در سال 1337 ه.ش در شهرستان بابل و در خانواده اي مذهبي و متدين متولد شد. تحصيلات ابتدايي، راهنمايي و متوسطه را همين شهرستان، با موفقيت به پايان برد. در حال گذراندن دوره دبيرستان بود که از نظر روحي متحول مي شود و در فضاي تيره و مسموم قبل از انقلاب، فرشته اي دور از شهوت مي شود. خودش مي گويد:
شبي مولايم علي (ع) در رؤيايي شيرين بر من گذشت و پرچمي سرخ به دستم داد و فرمود:
- جوان! تو پرچمدار من خواهي بود.
اين جريان معنوي، به دنبال خواب هايي نوراني و الهام بخش رخ مي نمايد و در اين سنين، راه زندگي اش را عوض مي کندو به تعبير خود شهيد در اين دوره، نظرش نسبت به مبدأ و معاد روشن مي شود.
با شروع انقلاب اسلامي، او نيز قطره بي تابي مي شود و با اقيانوس امت گره مي خورد. وي با پخش اعلاميه هاي امام «ره» در شبهاي پر خوف و خطر نهضت، پا به پاي مبارزين پيش مي رود و چندين بار تحت تعقيب قرار مي گيرد؛ اما هر بار با درايت و زيرکي خاصي از چنگ مأمورين رژيم مي گريزد.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي با عنوان فرمانده عمليات در کميته انقلاب اسلامي (سابق) به مبارزه با عناصر ضد انقلاب و منافقين مشغول مي شود.
سال 1357 ه.ش ازدواج کرد که حاصل اين ازدواج دو فرزند به نام هاي «ميثم» و «سميه» است.
شوق اتصال به درياي معارف اسلامي و معنويات، او را به طرف شهر مقدّس قم کشاند، سپس به مدت يک سال در مدرسة شهيد حقّاني مشغول به تحصيل شد.
همزمان با تحرکات منافقين در شمال کشور به عضويت سپاه قم درآمد و سپس به سپاه بابل منتقل گرديد و با سمت فرمانده عمليات ضربتي سپاه انجام وظيفه کرد.
بعد از سرکوبي منافقين در جنگلهاي شمال، به منظور ادامة تحصيل به قم شتافت، اما شروع جنگ که امتحان ديگري بود اورا از تحصيل باز داشت .اما اواز امتحان الهي درجنگ موفق بيرون آمد؛ چرا که عاشقانه ترک تعلقات کرد و در وادي حماسه و ايثار رحل اقامت افکندو تا آخر عمرش در جبهه به سر بردو فقط به مرخصيهاي کوتاه مدت اکتفا کرد.
ايشان در جبهه مسئوليتهاي گوناگوني از جمله: فرماندهي گردان، فرماندهي محور و فرماندهي تيپ را به عهده داشت. تا آنکه در روز 16/12/1363 پرندة روحش پيراهن خاک را دريد و به سوي آسمانها پر کشيد.

از آنجايي که يوسف، دلش را با صيقل تهذيب، جلا و روشني بخشيده و به نيکيها گرويده و از هرچه بدي فاصله گرفته بود، توانست ديگران را تحت تأثير رفتار الهي اش قرار دهد. او با همه ي دغدغه خاطري که نسبت به کار و حضور در جبهه جنگ داشت، اما هرگز از تربيت فرزندان خردسالش غافل نبود. به همسرش توصيه مي کرد تا مواظب و مراقب اخلاق و رفتار آنان باشد.
قبل از انقلاب اسلامي و بعد از انقلاب دروني يوسف، اين خصيصه در ايشان به خوبي نمود داشت. او پس از آن تحول روحي شگفت، در خانواده و اجتماع، مربّي افراد بود و به عنوان انساني آگاه به مسايل، با رغبتي تمام، دوستان و بستگان را راهنمايي و ارشاد مي فرمود. و چنان پرحوصله و صبور بود که گاه ساعتها براي پاسخ به سؤالات اشخاص و راهنمايي آنان وقت مي گذاشت.
بعدها در جبهه نيز اعمال و رفتار اين انسان الهي، زبان گويايي شدند که مسايل تربيتي را بازگو مي کردند و در حقيقت، حرکات و سکنات او، تصويرهايي بودند که معاني اخلاقي و مضامين تربيتي را به نمايش مي گذاشتند.
قبل از آغاز جنگ تحميلي، سالها در ميدان جهاد اکبر با بسياري از تعلّقات دروني خويش مبارزه کرده بود، با شروع جهاد اصغر نيز هيچ گاه دست کوتاه تعلّقات نتوانست دامن دل به اوج پريده اش را به چنگ بياورد. از اينرو تمام همّ و غم او جنگ بود و جنگ. عشق «عمل به وظيفه» در ميدان رزم، چنان در دلش ريشه دوانده بود که حتي در مرخصيهاي کوتاه مدّتي هم که به شهرستان مي آمد، زمزمة رجعت، لحظه اي از لبش جدا نمي شد. او معتقد بود که جبهه همه چيز اوست. مي گفت: «ما که در اينجا هستيم مي دانيم زندگي اينجاست و دنيا و آخرت ما همه اينجاست». به همين جهت تمامي مظاهر مادي با همة درخشش و کشش خود، نتوانستند، او را جذب کنند و دلش را صيد نمايند.
او براي حضور در جنگ از تعلّق معنوي اش به درس و تحصيل دست کشيد و حتّي عشق به زن و فرزند نيز نتوانست مرغ روحش را از کرامت حضور در جبهه باز دارد؛ چرا که ميدان داري، اگرچه ذره اي ارزش مادي برايش نداشت، اما اقيانوس اقيانوس، ارزش معنوي از آن مي جوشيد؛ از اينرو که او در آن جهاد عظيم، تنها به خداي رحمان و رحيم توجه مي کرد و بس. اين مدّعا را گواه صادق همين بس که وقتي يوسف به يکي از دوستانش مي گويد: «بگذاريد جنگ تمام شود و بعد. شهيد سجودي با پاسخي نغز وي را کاملاً خلع سلاح مي کند: اتفاقاً اشتباه شما در اينجاست؛ اگر شما زن داشتيد و بچه داشتيد و توانستيد آنها را رها نماييد و به سوي جهاد در راه خدا بشتابيد کارتان بسيار با ارزش و خدايي تر است!»

چنان مهربان و با محبت بود که توانست تأثير زيادي بر مردم محيط زندگي اش بگذارد. خلق نيکو و پسنديدة او موجب تحوّل در اخلاق و عقيدة افرادي مي شد که از مسايل اسلامي به دور بودند. او با آن همه فضايل و معنوياتي که در وجودش موج مي زد. باز از ديگران بويژه همسرش مي خواست تا او را موعظه کنند! و اين روحيه، بيانگر اين مطلب است که نيل به معارف و معنويّات، لحظه اي او را در ورطة غرور علمي نيافکند.
بندگي و عبادت او حديث مفصّلي است که در اين مجمل نمي گنجد. وي از روزگار نوجواني رويکردي جدّي به سمت مسايل اسلامي پيدا مي کند که پس از آن اکثر اوقات روزه مي گرفت و با رياضت روز به روز بنده تر مي شد. او نسبت به فرايض و مستحبات حساس بود. به قرآن کريم توجه بسياري داشت و با تلاوت و تدبر در آن، دل خويشتن را طراوت، و روح را، جان و جلا مي بخشيد. همسر گرامي اش در اين باره مي فرمايد: «يوسف از نظر رعايت مسايل اسلام بنده مخلص خدا بود و آنچه در زندگي برايش ارزش زيادي داشت مسايل اسلام بود و بس».

شهيد سجودي با آنکه خود فرمانده اي تيزهوش و دلاور بود امّا از فرامين فرماندهان مافوق، هرگز کمتريت تخلّف را روا نمي شمرد. به شهيد بزرگوار مهدي «زين الدين» علاقه و ارادتي تمام داشت و او امر و نواهي ايشان را بدون چون و چرا به اجرا در مي آورد.
شهامت و شجاعت يکي ديگر از ويژگيهاي روحي اين فرماندة عاشق بود. خدايي بودن و معنوي زيستن او را چنان قوي و قدرتمند ساخته بود که هرگز خوفي از دشمن در دل نداشت و بي باکانه با او به ستيز برمي خاست. يک بار که براي آوردن آب به سمت چشمه اي مي رفت و جز يک آفتابه، چيزي به همراه نداشت، ناگهان سه نفر عراقي مسلح را مي بيند که مشغول شستن دست و رو در چشمه اند. ايشان بي ذره اي ترس و با شجاعت تمام توانست با همان آفتابه، آنها را اسير کند و خودش را در اين صحنه نبازد!
وي هيچ گاه از رسيدگي به مسائل و مشکلات بسيجيان تحت امرش غافل نبود، و در صحنه هاي دشوار نبرد پيشاپيش آنان حضور داشت، و بدين سان روحيّه رزمي افراد را بالا مي برد آن روز آخر زندگي اش، که در آن، کارنامة حياتش به هر شهادتش مزين شد، با توجه به اينکه محور تحت کنترل ايشان، زير آتش شديد دشمن بود و از طرفي وي را براي شرکت در يک جلسة هماهنگي با فرماندهان بالاتر به عقبه خواسته بودند، اما در برابر اصرار افراد به رفتن او، مي فرمود: «من نمي توانم در اين لحظات سخت نيروها را تنها بگذارم!» و بدين ترتيب يکي از برادران را به نيابت از خودش به جلسة هماهنگي مي فرستد و خود مردانه تا پاي جان در مقابل هجوم دشمن ايستادگي مي کند و پس از رزمي بي امان به شهادت مي رسد.
منبع: علمداران سرفراز(جلد1)نوشته ي تقي متقي و...،نشر ستاد يادواره سرداران شهيدلشگر17علي ابن ابي طالب(ع)

خاطرات
برادر شهيد :
خود شهيد «يوسف» تعريف مي کرد:
- «بعد از عمليات» خيبر, که ما در جزيرة مجنون در حال پدافند بوديم, يک روز گلولة خمپاره اي مقابل قايقم منفجر شد که موج انفجارش مرا مثل پرِ کاهي از ميانة قايق بر گرفت و به سمت آسمان بالا برد. يک لحظه احساس کردم به شهادت رسيده ام. در خلسة عرفاني عجيبي به سر مي بردم. حال خوشي به من دست داده بود که به قول معروف «يدرِک وَ لا يوصَف» است.....»
ايشان بارها از اين واقعة شگفت با تاثري عميق ياد مي کرد و از اين که قافله بان «شهادت» وي را در ميانة راه رها کرده بود حسرت مي خورد!

آخرين باري که «يوسف» قصد عزيمت به جبهه را داشت, شادماني شگفتي بر وجودش سايه انداخته بود. بسان تکّه ابري سپيد که از بارشي شبانه, سبک بازگشته باشد, آمد و روبه رويم نشست. گفتم:
- داداش! خيلي سر حالي.
و او با لبخندي به لطافت شکوفه هاي ياس و گيلاس, زبان به سخن گشود:
- ببين, آخر خدا را خوش مي آيد در اين همه عمليّات شرکت داشته باشم و حتّي يک بار هم مجروح هم نشوم! اين يا از کم سعادتي من است, يا از مصلحت خدا. امّا اين دفعه ديگر فرق مي کند.
- چطور؟
- همين چند لحظه پيش رفتم سراغ قرآن و جواب اين بي توفيقي را جويا شدم, اگر گفتي چه آيه اي آمد؟
- چه مي دانم. خودت بگو.
- پس بشنو.
و آنگاه با صدايي خوش شروع کرد به تلاوت:
-يا اَيَّتُهَا النَّفسُ المُطمَئِنَّهُ اِرجِعِي اِلي رَبِّک......
و تا آخر سورة مبارکة فجر رفت. و سپس, در حالي که چهره اش از شادماني گل انداخته بود, گفت:
- اين دفعه انگار ما را پذيرفته باشند

در عمليّات فتح المبين, «يوسف» فرماندهي يکي از گردانهاي خط شکن را به عهده داشت. مي گفت:
- چيزي از آغاز عمليّات نگذشته بود که متوجه شدم تعدادي از نيروهاي شجاع و کار آمد گردان به شهادت رسيده و باقي نيز به خاطر آتش سنگين دشمن, زمينگير شده اند. احساس کردم اين ضربه شکننده روحيه بسياري از نيروها را فلج کرده است در يک لحظه غمي سنگين بر دلم چنگ انداخت و ابرهاي کبود يأس, تمام نگاهم را پر کرد. با خودم گفتم خدايا! خودت به داد برس. ناگهان صحنة شگفت عاشورا در برابرم تداعي شد؛ حسين (ع) غريبانه در ميانة ميدان ايستاده, و زخم خورده و بي رمق, لبان عطشناکش به نداي «هل مِن ناصِرٍ ينصرني» مترنم بود. پس خون گرم شهادت, چنان در رگهايم به جوش آمد که يک تنه با شعار «الله اکبر» به قلب گلوله هاي وحشي هجوم بردم, و بچه ها نيز چنين کردند.
چيزي نگذشت که خاکريزهاي مقابل يکي پس از ديگري سقوط کرده و مواضع دشمن به تصرّف ما در آمد.

يکي از همرزمان شهيد مي گفت:
در عمليات بدر, محوري که «شهيد سجودي» مسئوليت کنترل و حفاظتش را به عهده داشت, از نظر سوق الجيشي بسيار با اهميت بود. از طرفي دشمن پاتک سنگيني را آغاز کرده و نيروهاي تحت امر ايشان نيز جانانه به دفاع برخاسته بودند.
در همين گير و دار پيغام رسيد که فرمانده گردان براي شرکت در يک جلسة ضروري هماهنگي به عقبه باز گردد. پس هر چه برادران به وي اصرار مي کنند که شما برويد ما هستيم, قبول نمي کرد. مي فرمود:
- من در اين موقعيّت حسّاس و خطرناک نمي توانم نيروهايم را تنها بگذارم!
سرانجام, يکي از بچّه ها را براي شرکت در جلسة هماهنگي مي فرستد و خودش مي ماند. دشمن لحظه به لحظه حلقة محاصرة نيروهاي ما را تنگتر مي کرد. و «آقا يوسف» نيز دوشادوش نيروهايش مي جنگيد و بر سيل هجوم دشمن, سدي سترگ بسته بود.
آنقدر بر اين ماندن پر تپش در ميدان جهاد پاي فشرد, تا که از کنگرة عرش ندايش زدند!

سري نترس و دلي به غايت بي باک داشت. در جهاد با هر چه ناراستي, شجاعت و صلابت, دو شمشير آختة او بودند.
پايمردي و ثباتش در جنگ, مثال زدني, و ايمان والا و توکّل عميقش به خدا و امدادهاي غيبي او, از وي ققنوس آتش نشين ساخته بود. بارها يک تنه تا قلب خطر تاخته, و در درياي تيرها و ترکشها, با شاهد شهادت, نرد عشق باخته بود. خود مي گفت:
- پس از عمليات پيروز فتح المبين, در يکي از محورهاي نبرد, نيروها احتياج مبرم به آب داشتند, و آب, پاي چشمه اي مي جوشيد که با خطّ دشمن فاصلة چنداني نداشت. به ناچار دو گالن بيست ليتري برداشتم و بسم الله به راه افتادم. نزديک چشمه که رسيدم, ديدم تني چند از نيروهاي مسلح دشمن در آن دست و رو مي شويند, و من سلاحي در دستم نبود. لحظه اي به تامل نشستم, پس آنگاه در دل گفتم «تَوکّلتُ عَلَي الله», و برخاستم. و چنان وانمود کردم که مسلّحم و صدا به فرياد بلند کردم و از آنان خواستم تکان نخورند و خود را تسليم کنند. بيچاره ها چنان به وحشت افتاده بودند که نزديک بود از سر کول هم بالا بروند. خلاصه با توپ و تشر به رديفشان کردم و بعد اسلحة يکي را با اجازه برداشتم و به جاي بردن آب, آنان را براي بچّه ها سوغات بردم!

سه سال قبل از شروع انقلاب اسلامي, زماني که «يوسف» به تحصيل در مقطع متوسّطه مشغول بود, ناگهان تحولّي شگفت در وي ايجاد شده و رويکردي عميق به مذهب و مسائل اسلامي در او پديدار مي شود. از آن پس از ساعتها درباره مبدا و معاد به تفکّر مي نشيند. با طبيعت در مي آميزد و چشم در چشم سکوت, به راز کواکب مي انديشيد و به جهان شگفتني که از همه سوي آن رنگ مي بارد و زيبايي!
آنگاه ذره بين نگاهش را به سمت اجتماع مسموم و طاغوت زده مي گرداند, و به دنبال ذره اي نور, تمامي آفاق را مي کاود, و «سياهي» چقدر بر مشام جانش سنگين مي نشيند!
پس دامن از هر چه سياهي بر مي چيند, و به سمت ناپيداي شهود, پر باز کرده و به کشفي شگرف دست مي يازد؛ دنيا را با تمام وسعتش, کوچک مي بيند و در اتاق محقرش, عبادت و رياضت را کمر مي بندد. روزها را به روزه سر مي کند و افطار را به خرمايي چند, قناعت. و اندک اندک به سان منظومه اي شعله ور, بر مدار ايمان و پرهيز, به چرخش در مي آيد, و نور مي پاشد و نور. و در همين هنگامة تحوّل, با رؤياهايي عجيب, آيندة روشنش رقم مي خورد. مي گفت:
- شبي مولايم علي (ع) در رؤيايي شيرين بر من گذشت و پرچمي سرخ به دستم داد و فرمود:
- جوان! تو پرچمدار من خواهي بود.
و به راستي که «يوسف» تا جان در بدن داشت, اين پرچم علوي را از کف فرو ننهاد!

يکي از فرماندهان رده بالاي لشگر 25 کربلا که از دوستان نزديک شهيد «يوسف» بود نقل مي کرد:
- از هنگامي که «يوسف» به لشگر 17 علي بن ابي طالب (ع) منتقل شده بود وي را نديده بودم. خيلي دلم برايش تنگ شده بود. يک روز گفتم برويم و ديداري تازه کنيم. و رفتم. در مقرّ لشگر، ابتدا سراغ فرماندة آن- مهدي زين الدين- را گرفتم. با آقا «مهدي» گرم صحبت بودم که ايشان از علّت آمدنم به آن جا پرسيد. گفتم:
- راستش آمده ام هم خدمت شما عرض ادبي کنم و هم «آقا يوسف سجودي» را ببينم. فرمود:
- اين اسم برايم آشنا نيست.
با تعجب پرسيدم:
- يعني شما ايشان را نمي شناسيد؟
- نه.
- آقا يوسف يکي از فرماندهان خوب گردانهاي عملياتي لشگر 25 بود که چند وقتي است به لشگر شما منتقل شده.
«آقا مهدي» در حالي که اعجاب و انکار نگاهش را پر کرده بود و به پيگيري قضيّه پرداخت. بالاخره معلوم شد «يوسف» هنگام ورود به لشگر 17 بروز نداده بود که قبلاً در چه مسئوليتي انجام وظيفه مي کرده است. هنگامي که از او پرسيدند در چه واحدي حاضر به کاريد، گفته بود:
- من آر.پي.جي زن خوبي هستم.
بعد هم به عنوان يک رزمندة ساده به خط زده بود!

يکي از همرزمان شهيد مي گفت:
يک روز که تنها بودم، «آقا يوسف» آمد و کنارم نشست. بعد رو کرد به من و گفت:
- فلاني! ازدواج کرده اي؟
- نه.
- براي چه؟
- مانده ام که جنگ تمام شود.
همين که اين حرف از دهانم پريد، قيافه اي جدّي به خودش گرفت و گفت:
- اتفاقاً اشتباه شما در همين نکته نهفته است؛ کسي که بندهاي وابستگي از هر سو احاطه اش کرده، اگر توانست با تصميمي قاطع و اراده اي پولادين همه آنها را بگسلد و آنگاه سبکبار به ميدان جهاد بشتابد کار اوست که از ارزش والايي برخوردار خواهد بود، نه آنکه از اول، بار مسئوليتي بر دوش او نيست!
هر چقدر به ذهنم فشار آوردم تا جوابي براي سخنش بيابم، چيزي به نظرم نرسيد، پس به تبسّمي کمرنگ قناعت کردم و با خودم گفتم «حرف حسابي دگر جواب ندارد!»

خواهر شهيد:
با اينکه فرماندهي گردان را به عهده داشت و پنج سال تمام، مدام در جبهه بود، در اين مدّت مديد، هرگز سخني از مسئوليت و مقامش نگفت. و هر گاه که در تنگناي اصرار ما گرفتار مي آمد، به دامان انکار مي پيچيد و آخرالامر به سخني کوتاه بسنده مي کرد:
- من، بسيجي ساده اي بيش نيستم!
يک بار که فراغ بالي احساس کرد و تلفني، حال از من پرسيد، گفتم:
- آقا يوسف! آنجا که هستي، دلت براي اينجا تنگ نمي شود؟
با خنده گفت:
- نه، اينجا عروسي است خواهر! پر است از نقل و نبات!
با تعجّب پرسيدم:
- عروسي؟!
بلندتر خنديد و ادامه داد:
- خوب بله، اين تيرها و ترکشها مگر کم از نقل و نباتند؟!
گفتم:
- شيطان! باز هم شوخيت گرفته؟
سخنش را عوض کرد و گفت:
- راستش خواهر! بياييم آنجا چه کار؟ مگر شما اين همه سال در آنجا بوديد چه گلي به سر زندگي زديد که ما در اينجا نزديم؟ لااقل ما مي دانيم که دنيا و آخرتمان اينجا آباد است.
گفتم:
- حقّاً که باز هم همان يوسفي، بي هيچ تغيير!
باز هم صدايش را به خنده بلند کرد و گفت:
- آي گل گفتي!
او واقعاً عاشق شهادت بود و پرندة روحش چه حسرتي براي بال گشودن داشت!

من و «يوسف» دلبستگي عاطفي شديدي به يکديگر داشتيم؛ به طوري که هر وقت ايشان از جبهه مي آمد بابل، من شب، خواب آمدنش را مي ديدم، و صبح که به منزل پدرم مراجعه مي کردم در مي يافتم که خوابم راست بوده است. و اين قضيّه بارها تکرار شده بود.
گاه خود يوسف نيز همين که پايش به منزل مي رسيد، مي گفت:
- الآن است که سر و کلّه خواهرم پيدا شود!
شبي نيز در رؤيايي تلخ، شهادتش را به من نمودند. صبح که خوابم را برايش تعريف کردم با شادماني تمام گفت:
- خودم مي دانم که شهيد مي شوم و جنازة من هم باز نمي گردد؛ چرا که من سرباز امام زمانم!
و چنين نيز شد.
پس از يازده سال که جنازه اش خورشيدوار بر شانه هاي شهر نشست، يقين داشتم که «يوسف» به رکابداري امام زمانش رفته است، و اين که بر دستها مي رود، يوسف نيست!
و چه دريغ تلخي، که از وي «پلاکي باز آمد، استخواني!»

يکي از همرزمان شهيد مي گفت:
در جنگ، بسيار حساب شده و با تدبير عمل مي کرد. و عقيده داشت که بايد از کمترين نيروها و امکانات، بيشترين استفاده را برد.
موقعي که ما توي خط پدافندي «کوشک» مستقر بوديم، اين شهيد بزرگوار با سمت فرماندهي گردان حمزه سيهدالشهدا(س) به منطقه آمد. وضعيت خط ما بسيار وخيم بود؛ نيرو، کم، و فشار دشمن، فوق العاده زياد!
ايشان يکي دو روز که در منطقه ماند، شب سوم خطاب به نيروهاي گردان فرمود:
- امشب عمليات سنگيني در پيش داريم. همة نيروها کاملاً آماده باشند!
من که از اين سخن کاملاً گيج شده بودم، با خودم گفتم مگر مي شود بدون هيچ زمينة قبلي و کسب آمادگي لازم عمليّات کرد؟ و چقدر اين حرف به زعم من ناپخته مي نمود!
نگو که ايشان از قبل تمهيداتي انديشيده و هماهنگي هاي لازم را با فرماندهان گروهانها و گردانهاي همجوار نيز به عمل آورده تا با ايجاد يک حرکت رواني شگفت، روحيّة دشمن را به شدت خورد و خراب کند؛ بدين ترتيب که بلندگوهايي را بالاي نزديکترين سنگرها به خط دشمن نصب کرده تا در ساعتي معين رزمنده ها جمع شده و با صداي موج برانگيز «الله اکبر»، دشمن را به تخيّل حمله اي عظيم، گيج و منگ نمايد و از اين راه ضربة روحي شگرفي به وي بزنند.
آنگاه که نسبت بدين نقشه آگاهي يافتم، در دل به تدبير متين و شگفتش آفرين گفتم!

محمّد حسين آقا بابايي:
فرمانده بزرگوار, شهيد «يوسف سجودي», روحي به وسعت آسمان و دلي به نرماي آب داشت. شادماني خفته در نگاهش, نسبت به غنچه هاي نو شکفتة نرگس مي رساند, و عفافي که در سيمايش مي وزيد, از او تنديس تقدسي عظيم ساخته بود. صميميتش, چترگشوده اي بود که سايه اش را از هيچ کس دريغ نداشت, و از مهرباني اي که در نگاه عاطفه اش قد کشيده بود, مي شد سبد سبد سيب و گيلاس دوستي چيد.
وي فرمانده اي بود که مرزهاي حکومتش, تا دل و جان بسيجيان عاشق, امتداد داشت, و تپه ماهورهاي غرب و جنوب, مبهوت استقامت او بودند.
نوجواني بيش نبودم که به سلک سالکان و مجاهد مردان در آمدم. «آقا يوسف» عنايت خاصّي به بچّه هاي کم سنّ و سال گردان داشت. دست محبّت و نگاه عطوفت و لبخند عنايتش هميشه با ما بود. با اينکه سنگين ترين مسئوليتهاي جنگ را به دوش داشت, و اين احساس مسئوليت عميق خورد و خواب و آرام و قرارش را از آن خويش کرده بود, اما هرگز نديدم کسالت ناشي از تلاش وافر, و روحية لطيفش کوچکترين تأثيري بگذارد.
يک روز که از مقابل سنگر ما, گرد گرد آلود و ژوليده موي مي گذشت و غبار خستگي و بي خوابي از سر و رويش مي باريد, با تبسمي شيرين بر لب, آمد و ضمن سلام و عليک و حال و احوال, لحظاتي چند ما را بر سفرة هم صحبتي خويش نشاند. گفت:
- حسين! اگر چايي هست, فوراً بساطش را رو به راه کن! گفتم:
چشم آقا يوسف!
با بچّه ها فوراً دست به کار شديم.
- آقا يوسف! از شما خواهشي دارم!
- چه خواهشي؟
- مي خواهم اجازه بدهيد اين موهايتان را شانه کنم.
با خنده گفت:
- خجالتمان مي دهيد!
خلاصه, پلکهايش را از فرط خستگي بر هم نهاد و من هم شروع کردم به شانه زدن. کارم که تمام شد برخاست و از تک تک بچّه ها تشکّر کرد و چون پدري مهربان در آغوشمان کشيد و نواختمان, و سپس, پشت کرد و به سوي سنگر فرماندهي به راه افتاد.
آقا يوسف, به راستي در قلب بچه ها جاي داشت.

بيژن زاد:
در سال 1361, همزمان با اوج گيري فعاليت گروهکهاي ضد انقلاب در کشور, که با تشکيل خانه هاي تيمي و دست زدن به عمليّات نظامي و ترور هاي کور, موجوديّت انقلاب را تهديدمي کردند, شهيد بزرگوار «يوسف سجودي» مسئووليّت «ستاد گشت» سپاه بابل را به عهده داشت. اين ستاد در کشف و تصّرف خانه هاي تيمي و دستگيري نيروهاي ضدّ انقلاب, نقش بارزي را ايفا مي کرد.
در يک عمليات, مسئول شاخة اجتماعي يکي از گروهکها به هلاکت رسيده و برادران سپاه به مدارک با ارزشي دست مي يابند که از طريق آنها خانه هاي تيمي ديگري شناسايي مي شود.
به منظور تصرّف اين خانه, ميان برادران واحد اطّلاعات سپاه و شهيد سجودي اختلاف نظري بروز مي کند؛ بدين ترتيب که آقا يوسف عقيده داشت چون مسئول اجتماعي اينها به تازگي کشته شده, قبل از آنکه خانه هاي ديگر احساس خطر کنند و موقعيتشان را تغيير دهند, بايد دست به اقدامات نظامي زد. مي گفت:
- ما عمليات کرده و ابتدا هر که را در خانه باشد دستگير مي کنيم, بعد منتظر ديگر اعضايشان مي مانيم. اما مسئوولين اطّلاعات مي گفتند:
- نه! عمليّات ما بايد زماني به مرحلة اجرا در آيد که مطمئن باشيم تمامي اعضا در منزل جمعند.
در همين بگو مگو و اختلاف نظر, آقا يوسف مي گويد:
- پس ما عمليّات نمي کنيم!
مسئوول اطّلاعات هم مي گويد:
- ما را به عمليّات شما احتياجي نيست!
شهيد سجودي, با ناراحتي مي رود به سمت محل کارش. نيم ساعتي مي گذرد. دوباره بر مي گردد و همان حرف سابقش را تکرار مي کند. بچّه هاي اطلاعات هم مي گويند الا و بالله مرغ يک پا دارد.
آقا يوسف, تاملي مي کند و يکباره مي گويد:
- پس نه حرف ما و نه حرف شما, استخاره کنيم!
بچه ها کمي يکديگر ار بر انداز مي کنندو انگار که مفري از اين بن بست يافته باشند, به استخاره گردن مي نهند. پس با نماينده حضرت امام در استان تماس مي گيرند مي گويند:
- از واحد اطلاعات سپاه زنگ مي زنيم. مسألة مهمّي پيش آمده که احتياج به استخارة شما داريم.
لحظه اي بعد از گوشي تلفن جواب مي آيد:
- بدون لحظه اي فوت وقت کارتان را شروع کنيد!
بچّه ها هاج و واج به يکديگر نگاه مي کنند که اين ديگر چه جوابي است؟!
نهايتا خانه تيمي طي يک درگيري ساده تصرف, و زني که در آنجا بود کشته شده و دو قبضه اسلحة ژ-3 نيز به دست برادران مي افتد.
به خاطر گير کردن فشنگ در تفنگ, با هر گلنگدني که اين زن کشيده بود تيري به بيرون پرتاب شده و در نتيجه از اين دو اسلحه, ايشان هيچ سودي نبرده بوده! چندي بعد شوهر اين زن نيز در عمليّات جنگل دستگير و سپس اعدام مي شود.
اين هم از راز استخارة يوسف!

باقر نيک سخن:
هنگامي که فرمانده بزرگ «يوسف سجودي» به شهادت رسيد, من در جوار ايشان بودم.
وي قبل از شهادت, چونان شيري از بند رسته بر لشگر کفر مي تازيد. در همان هنگامة خون و آتش, ناگهان ديدم «يوسف» تمام قد بلند شد و در حالي يک گلولة آر.پي.جي را آماده شليک کرده بود, فرياد کشيد:
- بادران! اين خطّ, خطّ اسلام است. نگذاريد يزيد پايش بدينجا برسد!
هنوز اين کلمات آتشين, بر زبانش فواره مي کشيد که يکباره ديدم نقش بر زمين شد. سراسيمه به سويش دويدم. «يوسف», چونان گلبرگي که از نسيم جانفزاي سحر, سر خوش بازگشته باشد, آخرين رمقهاي حياتش را در ذکر مقدّس «يا حسين!» دميد و پس خاموش شد!

آثار منتشر شده درباره ي شهيد
الهي! پرورگارا ! از تو مي خواهم که ايمانم را کامل گرداني. و به من توفيق دهي که هجرتم فقط براي تو باشد، نه براي ريا و خودنمايي و نه براي پست و مقام، فقط و فقط براي تو باشد. و خدايا ! توفيق آن ده که شهادتم با خلوص باشد ...»
«فرازي از وصيتنامه شهيد»
نامش «يوسف» بود و دلش «يعقوب» بي قرار که او را در انتظار يوسف وصال بي تاب و بي خواب مي کرد. عقربة قبله نماي قلبش به سوي کعبة عشق بود و زندگي اش نيز «سجودي» بدان سمت. بلبل دلش از هجر گلِ وصل مي ناليد و شوريدگي و شيدايي داشت.
او وارستة از زمين و وابستة به آسمان بود و «حيات» او رنگ «ممات» نداشت؛ چرا که پرندة عملش از اسفل عصيان تا اعلاي اطاعت پر کشيده و لحظه هايش بوي گلهاي بهشت مي داد. او آن قدر در روضة رضوان رياضت، عمر گذراند تا دل را در آن پرورشگاه تهذيب، ساخت و انساني شد که خفاش گناه از خورشيد پرهيزگاري اش رميد.
وقتي دفتر زندگي اين سردار سحرخيز را ورق مي زنيم، مي بينيم سرشار از واژه هاي نوراني و معاني بلند عرفاني است. او منظومه اي بود که ستارگان معنويّت و معرفت، و شهامت و عبادت، در آسمان زندگي اش مي درخشيد.
او به «حقيقت» رسيد و از «مجاز» زندگي روزمره بريد و لعل دلش دست گدايي به سوي حذف دنيا دراز نکرد. آن محبت چشيد و گول سراب تمنيّات نخورد و در مزرعة دنيا، کشاورزي شد که براي آخرت کشت مي کرد. او با دلي «شکسته» از «حد ترخص» شهر نفس گذشت تا نمازش «تمام» و کامل شد؛ چرا که شهر عشق، موطن حقيقي دلش بود و زادگاه روحش.
آري «سجودي»ها از شهر شهرت و شهوت کوچ کردند تا به اقليم شهود و شهادت رسيدندو زندگي را زير پاي «بندگي» قرباني کردند و يکباره از شب تيره لذتها گذشتند تا دلشان روشنتر از روز شد.
به کامم گر بريزي نوش خود را
به دستت مي سپارم هوش خود را
تو مثل شکر يک صبح بهاري
شهادت! باز کن آغوش خود را
ستاد بزرگداشت مقام شهيد