کجاييد اي سبکبالان عاشق پرنده تر زمرغان هوايي

با شروع جنگ تحميلي عراق عليه ايران به جبهه رفت و در جبهه با ابراز لياقت ونشان دادن شجاعت خارق العاده به فرماندهي گردان ادوات(ضدزره) لشگر 19فجر سپاه پاسداران انقلاب اسلامي رسيد.از روزي که وارد جنگ شد ،در جبهه ماند تا در تاريخ 4/12/1363 که به شهادت رسيدند.
از بارز ترين خصوصيات اخلاقي شهيد حسن خلق و گذشت و ايثار و صداقت در گفتار بود .
منبع:پرونده شهيد در بنياد شهيد وامور ايثارگران بوشهر ومصاحبه با همرزمان شهيد

وصيت نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
به نام خدا و سلام بر رهبر کبير و ملت شهيد پرور ايران و سلام بر پدر ومادرم
انگيزه اي که باعث شد تا من به جبهه حق عليه باطل بروم اين است که دين مبين اسلام و کشور اسلامي مورد تجاوز مزدوران بعثي قرار گرفته است و من وظيفه خود مي دانم که تا آخرين قطره خون خود ، در راه اسلام و کشور جمهوري اسلامي ايران دفاع کنم.
مزدوران ديگري همچون صدام به فکر حمله به کشور اسلامي ايران را در سر دارندو من از ملت شهيد پرور ايران مي خواهم که اين امام بزرگوار که واقعاً نايب بر حق امام زمان (ع) است تنها نگذارند.
اين جيره خواران منافق را يکي بعد از ديگري نابود کنيد تا مزاحمتي براي اين انقلاب پيش نياورند .البته انقلاب اسلامي ايران انقلابي نيست که بخواهد به دست اين منافقين از بين برود.
غير ممکن است، تا موقعي که مسلمانان متعهد ، همچون ملت مبارز ايران در صحنه هست هيچکس نمي تواند ضربه اي به اين انقلاب اسلامي وارد کند . به گفته امام، آمريکا هيچ غلطي نمي تواند بکند و در آخر من از پدر و مادر وبستگانم مي خواهم آن وقت که شهيد شدم هيچ ناراحتي نکنيد بجز شکر خدا، چون من امانتي بودم نزد شما و شما هم من را در راه خدا داده ايد پس مثل مادران منافقين به امانتتان خيانت نکرده ايد. بلکه درست امانت را به صاحبش برگردانده ايد.
به شما ملت شهيد پرور اين را بگويم که پيامهاي امام را گوش دهيد و اهداف امام را دنبال کنيد که همانا راه انبيا مي باشد و تا مي توانيد فرزندانتان را براي رفتن به جبهه تشويق کنيد.
با خداحافظي از پدرم و مادرم ،به اميد پيروزي رزمندگان اسلام بر کفاران بعثي.
به اميدي که در سراسر جهان جمهوري اسلامي تشکيل شود

خاطرات
رسول نصيري زاده:
اين شهيد عزيز مسئول ادوات(واحد ضد زره) بودند ، که ايشان هم يکي از افراد مظلوم بودند که اسم و رسمي به آن صورت جايي نداشتند. يکي از آدمهاي فعال بودند . ايشان شهرستاني بودند و بچه اطراف برازجان بودند. از لحاظ فرهنگي هم که ديگر معلوم است .برعکس بچه هايي که جنوب هستند، مخصوصاَ کنار دريا ، به دليل عدم دسترسي به امکانات وآموزش نسبت به جاهاي ديگر کمبودهايي دارند. ولي شهيد کرامت تقريبا مي توانم بگويم که برعکس بود، نسبت به اين چيز هايي که در جنوب هست .يک حالت نظامي وار داشت با آن سني که بچه هايي که در آن زمان بودند ، نهايتا22-23 سال بيشتر سن نداشتند . ايشان هم سربازي نکرده بودند. تجارب زيادي نداشت که بگويم پخته بود ، ولي فردي بود که هر وقت من ايشان را مي ديدم ، پوتين مرتب نظامي گري ، شلوار گتر کرده و مرتب ، لباس نظامي ، قطب نما بسته بود به فانوسقه اش و شيک و مرتب بودند در حالي که آن زمان در جبهه خيلي ها اين چيز ها را رعايت نمي کردند . اين اواخر بود که طرح آمده بود بچه ها پوتين مرتب و شلوار را گتر کنند و شاخص باشند و ايشان يکي از کساني بود که هر وقت او را مي ديدم در يک حالت تميز و مرتب بود . در کار هم قاطع بود، يعني هر کس کاري را به ادوات محول مي کرد ، مديريت بالايي داشت . آن زمان بچه ها مديريت نخوانده بودندو نمي دانستند و سليقه اي کار مي کردند ولي ايشان يک مديريت خاص داشت . مثلا در ادوات من مدتي خدمتش بودم ، يک مدت پرسنلي لشکر و جانشين ستاد بودم و با او برخورد داشتم . مي آمد و سر کشي مي کرد به واحد ها . يک واحد که مي توانم بگويم مرتب و منظم بود همين ادوات ايشان بود ، که گسترده هم بود و نيروهاي زيادي هم داشت .مثلا آتشبارهايش و چيز هايي که نياز کارشان بود همه اش سرو سامان داده شده بود . تميز و مرتب بود. سرکشي کردن به نيروها ، چه بسيجي و چه رسمي داشت . نديدم که کسي از ايشان ناراضي باشد . بچه اطراف برازجان بودند ولي از لحاظ معنوي ، قدرت فرماندهي ، روحيه شهادت طلبي الگو بود براي بچه ها .يک چيز شاخص بود و در لشکر هم زبان زد همه بود . اسم کرامت که مي آمد بچه ها او را مي شناختند و خاطراتي نيز از ايشان دارند واز لحاظ روحيه و معنويت خيلي بالا بود .

غلامرضا درويشي:
در آن زمان (1363) وضعيت کشور هاي منطقه و وضعيت کشور خودمان و بعضي مواقع وضعيت کشور هاي جهان را تحليل مي کرد. صحبت مي کرد. مسايل سياسي را براي ما شرح مي داد و از يک بينش سياسي بالايي بر خوردار بود .
اين شهيد بزرگوار از نادر فرماندهان و مسئول واحد هاي لشکر بود که از نظر مديريت، اخلاق، رفتار، عشق به ولايت به نظر من چيزي کم نداشت .
در مأموريتها کارها را به طور صحيح تقسيم مي کرد. يعني هيچ کس در کار ديگري دخالت نمي کرد و کارها با هم تداخل نداشت . اين را بگويم که با مديريت ايشان ما هميشه 2روز يا 3روز قبل از عمليات کاملا آماده بوديم . حتي بعضي از يگانهاي ديگر تا شب عمليات دنبال کار هاي عقب افتاده بودند . اما شهيد کرامت راحت در سنگرش ايستاده بود.
در عمليات سومار ، ما کارهايمان را انجام داده بوديم و يک تعدادي به اتفاق شهيد کرامت رفتيم به توپخانه لشکر .
سردار مشفق به ايشان گفتند که شما چکار مي کنيد؟!! من مثل شما را نديده ام!!
همه در گير کار هستند ، اينجا برو ، آنجا برو ، با اين فشار کار تو راحت دستت را در جيبت کرده اي و راه مي روي!!!
غافل از اينکه او قبلا همه ي کارهايش را انجام داده وآماده عمليات است.

احمد آقايي:
ما همه مديون شهدا هستيم و شهدا چشم و چراغ اين ملت مي باشند.ما همه بايد در همه امورات خودمان دنباله روي شهداي عزيز باشيم، در رابطه با شهدا سخن گفتن مشکل است بويژه اين شهيد بزرگوار شهيد سردار غلامرضا کرامت.
بايد عرض کنم که تمام حرکات ايشان ، کردار ايشان ويژگي خاصي داشت ، اين برادر بزرگوار با ديگر برادران فرق مي کرد و هميشه سر به زير بود. ايشان خودشان را در در گاه خداوند کوچک مي شمردند و سر به زيري ايشان همين را مي گفت. مفهوم سر به زيري ايشان اين بود که در مقابل خداوند تبارک و تعالي هيچ چيز ندارد و خود را کوچک نفس و کوچک مي شمرد. اگر با ايشان برخورد مي کردي مثل اين بود که با همه کس بر خورد کرده اي . با هر درجه و مقامي يک برخورد داشت. چه بسيجي که تازه به جبهه مي رسيد و چه فرمانده لشکر و بالاتر که مي رسيد يک برخورد داشت . با بچه هاي مؤمن با لطافت صحبت مي کرد که انگار برادري هستند که سالهاي سال کنار هم بوده اند. هيچ کس براي ايشان فرقي نمي کرد که از چه گردان و چه يگاني است . حتي اگر کسي ايشان را نمي شناخت شيفته ايشان مي شد. به خدا قسم بنده تاکنون معنويتي مثل معنويت ايشان نديده ام . در هنگام زيارت عاشورا از اول زيارت گريه مي کرد تا آخر. از اول تا آخر نماز گريه مي کرد. در رفتار با همرزمانش شيوه ائمه را داشت .دقيقا او شيفته اهل بيت و اهل ولايت و قرآن بود . هميشه به ما توصيه مي کرد که نماز و دعا بخوانيد ، زيارت عاشورا فراموش نشود . من به خاطر ندارم که ايشان يک شب بدون خواندن نماز شب بخوابد . هميشه وضو داشت. وقتي از او مي پرسيدم که چه کار مي کنيد دائما وضو مي گيريد ، مي گفت: من همين را دارم و جز اين چيزي ندارم . مي گفت: شما هم دائم الوضو باشيد اکثر مواقع با نيرو ها بود يا آنها را توجيح مي نمود يا در حال انجام مأموريت بود، بلافاصله که بر مي گشت، اجازه نمي داد که شبها بچه ها بخوابند و مي گفت خواب هميشه هست و نماز شب بخوانيد.
موقعي که نماز شب مي ايستاد ، اين قدر طول مي کشيد که مي گفتيم نماز جعفر طيار است. از نيمه شب تا اذان صبح درحال گريه و زاري بود . اينقدر با خلوص نيت بود که عجيب بود . بنده افتخار اين را دارم که فرداي قيامت شهيد کرامت شفاعت کننده ما باشد . در دنيا به هم قول داديم که هر کس شهيد شد شفاعت ديگري را بکند .
يادم است که در روزهاي اول که به شهيد کرامت معرفي شدم، ايشان مسئوليتي در تيپ فاطمه الزهرا (س) در پاسگاه زيد داشت . ايشان ما را خواستند و من مشخصاتم را گفتم . از من پرسيدند که مي تواني مسئوليت بگيري؟ گفتم: اگر در توانم باشد بله و اگر نباشد خير و بعد خصوصيات يک مسئول را به من گفتند. چون من از خدا ياري خواستم تا مسئوليتمان را انجام دهيم. قبول کرد و گفت چون از خدا ياري خواستي همه چيز براي من تمام است و من را به نيروها معرفي کرد . من به عنوان فرمانده گردان 106 مشغول به خدمت شدم . ديگر اکثر مواقع با هم بوديم چه در جلسات و چه در منطقه . ايشان ورد زبانش اين بود که چه خوش است انسان شهيد شود. يادم است که تا سوره الواقعه را نمي خواند ، نمي خوابيد.
با توجه به مدرک تحصيلي پاييني که داشت اما زماني که در ميان رزمندگان شروع به صحبت مي کرد مثل يک فرمانده لشکر بود ، در حد نظامي هم بايد بگويم در حد فرمانده لشکر بود، موقع توجيه نيروها آنچنان صحبت مي کرد که ما همه تعجب مي کرديم. به ما مي گفت : بچه ها خودتان را از محلي که در آن هستيد بکنيد چه اشکال دارد که شلمچه و خرمشهر و آبادان را هم ببينيد تا در مورد کل منطقه توجيه شويد تا يک فرمانده موفق باشيد . من اينطور هستم و دوست دارم زير مجموعه ام نيز اينطور باشند. در رابطه با ولايت ميتوانم به جرأت بگويم آنگونه که به امام اهميّت مي داد به پدرش نمي داد. روي صحبتهاي ايشان تأکيد مي کرد.
به افرادي که براي تسويه يا مرخصي مي آمدند، مي گفت مگر شما پيرو امام نيستيد ،امام فرمود جنگ را سرلوحه قرار دهيد ، ايشان مي گفتند : کسي که به ولايت اهميت ندهد کافر است . از خصوصيات رزمي ايشان اين بود که علاقه زيادي به رزم داشت و زبانزد همه بود. مي گفت سلسله مراتب در سپاه بايد رعايت شود. اگر زير دست به بالادست خود احترام گذاشت ، اين را بداند که در مأموريتش موفق مي شود. گويي شهادت طلبي ايشان در حد بنده نيست که بيان کنم بلکه در حد فرمانده لشکر است .
ايشان از چيزي غير از خدا نمي ترسيد. هر کجا که سخت تر بود مي رفت . يادم هست که روزي در آبادان يک دکل ديده باني بر پا بود ايشان گفتند به خدا قسم اگر فرمانده لشکر دستور بدهد به بالاي آن مي روم! حتي اگر زير باران گلوله باشد اين نمونه اي از اطاعت ايشان بود . از آنجاييکه ايشان مورد علاقه تمام زير مجموعه هايشان بودند دوري ايشان را هم نمي توانستند تحمل کنند. يک شب به ما گفته بودند که فردا به منطقه مي رويم. صبح زود بود که ما را بيدار کرد و گفت آماده شويد . با جيپ به طرف منطقه حرکت کرديم و در ميان راه برادر استوار که آن موقع فرمانده عمليات بودند آمدند و گفتند برويد لشکر . ما هم رفتيم آنجا ديديم که همه اعضاي شوراي فرماندهي جمع هستند و جلسه با حضور حاج نبي رودکي تشکيل شد. شهيد کرامت به من گفت : احتمال دارد گلوله اي از طرف عراقي ها اينجا بخورد و ما هر دو نفر شهيد شويم ، بهتر است که يکي از ما کشته شود ، گفتم پس تو مي خواهي ما را تنها بگذاري ، اگر قرار است کشته شويم ، با هم باشيم بهتر است . گفت : فرمانده لشکر امر فرمود که من بمانم و شما برويد و به من مأموريت داد که به منطقه حيدري و کوههاي عقبه بروم. سوار جيپ شدم و حرکت کردم. کارها را انجام دادم و برگشتم .در حين برگشتن که مي خواستم شهيد کرامت را بياورم در حدود 100 متر مانده به سنگر ايشان آقاي استوار مرا صدا زد و گفت : بايست و من هم ايستادم . بعد از احوال پرسي با من روي شانه ام دست گذاشت و گفت برو مواظب گردان و ادوات باش . کرامت شهيد شده ، بعد از شنيدن آن منقلب شدم . اين خبر ، خبر سختي بود براي من و براي نيرو ها سختر . با توجه به آنکه شهداي زيادي ديده بودم ، دست و پايم را گم کرده بودم ، مانده بودم اين خبر را چطوري به بچه ها بگويم که روحيه آنها متزلزل نشود . اولين فکري که به ذهنم رسيد اين بود که پيش آقاي دانشمندي ، جانشين ايشان بروم ، وقتي به ايشان گفتم متأثر شد و در همين موقع پيک فرماندهي آمد و گفت که در فرماندهي منطقه سومار جلسه است و ما هم رفتيم . در همان موقع فرمانده لشکر مجروح شده بود و در جلسه براي بالا بردن روحيه نيروها تدابيري انجام شد. در حال برگشتن به معراج شهدا رفتيم و به برادر صفري و درويشي بر خورد کردم. پرسيدند: اينجا چه کار مي کنيد ، گفتم :آمديم تا کرامت را ببينيم . پرسيدند مگر کرامت اينجاست گفتيم : بله داخل کانتينر است ، گفتند داخل کانتينر چه کار مي کند ، بچه ها شروع کردند به گريه و زاري که کرامت شهيد شده است ، خلاصه ما صبر و تحمل کرديم تا مأموريتمان تمام شود . چون شهيد اين را از ما خواسته تا راهش را ادامه و گفتارش را عمل کنيم.
زماني که درب کانتينر باز شد ، شهيد به حالت کاملا آرام خوابيده بود و ما برگشتيم و مأموريتمان را انجام داديم تا راه شهيد ادامه پيدا کند.

از نظر شخصيت آنقدر بلند پرواز بودند که چند دقيقه قبل از شهادت به تمام همرزمانش که تعداد ده نفر در سنگر بودند، گفتند که شماها به داخل سنگر برويد ، من خودم جلو گلوله ها را مي گيرم.
از شهيد تنها يک فرزند به يادگار مانده است که آن هم بعد از شهادت ايشان متولد گرديد و ما هم تا مي توانيم از او با جان و دل نگهداري مي کنيم .
شهيد در کليه فعاليتهاي عبادي ، معنوي که من جمله نماز شب و تلاوت قرآن ، دعا و نيايش ، روزه و مراسم شرکت فعال داشته است .
شهيد در کليه فعاليتهاي مهم سياسي وعبادي اجتماعي شرکت مستمر داشته و در تشکيل مؤسسات خيريه کوشا بود.
شهيد در فعاليتهاي مهمي همچون طراحي و خطاطي فعال بودو در تشکيل کلاسهاي عقيدتي و احکام و آموزش قرآن اهتمام مي ورزيده است. 

خاطرات
برادر شهيد:
شهيددهباشي، به شهادت همة اقارب، دوستان و آشنايان، فردي بسيار آرام و كم‌حرف بود. از پرحرفي و گزافه‌گويي تنفّر شديد داشت. دوست نداشت به هر حربه‌اي متوسّل شود تا بين مردم نفوذ و شهرتي حاصل نمايد بلكه ترجيح مي‌داد حتّي‌الأمكان در معرض توجّه نباشد. با حالت خضوع و افتادگي خاصّي در كوچه و خيابان راه مي‌رفت و شماي كلّي راه‌رفتنش، به‌سان راه‌رفتنِ «عِبادُالرَّحمن» بود؛ همچنانكه قرآن كريم مي‌فرمايد: «وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذينَ يَمْشونَ عَلَي الأَرْضِ هَوْناً وَ إِذَا خاطَبَهُمُ الْجاهِلونَ قَالُوا سَلاَماً » يعني: بندگان خدا كساني هستند كه به حالت خشوع و تواضع به روي زمين، راه مي‌روند و هنگاميكه نادانان، آنها را مورد خطاب قرار مي‌دهند، به آرامي با آنان سخن مي‌گويند.
اين بُعد از اخلاق شهيد، بر كساني‌كه او را مي‌شناختند، پوشيده نبود و لذا علـيرغم اينكه آنان شهيد را به عنوان فردي آرام و بي‌سروصدا و كم‌حرف مي‌دانستند، امّا اين آرامش و كم‌حرفي را نه‌تنها دليل ضعفِ شخصيّتي وي به حساب نمي‌آوردند، بلكه آن را نشانة پختگي شخصيّت، فهميدگي و متانت بالاي او مي‌دانستند؛ از اين‌رو شهيد، عليرغم آرام بودن، از احترام بالايي برخوردار بود و همگي، به ديدة بزرگي و احـترام به او مي‌نگريستند. برادر محترم پاسدار آقاي احمد تقي‌زاده، دوست و همرزم صميمي شهيد دهباشي دربارة مراتب والاي اخلاقي اين شهيد والامقام مي‌گويد: «شهيد دهباشي هميشه تبسّم بر لب داشت و به بزرگ و كوچك سلام مي‌كرد. با همه خوش‌رفتار بود هر كس او را مي‌ديد، شيفته‌اش مي‌شد. هميشه در تمرينات و لباس پوشيدن، مرتّب بود و به موقع آماده مي شد.»
تقيد شديد به شعائر ديني
شهيد، از كودكي با شعائر نوراني دين، اُنس گرفته بود و در اين زمينه، غالباً مديون مادرش بود؛ چرا كه شهيد در كودكي پدرش را از دست داده و پس از آن مسؤوليت سنگين ادارة زندگي بر دوش مادرش افتاده بود. شهيددهباشي پيش از رسيدن به سن تكليف، نمازخواندن و روزه‌گرفتن را آغاز كرد و در تمام مدّت عمر كوتاه امّا پربار خود، لحظه‌اي به اين دو فريضة بزرگ دين، بي‌اعتنايي نكرد. برادر شهيد مي‌گويد: «زمانيكه برادرم تازه به استخدام سپاه درآمده بود، گهگاهي با همكاران برادرم ديدار مي‌كردم و احوال برادرم را از آنان مي‌پرسيدم. آنان ضمن ارائة شرح حال او، در توصيف برخي از خلقيّاتش مي‌گفتند: حقيقتاً، برادرت تقيّد شديدي به نماز دارد. او عـلاوه بر نمازهاي يوميه، اهل تهجّد و اقامة نماز شب نيز هست و هرشب، در وقت معيّني بر مي‌خيزد و نماز شب مي‌خواند. آنها به شوخي ادامه مي‌دادند: مختار از بس نماز شب مي‌خواند، نمي‌گذارد كه ما بخوابيم!»
شهيد دهباشي، پس از رسيدن به سن تكليف، نسبت به مراعات حـلال و حـرام خدا بسيار مقيّد بود و به عنوان مثال، از نظرانداختن به نامحرم شديداً اجتناب مي‌كرد. برادرش دراين‌باره چنين مي‌گويد: «گهگاهي كه زن يا دخـتري به منزل ما مي‌آمد، با اينكه پوشش اسلامي‌شان كامل بود، برادرم مختار، به حساب اينكه به‌هرحال او نامحرم است، در خانه‌اي كه آن زن يا دختر نشسته بود، اصلاً نمي‌رفت تا موقعيكه كه او خداحافظي مي‌كرد و از منزل خارج مي‌شد. برادرم به معناي حقيقي كلمه، انساني سربه‌زير و عفيف و باحـيا بود.»
شهيد با فهميدگي و معرفت بالايي كه داشت، به قدر و ارج و ارزش والاي والدين، واقف بود. او پدرش را در كودكي از دست داده و يتيم بود اما مادرش را كه زن سالخورده و مؤمنه‌اي بود، بسيار نيكو احترام مي‌كرد. به گفتة برادرش، او هروقت از سوي مادرش مأمور به انجام كاري مي‌شد، با كمال ميل مي‌پذيرفت، سپس همچون عبدي خاضع، دست مادرش را با احترام بسيار مي‌بوسيد و بعد از آن، خواستة او را برآورده مي‌كرد. او بي‌ترديد، در اين زمينه در بين همة فرزندان پدرش شاخص بود و مادرش هم به اين موضوع وقوف و آگاهي داشت. لذا علاقة منحصربفردي به او داشت به طوريكه پس از مفقودشدنش، در هر صبح و شام، سراغ او را مي‌گرفت و همواره گريه مي‌كرد. هنگاميكه موضوع شهادت فرزندش رسماً اعلام شد، به مسؤولان بنياد شهيد اعلام كرد كه بعد از شهادت فرزندش، ديگر هيچ‌چيزي را نمي‌خواهد و به‌همين خاطر، با خواستة خودش از تمام حقوق و مزاياي قانوني كه به خانوادة شهدا تعلق مي‌گيرد، چشم پوشيد.
شهيد، عمر خود را به تمام و كمال، وقف نبرد با دشمنان اسلام و اقتدار هرچه بيشتر نظام اسلامي كرد. او در طول عمر كوتاه خود، پنج بار به جبهه رفت و تمام انديشه‌اش ستيز با دشمنان اسلام و انقلاب اسلامي بود. برادرش دراين‌باره مي‌گويد: «مختار از زماني كه به سن تكليف رسيد تا زمان شهادتش همواره در جبهه بود. اصولاً تا زخمي نمي‌شد، برنمي‌گشت و هروقت هم كه زخمي مي‌شد با حصول حداقل بهبودي، مجدداً راهي جبهه مي‌شد و در صف رزمندگان اسلام قرار مي‌گرفت. پس از آنكه به سن ازدواج رسيد، حضور مداوم در جبهه، مانع از توجّه او به ازدواج مي‌شد و حاضر نبود به خاطر انجام ازدواج، از حضور در ميدانهاي دفاع و شهادت، دست بكشد. ايشان يكي‌دوماه مانده به شهادتش، با حقوق اندكِ پاسداري‌اش، مبادرت به خريد يك تخته قالي و يك عدد پنكة رومـيزي كرد تا بتواند درآينده ازدواج كند كه اين امر، هرگز محقق نشد و او به جوار رحمت و قرب الهي شتافت.»
شهيد، چه در جبهه و چه در پشت جبهه، همواره در خدمت فعاليتهاي بسيج بود. او كراراً جبهه مي‌رفت و بيشتر اوقات در جبهه‌ها حاضر بود و هرگاه هم كه از جبهه بر مي‌گشت، به جاي استراحت، به نحوي خستگي‌ناپذير در برنامه‌هاي مختلف بسيج به فعاليت مي‌پرداخت. برادر بسيجي مصيّب غريبي فرماندة سابق پايگاه مقاومت شهيد بهشتي كه درحال حاضر، فرماندهي پايگاه مقاومت بقيه‌الله(ع) را به‌عهده دارد، دراين‌باره مي‌گويد: «شهيد دهباشي از اعضاي فعّال و پركار پايگاه بود و در همة برنامه‌هاي بسيج، حضور فعّال و چشمگيري داشت. هنگامي كه از جبهه برمي‌گشت، به‌جاي استراحت كردن، به پايگاه مراجعه مي‌كرد و جهت شركت در برنامه‌ها اعلام آمادگي مي‌نمود. يادم مي‌آيد من و ايشان، همراه با هم و با كمكِ هم، كپسولهاي گاز را با ماشين مي‌برديم دمِ درب منازل رزمندگاني كه در جبهه‌ها حاضر بودند؛ و آن را تحويل خانواده‌هايشان مي‌داديم؛ شهيد دهباشي در اين‌راه كمك شاياني به ما مي‌كرد.»
آري، شهيد دهباشي از تبار سماواتيان بود و تمام فراز و فرود زندگيش در مسير آسماني شدن سپري شد و دراين راه، اسماعيل‌وار تا مسلخ عشق پيش رفت و سر و تن را داد و سعادت ابدي را خريد و در جوار انبياء و اوصياء و صُلحا و شهدا و صدّيقين، مأوا گرفت. روحش شاد و راهش پاينده باد.
«برادرم معمولاً غالبِ اوقات، در جبهه‌ها حضور داشت و خيلي‌كم به خانه برمي‌گشت. اما در عين حال مدّت اقامت او در جبهه، به ندرت از سه‌ماه فراتر مي‌رفت. يك‌بار مدت شش‌ماه گذشت و برادرم برنگشت. خيلي انتظار كشيديم كه يا برگردد يا خـبر و اطّلاع دقيق و موثّقي از او به دستمان برسد. كم‌كم به طور جدّي، نگران حالش شديم به ويژه مادرم كه او را زياد دوست مي‌داشت و از اين‌رو تحمّل دوري او و بخصوص تحمّل بي‌خـبري از او، برايش بسيار مشكل و آزاردهنده بود. من تصميم گرفتم به تهران بروم و در آنجا از او سراغ بگيرم. لذا به تهران رفتم و با مراجعه به سپاه مركزي، از سرنوشت برادرم پرس‌وجو كردم؛ امّا اطّلاع خاصّي دستگـيرم نشد. وقتي از تهران برگشتم، مختار نيز از جبهه برگشت. ما كه تا آن زمان، به شدّت نگران او بوديم و نمي‌دانستيم كجاست، با مشاهدة او بسيار خوشحال شديم. وقتي علّت را از خودش پرسيديم، او گفت كه در تمام اين مدتِ شش‌ماه، در عمق 250 كيلومتري خاك عـراق بوده و به انجام عمليات جاسوسي و جمع‌آوري اطلاعات از دشمن مي‌پرداخته و چون اين موضوع، سرّي بوده است، نمي‌بايست كه هيچ‌كس حتّي خانواده نيز از آن اطّلاع حاصل مي‌نمود. شنيدن اين موضوع براي ما بسيار جالب بود و دريافتـيم كه برادرم در سپاه از موقعيّتِ جاافتاده و خوبي برخوردار است به طوريكه فرماندهان وي، حاضر شده‌اند مأموريتي به اين حسّاسيّت و دشواري را به او بسپارند.»
 

خاطرات
غلامحسين دريا نورد:
آن روز که به سمت اهواز حرکت کرديم تا پاسي از شب روح عرفاني بر همه بچه ها حاکم و مشغول دعاي توسل بوديم .همراه بانيروهاو بدون بروز خستگي و حتي صرف صبحانه يا لقمه اي نان ،با روحي پاک حرکت کرديم .من در اتوبوس اول با شهيد جمهيري در يک رديف صندلي نشسته بوديم .شهيد جمهيري خيلي متفکر بود و بيشتر به سويي خيره مي شد .او بيشتر سوالات بچه هارا مختصر جواب مي داد .براي من صحنه غريبي بود ،حالات عجيبي بين من و او حاکم شده بود که نا گاه بدون مقدمه اما پر هيجان و اميد بخش شهيد جمهيري به من گفت که در اين عمليات شهيد خواهم شد و جسدم در معرکه عمليات تا مدتها بر زمين خواهد ماند .من هم به شوخي گفتم :انشا الله خودم جنازه ات را به تعاون لشکر تحويل خواهم داد .بارقه اميد سراسر وجود جمهيري را فرا گرفته بود ،در اين مورد ايشان تاکيد داشت چيزي به کسي نگويم .در ادامه همين موضوع ،مجددا شهيد در همين مورد ادامه داد و گفت اين سر نوشت عموم بچه هاي حاضر خواهد بود .ديشب خواب ديدم صحنه اي مشابه به صحنه کربلا از همه طرف به ما هجوم خواهد آورد .
در مرحله سوم عمليات که تصرف دژخرمشهر به سمت بصره انجام گرفت ،ما همچنان منتظر بوديم که ناگهان پيکي ازسوي شهيد خرازي مراجعه و اعلام داشت هر چه زود تر آماده شرکت در عمليات شويد .مارا با تعدادي خود رو نظامي رو باز به دژ مرزي انتقال دادند ،بلا فاصله توسط شهيد خرازي در همان خط مقدم در تاريکي شب نسبت به عملياتي که مي بايست انجام دهيم توجيه شديم .
اهميت موضوع بسيار با لا و حياتي بود .دقيقا آن چه مي خواستيم به وقوع پيوست .عمل گردان ما تاثيرش در کل عمليات بيت المقدس مشهود بود و در صورت عدم موفقيت ما تصرف خرمشهر شايد غير ممکن مي ساخت .گروهان يک ،سپس گروهان دوم و سوم به حرکت در آمدند .اولين کسي که از دژ مرزي گذشت شهيد مجيد بشکوه بود .ساعت 12 شب بود که به داخل خاک عراق نفوذ کرديم و يک کيلو متر مسيررا بدون هيچگونه مقاومتي پشت سر گذاشتيم . براي همه ما مورد مورد تعجب بود که چرا از عراقي ها خبري نيست و مقاومتي در برابر پيشروي ما صورت نمي گيرد .توسط بي سيم مراتب فوق را به شهيد خرازي اطلاع داديم .ايشان اعلام داشتند که همين طور به مسير خود به سمت بصره و جلو تا بر خورد با عراقي ها ادامه دهيد ،ما نيز همين کار را کرديم .
در طول مسير که آن موقع بيش از 10 کيلو متر به خاک عراق نفوذ کرده بوديم ،فقط با يک نفر بر بر خورد کرديم که آن هم تاب مقاومت در خود نديد و فرار را بر قرار انتخاب و به سمت بصره حرکت نمود .پيشروي ما آنقدر صورت گرفته بود که باغات نخل و شبکه سيم برق شهر بصره را در نزديکي خودمي ديديم .به شهيد جمهيري گفتم که ادامه مسير صلاح نيست و امکان محاصره گردان متصور است .به عقب بر گشته و به صورت دشت بان به سمت خرمشهر که هنوز دست عراق بود حرکت کرديم .هوا کاملا روشن شده بود که متوجه شديم در محاصره کامل يک تيپ زرهي و پياده عراق هستيم و از همه طرف به سمت ما توسط سلاح سبک و سنگين تير اندازي مي شود .صحنه عجيبي بود .تنها راهي که برايمان وجود داشت مقاومت و در گيري تا شهادت بود ،از طرفي هم چون از دسترس نيروهاي خودي دور بوديم هيچ گونه کمکي يا پشتيباني از ما حمايت نمي کرد ،خودمان بوديم و خدا .
بچه ها به عزمي غير قابل تصور از چهار جناح مي جنگيدند ،شليک تانکها بدون هيچ گونه موانع طبيعي و مصنوعي به داخل نيرو ها وارد مي شد .رشادت و جانبازي بچه ها ستودني بود .فشار عراقي ها که تا آن زمان متوجه شده بودند ما از هيچ گونه پشتيباني رزمي توپخانه اي حمايت نمي شويم و از طرفي نيرو هاي آنها در خرمشهر به محاصره افتاده اند ،هر لحظه بيشتر مي شد .صحنه آن روز دشت نينوا را در ذهن تداعي مي کرد .دود انفجار ،خون و شهادت در هم آميخته ،اما از فداکاري و ايثار و از جان گذشتن بچه ها هيچ چيز کم نمي شد و بر عکس ،مقاومت و در هم شکستن محاصره همه را مصمم کرده بود .
به لحاظ بعد مسافت بچه هايي که شهيد مي شدند فقط قادر بوديم پلاک تعاون را از گردن آنها جدا کنيم و با آنها براي هميشه خدا حافظي کنيم .تنها کساني که زخمي بودند توسط بچه ها کمک مي شدند .خستگي و تشنگي و شهادت تعدادي از بچه ها ،مقاومت را از پشت سر به حد اقل رسانده بود .متوجه در گيري جلو بوديم که از داخل سنگر عراقي ها از پشت سر مورد اصابت قرار گرفتيم .دقيقا به خاطر دارم در پشت يک تانک عراقي که در حال تير اندازي بود ، تعدادي نيروي پياده عراقي به سمت ما مي آمدند .توسط کلاش و نارنجک تير اندازي مي کرديم .همان تانک توسط مجيد بشکوه بوسيله نارنجک از بالاي آن منهدم گرديد .هنوز نيروهاي عراقي در حال تير اندازي بودند که نارنجک وارد کابين آنها شد و تانک منهدم گرديد .انهدام سه فروند تانک ديگر عراقي ها باعث شد که رخنه در محاصره بوجود آيد .همه بچه ها را متوجه رخنه کرديم و به آن سمت حرکت نموديم .عراق هم خيلي تلاش مي کرد که رخنه را ترميم کند ،اما مقاومت و جانفشاني بچه ها مانع آن شد که راه نفوذ ما بسته شود .
ساعت 12 ظهر بود که به خاکريز و نيرو هاي خودي نزديک شده بوديم .به لحاظ جنگ تن به تن از همان اول از شهيد جمهيري خبر نداشتيم ،از هر کس مي پرسيديم اطلاع درستي از وي نداشت .فقط همان در گيري اول يکي صدا زد جمهيري شهيد شد .هدايت بچه ها در هم شکستن يک تيپ زرهي و پياده عراقي و شهادت بچه ها چنان جسارتي را در ما بوجود آورده بود که حال که رخنه ايجاد شده بود و مي توانستيم از محاصره خارج شويم در گيري خود را ادامه مي داديم و حتي کمي هم به دل نيروهاي عراقي به عقب بر مي گشتيم و قصد داشتيم همه آنها را تار و مار کنيم .ساعت يک بعد از ظهر هدف تعيين شده، توسط ما تصرف شده بود .حال مي باسيت تحکيم مواضع مي نموديم .در همين اثتا ء نيروهاي کمکي از طرف يگان به ما رسيد و از آن پس تمامي تلاش عراقي ها حتي يک قدم موثر نشد و اجراي مرحله بعدي براي تصرف خرمشهر ميسر شد و بلافاصله جهت تصرف خرمشهر ،نيرو ها به حرکت در آمدند ،اما چون گردان ما در يک عمليات سنگين و باور نکردني ،يک تيپ عراق را در هم شکسته بود ،به عقب جهت تجديد سازماندهي و استراحت به مقر انتقال يافتند و شهيد خرازي با جلسه اي که با ما داشت ايثار ،جانفشاني و عمليات را ،بسيار مورد قدر داني قرار داد و اعلام داشت که قبلا از شجاعت بوشهري ها شنيده بودم ،اما کار بزرگ شما سر لوحه تمامي تلاشها بود.