نادر مهدوي ( حسين بسريا) , 1342 ه ش در خانوده‎اي مستضعف امّا متديّن و پرهـيزكار در روستاي نوكار، يکي از روستاهاي شهرستان دشتي  واقع در استان بوشهر ديده به جهان گشود. او ششمين فرزند خانواده بود. نامش را «حسين »گذاشتند تا پاس دارند مظلوميّت شهيد كربلا را. شهيد، روز به روز بزرگ و بزرگ‌تر مي‎شد و در اين رهگذر، تحت تربيت اسلاميِ والدينِ متدين و پرهـيزكارش، اخلاق عاليِ انساني و اسلامي به تدريج در سرشتِ نوراني او، شكوفا مي‎شد تا اينكه به سن 6 سالگي رسيد و راهي مدرسه شد.

وصيت نامه
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيِمِ
«يا ايََّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي اِليَ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً فَادْخُلِي فيِ عِبَاديِ وَ ادْخُليِ جَنَّتيِ» «وَلاَ تَقوُلوُا لِمَنْ يُقْتَلُ فيِ سَبيِلِ اللهِ اَمْوَاتاً بَلْ اَحْيَاءٌ وَ ليَكِنْ لاَ تَشْعُرُونَ»
شهيـد، سعيـد است و شهـادت سعـادت. (امام خميني)
در قاموس شهادت، واژة وحشت نيست. (امام خميني)
با سلام و درود بر محمد مصطفي (ص)، پيامبر عظيم الشأن و گرامي اسلام و بنيان‌گذار اسلام فقاهتي و با سلام و درود بر حسين (ع) سرور آزادگان جهان تشيّع كه با ايثار خون خود، اسلام را از خطر يزيديان نجات داد؛ و با سلام و درود بر امام زمان مهدي موعود (ارواحنا له الفدا). با سلام بر امام امت، خميني، بت‌شكنِ دوران و با سلام و درود بر رزمندگان صحنه‌هاي پيكار حق عليه باطل، اين راهيان ره قدس و اين شيران روز و زاهدان شب كه با نبرد خود، روباه‌صفتان را به دَرَك واصل كرده و در صحنه‌هاي جنگ حماسه مي‌آفرينند و سلام و درود بر شهيدان حسين گونة زمان كه چون علي اصغرها، قاسم‌ها و علي اكبرها، جان خود را براي مسلمين فدا كردند و به ملكوت اعلي پيوستند؛ وصيت‌نامة خود را آغاز مي‌كنم.
اينجانب علي فقيه به عنوان يك رزمندة كوچك آقا امام زمان (عج)، مي‌خواهم وصيت را آغاز كنم. كه مي‌دانم اين نام برازندة اين حقير نمي‌باشد. رزمندة امام زمان (عج)، آنهايي هستند كه موشك‌هاي 9 متري بر سر آنها فرود مي‌آيد. سربازان امام زمان (عج)، آنهايي هستند كه تاكنون بيش از 12 تن از خانوادة خود را از دست داده‌اند. ماها چه هستيم؟ اگر مقاومت و ايثار اينها نبود هرگز ما به پيروزي عظيم نائل نمي‌آمديم.
اولين نكته، مربوط به روستايمان مي‌باشد؛ مبادا شما اي عزيزان و اي مجاهدان! گول و فريب عده‌اي ياوه‌گو را بخوريد كه با عملشان ضربه به انقلاب اسلامي مي زنند. مبادا بگذاريد منافقان حاكم شوند و با عملشان اسلام را از بين ببرند. مساجد را پركرده و گروه‌هاي مقاومت را تقويت كنيد. مبادا امام امت، خميني بت‌شكن و رزمندگان را فراموش كنيد. جوانان را تقويت كنيد. تفنگ از دست رزمندگان افتاده را برداشته و سينة خصم زبون را نشانه بگيريد. مبادا آنهايي كه مقلّد امام نيستند و تابع ولايت فقيه نمي‌باشند، در تشييع جنازة من شركت كنند؛ تا زماني كه پيرو ولايت فقيه نشوند نمي‌خواهم كه بر سر جنازه‌ام فاتحه بخوانند و بر سر قبر من پا بگذارند.سخني با تو اي پدر و مادر! اي پدر و مادر عزيز كه سالها براي من رنج طاقت فرسايي را متحمّل شده‌ايد و مي‌دانم كه توقّع داشتيد كه در آينده بتوانم كمك‌رساني براي شما باشم. من امانتي بوده‌ام از طرف خدا نزد شما و خداوند هر موقع كه صلاح بداند امانت را پس مي‌گيرد. مي‌دانم اي پدر و مادرم! كه شما براي من عزيز هستيد ولي اسلام عزيز، عزيزتر از شماست. امروز اسلام به جواناني [مثل من] و پدر و مادراني مانند شما احتياج دارد. درودتان باد اي پدرم و مادرم كه مرا اين‌گونه در دامن پر مهر و محبت خود تربيت كرديد. مبادا بر سر جنازه‌ام گريه و زاري نمائيد زيرا كسي نبود بر مظلوميت علي اصغر گريه كند. لباس سياه نپوشيد [بلكه] برايم جشن عروسي بگيريد زيرا من به طرف معشوقم رفته و به آرزوي ديرينة خود رسيده‌ام. مبادا امام بزرگوارمان اين نائب مهدي (عج) را فراموش كنيد.
مادرم!‌ مانند مادر حنظله باش كه بعد از شهادت فرزندش، سر فرزند را براي او آوردند. آن مادر قهرمان، سر حنظله را به طرف دشمن پرتاب كرد و گفت: من فرزندم را در راه اسلام داده‌ام و جنازه‌اش را هم نمي‌خواهم. مادرم! در مرگم مقاومت كن مبادا كاري كني كه دشمن را تشويق كنيد و برايم ناله و زاري نكنيد چون كه آن از خدا بي‌خبران، از گرية شما خوشحال مي‌شوند.
اما پدرم! مي‌دانم كه چقدر كار و كوشش كرده‌اي كه دستانت پينه بسته است. من اين دست پينه بسته را مي‌بوسم و به وجود پدري چون تو افتخار مي‌كنم.
و سخني با شما اي ‌برادرانم! برادران رزمنده‌ام! مبادا بگذاريد حتي يك دقيقه تفنگ به زمين افتادة من، بر زمين باشد؛ تفنگ به زمين افتاده را برداشته و پس از آزادي راه كربلا، قدس عزيز را از چنگال اين دژخيمان نجات دهيد. امام را فراموش نكنيد. هيچ‌گاه با افراد منافق روي خوش نشان ندهيد.
و شما اي خواهرانم! مي‌دانم كه زينب‌گونه هستيد و پيام شهيد را به جهانيان مي‌رسانيد. هيچ‌گاه در سوگ من لباس سياه نپوشيد زيرا لباس سياهي نبود كه زينب بپوشد. و مانند زينب باشيد كه پس از شهادت حسين(ع) با عمل و سخنان خويش. نيمي از رسالت حسين (ع) را ادا كرد. خواهرانم! حجاب را فراموش نكنيد زيرا حجاب، عفّت زن است و از خون شهيد، كوبنده‌تر. بعد از شهادت من طوري باشيد كه امام مي‌گويد. و صبر را پيشه كنيد زيرا خداوند صابران را دوست دارد.
و سخنم با توست اي ملت شهيد پرور! به اين‌كه امام معصوم(ع) مي‌فرمايد: «اِنَّ الْحَياةَ عَقيِدَةٌ وَ جِهَادٌ». جهاد بايد به درستي براي خداوند و در راه عقيده باشد و قرآن مي‌فرمايد: «اِنَّ تَنْصُرُواللهَ يَنْصُرْكُمْ و يُثَبِّتْ اَقْدَامَكُمْ» (هر كس خدا را ياري كند و در اين ياري استقامت كند خدا هم به او كمك مي‌كند).
و از شما مي‌خواهم كه جبهه‌هاي جنگ و رهبر كبير انقلاب اسلامي را فراموش نكنيد زيرا [راه و انديشة] امام، مانند خوني است كه در بدن انسان جريان دارد كه اگر آن خون نباشد انسان مي‌ميرد. قدر اين رهبر را بدانيد كه او بود كه ما را آگاه كرد و درس شهادت و جوانمردي را به ما آموخت.
و از شما مي‌خواهم پشت سر روحانيتِ در خط امام باشيد و بدانيد كه هر چه ما از اسلام داريم مرهون همين روحانيت است. آري الأن كه اين وصيت نامه را مي‌خوانيد، من از اين دنيا رفته‌ام و به آرزوي ديرينة خود رسيده‌ام و از همة امت، و پدر و مادر و دوستان و آشنايان و رزمندگان و همسنگرانم، حلاليت مي‌طلبم .
اما پدر عزيز! مبالغي پول بدهكار هستم. آنها را پس دهيد: به عمويم گرگعلي 300 تومان؛ به برادر محمد زارعي 800 تومان و به جعفر دكّان‌دار مبلغ 250 تومان؛ و پول سيد احمد اسلامي و سيد محمدحسين لطيفي را حتماً پس دهيد. پول تنباكو علي زارعي را پس دهيد. و 17 روز، روزه بدهكار هستم اگر توانستيد برايم بگيريد و اگر در توان نداشتيد، نگيريد هم اشكال ندارد.
والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتة مورخة 28/8/62 علي فقيه

آثارمنتشر شده در باره شهيد
بَه‎بَه كه ز خيلِ پاسداران بودي
هم‌نامِ «عليْ، فقيهِ» دوران بودي
اي شاهدِ عشق، آفرينت بادا
حقّا كه مريدِ راهِ يزدان بودي

رزمــنده پاسدار و مشتاق
در علم، «فقيه» و در عمل، طاق
فرزند «خضر»، يكي دلاور
بوده است «علي» ز خاك لاور
سربازِ فداييِ خميــني
رزمنده لشــــكر حسيني
بسيار فكور و با كياست
بسيار شجاع و با سياست
همـواره لبش به شوق، خـندان
همـواره انيسِ ذكر و قـرآن
فرمانده سخت‎كوش و بي‎تاب
آزاد، ز بندِ خوردن و خواب
القصه در آرزوي دلـــبر
شد كشتة حق، به رزمِ ديگر
عليرضاعمراني

چهارده بهمن 1344 ه ش در خانواده‌اي متدين و پرهيزكار به عنوان ششمين و آخرين فرزند خانواده، در روستاي بحـيري ديده به جهان گشود. شهيد در كودكي بسيار پر جنب و جوش بود و بهرة بالايي از هوش و كياست داشت و تحت تأثير تربيت ارجمند خانوادگي، خلقيات فردي و اجتماعي‌اش منطبق بر آموزه‌هاي ارزندة اسلامي، ساخته و پرداخته گرديد. او در سال 1351 راهي دبستان شفيق شهرياري در زادگاه خود شد و تحصيلات ابتدايي را در شهريورماه سال 1358، به پايان رسانيد. به دليل عدم وجود مدرسة راهنمايي در روستاي بحـيري، او ناگزير شد جهت ادامة تحصيل، در مدرسة راهنمايي شهيد آستروتين خورموج ثبت نام نمايد. وي به مدت دو سال، پايه‌هاي اول و دوم راهنمايي را با رفت و آمدِ روزانه ازروستاي بحـيري تا شهر خورموج ودر فقر شديد مالي گذرانيد. پس از آن عليرغم اشتياق فراوان به علم‌آموزي، غالباً به دليل عدم توانايي در تأمين مخارج تحصيل و مشكلات خاصّ تحصيل در خارج از روستاي محل سكونت، به ناچار ترك تحصيل نمود. شهيد پس از ترك تحصيل، بيش از پيش به خصوص در كار كشاورزي به كمك پدرش پرداخت و بدين ترتيب توانست او را در تأمين معيشت زندگي، به نحو مؤثّري ياري رساند. در اين هنگام او نوجواني شانزده ساله بود و وقايع زمان خود به خصوص پيروزي انقلاب شكوهمند اسلامي و تحميل جنگ ظالمانة عراق عليه ميهن عزيز اسلاميمان را به خوبي درك مي‌كرد. در حاليكه فقط شانزده سال داشت، تصميم به حضور در ميدانهاي نبرد حق عليه باطل گرفت، به همين خاطر در تاريخ 14/12/1360 عازم كازرون شد و به مدّت پانزده روز آموزش جبهه را در پادگان آموزشي شهيد دستغيب اين شهر گذرانيد. سپس از تاريخ 1/1/1361 تا 12/1/1361 در جبهة شوش حضور يافت و آموزشهاي عملي نبرد جنگي را نيز به خوبي آموخت. پس از پايان آموزش كه مجموعاً 28 روز به طول انجاميد، بدون اينكه مرخّصي بگيردو به منزل بازگردد، از كازرون، مستقيماً عازم جبهه و مناطق عملياتي فتح المبين شد و در اين عمليات پيروزمندانه به عنوان تك‌تيرانداز شركت كرد. شهيد پس از گذشت نزديك به چهار ماه دوري از خانه، در مورّخة 20/03/1361 به خانه بازگشت. پس از بازگشت از جبهه، با علاقه و اشتياق فراواني كه به سپاه داشت، به عنوان نيروي ويژه، وارد اين نهاد مقدّسِ انقلابي گرديد و سپس براي دومين بار، در قالب طرح لبيك يا امام، در مورّخه 29/4/1361، عازم جبهه شد و تا مورّخة 11/7/1361 به عنوان تك‌تيرانداز در جزيرة مجنون، دوشادوش رزمندگان اسلام با دشمنان جنگيد. پس از آن به خورموج بازگشت. در اين هنگام نيروي دريايي سپاه پاسداران انقلاب اسلامي در حال شكل‌گـيري بود و شهيد توسّلي مقارن با زمان تشكيل اين نيرو، جهت گذراندن آموزشهاي ويژة مبارزه با قاچاقچيان به جزاير شمالي خليج فارس و بندرعبّاس اعزام شد و مدتي را نيز در آنجا به انجام خدمت پرداخت. پس از اتمام اين مأموريت، عضويت او از نيروي ويژه به نيروي رسمي ارتقا يافت و بدين ترتيب در مورّخة 17/7/1362، به استخدام رسمي سپاه پاسداران انقلاب اسلامي درآمد. او پس از استخدام رسمي در سپاه، در واحد تبليغات بسيج سپاه خورموج مشغول به خدمت شد و اندكي بعد، در تيپ المهدي(عج) از لشكر 19 فجر، فرماندهي گروهان را عهده‌دار گرديد و به همين خاطر آموزشهاي لازم را از مورّخة 19/9/1362 تا مورّخة 7/10/1362 در پادگان آموزشي شهيد دستغيب كازرون فرا گرفت. او در كسوت پاسدار رسمي ، مأموريتهاي مختلفي را چه در داخل و چه در خارج از استان انجام داد و شايستگي هاي فوق‌العادة خود را بيش از پيش به منصة ظهور رسانيد. او با نهادهاي انقلابي نيز همكاري و مساعدت فراواني داشت كه در اين راستا مي‌توان به مشاركت او با كميتة عمران جهاد سازندگي در چندين طرح عمراني اشاره نمود. پس از حدود دو سال دوري از ميدانهاي نبرد، بار ديگر در مورّخة 1/7/1364، داوطلبانه عازم جبهه‌هاي جنوب شد و در ابتدا به مدت دو هفته در ناوتيپ امـيرالمؤمنين(ع) آموزشهاي لازم را در زمينة جنگ دريايي فرا گرفت و پس از اتمام آموزش و كسب مهارتهاي لازم، در تيپ 9 بدر وابسته به مجلس اعلاي انقلاب اسلامي عراق، مأمور به خدمت شد و در طي اين مأموريت، تجربيات ارزنده‌اي در زمينة نبرد آبي ـ خاكي و رزم دريايي كسب كرد؛ تجربياتي كه بعدها در نبرد دلاورمردانه‌اش با آمريكاي جنايتكار در خليج فارس به خوبي از آن بهره برد. با شروع عمليات عاشوراي 4، به عنوان قايقران در آن شركت كرد و پس از پايان عمليات، جهت آموزش مربيگري نظامي به تهران اعزام گرديد و به مدت سه ماه اين دوره را نيز با موفّقيت سپري نمود. پس از اتمام دورة مذكور، تنها به مدت 24 ساعت به خانه بازگشت و مجدّداً راهي ميدانهاي نبرد حق عليه باطل شد و به عنوان فرماندة گروهان در محور عملياتي درياچة نمك، در عمليات پيروزمندانة والفجــر8 شركت جست. در اين عمليات به محاصرة نيروهاي عراقي درآمد و تا سرحد شهادت پيش رفت اما با رشادت و مردانگي تمام، موفّق شد محاصرة دشمن را شكسته، خود را نجات دهد. شهيد توسّلي، در عرصة جنگهاي دريايي حالا ديگر به تجربيات ارزنده‌اي دست يافته بود و به همين خاطر به عنوان مدرّس و متخصّص در تاكتيكهاي نظامي، تخريب، نقشه‌خواني و قطب‌نما، به آموزش نيروهاي اسلام پرداخت و به آنان اصول و مباني يك جنگ دريايي را آموخت. مدت اندكي بعد از آموزش دادن نيروها، عمليات كربلاي4 آغاز گرديد و شهيد در گروهان ضد زره و با مسؤوليت آرپي‌جي‌زن در اين عمليات شركت نمود. او در اين عمليات با كمال شجاعت و دلاوري، سنگرها و تانكهاي دشمن را منهدم و تجمّعات آنان را تار و مار مي‌كرد. در همين عمليات و در منطقة فاو، دچار موج‌گرفتگي ناشي از انفجار خمپاره شد و بر اثر اصابت تركش خمپاره، شديداً مجروح گشت و به بيمارستان شهيد بقايي اهواز انتقال يافت و مدتي را جهت مداوا در آنجا گذرانيد. پس از كسب بهبودي نسبي، بار ديگر راهي ميدانهاي نبرد شد و به رزم بي‌امان خود، عليه دشمنِ متجاوز ادامه داد. در اواخر شهريورماه 1365 بود كه از جبهه‌هاي جنوب به جزيرة مهم و استراتژيك خارك منتقل گرديد و در آنجا به آموزش نيروهاي بسيجي در زمينة جنگ دريايي پرداخت.
پس از آن به ويژه از تاريخ 28/6/1365 به بعد، حضوري دائمي در نبردهاي دريايي با آمريكاي جهانخوار داشت و در جريان انفجار نفت‌كش كويتي بريجتون، از همرزمان و همراهان سردار شهيد مهدوي بود و پس از اين رخداد بود كه به زيارت امام امّت (ره) نائل آمد.شهيد توسلي در شامگاه روز 16/7/1366 كه به عنوان سكاندار ناوچة طارق و به فرماندهي سردار شهيد نادر مهدوي در عمليات مقابله به مثل با متجاوزان آمريكايي شركت كرده بود، پس ار بيست دقيقه نبرد جانانه، هدف اصابت آتش‌باري بالگردهاي MS6 آمريكايي قرار گرفت و جسم پاك و مطهرش به ابديت پيوست و روح بي قرار و متلاطمش در جوار قرب الهي آرام گرفت. در جريان تشييع جنازة سردار شهيد نادر مهدوي، لباس پاسداري شهيد توسلي به عنوان يادگار جسمِ به ابديت‌پيوسته‌اش در مزاري نمادين، به صدف خاك سپرده شد.
شهيد فردي بسيار خوشرو بود. كسي از مصاحبت با او سير نمي‌شد چون بسيار خوش‌صحبت و شيرين‌بيان بود. همواره با روحيه‌اي باز و گشاده با مردم برخورد مي‌كرد و در رفتارش ذرّه‌اي كـبر و خودبزرگ‌بيني ديده نمي‌شد. از خصوصيات بارز او شوخ‌طبعي او بود كه جذّابيت خاصي به خلق و خوي او بخشيده بود. البته شوخ‌طبعي او، همراه و توأمان با متانت بود و بسيار مختصر و حساب‌شده مـزاح مي‌كرد و سعي مي‌نمود از اين طريق، گرفتگي و كدورت را از روابط اجتماعي خود با ديگران زايل سازد و در اين زمينه بسيار هم موفّق بود.
فردي بود بزرگ‌منش و با سعة صدر؛ به همه اعم از كوچك و بزرگ، احترام مي‌گذارد و با آنان گرم مي‌گرفت. هيچ‌كس را از خود آزرده نمي‌ساخت. بسيار صبور و پرحوصله بود و به خستگي ناشي از كار، اعتنايي نمي‌كرد.
شهيدتوسلي، به خواندن نمازاول وقت، بسيار مقيد بود. اين خصلتِ شهيد، آنچنان بارز بود كه به خاطر آن، نزد خانواده، دوستان و همكاران، زبانزد شده بود. با اينكه در كسوت پاسدارِ رسمي، مشغوليتهاي فراواني داشت و همواره پرمشغله بود، اما موقع فرا رسيدن وقت نماز، دست از هر كار و فعاليتي مي‌كشيد و با روحيه‌اي شادمان و بشّاش، به اداي اين فريضة بزرگ دين مي‌پرداخت. يكي از همكارانش در سپاه ناحية دشتي مي‌گويد: «يادم هست زماني كه شهيدتوسلي در واحد بسيج سپاه خورموج، خدمت مي‌كرد، مسؤوليت تبليغات را به عهده داشت و اكثر اوقات، در كنار دستگاه تكثـير ديده مي‌شد. در تمام مدتي كه همكار او بودم، به ياد ندارم كه حتي يك‌بار، نمازش را به خاطر كار، به تأخـير انداخته باشد؛ به عنوان مثال، مواقعيكه مشغول تكثير بود، اگر حتي در وسط كار، صداي اذان را مي‌شنيد، بي‌هيچ اتلاف وقت، دست از كار مي‌كشيد و خود را جهت اداي فريضة نماز آماده مي‌كرد.» آقاي ‌حيدر توسلي، برادر شهيد نيز در اين‌باره مي‌گويد: «برادرم هميشه نماز را اول وقت و در مسجد به جاي مي‌آورد و به ما نيز كراراً توصيه مي‌نمود كه اينگونه باشيم.» مادر شهيد هم دراين‌باره مي‌گويد: «فرزندم داراي روحيات مذهبي بزرگي بود. او نماز را در مسجد مي‌خواند و تقيد بالايي به خواندن نماز اول وقت داشت.»
شهيدتوسلي در كارهاي عام‌المنفعه نيز حضور پررنگي داشت. به عنوان مثال، با مشاهدة مشكل بزرگ كم‌آبي در روستاي خود، مبادرت به احداث يك‌باب آب‌انبار نمود كه هم‌اكنون، به عنوان باقيات‌الصّالحات، از وي به يادگار مانده است. از ديگر اقدامات مهم او، راه‌اندازي كتابخانة مسجد روستا است. پس از احداث مسجد روستاي بحـيري، شهيدتوسلي با بينش عميق و آينده‌نگر خود، وجود كتابخانه در مسجد را ضروري ديد. لذا نسبت به راه‌اندازي و تجهــيز آن، همّت گماشت و با شور و اشتياق فراوان، تمام كارهاي مربوط به آن را به تنهايي انجام داد. شهيد، به لحاظ اجتماعي بسيار فعال بود.
در مواقع تشييع جنازة شهدا، از كساني بود كه بيشترين مشاركت را در غسل و تكفين و تدفين شهدا انجام مي‌داد. در جريان شهادت دوست صميمي‌اش شهيد غلامحسين قامشي‌پور، در حاليكه هنوز هيچكس حتي والدينش از شهادت آن شهيد اطلاعي نداشتند، او خبردار شده بود. به همين منظور با اينكه سراسر وجودش را اندوه و غم فراگرفته بود، به تنهايي مبادرت به آماده كردن مقدمات تشييع جنازه و بزرگداشت آن شهيد كرد و در اين راه، بسيار زحمت كشيد. از آرزوهاي قلبي شهيد توسلي، شهادت در راه خدا بود كه خداوند بزرگ نيز اين آرزوي او را كه به راستي مستحق آن نيز بود، برآورده ساخت.
شهيدتوسلي، اهل ورزش هم بود و در تيم فوتبال روستا عضويت داشت. حضور او در ميدانِ بازي، گرمي و صفاي خاصي را به فضاي بازي مي‌بخشيد. چرا كه فردي خوش‌خلق و شوخ‌طبع بود و با صحبتهاي شيرين خود، همه را به وجد مي‌آورد. تك‌ تك بازيهايي كه او در آن حضور داشت، هم‌اكنون براي دوستان و همبازيهاي وي، دنيايي از خاطره است كه در اذهان آنان به يادگار مانده است.
شهيدتوسلي، در تمام مراسمات انقلابي و مذهبي حاضر بود و شركت در آنها را بر خود، فرض مي‌شمرد. او خود، از برگزاركنندگان مراسمات مختلف انقلابي بود و در همة آنها، حضور پرشوري داشت. مادر شهيد در خصوص حضور ايشان در برنامه‌هاي مذهبي مي‌گويد: «فرزندم، از محبان و دوستداران اهلبيت(ع) بود. سابقاً در روستاي ما مسجدي وجود نداشت كه در آن مراسم عزاداري براي اهلبيت(ع) شود. لذا در ايام محرم و صفر به طور مرتب به روستاهاي همجوار مي‌رفت و در دستجات عزاداري حضور پيدا مي‌كرد.»
از خصوصيات بارز شهيدتوسلي، بي‌باكي و شهامت بالاي او بود. او تا زمان شهادت، در عملياتهاي مختلفي شركت كرد و شرايط جنگي بسيار سخت و دشواري را تجربه نمود. شرايط جنگي جبهه و هنگامه‌هاي نفسگير نبرد نظامي، ذرّه‌اي هراس در دل او ايجاد نمي‌‌كرد و او همچون شير مي‌غرّيد و چون كوهي سترگ، در برابر حملات دشمن مي‌ايستاد. يكي از همرزمان شهيد در عمليات بدر، نقل مي‌كند كه در اين عمليات، شهيد توسلي قايقران بود. در آن زمان هيجده سال داشت. آنچه كه واقعاً قابل توجه است، اين است كه به تنهايي و در دل شب، در بين نهرها در حاليكه در نزديكي دشمن بود و هرآن، احتمال مي‌رفت كه دشمن به او كمين نمايد، با قايق حركت مي‌كرد و به نيروهاي حاضر در خط مقدم، كمك مي‌رساند.
مادر شهيد مي‌گويد: «يك‌بار غلامحسين، همراه با برادرش به جبهه رفته بود. برادرش مسؤوليت توزيع غذا بين نيروها را به عهده داشت. در هنگامي كه او مشغول غذا دادن به نيروهاي رزمنده بوده، يك مرتبه تمام منطقه، هدف گلوله‌باران سنگين دشمن واقع مي‌شود. برادر شهيد خيلي مي‌ترسد ولي خود شهيد، با روحيه‌اي قرص و محكم به او مي‌گويد: اصلاً نترس و نبايد بترسي؛ در اينجا ترس، معنا ندارد؛ ما خودمان را براي مقابله با هر حمله‌اي آماده كرده‌ايم.»
شهيد، تمام زندگي خود را وقف خدمت به انقلاب، امام و ارزشهاي والاي انقلاب اسلامي كرد. از خدمت در سپاه، احساس رضايت و آرامش خاصي مي‌نمود و تمام مشكلات و خستگي‌ها را در اين‌راه، با همة وجود به جان مي‌خريد. او از روزي كه به عضويت بسيج درآمد، تا روزي كه به شهادت رسيد، لحظه‌اي از انجام فعاليتهاي انقلابي نياسود. حضرت امام(ره) را به عنوان الگو و مراد خود مراد خود مي‌دانست و سمت و سوي زندگي خود را متناسب با منويات آن بزرگوار تنظيم مي‌كرد. بعد پيروزي انقلاب تا زمان شهادت، از مهمترين معيارهاي دوستي و رفاقتش با افراد، ميزان وفاداري آنان به امام و انقلاب بود و از كسانيكه ميانة درستي با انقلاب عزيز اسلامي و ارزشها و آرمانهاي والاي آن نداشتند، دوري مي‌جست.
منبع:پرونده شهيد در بنياد شهيد بوشهر،مصاحبه با خانواده ،دوستان وهمرزمان شهيد

وصيت نامه
بِاسْمِ رَبِّ الشُّهَداءِ وَ الصِّدِّيقينَ
وَالَّذينَ امَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللهِ بِاَمْوالِهِمْ وَ اَنْفُسِهِمْ اَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَاللهِ وَ اُلئِكَ هُمُ الْفائِزونَ
حال، با ياد خد به جبهه مي‌روم، نه براي انتقام، بلكه براي احياءِ راه دينم و براي تداوم بخشيدن به انقلاب اسلامي به رهـبري امام خميني(ره)؛ و هر تيري كه به قلب دشمن رها مي‌سازم، به خاطر خداست نه از روي خشم؛ و اين راه را من با آگاهي برگزيدم؛ من اين راه را انتخاب كرده‌ام. منــتظر من نباشيد، چون نرفته‌ام كه زنده برگردم. رفته‌ام با كفر مبارزه كنم و بكشم يا در راه خدا كشته شوم.
به پدر و مادرم مي‌گويم: از آن اشخاصي نباشيد كه اگر يك حادثة ناگواري براي ايشان، پيش بيايد، خدا را از ياد ببرند. مانند آن مردان خدا باشيد كه در چنين‌مواردي خدا را شكر مي‌كنند.
پدر و مادر و همشهريان و همسنگران! مرا ببخشيد؛ من تمام برادران و خواهران و دوستان را بخشيده‌ام و حلال كرده‌ام. مادر! مبادا بر روي جنازة من گريه كني كه باعث شادي دشمن شود.
مادر! ناراحت نباش؛ من رفته‌ام تا مانند برادران ديگر، با خون خود درخت اسلام را آبياري كنم؛ امروز من لباس مقدس پاسداري را به تن كرده‌ام، تا بتوانم حرمت اين لباسِ زيتوني‌رنگِ مقدّس را حفظ كنم و بتوانم مفهوم «وَ اَعِدُّوا لَهُمْ مَااسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ» را بر طرف چپ سينه‌ام و روي قلب تپنده‌ام، جامة عمل بپوشانم. اگر شربت شهادت نثارم شد، در روستاي بحـيري، دفنم نماييد. شهادت، تنها سعادتي است كه نصيب همه‌كس نمي‌شود.والسّلام، غلامحسين توسّلي



خاطرات
مادرشهيد:
فرزند شهيدم غلامحسين، بسيار به من و پدرش احترام مي‌گذاشت و بي‌اذن ما هيچ‌كاري نمي‌كرد. يادم هست يكبار طي مأموريتي به شمال رفته بود. خلق و خوي والاي او سبب شده بود تا يكي از كسانيكه در طي همان مأموريت، به تازگي با شهيد آشنا شده بود، شيفتة اخلاق و رفتار ايشان گردد. آن فرد پس از مدتي رفاقت با شهيد، موضوع ازدواج خواهرش با ايشان را مطرح كرده بود كه شهيد، غالباً با خاطر اينكه ممكن است در صورت تحقق اين ازدواج، از پدر و مادرش دور بيفتد، اين پيشنهاد را رد كرده بود.

از مهم‌ترين خاطراتي كه از فرزند شهيدم در ذهنم مانده و همواره آن را در ذهنم زنده نگه‌خواهم داشت، مربوط است به آخرين شب حضورش در منزل. در آن شب، كه فرداي آن به نبرد با آمريكايي‌ها رفت و بعد از آن ديگر هرگز به خانه بازنگشت، همراه با يكي از دوستانش به منزل آمد. من در آن شب، برنج وماهي سرخ‌شده را براي شام، آماده كرده بودم. سفره را چـيدم و آن دو سر سفره نشستند. هنگامي‌كه غلامحسين نگاهش به ماهي‌ها افتاد، انگار كه دلش از فردايي پرحادثه خبردار شده باشد، با حالتي خاص و به لهجة شيرين محلي، خطاب به ماهي‌ها گفت: «اي ماهيها! امشب ما شما را مي‌خوريم و چه بسا فردا، شما ما را بخوريد!»



آثارباقي مانده از شهيد
سلام بر تو كه سلام، هديه‌اي است الهي. سلام بر تو كه شايستة سلامي. كمي با هم صحبت كنيم؛ چه مانعي دارد. لحظاتي با صفا و صميميت، كنار هم بنشينيم و كتاب همدلي و اتحاد را با هم ورق زنيم و بخوانيم. در اين زمان كه دشمن هجوم مي‌آورد، خصمِ تفرقه‌افكن، نشسته در پشت هر سنگ، دام گسترده است. برادرانه بيا راه را بپيماييم كه راه، پرخطر است. هنوز خون شهيدان ما نخشكيده است و مجروحينِ نبرد، گلوله‌هاي سربيِ دشمن را و تير و تركشِ خمپاره‌هاي بعثي را هنوز هم كه هنوز است، در بدن دارند. چرا خاموشي؟ چرا خاموشي؟ برادرم! تويي كه سلاح بر دوش، در پاسگاهها و پايگاهها پست مي‌دهي و نگهباني مي‌كني؛ تويي كه در جبهه‌هاي نورانيِ جهاد، سلاح بر كف، عاشقانه در انتظار فرمان حمله‌‌اي؛ تويي كه در شهرها، در ارتباط با مردمِ كوچه و بازار و محله و مدرسه‌اي؛ تويي كه در بسيج، به سازماندهي نيروهاي مردمي مشغولي. تويي كه در كارهاي اداري و اجرايي و ستاديِ سپاه، خدمت مي‌كني؛ تويي كه در كنار و همراه نمايندگانِ مجلس و ائمّة جمعه و مسؤولين و شخصيت‌هاي كشور هستي. تويي كه در حال حراست و حفاظت از جماران و مجلس و نخست‌وزيري و بيوت علمايي؛ و تو... و تو هركجا كه هستي و هرچه نام داري، فقط مي‌دانم كه پاسداري هستي: ميثاق‌بسته با امام و انقلاب، عاشقِ اسلام و مكتب، وارثِ خون شهيدان و آراسته به دانش و دين.
برادر پاسدارم! آگاه باش تو تنها، پاسدار خاك ميهن نيستي، وظيفة تو، تنها حفظ خاك ميهن و پاسداري از جان و مالِ من نيست. تو پاسداري براي پاسداري از خون حسين(ع)، براي پاسداري از ميراث پيامبر(ص) و ائمّه(ع)، براي پاسداري از شريعت مقدس اسلام؛ و اين، وظيفه‌اي است سنگين كه به خطر آن بايد از جان گذشت.
براي حفظ سنگر ايمان، براي رهايي سرزمينهاي مقدّس و خلقهاي زيرِ ستمِ مستكـبران، براي براندازيِ حكومتِ جبّاران و براي تحقّق آية «وَ نُريدُ اَنْ نَمُنَّ عَلَي الَّذينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الاََرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ اَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِينَ» بايد از جانمان بگذريم؛ و اين، وظيفة من و توست. برادرم! اي برادر پاسدارم! اي حاميِ انقلاب و امام! و اي تنها اميد محرومان! و اي بازوي انقلاب اسلامي! تا ايثار تو هست، تا رشادت و دلاوري و از جان‌گذشتگيِ تو هست، هيچ ظالمي ياراي مقاومت در برابر ما مستضعفين را ندارد. هم‌اكنون، خلقهاي زير ستم در سرزمينهاي مقدّس كربلا و قدس و غــيره، چشم به راه شمايند؛ چون بازوي انقلاب و حاميِ اسلام و مسلمين، تويي كه به نداي «هَلْ مِنْ ناصِرٍ يَّنْصُرُني» ِ حسين(ع)، پاسخ مي‌دهي و هم تويي كه بايد بايد «هَيْهاتَ مِنَّا الذِّلَّةِ» را عمل كـني.
آيا به عظمتِ پاسداري واقف و آگاهي؟ آيا به حساسيتِ وضعِ كنونيِ انقلاب در جهانِ امروز، توجّه داري؟ آيا انتظاري كه شهيدانِ به‌خون خفته از من و توي پاسدار دارند، مي‌انديشي؟ آيا به ديده‌هايي كه در دنيا، به رفتار و عمل و برخورد تو دوخته است، دقت كرده‌اي؟ آيا مي‌داني كه در كجاي تاريخ و در چه مقطعي از زمان قرار داري؟ آيا مي‌داني كه امام امت، براي چه دوستت دارد؟ و آيا ... و آيا ... اينها كه همه‌اش سؤال شد، براي جواب هم فرصت خواهد بود. البته در آينده اگر بتوانيم توقّعهاي بجا و بحق مردم شهيدداده را برآوريم، توفيقِ خدا يارمان خواهد بود، نه تنها امروز و فردا، كه هميشه. باز هم با شما صحبت خواهيم كرد. به اميد پيروزي رزمندگان سلحشور اسلام. والسّلام.


آثار منتشر شده درباره شهيد
از باغ بهشت، بلبلي آوردند
پرپرشده، باز نوگلي آوردند
از موجِ خليج فارس، بر شانة عشق
سردار خدا «توسّلي» آوردند

مبارز دلاور مسلمان
«توسّلي»، شهيد راه قرآن
دلير عرصه‌هاي پاسداري
قرارِ لحظه‌هاي بي قراري
هميشه پاك و دائم‌الوضو بود
و با خدايْ، گرمِ گفتگو بود
معاوني دلير و باكياست
به رزمِ دشمنانِ باسياست
هميشه در كنار «مهدوي» بود
اميد و افتخار «مهدوي» بود
به راهِ حق، در آب‌هاي جوشان
به جنگِ دشمنانِ دين وايمان بود
عليرضاعمراني

روستاي محروم و دور افتاده ي گنخک از توابع بخش کاکي در شهرستان دشتي به واسطه ي وجود و پرورش عالمان و انديشمندان بزرگ و نام آوري که چون ستاره هاي درخشان بر تارک آسمان علم و ادب استان و حتي کشور مي درخشند ،جايگاهي بس رفيع و پر قدرت منزلت دارد .
در دهم تير ماه سا ل 1334 برابر با بيست و سوم ماه رمضان که مصادف با شب قدر بود ،،در خانه اي گلي و محقر اما سر شار از صفا و صميميت غلامرضا ،فرزند پسرش متولد گرديد .مادر بزرگ دوست داشت نام او را احمد بگذارند .پدر و مادر هم به واسطه ي عشق و محبتي که به پيامبر گرامي داشتند ،نام نيکوي احمد را بر وي گزيدند .تا عشق و محبت احمدي در دل او جوانه زند و اخلاق و رفتار محمدي سر لوحه ي زندگي اش باشد .
احمد کودکي را در دامان مادري مومن و با تقوا و پدري با ايمان و با فضيلت ،مردم دار و خوش اخلاق آغاز کرد . از کودکي تمام ناملايمات و فراز و فرود زندگي را با جان و دل چشيد و تحمل کرد . شخصيتش در ميان کوره اي از مشکلات شکل گرفت و صيقل يافت .احمد در سنين کودکي بسيار کنجکاو بود و هميشه در مورد اهل بيت (ع) ائمه طاهرين (ع) و چکونگي به شهادت رسيدن آنها سوال مي کرد .دوره ي ابتدايي را در زادگاهش با موفقيت سپري کرد.
در سال 1356 همراه خانواده ترک ديار نمود و به شهر برازجان نقل مکان نمود و دوره راهنمايي را در اين شهر آغاز کرد .احمد از استعداد و هوش خوبي بر خوردار بود ،به طوري که در تمام دوران تحصيل ،شاگردي موفق و بر حسن اخلاق شهره بود .در حين تحصيل هيچ گاه از شرکت در مراسم مذهبي غفلت نمي کرد وهمواره در کسب معارف و تقويت بنيه ي معنوي خود ،تلاش وافر داشت . مادر شهيد در اين خصوص مي گويد :«سيزده سالش بود و انقلاب به اوج پيروزي خود مي رسيد .احمد نيز که سري پر شور داشت ،در کنار دوستان خود وارد فعاليتها و راهپيمايي هاي مردمي شد .وي در پاکسازي و تسخير دژ برازجان با انقلابيون همکاري داشت .وقتي براي بر گرداندن احمد به آنجا رفتم به من گفت :مادر خواهش مي کنم به خانه بر گرد ،من که از چيزي نمي ترسم ؛بعدا به خانه مي آيم .آن شب حدود ساعت 11 شب به خانه بر گشت اين اولين مشق عاشقي و دلدادگي احمد بود .»
با فرمان تاريخي حضرت امام (ره) بسيج مستضعفين حيات طيبه خود را آغاز کرد و دلدادگان و عاشقان مکتب سرخ حسيني نام پر افتخار خود را در مدرسه عشق جاودانه کردند .احمد نيز در پايگاه مقاومت فتح المبين حضور يافت تا راه و رسم اخلاص و شجاعت و شهادت را در کنار ساير بچه هاي آسمان بياموزد .طولي نکشيد که ره صد ساله را يک شبه آموخت و خود به غمزه، مساله آموز هزار مدرسه شد.و اين گونه نقطه ي پر گار عارفان عاشقي شد که بر بال ملائک سفر عشق را آغاز کردند .
دل بي قرارش ،اولين بار در سال 1361 به تمناي خود رسيد و احمد توانست از طريق بسيج جهت گذراندن آموزش نظامي راهي پادگان آموزشي کازرون شود.
پس از پايان دوره بلافاصله راهي ميدانهاي خون و شرف شد و در عمليات غرور آفرين محرم شرکت نمود .دراين عمليات شايستگي ها و لياقت هاي اين سردار رشيد اسلام نمايان شد ،به طوري که مورد توجه و تحسين همرزمان به ويژه فرماندهان ارشد خود قرار گرفت .شهيد اسدي در سا ل 1362 بنا به عشق و علاقه اي که به خدمت در نهاد مقدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامي داشت و اين که مي خواست بهتر و بيشتر در خدمت انقلاب و نظام مقدس جمهوري اسلامي باشد ،به عضويت سپاه در آمد .
مادر شهيد در اين باره مي گويد :«وقتي در سپاه پذيرفته شد ،عده اي از دوستان به وي گفتند :تو که سنت کم است چطور توانستي قبول شوي ؟احمد به آنها جواب داد :مرا امام زمان قبول کرد .او هيچ وقت حقوقش را به خانه نمي آورد و برايمان نامه مي نوشت و مي گفت :اگر شهيد شدم ناراحت نشويد زيرا دشمن شاد مي شود .هر گاه از جبهه بر مي گشت براي رفتن آرام و قرار نداشت مي خواست مثل پرنده اي سبکبال پرواز کند وپيش هم جنسان خود که همه آسماني و خلق و خوي بهشتي داشتند، بر گردد .
آقاي علي اسدي برادر شهيد در اين باره مي گويد :«دقيقا يادم نيست احمد در عمليات والفجر هشت مجروح شده بود و يا در عمليات ديگر ،دوستان وي به منزل ما آمدند و از حال او مي پرسيدند .ما که از موضوع مجروح شدن احمد بي خبر بوديم ،نمي دانستيم به دوستانش چه بگوييم .فقط مي گفتيم الحمد الله .اين قضيه ذهن ما را مشغول کرده بود که چه اتفاقي براي او افتاده است .من از طريق دوستانش فهميدم که احمد زخمي شده است و مدت دو هفته در بيمارستان قم بستري بوده است و حالا هم از ناحيه پا مجروح مي باشد .وقتي از بيمارستان مرخص شد ،چند روز براي استراحت به خانه بر گشت .به مادر موضوع زخمي شدن احمد را گفتم واز او خواستم به حمام برود و به بهانه حوله بردن ،ببيند از چه ناحيه اي زخمي شده است .
وقتي مادر بر گشت حالش منقلب بود .گفت ،از قسمت ران بدجوري ترکش خورده است و او داشت زخم پايش را شستشو مي داد .مادرم از او پرسيده بود پايت چه شده ؟و گفته بود :چيزي نيست و مشکلي ندارم .متحير شدم اين ديگر کيست ؟با اين همه ترکشي که خورده و جراحاتي که در بدن دارد چگونه چيزي نمي گويد .»
شهيد اسدي در دو نوبت در انهدام اسکله ي الاميه شرکت داشت .اقدام شهادت طلبانه و شجاعانه ي احمد و همرزمان او ،چون برگ زريني در تاريخ هشت سال دفاع مقدس مي درخشد .
شهيد اسدي در نيمه دوم خرداد سا ل 1365به فرماندهي واحد تخريب ناو تيپ اميرالمومنين (ع) نيروي دريايي سپاه پاسداران انقلاب اسلامي منصوب شد.او با تلاش هاي بي وقفه و شبانه روزي خود به همراه عده اي از همرزمانش دراين واحد به انجام امور محوله و ماموريت هاي ويژه ،با درايت و لياقت هاي کم نظيرش مشغول گرديد .و تا زمان عروج عارفانه اش نيز عهده دار اين مسئوليت بود .
شهيد اسدي هر چند معشوق و دلرباي حقيقي خود را در ميدان جنگ و جبهه يافته بود ،ولي به اصرار خانواده و در خواست مادر ،در تاريخ 18 /3/ 1367 سنت حسنه ازدواج را انجام داد .اين وصال بيش از دو هفته بيشتر به درازا نکشيد که چون «حنظله غسيل الملايکه» ،زندگي اخروي و حيات جاويد را با حوريان و نعمت هاي بهشتي که خداوند به مومنان و صالحان وعده داده است ادامه داد .
مادر شهيد در اين باره مي گويد :«يکي از دوستان احمد ،خواهرش را به احمد معرفي کرد و او با توجه به ملاک هايي که براي انتخاب همسر از قبيل ايمان ،حجاب و پاکدامني داشت وي را انتخاب کرد ومراسم ازدواجشان بسيار ساده بود .
آنها بدون هيچ سر و صدايي در منزل خودمان زندگي مشترک خود را آغاز کردند .
مي گفت: همرزمانم تازه شهيد شده اند و دوست ندارم کوچک ترين سر و صدايي بکنيد .تمام اسباب و اثاثيه دنيوي احمد در يک قطعه موکت ،يک پتو ،کمد تخته اي ،يک چمدان معمولي و يک کولر دست دوم خلاصه مي شد و از تجملات خيلي بدش مي آمد .
بعد از ازدواج با ما زندگي مي کرد .زندگي چند روزه اش با همسر گرامي اش سرشار از عطوفت و مهرباني بود .فوق العاده با او خوب و احترام زيادي براي همسرش قائل بود .
هنوز بيش از يک هفته از عروسي اش نگذشته بود که تصميم گرفت به جبهه بر گردد .هر کاري کردم و هر چه اصرار کردم ،که مادر شما که مرخصي داريد ،و تازه عروس هم در خانه داريد به جبهه نرو !در جواب گفت :مادر آنجا بيشتر به من نياز دارند شما به جاي من هواي عروسم را داشته باشيد تا من بر گردم .»
ويژگي ها و فضايل اخلاقي شهيد :
احمد فردي متقي ،متعهد و در عين حال شجاع و با رشادت بود .با تمام ويژگي ها ،سراسر عشق و شجاعت بود .او به ائمه اطهار (ع) به ويژه حضرت زهرا (س) ارادت ويژه داشت .
همواره به بسيجيان عشق مي ورزيد .و با آنان روابطي عاطفي و محبت آميز بر قرار مي کرد .مديريت مدارا و مهرباني را توامان داشت .دعا و نماز اول وقتش ترک نمي شد .پايبند ولايت فقيه بود وبه حضرت امام خميني با تمام وجود ارادت مي ورزيد .
احمد نسبت به پدر و مادرش ،احترام خاصي قائل بود و با تکريم و ادب با آنها مواجه مي شد .قلبي رئوف و مهربان داشت و حتي از آزار حيوانات هم دلش به درد مي آمد .در شهر که بود ،هميشه در نماز جمعه شرکت مي کرد .متواضع و فرو تن بود .در مراسم عزاداري سالار شهيدان ،عاشقانه شرکت مي جست .
نسبت به حفظ بيت المال ،وسواس زيادي به خرج مي داد .نه تنها از مشکلات هر گز نمي هراسيد ،که به استقبال کار هاي سخت هم مي رفت .خطر مي کرد و خاطره مي آفريد .
شهيد اسدي در جبهه به قلب ها فرمان مي راند .به نيروهايش بسيار علاقمند بود و نيرو ها نيز با جان و دل او را دوست داشتند و او را اطاعت مي کردند .
صبر و استقامت او عجين ان وجودش ،مايه ي دلگرمي رزمندگان بود .هر جا مشکلي پيش مي آمد ،با توکل و اعتماد به حضرت حق ،کار را به سامان مي رساند .
او در تحقق اراده اش ،در فراز و نشيب جنگ موفق بود و همه دوستان او را در اين خصلت به خوبي قبول داشتند .
منبع:هزارويک دليل سرخ ،نوشته ي اسکندرميگلي،نشر نگين امين-1383

وصيت نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
با سلام و درود بر آقا امام زمان و نايب بر حقش پير جماران خرد کننده بتهاي قرن ،امام خميني و سلام و درود بر شهداي گلگون کفن ايران .و سلام و درود بر رهروان راستين حق و عدالت و سلام بيکران بر شما امتي که راه زيستن را از مولا امام حسين (ع) ياد گرفته ايد .من کوچکتر از آنم که بخواهم وصيتي براي شما بکنم ولي بر حسب تکليف چند کلمه اي با شما صحبت مي کنم .
پدر و مادر مهربانم !بعد از شهادتم هيچ گونه ناراحتي نکنيد ،زيرا من به آرزوي ديرينه ام رسيده ام و از خدا برايم طلب مغفرت کنيد و براي طولاني شدم عمر امام عزيز و پيروزي اسلام دعا کنيد .امت هميشه در صحنه و مبارز ،وصيت من به شما اين است که مرتب در نماز جمعه و جماعات و مراسم مذهبي شرکت کنيد ،قدر امام جمعه عزيز حجت الاسلام رحيمي را بدانيد و از سخنان آموزنده ي ايشان بهره ي کامل را ببريد .مشت محکم خود را هميشه براي کوبيدن به دهان ياوه گويان و منافقيني که به هر طريقي مي خواهند به اسلام و انقلاب اسلامي ضربه بزنند، آماده کنيد .برادران جان بر کف بسيجي ام من افتخار مي کنم که در ميان شما ها بوده ام ،شمايي که ماديات را کنار گذاشته ايد و به دنياي معنويات پيوسته ايد .دعا را از ياد مبريد زيرا دعاست که انسان را مي سازد .جبهه ها را هميشه پر نگه داريد ،زيرا در جبهه است که انسان پيوندش با دنيا قطع مي شود .پدر عزيزم ،من نه به کسي بدهکارم نه طلبکار ،يک ماه روزه به دليل آن که در جبهه بوده ام بدهکارم ،بدهيد به جاي من بگيرند و در صورت امکان قبر مرا پيش قبر شهيد ابراهيم کريم آزاد و يا ابراهيم دهقان نژادقرار دهيد .والسلام و من الله توفيق.خدايا خدايا تا انقلاب مهدي خميني را نگهدار سرباز کوچک اسلام احمد اسدي.اين وصيت نامه.در سا ل 1362 نوشته شده است .

خاطرات
مادر شهيد:
احمد هميشه خواهرانش را به حفظ حجاب و ايمان و تقواي الهي توصيه مي کرد .هيچ وقت از کمبود چيزي در خانه اعتراض نمي کرد .مثلا وقتي کفش نداشت و پاي برهنه راه مي رفت اصلا اعتراضي نداشت .زندگي بسيار سختي داشتيم و از همه نظر در مضيقه بوديم .يک وقت بود ،احمد فقط يک پيراهن داشت .وقتي که آن را مي شست از پيراهن برادرش استفاده مي کرد .احمد دوستان زيادي داشت که مي توان از آنها به ابراهيم کريم آزاد و ابراهيم دهقان نژاد اشاره کرد .وقتي دوستش ابراهيم کريم آ زاد شهيد شد تا مدتي جسد او به دست نيامد .احمد گفت :تا او را پيدا نکرده ام از پاي نمي نشينم .همين طور هم شد .او آرام و قرار نداشت تا پيکر مطهر شهيد را پيدا کردو به خانواده اش تحويل داد .
احمد با علما و روحانيون معظم ارتباط زيادي داشت و به آنها عشق مي ورزيد . يکي از دوستانش آقاي دشتي از فضلا و اساتيد حوزه ي علميه قم ،يک شب منزل ما مهمان بودند .در مورد احمد گفت :او شخص بزرگي است به او احترام بگذاريد من در جوابش گفتم :ما هميشه به او به چشم مهماني عزيز نگاه مي کنيم و مي دانستم دير يا زود بار سفر خواهد بست .و از اين نظر احترام فوق العاده اي نسبت به او داشتيم .
هميشه به خانواده و دوستان سفارش مي کرد که در نماز جمعه شرکت کنيد و به بسيج اين شجرهه ي طيبه عشق بورزيد و در آن فعال باشيد .
چند روز قبل از شهادتش خواب ديدم که حضرت امام خميني به در منزل ما تشريف
آوردند و احمد را صدا مي زند .وقتي احمد خدمت امام تشريف فرما شدند ،به شانه ي احمد زدند و فرمودند :تو خانه اي ؟!آنجا به تو نياز دارند و تو هنوز اينجايي ؟!و احمد در همان حال به همراه امام به راه افتادند و رفتند .

چند روزي نگذشته بود ،يک روز همراه مادر شهيد دهقان نژاد در حياط منزل نشسته بوديم .گنجشک هاي زيادي بطور غير معمول بالاي حياط خانه مان در پرواز بودند و جيک جيک مي کردند .انگار آنان پيام رسان شهادت احمد بودند . ما نمي دانستيم .مادر شهيد دهقان نژاد به من رو کرد و گفت :فکر مي کنم خبري شده باشد و براي احمد اتفاقي افتاده و شهيد شده باشد .من گفتم اگر اين طور باشد ،خدايا شکرت که او به خواست و آرزويش رسيده است .احمد در اين دنيا به هيچ چيز دلبسته نبود .دستم را به آسمان بلند کردم و گفتم :خدايا از من قبولش کن !

برادر شهيد:
چند روز ،از قرار بر گشتن احمد گذشته بود ولي از او خبري نشده بود .همه در انتظار سنگيني به سر مي برديم .تا اين که دايي مان که او نيز از همرزمان و همسنگران احمد بود به منزل ما آمدند .حسابي کلافه و گرفته بود .هر چه سعي مي کرد ناراحتي اش را بروز ندهد کمتر موفق مي شد .هر چه به دايي مي گفتم :چه اتفاقي افتاده است :طفره مي رفت .با حال و روزي که داشت دستگيرم شده بود ،براي احمد اتفاقي افتاده است .گفتم :هر اتفاقي افتاده بگو ،من تحمل شنيدن هر چيزي را دارم .ما هشت سال است که منتظر چنين روزي نشسته ايم .وقتي ديد من خيلي محکم صحبت مي کنم ،گفت :احمد با سه تن از همرزمانش در ماشين پر از مواد منفجره اي تي .ان قرار داشته اند که بر اثر انفجار ،ماشين و سر نشينان آن پود ر شده است .احمد به همراه دوستانش شهيد شده است .اول دلم لرزيد و احساس کردم پشتم شکسته است و يک باره غم سنگيني بر من هجوم آورد .ولي خيلي زود به خود آمدم و سرم را به سوي آسمان گرفتم و گفتم :خدايا شکرت که اين امانت را صحيح و سالم تحويل تو مي دهيم .

ابراهيم برزگر ،همرزم شهيد:
شب قبل از شهادت احمد همه دور هم نشسته بوديم و صحبت مي کرديم ،از کارهاي روزمره گرفته تا برنامه ها و مسائل واحد تخريب .بيشتر اوقات که محفل بچه ها گل مي کرد همه سخن از جبهه و جنگ بود .شهيد اسدي رو به من کرد و گفت :گرسنه هستم اگر چيزي دم دست هست زحمت آن را بکشيد .
من هم با خوشحالي رفتم و غذاي باقيمانده ي ظهر که مرغ و برنج بود را برايش آوردم .در حالي که شروع به خوردن مي کرد با لبخند گفت .آخرين مرغ و برنج مان را هم بخوريم ،شايد شهيد شديم .من هم مي دانستم فردا صبح به مرخصي مي رود بي اعتنا به صحبت او گذشتم .
صبح زود شهيد اسدي بعد از ديدار با همسنگران جهت رفتن با ما خداحافظي کرد و با دو نفر از برادران ديگربه قصد برازجان حرکت نمود .حدود يکي دو ساعت بعد به ما اطلاع دادند ،ارتش عراق به جزيره مجنون حمله کرده است .
به ما دستور داده شد ،سريع با مقدار زيادي مواد منفجره و نيروهاي تخريب به طرف جزيره حرکت کنيم .بچه ها با آمادگي کامل در حالي که سر از پا نمي شناختند، بلافاصله يک خود رو لندکروز را پر از مواد منفجره کردند و با خود روي ديگر بچه هاي تخريب را روانه جزيره مجنون کردند .
نزديکي هاي جزيره که رسيديم مطلع شديم ،دشمن در مقابل مقاومت و رشادتهاي بچه هاي رزمنده در مانده شده و از گازهاي شيميايي استفاده کرده است و توانسته جزيره را تصرف کند .مجبور شديم به عقب بر گرديم .در جاده ي اهواز – خرمشهر به سه راهي فتح که رسيديم ،ديديم احمد با دوتن از بچه ها به آنجا آمده اند .
پس از احوال پرسي از او پرسيدم :احمد کجا بودي ؟!گفت مي خواستم به ترمينال بروم که با خبر شديم عراق به جزيره حمله کرده است و من سراسيمه به طرف شما حرکت کردم .
سپس شهيد اسدي به من گفت :تو اين ماشين را بگير و بچه ها را از جاده اهواز ،به مقر گردان ببر .من گفتم :بيا همه با هم به مارد بر گرديم !ولي او اصرار داشت که ما بر گرديم و ماشين مواد منفجره را به او بسپاريم .وي سپس شهيد محمد حسن کريمي و شهيد غلامرضا کشتکار را انتخاب کرد و با همان لند کروز راه افتادند .در حالي که ماشين داشت حرکت مي کرد ،برادر علي خمشايا سوار شد و دو تن از بچه ها که تلاش مي کردند خودشان را به ماشين برسا نند جا ماندند .
آنها رفتند و آن لبخند شيرين هميشگي و سفارش احمد که مي گفت :شما بر گرديد ،در دل يکايک بچه ها به يادگار ماند .
ساعت دو بعد از ظهر از هم جدا شديم در دل گفتم خدا حافظ احمد !!!
طبق سفارش احمد به اهواز رفتيم و پس از نماز ، غذا خورديم و به مقر رفتيم .شب همه بچه ها دلواپس بودند و هيچ کس حال و حوصله نداشت .تا صبح که لندکروزي که وارد مقر مي شد ،بچه ها به سويش مي دويدند .همه انتظار او را مي کشيدند و او از همه فارغ .تا صبح آرام نداشتيم ..
صبح به مقر فرماندهي تيپ رفتم و ماجراي ديروز را به فرمانده سردار کارگر توضيح دادم وسردار کارگر با تعجب پرسيد :مگر احمد اينجا بوده ؟!!!
گفتم :بله .او گفت :او از ما خداحافظي کرد که برازجان برود .
بعد دستور داد هر طور شده از او خبري برايش ببريم .جهت جستجو به طرف جاده ي اهواز خرمشهر حرکت کرديم .در کنار جاده هنوز اجساد زيادي قرار داشت هدف ما رفتن و سر کشي به بيمارستان بود .اما من در ماشين هاي سوخته به دنبال پيکر احمد بودم .همين طور که مي رفتيم با خود زمزمه مي کردم .
گلي گم کرده ام مي جويم اورا به هر گل مي رسم مي بويم او را
تا اينکه در 45 کيلو متري اهواز متوجه لندکروزي شدم ،که فقط قسمتي از شاسي و لاستيک آن در وسط جاده بود و بر اثر انفجار علاو بر حفره ي عميقي که ايجاد شده بود ،قسمتي از جاده به طرز فجعي نشست پيدا کرده بود .به بچه ها گفتم پياده شويم و آنجا را خوب وارسي کنيم .وقتي شروع به جستجو کرديم ،تکه هاي گوشتي به آسفالت چسبيده بود کمي آن طرف تر ،تکه لباس با گوشت و تکه اي از ماشين که مقداري موبه آن چسبيده بود ،در اطراف پراکنده شده بود .
بچه ها گفتند :تا دير نشده ،به بيمارستان برويم ،اينجا که چيزي نيست ولي به من مثل اينکه الهام شده بود ،که گم شده ام همان جاست .
ديگر صبر و قرار نداشتم و نمي توانستم به رفتن راضي شوم و از آن جا دل بکنم .از يک طرف بچه ها اصرار داشتند ،حرکت کنيم و يواش يواش به طرف ماشين بر مي گشتند و من هم با دقت سر به زير روي زمين ،به دنبال رد خاکي عشق شهيد اسدي و يارانش بودم ،که متوجه شماره پلاک ماشين شدم .جرات نگاه کردن به آن را نداشتم .خدا خدا مي کردم شماره اشتباه باشد .شماره را خواندم ،افتادم و ديگر ندانستم چه شد .پس از مدتي که به خود آمدم متوجه شدم هر کدام از بچه ها به گوشه اي نشسته و زار زار گريه مي کنند .
و در ميان هق هق گريه ها و ناله هايشان ،احمد و ديگر بچه ها را به اسم صدا مي زدند .در اطراف مي رفتيم و مي آمديم و دور خود مي چرخيديم .همه اش صحنه ي کربلا در نظرم آمد که چگونه حضرت زينب (س) در ميدان قتلگاه به دنبال عزيزانش مي گشت .کمي جلو تر که رفتيم ،يک تکه پا پيدا کرديم که از پايين ساق قطع شده بود ،از روي انگشتانش فهميدم پاي احمد است .بعد از آن گواهينامه ي نيمه سوخته ي شهيد کريمي و تکه هاي لباس شهيد کشتکار و شهيد خمشايا پيدا شد و ديگر مطمئن شديم و باور کرديم کوچيدن ستاره ها را .
و آتش چنان سوخت بال و پرت را که حتي نديديم خاکسترت را
به دنبال دفتر چه خاطراتت دلم گشت هر گوشه ي سنگرت را
گل نشان هاي شهيدان را تکه تکه جمع کرديم و به همراه بچه ها بر گشتيم و گزارش تجسس خود را به فرماندهي تيپ اطلاع داديم . با همکاري تعاون تيپ موفق شديم بقاياي اجساد مطهر شهدا و به معراج رفتگان را جهت خاک سپاري به برازجان انتقال دهيم .
شب و سنگر چه با صفا بودند وقتي احمد شتاب رفتن داشت
از نگاهش چقدر گل مي ريخت حرف هايش چقدر گل مي کاشت 

زندگينامه
حسن بيژني در سا ل 1341 در خانواده اي مذهبي در روستاي «خيار زار» از توابع دشتستان پا به عرصه وجود گذاشت .وي تحصيلات ابتدايي خود را در زادگاهش به پايان رسانيد و جهت ادامه تحصيل به شهر شبانکاره هجرت نمود و دوران راهنمايي و دبيرستان را در آنجا با موفقيت پشت سر گذاشته و به اخذ ديپلم نايل آمد .
شهيد در دوران تحصيل علاوه بر درس به فعاليتهاي مذهبي نيز توجه خاص داشت و در اکثر جلسات ديني شرکت مي کرد. پشتکار و استقامت وي در تمام جوانب زندگي و هنگام تحصيل مشهود و از نظر اخلاق و معنويات پايبند به اصول و احکام اسلامي بود .
شهيد بيژني درمبارزات و راهپيمايي ها يي که عليه رژيم ستم شاهي انجام مي گرفت شرکت فعال داشت .با شروع جنگ تحميلي اين سردار ،براي شرکت در دفاع مقدس و پيوستن به صفوف مجاهدين في سبيل الله سر از پا نمي شناخت. ايشان اولين بار در تاريخ 11/ 8/ 1360 راهي ميادين نبرد گرديد و در منطقه ي گيلان غرب به دفاع از حريم اسلام و قران پرداخت .
شهيد بيژني که همه ي وجودش در راستاي لبيک به نداي مراد و مقتدايش خميني کبير متبلور بود، با شرکت در طرح «لبيک يا خميني» در تاريخ 4/ 1/ 1361 به جبهه هاي شوش و عين خوش عزيمت و به ياري دلاورمردان ارتش اسلام شتافت .
وي در عمليات افتخار آفرين بيت المقدس شرکت و به عنوان فرمانده ي دسته در قسمت ولي عصر (عج) و غرب خرمشهر حماسه هاي جاودانه اي از خود به جاي گذاشت .در همين عمليات بود که وي از ناحيه شکم مورد اصابت گلوله ي دشمن بعثي قرار گرفت .او که درس شهامت و آزادگي را از سرور آزادگان جهان ،حسين بن علي (ع) آموخته بود ،با همان بدن زخمي خود به همسنگرانش دستور پيش روي و ادامه نبرد مي داد .ايشان با بدني خوني از ميان گل و لاي منطقه خود ،را به سپاه مي رساند .وي پس از مدت 4 ماه بستري بودن در بيمارستان پس از بهبودي به استخدام اداره ي بازرگاني گناوه در مي آيد .تا اين که دگر بار براي مبارزه با ام الفساد قرن ،آمريکاي جنايت کار ،درتارخ 18/ 12/ 1362 راهي آبهاي نيلگون خليج فارس شد .ايشان در تاريخ 4/ 4/ 1367 با سري پر شور از عشق به الله و در دفاع از حريم قرآن کريم ؛در کسوت فرماندهي گردان امام حسن (ع) واقع در جزيره ي مجنون ،در نبرد جانانه با کفار بعثي به آرزوي ديرينه ي خود که شهادت در راه خداوند بود نايل آمد .
منبع:بزم بهشتيان ،نوشته ي حبيب قاسمي،نشرنگين امين-1383

خاطرات
مادر شهيد:
من هم مانند تمام مادراني که هميشه منتظر و آماده ي شنيدن هر خبري از طرف فرزندانشان بودند ،خود را مهيا کرده بودم. تنها چيزي که من هيچ وقت فکرش را نمي کردم و غافل شدم ،شهادت هر دو پسرم (حسن و غلامرضا ) در يک روز و در يک لحظه بود .
چون حسن هديه اي بود الهي ،پس همه اعمال و رفتار او با بقيه فرق داشت .پدر و مادرش را بيشتر از جان خود دوست مي داشت .با مردم مهربان بود و خيلي مردم داربود .اين را نه من بلکه تمام اهل محل و همسايه ها مي گويند .
من حسن را در خواب زياد مي بينم .هر گز از او چيزي نخواستم .زماني که ناراحتي يا مشکلي داشتم به خوابم مي آمد. در خواب احساس مي کردم در مشکلات مرا ياري کرده ،بايد بگويم احساس نبود واقعيت بود .
بايد بگويم تمام زندگي حسن برايم خاطره است ،يعني من با خاطرات او زندگي مي کنم .خاطره اي از پسرم براي شما نقل مي کنم .وقتي به عيادت حسن در بيمارستان ارتش واقع در شيراز رفته بوديم ،در اتاقي که حسن بستري بود ،خيلي نگران و ناراحت بودم ،نمي دانستم چه بلايي بر سر او آمده است .شهيد بر روي تخت ،در حالي که يک دست و يک پاي خود را بلند کرده بود و مثل هميشه لبخند به لب داشت،گفت :مادر ببين من هم دست دارم و هم پا .اين لحظه و اين حالت او پس از سالها هنوز هم مانند آينه جلوي چشمان من است .
بر خيز که در طريق حق گام زنيم از باده گلگون شدن جام زنيم
از خون شهيدان شوري بر گيريم آتش به سرا پرده صدام زنيم

زندگينامه شهيد به روايت مادرش:
درست دل تابستان بود که به دنيا آمد ،يعني سه روز از نيمه ي مرداد بيشتر نگذشته بود .چه سالي بود و چه سالهايي ! سال هزارو سيصد وچهل و شش خورشيدي .فکر الان را نبايد کرد ،نعمت روي نعمت .آن روز ها آسمان خسيس بود و زمين بي برکت .فقر با همه اهل محل هم کاسه بود .چشمت سبز مي شد تا ماشيني از شهر برسد ،جانت به لب مي رسيد که وسيله اي تو را سر جاده برساند .دست ها خالي ،سفره ها خالي .پاها بي کفش ،خانه ها بي فرش .حالا هر ولايتي يک دانشگاه دارد .بهمنياري مدرسه نداشت !عزيز من دفتر و کتابش را کوله مي کرد ،و به روستاي پايين مي رفت مدرسه !پنج سال به همين ترتيب ،دو نوبت اين مسافت را گز مي کرد .براي دوره راهنمايي هم رفت ،گناوه .همان سال اول انقلاب شد ومي گفت رفته ام بسيج ،شبها نگهباني مي دهم .تفنگ بر مي دارم و گشت مي زنم .از درس دور نشي مادر !بچه به اين سن و سال چه کارش با تفنگه ؟تا همين چند وقت پيش ،يعني قبل از انقلاب ،اگر کسي امنيه مي ديد ،رنگش مي شد پيلته چراغ !نفسش به شماره مي افتاد و لکنت زبان مي گرفت .حالا چي شده که بچه هاي قد و نيم قد ،شب ظلمات ،تفنگ به دست ،نگهباني مي دهند .
چيزي نگذشت که گفت مي خواهم بروم جبهه ،شايد هنوز از جنگ دو سال نگذشته بود. سال 1361 عمليات بيت المقدس ،بعد از آزاد سازي خرمشهر .خلاصه اين که هوايي شده بود .همه چيزش شده بود ،جنگ و شهدا .خدا مي داند که در چند عمليات شرکت کرد ،روز اول هم با شناسنامه اردشير رفت !سنش کم بود ،سجلد برادرش رابرد و براي جبهه ثبت نام کرد .اين اواخر فرمانده بود ،فرماندهي گروهان و معاون گردان .شهيد من ،امام و سپاه به جانش بسته بود .مي گفت :سال تولد من 1357 است !مي گفت: سپاه پايگاه ياران امام حسين است .قدراين لباس سبز را بدانيم .
شما هم چه ثوابي مي برديد که سبب مي شويد ياد عزيزمان کنيم .«جهانشير » عزيز هرم تابستان جنوب از جگرم سر مي زند که يادش مي افتم.چله ي تابستان روزه مي گرفت در حالي که هنوز به تکليف نرسيده بود .کار مي کرد و روزه مي گرفت .براي خودش در باغ کپر درست کرده بود .جايي که مقداري از حرارت خرما پز گناوه را بگيرد. باغچه ي سبزي درست کرده بود ،حظ مي کرد که از دست رنج خودش بچيند .عشقش اين بود که مادر ،دو پر سبزي اش را در لقمه اي سبک افطار بگذارد .بهشت به راهش بود که من ساعتي در سايه ي کپرک او روزه پر سواب تابستان را تحمل کنم .
کار و تلاش سازنده است و جنگ ،آدم را مرد بار مي آورد .جهان مرد جنگ بود مرد تلاش پيوسته ،مرد بي خوابي هاي مداوم .وقتش وقف جبهه بود .به عيال و آل نمي انديشيد .اما مادر دوست دارد جوانش را در رخت دامادي ببيند .حجله ي عيش ببندد ،حنا خيس کند ،دورش بگردد ،ذوق کند ،کل بزند و برق برق چشمهايش شب عروسي را روشن کند .مادر است مادر .پسر که جهانشير باشد ،اين ذوق را بهتر در مي يابد .حالا که مادر اين همه خوشحال مي شود ،چه صوابي از آن بهشتي .حليمه ،من دلم به حليمه است رودم !
هجده سالش بود که ازدواج کرد ،پنجم خرداد شصت و چهار .حليمه از زندگي کوتاهش با جهانشير گفتني هاي زيادي دارد .او هفده ماه زندگي مشترکش را بهترين روزهاي عمرش مي داند واحساس قشنگ و لطيفي از هم نشيني مرد سر به زير و سر افراز خود به همراه دارد .يک تپش در طول سلول هاي بدن و يک هيجان در جان .حس مرموز و دل انگيزي که واژه ي عشق ،قدري نا رسا مي زند .مردي که تلاوت نمازش ،چراغ ايمان را در دل وفادار همسر افروخته تر مي کرد .غروب ها ،نوحه ،شروه و دفتر چه ي ياد داشت شوهر ،چقدر مجال مجالست کم بود !اگر چه کم به چشم هاي شکفته ي مردش خيره شده بود ،اما از نگاه او خوانده بود که اين وصال دير پاي نيست .قفس از حوصله ي مرغ تنگ تر است .با آنکه همه دغدغه اش زنگ در داشت ،نمي خواست بپذيرد که اين هماي سعادت روزي از لبه بام او خواهد پريد .در نامه نوشته بود که اسم پسرش را حسين بگذاريد جوان رعنايي که الان براي خودش مردي شده است .پسر محجوب و منطقي ،.حسين يادگار عزيز است .يک بار که پس از تولدحسين به مرخصي آمده بود ،حليمه گله کرد که چرا پسرمان را تحويل نمي گيري .گفت از جان هم برايم عزيز تر است ولي نمي خواهم پا بستم کند .راهي را که من انتخاب کرده ام به شهادت ختم مي شود ،اگر در اين جنگ هم اتفاق نيفتد ،به لبنان و فلسطين مي روم .
آخرين بار که به جبهه رفت ،حسين شش ماهش بود . کلمه ي آخر در اين موردها چقدر سوزاننده است .لخت جگر آدم را جز مي دهد .چه دل باشد دل مادر که هي حکايت کند و نسوزد ،هي بياد بياورد و کباب نشود، مگر مي شود ؟حليمه هم روز آخرش را خوب به ياد دارد عروس صبور و عزيزم .چقدر اشک در آستين کند و مرور کند که :
ساکش را به دست من سپرد ،بند پوتينهايش را بست .ساک را گرفت و راهي شد .صورتش مي درخشيد و از چشمانش نور مي باريد .دوست داشتم نگاهش کنم .کسي در من زمزمه کرد که بايد سير ببيني اش .او مي رفت و دل مرا هم مي برد ،او مي رفت و من با چشم دل بدرقه اش مي کردم .رفت و رفت .
از لب بام کفتري پر زد
از دل زن کبوتر شادي
مرد در فکر نينواي نبرد
مرد در فکر روز آزادي

مسافر همه از ره رسيد، الا من
با لاخره جنگ تمام شد .زندگي در آرامش بعد از جنگ فرو رفت .چرخ زمان آرام شد و رخوت زندگي تفنگ را از شانه ي مردان گرفت .مسافران آسمان از راه زمين بر گشتند ،اما مسافر من نيامد .بعد از عمليات کربلاي 4 ،يعني آغاز زمستان 65 ،ديگر از او خبري نشد .مثل اينکه در جزيره سهيل ستاره ي سهيلي شده است ،در خاک عراق.
امان از بي خبري و چشم انتظاري !انتظار عزيز .هر بار که صداي زنگ در آمد ،چهره ي جهانشير در نظرم مجسم شد .ساک به دوش و پتين به پاي غباري و خاک آلود .موها ژوليده و عرق خيس .چهره خندان و تابناک و با لباس سبز سپاه و آرمي حاشيه دوزي شده و قشنگ ،درست روي قلبش .از همان آرم که روي خلعتش هم چسبانده بود و وصيت کرده بود که کفنش آرم سپاه داشته باشد .توشه ي محشر است ،مادر !جواز صراط، کارت سربازي شهيد بي کفن .اما بميرد مادرکه بدني نديده است تا در کفن آرم دار بپيچد .
عطش تابستان فرو کش کرده بود و شهريور هفتاد و شش از نيمه گذشته بود که با لاخره انتظار حسين و حليمه به سر آمد ،درست همان روزهايي که پابوسي امام رضا رفته بودند .زنگ زديم که بر گردند .به حسين گفته باشم که قلک سکه هايش را بياورد تا بر سر با با بپاشد به حليمه گفته باشم که خانه را آب و جارکند .چه خبر است که شهر را چراغان کرده اند ؟مهمان بهشتي آينه بستن و چراغاني کردن دارد .مرد من آمده است .انتظار ده ساله به چشم فرصت تماشا نمي داد .عزيزم روي دوش شهر مي رفت و اشک نمي گذاشت که نگاهش کنم .چه حال داشت حليمه ؟چه حسي داشت حسين ؟حسين به بهانه ديدن فيلم اسرا از مشهد الرضا دل کنده بود. حسين روي پدر نديده است .از ققنوس خاکستر مي ماند ،از مرغ بهشتي پر . از رعناي جهانشير چيزي بر نگشته بود ،پلاکي و مشت خاکي ...
منبع:درتابستان زخم،نوشته ي غلامرضا کافي،نشر کنگره ي بزرگداشت سرداران و2000شهيد استان بوشهر-1383

وصيت نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
با درود فراوان به امام زمان و نايب بر حقش امام خميني و با سلام و درود بي کران به شهيدان از صدر اسلام تا شهداي انقلاب اسلامي و جنگ تحميلي حق عليه باطل و با سلام به خانواده هاي شهدا که عزيز ترين فرزندان خود را در راه اسلام فدا کردند و باخون فرزندانشان درخت اسلام را آب ياري کردند تا روز به روز محکم تر و سر بلند تر شود ؛تا ان شا الله سايه اش بر سر ملل جهان افکنده شود .سلام بررزمندگاني که از اسلام پاسداري مي کنند و مفهوم رزمنده بودن را به ابر قدرتهاي شرق و غرب و کفار مي فهمانند .
اينجانب فرزند حقير شما ملت حزب الله ،يکي از سربازان کوچک اسلام هستم که اگر خداوند جان ناقابل را از من قبول کند ،در راهش مي دهم .چه در جنگ و چه در جاهاي ديگر !چه خوب است که در حال جهاد در راه خدا باشد .من اين را افتخار عظيم مي دانم که کسي در راه خدا ،در حال جهاد با کفر صدام کشته شود .بايد با کفر بجنگيم تا بفهمد که ياران امام حسين (ع) چگونه اند !و به شما امت حزب الله و هميشه در صحنه بگويم که ما يک جان بيشتر نداريم وآخر بايد خدا آن را از ما بگيرد – چه بخواهيم و چه نخواهيم !- اگر اين جسم و جان در راه خودش پرورش دهيم ،در آن دنيا ،در صحراي محشر سر بلند هستيم و گرنه حساب طور ديگري است .
چه خوب است که جان ناقابل را در راه اسلام بدهيم و مثل ياران امام حسين کشته شويم

. به شما جوانان مومن بگويم که براي مسلمان و ايراني ننگ است ،که جنگ اسلام و کفر باشد و شرکت نکند .به خداي بزرگ در آن دنيا مورد سوال قرار مي گيرند .
اينجانب برادر کوچکتان – از زماني وارد بسيج شدم ،کم کم پي بردم که مسلمان بودن يعني چه ؟تارخ تولد مرا بايد سال 1357 بزنند ،چون قبلا مثل کودک نمي دانستم در دنيا چه خبر است و لي از سالي که انقلاب شد و امام آمد ،گويي تازه متولد شده ام .به جبهه رفتم تا شايد خداوند گناهانم را ببخشد و از خطاهايم در گذرد و بعد از اين شناخت بود که تصميم گرفتم در سپاه خدمت کنم .تعهد اخلاقي و خدمتي دارم که تا جان در بدن دارم از اسلام پاسداري کنم و به برادران عزيز و از خود گذشته ي سپاه بگويم که سپاه پاسداران تنها براي ايران نيست ،بلکه براي تمام مسلمين است و اسلام مرزندارد .تا کفر در جهان است آرام نمي نشينم .قدر سپاه را بدانيد که واقعا ياران امام حسين (ع) در آن خدمت مي کنند . شما بايد انشا الله اسلام را در جهان پياده کنيد .شما ياور همه مسلمانها هستيد .اخلاقتان با مردم خوب باشد که مردم روي شما زياد حساب مي کنند و در کارهاي اجتماعي شما بايد پيش قدم باشيد .هميشه براي رضاي خدا کار کنيد .اگر کسي از شما برادران سپاه را ناراحت کرده ام به بزرگي خودتان ببخشيد ،تا خدا هم از من بگذرد .
خانواده ي عزيزم !
من راهم را شناخته ام و کشته شدن در راه خداوند افتخاري بس بزرگ است و من خدا را شکر مي کنم که مرا پذيرفته است .اگر مي خواهيد گريه کنيد ،براي امام حسين(ع) گريه کنيد و شهادت مظلو مانه اش .
برادرانم .
اگر براي من ناراحت هستيد ،راهم را ادامه دهيد ،پدر و مادرم را دلداري دهيد و به اسلام خدمت کنيد و خواهرانم را راهنمايي کنيد تا به اسلام خدمت کنند .
از عمويم غلامرضا ،که براي من زحمت زيادي کشيده است حلاليت مي خواهم .
و تو اي مادرم !فرزند کوچکت را حلال کن !براي من بسيار رنج کشيدي ،در آمد زحماتت را به من دادي !چطور قدر داني کنم ؟سلامم را به بي بي ؛خاله برادران ،خواهران ،فاميل ،دوستان و همسنگرانم برسانيد .
همسرم !اگر پسرم پرسيد به او بگو که پدرش براي چه و چگونه شهيد شده است ،تا راهم را ادامه دهد .
فرزندم !درست را بخوان تا آنجا که توان داري .بعد در سپاه خدمت کن و راهم را ادامه بده ،اسلحه ام را در دست بگير و به نبرد با کفار برو !همگي مرا حلال کنيد .
خدايا خدايا تا انقلاب مهدي خميني را نگهدار. پاسدار ،قدر خود را پاس دار !

خاطرات
مادرشهيد:
با پا روي خشت خيس پريد .بعضي را با نوک پا زخمي کرد . روي هر کدام نشانه اي گذاشت .. خرد و خميرشان کرد .فرياد م را که شنيد ،پا به فرار گذاشت .
-آخ که زحمتم راهدر دادي .خير ببيني بچه .تو اين گرماي عرق ريز بايد دوباره خشت بسازم خبر مرگم اين چند قيقه هم سر به زمين نگذاشته بودم .
حالا ساعت 8 شب است ،هنوز بر نگشته است خبر گم شدنش تقريبا در همه ي بهمنياري پيچيده است ،روستا يعني همين .طفل 4 ساله اي که پاي فرار ندارد ،يعني کجا مي تواند رفته باشد ؟نکند ،در چاهي چاله اي افتاده باشد ؟نه ؛عمو غلامرضا به هر حفره اي سرک کشيده است .چه دل باشد دل مادر که تاب بياورد .ستو ن بدنش ،پاهايش خميده اند وهي عرق مي ريزد و غش مي کند .يک کلمه گفته باشد که شکايتت را به عمو غلامرضا مي کنم حالا بايد خودش را سرزنش کند .
نه از اينها نيست .او مي داند که عمو چقدر دوستش دارد .از صحرا که بر مي گردد ،دست و رو نشسته سراغش را مي گيرد .تا چند بار به هوا پرتابش نکند و بوسش نکند پي کاري نمي رود .بچه که شيطون باشد دلخواه تر است .شيون از يک ساعت ديگر سايه شب روي همه چيز پهن مي شود ،بلکه شده است .قير شب که سنگين شود پا در آن گير مي کند ،چشم ،چشم را نخواهد ديد .دريغ از طفل صغيرم .خدا به بي گناهي اش رحم کند .واي از شب بيابان .بيابان گرمسيري گناوه ؛عقرب و مارو رتيل .الان هم عين دل تابستان است .
ساعت 11 شب بود که وسط حياط ظاهر شد .اشک پشت پلکهايش منتظر يک اشاره است ،تا مثل آب سد در روز باران سر ريز کند .بغضي که از گلويش بر آمده بود ،لبهاي بسته اش را به جنبش وا مي داشت ،اما چيزي نمي گفت .يک دل اين بود که انگشت هايم را روي صورتش ببينم .يک دل اينکه در آغوش جايش دهم ،نزديک به پرده ي جگرم .بچه است و دوست بره ها و بزغاله ها .فطرت پاک ،کودکي را به شعر و قصه و طبيعت و حيوانات پيوند مي زند .پاي چينه ي نه چندا ن بلند ،آن قد سرک کشيده است و آن قدر از تماشاي بره ها و بز غاله ها حظ برده است که چشمانش خسته شده اند .حالا که بيدار شده است و مي گويد آمده ام در رختخوابم ،بخوابم. توقع دارد من هم خواب بوده باشم .چه مي داند که مادر چه کشيده است ؟بره ي عزيز من !
سردارحسين کارگر:
يادم نمي آيد که از او در کاري نه شنيده باشم ،چه سخت و چه آسان .آماده بود که به نحو احسن انجا م وظيفه کند وخستگي نمي شناخت ؛خواب نداشت واين حرفها حرفهايي نيست که حالا بعد از سالها به زبان بياورم .اينها گوشه جگرم بوده است .شما سبب خير شديد تا من دفتر خاطراتم را ورق بزنم .براي يک فرمانده در هيجان جنگ و در بحبوحه تک و پاتک چيزي بهتر از اين نيست که يک نيروي شجاع و نترس دم دست داشته باشد .نيرويي که پر از اميد و ايمان باشد و به آدم دلداري و جرات بدهد .براي همين گفتم اينها گوشه ي جگرم بوده است .
تعارف معمول نيست .اصلا ميدان جنگ جاي تعارف نيست .آدمي وقتي در مخمصه ي منرگ قرار مي گيرد ،همه چيز بريش رنگ ديگري دارد .يک حرف دلگرم کننده ،يک اميد ،يک ثواب در آن لحظه در ژرفاي جان فرو مي نشيند .
گفتم :جهان !تو به عنوان معاون گردان همين جا مي ماني .جبهه ،جبهه است. ديگر فرق نمي کند .امروز وظيفه شما اين است که در خط پدافندي فاو باشي .
پشت سرم را نگاه نکردم و سوار ماشين شدم و در را بستم .مي دانستم که الان اصرارش شروع مي شود .جهانشير کسي نبود که در خط پدافندي تاب بياورد .خلاصه وقتي بويي برده باشد که در جاي ديگر عمليات است .
اما او تازه داماد بود .خانواده اش را هم آورده بود سر بندر .دلم نمي خواست که در اين عمليات شرکت کند .
-پسر !لا اقل اين بنده خدا را ببر گناوه ،بعد اگر اتفاقي افتاد ،دختر مردم در اين شهر چه کند ؟
- نگران نباش حاجي !او وظيفه اي دارد من هم وظيفه اي دارم .
دندانهايم را روي هم فشردم و با خود عهد کردم که عمليات کربلاي 4 ،بدون جهانشير
بر دستاني انجام شود .همان خط پدافندي فاو بماند بهتر است .اينها چيزهايي بود که تا
بر گشتن دوباره ي من به سنگر ،يعني همان جا که جهانشير را رها کردم از ذهنم گذشت .
وارد سنگر شدم .دستهايش را دور زانو حلقه زده بود .به اصطلاح زانوي غم بغل گرفته بود .پکر ،ناراحت . بغضي غريب در گلويش خانه کرده بود .اشک اگر اشاره اي مي داد از سد پلکهايش سر ريز مي کرد .داغديده اين حالت را نداشت .يتيم شده اينگونه نبود .طول دو ساعت جلسه ي ما را به همان حالت نشسته بود .دلم سوخت .
- چي شده چرا اينقدر ناراحتي ؟
همين سوال که پاسخش هم برايم روشن بود ،کافي بود تا بغضش بشکفد ..کافي بود تا اصرار گريه آميز او را بر تصميم من چيره شود .در چشم هاي خيسش رازي پنهان سر افشا شدن داشت .تابناکي ديگري در نگاهش پيدا بود .دلم لرزيد .رعشه شفافي از ستون فقراتم عبور کرد .اما من نمي خواستم بپذيرم .مگر هنوز چند ماه از تولد حسين مي گذرد که او با حلاوت و حرارت خاصي از ديدن فرزندش برايم گفته بود ؟هنوز احساس دل انگيز پدر شدن ،چنان که بايد ،در جانش ته نشين نشده بود .ولي شوق شيرين شهادت ،پوست بر خاک مي شکافد تا چه رسد به جانهاي پاک .

غلامحسين دريانورد:
قبل از عمليات کربلاي 4 ،يعني ميقات خونين جهانشير ،اين مرد جهد و جهاد را ديدم ،از من سراغ مجيد شريعتي را گرفت .
- عجب !مثل اينکه خودت را خوب تحويل مي گيري ؟
لحن سخنم پيدا بود که شوخي مي کنم ،اما در دلم معناي ديگري تاب مي خورد .يادم افتاد که به موسي بهمنياري گفته بود :حالا مرا نبين که در فاو حبس کرده اند ،من در اين عمليات شرکت خواهم کرد و ديگر همه چيز تمام خواهد شد .!راستي چه مرگ آگاه است اين مرد .اين ها بهره ي يک اربعين سير و سلوک است .چيزي نيست که در حلواي نذري بريزند و خيرات کنند .با خودم فکر کردم که در اين جماعت از اين دست زياد پيدا مي شود .چيزهايي که به افسانه مي ماند .چيزهايي که کلاه از سر عقل بر مي دارد.به هر حال اين را به موسي گفته بود ،دوستان ديگر هم شنيده بودند ،در حالي که نيم خنده اش را زيباتر کرده بود .چهره اش با ريشي انبوه و مشکي که به جوان سالي اش نمي خورد چشم هاي نافذ و ابروهاي پر پشت .
- آخه ،بار اول که با مجيد به جبهه رفتيم ،هر دو شکار چي بوديم .دفعه ي بعد شديم فرمانده دسته .مرتبه ي بعد ما را به فرماندهي گروهان ارتقاء دادند .مطمئن باش با هم ...جهانشير و مجيد معاون دو گردان از ناو تيپ حضرت امير بودند .آخرين ماموريت .
دو هم صدا دو هم نفس ،دو مرغ عشق ،بي قفس .به آسمانها پرکشيدند.

قبل از عمليات کربلاي 4 برادر جهانشير بردستاني را ديدم. از من سراغ برادر مجيد شريعتي را گرفت به او گفتم :مجيد هم اکنون در خور عبد الله است و الان معاون فرمانده يک گردان است .جهانشير گفت :پس از قرار معلوم من هم بايد خودم را براي معاون فرماندهي گردان آماده کنم .
به شوخي گفتم :چرا مثل اينکه داري خيلي خودت را تحويل مي گيري .لبخند زدوگفت :از شوخي گذشته براي اولين بار که با مجيد به جبهه رفتيم هر دو دوشکا چي بوديم. مرتبه ديگر هر دو فرمانده دسته شديم و بار ديگر ما را به فرماندهي گروهان ارتقا ءدادند . يقين داشته باش که با هم نيز شهيد مي شويم ...
همين طور نيز شد شهيد جهانشير بر دستاني در عمليات کربلاي 4 معاون فرماندهي يک گردان و همچنين مجيد شريعتي نيز معاون فرمانده گرداني ديگر از ناو تيپ حضرت امير (ع) بودند که هر دو با هم به شهادت رسيدند .

خانم ملک محمدي همسر شهيد:
سال 1363 که تازه پيوند آشنايي با او را در زندگي بنا نهاده و قرار ازدواج گذاشته بوديم .جهانشير مقدمه صحبتهايش از کار خودش شروع کرد .او گفت که شغل من پاسداري از اسلام است. من يک پاسدار هستم و در خدمت سپاه مي باشم و از اين شغل دست بر نمي دارم تا زماني که جنازه ام را از نهاد مقدس سپاه بيرون بياورند .
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند
فرزند و عيال و خانمان را چه کند

در روز دهم تير ماه سا ل 1365 خداوند به ما فرزندي پسر را هديه کرد نا مش را حسين گذاشتيم ،بعد از مدتي که جهانشير براي مرخصي از جبهه به خانه مي آمد کنار گهواره حسين مي ايستاد و با نگاههاي مهربانش احساس پدري را به چهره پسرش نشان مي داد اما توجهي کامل و علاقه اي زياد نشان نمي داد .من از او سوال کردم که چرا با حسين بازي نمي کني و علاقه زيادي نشان نمي دهي ؟او در جواب گفت :مي ترسم که علاقه زياد باعث شود که ديگر به جبهه نروم و از اين کارم دست بکشم .

در سال 1365 تقريبا 20 روز قبل از شهادت وقتي که از سر بندر خواستيم بر گرديم به شهر خودمان (گناوه) بر سر سه راهي جراحي که رسيديم ماشين توقف کرد .جهانشير را با چند نفر از همرزمانش ديدم که از ناو تيپ امير المومنين آمدند پيش ما. وقتي که نگاهش کردم چهره اش آنقدر نوراني شده بود که من در دلم فکر کردم و با خودم مي گفتم که اين ديگر نگاه آخر است و به خانه بر نمي گردد .به او گفتم جهانشير برايم نامه بفرست و زود به مرخصي بيا .او در جواب به من گفت :من نه نامه مي نويسم و نه به مرخصي مي آيم .برادرش که همراهش بود به طرف او اشاره کرد و گفت برادرم را مي فرستم که از من خبر بياورد و اين خود سفر آخر و حرف آخر و روز وداع بود .

آثارباقي مانده از شهيد
سه راهي شهادت

 سا ل 1335 ه ش در يکي از محلات جنوبي بوشهر ،در خانواده اي متدين و مذهبي چشم به جهان گشود .وي پس از گذراندن دور ان تحصيل،موفق به اخذ ديپلم فني از دبيرستان حاج جاسم بوشهري شد . از آنجا که داراي با لاترين معدل دبيرستان در سطح شهر بود ،بدون کنکور در دانشگاه علم وصنعت تهران پذيرفته شد .به علت فعاليت هاي مستمر سياسي ،از ادامه تحصيل وي در دانشگاه ممانعت به عمل آمد تا اينکه در نهايت موفق شد در رشته الکترونيک دانشسراي عالي ايران مهر تهران تحصيلات عالي خود را به پايان رساند .
شهيد ماهيني ضمن تحصيل به انجام فعاليتهاي سياسي نيز مبادرت مي نمود که از آن جمله مي توان به فعاليتهاي چريکي و عمدتا کوهنوردي دسته جمعي و تشکيلاتي اشاره کرد .وي با فراغت از تحصيلات دانشگاهي ،خدمت سربازي را آغاز و پس از پايان خدمت درتهران مبارزات سياسي را ادامه داد .ايشان در آستانه ي انقلاب با شرکت در مبارزات ،پخش اعلاميه هاي امام و ايجاد ارتباط تنگا تنگ با روحانيت انقلابي ،وفاداريي خود را به امام و انقلاب نشان داد و تا پيروزي کامل انقلاب در صحنه باقي ماند .
پس از پيروزي انقلاب ،مدت زمان کوتاهي در کسوت مقدس معلمي در دبيرستان سعادت و هنرستان حاج جاسم بوشهري به تدريس پرداخت .اوبا آغاز جنگ تحميلي و هجوم وحشيانه استکبار ،به جبهه هاي نبرد شتافت و به علت رشادتها و شجاعت هايي که از خود نشان داد ،به رده هاي بالاي فرماندهي ارتقاءيافت و توسط شهيد چمران به فرماندهي گردان هاي مجرب عملياتي در ستاد جنگهاي نامنظم، انتخاب شد .
با شهادت دکتر چمران ،فرماندهي بخشي از ستا د جنگ هاي نامنظم منطقه جنوب را پذيرفت و در اين عرصه رشادتهاي وي به حدي بود که او را فاتح بستان ،سوسنگرد و مالک اشتر زمان لقب دادند .
شهيد عليرضا ماهيني قهرمان عرصه هاي شجاعت ،فتوت و اخلاق بود .کم صحبت مي کرد ،اهل تظاهر نبود و خستگي نمي شناخت .اهل تهجد بود و اگر از وي در مورد عملياتي سوال مي شد ،تمام حرکات و تاکتيک ها و تحرکات چريکي خود را به ديگر بچه ها نسبت مي داد .با اينکه فردي بسيار عاطفي بود اما در مواقع عمليات ،همچون شيري خشمناک نعره مي زد و از پا افتادن رفيقان همراه ،او را از رسيدن به هدف باز نمي داشت .
پيش از انقلاب به علت فعاليت هاي سياسي ،وي را از پايان رساندن دوره ي مهندسي الکترونيک محروم کردند اما بعد از پيروزي انقلاب ،هيات علمي دانشگاه علم و صنعت به پاس خدمات سياسي وي در عصر ستمشاهي ،از وي جهت ادامه تحصيل در دانشگاه دعوت به عمل آورد .البته اين مسئله نيز هرگز مانع از حضور وي در جبهه ها ي جنگ نشد .هنگامي که تنور جنگ داغ بود ،پست ها و مناصب زيادي به وي پيشنهاد شد ، اما چون مسئله جنگ را از مهمترين امور کشور مي دانست و حضور خود را در جبهه ها لازم و موثر تر مي ديد ،از تمامي عناوين و مناصب پيشنهادي کريمانه گذشت .
از خصوصيات بارز ايشان ،برخورداري از مطالعات فراگير در همه زمينه ها بود ،به همين علت نيز در هر موضوعي از وي سوال مي شد ،بلافاصله پاسخ مي داد .سر فصل همه ي مطالعاتش ،قرآن و نهج البلاغه بود و سابقه مطالعاتي ايشان باعث شده بود که وي حتي در جبهه هاي جنگ نيز از مطالعه در اين زمينه دست بر ندارد و براي همرزمانش کلاسهاي آموزشي برگزار نمايد .
شهيد ماهيني از هر نوع تحجر فکري و انجماد عقيدتي متنفر بود و همواره جنبه اعتدال را رعايت مي کرد .بسيار راستگو بود و با غيبت ميانه اي نداشت .از متهم کردن ديگران به شدت دوري مي جست حتي اگر وي را به ناحق متهم کرده باشند .
وي پيشبرد اهداف اسلامي خويش را بر سه اصل بنا نهاده بود :
- فرا خواندن دوستان به اتحاد و همدلي .
- جذب افراد دموکرات مآب و بي تفاوت وتلاش در جهت اصلاح آنها.
- طرد دشمنان واقعي ،بدون استفاده از چوب و چماق .
شهيد ماهيني از آنجا که اهل تفکر و مطالعه بود ،دشمن را به راحتي مي شناخت و مرزبندي عقيدتي و سياسي براي وي بسيار ساده بود .وي با درک اين نکته که چه عاملي باعث در هم شکسته شدن نهضت ملي – مذهبي عصر ما و در هم پيچيده شدن قيام بزرگ و مذهبي به دست استعمار و استکبار شده است .آفت بزرگ نهضت را از قديم تاکنون ،تفرقه مي دانست .هر گز ديده نشد که حقيقت را فداي احساسات کند .از بازي هاي سياسي گريزان بود و همواره تقواي علمي و عقيدتي را سر مشق عمل خود قرار مي داد.
جاذبه و روح بزرگ او اکثر بچه هاي بوشهر را به خود آورد و به جبهه ها کشاند .
عبادتهاي عليرضا و شب زنده داري هايش به ياد ماندني است .براي خدا از خود مي گذشت و با اتکا به همين سلاح همواره شجاع و نترس بود .در شبيخون ها ،پيشا پيش نفرات در حرکت بود و اولين نفري بود که به خط عراق مي زد .حين عمليات هر گز نشد که سر گردان و مضطرب شود ،انگار به حقيقت اين کلام خدا خوب پي برده بود :«ان الله يحب الذين يقاتلون في سبيل الله صفا کانهم بنيان مرصوص »وي در تنگه چزابه با تمام نفرات در برابر سيل بنيان بر افکن گارد ملي عراق ،مردانه و تا پاي جان ايستاد و همانند مولايش امام حسين (ع) شهد شهادت را نوشيد .
منبع: سرداران سرافراز،نوشته ي ،رضاطاهري،نشرشروع-1384