قدوسي ,آيت الله علي 

روستاي گل آباد در شهرستان تويسركان , سال 1339 پذيراي كودكي تازه تولد يافته بود كه تقدير حياتش ,حضور در قافله عشق و آزادگي و شهادت در راه خدابود.
از کودکي نور ايمان و دلدادگي به قرآن واهل بيت رسول الله(ص)در قلبش مي‌درخشيد. او در دامن خانواده اي پاک ومذهبي بزرگ مي شد تادر عاشورايي به فاصله ي 1400سال از عاشوراي خونين حسين ابن علي(ع) در راه اعتلاي اسلام ناب محمدي ,جانفشاني کند وبه ديدار محبوب نائل شود.
روزنه‌هاي اين حركت عظيم هنگامي بر او گشوده شد كه با بزرگترين شخصيت ديني تاريخ معاصر يعني امام خميني(ره)آشنا شد.اين آشنايي با سرعت گرفتن علي در نزديکي و شناخت بيشتر خدا شد. او با درس گرفتن از محضر امام خود ,به مقابله با خاندان فاسد پهلوي برخاست و در تويسركان مبارزات ضد طاغوتي اش را آغاز كرد.
از روزي که علي وارد ميدان مبارزه شد,بي هيچ ترديدي تا بيرون رانده طاغوت ستمگر ايران به مبارزه اش ادامه داد.در اين راه تعقيب وگريزها,زندان ويا شکنجه هاي ماموران ديکتاتور هيچ تاثيري در اراده ي الهي او نداشت.
بعد از آنكه ثمره خون هزاران انسان مطهر منجر به برپايي حكومت اسلامي در ايران شد، مبارزه را تمام شده ندانست و با پيوستن به نهاد جوشيده از انقلاب اسلامي يعني سپاه پاسداران انقلاب اسلامي، خدمتي نو آغاز كرد. با تشكيل سپاه خود را در خدمت مأموريت‌هاي اين نهاد مقدس قرار دارد.
علي در سپاه هم يکي از سخت ترين و پر خطر ترين کارها يعني تخريب را انتخاب کرد.يک اصل در کار واحد تخريب در بين نظامي رايج است که مي گويند:اولين اشتباه آخرين اشتباه است.
روزي که علي وارد واحد تخريب سپاه در استان همدان شد ,کارش را از سطوح پايين آغاز کرد.آموزش مباني تخريب به پاسداران وبسيجيان,کشف و خنثي سازي بمب هاي به کار گذاشته شده توسط ضد انقلاب براي ترور مردم ومسئولين از ماموريتهاي علي بود.طولي نکشيد که فرماندهان به توانايي ها و دانش علي در اين زمينه  پي بردند و اورا در سطوح بالاتر به کار گرفتند ومسئوليتهاي بالاتري به او واگذار کردند.
علي در هر مسئوليتي تمام توانش را به کار مي گرفت تا با ايجاد معابر در ميدانهاي مين دشمن راهي براي نفوذ رزمندگان به جبهه و خطوط دفاعي دشمنان بيابد ودر راه بيرون راندن متجاوزين از خاک ايران او هم سهمي داشته باشد.
مدتي از آغاز جنگ تحميلي گذشته بود و تقريبا بيشتر نقاط اشغال شده ي کشور از دشمن باز پس گرفته شده بود.
در اين ايام  او در مناطق جنگي غرب كشور حضورداشت وبا همکاري همرزمانش ،به بررسي ايجاد موانع براي جلوگيري از ورود دشمن به مواضع نيروهاي خودي وايجاد شکاف در استحکامات و موانع دشمن براي ورود رزمندگان اسلام مشغول بود که روز هشتم تير ماه سال 1362 بر اثر انفجار مين در جبهه قصر شيرين به شهادت رسيد.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيتنامه
بسم الله الرحمن الرحيم
انا لله و انا اليه راجعون
بنام خداوند بخشنده مهربان.
مؤمنان بايد در راه خدا با آنكه حيات مادي دنيا را بر آخرت گزينند، جهاد كنند و هر كس در جهاد به راه خدا كشته شد يا فاتح گرديد، او را در بهشت ابدي اجري عظيم است.
                                                                                                                                                                                             قرآن کريم سوره نساء
خدا ,امام عزيز ما را عمر با عزت و طولاني به اندازه درازي خورشيد بفرمايد و ان شاء الله كسي كه به خدا متمسك است، از هيچ چيز نمي‌ترسد براي اينكه آخرش اين است كه انسان را بكشند آخرش شهادت است و اين ترسي ندارد. 
امام خميني:
مردن در رختخواب و خوشگذراني ذلت است تا زماني كه شهادت است.
 با نام خداوند قادر متعال و به نام خداوندي كه همه جانها در دست اوست و هيچ برگي بدون امر او از درخت نمي‌افتد و با درود فراوان به امام عزيز و رهبر و بنيانگذار جمهوري اسلامي ايران امام خميني، وصيتنامه‌ام را شروع مي‌كنم.
 اي كسي كه وصيت نامه‌ام را مي‌خواني، پدرم، مادرم و اي مردم بدانيد كه راهي جز جهاد و نبرد در راه خدا نيست تا به مبداء واقعي كه همان «الله» است برسيد و اين را بدانيد كه به صورت داوطلب و براي انجام وظايف اسلامي خود ,به جبهه رفته‌ام و كسي مرا به زور به جبهه نفرستاده است .
 من از شما مي‌خواهم كه امام را ياري كنيد و دعا به جان امام يادتان نرود. تا خدا او را تا ظهور آقا امام زمان (عج) نگهدارد. چون كه اين خميني عزيز بود كه ماها را از فسادها بيرون آورد و اميدواريم و از خداوند مي‌خواهيم كه امام عزيز ما را عمري با عزت و طولاني به اندازه درازي خورشيد بفرمايد.      ان شاء الله
خدايا هدف من اين است كه جانم را در راه اسلام عزيز فدا كنم و كوشش كنم و تمام كارهايم را از روي اخلاص انجام دهم و اگر من شهيد شدم اين قرباني را از پدر و مادر من قبول كن.
پدر عزيزم سلام, اميدوارم كه از شهيد شدن من ناراحت نشويد چرا كه هر كس در راه خدا شهيد مي‌شود زنده است و در نزد او روزي مي‌خورد . مي‌خواستم با شما چند كلمه‌اي صحبت كنم و از زحمات شما تشكري كنم. از كارهاي پر زحمت تو بگويم يا از كار كردن در شهر غريب كه سالها به خانواده خود سر نمي‌زدي به خاطر ما كه مبادا بي‌خرجي باشيم و به مدرسه نرويم. من خودم شاهد زحمات بي‌اندازه شما بوده‌ام نمي‌دانم چگونه بايد از شما تشكر كنم كه قابل قبول درگاه خداوند متعال باشد. اميدوارم كه مرا ببخشي و مورد بخشش قرار دهي.
همچنين به مادر عزيزم مي‌خواهم بگويم كه خون من از شهداي كربلا و علي اكبر حسين (ع) بالاتر نيست. يا از خون شهداي كربلاي ايران، مخصوصاً شهداي روستاي خودمان نظير شهيد ابراهيم، شهيد حسن و شهيد احمد و شهيد قربان و شهداي ديگر. اي مادرم و اي مادر شهيدان بدانيد زماني كه فرزند شما لباس مقدس پاسداري را كه آن را امام زمان (عج) در تن دارد، به تن مي‌پوشد, اين لباس خيلي مقام دارد كه امثال ما آن را مي‌پوشيم.
 بايد بدانيد كه ديگر ما و امثال ما، ديگر فرزند شما و خانواده خود نيستيم بلكه فرزند اسلاميم و در خدمت اسلام هستيم . من اميدوارم كه تو و پدرم و خواهرانم و برادرانم براي من گريه نكنيد و سياه‌پوش نشويد و اگر خواستيد گريه كنيد براي حسين مظلوم (ع) و علي اكبر (ع) او گريه كنيد و براي من كه يك بنده گنهكار و ضعيف هستم دعا كنيد.
 به خواهران خودم سفارشي دارم, اميدوارم كه براي من گريه نكنند كه دشمن شاد شود و اميدوارم كه فرزندان خود را تربيت اسلامي كنيد كه اميد و آينده انقلاب اسلامي هستند.  حجاب اسلامي را رعايت كنند. خواهران عزيز مي‌توانيد با تربيت فرزندان خود مشت محكمي بر دهان ياوه گويان آمريكا بزنيد و براي شهداء دعا كنيد ,كه خدا فرموده است :«دعا در دنيا سلاح مومن و ستون دين و روشنائي آسمانها و زمين است و مغز تمام عبادتها دعا است».
و از قول من از تمام كساني كه در گردن من حق دارند و من آنها را ناراحت كرده‌ام بخواهيد که مرا ببخشند و دعا براي من و تمامي شهدا كنند.
 در ضمن نمي‌خواستم اين وصيت‌نامه را بنويسم چون ديدم براي هر شخصي لازم است كه حداقل در سال يك وصيت نامه‌اي بنويسد. من بيشتر از اين مزاحم وقت شما نمي‌شوم. اميدوارم كه دعاي امام يادتان نرود در سر نماز مخصوصا، دعاي معلولين و مجروحين جنگي يادتان نرود.
باز در آخر ,دعاي هميشگي كه امام زمان عجل الله تعالي فرجه شريف كه خودش سفارش كرده است يادتان نرود .خدايا خدايا تو را به جان مهدي خميني را نگه دار.
 نكته‌اي كه مي‌خواستم تذكر دهم در رابطه با خواهران حزب الهي است اين است كه به حجاب خيلي خيلي اهميت داده و ارزش قائل شوند. چه شعار صحيحي است كه مي‌گويد اي خواهر من سياهي حجاب تو كوبنده تر از سرخي خون من است. خدايا از تو مي‌خواهم كه مرگم را شهادت در راه خودت و در زير پرچم اسلام و اولياء خودت قرار دهي و تو را شكر مي‌كنم كه اين بهترين راه را براي رسيدن به خودت به اين بنده حقير و گنهكار ارزاني داشتي، به پدر و مادر و خانواده تمامي شهداء و خانواده معلولين صبر و مقاومت و تلاش هميشگي عطا كن و به همه دوستان و آشنايان من توفيق عطا كن تا رضايت تو را معيار حركت و حساب و عمل خويش قرار دهند.
                                                                                                                                                                                                علي زمان نانكلي

سال 1335 در خانواده‌اي متعهد و پرتلاش به دنيا آمد و در چشمه پاک و زلالي که محصول تقوي و ايمان بود، روح و روان خويش را صفا و طراوت داد. در کودکي از هوش و ذکاوت سرشاري برخوردار بود ,طوري که در دوران تحصيل اين خصوصيتش به خوبي نمودار شد.
تا سال سوم راهنمايي را در زادگاهش، "مريانج"يکي از بخشهاي استان همدان گذراند و بعد از آن وارد دانشسراي مقدماتي همدان شد.ا و پس از طي دوره دانشسرا در يکي از روستاهاي آذربايجان شرقي به مدت دو سال خدمت سربازي اش را در واحد سپاهي دانش گذراندو در سال 1356 به استخدام آموزش و پرورش استان همدان درآمد و در روستاي حبشي يکي ازروستاهاي شهرستان اسدآباد مشغول  تدريس شد.
عليرضا از سالهاي گذشته با انديشه هاي امام خميني (ره)آشنا شده بود .اين شناخت از امام و ديدن ولمس کردن رفتارهاي غير اسلامي وظالمانه ي شاه وعواملش از يک طرف و ظلم و فساد رايج در کشور به واسطه حاکميت افراد بي لياقت و وطن فروش از طرف ديگر ,باعث پيوستن او به انقلاب اسلامي مردم بر عليه حکومت شاه شد.
عليرضا در طول تحصيل,خدمت سربازي و تدريس در مدارس, لحظه اي از بازگويي جنايات شاه وافشاي مفاسد خاندان پهلوي فرو گذار نبود. اودر جريان اعتراضات ومبارزات مردمي بر عليه حکومت شاه  فعالانه در تمام عرصه ها حاضر بود.
بعد از پيروزي انقلاب اسلامي با مشاهده حجم زيادتوطئه ها برعليه انقلاب اسلامي ,تدريس را رها کرد و به سپاه پاسداران انقلاب اسلامي پيوست تا با پوشيدن لباس رزم به جنگ دشمنان داخلي وخارجي مردم ايران برود.
اوبراي خاموش کردن فتنه هاي ضدانقلاب به کردستان رفت .با حضور او وجوانان ديگر از مناطق مختلف کشور ,دشمنان آرزوي شيطاني جداکردن اين استان از ايران بزرگ را به گور بردند.
با ايجاد آرامش نسبي در غرب کشور دشمنان که از نتيجه ي توطئه هاي خود نااميد شده بودند,با راه اندازي جنگ تحميلي ,به صورت گروهي وارد جنگ با مردم ايران شدند.عليرضا بلافاصله بعد از شروع جنگ به جبهه رفت تا با همکاري ديگر جوانان اين مرزوبوم ,اين توطئه ي بين المللي را نيز مانند صدها توطئه ي ديگر دشمنان ايران اسلامي ,ناکام گذارند.
او مدت حضورش در جبهه چند بار مجروح شد اما اين مجروحيتها وزخمها نيز نتوانست اورا از راه حقي که در پيش گرفته بود ,باز دارد.هرباربعد از بهبودي نسبي به جبهه که معتقد بود, محفل عاشقان ورزمندگان خداجوي اسلام است, باز مي‌گشت.
عليرضا در راه دفاع از اسلام ناب محمدي مسئوليتهايي را در جبهه به عهده گرفت تا با استفاده از تجارب خود کمکي به اعتلاي ايران اسلامي وتثبيت نظام مقدس جمهوري اسلامي کرده باشد.آخرين مسئوليت او فرماندهي محورعملياتي لشکر32انصارالحسين(ع)
در جبهه ي کوشک بود.
عليرضا حاجي بابايي درحاليکه ماموريت سخت هماهنگي يگانهاي لشکر32 سپاه را در جبهه ي کوشک ,در جنوب ايران به عهده داشت ,در شب بيست و يکم رمضان سال 1361شمسي همزمان با سالروز شهادت بهترين انسان تاريخ ,بعد از نبي مکرم اسلام,حضرت علي (ع) و در عمليات رمضان ,با قلبي آکنده از عشق به شهادت  مورد اصابت گلوله‌هاي پدافند ضد هوايي دشمن که معمولا در طول جنگ از آنها برعليه رزمندگان اسلام استفاده مي شد ,قرار گرفت و به شهادت رسيد.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيتنامه
بسم الله الرحمن الرحيم
هدايت نه چيزي است كه بتوان در مردم دميد، كه هدايت موهبتي است خدائي و آنان كه در راه خدا بكوشند ,خدايشان هدايت مي‌كند. قرآن کريم
ايمان به الله و جذب در رسالت نبوت و نگرش در راه فرو رفتن در اعماق پبام معجزه‌وار قرآن، و كشيده شدن در صراط مستقيم و فريادهاي ايمان به الله و جذب در رسالت نبوت و نگرش در راه فرورفتن در اعماق پيام معجره‌وار قرآن و كشيده شدن در صراط مستقيم و فريادهاي پياپي مجريان اين پيام در طي زمان و قيام خونين آنان عليه دست‌اندركاران ريا و نفاق و مولود نامباركشان ,ظلم و استكبار، و رهبري پيامبر گونه امام خميني(ره) انسان را برآن مي‌دارد كه خويشتن خويش و منيت خود را در اعماق درياي هواها جاگذاشته و با روح پاك خدايي به اين موج عظيم:

انالله و انا اليه راجعون ,بسپارد.
 ان الذين جاهدوا فينا لنهدينهم سبلنا
خدا بر او منت هدايت مي‌دهد و صراط مستقيم بر او ارزاني مي‌دارد و او مي‌رود و در هرگام خويش محوتر و استقرار عدل را در حكومت خدا برزمين ترسيم مي‌نمايد و از پيچ و خم اين رود طويل نمي‌هراسد كه مسير را تشخيص داده و هدف را شناخته و به معبودش راهنمائي مي‌گردد.
ديدار او كه تمامي هدفم را نشانه رفته است, بدنم را در تبي سخت مي‌سوزاند و شراره آن وجودم را احاطه كرده است .من اكنون در آستانه جهاني نا آشنا ايستاده‌ام، جهاني كه برايم غريب و نامأنوس است. در اين دنيا انسانها نيز غريب و نا آشنا هستند، چون براي احياي دين، خود را كمتر به آب و آتش مي‌زنند. شايد ندانسته به سوي سقوط مي‌روند. اينك به پايان يك راه و آغاز راه ديگر رسيده‌ام، مي‌خواهم از مرز بودن بگذرم و در افق‌هاي پاك قدم بگذارم، آري ديگر مرز پايان تمامي حيله‌ها و تزويرها را هم پيدا كرده‌ام و خود را فداي انقلابم خواهم كرد و در آغاز يك حيات قرار گرفته‌ام كه اين فاصله برايم ملموس است.
در اين واقعيت قلبم تپش وحشيانه دارد و در اين راه هستي و زندگي را در طبق اخلاص قرار داده ام و آماده جانبازي و فداكاري.
 و ديگر از اينكه از كوه خانه بسازي و از زندگي لذت برده و خوش باشي و بر سبزه‌زارها لبخند بزني اغنايم نتواند كرد و نمي‌تواند در اين راه پر از دام، مشغولم دارد و اغنايم كند و شعله دروني قلبم را فراموش نمايد. بدين جهت تداوم، تكرار زندگي را محدود در ذهن نيافتم. ماندن ديگر برايم معني و مفهومي ندارد، مي‌خواهم در اين راه، اين جسم وابسته به زندگي دنيوي را فنا كنم تا در ديدار تو اي خدا ,بشتابم. اينك وقت آن رسيده كه اجازه دهي اي خدا، جان را فداي ارزشهاي انساني وقرباني كنم تا اسلام پاينده و انسانها آزاد گردند و با خون خويش، داغ ننگين ظلم و جور و فساد را از دامن انسانها پاك سازم. باشد تا ايثار خون و جانبازي رنگ و بوي تازه به زندگي بشريت دهد. در اين راه هر پديده تلخي برايم نويدي از موفقيت است و ناملايمات و طعنه و زخم‌زبانها تسريع كننده راهم.
به اميد آن روز كه در قربانگاه شهادت، تن را فداي اسلام و ارزشهاي آن كنم، به اميد آن روز كه چندان دور نيست.
 پدرجان ، مادرجان ، خانواده عزيزم ، برادران متقي‌ام و خواهر زينب گونه‌ام ، شما يك به يك بر من حقي داريد كه اگرچه نتوانستم جبران كنم، حلالم كنيد.
تنها شما را سفارشي دارم كه آن هشدار است و آن هشدار راه ي به سوي الله، پس بكوشيد تا خدا جو شويد و خود را از زندگي نسازيد و از دالان تنگ دنيا و صلابت و آگاهي گذر كنيد و در اين راه هم جهت با امام و همسفر با قافله جهت يافته او, به سوي خدا گرديد كه در اين راه شهيد و شاهد بودن در صراط الله، جاويد و ايثار گشتن است، مبادا در دخمه كور اين دالان در خواب غفلت فرو رويد كه نابودي بر شما لبخند خواهد زد. و به بچه‌هاي سپاه احترام كنيد كه آنها بهترين و پاكترين و مخلصترين مردان و دوستان من بودند.
و اما شما اي مؤمنان، اي زمينه‌سازان قيام مهدي، اي لبيك گويان فرياد حسين، اي سلحشوران حاضر در صحنه مبارزه حق عليه باطل و اي تمامي شمايي كه مسئوليد، در بقاي دين بكوشيد كه همانا استقرار قانون خداوند و به امامت رسانيدن مستضعفين و كوبيدن مستكبرين و غلبه تقوا بر كفر و به قله معراج ,به سعادت رسيدن است كه من بقاي دين را در ياري از امام خميني ديدم كه خط او كه روش روحانيون مبارز، اين مرزبانان حريم قرآن و حاميان به بند كشيده‌شدگان ايفاي رسالت رسول‌الله است.
در آخر از شما التماس دعا دارم تا برايم از خدا طلب آمرزش كنيد.
سلام بر رهبرم مهدي(عج) و نايبش امام خميني.
والسلام عليكم و رحمت الله و بركاته                            عليرضا حاجي بابايي

واپسين روزهاي سال 1340 بود كه عليرضا با تولدش، بهار را پيشاپيش به محفل خانواده دهقاني آورد. زادگاهش مريانج بود و در همانجا نيز دوران كودكي را پشت سر گذاشت تا آماده ورود به مدرسه شود. او مقاطع تحصيلي را با موفقيت سپري كرد و تحصيلات خود را با عشق و علاقه به پيش مي‌برد.
در كنار تحصيلدر مدرسه از جلسات قرآن و علوم ديني و عقيدتي نيز بهره‌مند بود و در اين محافل روح خود را به‌سوي حقيقت سوق مي‌داد.
پايان تحصيلات متوسطه را طي مي کرد که انقلاب اسلامي مردم ايران برعليه حکومت طاغوت به اوج خود رسيد و پايه‌هاي رژيم پهلوي به لرزه افتاد.
او که از گذشته از حاکميت خاندان فاسد پهلوي بر ناراحت بود وهمگام با مبارزان حق طلب به فعاليت عليه خاندان شاهنشاهي برخاسته بود در اين دوران بر شدت فعاليتهايش افزود تا آنكه اراده حق بر باطل چيره شد وبا فرار ديکتاتور و بازگشت امام خميني (ره)از تبعيد,حکومت اسلامي در ايران حاکميت يافت.
عليرضا دهقاني پس از پيروزي انقلاب اسلامي وارد دانشگاه امام حسين (ع) شد و در رشته مهندسي مكانيك به تحصيل پرداخت.
اوهمزمان با تحصيل در دانشگاه امام حسين(ع) به سپاه پاسداران انقلاب اسلامي پيوست.
جنگ تحميلي ارتش بعث عراق به نمايندگي از کشورهاي سلطه گر ومرتجع ,در 29شهريور 1359برعليه جمهوري اسلامي آغاز شد ,اين باعث شدتا او تحصيل را رها کند وآماده رفتن به جبهه شود.
روزي که عليرضا راهي جبهه شد 18 ساله بود. پس از آن مأمن و مأواي عليرضا دهقاني شد جبهه.در ابتداي ورود به جبهه ا و به عنوان يک نيروي عادي در بين ديگر رزمندگان قرار گرفت وبه مقابله با دشمن پرداخت .مدتي از حضور اودرجبهه نگذشته بود که فرماندهان متوجه قابليتها و توانايي هاي عليرضا شدند. ابتدا به عنوان فرمانده دسته منصوب شد .اودر اين سمت ودر مقابل متجاوزان به حريم مقدس جمهوري اسلامي رشادتهاي بي شماري از خود به نمايش گذاشت.
مدتي بعد او را در سطوح بالاتر فرماندهي منصوب کردند.عليرضا در سمتهاي بعدي نيز با استفاده از تجارب ارزشمند دوران مبارزاتي اش ,به نبرد با دشمن پرداخت ونقش بي نظيري در کسب پيروزي هاي رزمندگان اسلام ,به خصوص درلشکر32انصارالحسين(ع)که از رزمندگان استان همدان تشکيل شده بود,داشت.
اودربيشتر عملياتي که توسط رزمندگان ايران اسلامي براي بيرون راندن متجاوزان از خاک کشور وتعقيب آنها در خاک عراق ,تا سال 1365انجام شد, شرکت فعال داشت. او از اينکه چندسال است در جبهه حضور دارد وتوفيق شهادت نصيبش نشده ناراحت بود,ياد ياران شهيدش غم بزرگي براي او بود.
سرانجام، آرزوي ديرينش محقق شد و در ديماه 1365 در عمليات كربلاي 4 شركت نمود و پس از وارد نمودن تلفات زيادي به دشمن ,به شهادت رسيد.
عليرضا دهقاني موقع شهادت ,قائم مقام فرمانده گردان 154 در لشکر 32انصارالحسين(ع)بود.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيت‌نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
همانا كسانيكه گفتند پروردگار ما خداست سپس بر اين عقيده استوار ماندند ملائكه خدا بر جانها شان فرود مى آيند و ايشان هرگز نمى ترسند و هرگز غمگين نمى شوند .
قرآن کريم
بعد از حمد و ستايش خداوند متعال و صلوات و سلام بر رسول گرامى اسلام و ائمه اطهار سلام الله عليهم ,حضرت زهرا عليهما السلام و دختر گراميش زينب كبرى سلام عليها و حضرت بقيه الله الا عظم امام زمان عجل الله تعالى فرجه و شريف و نايب بر حقش امام خمينى و ياران واقعي امام , امت شهيد پرور و شهداى اسلام وصيت نامه خود را با ياد خدا و براى خدا شروع مى كنم .
معبودا از اينكه بنده حقيرت را از قعر ظلمهاى نفسانى و شهوانى با لطف و كرمت بيرون آورى و به وادى نور و صفا يعنى جبهه, محل تجمع اوليائت وارد كردى تو را شكر مى كنم ,هر چند كه قادر به شكر گزارى اين همه الطاف نيستم .
خدايا با وجود اينكه حق بندگى تو را اصلا به جا نياوردم وليكن تو در عوض پاداش به من دادى كه شايستگى آن را نداشته و اين از لطف و كرم توست.
پرودگارا پدر ومادرم را بيامرز و آنها را مورد لطف و رحمت خود قرار بده و بر صبر و بردبارى آنها بيفزا تا در مقابل مصائب نه تنها صبر كنند بلكه سر شكر بر در گهت بياورند. پروردگارا حب دنيا و علايق مادى را از عمق جان بندگانت بيرون كش و آتش عشقت را بر دلشان بيفكن تا لذت حب به تو ,عشق به تو و اوليا تو را بچشند .
پروردگارا به بال و پر انديشه هاى مومنان آنچنان قوتى بخش كه براى هميشه در والا ترين فضا ها كه فضاى ملكوت و خروج از ناسوت است به پرواز در آيند . الها بندگانت را شايستگى بخش كه از چهار چوب ماديت و به خود انديشيدن خارج و به فضاى معنويت و به خدا انديشيدن و براى ديگران خدمت كردن را شيوه خويش قرار دهند .
شما اى پدر م و مادرم و وابستگانم و همه كسانيكه اين پيام بگوشتان مي رسد, بدانيد هيچ يك از ما انسانها را گريزى از مرگ نيست كه در اين رابطه امام على (ع) چنين مى گويد . مرگ شترى است كه بر در خانه همه انسانها خوابيده است و براى فرار از مرگ به هيچ چيز نمى توان پناه برد زيرا مرگ بر طبق خواست خداست و هيچ جا از سيطره تبلور خداوندى خارج نيست .
چنا نچه قرآن كريم اين واقعيت را به نحوى بيان مى كند و مى فرمايد: مرگ شما را در بر خواهد گرفت حتى اگر شما در داخل برجهاى محكم و فولادى باشيد. آرى مرگ واقعيت و حقيقتى است كه هر كسى را اجل معينى است و هر گاه وقت آن سر رسد بدون يك ساعت تقدم و تاخر, به وقوع خواهد پيوست. چنانچه قرآن كريم مى فرمايد .
حال كه مرگ براى همه انسانها يك واقعيت حتمى است چه خوب است كه مرگ ما براى خدا و در راه خدا و همراه با تلاش و شهادت باشد و چه سعادتى بالاتر از مرگ در راه خدا و به دنبال آن وارد در جنت و رضوان و در آنجا به تماشاى جلوه محبوب نشستن . شما نيز بكوشيد كه از اين قافله كه حركتى الى الله را طى مى كند عقب نمانيد و در برابر تمام مصائب و سختي هايى كه به شما مى رسد نه تنها صبر كنيد بلكه به رضاى خدا نيز خشنود باشيد و خدا را به خاطر لطفهاى بي كرانى كه در حق فرزندتان كرد شكر كنيد و خود نيز آماده فداكارى در راه خدا شويد .
به دنيا دل نبنديد كه دنيا جاى دل بستن نيست زيرا فانى شدنى است بلكه به آخرت كه جاودانى و باقى است دل بنديد و اشتياقتان در زندگى اخروى باشد نه دنيوى و سعى كنيد فقط در دنيا براى خدا زندگى كنيد و كمر همت بربنديد تا احكام خدا را پياده كنيد . بر مردم احترام كنيد و خود را خد متگزار مردم بدانيد و عملا به خلق خدمت كنيد.
سعى كنيد نسبت به جريانهاى كه بر عالم مى گذرد بى تفاوت نباشيد بلكه در درد مردم و غم آنها شريك باشيد و با آنها همدردى كنيد و هم چنين در شادى مردم نيز با مردم شريك باشيد فقط به خود نيانديشيد بلكه به جامعه و مردم بيشتر بيانديشيد .
مادرم و مادران ,شما پيرو زهرا سلام الله عليها باشيد كه هميشه بعد از نماز براى نجات جامعه و رفع گرفتاريهاى همسايه ها دعا مى كرد و به خدا التماس مى نمود. شما نيز بكوشيد اين چنين باشيد. رحمت و محبت و مهربانى با مردم را از ياد نبريد .بكوشيد با تقوا باشيد از گناه به شدت دورى كنيد که اين گناهان براى آخرت ما آتش سوزانى را ايجاد خواهند كرد و به شقاوت ابدى دچار خواهد كرد .
از شما مى خواهم اگر نتوانستم حقوق عظيمى را كه بر گردن من داشتيد برآورده نمايم مرا ببخشيد و برايم دعا كنيد و از خدا بخواهيد كه آتش جهنم را بر من حرام نمايد ؛ زيرا كه از جمله دعاهايش كه مستجاب مى شود دعاى پدر ومادر براى فرزندان است . خداوند شما را تا آخر عمر برايمانتان استوار و پايدار نگهدارد.
وصيت اين بنده حقير به مردم رشيد و شهيد پرور ايران اين است كه همچنان كه تا به حال در صحنه بوده اند و عملا هم اين حقيقت را ثابت كرده اند ,باز براى هميشه در صحنه باقى بمانند و فرامين امام را موبه مو اطاعت كرده و به اجرا گذارند و تحت تاثير شايعات و جو سازيها قرار نگيرند و مواظب شيطانهاى حتى جنى و انسى باشند و با گرفتن توان از طرف خداوند متعال تمام توطئه هاى داخلى و خارجى را در هم كوبند و آماده يك جنگ باشند كه پيامد آن رفع فتنه در عالم است .
باز تاكيد مى كنم فقط مطيع امام باشيد و تا رفع آخرين ريشه هاى فتنه و فساد در جهان با تمام توان بجنگيد تا عزت و شرف شما سالم بماند و هم در دنيا عزيز و سربلند باشيد و هم در آخرت عزيز و با سعادت باشيد زيرا عزت دنيا و آخرت در اطاعت از رهبر انقلاب است .
در آخر براى همه امت اسلام آرزوى پيروزى بر كفر را از خداوند مى نمايم .

ان الله اشترى من المومنين انفسهم و اموالهم بان لهم الجنه
متن وصيت نامه عمومى به ملت شهيد پرور:
بعد از حمد و ثناى خداوند متعال و درود صلوات بر محمد وآل او و شهداى راه حق و فضيلت و رهروان راه سرخ حسينى ,مطالبى چند ,تحت عنوان وصيت خدمت ملت شريف تقديم مى نمايم .
1- تا زمانيكه خون در رگهاى شما جريان دارد و حيات داريد بنده خدا باشيد و هر غير خدايى را محو و باطل و بيهوده شماريد .
2- سعى كنيد با همت عالى كه داريد با تكيه بر مكتب غنى و پر بركت اسلام, به طور مستقل و بدون اتكا به شرق و غرب به حركت انقلابى و اسلامى خويش تا ظهور حضرت مهدى عجل الله تعالى فرجه شريف ادامه داده و به ثمر رسانيد .
3- واجبات الهى را انجام و محرمات را ترك كنيد تا رستگار شويد .
4- تا زمانيكه امام در بين شماست به سخنانش گوش فرا دهيد و بدانيد كه سخن او سخن خداست و رستگارى در دنيا و آخرت به دست نمى آيد مگر در پرتو اطاعت از فرامين امام و ذلت دنيا و آخرت نيز در پرتو عدم اطاعت و فرمانبردارى و نشناختن حق رهبرى ايشان است .
5- سعى كنيد تمام فرزندانتان را با روحيه انقلابى و شهامت و شهادت طلبى , نترسيدن از مرگ پرورش دهيد تا در دنيا و در قيامت محبوب خداوند واقع شوند .
6- هميشه دشمن ستمگران و يارو ياور مظلومان باشيد وآنقدر بجنگيد تا عدالت در صحنه گيتى بر پا گردد و دست چپاولگران را قطع و كوتاه نماييد .
7- وحدت كلمه را در بين خودتان هميشه حفظ كنيد و از تفرقه و جدايي بپرهيزيد و بدانيد كه تفرقه از ابزارهاى برنده شيطان است و هر كس به سوى تفرقه قدم بردارد از كا گزاران شيطان و دشمن خداست. با هم برادر و برابر و يار و ياور يكديگر و مظلومين جهان باشيد .
8- هر كه در دير مقرب تر است جام بلا بيشترش مى دهند
9- حرمت خانواده شهدا را نگهداشته و آنها را احترام نماييد و بدانيد كه هر عزتي که ما داريم از خون شهيدان است .
10- در خاتمه از شما مى خواهم كه براى بنده حقير از خداوند طلب عفو و بخشش و رحمت نماييد و جنگ را تا سر حد پيروزى ادامه دهيد .
والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته عليرضا دهقاني

خاطرات
همسر شهيد عليرضا (حميد ) دهقان:
سلام بر رهبر انقلاب و سلام بر تمامي شهيدان و سلام برخانواده هاي شهدا .  فاطمه دهقاني هستم، همسر شهيد عليرضا دهقاني . ما چون دختر عمو و پسر عمو بوديم ، با يکديگر آشنايي زياد داشتيم و از دوران کودکي تا آنجا که يادم مي آيد، حالات و رفتار ايشان به يادم هست. من ايشان را از همان دوران کودکي مي شناختم ودر زمينه هاي فرهنگي و اسلامي و ديني با هم تفاهم داشتيم. خانواده هايمان نيز با هم به توافق رسيده بودند. ازدواجمان خيلي ساده بود، به دور از هر تشريفات ، به دور از هر تجملات. مهريه ام  در حدود 60 هزار تومان بود، که پدرم براي من تعيين کرده بود، که ايشان با مخالفت شديدي برخورد کردند، ولي چون حرفش را زده بودند و علاقه شديدي به من داشتند ، بالاخره قبول کردند. ما هم زياد از ايشان انتظاري نداشتيم. همان 60 هزار تومان مهريه مان بود ، بدون طلا و بدون لباسهاي آنچناني. تا آنجا که يادم هست، حدود 13 هزار تومان، آن زمان هزينه و خرج عروسي مان شد. مادرشان براي خواستگاري پيشقدم شدند و خودشان چون کرمانشاه بودند ، گفته بودند،  که شما برويد خواستگاري دختر عمويم . صحبتهاي قبل از ازدواج نداشتيم، چون ما قبلا با هم آشنايي  داشتيم و روحيات همديگر را مي شناختيم. مادرشان دخترهايي را معرفي کرده بودند ، حتي رفته بودند و ديده بودند. مراسم عقد هم نداشتيم . عقد در محضر بود و ازدواجمان هم سال 1361 بود.

ايشان وقتي در منزل بودند، خيلي مهربان و با گذشت بودند. دوست نداشتند مرد سالاري باشد. به هر کس در جاي خود ارزش قائل بودند. احترام زن را جداگانه             داشتند، و احترام مادر را جداگانه . سر سفره که مي نشستيم اگر يک چيزي مي خواست و يا ليواني سر سفره کم بود ويا قاشق کم بود، دستور نمي داد. سعي مي کرد خودش انجام دهد. يا اينکه  اگر يک نفر از غذا ايرادي مي گرفت ناراحت مي شد.  مي گفت: بدانيد کسي که غذايي براي شما درست مي کند ، زحمت کشيده بايد برايش ارزش قائل شويد .ايشان انساني اهل مطالعه و منطق بودند. دلسوز و خنده رو بودند . به بزرگترها، پدرو مادر حتي کوچکترها احترام مي گذاشتند. به کوچکترها در سلام کردن پيشي مي گرفتند. به بچه هاي 3-4 ساله، که من اصلا باورم نمي شد سلام مي کردند و برايشان ارزش قائل بودند. خيلي با آنها مهربان بود و خيلي دوست بود. علاقه شديدي به اهل بيت و امام حسين (ع) داشتند . به مساله امر به معروف و نهي از منکر اهميت زيادي مي دادند، مخصوصا به حجاب بانوان تاکيد زيادي داشتند، که زنان به حجاب خودشان رسيدگي کنند و خود را از نامحرم بپوشانند. به نماز اول وقت خيلي سفارش مي کردند . از جبهه که مي آمد ،من فکر مي کردم خسته است، خيلي رعايت حالش را مي کردم. گاهي که کارم زياد بود ، مي ديدم جارو برداشته اتاق را جارو مي کند. آن موقع براي من خيلي سنگين بود، که يک مرد جارو بردارد  و اتاق را جارو کند. خوب ايشان انجام مي داد ولي براي ما سخت بود. مثلا دوران بارداري نمي گذاشت من لباس بشويم و خودش شستشو مي داد . هر مساله اي داشت سعي مي کرد خودش انجام دهد. به ياد دارم که يک دفعه گندم زيادي پاک مي کرديم، ايشان از جبهه آمد از در که آمد، پيش من نشست و مانند حضرت علي (ع) ، مشغول پاک کردن گندم شد .

شهيد با پدر و مادرش خيلي مهربان بودند، مخصوصا با پدرشان، چون زحمتکش بود و کشاورزي مي کردند. برايشان ارزش قائل بودند. با آنکه خودشان تحصيل مي کردند و مشغله کاري داشتند، مثل شيوه پيامبر (ص) با بچه ها بازي مي کردند. گاهي من تعجب مي کردم، که مرد بزرگ با بچه ها بازي مي کند. احترام خواهرانش را خيلي نگه          مي داشت. خواهري داشت، شوهرش اسير بود و يک دختر هم داشت، بيش از اندازه به دختر او محبت مي کرد. هر وقت از جبهه مي آمد ، سريع دختر او را بغل مي کرد. هيچ وقت به کميل زياد محبت نمي کرد. بيشتر به او محبت مي کرد که از نظر عاطفي خداي ناکرده، به او لطمه اي نخورد . يادم هست که مي خواستيم مجلس برويم، هر دو را بغل کرد ، که از نظر سني هم 5 سالشان بود. به خواهرانش علاقه شديدي داشت و مي گفت، که حجابتان را رعايت کنيد، اهل نماز اهل عفت باشيد و تقوي پيشه کنيد. سعي مي کرد صله رحم را بجا آورند، خداي ناکده اگر اختلافي در بين فاميل پيش مي آمد ، آنها را آشتي مي داد . اگر فاميلها رفت و آمد نمي کردند، خودشان پيش قدم مي شدند و به ديدار آنها مي رفتند. با من هم مهربان بودند از هر لحاظ . در کار منزل کمک مي کردند. اگر خداي ناکرده يک اشتباهي از او سر مي زد، مي گفت: من گناه کردم ، تو بايد مرا قصاص کني . کميل آن موقع 5/2الي 3 سال داشت، بيشتر که ماموريت بود وقتي که مي آمد ،5 روز بيشتر نمي ماند. زياد کميل او را نمي شناخت. تا مي خواست انس بگيرد   مي ر فت منطقه .کميل را خيلي دوست داشت ، مي گفت: سعي کنيد شجاع بار بيايد.         يک سال بعد از ازدواجمان ايشان مجروح شدند  و در بيمارستان شهيد چمران اصفهان بستري شدند . حدود 20 روز ايشان جراحات سنگيني داشتند، به ما اطلاع نداده بودند. از نظر روحي اراده شان خيلي قوي بود. بعد از 20 روز به ما اطلاع دادند، که ايشان بستري هستند . وقتي از آنجا آمد خاطره اي تعريف کرد ،گفتند: من وقتي که ميان دشمن قرار گرفتم ،بياباني بود که زمينش کلا مين بود و من تک و تنها بودم. يک عراقي مرا از پشت به رگبار بست، کلا تمام بدنش تير خورده بود. اصلا جاي سالم در بدنش نبود. مي گفت : من آن لحظه از خدا خواستم که خدايا مرا در اينجا به شهادت نرسان به من يک فرزند پسر بده ، که اسمش را کميل بگذارم . خودم شهيد شوم و فرزندم هم در راه تو شهيد شود. من ناراحت شدم و گفتم: از خودت مايه گذاشتي، از فرزندمان هم مايه گذاشتي بي انصاف ؟
 به امر به معروف و نهي از منکر زياد تاکيد مي کردند. از خانواده خودشان زياد انتظارداشتند ،اول به خانواده خودشان مي گفتند بعد به مردم، که مثلا اين راهت اشتباه است . ايشان چند سال درجبهه بودند، ديپلم هم که گرفتند، رفتند پادگان امام حسين (ع) آموزشگاه فرماندهي . دو سال آموزش ديدند. آموزش خيلي مشکل بود. ايشان چون دوره را خوب گذرانده بود تشويقي مي خواستند او را سوريه ببرند. آمدند، گفتند:           مي خواهم ببروم سوريه، دوست دارم تو هم با من باشيد. آمد پيش پدرش  و گفت: من دوست دارم فاطمه را با خودم ببرم سوريه . پدرش خب بالاخره مرد قديمي بود ، مردهاي قديم به آن صورت به زن اهميت نمي دادند، گفت: تو چرا زنت را مي بري سوريه، آدم مگر زن را هم سوريه مي برد؟ گفت: چرا نمي شود، زن مگر از مرد کمتر است، اسم مرا هم نوشت سوريه . گفت : اسمت را نوشتم.   تهران نخست وزير دستور داده بود،خانمهايتان را نياوريد. بالاخره سعادت نداشتيم، من ديدم دو هفته شد و نيامد. مادرش گفت: نه اگر سوريه مي رفت به ما اطلاع مي داد ، چون تهران بودند. بعد که نخست وزير گفته بود: خانمهايتان را بياوريد ، وقت نشده بود بيايند و مرا ببرند. از سوريه که آمد به مادرم گفته بود، که من رفتم سوريه ولي همه اش ناراحت بودم. هر جايي مي رفتم جاي فاطمه برايم خالي بود. انشاا... قسمت بشود، اين دفعه با هم به زيارت برويم . احترام همسر را زياد داشت مخصوصا پيش برادرانش, مي گفتم: شما بيش از اندازه پيش پدرو مادرو برادرانت به من احترام مي گذاري و من ناراحت مي شوم. مي گفت: من اين کار را انجام مي دهم،  دوست دارم برادرانم اين کار را سر لوحه قرار بدهند و براي زن ارزش قائل شوند و به زن اهميت بدهند و زن را دست کم نگيرند، مگر زن چه چيزي از مرد کمتر دارد .
 
حال و هواي خاصي داشتند . به قرآن و دعا و اهل بيت عشق مي ورزيدند و علاقه زيادي داشتند . موقع نماز ، خاشع بودند و با خلوص نيت اشک از چشمانشان جاري مي شد و خودشان را کوچک مي شمردند . هميشه ذکر و دعا.، مخصوصا دعاهاي سحر را به جا مي آوردند و نماز شب مي خواندند. از من و خواهرانش و ديگران مي خواستند، که قرآن بخوانيم و به آن عمل کنيم و به فرزندانمان هم ياد بدهيم. خيلي تاکيد داشتند که قرآن بياموزيد. هميشه به مجالس دعا و مسجد و نماز جماعت مي رفتند، خصوصا مسجد جامع مريانج . به نماز جمعه مي رفتند و سخنراني مي کردند و نقش مهمي در اعزام نيرو به جبهه ها داشتند. نهج البلاغه و صحيفه سجاديه و آثاري از آيت ا...دستغيب را با علاقه فراوان مطالعه مي کردند و پيشه خود قرار مي دادند. مي گفت: من گناه کارم . خدايا من طاقت عذاب تو را ندارم. زمزمه مي کرد و شعر مي گفت، بيشتر شعرهايش در رابطه با امام حسين (ع) و در رابطه با بسيجيان بود. نماز را خيلي طول مي داد، اصلا قابل بيان نيست. بيشتر وقت سحر  دعا مي خواند . آن موقع من 14 يا 15 سال بيشتر نداشتم، به من هم اصرار مي کرد که تو هم دعا بخوان، تو هم سحر خيز باش. خيلي با کمال و عاشقانه دعامي خواند.

وقتي از جبهه برمي گشتند، اول صله رحم را به جا مي آوردند و به ديدن بزرگترها و دوستان و آشنايان مي رفتند و به فقرا و نيازمندان سرکشي مي کردند، که ما اصلا روحمان هم خبر نداشت. خود کساني که شهيد به آنها سرکشي مي کرد، به ما مي گفتند. حتي حقوقي که مي گرفت، همه را صرف نيازمندان و ازدواج جوانان مي کرد، که ما بعد از شهادتش متوجه مي شديم. به ديگران خيلي رسيدگي مي کرد. به جوانان مرتب            مي گفت: ازدواج کنيد تا به گناه نيفتيد. هميشه سفارش نيازمندان و همسايگان را مي کرد . دودکش ما يک بار دود مي کرد و مزاحم همسايه ها مي شد . مي گفت: اصلا اين دودکش را برداريد و اصلا شما حمام نرويد، چرا مزاحم همسايه ها مي شويد؟ چرا همسايه را به زحمت مي اندازيد؟ در آن دنيا همسايه به گردن همسايه حق دارد، شما رعايت حال همسايه را بکنيد، اگر همسايه اي به مشکلي برخورد يا کاري از شما خواست از او دريغ نکنيد. در مورد همسايه ها جدي بود و احترام آنها را نگه مي داشت. موقعي که به جبهه مي رفت ، چون به خاطر اسلام بود ، ما هم به تنهايي عادت کرده بوديم . ايشان 5 سال در سپاه خدمت کردند، مي گفت: من وقتي لباس رزم پوشيدم، تنم هر لحظه آماده دفاع از دينم و اسلامم و ميهنم وکشورم است . حتي اين را با کمال خونسردي مي گفت.
 
فرهنگ جبهه که در ايشان خيلي تاثير گذاشته بود. وقتي مي آمد شهر، با محيط شهر و تجملات اصلا انس نداشت و برايش عذاب دهنده بود و هميشه مي گفتند ، که بعضي وقتها که از جبهه مي آمدند، محيط شهر را با محيط جبهه مقايسه مي کنند ، گريان بودند و مي گفتند: مردم همش فکر ماديات هستند، فکر معنويات نيستند. حماسه جبهه و محيط آنجا قابل مقايسه با شهر نيست. ما آنجا با رزمندگان هم دل هستيم و در کارهاي نيک از همديگر سبقت مي گيريم. دوست داشتند چنين برنامه اي بين خانواده خودشان هم باشد و بر روي آنها تاثير بگذارد . مي گفتند: واقعا مردم نمي دانند کشور در حال جنگ است؟ رعايت خيلي کارها را نمي کنند، به مرگ فکر نمي کنند؟!
 
ايشان سعي داشتند که هميشه زندگي پيامبران وامامان را الگوي خود قرار دهند و ساده زيست بودند. دوست داشتند که بيش از احتياجشان، چيزي تهيه نکنند و هميشه به خانمها و خواهرانش سفارش مي کردند، که محجبه باشيد و عفت خود را حفظ کنيد و حتي  به فاميل مي گفت، که غيرت داشته باشيد و بي بند و باري خانمها، از بي غيرتي مردان است و به پاکدامني سفارش زيادي مي کردند. مخصوصا به خواهرانش ، به خانمها ، به خاله هايش مي گفت: حجابتان را رعايت کنيد، به ماردش  و به من مي گفت: سعي کنيد فرزند مرا هر مجلسي نبريد، بدانيد آن لقمه اي  که  مي گذاريد دهانش، حرام نباشد، که اثر سوئي دارد. لقمه حرام خيلي تاثير دارد . ايشان بچه پاکي بودند و خيلي با صداقت و با وقار و سنگين بودند. ايشان مي آمدند پيش پدر من ، چون سوادش بيشتر بود، زياد بحث مي کردند راجع به خداشناسي. اصلا خدا يعني چه؟ کنجکاو بود. يادم هست که از طاغوت و طاغوت گري گريزان بودند. مدرسه که مي رفت، جايزه مي دادند ، که عکس شاه داشت . آنها را پاره مي کرد  و با آنها مخالف بود  و از طاغوت و شاهنشاهي نفرت داشت. اعتقاد داشت مرد بايد در زندگي از خودش اراده داشته باشد، نه خيلي پدر سالاري کند و نه زيردست باشد.. يکبار براي پدرش نامه نوشت، که پدر حساب سال را بکن ، از برداشت محصول زکات بده، خمس بده و درآمد سادات را بده. اگر ببينم حسابرسي نمي کني، من از اينجا همسر و فرزندم را جدا مي کنم، چون ما اجتماعي زندگي مي کنيم ،  دوست ندارم  همسر و فرزندم از غذايي بخورند که حرام است و در پوست و گوشتشان اثر بگذارد. بعد پدرشان رفتند و زکات و خمس را به دستور پسرشان دادند .کلا به حق الناس زياد اعتقاد داشتند . حدود يک ماه کمتر مانده بود به شهادتشان، انگار که آگاه شده بود. به من گفت: شما بزرگترين حقوق را بر گردن من داريد،  بياييد بدهي تان را بگيريد. من تعجب کردم و گفتم : بدهي چه؟ گفت: شما 60 هزار تومان مهريه داريد. گفتم: کدام زني از شوهرش مهريه خواسته که من بخواهم، مگر من از شما مهريه خواستم که اين حرف را مي زني؟ خيلي ناراحت شدم و گفت: نه . مي خواهم بار دوش من سبک شود و من طاقت عذاب آن دنيا را ندارم، حتي گفت: بيا ماهيانه از حقوقم برداشت کن. اين حق تو است، اين حق قانوني توست که طلب کني. گفتم: نه. مي گفت :اين بزرگترين حقي است که برگردن دارم، از نظر حق الناس خيلي برايم سنگين است، چه بسا خيلي ها شهيد شدند و تا دم در بهشت رفتند و به خاطر يک حق الناس گير کردند. در تربيت فرزندش سفارش مي کرد ، مي خواست مثل خودش اهل تقوي، اهل اسلام و شجاع بار بيايد و با اسلام انس بگيرد. پيرو ائمه اطهار باشد ، امام را سرلوحه خود قرار دهد. به من مي گفت : کميل را سعي کن شجاع بار بياوري. وقتي کميل به دنيا آمد، من گفتم: بهترين اسم نام امامام حسين (ع) است، گفت: نظر ديگري دارم، دوست دارم اسمش کميل باشد. من خب از کميل فقط به صورت دعاي کميل برداشت داشتم، گفتم: تو مي خواهي اسم دعاي کميل را روي پسرمان بگذاري! خنديد و گفت: تو اصلا ميداني کميل کيست ؟ گفتم: نه . گفت: کميل يکي از ياران حضرت علي (ع) است. درست است که براي اسم معصومين ارزش قائليم، ولي من دوست دارم اسم انصار امامان که گمنام است براي مردم آشنا شود و مردم هم اسم فرزندانشان بگذارند .

وقتي همسرم به جبهه اعزام مي شد، با کمال خونسردي ايشان را بدرقه مي کردم، ولي از قلبمان ناراحت بوديم.  ناراحتي مان از نظر عاطفي بود، نه اينکه بگويم چرا در اين راه قدم برمي دارد، چون بودن در راه اسلام و کشور ناراحتي ندارد. بلاخره شوهر من هم ، مثل هزاران شهداي صدر اسلام در اين راه رفته و افتخار مي کنم. از نظر کفش و لباس هم دوست نداشت لباسي که از منطقه مي آورد به من بدهد . چون کار خودش بود و خودش انجام مي داد. کفشهايش را خودش واکس مي زد، لباسهايش را خودش اتو مي کرد  و کارهايش را به عهده من نمي گذاشت. خوشحال بودم در اين راه قدم بر         مي دارد و افتخارمان بود. کمبودش را در خانواده حس مي کرديم، سعي مي کردم که ايشان فکر نکند من ناراحتم، تا با خيال راحت عازم شود. من مانع ايشان نمي شدم و  ايشان را به خدا مي سپردم .

بلاخره در نبود همسر خيلي مشکلات است، ولي وقتي ايشان از جبهه برمي گشت، ما مشکلات را مطرح نمي کرديم، چون مي دانستيم 5 روز مي آيد و زياد اينجا نيست. ما سعي مي کرديم با گذشت زمان و صبر و شکيبايي مشکلات را حل کنيم. رعايت حالش را مي کرديم، تا در اين چند روز که به مرخصي آمده اند، آسوده تر باشند . چون زندگي ما جمعي بود و گردهم زندگي مي کرديم، بعضي مشکلات را نداشتيم، ولي خوب يک وقتي بچه مريض مي شد، با کمک مادرش به دکتر مي برديم.  بيشتر مشکلات ما به دوش مادرشان بود. بعد از شهادت هم مشکلات دو برابر شد . با خانواده ايشان در ميان مي گذاشتيم ، مسوولين سرکشي مي کردند و با توکل به خدا و ياري فاميل ها و مادرشوهرم صبر مي کرديم  و تحمل مي کرديم. مشکل عمده اين بود که، يک عده مي گفتند: اسير است، يک عده مي گفتند : شهيد شده. براي ما خيلي عذاب دهنده بود. از لحاظ مسکن خيلي مشکل داشتيم و در رنج و عذاب بوديم. ما براي تهيه مسکن مشکل داشتيم. مادر ايشان مي گفت : شما پيش ما باشيد، از هر لحاظ بهتر است .ما مي خواستيم جدا شويم و مستقل باشيم ويک کمي با مادرش اختلاف نظر داشتيم. من شب خواب شهيد را ديدم، ديدم با مادرش داخل يک جاي بزرگ مثل محيط دانشگاه نشسته بود ، ميز بزرگي هم بود، مثل پادگان. از بلند گو صدايش کردند، عليرضا دهقان ما هم سلام و عليک کرديم. به مادرش گفت: همسر من هر چي از اينجا مي خواهد برايش بخر. خيلي زيبا بود و يک حالت درخشندگي خاصي داشت. من گفتم: من که پول همراه خودم نياوردم که خريد کنم؟ گفت: هر چي مي خواهي ار اينجا بخر. از خواب بيدار شدم و گفتم: حتما اين درخواستي که من از مادرش کردم به شهيد آگاه شده . يکبار هم يک خانمي به من حرفي زد که خيلي ناراحت شدم، باز شهيد را در خواب ديدم. گفت: ناراحت نباش و هميشه به خدا توکل کن .

سالهاي اول و دوم وقتي اعزام مي شدند، براي ما نامه مي نوشتند. ما هم نامه مي نوشتيم. نامه ها اخلاقي ، روحي و عاطفي بودند. ما هم از نظر ايثارش و شجاعتش تشويق مي کرديم. بعدها چون جاهاي مختلف مي رفتند، مثل جنوب، کار سخت تر شده بود ،خودشان براي ما نامه مي نوشتند. جايي بود که منافقين زياد بودند و پرس و جو مي کردند. شهيد هم از اين لحاظ که حمله لو نرود ، جايشان را به اطلاع نمي دادند . کلا براي همه نامه مي نوشت، براي فاميلها و عمه و خاله و عمو، پدر و مادر و خواهرانش دعا و سلام مي رساند. مي گفت: با هم وحدت کلمه داشته باشيد  وبا هم خوب باشيد. يک دل و يک رنگ باشيد.
 
به همه امامان ، مخصوصا امام حسين (ع) عشق زيادي داشتند، چون در راه او قدم برمي داشتند. امام حسين را الگوي خود قرار داده بود، از نظر شجاعت، از نظر چگونه بودن و چگونه زيستن . سعي مي کرد هر لحظه  که امام خميني (ره) دستوري مي دهند اطاعت کند . عشق و علاقه خاصي به امام راحل به عنوان ولي فقيه داشتند، در تمام مراحل زندگي اطاعتشان مي کردند، مخصوصا زندگي ساده امام (ره) را الگوي خود قرار داده بودند و رهنمودها و سفارشهاي امام راحل را لبيک مي گفتند. هميشه به ما سفارش مي کردند ، که بياييد پاي سخنراني امام راحل بنشينيد و صحبت امام را گوش کنيد، حتي در وصيت نامه و نامه هايش هم گفتند، که بياييد از مقام معظم رهبري پشتيباني کنيد و به سخنراني امام گوش مي کردند و تاکيد زيادي داشتند. موقع انقلاب که امام از پاريس به تهران آمده بودند، ايشان رفته بودند در ميدان آزادي امام را ملاقات کرده بودند و مي گفتند: امام در پوست من است، در گوشت من است، اصلا جسم من است  و روح من است .

خيلي دوست داشتند، جوانان ادامه تحصيل دهند. خودش هم دوست داشت. تحصيل خودش در حد ديپلم بود. ايشان از دوران کودکي شاگرد ممتاز بود و علاقه زيادي به مطالعه و کسب علوم و دانش داشتند. در بحث هاي علمي – مذهبي شرکت مي کردند. تصميم داشتند، چند سال بعد از جبهه ادامه تحصيل دهند و به دانشگاه بروند. از خواهر من کتاب  مي گرفت و مطالعه مي کرد. يکبار ديدم کتابها را پرت کرد داخل اتاق. گفتم: چکار مي کني، مگر تو قصد نداشتي دانشگاه شرکت کني ؟ گفت: چرا، ولي مي بينم که ميهنم را دشمن مورد تجاوز قرار داده، حالا به من بيشتر نياز دارد تا تحصيل من . اوايل انقلاب هم قصد داشت دانشگاه برود، جون يک مدت هم دانشگاه بسته شد، نرفت و بعد جنگ شد. دو سه سال اول جنگ هم دوباره مي خواست ادامه تحصيل دهد ، ولي چون جبهه به نيرو نياز داشت، دوباره ادامه تحصيل نداد. به شعر و ادب هم خيلي علاقه داشت. اثري از ايشان به نام « ديوان سوز عشق » به جا مانده است .
اين دل و اين جان ما بادا فدايت يا حسين (ع)
اي هزاران جان فداي خاک پايت ياحسين (ع)
عاشقانت جان دادن بر فراز کوي تو
بين که بردل داشتند شوق لقايت يا حسين (ع)
آمدند تا که کنند قبر شريفت را زيارت
 در مسير کربلا  گشتند فدايت يا حسين (ع)
سوخت آخر اين دل مجنون ما اندر فراقت
کي شود آئيم به سوي کربلايت يا حسين (ع)
ما گداي بي نوائيم تو نوابخش گدايي
پس نوايي بخش گداي بي نوايت يا حسين (ع)
بر مشام ما رسد هر لحظه بوي کربلايت
بوي عطر مي آيد از صحن و سرايت يا حسين(ع)
مرغ جانم پر گرفت اندر هواي کوي تو
 عاقبت گشتم هواگير ولايت يا حسين (ع)
قطعه اي سوزان نوشتم در عزاي جان گدازت
 تا کشي برسرما دست عنايت يا حسين (ع)

بيش از 40 روز بود، که از ايشان اطلاعي نداشتيم و هر کس در منزل ما را مي زد، فکر مي کرديم شهيد آمده مرخصي .  4 دي ماه بود، که ما آن روز، روزه بوديم. ساعت 5 بعدازظهر از دوستان و برادر ايشان شنيديم، که ايشان مفقود الاثر شده و توسط گروه تفحص فهميديم ،که ايشان مفقود الجسد هستند. آن روز خيلي براي ما سخت بود، خيلي غمناک بوديم و ناراحت . طبيعي است ، از اينکه همچون شخصي در بين ما نيست ناراحت شويم. لحظه لحظه اش را که به ياد مي آورم، برايم وحشت انگيز بود . افتخار هم مي کنيم در راه اسلام و وطنش در راه هدفش، به آرزوي خودش نائل شده . از اين ناراحت بوديم که از نظر عاطفي کمبودش در خانه احساس مي شد . ايشان که جبهه بودند، برادرش مي خواست منطقه برود، مادرش نمي گذاشت. مي گفت: حميد رفت، ديگر تو نرو. گفت : مطمن باش اگر حميد طوري اش شود، مرا به پشت جبهه مي فرستند. اتفاقا ايشان که رفته بودند منطقه، چون برادرش به شهادت رسيده بود، ايشان را آورده بودند که خبر شهادت حميد را به ما بدهد. به خدا گفتيم: خدايا ! اين قرباني را قبول کن که در راه تو قدم برداشته است. ايشان سال 1365 در عمليات کربلاي 4 در آبهاي اروند رود ، غواص بودند  و به عنوان خط شکن رفته بودند و پيشروي کرده بودند، که عملياتشان  لو رفته بود و شهيد شده بودند . بالاخره هر وقت مي رفت جبهه، مشخص بود جبهه اسير شدن دارد، شهيد شدن دارد. ما ناراحت مي شديم، مي گفت: هيچ گاه از رفتن من ناراحت نشويد، اگر من در جبهه باشم ، موشک و خمپاره هم کنار من بزنند و زمان مرگم نباشد، تاثيري ندارد. فکر نکنيد مرگ در جبهه است، مرگ همه جا هست. مرگ مثل شتري که درخانه هر کس خوابيده . به خودتان ترس راه ندهيد. ما قانع مي شديم  و خوشحال بوديم  که در راه اسلام قدم برداشته . هميشه مي گفت: به گناه آلوده نشويد. هر گاه به گناه آلوده شدي، فکر کن که مرگ در يک قدمي شماست. هميشه مرگ خود را مجسم کنيد و حفظ عفت و پاکدامني را پيشه راه خودتان قرار دهيد .

بيشتر در يک عالم ديگري بود. در عالم معنا با خدا رازو نياز مي کرد ، اصلا روزي که برايم حلقه آودند، مجسم شد که ايشان شهيد مي شود. بلاخره قبول کرديم، براي من هم مشکل بود، مي دانستم اين انتخابي که کردم خيلي گران در مي آيد ، ولي چون در راه اسلام بود، صبررا پيشه خود قرار داديم . حاصل ازدواج ما و زندگي 5 ساله، فرزندي بنام کميل دهقاني است. روزي که کميل به دنيا آمد ، ايشان در همدان بودند  و درجبهه نبودند . روز دوم تولدش بو،د اصلا به من الهام شده بود که اين فرزند يتيم مي شود و پدرش را از دست ميدهد . از چشمانش خواندم که ، پدرش را نمي بيند. خيلي ناراحت کننده بود، بعضي وقتها گريه مي کردم با اينکه مي دانستم ماموريتش همدان است، ولي از لحاظ روحي برايم زجرآور بود، ولي به شهيد نمي گفتم و از خانواده شهيد پنهان مي کردم.
مي گفت: باقرآن انس بگيرم و کتاب مطالعه کنم و هميشه از من درخواست مي کرد که دعا کنم که ايشان شهيد شوند. من هم برايم مشکل بود. وقتي از جبهه مي آمد ، در کارهاي خانه به من کمک مي کردند. مثلا: عدس پاک کردن. خانه جارو کردن براي من خيلي مشکل بود. کميل 5/2 ساله بود که پدرش به شهادت رسيد . از لحاظ تربيتش، اکثرا بچه هايي که يکي يک دانه هستند، هر خواسته اي داشته باشند، مادرشان برآورده مي کند ، ولي من سعي کردم خواسته هايش را برآورده نکنم که لوس بار نيايد. حالا هم از لحاظ اخلاق توي بچه هاي فاميل نمي خواهم از فرزند خودم تعريف کنم، کلا خود فاميل ها هم مي گويند، که پسر خوبي است. چون يکي يک دانه بود و خيلي عزيز و دوست داشتني ميان فاميل. بعضي بچه ها هستند، که چون پدر ندارند هر خواسته اي داشته باشند مي گويند ولش کنيد  و زود برآورده کنيد، ولي کميل از اين چيزها دور بود . هميشه مي گويد: از خصوصيات پدرم تعريف کن. من هم از شجاعتش، از دينش ، از نمازش، از روزه اش ، از خصوصيت اخلاقيش، از نمازهاي شبش، از شعر، از گفتنهايش مي گويم. خيلي دوست دارد بگويم چه کتابهايي مطالعه مي کرده و با چه کساني رفت و آمد داشت، ولي مي گويد: کاش پدرم را مي ديدم. از لحاظ تربيتش در اين چند سال که مدرسه رفته، ازاول تا حالا با هيچ بچه اي درگيري نداشته است . يکي از معلم هايش مي گفت: کمتر بچه اي پيدا مي شود که با بچه هاي ديگر در اين چند سال درگيري نداشته باشد.. يکي از معلمه اش ميگفت مي خواهم ببينم شما چه کار کرديد که بچه شما در اين چند سال در ميان دوستانش در دبستان شاهد نمونه است. گفتم: فرزند من، نه تمام بچه هاي شهدا نمونه هستند . ايشان پدري داشت که هميشه با وضو بود و با تقوي. کارهايي که پدرش انجام مي داد در فرزندش تاثير گذاشته است و روشهايي را هم که پدرش سفارش مي کرد، من سعي کردم انجام دهم . بهانه پدر را هم مي گيرد، گاهي وقتها چشمهايش پراز اشک مي شود و احساس کمبودش را مي کند، مي گويد: کاش پدرم بود و با من بازي مي کرد. يک وقت مي گويم: برو با بچه ها بازي کن؟           مي گويد: نه همه پدر دارند با پدرشان بازي مي کنند ،حال که پدر ندارم دوست دارم با تو بازي کنم. من هم مي نشينم مثل بچه ها با او بازي مي کنم. بلاخره کمبود پدر را احساس مي کند . چند روز قبل از اينکه پيکرش را بياورند، يک شب در خواب ديدم، يک تسبيح دربياباني افتاده، اين تسبيح از زيرزمين درآمد  و در هوا به حرکت درآمد و در فضا مي چرخيد. من گفتم: چرا اين تسبيح حرکت مي کند ؟ با خودم زمزمه مي کردم، بگيريد اين تسبيح را، بگيريد اين تسبيح را، يک دفعه از فضا آمد و در دست من قرار گرفت. اين خواب را براي مادرم گفتم . گفت:  تعبيرش را نمي دانم. بعداز 4 روز آمدند و گفتند: شهيد بعد از دو سال، جنازه اش پيداشده. وقتي که برادرش پلاکش را با کارت شناسايي آورد، همين طور که پلاک را در دست من گذاشت، برايم مشخص شد که تسبيح همان پلاک بوده و شهيد جنازه اش پيدا شده است .

مادر شهيد:
دوستانش که شهيد مي شدند، مي آمد منزل  مي ديديم خيلي نگران است، مي نشست. سر نماز مي ديدم زمزمه مي کند و دعا مي کند و  گريه مي کند. بعد مي آمد  و شعر مي نوشت. چندتا کتاب شعر دارد، که خيلي جالب گفته است. حتي موقع وضو گرفتن هم شعر مي گفت. من يک موقع فکر مي کردم خداي ناکرده شايد ديوانه شده يا مريض شده و چرا اين طور رفتار مي کند! بعد مي ديدم ايشان اصلا با خدا دارند صحبت مي کنند. همه زمزمه اش، همه ذکرش، صحبت با خداست و ما اشتباه متوجه مي شديم. اخلاقش و رفتارش با  خواهر و برادرها  و با تمام فاميل خيلي خوب و مهربان بود. دوست داشت هميشه جمع باشند. يک روز لباسش را پوشيده بود، که برود جبهه. نگاه کرد به من  و گفت: مادر تو ناراحتي من جبهه مي روم ؟ من بغضم گرفته بود، نتوانستم جواب دهم. بعد گفت: اگر مي خواهي براي من ناراحت شوي، به ياد فاطمه زهرا (س) بيفت، به ياد قبر گمشده حضرت زهرا (س). دوست دارم اگر شهيد شدم مثل حضرت زهرا (س) قبرم گمشده باشد و سنگ قبر نداشته باشم و شمع و چراغ نداشته باشم. مي گفت: اگر من مي روم جبهه، تو نبايد بروي بپرسي، که پسر من کجا ؟  در هيچ خانه دوست ندارم بروي  و سراغ مرا بگيري که کجا رفته  وچکار مي کند؟ يک زماني هم مي آمد خانه ، هيچ خاطره اي از جبهه نمي گفت. فقط مي گفت : ما در جبهه با هم خوبيم ، صادقيم با صداقتيم. دوستانش مي آمدند و تعريف مي کردند ، که نصف شب يک وقت مي ديدي  دهقان نهج البلاغه زده زير بغلش، آمده صدا مي زند: از خواب غفلت بلند شويد ؟ آنجا براي ما سخنراني مي کرد، خودش که مي آمد منزل، اخلاقش بسيار عالي، روحيه اش بسيار عالي بود . از نظر فرهنگي و اسلامي، اهل نماز تقوي بود . هيچ وقت ناراحت نمي شد ، که زن دارم، بچه دارم يا مادر دارم. مي گفت، که مادر من ناراحت نباش که من درجيهه ام و در نامه هايش هم مي نوشت. يک روز در خانه نشسته بوديم، گفت: مادر تو ناراحت شهيد شدن من نباش، من که مال تو نيستم، من مال خدايم، من امانتي هستم به دست تو. وظيفه ات بوده که من را تربيت کردي و تحويل جامعه بدهي. حميد از جبهه مي آمد، غذاي مخصوصي درست مي کردم ، ولي خانه نمي آمد. به او مي گفتم: چرا خانه نمي آيي و سر سفره نمي نشيني ؟ مي گفت: دوست ندارم. مي گفتم : چرا ؟ مي گفت:  بهتر است به من عادت نکنيد، که اگر يک وقتي خانه سر سفره نبودم، بهانه مرا نگيريد . نماز شب  مي خواند ، هميشه با وضو بود. من به ياد ندارم شهيد نماز صبحش قضا شده باشد. هميشه اول وقت نماز مي خواند. در مساجد سخنراني مي کرد. بيشتر وقتها ساعت يک نصف شب مي آمد خانه. مي گفتم:  حميد کجا بودي تا حالا ؟ مي گفت: داشتم حرف مي زدم. با اکثر مهريه ها که سنگين بود ،  مخالف بود. هيچ وقت مشکلات را براي شهيد نمي گفتيم. خوشحال بوديم . مي گفتيم: اين چند روز که آمده، اينجا ناراحت نباشد. پيش دوستانش زياد تعريف مي کرد، که در زندگيم هيچ از نظر مادرم مشکل ندارم. در وصيت نامه اش هم نوشته بود ، که مادر من نتوانستم کاري بکنم براي شما، مرا حلال کنيد . به خواهرانش به خواهران من سفارش مي کرد ، که حجابتان را بگيريد و با عفت باشيد . برادرانش زمان جنگ ، هر دوتايشان رفتند دانشگاه. يکي بيمارستان شهدا تهران است، يکي هم در اصفهان مهندس است. 40 روز بود رفته بودند دانشگاه ، دم عصر بود، برادرم آمد و گفت: حميد از جبهه مي آيد. وحشت زده شدم . گفتم: براي چه؟ گفت: همين طور مي آيد مرخصي. ناراحت شديد؟ گفتم: نه. آخر شما طوري گفتيد. بعد شام درست کرديم و آمد و گفت: شام مي خواهيد بخوريد، غلام و عبدا... را هم بياوريد. گفتم: چي؟ گفت : دارند مي آيند. گفتم: چه طوري؟ گفت: مي آيند. شب شام خوردند و حرف زدند و خوابيدند. فردايش من ديدم، حميد همين طوري پهلوي برادرم سرپايي ايستاده و پسر کوچکم مرتضي، که او هم جانباز است، ايستاده. در اتاق حميد دارد صحبت مي کند. گفت: رفتي دانشگاه؟ گفت: چه طور حرف بزن؟ بيجا نگردي ،خوب لباس بپوش ،خودت را فراموش نکني، ول خرجي نکني. گفت :خوشم مي آيد که اين طور تميز و شيک مي گردي، شما هم اين زمان که درس مي خوانيد به مادرم زور نگوئيد، که ما لباس خوب مي خواهيم . همين اورکتي که به من جايزه دادند مي دهم به تو، در سرماي زمستان همين را بپوش. برو و درست را ادامه بده . همين طوري سرپايي داشت وصيتش را مي کرد .
 فردايي که مي خواستند به ما خبر بدهند ، که شهيد دهقان مجروح شده. من خوابش را ديدم. ديدم کسل و رنگ و رو پريده  است و يک لباس سفيد و بلندي پوشيده تا نوک پاهايش. ايشان هي به طرف ما مي آمدند، من مي گفتم: چه شده؟ چرا اين طوري است؟ گفت: تو نمي داني چه شده است؟ گفتم: نه. گفت : من مجروح شدم. لبخند مي زد. من از خواب بيدار شدم، يکي از فاميلهاي ما مثل اينکه در جبهه ميمک پهلوي او بوده است، آمد و گفت : حميد مجروح شده . من ناراحت شدم و گفتم: شهيد شده. گفتم: کجاست؟ گفت 4 روز بيمارستان اهواز بود، حالش خراب بوده و از آنجا انتقال دادند به بيمارستان شهيد جمران اصفهان . پدرش که کارش کشاورزي بود، شب آمد و گفت: چرا ناراحتي؟ گفتم: حميد مجروح شده. فرداي آن شب من و مادرش و پدرش رفتيم اصفهان. همان طوري که خواب ديده بودم، ديديم حميد آمد جلو من . گفتم: حميد تو را در خواب اين طوري ديدم. سردش شد، دربان بيمارستان دلش سوخت و گفت: حاج خانم بلند شويد برويد داخل بنشينيد. رفتيم داخل. از آقايش خواست که من بمانم پيشش. گفت: بايد بماند پيش من . پرستار آمد  و گفت: چه کم داريد ،که مي خواهيد مادرتان را نگه داريد؟ مادرتان را اذيت مي کنيد. گفت: مادرم پيشم بماند. دوست دارم مادرم بماند. چرا شما ناراحت مي شويد؟ گفت: باشد، بماند. گفتم: حميد جان مي مانم و ناراحت نشو. من ماندم. شام آوردند. تازه من دو قاشق از اين شام خوردم، و ديگر نمي خواستم بخورم ، ديدم حميد اصرار کرد و پسرم آمد . گفت: من نمي گذارم بماني و تو خسته مي شوي. ما فردا صبح از اصفهان حرکت کرديم و آمديم خانه. ساعت 5 عصر غلام آمد . گفتم: غلام حميد را تنها گذاشتي، چرا آمدي؟ گفت: خودش گفت برو. چند روز بعد حميد آمد . گفتم : حميد با کي آمدي؟ گفت: با خودم. به محض اينکه رسيد خانه، لباسش را عوض کرد و رفت بيرون. گفتم: حميد نرو بيرون، الان مي آيند عيادتت، کجا مي روي؟ گفت: من بنشينم در رختخواب، بگويند: حميد مجروح شده؟ من نمي نشينم .
 يک شب از جبهه آمد  و گفت : مادر برو و يک کيسه حنا بخر. گفتم: براي چه؟ گفت:  مي خواهم ريشم را حنا ببندم . گفت: يک لگني بياوريد و پهن کنيد. پاهايش را حنا گرفتيم. دستش را حنا گرفتيم ، سرش را هم حنا گرفتم .گفت: ريشم. گفتم: چرا مي خواهي ريش مشکي به اين قشنگي را حنا ببندي .
با پدرش  و با برادرانش خيلي مهربان بود. به مادربزرگي که در خانه داشتيم ، خيلي محبت مي کرد. با برادرانش خيلي مهربان بود. 2 تومان حقوق مي گرفت ، از اين حقوق 50 تومان مي گذاشت کنار  و  بقيه اش را به من مي داد. اصلا هيچ وقت به زندگي علاقه نداشت. به تجملات علاقه نداشت. گفتم: حميد مگر تو زندگي نمي خواهي؟ گفت: من زندگي را براي چه مي خواهم ؟ من فقط خدا را دوست دارم و به ائمه اطهار علاقه دارم و به دنيا و تجملات علاقه ندارم. مي گفت: به فکر مستضعفان بيچارگان باشيد، خودتان مي خوريد، فکر ديگران باشيد. هميشه  شکر خداي مي کنم، که او رفت . مي گفت: اي خدا من اينجا شهيد نشوم، زير خاک نمي روم . مي گفت : از عسل شيرين تر است شهادت . پدرش مي گفت: حميد اسير است، قبول نمي کرد جنازه اي که آودند، حميد است. دوشنبه جنازه اش را آوردند و خاک کردند. دوشنبه ديگر خوابش را ديدم. همين طور که خوابيده بودم، ديدم حميد نشسته پايين رختخواب. ديدم آمد  و يک آهي کشيد و گفت: خستگيم درآمد ، چه راحت شدم . گفتم: حميد تو کجا بودي؟ گفت: آمدم. ديگر به محض اينکه بلند شدم ببينم حميد کجاست، فهميدم خواب ديدم. پدرش که قبول نمي کرد. البته به مردم که نمي گفت، فقط خانه به خودمان مي گفت که حميد اسير است و حميد مي آيد. من که خواب ديدم، گفتم: بايد قبول کني، بالاخره از روي پلاک آوردند، پلاکش را دادند و گفتند: شهيد شده، قبول کردم چون من 100% از روزي که پايش را گذاشت جبهه، فهميدم که شهيد مي شود. خدا شاهد است در قلبم مي گفتم : روز شهادتش چه کار کنم، چه بگويم؟ تماما معلوم بود و مثل روز روشن بود . مي گفت: اين لباس مقدس است. بقدري نوراني شده بود که حد نداشت  . حميد مي رفت  و من نگاهش مي کردم. سير نمي شدم . شبي که مي خواستند بروند به دوستش گفته بود: مرتضي برادرم را عقب ببريد. بعد گفته بود: هر کس که مي خواهد با ما بيايد ، از شجاعانش بيايد، ما         مي خواهيم برويم. هر کس با من مي آيد ، برنمي گردد. 250 نفر رفته بودند حتي از بچه هاي مريانج هم انتخاب نکرده بود. گفته بود: اگر يکي از آنها شهيد شود و من زنده بمانم ، ديگر رو ندارم بروم مريانج و چطور جواب پدر و مادرهاي اينها را بدهم. رفته بودند خط شکني ، پيش قدم شده بودند . آن روز همه روزه بوديم. خاله ام مريض بود و رفته بودم عيادتش . خيلي ناراحت بودم ، به خواهرم گفته بودم: دلم خيلي نگران است. بلند شو برويم. گفت: براي چه؟ گفتم: حال ديگري دارم، نمي دانم. براي چه آمديم . وقتي گفتند مرتضي مي آيد ، گفتم: حتما حميد شهيد شده . حميد که شهيد مي شود ، زنگ مي زنند برادرش شهيد شده  و او را از حمله کربلاي 5 بيرون ببريد. بعد همين پسر دائي آقايمان (عليرضا حاجي بابايي ) گفته بود ،که گرفته بودند  و آورده بودنش. خانه حاجي بابايي گفته بودند: حميد شهيد شده است و بعد مي گويند: حميد جنازه ندارد و مانده خاک عراق . مرتضي را از آنجا آورده بودنش . گفتند: مرتضي آمده. آن شب براي افطار آبگوشت مي خواستم درست کنم. ما رسيديم خانه،  ديدم فاميلها ريختند داخل خانه . گفتم: پس چرا هيچ چي نمي گوئيد، چه خبر شده؟ همه آمدند جمع شدند دور ما . فهميدم حميد شهيد شده ، بالاخره به خاطر خدا هميشه صبر کرديم.  ما در جنگ سوختيم و ساختيم .  گفتند: جنازه حميد را نشان دهيم. گفتم: چه طور است؟ گفت: موهاي سرش خيلي تازه و تميز مانده است .  اسکلتش مانده و يک تکه استخوان سينه اش و لباسش و جمجمه سرش . گفتم : من نمي آيم و طاقت ندارم ببينم. خدا خودش قبول کند . يقين داشتم که حميد هر لحظه شهيد مي شود .
 درس خواندنش خيلي عالي بود و هميشه  شاگرد اول  بود.  مي گفت : هر جا شرکت مي کنم ، اولم. ولي در شهادت قبول نشدم.  دوست دارم در شهادت هم  قبول بشوم. ديگر خدا خودش قبول کند ،  خوشحاليم راضي هستيم به رضاي خدا  ، هر چه خدا بخواهد.

سال1337 در خانه‌اي كوچك وساده در شهر نهاوند متولد شد. نامش را عليرضا گذاشتند و با اذان عشق و اقامه ي شوق دلش را به قرآن و اهل بيت رسول الله (ص) پيوند زدند.
مشکلات دوره ي کودکي باعث شد در نوجواني به راحتي از عهده دشواري ها برآيد.در اين دوران  همزمان با تحصيل هزينه هاي زندگي خانواده اش را هم تامين مي کرد.
عليرضا شهبازي 17ساله بود که مبارزات مردم ايران برعليه حکومت پهلوي به مرحله ي حساس وتعيين کننده رسيده بود.سيل مردم معترض وناراضي مي رفت تا چون  دريايي عظيم وپرخروش بنيان ,ستم وستمگري را براي هميشه از سرزمين کهن ايران برکند.
عليرضا که در خانواده اي مذهبي رشد کرده بود از دوران کودکي از حکومت پهلوي و کارهاي ضد اسلامي آن متنفر بود.وقتي به سن نوجواني رسيد خوشحالي اش بيشتر شد .در اين دوران هم مي توانست بيشتر کارکند وکمک خانواده اش باشد,هم هسته هاي مقاومت مردمي وگروه هاي مبارز اورا به عنوان يک مبارز مي پذيرفتند.
با تلاش ومبارزات بي امان سيل خروشان مردمي که عليرضاشهبازي نيز قطره اي از آن بود,حکومت شاه که نماد بي ديني,فساد ,ظلم وعقب ماندگي بود,براي  هميشه از ايران برچيده شد.
با پيروزي انقلاب اسلامي وفرمان امام خميني(ره) به تشکيل  بسيج ,عليرضا شهبازي به اين نهاد پيوست تا با تلاش وهمکاري همرزمانش آرامش وامنيت را براي مردم برقرار سازند. قبل از آن او با اتمام تحصيلاتش وارد آموزش وپرورش شده بود اما عشق به فداکاري در راه امام خميني باعث شد وارد بسيج شود.
درطول خدمتش در بسيج تلاش زيادي به عمل آورد تا با دستگيري ضدانقلاب وعوامل بيگانه اي که سعي در ايجاد نا آرامي ومزاحمت براي مردم داشتند,فضاي آرامي را براي مردم ايجادکند.
بعداز مدتي وبا شروع جنگ تحميلي عراق که از طرف قدرتهاي زورگو مامور شده بود تا انقلاب اسلامي را به نابودي بکشاند,اوعازم جبهه شد ومردانه در مقابل متجاوزين ايستادگي کرد.عليرضا معتقد بود حضور در جنگ تحميلي لبيکي است که شيعيان امام حسين(ع)بعد از 1400سال به درخواست کمک آن حضرت مي دهندو فرزندش امام خميني را در مقابل يزيديان زمان ,ياري مي کنند.
عليرضا مدت زماني را که در جبهه بود,در لشکر27محمدرسول الله(ص)حضور داشت.اوکه در روزهاي اول حضورش به عنوان يک رزمنده ساده به جبهه آمده بود ,طولي نکشيد که يکي از فرماندهان شاخص گردان عملياتي در اين لشکر شد.
هرجا مشکل غير قابل حلي بود,فرماندهان سراغ عليرضا شهبازي را مي گرفتند.براي او هيچ مشکلي غيرقابل حل نبود.با شجاعت مثال زدني و ايمان قوي که داشت از عهده ي تمام ماموريتهايي که به او واگذار مي شد ,بر مي آمد.
گذر روز هاي دوران افتخار آميز دفاع مقدس به فروردين ماه سال 1361رسيده بودوفرماندهان ايران طرح عمليات بزرگي را آماده کرده بودند تا با اجراي آن صدها کيلومتر مربع از خاک خوزستان عزيز را از وجود اشغالگران پاک کنند.
عمليات فتح المبين که کارشناسان نظامي دنيا  از آن به عنوان اولين معجزه نيروهاي مردمي ايران در جنگ هشت ساله ياد مي کنند ,آغاز شده بود وعليرضا شهبازي با هدايت وفرماندهي گردان مالک اشترمثل صاعقه در تعقيب بي امان اشغالگران بود.
اودراين عمليات با انجام صددرصدماموريت خود حماسه ي ماندگاري در تاريخ افتخار آميز حضور ش در جبهه به يادگار گذاشت وبه شهادت رسيد.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيت‌نامه   
بسم الله الرحمن الرحيم
بسم رب الشهداءوالصديقين
ضمن عرض تقديم سلام به پدر و مادر گرامى, اميدوارم كه حلالم كنيد .چنانچه زمانى از دست من ناراحتى داشته ايد اميدوارم كه با بخشش شما خداوند نيز گناهم را عفو نمايد. پدر عزيز, باعث افتخار است براى خانواده ما و همچنين شما كه يك شهيدى در راه اسلام داديد. من خيلى از شما تشكر مى نمايم كه طورى مرا بزرگ نمودى كه فقط قدمم را در راه اسلام قرآن بردارم و همچنين مادر گرامى اميدوارم كه مرا گذشت نماييد چون خيلى حق گردنم دارى و خيلى زحمت برايم كشيدى ولى زحمات شما را فراموش نخواهم كرد, اميدوارم حلالم كنى.
از يك به يك برادرانم و خواهرانم تشكر مى كنم , در مدت زنده بودنم هيچگونه گله از دست شما نداشتم, اميدوارم كه خداوند شما را توفيق دهد و از شما تنها درخواستى كه دارم اين مى باشد كه هميشه قدمتان را براى خدا ، قرآن ، اسلام برداريد و اسلام را فراموش نكنيد و نگوييد ما يك نفر براى اسلام داديم ديگر كافى است كه فردا جواب الله را نمى توانيد بدهيد. اميدوارم كه يك يك شما بلند شده و جاى برادر ديگر را در جبهه هاى حق عليه باطل و جاى او را خالى نكنيد و جهاد در راه خدا را از ياد نبريد .
 از شما خواهشى كه دارم اين مى باشد كه فرزندانتان را در چهار چوب اسلام بزرگ كنيد كه فقط و فقط براى اسلام و قرآن كار كنند تا خداوند شما را عفو كند.
پدر و مادر عزيز و گرامى و برادران مهربان و خواهران محترم از شما خواهش مى كنم كه در ميان مردم كارى كنيد كه باعث سربلندى همگى ما باشد و اين خواهش مرا بپذيريد و اين چيزهايى كه مى گويم را يك به يك اجرا نمايد. -
1 ـ قبر مرا نزديك قبر خاله مهين قراردهيد.
2ـ مراسمي برايم  نگيريد.
3ـ در ميان مردم اظهار ناراحتى نكنيد .
هر كدام از شما چيزى بگويد مثلا چرا رفت ؟چرا اينطور شد؟ و غيره
هر چه از اين حرفها بگوييد خداوند بيشتر از شما روى برمى گرداند. پشت سر هر چه به من گفتند اشكال ندارد و شما گوش ندهيد. تنها جواب شما در برابر کساني که احيانا حرفي مي زنند, اين باشد كه بگوييد اين افتخار ماست و ما خدا را شكر مى كنيم كه يك شهيد تقديم اسلام و قرآن و امام كرده ايم چون خيلى از خانواده ها هستند كه 3 تا 4 نفر تقديم كرده اند.
 از همه مهم تر تمنا دارم كه هميشه به فكر امام بوده و او را دعا كنيد و قدم گراميتان را فقط براى خدا برداريد.
برادرهاى عزيز از نسرين  خيلى مواظبت كنيد و او را يك خانمي که پيرو زينب (س)است تحويل اجتماع دهيد . در مجالس مذهبى حتما شركت كنيد. تا مى توانيد به مردم نيكى كنيد. شبهاى جمعه سر قبر شهدا برويد .
 شما را به خداى بزرگ مى سپارم .   
برادر جان ,خسرو مبلغ 13 هزار تومان در بانك ملى دارم فرش را هم مى فروشى وحقوق اسفند ماه را هم از بانك مى گيرى و همچنين 4 هزار تومان را از آقاي شيراوند مى گيرى كلا همه را جمع آورى كرده وکمک جبهه مي کني يا اينکه خرج مستمندان مى كنيد . در ضمن اگر آموزش و پرورش حقوقم را پرداخت كردند نصف آن را هر ماه به پدرم براى خرجيش نصف ديگر را براى كمك به مستضعفين اختصاص دهيد....
 مورخه 26/12/60 خداوند شما را مويد و توفيق دارد .
                                                                                                                                                                                                     عليرضا شهبازى

چهارم تير ماه 1334 ه ش در روستاي "گنج تپه "در استان همدان به دنيا آمد. او در خانواده‌اي متدين، مذهبي و زحمتكش متولد شده بود، بر همين اساس از ابتدا با معنويت و دينداري انس گرفت و تلاش و كوشش را سرفصل حيات خود قرار داد.
روستاي گنج تپه مدرسه نداشت و او مجبور بود براي تحصيل با  تحمل دشواري‌هاي زياد وبا پيمودن راهي طولاني به مناطق اطراف برود تا بتواند درس بخواند.
18 ساله بود که به خدمت سربازي رفت و در نيروي هوايي به انجام دوره ضرورت پرداخت، پس از مراجعت از سربازي ازدواج کرد وتشكيل خانواده داد .
دهه شصت هجري به نيمه دوم خود رسيده بود که انقلاب اسلامي مردم ايران بر عليه حکومت پهلوي به مراحل حساس خود نزديک مي شد.موج طوفنده مردمي مي رفت تا پايه هاي ظلم وفساد حکومتي را بر کند که ارمغاني جز وابستگي وعقب ماندگي براي ايران نداشت.
قدرت الله که از گذشته هاي دور از عملکر حکومت شاه نارضايتي داشت ,با مشاهده صفوف منسجم مبارزات مردمي ,به آنها پيوست وبا تمام وجود در راه تحقق آرمانهاي امام خميني (ره)تلاش کرد.
او در راه مبارزه با حکومت شاه از هيچ کاري فرو گذار نبود,با تمام وجود خود را به خطر مي انداخت ودر سخت ترين شرايط پيش قدم مي شد تاهر چه زودتر بساط وابستگي و تحقير مردم ايران از کشور برچيده شود.
با پيروزي انقلاب اسلامي به فرمان امام خميني (ره)بسيج ملي تشکيل شد تازمينه ساز ايجاد ارتش بيست ميليوني باشد.قدرت الله دارابي به فرمان امام خميني لبيك گفت و به بسيج پيوست.
او در اين نهاد فعاليتهايي در جهت برقراري نظم ,مقابله با اقدامات خرابکارانه ي ضد انقلاب و کمک به تامين سوخت وديگر نيازهاي مردم پرداخت.
با آغاز تهاجم همه جانبه ي ارتش بعث عراق که با کمک دهها کشور صورت گرفت,او بي هيچ ترس يا تزلزلي آماده حضور در جبهه ودفاع از انقلاب اسلامي شد.
به مرکز آموزش نظامي سپاه در استان همدان مراجعه کرد ويک دوره آموزش نظامي را گذراند.بعد از آن به جبهه رفت تا از مرزهاي مقدس كشور دفاع نمايد. از روزهاي آغاز جنگ تا سال 1362با عضويت بسيجي در جبهه حضور داشت. با توجه به کارايي و شجاعتش مسئوليتهايي را به او واگذار کردند.در اين سال فرماندهان لشکر32انصارالحسين(ع) از او خواستند به عضويت سپاه پاسداران انقلاب اسلامي درآيد .قدرت الله با پذيرش اين خواسته به سپاه پيوست و خدماتش را در بخشهاي محتلف اين لشکر ادامه داد.
اودربيشترعملياتي که توسط نيروهاي ايران براي بيرون راندن متجاوزان از خاک کشور انجام مي شد حضور داشت.عمليات فتح المبين,بيت المقدس ,رمضان,خيبر و...
بار ها دراين عمليات وجبهه ها مجروح شد اما هربار پس از بهبودي نسبي به جبهه برمي گشت.جدايي از جبهه را به هيچ قيمتي نمي پذيرفت.هر وقت به مرخصي مي آمد هنوز چند روز از مرخص اش باقي بود که به جبهه برمي گشت.
 در عمليات والفجر8 نيز مجروح شد وبراي مداوا به مشهد اعزام گرديد اما هنوز سلامتي اش حاصل نشده بود که پس از بهبودي نسبي، به جبهه برگشت.
 سرانجام در روز بيستم دي ماه سال1365 در عمليات كربلاي 5 به شهادت رسيد.او در آن موقع مسئوليت واحد تعاون لشکر 32انصارالحسي(ع)را داشت.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيتنامه
بسم الله الرحمن الرحيم
به اميد پيروزي لشگريان اسلام و زيارت كربلاي حسين (ع) و قدس عزيز مورخه 8/11/64
به نام خداوند بخشنده مهربان
با درود وسلام بي كران بر امام عصر (عج) و نايب بر حقش امام خميني اميد مستضعفان جهان و درود و سلام بر پيروان خط امام و درود و سلام بر شهيدان كه با خون پاكشان مسلمانان جهان را از خواب بيدار كردند .
 درود و سلام بي كران بر خانواده‌هاي حزب الله كه امانت‌هاي خداوند را تربيت صحيحي كردند تا امروز در راه خداوند جهاد ‌كنند و از هستي و دنيا ,به خاطر خداوند دل بكنند و وجود خود را در اختيار ايزد منان ‌گذارند , از همه هستي وارسته گشته و به خدا وابسته ‌شوند تا حسين گونه در راه هدف به درجه رفيع شهادت نائل ‌شوند.
سلام مادر جان, اميدوارم كه صحيح و سلامت بوده باشيد و اين حقير را دعا بفرمائيد. مادر جان مي‌دانم نتوانستم جبران زحمت كنم و وظيفه خود را به نحو احسن انجام دهم ولي به احترام حضرت زهرا(س) حلالم كن و دعايم كن كه خداوند از گناهانم بگذرد , از خدا مي‌خواهم كه از سر تقصيرات پدرمان بگذرد و با حضرت رسول (ص) همنشين كند , ان شاء الله. از برادرم مشهدي محسن كه جاي پدرمان است و زحمات بيشتري در حق بنده كشيده حلالي مي‌خواهم. همچنين از برادر بزرگوارم معصوم و همچنين از برادر بزرگوارم خير الله, خلاصه زبان بنده قاصر است كه در حق زحمات شما از شما عزيزان معذرت خواهي كند, همگي مرا حلال نمائيد و سلام مرا به خواهرم اكرم و رقيه و اهل خانواده برسانيد . به خدمت عزيزانم بيت الله و فيض الله و امير و ابراهيم دعا و سلام گرمي مي‌رسانم و اميدوارم كه در زندگي هوشيار باشند كه هستند. از جواني كسب ايمان بنمايند و در پيري و در موقع اصلي نترسند و نلرزند, ان شاء الله.
از زحمات همسرم در طول زندگي ممنونم و از ايشان مي خواهم سختي هايي که در زندگي متحمل شده را بر من ببخشد.
 عزيزان سلام مرا به همه فاميل برسانيد و از تمام اهالي روستاي گنج تپه براي اين حقير حلاليت بگيريد , شايد در درگاه خداوند آمرزيده شوم. دعا براي امام را فراموش نفرمائيد . از روحيه قوي برخوردار باشيد به رضايت خداوند راضي باشيد
و السلام عليكم و رحمه الله بركاته   قدرت الله دارابي

اولين روز فروردين ماه  سال 1341 که همه ي پارسي زبانان دنيا شادمان از آمدن سال نو وزندگي دوباره طبيعت بودند در محله تکيه امام رضا (ع) ملاير ودر خانواده اي ساده و مذهبي کودکي پا به عرصه ي وجود گذاشت که بعدها از نام آوران ايران بزرگ گرديد.
نامش را مجيد گذاشتند ,گويي والدينش مي دانستند او در آينده کارهاي بزرگي خواهد کرد ومورد تمجيد تاريخ خواهد بود.
کودکي را در ملاير سپري کرد و در سال 1347 تحصيلات ابتدايي را آغاز کرد.ا و موفق شد اين دوره را در خرداد 1352 وبا نمرات خوب قبول شود.
براي تحصيل در دوره ي راهنمايي به مدرسه ي  گويا رفت  و دوران تحصيلات دبيرستان را در سال 1355 در دبيرستان دکتر معين آغاز کرد وبا تلاش وکوشش , در خرداد ماه سال تحصيلي 1359 - 1358  با نمرا ت بسيار خوبي موفق به اخذ مدرک ديپلم حسابداري شد .
 مجيد مريوند از سال 1353 که دردوره راهنمايي مشغول تحصيل بود فعاليتهاي مذهبي اش را آغاز کرد.در مجالس قرائت قرآن و سخنراني هاي مذهبي که در مسجد امام رضا ( ع ) در مجاور منزل شان  شرکت داشت ، طوري که دراين  دوران  قرآن را بسيار روان و با صوت شيوايي تلاوت مي کرد . اهميت زيادي به نماز اول وقت نشان مي داد و نماز خود را سعي مي کرد به جماعت ادا کند .
در دوران اوج گيري مبارزات انقلاب اسلامي در سال 1356 در گردهمايي ها و نشستهاي مخفيانه زير نظر عده اي از روحانيوني چون حجج اسلام  عبدوس , جعفر منش , ميرشاه ولد بود,شرکت مي کرد .
سال 1357 جزء نفراتي بود که به طور مخفيانه اعلاميه هاي حضرت امام خميني ( ره ) را که از فرانسه به ايران مي رسيد به صورت دستنويس و بعضا ً پلي کپي تکثير و پخش مي کرد .
در آذرماه سال 1357  توسط نيروهاي امنيتي  حکومت پهلوي در حين پخش اعلاميه هاي امام خميني دستگير و روانه زندان شد و در آنجا مورد ضرب و شتم  وشکنجه مأموران قرار گرفت . زندان وشکنجه نتوانست کمترين خللي در اراه الهي او در مبارزاتش ايجاد کند.
در غروب روز 22 بهمن 1357 پس از راهپيمايي که منجر به درگيري انقلابيون با مأمورين رژيم در ملاير شد ,عده اي به شهادت از مردم به شهادت رسيدند و عده اي مجروح شدند . مجروحين نياز مبرمي به خون داشتند ، مجيد مانند هزاران ايراني آزاده و ايثارگر در مدت کمتر از 24 ساعت ,سه بار خون خود را اهداء کرد طوري که حالش بسيار وخيم شد و کارکنان بيمارستان از اينکه آنها را در جريان اهداء قبلي خون نگذاشته ناراحت شدند و براي او سرم تجويز کردند .
با پيروزي انقلاب اسلامي به جمع گروه نو تأسيس ضربت کميته انقلاب اسلامي پيوست. در اين دوران ضمن انجام ماموريت هاي خودبه تحصيل نيز اشتغال داشت .
اوقبل از تشکيل کميته ي انقلاب اسلامي با جمع آوري کمک هاي مالي مردم خير ملاير به صورت مخفيانه مردم نيازمند را شناسايي مي کرد و شبانه با چهره پوشيده درب منزل آنها مقداري مواد غذايي و سوخت توزيع مي کرد .
قبل از دريافت مدرک ديپلم با تشکيل سپاه پاسداران انقلاب اسلامي از طرف جمعي از همرزمان سابق و مسئولين وقت سپاه ملاير از ا و دعوت شد به اين نهاد بپيوندد.
پس از ورود به سپاه  به عنوان مدير داخلي اين نهاد در ملاير منصوب شد. مدتي بعد به واحد بسيج رفت وبا قبول مسئوليتي در آن قسمت مشغول انجام وظيفه شد .
فرمانده  سپاه پاسداران انقلاب اسلامي در شهرهاي  سامن و  جوکار مسئوليت بعدي مجيد مريوند بود.
بعد از آن به قسمت مبارزه با مواد مخدر رفت ودر اين واحد نيز خدمات قابل تقديري از خود به يادگار گذاشت.
گروههاي ضد انقلاب دموکرات , کومله, منفقين و...در کردستان دست به ايجاد آشوب وتخريب اموال عمومي ومردم زده بودند,مجيد طاقت مشاهده ي اين گستاخي را از گروهي از عوامل وابسته به بيگانگان نداشت ,اوبا فرمان امام خميني(ره) به کردستان رفت و در جوانرود به مقابله با ضد انقلاب پرداخت تا نقشه ي شوم آنها در جداسازي کردستان از ايران بزرگ نقش بر آب شود.
 با شروع جنگ تحميلي چند بار به جبهه  رفت  و در جبهه هاي سرپل ذهاب , گيلانغرب و... حضوريافت . او در اين جبهه ها باپاسداران و بسيجيان مخلص خدا که بعد ها به شهادت رسيدن همرزم بود. شهيداني مانند, مرتضي روحيان ، حسن تاجوک ،  منوچهر عابديني ومؤمني .
مجيد مريوند خاطرات خود را در دفترچه اي نوشته واز خود به يادگار گذاشته است. توصيه هايي که او به دوستان وهمرزمان خود  مي کرد و نيز در نامه ها مي نوشت ,دعوت به نماز اول وقت وتقوا بود . بهترين هديه به نزديکان و دوستان را کتاب خدا و دعوت به پيروي از دستورات او مي دانست .
بعد از بازگشت از جبهه مدتي را براي طي دوره آموزشي و خدمت به سپاه پاسداران همدان رفت.
در آذرماه 1360 با جمعي از ياران و همکارانش به جبهه ي گيلانغرب رفت و در منطقه "بانسيران" آماده انجام عمليات شدند.
با شروع عمليات مطلع الفجر که يک عمليات مشترک بين نيروهاي  ارتش و سپاه بود, از مسير بانسيران شروع به پيشروي نمودند و پس از گذشتن از ارتفاع اناري در ارتفاع بعدي که شياکوه نام داشت از ناحيه پا مجروح شد اما حاضر نشد از عمليات برگردد. همرزمانش با اصرار و به زور اورا داخل کانالي قرار مي دهند تا امدادگران اورا به پشت جبهه منتقل کنند. يکي از بسيجيان مجروح در فاصله کمي از او تقاضاي کمک و آب مي کند ، مجيد مريوند با مجروحيتي که داشت به کمک او ومجروحين ديگر مي شتابد.
 در آن لحظه نيروهاي دشمن او را نشانه مي گيرند و با گلوله هاي تير بارکاليبر 50 گلوي او را مي شکافند .
مجيد مريوند در تاريخ بيستو ششم آذرماه 1360 به همراه 28 نفر از همرزمانش به شهادت مي رسدو پيکر مطهرشان در محل باقي مي ماند.
مادرش پس از شنيدن خبر شهادت مجيد, گفت:
بار خدايا ! راضيم به رضاي تو ، اي کاش يک قطعه از شهيدم به دستم مي رسيد تا به عنوان يادگار در جوار ديگر شهدا به خاک بسپارم و شبهاي جمعه بر مزارش حاضر شوم و با او درد دل کنم.ازا وبپرسم که فرزندم در موقع تير خوردن چه کشيدي ، در موقع آتش زدن بدنت چه کشيدي ؟
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيتنامه
بسم الله القاسم الجبارين
اينجانب مجيد مريوند با اتکا به حول و قوه الهي و در سلامت کامل وصيت نامه خود را در موارد زير مي نويسم .
شکر خدا را که لطفش شامل حال اين بنده گنهکار شد و دنبال قافله عاشقان راه عشق را پيمودم . برادر و خواهرم شما را که فرمان امامتان را لبيک گفتيد ولي مشيت الهي بر اين بود که بمانيد و پاسدار خون شهدا و انقلاب اسلامي باشيد ، انقلابي که دستاورد زنان و مردان حق جويي است که مشتهايشان را گره زدند و چون به ريسمان الهي چنگ زدند ديگر دريا شدند و ديديد که اين دريا چگونه بر سر حکومت ظلم و طاغوتيان فرود آمد و همه آنها را غرق کرد .
بدانيد روزي که اين جنگ پايان بپذيرد شما نبايد سنگر خود را خالي کنيد تا زماني که دشمن ما شيطان بزرگ چشم به اين خاک زرين دوخته بايد بجنگيد . امروز در جبهه جنگ فردا در جبهه فرهنگ و اقتصاد و ...
پيرو کلام امامتان باشيد که پير خميني حضرت امام خميني همچون جدش اباعبدالله چراغي است براي هدايت راه شما . خواهرم ، در حفظ حجاب خود بکوش که حرمت و پاکي چادر شما حاصل خون هزاران شهيد انقلاب است و دشمن از چادر شما هراسان مي باشد .
خود را از سياست دور نکنيد که ايران ما تاريخ 2500 ساله پردرد خود را از سياستهاي غلط و پيروي از سياستهاي غربي به يادگار دارد . نگذاريد افراد سست عنصر ارکان دولت را به دست گيرند و از آنان دوري جوييد که دينشان را به نيم نگاهي از سوي دنيا مي فروشند . مطيع فرمان رهبري باشيد . مواظب حق الناس باشيد و به کسي ظلم نکنيد . دعا کنيد که سرنوشتتان چون سرنوشت کوفيان رقم نخورد و سعي کنيد که پايه هاي دينتان را محکم کنيد و از خوارج برحذر باشيد که در هر زمان دنيا فريفتگاني چون نهروانيان که اعتبار گذشته شان فريبشان داد و چون چشم دل نداشتند خداوند هم پرده اي بر چشمان و گوشهايشان انداخت و ديديد که عاقبتشان چه شد .
نمازتان را بر همه کارها ارجح بدانيد که ما براي دينمان مي جنگيم و نماز نيمي از دين ما است . قرآن را بخوانيد و به آن عمل کنيد و به حفظ آن بپردازيد که قلبي که حافظ قرآن است پر از نور الهي است .
وصيت من به پدرو مادرم اين است : مادرم همچون مادر حربن رياحي صبور باش و تو اي پدرم در تحمل به اباذر اقتدا کن و زبانت را براي پيشبرد انقلاب به کار گير و در آخر فرزند کوچکتان مجيد را حلال فرماييد . دعاي شما بدرقه راه آخرت من است .
والسلام    مورخ1360/9/18    مجيد مريوند

خاطرات
برادر شهيد :
مسئول گروه جستجوي مفقودين بودم ، بيشتر از لحاظ اينکه برادرم شهيد شده و پيکرش را پيدا نکرده بوديم اين کار را انتخاب کرده بودم تا چشمان نگران خانواده مفقودالأثرها را از چشم به راهي درآورم .
پس از گذشت شش ماه از عمليات ,دشمن از منطقه شياکوه عقب رفته و ما مشغول شناسايي و جمع آوري اجساد شهدا بوديم . چندين روز و شب در کوهستان و منطقه درگيري قبل کاوش مي کردم و مناطق آلوده به مين را پاکسازي مي کردم و پيش مي رفتيم اما هنوز از برادرم اثري به دستم نرسيد . با مراجعه مجدد به تعدادي از  همرزمان برادرم که در حال حاضر به شهادت رسيده اند آدرس و حوالي محل شهادت برادرم را جويا شدم . سپس در حين مرخصي به زيارت حضرت امامزاده داود ( تهران ) مشرف شدم و از ائمه معصومين مدد خواستم .
پس از مراجعت به منطقه جنگي يک شب در خواب ديدم بزرگواري با چهره اي که جرأت و جسارت نگاه کردن به او را به خود نمي دادم و فقط در حدي که مي دانستم ببينم لباس روحانيت بر تن دارد, مرا صدا مي زند و مي گويد : فلاني بلند شو ، مگر نمي خواهي برادرت را پيدا کني . با وجودي که نمي دانستم طرف صحبتم کيست بي اختيار گفتم : چرا . جواب داد : پس بلند شو برويم . گفتم : زياد کاوش کرده ام اما نمي دانم کجاست . فرمود : با من بيا . درهمين حال يک منطقه کوهستاني جلو نظرم مجسم  شد و صحبت مي کردم که ناگهان نگهبان مرا از خواب بيدار کرد و گفت : فلاني يک نفر از ملاير آمده و مي گويد سيد عباس حسيني است با شما کار دارد . وقتي نگاه کردم ديدم سيد عباس از کاکنان سپاه ملاير با فرزندش و پدر شهيد حمزه لويي که قبلا ً با برادرم به شهادت رسيده براي کاوش آمده اند . پس از خواندن نماز بدون فوت وقت به طرف منطقه مورد نظر حرکت کرديم .
پس از عبور از مناطقي که آلوده به مين بود و قبلا ً پاکسازي کرده بوديم به ابتداي کانال شياکوه که توسط عراقي ها ايجاد شده بود رسيديم . کوه مورد بحث از غرب به دشت يکشبه و منطقه عمومي نفت شهر و از شرق به کوههاي گچي و منطقه گيلانغرب و از طرف شمال مشرف بر شهرهاي قصرشيرين بود . دوستان را با محيط آشنا  کردم و کار کاوش را  انجام مي داديم . در آن منطقه دشمن از شدت ترسي که از برادران سپاهي داشت,بيشتر پيکرهاي مطهر شهداي به جامانده ي پاسدار را با مواد منفجره وتي ان تي سوزانده بود . در يک لحظه چشمم متوجه سه جنازه نيمه سوخته شد که يکي از آنها مشخص بود سر ندارد و در فاصله چند متري ,سرش که در کلاه آهني  بود را مشاهده کردم. وقتي که براي شناسايي اقدام کردم ,جمجمه بي گوشت و پوست را از داخل کلاه آهني جدا کرده ديدم در چرم داخل کلاه آهني نوشته بود : دهنوي اعزامي از بسيج سپاه ملاير .  و اين نشاني بر آدرسي بود که همرزمان برادرم داده بودند . پيکر سوخته شهيد بعدي را بررسي کردم و متوجه شدم لباس سبز با آرم سپاه پاسداران را بر تن داشته و تمام اجزاي بدنش را جز قسمتي که در تماس با زمين بوده و يک مقدار از پايش,بقيه را سوزانده اند . در وسط بدن او قطعات ساعت مچي را ديده که برايم بسيار آشنا بود . در اين حال بي اختيار بغض گلويم را گرفت و فرياد زدم حاج عباس بيا که مجيد را پيدا کردم . وقتي بند پوتين او را باز کردم ديدم در داخل پوتين او با ماژيک قرمز نوشته شده بود : مريوند .
به استناد اين شواهد در حضور همراهان پيکر سومين شهيد را نيز با داشتن يک نشاني و اطلاعات همرزمان جمع آوري کرده و به طرف يگان خود برگشتيم . سپس پيکر هر سه شهيد را بعد از دنبال کردن مراحل قانوني به ملاير آورديم . با هماهنگي سپاه ملاير و جمعي از روحانيون خصوصاً حاج آقا مقدسي مراسم تشييع و دفن را انجام داديم و چشمان نگران والدين خود را پس از گذشت 9 ماه به پيکر شهيدشان منور ساختيم .
او بهترين لباس را براي شرکت در تمامي محافل و مجالس حتي عروسي لباس مقدس سپاه مي دانست و نود درصد حقوق خود را صرف امور خير و کمک به نيازمندان مي کرد . هيچگاه نماز اول وقت از او فوت نمي شد و به نماز اهميت بسياري مي داد .

يکي از همرزمانش تعريف مي کند:
از اوايل انقلاب که کتابخانه امام خميني را در مجاورت مسجد صاحب الزمان تشکيل داد او را مي شناختم . روزي براي خواندن نماز جماعت در نمازخانه گردهم آمده بوديم که شهيد مريوند وارد شد و در اواخر صف نماز نشست . با صداي بلند گفتم : براي سلامتي برادر مريوند که امروز قرار است نماز را به او اقتدا کنيم صلوات .
همه در حال فرستادن صلوات بودند متوجه شدم که شهيد مريوند دارد مي گريد . از او سؤال کردم چه شده از من ناراحت شده اي ؟ گفت : نه . گفتم : پس اين جماعت منتظرند برو جلو . با حالتي گريان گفت : سخت است نمي توانم در حضور اين همه عزيزان, مسئوليت پيش نمازي کجا ، من حقير سراپا تقصير کجا ؟

ياد روزي که بسيجي مي شديم            شمع شبهاي دوئيجـي مي شديم
جبهه ما را عاشق خود کرده بود           جنگ ما را لايق خود کرده بود
سنگر خـــوب و قشنــگي داشتيم            روي دوش خود تفنگـي داشتيم
سرزمين نينــــوا يـــادش بخيــــر            کربلاي جبهــــه ها يادش بخير
يکم آذرماه 1360 بود . کاروان عاشقان خميني غريبانه با کوله باري پر از عشق و ايثار به نداي پير ميکده عشق ,خميني بت شکن ,نائب امام عصر ( عج ) لبيک گفته و براي حفظ و حراست ودفاع از اسلام و انقلاب رهسپار جبهه هاي حق عليه باطل شد . در اين کاروان ستاره اي مي درخشيد و رهروان را به سرحد عشق هدايت مي کرد . آن ستاره نامش براي وارثان مکتب جهاد و شهادت آشناست . مجيد مريوند آن سردار بي سنگر ، آن عاشق دلسوخته ، آن هديه خدايي که لحظه لحظه از نبردش ديدني و گفتني است . اما چه کنم زبان الکن و قلم قاصر .
مجيد ملبس به لباس مقدس پاسداري بود و هميشه و در همه حال به اين لباس عشق مي ورزيد و در جواب دوستان و همسنگران خود  که چرا در هنگام عمليات آرم سپاه و لباس را از تنت بيرون نمي آوري ، اگر به اسارت دشمن درآيي تو را شکنجه مي کنند , مي گفت : اگر تکه تکه شوم بايد اين لباس تنم باشد چون اين لباس دست دوخت فاطمه الزهرا ( س ) است و اگر تنم باشد و شهيد شوم اين  لباس کفنم خواهد بود تا شايد نزد بي بي دوعالم در آن دنيا رو سفيد باشم . وي بارها اظهار مي داشت : برادران شما بايد بسيار مواظب رفتار و گفتار خود باشيد چون فاطمه الزهرا ( س ) شاهد بر اعمال و کردار ماست ، آن بزرگوار يک لحظه در جبهه ها ما را تنها نمي گذارد . يادم نمي رود هنگامي که در ميان شياکوه عازم خط مقدم بوديم .مجيد آن سردار عشق را ديدم که چهره منورش چون خورشيد در شب ظلماني مي درخشيد و براي رسيدن کاروان به خط مقدم نورافشاني مي کرد و چون پروانه بچه هاي گردان را احاطه کرده بود و خود را سپر حوادث قرار مي داد . در آن هنگام يکي از عزيزان بسيجي توسط خمپاره زماني دشمن به شهادت رسيد و براي رساندن آنان به پشت جبهه کسي به خاطر وحشت از گلوله هاي دشمن و تاريکي شب جرأت نداشت جسد شهيد را به عقب برگرداند . اما همچون هميشه ، مجيد اين بار هم خود را سپر حادثه کرد و جسد شهيد را بر دوش گرفت و به مقر بهداري برد . به علت صعب العبوري منطقه گردان از نظر آذوقه بسيار در مشقت به سر مي برد . بچه ها به خاطر عدم دسترسي به مهمات مي بايست مهمات بيشتر و گاهاً بيشتر از توان خود حمل مي کردند ، مسافت طولاني را طي کرده بودند . گرسنگي از يک طرف و تشنگي از طرف ديگر و سنگيني بار مضاعف عرصه را به بچه هاي گردان تنگ کرده بود . سهم غذاي هر نفر آن شب يک سيب زميني بود . مجيد 24 ساعت بود که چيزي نخورده بود و از همه بيشتر مهمات حمل مي کرد و مثل پروانه دور گردان مي چرخيد تا نکند گزندي از ناحيه دشمن به بچه ها برسد . سهم مجيد نيز مانند ديگران يک سيب زميني کوچک شد . کمي صبر کرد و فردي را در گردان ديد که از نظر جثه بدني قوي هيکل بود ، گفت : تو نياز بيشتري به غذا داري اين را هم تو بخور .
آري حقيقتاً تاريخ کربلاي حسين ( ع ) تکرار مي شود . اينان اقتدا به امام و پيشواي خود امام حسين ( ع ) و سردار سپاهش حضرت ابوالفضل ( ع ) کرده اند .
رفته رفته به خط نبرد رسيديم با صداي الله اکبر سردار رشيد اسلام شهيد حاج مصطفي طالبي عمليات شروع شد . مجيد فرماندهي محور را از سمت غرب به عهده داشت . حاج مصطفي شير بيشه ولايت از وسط محور عمليات را فرماندهي مي کرد .
تيربارچي عراقي از گوشه غرب محور همه بچه ها را درو مي کرد . ناگهان صداي رعدآساي حاج مصطفي بلند شد که مجيد صداي تيربارچي عراقي را خفه کن ! آري اين مجيد بود که چون يل حيدري اقتدا به امام اول خود کرد و لحظه اي نگذشت که تيربارچي عراقي به درک واصل شد و بچه ها توان و طاقت تازه اي گرفتند .

آثار باقي مانده از شهيد
نوشته 59/10/14 - پوزه قلاويز - دشت ذهاب
...آري اين است فرق بين سربازان طاغوت با سربازان امام زمان و سربازان خميني . آنها در سنگرهايشان مشروبات الکلي و پاسور وجود دارد اما برادران ما سجاده و قرآن وصحيفه ، دعاي کميل و راز و نياز با خدا . آنکس که همه در برابرش ناچيزند ، به اين خدمت مي گويند . اينگونه پاسداران به واقع از خود نيستند و به گفته قرآن کريم ، اين کتاب تئوريک وجود هستي از طرف الله است . کاري مي کنند که خدا مي خواهد و حرفي و فعلي را انجام مي دهند که معبودمي خواهد تا آنگاه انا اليه راجعون شوند .

سال 1333 بود، اولين روز از دومين ماه بهار بر صفحه تقويم و درشهر تويسرکان کودکي از شيرمردان وعاشقان  مکتب سيدالشهدا (ع) به‌دنيا آمد .
 مجيد رضيعي از کودکي با قرآن و ياد و نام بندگان برگزيده خدا ارتباط ناگسستني  داشت.اين مشخصات باعث شده بود او از نظر اخلاق ورفتار در بين هم سالانش شاخص باشد.
بزرگ وبزرگتر شد تا به سني رسيد که بايد به مدرسه مي رفت.او در سال‌هاي تحصيل با آموخته هاي بيشتر به نمادي از اخلاق خوب وپسنديده تبديل شده بود.
 9ساله بود که قيام خونين 15 خرداد به‌وقوع پيوست .او از آن هنگام دل در گرو امام بت شکن خود سپرد. در سال 1352 با موفقيت تحصيلات متوسطه را به اتمام رساند وازدواج کرد.
بعد از آن با پيوستن به شبکه‌هاي مخفي مبارزاتي عليه رژيم پهلوي ,فصل نويني از حيات خود را آغاز کرد و اين فعاليت‌ها را تا پيروزي کامل انقلاب اسلامي تداوم بخشيد.
حمله به مراکز فساد مانند مشروب فروشي ها ,حمله به مراکز انتظامي و نظامي حکومت ستمگر شاه و اقداناتي از اين دست ,کارهايي بود که مجيد همراه با دوستانش انجام مي دادند.پس از حاکميت نظام مقدس جمهوري اسلامي با همکاري همرزمانش ,سپاه پاسداران انقلاب اسلامي را در تويسرکان تاسيس کردند تا وفاداري و ارادت خود را در اجابت فرمان رهبري معظم انقلاب ,حضرت امام خميني نشان دهند.
او در سپاه تويسرکان به‌عنوان يکي از ارکان مؤثر محسوب مي‌شد ومسئوليت قسمتي از اين نهاد را در آن شهر به عهده داشت. حضور پرقدرت سپاه در اين منطقه ,امکان هرگونه تحرک را از ضدانقلاب و دشمنان مردم گرفته بود.
وقتي جنگ تحميلي آغاز شد مجيد از اولين کساني بود که عازم جبهه شد. اودر جبهه نيز مانند پشت جبهه فعال ,تاثير گذار ومسئوليت پذير بود.
باتوجه به اينکه در امور فرهنگي و تبليغي صاحب نظر بود وايده هاي خوبي در اين زمينه داشت ,مدتي در امور تبليغاتي لشکر32انصارالحسين (ع)فعاليت کرد .بعد از آن مسئوليت اين واحد را در آن لشکر به عهده گرفت.
او عاشق حضوردر خط مقدم جبهه بود وهميشه اصرار داشت در گردانهاي رزمي وعملياتي حضور داشته باشد. مدتي بعد با اصرار وپيگيري هاي زياد توانست موافقت فرمانده لشکر را جلب کند وبه گردان 157بپيوندد.
اودراين گردان به سمت قائم مقام فرمانده گردان منصوب شد وبا حضور درعمليات مختلف و مناطق حساس ,شجاعت ورشادتهاي غيرقابل تصوري را از خود نشان داد.
سنت الهي بر اين است که بندگان برگزيده اش با شهادت به ديدارذات اقدس کبريايي پروردگار مشرف شوند,عاقبت سردار مجيد رضيعي نيز چنين بود.سر انجام در بيست و ششم ديماه 1365 در عمليات کربلاي 4درجبهه ي شلمچه،  به‌خدا پيوست.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

 وصيت‌نامه  
بسم الله الرحمن الرحيم
من المومنين رجال صدقوا ما عاهدوا الله عليه فمنهم من قضى نحبه و منهم من ينتظروا ما بدلوا تبديلا . 23 احزاب
با نام خدا و با سلام و درود بر امام زمان (عج) اميد محرومان و مستضعفان جهان و با سلام بر ارواح مقدس شهدائى كه با خون سرخ خويش اسلام و قرآن را بيمه كردند .
سلام بر امام امت خمينى كبير ومبارز نستوهي كه با رسالت الهى اش بار ديگر جامعه پژمرده ما حيات يافت .
خدايا ، بار معبودا لحظه حساس فرا رسيده و همه عاشقان و محبانت با چهره اى گشاده و سينه اى ستبر مى روند تا يك بار ديگر حركتى تاريخى و سرنوشت ساز شروع كنند . امروز كسانى مهياى رفتن به ميدان هستند كه عمرى پاى بيرق ابا عبدالله (ع) سينه زده اند و اشك ريخته اند و به ياد واقعه جانسوز عاشورا ضجه ها كرده اند ، انسانهايى پا به ميدان مى گذارند كه سرتاسر وجودشان را عشق به معبود و مولايشان امام زمان (ع) پر كرده است و به چيزى جز رضايت او دلبستگى ندارند زيرا كه از مولا و مقتدايشان على (ع) و اولاد بزرگوارش درس چگونه زيستن و انتخاب چگونه مردن را آموخته و مى دانند كه ارزش و فضيلت در چيست و ضد ارزشها كدام است.
اما خدايا من بى بضاعت و روسياه امشب قصد آن دارم كه به درگاهت رو كنم و يكبار ديگر از گذشته سياه و سراسر قصور و عصيان خود توبه كنم و عاجزانه از درگاه تو مسئلت مى نمايم كه توفيق خلوص در انجام توبه و همه امور را به اين بنده ذليل عطا فرمائى .
بارالها من به اميدى به در خانه خالقم آمده ام نااميدم مكن . الهى اعتراف مى كنم گناهانى كه از من سر زده به ذات اقدست همه از روى جهل و عدم شناخت واقعى تو بوده و يا اميد بيش از حد به بخشش و كرم و رحمت تو بوده كه مرا وادار به انجام گناه نموده ولى هر چند كه شيطان وسوسه ميكند تا مرا نااميد كند اما كرم و بخشش تو خارج از حد تصور بشر است لذا ترا به اين شب عزيز و عظيم كه انسانهاى شريف و پاك بسويت مى آيند از گناهان همه و من روسياه درگذر زيرا تحمل شرمسارى در روز قيامت را ندارم.
الهى اگر موحد واقعى نبوده ام و آنگونه كه بايد تورا مى شناختم و نشناختم ولى ادعا كرده ام و دارم كه بنده اى از بندگان توام و محال است كه تو بنده ات را از درگاهت برانى .
پدر و مادر عزيزم, اى انسانهاى شريفى كه جوانى و لحظات شيرين زندگيتان را به پاى همچو منى تلخ كرديد و زحمات توانفرسايى را متحمل شديد اميدوارم اگر روزى خداوند متعال توفيق شهادت خالصانه و بدور از هرگونه رنگ و ريايى را نصيب اين حقير نمود, شما چون كوه بايستيد و هيچ حزن و اندوهى كه حاكى از دست دادن من باشد به خود راه ندهيد و اين سخن گرانقدر قرآن كريم را آويزه گوش كنيد كه اموال و اولاد موجب امتحان و آزمايش است و براى مشخص شدن درجات ايمان و تقواى افراد است و الا روزى خواهد آمد كه همگى ما چشم از اين دنياى خاكى فرو بسته و ديگر در آن نخواهيم بود ,همچنان كه آنهائى كه قبل از ما بودند نيستند و رفتند و نه خود و نه ديگران نتوانستيد از رفتنشان جلوگيرى كنند زيرا كه موت و حيات تنها در اختيار ذات بى زوال خداوند حى و قادر است .
ولى اگر شعور و آگاهى ما به جايى برسد كه مفهوم شهادت را درك كنيم خواهيم دانست كه هر مرگى جز شهادت واقعى و خالصانه خسران است عزيزانم لحظات حساسى است كه مشغول نوشتن هستم . لشگر حضرت محمد (ص) با تمام توان عزم خود را جزم نموده تا مرقد ابا عبدا... (ع) و مرقد مولا على (ع) و ديگر اماكن  مقدس را از وجود كفار پليد بعثى پاك كنند  از پاى ننشينند . اشك شوق از چهره هاى معصومشان چون سيلاب سرازير است و اين حاكى از عشق به لقاء خدا و محبت حسين (ع) است . اى كاش همه كسانى كه ادعاى مسلمانى و حمايت از دين دارند مقدارى از خلوص و عشق و ايثار اين كفر ستيزان در وجودشان بود آنگاه مى ديديم كه اسلام عزيز بر سراسر جهان حاكميت پيدا خواهد كرد .
البته تقدير الهى انجام خواهد شد و عاقبت مسلمانان واقعى وارث حكومت در روى زمين خواهند شد .
برادر و خواهران عزيزم و اى همه بستگانم شما را سفارش به تقواى الهى و كسب فضائل اخلاقى مى نمايم نكند خداى نكرده عمرتان سپرى شود و براى آخرتتان زاد و توشه اى برنداشته باشيد .
زيرا كه دنيا دار فنا است و آخرت دار بقاء تا مى توانيد در راه پيشبرد اسلام و احكام مقدس قرآن تلاش نماييد . زرق و برق دنيا شما را نفريبد و به خود مشغول كند بلكه از همه ماديات تنها به اندازه مايحتاج خود استفاده كنيد و بقيه اوقات خود را صرف تقرب به خدا نماييد . با كسى كه در خط خدا و اسلام نيست ارتباط نداشته باشيد و اگر امر به معروف و نهى از منكر در آنها اثر نداشت بكلى   با آنها قطع رابطه كنيد . سعى كنيد فرزندان خود را با آداب و احكام مقدس اسلام پرورش اسلام پرورش دهيد تا در آينده پشتوانه اى براى جامعه مسلمين باشند و باعث روسفيدى خود شما.
ضمنا ممكن است فقدان من براى همگى شما مخصوصا پدر و مادرم سنگين باشد اما توجه داشته باشيد كه همگى ما امانتى بيش نيستيم و خدا را شاكر باشيد كه هديه اى ناقابل توانسته ايد تقديم اسلام عزيز نمائيد و اما چه بسا فكر كنيد من در طول زندگى مرارت و سختى كشيده ام ولى دقت كنيد كه ائمه و بزرگانى كه اسلام را براى ما حفظ كرده اند چه مصيبتها و مشقاتى را تحمل كرده اند تا توانسته اند به تكليف سنگين خود عمل نمايند و بدانيد كه هدف از زندگى كمال و رشد انسانى است و اين جز با تحمل سختيها و مشكلات بدست نمى آيد و شما دعا كنيد كه خداوند اين بنده عاصى را مورد عفو و بخشش قرار دهد و از خدا مى خواهم مرا لايق ديدار مولايم حسين (ع) نمايد و در قيامت از شفاعتش برخوردار شوم.
به همه دوستان و رفقايم و بالاخره هر كس كه اين وصيت به دستش ميرسد سفارش مي كنم كه عاقبت روزى خواهد آمد كه ما با واقعيت مرگ مواجه خواهيم شد و از آن گريزى نيست و اين سنت خداوندى است كه بر جهان هستى تسلط دارد لذا پيش از آنكه بدن شما را از دنيا خارج كنند و روحتان در دنياى پليد مادى باقى بماند روح خود را از دنيا خارج كنيد و به فكر رسالت سنگينى باشيد كه خداوند بر عهده انسان نهاده و آن همان به مقام شامخ خليفه الهى رسيدن و عند الهى رسيدن است كه با ترك همه لذات دنيوى و مصداقهاى آن بدست مى آيد .
بكوشيد تا در برابر شهدا و دستگاه خداوند در قيامت شرمنده نباشيد اى انسانها همه به دامن قرآن و نهج البلاغه برگرديد و مرضهاى روانى و روحى خود را با اين دو طبيب حاذق درمان نمائيد بدانيد كه اگر از نظر علمى به بالاترين درجه پيشرفت برسيد ولى از قرآن بى بهره باشيد نه تنها پيشرفتى نكرده ايد بلكه در حد چهارپايان و حتى پائين تر تنزل كرده ايد .
اما من كه نتوانستم ابعاد وجود نايب به حق امام زمان (عج) امام امت را بشناسم ولى فقط اين را درك كردم كه انسان عادى نيست و هر كه محبت او را به دل نگرفت خسران ديد و فكر نكنم در آخرت هم بتواند جبران اين ضرر را بنمايد . لذا تا ميتوانيد در امام دقيق شويد و سعى كنيد همه ابعاد امام خصوصا بعد عرفانى ايشان را بشناسيد و استفاده نمائيد .
خدايا نمى دانم چرا وقتى به نام حسين (ع) مى رسم شوقى عجيب در وجودم پيدا ميشود و اگر عملى ندارم كه مقبول درگاه تو باشد اما آرزو دارم به پاس احترام اين آقا مرا و همه عاشقانش را مورد رحمت و بخشش قرار دهى .
لازم است عرض كنم ممكن است در بين وسائل بنده نوشته هائى تحت عنوان وصيت و يا به عناوين ديگرى پيدا كنيد كه مال سالهاى پيش است و عملياتهاى قبل است كه نوشته ام و همچنان مانده ولى تاكيد مى كنم آخرين وصيت و نوشته ام همين است لذا مطالب اساسى را كه در آخر خواهم نوشت بر اين عمل نماييد.
1ـ بدهكاريهائى را كه دارم طبق دفترچه هاى موجود مشخص است كه بانك مهديه همدان و بانك ملى تويسركان مى باشد و اقساط باقى مانده اش مشخص است.
2ـ مبلغ هفت هزار و پانصد تومان (500 /7) از دامادمان ذبيح طلب كارم و غير از اين مقدارى هست كه در دفترچه  بانك ملى و صندوق قرض الحسنه سجاد تويسركان دارم و مبلغ آن نيز مشخص است و مقدارى ديگر هم دارم كه مادرم اطلاع دارد.
اما آنچه كه از پول و ديگر وسايل من مى ماند مقدار 3 هزار تومان به حساب جبهه بريزيد و دو هزار تومان به عنوان رد مظالم احتمالى بدهيد. مقدار پنج ماه روزه و2 سال نماز قضا بخريد و اگر كسى و اشخاصى بودند كه خواستند از روزه و نماز قضاء شده ام به گردن بگيرند اميدوارم خداوند متعال اجرشان را بدهد.
3ـ البته اين مطلب چون خصوصى است سعى كنيد در حضور جمع خوانده نشود و فقط جهت اطلاع خود شما و بنياد شهيد كه ممكن است راجع به اين قضيه تصيميم بخواهد بگيرد ميباشد و آن مسئله خانوادگى من است كه بايد عرض كنم شما مسائل را كاملا به بنياد شهيد بگوييد و پرونده اى كه در دادگاه داريم بنياد مطالعه كند و هر چه كه آنها از نظر شرعى تصميم گرفتند عمل كنيد. خارج از حد به زحمت نيفتيد.
4ـ در رابطه با نماز و روزه تا آنجا كه برايتان مقدور بود و استطاعت داشتيد عمل كنيد و خارج از حد به زحمت نيفتيد.
5ـ راضى نيستم حتى به خاطر شهادت من طورى كنيد كه نامحرم موى شما را ببيند لذا اگر مى خواهيد روح من آرامش داشته باشد تا مى توانيد موازين شرعى حجاب را رعايت كنيد و بخاطر كور كردن چشم دشمنان اسلام همواره با روح بلند و با افتخار در بين جامعه حاضر شويد و هيچ گونه سستى در خود راه ندهيد .
6ـ من لازم مى دانم بگويم كه مسلمانم و فردى از امت حزب الله هستم و به هيچ گروه و دسته خاصى بستگى ندارم و راضى نيستم شخص و يا افراد خاصى زمانى به خاطر اهداف خاصى از نامم استفاده كنند. والسلام
خدايا خدايا تا انقلاب مهدى خمينى را نگهدار.
 مورخه 24/10/65 برابر با شهادت بانوى بزرگوار اسلام حضرت فاطمه (س) جبهه هاى آبادان و خرمشهر.                             مجيد رضيعي