هفتم خرداد 1338 به دنيا آمد . در آشخانه . آشخانه ،يکي از شهرستان هاي استان خراسان شمالي است .يادم مي آيد روز نيمه شعبان بود .براي همين اسمش را مهدي گذاشتيم .
لبخندي مي زند و کف دستش را روي پيشاني چروکيده اش مي کشد .شايد لحظه اي را به ياد مي آورد که آمدند و به او خبر دادند که صاحب پسر شده است .
نگاه منتظر مرا مي بيند ،ادامه مي دهد ،از همان بچگي عادت داشت توي هيئت هاي مذهبي شرکت کند .در فاصله ي مداحي ،مدام مي گفت صلوات .براي همين هم اهل هيئت اسمش را گذاشته بودند مهدي صلواتي .
مي خندد من همراهي اش مي کنم .چند گنجشک دور تر از ما روي زمين مي نشينند .
بزرگ تر که شد ،خودش براي اهل بيت مداحي مي کرد . مداحي را خيلي دوست داشت .بچه ي درس خواني بود .اهل محل همه دوستش داشتند.
مثل بچه هاي ديگرتان بود يا فرق مي کرد ؟
سرش را پايين مي اندازد و مي گويد :مهدي از همان اول پر جنب و جوش تر از بقيه بچه هايم بود .اين را همه مي گويند .
گنجشک ها نزديک تر مي آيند و زمين تازه شخم زده را مي کاوند .
در باره ي تحصيلاتش بگوييد .
چشم هايش را ريز مي کند و به نقطه اي خيره مي شود .
درسش را در بجنود تمام کرد .بله آنجا ديپلم گرفت .ديپلم فني گرفت . فکر مي کنم سال 58 بود .برايش رفتيم خواستگاري .خواستگاري همين زهره .عروسم را مي گويم .آن موقع شانزده ساله بود ..يک مراسم ساده و قشنگ برايشان گرفتيم .آن موقع مثل حالا نبود .حالا تجملات زياد شده .
وقتي با زهره خانم ازدواج کردند ،کجا زندگي کردند ؟

همين آشخانه ،،پيش خودمان .توي يک خانه زندگي مي کرديم ؛با محبت و صميميت .خيلي خوب بود .
شما آن موقع هم کشاورز بوديد ؟من از اول کشاورز بوده ام .مادر مهدي ،صديقه خانم هم از همان اول خانه دار بوده .وضع مالي مان بد نبود .خانه و زمين داشتيم .
از شغل مهدي بگوييد ؛از مسئوليت هايش .
بعد از انقلاب ،مسئوليت کميته آشخانه را به عهده گرفت .با شروع جنگ ،ديگر نمي شد او را ديد .اکثرا توي جبهه بود ؛مثل برادرهايش .من و مادرشام کاري به کارشان نداشتيم .بعد ها صاحب يک دختر و يک پسر شد .با زن و بچه هايش رفتند مشهد .بي آن که من بپرسم ،ادامه داد :مهدي دو بار مجروح شد .
نفس عميق مي کشد و جلوي بغضش را مي گيرد .
يک بار از ناحيه بازو و يک بار از ناحيه پيشاني ...اصلا علاقه خاصي به جبهه داشت .مطالعه را هم خيلي دوست داشت .
همه اش قرآن و نهج البلاغه مي خواند .بارها به او گفتم مهدي جان ،بيا به فکر يک تکه زمين برايت باشم ولي قبول نمي کرد .مهدي اهل زمين و زمين خريدن و اين جور کارها نبود .آرزويش فقط شهادت بود و همين طور هم شد .
انگار بار سنگيني از اندوه روي دوش پيرمرد مي گذارند .
آرزويش را مي شد توي حالت هايش ،سخنراني ها و نوشته هايش ديد .دوازدهم اسفند ماه 1363 توي جزيره مجنون شهيد شد .مي دانيد که همان طور که خودش دوست داشت ،جنازه اش توي جبهه ماند .ما روحش را تشييع کرديم .بهار دنيا آمد و زمستان شهيد شد.
منبع:"مجروح جنگي"نوشته ي سارا صائب،نشر ستاره ها-1385

خاطرات
سارا صائب:
برگرفته از خاطرات شفاهي خانواده ودوستان شهيد
هوا ابري بود و باد ملايمي مي وزيد .ساعت 7 صبح بود .سرايدار مدرسه تازه در را باز کرده بود .قدم که به کوچه گذاشت ،متوجه شد باز هم يک نفر روي ديوار چيزي نوشته است .چند لحظه ميخکوب شد .چشم هايش را ريز کرد و زل زد به ديوار .سواد درست و حسابي نداشت ونمي توانست کلمات را خوب بخواند اما مي دانست که دوباره شعار نوشته اند .کار هر روزشان بود .نمي دانست چه کساني اين کار را مي کنند .چند قدم بر داشت و نگاهي به دور و بر انداخت .هيچ کس نبود .آرام ريش زبرش را خاراند و زير لب گفت لا اله الا لا .
مدير مدرسه گفته بود بايد بيشتر مراقب باشد تا شعار نويس ها را پيدا کنند .يک سطل رنگ و قلم مو داده بودند که هر روز صبح روي شعار ها را رنگ کند .او هم توي سکوت خود و با بي ميلي ،آرام آرام اين کا را انجام مي داد .و شعارها حرف به حرف و کلمه به کلمه زير رنگ ناپديد مي شدند .
هيچ کس نمي دانست چه کسي و يا چه کساني ،چه وقت و چطور مي آيند اين شعارها را مي نويسند و فرار مي کنند .هر چند برخي از بچه ها که دقيق تر بودند و روحيات معلم ها و هم کلاسي هاي خود را بهتر مي شناختند ،به بعضي ها شک مي کردند و حدس هايي مي زدند و گاهي توي گوش هم پچ پچ مي کردند اما به طور واضح چيزي نمي گفتند .
چند نفر از مسئولين مدرسه و بعضي از دانش آموزان ،اسم شعار نويس ها را گذاشته بودند .خرابکار . و تهديد مي کردند که اگر بفهميم چه کساني هستند و دستمان به شان برسد ،معرفي شان مي کنيم .
بعضي ديگر هم قند توي دلشان آب مي شد و با خودشان مي گفتند :اين شعار نويس ها هر که باشند ،خيلي پر دل و جرات اند و آن قدر زرنگ که تا به حا ل گير نيفتاده اند .
بچه ها يکي يکي بمدرسه مي آمدند و وارد حياط مي شدند .
کلاس ها تشکيل شد .سرايدار پير ،قلم مو را برداشت و مشغول کار شد .معلم ها و بچه ها موقع آمدن به مدرسه ،شعار جديد را خوانده بودند و عقيده و عکس العمل هر کس توي چهره اش ديده مي شد .
بعد از ظهر ،وقتي زنگ تعطيلي به صدا در آمد ،بچه ها به طذرف در هجوم بردند .مهدي وحيدي تنها و آرام از مدرسه بيرون آمد .زير چشمي نگاهي به ديوار انداخت و لبخندي زود گذر روي لبش نقش بست .هنوز بوي رنگ مي آمد .به طرف خانه راه افتاد .
وقتي رسيد ،خانه گرم بود و بوي غذا توي فضا پيچيده بود .مادر برايش غذا کنار گذاشته بود .کو کو و نان توي سيني گذاشت و آورد .
ناهارت را بخور .بعد برو سر وقت درسهايت .
مهدي غذايش را خورد و کتاب و دفترش را پيش کشيد .چشمش روي خطوط کتاب بود و حواسش جاي ديگر ولي سعي کرد حواسش را جمع کند و درسهايش را بخواند .

هوا کم کم داشت تاريک مي شد .از غروب به بعد ،همه جا ساکت و سوت و کور بود .تکاليف مدرسه را انجام داد .کتش را پوشيد و از خانه بيرون رفت .توي کوچه هاي خلوت ،از کنار ديوار ها حرکت کرد .انگار سرما را حس نمي کرد .به مدرسه که رسيد ،کنار ديوار ايستاد .نفس عميقي کشيد و شروع کرد به نوشتن شعار تازه روي ديوار .اين شعار را تازه ياد گرفته بود .؛از علي که اعلاميه ها و نوارهاي سخنراني را بين او و ديگران پخش مي کرد .
در همان حالي که شعار را مي نوشت ،احساس کرد اين کار هم اندازه درس خواندن مهم است .درس خواندن و هدف مند بودن را دوست داشت .بچه هاي محله و دوستانش هميشه مي گفتند :خوش به حالت .تو خوب مي فهمي .پر دل و جرات هم هستي .شايد توي زندگي به جايي برسي .
و مي خنديدند .
نوشتن شعار را تمام کرد .نفس عميقي کشيد .و عرق پيشاني اش را پاک کرد .نگاهي به اطراف انداخت .تمام در و پنجره خانه ها بسته بود .راه افتاد طرف خانه .ت.ي راه با خودش مي گفت :اگر کسي مرا ببيند و به ساواک معرفي کند چه ؟اگر به زندان بيفتم و از من بازجويي کنند و بپرسند براي چه شعار مي نوشتي و از چه کسي نوارها و اعلاميه ها را مي گيرم ،چه کار بايد بکنم .
به خانه رسيد سوال ها توي ذهنش رژه مي رفتند و راحتش نمي گذاشتند .
راستي ،امکان دارد ساواک مرا به جرم نوشتن شعار و نگهداري و پخش اعلاميه و نوار بگيرد
رفت توي اتاق و سلام کرد .پدر از بيرون آمده بود و نشسته بود .جواب سلامش را داد .مادر براي پدر چاي آورد .بخار سفيد رنگي از روي استکان بلند مي شد و مي پيچيد و کم رنگ مي شد و محو مي شد .
مهدي جان ،تو هم چاي مي خوري؟
نه ،مادر .
کنار بخاري نشست و به صورت آفتاب خورده پدر نگاه کرد و به دست ترک ترک و پينه بسته ي او .پيش خودش فکر کرد مي تواند مثل پدرش کشاورز باشد ولي باز بايد راه و هدف زندگي اش را مشخص مي کرد .چه يک کشاورز ساده مي شد و چه يک پزشک يا مهندس يا معلم .
به شعله آتش بخاري چشم دوخت .سر انگشتش را به بدنه بخاري چسباند و زير لب زمزمه کرد .
تو را با آتش مي سوزانند .
انگشتش را پس کشيد و يادش آمده که شنيده ساواکي ها سعي مي کنند بعضي از زنداني ها را با سوزاندن قسمتي از بدنشان به حرف بياورند .سر چهار انگشت يک دستش را از بخاري جدا نکرد .
ببينم چقدر مي توانم تحمل کنم .شايد مرا هم بگيرند و شکنجه کنند .بايد آمادگي همه چيز را داشته باشم .نکند که نتوانم جلوي زبانم را بگيرم و بچه ها را لو دهم .
دستش مي سوخت .تمام کف دستش را به بخاري چسباند .
بايد تمرين کنم .بايد آن قدر قوي باشم که اگر زماني دستگير شدم و شکنجه ام کردند ،بتوانم مقاومت کنم ولا م تا کام حرف نزنم .اگر دستگير شدم .نبايد باعث دستگيري ديگران شوم .
دستش مي سوخت .تحملش تمام شد .دستش را جدا کرد .کف دستش سرخ شده بود .پدرش را نگاه کرد .پدر چشم به گوشه اي دوخته بود و چاي مي خورد .
بايد محتاط تر از اين ها باشم .اگر خودم دستگير و شکنجه شوم ،طوري نيست اما اين مهم است که بتوانم سختي زندان را تاب بياورم تا علي و دوستان ديگرم در امام باشند .
از پنجره نگاهي به آسمان انداخت .ابرهاي شناور کنار مي رفتند و ستاره هاي درخشان و قرص ماه آهسته آهسته بيرون مي آمدند .به اين فکر افتاد که فردا شب روي ديوار مدرسه چه شعاري بنويسد .

اتاق شلوغ بود .همه جمع شده بودند توي کميته آشخانه .بچه ها دوست داشتند هميشه دور و بر مهدي باشند .او را مثل نگين انگشتر دوره کرده بودند .مهدي ساکت بود .سه چهار نفر بيشتر نبودند .کمي فکر کرد و آهسته گفت :پاسدار کم داريم .بايد فکري بکنيم .
انگار با خودش حرف مي زد .همه ساکت شدند تا ببينند ادامه حرفش چيست .همه ي آن ها دوست داشتند زير نظر مهدي کار کنند .بعضي که دنبال موقعيتي مي گشتند ،گوش هايشان را تيز کردند .آن ها گاهي مي آمدند و توي کارها کمک مي کردند .مي شد همان ها را عضو کرد .بستگي به نظر مهدي داشت .
مهدي گفت :مي خواهم بروم مشهد .
مرتضي پرسيد چرا ؟
بايد بروم و مسئله را مطرح کنم و جواب بگيرم .کارهاي ديگري هم دارم .
کي مي روي ؟
احتمالا همين فردا پس فردا .
روز بعد ،مهدي رفت مشهد .جواد که رفته بود در خانه شان .
مادر مهدي گفت :يک ساعت مي شود که حرکت کرده و رفته
مهدي درباره هر چيز کلي فکر مي کرد .موقعيت را مي سنجيد ،حساب و کتاب مي کرد و وقتي به نتيجه مي رسيد ،وارد عمل مي شد و دقيق و منظم کار را پيش مي برد .
بچه ها آمدند و توي اتاق نشستند ولي کلافه بودند .انگار چيزي گم کرده بودند .
خودمانيم ،دلمان برايش حسابي تنگ شده ها .
کار مي کردند و با هم حرف مي زدند و ساعت ها و دقيقه ها را مي شمردند تا بر گردد .جواد گفت :آقا مهدي براي من مثل برادر مي ماند .هر کاري بخواهم بکنم ،اول با او مشورت مي کنم .تا به حال هم ضرر نکرده ام .هميشه کمک حالم بودم .
علي گفت :براي من هم همين طور .من برادر ندارم ولي با وجود مهدي ،اين کمبود را هيچ وقت حس نکرده ام .
انگار وقت نمي گذاشت .جواد تازه از جايش بلند شده بود تا چاي براي خودش و علي بريزد و بياورد که آقا مهدي وارد شد .
سلام .
سلام آقا مهدي .
جواد و علي از جا بلند شدند .با مهدي روبوسي کردند و نشستند .
چه خبر ؟
گفتند مي توانيم پاسدار عضو کنيم .
بچه ها نتوانستند خوشحالي خود را پنهان کنند .اگر مهدي آن ها را هم مي ديد .خيلي خوب مي شد .هم به آرزويشان مي رسيدند و هم کنار مهدي مي ماندند .
مهدي کاغذ و خود کار بر داشت .
کساني که مايلند عضو شوند و شروع به کار کنند ؛آمادگي خودشان را اعلام کنند .
دست همه رفت با لا ،مهدي لبخند زد .
اسم هايتان را بگوييد تا ببينيم چند نفريد و به چند نفر نياز داريم .
همه اسم هايشان را گفتند .جواد کاغذ و خود کار را از مهدي گرفت و اسم ها را نوشت و داد دست مهدي .
بفرما .
مهدي نگاهي به اسم ها انداخت و گفت :نتيجه کار را فردا مي گويم .
شب مهدي به فکر بچه ها و شروع به کار آنها بود .وقت کم بود و کلي کار روي زمين مانده بود .پدر پرسيد هنوز نخوابيده اي ؟
لبخند زد .
شما برويد بخوابيد .من مي خوابم .
به چي فکر مي کني ؟
راستش ،به اين که تازه انقلاب شده و اوضاع جامعه هنوز سر و سامان نگرفته و اين که کلي کار و مسئوليت روي دوشمان است .
پدر سري تکان داد و گفت :خدا خودش کمک مي کند .
و آرام گرفت .مهدي خوابش نمي برد .رفت وضو گرفت و به نماز ايستاد .دو رکعت نماز خواند و دلش کمي سبک شد .کاغذي بر داشت و فهرست نيروها و عنوان و وظايفشان را نوشت .به ترتيب اهميت ،کارها را رديف و منظم کرد و رفت توي رختخواب دراز کشيد و توي ذهنش کارهاي فردا را مرور کرد .
صبح روز بعد ،اسامي پاسداران جديد را اعلام کرد و بچه هاي تازه عضو شده ،رفتند دنبال کارشان .
يک ماه خيلي زود گذشت .کارها نظم بيشتري گرفته بود .حسن نفس زنان از راه رسيد .
بچه ها آقا مهدي مي گويد جمع شويد براي گرفتند حقوق .
مگر بايد حقوق هم بگيريم ؟!
مردد رفتند .حقوق ها را که گرفتند ،هر کس چيزي مي گفت .علي گفت :چه مرتب و منظم .
جواد گفت :با آن که مقدارش کم است ولي باز دستشان درد نکند .
مرتضي گفت :ما که اصلا براي حقوق عضو سپاه نشديم .اصلا فکرش را هم نمي کرديم که حقوق هم مي دهند .اگر هم لازم دارند حاضريم همه اش را پس بدهيم .
حميد ادا در آورد و گفت :توي مشهد چقدر به فکر بچه هاي آشخانه هستند .
مهدي فقط سر تکان داد و لبخند زد .نظري نداد .فقط گفت :شما زحمت مي کشيد .از کارتان هم راضي هستم .حقتان است که حقوقتان را به موقع بگيريد .البته ان شا الله در آينده مقدارش را بيشتر مي کنند .
بچه ها خنديدند .اولين حقوقشان بود .علي به شوخي گفت :خدا کند هميشه همين طور به موقع حقوقمان را بدهند .
سه ماه گذشت .حقوق پاسداران تازه استخدام شده ،به موقع پرداخت مي شد .آن ها تازه حقوق گرفته بودند که علي از راه رسيد .رفته بود مشهد و تازه بر گشته بود .سلام و عليک کرد و نشست .مرتضي گفت :تازه حقوق داده اند .ما گرفته ايم ،تو مانده اي .برو بگير .
علي عرق پيشاني اش را پاک کرد و چيزي نگفت .حرکت هم نکرد .
چرا نمي روي ؟
هيچ مي دانيد که ...
حرفش را نا تمام گذاشت .
چي شده ؟
بچه ها دور او جمع شدند .جواد گفت :تو که با اين ريخت و قيافه و کارهايت ،ما را جان به سر کردي .بگو چي شده ؟
مشهد که بوديم ،حرف از پاسدارهاي آشخانه زدم .گفتم امور اداري شان انجام شده و حقوقشان هم به موقع پرداخت مي شود .مي دانيد چه گفتند .
؟
همه شانه با لا انداختند و لب ورچيدند .علي گفت :چند ماه است که حقوقمان را مي گيريم و به اين وضعيت عادت کرديم .ولي غافل از اين که ...
حميد پريد توي حرفش .
که خيلي کم است .
علي گفت :بگذار حرفم را بزنم .من که تعجب کردم وقتي فهميدم قضيه از چه قرار است .
همه يک صدا پرسيدند :از چه قرار است ؟
علي جا به جا شد و آهسته طوري که صدايش از اتاق بيرون نرود ،گفت :شايد آدم بعضي از کارها را مثلا از يک پيرمرد شصت هفتاد سا له ي دنيا ديده و مومن و با گذشت انتظار داشته باشد ولي اگر همين کار از طرف يک جوان بيست و يک ساله انجام شود ،باور کردنش مشکل است .
مرتضي که بي قرار شده بود ،پرسيد :چه کاري ،با با کمي واضح تر بگو ببينيم چه انتفاقي افتاده .
وقتي توي مشهد بودم ،خبر دار شدم که براي پاسداران تازه استخدام شده ي آشخانه ،هيچ حقوقي فرستاده نشده .
يعني چه ؟
پس اين حقوقي که ما مي گيريم از کجاست ؟
به هم ديگر نگاه کردند .قيافه ها حيرت زده بود و چشم ها از تعجب گشاد شده بود .چند نفر زود تر از بقيه چيزهايي دستگيرشان شد .
پس يعني ...
ولي آقا مهدي مي گفت از مشهد مي فرستند .
شايد ...
شايد حقوق خودشان را ..
بله .من هم توي راه بر گشت از مشهد به اين جا ،به همين نتيجه رسيدم که آقا مهدي حقوق خودش را بين ما چند نفر تقسيم مي کند .
جواد با صدايي آهسته گفت :راست مي گوييد .حا لا يادم آمد .يک بار آقا مهدي رفت و حقوق گرفت و آمد .ديدم که توي اتاق نشسته و دارد پول ها را مي شمرد و قسمت قسمت مي کند .بعد پول ها را گذاشت توي کشوي ميز .احتمالا بعدا همان ها را به ما داده .
مرتضي با دست موهايش را از روي پيشاني کنار زد و دستش را روي پيشاني اش گذاشت و گفت :من مي دانم که حقوق آقا مهدي هزار و پانصد تومان بيشتر نيست .آن وقت آن را هم بين ما تقسيم مي کند .پس براي خودش چيزي نمي ماند ...دير يا زود حقوق ما را مي فرستادند .کاش اين کار را نمي کرد حا لا فهميديم ،ديگر نبايد بگذاريم .
علي گفت :بايد جبران کنيم که بداند قدر خوبي هايش را مي دانيم .
حميد پرسيد چطوري جبران کنيم ؟
مرتضي گفت :واقعا چند تا آدم پيدا مي شود که براي اينکه کار کنانش دست خالي به خانه نروند ،حقوق خودشان را بين آنها تقسيم کند ؟
علي آه کشيد و به پشتي صندلي تکيه داد .ابرو با لا انداخت و زمزمه کرد .البته وقتي اين مسئله را شنيدم دو دل بودم که به شما هم بگويم يا نه ولي تصميم گرفتم تا شما هم در جريان باشيد .
جواد گفت :من مي خواهم به آقا مهدي بگويم از اين به بعد .وقتي حقوقم را از مشهد فرستادند ،آن وقت مي گيرم .
کسي به در زد .حسن وارد شد و گفت :آقا مرتضي ،آقا مهدي با شما کار دارد ؛ماموريت .
الان کجاست ؟
توي خيابان .گفت يک نفر ديگر را هم با خودت ببر .
مرتضي از جايش بلند شد و رو به جواد گفت :تو هم با من بيا .
مرتضي و جواد که رفتند ،علي پوشه اي را از توي کشو در آورد و روي ميز گذاشت .
به کارهايم برسم که دير شده
حميد تو فکر بود .گفت :بايد ازش تشکر کنيم .بنده خدا حتما خيلي سختي کشيده ؛وقتي اين سه ماه حقوق خودش را بين ما تقسيم کرده و چيزي براي خودش نمانده و دست خالي به خانه رفته .
علي نفس بلندي کشيد و گفت :نمي دانم اين را ديگر بايد از خودش بپرسيم .
و به خطوط کاغذ هاي توي دستش زل زد.

نه فقط من ،بلکه همه ي بچه هاي محله به او احترام مي گذاشتيم .توي چهره اش يک جور مهرباني و سادگي بود که باعث مي شد اعتماد کني و بتواني حرف دلت را صاف و پوست کنده به او بزني ،درد دل کني ،مشورت کني و نظرت را بخواهي .ظرفيت بالايي داشت و رازدار بود .وقتي توي خانه بودم ،دلم برايش تنگ مي شد .بلند مي شدم و مي رفتم کميته .انگار که برادرم را ببينم ،احساس آرامش مي کردم و دلتنگي ام بر طرف مي شد .
بلند شدم .دست و رويم را شستم و لباس پوشيدم .مادر گفت :صبحانه .
يک لقمه نان و پنير بر داشتم و راه افتادم .
خدا حافظ .
رفتيم کميته .وارد اتاق که شديم .ديدم آقا مهدي و حسن ايستاده اند و دارند حرف مي زنند .حسن هجده نوزده سال بيشترنداشت و به قول معروف تازه پشت لبش سبز شده بود .سرش پايين بود .و روي پيشاني اش عرق نشسته بود .آقا مهدي از او پرسيد :چرا زود تر اقدام نکردي ؟
حسن گفت :اگر وضع مالي ام خوب بود که دست دست نمي کردم .همين امشب با پدر و مادرم مي رفتم خواستگاري اش اما حالا بروم بگويم چه ؟پول ندارم که حتي برايش يک انگشتر بخرم .با کدام پول مي خواهم براي خودم و دختر مردم زندگي درست کنم ؟از درد بي پولي جرات نمي کنم قدم جلو بگذارم .
آقا مهدي فکر کرد و بعد از چند لحظه گفت :اگر بتوانم برايت يک وام جور مي کنم .شايد مبلغ زيادي نباشد ولي براي شروع زندگي کافي است .
حسن گفت :اگر اين کار را بکنيد که خيلي خوب مي شود .دستم خالي است .پدر و ماتدرم خيلي خوشحال مي شوند اگر بفهمند که مي خواهم ازدواج کنم و سر و سامان بگيرم .
ورفت .آن قدر خوشحال بود که سر از پا نمي شناخت .حتي مرا هم که کناري ايستاده بودم ،نديد و گذشت .پيش خود گفتم :شايد قسمت بود که من درست همين لحظه برسم اين جا و حرف هاي آقا مهدي و حسن را بشنوم تا من هم بتوانم با آقا مهدي حرف بزنم .
توي فکر بودم که با سلام آقا مهدي به خود آمدم .گفتم سلام آقاي وحيدي ،خسته نباشي .
چه خبر ؟
هيچ
توي دلم انگار کسي گفت :بي عرضه ،تو هم حرف دلت را بزن ؛همان حرفي که مدتهاست مي خواهي بزني .حد اقلش اين است که دلت سبک مي شود .يعني تو از حسن کمتري ؟صد رحمت به دل و جرات حسن .
انگار يک نفر ديگر – که از من عاقلتر و شجاع تر بود – از زبان من گفت :آقاي وحيدي !
بله !وقت داريد چند دقيقه به حرف هايم گوش دهيد ؟يک حرف خصوصي داشتم .
مساله اي نيست بگذاريم براي دو سه ساعت ديگر ؟
اصلا شما فقط ساعتش را بگوييد .
بعد از نماز ،وقت ناهار مي توتنيم با هم حرف بزنيم .خوب است ممنون
عقربه ساعت انگار حرکت نمي کرد .لحظه ها را مي شمردم تا ظهر از راه برسد .صداي اذان ظهر که به گوشم رسيد ،نفس راحتي کشيدم .از پشت ميز بلند شدم .وضو گرفتم و گوشه اي ايستادم و نماز خواندم - .بعد از نماز ،رويم را کردم طرف آسمان و زير لب گفتم :خدايا ،از خودت کمک مي خواهم .مرا هم به آرزويم برسان .
ياد روزي افتادم که آقا مهدي از من پرسيد :پس کي مي خواهي ازدواج کني ؟هنوز وقتش نرسيده ؟کي مي رسه ؟
اين سوالي بود که او از خيلي از جوان ها مي پرسيد و من اصلا رويم نشد که تصميم به ازدواج دارم ولي ...
يادم افتاد که بايد هر چه زود تر بروم .حتما نمازش را خوانده بود و منتظر بود .رفتم داشت کتابي از استاد مطهري مي خواند .يرش را بلند کرد .کتاب را بست و از انجا بلند شد .
سلام ،منتظرت بودم .
سلام از ماست آقاي وحيدي .اجازه هست ؟
بفرما .
رفتم و کنارش نشستم .کتاب را روي قفسه کتاب ها گذاشت .
خب اول حرف بزنيم بعد ناهار بخوريم يا اول ناهار ،بعد حرف ؟
اگر اجازه بدهيد اول حرف .
پس شروع کن .
سرم را پايين انداختم و آب دهانم را قورت دادم .کلماتي توي ذهنم مي آمدند و مي رفتند اما به زبانم نمي رسيدند که بگويم .سر خورده و نااميد شدم .خيلي سخت بود .کمک خواستن از آقاي مهدي سخت بود .موضوعي که مي خواستم در باره آن حرف بزنم ،زبانم را بند آورده بود .آن هم حالا توي اين موقعيت که تازه انقلاب شده بود .مردم در چه وضعي بودند و من به چه فکر مي کردم ؟جنگ شروع شده بود شهدا را مي آوردند و تشييع مي کردند و خانواده ها مراسم مي گرفتند و در خانه ها پارچه سياه مي زدند و حجله مي گذاشتند و آن وقت من فقط به فکر خودم بودم .ولي مطرح کرنش که خلاف نبود .من بايد مي گفتم و از آقا مهدي راهنمايي مي خواستم و مشورت مي کردم که من نمي خواستم قدمي خلاف شرع و اخلاق بر دارم .او هم حتما مثل يک برادر بزرگتر کمکم کمي کرد .مي شناختمش .تا جايي که مي توانست ،کسي را نا اميد بر نمي گردند .
صدايش مرا به خود آورد .تازه فهميدم که توي اتاقش نشسته ام و براي حرف زدن آمده ام .گفت پس چرا چيزي نمي گي ؟
جويده جويده گفتم :آقاي وحيدي !ياتدتان هست که يک بار از من پرسيديد که چرا ازدواج نمي کنم ؟
فکري کرد و گفت :من از خيلي ها اين را پرسيده ام .حا لا راستي راستي چرا ازدواج نمي کني ؟افرادي کوچکتر از تو دست به کار شده اند .نکند امروز آمده اي که جواب سوال آن روز را بدهي ؟
خنديد .گفتم :بله تقريبا .ببينيد ،توي فاميل ما دختري هست که من او را براي ازدواج در نظر گرفته ام اما مي ترسم .
چرا ؟مگر نمي داني در مسلخ عشق ،جز نکو را نکشند !
مي ترسم پدر و مادرش راضي نشوند و او را به من ندهند .
از کجا مي داني ؟خودم هم نمي دانم .احساسم اين را مي گويد .فکر مي کنم همين که قدم جلو بگذارم ،زمين و زمان دست به دست هم خواهند داد تا من و او به هم نرسيم .
آقا مهدي خنديد .وقتي مي خنديد و وقتي که توي فکر مي رفت ،جذابيت خاصي توي چهره اش موج مي زد .انگار يک پير مرد دنيا ديده بود که داشت حرف هايم را مو به مو گوش مي داد و هر جا لازم مي شد ونکته اي برايش جا نمي افتاد ،سوال مي کرد .دستهايم مي لرزيد و عرق سردي روي پيشاني ام مي نشست
تازه فهميدم که حسن حق داشت که با آشفتگي ،با آقا مهدي حرف مي زد .حرف زدن در باره ي اين طور مسائل ،خيلي سخت بود اما گريزي نبود .
پدرم که فوت کرده .مادرم هم بيمار اسست .راستش تا به حال حتي رويم نشده قضيه را با او مطرح کنم .
تصميمت جدي است ؟فکرهايت را کرده اي ؟همه چيز را سبک سنگين کرده اي ؟
بله .
فکر مي کني با آن دختر و خانواده اش سنخيت داري ؟
بله .اگر آن ها هم مرا قبول کنند و نظرشان مثبت باشد ،قضيه از نظر من تمام شده است .
پس يل علي ...
منظورتان چيست ؟يعني بايد چکار کنم ؟چطور به آنها بگويم ؟
آقا مهدي با دست زد روي شانه ام .
حا لا بلند شو ناهار بخوريم ،بعدا فکري در باره اين قضيه مي کنيم .
چه فکري ؟
چه خبر است ؟هيچ وقت همه ي در ها به روي آدم بسته نمي شود .با لاخره راهي پيدا مي کنيم .
بعد از ناهار ،چشم به دهانش دوختم .گفت :به نظر من ،اول اين قضيه را با مادرت در ميان بگذار .اگر موافق بود ،اقدام بعدي با من .
چه اقدامي ؟
اين که برويم پيش خانواده آن دختر و صحبت کنيم .
راستي ؟يعني شما اين کار را مي کنيد ؟واقعا برايم به خواستگاري مي رويد ؟
امتحان مي کنيم ببينيم چه مي شود .
مي دانم که اگر شما واسطه شويد و قدم پيش بگذاريد ،خانواده اش نه نمي آورند .
ان شا الله که همين طور است .
دوست دارم يک شريک خوب براي زندگي ام داشته باشم .
يک زن خوب که مرا از تنهايي در آورد و گکنار او احساس آرامش کنم .مادرم چند بار گفته که آرزو دارد مرا توي لباس دامادي ببيند .
مهدي خنديد و تازه فهميدم چه سخنراني آتشيني را شروع کرده ام .از خجالت سرم را انداختم پايين و سرخ شدم .

سر از پا نمي شناختم .آقا مهدي رفته بود با خانواده مرضيه صحبت کرده بود و آن ها اجازه داده بودند که من و مادرم برويم خواستگاري دخترشان .آقا مهدي گفت :مختصري که صحبت کردم ،ديدم نظرشان راجع به شما مثبت است .
پا قدم شما بوده ،آقاي وحيدي .
کمک خدا بوده که مهرت را توي دل آن خانواده انداخته .از شما تعريف کردند و گفتند يکي از جوان هاي خوب و با غيرت فاميل هستي .
خدا خيرتان بدهد ،آقاي وحيدي .اگر شما نبوديد و برايم بزرگي نمي کرديد ،نمي دانستم چکار کنم .باور کنيد بار ها مي خواستم اين موضوع را با شما مطرح کنم ولي رويم نشد .تا اين که آن روز ديدم داريد با حسن در باره ي همين مسائل صحبت مي کنيد .انگار عزمم جزم شد که من هم با شما صحبت کنم و راهنمايي بخواهم .
آقاي مهدي لبخند زد و گفت :ان شا الله شيريني عروسي ات !
خنديدم و گفتم :ان شا الله !
حالا ديگر فهميدم که چرا هميشه بچه ها مي گفتند :آقاي وحيدي ،هم در امور مربوط به کارش از دل و جان خدمت مي کند و هم در امور عادي زندگي .هر کاري از دستش بر آيد ،انجام مي دهد .خوش حالي مردم را دوست دارد .
اين را به وضوح مي شد از حالاتش مي فهميد .با يک جا نشستن مخالف بود . دوست داست آدم فعاليت کند و با اعتماد به نفس پيش برود و مشکلات را حل کند .دل همه را به دست آورده بود تا جايي که خيلي ها شوخي و جدي مي گفتند :آن قدر دوستش داريم و اعتماد به او داريم که اگر بگويد خودتان را توي آتش بيندازيد ،مي اندازيم ولي آقا مهدي آدمي نيست که اين را از کسي بخواهد .

صبح زود بود .مهدي نماز صبحش را روي پشت بام خواند .خنکاي صبح ،تنش را مور مور کرد .اهميتي نداد .هوا کم کم داشت رو به سردي مي رفت .
از بام آمد پاييبن و رفت توي اتاق .قرآن روي طاقچه بود . آن را برداشت و نشست .آن را بوسيد و پيشاني رذا به آن چسباند و پلک هايش را روي هم گذاشت .زمزمه وار با خدا حرف زد .بعد قرآن را باز کرد و مشغول خواندن شد .
لحظه اي به يک نقطه خيره شد و بر نامه هاي روزش را در ذهن مرور کرد .بايد به کارهاي ديگر رسيدگي مي کرد .قرآن را دوباره بوسيد و سر جايش گذاشت .
بلند شد .لباسهايش را پوشيد و راه افتاد .در حياط را باز کرد ،زير لب بسم الله گفت و پا را از چهار چوب در بيرون گذاشت .
نسيم صبحگاهي همراهي اش کرد .
خدا يا ،به اميد تو .
رفت طرف کميته آشخانه .وقتي رسيد ،جز جواد که نگهبان بود ،همه خواب بودند .چشم هاي جواد از بي خوابي سرخ شده بود و قيافه اش خسته .آنهايي که براي نگهباني تعيين مي شدند ،مي دانستند که اگر براي لحظه اي سر پست چرت بزنند يا خوابشان ببرد ،بايد جوابگوي مهدي باشند .مي دانستند که درمورد انجام وظيفه ،اشنا و غريبه هم سرش نمي شود .از همه هم ،نسبت به خودش سخت گير تر است .حميد هميشه مي گفت :نسبت به خودش که از سختگيري هم مي گذرد .بي رحم مي شود .
و بچه ها مي خنديدند .
هيچ کس نمي خواست او را ناراحت کند يا ناراحت ببيند .
بچه ها سعي مي کردند حرف هايش را گوش کنند و نافرماني نکنند و گرنه ،هم دچار عذاب وجدان مي شوند و هم اين که حساب شان با کرام الکاتبين بود و بايد خودشان را براي باز خواست هاي مهدي آماده مي کردند .وقتي فرمان مي داد ،نبايد خلافش انجام مي شد .مگر اينکه توجيه منطقي پشت سر آن بود .سکوت بر قرار بود و فقط صداي نفس نفس بچه هايي که توي اتاق خوابيده بودند ،مي آمد .يکي دو نفر هم خرو پف مي کردند و انگار به خواب عميقي فرو رفته بودند .مهدي آرام آرام روي پنجه پا حرکت کرد .تا قدم هايش طنين نداشته باشد .و بچه ها را بيدار نکند .هنوز زود بود .نمي خواست سحر خيزي او باعث مزاحمت ديگران شود .
او به سحر خيزي عادت داشت .هر نيمه شب ،قبل از اذان صبح ،نماز شب مي خواند و قرائت چند صفحه از قرآن .اکثرا ديگر نمي خوابيد تا آفتاب طلوع مي کرد و او بلند مي شد تا سر کار برود .
بچه ها به شوخي مي گفتند :آقا مهدي از ساعت هم دقيق تر است اصلا انگار اين مرد خواب ندارد .
رفت طرف دستشويي ها .نگاهي به دور و بر انداخت .باز هم دستشويي ها بايد نظافت مي شدند .بر سر شستن دستشويي ها چند بار بين بچه ها بگو مگو پيش آمده بود .يکي مي گفت :که من همين چند روز پيش شستم .
آن يکي مي گفت :دو ماه پيش را مي گويي ؟
ديگري مي گفت :قرعه کشي مي کنيم .
يکي ديگر مي گفت :نخير قبول نيست .من هر دفعه سر نوبتم دستشويي ها را نظافت مي کنم .به من چه که بقيه بي انضباط هستند .
سخت ترين کار در نظرشان همين کار بود .
از اين فکر ها مهدي خنده اش گرفت .
از دست اين بچه ها !
مهدي آرام آستين هاي پيراهنش را با لا زد .پاچه هاي شلوارش را با لا کشيد .اول همه جا را آب گرفت و بعد شروع کرد به شستن .
وقتي کارش تمام شد ،دوباره لباسش را مرتب کرد .آب سرد دست وپاهايش را سرخ کرده بود .رفت توي اتاق .بچه ها کم کم داشتند بيدار مي شدند .خميازه مي کشيدند و لباسهايشان را مي پوشيدند .مهدي وارد شد .
سلام .
مرتضي قبراق و سر حال بلند شد .
سلام آقا مهدي .
سلام .
حميد هم تند بلند شد .
سلام آقاي وحيدي .
سلام .
بچه ها کم کم از جايشان بلند مي شدند .مهدي گفت زود تر بلند شويد که کلي کار داريم .يا الله ديگر .
و رفت توي اتاق ديگر .
سپيده زد و صبح شروع شده بود .هواي خنک توي صورت هر کس که مي خورد ،خواب را از سرش مي پراند .مرتضي و حميد رفتند طرف دستشويي .همه دستشويي ها خيس و تميز بود .مرتضي و حميد نگاه معني داري به هم ديگر انداختند .
حميد گفت :به به چقدر تميز !انگار باز هم ...
مرتضي آهسته و کلمه به کلمه گفت :باز هم يک آدم خوب آمده و قبل از اين که ما بيدار شويم ،دستشويي ها را تميز کرده .
حميد گفت نکند جواد وقتي ما خواب هستيم ،مي آيد اين جا را تميز مي کند ؟
قبلا گفته ام ،باز هم مي گويم .من حدس مي زنم اين آدم همين آقا مهدي خودمان باشد .جواد هيچ وقت پستش را ول نمي کند بيايد اين جا را تميز کند .
حميد گفت :چرا بايد اين کار را بکند ؟نا سلامتي رئيس اينجاست .براي خودش کسي است .
مرتضي گيجگاهش را با انگشت خاراند و گفت :از آقا مهدي اين کارها بر مي آيد يک ذره تکبر توي ذات اين مرد نيست .
بعضي کارها را مي کند و اصلا به روي خودش نمي آورد .
حخميد گفت :از کثيفي و مگس خبري نيست .
به صورتش آب زد .مرتضي رفت توي فکر .
خودش است .آقا مهدي است که صبح هاي زود مي آيد و دستشويي ها را مي شويد .سن و سالش از خيلي از ماها کمتر است ولي ايمانش ...
حميد گفت :اگر اوست پس خيلي از بچه ها هنوز خبر ندارند .و گرنه نمي گذاشتند .
مرتضي موهايش را جلوي آينه با دست مرتب کرد .
شايد بعضي ها مثل ما مي دانند ،،بعضي ها هم نمي دانند .اين مهم نيست .مهم آقا مهدي است که اين کار را مي کند .
خيلي دوست دارم مثل او باشم .ساده ،بدون تکببر،آدم احساس مي کند هر کاري که اين مرد مي کند ،براي خداست .
بچه هاي ديگر هم به طرف دستشويي ها مي آمدند .بعضي ها متوجه تميزي دستشويي ها شدند و بعضي آن قدر خواب آلود بودند که متوجه نشدند ولي اين مهم نبود .مهم آقا مهدي و کارش بود .

دوم آبان ماه سال 1335 ه ش در روستاي رئئين از توابع شهرستان اسفراين به دنيا آمد. او ششمين و آخرين فرزند خانواده بود. تا کلاس پنجم در زادگاهش به تحصيل پرداخت.
به پدر در کار کشاوزي کمک مي کرد، با او به مسجد مي رفت و نماز مي خواند. کودک پر جنب و جوش و فعال و کنجکاوي بود. صميمي و دوست داشتني بود و اوقاتش را به درس خواندن، کمک به خانواده و مطالعه مي گذاشت. نيکوکار، پاک و امين بود و او را سيد ابراهيم امين مي گفتند و درستکار و شجاع مي شناختند. بعد از اتمام کلاس پنجم به مدرسه اي در گنبد رفت و تا کلاس سوم راهنمايي در آنجا به تحصيل پرداخت و به علت بازگشت خانواده به روستا ترک تحصيل کرد. بعد از آن براي کار به اصفهان رفت و در آنجا به کار پارچه بافي مشغول شد و سپس به کار در ذوب آهن پرداخت. قرآن، مفاتيح و رساله را مطالعه مي کرد. پدر و مادرش را خيلي دوست داشت.
در سال 1354 به خدمت سربازي رفت و آموزش هوايي و چتربازي ديد. به علت شکستن پايش در پرش از هواپيما بقيه سربازي را در تدارکات پايگاه مربوطه گذراند.
از ابتدا دوست داشت خدمتگذار مردم باشد و براي مردم کار کند. دوست داشت قدرتي داشته باشد تا تمام قاچاق‌چيان خلافکار را توبيخ کند. جوانها را به خواندن قرآن و نماز دعوت مي کرد و خانواده را به صبر و بردباري و صرفه جويي و کمک به محرومان توصيه مي کرد.

بعد از پايان خدمت با خانم فاطمه نيازي پيمان ازدواج بست که مدت زندگي مشترکشان ده سال طول کشيد و ثمره اين اين ازدواج چهار فرزند به نام هاي مهدي، زينب، سميه، و زهرا مي باشند. در دوران انقلاب در مبارزات بر عليه حکومت شاه شرکت مي کرد. راهپيمايي‌ها را سر و سامان مي داد و ديگران را به شرکت در آن دعوت مي کرد.

بعد از انقلاب عضو کميته انقلاب اسلامي اسفراين شد و در سال 1358 وارد سپاه پاسداران انقلاب اسلامي سبزوار شد.
يک سال پس از ازدواج، خداوند پسري به او داد. بچه ها را دوست داشت و به آنها احترام مي گذاشت و مي گفت: بايد به بچه ها محبت کنيم. با خوش رفتاري و حوصله با آنها بازي و آنها را سرگرم مي کرد.
بعد از تولد فرزندش با سمت فرمانده گردان به کردستان و جبهه سر پل ذهاب رفت و مدت سه ماه در آنجا ماند. به کوچک و بزرگ احترام مي گذاشت.
در عمليات مسلم بن عقيل در جبهه سومار چهار دندان خود را از دست داد. در عمليات طريق القدس و بيت المقدس شرکت کرد که در عمليات طريق القدس در جبهه بستان از ناحيه دست مجروح شد. در 22 بهمن ماه سال 1362 بعد از به پايان بردن يک ماه آموزش فرماندهي، بار ديگر به جبهه رفت و در اسفند ماه همان سال در عمليات خيبر شرکت کرد. در آبان ماه سال 1363 با فرمانده گردان جبار در عمليات ميمک شرکت کرد که از ناحيه سر و در اسفند ماه همان سال در عمليات بدر از ناحيه سينه و شش ها مجروح شد. دکتر معالج يک سال استراحت براي او تجويز کرد، ولي سيد ابراهيم بعد از يک ماه بار ديگر به جبهه رفت.
به نماز اول وقت اهميت زيادي مي داد و در مراسم مذهبي و عزاداري شرکت مي کرد. موضع سياسي او تنها دفاع از ولايت و خط رهبري بود و بر فرامين امام تکيه داشت و بي چون و چرا مجري دستورات رهبري و فرماندهان رده بالاي خود بود.داراي اخلاق حسنه بود. به طوري که در لشگر 5 نصر همه فرماندهان از فرمانده لشگر گرفته تا فرماندهان گردانها به شخصيت ايشان اهميت مي دادند و حرفهايش را تاييد مي کردند و با يک برخورد طرف مقابل را عاشق خود مي کرد. در نماز شب ناله مي کرد و از حضرت فاطمه الزهرا در خواست پيروزي داشت و همچنين شهادتش را طلب مي کرد.
سيد ابراهيم شجيعي در تاريخ 23/11/1364 در منطقه عملياتي والفجر 8 بر اثر اصابت ترکش به سر به شهادت رسيد.
پيکر پاک اين سردار شهيد در بهشت شهداي سبزوار به خاک سپرده شد.
منبع: "فرهنگ جاودانه هاي تاريخ، زندگي نامه فرماندهان شهيد خراسان" نوشته ي سيد سعيد موسوي، نشر شاهد، تهران - 1386


وصيتنامه
...چه تاسفي را اندوهناک تر از اين مي دانيد که از اين لحظات مکرر و پر برکت انقلاب اسلامي که شب و روز ما را فرا گرفته است، کم توجه عبور کنيم. اين انقلاب دارد با تمام ظالمان مي چنگد، اما تو به انتظار نشسته اي که امام زمان بيايد و همه ظالمان را از بين ببرد. بدان و آگاه باش که منتظران آقا امروزه با ما لبهايشان و جانهايشان در جبهه و پشت جبهه فرياد سر مي دهند: يا مهدي ادرکني. سيد ابراهيم شجيعي


خاطرات
پدرشهيد:
او هميشه همدم ما بود و هر جا که بود به ياد ما بود و مرتب نامه مي نوشت و تلفن مي کرد و به ما سر مي زد. هنگامي که روستا مي آمد، قاچاق فروشها از او مي ترسيدند و تا وقتي در روستا بود بود کسي از قاچاق فروش ها جرات نمايان شدن را نداشت. در دوران انقلاب جور ديگري بود و کمتر او را مي ديديم. بارها ساواک، او را دستگير مي کرد.

همسرشهيد:
به مطالعه و عبادت مي پرداخت و به طور شبانه روزي در سپاه فعاليت مي کرد و کار براي خدا را به استراحت و خواب ترجيح مي داد. در جذب نيرو فعال بود و سخنراني‌هاي متعددي در سطح شهر و روستا و مدارس داشت و جنگ را جنگ حق عليه باطل مي دانست و مي گفت: بايد به جبهه بروم. سفارش مي کرد که دست از انقلاب و اسلام برنداريد. در خط ولايت باشيد و حجاب خود را رعايت کنيد و فرزندان را به بهترين نحو تربيت کنيد تا آنها هم در آينده حافظ انقلاب و اسلام باشند. از جمله آرزوهايش رسيدن به کمال انساني و سلامتي رهبر و بزرگترين آرزويش رسيدن به درجه رفيع شهادت بود. هر بار که از جبهه باز مي گشت، مي گفت: خداوند اين دفعه توفيق برگشت را به من داد، اما شايد ديگر برگشتي نباشد و حلاليت مي طلبيد و از همه خداحافظي مي کرد و مي گفت: از شهادت من هراسي نداشته باشيد.

مادر شهيد:
وقتي از جبهه مي آمد، به او مي گفتم: ديگر بدن تو سوراخ سوراخ است، لازم نيست به جبهه بروي. بيا و دست زن و بچه ات را بگير و مدتي به روستا پيش ما بيا تا ما هم از دلتنگي بيرون بياييم. او در جواب مي گفت: مادرم. اگر من نروم يا ديگران نروند، مي داني چه خواهد شد؟ ديگر از اسلام خبري نخواهد بود و هر يک از ما دست يک کافر خونخواه خواهيم افتاد که ايمان و انسانيت ندارند. پس بايد به اين انقلاب و جنگ تا جايي که توان داريم کمک کنيم.

به او خبر داده بودند که بيا مبلغي واريز کن که بروي مکه و ايشان گفته بود. مکه من همين جا است و به زودي به مکه اي خواهم رفت که خشنودي خدا در آن است و آن شرکت در عمليات بود. در تابستان 1360 فرماندهي عملياتي سپاه اسفراين را بر عهده گرفت و مدت يک سال و نيم در اين پست انجام وظيفه کرد. دوباره او به همراه خانواده مورد تهاجم قرار گرفت ولي جان سالم به در برد.

علي اصغر مهري:
سيد ابراهيم هميشه مي گفت: يک مومن براي خدا کار مي کند تا اجرش را خدا بدهد. با بوق و کرنا نمي توان کار کرد. کار براي ريا بهتر است انجام نشود. چون روسياهي دارد، هم خود را گول زديم و هم خدا را و خدا ما را نخواهد بخشيد. او همه را به کسب تقوا، پرهيز از گناه و پرهيز از خودخواهي و رياست طلبي و مقام خواهي توصيه مي‌کرد و مي گفت: دنيا براي من هيچ ارزش ندارد و فرماندهي برايم يک پشيزي نمي ارزد. شهيد شجيعي مرد عمل بود و عمل و کارش بيشتر از حرفش بود و هميشه مي گفت: مرد در ميدان عمل شناخته مي شود.
او آن قدر محبوب بچه هاي رزمنده بود که همه دوست داشتند در کنار او و در واحد و گردان او فعاليت کنند.
در کارهاي دسته جمعي هيچ کس احساس نمي کرد او فرمانده است. خاضع و خاشع بود و در تمام کارها از جمله: در تميز کردن، توزيع غذا، جارو کردن و کندن سنگر پيشقدم بود. هيچ فرقي بين خود و ديگران قائل نبود. هميشه خود را مديون مي دانست و بيشتر از ديگران کار مي کرد.
او هميشه مي گفت: براي خدا کار کنيد، از کسي توقع پاداش و تشويق نداشته باشيد. استقامت کنيد و ديگران را به امر خير و نيکي دعوت کنيد. از گلوله و خمپاره نترسيد و بدانيد که اگر ترکشي از طرف خداوند مامور نباشد، به شما اصابت نخواهد کرد. در مقابل دشمن مثل کوه محکم و استوار باشيد.
آن قدر اعتماد به نفس داشت که هر جا مشکل ترين عمليات بود، نيروهايش را آماده مي کرد و خود پيشقدم بود و تا آن منطقه را فتح نمي کرد، عقب نمي آمد. آخرين حضور او در عمليات والفجر 8 بود.

محمد ابراهيم موهبتي:
قيافه مصمم و مردانه او مرا ياد مالک اشتر مي انداخت. يکي از شبها در منطقه عملياتي والفجر 8 در حال سخنراني بود که جذب سخنان او شدم. او مي گفت برادران رزمنده، ما شما را به زور نياورديم. اينجا صحنه نبرد و شهادت است و اگر کسي مي ترسد يا اينکه در هنگام پيشروي پا عقب مي گذارد، بهتر است همين حالا ما را تنها بگذارد. مي گفتند: اگر من شهيد شدم از روي جنازه من رد شويد و به جلو برويد و مبادا روحيه شما تغيير کند. شما نبايد به شخصي متکي باشيد. بعد از سخنراني او را براي صرف غذا دعوت کردم. بعد از غذا با حالت خاصي چشمهايش را به آسمان دوخت و گفت: خدايا، ماهم آماده شهادت هستيم. خدايا، ديگر خجالت مي کشم به سبزوار برگردم و به چهره پدران و مادران شهدا نگاه کنم.
من به ايشان گفتم: شما هنوز حيف هستيد و ما به وجود شما نياز داريم و از شما روحيه مي گيريم، اما ايشان گفت: برادر موهبتي، اين غذا و اين عمليات آخرين غذا و عمليات من است. اين گردان عبدالله تا حالا چندين فرمانده را که هيچ کدام بيشتر از يک سال دوام نياورده شهيد کرده و اين بار هم نوبت من است.

علي اکبر بابايي:
بعد از رسيدن به اهداف از پيش تعيين شده در عمليات والفجر 8، ايشان به همراه مسئول تدارکات گردان براي بررسي کمبود ها با موتور در خط مقدم بودند و مانند پدري مهربان به سنگرها سر مي زدند و جواب بچه ها را با لبخند مي دادند که چهره ايشان چهره ديگري بود و از آرامش خاصي برخوردار بود. در همين زمان در ميان نخلستان بر اثر اصابت ترکش توپ دشمن به شهادت رسيد.

اصغرفکور:
برگرفته از خاطرات شفاهي خانواده ودوستان شهيد
آخرين لقمه را به دهان گذاشت و از جا بلند شد .مادرش آمد و تو چهار چوب در ايستاد .
يک لقمه ديگر بخور .راه دور است ،بخور مادر .
ابراهيم به چشمان خيس مادر نگاه کرد .سعي کرد لبخند بزند اما بغض گلويش را چسبيد .پدرش بقچه گره زده را زير بغل گرفته بود و نگاه مي کرد .
بجنب پسر الان آفتاب مي زند .
ابراهيم نگاهش را از چشمان خيس مادر بر داشت و به طرف کفش هاي لاستيکي اش رفت .مادر آه کشيد و صدايش به گوش رسيد .
در پناه خدا باشي ،ابراهيم .
ابراهيم از ايوان گلي به حياط پريد .مرغ و خروس ها پر سر و صدا ه اطراف فرار کردند .مادر لبخند زد ابراهيم بر گشت و نگاهش کرد .
زود بر مي گرديم .
مادرش سر جنباند .چارقدش را به صورت کشيد .هواي صبحگاهي خنک بود .ابراهيم براي آخرين بار به درخت هاي کوتاه و بلند نگاه کرد .دلش از غصه اي مي سوخت .دوست داشت همه رنگ و بو روستا را با خودش ببرد .هميشه وقتي تابستان مي رسيد ،همين حال را داشت .
تند تر بيا بچه جان ،دير برويم ميني بوس مي رود .
ابراهيم پا تند کرد و به کنار پدرش رفت .مي توانست صداي نفس هاي ا.و را بشنود .به ياد دوسه شب گذشته افتاد .پدرش از شنيدن خبر کربلايي کاظم حسابي ذوق کرده بود .وقتي به خانه رفته بودند ،اولين کسي که خبر رفتن شان به کرج شنيد ،مادرش بود .پدرش گفته بود اگر اوضاع کار رو به راه باشد ،تا آخر سال خيالش راحت است .
حواست کجاست آقا جان ،تند تر بيا .
ابراهيم به خودش آمد .فاصله اش با پدرش زياد شده بود .دوباره پا تند کرد .خوشحال بود که مي تواند کمک حال پدرش باشد .
از دور صداي خرناس اگزوز ميني بوسي به گوش مي رسيد .
جلوي قهوه خانه شلوغ بود .کارگر ها بقچه به دست ،منتظر بودند تا راننده از قهوه خانه بيرون بيايد .
حواست باشد شاقول را گم نکني .
ابراهيم دستمال يزدي را که شاقول و ترازو در آن بود ،رو به پدرش گرفت .
حواسم جمع است ،ببين چه گره ي محکمي زدم .
پدر روي سکو نشست و مثل همه منتظر شد کربلاي کاظم هم لنگان لنگان رسييد .ابراهيم شنيده بود که او از روي داربست افتاده .است .
گرسنه که نيستي ؟
ابراهيم به چشم هاي منتظر پدرش نگاه کرد و گف :نان و پنير داريم ،مي خواهي بدهم ؟
پدر حواسش جاي ديگر بود .کربلايي کاظم رسيد و چاق سلامتي کرد .
سر خيز باش تا کامروا شوي .
ابراهيم خنده اش گرفت .پدرش از جا بلند شد و با کربلايي دست داد .ابراهيم ناخوداگاه نگاهش به دست هاي آن دو افتاد به نظرش رسيد دست ها مثل چوب خشکي است که بد جوري رنده خورده باشد .
بلند شو ،بچه جان .
ابراهيم با صداي بلند از جا بلند شد .جمعيت جلوي قهوه خانه براي راننده صلوات فرستادند .جوان تر ها به کربلايي کاظم راه دادند تا زود تر سوار شود .ابراهيم براي لحظه اي به آسمان چشم دوخت .چند کبوتر صحرايي به سرعت در حال دور شدن بودند .
برو با لا ،معطل نکن .
ابراهين با فشار دست پدر از رکاب ميني بوس با لا رفت .وقتي روي صندلي نشست ،اشک در چشمش حلقه بست .حالا ديگر مطمئن بود که رفتني است .قرآن کوچکي را که همراهش آورده بود ،باز کرد .به ياد مکتب ملا اسماعيل افتاد .بغض گلويش را فشار داد .نتوانست جلوي اشکش را بگيرد .صورتش را روي بقچه گذاشتو شانه هاي کوچکش از گريه بي صدا لرزيد .
هيچي نشده ،دلت تنگ شد ؟
ابراهيم حوصله جواب دادن نداشت اما نمي خواست غصه هاي پدرش را بيشتر کند .صورتش را از روي بقچه بر داشت و لبخند زد .

دلم براي مرغ و خروس هايم تنگ شده .
کربلايي کاظم يکهو زد زير خنده و دندان هاي سياه و کج و ماوجش معلوم شد .شانه ابراهيم را دست پدر فشار داد .ابراهيم نگاهش را رو به او گرفت .چشم هاي پدر از تب غصه مي سوخت .
مجبوريم آقا جان .مجبوريم برويم .مگر نان خوردن دروغ مي شود .
ابراهيم سرش را پايين انداخت .پدرش سر او را به سينه گذاشت .لباس پدر بوي خاک مي داد .
ابراهيم چشمان خسته اش را بست و به ناله ي موتور ميني بوس گوش سپرد .نور نارنجي خورشيد روي شيشه هاي غبار گرفته ي ماشين بازي مي کرد .

کرج شهر کار بود .کربلايي کاظم ،ساختمان هاي يک طبقه نيمه کاره را نشان داد و دست به کمرش گذاشت .
اين خانه ها سازماني است .فکر کنم اگر بخواهي کار کني ،تا آخر پاييز هم کار داشته باشي .
ابراهيم که کارگر ها و بنا ها نگاه کرد .همه مشغول کار بودند .پدرش بسم الله گفت و لباس کار .پوشيد اولين روز کار سخت بود .ابراهيم احساس مي کرد غروب هيچ وقت نمي خواهد از راه برسد .
امروزحسابي خسته شدي .عيب ندارد .از فردا عادت مي کني .ابراهيم رد پاي خوشحالي را در صورت او ديد .ماه از پنجره بي قاب به اتاق مي تابيد .کربلايي کاظم بعد از نماز خوابيده بود و خرناس مي کشيد .ابراهيم قرآن کوچک را باز کرد .نور فانوس پت پت مي کرد .
قرآنت را بخوان و زود بخواب .فردا بايد زود تر بلند شويم .ابراهيم پتو را چهار تا کرد و به زيرش انداخت .دوباره آرزويي بزرگ در دلش جوانه زد :کاش مي شد به مدرسه بروم .
صبح زود تر از آن چه ابراهيم فکر مي کرد ارز راه رسيد .هنوز خستگي روز گذشته در بدنش بود .خميازه کشيد و به سختي از جا بلند شد پدر نکاهش کرد .
بدنت خام است ،مثل خشت خام .
صبح و کار دوباره از راه رسيده بود .روز هشتم کار بود که مباشر دستور داد همه در محوطه جمع شوند .
از امروز به دستور سر پرست پروژه ؛يايد يکسره تا ساعت چهار بعد از ظهر کار کنيد .کار از برنامه زمان بندي عقب است . بعد از ظهر هم يک ساعت زودتر تعطيل مي شويد .
همه به هم نگاه کردند .آثار نارضايتي در صورت شان موج مي زد . کربلايي کاظم لپ هايش را پر از باد کرد و زير لب گفت :اي بي انصاف ها ،مگر ما از آهن هستيم .
مباشر گره ي شل شده کرواتش را محکم کرد و از روي سکو پايين آمد .
من مامورم و معذور .هر کس نمي خواهد کار کند ،بيايد دفتر حسابش را تسويه کنيم .
چند نفري به دنبال مباشر رفتند .کربلايي کاظم به پدر ابراهيم نگاه کرد .
چاره اي نداريم .
ابراهيم دلش سوخت .پدر از پلکان با لا رفت و روي داربست ايستاد .روز ديگري آغاز شده بود .ابراهيم با خودش فکر کرد :حتما ناهار را بايد سر پايي بخوريم ،اما نماز چي ؟
بگو سيمان آب بگيرند ،بگو شل باشد تا درز آجر ها را خوب بپوشاند .
از صداي پدر ، تارضايتي به گوش مي رسيد .ابراهيم به طرف کارگر ها رفت .آن ها هم حوصله کار نداشتند .ابراهيم به طرف پدر بر گشت و گفت :فکر کنم نمي خواهند کار کنند خيلي بي حوصله اند .
پدر از دار بست چوبي پايين آمد .
حق دارند .ولي با لا خره اگر نمي خواهند کار کنند ،بايد تکليف شان را معلوم کنند .يا آره يا نه .
بعد خودش رفت و مشغول درست کردن سيمان آبکي شد .خورشيد به وسط آسمان رسيده بود .ظهر بود .ابراهيم لقمه اي نان به دهان گذاشت .مباشر با کلاه حصيري اش در محوطه قدم مي زد .عده اي که مانده بودند ،همچنان مشغول کار بودند .صداي اذذان از جاي دور به گوش مي رسيد .ابراهيم پدرش را ديد که به آرامي از داربست پايين مي آيد .
نمي خواهي نمازت را بخواني ؟
ابراهيم به مباشر نگاه کرد .مباشر دور تر ايستاده بود و آن ها را زير نظر داشت .پدر آستين هايسش را با لا زد و به طرف شير آب رفت .مباشر با قدم هاي کونتاه به طرف آن ها مي آمد .ابراهيم بقچه را باز کرد و جانماز پدر را بيرون آورد .براهيم نمي توانست چشمان مباشررا که پشت شيشه ي عينک ته استکاني اش بود ،ببيند .اما مطمئن بود دارد بد جوري نگاهشان مي کند .پدر قامت بست .
الله اکبر
مباشر نزديک شد و لبه ي کلاه حصيري اش را با لا برد .
نمازت را قطع کن !مگر قرار نبود يکسره تا ساعت چهار کار کنيد ؟
ابراهيم به پدرش نگاه کرد .از اين که هيچ اهميتي به حرف هاي مباشر نمي داد خوشحال بود .
من يکي به تو حقوق بده نيستم !
چهره ي پدر آرام بود .ابراهيم اين آرامش را فقط موقع نماز در پدرش مي ديد .
يا کار يا نماز .يکي را بايد انتخاب کني !
مباشر همچنان حرف مي زد .پدر سلام آخر نمازش را داد و صلوات فرستاد .به مباشر نگاه کرد .ابراهيم منتظر بود تا او حرفي بزند .پدر آرام از جا بلند شد اين بار نگاهش رو به ابراهيم بود .
بقچه را جمع کن برويم جايي که خدا نيست ،جاي ما نيست .آن روز ،غروب براي ابراهيم شکل ديگري بود .پدر سر او را نوازش کرد و لبخند زد .
رزق و روزي را خدا مي رساند .بد به دلت راه نده بچه جان .
کربلايي کاظم هم بقچه به دست از راه رسيد .پدر جلوي پايش بلند شد .هر دو به هم خيره شدند و يکهو زدند زير خنده .ابراهيم دستش را گذاشت تو دست پدر .دست پدر مثل سيمان سخت بود .

تو اين جا چکاره اي ؟
مشهدي حسين به ديوار تکيه داد و کلاه نمدي اش را از سر بر داشت .مردي که کروات ،با چهار خانه هاي درشت به گردنش بسته بود ،اخم آلود نگاهش کرد .
مثل اين که نمي خواهي جواب بدهي ؟
مشهدي حسين وسط سر طاسش را خاراند و گردنش را با لا گرفت .
مگر بايد چکاره باشم ؟نوکر دولت که نيستم ،آسيابانم .
مرد لاغر اندامي که کنار مرد کرواتي ايستاده بود ،چنگ انداخت و يقه مشهدي حسين را گرفت .
ليچار بار من مي کني ؟مي خواهي بدهم پوست از سرت بکند ؟
استوار قليچ ،تکيه اش را از ماشين بر داشت .هيکل چاق و گنده اش را به زور جا به جا کرد و جلو آمد .
مشهدي حسين ،به چشم هاي قي کرده و لبهاي سياه مرد لاغر چشم دوخت .مرد کرواتي جلو آمد و بي خودي لبخند زد .
استوار درست مي گويد به ما گفته اند اخرين بار ابراهيم شجيعي را تو همين خانه ديدند .به ما بگو چرا آمده و کجا رفت ،همين !
مشهدي حسين دستش را به کمرش زد .مرد کرواتي ،يک قدم جلو آمده را به عقب بر گشت و دست روي اسلحه ي کمري اش گذاشت .استوار لپ هايش را پر از باد کرد و ابرو با لا انداخت .
از من گفتن بود .فردا زن و يبچه ات نيايند پاسگاه و داد و فرياد راه بيندازند که چرا مشهدي را کردي تو زندان .
مشهدي حسين نخ دور کيسه توتون را باز کرد .خيال حرف زدن نداشت .براي لحظه اي نگاهش را تا دور دست به پرواز در آورد .خوشه هاي رسيده ي گندم زير نور آفتاب پاييزي به سرخي مي زدند .
پس نمي خواهي حرف بزني ؟
مشهدي حسين چپقش را داخل کيسه توتون کرد و گفت :اولش گفتم که .اين جا آسياب است .همه ي اهالي ده به اين جا مي آيند .سيد ابراهيم هم چند بار اين جا آمده .چهر تا جوال گندم داشت که مي خواست آرد کند .اين قضيه مال به گمانم شانرده هفده روز پيش باشد .منم آسيابانم نه فضول .کي گفته که من بايد بدانم مردم کجا مي روند و چکار مي کنند ؟
استوار هيکل خپله اش را تکان داد و رو به روي دو مامور ايستاد .
قربان ،اين ها آدم بشو نيستند .
مشهدي حسين سرفه کرد و نگاه پر از خشمش را به استوار دوخت .
خجالت بکش نايب .نان و اب و گوشت و مرغت مال همين آدم هاست .حا لا ديگر ما آدم نيستيم ؟اگر آدم بفروشيم آدم هستيم ؟
استوار گردن کوتاهش را رو به سرباز چرخاند .
دستبند بزن ،ببرش پاسگاه .
سر باز کلاه گشادش را روي سر جا به جا کرد و به طرف مشهدي حسين رفت .
مرد لاغر اندام خيز برداشت و دستش را روي سينه سرباز گذاشت .
برو عقب ببينم .مشهدي حسين مي خواهد با خودم حرف بزند .
سرباز پا به هم چسباند و مثل چوب خشک ايستاد .مرد لاغر اندام دست مشهدي حسين را گرفت و سعي کرد صورتش مهربان باشد .
نگران نباش .هر چه بگويي ،هيچ جا درز نمي کند .پرونده اين پسر را به من سپرده اند .من هم نمي خواهم دست خالي از اين جا بروم .فقط بگو کي او را ديديب و خودت را خلاص کن .
مشهدي حسين چپقش را به زانو کوبيد و خاکسترش را خالي کرد .بعد ناگهان مچ مرد لاغر اندام را چسبيد و چند قدم او را با خودبرد .
همه مي دانند دوران ترس و لرز دارد تمام مي شود .مردم بيدار شده اند انقلاب شده .فکر مي کني چون ما دهاتي هستيم ؛نمي دانيم در شهر چه خبر است .خيال خام مي کني عمو !
مرد لاغر اندام مچش را از ميان دست پينه بسته ي مشهدي حسين بيرون آورد و خيره نگاهش کرد .
اين حرف ها به تو نيامده ،پيرمرد .فکر کردي اگر چهار تا آدم بيکار بريزند توي خيابان و شعار هاي ضد سلطنت بدهند ،شاهنشاه تخت و تاجش را ول مي کند ؟پس فکر کردي ما چه کاره ايم ؟خيال کردي فقط آمديم تا ريشه امثال اين شجيعي را خشک کنيم .ما خوب مي دانيم که اعلاميه هايي که توي اين جا و دهات اطراف پخش مي شود ،کار همين آدمي است که الان معلوم نيست کجا قايم شده .بنابر اين ،با زبان خوش مي گويم ،حساب دستت باشد ،اگر اين جا اعلاميه اي پيدا کنيم ،اول يقه تو را مي چسبم .به آن پسر هم پيغام بده ،ساواک هر جا بروي مثل سايه دنبالت مي آيد .
مرد لاغر اندام با اين حرف آخر ،دماغش را با لا کشيد ،به طرف استوار رفت .
از امروز هر کس خواست تو اين ده گنده تر از دهانش حرف بزند ،حق داري که يک گلوله حرامش کني .
استوار سر تکان داد و به طرف جيپ رفت .مشهدي حسين دوباره پوز خند زد و دوباره نخ کيسه ي توتو نش را شل کرد .بعد نگاهش به ساقه هاي بلند گندم افتاد .جيپ در ميان گرد و خاک پشت سرش گم شده بود .
مشهدي حسين يک قدم به جلو بر داشت .خوب نگاه کرد .کسي ساقه هاي گندم را کنار زد و جلو آمد .نور آفتاب نمي گذاشت درست ببيند .دستش را سايبان چشمش کرد و لبخند زد .زير لب گفت :ابراهيم !
و با قدم هاي بلند به طرف او رفت .
ها ،عمو لابد ديدي حکومتي ها چه خط و نشاني برايت مي کشيدند .
ابراهيم لبهاي خشکش را به هم نزديک کرد لبخند زد .
سلام مش حسين .بدجوري گرفتار شده بودي .
مشهدي حسين دستش را به شانه ابراهيم گذاشت و با ذوق و شوق نگاهش کرد .
حالا شيري يا روباه ؟
ابراهيم به گرد و خاکي که هنوز در آسمان موج مي زد ،چشم دوخت و گفت :اين انقلاب به شير ها احتياج دارد ،مثل خودت مش حسين .
بعد کوله پشتي اش را زمين گذاشت و دست هايش را به هم ماليد .
پر از اعلاميه است .اگر بداني امام خميني چه حرف هايي زده کيف مي کني .چند تا نوار سخنراني هم آوردم .فقط لراي پخش اعلاميه ها حتما امشب بايد حاج آقا را ببينم .ارتباط او با بچه هاي مسجد خوب است .
مشهدي ابراهيم دست ابراهيم را گرفت و به طرف آسياب برد .
لب هاي خشکت نشان مي دهد که خيلي تشنه اي .
ابراهيم چنگ به موهاي خاک آلودش انداخت و گفت :از قم تا اينجا چند تا ماشين عوض کرده ام بعضي جا ها را هم مجبور شدم پياده از کوه و دشت بزنم .صبح وقتي به ده رسيدم ،داشتم از نفس مي افتادم .
مشهدي حسين کاسه را پر از آب کرد و به دست ابراهيم داد .
حکومتي ها بد جوري به تو پيله کرده اند .خيلي بايد مواظب خودت باشي .عمو . مخصوصا اين استوار به خونت تشنه است .
ابراهيم کاسه خالي را زمين گذاشت و گفت :زور بي خودي مي زنند خوب مي دانند که دارند نفس هاي آخر را مي زنند .
صداي مرگ بر شاه تو تمام شهر ها پيچيده .الان همه دست در دست هم گذاسشته اند تا طالم را نابود کنند ،مثل خودت که آسيابت را کردي نخفيگاه اعلاميه هاي نقلاب .مطمئن باش مشهدي ،ما پيروزيم .مشهدي حسين با کف دست اشک هايش را پاک کرد و ه طرف سفره نان رفت .
دو روز پيش اعلاميه ها را به حاج آقا رساندم .همين جوري که خواسته بودي ،گذاشتمش تو دل کيسه آرد .
ابراهيم سفره را باز کرد و لقمه به دهان گذاشت .از کريم چه خبر ؟تو اين چند روز ،از همه جا بي خبر بودم .
مشهدي حسين از پنجره کوچک به بيرون نگاه کرد و گفت :نگران نباش مثل خودت کارش را بلد است اعلاميه هايت را که دادي ،همه را به اسفراين برد . ميگفت هيچ کس باورش نمي شود اعلاميه از روستا به شهر مي رود .
ابراهيم از حا بلند شد .صورتش پر از خستگي بود .
بايد چرتي بزنم خيلي خسته ام .
مشهدي حسين نگاهش را به پستو دوخت و گفت :برو جاي هميشگي .
ابراهيم به طرف پستو رفت .شب ها و روزهاي زيادي را در آن گذرانده بود . آسياب تنها جايي بود که به آن جا شک نمي کرد خوابيد و وقتي بيدار شد که خورشيد کم کم به پشت کوه مي رفت .
خوب خوابيدي عمو .چند شبانه روز بي خوابي داشتي ؟
ابراهيم به بدنش کش و قوس داد و چهار انگشتش را نشان داد .مشهدي حسين سر تکان داد و زير لب گفت :عجب !
ساعتي بعد ،تاريکي روي دهکده رويين خيمه زد .ابراهيم از آسياب بيرون آمد .خنکاي هواي پاييزي صورتش را نوازش کرد .بايد به سراغ روحاني روستا مي رفت .مشهدي حسين هم آماده بود .ابراهيم زود تر راه افتاد .
نبايد با هم ديده شويم .مي ترسم براي خود شيريني هم که شده استوار ساواکي ها را آوار کند سرمان .
مشهدي حسين تا وقتي که ابراهيم در گندمزار از نظر ناپديد شود ،رفتن او رانگاه کرد .ماه کامل بود و نور نقره اي رنگش همه جا را رزوشن کرده بود .ابراهيم تا به ميدانچه ي روستا برسد ،به تصميمي کخه گرفته بود ،فکر کرد .
مشهدي حسين در پناه درختي منتظر ماند .
امشب براي ديدن حاج آقا خيلي عجله داري !
ابراهيم در قسمت تاريک ،تکيه به ديوار داد و گفت حتما امشب با خبر مي شوي .
مشهدي حسين به طرف خانه روحاني روستا راه افتاد .
ابراهيمي سعي کرد از او فاصله داشته باشد .مشهدي حسين چند ضربه به در حياط کوبيد .ابراهيم به اطرافش سرک کشيد .در باز شد .ابراهيم از دور نگاه کرد و کريم را شناخت .مشهدي حسين وارد حياط شد و در را نيمه باز گذاشت .ابراهيم يک بار ديگر به اطافش چشم دوخت و به سرعت وارد خانه شد .حاج آقا با ديدن آنها از جا بلند شد .بعد به طرف ابراهيم آمد و پيشاني او را بوسيد .
خوش آمدي .کم کم داشتم نگران مي شدم .اين سفرت طولاني تر بود .
مشهدي حسين نشست و چپقش را روشن کرد . کريم چاي آورد و ابراهيم شرح حال سفر چند روزه اش را گفت .
به اين نتيجه رسيدم که بايد کاري کنيم تا مردم روستا به انقلاب و آينده آن اميد وار باشند .
حاج آقا لبخند زد و گفت :چه چيزي بهتر از اعلاميه هايي که شما مي آوريد ؟
ابراهيم لحظه اي سکوت کرد .مشهدي حسين ابرو با لا انداخت و دستش را روي شانه او گذاشت .
بگو چي تو سرت مي گذرد ؟بگو ،شايد عملي باشد .
ابراهيم نگاهش ر با لا انداخت و به روحاني روستا چشم دوخت .
ب نظر من الان انقلاب در شرايطي است که ما مي توانيم کرهاي مهمي انجام بدهيم .جاي دور هم نمي رويم ،از همين روستاي خودمان شروع مي کنيم .
همه منتظر بودند تا ابراهيم حرف آخرش را بزند .ابراهيم زياد آن ها را منتظر نگذاشت .
بايد به پاسگاه حمله کنيم .اين کار ما باعث مي شود تا جواتن ها دل و جرات پيدا کنند و همين کار ر در روستاهاي ديگر انجام بدهند .
مشهدي نا خود آگاه از جا نيم خيز شد و با حيرت به ابراهيم نگاه کرد .حاج آقا سر تکان داد و به فکر فرو رفت .
اگر بترسيم ،هيچ وقت نمي توانيم در گام هاي بعدي انقلاب موفق بشويم .ما با ده نفر مي توانيم پاسگاه را خلع سلاح کنيم و از آن جا مثل يک سنگر استفاده مي کنيم .مطمئن باشيد نيروهاي انقلابي نمي گذارند دست تنها بمانيم .
حاج آقا لبخنذد زد و گفت :حرف مهم اين است که گفتي ،ما نبايد بترسيم !من موافقم و حاضرم در اين راه جان بدهم .

کريم چاي را هورت کشيد و به ابراهيم نگاه کرد .
نقشه اش به عهده خودت !من هم بچه ها را آماده مي کنم .
آن شب ابراهيم خوشحال بود .مي دانست راه پر خطري را مي رود اما امي وار بود .براي حمله به پاسگا ه ،يک هفته فرصت داشت .براي همين ،هر شب به اطراف پاسگاه مي رفت تا بهترين راه حمله را انتخاب کند .
يک هفته بعد ،در تا ريکي شب ،ده مرد به طرف پاسگاه مي رفتند .در دست هر کدام چوبي بود .
شما چهار نفر بعد از اين که ما نگهبان ها را خلع سلاح کرديم ،با يک اسلحه وارد پاسگاه شويد .سعي کنيد به هشچ سربازي آسيب نرسد .استوار را هم بسپاريد به من و بقيه .
ابراهيم به همراه کريم و دو نفر ديگر وارد محوطه پاسگاه شدند .سرباز نگهبان با ديدن آن ها زبانش به لکنت افتاد و اسلحه اش را زمين گذاشت .ابراهيم اسلحه را بر داشت .کريم به نشان علامت ،چراغ قوه اش را دو بار روشن و خاموش کرد .
چهار نفر بعدي ،در حالي که مشهدي حسين هم همراه آن ها بود فبه سرعت وارد محوطه پاسگاه شدند .ابراهيم به داخل راهروي کوچک سرک کشيد .صداي استوار را که در حال حرف زدن بود ،شنيد .به کريم نگاه کرد و آهسته گفت :استوار مسلح است ،هواي من را داشته باش .
هنوز به قدم به راهروي کوچک نگذاشته بود که دو سرباز مسلح از اتاق استوار بيرون آمدند .کريم فرياد کشيد :بخوابيد زمين .
دو سرباز بدون مقاومت دراز کشيدند .ابراهيم اسلحه را مسلح کرد و پاور چين به طرف اتاق استوار رفت .هنوز دستش را به سينه در نگذاشته بود که صداي شليک گلوله شنيده شد .به سرعت بيرون دويد .ابراهيم گلوله اي از در نيمه باز داخل اتاق شليک کرد .اين بار صداي شکستن شيشه آمد .مشهدي حسين و سه نفر ديگري وارد راهروي کوچک شدند .سرباز ها هنوز روي زمين دارز کشيده بودند .
از بيرون چه خبر ،مشهدي ؟
مشهدي حسين چوب را به دور سرش چرخاند و گفت : امن و امان !
در اتاق استوار با صدايي خشک روي پاشنه چرخيد .ابراهيم لوله اسلحه را رو به در گرفت .استوار در حالي که دو دستش را پشت سرش گذاشته بود .آرام بيرون آمد .
تو را به خدا ،من را نکشيد .
کريم از پشت استوار سرک کشيد و خنديد .
شيشه را شکستم و از پنجره رفتم تو .بدبخت مي ترسيد شليک گند .
ابراهيم جلو رفت و چشم در چشم استوار دوخت .
انقلاب ما بچه هاي نامرد ندارد .تو هربدي که به من کدي ،مي بخشمت .اما بايد به ديگران حساب پس بدهي .
استوار سرش را پايين انداخت .ابراهيم رو به کريم کرد و گفت :يکي از بچه ها را به شهر افرست و در خواست نيروي کمکي کن .امشب از آن شب هاست .
سرباز ها بيدارند .
نه ،صبر کن .اين خانه بايد يک خروجي داشته باشد .
غلامرضا دوباره نگاه کرد .
چرا اينجوري فکر مي کني ؟
ابراهيم مردي را که به سرعت در تاريکي ناپديد مي شد ،نشان داد وگفت :از کفش هاي او فهميدم .دم غروب از دري که ما زير نظر داريم ،وارد خانه شد .اما حالا از خانه سوم بيرون آمد .
به بچه ها بيسيم مي زنم تا تعقيبش کنند .
ابراهيم با تاييد سر تکان داد و دوباره به خانه چشم دوخت .غلامرضا مشغول حرف زدن با بيسيم شد .
يک نفر ديگر ار خانه بيرون آمد .
غلامرضا خم شد و سرک کشيد .
به نظرت دارند چکار مي کنند ؟
ابراهيم به عقب بر گشت و گفت :فکر مي کني چکار مي کنند ،توطئه .
از بالاي کوچه صداي پا مي آمد .
زودتر از اين جا برويم ،بهتر است .نبايد شک کنند .
هر دو آرام و سلانه سلانه به طرف خيابان مي رفتند .ابراهيم نگاهي به اطرهف انداخت و گفت :موقعيت خوبي را انتخاب کرده اند .جمعيت اين محله آن قدر زياد است که آمد و زرفت چند نفر ،آن هم با قيافه هاي ساختگي ،شک بر انگيز نيست .
وقتي به پايگاه بر گشتند ،حبيب منتظر بود .
هم حکم را گرفتم ،هم اطلاعات مهم .
ابراهيم پاکت را گرفت و باز کرد .
تاييد کردند که خانه مورد نظر يک خانه تيمي ضد انقلاب ها است .اجازه دادند که با هماهنگي اقدام کنيم .
حبيب پاکت دوم را هم به دست ابراهيم داد و گفت ::اين هم اطلاعات مهم !تمام افرادي که به خانه رفت و آمد مي کنند .شناسايي شدند ؛مسئول تيمي اين ها فردا به محل قرار مي آيد .
يعني همان جايي که ما مورد نظر داشتيم .
حبيب روي صندلي نشست و در جواب ابراهيم گفت :هيچي تو آن خانه نيست ،به جز يک ميز پينگ پنگ و چند تا آکواريوم خالي ،اما به هر صورت خانه تيمي است و اطلاعات هم تاييد کرده .محل قرار و جاي اصلي ،چند کوچه آن طرف تر است .يعني بغل گوش خودمان !
ابراهيم با تعجب به حبيب نگاه کرد و به طرف پنجره رفت .
خوشحالم که سربازان گمنام تا اين حد هوشيارند .فکر نمي کردم بغل گوش ما اين همه خبر باشد و ما بي خبر !
باشنيدن صداي بيسيم ،ابراهيم به طرف آن رفت .
به گوشم .
چهل و چهار تاييد مي شود .تماس ،شانزده است .
ابراهيم به غلامرضا نگاه کرد و گفت :بايد به اداره عمليات برويم .کار فوري و مهمي دارند .
ابراهيم خبري را که در اداره عمليات به او دادند ،به سختي مي توانست باور کند .
يک کاميون گوسفند تو خانه و مخل قرار اصلي خالي کردند . ابراهيم به فکر فرو رفت .مي دانست پشت اين کار ،قرار است نقشه بزرگي عملي شود .
فردا با تعداد نفرات کم به اين خانه حمله مي کنيم .دليلش را بعدا گزارش مي کنم .
ساعت ده صبح بود .دوچرخه سوار جوان به اطرافش نگاه کرد و دوچرخه را کنار ديوار گذاشت .ابراهيم چرخ دستي را جلو برد و از صاحب دکه آب خواست .
خير اموات ،يک ليوان آب به من بده که از تشنگي مردم .
در حالي که ليوان را سر مي کشيد ،به پشت بام خانه تيمي نگاه کرد .ليوان را پس داد و وارد کوچه شد . بيسيمش را روشن کرد .
موقعيت ؟
مستقر !
ابراهيم به انتهاي کوچه نگاه کرد .حبيب از خانه اي بيرون آمد و سطل زباله جلوي در گذاشت .ابراهيم به عقب سرش نگاه کرد . کوچه خلوت بود .به سرعت به طرف خانه دويد .
مشکلي نداشتي ؟
حبيب به پيرزني که روي پله نشسته بود ،نگاه کرد و گفت :نه .بنده خدا وقتي فهميد پاسداريم ،خيلي هم خوشحال شد .
ابراهيم به ارتفاع ديوار چشم دوخت .حبيب گفت :ديوار خيلي بلند است .
ابراهيم به طرف نردبان رفت .
با لا خره بايد يک کاري بکنيم .حتي اگر شده ،بپريم .
رسول سنگريزه اي به حياط پرت کرد .حبيب سرش را با لا گرفت و با اشاره حرف زد .ابراهيم در حالي که مواظب اطرافش بود ،از نردبان با لا رفت .حالا مي توانست گوسفند ها را که چهارگوشه حياط را پر کرده بودند ،ببيند .غلامرضا خميده به طرفش آمد .
چکار کنيم ؟جنب بخوريم ،گوسفند ها سر و صدا مي کنند .ابراهيم گفت :مغز کل اين ها فکر همه جا را کرده .اما بايد سريع تر از اينها عمل کنيم .در واقع بايد از گوسفند ها زرنگ تر باشيم .
حبيب بي صدا خنديد .ابراهيم دوباره سرک کشيد .
قدم به حياط بگذاريم ،متوجه مي شوند .گوسفند ها از سگ ها با هوش ترند .
حبيب ديوار مشترک بين دو خانه را نشان داد و گفت :اگر سريع عمل کنيم شايد اتفاقي نيفتد .
ابراهيم به ديوار خيره شد .ناگهان تمام قد بلند شد و مسلسل يوزي را به گردنش انداخت .
هواي من را داشته باشيد .بيسيم بزن بچه ها آماده باشند .
در ميان بهت و حيرت حبيب ،ابراهيم به روي يال ديوار پريد . رسول به حالت دراز کش ورودي اتاق ها را نشانه رفت .حبيب بيسيم را روشن کرد .ابراهيم بسم الله گفت و از يال ديوار به حياط پريد .
درد از مچ تا مغزش را آزار داد .گوسفند ها نگاه کردند .
ابراهيم بي معطلي به طرف اتاق دويد .گوسفند ها شروع به بع بع کردند .ابراهيم با کف پا محکم به در چوبي ضربه زد .در از جا کنده شد . دست ها به طرف اسلحه رفت اما هيچ کدام فرصت استفاده از آن را نداشتند .ابراهيم با سر به هشت نفري که آماده حمله بودند اشاره کرد .
فقط دراز بکشيد رو زمين .
حبيب هم لنگان لنگان خودش را رساند .گوسفند ها به هر طرفي مي دويدند و بع بع مي کردند .
حبيب به اتاق نقشه روي ميز نگاه کرد و لبخند زد .
چه جشني گرفتند .با اين نقشه چه آرزوهايي داشتند !ابراهيم به رسول که از ميان گوسفند ها راه باز مي کرد ،نگاه کرد و گفت :نقشه شان نقش بر آب شد .