حفاظت دو تپه که به نام های تپه علی و تپه حسین بین بچه ها مشهور شده بود، به عهده ی بچه ها ما بود . هر گروهی که می رفت ، باید غذای پانزده روزه ی خودش را هم می برد .

چهار – پنج کیلومتری تپه ها چشمه ی آبی بود که با زحمت و خطر زیاد بیست لیتری ها پر می شدند و بالای تپه می رفتند . حتی پتو ها را نمی توانستیم آفتاب کنیم . پتو ها پر از شپش شده بود . حمام را هم که اصلا حرفش را نزنید .

یک روز آذوقه مان تمام شد . آن موقع ها نان را در گونی هایی از جنس کنف و پارچه می گذاشتیم . گونی ها را تکاندیم و خاک ها را از خرده نان ها جدا کردیم . باور کنید سهم هر کس یک قاشق خرده نان هم نشد . عزت الله ایزد پناه اجازه خواست برود برای تهیه غذا . می دانستم به طرف نیروهای خودی نمی تواند برود .

چند ساعت پیاده باید می رفت . فهمیدم می خواهد به مواضع عراقی ها دستبرد بزند . خطر داشت ، ولی چاره ای نبود . یادم نیست چه ساعتی از شب رفت . از بچه های کنار تخته ای است که الان جانباز است . صبح اول وقت با یک گونی کنسرو آمد !

راوی: غلامحسین غیب پرور، فرمانده لشکر پیاده 19 فجر