عراق بمباران شهرهاي خوزستان را به اوج خود رسانده بود. آن زمان من در بيمارستان (شهيد كلانتري ) كار مي كردم. يك روز صبح كه، مشغول انتقال مجروحين به شهرهاي بزرگ بودم، ناگهان هواپيما هاي عراقي شهر انديمشك را بمباران كردند. به خودم گفتم:
خدا يا رحم كن! انگار عراقي ها شهر را زير و رو كردند.
دقايقي بعد، مردم با هر وسيله اي كه در دست داشتند وبا تمام توان مجرو حين را به بيمارستان آوردند. مجروحين بيشتر، مردم كوچه بازار و مادران خانه دار بودند .نوزاد چند روزه، پيرمرد و پير زن هم در بين شان به چشم مي خورد كه بيشتر شان درهمان لحظه به شهادت مي رسيدند.
صحنه ي دلخراشي بود. پدران و مادران، دنبال فرزندان شان مي گشتند و فرزندان دنبال والدين. دربين آنها سه دختر از يك خانواده طعمه ي حريق شده بودند. مادرشان گفت:
دختر اولم در حال تهيه وسايل عروسي اش بود. دومي و سومي محصل بودند.
دختر اولم را با مقداري از پوست و موي سرش، دومي را از بند ساعتش و سومي را ، از باقي مانده ي لباسش شناختم.
نوجواني را آوردند كه پاهايش فقط به پوستي وصل بود.مادري هم بود كه در حال شير دادن فرزندش، به ملاقات خدا رفته بود.
آن لحظه كه مشغول رسيدگي به مجروحين بودم، نمي فهميدم چطور ساعت وثانيه ها مي گذرد. وقتي به خودم آمدم، ساعت پنج بعدازظهر بود.اوضاع كمي آرامتر شده بود.ولي من اصلاً نفهميدم زمان چطور گذشت.
روزبعد ازبمباران چند ساعتي استراحت داشتم. سعي كردم از فرصت استفاده كنم وسري به خيابان هاي شهر بزنم. هنگام قدم زدن صحنه هاي عجيبي راديدم. صحنه هايي كه زبان در گفتنش وصف آن عاجز است.
مردم آن قدر صبورو مهربان بودند كه فرداي آن روز، يك گروه نيروي تازه نفس به خط اعزام كردند، تا انتقام خون اين عزيزان را ازد شمن بگيرند.
داخل بيمارستان وقتي به امدادگران نگاه مي كردم، هركدامشان ازيك شهري بودند. شمال، جنوب، غرب، شرق، مركزي، مجرد، متأهل، پير زن، جوان همه وهمه دركنار هم. با تمام وجود،سعي مي كردند بتوانند لحظه لحظه ها براي بهبودي وكمك مجروحين استفاده كنند.
راوي: اقدس اهتمام
