فروردين سال 1348 در يك خانواده مذهبي و آگاه به مسائل ديني در يزد به دنيا آمد . او كوچكترين اما شجاع و جسورترين فرزند خانواده بود .
حاج رجب ذوالفقاري ,پدر شهيدمي گويد:
فروردين سال 1348 مصادف با ايام محرم و عاشوراي حسيني بود كه خداوند پسري به ما عنايت كرد و ما نيز به يمن اينكه وي در اين ايام متولد شده بود نامش را محمد حسين گذاشتيم . محمد حسين در سنين كودكي بود كه قرآن را نزد خود من آموخت و از رفتارش بر مي آمد كه علاقه ي زيادي به قرآن و نماز و اعمال معنوي دارد .
پس از اينكه دوران كودكي را پشت سر گذاشت در سن شش سالگي وارد دبستان شد و طي پنج سال تحصيل موفق شد دوره ابتدايي را به پايان برساند . او در حين تحصيل به كار كردن نيز مي پرداخت . هنگاميكه او دوران تحصيل در دبستان را به اتمام رساند جنگ تحميلي عراق بر عليه ايران نيز آغاز شد .
مهر ماه سال 1360 بود كه جهت ادامه تحصيل به مدرسه راهنمايي رفت ، ولي هنگاميكه درس مي خواند عشق و علاقه زياد او به جنگيدن باعث شد تا درس را رها كند و به جبهه برود ، علاوه بر اين او طي اين زندگي كوتاهش موفق شده بود تا دو بار به كربلا برود و امام حسين (ع) و يارانش را زيارت كند كه همين خود باعث اشتياق بيشتر او براي جنگ با دشمن مي شد .
برادرم در كشور كويت كار مي كردند او هم به كويت رفته بود.به ا و اصرار مي كنند كه در آن كشور بماند اما او نمي پذيرد و به ايران باز مي گردد.
خلاصه اينكه درس را رها كرد و براي ديدن دوره آموزش نظامي به پادگان رفت.
پس از اينكه دوره اش به پايان رسيد نزد من آمد و گفت:مي خواهم به جبهه بروم ، به او گفتم : درس واجب تر است و محمد حسين در جوابم گفت : بعداً هم مي شود درس خواند . من به او گفتم : تو خيلي كوچك هستي و هنوز دوازده سال بيشتر نداري به جبهه ميروي چكار كني ؟ و او گفت : آيا مي گوئيد نروم ؟ آيا نمي توانم براي رزمندگان اسلام آب هم ببرم و من در جوابش گفتم : تو مي تواني اين كار را بكني و او گفت : پس من مي روم و عازم جبهه ها شد .
با اينكه در آن زمان برادر شهيدش ، عليرضا هم در جبهه بود ولي ما نتوانستيم مانع رفتن او بشويم . يكروز خبر آوردند كه عليرضا شهيد شده است ، او را با افتخار تشييع كرده و به خاك سپرديم ، براي تشييع جنازه عليرضا ، محمد حسين هم از جبهه برگشته بود و ما هرگز تصور نمي كرديم كه بعد از شهادت برادرش دوباره به جبهه برود ولي درست بر خلاف تصور ما سه روز بعد از خاکسپاري عليرضا عازم جبهه ها شد و به ما گفت : من بايد برگردم و نبايد اسلحه عليرضا و امثال او بر روي زمين بماند و اين بار بود كه با شوق و احساس عجيب تري عازم جبهه شد .
گرچه محمد حسين 12 سال بيشتر نداشت اما به راستي شجاع و جسور بود ، او دو ، سه بار به جبهه رفت و سرانجام در تاريخ 28/10/1360 ، هنگام برگزاري مراسم چهلمين روز شهادت عليرضا به ما خبر دادند كه محمد حسين نيز در منطقه شوش بر اثر اصابت تركش به شهادت رسيده است . جسد مطهر اين فرزندم را نيز همراه با ساير مردم تشييع كرديم و در كنار آرامگاه برادرش و در جوار ساير شهيدان يزد بعنوان دهمين شهيد محله مان به خاك سپرديم .

وصيت‌نامه
بسم رب الشهدا والصديقين
انا لله و انا اليه راجعون
سلام بر امام زمان(عج) و سلام بر امام خمينى و سلام بر ملت شريف ايران.
به نام خداى درهم كوبنده ستمگران و به نام خداى يارى دهنده مستضعفان.
اى دشمن بدان كه ملت ما هميشه بيدار و پيروز خواهد بود. اى منافق! اى ستون پنجم! بدان كه اگر اسلام در كشورى ريشه نهد ديگر جاى تو نيست. اى دشمن! به من نگاه كن ببين كه چگونه آزادانه به جنگ با كفار مى‌روم و جانم را در راه اسلام و قرآن و خدا فدا مى‌كنم ؛خودت فكر كن اى منافق! كه تو در راه چه كسى كشته مى‌شوى، به خاطر احساسات نفسانى و درونيت يا به خاطر شخص و اشخاص، يا براى خدا، معلوم است تو براى شخص و براى احساسات نفسانى و شيطانيت كشته مى‌شوى، چه بيهوده.
درود بر آن كسانى كه در راه حق راه پيمودند و در آن راه يك قدم عقب نگذاشتند و جان خود را نثار راه حق كردند. اى ملت ايران! هرگز نگذاريد فرزندانتان در دامن اين منافقين يا ستون پنجم گرفتار شوند.
اى ملت ايران! از كودكى فرزندانتان را خودساخته سازيد كه آينده فرزندانتان خوب باشد. اى مردم! هرگز فرزندانتان را به خاطر مال‌اندوزى و طمع دنيا بزرگ نكنيد، كه دنيا شما و فرزندانتان را در كام خود فرو مى‌برد و از خدا دور مى‌كند و بازگشت آنها را ناهموار مى‌كند. اى مردم! به خدا خمينى را رها نكنيد كه حسينى است كه اگر خمينى را رها كرديد از اهل كوفه و شام هستيد و از يزيديان زمانيد، اگر رهايش نكرديد و پيرو او بوديد از حسينيان و از پيروان خط راستين او هستيد و هل من ناصر ينصرنى حسين را از زمين گرم كربلا لبيك گفته‌ايد، به اميد اينكه چنين باشد.
اى كارمند! اى كشاورز! اى كارگر! اى بازارى! اى مردم ايران! كوچكترين كارى كه به نفع اين مملكت مى‌كنيد براى اسلام است، به خدا كه چنين است. اى مردم ايران! همه مسلمان شويد كه مسلمان هستيد، شما هم مسلمان واقعى شويد زيرا اين مملكت حكومت امام زمان(عج) در آن استقرار خواهد يافت زيرا ظهور امام زمان در اين مملكت است و شما براى استقبال او هر لحظه آماده باشيد.
خداحافظ، به اميد پيروزى اسلام بر كفر. محمد حسين ذوالفقارى
وصيتم به پدر و مادرم:
سلام بر شما اى پدر و مادرم، سلام بر تو كه شب و روز از كوچكيم خواب نكردى تا من بزرگ شدم، سلام بر تو اى پدر كه بازوانت را شب و روز به كار بردى تا من رشد و نمو كنم و تا اين حد برسم و براى زندگى آينده شما پرثمر باشم، ولى چه كار كنم كه نه مال شما هستم نه مال خودم بلكه هر (عضو از) اعضاى بدن من امانت است و بايد آن امانت را قربانى كنم و زودتر آن امانت را به او برسانم، پس شما نبايد غصه بخوريد و از مرگ من بگرييد و به زارى بپردازيد. زيرا كه خدا در قرآن مى‌فرمايد:
ولا تحسبن الذين قتلوا فى سبيل‌الله امواتا بل احيا عند ربهم يرزقون
مپنداريد كسانى كه در راه خدا كشته شده‌اند، مرده‌اند، بلكه زنده‌اند و نزد خدا روزى مى‌خورند.
انشاءالله كه اين آيه قرآن به شما و ديگر كسانى كه در سوگ من نشسته‌اند قوت و نيرويى عطا كند.
اى پدر و مادر! از دوستان و آشنايان بخواهيد كه اگر به آنها اذيت و زارى كرده‌ام و آنها از من ناراضى هستند مرا ببخشند، كه خداى مهربان مرا ببخشد.
خداحافظ ـ فرزند شما محمدحسين ذوالفقارى
در اهتزاز باد پرچم خونين جمهورى اسلامى ايران به رهبرى امام خمينى.

خاطرات
غلامرضا كارگر شوركي:
آفتاب گرم خوزستان طلوع كرده بود . شهر شوش دانيال و تپه هاي بلند و كوچك اون سرزمين ، پرتويي از نور خورشيد بر پهنه منطقه گسترده بود . داشتم از خط مقدم جبهه شوش مي گذشتم ، ناگهان كوچكترين بسيجي و فعالترين سرباز امام را ملاقات كردم . نيرو هاي يزدي در قالب يك گردان ، به نام گردان عاشورا كه در سال 1360 ماه محرم عازم جبهه شديم ، در مناطق ديگر جبهه شوش به نامهاي منطقه 10 و 20 و 30 و 40 و 50 و منطقه شيار ربيعي كه به نام شهيد ربيعي نامگذاري شده بود, تقسيم شديم. براي گول زدن دشمن منطقه 20 خالي از نيرو بود . نام اين سرباز كوچك محمد حسين ذوالفقاري بود . او 12 سال بيشتر نداشت . با هم همرزم شديم . برادرش عليرضا با برادرم كريم همرزم بودند او با من همرزم و همراه شد . منطقه 10 شوش به شكل نعل اسبي بود ما در دل دشمن سنگر داشتيم ، منطقه حساسي بود . عراقي ها بلندترين تپه ها را به دست گرفته بودند و مدام آتش تهيه بر سر ما مي ريختند . شبها فاصله ما با عراقي ها 50 تا 100 ، شايد هم كمتر بود . مدتي محمد حسين در منطقه 40 بود و من درمنطقه ي 10 بودم . او مي خواست در منطقه 10 انجام وظيفه كند يا من به منطقه 40 بروم كه سردار شهيد دلاك گفت : چون در منطقه 10 به تو نياز است فعلاً همانجا بمان ،من هم اطاعت كردم . يك روز با خبر شدم كه برادر بزرگ محمد حسين ، عليرضا ذوالفقاري در جبهه سوسنگر به شهادت رسيده. به محمد حسين گفتم : محمد حسين بيا برو خانه يك سري به پدر و مادرت بزن . محمد حسين گفت : خودم خبر دارم كه عليرضا شهيد شده . من گفتم : خب پس برو تشييع جنازه برادرت . محمد حسين گفت : او شهيد شده براي خودش من هم تو جبهه مي مانم براي خودم . من نگاه به صورتش انداختم ، چهره اش خندان بود . من به احترام شهيد اشكي ريختم ولي او با شجاعت و دليري به من جواب خوبي داد . روز بعد متوجه شدم كه فرمانده شهيد محمد رضا دلاك محمد حسين را به همراه يك اكيپ به ميبد فرستاده است . چند روزي گذشت برايم اتفاقي افتاد كه تلفنگرام زدند كه نگران كننده بود . عازم ميبد شدم . وقتي به ميبد رفتم ,به نزديك پايگاه مقاومت كه رسيدم محمد حسين را ديدم و احوالپرسي كردم .او گفت: كريم با اينكه زخمي بود ,رفته جبهه سوسنگرد كه اسلحه همرزم شهيدش عليرضا را بردارد . محمد حسين خيلي آرام و خيلي مؤدبانه به نزديكم آمد و گفت : غلامرضا تو را به خدا و حضرت عباس كه چيزي به پدرم نگي ، من قصد دارم همراه تو بيام جبهه . من گفتم : محمد حسين اگر پدرت بفهمد شايد خيال كند من تو را همراه كردم ، دست از سر ما بردار . محمد حسين از اين گفته من ناراحت شد و رفت .
چند روزي گذشت ، تا اينكه خانواده هاي همسنگران من كه در جبهه شوش بودند . لباس ، آجيل و نامه براي بچه هاشون به منزل ما آوردند و من هم روي آنها ، نامشان را نوشتم و داخل يك گوني نايلوني سفيد بزرگ گذاشتم . گوني پر شد . يك مرتبه به يادم آمد كه بايد برم چيزهايي براي يحيي سيفي بگيرم . به منزل سيفي رفتم .
پدر و مادر يحيي مقداري خوراكي و لباس و نامه به من دادند , وقتي كه چيزي از پدر يحيي مي گرفتم اشكي همراه با تبسم از ديدگانش جاري گشت و مادرش هم دعا مي كرد و چهره اش را در زير چادر پوشاند. من ناخودآگاه منقلب شدم و يك حالي به من دست داد كه خدا مي داند . وسايل بچه هاي ديگر را به منزل آوردم و يك گوني سفيد كوچك ديگر هم پر شد ، قرار شد فردا بعد از ظهر به همراه گروه اعزامي به منطقه جبهه شوش اعزام شوم . با رضايت والدين آماده شدم در آن موقع برادرم كريم و برادر بزرگم محمد هر دو در جبهه سوسنگر بودند . زمان اعزام فرا رسيد . صبح براي خداحافظي از منزل خارج شدم تا به خانه اقوام بروم كه تعدادي از بچه هاي محله مان جلويم را گرفتند و گفتند : غلامرضا ، محمد حسين ذوالفقاري هر روز از ما سؤال مي كند كه غلامرضا كي به جبهه مي رود و بعضي وقتها هم مي رود پشت آب انبار سر قلعه مخفي مي شود كه تو را بيند . چرا ، با تو چكار داره ؟ من خنده ام گرفت . عصر شد گونيها را يكي بر پشت و ديگري بر دست از منزل زير آيينه قرآن در رفتم . مادرم آب پشت سرم ريخت ، هنوز چند قدمي پيش نرفته بودم كه چشمم به جمال مبارك محمد حسين ذوالفقاري افتاد . محمد حسين ديگر چيزي نگفت و فوراً رفت . ساعت 4 بعد از ظهر سوار اتوبوس شدم ، يك مرتبه محمد حسين را ديدم كه سوار ماشين است . چيزي نگفتم تا اينكه اتوبوس به را افتاد و مدتي گذشت تا از استان يزد بيرون رفتيم . محمد حسين آمد كنارم ,با لبي خندان گفت : ديدي آمدم ، ديدي . گفتم پدر و مادرت چه ، محمد حسين گفت : از ته دل راضي اند ، راضيِ راضي ، گفتم محمد حسين تو برگ عبور نداري ، گفت : اولاً برگ عبور من خداست ، دوماً تو كه داري . نشست كنارم . من ناراحت شدم و با او حرفي نزدم . محمد حسين گفت : شنيدم ، تو يك برو بيايي در جبهه و خط مقدم جبهه داري با بزرگان مي گردي نكنه خداي نكرده يه كاره اي شدي و ما خبر نداريم . ببينم توي سنگر فرماندهي و جلسات محرمانه منطقه شوش چكار مي كني !!؟ نا قلا راستش را به من بگو …. گفت و گفت تا اينكه موضوع مخفي شدن پشت آب انبار به ميان آورد ، خنده ام گرفت . محمد حسين گفت: خوب شد غنچه باز شد يه خنده اي كردي ! ماشين ساعت 10.30 به شوش رسيد ، خيابانهاي شوش از بس عراقيها خمپاره 120 زده بودند و بمب باران شده بود ، چاله چوله هاي زيادي داشت . به مقر پشت خط رسيديم و از ماشين پياده شديم ، گوني سفيد پر از وسايل بچه ها را يكي من بر پشت گذاشتم و گوني ديگر را محمد حسين بر پشت گذاشت . پياده به راه افتاديم از مقر برگ عبور گرفتيم . محمد حسين هم از برگ عبور استفاده كرد و دو نفري روانه خط مقدم كه 3-4 كيلومتر بود شديم . هر دو گوني بر پشت از كنار قلعه شوش گذاشتيم و به زيارتگاه حضرت دانيال نبي (ع) رسيديم ، لحظه اي كوتاه استراحت كرديم و زيارتي خوانديم و به راه افتاديم و وارد جنگل اطراف رود خانه كرخه شديم ، چون عراقي ها ديد مستقيم بر كل منطقه داشتند ما را ديدند و چون گوني هاي سفيد بر پشت داشتيم گِرا مي گرفتند و اطراف ما را خمپاره 120 مي كوبيدند . فكري كرديم ، مقداري شاخ و برگ درختان جنگلي را كنديم و به روي گونيهاي سفيد ريختيم تا استتارش كرديم و از لابلاي درختان جنگل كه خيلي ترسناك و مخوف بود گذشتيم . بيشتر احشام مردم و درندگان وحشي در جنگل رها شده بودند .
به راه افتاديم تا به رودخانه كرخه رسيديم و بر قايق سوار شديم تا به خط مقدم برويم و آن طرف رودخانه پياده شديم .دوباره گونيها بر پشت ، روانه سنگرهايمان شديم . باز در طول مسير اطرافمان را با اسلحه سيمينوف و گيرينوف و كاليبر 5 مي زدند . تيرهاي يك زمانه و دو زمانه و آرپي جي 2 زمانه مي زدند . خدا مي داند كه چقدر در طول راه با اين گونيهاي سنگين به روي زمين خيز گرفتيم كه گوني ها داشتند پاره مي شدند . محمد حسين گفت : غلامرضا ما قاصد خوبي هستيم كه اين همه نامه و خرت و پرت را براي رزمندگان مي بريم، ارزش خوبي دارد ، خاطره زيبايي به ياد مي ماند ، خاطره اي از گونيهاي نامه و وسايل بچه ها . در حين صحبت كردن يك خمپاره ، به فاصله 2 متري يا 3 متري ما فرود آمد و خوشبختانه هر دو به موقع خيز گرفتيم . فقط انگشت كوچك دستم زخمي شد ، بلند شديم دوباره به راه افتاديم تا به سنگر پشتيباني و تداركات رسيديم ، همشهريان ما وقتي من و محمد حسين را با گوني هاي پر بر پشت ديدند و سر و صورت خاكي مان را مشاهده كردند خنديدند و خوشحال شدند . هر كسي سراسيمه به طرف ما مي آمد سراغ پدر و مادرش را مي گرفت . من و محمد حسين هم مي گفتيم نامه داريد و وسايل آنها را به دستشان مي داديم .
محمد حسين گفت : بفرما غلامرضا اين گوني ، من رفتم سنگر و گفتم : رفيق نيمه راه ، ناراحت شد و گفت: باشه ميام كمكت, نامه ها را بديم و بچه ها رو خوشحال كنيم . خوشحالي اونها عبادته . اول رفتيم سنگر علي سيفي ، كه نامه و وسايلش را بديم . هر چي يحيي را صدا زديم جوابي نشنيديم ، بچه ها همه از سنگر بيرون رفتند . گفتم چه شده ، چرا نمي آي نامه ها و وسايلاتون را بگيريد ، من و محمد حسين متوجه شديم از سنگر بيرون اومديم و ديديم بچه ها همشون گريانند ، پرسيدم كه چي شده ؟ گفتند : يحيي سيفي شهيد شده ، به ياد لحظه اي كه رفته بودم در منزل يحيي و حالت پدر و مادرش افتادم . برايش فاتحه خواندم . محمد حسين رفت منطقه خودشون و من هم همه نامه ها را دادم ، فقط نامه سيفي پيشم مانده بود . روز بعد محمد حسين آمد تو سنگر ما گفت : مي خواهم يك سري به شهر شوش , انديمشك و دزفول بزنيم . من هم به شوخي گفتم . اينجا ديگر بچه را نمي توانيم همراه كنيم . او گفت : اولاً بچه صدامه ، دوماً آمريكاست ، سوماً حالا كه گوني پر از وسايل بچه ها آوردم بچه ام هان !؟ با هم رفتيم شوش ، دزفول ، انديمشك ، زنگي به بسيج ميبد زديم و يك دروبين عكاسي خريديم . چند نفر از همسنگرانمان با ما بودند و عكسهاي يادگاري گرفتيم به خط برگشتيم من در تاريخ 18/10/1360 ساعت 2.30 بامداد در منطقه 10 شوش به شدت زخمي شدم و مدت زيادي در بيمارستانها بستري بودم كه ده روز بعد از زخمي شدن من يعني 28/10/1360 خبر شهادت كوچكترين شهيد دارالعباده,يزد را شنيدم . اي قلم كاش مي خشكيدي و يا مي شكستي و اي كاغذ كاش سياهي تو به سفيدي مبدل مي گشت . شهادت محمد حسين ذوالفقاري من را به ياد شهادت حضرت علي اكبر (ع) انداخت وقتي شهادت برادرم شهيد كريم كارگر و برادران شهيد محمد حسين و عليرضا را شنيدم حديث قدسي در ذهنم خطور كرد و تبسمي بر لبم و آيه مبارك و لا تحسبن الذين .. ربنا افرغ علينا صبرا و ثبت اقدامنا والنصرنا علي القوم الكافرين .

حبيب ذوالفقاري ,برادر شهيد:
محمد حسين برادر كوچك خانواده بود و براي خانواده عزيزتر بود و زحمت بيشتري براي خانواده مي كشيد . هر كاري كه داشتيم محمد حسين انجام مي داد. با آنكه خيلي كوچك بود كارهاي بزرگي انجام مي داد .
به ما سفارش مي كرد نمازتان را سر وقت بخوانيد. عاشق جبهه بود ,چون كوچك بود و سنش کم بود و چون برادرم عليرضا شهيد شده بود ما به او مي گفتيم پهلوي پدر و مادر بمان و به آنها در كارها كمك كن. اما او مي گفت جبهه و كمك رزمندگان انقلاب واجبتر است ، ما و همه مردم چه پير و چه جوان بايد به جبهه برويم چون اسلام و انقلاب و رهبر در خطر است .موقع غروب وقتي مردم به نماز جماعت مي رفتند دسته هاي اعلاميه به دست مردم مي داد و به در و ديوارها هم مي چسباند . او به زيارت عتبات عاليات و مشهد مقدس مشرف شد ، اينطور كه مادرم مي گفت : وقتي به حرم مي رفتيم همه اش دنبال زندان موسي بن جعفر (ع) مي گشت ، مي گفت : مي خواهم زندان موسي بن جعفر (ع) را ببينم و ديگر اينكه توي حرم مي خوابيد و مي گفت اينجا قبر من است و همه جا يادگاري مي نوشته است ، هر چه بگوييم درباره اين شهيد كم گفته ايم ، همه حرفها و كارهاي ايشان خاطره است ، او هميشه حرف از حجاب مي زد ، اگر مي ديد چادر مادر يا خواهرانش نازك است به ما تذكر مي داد و مي گفت ديگر اين را سر نكنيد .
دوازده ساله بود كه در اشتياق جبهه آموزش نظامي ديد و راهي جبهه شد .هنگامي كه مي خواست به جبهه برود به او گفتيم كه سن تو كم است چه كار مي تواني بكني؟ در جواب گفت : من كه مي توانم يك ظرف آب به رزمندگان بدهم . وقتي كه براي مراسم تشييع برادرش عليرضا آمده بود, بيشتر از سه روز نماند .باز مي خواست كه برود. بعضي ها به او مي گفتند كه يك كمي اينجا بمان. اما او مي گفت: چرا به من مي گويند نرو و چرا نمي گويند برو و اسلحه برادرت را بر دوش بگير و به جاي برادرت باش و جاي او را پر كن .او به جبهه رفت و در چهلم برادرش عليرضا (27/10/1360) خبر شهادت او را هم آوردند .

آثار باقي مانده از شهيد
به نام خدا
سلام به رهبر کبير انقلاب اسلامي
پدر و مادر عزيزم سلام ,اميدوارم که حال شما خوب باشد. اگر از احوالات اينجانب محمدحسين ذوالفقاري خواسته باشيد, من صحيح و سالم هستم و ديگر بگوييد که خبري از برادرم ,علي رضا داريد يا نه ؛يزد هست يا جبهه.
انشاءالله هر کجا که هست صحيح و سالم باشد. فعلاً نگران من نباشيد من صحيح و سالم در جبهه هستم .چون وقت نبود برادر حبيب سلماني مي آمد چند کلمه نامه براي شما نوشتم تا نگران من نباشيد. سلام مرا به برادرهايم و خواهرانم برسانم و به تمام همسايگان و رفيقان يک به يک سلام برسانيد.

بسم الله الرحمن الرحيم
به نام الله پاسدار حرمت خون شهيدان و در هم کوبنده ستمگران و ياري دهنده مستضعفان .حرف زدن در باره شهيد مشکل است. ما نمي دانيم به همين سادگي در باره شهيد صحبت بکنيم . شهيدان راه انبياء و راه امامان را انتخاب کرده اند و به سوي خدا و بهشت برين و در کنار انبياء رفته اند و به قول شهيد عزيزمان مرتضي مطهري :"شهدا شمع محفل بشريند." يعني شمع مي سوزد و راه روشن در جلوي ديگران مي گذارد البته بدانيد شهيد شدن کار هرکسي نيست و همه کس لياقت آن را ندارد شهيد آن کسي مي شود که قلب ودلش از هر گناهي پاک باشد.
اي شماها خيال مي کنيد که شهيدان مرده اند. اين آيه از قرآن است که مي فرمايد:" ولاتحسبن الذين قتلو في سبيل الله امواتاً بل احياء هم عنده ربهم يرزقون."
گمان نبريد آنهايي که در راه خدا کشته شده اند مرده اند .به خدا زنده هستند و نزد خدا روزي مي خورند .
اي دشمن بدان که ملت ما هميشه بيدار است و پيروز خواهد بود . اي مردم ايران شماها خيال نکنيد به همين سادگي اين آزادي به دست من و شما افتاده, به خدا چند هزار از برادران بي گناه ما شهيد و پا معلول شده اند.
شماها يک وقت کاري نکنيد که اين شهدا از دست ما ناراحت بشوند .اي مردم ايران و اي کساني که مسلمان هستيد , مسلمان واقعي شويد زيرا در اين مملکت حکومت امام زمان (عج) هست

تابستان سال 1334 روزهاي آخر حضورش را در همدان مي گذراند که محمدحسين محجوب چشم به جهان گشود. پدرش از مداحان اهل بيت (س) بود،او نيز از کودکي عشق به خداوند و ائمه اطهار (ع)در قلبش متبلور شد.
دوران تحصيلات ابتدايي تا دبيرستان را با موفقيت در همدان پشت سر گذاشت . در دوران تحصيل از با استعداد ترين وبا اخلاق ترين دانش آموزان مدرسه بود. بعد از اينکه ديپلم گرفت ,با شناخت مشکلات جامه به فعاليت‌هاي فرهنگي رو آورد .او در چندين نمايشنامه با موضوعات انتقادي واجتماعي به ايفاي نقش پرداخت.
سال 1356 براي گذراندن دوره سربازي به اروميه اعزام شد . سال 1356سخت ترين و شديدترين مبارزات وبرخوردهاي مردم با حکومت پهلوي بود,محمدحسين از اين فضا استفاده کرد و در پادگان عجب شير با وجود جو اختناق به مبارزه با رژيم ستمگر شاه پرداخت. اواز هر فرصتي براي افشاگري کارهاي ضد ديني حکومت شاه استفاده مي کرد.
با فرمان امام خميني به نظاميان براي فرار از پادگانها,محمدحسين به تشويق ديگران پرداخت تا همه را در اجراي دستور امام خميني با خود همراه کند.
بعد از استقرار نظام جمهوري اسلامي هر فرصتي را براي خدمت به مردم و انقلاب مغتنم شمرد.
چون معتقد به احکام الهي بود دراولين فرصتي که توانايي اندک مالي پيداکرد,تشکيل خانواده داد.
با تشکيل سپاه پاسداران انقلاب اسلامي از اولين نفراتي بود که به اين نهاد پيوست وبا قبول مسئوليتهايي در راه تثبيت نظام اسلامي تلاش هاي بسياري انجام داد.
تازه شيريني پيروزي انقلاب اسلامي و شکست وفرار طاغوت مردم ايران را خوشحال کرده بود که توطئه ها يکي پس از ديگريس شروع شد ,ترور,خرابکاري,بمب گذاري,ايجاد جنگ داخلي در 5استان کشورو...
محمدحسين محجوب با اقتدا به مولا و رهبر انقلاب ,تمام وقت و آماده در ميدان پاسداري از دستاوردهاب انقلاب اسلامي حاضر بود.
وقتي دشمنان مردم ايران از همه ي توطئه هايشان نااميد شدند,يکي از احمق ترين نوکرانشان به نام صدام حسين را وادارکردند با استفاده از کمک هاي بي حساب وکتاب ونيروهايي که در اختيارش مي گذارند ,به ايران حمله کند تا تا مانع از شکل گيري تنها حکومت اسلامي جهان شود.
محمدحسين با شنيدن حضور بيگانگان در خاک ايران وتهديد انقلاب اسلامي لباس رزم پوشيد وراهي جبهه هاي دفاع از عزت وشرف وآزادگي شد.
ابتدا به عنوان يک رزمنده ساده وارد جنگ شد اما مدتي بعد با بروز توانمندي و رشادتهايش ,مسئوليتي را به او سپردند. با گذشت زمان و کسب تجارب بيشتر بر کارايي او نيز افزوده شد .بعد از آن به عنوان فرمانده گروهان منصوب شد.در اين سمت نيز با فرماندهي کارآمد وتوانمند در چند عمليات استعدادهايش را بروز داد.بعد از آن اورا به سمت معاون فرمانده گردان منصوب کردند.اين سمت آخرين مسئوليت محمدحسين در جبهه بود.پس از اينکه او رشادتها ومجاهدات بي شماري از خود به نمايش گذاشت وپس از شرکت در دهها عمليات سرانجام در عمليات كربلاي 5 در جبهه ي شلمچه به شهادت رسيد.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيتنامه
به نام خدايي كه آفريننده پدر و مادر مي‌باشد
خدمت پدر و مادر عزيزم سلام عليكم
پدر و مادر عزيز به خداي بزرگ آنقدر بر من حق داريد كه اگر تمامي عمرم را اجازه مي‌داديد كه به عنوان يك خدمتكار در خدمتتان بودم ,باز هم از حقوق شما بر من ذره‌اي كم نمي‌شد. پدر عزيز ضمن اينكه شما را به صبر خداوندي در راه اين مشيت الهي دعوت مي‌كنم اميدوارم كه آنچه نافرماني از من مشاهده نموده‌ايد, حلال نمائيد و مرا ببخشيد و برايم دعاي خير نمائيد.
مادر عزيز و فداكارم مادر بزرگوارم مادر زجركشيده‌ام مي‌دانم با اين اعتقاد كه فرداي قيامت باز من را شفيع خواهي بود و باز من را پيش خدا آبرودار خواهي داد, توجه شما را به خدا و صبر در راه خدا و استقامت در راه خدا دعوت مي‌كنم كه همانا خدا هر چه را اراده نمايد همان خواهد شد.
و شما باز هم به اينكه فرزندتان را در راه خدا داده‌ايد مبادا ناشكري كنيد كه خدا بر همه امور و مصالح بندگانش آگاه است, فرزندي كه حتي يك لحظه نتوانست حق شما را شرح دهد و يا ادا نمايد.

برادر عزيزم ابراهيم ,تو را دعوت به راه خدا و خدمت به اين انقلاب ,هرچند كه فعلاً هستي ,ترغيب بيشتر مي‌نمايم. با تقوا باش و از دوستان نااهل پرهيز كن و با دوستان خوب و اسلامي كه فعلاً داري معاشرت نما. راه امام خميني را راهنماي الهي خود قرار بده كه تنها راه رستگاري تو و جامعه ما همين راه است. در ضمن نسبت به بچه‌هايم همچنان كه شامل محبتهاي هميشگي تو بودند,باش و مواظب مريم باش كه زياد مريض است. خدا تو را براي اسلام حفظ كند.

بسم الله الرحمن الرحيم
قل ان الصلاتي و نسكي و محياي و مماتي لله رب العالمين
همانا نماز و طاعت و كليه اعمال من و حيات و ممات من همه براي خداست كه پروردگار جهان است.
سلام عليكم
اينجانب ضمن اعلام اينكه از خداي مي‌خواهم ما را در صراط خودش راهنمايي نمايد, لازم بود قبل از رفتن تذكراتي را به شما ,به‌عنوان مسئول عزيز, به‌عنوان وصاياي هر چند ناچيز تقديم نمايم.
1- اينجانب مسلمان مي‌باشم و با جان و زندگيم كه همه از الطاف خداوندي است عهد بسته‌ام كه قلباً و زباناً و عملاً به اسلام و امام خميني, اين اسوه بشريت در قرن ( شتاب زده و تسليم شده) وفادار باشم.
2- آبروي ما در گرو خداست و خدا آبروي ما را حفظ خواهد كرد, العزت لله.
3- جز خدمت صادقانه در راه او كه آفريدگاري بزرگ و صادقي ناظر بر اعمال است ,هيچ انگيزه‌اي از حضور در اين خيل رهروان راه نمي‌تواند مفهوم و معنا داشته باشد.
4- رفتن من نه بر اساس مفهوم نام و نشان است و نه انتظار اين را دارم كه بي لياقتي چون مرا در زمره نام شهيدان بزرگوار قرار دهند.
5- و در نهايت اين جنگ يعني اسلام و به عقيده من اراده خداوندي براي حفظ دين خودش امروز در احساسات و سلحشوري ما و عصيانهاي ضد كفر رزمندگان خلاصه شده و پيروزي از آن ماست ,چه كشته شويم چه معلول شويم و چه مفقود شويم و يا اسير، غيره و ...
و همه شما را به خدا مي‌سپارم. بنده حقير خدا محمدحسين محجوب
خواهر عزيزم اكرم ضمن حلاليت از تو و شوهر و بچه‌هايت شما را به ادامه راه شهدا که خط امام خميني است ,دعوت مي‌نمايم. كليه اقوام و دوستان كه مرا مي‌شناسند را سلام مي‌رسانم و از همگي آنها حلاليت مي‌طلبم. خلاصه برادران جلال، حسين، محمود، فرامرز، سياوش، كيومرث، ابراهيم، محمد و برادران جواد تفرشي، فيروز، حاج آقا روح الله لطفي، حاج آقا نصرت محمد و ديگر اقوام كه نامشان در آخر ذكر شده.

همسر مهربانم سلام عليكم :
ضمن حلاليت از تو همسر مهربان و فداكارم كه در 7 سال جنگ تحميلي فشار كار و زندگي بچه‌هايم بر روي دوشهاي خسته ي تو سنگيني داشته و مي‌دانم كه باز هم رفتن من فشار و سختيهاي تو را بيشتر خواهد نمود . بچه‌هايم را به خدا و تومي‌سپارم كه مادري فداكار و مسلمان برايشان باشي و آنها را در راه حفظ تعاليم اسلامي و قرآني راهنما و معلم باشي.
در زمينه صبر و تسليم و ادامه راه آگاه باش که اراده خداوند قادر ازشما آگاهتر, با حوصله‌تر و با گذشت تر از من هست و اميدوارم ضمن شكر به درگاه خداوندي نسبت به آينده زندگيت تحت اوامر قرآني و اسلامي عمل نمائي. تربيت اسلامي بچه‌ها را اهميت بيشتري مبذول داريد و اموال من كه عبارتند از يك خانه مسكوني كه در همدان مي‌باشد متعلق به تو و دو فرزندم مي‌باشد كه طي ضوابط اسلامي و قرآني مسئوليت آن تا بزرگ شدن بچه‌ها به خودت واگذار مي‌شود. اموال و اثاثيه منزل نيز همه متعلق به خودت مي‌باشد.
اگر حقوقي به من تعلق گرفت ماهانه مبلغ 500 تومان آن را به‌صورت (پنهاني به مادرم بدهيد) و بقيه را خرج بچه‌ها كنيد تا بزرگ شوند. در رابطه با منزل كه خريداري نموده‌ايم اسناد و مدارك آن را از اداره ثبت اسناد و املاك همدان بگيريد و مبلغي را كه بدهكارم كه حدوداً نزديك به 200 هزار تومان است با هماهنگي بنياد همدان و بنياد تهران است ,بپردازيد.در ضمن از پدر و مادر مهربانت و همه خواهران و برادرانت و احترامي كه نسبت به اين بنده حقير دارند ,حلاليت بطلبيد. خدا شما را از بلاي شيطان در هر حال دور دارد.شما را به خداي بزرگ متعال مي‌سپارم حسين محجوب.

سال 1337 در خانواده‌اي مذهبي ,درشهر همدان به دنيا آمد. اودر خانواده‌اي كم درآمد متولد شده بود و شرايط ايجاب مي‌كرد از کودکي به مبارزه با فقر بپردازد و تن به طاقت فرساترين كارها دهد. دوران تحصيلات از ابتدايي تا پايان دوره ي متوسطه را با موفقيت و با تحمل مشكلات فراوان  پشت سر گذاشت.
او در طول دوران تحصيل علاوه بر حضور درمدرسه ودرس خواندن ، پدرش را در كارهاي روزانه ياري مي‌كرد.فرصتي نداشت تا مثل همسالانش از بازي هاي دوران کودکي و نوجواني لذت ببرد.
او درمنار تحصيل و کمک به پدرش ,با شوق وعلاقه از کوچکترين فرصتها استفاده مي کرد ودر مراسم  مذهبي وبه خصوص جلسات قرائت قرآن شركت حضور مي يافت.
از کودکي به آموزشهاي ديني علاقه داشت ,اين علاقمندي و مسختيهايي که محمدحسين در زندگي خود متحمل شده بود ,اورا فردي قوي ومقيد به بار آورده بودبه گونه اي که مشکلات زندگي نمي توانست سدي در برابر اراده ي او باشد.
محمدحسين يکي از ميليونها جواني بود که با تمام وجودش بي عدالتي و فساد حاک بر دستگاه حکومت شاه خائن را لمس کرده بود. او از نوجواني در راه مبارزه با حکومت ستمگر شاه قدم برداشت وبا ايجاد ارتباط با هسته هاي مردمي ,مبارزه ي مخفي خود را با حکومت ديکتاتوري شاه آغاز کرد.
او پس از طي ايام پر فراز و نشيب تحصيلات تا دبيرستان گرفتن ديپلم, به خدمت سربازي رفت.دوران سربازي او همزمان بود با سال آخرحضور نکبت بار شاه خائن در ايران. مبارزات بي امان مردم ايران پس از ده ها سال نتيجه داد ودر سال 57 13حکومت ستمشاهي با فرار طاغوت وبازگشت امام خميني به ايران که پس از 15سال دوري از وطن اتفاق مي افتاد,برچيده شد.
 در سربازي نيز از مبارزه دست نكشيد و هر فرصتي را براي افشاي جنايات رژيم مغتنم مي‌شمرد. بعد از پيروزي انقلاب و پايان سربازي و با تشكيل جهاد سازندگي به اين نهاد پيوست و به‌عنوان جهادگر در روستاهاي محروم استان همدان مشغول خدمت به مردم شد. مدتي بعد مأموريتي  به او و همکارانش محول شدتا در بندرعباس و بندرلنگه انجام دهند,درآن روزها با شروع جنگ تحميلي از همان‌جا به جبهه‌ رفت.مدتي در جبهه بود وبه همدان بازگشت.
عشق و علاقه او به مردم محروم محبت عجيبي بين او و روستائيان ايجاد کرده بود. در اين دوران محمد حسين از سركشي به محرومان و برآوردن نيازهاي آنان گرفته تا مبارزه با خانها و فرصت طلبان , و راهنمايي كساني كه اغفال شده بودند ,دريغ نداشت.
در سال 1362 با اينکه حکومت عربستان از حضور تصوير رهبر انقلاب در آن کشور نيز بيم و هراس داشت ,اوبه زيارت خانه خدا مشرف شد ودر راهپيمايي برائت از مشرکين در حالي‌كه تصوير بزرگي از امام خميني (ره) را با خود حمل مي‌كرد و شعار مي‌داد, از طرف پليس سعودي مورد ضرب و شتم قرار گرفت و جراحات عميقي به وي وارد شد.
او هنگام سفر وصيتنامه خود را نوشت و در آن قيد كرد كه براي شهادت مي‌رود نه براي زيارت.
محمد حسين عضو شوراي فرماندهي  جهاد سازندگي همدان بود وبه خاطر موقعيتي كه در جهاد داشت از رفتن او به جبهه ممانعت مي‌شد.
وقتي اصرارهاي اوبراي حضور در جبهه نتيجه نمي داد گريه هاي بلندش, بيانگر شدت علاقه اش به جهاد در راه خدا بود.
  با تلاش فراوان موفق شد موافقت مسئولين را براي حضور در جبهه جلب کند.
به جبهه پيرانشهر رفت ودر ستاد پشتيباني جنگ مشغول خدمت شد.مدتي بعد براي شرکت در چهلمين روز شهادت ,يکي از همکارانش به نام  آقامحمدي  به همدان برگشت. او در تاريخ 17/5/63 در راه بازگشت به همدان درجاده  سردشت – بانه به كمين اشرار وضد انقلاب که با همكاري ستون پنجم صورت گرفته بود, افتاد وبه شهادت رسيد.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

وصيتنامه
بسم الله الرحمن الرحيم
اللهم ارزقني توفيق الطاعهّ و بعد المعصيتهّ و ارزقني توفيق الشهادهّ في سبيلك
سلام بر تو اي امام زمان(عج) و بر نائب بر حقت امام خمينيو بر پيروان جانباز شما و روحانيت در خط امام , مجاهدان اسلام , دوستان , بر پدر مادر و برادران عزيزم.
 از اينكه در نظر دارم اين وصيت‌نامه را كه اكنون ,عازم بيت‌الله الحرام هستم مختصر و كوتاه بنويسم و شايد اين آخرين وصيت‌نامه من باشد كه مي‌نويسم .
خدا را شكر مي‌كنم كه درون من حالتي ايجاد شده كه مي‌توانم باور كنم كه لايق خادم بر اسلام بودن را خداوند بر من عطا نموده و نشانه‌اش همين لطف آشكار است كه اكنون براي رساندن پيام شهيدان به خون خفته‌مان عازم ديار وحي هستم. به هر حال اطمينان دارم چه كشته شويم چه نشويم  موفقيم .
 پدر و مادر عزيزم اگر من زنده برنگشتم ناراحت نباشيد و افتخار كنيد كه در جوار امامان معصوم و فاطمه مظلوم(س) و رسول‌الله(ص) و اصلاً در خانه معبودم به شهادت رسيده‌ام و بعد از هزار و چهارصد سال با مظلوميت ايشان شريك خواهم شد و بار ديگر مظلوميت آنها را بر جهان با خون خود ابلاغ خواهم كرد تا بدانند شيعه علي(ع) و مكتب علي(ع) و خاندان علي(ع) هميشه مظلوم بوده‌اند, تا اين مظلوميت به مردم جهان برسد و اين سعادت بزرگي است.
برادرم اكبر, اميدوارم كه مرا ببخشيد ,شما دلسوز به انقلاب و امام هستيد حتماً راه حسين را ادامه خواهي داد. برادرانم رضا، عباس، مرتضي ، مصطفي انشاء‌ا... كه باعث افتخار من و شهدا خواهيد شد. آنقدر بجنگيد تا پيروزي اسلام را به دست آوريد و اگر در اين را شهيد شديد باعث افتخار عمو و مادرم و ساير برادران و مخصوصاً اينجانب خواهيد شد. هراسي از هيچ كس غير از خدا نداشته باشيد و تنها از او بترسيد و از ديگران نهراسيد و ارتباط خود را با امام زمان(عج) و اهل بيت مطهر، آني قطع نكنيد. هر كدام از شما در هر مقام و پستي كه هستيد يا خواهيد بود به فكر مستضعفين ايران و جهان باشيد و اگر جنگ در ايران انشاءالله با پيروزي اسلام خاتمه يافت ,شما ملل مستضعف ديگر را از ياد نبريد و حتماً اقدام نمايد.
 زندگي اين دنيا اگر چه 100 يا 200 سال كه باشد بلاخره تمام شدني است و از بين رفتني است و زندگي ما در جوار رسول‌الله (ص)و امامان(ع) خودمان خواهد بود. زندگي دنيا ارزشي جز اينكه از نعمت خدا استفاده كني و او را عبادت نمائي تا درامتحان الهي قبول شويم, ارزش ديگري ندارد. مگر دنيا به فاطمه(س) و اولاد معصومش چه وفايي كرد كه به من و تو بكند.
نماز قضا اگر خدا قبول كند ندارم همچنين روزه نيز ندارم فقط من از لحاظ معنوي به مردم بدهي دارم كه به شما و ديگران سفارش مي‌كنم, به تقوا و ياري از مظلومان و دشمن ظالمان و اصلاح در دين و درباره قرآن و امر به معروف و نهي از منكر و قرائت قرآن و نهج البلاغه و ساير علوم اسلامي.
و اما تو همسر عزيزم مي‌بخشيد كه در اين ايام جواني تنهايت مي‌گذارم البته از نبود من، بلكه تو خدا راداري و بعد از خدا يادگاري از من داري اميدوارم بتواني از ايام طفوليت تخم دشمني و كينه ظالمان را در دل او بكاري و قبل از هر چيز توحيد و يگانه پرستي و دوستي اهل بيت(ع) را به او بياموزيد.
 اكنون از زندگي با تو خيلي راضي هستم و تصور مي‌كنم كه بهترين زندگي را دارم. گر چه كوتاهي از من است وصيت‌نامه‌هاي من را نگه دار. اگر مهدي بزرگ شد بده تا بخواند تا سفارش‌هايي كه به برادر‌هايم داده‌ام عمل نمايد و انقلاب اسلامي را فراموش نكند. از كليه دوستان و آشنايان طلب حلاليت مي‌نمايم.

بسم الله الرحمن الرحيم
...هر لحظه وجدانم به من مي‌گويد كه تو لياقت شهيد شدن را نداري و هرگز خون تو با خون شهداي اسلامي مخلوط نمي‌شود. ولي از خداوند مي‌خواهم تا اين لياقت را به من عطا نمايد. ما قدم در راه الله مي‌گذاريم و نويد خداوند در گوشم هست که, ان تنصر الله ينصركم و يثبت اقدامكم. به اميد آن روز و با آرزوي موفقيت تمامي سربازان اسلام و مؤمنين، با درود بر رهبر كبير و حماسه آفرينمان امام خميني .
والسلام  محمد حسين معز غلامي           تاريخ 27/7/1359

 
بسم الله الرحمن الرحيم
با درود بر رهبر كبير انقلاب و امت امام و ياران امام كه همه سربازان امام زمان (عج) هستند.
وصيت نامه‌ام را آغاز مي‌كنم. اين آخرين وصيت نامه من هست كه اكنون عازم جبهه حق عليه باطل مي‌باشم ,بلكه نصيبم شود تا در حمله شركت نمايم و از بعثيان كافر كه قاتل هزاران شهيد راست قامت هستند و همگي از بهترين فرزندان اين امت بودند, انتقام بگيرم و اگر شهادت در اين راه نصيبم شد كه چه بهتر به آرزوي نهائي خودم رسيده‌ام و اميدوارم بعد از من كساني باشند كه از جايگاه بلند اسلام يعني بيت المقدس نداي اسلام را به گوش جهانيان برسانند.
پدر و مادر عزيزم اگر شهيد شدم براي من اولا گريه نكن و اگر گريه كردي بگو كه از جهت اين هست كه در اين دنيا مرا ديگر نمي‌بينيد و در آن حال كه قلب شما شكسته است خداوند قلب شكسته را دوست دارد ,پس براي امام و پيروزي اسلام دعا كنيد و در بين دشمنان اسلام هرگز گريه نكنيد. مبادا با گريه شما آنها را شاد كنيد .در مجالس و برنامه‌هاي اسلامي شركت كنيد .سر بلند و مفتخر باشيد كه خداوند شما را ازخانواده شهدا قرار داده وبه سبب لطفي كه به بنده عاصي و حقيرش چون من نموده است.
داداش عزيزم تو همچنان كه تا كنون استوارو ثابت قدم بوده‌اي و مي‌دانم كه شهادت من ثابت قدمي تو را بيشتر مي‌كند و پدر و مادر را شما دلداري بده و آنها را نگذار تنها بمانند. مطلبي را برايت مي‌گويم ,من قصد داشتم اسم فرزندم را اگر دختر بود زينب بگذارم شايد كه انشا الله در خط دختر علي(ع) قرار بگيرد و اگر پسر بود اسمش را به ياد شهداي گلگون كفن وبه خاطر اينكه هميشه به يادشان باشيم ,شهيد بگذارم اما اگر خود شهيد شدم در اين صورت اسم او را شاهد بگذاريد كه وقتي بزرگ شد بداند اين اسلام ارزان به دستش نرسيده تا ارزانش نفروشد و همچنان در راهش جانفشاني كند و نوكر امام زمان(عج) باشد.
همسر عزيزم عذر مي‌خواهم كه در اين وقت تو را تنها مي‌گذارم. تو مي‌داني كه من اسلام را از تمام چيزها بيشتر دوست مي‌دارم. تو خوب فرزند مي‌پروري چون شغل تو معلمي بچه‌هاست و از اين نعمت استفاده كن وفرزندمان را در خط اسلام تربيت كن تا سرباز امام زمان باشد.       والسلام  محمد حسين معز غلامي           تاريخ 29/12/1361

زندگي نامه شهيد به روايت خواهرش:
حسين در سال 1342 فروردين متولد شد و ازهمان دوران كودكي، ساكت ودرس خوان بود . 2 ساله بود كه پدرم از دنيا رفت و ايشان بدون پدر تربيت يافتند .
ديپلم را در مدرسه نظام وفا گرفت . دوران فراغت ازتحصيل را کار مي كرد ، تا خرج خود وخانواده را بدهد و در مواقع بيكاري، به مطالعه كتابهاي استادمطهري مي پرداخت. در فعاليت هاي مذهبي و مساجد شركت داشت و در دوران انقلاب اعلاميه ها ونوارهاي امام را پخش مي كرد.انقلاب اسلامي پيروز شد واوعضو رسمي سپاه شد .بعد از آن درجبهه حضور پيدا كرد.
به حلال وحرام زندگي بسيار توجه داشت و در سفره اش اگر دو نوع غذا بود، يكي را مي خورد. مي گفت: اسراف مي شود. به ما توصيه مي كردحجاب اسلامي خود رارعايت كنيم و درنماز اول وقت و نماز جماعت شركت داشته باشيم.
يادم هست روزي كه مي خواست به جبهه برود، وصيت زباني كرد وگفت: اگر من صبح به جبهه رفتم، برايم سه روز، روزه بگيريد واگر بعد ازظهررفتم، برايم 2 روز روزه بگيريد . بسيار كم حرف بود و رازش را با كسي درميان نمي گذاشت.




وصيتنامه
بسم الله الرحمن الحيم
اشهدان لا اله الاالله. اشهدان محمد رسول الله.
اشهد ان علي ولي الله.
اي كساني كه ايمان آورديد، آگاه باشيد، خداوند قومي را بسيار دوست دارد، که در راه او جهاد کنند.اگر شما دست از امام و رهبرتان برداريد ، اين انقلاب ضربه مي خورد . نه از امام عقب بمانيد و نه از او جلو بزنيد. اي مردم مواظب باشيد كه ازآيين خدا خارج نگرديد و به تمام جهان بفهمانيد، كه ملت ما تا رسيدن به كربلا و قدس از پاي نخواهد نشست و از جنگ خسته نخواهد شد و از امام دست بر نخواهد داشت. درضمن از همه آشنايان وفاميل و همسنگران و خصوصاً خانواده ام، حلاليت طلبيده و التماس دعا دارم.
به اميد زيارت كربلا. محمدحسين اكبري رضايي فرد

محمد حسين کريمپوراحمدي سال 1331 ه ش در شهرستان بيرجند در خانواده اي متدين پا به عرصه وجود گذاشت .پس از پايان تحصيلات خود در مقطع ديپلم جهت انجام خدمت سربازي به اصفهان رفت .شهيد که قبلاً نيز در جلسات مذهبي و ديني شرکت مي نمود ،در اصفهان با روحاني زنداني آشنا شد و هنگام نگهباني ، به بحث و گفتگو با او مشغول مي شد . به همين دليل در دوران سربازي اطلاعات کامل و جامعي در باره انقلاب به دست آورد .در سالهاي1355_1356 در شهرستان ايرانشهر با مقام معظم رهبري ،آقاي حجتي و حاج آقاي راشد و ديگر روحانيون تبعيدي آشنا شد و راهنمايي هاي آن بزرگواران را براي مردم بيان مي کرد .حاج محمد حسين اولين راهپيمايي را در زاهدان با کمک برادران حزب الله به راه انداخت و از آن پس تبليغات اسلامي را گسترش داد.

خاطرات