدى موعود صاحب عصر و زمان (عج) و با سلام بر خمينى بت شكن و با درود بر شهداى به خون خفته از صدر اسلام تا كنون . با درود بر شما امت شهيد پرور كه هميشه در صحنه ايد و اميدوارم كه تا انقلاب مهدى نهضت را ادامه دهيد انشاءا....
خدايا تو خود شاهدى كه چگونه ظالمان و ظلم صفتان اين ملتهاى مستضعف را در بند مي كشند و بر آنها قلدرى مي كنند وليكن هيهات من الذله, اين امام ما به كمك و يارى خودش و با هميارى ياران وفادارش و پشتوانه اين ملت شهيد پرور, بر دهان ياوه گويان و زورگويان زدند و گفتند كه ما نيز مانند حسين و يارانش كه تا آخرين قطره خون جنگيدند و حتى كودك شش ماهه را نيز نثار كردند, نداى تن ندادن به ذلت را سر مي دهيم و مي گوئيم: اى آمريكا و اى شوروى و اى ديگر ابرقدرتها بدانيد و آگاه باشيد تا ظلم هست و تا پرچم سبز لا اله الاالله بر جهان طنين نيفكند, مبارزه خواهيم كرد. آرى به قول امام عزيزمان كه مي فرمايد: براي اسلام دعوا داريم و همچنين است و ما هيچ آرزوئى به جز پيروزى اسلام نداريم. پس بايد خون داد و حال كه كاروان شهدا در حركت است ما نيز از خدا خواستيم كه دنباله رو اين كاروان باشيم. بايد كه خدا ما را هم بپذيرد و شكر خدا كه در اين راه رفته اييم ,ديگر خداوند مى داند و ملائك مقربش كه شهيد گشته اييم يا نه .
شما اى برادران پاسدار بدانيد كه مسئوليت بس سنگين است و دشوار ، راه دراز ، مقصد مقدس و هدف نيز بسيار مقدس است و شما كه با گرفتن دست و ياري از روحانيت ، پيشرو اين راهيد, كوشش كنيد و مبادا كه مغرور شويد زيرا تا آنجا كه به جبهه برويد و جهاد كنيد, در راه خدا و آنگاه كه خداوند تبارك و تعالى پذيرفت شهيد شويد تازه وظيفه را انجام داده ايم و خداوند نيز بر رسول خدا(ص) چنين فرمود كه تو وظيفه ات را انجام بده. حالا مردم مى خواهند بپذيرند يا نپذيرند و آن بيچارگانى كه توفيق از آنها سلب شده و لياقت شركت در جبهه را ندارند ,بدانند كه سعادتى بس بزرگ است و شهادت عظيم تر از همه آنها ، اى امت شهيد پرور بدانيد كه خداوند انسانها را هميشه مورد امتحان قرار ميدهد ,منتهى در سطح علم و آگاهى و صبر و مقاومت همان انسانها ، مثلا امتحان حضرت ابراهيم اين است كه در آتش قرار مي گيرد. وقتى ملائكه تقاضا ميكنند كه به او كمك كنند وليكن او نمى پذيرد تا اينكه خداوند آتش را بر او گلستان مى كند و امتحان ما در اين مرحله از زمان ,جنگ است ؛جنگى كه امام عزيزمان مي فرمايد :جنگ بين تمامى كفر با تمامى اسلام است پس وصيت من به شما اين است كه امامان را تنها نگذاريد و پشتيبان او باشيد و از اهداف مقدس او غافل نشويد و همچنين ياران صديق و مقاوم و استوار امام را و بدانيد كه ما اكنون در حال امتحانيم و اين امتاع دو روزه دنيا را بر آخرت كه قرآن مي فرمايد: مي دانيد كه خداوند هيچگاه به وعده اش خلاف نمي كند ؛نفروشيم.يك مسئله مهم كه ما بايد در آن بينديشيم اين است كه ببينيم حق كيست و چيست آيا قرآن حق است يا نه ,خوب حال كه حق است پس كليه ابرقدرتها خلاف آن عمل مي كنند ، كفروا الحاد و نفاق و فساد در تمام كشورها اين را مشخص مي كند پس حال كه تمام آنها با ما روبرو شده اند پس ما حقيم ,چون در مقابل آنها با آن فسادها قرار گرفته ايم و بدانيم كه در اين دنيا مسافرى بيش نيستيم و بايد در آخر نتيجه اعمال نيك و بد خود را ببينيم. اميدوارم كه خداوند همه ما را به راه راست, راه اولياء و انبياء خود هدايت كند و ما را آنى و لحظه اى به خودمان وامگذارد و به امام عزيز ما طول عمر عنايت گرداند.
والسلام عليكم و رحمته الله و بركاته رضا شكرى پور 22/12/62
هرگز نميــــرد کسي كه دلش زنده شد به عشـــــق
ثبت است بر جريده عالــــــــــــــم دوام مـــــا

خاطرات
همسر شهيد:
در سال 1362 خداوند به ايشان فرزندي عطا نمود كه نامش را محدثه گذاشتند و چون تاكيد زياد بر حجاب داشتند .از يكسالگي حجاب كامل را ياد گرفته بود و هميشه موقع وضو گرفتن و مسواك زدن محدثه را همراه خود مي برد تا او هم ياد بگيرد و هم عادت كند و در اين اواخر علاقه شديدي به هم پيدا كرده بودند, طوري كه از خواندن سرودها و اصول دين و چيزهاي ديگر محدثه لذت مي برد. در اوائل تولد محدثه ايشان يك جز از قرآن را از بر كردند و ثواب آن را به محدثه هديه نمودند و البته در آن موقع هم در جبهه بودند و اينكار را در جبهه انجام دادند .
با مادرش بسيار مهربان بود. هميشه او را به صبر و شكيبائي دعوت مي كرد بالاخص زماني كه مجروح بود و در منزل بستري بود, به قدري با مادرش در رابطه با شهادت و مقام شهيد و ارزش شهدا صحبت نموده بود كه بعد از شهادت مادرش چندان بي تابي نمي كرد و اظهار مي داشت كه ايشان نهايت خواسته اش در شهادت بوده است .در ايام مرخصي كه در همدان بود شبها ساعت يك يا دو بعد از نيمه شب براي اقامه نمازشب بيدار مي شد و به نماز و دعا و راز و نياز و گريه و زاري با پروردگارش مشغول مي شد و يكي از دلائلي كه در شهادت هيچيك از دوستانش گريه نمي كرد همين كه ايشان گريه هايش را شبها و در راز و نياز با پروردگار مي‌كرد .

برگرفته از خاطرات شفاهي خانواده و دوستان شهيد
دلو لاستيکي را انداخت توي چاه.
بعد با زور و زحمت کشيدش بالا. نفسي تازه کرد و گفت:
بيايين وضو بگيرين.
مادر از گوشه حياط صداش زد:
شير آب که هس.
آستين هايش را با لا زد: توي چشمهاي درشتش يه چيزي برق مي زد.
گفت: وضو با آب چاه يه صفاي ديگه اي داره.
هنوز سيزده سالش نشده بود.
بازي تمام شد. از گرما له له مي زديم. دويديم سرچشمه آب. رضا آب نخورد. فقط صورت شست.
گفتم: آب خنکيه!
و زير چشمي نگاهش کردم.
چيزي نگفت صورتش گل انداخته بود.
گفتم: نکنه روزه اي؟
لبخند تلخي زد.
مثل اينکه ماه رمضونه!
گفتم: حالا که تکليف نشديم.
گفت خوب و بد رو که مي فهميم. روزه خوبه، خدا دوست داره.

معلم فارسي بود. از حرف زدنش اشکال مي گرفتيم. بين هر چند کلمه مي گفت:!...
گفتم: ببين الآن مگه!...
معلم گفت:... !
رضا خنده اش گرفت. معلم با اٌردنگي انداختش بيرون.
فهميد که من مقصرم. گوشم را گرفت پرت کرد توي راهرو.
گفت: بگيد شکري پور بياد داخل.
جواب دادم: آقا اجازه از دماغش خون اومده.
داشت توي حياط، کنار شير آب، صورتش را مي شست.
گفتم: آقا معلم بد جوري زد.
گفت... !
باز زديم زيرخنده.

از مدرسه که مي آمد کيفش را مي گذاشت گوشه اي و مي رفت باغ، کمک پدرش. تابستانها صبح تا عصر آنجا بود. خستگي سرش نمي شد.
تا مي ديد ول شديم کوچه. مي گفت: بيايد فوتبال!
نمي خواست بريم تو خط هاي ديگه.
اون موقع نمي فهميديم.
بابا ننه ها وقتي مي فهميدند با رضايم خيالشان تخت مي شد.
ديگه حرفي نمي زدند.

تابستانها کار مي کرد. پول در مي آورد. هميشه هم دست به جيب بود. کسي نياز داشت، بهش مي داد. نمي بخشيد. مي گفت: قرضه، اگه داشتي بر گردون.
نمي خواست کرامتشان از ببين برود.
يه دوچرخه تر و تازه خريده بود با پول کارگري. همون روز اول گفت:
بازي کنيد. عصري بياريدش در خونه.
نامردي نکرديم. هفت نفري سوار دوچرخه شديم. راننده ناشي بازي در آورد با سر رفتيم توي کانال آب. از دو چرخه هم يه چرخ ماند و يه فرمان کج.
رفتم خانه شان. آمد جلوي در. ديد سرم باند پيچيه. هول کرد:
چي شده؟ بقيه کجان؟
گفتن: بيمارستان.
گفت: واستا که اومدم.
گفتم: رضا دوچرخه ات...
گفت: بي خيال فداي سرتون.

تابستان بود.
گفت: مي آيي بريم کار؟
موتور چاه را بيرون مي کشيديم. تعميرش کرد. تنها يه واشر مي خواست.
چقدر شد؟
قابل نداره 20 تومن.
20 تومن! ؟ به من گفتند صد تومن مي شه.
حلال واريش همون 20 تومنه.
ده تومن مال تو، ده تومن هم مال منه.
گفتم: کاري که نکردم، تماشا کردم.
گفت: زحمت کشيدي، کمک کردي.

فهميده بود دستم خاليه به مادرش گفته بود خودم مي رم اتاقش و رنگ مي زنم.
صبح اول وقت آمد خانه يه سطل رنگ دستش بود و کيسه اي پر از وسايل نقاشي.
ظهر که شد گفتم: آقا رضا! ناهار حاضره. گفت: نماز و مي خونم بعد.
آن موقع هنرستان درس مي خواند، رشته تأسيسات. تا دلت بخواد سليقه داشت. آچار فرانسه فاميل بود.

تابستانها مي رفتم شيرواني کوبي.
گفت: منم ميام.
گفتم: بلد نيستي.
گفت: ياد مي گيرم.
بعضي مشتري ها فکر مي کردند استاد کاره. به قد و قوارش هم مي خورد.
بهش مي گفتن: اوستا رضا. کار را حسابي گرفته بود مي گفتم نون ما رو آجر نکني؟ مي خنديد مي گفت: نترس! اول مهر بشه بر مي گردم هنرستان، سر کلاس و درس.

فوتبال که بازي مي کرديم. رضا خط حمله مان بود. بهش مي گفتيم پا طلايي.
تا تنگ غروب بازي مي کرديم. اصلاً هم سير نمي شديم. اذان مغرب که مي شد توپ را شوت مي کرد طرف ما و خداحافظ.
مي رفت مسجد. ما هم يکي يکي ول مي کرديم و مي رفتيم دنبالش.
آمد خانه دسته مدالهاي ورزشي اش را آويزان کردم ديوار.
سِگرمه هايش رفت تو هم: چت شد؟
گفت: مادر من خجالت مي کشم به هم بگن قهرمان. قهرمان واقعي اونان که توي خيابونها دارن با شاه و دارو دستش مي جنگن، شهيد مي شن.


توي پايگاه محل، کلاس کشتي کج راه انداخته بود. يکي از بچه ها پايش شکست. و خيلي ناراحت شد. رفت ماشين پدرش رو آورد و بردش بيمارستان و تا چند روز فقط دنبال کار اون بود.
رفت گفت: کلاس تعطيل! گفتند: حيفه! گفت: حيف پاي نازنين رفيقمان بود که ناقص شد.
يه بزرگي که خيلي هم قبولش داشت گفته بود: کشتي کج ديگه چه صيغه ايه؟
همين کشتي ايراني خودمون مگه چشه؟

گفت :مي آي سپاه؟!
چشمانش از خوشحالي برق زد، من بيام سپاه؟ يعني مي شه؟
خودش معرف او شد زير برگه عضويتش نوشت:
اينجانب گواهي مي دهم آقاي رضا شکري پور از اعضاي فعالين پايگاه براي عضويت در نهاد مقدس سپاه پاسداران لياقت داشته و با تمام وجود در راه حفظ انقلاب اسلامي تلاش خواهد نمود.
احسان تقي پور
خرداد ماه 1360
يک ماه بعد خود معرف شهيد شد.
پدر نداشتيم. من براش پدري مي کردم.

يه روز آمد گفت: داداش! اين زندگي معمولي براي من ارزش نداره مي خوام برم سپاه.
حرفي نداشتم. گفتم: خدا پشت و پناهت باشه؛ برو
در پايان دوره آموزش پاسداري، ممتاز شناخته شد. انتخاب کردنش همانجا ماند و بشود مربي تاکتيک.
خلاقيت و قدرت بدني از او يک مربي بر جسته ساخته بود.
خيلي ها افتخار مي کردند شکري پور مربي آنها باشد.

نرسيده، همان جلوي در رگباري بست زير پايشان. هاج و واج شدند و لباسهاي تر و تميزشان خاک آلود شد. اول بسم الله حسابي حال گيري کرد. چند نفري ول کردند و رفتند.
شب جمعشان کرد و بعد از عذر خواهي، شير فهمشان کرد که:
اينجا آموزشگاه نظاميه با يه برنامه جدي. اگه اينجا کم بياريد بهتر از اينه که پيش دشمن.
صبحگاه فردا اونا که در رفته بودند، ايستاده بودند صف اول؛ قبراق و با نشاط. هفته اول: فقط لباس نظامي، هفته دوم؛ اسلحه، هفته سوم، حمايل و کوله و قمقمه، هفته چهارم: آب پر مي شد توي قمقمه ها، هفته پنجم:
کوله ها پر مي شد از قلوه سنگ.
اسلحه ها بر دوش، حمايل بسته، قمقمه ها پر از آب و کوله ها پر از قلوه سنگ.
خودش هم مثل بقيه. مي ايستاد جلوي ستون و قدم رو مي بردشان بيرون پادگان، توي کوه و کمر.
روز اول: يک کيلومتر روز دوم: دو کيلو متر، روز سوم...
بعضي اوقات در اوج تشنگي و خستگي داد مي زد: همه اين کار را بکنند، بعد قمقمه ها را باز مي کرد قل قل قل آبش رو مي ريخت روي زمين.
عده اي از دستش شاکي شده بودند. گفتند: مي ريم پيش فرمانده پادگان و زير آب اين مربي سختگير و سنگدل را مي زنيم.
با دست اشاره کرد و در نيمه باز اتاق فرماندهي.
بيرون! بيرون! شما بايد بريد دست شکري پور رو ببوسيد. او بلده چطوري پاسدار رسمي بسازه!

هوا سرد و باراني بود. تازه وارد گروهان آموزشي شده بودم. آمد داخل آسايشگاه و صدا زد: برادرا بشمار سه. با تجهيزات، بيرون محوطه به خط شن!
آمد جلوي صف ايستاد حرف نمي زد. نگاه مي کرد. همه کلاه و دستکش هايشان را بيرون آوردند و دوباره خبر دار ايستادند. به بغل دستيم گفتم: حالا که دستور نداده. همانطور که خبر دار به جلو نگاه مي کرد گفت: دستور نمي خواد که. وقتي خودش بدون کلاه و دستکش مي آد يعني کلاه و دستکش ها را در بياريد.

پشت پادگان ابوذر سر پل ذهاب؛ ارتفاعي بود با شيبي وحشتناک، نزديک قائمه.
به نيمه راه نرسيده همه بريدند. تنها او بود که با کوله و تجهيزات تا بالاي قله را يک نفس رفت و خم به ابرو نياورد.

نگاهي انداخت به ميدان صبحگاه. همه لباس نظامي پوشيده و گت کرده به صف ايستاده بودند؛ جز يه نفر که با لباس شخصي گل منگلي اش شده بود تابلو.
اين چه وضعشه؟! پس لباسات کو؟
تقصير ما چيه؟ تدارکات ميگه هيکلت خيلي گندس. اندازه تو لباس و پوتين پيدا نمي شه.
بردش شهر. دکان به دکان تا يه دست لباس نظامي اندازه اش پيدا کرد.

اشک بچه ها را در آورده بود از بس سخت مي گرفت. مي گفت پاسدار بايد فولاد آبديده بشه.
روزه آخر دوره، دست به سينه ايستادم در پادگان. حلاليّت مي خواست. پلک که مي زد اشک پر مي شد تو چشماش.

پوتين هاتو در بيار برو کنار اون درخت بايست.
حاجي من که منظوري نداشتم.
لبخند تلخي زد: اگه منظوري داشتي که مي فرستادمت بري پي کارت.
حالا يا الله پوتين ها رو در آر.
از خشم سرخ شده بود:
بچه هاي مردم و پا پتي فرستاده تو برف و يخ که مثلاً تنبيه شون کنه! بابا شما مربي هستيد نه شکنجه گر! هر چيزي حسابي داره کتابي داره.
از خجالت سرخ شد.
خدايا توبه. بايد برم بيفتم روي پاهاش که مثل بقيه و جلو تر از اونا پاپتي روي برف ها مي دوه.

مي گفتيم: شما مربي پادگان هستيد؛ وقتِتون ارزش داره.
مي گفت: وقت من هدر نمي ره. با بچه ها حرف مي زنم، به درد دلشون گوش مي کنم. براي کلاس هام برنامه ريزي مي کنم. و... خلاصه توي صف غذا ايستادن هزار و يک خاصيت داره که شما نمي دونيد!
و ريز ريز مي خنديد.

دکتر بهشتي و يارانش که شهيد شدند بچه ها بي تابي مي کردند.
دستور داد همه نيروها با لباس رسمي سپاه آماده حرکت شوند.
توي ميدان اصلي شهر، ستون پاسداران به همراه مردم عزادار، با مشت هاي گره کرده شعار مي دادند و اعلام حضور مي کردند:
بهشتي بهشتي با خون خود نوشتي
استقلال آزادي جمهوري اسلامي
همانجا سخنراني کرد و گفت: خواب خوش، منافقين هيچگاه تعبير نخواهد شد تا ما هستيم در اين کشور امام زمان ,جايي براي آنها نيست.

چند تا سهميه حج داده بودند سپاه. يکيش مال او بود.
بهش گفتم: رضا خوش به حالت! من تو خواب هم نمي بينم برم مکه.
آمد گفت: تو بقيع يادم مي کني؟
گفتن خاک عالم! بقيع؟! من؟!
گفت: آره ديگه
گفتم: چطوري؟
گفت: خيلي ساده
رفته بود به جاي اسم خودش، اسم مرا نوشته بود.
من رفتم حج و از آن روز به بعد بچه ها بهش گفتن: حاج رضا.

شبهاي دوشنبه و پنج شنبه توي سپاه اعلام کرد:
روزه گيراش اسمشون و بِدن مسئول شب تا تدارکات سحري ببينيم.
مي گفت: اين چيه هر کس براي خودش سحري مي خوره؟
سحر که مي شد همه را جمع مي کرد دور يه سفره تا دل هايشان به هم نزديکتر بشه.

آمده بود خواستگاري.
گرفت از يقه کتش و تکان داد. گفت: منم و اين يه دست کت و شلوار و حقوق مختصري که از سپاه مي گيرم. فکر کن ببين مي توني با اين وضع بسازي.
وقتي هم که پاشٌد بره گفت: جبهه مجروح شدن داره اسير شدن و شهيد شدن داره. خوب فکراتون بکن بعد تصميم بگير.
منزل پدر عروس سه کوچه پايين تر از خانه پدر داماد بود.
توافق کردند عروس را پياده ببرند.
چقدر ساده و با صفا بود کاروان عروس. بوي اسپند همه جا پيچيده بود.
دم به دم در همه دم بر گل رخسار محمد صلوات.

تازه ازدواج کرده بود ولي بيشتر اوقات منطقه بود گفتم:
خوب دوام آوري ها!
از خانمش تعريف کرد. گفت: بهش افتخار مي کنم خيلي با شهامته.
اينجا که هستم خيالم راحته راحته.

دوست نداشت نيروها عاطل و باطل باشند. موقتاً مستقر شده بوديم توي اردوگاهي نزديک اهواز. از گرماي وحشتناک آنجا، دست و پاي همه را بسته بود.
گفت: اين طوري نمي شه که پلاس بشن زير چادرها.
رفت چند تا اتوبوس و ميني بوس آورد گردانها را نوبتي مي برد آموزش شنا، توي دز.
هي داد زدند: گرما زده مي شيم. به اين هوا عادت نداريم. محلشان نگذاشت. چند روزي که گذشت نشاط و شادابي به نيروها بر گشت.
گرما غوغا مي کرد. پيک ستاد آمد دم در چادر. گفت: حاج آقا اين نامه کد نداره گفت: کد، کد به چه دردش مي خوره توي اين گرما! ؟
همين جوري ببرش اهواز.
هاج و واج راهش را گرفت که برود. صداش زد بابا بيا شوخي کردم.

هواپيماهاي عراقي مثل مور و ملخ چرخ مي زدند و بمب مي ريختند.
همه را فرستاد داخل سنگر ها. فقط خودش مانده بود. يکي از دريچه سنگر سرک کشيد بيرون. وحشت کرده بود:
مي خوايد خودتان را شهيد کنيد.
نه! احساس خطر نمي کنم که دنبال پناهگاه بگردم.
و رفت نشست داخل چاله اي که تا کمرش را در خود جاي مي داد. کلاه آهنينش را روي سر جابجا کرد و با چشمانش هواپيماهاي دشمن را که چرخ مي زدند دنبال کرد.
شهامتش آنجا يک گردان را از وحشت و سر درگمي نجات داد.

تازه وارد لشکر شده بودم. گذرم افتاد به آشپزخانه. ديدم يه نفر وردست آشپز، ديگ ها را جابجا مي کنه. فرداش دم در ستاد همان شخص را ديدم که جارو مي زد.
شب جمع شديم. حسينيه اردوگاه. رئيس ستاد لشکر مي خواست سخنراني کنه. باز همان شخص بود که آمد و رفت پشت تريبون و تا دقايقي جمعيت پر شور فرياد مي زد: فرمانده آزاده، آماده ايم آماده...

بار اولي که ديدمش چنان صميمي و پر احساس بر خورد کرد که انگار سالهاست مي شناسمش. به رفيقم که معاونش بود. گفتم: رئيست از اين جنگ جان سالم به در نمي بره! گفت: چطور مگه؟ گفتم: قيافه اش، برخوردش، حرکاتش؛ همه داد مي زنه که ماندني نيست. ريز خنديد و گفت: مگه علم غيب داري؟! گفتم دلم اينجوري گواهي مي ده.
و زل زدم تو چشماش:
تازه خودت هم...

رضا محرمي معاونش بود که زود تر از خودش رفت کربلا زيارت امام حسين (ع )
معاونش بود. مثل برادر دوستش داشت. حالا که شهيد شده بود کسي پا جلو نمي گذاشت بره بهش بگه. آخرش مسئول تبليغات گردان را انداختند جلو و گفتند کار خودته!
پشت خاکريز نشسته بود. گهگاه نيم خيز مي شد و با دور بينش، آن طرف را ديد مي زد. دشمن آتش سنگيني مي ريخت. رسيد بهش و بدون مقدمه گفت : حاجي! رضا محرمي شهيد شد.

دوربين را پايين آورد و ناباورانه پرسيد: شهيد شد؟ کمي اخماش رفت تو هم. اما به روي خودش نياورد. بعد انگار نه انگار اتفاقي افتاده برگشت که: حالا چرا اينجا نشستي پاشو برو دنبال کارت.
شب توي سنگر، مشک اشکش سوراخ شده بود؛ آي گريه مي کرد! آي ناله مي زد!
گفت: حاج آقا با اجازه شما.
و بلند شد و ايستاد جلو صف نمازگزاران.
يکي از برادران سپاه که چند روزيه شهيد شده، تو وصيتنامه اش نوشته دو ماه روزه قضا داره. حالا هر کسي حاضره فيضي ببره بعد از نماز عصر بياد تا اسمش رو بنويسم.
گفت: ديگه بسه از شصت روز هم با لا زد. اجرتون با خود خدا!

از سر شب خودش نشست پشت فرمان. صبح که شد زد کنار و براي نماز بيدارمان کرد. وقتي ايستاد به نماز به اصرار پشت سرش صف بستيم؛ همان جا کنار جاده.
سجده آخر را خيلي طول داد. ترسيديم آفتاب بزند. سر از سجده برداشتيم و سلام داديم. اما او همچنان در سجده بود، دل دل مي کردم که چه کنم؟
آخرش رفتن جلو و آهسته صدايش زدم.
تا عصري از دستمان عصباني بود. مي گفت: به شماهم مي گن رفيق. چرا بيدارم نکرديد؟

برام تعريف کرد مأموريت رفته بوده قم. سوار تاکسي مي شه بره حرم. مي بينه پول همراهش نيست. مي گه نگه داريد پول همرام نياوردم. راننده مردانگي مي کنه و تا خود حرم مي رسوندش.
پرسيدم: شما که پول نداشتي چرا سوار شدي؟
گفت: تو جيبام چند هزار توماني بود ولي مال سپاه بود.

صياد شيرازي، مسئولان لشکر را دعوت کرده بود قرار گاه؛ جشن نيمه شعبان.
جمعيّت را کنار زدم به صياد برسم. آن جلو مچم را گرفت و گفت:
کجا؟ گفتم: يه عطره مي خوام بدمش به صياد. گرفت و بو کرد.
چشماشو بست و نفس عميقي کشيد:
به به چه بويي داره!
گذاشت تو جيبش. گفتم: نمي ذارم ببري! گفت: من به دردت مي خورم! فردا که شهيد بشم غصه مي خوري ها!
کوتاه نيامدم.
آخر مراسم رفت پيش صياد. گفت اين عطر رو دوستم براي شما آورده ولي چون خيلي خوش بو بود نتوانستم ازش بگذرم. صياد گرفت و بو کرد، بعد دو دستي برگرداندش به حاج رضا و با لبخند گفت: تقديم به شما سرباز امام زمان.

سعيد ثمري – مسئول گروهانشان – رزمي کار بود. بهش گفت: براي بچه ها کلاس بذار، خودمم مي آم.
ثمري شد مربي و وحدتي هم کمک مربي.
سر کلاس با بغل دستي اش شوخي کرد؛ هر دوشان خنديدند. ثمري، وحدتي را صدا زد:
يکي بزن به حاجي!
وحدتي که آخر صف ايستاده بود با ايما و اشاره فهماند که نمي زنم. ثمري ناراحت شد:
مي گم بزن ديگه!
وحدتي زير بار نرفت. خودش رفت پشت سر حاجي و با لگد کوبيد وسط گرده اش. گفت حواست را جمع کن. فرمانده گرداني باش! اينجا من مربي ام و تو شاگرد.
بقيه حساب کار دستشان آمد.
بعد از کلاس آمد دست انداخت گردنش.
حاجي ما خيلي مخلصيم ها. کلاس رزميه ديگه، پيشنهاد خودت بود!
او هم لبخند زد و گفت: از جديّتت خوشم آمد.

راننده پکر و ناراحت خزيده بود گوشه سنگر.
سراغش را گرفت. گفتند: او نجاس انگار کشتي هاش غرق شده با کسي هم حرف نمي زنه.
دو نفر از بچه هاي گردان را صدا زد. پاکتي داد دستشان و گفت:
همين الآن راه مي افتيد مي ريد کرمان. تعجب کردند:
کرمان؟!
راننده از خوشحالي دور حاجي مي چرخيد.
اگه شما نبوديد افتاده بودن زندان.
حاجي اما متواضع مي گفت:
کاري نکردم. وظيفم بود.
راننده بيچاره تقصير نداشته. رفته بود مأموريت کرمان که يه نفر مثل اجل معلق مي پره وسط خيابان و دراز مي شه روي زمين. کولي بازي در مي آره. پول کلاني مي خواد اما حقوق حاج رضا آنقدر برکت داشت که طرف را راضي کنه و از شر شيطان پايين بياردش.

نشسته بود بغل دستم. مي بردمش اهواز: جلسه قرار گاه. ديدم داره دير مي شه.
کار ماشين را گرفتم. بوق پشت سر بوق. سبقت گرفتم. مردم مثل مور و ملخ از جلوي ماشين مي پريدند چپ و راست. يهو بر گشت طرفم. سرخ شده بود. گفت: آقا جون من! اگه اونا بترسن، اين حق الناسه، باباتم نمي تونه جوابشون و بده.
دور تا دور حلقه زده بودند توي چادر و قرآن مي خواندند. او هم گاهي اشکال مي گرفت و نکته اي نجويده مي گفت.
گفتم: مبارکه! مربي عقيدتي هم که شدي!
گفت: اين اهميّتش از رزم خيلي بيشتره. اگه اين درست بشه، جنگ ما هم مي شه جهاد.
تند تند سبقت مي گرفتم. ماشين هايي که از رو برو مي آمدند برايم چراغ مي دادند.

چاره اي نبود. جلسه مهمي در اهواز داشتيم.
کمي دير رسيديم. اما رسيديم. به بچه هاي قرار گاه گفتم: همه شو تخته گاز آمدم. حاج آقا بر گشت گفت: انگار حاج مهدي توي اين مسير قبلاً مسافر کشي مي کرده! گفتند چطور مگه؟ گفت: آخه توي راه که مي آمديم راننده هايي که از روبرو مي آمدن براش چراغ مي دادن!

با نيروهاي قرار گاه رفته بود شناسايي. پشت سر هم از خاکريز سرک مي کشيد تا جلو را نگاه کند. ستواني آنجا بود که هي مي گفت:
برادر کمي پايين تر بيا! مي زنن سرت مي ره ها!
آمد گفت: ببين جناب! يه پاسدار وقتي لباس سبز پوشيد از همون وقت سرش رفته. من چند ساله که سرم رفته.
و دوباره رفت نشست بالاي خاکريز.
توي صحبت هايش هميشه جبهه را به کربلا ربط مي داد. مي گفت:
جبهه بدون کربلا بي معناست و رزمنده دور از امام حسين بي چاره.
اگه اين ها نباشه ما با پارتيزان هاي جنگ جهاني دوم هيچ فرقي نداريم.

پاتک سنگيني بود. همه آتش دشمن قفل شده بود روي محور گردان حاج رضا.
فرمانده محور کناري نگران شده بود. بي سيم زد:
از ما کمي ساخته اس؟
گفت: دعا کنيد کم نياريم.
چند ساعت بعد، مقاومت شديد آن ها، پاتک سنگين دشمن را در هم شکست. ذوق زده گفت: ديديد؟ تأثير دعا رو ديديد؟
پاتک دشمن تمام شدني نبود. نتوانست يکجا بنشيند. پا شد و سنگر به سنگر طول خاکريز را پيمود. داخل هر سنگري چند دقيقه اي مي ايستاد و به آنها دلگرمي مي داد، راهنماييشان مي کرد.
آنروز بسيجي ها با گرمي نفس حاج رضا تا آخرين گلوله جنگيدند.
گردان که از عمليات بر گشت، پيشنهاد داد براي شهدا فاتحه بگيريم.
بچه هاي گردانهاي ديگر، نوحه خوان آمدند. خودش ايستاده بود دم در چادر، خوش آمد مي گفت؛ کفش ها را جفت مي کرد.

برو بچه ها رو جمع کن ببر اصفهان. مراسم يکي از شهداي گردان.
راننده خسته شده بود. رفت نشست پشت فرمان. تا خود اصفهان يک نفس گاز داد.
فهميدند فرمانده پسرشان بوده. پدر شهيد دست انداخت گردن حاجي و هق هق گريه کرد. همه فاميل حلقه زدند دورش. ازش مي خواستند از جبهه و شهيد شان بگويد.
خورشيد غروب کرد. تا تهران راهي نبود. گفت براي نماز که نگه نمي داره لااقل اذاني بگم. بعد شروع کرد با صدايي آرام اذان گفتن به لا ا له الا الله که رسيد صورتش از اشک خيس خيس بود.

افتاده بود به پول جمع کردن. سراغ خيلي ها رفت و اعتماد مي کردن. پول مي دادن. اگر هم نمي گفت براي ساختمان در مانگاه محله سرباز مي دادند. مي دانستن حاجي هميشه دنبال کار خيره.
از بچه هاي فاميل غافل نمي شد. فرصتي پيش مي آمد جمعشان مي کرد جلسه قرآن راه مي انداخت. يکي شان صداي خوبي داشت. بهش گفته بود: يه وقت قرآن رو براي صدات نخواني ها. قرآن رو فقط براي خدا بخون.

نامه رسان بسته اي آورد در خانه. از جبهه بود. گرفت و بازش کرد:
چند جلد کتاب نهضت سواد آموزي به همراه يک ياد داشت.
گفت: اين کتابا رو رضا براي شما فرستاده.
تعجب کرد:
من که سواد ندارم مادر جون!
گفت: خوب فرستاده که بخوني و با سواد بشي.
ريز خنديد و گفت: آخه سر پيري و سواد؟

نوشته بود: همسر عزيزم! اگه روزي يک ساعت با مادر کار کني ممنونت مي شم.
آفتاب نزده، توي ساحل گتوند مي دوانده شان. پا به پايشان مي دويد و سرود مي خواند. بچه ها تکرار مي کردند. از گوشه و کنار صف صداهايي مي آمد:
حاجي! پرچم و بخون!
وقتي با صداي رسا و گرمش سرود پرچم را مي خواند، شوري توي دل بچه ها مي انداخت. همه تکرار مي کردند.
پرچم... پرچم...
پرچم خونين اسلام در دست مجاهد مردان.
تا بانگ عاشورا به گوش است.
خون شهيدان در خروش است.
ديگر تا هرکجا که مي گفت مي دويدند.

گفت: بچه ها آماده شين بريم داخل شهر، حمام .
صف بستند بروند زير دوش. حمام عمومي، قرق بچه هاي گردان شده بود. با زرنگي خزيدم زير يکي از دوشها. صدام زد بر گشتم.
حاجي بود. اشاره کرد به بغل دستي اش.
نوبت اين برادره!
با شرمندگي تمام آمدم بيرون.

يه روز باهاش تندي کردم. رابطه مان شکر آب شد. چند وقت بود نديده بودمش.
گفتند مجروح شده. رفتم همدان. به رفقا گفتم هماهنگ کنند فردا هشت صبح بريم منزلش.
صبح زود زنگ خانه را زدند. رفتم جلو در. تعجب کردم. با عصاي زير بغلش ايستاده بود. رو بِروم. بي اختيار همديگر را بغل کرديم. گفت: ديشب گفتن مي خواي بياي عيادتم. تصميم گرفتم من بيام ديدن شما.
خيلي راحت عذر خواهي کرد. گفتم: بيشتر از اين شرمنده ام نکن. من مقصر بودم.

گفت: اسم رمز شب «شکري پوره». اگه کسي نگفت: شکري پور, حتماً عراقيه، امانش نديد.
نصف شب از پشت خاکريز سر و صدايي آمد. نگهبان داد کشيد: کيستي؟ جواب آمد: «شکري پور». صداي براي نگهبان آشنا بود.
دوباره پرسيد: خودش يا زمزه ش؟ گفت هر دوش!

گفتم: حاجي! اين بنده خدا رو نبر عمليات.
توجه نکرد.
گفتم: بابا! پدر خانمته!
گفت: چه فرقي مي کنه. او هم مثل بقيه. خودش داوطلب اومده.
هلي کوپتر هاي دشمن از صبح الطلوع ده بار با موشک آنجا را زده بودند و گروهي را شهيد و مجروح کرده بودند.
برداشت مقر گردان را برد همانجا، کنار نيروهاي بسيجي.
بهش بي سيم زدند که هلي کوپتر ها دوباره بر مي گردند. گفت: من بر نمي گردم عقب؛ زندگي با اينا، مرگم با اينا.

بعد از يک درگيري نفس گير؛ بالاخره بچه هاي بسيجي گرفتنش.
ارتفاعات صعب العبور بود.
خواستم خوشحالش کنم. فوري بي سيم زدم گفتم: حاجي! ارتفاعات و سنگر ها را گرفتيم. به اميد خدا. پاسخ داد: به لطف و اميد خدا شما آن مناطق را گرفتيد.
مکالمه که تمام شد تازه دوزاريم افتاد که او جمله وارونه مرا چه زيبا تصحيح کرده بود.

انگار نه انگار تازه از جبهه رسيده. از در که وارد شد آستين هاش رو زد بالا و نشست کنار تشت لباس ها.
گفتم: کار شما نيست که! کار منه.
تا نه نياوردم جدي گفت: يعني مي خواي بگي اين قدر دست و پا چلفتي ام.
گفتم: نه بابا مي گم اين وظيفه منه.
زل زد تو چشام: خانم جان! اسير که نياوردم تو خونم.
حالا بزار اين دو تيکه رخت رو هم ما بشوريم.

حقوق که مي گرفت مثل گوشت قرباني تقسيمش مي کرد، قسط ها، فقرا، کمک به جبهه و... کمي هم براي خودمان مي ماند.
ناراضي نبودم ولي برايم سؤال شده بود.
گفتم: کمک به جبهه ديگه براي چي؟ خودت که اونجايي! کمک از اين بالا تر؟
گفت: ما که براي اسلام و انقلاب کاري نمي کنيم. اين وظيفه است. يه پول ناقابله.

محدثه که به دنيا آمد جبهه بود. نامه اي فرستاد، سلام و احوالپرسي و تبريک. نوشته بود: اونجا نبودم ببوسمش؛ عوضش يه جز قرآن حفظ کردم، هديه به دختر عزيزم.

از جبهه که بر مي گشت اول مي رفت ديدار مادر. خم مي شد، دستش را مي بوسيد. وقتي براش دعا مي کرد. گل از گلش باز مي شد.
مي گفت: اگه بدونيد دعاي مادر چه نفوذي توي دستگاه خدا داره!

از جبهه که رسيد به خانه گفتم: ماشين لباسشويي و آبگرمکن دستاتو مي بوسن.
خنديد و گفت حالا بزار برسم.
بعد گفت: مطمئني فقط همين دو قلم تعميريه؟
گفتم: تعميرات اين چند ماهي که نبودي تلنبار شده رو هم.
گفت: ما رو نيگا. معلوم نيست آمديم مرخصي يا تعمير گاه. هر دو زديم زير خنده.

گفتم: کجا؟ گفت: سراغ فاميلا.
گفتم: مگه مي رسي؟ همش دو روز مرخصي داري.
گفت: به هر کدام پنج دقيقه مي رسه.
مرخصي که مي آمد به همه سر مي زد،
هر جا بود نماز جماعت بر پا مي کرد. خانه پدرم که مي رفتيم. دو نفري نماز جماعت مي خواندند. ما هم اقتدا مي کرديم.
فاصله دو نماز صحبت مي کرد. حديث مي خواند و ترجمه مي کرد.

مي دانست لباس فرم سپاه را دوست دارم. وقتي مي آمد مرخصي. يکي از آن تر و تميز هايش را مي پوشيد. پوتين هايش را واکس مي زد و آراسته و مرتب مي آمد خانه.

بغلش کرد برد داخل حياط، کنار شير آب. گفت: وقتي ببينه تو ذهنش نقش مي بنده.
آن وقت شروع کرد به وضو گرفتن و مسواک زدن. آن وقت ها دخترمان محدثه 7-8 ماه بيشتر نداشت.
گفت: يه روسري بپوش سرش.
گفتم: عروسکه. اسباب بازيه!
گفت دوست ندارم محدثه جذب اين قيافه بشه. بچه حساسه. الگو برداره.

مي گفت: کار کردن تو مملکت امام زمان؛ عشقه. هر جا لازم باشه حاضرم خدمت کنم، چه فرماندهي در جنگ، چه کارگري در کارخانه.

آمده بود مرخصي. وقتي شنيد مشغول تعميرات هستيم، آمد خانه مان.
داشت لوله کشي حياط را تمام مي کرد. وضعيت قرمز شد. صدا زدم:
داداش بيا زير زمين. دويدم توي حياط. گرفتم و کشيدمش طرف زير زمين. آچار را انداخت زمين. خنده اش گرفته بود. گفت: خواهر جان! تو جبهه از لابه لاي موهام گلوله رفته ولي چيزيم نشده. هر چه خدا بخواد همان مي شه.

اين خانه را هم اگر ساخت فقط براي راحتي ما بود. و گر نه خودش بند اين چيزها نبود. خيلي ساده زندگي مي کرد و لباس و غذا و رفتارش همه ساده بود.
يه عکس امام روي تاقچه اتاق بود. مي گفت: ببين امام چطوري نگامون مي کنه. من خجالت مي کشم مثل او نباشم. من بايد پيرو امام باشم.

نماز که مي خواند، گاهي مي رفتم مي نشستم پشت سرش. به گريه اش گريه ام مي گرفت. سر نماز انگار يه قطره آب بود که کم کم بخار مي شد مي رفت آسمان.
آمده بود خواب مادرش. گفته بود:
سر نماز که مي ايستي به مهر نگاه کن. اينجوري ديگه حواست پرت نمي شه.

به نيروهاي گردان مرخصي مي داد مي آمدند خانه. اما خودش با مرخصي ميانه اي نداشت.
گاهي اوقات با خبر مي شديم بچه هاي گردان آمدند و بر گشتند اما خودش هنوز نيامده. روزهايي هم که مي آمد فقط براي انجام وظيفه بود که سري به من و محدثه و خانواده اش بزنه.

قبل از حرکت به سمت جبهه، هر چي پول داشت نصفش را مي ريخت صندوق کمک به جبهه. هر بار هم مي رفت بيشتر از دو هزار تومان تو جيبش نبود.

مقداري کسالت داشتم. نماز صبح را که خواندم، خوابيدم.
گفت: عادت کن بعد از نماز صبح تا طلوع آفتاب نخوابي. محدثه را هم ياد بده.
دوست داشت حتي از ما مکروهي سر نزند.
اگه دو روز مرخصي داشت، يه شب فاميل هاي من رو دعوت مي کرد يه شب هم فاميلهاي خودش و.
مي گفتم: همش دو روز آمد مرخصي ها!
مي گفت: من که نمي رسم سراغ همه شون برم اينجوري همه رو مي بينم.

مي گفتم: با اين حقوق کم و آن همه قسط؟
مي خنديد. مي گفت: سخت نگير. يه غذاي ساده درست کن.
تو فکر مي کردم. گفت: کجايي؟ گفت قاشق و چنگال کم داريم اگه مهمان بياد چي؟ سري تکان داد و گفت چه فکرايي مي کني ها. فوقش از مادر مي گيريم. ديگه اين فکر کردن داره؟ حيف نيست فکرت و بذاري روي اين چيزا؟!

ماه رمضان بود. آمده مرخصي. تلفن زد شب ميام خانه شما.
با دقت ساعت را تنظيم کردم تا مبادا سحر خواب بمانم.
صداي گريه اش بيدارم کرد. رفتم طرف اتاق مجاور. از شکاف در نگاه کردم. افتاده بود سجده و الهي العفو مي گفت.

خانه نداشتيم. پيش مادرش زندگي مي کرديم. مرخصي که آمد. رفت دنبال زمين. ماه رمضان بود.
پي خانه را که کند، خيالش تخت شد. گفت: بقيه ش و هم خدا مي رسونه.
داشت کوله بار سفر مي بست. گفتم: فردا عيده فطره. مي دوني که؟
گفت: نماز عيد و بخونم رفتم.
نماز عيد و خواند و رفت.

گفت: زمان مرخصي تمام شه بايد بر گردم.
گفتم: اما تو فرماندهي؟
گفت: به همين دليل بايد الگو نيروها باشم.
آنقدر از جبهه گفت و گفت تا عاقبت ما هم هوايي شديم.

جواني دراز کشيده بود توي چادر. ازش پرسيدم: رضا شکري پور رو مي شناسي؟
بلند شد راست نشست:
چه کارشون داري؟
گفتم: برادرشم. از جايش جست. آمد طرفم و بعد از روبوسي. بردم داخل چادر. شربت خنک آورد و کلي احترام. گفتم: حالا کجا هست؟
گفت: رفتن ستاد لشکر، جلسه.
با خودم گفتم: ستاد لشکر؟
بعد از نماز مکبر اعلام کرد فرمانده گردان مي خواد صحبت کنه.
به زحمت از زير دست و پاي بسيجي ها خلاص شد وآمد بيرون مسجد. گفتم: رضا فرمانده گردان هم شدي و ما خبر نداشتيم. گفت:
شايعه است. گفتم: مکبر اعلام کرد. گفت: مکبر بايد اذان بگه. حالا بيا بريم شام بخوريم.

از منطقه مي آمديم همدان. نشسته بود پشت فرمان، من هم بغل دستش.
گفت: روضه بخون. گفتم: چي بخونم؟ گفت روضه حضرت زهرا.
مثل ابر بهاري اشک مي ريخت. گفتم: حاجي جلوت و مي بيني؟
گفت: آره تو روضه ات و بخون.

مرخصي که آمد بر خلاف انتظار زياد تر از هميشه با من حرف مي زد.
مي گفت: تعريفها تلنبار شده اينجا! اشاره مي کرد به سينه اش. و من که مي دانستم او مي خواهد تلافي ماه ها نبودنش را بکند. سراپا گوش مي شدم.

از منطقه که رسيد جلوي خانه پياده شد. گفت زود تر سوار شو که سر وقت برسيم دکتر.
نصفه شب بود باران شديدي مي باريد. نزديکي هاي تهران سرش را آورده بود جلوي شيشه و خيره شده بود به جاده. گفتم: چيزي شده؟ جوابي نداد. زد کنار و پياده شد. چند لحظه اي کنار جاده ايستاد. دور و بر را نگاه کرد.
جلوي ماشين را هم ور انداز کرد. حسابي که خيس شد. سوار شد و راه افتاديم.
گفتم: چرا ديشب اينجوري رانندگي مي کردي؟ گفت: چند شبيه که درست و حسابي نخوابيده ام. همه اش پشت فرمان بودم. نزديک تهران يه لحظه ديدم جاده آمده چسبيده به شيشه ماشين. هر چي سعي مي کردم بفهمم واقعاً اين جوريه يا نه؟ تشخيص نمي دادم.

رفته بود برام دارو بگيره. گفته بودند فقط فلان داروخانه داره. با خانم فروشنده بحثش شده بود. حجاب شل و ول داشته. ازش نمي خره. تهران را زير پا مي ذاره تا آخرش دارو را پيدا مي کنه با هزار مکافات.

گفتم: شب شد! پس کجا موندي؟
گفت: ازش نخريدم. تاوانش همه تهران را گشتم.
روز ترخيص از بيمارستان خودش را رساند تهران. وقتي ديدمش انگار دنيا را بهم دادند. اشکش در آمد. گفت: چقدر ضعيف شدي! گفتم: عوضش تو آمدي. خجالت کشيد. گفت: بايد خيلي حلالم کني. به مزاح گفتم: اگه نکنم چي؟ گفت اون موقع ديگه حسابم با کرام الکاتبينه.

مي گفت: اگه تغيير رشته بدي براي جراحي زنان بخوني، خيلي خوبه!
از اين که زنها مجبور بودند به جراح مرد مراجعه کنند ناراحت بود.

ازش سؤال مي کردي سرش را مي انداخت پايين و جواب مي داد. اما موقع کار و آموزش خيلي جدي بود. چهره اش تغيير مي کرد. مي ترسيديم حرفي بزنيم از بس با ابهت بود.

پرسيدم چي شد؟ چرا اينقدر زود بر گشتي؟
گفت: تو ايام مرخصي، يه روز دخترم رو بغل کرده بودم. بهم خيلي مزه کرد. شيطان آمد سراغم گفت: رضا! ديگه بسه. تا کي مي خواي بري منطقه.
يه کمي هم به زن و بچه ات برس. يهو بخودم آمدم. ديدم ماندن صلاح نيست. فرداش راه افتادم آمدم جبهه.

بالاخره يه جاي خلوت گيرش انداختم. عجله داشت برود. گفتم:
حاجي ميدوني.... گفت: چي رو؟ گفتم: آخه چطوري بگم؟
گفت به به مبارکه... امر خير اينقدر مِنّ و مِن کردن نداره.
گفتم: دو سه روزي مرخصي مي خوام.
گفت: خب برو.
گفتم: نصيحتي سفارشي؟
گفت: خوب حواستو جمع کن رفتي صحبت کني بهش بگو آدم جبهه و جنگي...
و سوار موتور شد و رفت.

توي مسجد گردان بعد از نماز صبح، زيارت عاشورا مي خواند. ديگر کسي هوس خواب نمي کرد. مي نشستند پشت سرش و عاشورا را زمزمه مي کردند.

با صدايش بيدار مي شدم:
پاشو قرآن و بذار پشت بلند گو، دير شده.
چيزي تا اذان صبح نمانده بود. رفتم نماز خانه گوشه اي ايستاده بود. يک دست به قنوت داشت و دست ديگر به تسبيح. رکعت آخر نمازش را مي خواند.

يه قالب يخ با چفيه بسته بود. روي سرش. چک چک آب مي شد و مي ريخت تو صورتش. گفتم: خودت و بستي به کولر. لبخند زد.

بچه هاي گردان را فرستاده بود مرخصي. خودش در آن هلاهل گرما مانده بود دزفول، توي اردوگاه.

بسيجي ها که مي آمدند منطقه، سر و دست مي شکستند براي گردان علي اکبر، مي گفتند: گردان عملياتيه، خط شکنه فرمانده اش شکري پوره.

جثه بزرگي داشت. گفته بود حاضرم با حاجي کشتي بگيرم.
با نيروهاي عملياتي خيلي قاطي بود. قبول کرد.
گروهي جلوي چادر اجتماعات از سر و کول هم با لا مي رفتند تا بهتر ببينند. هر کس تيکه اي مي انداخت.
بسيجي زير يه خم حاجي را گرفت تا فن بار انداز را اجرا کند اما تا بجنبد. حاجي فن بدلش را زد و پشت او را به زمين آورد. صداي الله اکبري و شادي تماشاچي ها بلند شد.
حلقه زده بودند دورش و او هم دست در گردن رقيب شکست خورده، عکس يادگاري مي گرفت. گفت: قهرمان واقعي تويي که پشت پا به همه چي زدي و آمدي اينجا، ما که پاسداريم، جبهه آمدن وظيفه مونه.

توي اهواز خانه سازماني گرفته بود. مي گفت: اينجوري خيالم راحت تره. نزديک خودم هستيد.
اسمش اين بود که پيش خودشيم. دير به دير مي آمد.
گفتم: تو رو به خدا ما رو بر گردان همدان. اقلاً اونجا تنها نيستيم.
گفت: به خدا شرمنده ام. اينقدر سرم شلوغ که نگو...
گفتم: روضه خوندنت هم که ديگه!
با خنده گفت: جبران مي کنم، جبران مي کنم.

رسيديم خرمشهر .
گفتم: چه ويرانه اي شده!
گفت: دو سال دست عراقي ها بوده، کم نيست؟!
سر و صداي انفجار آمد. از دور گرد و غباري بلند شد به طرف آسمان.
يه رزمنده از آنجا عبور مي کرد. صدايش زد: بي زحمت يه عکس از ما بگير. ايستاديم کنار هم. محدثه بغل خودش بود. گفت: برادر يه جوري بگير گنبد و گلدسته هاي مسجد هم بيفته.

براي نهار کباب گرفت. رفتيم توي حياط خانه اي نشستيم کنار باغچه و غذا خورديم.
گفتم: امروز از کاراي خودت هم ماندي!
گفت: اصلاً! امروز مخصوص تو و اين خانم کوچولو بود.

مي رفتيم شوش؛ زيارت دانيال نبي. پشت فرمان با خودش زمزمه اي داشت. محدثه با حرکت ماشين خوابش برده بود.
يه نگاهي به بچه انداخت. روضه حضرت رقيه را خواند چه سوزي تو صداش بود.

همه بهانه اش را مي گرفتند اگر يه روز نمي ديديش و حالا سه روز مي شد. بچه هاي توي خط از او خبري نداشتند. نمي دانستند که توي خط دوم تصادف کرده و ماشينش داغون شده و خودش هم زخمي.

اذان ظهر بود. ماشيني پشت خاکريز توقف کرد. اول حاج محسن اميدي پياده شد و بعدش هم حاج رضا. با دستي که به گردنش آويزان بود. خبر به سرعت پيچيد. همه دويدند و آمدند ريختن سرش. يکي از مسئولان گردان داد مي زد: برين تو سنگراتون؛ تجمع نکنين.
گوش کسي بدهکار نبود. انگار نه انگار که اونجا خط مقدمه.

مي گفت: توي جمع، جاي در گوشي صحبت کردن نيست. ما همه يکي هستيم. اخوان الصفاييم. اگه هم مشکلي داشتي برو بيرون يه گوشه اي پيدا کن اونجا حرفت و بزن.
مسئولان لشکر هر جا که به مشکل بر مي خوردند مي رفتند سراغ حاج رضا.
مي گفتند: گردان علي اکبر که بياد حتماً يه راهي پيدا مي شه.
چشم هاي محجوبي داشت اما تا دلت بخواد نترس و شجاع بود. از زمين و زمان هم آتيش مي ريخت. دست و پا شو گم نمي کرد.
تو جزيره مجنون گردان حاج ستار ابراهيمي افتاده بود توي محاصره.
خبردار شد دويد اين طرف رو آن طرف دنبال نيرو.
با اعتماد به نفس؛ همان عده کم را سازماندهي کرد ببره کمک.

گفت: فردا نوبت شماست. صبح زود دوانده مان به سمت ارتفاعات.
دويدن در دامنه تپه. آن هم با چشم بسته، ترس داشت. کسي به خودش اجازه نمي داد چشمانش را باز کند. وقتي گفت: چشما رو باز کنين يهو ديديم هر کداممان به طرفي رفته ايم و ستون به هم ريخته.
گفت: شما مسئوليد. شب عمليات نيروها به شما تکيه مي کنن. بايد تمرين کنيد توي تاريکي از ستون جدا نشيد.

هر دسته اي او را به چادر خودش دعوت مي کرد. ديد که اين طوري نمي شود. به معاونش گفت: تقسيم کن هر شب بريم يه چادري.
فرمانده لشکر براي سر کشي آمده بود. حاج رضا را داخل چادر بسيجي ها پيدا کرد.
چه کيفي مي کردند بسيجي ها وقتي با فرمانده لشکر و گردانشان دور يک سفره شام مي خوردند.

مي رفتيم رقابيه براي شناسايي، با يه ميني بوس پر از فرمانده گردان هاي لشکر، نشسته بود پشت فرمان و با صورت دلنشين قرآن مي خواند. همه سراپا گوش بودند. خيلي ها نمي دانستند حاجي اين همه سوره قرآن حفظ باشد.
گفتم: با اين کاراي تو و اوضاع و احوال جبهه، هر لحظه گوش به زنگيم خبر شهادتت رو برامون بيارن.
گفت: داداش! تو جبهه ما اصلاً به فکر شهادت نيستيم. هر وقت خدا صلاح بداند خودش اين توفيق را به بنده اش مي ده.

روي پارچه اي سفيد داد نوشتند: ما رزمندگان با اماممان پيمان مي بنديم که تا آخرين قطره خون در راه اسلام و انقلاب بجنگيم حتي اگر به فيض شهادت نايل شويم.
بچه هاي گردان را جمع کرد و گفت: هر کس مايله امضاء کنه.
عده اي با سر انگشت خونين امضاء کردند خيلي هايشان هم توي فاو به ديدار خدا رفتند.

تمرين حرکت در ني زار داشتيم. کتاني پوشيده بودم. آخه پوتيني که داده بودند بزرگ بود. پام توش لق لق مي کرد. جثه اي نداشتم. نوجوان بودم.
لا به لاي ني ها کتاني از پايم در آمد. گرفتم دستم. چند قدمي پا پتي رفتم. ساقه ني ها که تيغ تيغ بود امانم را بريد.
تا زانو توي آب بوديم. نمي شد کفش پوشيد. فرمانده گردان متوجه شد. آمد از زانويش سکويي ساخت. گفت. پاتو بزار اينجا کفشا تو بپوش.

گردان را دو قسمت کرد. دو گروهان ماند اردوگاه دزفول يک گروهان را فرستاد سد گتوند براي آموزش جنگ در آب.
بيشتر مي رفت گتوند. گفتم: بچه ها گله دارن. مي گن چرا حاجي کمتر مياد اردوگاه؟
گفت: اونا شب و روز توي آبن. هوا هم خيلي سرده. مي گن وقتي تو رو کنار ساحل مي بينيم که ايستادي ما رو نگاه مي کني, خستگي از تنمون در مياد.


به تمام معنا از دنيا بريده بود. به مسئول تبليغات گفته بود: براي بچه ها تنها اخبار تلويزيون را پخش کن. بقيه برنامه ها حال و هواشون و عوض مي کنه.
راديو بسيج خبر داد حاج رضا قرار بياد مژده عمليات بده.
گفتم: وقتي رسيد همه با هم مي گيم: صل علي محمد، يار امام خوش آمد.
گفتند خيلي خوبه!
وارد چادر شد. همه يکصدا شعار دادند: صل علي...
اخماش رفت تو هم. نشست گوشه اي. اشکش در آمد.
گفت: تو رو خدا نگيد بچه ها، من رو سياه کجا، يار امام کجا؟

فرمانده لشکر گفت: گردان رو حرکت بده!
گفت: نيرو نداريم جز چند نفر کادري.
گفت: با همين ها برو.
گفت: تا برسيم پاي کار اين چند نفر را هم از دست مي دم.
جواب داد: چاره اي نيست هر طوري شده بايد بري.
ديگر بحث نکرد فقط پرسيد: کي حرکت کنيم؟

به هم قطارانش مي گفت: نظر خود را بگيد ولي بگذاريد تصميم نهايي رو فرمانده لشکر بگيره.

گفت: همه از گردان ما انتظار دارن خط شکني کنه ولي اين کار يه شرط داره و آن هم خود سازيه. اگه خودت و نساختي نمي توني بن بست ها رو بشکني.
شب بود. گردان آماده حرکت بود. با شور حرف مي زد:
ما امشب مي خوايم بريم انتقام آن سيلي رو که به دختر امام حسين زدن بگيريم.
هق هق گريه بچه ها. به هوا بر خواست. هيچ کس تو خودش نبود.
اتوبوسها پارک کردند لا به لاي نخل ها. بلند گويي گرفته بود دستش و بچه ها را به سمت ساحل اروند هدايت مي کرد.
قايق ها صف کشيده بودند لب ساحل. نيروها به ستون، منتظر بودند تا بروند آن طرف اروند؛ کنار ساحل فاو.
کمي برايشان حرف زد. آخر گفت: ذکر خدا يادتون نره.
اروند مثل دريا بود، مواج و خروشان. نيروها چسبيده بودند کف قايق ها. هر کس ذکري به لب داشت: يا رب يا رب، يا الرحم الراحمين...
هواپيماهاي دشمن دسته دسته بالاي شهر فاو مي چرخيدند و مثل نقل و نبات، بمب مي ريختند.. واويلا از وقتي که اروند رو بمباران مي کردند. باز توي شهر يه پناهي، سنگري چيزي بود که پشتش قايم شد اما توي آب چي؟
توي يه قايق کوچک؟
بغل دست خسرو آباد، نهر عريضي بود که از اروند جدا مي شد. يه اسکله نيم بند داشت که قايق ها بغلش صف بسته بودند. سر و ساماني نداشت. آنجا. فاو تازه آزاد شده بود. فرمانده بچه هاي گردان رو تقسيم کرد ميان قايق ها. تن همه جليغه نجات بود، آبي و نارنجي رنگ. بعضي ها پرت و پلا مي گفتند.
کوسه ها منتظرتون هستند.
رود نبود آنجا. دريا بود! با جرياني پر قدرت که کوه را از جا مي کند.
حاج رضا داد زد: همه قايق ها با فاصله پشت سر هم بيان.
و با قايق زد به دل اروند.
به سلامتي از اروند گذشتند. از دماغ کسي هم خون نيامد.

صبح عمليات خط تازه تثبيت شده بود. هر کسي از خستگي ولو شده بود يه گوشه خاکريز.
آمد گفت: اين چه وضع سنگره؟
درستش کنيد.
يکي گفت: کي حال داره. فوري در آمد: آقا رو! حفظ جان واجبه. پاشيد، پاشيد تنبلي رو بذاريد کنار.
خواست که برود گفت: شما بايد بمانيد و به اسلام و انقلاب خدمت کنيد.

از جلوي پاسگاه عراقي ها نمي شد عبور کرد مگر خميده و رکوع رفته.
آفتاب که زد همه کپ کردند و خوابيدند کنار جاده.
خودش آمد؛ راست و مستقيم، با هيبتي ديدني. بچه ها روحيه گرفتند. بلند شدند و حمله کردند به سمت پاسگاه.
خمپاره اي منفجر شد. سنگر فرو ريخت. با هزار مکافات از زير آوار بيرون آمدم. شير تو شيري بود. هر کس به طرفي مي دويد.
سوار بر موتور از آنجا گذشت. زد روي ترمز. گفت: يا الله بپر بالا. کشان کشان رفتم نشستم ترک موتورش. خواست برود. گفتم: اينجوري که مي افتم. چفيه اش را انداخت پشت کمر و از جلوي سينه خودش گره زد. محکم چسبيدم بهش.
راه پر چاله چوله بود. نم نم گاز مي داد. از ميان آتش راهي باز کرد و رساندم پست امداد.

مي گفت: توي الفجر 8 يه بي سيم چي داشتم هر جا مي رفتم جلو تر از من حرکت مي کرد. بهش گفتم: بي سيم چي بايد پشت سر فرمانده اش حرکت کنه! او هم با يک دنيا معصوميت گفت:
حاج آقا مي خواستم سپر شما باشم تا اگه تيري آمد، بخوره به من.
هر وقت يادش مي افتم شرمنده اش مي شم.

داشت مي رفت خط. با شهيد دهقاني رفتيم نشستيم ترک موتورش.
گفت: کلاه آهني تون؟ گفتيم: حالا اين دفعه رو ولش! موتور رو خاموش کرد و گفت: تا کلاه نذارين نمي رم!

در جاده فاو – ام القصر نشسته بود بالاي خاکريز و آرپي جي زن ها را هدايت مي کرد. نيروها وقتي مي ديدند خودش نشسته آن بالا، خجالت مي کشيدند کپ کنند پشت خاکريز.
تک تير انداز هاي دشمن، نقطه به نقطه خاکريز را مي زدند. بيشتر از همه موسي کريمي آرپي جي زد. از گوش هايش خون مي چکيد. داد زد:
موسي يک کمي آهسته تر. نشنيد با اشاره بهش فهماند. جواب داد:
حاجي خيالي نيست.
و قبضه را گذاشت روي دوشش و بر خاست که شليک کند. مرمي قناصه که نشست روي پيشاني اش، غلت خورد آمد پايين خاکريز. چشم هاي خيس حاجي دنبالش مي کرد.

نشسته بود سينه خيز. گفت: بيا از اين با لا سرکي بکش. رفتم. گفت که چي مي بيني؟ گفتم يه دوشکا. گفت: اگه خوب نگاه کني يه آدم هيکلي پشتش نشسته. گفتم: درسته. گفت: با يه نفر ديگه برو خاموشش کن.
راه افتاديم .گفت: دست کم نگيريدش. خيلي کار کشته است.
با هزار مکافات دوشکا خاموش شد و به سرعت نيروهاي گردان را کشيدش جلو.

پاتک پشت سر پاتک. يه گردان ايستاده بود جلوي يک لشکر.
تصرف آن جاده براي دشمن شده بود يه عقده.
مي توني تا فردا صبح مقاومت کني؟
سؤال فرمانده لشکر از پشت بيسيم لحن التماس داشت.
حاجي با جوابش به او دلداري داد: گر چه برام فقط بيست نفر سالم مونده ولي با جان کندن هم شده جاده رو نگه مي داريم.
فردا صبح، فرمانده کل سپاه لشکر را به گوش کرد:
بهتون تبريک مي گم. بچه هاي شما با مقاومت در جاده فاو – ام القصر، تنگه احد را حفظ کردن.

فرمانده لشکر بي سيم به بي سيم دنبال حاج رضا مي گشت.
گفتند: زخمي شده. ترکش خوره شکمش.
توي جاده فاو، ام القصر خاکريزها را تقسيم کرده بود. خاکريز اول:
خط مقدم، خاکريز دوم: فرماندهي و پشتيباني خاکريز سوم:
تدارکات خاکريز چهارم: ترابري و پست امداد.
گفت: شما خاکريز دوم ماشين. هر وقت گفتم مهمات بياوريد.
ظهر نشده هلي کوپتري آمد و خاکريز را کوبيد. دست و پايم را گم کردم. دويدم رفتم خط اول. واويلا بود. حاج رضا خودش مستقيم بچه ها را هدايت مي کرد. مرا که ديد با عصبانيت گفت: مگه نگفتم نيا جلو. گفتم: بچه ها همه شهيد شدن. سر به زير انداخت و گفت: برو بشين پشت آن تير بار. خدمه اش تازه شهيد شده بود.
گرم شليک بودم ,يهو ديدم حاجي از سينه خيز خاکريز غلت خورد افتاد پايين. انگار که خط سقوط کرد. ترکش خمپاره روده هايش را ريخته بود بيرون.
دوان دوان برديمش عقب. مي خواست چيزي بگويد. نفسش بالا نمي آمد. اشاره کرد چفيه را روي صورتش بکشيم. گفتم: نفست بند مي آيد. اصرار کرد روي صورتش را بپوشانيم.
نمي خواست بچه ها بفهمند، احساس ضعف کنند.
روي برانکارد آوردندش. قايق آماده بود ببردش آن سوي اروند. رمق نداشت حرف بزند. روده هايش ريخته بود بيرون. کمک کردم بذارنش داخل قايق. به سختي پرسيد: از بچه ها چه خبر؟... و نفسش بند آمد. فوري ماسک اکسيژن را گذاشتند روي دهانش.
امداد گر پرسيد: کي بود: گفتم فرمانده گردان علي اکبر.

بدون بي هوشي پهلويش را دوختند. لبه تخت را محکم چسبيده بود و فقط ناله مي زد: يا زهرا.
دکتر گفت: اگه ترکش دو سه ميل جلوتر رفته بود، قطع نخاع مي شد.
روي تخت دراز کشيده بود نگران بودم گفتم: داداش چي شده؟
گفت هيچي. لباش خيلي خشک بود. کمي پنبه زدم آب، آوردم کشيدم روي لبانش. نمي ذاشت زخمش رو ببينم.

سرم به دست خوابيده بود روي تخت. موهاي سر و صورتش را زده بودند. تا رفتم بالاي سرش پرسيدم: پس موها و ريشهايت کو؟
خنده اش گرفت. به بابام گفت: بفرماييد حاج آقا اين دختر خانم شما احوال خودم و نمي پرسه از موهاو ريشم سؤال مي کنه!

يه شب خيلي درد داشت. گفتم: الآن به پرستار مي گم برات مٌسکني چيزي بزنه. گفت: نمي خواد اين جوري اجر هر دو مون ضايع مي شه. گوش نکردم. رفتم گفتم.
دردش افتاد. لبخند زد. گفت: مادر جان فقط چون شما گفتي قبول کردم.
اين بار که زخمي شد يک ماه ماند خانه. بعد از سالها سير ديديمش.
مي پرسيدم: چه کاره اي؟ مي گفت: پاسدار. گفتم: آخه چه جورش؟
فرمانبري؟ فرماندهي؟

شکمش که ترکش خورد يک ماهي خوابيد خانه. يه روز پاسداري متين و موقر آمد عيادتش. يکي از اقوام او را مي شناخت.
گفتم: اين بنده خدا فرمانده لشکر بود؟ و زير چشمي نگاهش کردم.
سرش پايين بود. گفت: از برادراي بزرگوار لشکر هستن.
و فوري حرف را عوض کرد و پرسيد:
راستي داداش وقت اذان شده؟

-و الله باالله واجب نيست! آخه تو کدام رساله نوشته؟!
-گفت: مادر جان اينقدر هم بد حال نيستم که روزه نگيرم.
مادر گفت: روده هايت رو بريدن...؟!
با لبخند گفت: سخت نگيريد. تلافي اش رو وقت افطار در مي آرم.
دستاشو مي ذاشت رو شکمش گوش مي کرد، آرام آرام قدم بر مي داشت و مثل يه غريبه مي رفت مي نشست صف آخر.

ايام مجروحيتش پا مي شد با چه مکافاتي مي رفت مسجد جامع، نماز جماعت. شب ها ديگه نمي ذاشتيم بره. مي گفتيم برو همين مسجد محلمون، مسجد مطهري.
لوح تقديري از طرف فرمانده لشکر براش فرستاده بودند.
محکم کوبيد رو ميز و گفت:
اين حق من نيست. حق اون بچه بسيجي هاست که سينه سپر کردن جلو دشمن.

بيمارستان بستري بودم. به خاطر من آمده بود تهران. هر روز مي آمد سراغم. با چه مکافاتي. وقتي مي رسيد اتاق، دستش روي شکمش بود و از سر و صورت عرق مي ريخت. مسير سر بالايي را مجبور بود پياده بيايد. مي گفت: هر بار مي آيم و بر مي گردم برام مثل يه عملياته.
گفت: اگه زود تر مرخصش کنيد، جان يه رزمنده را نجات داديد. دکتر گفت: چند روز ديگه هم بايد بمونه.
گفتم :جان کدوم رزمنده؟
تبسمي کرد و گفت: خودم.

گفتم: بابا اين بچه داره از سر و کولت بالا مي ره. خب بغلش کن.
گفت: داداش مي ترسم به هم عادت کنه بعداً براي خودش مشکل بشه.
احساس مي کردم با تمام وجود پا گذاشته روي خواسته اش.
محدثه را ديدم بغلش. گفتم: يه نگاهش بکن، دلت براش نمي سوزه؟
گفت: مادر هر چه مي گي بگو اما اين حرف رو نزن. من اين بچه را مي سپارم به خدا.
بعد گفت: مادر بگو که قلباً راضي هستي از رفتن من.
التماس مي کرد.
ساک به دست رفت ايستاد کنار تخت محدثه. دو سه دقيقه اي طول کشيد بعد به سختي خم شد و بوسيدش. جاي بخيه هايش هنوز درد مي کرد .بعد به سرعت از اتاق رفت بيرون.

مي رفتند منطقه؛ سوار بر ماشين از جلوي باغ بهشت رد شدند. گفت: حاجي بيا يه قواره زمين اينجا براي خودت بخر، ترقي مي کنه ها!
حاج ستار تنها لبخند زد. يک نفر مطلب را نگرفت و گفت:
حاج رضا دنيايي شدي؟ حرف زمين مي زني!
گفت: پس چي؟ تازه خودم يه قواره زمين همين جا پيدا کردم که همين روزا اسباب کشي مي کنم و مي رم توش.

مي خواستيم بريم جزيره، همين که اتوبوس جلوي قهوه خانه ترمز زد، پريدم پايين و يواشکي رفتن دو بسته سيگار خريدم. بچه ها جلوي قهوه خانه پرسه مي زدند.
نشسته بود پشت فرمان تويوتا. يه جوري نگاهم کرد. رفتم جلو و با خجالت پرسيدم: چيزي شده؟
گفت: به اين فکر مي کردم که من و تو چقدر توي جزيره مي خواهيم زنده بمانيم که رفتي دو بسته سيگار هم خريدي!

بچه ها خسته و کوفته ساک ها را مي بستند بروند مرخصي.
بلند گو اعلام کرد: نيروهاي گردان هر چه سريع تر جمع بشن داخل مسجد.
با شور و حرارت حرف مي زد، گفت: امام پيام دادن جبهه ها را محکم نگه داريد. هوشيار باشيد.
يکصدا شعار مي دادن: فرمانده آزاده آماده ايم آماده!
قيد مرخصي را زدند و سوار اتوبوس شدند تا بروند خرمشهر.

بچه هاي گردان آمده بودند استقبالشان. دم در اردوگاه ريختند جلوي ماشين. پياده شد. تا مقر گردان کولش کردند.
گفت: مگه ترخيص نشدين؟ سه ماهتون هم که تمام شده!
يه تومار بالا بلند، پر از امضا هاي ريز و درشت گذاشتند جلويش.
گفتند: ما عقب برو نيستيم.

مدتي بود توي خط خرمشهر پدافند مي کرديم. خسته شده بوديم. حتي بعضي ها به فکر تسويه افتاده بودند.
ماشيني آمد تا خود خط. حاجي در حالي که دست بر شکم داشت پياده شد. همه از خوشحالي هجوم بردند طرفش.
گفت: کيا حاضرن بيان جزيره مجنون؟ همه دستشان را بلند کردند و تکبير گفتند. لبخندي زد و گفت: امشب حرکت مي کنيم. بريد آماده بشيد.
مسئول گروهانها و دسته ها را جمع کرد و گفت:
بريد راست و حسيني به بچه هايتان بگيد کجا مي خوايم بريم. بگيد اونجا دو گردان رفتن ولي بر نگشتن. اگه کسي مي خواد جنازه اش به خانواده اش بر گرده با ما نياد. اتوبوس هم آمادست مي تونه همين حالا بر گرده و بره. اين راه خانه اين هم راه کربلا. والسلام.
نيروها آماده عمليات بودند.

چم و خم مسير را توضيح مي داد. وقتي گفت: بايد حسين وار بجنگيم.
اسم حسين (ع) را که آورد، بغض، راه گلويش را بست. توجيه عملياتي شد مجلس روضه.
شب بود. براي آخرين 

سال 1335 در يكي از روستاهاي رزن به نام قاليش همدان چشم به جهان گشود. در دامن پاك خانواده اي كشاورز و محروم پرورش يافت و در سن هفت سالگي وارد دبستان شد . تا كلاس ششم ابتدايي تحصيل كرد ولي از آنجايي كه خانواده سخت به نيروي بازوان پر توان وي محتاج بود ترك تحصيل كرد و در كنار پدر و همدوش او به كار كشاورزي پرداخت . در سن 16 سالگي براي كار راهي تهران شد و به كارگري مشغول شد تا بتواند کمک بيشتري به خانواده نمايد.
سال 1355 به خدمت سربازي رفت و در پايگاه نوژه (شاهرخي سابق) همدان در كنار خدمت سربازي توانست مدرك تحصيلي سوم راهنمايي را اخذ نمايد . بر اين باور بود كه انسان براي رسيدن به كمال مطلوب و شكوفا ساختن و به فعاليت در آوردن استعدادهاي بالقوه خويش علاوه بر كار بدني به پرورش روح و عقل هم نيازمند است .
پس از اتمام دوره سربازي در سال 1357 ازدواج نمود .اين دوران همزمان شده بود با اوج گيري مبارزات مردم بر عليه حکومت شاه خائن.
او نيز با اين سيل خروشان همراه شد تا همدوش مردم ايران به پيروي از امام بزرگوار نداي رهايي مستضعفين از زير ظلم وستم مستكبرين را سر دهد .
پس از پيروزي انقلاب اسلامي در كميته انقلاب اسلامي(سابق) رزن به پاسداري از دستاوردهاي انقلاب پرداخت.
روزي که امام (ره) دستور تشكيل سپاه پاسداران را صادر كرد او بي درنگ به سپاه پيوست و از طرف سپاه ماموريت يافت تا در دادگاه انقلاب اسلامي همدان مشغول خدمت شود .در روزهاي اول انقلاب كه گروهكها مانند قارچ در گوشه و كنار ايران ميروييدند و مخالفت با احکام الهي را زمزمه مي کردند ,او با كمال قدرت در برابر توطئه هاي شوم شيطاني آنان ايستادگي مي كرد . در سال 60 13وقتي يكي از منافقين را دستگير و به دادگاه منتقل مي كردند براثر انفجار نارنجك همراه منافق, شديدا مجروح و يكي از همرزمانش بنام احمد مسگريان به شهادت رسيد .
مدتي در بيمارستان اكباتان همدان بستري بودو پس از بهبودي دوباره به محل ماموريتش بر گشت .
با آغاز تجاوز حاکمان بعثي عراق به ميهن اسلامي ايران ,اوخواستار حضور در جبهه براي دفاع ازکشور بودوپس از پيگيري هاي زياد توانست در سال 1360 عازم مناطق جنگي سر پل ذهاب شود . در اين منطقه از ناحيه دست مجروح .
بعد از آن در اكثر عملياتي که ايران براي مقابله با تجاوز ارتش عراق که به نمايندگي از دنياي ظلم وستم بود, شجاعانه شركت داشت .عمليات 11 شهريور - ثارالله - فتح المبين - بيت المقدس - و الفجرمقدماتي - رمضان - والفجر 2 - و الفجر5 – ميمك- خيبر - و الفجر 8 - كربلاي 4 و كربلاي 5 را مي توان نام برد .او در اين مدت 6 بار مجروح شد و 3 بار در محاصره سخت مزدوران بعثي افتاد كه با تدبير وشجاعت بي نظير موفق به شكستن حلقه محاصره شد . ازسال1361 به صورت كادر ثابت لشکرانصارالحسين(ع) در آمد و در واحدهاي مختلف خدمات شاياني را از خود به يادگار گذاشت.
پس از مدتي به فرماندهي گردان 155 لشگر انصار الحسين انتخاب شد كه گردان تحت فرماندهي اش در اكثر عمليات ها شركت جست و برگه هاي زريني از فتوحات سپاه اسلام را به خود اختصاص داد. در عمليات كربلاي 4 وقتي يكي از برادرانش به نام صمد ابراهيمي به شهادت مي رسد با وجود اينكه توان انتقال جنازه برادرش را به پشت خط داشت ,اما اين كار را انجام نمي دهد و در جواب برادراني كه علت را از ايشان جويا مي شوند ,پاسخ مي دهد كه چگونه مي توانستم دست به چنين كاري بزنم در صورتي كه مي ديدم جنازه همرزمان شهيدم در زير آفتاب سوزان جنوب مانده اند .برايم فرق نمي كند كه برادرم باشد يا نباشد .همه رزمندگان براي من برادرند.
در عمليات كربلاي 4 مجروح مي شودو مدت 72 ساعت بدون آب و غذا در آن طرف اروند رود در داخل قايقي در منطقه دشمن به محاصره مي افتد .وقتي شب هنگام يكي از مزدوران بعثي قصد نزديك شدن به قايق را داشت وي با كلت كمري او را از پاي در مي آورد و موفق به فرار ميگردد .با وجود زخمهائي كه در تن رنجور خويش داشت حاضر به انتقال به پشت جبهه نمي گردد . در عمليات کربلاي 5 گردان 155 به فرماندهي او پنج مرحله در عمليات شركت مي كند وبالاخره لحظه موعود و ديدار يار فرا مي رسد.
لحظه وصال فرا مي رسد ودر تاريخ 12/2/ 65 13بر اثر تركش گلوله توپ به آرزوي ديرينه اش كه سالها به دنبال او بود نائل مي گردد و برجام سرخ شهادت عاشقانه بوسه مي زند.
او رفت و در فناي خويش بقا يافت و باقي گشت و با شهادت خويش بار ديگر حقانيت و مظلوميت پيروان صالح سالار شهيدان ، معلم بزرگ شهادت را به اثبات رساند تا خداي شهيدان به ما نيز توفيق ادامه راه سرخ شهيدان را عطا فرمايد.
از ستار ابراهيمي5 فرزند به يادگار مانده است.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيت‌نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
يا ايها الذين آمنوا ذكروا نعمة الله عليكم
اى اهل ايمان به ياد آوريد نعمتى را كه خداوند نصيب شما ساخت .
قرآن کريم
در اين زمان كه ما زندگى مى كنيم كه بعد از 1400 سال دوباره نسيم اسلام وزيدن گرفته و دارد از خفقان بيرون مى آيد و اسلام زمان پيامبر (ص) و على (ع) تكرار مى شود و جهان را متوجه خود كرده است و تمام مسلمين و مستضعفين را زير پرچم خود آورده است .مستكبرين و دشمنان كه در رأ س همه آنها آمريكا و شوروى و اسرائيل جنايت كار است به اين آسانى نخواهند گذاشت كه حكومت اسلامى جهان شمول شود و اسلام براى محكم شدن ريشه هايش نياز به فداكارى و جانبازى و از خود گذشتگى روحانيون و جوانان و تمام اقشار مسلمين را دارد .
به خاطر اسلام است که مطهرى ها و بهشتى ها و رجائى ها و باهنرها و ... هزاران شهيد والامقام ديگر را از دست مى دهيم تا اسلام پا برجا باشد با اين اوصاف ديگر چه چيز باعث درنگ ما شده است و نمى گذارد خود را به قافله آنها برسانيم .
خداوندا ما را جزء سربازان خودت قرار ده كه سربازان تو هميشه پيروز هستند . خداوندا ما را جزء حزب خودت قرار ده كه حزب تو هميشه پيروز است .خداوندا ما را قدرتى عنايت كن تا تمام دشمنانت را از روى زمين نيست و نابود كنيم .خداوندا به ما صبر و استقامت عنايت كن تا آخرين قطره خونمان پرچم الله اكبر تو را بر دوش حمل كنيم و در جهان برافشانيم . خداوندا به ما توفيق ده تا تمام دشمنانت از سازمان منافقين وحزب امت گرفته تا چريكهاى فدايى خلق و پيكار و ديگر سازمانهاى كفر و الحاد را از صحنه گيتى برداريم و جهان را براى ظهور امام زمان (عج) مهيا كنيم . آمين.
اشهد ان لا اله الا الله اشهد ان محمد ارسول الله اشهد ان امير المومنين و عليا ولى الله .
من حاج ستار ابراهيمى فرزند مراد على در كمال صحت و سلامت وصيت خود را اين چنين بازگو مى كنم :
همسرم در اين زمانى كه قرار گرفته ايم تمام نيروهاى جهان به جز تعداد اندكى از آنها همه با هم هم پيمان شده اند كه اين صداى الله اكبرى كه از ايران اسلامى به رهبرى نايب امام زمان, امام خمينى بلند شده در گلو ها خفه كنند. به شما سفارش مى كنم كه هيچگاه امام را تنها نگذاريد و سخنان امام را مو به مو اجرا كنيد و سعى بر اين داشته باش زينب وار زندگى كن و به بچه ها تربيت ياد بده و محبت امام عزيزرا در دل مهدى و دخترانم زياد كن , چراغ راهمان اينها هستند .
اى همسر عزيز اگر جنازه بنده به دستتان نرسيد به پدر و مادرم دل دارى بده خودت ميدانى و من اسير نخواهم شد چونكه از دشمن خدا نفرت دارم . بعد از من بزرگ خانه و مرد خانه مهدى مى باشد به شرط اينكه شما زينب وار زندگى كنيد و تمام زندگى ما ل شماها است و اين هم مشخص شود اگر بچه را خواستى بزرگ كنى نصف زندگى مال شما مى باشد و غير اينصورت اموال مال بچه هاى پدر از دست داده در راه خدا ست.
همسرم به بچه ها واقعيت را بگو و دروغ نگوييد پدر رفته به دزفول برمى گردد و بگو پدرتان عاشقانه در راه خدا و براى رضاى خدا جنگيده و شهيد شده است و اگر جنازه ام به دستتان رسيد حتما در همدان دفن نمائيد چونكه من نمى خواهم بچه هايم در روستا زندگى نمايند و از تمام آشناها برايم حلاليت بخواهيد.
خدمت پدر پير عزيزم و مادرم و پدر بزرگم كربلاى ابراهيم و حاجى عمو و شيرين جان و برادرانم و خواهرانم و دايى ها و عموها و عمه ها و خاله ها و قوم و خويش سلام مى رسانم و مشهدى وجه الله و غيره را سلام مى رسانم و از اينها حلاليت مى طلبم و از اينها مى خواهم امام عزيزمان را تنها نگذارند .
در مرگ من گريه و زارى ننمائيد كه دشمنان شاد خواهند شد .ديدار در قيامت و خرج دفن و مراسم از اموال خودم باشد . والسلام عليكم - به اميد پيروزى اسلام
ستار ابراهيمى هژير

خاطرات
مهدي نوروزي:
شهيد ابراهيمي مي فرمود: عمليات فتح المبين را مقايسه مي کرد با اوائل جنگ و اواخر جنگ مي فرمود که ما از کجا به کجا رسيديم. مي گفت: بعضي موقع ها بچه ها مي آمدند و مي گفتند سلاح نيست, کمبود لباس است ,غذا نيست .آنها را توجيح مي کردم و مي گفتم : اوائل جنگ ما چيزي نداشتيم ,نيرو هم نداشتيم ,نيرويي که بتواند در برابر ارتش عراق بايستد و عراقي ها به طور پياده روي آمده بودند ,مناطق فتح المبين و ديگر را گرفته بودند . در عمليات فتح المبين ما سوار موتور سيکلت ها مي شديم و توي دشت دنبال عراقي ها مي کرديم و چون عراقي ها پياده آمده بودند با دويدن عقب نشيني مي کردند. اين نشان مي دهد که نيرويي نبوده اگر نيرو بوده يک آرايشي مي گرفت و خط را تثبيت مي کرد. مي گفت : ما شب مي رفتيم آن منطقه را مي گرفتيم نيرو نبود بچينيم آنجا . صبح مي آمديم و مي ديديم عراقي ها آمدند جلو .
آنها پياده مي آمدند و ما هم به طور پياده آنها را وادار به عقب نشيني مي کرديم .

مصطفي روحي :
آخرين ديداري که با شهيد حاج ستار ابراهيمي فرمانده گردان 155 داشتيم در آبادان کنار بهمن شير داخل يک ساختماني که بچه هاي گردان در داخل آن مستقر بودند. قبل از کربلاي 5 يعني قبل از شهادتش 1365/12/12 که ايشان کادرگردان را جمع کردند و يک جلسه اي گذاشتند . آخرين صحبت هايش که بود حلاليت خواستند و بچه ها را در خصوص نحوه عمليات توجيه کردند و بعد از توجيهات يک دعاي توسلي داشتند که آماده بشوند براي عمليات و براي ما تا حالا اين جور دعا نخوانده بود.
کتاب را گرفته بود دستش و زار زار گريه مي کرد و مي خواند. قبلاً که مي خواست دعا بخواند چنين حالتي نداشت . دعا مي خواند و گريه مي کرد . بحث عمليات شد و رفتيم منطقه و ايشان که در شب 65/12/12 به شهادت رسيدند پدرشان هم در منطقه حضور داشتند .وقتي که حاجي شهيد شد ما از خط برگشتيم عقب ديديدم .پدرش توي خيابان هاي آبادان در جلوي مقر ايستاده است و گويي که از نگاهش خبر دارد که حاجي شهيد شده . ايشان گفتند : حاجي کجاست؟ بچه ها گفتند :ما آمديم و حاجي براي فرماندهي محور ماند تو خط ! ايشان گفتند : نه خير و شروع کردند به اشک ريختن و گفتند : دلم گواهي مي دهد حاجي شهيد شده است .


مصاحبه با همسر شهيد ستار ابراهيمي هژير
بسم الله الرحمن الرحيم
قدم محمدي ، همسر شهيد حاج ستار ابراهيمي هستم .
موقعي که خواستگاري آمد، سرباز بود. عمويم چند بار آمده بود و پدرم خدا بيامرز ، (چون فاميل بوديم) راضي نمي شد. مدام مي رفت و مي آمد و ديگر پدرم راضي شد. عمويم مي گفت: اگر آن پسرم زنده بود ، شما نه نمي گفتيد و براي همين پدرم راضي شد. آن موقع در پادگان نوژه در کبودرآهنگ ، سرباز بود . در هفته 5شنبه و جمعه مي آمد خانه و سر مي زد. چند ماه که نامزد بوديم، سرباز بوند و ازدواج هم که کرديم ، باز هنوز سرباز بود . تازه سربازي اش را تمام کرده بود، که انقلاب شد . تازه انقلاب شروع شده بود که رفت تهران ، که آنجا اسمش را در کميته بنويسد که نشد و از آنجا پشيمان شد و آمد همدان و اسمش را در سپاه نوشت . ما که روستا بوديم ، آمديم همدان و يک چند وقتي مستاجر بوديم . خودش در دادگاه بود و درگيرکارمنافقها و مقابله با آنهابود.
روز عيد قربان بود و چند نفر منافق را  گرفته بودند. يکي از آنها گفته بود، که چند نفر فردا بايد در جايي قرار داشته باشند . حاج ستار و شهيد مسگريان رفته بودند و آن دختر منافق فرار کرده بود و در  خانه اي پناه گرفته بود . حاج ستار رفته بود و او را گرفته بود. شهيد مسگريان هم،  پسر را گرفته بود و آورده بودند. حاج ستار که اجازه نداشته زنها را بازرسي کند ، مي گفت: چون جان ما در خطر بود،  گشتم  و چيزي در بدنش نبود. آورده بودند او را در ماشين مسگريان ، ايشان (خدا بيامرز) هول شده بود و زياد دقت نکرده بود. آن پسر يک نارنجک  به کمرش بسته بود و در فلکه سنگ شير، نارنجک را کشيده بود. مسگريان خدا بيامرز ، شهيد شده بود و حاج ستار زخمي . اينها را برداشته بودند و برده بودند بيمارستان. برادر کوچک شوهر خانه ما بود و رفته بود هم کتاب برايش بگيرد و هم نان بگيرد . خانه آمد و گفت: آنجا نبود و رفته بود ماموريت. شب بود و ما خانه نشسته بوديم، ميني بوسي آمد و جلو خانه ما نگه داشت. ديديم آمدند و گفتند: حاجي کجاست؟ گفتم : دادگاه. گفتند : نه ، مي گويند زخمي شده است. بالاخره رفتيم ،ديديم بيمارستان اکباتان خوابيده بود. من او را اصلا نشناختم، از بس که از او خون رفته بود و کليه هايش اذيت شده بود و حالش خيلي خراب بود. اصلا لباسهايش همه سوخته بود و چند روز آنجا خوابيد و از آنجا مرخص شد. گفتند که يک ماه بايد آنجا استراحت کني. يکي دو روز ماند و چند روز هم رفتيم دهات. گفت: حالا زحمت نکشند ، از آنجا بلند شوند به خاطر ما و از کار و زندگيشان بمانند . يک چند روز ماند و باز رفت دادگاه. آن موقع تيپ نبود و در سپاه ، تيپ تشکيل دادند و رفت در تيپ. ديگر کارش همه در منطقه بود. يک روز هم خانه پيدايش نمي شد و يک روز هم که مي آمد مرخصي، خانه نمي ايستاد و مي رفت به خانواده شهدا سر مي زد. مدام  در جبهه بود ، به خانه کم مي آمد. عيد که مي شد، بيشتر توي منطقه بود و چه جور مي شد  که سالي عيد ، خانه باشند. آن هم دست بچه ها را نمي گرفت با خودش بيرون ببرد و مي گفت: اگر من دست بچه ها را بگيرم  و ببرم بيرون، يک خانواده شهيد ببيند و فرزند شهيد ببيند و يک آه بکشد، واي بر حال ما ! اين بود که بچه ها را با خودش بيرون نمي برد.

تاريخ ازدواجمان 13/2/1357 و در روستاي غايش بود . روز اول به او گفته بودند، دختر عمويت را برو ببين. چون بيشتر خانه نبود ، و ما همه يک روز خانه اقوام ،يعني خانه پدر بزرگش بوديم، من از پله ها پايين مي آمدم  و حاج ستار بالا مي آمد. ما را آنجا ديد و به خاطر اين هم آمده بود، که مرا ببيند. من هم خوب آن موقع عقلم نمي رسيد و نمي دانستم .چون آن موقع ، دخترها را در سن و سال کم ، شوهر مي دادند. آن موقع از من پرسيد، که عمو خانه است ؟ من گفتم:  بله.  گفت: مي خواستيم بياييم خانه تان. آمدند خانه ما ، ولي من نمي دانستم براي چه چيزي آمده اند خانه ما . اين خاطره براي خودش خيلي مهم بود ، که آن روز در آنجا حرف زد و من از حرف زدنش خوشم آمد .

مختصري از رفتاراخلاقي و روحي شهيد در منزل:
بيشتر وقتها که جبهه بودند و مرخصي مي آمد ، مي رفت به خانواده شهدا سر مي زد. (ديگر الان اصلا احوال خانواده شهيد را نمي پرسند). آن موقع که خانه بود، اخلاقش خيلي خوب بود. حتي يک روز هم که خانه بود، با وجود اينکه خيلي خسته بود، اصلا نمي گذاشت، مثلا من بروم نان بگيرم ، مي گفت: اگر من بنشينم خانه  و شما بروي نان بگيري، اصلا درست نيست. آن وقت که من خانه نيستم ، وظيفه شما است که نان بگيري، و گرنه وقتي خانه بود ، هر چيزي را  خودش مي گرفت و حتي جاي خودش را هم خودش مي انداخت و اصلا ابا نداشت که در خانه کمک کند .

برخورد شهيد با افراد خانواده :
اخلاق و برخوردش، هم با خانواده خودشان خوب بود و هم با خانواده ما خوب بود و با من هم خوب بود  و خوشا به سعادتش که زود رفت! زياد به بچه ها محبت نمي کرد  و چون مي گفت: عادت مي کنند و ديگر نمي گذارند من منطقه بروم و دلتنگي مرا مي کنند. برادرش سرباز بود و سربازي نمي رفت. البته ايشان الان شهيد شده است.(صمدابراهيمي).
 رفته بوديم روستا ، يک دفعه به پدرش گفت: تو خيانت مي کني؟ گفت: چرا؟ گفت: اين سرباز را چرا نگه داشتيد خانه، او بايد برود جبهه. چند کلمه با پدرشان حرف رد و بدل کردند و حرفشان شد. بعدا باز خودش از دل پدرش درآورد و گفت: به خاطر اينکه الان موقع جنگ است، اينها نروند، بالاخره اين يکي نرود و آن يکي قايم نشود که نمي شود. برادر شوهرم همان موقع  رفت سربازي و خودش پشيمان شد و اسمش را نوشت.مي گفت: من نمي دانستم حاجي اينقدر اخلاق و رفتارش خوب است . به من مي گفت: برو سربازي ، مي گفتم: بروم آنجا، اذيتم مي کنند. ولي رفتم، آنجا ديدم ، برادر من است و براي آن يکي رزمنده ها ، بيشتر مهرباني مي کند و چقدر با سربازان و بسيجي ها و .. رفتار خوبي داشت.
 از منطقه که مي آمد خانه ، يک شب مي ماند و بقيه را مي رفتيم خانه پدر و مادرش و احوال آنها را مي پرسيد. مي نشستيم و به من مي گفت: بلند شويد برويم خانه پدرت. مادر شوهرم مي گفت: شما تازه آمديد ، حالا باشيد. مي گفت: نه شما را ديديم ، حالا نوبت آن هاست و چشم انتظارند و مادر يا پدر زن با پدر و مادرم ، هيچ فرقي براي من نمي کنند و احترام آنها واجب تر است. مي رفت و من مي ماندم ، چون خانه مادر شوهرم ، من رويم نمي شد با حاجي بلند شوم و بروم. حاجي مي رفت و شام هم آنجا مي ماند ومي آمد. مادر شوهرم مي گفت: پس کجا بودي؟ او مي گفت: شما جمع نشستيد، آنها تنها بودند و رفتم شام را با آنها خوردم و آمدم  و خيلي هم مزه داد. آنها هم تنها مانده بودند .

ذکر حالات معنوي شهيد در مواقع مختلف در خانه و بين خانواده:
دعا خواندن جاي خودش ، نماز خواندن جاي خودش ، و همه اين گونه مسائل را رعايت مي کرد . يک خاطره اش اين است که ، يک روز اعزام بود و امام در تلويزيون سخنراني مي کردند و مي گفت: وقتي موقع اعزام است و بسيجيان مي روند، من ناراحت مي شوم و خجالت مي کشم و شروع به گريه کردن کرد و گفتند که امام اين طور که حرف زد، ناراحت شدم.
در خانه هم ، شب جمعه که تلويزيون دعاي کميل پخش مي کرد ، چراغ را خاموش مي کرد. خودش ، کتاب دعا بر مي داشت و دعا مي کرد و گريه مي کرد. موقعي که با خدا راز و نياز مي کرد و نماز مي خواند، هر قدر هم که بچه ها شلوغ مي کردند ، او در خودش بود. بچه ها کوچک بودند و يک سال، فاصله داشتند. خودش که خانه بود، بچه ها را مي برد نماز جماعت. در نماز جمعه آن موقع  بچه ها را (معصومه و خديجه، اول ابتدايي بودند) ، با خودش مي برد و مي گفت: بگذار ياد بگيرند . مي گفت: محبت امام را در دل بچه ها زياد کن و هميشه ياد امام باشيد و به سخنهايي که امام فرموده ، گوش دهيد .

حالات و برخورد شهيد در هنگام باز گشت از جبهه:
مي گفتند: جبهه واجب تر است. من نمي گفتم ، نرو. فقط بعد از شهادت برادر شوهرم بود ، که گفتم: حاجي ديگر بس است و ما هم خسته شديم و بچه ها کوچک بودند و ديگر برادر شوهرم رفته . او هم دو تا بچه داشت و ما 5 تا . گفت: اين حرفها را نزن ، شما بايد روز به روز ايمانتان قوي تر شود. خداي ناکرده با اين حرف ها ، ايمان شما ضعيف مي شود. گفتم: به خاطر اينکه بچه ها کوچک هستند و ما هم اذيت مي شويم . گفت: نه اگر من نروم ، بايد شما بگوييد برو . يک مثلي مي گفت برايمان ، که الان يادم نيست  و من هم نمي گفتم که جبهه نرود و فقط يک بار گفتم ، آن هم بعد از شهادت برادرشوهرم .

تاثير فرهنگ جبهه در نحوه برخورد شهيد با خانواده و مسائل زندگي:
يک روز مهدي کوچک بود،  با اتفاق چهار تا دختر و مهدي بيرون رفتيم. حاجي کنسروي را گذاشته بود که توي راه بخورند. از منطقه مي آمدند و نخورده بودند، مانده بود. مهدي را با خودش برده بود سپاه. مهدي رفته بود و کنسرو را باز کرده بود.  حاجي از دستش گرفته بود ، گذاشته بود سر جايش. (سهميه خودش بود) . مي خواستيم برويم بيرون، باز مهدي رفت آنجا و در کنسرو را  دوباره برداشت. حاجي کنسرو را برداشت و از دستش گرفت و سر جايش گذاشت. گفتم: تو را به خدا بده بهش . گفت:  نه ، مال بيت المال است. گفتم: سهميه خودت بوده و خودت گذاشتي بين راه بخوري و نخوردي و مانده. گفت: نه ، باز هر چي باشد، مال بيت المال است.
 
بينش شهيد نسبت به نوع زندگي و اداره زندگي و نوع تربيت فرزندان:
دوست داشت بچه هايش چادري باشند، بچه ها کوچک بوند و کلاس اول هم نمي رفتند. يک روز آمد خانه و گفت: به معصومه و خديجه بگو روسري ببندند، عادت کنند. گفتم: توي خانه ! آنها کوچک هستند و کسي نيست که روسري بپوشند.
يک روز هم خودم بدون روسري رفته بودم حياط. گفت : روسريت پس کو؟ گفتم : توي حياط کسي هست؟ گفت: خدا که مي بيند. گفتم: خدا که نامحرم نيست. گفت: بچه ها نگاه مي کنند ، ياد مي گيرند و يک وقت بي روسري نروند بيرون ؟!
مي گفت : بالاخره يک وقت همسايه ها پشت بام باشند و ببينند ، بچه ها بايد روسري سر کنند و چادر بپوشند . ايشان هر چيزي ساده اي را دوست داشت .
 
بيان احساسات خود هنگام اعزام همسرتان به جبهه ها:
به خاطر اينکه موقع جنگ بود، تنهايي را تحمل مي کرديم. به خاطر اسلام ، به خاطر دين، به خطر امام (ره) ، هر چيزي بود  را تحمل مي کرديم و الان هم تحمل مي کنيم به خاطر خدا . چرا که در راه خدا رفتند و از يک لحاظ افتخار مي کردم که شوهرم نترس است. مي رفتند پيش ايشان و مي آمدند  و از ايشان تعريف مي کردند. بسيجي ها، هم از اخلاقش و هم از رفتارش و هم از  شجاعتش تعريف مي کردند ،مي گفتند، که نترس بود و من افتخار مي کردم. الان هم افتخار مي کنم که اين چنين شوهري داشتم و اين راه را رفته است و الان هم ، هر جا که اسمش را مي آورند، افتخار مي کنم. و به همه شهدا و به همه اينهايي که رفتند، افتخا مي کنيم.

مشکلات و نحوه برخورد با آن، هنگام حضور همسر در جبهه ها و بعد از شهادت:
 
تنها بوديم، برادرش هم که شهيد شده بود. دو روز ماند و روز سوم رفت آنجا. فرمانده لشکر ، آقاي کياني گفته بود، که بايد بروي 10 روز بماني . خودش هم زخمي بود .
 دو روز ماند و روز سوم رفت و ديگر نماند. يک مدت بعد آمد و من گفتم، که از بمباران مي ترسم. يک سنگر توي حياط درست کرد و مي خواست که برود ، من گفتم: حاجي ما مي ترسيم و بچه ها هم کوچک هستند.( آن موقع اينجا هيچ کس نبود و غريب بوديم)، گفتم: من مي خواهم بروم رزن. گفت: اين کار را نکنيد ، چون بقيه که شما را  مي بينند ، فکر مي کنند که لابد يک چيزي هست که اينها رفته اند و اينها را برده اند و گذاشته اند رزن و اصلا اين کارها را نکنيد و يک ذره اي عصباني شد و گفت: بمانيد همدان ،هر چه شد ، آن است که خدا مي خواهد. خودش در تابستان بود و ماه رمضان، روزه نمي توانستند بگيرند. بالاخره امام خودش فرموده بودند: درست نيست در اين گرما و تشنگي روز بگيرند . مي آمد خانه ، چند روز مي ماند و روزه مي گرفت.( دخترم سميه را خدا تازه داده بود به ما ) . من خوابيده بودم ، خودش افطار و سحري حاضر مي کرد و روزه مي گرفت و مي رفت خانه يکي از دوستانش. مثلا مي ديد خودمان مشکلي نداريم ، به بقيه افراد کمک مي کرد.
خانم همسايه تعريف مي کرد: رفته بود خانه آنها ، ديده بود حال خانه آنها  خالي است. گفته بود، من بودجه ام نمي رسد فرش برايتان بخرم  و موکتي خريده بود  و برده بود برايشان. خانمش بعد از شهادت حاجي ، پيش من هم نگفته بود. گفته بود: حاج ستار خدا بيامرز، اين موکت را خريد و آورد برايمان. گفت: خانه تان خالي است.
دلسوز بود، مي دانست کسي يک چيزي ندارد، تا آنجا که مي توانست ، کمک مي کرد. تنهايي را ،خوب چون براي خداست، بايد تحمل کرد. (زهرا دختر کوچکم ، آخرين بچه مان بود).
 عمليات فاو بود ، که آن موقع حاجي منطقه بود و ديگر ما مانديم تنها و زهرا را هم که خدا مي خواست، به ما داد. مي گفتم : خدايا چه بکنيم ؟ بالاخره همسايه مان آمد و رفتيم دکتر. حاجي از منطقه آمد و من يک ذره قهر کردم و گفتم : بالاخره يکي که زنش مريض مي شود، مي رود به او سر ميزند. هيچ کس هم نبود  و تنها بوديم اينجا. گفت: مي دانم حق داري، ولي اسلام واجب تراست. مي گفت : ما چند نفر آنجا مسئوليم و بايد برويم و چند روز آن موقع ماند .

نحوه ارتباط و نامه نگاريها با همسر زمان حضور در جبهه:
من که نامه نمي نوشتم ، چون سواد نداشتم ، ولي خودش زنگ مي زد. خانه همسايه مان مي ر فتيم  وآنجا حرف مي زديم . عمليات فاو بود ، 6 روز بود که دختر کوچکم زهرا را خدا داده بود . آن وقت هم تلويزيون پشت سر هم اعلام مي کرد عمليات شده،  ما مي گفتيم که،  خدا کند صحيح و سالم برگردند. همسايه مان آمد  و گفت : حاج ستار زنگ زده خانه. من خودم مريض بودم، اين را که گفت، من نمي دانم چطور چادرم را پوشيدم و رفتم خانه ايشان. همسايه ما ، شوهرش سپاهي بود ، خانم او آمد و خانم شهيد دارابي آمد ومي خواستند احوال شوهرشان را بپرسند. من گوشي را برداشتم و احوالپرسي کردم . حاجي بنده خدا رويش نمي شد، که سوال کند خدا بچه را داده يا نه. مي گفت: چه خبر؟ من هم رويم نمي شد بگويم. مي گفت : چه خبر، وضع و اوضاع چطور است و من اصلا رويم نمي شد يک چيزي بگويم. گفتم: خوبيم. فقط بگو ببينم تو خوبي زخمي نشدي؟ گفت: نه حال من خوب است و چند روز ديگر مي آيم. همسايه ها يکي يکي گوشي  را گرفتند و احوالپرسي کردند و گفتند: آقاي دارابي چطور است؟ گفت: او هم خوب است  و صحيح و سالم نشسته اينجا ،(در حاليکه او زخمي شده بود و فرستاده بودند او را قم ) .
در کوچه ما، آقاي هادي پور بود و همه دوستان بودند و برايمان خيلي مهم بود ، بدانيم چه خبر است؟ و خانه همسايه مان ،شده بود مخابرات. او مي گفت: احوال شوهر مرا بپرسيد، ببينيد خوب است يا نه.

ديدگاه شهيد نسبت به امام خميني (ره) و ولايت فقيه:
هميشه مي گفت: محبت امام را در دل بچه هايم زياد کنيد و امام را تنها نگذاريد. حرفي را که امام مي گويد، گوش کنيد . امام که تازه آمده بودند ايران ، ايشان رفته بودند تهران. خودش مي گفت، با موتور رفته بودم. گفتند : امام آمده. من موتورم را گذاشتم کنار و رفتم پيش امام. امام دستانش را روي سر ما کشيد ، خيلي خوشحال شدم. دستشان را بوسيدم و بيرون آمدم ، ديدم موتور را مي خواهند ببرند.

ديدگاه شهيد در خصوص تحصيلات و کسب مسائل علمي:
مي گفت: بچه ها درسشان را خوب بخوانند تا به جايي برسند. به ما هم مي گفت، ولي به خاطر بچه ها نمي توانستم بروم. آن موقع هم روستا نمي گذاشتند، چون پسر و دختر مخلوط بود و معلم ها هم مرد بودند و پدرم بدش مي آمد. چرا حاجي به من مي گفت، من هم نمي دانستم و نمي توانستم . خودش هم مي ديد مشکل است و خانه نبود و بچه ها کوچک بودند.
خودش هم علاقه داشت  و خوشش مي آمد بچه ها درس بخوانند و مي آمد درس بچه ها را مي پرسيد. يکي کلاس اول مي ر فت و آن يکي به او کمک مي کرد .ايشان مي گفت: ببينم دخترم چه طور ياد گرفته و چطور مي خواند؟!

 نحوه اطلاع از شهادت و عکس العمل شما در موقع شهادتش:
بعد از شهادت برادرشوهرم بود که شوهرم آمد خانه. مي خواست برود که پدر شوهرم را هم آورد . بعداز نهار بلند شدند بروند  و رفتند و دوباره برگشتند. گفت: شام درست کن  و بعد از شام مي رويم. پرده ها را من باز کرده بودم و شسته بودم، گفت: چهار پايه را بياور، پرده ها را بزنم. پرده ها را هميشه خودش مي زد و نمي گذاشت من بالاي چهار پايه بروم . پرده ها را زد  و شام خوردند. پدرشوهرم گفت: من هم با شمامي آيم . گفت: جا نمي شويد و ميني بوس رفته و من با تويوتا مي خواهم بروم. من گفتم: حاجي دلش تنگ است و به خاطر اينکه برادر شوهرم شهيد شده بود، برويد منطقه را ببيند. گفت: جايمان تنگ است و نمي شود. گفتم : خوب بالاخره يک طوري هماهنگ کنيد و او را هم ببريد، چرا که دلش تنگ است. پدرشوهرش هم بود و حاجي و راننده شان، شام خوردند و خداحافظي و رفتند. آن وقت که مي خواست برود، چهره اش خيلي عوض شده بود و نوراني بود و نوراني تر شده بود. اصلا انگار آگاه شده بود، که شهيد خواهد شد. من به خدا گفتم : خدا کند اين دفعه ، صحيح و سالم برگردد. اصلا چهره اش خيلي عوض شده بود. اول برج بود که شهيد شده بود و پدرشوهرم اينجا بود. از منطقه يکي از بچه ها آمد و گفت:آدرس خانه برادرشوهرت را مي خواهيم. من رفتم خانه برادرشوهرم و گفتم: از حاجي خبر داريد؟ گفت: حاجي تازه رفته است، چه خبر؟ گفتم: 10 روز است که رفته  و الان عمليات شده و اصلا نه خبري، نه تلفني، هيچي نگفته. گفت: من مي روم و مي پرسم. ديگر من آمدم خانه ، فردايش برادرم آمده بود، رفتيم بازار ، از ماشين پياده شديم. پاهاي من اصلا جان نداشت و نمي توانستم راه بروم. بالاخره رفتيم و يک چيزي مي خواست براي ما بگيرد. من يک دامن مشکي برداشتم و برگشتم خانه. بچه ها گفتند : مادر، عمو آمد اينجا، کمد را باز کرد  و آلبوم بابا را برداشت. من ناراحت شدم و گفتم: براي چه ،من خانه نبودم و کمد را باز کرده و آلبوم را برداشته است؟ برادرشوهرم مي دانست، آمده و عکس را برده که اعلاميه چاپ کنند.
شب نشسته بوديم ، مي خواستيم شام بخوريم، ديدم يک نفر در اتاق را باز کرد و آمد داخل . ديدم پدر شوهرم و دايي شوهرم ، که او هم بسيجي بود آمدند. گفتم: در بسته بود، شما چطور باز کرديد؟ گفت: در باز بود. من با خودم گفتم : من که در را باز نمي گذاشتم، بگو که حاجي کتش را درآورده و رفته عمليات  و کليد در داخل جيبش بوده و پدرشوهرم برداشته  و گذاشته  داخل جيبش و اين طوري در را باز کرده.
 گفتم: حاجي پس کجا است؟ گفت: آنها ماندند. گفتم: پس شما آمديد، آنها چرا نيامدند؟ گفت: بالاخره او فرق مي کند ، او فرمانده است و مانده اسلحه تحويل بگيردوساکها را تحويل بگيرد و بعد بيايد. خيلي قسم دادم به پدرشوهرم شام بماند ، گفت : نه ما شام خورده بوديم، خواستم تخم مرغ درست کنم برايشان ، بخورند. گفت: نه، هر چي هست توي سفره ، همان را مي خوريم. ديدم که خيلي ناراحت است. دستش را روي شکمش گذاشته و اصلا حوصله ندارد. به دايي شوهرم گفتم: پس حاجي کجا مانده ؟ گفت: آنها فردا پس فردا مي آيند . سفره را جمع کردم و پدرشوهرم گفت: جاي مرا بينداز، مي خواهم بخوابم . من رفتم جا بيندازم و به دايي شوهرم قسم دادم و گفتم: راستش را بگو ببينم حاجي کجا مانده و شما آمديد؟ قرار بود با هم بياييد و چيزي نگفت. رفتم جاي پدرشوهرم را بيندازم، گفتم: شما را به خدا بگو ببينم پس حاجي کجا مانده؟ اين را که گفتم، گفت: نترس چيزي نشده و حاجي پايش زخمي شده، تا اين را گفت، ديگر براي من آگاه شد ، که چيزي شده. چون به خاطر زخمي شدن ، حاجي نمي ماند. از آن بيشتر زخمي شده بود و باز خانه آمده بود . من شب رفتم خانه همسايه مان ، به سپاه زنگ بزنم و همسايه ها دو روز بود ، مي دانستند من خبر نداشتم. زنگ زد و گفت: نمي گيرد.  نگو اين شماره را اشتباهي مي گيرد، تا مرا از سر باز کند. ديگر ماند و صبح شد. ديگر صبح رفتند سپاه ، منتظر بودند که جنازه برسد و بعد به من بگويند. دوستانش از سپاه مي آمدند خانه ما ، که چه شده ؟  بالاخره برايمان آگاه شد، ولي خوب قبول نمي کردم. مي گفتم: شايد دروغ باشد و بيايد، شايد هم زخمي شده است . پدرشوهرم آمد خانه و نشست. يک دفعه گفتم ، که هر چه شده بگو! حاجي گفت گفتند: ميني بوس مي خواهند بياورند، برويم تهران ملاقتش. من گفتم: نمي خواهد، از سپاه ماشين بياورند، خودتان نمي توانيد از بيرون ماشين بگيريد، خودمان که خانه پول داريم، ماشين بگيريد و برويم ببينيم کجاست؟
حال بگو حتما بايد از سپاه ماشين مي آوردند ، چون اينها منتظرند جنازه بيايد. مي گويند، از سپاه مي خواهد ماشين بيايد. اين دفعه پدر شوهرم گفت: مي داني چيست ؟ حاجي گفته است ، زينب گونه گريه کن، بچه هايم را بزرگ کن . اين را گفت، فهميدم حاجي شهيد شده. آمدند و گفتند: اگر مي خواهيد جنازه را ببينيد، برويد سپاه . رفتيم آنجا ، بچه ها را برديم و جنازه را همه ديدند . بالاخره هر کس باشد، ناراحت مي شود. 5 تا بچه ماندند ، ولي خوب به خاطر خدا بود و به خاطر اسلام بود و تحمل کرديم .


نکات و حالات خاصي که از همسر شهيدتان ديده ايد:
در قضيه مکه رفتنشان خودش، مي گفت: تو را هم با خودم مي برم ، ولي مي گفت : چون از طرف سپاه اسم  من درآمده، نمي توانم شما را ببرم، ولي حتما تابستان يا سال ديگر  شما را مي برم مکه . ما مشهد بوديم ، از طرف سپاه زنگ زدند. مسئول ما آمد و گفت: آقاي ابراهيم زنگ زده، گفته بچه ها رابفرستيد بيايند . گفتند: شناسنامه ها. شناسنامه نبرده بوديم و کارت دعوتنامه که براي سپاه داده بودند، آن هم نبود. ديگر رفتند از سپاه مشهد نامه گرفتند و رفتند بليط گرفتند.
ساعت 12 سوار هواپيما شديم  و ساعت 1 رسيديم تهران. از سپاه تهران يک ماشين آمده، که ما بياييم . ما را آورد ند . آمديم ، ديديم حاجي (خدا بيامرز) ، سماور روشن کرده و شام آماده کرده و جلو در حياط آب ريخته. ما آمديم ، مادرشوهرم هم پيش ما بود و مهدي بغل من بود. ديدم از پشت سر ما ، ميوه خريده مي آيد و يواش يواش صدا مي کرد. ما نگاه کرديم ، ديديم مي آيد. رفتيم خانه، مهمان دعوت کرد و چند تا از همسايه ها  آمدند . فاميل خودش ، رفت عروسي دوستش. او هم رفت  ک آنها را برساند. مهمان ها گفتند: خدايا ، حاجي کجا مانده؟ يک موقع آمد، گفتم: کجا بودي، مهمانها آمدند  . منتظر شدند، نيامدي؟ گفت: بردم آنها را رساندم و آمدم و دير شد. فردا شب از سپاه آمدند و بالاخره رفتند مکه. دختر خواهرم عروسيش بود، گفتم: تا حاجي بيايد ، من بروم و برگردم تا خواهرم ناراحت نشود. صبح که آماده شدم بروم، ديدم در زدند. خودش مي گفت: هميشه  از بالاي پنجره نگاه کنيد .( آن موقع منافق زياد بود) . مي گفت :  اول نگاه کنيد ، ببينيد کيست و بعد در را باز کنيد. رفتم در را باز کردم ، ديدم يک آقايي گفت: حاجي زنگ زده  و گفته فردا مي آيد. من از پله ها آمدم پايين  و افتادم پايم زخمي شد. يک گوسفند هم پدر شوهرم آورده بود.گفت : حاجي آمد، قرباني کنيم. گوسفند را برديم پشت بام و حياط را تميز کرديم. فردا منتظر نشستيم ، که حاجي بيايد. سوار ماشين شديم و رفتيم، نيا مدند. گفتم : پس کجا مانده اند؟ گفتند: ساکشان را ندادند، آمديم خانه.
 با مادر شوهرم نشسته بوديم و تعريف مي کرديم، يک دفعه زهرا ،خواهر شوهر م آمد و گفت : حاجي آمد .آمديم ، ديديم حاجي آمده بالاي پله ها و ايستاده. آمدم و ديدم سرش را هم تراشيده بود ، گفتم: کجا بودي، ما آمديم استقبالت ، نبودي؟ گفت: مي خواهيد برگردم! باشد من مي روم آنجا، شما بياييد استقبالم. گفتم: نه ، آخر ما آمديم شما نبوديد و برگشتيم. گفت: مساله اي نيست. رفت داخل کوچه ، پدرشوهرم قرباني را کشتند و براي مهماني آماده کردند. يک روز بچه هاي سپاه را دعوت کرد، آنها گفته بودند: براي ما آبگوشت درست کن ، چلو کباب نمي خواهيم. يک روز هم بچه هاي گردان خودش را دعوت کرد . آن موقع منافق زياد بود و آنهايي که ريش داشتند را ترور مي کردند. آن موقع ها خدا بيامرز ، حاجي ، اسلحه گذاشته بود خانه و يادم داده بود ، که بالاخره يک وقت در زدند و آمدند ، مواظب باشيد. يک شب همسايه ما ، شوهرش آمده بود، در ما را زده بود و فکر کرده بود خانمش، خانه ماست. آن موقع شوهر او هم، جبهه بود . چون بعضي موقع ها که تنها بوديم ، يک جا جمع مي شديم. تنها بودم ، بچه ها هم کوچک بودند، کرسي هم گذاشته بوديم. در زدند و رفتم . گفتم: کيست؟ جواب نداد. از ترس نمي دانستم چکار کنم. بخودم مي لرزيدم. خدايا حتما منافق آمده سراغ ما . مي ر فتم ، مي خوابيدم ، باز مي ديدم در مي زنند. باز مي رفتم، مي ديدم هيچکس نيست. گفتم: حاجي خودش گفته، اگر يک وقت ديديد اين طور است، اسلحه را برداريد. خوب است بروم اسلحه را بردارم، اين دفعه ببينم کيست؟ رفتم با حرص گفتم: کيست؟ ديدم بنده خدا ، آقاي عسگري است . گفت: فتانه اينجاست؟ گفتم: اينجا نيستند. گفتم : آنها رفته اند خانه خواهر شوهرشان. فردا آقاي عسگري به خانمش  گفته بود : به خانه ما بيايد و از قدم خانم معذرت خواهي کن . گفتم: به خدا اصلا طوري ترسيده بودم ، که مي خواستم اسلحه را بردارم  و از بالاي پنجره بروم سراغش. گفته بود: به قدم خانم بگو، در جبهه هيچ اتفاقي برايم نيفتاده ، حالا آمدم اينجا ، مي خواهد مرا بکشند! يک روز حاج طيب ، (همسايه مان ، الان هم توي سپاه است)، چشمش يک کمي عيب داشت ، يکي از همسايه ها رفته بود، از همسايه اش ماشين بگيرد و خانمش مرض بود، ببرد دکتر.
حاج طيب فکر کرده بود منافق آمده، آمد در ما را زد و به حاجي گفت: يک نفر ايستاده بود اينجا، من در را باز کردم  و فرار کرد. حاجي( خدا بيامرز) کلت داشت ، آمد برداشت و از اينجا دور زدند و رفتند که منافق را بگيرند. ديده بودند ، نه بابا ، بنده خدا مي خواهد ماشين بگيرد و زنش حالش خوب نيست و حالش خراب است تا ببرد دکتر. خيلي معذرت خواهي کردند .
 نمي دانم کدام عمليات بود، سرپل ذهاب را بمباران کردند.ايشان  پادگان ابوذر بودند و آن وقت نمي گذاشتند مرخصي بيايند. البته دست خودشان بود، ولي به خاطر اينکه عمليات نزديک بود، نمي شد بيايند . گفته بودند ، آنهايي که اينجا مسووليت دارند، مي توانند خانواده هايشان را هم بياورند. يک روز آمد و گفت: آمدم شما را ببرم جبهه، سرپل ذهاب . سميه هم بغل من بود و يک ماهه بود. دوستش هم مي خواست، خانواده اش را بياورد، ولي مادر زنش اجازه نمي داد ، که خانمش را ببرد جبهه. گفت: اگر تو بيايي ، آنها هم مي آيند.  اول شما بياييد ، برويم . زهرا بود ، سميه هم بغلم بود، رفتيم پادگان و چند نفر از جمله ، آقاي همداني ، آقاي بشيري هم آمدند و خانواده هايشان را هم آوردند. هر کسي مي آمد، اول مي آمدند خانه ما و بعد مي رفتند اتاقشان را درست مي کردند و مي رفتند اتاق خودشان. سيد اصغر (خدا بيامرز) هم بود و مي آمدند و مي رفتند. مکان را سپاه داده بود . يک شب هواپيما آمده بود تا بمباران کند ، من ترسيدم و گفتم: حاجي هواپيما آمده تا بمباران کند. گفت: نه، هيچي نيست ، آنها آمده اند فيلمبرداري کنند و عکس بگيرند. اول به من گفت: بنشين، من درسم را تمام کنم، بعد بخواب. من گفتم: نه ، من مي خوابم  و خوابم مي آيد. هواپيما که آمد ، ضد هوايي ها کار کردند. من زود بلند شدم ، شيشه ها داشتند تکان مي خوردند. گفتم: چيست ؟ گفت: هيچي ، رفتند باختران  و اينجا چيزي نيست. باز هواپيماها برگشتند و ضد هوايي ها کار کردند. اين دفعه خيلي ترسيدم. چند روز مانديم. يک روز حاجي گفت، که آماده شويد برويم منطقه را ببينيم . ساعت 4 صبح بود ، بچه ها را آماده کرديم و گفت: بريم قصر شيرين. آن موقع آنجا هم شلوغ بود و زن نمي گذاشتند برود آنجا. حاجي اورکت خودش را درآورد و من از روي چادر پوشيدم ، که از پشت مثل مرد شوم. مثل اينکه يک مرد نشسته داخل ماشين. بچه ها را هم خوابانديم کف ماشين و رفتيم. چند ساعت داخل قصرشيرين گشتيم و مي خواستيم برويم که  نگذاشتند و رفتيم سرپل ذهاب و تپه ها و همه جا را نشام داد. با دوربين، عراقيها و تانک عراقيها را هم نشان داد. چند عکس هم آنجا انداختيم . يک جا مي خواستيم پياده شويم ، ديدم حاجي خودش پياده شد و زود رفت. گفتم: به ايست بچه ها را يکي شان را بگير بغلت، تا من هم يکي شان را همين طوري مي روي ، بگيرم گفت: بنده خدا، مي خواهم بروم ببينم آنجا کسي نباشد، اگر بود اول خودم را بزنند و بچه ها را نزنند  و بروم نگاه کنم و بعد بيايم شما را ببرم .
خودش رفت و نگاه کرد و آمد و کمک کرد بچه ها را برديم و گشتيم و آمديم. يعني تا ظهر ما راه رفتيم و نهار، کنسرو ماهي برداشته بود يم .من گفتم: غذاي سرد خوشم نمي آيد ، رفت از سنگر چيزهايي جمع کرد و آورد و آتش روشن کرد و کنسروها را داغ کرد. برادرشوهرم پيش ما بود ، گفت: حاجي تو که سرد مي خوري. گفت: قدم ، در خانه غذاي گرم خورده و عادت کرده و غذاي سرد نمي خورد، به خاطر او گرم مي کنم و خورديم . ديديم تانکهاي عراقي هم توپ هايشان شليک مي کند. من گفتم : به حاجي بگويم برويم ، مسخره مي کند و مي گويد: از جانت ترسيدي ؟ حاجي که رفت آن طرف، من به برادرشوهرم گفتم: اينجا را عراقيها مي توانند بزنند؟ آخه يک تپه بود ، آنجا را خيلي مي زدندو  ميني بوس برده بودند و آنجا نيرو خالي کرده بود و آنها را ديده بودند  و درست آنجا را مي زدند. او گفت: بله، دوربين را اگر بچرخاند، اين طرف، (جيپ را هم حاجي گذاشته بود و يک درختي بود و پشت درخت اگر جيپ را ببينند) ، چند تا خمپاره مي توانند بزنند اينجا. من با اين حرف ، بيشتر ترسيدم.
 نهار خورديم و آمديم. حاجي گفت: مي دانم تو الان دلت مي خواد بروي همدان . پدرم را خيلي دوست داشتم و مي خواستم که او را ببينم . گفت: مي دانم اين ها را مي خواهي براي حاج عمو تعريف کني و بگويي کجا بوديم، حالا اگر يک خمپاره بيايد بالاي ماشين بخورد همين جا ، همه مان را از بين مي برد، آن وقت مي خواهي چکار کني؟ گفتم: نه، مي خواهم بروم ، همه را براي حاج آقا تعريف کنم، که کجا رفتيم و چه کرديم. شب شد، چون پادگان ارتش بود ، نمي شد روزها بياييم. آمديم پادگان، چند روز گذشت و مانديم پادگان. حاجي آمد  و گفت: مرخصي مي خواهي؟ گفتم: چطور؟ گفت: مي خواهي بروي همدان؟ گفتم: بله ، چون مادرم را هم که مريض ، مي خواهم ببينم. گفت:شما را مي برم، ولي قول بده که نروي بگويي، ترسيدم و نمي خواهم بيايم . گفتم: باشد.
  ساعت 4 بود، از آنجا بيرون آمديم و ساعت 1 به رزن رسيديم . از آنجا رفت و چند تا در را زد و با تلفن نمي شد تماس برقرار کرد . باز براي ساعت 1 ما را گذاشت رزن و خودش برگشت جبهه. گفت: يک هفته بمانيد، من مي آيم و شما را مي برم. بعد از يک هفته اي ، من ديدم نيامد. خودم آمدم همدان و بعد گفتند: سرپل ذهاب را بمباران کرده اند. حاجي خودش در خط بوده و آمده اند . آنجا پادگان را بمباران کرده اند و بچه ها شهيد شده بودند. حاجي آمد و گفت: اوضاع از اين قرار است و همه ، خانواده هايشان را  آوردند.
 يک روز با يکي از نيروهايش رفته بود و مادر شهيد ناراحتي کرده بود و (بنده خدا خوب پسرش بود ) به حاجي چند حرف گفته بود، حاجي سرش را پايين انداخته بود و چيزي نگفته بود ، مي گفت: عيب ندارد ، بالاخره پسرش است و ناراحت شده. با وجود اين ، باز مي رفت  و به خانواده شهدا سر مي زد.
 با فاميلها ، با همه شان خوب بود. اصلا قهر نمي کرد و مي گفت: هر کس بدي کرد، بايد در عوضش خوبي کني. تعريف مي کرد: يک روز در منطقه عملياتي ،( بعد از ساعت 2 نصف شب و بعد از عمليات بود ) ، مي گفت: خسته شده بودم و عمليات تمام شده بود و مسئوليت ما تمام شده بود. گفتم: 5 دقيقه استراحت کنم. آنجا جنازه زياد بود و نشستم روي جنازه اي و  چند دقيقه اي به اين منوال بودم که ، ديدم يک چيزي تکان مي خورد و بلند شدم. عراقي که من 5 يا 10 دقيقه رويش نشسته بودم، تکان نخورده بود، که نفهمم زنده است. ديده بود، که گردنش خيلي درد گرفته، تکان خورده بود و شب هم که اسير نمي آوردند و بايد همان جا اسير را مي کشتند. بلند شده بود و با زبان ترکي گفته بود( با زبان خود حاجي) ،  که من زنده ام و مرا نزنيد و من نامزد دارم. حاجي او را آورده بود. از او خيلي اطلاعات کشيده بودند، که کجا مهمات زياد هست، کجا نيرو زياد هست؟ با زبان خودمان مي گفت، خيلي برايمان کار کرد و خيلي به دردمان خورد.
مي آمد مرخصي مي ر فت دهات و همه اش مي ر فت مسجد . عاشورا بچه ها را جمع مي کرد . يک روز پول جمع کرد و از خودش هم گذاشت که شد 15 هزار تومان . چند وقت پيش يک کتابخانه توي دهات درست کرد، آنجا بسيج تشکيل داد. از اينجا هم خودش کتاب مي خريد و مي برد. بالاخره يک کتابخانه درست کرد. الان هم آن کتابخانه هست .
طبقه بالا مسجد زنانه بود و پايين مردانه. بالا که بودند ، زنها يک وقت پرده را بالا مي زدند و نگاه مي کردند ، حاجي خيلي ناراحت مي شد . يک روز آمده بود همدان ، پارچه از آن ضخيم هايش از همدان  گرفته بود و آورد ، دو تا هم چرخ کرد، يکي مال مادرشوهرم و يکي مال يکي از فاميلها . آورد و گذاشت آنجا و گفت: يک بلايي بياورم سر زنها ، که ديگر نتوانند پايين را نگاه گنند. از صبح نشستيم ، پرده دوختيم براي مسجد تا شب . نزديک عاشورا بود آهن هم جوش داد و درست کرد و شب رفتند مسجد. نمي دانم زنها چطوري گوشه پرده را با سنجاق بالا زده بودند که  آمد و گفت: سر اين زنها را زير سنگ هم بگذاري ، باز هم بيرون مي آيند. (نميدانم چطور پرده را بالا زده بودند و پايين را نگاه مي کردند) . يک وقتي حمام وسايلش خرا ب مي شد( خب روستا بود ، خودش مي خريد و مي برد) ، درست مي کرد. آنچه از دستش برمي آمد ، کمک  مي کرد ، ولي نمي گفت. بعدا خودشان تعريف مي کردند، هر وقت مي رفتيم دهات و هر کس هر کاري داشت، مي آمد پيش حاجي . هر بار مي رفتيم و هر کس که با هم دعوا کرده بودند ، مي آمدند پيش حاجي و حاجي آنها را آشتي مي داد. سنش پايين بود و ريش  او سفيد نبود، ولي هر کسي ، هر کاري که داشت ، مي آمد پيش حاجي و حاجي مشکلش را حل مي کرد .

فرزندشهيد: 
خديجه ابراهيمي هستم. پدرم در مورد حجاب بيشتر سفارش مي کرد. با اينگه کلاس اول بودم ولي باز مي گفتند: چادر بپوشيد. مادرم برايم چادر دوخته بود و من هم مي پو شيدم . در وصيت نامه پدرم هم نوشته: حجاب خودتان را رعايت کنيد و زينب گونه باشيد . راه امام را ادامه دهيد .
يک بار يادم هست که موقع عيد بود مادرم گفت ، که ما را هم  با خودشان بيرون ببرند. گفتند:  نه . اگر ما را با خودشان بيرون ببرند، بچه هاي شاهد مي بينند و ناراحت مي شوند.  هر چيزي را هم خودشان با مادر مي رفتند  و مي گرفتند. مي گفتند: به بچه هايم دروغ نگو، هيچ وقت نگو پدرتان رفته دزفول و برمي گردد. راستش را بگو. بگو شهيد شده  است . هرگز مرا اسير نمي کنند ، چون از دشمن نفرت دارم.  مي گفت: چندان که نفسمان مي آيد ، بايد برويم و جبهه را خالي  نگذاريم وبايد که دشمن از بين برود .                                     

برگرفته از خاطرات همرزرمان ,خانواده وشهيد:
کشتي تا گلو در ميان گل نشسته بود اما با همه ي سنگيني اش مثل پر کاهي روي دستهاي اروند بود ، سينه مي کشيدند و کوهه کوهه خودشان را مي کوبيدند روي بدنه ي زنگ زده و پوسيده اش .
کم کم آب از ديواره کشتي بالا مي کشيد به جان سوراخ ها مي افتاد سر ريز مي شد و زانوهاي زخمي ستار را در خود فرو مي بلعيد .
بايد بيرون مي زد به هر طريق ممکن . ماندن در کشتي ، بيخ گوش عراقي ها ، مرگ تدريجي بود . گل هاي خشک شده اي دور پلک ها و مژه هايش را با پشت دست ريخت ، با زحمت تن زخم دارش را تا سک سکوي آهني بالا کشيد و از دهليزي که موشک آرپي جي ميان سينه ي کشتي انداخته بود ، سر به بيرون برد و يک آن ، چشم توي چشم خورشيد که از آسمان خليج اروند مي خزيد ، انداخت . برق چشمانش را ربود و پلکها ، پرده اي از سياهي روي حلقه ي سرخ چشمانش کشيدند . سرش رات به داخل کشتي دزديد و. به آب زنگ زده ي کف کشتي خيره ماند ، تا چشمانش آرام شود . سکوتي تلخ و گزنده فضا را بلعيد . به فکر افتاد . انبوه انديشه هاي توي در توي بر ذهنش پنجه انداخت . ذهنش را به سمت هر راه کار که مي برد ، قفل مي شد . خروش امواج وحشي اروند و نگاه صدها چشم که مثل گرگ بوي خون را در فاصله ي بيست متري خود حس مي کردند ، قدرت تصميم گيري را از او گرفت . زير لب ذکري گفت و صلواتي فرستاد تا بر غوغاي انديشه اش مسلط شود . اما همچنان ذهن او بين دو مسير مقابل هم در تردد بود . چاره اي نداشت ، يا بايد دست تسليم با لا مي برد و طعم تلخ اسارت را مي چشيد و يا به آب مي زد ، يا دست هاي خسته و زخم دارش پنجه در پنجه ي امواج مي کشيد تا به ساحل خرمشهر برسد .
بايد بزنيم به آب ... اما چطور ؟ با چي ؟
دوباره ذهنش چرخي زد و مسير آب را از لب جزيره ي عراقي ام الرصاص تا ساحل خرمشهر مرور کرد ، تلاطم تامواج ، انديشه اش ، انديشه اش را با لا و پايين مي برد اما به دنبال سکون بود و آرامش . آرامشي که قفل ذهن او را باز کند .
توي جزر يا مد که نمي شه برگردم ... بايد وقتي که آّب را کد شد ... آره ... اما ... اما اگر آب هم را کد باشه . لباس غواصي ندارم ... لباس غواصي ... يا حد اقل يک جفت فين .
جنبشي گرفت ، بايد خودش را از عرشه ي کشتي بالا مي کشيد . دستانش را اهرم کرد که بر خيزد ، رمق نداشت تا ته کشتي سريد و تا سينه ميان آب نشست . آب را از منفذ پاييني قل قل مي کرد ، مي جوشيد و با لا مي آمد نفس زنان . به زحمت به محل اول برگشت و از سرما مچاله شد . و در خودش گره خورد . کم کم احساس تلخي زير رگ و پوستش دويد ، دندانهايش به هم گره مي خورد و تق تق آن موسيقي گزنده اي بود که عذابش مي داد . حتي صداي ضد هوايي دو لول عراقي را که از بيست متري او به سينه امواج و شايد مجروح هاي نيم جان روي آب مي زند ؛ نمي شنيد .
با ترس بيگانه بود . و نمي خواست براي خودش تصويزي از قيافه ي لرزان يک فرمانده را تداعي کند پشت راست کرد و تکيه به آهن سرد و زنگ زده ي کشتي داد . دستانش را با لا آورد و گونه هاي باروت زده اش را با کف دست ماليد ، چشمانش سو گرفت و صورتش گل انداخت . دهانش از لرزش ايستاد و سرما از تنش گريخت . خم شد و باز از دهليز موشک خورده به بيرون چشم گرداند . لايه اي از دود سياه باروت روي سينه ي آب خوابيده بود و لا به لاتي آن لاشه قايق هايي که هيچ نشاني از قايق نداشتند و پيکر غواص هايي که دمر صورت به صورت آب داده بودند و تسليم اروند تندي بودند که با سرعت به دام خليج فارس مي ريخت . نتوانست بيشتر نظاره کند ، آهي از ته دل کشيد به دل کشتي بر گشت و ميان دايره اي که از سقف سوراخ عرشه کشتي تا کف آن استوانه اي ازذرات معلق ساخته بود ، نشست . گرمتر شد .
خورشيد وسط آسمان ايستاده بود و از سقف گرد عرشه روي او نور مي پاشيد . تمام بدنش تشنه ي گرما بود . بجز زخم تناسور کتف و شانه اش که از شدت عفونت مثل نبض مي تپيد . احساس کرد که فضاي بسته ي زير کشتي از بوي حرکت چرک و خون انباشته شده است . عفونت آزارش مي داد . داشت بوي زخم و چرک بازو و شانه اش مي پيچيد توي دماغش . عق زد و بالا آورد .
سرش را از مرکز زخم کنار کشيد و رو به دايره سوراخ سقف گرفت . قرص خورشيد پوست صورتش را گرم مي کرد و بعد از دو روز بي خوابي لذت يک خواب به جانش ريخت . همين که پلک هايش پايين آمد کسي از دورنش نهيب زد : بخوابي ... مگه به نيروهايت نمي گفتي که خواب برادر مرگه !؟
سنگيني نگاه صمد هنوز ميان چشمانش بود :
شيشه درگاهي از بخار خيس شده بود ستار با انگشت چند خط روي شيشه انداخت و از بالا به لاي خطوط چشمانش تا ته کوچه هاي باريک روستا رفت و بر گشت ،همه جا از برف به سفيدي مي زد ، به جز زير سقف حياط خانه ي دو اشکويي .
پدر زير لمه هاي چوبي و خوش تراش آن ايستاده بود . جيب بغل عباي پشمي اش را مي کاويد تا قاب فلزي توتون را پيدا کند . چيق چوب گردويي همچنان گوشه ي لبش کج مانده بود که ستار وشال و کلاه کرد و پارو را بر روي دوش انداخت صداي قرچ قرچ پله هاي چوبي طبقه ي بالا ، نگاه پدر را به سمت ستار برد . ستار تر و فرز برف هايي را که تا زانو بالا آمده بود به چپ و راست ريخت و راه را تا دم در باز کرد .
پدر گفت : اغر بخير .
ستار همان طور که با پشت پارو به لمه هاي چوبي مي زد گفت : برف و کولاک راه اصلي رو بسته ، خبري از آقا معلم نيست حتما گير کرده تو برفها .
پدر عبا را تا بن موهاي گردنش بالا آورد و با شست کلفت پينه بسته اش توتونها را داخل چيق جا کرد . روي توتون ها فندک کشيد و صداي دور رگه اش را با دود بيرون فرستاد .
تنهايي مي خواهي دو کيلو متر راه رو باز کني ؟!
ستار شانه هايش را با لا انداخت ، تاي چکمه هايش را تا لب زانو باز کرد و ب بخار دهان چند نفس گرم به انگشتانش داد : همين اندازه مي دونم که توي اين سوز و سرما آقا معلم يخ مي زنه .
صمد پشت درب چوبي گوش خوابانده بود ؛ همين که اسم آقا معلم آمد خونش جوشيد . روي انگشتان پا قد کشيد انگشتانش را روي در انداخت و. در را باز کرد .
نگاه پدر و ستار ، با هم روي در متوقف شد . ستار طاق ابروانش را با لا انداخت و با ترشرويي گفت : برو داخل اتاق .
صمد کلاه پشمي اش را تا لب گوش ها پايين کشيد . چکمه هاي قرمزش را پوشيد ، جلو و سريع از پله ها پايين آمد و دست ستار را ميان دست حلقه کرد . ستار خواست که جدي تر نشان دهد . به رو.ي خودش نياورد . صمد نگاه معصومانه اي به او کرد و با شيرين زباني گفت : روزي که درس دهقان فداکار رو مي خونديم ، آقا معلم از من پرسيد که اگر يه روز برف و سرما راه رو ببنده ، حاضري مثل اون دهقان فداکار لباستو بسوزوني يا نه ؟
ستار دستش را از ميان دست هاي گوشت آلود و سفيد اون بيرون کشيد ، و شال گردني را دور گردن او سفت کرد و پر شال را داخل آن فرو کرد و همچنان ساکت ماند ، پدر پکي عميق به چيق زد و بخار نفسش را با دود توتون بيرون داد ، چند سرفه از ته گلو زد و در حاليکه نگاه نافذش را تا عمق چشمهاي صمد روانه کرده بود ، پرسيد : تو چي جواب دادي ؟
خب معلومه باباجون به آقا معلم گفتم لباس که سهله ، اگه داداشم ستار باهام باشه ... مي تونم ...
ستار حرفش را بريد . اخم همچنان روي صورتش جا خشک کرده بود .
بچه ، تو اندازه اين حرفا نيستي ، چکمه هايت را بکن و برو زير کرسي .
صمد حرفي نزد اما به جاي اينکه مسير پله هاي چوبي را طي کند ؛ پشت بابا ايستاد . يک آن پاشنه بلند کرذد و روي انگشتان پاهايش قر کشيد و عباي پشمي را که سريده بود ، راست کرد و دم گوش بابا – جوري که ستار نشنود – آهسته و ملتمسانه گفت : برم ... بابا .
پدر از زير پلک هاي باد کرده و سرخش نگاهي ساده به او انداخت . ستار به آن دو خيره شده بود . پدر به زحمت قد راست کرد و چيق را لاي شکاف لمه چوبي گذاشت و با اشاره اي سر به ستار گفت بيا .
ستار مردد و نگران جلو آمد ؛ پارو مياد دستانش بلاتکليف مانده بود . پدر دسته ي پارو را روي شانه ي خود جا داد و دست هاي ستار و صمد را به سمت خود کشيد ، هر دو مات و مبهوت به دستان لرزان بابا خيره شده بود ؛ پدر دست هاي کوچولوي صمد را گذاشت ميان دشت هاي درشت و استواني ستار و با صدايي که بوي عاطفه و مهر پدري ميداد ، به ستار گفت : صمد ، يوسف منه ... مواظبش باش .
صمد معصومانه پرسيد : يوسف کيه بابا ؟!
لبخندي محو بي رنگ گوشه ي لب هاي پدر نشست .
با زبان صمد پاسخ داد :
مگه نمي خواستي که واسه ي آقا معلمت دهقان فداکار بشي ؟
صمد شادمانه کف دست هايش را به هم ماليد و گفت : جانمي جان !!!
.... صداي شليک هم زمان آرپي جي فضاي کشتي را پر کرد ستار تکاني خورد و چشم دراند .
نگاهش به ديوارهاي سوراخ و سياه کشتي افتاد نمي خاست لذت ديداذر صمد و بابا از چشمش خارج شود ، غلتي زد ، پلکهايش را آرام روي هم گذاشت ، باز هم چشمانش گرم شد و خودش را ميان کوره راه برفي روستا ديد :
.... کولاک تنوره مي کشيد و دانه هابي درشت و پنبه اي برق را روي سر و صورت ستار و صمد مي نشاند ، همه جا مثل همه مي نمود . جاده اصلي و مسير رودخانه زير انبوهي از برف پنهان شده بود .
ستار دست هاي سرد و خيس صمد را ميان حلقه اي از دو دستش نشاند و چند بار از ته گلو ها کرد "
سوز و سرما آب از چشم صمد گرفته بود و چشمان آهويي اش در پشت لايه اي شفاف ا اشک مي چرخيد ، پلک مي زد ، دانه ي اشک از گوشه چشمش مي سريد و سرما بي امان لايه هاي ديگر از اشک به جاي آن ني نشاند .
ستار پرسسيد : سردته ؟
صمد بي صدا خنديد و گونه هاي سفيد و گوشتالودش مثل سيب سرخ گرد شد .
ستار سري به چهار سو چرخاند . از سرازيري مشرف به ده بسيار دور شده بود ،
به نظرش آمد که مسير جاده ي اصلي را هم رد کرده ، ولي از معلم روستا خبري نبود .
دوباره کنار صمد زانو و به دلداري گفت : آره سردته ، مي دونم عينهو دهقان فداکار . صمد را در آغوش کشيد و عقب برد و پرسيد : حالا بگو ببينم کبريت آوردي تا لباست رو براي نجات آقا معلم بسوزوني ؟
صمد ايستاده بود و ستار نشسته ، با اين حال صمد سرش را تا بالا امتداد داد . تا جايي که دانه هاي نرم برف ، پشت مژده هاي بلند و مشکي اش مي نشست و با صدايي از قلب کوچک ولي گرم و قوي بيرون مي جهيد ، گفت اون آقا دهقانه که مثل من داداش نداشت ، داشت ؟!
ستار سرش را پايين انداخت ، مکثي کرد و بلا نرمي دست ، برف را از روي کلاه صمد گرفت ، کلاه را تا زير لاله هاي گوش صمد پايين آورد .
نگاه پرسان صمد همچنان منتظر پاسخ بود .
البته که نداشت . داداش ستار در بست در خدمت تونه . حالا راه بيفت .
صمد يک گام که برداشت باز سر حرف را باز کرد صدايش ميان تنوره کولاک به سختي به گوش ستار مي رسيد ستار سرش را کجکي به دهان او نزديک کرد تا صدا را بشنود : داداش ... چرا آقا معلم داد و هوار نمي کنه تا ببينمش ؟
ستار بي حوصلگي را در ميان کلمات صمد فهميد دستش را بالاي ابرو سايه بان کرد تا بهتر ببيند و سرش را به دور و بر چرخاند و دم گوش صمد با صداي بلند گفت : يه اين دور و براس ، اصلا شايد داد و هوار مي کنه ... گوش تيز کن شايد بشوي .
صمد دستهاي سردش را به زحمت از دست ستار بيرون کشيد و لب کلاه را از سوراخ گوشش بالا برد تا صدا را بشنود . ستار خوشش آمد .
خودش هم گوش تيز کرد . صدايي مي آمد . دلش هري ريخت . زوزه اي گرگها بريي وحشي در هوا رها مي کرد . ستار اين بو را مي شنيدئ صمد در غفلت کودکانه خود از ميان برف ها گام مي زد و در شوق ديدار آقا معلم بود . ستار يک آن ايستاد . مسير ده را گم کرده بود ، از آقا معلم هم خبري نبود . فقط ، اين را مي دانست که بايد خيلي زود به ده بر گردد . همين که چرخيد دسته اي گرگ خاکستري مقابل چشمانش قد کشيدند . گرگ ها پوزه هاي سياه و کشيده شاه را با هم رو به بالا گرفته بودند و عو مي کشيدند .
صمد چشمانش گرد شد : چقدر سگ ؟!
ستار آرام آرام عقب رفت ، دستهاي کوچولوي صمد همچنان ميان دست او بود . گرگ ها هماهنگ خيز گرفتند و در چند قدمي آن دو ايستادند و پوز کشيدند .
صمپد خودش را چسباند به پاي ستار . ستار بلافاصله دست به کمر او برد و مثل يک پر او را از زمين کند و در حلقه دست خود جاي داد . چکمه هاي قرمز صمد که تا گلو توي برف جا خشک کر ده بود ، بيرون زد . گرگ ها جلو تر آمدند .
ستار تمام توانش را در پاهايش ريخت و به سمت مخالف گرگ ها دويد ، يا ضرب آهنگ گا م او صمد هن و هن مي کرد و ميان حلقه دستن او بالا و پايين مي شد .
از رو به رو هم باد و بوران در هنم مي تنيدند و ديد او را مي گرفتند و کم کم احساس کرختي و خستگي بر دستش پنجه کشيد و صمد آرام ميان برف هاي نرم و انبوه افتاد .
ستاره نگاهش را دزديده ، به سمت گرگها رفته . زوزه ممتدشان آزارش مي داد . هر چند هيچکدام در منظر چشمان او پيدا نبودند . نفسي چاق کرد و برف را با پشت آستين اورکت از صورت صمد گرفت .
ستار خواست به دلداري او پاسخي بدهد که گرگ هاي خاکستري از پشت توده اي برف بيرون جهيدند و نرم و نرمک سم روي برف ها گذاشتند و. به دور ستار حلقه زدند . ستار پس و پيش را بسته ديد . دستش به دور دسته ي چوبي پارو محکم تر شد و با همان قدرت ، مچ نرم و سرما زده ي صمد را با دست ديگرش گرفت . حالا صمد هم بوي گرگ را حس مي کرد . ساکت و خاموش بود . نگاهي سرد به ستار انداخت . معصوميت اودل ستار را سوزاند . ناخود آگاه به ياد سفارش بابا افتاد و يک لحظه ، صداي بابا در مدار مغزش چرخيد : صمد يوسف منه .
و تکرار شد : صمد ... يوسف ....
صداي بابا که افتاد خشم مثل خون ميسان رگ هاي ستار دويد و يک شاخه رگ ضخيم از گردنش بيرون زد . چشمانش روي گرگ ها دريد ، پارو را ميان هوا چرخاند و به سمت گرگ ها خيز گرفت .. گرگ ها جا عوض کردند . پارو همچنان ميان هوا مي چرخيد ، تمام وجود ستار فرياد شده بود و از گلويش بيرون مي ريخت "برين گم شين . حيوناي لعنتي .
يکه اي خورد و سيخ شد . هنوز گلويش پر از فرياد بود و سايه گرگ ها در چشمش سنگيني مي کرد . به خودش آمد نگاه خسته اش را تا انتهاي کشتي برد و برگرداند . چشمانش از سياهي آهن هاي زنگ زده ي محيط پر شد . دلش مي خواست باز هم ياد گذشته کندذ و دوباره با صمد باشد .و نفسش را فرو برد که به هيکل کشتي زلزله افتاد به آني زوزه ي تند موشک آرپي جي ميان پرده ي گوشش نشست و پشت بندش ، سينه ي کشتي تن به گلوله هاي ضد هوايي داد .
چي فکر مي کردند اين عراقي ها هالو ! ! خيال کردند يه لشگر توي اين دخمه قايم شده .
طنين خشکي فضا را پر کرد ، تير مستقيم تانک که به جداره ي جلويي کشتي خورد ، ميان لايه اي داخل نشست و ورقه ي فولادي کشتي از داخل شکم داد و لبخند تلخي روي لبهاي خشکيده ي او نشست .
فکر نمي کردم اينقدر قيمتي باشم که واسم اين همه مهمات خرج کنند !
کم کم خورشيد ميان سياهي رنگ باخت عراقي ها هم از گلوله باران کشتي خسته شدند .
آخرين شليک ضد هوايي خوابيد و سر وصداي قورباغه هاي لب نيزار ها بلند شد و چشمان ستار را به خواب خواند . خواب مثل بختک به جانش افتاده بود اما نمي دانست که نبايد بخوابد . مرور گذشته ها ، تمناي خواب را از چشمانش مي گرفت به ياد هياهوي شب گذشته قبل از عمليات افتاد و خودش را در نقطه رهايي ديد .
.... سکاندار دستش را از روي گاز موتور شل کرد و با صدايي لرزان گفت : به پير و پيغمبر نمي شه از اين جهنم آتش رد شد ! !
ستار با عصبانيت دست گذاشت روي کتف سکاندار و او را به کنج قايق پس زد .
دستش خيس شد زير نور کمرنگ مهتاب ، سرخي خون را ديد نگاهي به پس و پيش کشيد ، پشت سرش ستوني طولاني از قايق ها ، پهلو به پهلوي کارون داده بودند . اگر او حرکت مي کرد ، زنجيره ي قايق ها نيز به جنبش مي افتاد .
لب دماغه ي قايق ايستاد و کوشيد تا نگاهش را تا انتهاي اروند و ساحل عراقي ها عمق دهد . اروند مثل اژدها باز کرده بود و داشت غواص ها را مي بلعيد .
به فکر افتاد : اگر فرمان حرکت بدم ...
و دوباره به خودش هي زد : اگر غواص ها خط رو شکسته باشند ، کمک بخوان ، او نوقت ...
غوغاي انديشه هاي توي در توي بر ذهنش چنبره زد ، که صداي دور گه اي ا و را به خود آورد : معطل چي هستي حاجي ؟
ستار نگاهش را به سمت صدا چرخاند . ، قايقي بل چند سر نشين شانه به شانه ي قايق او شده بود . نگاه تيز کرد . قيافه ي فرمانده اطلاعات ، عمليات لشکر – چيت ساز – را ميان تاريکي شناخت . چيت ساز تر و فرز پريد داخل قايق ستار . هن و هن مي کرد . لب به کلام نگشوده بود که صداي شيرجه هواپيما – نا خود آگاه – نگاه ها را به سمت آسمان کشيد . پرده ي گوش عها را لرزاند و برق انفجار – يک آن - چشم ها را زد . بمب ها نشستند روي سينه ي کارون و چيني عميق به صورت امواج انداختند . بوي تند باروت و ماهي مرده ، دماغ ها را پر کرد . نگاه پرسان چرخيد به سمت چيت ساز : عمليات لو رفته ؟!
چيت ساز مي خواست حرفي بزند که آسمان گله به گله روشن شد . منورهاي خوشه اي آسمان را انگار چراغاني کرده باشند . چشمان ستار دوباره روي زنجيره قايق هاي پشت سرش گرد شد . چيت شاز چنگي به ريش هاي خرمايي و بلندش انداخت در حالي که نين نگاهي به منورهاي سوزان داشت نگاهي به دور دستن – به جزيره الم الرصاص – کشيد ؛ نور بي رمق چراغ قوه اي خودش را به چشم هاي اتو رساند . چراغ قوه خاموش و روشن که شد ، نور اميدي به دل چيت ساز افتاد .
با صدايي که بوي اميد مي داد ، گفت : اونا غواص هاي ما هستند ، اون چراغ قوه ، يعني اينکه خط رو شکستند .
ستاره هم به نقطه اي که چيت ساز با انگشت نشانه رفته بود ، نگاه تيز کرد . از چپ و راست آن نقطه ، تيرهاي سرخ دوشکا و گرينوف روي آب را مي زد .
ستار دوباره به سکاندار براق شد : حرکت کن .
سکتاندار دست روي زخم کتفش گذاشت و از لب قايق پريد ميان نيزارها و در ميان سياهي شب گم شد . انگار کسي گوش خوابانده بود و مجادله ي ستار و سکاندار را مي شنيد ، از قايق شتي بود ، بلافاصله پريد توي قايق و چسبيد به موتور و گفت ، دربست در خدمتيم .
صدا آشنا بود اما ستار نخواست حتي به اندازه ي چند ثانيه درنگ کند بي هيچ نگاهي با جديت گفت : راه بيفت .
سکاندار پرسيد :شاخصي ؟ نشانه اي ؟
چيت ساز هم صداي سکاندار را شناخت . همانطور که پياده مي شد گفت : اون کشتي سياه گنده رو که نزديک ساحل عراقي هاست مي بيني ؟
آره . آره .
اخوي رو مي زاري دم ساحل اونجا . سمت راست کشتي .
فرمانده اطلاعت که پريد روي قايق خودش ، تکاني به قايق ستار افتاد . سکاندار گاز قايق را گرفت نگاه ستار به سمت سکاندار چرخيد . باد موهاي صمد را با لا برده بود و پيشاني اش زير نور کم سوي مهتاب مي درخشيد . ستار همچنان به صمد چشم دوخته بود و صمد بي توجه به نگاه پرسان او را زيگزاگ مي برد . قايق که از کارون بيرون زد . کپ کپ انفجار روي آب بيشترشد . امواج کوهه مي کشيدند و قايق سينه مي کوبيد و ستارذ که لبه جلويي قايق نيم خيز بود . بيشتر ارز بقيه بالا و پايين مي شد . در امتداد نگاهش که همچنان روي صمد بود ، قايق ها بهتر در قاب نگاهش مي نشستند . بيشترشان ميان تلاقي کارون با اروند مي چرخيدند . حجم آتش ، شکل در همي به آنان مي داد . هر کس به سمتي مي رفت ف تعدادي هکم مي سوختند و انعکاس شعله ها ف دل ستار را مي سوزاند از بغل کشتي و به گل نشسته که رد شدند ، همه بجز او و صمد کف قايق چسبيدند و چشمشان رو به آسمان سياهي بود که با رد سرخ فشنگ ها خط کشي مي شد همه يک آن از کف قايق به جلو پرتاب شدند . کف قايق به سينه ي ساحل خورد و پوتين ستار زود تر از بقيه با تلاق هاي ساحل عراق آشنا شد . دس و پاهايش با هم به کار افتاد . از باتلاق رد شد و پا روي سيم خاردار گذاشت و پريد لب کانال موازي آب .
صمد زود تر از بقيه چابکي ه شانه ي ستار شد . کف دست هايش را به هم ماليد و گفت : غواص ها کولاک کردند ؛ ناز شستشون . حالا ...
صدابي کبکي منور حرف صمد را بريد و بالاي سر ستار و صمد و بقيه روشن شد . همه بدون اينکه از کسي دستوري شنيده باشند پريدند داخل کانال .
يکي بلند و از سر درد گفت : آخ .
ستار بي توجه به صدا ، نگاهي به چپ و راست کانال کشيد . پر بود از جنازه ها چشم بدوزد ؛ همه مثل ، همه مثل هم بودند ؛ صورت هاي سوخته و سيه چرده با شکم هاي ور قلمبيده .
نور افشان منور داشت ميان سياهي رنگ مي باخت که ستار نيم نگاهي به پشت سر انداخت ، لب ساحل و داخل نيزارها ، غواص هاي شهيد صورت به صورت آب داده بودند و با امواج بالا و پايين مي شدند .
تعدادي هم داخل موانع خورشيدي آرام گرفته بودند . بخار دهان ستار که با سوز بالا آمد ، منور ه تمام شد . همه جا تاريکم شد و باز همان صدا آمد در فاصله اي نه چندان دو.ر « آخ ... آخ .»
ستار به سمت صدا چرخيد ، نزديک تر شد . لباس سياه و چسبنده ي يک غواص که قاطي جنازه ها ي عراقي شده بود ، چشمانش را ربود غواص خيلي زود ستار را شناخت . دل گرفته گفت : کجايي حاجي ؟ مرديم از سرما .
ستار نفس به نفس او داد : تير خوردي ؟
نه .
پس چرا چپيدي زير اين نعشا؟
چکار کنيم ، سرد بود . زير انداز و لحاف هم نبود ، خودمونا جا کرديم وسط اين گوشت ها .
غواص به خنده افتاد و ستار هم خنديد و دست برد به سمت او . غواص به سختي خودش را از ميان جنازه بيرون آورد . دستان سردش به دستان ستار که رسيد ، گرم شد . احساس کرختي از جانش رفت و تا کمر تا شد اما هنوز نمي توانست بيرون کانال را ببيند ، با دل 

سال 1338در خانواده اي مبارز پرور به دنيا آمد . تحصيلات ابتدايي خود را در دبستان هاتف (سابق)طي كرد و از نزديك در تماس با توده مستضعف جامعه درد فقر و محروميت را چشيد . مبارزات سياسي سعيد عليه رژيم شاهنشاهي از وقتي در فعاليتهاي او جا گرفت كه برادرش مسعود ، توسط ساواك دستگير و به سياهچالهاي مخوف ستم شاهي كشيده شد . او آن زمان در سنين نوجواني بود.
سال آخر تحصيلات دبيرستان او همزمان با دوران پيروزي انقلاب اسلامي بود, سعيد فعالانه و با اشتياق به پخش اعلاميه ها ودستورات امام خميني مي پرداخت.
در اين راه او با دو برادرش مسعود و پرويز همراه بود واين همراهي تا مرزشهادت ادامه يافت ؛همگامي وهمراهي مقدسي که به شهادت سه برادر انجاميد.
در عمليات فتح المبين , بيت المقدس و رمضان به عنوان فرمانده محور عملياتي شركت داشت .لشکر 32 انصار الحسين (ع) يکي از کليدي ترين يگانهاي سپاه دردوران دفاع مقدس بود.هنگامي که فرماندهان استان همدان تصميم به تشکيل اين لشکر گرفتند ,سعيد اسلاميان تلاش زيادي در جهت شکل گيري آن انجام داد.
او در اين لشکر سمت قائم مقام فرماندهي لشکر را پذيرفت. اولين ماموريتش درعمليات والفجر 2 باز پس گيري پادگان حاج عمران بود .در عمليات والفجر 5 ، خيبر و عاشورا هم حضور موثر داشت .
بعد از آن سعيد به مدت يك سال فرماندهي سپاه پاوه و تيپ انصار الرسول را كه از نيروهاي بومي تشكيل شده بود, پذيرفت .به دليل نياز لشکر 32انصارالحسين (ع)به وجود سعيد اسلاميان و به تقاضاي فرمانده اين لشکر ، او بازگشت تا در عمليات كربلاي 4و5 شركت نمايد.
سعيد اسلاميان تا پايان جنگ در ميادين عزت و شرف حضور مخلصانه و اساسي داشت. با پذيرش قطعنامه 598توسط ايران و پايان جنگ ,همواره به مادرش مي گفت كه من ازقافله دور مانده ام ,دعا كن كه خدا مرا به فيض شهادت نائل گرداند.
بعد از جنگ و با توجه به تجارب وتعهد سعيد؛از سوي ستاد فرماندهي كل قوا دعوت به همكاري مي شود و در کار سازماندهي عمليات اين ستاد مشغول خدمت مي گردد .
سحرگاه هفدهم ديماه 1367 مصادف با سالروز شهادت دختر گرانقدر رسول خدا حضرت فاطمه زهرا (س) بعد از سالها تلاش و مبارزه , در حاليكه از ماموريت مناطق مرزي به طرف تهران برمي گشت براثر حادثه اي به شهادت مي رسد.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيت‌نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
شهادت مى دهم به وحدانيت خداوند منان و فرستاده او حضرت محمد و روز معاد .خدايا تو شاهد بودى در تمام مدت عمر خود ،سعى مى كردم در مسير ولايت و قرآن حركت كنم , هيچ وقت نمى‌خواستم يك لحظه، بمانم. اميد دارم خداوند از تقصيرات بنده بگذرد در غير اينصورت واى بر حالم . برادرانم ، همسنگرانم ، به جهانخواران شرق و غرب بگوئيد اگر خانه و كاشانه ام را به آتش بكشيد ، اگر گلوله هاى شما قلبم را سوراخ كند,آرزوى شنيدن يك كلمه ضعف و زبونى و آرزوى فروختن دينم را به گور خواهيد برد . به آنها بگوئيد كه اگر پيكرم را زنده زنده پاره كنند,اگر پاره هاى تنم را به آتش بسوزانند اگر خاكسترم را به دريا بريزند از دل امواج خروشان دريا صدايم را خواهند شنيد كه فرياد مى‌زنم اسلام پيروز است ، كفر نابود است.
تا قله آرزو سفـــر كرد و گذشــت در پهنه عشق، جان سپر كرد و گذشت
خورشيد صفت، برآمد از مشرق عشق اين شام سياه را صحر كرد و گذشـت
سعيد اسلاميان

وصيتنامه اي ديگر
بِسمَ رَبّ الشّهداء و الصّدّيقين و الصّالحين و به نستعين
إنما المومنونَ الَّذينَ أمَنوا بِاللهِ وَ رَسولِهِ ثُمَّ لَم يَرتابوا وَ جاهَدوا بِأموالِهِم و أنُفسِهِم فِي سبيلِ الله أولئِكَ هُمُ الصّادقون
منحصراً مومنان آن كسانند كه به خدا و رسول او ايمان آوردند و بعداً هيچگاه ريبي به دل راه ندادند و در راه خدا با مال و جانشان جهاد كردند آنان به حقيقت راستگو هستند.
قرآن کريم
خداوندا, اكنون كه تنها با تو سخن مي‌گويم و تو را شكر گذارم پس تو را شاهد مي‌گيرم عزيزترين و بهترين چيزي كه تو به من دادي و آن جانم مي‌باشد و چيزي بهتر از آن ندارم. پس آنرا در راه تو و براي رضاي تو هديه مي‌نمايم, هديه‌اي كه خود شما به ما عنايت كردي. پروردگارا باز تورا شاهد مي‌گيرم كه اين راه را با آگاهي كامل انتخاب نمودم و با تمام وجود شهادت را كه سعادتي بس بزرگ است ,مي‌پذيرم چرا كه شهادت حد نهايي تكامل يك انسان است و نيز شهادت رداي سرخ است كه عاشقان الله را شيفته مي‌سازد. مي‌بينم كه آيه شريفه قرآن چگونه ما را زيبا راهنمايي مي‌كند. شهادت بالاترين مرحله‌اي است كه انسان مي‌تواند به آن برسد و آن مرحله‌اي است كه انسان به هواي نفس خود پاسخ نمي‌دهد و غالب بر آن است و دنيا براي او ناچيز است و نمي‌تواند بماند و همانند زنداني است كه او را مجبور به زيستن كنند و او در اين حال به نفس مطمئنه رسيده و خداوند تبارك و تعالي بر اين دنيا او را نمي‌تواند بپذيرد و او را به سوي خود مي‌طلبد و بر ماست كه اين نهال نوشكفته را با خون خود به ثمر برسانيم و اين تكليف بر ماست وامت اسلام و خداوند به ما توفيق انجام اين كار را عطا فرمايد و من پيامي براي شما كه بايد اين نهال را تا آخر به ثمر برسانيد دارم و آن پيام اين است :
«أطيعُوا الله وَ أطيعُوا الرّسولِ وَ أولِي الأمرِ منكم»
اطاعت كنيد خداوند را و اطاعت كنيد از رسول و اطاعت كنيد از صاحبان امر كه در نبودن رسول به جاي آنان هستند.
اطاعت از امام اين مرجع تقليد شيعيان جهان يك امر و قانون الهي است كه بر دوش ما و شما نهاده شده كه او دست جنايتكاران غرب و شرق را از اين مملكت بريده است و صلاح اين امت اسلامي را مي‌خواهد و بايد او را ياري كنيم مانند اصحاب امام حسين(ع) كه در كربلا به ياري آن امام بزرگوار و معلم شهادت براي همه نسلها بايد به ياري نائب امام زمانمان بشتابيم.
پدر عزيزم در راه خدا اسماعيل‌هاي خود را آماده كن. مبادا اگر فرزندت در راه خدا حركت كرد و شهيد شد غمي بر چهره مردانه‌ات بنشيند و بدان كه شهادت يكي از اعضاء خانواده باعث سربلندي و عزت شرف خانواده و اسلام مي‌گردد .
مادرم هر وقت به ياد من افتادي شكر خدا را به جا آوريد كه خدا لياقت مادر شهيد بودن را به تو عطا نموده واقعاً خوشا به حال شما ومقامتان نزد خدا .
همسر عزيزم كه در تمام مدت طول زندگي مشتركمان جداً در سختي و دشواري زندگي پا به پاي بنده بودي ومن از روي او به زحمات بي‌دريغي كه مي‌كشيد شرمنده هستم, اگر خداوند از بنده راضي شد و توفيق شهادت نصيب بنده گشت هر دو فرزندم را همسرم بزرگ كند.
برادران و همسنگرانم به جهانخوران شرق و غرب بگوييد كه اگر خانه و كاشانه‌ام رابه آتش بكشيد اگر گلوله‌هاي شما قلبم را سوراخ كند, آرزوي شنيدن يك كلمه ضعف و زبوني و آرزوي فروختن دينم را به گور خواهيد برد. به آنها بگوئيد كه اگر پيكرم را زنده زنده پاره كنند و پاره‌هاي تنم را به آتش بسوزانند اگر خاكسترم را به دريا بريزند از دل امواج دريا صدايم را خواهيد شنيد كه فرياد مي‌زنم اسلام پيروز است.
سعيد اسلاميان

خاطرات
                                             
مصاحبه با همسر شهيد سعيد اسلاميان
بسم الله الرحمن الرحيم
و لا تحسبن الذين قتلوا في سبيل الله امواتا بل احياء عند ربهم يرزقون . کساني که در راه خدا کشته مي شوند ، مپنداريد که مرده اند بلکه زنده اند و نزد خدايشان روزي دارند.
من طوبي ترابي، همسر شهيد سعيد اسلاميان هستم .
 در مدرسه ،  شغلم مربي پرورشي بود  و بازديد از خانواده شهدا به عهده مربي پرورشي بود ،  گاهي منزل شهدا مي رفتيم . آنجا بود که مادر شهيد مرا ديد و هر روز صبح که من به مدرسه مي رفتم ايشان جوري ساعتشان را تنظيم کرده بودند که حتما صبح ها مرا مي ديد و مي ايستاد و سلام و احوال پرسي مي کرد ، من هم براي احترام جواب ايشان را مي دادم تا اينکه يک روز ايشان به مدرسه آمدند و حقيقتش ايشان چند بار گفته بودند که مي خواهيم بياييم منزلتان راستش من ذهنم به اين خطور نمي کرد که براي چه مساله اي است و مي گفتم که ، شايد  ايشان مي خواد صحبتي با من بکند. يه روز سرايدار مدرسه از من خواست که بيايم دم در،  خانمي با من کار دارد . ديدم مادر شهيد اسلاميان است ايشان از من آدرس منزل خواست، منتها اون موقع سال 61-60 بود دانشگاهها بسته بود و من قصد ورود به دانشگاه را داشتم، گفتم که قصد ازدواج ندارم و علتش اين است که مي خواهم ادامه تحصيل بدهم و گرنه مورد خاصي نيست. ايشان رفتند و بار ديگر با دختر خانمشان آمدند و اسرار کردند که شما حالا آدرس را بفرمائيد بالاخره ما ميهمانيم . گفتم: حالا که ميهمانيد خوش آمديد. تشريف آوردند منزل و يک روز با همشيره شان آمدند از من اجازه خواستند که اجازه بدهيد خود شهيد هم بياد . مادر من خيلي در امر ازدواج سختگير بود ، خصوصا که  من دختر اولش بودم، ولي انگار اصلا دهنش را بسته بودند . موقعي که من مخالفت مي کردم ايشان مي گفتند: نه حالا تشريف بيارند . يک روز قرار شد که با خود شهيد بيايند منزل ما.  روز دوشنبه بود و آمدند ونزديک غروب بود خيلي کم مانده بود به اذان مغرب،  گويا ايشان جلسه ضروري برايشان پيش آمده بود و بعد از اتمام جلسه آمدند منزل ما. من شيريني را بردم،  ديدم ايشان برنمي دارد من نشستم ، خواهر  ايشان گفت: ايشان روزه است چون امروز روز دوشنبه است،  من خودسازي هاي امام را حقيقتا در وجود شهيد ديدم،  که چطور عمل مي کردند . بعد ها ديدم حاج آقارضا فاضليان و شهيد و مادر و پدرش و چند تا از دوستان شهيد آمدند منزل ما و آنجا بود که حاج آقا يک صحبتي در جلسه کرد و براي من حجتي شد که حاج آقا ديگه براي خواستگاري آمده ، مسله کمي نبود و ما وضعيت را ديديم در همان جلسه صيغه محرميت توسط حاج آقا خوانده شد. قرار شد که ما در مرتبه دوم خدمت ايشان برسيم و از نزديک حاج آقا را زيارت کنيم قرار براين بود که از امام وقت بگيرند براي عقد ما ، ولي امام وقت دير داده بودند و ايشان چون مسر بودند که زودتر عقد را انجام دهند، اين بود که با حاج آقا رضا فاضليان، نماينده وقت و امام جمعه شهر ملاير که شهيد عنايت خاصي به ايشان داشت و در همه مسائل با ايشان مشورت مي کردند و نظر ايشان را جويا مي شد، گفتند که،  من وقت گرفتم همين روز برو يم آنجا. يک روز برفي از  آذرماه بود ، با ماشين رفتيم و حاج آقا خطبه عقد را خواند و خيلي مراسم بي تکلف و ساده اي بود.
حالا نمي دانم آن چيزهايي که سال 60-61 بود ، ما هيچکدامش را الان مشاهده نمي کنيم. آن صفا و صميميتي که بود  و اخلاصي که در کار بود ، آنقدر بي آلايش بود که اولين روز زندگيمان را ايشان روزه گرفته بود ، که نشان بدهد فقط باز شدن اين راه براي زندگي به خاطرهمان سنت الهي است و گرنه ، چون چيزي بيش از اين نيست . بعد حلقه ازدواجمان حالا مراسمي است ، که چه عروس خانمها و چه آقايان مي روند بازار براي خريد حلقه. من از ايشان خواستم که خب بالاخره بايد يک حلقه اي ، يک انگشتري چيزي براي شما خريد کنيم. ايشان گفتند : حالا که شما اصرار داريد ، يک مغازه انگشتر عقيقي توي بازار در خيابان سنگ شير است  و آقاي ترابي به شما نشان مي دهند . آنجا انگشتري براي من بخريد . ما تصور کرديم که چه مغازه اي و چه چيزهايي پشت ويترين هست . مغازه را پيدا نکرديم ما ديگر داشتيم برمي گشتيم ، ديديم يک مغازه کوچکي آنجاست . من رفتم گفتم : آقاي ترابي را شما نمي دانيد کجاست؟ گفت: هم اينجاست. گفتم: ما يک انگشترعقيقي مي خواستيم براي آقاي اسلاميان، ايشان شماره دستشان را هم داشت و با سادگي و بدون تکلف يک انگشتر عقيق براي ايشان تهيه کرديم و به ايشان داديم.
در رابطه با ازدواجمان ، مراسم خاصي به اين نحو که مراسم مي گيرند نداشتيم. شهيد با من صحبت کرد ، به خاطر اينکه دو سه روز بيشتر نمي تواند جايي باشد .ما هم قصد مسافرت داشتيم ، نظر من را پرسيدند که اگر قم برويم چطور است؟ گفتم: فرقي نمي کند حالا قم باشد يا جاي ديگر . به خاطر اينکه لطمه اي هم به کار ايشان نخورد ، ما دو شب در قم بوديم و بعد از دو شب به منزلي که در شکريه بود و منزل يکي از دوستان ايشان بود ، رفتيم و زندگي جديدمان را شروع کرديم. روز سوم ازدواجمان بود که مساله راي گيري بود و انتخابات مجلس شوراي اسلامي و من منشي صندوق بودم و ايشان هم ناظر بر صندوق بود که مي رفت و سرکشي مي کرد در حوزه ها . بعد من از ايشان سوال کردم، که اگر نهار بياييد ، منزل من نيستم. گفت: خب. من حالا جايي هستم ايشان هيچوقت واضح نمي گفت، که من مسئوليت خاصي دارم تا اينکه سر ظهر بود و من پاي صندوق راي داشتم راي مي نوشتم براي خواهري، ديدم يکي گفت: خانم چرا اينطوري مي نويسي؟ ، سرم را که بلند کردم، ديدم که شهيد اسلاميان است و همان تبسم هميشگي اش را داشت . بعد فرداي آن روز بود ، که ايشان عازم جبهه شدند. هميشه در حال رفت و آمد بودند. ايشان روز چهارم ازدواجمان به جبهه برگشت تا اينکه اين رفت و آمدها ادامه داشت. و تاريخ عقد ما ، 20 آذرماه در سال 61 و تاريخ ازدواجمان، فروردين 62 بود .


مختصري از خصوصيات اخلاقي شهيد در منزل :
يکي از خصوصيات شهيد که همه آنرا مي گويند، تبسم هميشگي شهيد بود . با روي گشاده برخورد مي کرد و اين يکي از خصوصيات بارز شهيد بود که لبخند هميشگي داشت . با وجود خستگي زيادي که داشت هيچوقت در ظاهر نديدم که ايشان گله يا شکايتي داشته باشد يا چهره عبوس داشته باشد و خصوصيت بارز ديگر ايشان ، صبوري او بود. خيلي صبور بود بعضي مواقع من به حالت مزاح مي گفتم: فرمانده مگر صبور مي شود، شما چطور در جبهه کاري مي کنيد که همه از شما حساب مي برند؟
ايشان با آن نگاههايي که پر از مفهوم بود ، به من نگاه کرد و با آن نگاه ، جوابم را داد.
در مدت اين 6 سال ، هيچوقت در خانه به من دستوري نداد.
يک خاطره اي که دارم اين است که:
يک روز من داشتم ورقه تصحيح مي کردم ايشان هم مشغول خواندن  کتاب بود ،  بعد ايشان ديد من نيم خيز شدم که برم بيرون، گفت:  جايي مي خواي بروي؟ گفتم: نه. نشستم ورقه تصحيح کردم، حدود يک ساعت بعد بلند شدم مجددا بروم بيرون، گفت : اگه مي ري آشپزخانه براي من هم آب بيار. گفتم: يعني شما از اون ساعت تشنه ايد که من مي خواستم بروم بيرون؟ گفت: اين اجازه را ندارم که به شما دستور بدهم بگم آب بيار!
يعني شهدا واقعا والا بودند. حالات و آن خلوصشان و آن رفتارشان . من بعد از شهادت ايشان که سيره نبوي را مي خواندم ، ديدم همه اش را در شهيد مي ديدم. يعني يکبار خلاف اين دستورات را رفتار نکرد .
 يکي از خصوصيات شهيد اين بود که: هر وقت با شهيد صحبت مي کردم ، خيلي دوستانه مي نشست همه صحبتهايم  را گوش مي کرد و به عدالت رفتار مي کرد و شايد هم به اين خاطر بود ، که توي دادگاه هم کار کرده بود. او قشنگ حرفهاي طرف را مي شنيد و مي گفت: خوب مثلا طرف مقابل چه گفته است . او هم مي گفت: نه مقصر فلان شخص است . قضاوتي که ايشان داشت هميشه عادلانه بود، اين نبود که از روي احساس باشد و از روي عقل بود. او با خلق و خوي محمدي خود  ،بسيار مهماندوست و مهمان نواز بود و خيلي راحت بود .اينجا برادرهاي سپاه رفت و آمد مي کردند ، راحت بودند . اين طور نبود که بگويند دير شده الان وقتش نيست، اصلا اين قضايا نبود. اکثر برادرهاي سپاه وليمه از او مي خواستند. به خاطر ازدواج ما ، هي مي گفتند: بايد به ما وليمه بدهي ، ايشان وليمه نداده بود ، که خوب مهدي به دنيا آمد بعد از مهدي ، علي به دنيا آمد. گفته بودند ديگه اگر ندهي ، خودمان مي آييم خانه ، به خاطر اينکه به ما وليمه ندادي. بعد اکثر اين  افراد که بعدا شهيد شدند ، در کربلاي 4 عمليات فاو و از جمله شهيد شکري پور ، شهيد حسن ترک ، همه اينها را يک شب ما افطاري داديم. آمدند منزل ما با چه رغبتي و چه قدر بي آلايش و پاک  بودند.

شهيد با شما و فرزندانشان چه رفتاري داشت ؟
 شهيد واقعا همه کارهايشان با نظم بود . يعني وقتي مي آمدند خانه، براي من ،نقش همسري را به نحواحسن  ايفا مي کرد  و نقش پدري را براي بچه ها.  اين طور  نبود که حالا بگويد خسته ام .  وقتي مي رسيد، مي گفت: به چيزي نياز داريد ، چي کم داريد، کمک مي کرد. هيچوقت منتظر نمي ماند که همه چيز را من سر سفره بچينم ، مي ديد تا شروع کردم سفره را بياندازم ، خودش دنبال من مي آمد و کمک مي کرد .

شهيد با پدر و مادرشان چه رفتاري داشتند ؟
با نهايت احترام و تواضع با همه رفتار مي کرد ، چه با اعضا خانواده خودش و چه با خانواده من. با وجود اينکه مجروح بود و پاش توي گچ بود، هيچوقت حالت او ، خوابيده نبود. وقتي کسي وارد مي شد ، حتما با احترام برخورد مي کرد. باز وقتي که مجروح بود در کارهايي منزل مي ديد کار من خيلي زياد است، با همان عصا و چوبدستي که همراه داشت ، سعي مي کرد کمک کند. مي گفت: بچه ها را بگذار پيش من و به امورات منزل برس و با بودن او ، حقيقتا مي گويم : من هميشه از او درس اخلاق مي گرفتم و آن موقعه هايي که در بيمارستان بود ، براي پرستارها يک ساعت درس اخلاق               مي گذاشت. پرستارها سوال مي کردند ، که آيا اين اخلاق و رفتارش توي خانه هم اينجوري است و واقعا رفتارش شبيه پيغمبران و امامان بود، که حقيقتا برايشان مانده بود. يک اردويي رفته بوديم با برادرهاي سپاه ، که مي خواستيم برويم مشهد. ايشان آمد ، هر سال منو به سفر زيارتي مي برد. با آن همه مشغله کاري هم که داشت، مي گويم: مديريت و تقسيم بندي برنامه هاش عالي بود. حالا چه در منطقه، چه در منزل بعد ما که رفتيم سوار اتوبوس شديم، آقاي اسلاميان بچه ها را بردند برايشان بيسکويت چيزي بخرند به ما گفتند که خانمها آخر اتوبوس بنشينند و آقايان جلو اتوبوس. بعد که ايشان آمد ديد همه خانمها عقب هستند و آقايان جلو . هم اينجوري ايستاده گفت: چرا اينجوري عمل کرديد؟ اون برادر مسئول گفت: گفتيم راحت باشند. گفت: چه راحتي يک روز هم که خواستيم برويم مسافرت، بچه ها را ريختيد سر آنها و به خودشون واگذاشتيد! بلند شويد هر کس با خانمش بنشيند ، حداقل کمکش کند. اين که کار خوبي نيست شما آنها را به خودشان واگذاشتيد. حقيقتا مي گويم: همسران پاسدار به من مي گفتند : تو را  به خدا بگو با آقايان ما حرف بزند ، همه اين تفکر را ندارند و يکبار نشد که اين بچه ها رو به من بدهد . مي گفت: من شما را آوردم که يک مقدار راحت باشيد، اگر آن مسائل که روي دوش شماست آن موقع هايي که من در جبهه ام، الان هم باشد، ديگر اين مسافرت نيست که ! و اين ، درس عبرتي بود براي سايرين والان هم گاه خواهران را مي بينم ، مي گويند که مشخص بود ، که ايشان اين دنيايي نيستند وبراي اينجا ساخته نشده بود، مگر ممکن است انسان اينقدر تمام مسائلش مثل اون چيزهايي که اسلام گفته ، باشد. وقتي از منطقه که مي رسيد ، خب بالاخره جبهه ديده بود ، جنگ ديده بود و من ، آن خستگي را در چهره ايشان مي ديدم. مي گفت: هر چه هست بايد پشت در خانه بگذاري و بيايي. با اين تفکر که خودش هم مي گفت: من شرعا وقتي که اينجا هستم بايد به شما برسم . با توجه به اين که در مسائل سياسي شهر هم بود و استانداري مي رفت و دادگاه سر مي زد ، احيانا يک وقت مي گفت: نهار مي آيم خانه، مي ديدي ساعت 5 مي آمد . وقتي مي آمد از پائين پله ها شروع مي کرد با خنده مي گفت: اين هم مرد  است که شما داريد ، چرا اينقدر بد قول است .
خودش مشکلات را حل مي کرد ، قبل از اينکه برسد به من مي گفت: خب ديگر وقتي آدم شوهرش مسئول است ، اينها رو هم بايد بپذيرد. توي اين مدت ما هيچ مشکلي با هم نداشتيم من حتي زبان گله و شکايت نداشتم . خصوصيات خوب ايشان روي من تاثير گذاشته بود . ايشان با هر شخصي مثل خودش برخورد مي کرد . اگر شخصي با محبت بود ، ايشان هم همانطور بودند . احترام خاصي براي پدر و مادرش قائل بودند و براي ديدنشان هميشه مي رفت اگر نمي رسيد ، حتي سر رفتن به جبهه سر مي زد . مقيد به اين امر بود اگر مي ديد شخصي در مقابلش ايثار دارد او هم ايثار مي کرد و اين نبود که ايثار نکند و حتما جواب محبت را مي داد  و مهمان نواز بود. سعي مي کرد تا آنجا که مي تواند همه را ببيند . بين بچه هاي سپاه پيچيده بود ، که زندگي آرامي دارند و هيچوقت آقاي اسلاميان توي جبهه ناراحت نيست و خانمش هم توي خانه ناراحت نيست و ما احساس مي کرديم که ايشان وظيفه اش است که برود و وقتي هم که مي آمد ، وظيفه اش را به نحو احسن انجام مي داد. اين بود که اکثر دوستان درس مي گرفتند.  مي ديدي ساعت 9 شب يک خانم و آقايي آمدند و مي گفتند: ما مي خواهيم درس بگيريم. دوستانش مي گويند، که اکثرا اگر جايي مي رفتند  که من نبودم، ايشان سهم مرا توي جيبش مي گذاشت، حالا تخمه بود ساندويچ. دوستان مي خنديدند و مي گفتند: آقاي اسلاميان سهم خانمت را داري برمي داري؟!
 ما يک ارتباط خاصي با هم داشتيم . يکبار دوستان نقل مي کنند براي اينکه ايشان سالم از منطقه برگردد، غذا خوري کاکتوس نهار بدهند . آخر شايعه شده بود ، که ايشان در عمليات بيت المقدس شهيد شده  و به گوش من هم رسيد ، ولي چون اين آمد و رفتن ها هميشگي بود، برايم عادي بود. زود خودم را نمي باختم . خيلي صبور بودم  و صبر ايشان روي من هم تاثير گذاشته بود. وقتي خواهرها مي پرسيدند: آقاي اسلاميان اينجاست؟ مي گفتم : نه.  مي گفتند: چطور مارش حمله را مي شنوي و اينقدر آرامي و من مجبور بودم خودم را وفق بدهم و يک آرامش خاصي به من دست مي داد ، چون مي گفتم: خدا حافظ است ، ديگه از دست بنده کاري ساخته نيست.
 برادران در غذا خوري کاکتوس بودند، ديدم ايشان آمد دنبال من. من در مدرسه بهشتي بودم و بچه ها رو هم برداشت و رفتيم ناهار. فقط قرار بود ، به آنها ناهار بدهند ولي گفته بود: يک روز هم که من اينجا هستم  ، نمي خواهم زن و بچه هام تنها باشند. اين کارها براي آنها تازگي داشت و غير مستقيم درس مي داد به خانواده هايي که با هم اختلاف داشتند. خب يک مقدار کدورتي بينشان بود و هميشه مي گفت: خوب زندگي کنيد ، بياييد به کميت نگاه نکنيد ، به کيفيت نگاه کنيد . اين مهم نيست که چقدر باشد ، مهم اين است که چطور باشد. ايشان آنقدر علاقه به خانواده من داشتند که در شهادت ايشان هر دو خواهر من نتوانستند در تشييع جنازه شرکت کنند. يعني هر دو در بيمارستان بودند. من آبديده شده بودم و با حالات شهيد و برخوردهاي او آشنا بودم. شهيد آنقدر با محبت بود که مجذوب اخلاقش مي شديم و خانواده من الان هم به بزرگي از او ياد مي کند و اسمش که بياد ، يک احترام خاصي به او دارند.  چون به هيچکس بدي نکرده بود و هرچه از دستش مي آمد ، خوبي مي کرد و مي گفت: تا آنجا که برايتان مقدوراست به ديگران خوبي کنيد.
 تهران که بود سري به خواهرم مي زد که چيزي کم نداريد ، اين بود که خيلي مجذوب اخلاقش بودند، براي همين در شهادتش وقعا گريستند .
حالات شهيد موقعي که از جبهه مي آمدند ، اين بود که به محض شنيدن اذان مي ديدي ما داريم بحث مي کنيم ، چون من حاج سعيد را فقط يک همسر نمي دانستم ، يک دوست و همراز راهنماي خوب در زندگيم بود ، به محض شنيدن اذان باکسي حرف نمي زد و بحث را قطع مي کرد و آستين ها را بالا مي زد و مي گفت: ادامه اش براي بعد ، وقت نماز است. اينقدر قضيه برايش جا افتاده بود ، که حتما بايد نماز را اول وقت مي خواند. خودسازيهاي امام را دقيقا رعايت مي کرد . روزه هاي 2 شنبه و 5 شنبه ، خواندن دعا. اکثر مواقع خانه نبود . يک روز در خانه ، قبل از شهادتش ورقه ها را گذاشته بود و داشت نام شهدا ، لحظه شهادت ، نام عمليات و همان چيزهايي که حفظ آثار دنبالشه  را مي نوشت ، شماره مي زد . بعد وقتي رفت بيرون و نگاه کردم، ديدم شماره 38 را خالي گذاشته و 39 و 40 نوشته شده . ديدم با مداد کم رنگ نوشته: سعيد اسلاميان يعني قشنگ براي خودش جا گذاشته بود و من بارها شده بود که به او گفته بودم : امروز چقدر نوراني شدي خيلي وقت ها مي خواست برودمنطقه مي آوردمش تو ، آيت الکرسي مي خواندم و فوت مي کردم. مي گفتم: حالا برو. مي گفت: چرا اون دفعه اين کار را نکردي ؟ مي گفتم: اين دفعه طلعت نور مي بينم، احساس مي کنم خدا مي خواد تو را ببرد.
حتما قرآن گوش مي داد و مي خواند. الان هم نوارش هست ، اخبار روز را مطمئنامي گفت گوش بدهيم. مي گفت :  بايد بدانيم دور و برمان چه مي گذرد، تو انقلابمان، توي کشورمان . مواقعي پيش مي آمدکه نماز جمعه مي رفتيم، اگر مهمان داشتيم، نمي رفت ولي اگر جايي مهماني دعوت مي کردند، مي گفت: بعد از نماز جمعه مي آيم. دوست داشت بعد از نماز که مي آيد ، حالا من به هر دليلي که نرفتم، بايستم تا غذا را با هم بخوريم. همان کاري که امام مي کرد ، سفره که انداخته مي شد صبر مي کرد تا خانمش هم بياد  و بعد غذا بخورد.  در تمام شرايط پا به پاي ائمه و تمام الگوهاي شناخته شده حرکت مي کرد ، ( دعاهايي که مي خواندند) . زيارت عاشورا را حتما مي خواند و علاقه شديدي به روضه حضرت زهرا و حضرت رقيه داشت . هميشه مي گفت: در زندگي متوسل به اين دو هستم.  اکثر در دعاي کميل شرکت مي کردند و بارها مهدي را ، ايشان برمي داشت و علي را من و در دعاي کميل شرکت مي کرديم و در نماز جمعه هم شرکت فعال داشت .

از جبهه که برمي گشت چه رفتاري داشت؟
هميشه با لبخند وارد خانه مي شد . مي گفت: مي دانم مشکلات زندگي روي دوش شماست و توي اين مدت زياد زحمت کشيديد و سعي مي کرد به نحوي در کارهاي خانه سهيم باشد و مشکلات را حل کند .
ايشان وقتي از جبهه مي آمدند ، زمان خاصي نداشت که بگويد چند روز مي ماند. يکبار بين عمليات کربلاي 4 و 5 بود ، که کربلاي 4 شده بود ولي کربلاي 5 شروع نشده بود ، من مريض بودم ، ديدم ساعت 9 شب آمد خانه، گفتم: تا چند روز اينجايي؟ گفت: حالا هستيم. بعد که رفتيم اتاق گفتم: راستش را بگو تا چند روز اينجايي؟ گفت: راستش تا 5 صبح ، يعني تو جلسه به بچه هاي فرمانده هم گفته بود: مي روم خانه يک نماز 4 رکعتي بخوانم و برگردم و آنها متوجه شده بودن ، که منظورش وطن است .حالا اون چيزي که بود و امري را که مهم مي پنداشت ، ديگر مساله ماندن در اينجا براش مهم نبود. حتي شده نيم روز مي آمد و برمي گشت. وقتي امام مي فرمود : جبهه ها نياز به اينچنين افراد دارد ، ديگر ماندن مهم نبود. هميشه همينجور از منزل  به منطقه از منطقه به منزل. همين حالت را نسبت به آن دنيا داشت  ومي گفت: ما هميشه بايد آماده باشيم، هر وقت گفتند : بيا برو، آماده باشيم .

فرهنگ جبهه در نحوه برخورد شهيد با خانواده چه تاثيري گذاشته بود؟
شهيد با خلوص بود . من از ابتداي زندگيم با ايشان ، ايشان را بري از هر عيب و نقص مي ديدم. خلوصي که داشت ، ساده زيستي،  همه اينها نشات گرفته از فرهنگ جبهه بود و ايشان مدت زيادي در جبهه بود و اين نبود که يکبار برود. خلوص نيت اصلا در شالوده اصلي ايشان بود. در سرشت او بود. صفا، صميميت ،صداقت، پاکي ،ساده زيستي، همه اينها شاملش مي شود و مهمترين قضيه اين بود، که برکتي که پول ايشان داشت. هميشه حقوق که مي گرفت ،مي گذاشت لاي قرآن و من يا ايشان از داخل قرآن پول بر مي داشتيم. هر چه خرج مي کرديم فکر مي کرديم ، که ديگر نيست ولي بعد مي ديديم باز پول هست و به خاطر خلوص ايشان بود .
 از پاوه از ايشان خواسته بودند ، که به منطقه غرب کشور بيايد و آنجا را سر و سامان بدهد. پاوه هم شرايط خاص خودش را داشت. بعد از شهيد چمران ، همه پاوه رامي شناسند . ما قرار شد براي زندگي برويم آنجا و علي تازه بدنيا آمده بود. من مرخصي يکساله گرفتم و شهيد گفت، که مرخصي بگيرم تا حداقل اين يکساله را پيش هم باشيم . آنجا خوب مسئوليت ايشان زياد بود. مسئوليت نيروهاي محلي آنجا و سپاه آنجا به عهده اش بود . يک روز قرار بود پاوه رابمباران کنند و شايعه شده بود، که صدام مي خواهد بمباران کند و ايشان 6 صبح رفت بيرون .  خب من نمي دانم از خودم تعريف کنم ، ولي توي شهر ترسي به خودم راه ندادم . نمي دانم اينهم از تاثيري بود که از حاج سعيد گرفته بودم ، من آنجا  بودم با يک بچه سه ماهه بغلم و تنها.
همسايه هاي ما ، بچه هاي کادر سپاه بودند، نه آنهايي که به منطقه مي روند. در خانه ما را زدند و گفتند ، که خانمها و بچه ها را مي خواهيم جاي امن ببريم ، ساعت 8 صبح بود ، که عراقيها بمباران را شروع کردند و من چون اجازه از ايشان نداشتم و حاج سعيد هم صبح زود رفته بود، نرفتم. گفتند: نمي ترسي؟ گفتم: حقيقتش مي ترسم ولي به ايشان نگفتم، ممکن است بياد و ناراحت بشود. ايشان ساعت 30/5 عصر بود که در راباز کرد و گفت: شما سالم هستيد؟ گفتم: کجا مي خواهي بروي؟ همه رفتند تنها من ماندم. من را هم مي خواستند ببرند، نرفتم. گفت: آن موقعه اگر مي رفتي، خانم حاج سعيد نبودي؟! کار خودت را درست انجام دادي.
 واقعا جبهه تاثيرش را گذاشته بود. آنوقت که ايشان روزهاي متمادي روزه مي گرفت، من فکر مي کنم که نشات گرفته از آنجا بود. آنوقت که ايشان توي بيمارستان بود و دکتر به من گفت: مي گويند حرف شنوي خوبي از خانمش دارد، شما به او بگوييد روزه نگيرد. من به او گفتم: آخر چرا اينقدر روزه مي گيري، الان سه ماهه که خوابيدي ،آخر مجروحيتش به اين صورت بود که 3 ماه فقط توي بيمارستان ، وزنه 13 کيلويي به پايش آويزان بود، شما فکرش را بکنيد، انسان اگر 3 ماه يک خودکار به پايش باشد، چه حالي دارد، اما ايشان بسيار شاداب بود و براي پرستارها درس اخلاق گذاشته بود. من وقتي گفتم: روزه نگيرد، گفت: مي داني چيست، خدا هر چي را که بخواهد مي شود. او ادامه داد:
من ديگر عادت کردم روزهاي دوشنبه و پنج شنبه روزه بگيرم، الحمدلله تنها کسي که بعد از مجروحيش ، پايش يک سانت هم با پاي ديگرش فرق نداشت ، ايشان بود. اينها همه عنايات خدا بود و آن اعتقادي که ايشان به خدا داشت ، بود. يا آن لحظه اي که ايشان از ناحيه پا مجروح شده بود ، در کربلاي 5 شلمچه برده بودنش اتاق بيهوشي ، که بيهوشش کنند و پايش را قطع کنند و گفته بودند ، که خونريزي خيلي زياد است و اگر پايت قطع نشود، از بين ميروي. گفته بود: ديگر هر طور صلاح است . مي گفت: براي يک لحظه دلم شکست، گفتم: ببين بعد از قطع پا ، باز هم مي توانم در جبهه موثر واقع بشوم. مي گفت: همان جا که رفتم پيش دکتر ، دکتر قهر کرد و رفت . گفت: چقدر مي آوريد بس است، چه خبر است، من از ديشب تا حالا نخوابيدم و رفت.
عنايت خدا بوده و ديگر ايشان را بيهوش نکرده بود و آمده بودند. مريضهايي که حالشان وخيم بوده را برده بودند و خودشان ايشان را جدا کرده بودند و برده بودند شيراز . آنجا دکتر لبناني بوده از او مي پرسند: چند سال توي جبهه اي؟ گفته بود: از اول جنگ و دکتر گفته بود: حيف است که پاي تو قطع بشود و دکتر نهايت سعي اش را کرده بود و پاي ايشان قطع نشده بود و تا موقع شهادتش هم بود و هيچ مشکلي هم پيش نيامد و اينها را من تاثير گرفته از فرهنگ جبهه مي دانم، که واقعا ايشان اينقدر با خدا ارتباط داشت ، که خدا هم امدادهاي غيبي اش را به وضوح مي ديدم ، که هر مشکلي داشت ، خدا امدادهاي غيبي اش را به کمک ايشان مي فرستاد .

 بينش شهيد نسبت به نوع زندگي در رابطه با تدبير زندگي:
 چون ايشان يک فرمانده عالي رتبه بود و در منطقه سازماندهي انجام مي داد ، خيلي خوب مي توانست تسلط روي زندگي داشته باشد و کارها را نظم بدهد. در زندگي هر تدبيري هم که مي انديشيد ، به نحو احسن انجام مي داد و وظايف هر کس را مشخص کرده بود. مي گفت: اسلام خودش وظيف را براي ما مشخص کرده ، ما نيازي نداريم که بخواهيم از خودمان تدبيري داشته باشيم. کارهاي منزل با شماست و کارهاي بيرون و خريد و چيزهايي که به مرد مربوط مي شود ، با من. دقيقا چيزي که پيامبر فرموده بود. در تربيت بچه ها هم سهيم بودند . بچه ها : مهدي 5 ساله و علي 3 ساله بود، که پدرشان شهيد شد. او از ابتداي زندگي ، با محبت با من و بچه ها برخورد مي کرد. ما از روي احترام ايشان را دوست داشتيم واين مسئله را بچه ها با آن کوچکي پذيرفته بودند. مهدي موقعه اي که مهد کودک مي رفت ، مي ديد بچه ها هي مي گويند جشن تولد اين  را خب در منطقه بهشتي ، که يک منطقه بالاي شهر بود ، از بچه ها شنيده بود و  مي گفت: براي من جشن تولد بگيريد. من به پدرش گفتم، که بچه چند بار گفته من توجيهش کردم ولي باز هم دارد مي گويد، شما باهاش صحبت کن. او قشنگ نشست و دو ساعت مثل بچه با مهدي صحبت کرد، که طرز تفکر ما با آنها فرق مي کند. گفت: من برايت جشن تکليف مي گيرم، حالا آن موقع اصلا صحبت از جشن تکليف نبود و آن قضيه شيخ صدوق که به پسرش گفته بود را بيان کرد. او براي ما معلم بود . بارها مي شد به او مي گفتم: حرف بزن مي خواهم گوش بدهم ، يا وقتي با مشکلي روبرو مي شدم با ايشان درميان مي گذاشتم و راه حل مشکل را مي گفت، بايد اين گونه عمل کنيم. بچه ها با آن سن کمشان از او درس مي گرفتند و يا هميشه مي گفت: با بچه ها با احترام برخورد کنيد، وقتي ميوه مي آوريد بچه ها هر چند کوچکند ، ولي بشقاب جداگانه برايشان بياوريد. در مورد ساده زيستي و حيا و پوشش اسلامي را رعايت مي کرد. هيچ وقت حتي پيش برادر من با زيرپوش ظاهر نمي شد . طرف محرم يا نامحرم نبود، ولي مي گفت: همه اينها باعث مي شود، ديدش نسبت به انسان برگردد. خود من هم بارها  مي ديدم از خواب که بلند مي شد، زود لباسش را مي پوشيد و آن حجب و حيا را در هر شرايطي رعايت مي کرد .

سفارش در مورد تربيت فرزندان :
 خب تصور شهيد اين بود ، که مي گفت: الحمدلله من چون بچه بزرگ بودم، مسئوليت پذير بودم. بعضي مواقع مي گفتم: اينهمه مشکلات را نمي تواند حل کند. بعد مي ديدم ، نه ، خيلي راحت کنار مي آيد و حل مي کند و بعضي وقتها به خاطر همين ، مي گذاشت مشکلات را روي دوش من باشد، که ببيند نحوه برخورد من چگونه است. بارها مي گفت: مي توانستم اين مشکل را حل کنم ، ولي مي خواستم خودت آبديده شوي. يعني، دقيقا مي دانست که مسافر است و من بايد با مشکلات دست و پنجه نرم کنم. همين قضيه پاوه را که گفتم، خب يک شرايط خاصي بود. وقتي ايشان بعداز تاريکي هوا آمد ، من ديگر نگران بودم و ناراحت و خيلي ترسيده بودم. مي گفت: من خيلي راحت مي توانستم بيايم کنار شما بنشينم ، ولي خواستم خود شما را آبديده کنم و خيلي خوب مي دانستم براي شما سخت است ودر آن شرايط ، هيچ کس توي منطقه نيست و کومله و دموکرات اگر بويي مي بردند، خانم من تنهاست ، حتما کاري انجام مي دادند ولي من کاري نکردم تا شما به يک چيز برسيد و سختي زندگي را بچشيد و من مي گفتم: يک وقت اگر قرار شد ،شما برويد .مي گفت: دست خداست و هميشه حلاليت مي خواست.

نامگذاري فرزند :
با حاج آقا ارتباط خاصي داشت و در همه کارها با ايشان مشورت مي کرد و براي نامگذاري فرزند هم به من گفت: شما مادر بچه ايد، اسم هايي که دوست داريد ، بنويسيد. من هم مي نويسم. 6 تا من نوشتم 5 و 6 تا هم ايشان و نظر پدر و مادرش را هم پرسيد و گفت : مي خواهيد اسم برادر شهيدم را روي بچه بگذاريم، ايشان رضايت نداد و تاکيد کرد که دو اسمي باشد و ايشان اسم ها را پيش حاج آقا رضا فاضليان برد تا براي تبرک ، يک اسم انتخاب کند و محمد مهدي را انتخاب کرد و علي هم که مشخص بود، چون شب 19 ماه مبارک رمضان بدنيا آمد. اين را هم بگويم ، که قبل از اينکه ايشان برود منطقه، زنگ زد و احوال مرا پرسيد، گفتم: حالم خوب است . گفت: يعني هيچ مشکلي نيست که من بيام همدان! گفتم: نه. در حاليکه دکتر گفته بود، ممکن است همان روز بچه به دنيا بياد و من رابردند بيمارستان و ايشان دوباره سحر زنگ زده بود و فکر مي کردم دختره ، ولي ايشان مي گفت: پسره و اسم پسر انتخاب کن. سحر زنگ زده بود و خواهرم نگفته بود، گفته بود مثلا رفته فلان جا ، ولي ايشان گفته بود: من فکر مي کنم آنجايي که مي گويي نيست. مي گفت: من همين جوري متعجب ماندم که اين  را از کجا مي داند ،بعد گفته بود : بچه علي و خودش پشت تلفن اصلا اسم بچه را گفته بود و محمد علي گذاشتيم و بعضي وقتها براي مزاح مي گفتند: چرا علي و مهدي گذاشتي؟ مي گفت: من اولي و آخري را گذاشتم، تا ده تاي بعدي هم بياد تو عالم. خيلي بچه را دوست داشت و به آنها عشق مي ورزيد .

هنگام اعزام او به جبهه چه حالي داشتيد؟
خب ناراحت مي شدم ، چون انسان که ازدواج مي کند، براي اينکه يک همدل ، يک همراه داشته باشد. تنهايي برام سخت بود ، ولي ابتدا که ايشان مي رفت ، من متوسل به دعا مي شدم. از زير قرآن که ردش مي کردم ، يک آرامش خاصي به من دست مي داد ، بعد تشديد مي شد. آن هم به خاطر خستگي ابتداي زندگي  بود . خب آن موقع که مارش حمله را که مي زدند ، همه مردم بخصوص ما مي دانستيم، ايشان مي خواهد برود عمليات. خوب اين روي همه اثر مي گذاشت. گوشي را برمي داشت و مي گفت: يا زهرا يا زهرا. مي گفتم : خبري عمليات مي خواهد بشود؟ مي گفت: نه من اسم شما را آوردم و حقيقت را مي گويم. پشت تلفن هم دعا مي کردم و هيچوقت هم، اين حالت هم نبود ، که با گريه باشد. براي دوستان تعريف مي کردم ، شايد  گريه ام مي گرفت ، ولي پيش ايشان هيچوقت گريه نکردم. مي گفتم : اين روحيه اي که دارد بايد حفظ شود. منطقه حالا هر چي بود ، مشکلات و اضطراب و نگراني و توسل به خدا هر چي بود ، پيش ايشان چيزي را اظهار نمي کردم که روي ايشان اثر بگذارد و ايشان خودش دقيقا اين حالت را متوجه مي شد. يک شب خيلي قشنگ نماز خواند . تمام حرکاتش فرق مي کرد. من دعا کردم ، با دفعه قبل فرق کرد. من از زير قرآن عبورش دادم و رفتم تا حياط و بدرقه اش کردم. بعد دوستانش دم در منتظرش بودند ، همين که آمد برود ، من فکر کردم که ديگر او را نمي بينم و احساس کردم که اين آخرين بار است. من آن طرف در بودم . گرفتم دستش را و کشيدم داخل ، گفتم: بايست. گفت: چي شده؟ گفتم: يک احساسي به من دست داده . گفت: چه احساسي؟ گفتم: حالا باش، مي خواهم دعا بخوانم. گفت: دوستانم منتظرند. گفتم: من نگرانم . رفت به دوستاش گفت: برويد يک ربع ، بيست دقيقه ديگر بيايد . بعد دعا خواندم و صلوات فرستادم. گفت: همه چيز دست خداست .يک آرامشي به من داد. برايم حرف زد و گفت: مي خوام مثل هميشه به من بگي برو. آخر هميشه مي گفتم برو به سلامت ، نميرفت. هميشه رضاي خدا را در نظر داشت و مي گفت: حتي نمي خواهم موقع رفتنم ، خانمم ناراحت باشد .

نحوه برخورد با مشکلات :
خب، زندگي مشکلات دارد . چون من بچه اول خانواده بودم ، سعي مي کردم خودم مشکلات را حل کنم ، ولي قبل از شهادتش، شکوه و گله و شکايت نداشتم . هر چي بود مي ديدمش ، مي آمد و مي رفت. حضورش تمام خستگي را از تن انسان مي برد و سه شب بود که ايشان شهيد شده بودند، من يک خوابي ديدم ، که روي من خيلي تاثير گذاشت. ديدم شهيد آمده تو خواب ، مي دانستم شهيد شده. گفتم: پس گفتند تو شهيد شدي و نمي توني بيايي اينجا؟ گفت: نه، من هر زمان که تو بخواي مي آيم اينجا. همان احساسي که موقع زنده بودنش داشتم  را در خواب هم همان طور داشتم . گفتم: پس شهيد نشدي؟ گفت: چرا شهيد شدم . شروع کردم برايش حرف زدن. گفته بودم که ،  تو زندگي ما همين جوري بوديم، ساعتها با هم حرف مي زديم. مادرم مي گفت: شما چقدر حرف مي زنيد ، مگر زن و شوهر هم اينقدر با هم حرف مي زنند. آقاي اسلاميان مي خنديد و مي گفت: مگر شما با حاج آقا حرف نمي زديد؟ مي گفت: نه بابا ما کي اينقدر حرف مي زديم ، شما خيلي با هم حرف مي زنيد و خيلي دوستانه و صميمي هستيد .         بعد يک دفعه گفت: الان من بايد بروم. گفتم : نه نرو ، خيلي سخته اگر تو بروي ، خيلي مشکله ، من نمي توانم صبر کنم. برگشت و يک نگاه عميقي کرد و گفت: زهرا تحمل کن، تحمل کن ، تحمل کن.  سه بار تکرار کرد .آن شب که از خواب بيدار شدم ، برايم خيلي عجيب بود. گفتم: ابتدا آمده بگويد، فقط صبر و تحمل داشته باش. اصلا صبح آن روز که بلند شدم ، حرفش توي گوشم بود که بايد تحمل کنم. بعدش هم خوشبختانه پدر و مادرم بودند که کمک کردند در مشکلات. بچه ها کوچک بودند ، ولي خانواده خودم در مواقع مشکلات خيلي کمکم کردند . من مديونشان هستم . وقتي با مشکل مواجه مي شدم کاري از دستشان برمي آمد، برايم انجام مي دادند . مدتي که ايشان در جبهه بود ، من خب خيلي سريع به خاطر همين فشارم پايين مير فت. علي و مهدي کوچک بودند، من علي را باردار بودم . فاصله علي و مهدي ، کم بود. وقتي در جبهه بود، فشارم مي رفت پايين. به خاطر همين فشار زندگي ، قبلش آمد و گفت: مشکل خاصي نداري؟ گفتم: نه.  گفت: من احساس مي کنم رنگ شما پريده ؟گفتم: نه . من گفتم: او الان مي خواهد برود. بعد اگر ما برويم دکتر  و بگرديم، نمي شود. ايشان که رفت ، من تنها بودم  و فشارم آمد پايين. آن وقتها خانه ما اينطوري نبود. اين طرفها نه کسي خانه ساخته بود نه مکاني بود . بيابان بود  و حالت باغ را داشت. من حالم خراب شد و حالا نه وسيله اي بود ، نه تلفني. چون هر بار که گفتند تلفن بکشيم ، ايشان نگذاشت. خيلي به بيت المال حساس بود . خدا را شاهد مي گيرم ، يکبار ماشين آورده بود همشيره هاي من را سوار نکرد و گفت: شما را مجبورم سوار کنم ، ولي خانواده شما را مجبور نيستم .
تا سوار ماشين بيت المال مي شد،  اول رفع مظالم را کنار مي گذاشت و بعد استفاده مي کرد و اين حالتهاي شهيد را ما الان کم مي بينيم در جامعه و هر بار که به ايشان گفتم: خب شرايط يک جوري است که ما به شما نياز داريم و بايد تلفن بکشيم ، قبول نکرد. موقعي بچه هاي سپاه آمدند و تلفن کشيدند ، که ايشان سه ماه بستري بود و بايد در خانه مي ماند و آن را هم به خاطر کار منطقه قبول کرد و چون بايد وضعيت منطقه را مي پرسيد ، نمي شد برود سپاه و بيايد . حال من هم خراب بود و تلفن در دسترس نبود. بچه را هم مجبور بودم بغل کنم. توي آن شرايط خاص ، بچه را خواباندم و رفتم بيمارستان اکباتان و تا رسيدم ، خوردم زمين. بعد هم ، که کسي همراهم نبود بگويد: چرا حالم بد است . ولي مي دانستند فشارم پايين است، بايد سرم بزنند و آن موقع بود که سرم اصلا پيدا نمي شد و مي دادند به رزمنده ها و يک سرم به من زدند. حالم کمي بهتر شد . بعد از من پرسيدند: از کجا آمدي، چي شده ؟
گفتم: حال و روز من اين است. بعد انگار به شهيد الهام شده بود، زنگ زده بود و من را پيدا کرده بود . بعد به يک رزمنده 3 تا سرم داده بود، آورده بود. بعد خودش هم حتي شده براي يک ساعت مي آمد ، سر مي زد و مي رفت. 

نحوه ارتباط شما با شهيد چگونه بود ؟
بيشتر تلفني بود و حضوري بياد ندارم و تا حالا هم نامه نداده. تا جايي که ممکن بود زنگ مي زد ، چون اتاق فرماندهي بود خيلي راحت مي شد با او ارتباط برقرار کرد . ولي يکبار فقط تو کربلاي 5 خب شرايط سخت بود و ما ارتباط با هم نداشتيم. حاج سعيد جلو بود، دوستانش هم مي گويند: خب ايشان يک فرمانده عالي رتبه بود ، ولي مي ديدي جلو هست و کاتيوشا رو دوشش دارد و شليک مي کند . به هر حال ، قبل از اينکه عمليات شود ، 40 روز بود ما ارتباط نداشتيم، که يک فکسي دوستش فرستاده بود ، که حاج سعيد سالم  است و از زبان ايشان نوشته بود، که من سالم هستم . من چون خصوصيات روحي ايشان را مي دانستم، فکر نمي کنم که ايشان فرستاده باشند ، چرا که همان شبي که از قبل اعلام  کرد ،يک شب از 9 شب تا 5 صبح مي آيد ، آمد و رفت. هر وقت هم که مي خواست مي آمد ، مي ديد و مي رفت . دوستش بخاطر اينکه ما نگران نباشيم (چون که ما 40 روز بود  ما خبري نداشتيم و جو طوري بود که  نمي توانستند عقب برگردند و ارتباط برقرار کنند) ، فکس فرستاده بود.

علاقه زيادي به حضرت زهرا و حضرت رقيه داشتند و هر وقت اسمشان مي آمد ، اشک در چشمانش جمع مي شد . آن مظلوميتي که داشت، آن روضه هايي که مي خوانديم و... ، خانه که مي آمد ، مي گفت: روضه حضرت زهرا را بخوانيد . واقعا جاي تعجب است که اينقدر ارتباطشان با خدا نزديک بود، که روز شهادت ايشان ، مصادف بود با شهادت حضرت زهرا . يکبار خودش مشرف شده بود حرم حضرت زينب ,نقل مي کرد : چند نفر را ساعتها معطل کرده بود ، به خاطر اينکه روضه حضرت رقيه را از يک مغازه که رد شده بود گوش بدهد. مي گفت: شما نمي دانيد به اين بچه ، چه گذشته، شما اينها را نمي شناسيد ؟!

اطاعت از امر ولايت فقيه:
ايشان واقعا امام را دوست داشت و در عمل هم نشان مي داد و به ايشان از همه طرف از استانداري ، حتي از طرف خود آقاي استاندار از شهرباني آمدند که ايشان در شهر مسئوليت بگيرد ولي قبول نکرد و مي گفت: امام گفته جبهه ها را نگه داريد، الان وظيفه ما اين است که توي جبهه باشيم و اين را واقعا در عمل نشان داد . حاج سعيد خيلي موقعيت ها برايش پيش آمد و هيچکدامش را نپذيرفت، فقط به خاطر اطاعت از امر ولايت فقيه و دستورات خودسازي امام را عينا رعايت مي کرد و آن عشقي که به امام داشت بيشتر در عمل بود. هميشه روزه مي گرفت، نماز اول وقت خواندنش و آن سخن که امام گفته بود و مي گفت: زماني که جنگ هست، من در جبهه هستم، بعد از آن در دادگاه انقلاب اسلامي. چون ايشان و برادرشان در شکل گرفتن آن سهيم بودند، بارها از ايشان خواسته بودند که واقعا نياز دارند به ايشان ، با توجه به فعاليتهايي که از قبل داشتند وشناختي که روي منافقان داشتند و آن مسائل سياسي که از زمان شاه داشتند.مي گفتند: شما بياييد به سنگر اوليه تان ، ولي ايشان هيچکدام را قبول نکرد و مي گفت: تا زماني که امام فرموده: مساله اصلي، جنگ است، در آنجا خواهم ماند. حالا خيلي ها شايد بگويند: ما امام را دوست داريم، اما عمل مهم است و فقط زبان گفتن شرط نيست. واقعا عشق داشت به امام و احترام خاصي به عکس ايشان داشت. يعني هر بار که عکس جديدي از امام مي آمد ، من مي ديدم که ايشان بلافاصله عکس امام را گرفته و قاب کرده. يک وقت هايي مي ديدي امام را دعا مي کرد و گريه مي کرد.

ايشان وقتي که مجروح شدند ، آقاي رفسنجاني و مسئولين رده بالا به ديدارشان رفتند. چون در دفتر فرمانده کل قوا هم بودند،ايشان را مي شناختند. ايشان قرار بود يک ديدار خصوصي با امام بگيرد و با هم برويم ، ولي نشد . اما خودش با امام ديدار داشتند .
چند بار به ديدار امام رفته بودند ، فقط خيلي دوست داشت من را هم ببرد  ولي نشد .

 سال آخر دبيرستان بود که جنگ شروع شد و به جبهه رفت. سال 59 بود و چند تا از امتحاناتش مانده بود ، که زمان مجروحيتش خواند و امتحان داد و قبول شد. يعني با اون شرايطي که داشت درسها را خواند و قبول شد و از ايثارگران مي آمدند امتحان مي گرفتند و ايشان بعضي مواقع با مزاح مي گفتند: خانم معلم بيا بپرس ببينم کجا را اشتباه دارم؟!
از موقعيت ها خوب استفاده مي کرد. بعد از اتمام ، شروع کرد ادامه دادن. حالا نه درس و مدرسه ، با حوزه ارتباط داشت. کتابهاش الان هم هست و کتاب غير درسي زياد مي خواند  و مي گفت: حالا که قراره علممان را گسترش بدهيم ، چه اشکالي دارد دانشگاه نشد ، حالا خودمان شخصا بخوانيم. ( البته دانشگاه هم قبول شده بود بعد از شهادت ايشان نامه آمد که بياييد چون هم ايشان هم من هر دو قبول شده بوديم. ديگر شرايط روحي من طوري نبود که بخواهم ادامه تحصيل بدهم و ايشان هم که حضور نداشت و چون قرار بود ما با هم شروع کنيم ) و به هر حال از هر موقعيتي ، به نحو عالي استفاده مي کرد. زبان خارجه خيلي دوست داشت و زبانش را داشت قوي مي کرد و الان هم مدرکش که سپاه داده ،  کارشناسي يا کارشناسي ارشد است.
 
چگونه خبر شهادت را به شما دادند؟
چون سعيد بارها زخمي شده بود و به من اين خبرها را داده بودند، اين بود که ، آمادگي داشتم. و چون ايشان هفت ، هشت بار زخمي شده بود ، لذا آمادگي لازم را داشتيم .
يک بار برگشتش طولاني بود و يکبار هم شيميايي شده بود. نمي خوابيد و مي آمد خانه در مي زد و يک استراحتي مي کرد و مي رفت. بدنش پر از ترکش بود، تو چشمش، گردنش ، تمام بدنش. هر وقت ميرفت با ترکش برمي گشت. اينها را هم مجروحي حساب نمي کرد و مدام دوستان زنگ مي زدند و احوالپرسي مي کردند و قطع مي کردند, مي گفتند: مي خواهيم حالتان را بپرسيم. من هم احوالپرسي مي کردم  و بعد ديدم ، در يک روز ، سه چهار نفر زنگ زد. برايم سوال پيش آمد، که بي دليل نيست ، چه لزومي دارد فلاني همين طوري زنگ بزند و بگويد خودت خوبي ، بچه هايت خوبند، تو ذهنم تلفن چهارمي که زنگ زده شد، ازش پرسدم که خبري شده. سعيد طوريش شده؟ گفت: نه مگر خبري شده؟ شما چيزي مي دانيد؟ گفتم : نه .
بالاخره قطع کردند و آمدند دنبال پدرم و بردنش بيرون. فهميدم چيزي شده است . بعد من گوشي را برداشتم  و زنگ زدم به يکي از دوستانم . خيلي صادق بود و شوهرش هم با حاج سعيد دوست بود. من زنگ زدم  و گفتم: بالاخره قسمش دادم. زنگ زدم و شوهرش نبود. برادر شوهرش گوشي را برداشت  و گفت: ايشان نيست ، چون داشته گريه مي کرد. مي خواست من نفهمم. گفت: چرا اينقدر مضطرب هستيد خانم اسلاميان؟ گفتم: هيچي ، دوستان هي زنگ مي زنند  و قطع مي کنند، دلم يک چيزي مي گويد.
 گفت: دلت چي مي گويد؟ گفتم: مي گويد، زخمي شده. گفت: همان که دلت مي گويد.
 من گفتم: اگر به او خون بدهيم چيزي نمي شود. از زخمي شدن ايشان واهمه نداشتم. گفتم: شما چند تا از دوستانش که مي توانند خون بدهند را پيدا کنيد، تا برويم به او خون بدهيم. گفتند: باشد. من هم آمدم و آماده شدم. علي هم کوچيک بود. آماده اش کردم که برويم ببينم کسي مي آيد دنبالم. ديدم گوشي زنگ زد و گفتند: شما؟ گفتم: خانمش نيست و به دروغ اين را گفتم . گفت: شما؟ گفتم: من همسايه شان هستم. آن غريبه که من را نشناخت، گفت که حاج سعيد شهيد شده، يعني عينا  همين را  از پشت تلفن شنيدم. گفتم: کي؟ کجا؟ چرا؟
تا آنجا که يادم مي آيد ، تلفن در پشت دکور خانه مادرم بود . يک گرماي عجيبي در خودم احساس کردم. اصلا همه لباسم را در آوردم ، ولي باز احساس مي کردم هوا گرم است. حالا نمي دانم اين احساس را همه داشتند و به چه صورت بود. اصلا فکر مي کردم قلبم دارد مي گيرد. در آن لحظه بود که آن طرف فهميد ، من خانمش هستم . خب بالاخره خيلي سخت ، اما خدا هم تحملش را به ما داد. بالاخره بايد تحمل داشت و حالا با اين وجود ، خيلي مشکل برايم پيش آمد. چون ، حاج سعيد فقط براي من يک همسر نبود ، يک دوست بود ، يک همراز بود ، يک همدم بود. حالا از دستش داده بودم. فکر بکنيد همراه با اين مشکلات ، بايد راه زندگي را به تنهايي طي کنم و هميشه مي گويم: بارها اورا مي ديدند. به صورت امداد غيبي. بارها برايم پيش آمد. خدا را شاهد مي گيرم ، مهدي گريه مي کرد ، او را آمدند و بردند. گفتند: در هفته دفاع مقدس، مهدي را بردند تا درجه پدرش  را به او بدهند. بعد مهدي هم که ماشاءا... از نظر هيکلي بزرگ شده و رشد کرده، رفت و درجه را گرفت . من ديگر بعد از شهادت حاج سعيد نديدم کسي با لباس رزمنده وارد خانه ام بشود. خب بالاخره برام يک خاطره اي بود.
 ايشان ( مهدي ) به بچه هاي سپاه گفته بود:  که من را اينجوري به خانه نبريد . شايد مادرم ناراحت بشود. گفته بودند، که نه تازه خوشحال  هم مي شود. ( اين را مادرم تعريف مي کند که آن زمان پيش من بود)، من توي آشپزخانه بودم ، که يک دفعه مهدي در را باز کرد و به من گفت: خانم ديدم يک لباس نظامي رزمنده را و خيلي حالم خراب شد . مهدي ، عين پدرش است . رفتارش، برخوردش، خنده اش ، هميشه  لبخندي رو لبش است. همه مي گويند شبيه او است. با خودم به پدرش ، براي يک لحظه گفتم: کاش دوباره زنده مي شد.
يکبار علي کلاس چهارم بود . گفت: مادر من معجزه مي خواهم تا ببينم پدرم                  مي شود يک شب ، زنده بشود و بياد پيش ما. من دلم براي بابا تنگ شده!
 مگر معجزه اين نيست، که خدا هر کاري بخواد، مي شود. بيا نماز بخوانيم و دعا کنيم، بابا زنده بشود. من دلم مي خواد بابا را ببينم! خب واقعا سخت است، مگر اينکه  عنايت خود خدا باشد با همان امدادهاي غيبي و صبر و جز اين هم نمي شود کاري کرد. واقعا شهدا حيف بودند .
ايشان ثبت نام کرده بود براي حج و چون زخمي بود ، دکتر اجازه نداد و گفت: زخمت عفونت مي کند و نمي تواني بروي. ايشان خيلي تلاش کرد و سلامتي اش را به دست آورد که برود. ديگر نهايت ديدم به مسائل شرعي اهميت مي دهد و به او گفتم: از لحاظ شرعي اشکال دارد ، وقتي دکتري عدم گواهي سلامتي شمارا بدهد ، شما بخواهيد با پارتي بازي بروي حج و ديگر نرفت و گفت : من همه کارم براي اسلام است. وقتي اسلام مي گويد: نه. من هم نمي روم . يعني هميشه مي گفت : حلال و حرامها را ببينيد و هرچه خدا مي گويد و سليقه اي عمل نکنيد.
 ديگر من که اين جور گفتم، او نرفت. ما حالا اسمش را حاج سعيد نوشته بوديم. دوستانش خواب ديده بودند، سعيد اسلاميان رفته مکه يا امام جمعه گفتند، که دقيق  نمي دانم من که نديدم. ديده بودند ، که ايشان آن شبي که به شهادت رسيده ، دارند با لباس احرام خانه خدا را طواف مي کنند . بعد به ما گفتند ،  ( از دفتر امام جمعه) حاج سعيد اسلاميان بنويسيد، چون ايشان ثبت نام کرده بودند و حج ديشب رفتند.
 
نکات و حالات خاص شهيد:
هر وقت که در رابطه با جنگ از ايشان سوال مي کردم ، (خب ايشان در متن جبهه بودند) ، هيچي را به ما نمي گفتند. امانتدار و راز دار خوبي بود و به شوخي برمي گشت مي گفت: راديو چي گفته درباره جنگ؟در حاليکه خودش هم اطلاع داشت عمليات شده يا نه و به چه نحوي بوده ،  ولي هيچوقت بروز نمي داد. بعضي مواقع که در خانه با تلفن صحبت مي کرد، مي گفت: کبوترها زخمي شدند ، چند تاشان مي آيند. من از اينجا مي دانستم که منظورشان شهدا هستند ، يا رمزهايي که داشت به کار مي بردند. ولي هر بار از خودشان مي پرسيديم ، که به چه نحو است، نمي گفت. مي گفت: انسان بايد راز دار باشد. يک فرمانده نبايد هيچوقت حرفهاي جنگي خودش را حتي به همسرش هم بگويد. شما اگر مي خواهيد چيزي مطلع بشويد در رابطه با جنگ ، به اخبار گوش بدهيد و به همان بسنده کنيد و چيزهاي نظامي ديگر، بين نظامي ها بايد محرمانه بماند .
 
يک مسافرتي بود قبل از کربلاي 5 ، فرمانده هاي شهرها را خواسته بودند . ما آنوقت پاوه بوديم. خانمهاي پاسدار اگر بودند من برايشان کلاس قرآن مي گذاشتم ، مي آمدند منزل ما و من درس قرآن مي دادم . آنجا بعد از اتمام کلاس قرآن ، يکي از همسران پاسدارها گفت که قرار شما برويد مشهد. گفتم: من اطلاع ندارم. گفتند: چرا قرار است شما با خانواده برويد مشهد. بعد که آقاي اسلاميان برگشت، گفتم: مسئله اي هست؟ گفت: هيچوقت نبايد يک پاسدار حرفهايش را اينجوري به زنش بگويد! و من که به شما نگفتم ، قرار بود ما نرويم. حالا شما دلت مي خواد ما بريم، چه لزومي داشت که ديگري بيايد به شما بگويد!؟ گفتم: من که ناراحت نمي شوم ، اگر موقعيت طوري نيست که برويم، عيبي ندارد ، نمي رويم، حالا چيزي نشده. بعد ايشان به من گفت: شما آماده باش اگر شد مي رويم. ده درصد امکان دارد که برويم ، 90 درصد نرويم. قرار بود همه با هواپيما برويم. يک سميناري بود براي خانواده پاسدارها و فرمانده هان ، تا آنها مسائل جنگي و نحوه عمليات رو بگويند. ديگر دقيقا ساعت 12 بود،  که ايشان آمد و مضطرب گفت: سريع آماده شو که جور شده و الحمدلله فلاني آمده. ديگر ما مي توانيم برويم. يعني خواست خدا را مي خواهم بگويم . خودش مي گفت: در نماز دعا کردم که شرايطي فراهم شود که من ، شما را به اين سمينار ببرم. وقتي که رفتيم آنجا ، حقيقتا مي گويم: تنها کسي که بيشترين محبت را به خانواده داشت ، او وشهيد رفيعي بود.
شهيد اسلاميان يعني جوري بود، که صداي همه را در آورده بود. مي گفتند، که حتي يک روز هوا خيلي سرد بود ، من بارها مي گفتم،  که با اين وضعيت خاص ، حتما نمي مانند. هوا سرد بود و پاسدارها اورکت داشتند . آن زمان، اينجور بود که هميشه اورکت را مي پوشيدند،  تا مثلا ديدند که من رنگم مقداري سفيد شده و احساس کردند که من سردم شده، گفتند: شما بپوش. بعد همه گفتند: ديديد! ما مي گفتيم: اين ها چه جوري عمل مي کنند؟ همين جوري از دهانم در رفت و گفتم: اينها مهمانند؛ همونم شد.
 يعني هم شهيد اسلاميان و هم شهيد رفيعي ، حالتهايي که در ايشان ديديم در بقيه نديديم. آنهايي که زنده ماندند ، اين حالتها را نداشتند. يکي ديگه از مطالبي که خواستم عرض کنم و به حفظ آثار هم داديم اين بود که :
 تمام اسامي شهدا را نوشته بود ، قشنگ نحوه شهادت ، کجا بودند. که وقتي من اين را بردم به حفظ آثار دادم ، گفتند: کمک شاياني به ما کرديد. شهيد مواقع بيکارهاش توي خانه بود ، وقت اضافي داشت ، چند تا از نوارهاش و کتابهاش را مطالعه مي کرد.
از نحوه شهادت هر کسي مير فت و بالاي سرش عکس بر مي داشت. همين شهيد سموات که پيشش مي آمد ، همين طور بود، که حاج سعيد دستش را گرفته و چفيه اش را شهيد اسلاميان دارد، که عکسش را داريم. اکثر شهدا، شهيد درويشي، مروت، لحظه شهادتش همه اينها را ما در منزل داريم . يعني عکس هايشان را گرفت و بعنوان يادگاري نگه مي داشت. اصلا  اگر حضور شهيد نباشد، نمي توانيم به زندگي ادامه دهيم ، يعني اگر انسان نداند که اينها چه زحماتي را کشيدند ، نمي توند به زندگي ادامه دهد .  بالاخره انسان بايد يک طوري ، به يک چيزي دلبستگي داشته باشد و چون با اين همه مشکلات، خود شما هم مي دانيد زندگي امروزه دو نفري هم به سختي مي گذرد. شغل بيرون، مسئوليت مادر، داشتن 2 فرزند، مسائل و مشکلات ، تمام اينها ، همه با احساس حضور شهيد و هر بار که مي گويم من واقعا خسته شدم و دست نياز به سويش دراز کردم، امدادهاي غيبي کمکم کرده است .
حالا نمونه اي را خدمتان عرض مي کنم . من از حج مي آمدم، رسيديم فرودگاه. من وسايلي که داشتم و توي چرخ گذاشته بودم، مدام برمي گشت . خب حالا عدم توان جسمي بود. آنجا در يک لحظه از خدا خواستم و گفتم: اگر شهيد بود ، حالا يا پيش من بود ، حداقل براي بردن من مي آمد . توي همين حال ، ديدم يکي از اقوام را .
رويم نشد به او بگويم کمکم کند . گفتم : من بروم و بگويم بيايند تا چرخ را هول بدهند. رفتم ، ديدم بعد از نيم ساعت ديگر، من هر چي حرکت مي دادم، نمي توانستم. ديدم يه کسي آمد و سلام عليک کرد. ديدم فاميلمان آمد چرخ را از من گرفت. اين را من از امدادهاي غيبي و حضور شهيد مي دانم . خب آدم از هر طرفش مي آيد و مي رود و نمي بيند که اين حضور شهيد است يا نه ، ولي  بالاخره امداد غيبي بود که من را کمک کرد . در رابطه با مشکلاتي که براي بچه ها پيش مي آيد ، من اصلا لمس مي کنم حضور شهيد را . اين شده که من ادامه زندگي خودم را با شهدا مي بينم و حس مي کنم که با آنها ارتباط دارم. يعني اگه من فکر کنم که حقيقتا حالا ، چه از خواب ، چه از طريق ديگر، با ما ارتباط ندارند ، نحوه زندگي ما جور ديگري مي شود و همين هاست که مشکلات را برمن آسان کرده . يعني مي گويم که ديگر بايد مشکلات را ما جوري خودمان حل کنيم و تحمل کنيم.
 همان خوابي که ديدم ، ايشان به من گفت: تحمل کن . چه همسر شهيد چه کسان ديگر، بايد يکي پس از ديگري از عهده اش بربيايند. هميشه تصور من اين است که : گاهي سکوت ، گوياتر از تکلم و فرياد است. گاهي نبودن ، روشن ترين دليل حضور است. گاهي رداي سرخ شهادت (اين جامه بلند سرخ خدايي) يک آيه است . آيه بودن يک شاهد است، شاهد ايمان. آري در قلب نسلها و زمان ها در پهنه زمين ، اينگونه زنده اند شهيدان ما .

آثار باقي مانده از شهيد
نامه شهيد سعيد اسلاميان از زندان ستمشاهي به مادرش
بسم الله الرحمن الرحيم
پيشگاه مادر
خدمت مادر گراميم سلام عرض مي كنم و اميدوارم هميشه بيدار دل و سرزنده و پيروز باشي و خداي بزرگ در برابر تعهد و مسئوليتي كه تو قبول كرده اي و به حق نه تنها نام مادر حقيقي را زنده كرده اي بلكه به راستي يك مادر واقعي هستي ,به يقين براي اين گذشت و قبول تو را رضايت خودش قرار خواهد داد چون در عالم پاداش و جزا چيزي بالاتر از رضايت پروردگار ازيك بنده نيست و اينكه پيامبر به راستي چيزي به اسم بهشت را براي مادران قرار داده در واقع كمترين چيزي است كه در برابر يك مادر ,يك انسان واقعي و يك آدم مسئول به او وعده داده مي شود . بي دليل حرفي نمي زنم در پيشگاه خداوندي كه عدل مطلق است و ذره اي عمل را با ذره اي عكس العمل آن مي سنجد آيا مي توان جزاي يك مرد و يك پرهيزكار را بهشت قرار دهد و جزاي يك مادر را هم ,همان بهشت در صورتي كه ميان اين دو فرقي است به اندازه فاصله آسمانها تا زمين, اولي يك عبادت عابدانه دارد و بس ولي دومي يك عبادت عاشقانه؛ اولي خودش را جذب به عبادت عابدانه مشغول نمي كند ولي مادر ديگري را عاشقانه تربيت مي كند او خودش را و اين ديگري را گذشت اينست و بس.
پس به جاست كه بالاترين پاداش از آن تو و امثال تو باشد و بهتر بهشت با گل و گياه و حورالعين براي بندگان عابد كه خداي را جز به طمع بهشت او پرستش نمي كنند .
مي داني چه فرقي است بين او و تو؟ او خداي را از طريق خودش عبادت مي كند, زاهدانه ولي تو خداي را از طريق ديگري پرستش مي كني ,عاشقانه. او به اسم و رسم عبادت اكتفا مي كند ,توبه نفس عبادت توجه داري .
مادرم موضوع ديگري كه مي خواستم با تو درميان بگذارم مسئوليت است ,در نظام طبيعت براي هر موجودي مسئوليتي محدود در نظر گرفته شده است ولي در مورد انسان حدود تقريبا بي نهايت است و يك انسان مي تواند آنقدر مسئول باشد كه تا خدا و خداگونه شدن پيش رود اما در اين مورد يك اما هست و آن اينكه همه كس جسارت اين را ندارد كه انساني مسئول باشد و به تو و همه آدمهاي چون تو تبريك بايد گفت ,جهت داشتن جسارت مسئول بودن .همه كس را چنين قوائي نيست و چنين بزرگ انديشي كه تا حد همگي حس مسئوليت داشته باشد و به لحاظ آدم بودن حقوق آن را ادا كند و به لحاظ بودن خود را اثبات كند. اي كاش همه مادران چون تو بودند و آنچه را كه تو انجام مي دادند و آنوقت نه يك روز به مادر تعلق داشت بلكه همه زمان در تحت تسلط او بود .مادر من ساخته دستهاي تو هستم من كي ام ما و همه آدمها . من به داشتن مادري چون تو افتخار مي كنم من كي ام . خداي بزرگ در برابر همه مادران مسئول و وظيفه دان مباهات مي كند و به حق كه تو بايد گل سر سبد آفرينش باشي . مادر ، جان هميشه در وجود من هستي و با تو زندگي مي كنم و اصلا به چيزي به اسم دوري و فراق فكر نكن كه جزئي بيش نيست .نمي خواهم برايت لغت بنويسم ولي چيزي است كه از قلبم برخاسته ، هميشه زنده باشي فقط. والسلام سعيد اسلاميان 12/3/1354

سال 1342 در همدان به دنيا آمد . درکنار بازي هاي كودكانه اش با قرآن و معارف الهي آشنا شد. فراگيري درس را در شش سالگي آغاز كرد. در سن و سال نوجواني, آرام و قراري در برابر بي عدالتي‌ها نداشت و اين خصلت بزرگ حكايت از روحي بزرگ در او بود .در همين دوران بود که وارد مبارزات انقلابي شد وبا تلاش فراوان توانست جايگاه خوبي در ميان انقلابيون پيدا کند.نوجوان بود اما به اندازه ي مردان بزرگ تلاش مي کرد.همرزمانش تعريف مي کنند:"علي در مبارزات انقلاب با شوري وصف ناپذير و قوتي برخاسته از سر عشق فعاليت مي کرد. و در اين راه از هيچ تلاشي فروگذار نبود. آتش زدن مشروب فروشي ها و مراکز فساد,حمله به پاسگاه هاي انتظامي وحضور در مبارزات خياباني بر عليه حکومت شاه, از کارهايي بود که در آن روزگا ر علي در انجام آنها پيشگام بود. در مبارزات نقش فرماندهي را داشت ,دانش آموزان را براي حضور در تظاهرات تشويق و سازماندهي مي کرد."
علي ابدي پس از پيروزي انقلاب اسلامي خود را همواره مريد امام خميني(ره) مي‌دانست و هر جا احساس وظيفه مي کرد نياز به جانبازي و ايثار است از همه وجودش مايه مي‌گذاشت.
در سال 59 13وارد بسيج شد .بعد اينکه در سال 61 13مدرک پايان تحصيلات متوسطه را گرفت ,به عضويت سپاه درآمد .
بعد از عضويت درسپاه به مرکز آموزشي سپاه دركرمانشاه رفت تا دوره تخصصي تخريب را طي کند. بعد از آموزش و كسب مهارت در اين زمينه به ميدان نبرد و جهاد رفت تا از آموخته ها وتجارب ارزنده اش در راه پاسداري از انقلاب اسلامي مردم ايران استفاده کند. آنجا بود كه خلاقيت و توان بالقوه او مجال بروز يافت. در جبهه مسئوليت‌هاي متعددي را برعهده گرفت. فرمانده تخريب قرارگاه سلمان، فرمانده تخريب قرارگاه قدس ,اين مسئوليتها علي را راضي نمي کرد واو هميشه در پي اين بود که با قبول مسئليت در يگانهاي عملياتي امکان حضور در خط مقدم جبهه وعمليات را داشته باشد.مدتي بعد فرماندهي واحد اطلاعات و عمليات لشکر امام علي (ع) را به عهده گرفت.
او افتخار شرکت در عمليات مسلم‌بن عقيل، طريق القدس، والفجر5، عاشورا و ميمك را داشت .در اين عمليات دو نوبت مجروح شد اما دست از مبارزه و جهاد عليه دشمنان خدا نكشيد تا اينكه سرانجام در شب 17 بهمن ماه 1364 در نهر عرايض ,در جبهه خرمشهر به آن‌سوي مرزهاي آسمان پر كشيد و شهيد شد.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيت‌نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
والذين اذا اصابتهم مصيه قالوا انا لله و انا اليه راجعون
با درود و سلام بر امام زمان (عج) و نايب بر حق او خمينى عزيز ، سلام بر شهدا راه حق و حقيقت ، سلام بر اسراء معلولين مجروحين و خانواده آن عزيزان سلام بر دوستان ، آشنايان ، بستگان و خانواده گرامى ام .
اكنون كه قلم به دست گرفته ام تا وصيت نامه خود را به روى كاغذ بياورم .
اينجانب على ابدى فرزند محمود ساكن همدان متولد 1342 مى باشم مدتى است كه در سپاه خدمت مى كنم. اين راهى را كه من پيش گرفتم با ميل و رغبت و از ته قلب دنبالش را گرفتم و عضو شدم و به جبهه آمدم .كسى به من فشار نياوردو تلقين نكرد و خودم با پاى خودم آمدم زيرا اين جنگ را جنگ حق بر كفر مى دانستم و من هم از فرصت استفاده نموده و به جبهه آمدم.
برادرانم يا خواهرانم و پدر و مادرم ما بايد قدر اين انقلاب را بدانيم, قدرشناس باشيم وبا جان و مالمان دفاع كنيم زيرا از قيد استعمار و بند رهايى يافته و آزادانه زندگى مي كنيم .ما بايد براى نگهدارى اين انقلاب درختش را با خون آبيارى كنيم. بايد رنجها ، سختيها ، فشارها ، تحريم اقتصادى ، و ... را به جان بپذيريم. ما نبايد ببينم كه مشكلات زياد شده است ودل سرد شويم و از انقلاب دور شويم .ما بايد خون شهدا را گرامى بدانيم و نگذاريم خون بهترين عزيزان ما به هدر رود و ناديده بگيريم .مگر تاريخ را مطالعه نكرده ايد كه پيامبر بزرگوار با اصحابش در شعب ابى طالب چقدر سختى كشيد, مگر نخوانده ايد كه منافقين چقدر تيشه به ريشه اسلام زدند , مسجد ساختند ، و ... تا اينكه تفرقه در مسلمانان بيندازند.
ما بايد درس عبرت بگيريم با منافقين به شدت بر خوردكنيم ونگذاريم ريشه پيدا كنند. برادرانم براى نابودى اين انقلاب ، استعمار تا به حال نقشه كلى كشيده كه به حمدالله موفق نشده است . يكى از آنها شايعه است نبايد شايعه را گوش داد و به ديگران انتقال داد و نيز جنگ تحميلى يكى ديگر از نقشه هاى شوم استعمار است كه مى خواهد دست ما بند باشد تا ما نتوانيم صداى خود را به ملت جهان برسانيم .
مگر انقلاب نوپاى ما مى خواست با عراق جنگ كند ,ما كه غرض جنگ نداشتيم, ما كه ارتشمان به علت انقلاب تا حدودى از هم پاشيده بود. حالا كه شروع كردند بايد جان فشانى كرد .بايد مال داد, بايد به استقبال شهادت رفت. پايان زندگى هر موجودى در عالم مرگ است پس حالا كه بايست بميريم ,حالا كه بنا است در قبر برويم ,خاك به روى ما بريزند وتنها بمانيم چرا در راه خدا كشته نشويم ,چرا در راه خدا جان ندهيم ,مرگى بالاتر از اين که در راه خدا كشته شويم هست.
يا اينكه در منزل ودر رختخواب بميريم.
عزيزان ,رزمندگان اسلام را پشتيبانى و دعا كنيد تا بتوانند بهتر و منسجم تر مبارزه كنند. با شرايط سخت آشنا شويد ,اينقدر سخت نگيريد. فرزندتان كه به مرخصى مى آيد او را از برگشتن به جبهه منصرف نكنيد .مگر فرزند شما با ديگران چه فرقى دارد. مگر قاسم امام حسن مجتبى عليه السلام 13 ساله نبود كه به جبهه رفت. مگر آن كه نارنجك به كمر بست و به زير تانك رفت و تانك را منهدم نمود 13 سال بيشتر داشت. فرق خون اين عزيزان با خون فرزند شما چيست .
كسانى كه به جبهه مى آيند يا در پشتيبانى جبهه كار مى كنند بايد هدفشان فقط خدا باشد آحاد ملت به خصوص رزمندگان احترام يكديگر را داشته و هر روز بهتر از روز گذشته باشند. خداى ناكرده سوءاستفاده نكنند. آرى جبهه جاى خود سازى است, جاى تزكيه است, جايى است كه انسان عاشق به معشوق خود مى رسد. جايى است كه در مدت كوتاهى معشوق خود را مى يابد. البته كسانى هستند به قصد آشوب و فتنه در جبهه ها رسوخ پيدا مى كنند و قصد شان اين است كه مردم را به جبهه ها بد بين كنند .خوشبختانه اين طور افراد كم هستند و به حمدالله جلو شان هم گرفته مى شود .
پدر ومادرم گر چه بيست و چند سال به پاى من زحمت كشيديد و مرا بزرگ كرديدو من نتوانستم حتى يك لحظه زحمات شما را جبران كنم, حلالم كنيد.
از خدا برايم طلب مغفرت كنيد و بخواهيد كه از گناهانم بگذرد و برادرانم براى سلامتى امام دعا كنيد و با منافقين نشست و برخاست نكنيد. مبادا خداى نا كرده از اين انقلاب جدا شويد .به پدر ومادرمان محبت كنيد ,مبادا آزرده خاطر شوند .
خواهرانم مى دانم كه خواهر در مرگ برادر چه غصه ها مى خورد و چقدر ناراحت مى شود ,اشكالى ندارد ناراحت نباشيد, همه بايد بروند پس چه بهتر كه در راه خدا كشته شويم نه اينكه در رختخواب بميريم فرزندانتان را طورى تربيت كنيد كه براى مسلمين خدمتگزار باشند نه سربار. دوستانم گرچه مدتى با شما بودم جز بدى كارى براى شما نكردم و شما را اذيت نمودم اما حلالم كنيد و وصيتى كه با شما دارم و همه شهدا هم همين وصيت را دارند اين است كه امام را تنها نگذاريد. به بيعتش استوار بمانيد. مبادا خداى نا كرده اهل كوفه باشيد. باز هم مى گويم عده اى هستند كه نق مى زنند اينها يا مغرضند يا بى غرض بهر حال اگر قابل هدايتند خداوند آنها را هدايت كند و اگر نيستند خداوند آنها را نابود گرداند (آمين ) در خاتمه از خداى متعال خواهانم كه توفيق شهادت نصيب اين بنده گنهكار بگرداند .
والسلام على من اتبع الهدى على ابدى 8/11/64

خاطرات

مصاحبه با مادر شهيد علي ابدي
بسم الله الرحمن الرحيم
با درود و سلام به رهبر کبير انقلاب و رهبر عزيزمان،  آيت ا... خامنه اي و درود و سلام به شهداي عزيزمان . من مادر شهيد علي ابدي هستم. بچه اي سالم، ساکت و صبور بود و موقعي که ايشان شير مي خورد من دعا مي خواندم، قرآن مي خواندم و جلسه مذهبي مي رفتم . از خدا مي خواستم مومن باشد و در راه خدا گام بردارد ،چون آن زمان دوران طاغوت بود و خيلي وضع زندگي مشکل بود. اخلاقش ، رفتارش خوب بود . تا دوران دبيرستان تحصيلاتش را ادامه داد. آن موقع کلاس راهنمايي نبود. بعد از کلاس ششم وارد دبيرستان مي شدند، دو سه سال بود که دبيرستان صدر مي رفت ، تا زمانيکه 2 سال رزمنده بود، درسش تمام شد. ديگر اين بچه رفت ، در بسيج مسجد امام سجاد (ع) و آن جا فعاليت انقلابي مي کرد. من خودم هم از اول انقلاب در بسيج بودم و آن موقع که امام اعلام کردند، که مردم به جبهه ها بروند، خودم رفتم و اولين بار ، در قسمت خواهران ، من و خانم حجازي بوديم . ما آنجا مشغول بوديم و اينها هم اينجا به دستور امام گوش و عمل مي کردند . ديگر بعد از آن ، مسوليت ستاد نماز جمعه را به دست گرفتم  و از زمان آيت ا..مدني فعاليت مي کنم و حدود 20 سال است که مسئوليت نماز جمعه را به عهده دارم .

برخورد شهيد با خانواده چگونه بود ؟
خيلي خوب و ساکت و سالم و خوش رفتار و خوش برخورد بود و با من خيلي خوب برخورد مي کرد . با پدرش هم خيلي رفتارش خوب بود . با خواهر و برادرانش هم خوب بودند. اهل جلسه بودند. مثل پدرش، ساکت و صبور بود و يک وقت بچه ها که شلوغ  مي کردند، مي گفتم: آخر به اين بچه که شلوغ مي کند يک حرفي بزن، و اصلا اين جور نبود ، که بخواهد با بچه اي تندي کند. موقع بازي ، بازي مي کردند و موقع جلسه، اهل جلسه بودند. آن موقع ، آقاي حسن فاضليان جلسه داشتند و آنها مسجد ملا جليل رفتند. جلسه ايشان درباره اخلاق و احکام دين و قواعد و مسائل ديني بود ، ايشان اينها را موقع جلسه آقاي فاضليان ياد گرفتند و علاقه به مسائل ديني داشتند. با همه اقوام و فاميل هم خوب بود. ما به آن صورت فاميل زيادي نداشتيم، ولي همان هم که بود، کلا با برخورد خوب و خوش اخلاقي با آنها رفتار مي کرد .

به چه کار هنري علاقه داشتند ؟
به منبت کاري بيشتر علاقه داشت ، با چوب بيشتر بسم ا.. مي نوشت. علي (ع)، محمد (ص) درست مي کرد و علاقه زيادي هم به کار منبت داشت و زياد هم درست مي کرد .

از حالات معنوي ايشان بگوئيد؟
به نماز اهميت زيادي مي داد، اصلا کل خانواده اين جور بودند و اهل نماز بودند. ما نه تلويزيون داشتيم، نه راديو. اصلا موسيقي و اين جور چيزها بين خانواده ما نبود. با دوستانش خوب بود و کسي  را اذيت نمي کرد و وقتي کسي را هم اذيت مي کرد، ايشان گذشت مي کرد و مي گفت: عيب ندارد . از دوستانش، آقاي بحريني هستند، که به ما سر مي زنند و همه اش از خوبيهاش تعريف مي کنند.

مي خواستند بروند جبهه، چه حالاتي داشتند ؟
اول که ايشان مي خواستند بروند، 2 سال مانده بود درسش تمام شود. رفتند بسيج و اعزام شدند به مريوان. دو ماه درآنجا بودند و خدمت مي کردند . ما تا دو ماه او را نديديم و از ايشان خبر نداشتيم. نمي دانستيم کجا است و چه کار مي کند؟ بعد از دو ماه ، آمد . مي گفت : ما آن جا که مي خواستيم بخوابيم، روي  پتوها سنگ مي گذاشتيم تا يک کم ، باد کمتر بيايد ، بعد يک بار سنگ افتاده بود و سرش را شکسته بود!مي گفت: من هيچي نداشتم، که با آن  سرم را خشک کنم و با خاک خشک کردم و بعد براي نماز ، تيمم کردم . و ادامه داد : براي اينکه آنجا يک سطل مي برديم پايين کوه و يک جايي بود که قطره قطره آب مي آمد و دو ساعت بايد منتظر مي مانديم تا يک ذره براي وضو آب بياوريم و به همين خاطر، براي نماز تيمم مي کرديم . بعد از دو ماه از مريوان آمد و منتقل شد به سپاه و در آنجا خدمت کرد و بعد رفت کرمانشاه و آنجا خدمت کرد.

وقتي از جبهه برمي گشت چه رفتاري داشت ؟
خيلي رفتارش خوب مي شد. مي گفت: جبهه جاي خودسازي است، جايي است که انسان عاشق را به معشوق نزديک مي کند و در وصيت نامه اش هم اين را نوشته . موقعي که مي آمد خانه ، به من کمک مي کرد. مثل سير پوست کندن . کارهاي ديگري هم انجام  مي دادند ، مانند :  قند شکستن ، مي رفت آنها را مي آورد و منتقل مي کرد خانه و ما هم بسته بندي مي کرديم و مي فرستاديم براي ستاد جنگ .درجبهه هم که بود ، فعاليت جنگي مي کرد و اينجا هم که بود، باز براي جبهه کار مي کرد و زياد هم سفارش مي کرد، که مادر شما خدمت کنيد و فعاليت دشته باشيد و در خدمت به اينها، کوتاهي نکنيد . 

در مورد ساده بودن و معنويت شهيد بگوئيد ؟
به ساده زندگي کردن خيلي اهميت مي دادند. يک موقع يک لباس مي گرفتم برايش. مي گفت: من لباس دارم، براي چه لباس مي گيريد و من نياز ندارم. يا وقتي  که  حمام مي رفت و ما يک لباس تازه مي داديم که بپوشد ، نمي پوشيد و با همان لباسي که تنش بود ، بيرون مي آمد  و اين بودکه از نظر معنويت ، خيلي بالا بود و اصلا من فکر نمي کردم ، چيزي درباره اين شهيد بتوانم بگويم و زبانم قاصر است.

نظر ايشان در مورد خانه  به چه صورت بود ؟
از نظر محرم و نامحرم خيلي اهميت مي دادند. مي گفت: مادر وقتي تو اتاق هستيد ، پرده ها را بيندازيد. از نظر معنوي خيلي بالا بود . دعايش اصلا ترک نمي شد . موقعي که از جبهه به منزل مي آمد، روزه بود و در مورد تربيت بچه ها ، بچه ام کوچک بود و اين نبود که بچه ديگري داشته باشم و آن را تربيت کنم . و خانواده مان به آن صورت نبود ، که خداي نکرده بي بند و بار باشيم و از خانواده هاي مذهبي زمان طاغوت بوديم و از خيلي از برنامه ها و برخوردهاي آن موقع ، ناراحت بوديم و برايمان خسته کننده بود. مثلا اگر زمان طاغوت مي گفتند: بياييد و راي بدهيد ،  ما استقبال نمي کرديم و دخالت نمي کرديم.

وقتي فرزندتان را به جبهه اعزام مي کرديد چه حالتي داشتيد ؟
خوشحال بودم، بي اندازه خوشحال بودم. به استقبالش مي رفتم و بدرقه اش مي کردم و مي گفتم: به خدا مي سپارمت ، و اي کاش ده تا يا بيست تا فرزند داشتم و مي دادم در راه خدا !
وقتي ايشان را به جبهه مي فرستاديد چه سفارشي مي کرديد ؟
وسايل لازم را آماده مي کردم. ماشاا... آنقدر پخته بود که احتياج نداشت که من به او سفارش کنم. اصلا هيچي نمي گفت، که من چه کاره ام ، ما هم نمي دانستيم تا موقعي که ايشان شهيد شد.  فهميديم فرمانده است و منطقه 7 تخريب به دست خودش فرماندهي مي شود. اصلا نمي گفت، من سپاهي هستم.مي گفت: من يک بسيجي ام. لباس سپاه هم نمي پوشيد. يک موقع دوستانش مي گفتند، که موقع خواب ما لباس سپاهي تن او مي کرديم، نمي پوشيد  و مي گفت:  همان لباس بسيجي خوب است ، من اين را مي پوشم. نمي گفت : مثلا من فرمانده ام بايد لباسم چنين باشد، اصلا به اين جور چيزها اهميت نمي داد . مي گفت: ما براي خدا مي رويم نه چيز ديگر.

رفتن ايشان براي شما مشکل ايجاد نمي کرد ؟
اصلا براي ما مشکل نبود، براي ما افتخار بود که فرزند مان در جبهه فعاليت مي کند و خودم هم در منزل کمک مي کردم به جبهه و فعال بودم. اصلا برايم مسئله اي نبود. از دوختن لباس از همه جيز منزل.

بعد از شهادت ايشان مشکلي نداشتيد ؟
قبل از شهادت ايشان ، خودم هم در ستاد اقامه نماز بودم که در مسجد جامع واقع است. آن روز رفتم نماز  و انگار، دلم به من ، يک چيزي مي گفت ، ولي خودم را کنترل مي کردم و مي گفتم: خب من خودم امضا دادم که ايشان به جبهه بروند و در راه خدا رفتند و چرا ناراحتي کنم؟ بعد نماز جمعه بودم که متوجه شدم، خواهر ها با هم در گوشي يم چيزهايي با مي گويند و ديگر خبردار شدم که ممکن است، علي شهيد شده باشد. بعد رفتم محراب نماز و 2 رکعت نماز خواندم و گفتم: خدايا، اگر علي شهيد شده، خودت به من صبر بده  و خودت مي داني که من خودم اصلا بيمي ندارم و  ناراحت نيستم ، که علي در راه تو شهيد شده. بعد آمدم منزل و ديدم ، که وضعيت يک طور ديگري است و  مثل اينکه خانه يک ذره اي جمع و جور شده و هر چيزي جاي خودش گذاشته شده، و دانستم که علي شهيد شده و بدون اينکه ناراحت بشوم، رفتم پايين و سر زدم به وسايل جبهه و ديدم که همه وسايل را جمع کردند و فندق را قاطي نخود ونخود و قاطي تخمه کردند و بي اندازه ناراحت شدم و خدا مي داند اين خواهرهاي همسايه و دوست و آشنا ، مي آمدند ، مي گفتم: مي دانيد، اگر علي من شهيد شده، راه خودش را رفته و هيچ گريه اي نکردم ، چراکه چيزي را که آدم ، در راه خدا داده است ، گريه ندارد و از خدا سپاسگزارم که همچين لياقتي را داده ، که در راه خدا فرزندم شهيد شود و اي کاش علي من ده تا بود و مي دادم در راه خدا و چيزي که انسان خودش در راه خدا داده، ديگر مشکل پيش نمي آيد و هر جور مشکل هم باشد، آدم تحمل مي کند .
 
ارتباط شما با ايشان چگونه بود, نامه مي نوشتيد يا تلفني بود ؟
 يک موقع دوستانش مي آمدند وسفارش مي کردند و احوالپرسي مي کردند، ولي من خودم هم آنقدر سرگرم بودم و پشت جبهه خدمت مي کردم ، که ديگر همه مسائل برايم روشن بود . چرا که اينها عاشق امام بودند و هر چي که امام مي فرمود، اينها سرپيچي نمي کردند و واقعا عاشق واقعي بودند، اينها فرزندان امام بودند و امام خودش سال 1342 فرمود، که ياران من در گهوار هستند. علي ما هم آن موقع توي گهواره بود. سرباز امام بود ، عاشق امام بودند و به مشهد هم که مي رفت براي زيارت ، زود برمي گشت. صبح مي رفت، فردايش سلام مي داد و برمي گشت  و زياد هم مشهد مي رفت و راه به اين دوري را طي مي کرد و زود هم يک سلام مي داد و  برمي گشت . ايشان همه امامان را دوست داشت . يک بار از ناحيه دستش زخمي شده بود، البته خودش نمي گفت و اين را دوستاش تعريف مي کردند و بعد از اينکه خوب شده بود ، به  خانه آمد.
 
حالتهاي خاص ايشان :
به زيارت عاشورا خيلي علاقه داشتند و زيارت هم زياد مي رفتند. براي اينکه  وقتشان تلف نشود، زود مي رفتند و برمي گشتند. مثلا ما مي رفتيم و يک هفته مي مانيم، آيا زيارتمان با معرفت  بوده يا نه ؟ آدم بايد برود و امام يک دفعه جواب بدهد و برگردد و ايشان هم همين طوري بود و زود مي رفت و سلام مي داد و برمي گشت .

از زخمي شدنشان بگوئيد ؟
اصلا چيزي نمي گفت. مي پرسيديم: علي جان چه شده است؟ مي گفت: الحمدا.. چيزي نشده. يک بار زخمي شده بود، اصلا نگذاشت ما بفهميم، بعدا دوستانش گفتند:  مي پرسيديم علي آقا آنجا چه کار مي کنيد؟ مي گفت: ما هم يک بسيجي هستيم. موقعي که شهيد شد ما فهميديم که او فرمانده بوده.
خوابشان را اوايل، يکي دو بار ديدم. اما بعدها نديدم. اما خودش در دفترچه خاطراتش نوشته بود ، که يک دفعه يکي از دوستانش بنام حسين نانکلي را خواب مي بيند و مي پرسد : پس من کي و چه وقت پيش شما مي آيم ؟ دوستش همان حسين نانکلي گفته بود: مي آيي ولي حالا زود است . بعد ما تاريخ شهادت دوستش را تا تاريخ شهادت خودش نگاه کرديم، درست 6 ماه فاصله داشت. يعني بعد از 6 ماه حسين شهيد شد. اين را در دفترچه خاطراتي که در جيبش بود، نوشته بود . به نمازشان خيلي اهميت مي داد . موقعي که شهيد شده بود، نوشته بود که 16 روز ، روزه برايم بگيريد ، يا بدهيد بگيرند. ولي نماز را اصلا ننوشته بود که قضا دارم ، فقط روزه را نوشته بود و وصيت نامه که نوشته بود ، فقط روزه را ذکر کرده بود اين را در يک تکه کاغذ جدا نوشته بود و موقعي که از جبهه مي آمد ، روزه بود. اين يک روز ، دو روزي را که خانه بود ، روزه مي گرفت و مي گفت: آنجا نمي توانم روزه بگيرم ، اينجا مي گيرم. من اصلا نمي توانم تعريف و وصف او را بگويم . شهيد و همراهانش رفته بودند براي باز کردن راه و آنجا را با خمپاره مي زنند و ايشان در پل ارايض شهيد مي شوند و راديو اسرائيل ، همه اينها را گفته بود و حتي تا آدرس خانه ما را هم گفته بودند .
 
يکي از دوستانش از پسر من مرخصي مي خواست، ايشان هم زياد مرخصي مي رفت. مي گويد: آخر تو چرا اين قدر فکر زن و فرزندي، مي خواهي اين همه را چکار کني؟ دوستش الان 6 تا بچه دارد. مي گفت: علي آقا به من مي گفت: فکر دنيا را اين قدر نکن، مي خواهي چه کار کني؟ چرا اين قدر مرخصي مي روي؟ مال دنيا آنقدر ارزش ندارد؟!
 
پسردائي پدرش شهيد شده بود، اسمش اصغر پور مطلبيان بود. عمليات رمضان شهيد شد. موقعي که مي آمد سر مي زد به مادرش و خواهرش و سفارش مي کرد که به مادر يا خواهر فلاني سربزن. اهميت زياد مي داد. تا آنجا که مي توانست به مستضعفان کمک مي کرد. خودم هم الان مي گويم: تا موقعي که نفس دارم براي رضاي خدا قدم برمي دارم. لاقل بايد کاري کنيم که از ما راضي باشند. درست است من مادر شهيد هستم، اما بايد رفتارم طوري باشد که با کارهاي آنها جور باشد. اگر بخواهم برخلاف گفتار و رفتار آنها عمل کنم ، فردا شهيد رويش را از من  برمي گرداند و نگاه نمي گند. فقط اين نيست ،که مي گويند شهيد شفاعت مي کند . شهيد کسي را که در راه خدا رفته باشد شفاعت مي کند، ولي کسي را که راه غير خدا رفته، شهيد شفاعت نمي کند.
موقع تشييع جنازه ما را بردند باغ بهشت و من شجاعانه رفتم بالا سرشهدا و نقل پاشيدم. واقعا چيزي که در راه خدا باشد افتخار است و اصلا گريه ندارد و شادي دارد و خوشحالي دارد ، که خدا از ما هم قبول کرده  و در اين راه رفتن واقعا افتخار است .

مي آمد خانه ، روزه مي گرفت شب هم مي رفت بالا خرپشته و نماز شب مي خواند. ضجه مي زد و ناله مي کرد. مي گفت: کسي نبيند. زيارت عاشورا را اصلا ترک نمي کرد. جوري نبود که بخواهد تظاهر کند. شب يک وقت بلند مي شدم ، مي ديدم نيست . مي ديدم رفته بالا نماز شب مي خواند. واقعا شرمنده ام که بخواهم بگويم من مادرش هستم. ولي بچه اي که 20 سال بيشتر نداشت ، نماز شبش ترک نمي شد. زيارت عاشورايش ترک نمي شد. حالات معنوي خيلي بالايي داشت . نورانيت خاصي داشت. اصلا تمام شهدا اين گونه هستند، واقعا حالات معنوي خاصي دارند، انگار يک چيزي به انسان مي گويند، همه شهدا اينجور هستند. فاميلهاي مي گفتند : ما نمي دانستيم اينجور با خدا است. ايشان با فاميل خوب بود. رفت و آمد داشت، اما بعد که جبهه رفت، وقت نداشت. مي گفت: شما برويد سلام مرا هم برسانيد. دشمن آمده، من بايد بروم و جلوي دشمن را بگيرم .دو سال از تحصيلاتش مانده بود ، رفت جبهه و در آنجا درس خواند و ديپلم گرفت و بعد از مدتي از ديپلم گرفتنش، شهيد شد .

يک روز با يکي از دوستانش که فاميل هم بودند ، رفته بودند صحرا ، که آن موقع ها، همه اش چوب و درخت بود و از آنجا يک چوب آوردند و گذاشتند در باغچه حياط ما. هوا هم بهاري بود و اين درخت هم زود گرفت و تنومند شد و يک سال نشده بود، آمد و درخت را برد. گفتم: اين چي بود، که يک روز آوردي و باز هم بردي؟ گفت: از آنجاييکه درخت را آورده بوديم ، آن زمين  و درخت مال مردم بود و من مي خواهم آن را برگردانم . (حالا خودش هم نکنده بود و دوستش کنده بود)، ولي اصلا اينها از خصوصيات ايشان بود، که يک وقت مال حرام نباشد. البته پدرش هم خيلي مقيد بود ، يک وقت لقمه، حرام نباشد .

دوره شاه بود ، من خودم جلسه داشتم،تعريف از خود نکنم، ولي خوب آن موقع، جلسه قرآن  و تصحيح و حمد و سوره داشتيم و به صورت آشکار هم نمي شد ، چرا که مي آمدند و مي گرفتند و مي بردند و شکنجه مي کردند. يک موقع مي گفتند: مردم، شاه را دعا مي کنند ، مي گفتم: باشد، خدا انشاا... زودتر و به  اين زودي هاي زود ، نابودش کند ! خب آدمهايي بودند که اگر يک موقع خلاف حرف مي زديم، شکنجه بود ، چرا که دوره، دوره شاه بود. آن وقت با آن حالت خستگي ، از جلسه مي آمدم و بچه را شير مي دادم. اينها خودش خيلي اثر دارد، اگر بچه با اين حالت شير بخورد،در او خيلي اثر مي گذارد.

يک موقع سينه زني بود، زياد شب عاشورا و تاسوعا مي رفتيم. علي سه سالش بود و شب تاسوعا رفتيم سينه زني. او گم شد، ديگر پدرو پدربزرگش و مادربزرگش و من همه دنبالش گشتيم، تا دو ساعت از نيمه شب گذشته ديگر خسته شديم . گفتيم: خدايا اين بچه چه شده ؟ يک وقت ديدم از پايين آرام آرام دارد مي آيد. گفتيم: آخر بچه جان کجا بودي، ما را کشتي تو؟ گفت: من سوار اسب امام حسين شده بودم !!ديگه حالا اسب امام حسين چه بوده، نمي دانيم. بچه سه ساله هم چه مي داند اسب امام حسين چيست. مي پرسيديم: مي گفت سوار اسب امام حسين شده بودم .