برای مشاهده پیش نمایش در سایز بزرگتر روی تصاویر کلیک کنید

.

..
 

.

..

 

دانلود سایز A3 فرمت JEPG رنگ RGB رزلوشون ۳۰۰ (ویژه چاپگر های خانگی)

 

دانلود فصل بهار – ۷٫۷۶ مگابایت

 

دانلود فصل تابستان – ۶٫۱۶ مگابایت

 

دانلود فصل پاییز – ۷٫۸۵ مگابایت

 

دانلود فصل زمستان – ۷٫۳۳ مگابایت

 

 

دانلود سایز A4 فرمت JPEG رنگ RGB رزلوشون ۳۰۰ (ویژه چاپگر های خانگی)

 

دانلود فصل بهار – ۴٫۷۶ مگابایت

 

دانلود فصل تابستان – ۳٫۶۷ مگابایت

 

دانلود فصل پاییز – ۴٫۶۳ مگابایت

 

دانلود فصل زمستان – ۴٫۳۲ مگابایت

 

 

دانلود سایز A3 فرمت TIFF رنگ CMYK رزلوشون ۳۰۰ (ویژه چاپگر های حرفه ای)

 

دانلود فصل بهار – ۲۹٫۹۶ مگابایت

 

دانلود فصل تابستان – ۱۷٫۰۷ مگابایت

 

دانلود فصل پاییز – ۲۵٫۷۶ مگابایت

 

دانلود فصل زمستان – ۲۱٫۶۴ مگابایت

براساس زندگي جهادگر شهيد مهندس سيدمحمد تقي رضوي
نگارش: نيره رهبرفر

بهار بود، 26 فروردين سال 1334، صلات ظهر! موذن در گلدسته‌هاي حرم مطهر حضرت رضا(ع) ندا سر داد، «اشهدان لا اله الا الله...» كه ديده به جهان گشود. نخستين طفل خانواده و اولين نوه پدربزرگ و مادربزرگ. هم‌وزن او شيريني خريدند و ميان زوار پخش كردند.
***
كلاس پنجم بود كه نوارها و عكس‌هاي امام را برد مدرسه. بچه شلوغي بود، اما حواسش جمع همه چيز بود. آنها را به هر كسي نمي‌داد. رفتم مدرسه از او شكايت كنم، ديدم مدير ومعلم و ناظم تعريفش را مي‌كنند، چيزي نگفتم و برگشتم.
***
عاشق فوتبال بود. توپ پلاستيكي كه گيرش مي‌آمد، به سرعت برق با بچه‌هاي محل، تيم درست مي‌كرد. توي مدرسه هم، پاي ثابت فوتبال بود. از همين بازي‌هاي مدرسه و كوچه رفت توي تيم جوانان ابومسلم خراسان، تيمشان توي جام پاسارگاد، اول شد.
***
ديپلم كه گرفت، رفت دانشگاه مشهد، رشته مهندسي راه و ساختمان. هر چه گفتيم بيا برو خارج، زير بار نرفت. گفت، «مي‌خواهم هر چي مي‌شم واسه مردم خودم بشم.» درسش كه توي دانشگاه تمام شد، پدرش تلاش كرد برايش معافي بگيرد. قبول نكرد و رفت سربازي. سه ماهي توي تهران نگهش داشتند، بعد آمد مشهد.
***
افسر كه فرياد زد، «رضوي! اينا چيه؟» تنش يخ كرد، دست‌هايش شل شدند و اعلاميه‌ها ولو شدند روي زمين. تقي خبردار ايستاد و با صداي محكمي گفت، «امام فرموده فرار كنين.» افسر توي چشم‌هاي وي زل زد و پرسيد» «مي‌خواي فرار كني؟» تقي با صداي بلند گفت، «بله قربان!» افسر صدايش را پايين آورد و گفت، «نصف شب با ده دوازده تاي ديگه بيا، ردتون مي‌كنم» قند توي دل شهيد رضوي آب شد!
***
شب‌ها ماشين پدرش را برمي‌داشت و با بچه‌ها مي‌رفت پاي منبر مقام معظم رهبري و شهيد هاشمي‌نژاد بعد هم پي چاپ و پخش اعلاميه‌ها و نوارهاي امام بود تا نصف شب، اسمش توي ليست اعدامي‌هاي ساواك مشهد بود.
***
انقلاب كه شد، باقي سربازيش را رفت كميته. بعد رفت تربت حيدريه و آنجا به كمك مردم برايشان مسجد، مدرسه و حمام ساخت، راه درست كرد، زمين‌هايشان را تقسيم كرد و جهادسازندگي تربت حيدريه را با چند نفر از دوستانش راه انداخت. در تربت حيدريه يك جيپ اسقاطي داشت كه با آن آجر، سيمان و سنگ مي‌برد. ماشين بيچاره حسابي خسته شده بود، از بس كه از آن كار مي‌كشيد. يك بار بچه‌هاي جهادسازندگي به او گفتند، «آتقي! خودت نمي‌ري مرخصي، بذار دست كم اين ماشين بيچاره چند روز استراحت كنه!»
***
زياد كوه مي‌رفت و با بچه‌هايي كه خيلي اهل انقلاب و اين حرف‌ها نبودند، رفيق مي‌شد. باهاشان زياد مي‌چرخيد. جنگ كه شد، خيلي‌هاشان رفتند جبهه و شهيد شدند.
***
بيستم مهر 59 بود كه يكهو غيبش زد. هر چه گشتيم پيدايش نكرديم. چند روز بعد تلفن زد. فهميديم به جبهه رفته است. جنگ كه شروع شد، رفت توي گروه شهيد چمران. مردم را بسيج كرد تا لودر و بولدوزر جمع كنند و بياورند و با كمك آنها دور اهواز كانال زد تا عراقي‌ها نتوانند توي شهر بيايند.
دختر دائيش را برايش عقد كرديم. به خودمان وعده داديم به خاطر او هم كه شده، بيشتر پيش ما مي‌ماند، نماند. فرداي روز عقدشان دوتايي رفتند تربت حيدريه.
***
قبل از عقد به زنش گفت، «ببين! جنگ هم نباشه، من آدم يك جا بمون نيستم. خونه به دوشم. از اين شهر به اون شهر. زندگي با يك جهادگر يعني اين.» همسرش حرفي نزد، فقط لبخند زد. نيمه شعبان عروسي كردند.
***
چند تكه اثاث برداشتند و رفتند تربت حيدريه و دو تا اتاق اجاره كردند. تقي صبح مي‌رفت جهاد، آخر شب برمي‌گشت خانه. يك ماه بعد، همان چند تكه اثاث را هم فرستادند مشهد و خودشان رفتند اهواز، بي‌اثاث. توي اهواز هر كاري از دستشان برمي‌آمد، براي جبهه، پشت جبهه، براي مردم انجام دادند. شهيد رضوي نمي‌پرسيد چه كاري؟ هر كاري روي زمين مانده بود، انجام مي‌داد. وقت و ساعت هم برايش فرقي نمي‌كرد.
***
با لودر خاكريز مي‌زدند كه يك مرتبه چند عراقي سروكله‌شان پيدا شد. يواشكي به بغل دستي گفت، «خودتو نباز!» اسحله نداشتند. بيل لودر را آورد پايين، رفت طرف آنها. بين خاكريز و بيل، گيرشان انداخت بعد به عربي به آنها گفت، «بريد توي بيل!» بعد بيل را برد بالا و همين طوري، بردشان عقب!
***
جاده سوسنگرد به اهواز چيزي نمانده بود كه سقوط كند. شهيد رضوي بعد از پليس راه به سمت انديمشك جاده كشيد و پادگان حميديه را به دزفول وصل كرد تا ارتباط نيروها با پايگاه قطع نشود.
***
مرد كارهاي بزرگ بود. مسووليت مهندسي عمليات فتح‌المبين را كه دادند به جهادسازندگي، ديگر نه خواب داشت نه خوراك. منطقه خيلي وسيع بود. شهيد رضوي توي هر قرارگاه، دو تا مقر جهاد راه انداخت. قبل از شروع عمليات، سيصد كيلومتر جاده زد تا نيروها مستقيم برسند پشت خط دشمن، چند تا درمانگاه صحرايي ساخت. روي اروند رود، پل زد و همه اين كارها را يك ماه و نيمه انجام داد. عمليات هم كه شد، بيشتر منطقه را خاكريز زد و سنگر ساخت. عمليات كه تمام شد، براي تثبيت نيروها جايي را درست كرد. همه چيز سر جاي خودش بود: تعميرگاه، تداركات. كاري كرد كارستان! روي جاده‌ها و پل‌هايي كه ساخته مي‌شدند، اسم مي‌گذاشت. در عمليات فتح‌المبين اسم جاده را گذاشته بود «عشق آباد». عشق آباد مي‌خورد به كوره‌هاي تپه چشمه. عراقي‌ها مانده بودند كه چه شد! خودمان هم باورمان نمي‌شد. جاده صاف مي‌رسيد به سايت هوايي منطقه. امام(ره) پيام داد و از محمد تقي رضوي تشكر كرد.
***
خبر پيروزي فتح‌المبين را كه شنيد، افتاد روي خاك و سجده كرد وگفت، «خدايا شكرت! توي عملياتي شركت كردم كه فتح‌الفتوح بود.» 

با ياد ياران شهيد جهادي خاطره دفاع مقدس:
شهيد محمد طرحچي و حصرآبادان
نگارش: محسن اميريان

شهيد طرحچي طراح و مبتكر احداث مناسب‌ترين و كوتاه‌ترين جاده فرعي به آبادان در زمان حصرآبادان و اعلام وضعيت به نيروهاي سپاهي و بسيجي براي هماهنگي اقدامات لازم جهت شكستن حصرآبادان بودند. برنامه ما حركت پياده به سمت كيلومتر 18 جاده آبادان و مسيريابي و بررسي وضع آبادان و طراحي احداث جاده بود.
به همراه 2 اسلحه كلاشينكف نقشه و قطب‌نما، پياده به سمت آبادان در حركت بوديم در طول مسير ماموريت ايشان ايده‌آل‌ها و اهداف خود را براي مسائل مهندسي رزمي وشكستن حصرآبادان توضيح مي‌دادند. در نيمه‌هاي راه تصميم گرفتيم كه براي چندمين بار لحظه‌اي استراحت كنيم كه اتفاق جالبي افتاد كه محمد از آن به عنوان معجزه ياد كرد. سرزميني كه ما در آن قرار داشتيم به دليل جنس خاص خاك و آب آن و همچنين به دليل زمين‌هاي تازه خشك شده مناسب براي جاده‌سازي نبود. شهيد محمد طرحچي فرمودند: اگر به محلي كه نشسته‌اي خوب نگاه كني مي‌بيني كه خداوند چگونه ما را هدايت كرده است!
ما هم اكنون بر روي يك معدن گوش ماهي نشسته‌ايم و اين بهترين مصالح جهت زيرسازي جاده است و مي‌توان جاده را به زمان موعود رساند. تنها آنچه جاي نگراني داشت اين كه قسمتي از جاده در زماني كه مورد نظرمان بود آمادگي عبور وسايل سنگين را نداشت. پس از بازگشت به آبادان و تحمل خطرات فراواني كه در طول مسير وجود داشت در جلسه فرماندهان شهر متوجه شديم كه لشگر 77 خراسان در منطقه مستقر است و به دليل اين كه شهيد و بنده هر دو مشهدي بوديم مقرر شد محرمانه به ديدن فرمانده لشگر رفته و مساله را سري با ايشان در ميان بگذاريم. لشگر 77 فرش فلزي عبور از معابر سخت و با تلاقي را داشت و اعلام آمادگي كرد كه با مسووليت خودش در صورت ضرورت و نياز، مهندسي جهاد ياري نمايد. نتيجه سفر ما احداث جاده از مسير پيشنهاد شده توسط شهيد طرحچي، از دو طرف آبادان شد اين شهيد بزرگوار به نظم و انضباط براساس سفارش مولا علي(ع) بسيار اهميت مي‌دادند و همكاران خود را به اين مساله عادت داده بودند. داراي استعداد خارق‌العاده و هوش و نبوغ خاصي بودند. داراي روحيه ايده‌آل‌گر، درونگر و مبتكرانه‌اي بودند و اگر افكار، ابتكارات و برنامه‌هاي شهيد طرحچي در سازماندهي و طراحي‌هاي مهندسي و رزمي اوايل جنگ نبود، نه مهندسي جنگ چنين شكوفايي را داشت و نه جنگ به اين سرعت حركت مي‌كرد و اگر بخواهيم خلاصه نمائيم شهيد محمد طرحچي يكي از افراد انگشت‌شمار موثر وموفق در دفاع مقدس بود. «روحش شاد و راهش پررهرو باد»

شهيد سيد محمود قرشی

سيد محمود اولين فرزند خانواده قرشي در هفدهم ارديبهشت ماه سال 1332 در دهستان كزاز، روستاي كلاهدوز، شهرستان اراك در خانواده اي با ايمان ديده به جهان هستي گشود. پدرش سيد نبي، مردي زحمتكش و كشاورز بود و از راه كشاورزي و دامداري مانند همه اهالي روستا زندگي را مي گذراند. مادرش بتول خانم نيز مانند همه زنان روستايي در انجام كارهاي كشاورزي به او كمك مي كرد.
سيد محمود در آغوش گرم خانواده، دوران كودكي را گذراند. و پرورش يافت. در همان روستا به دبستان رفت و تحصيلات دوران ابتدايي را آغاز كرد. او از ابتداي كودكي مانند بسياري از كودكان روستا به پدر و مادرش كمك مي كرد تا با دستهاي كوچك خود از محروميت و فقر خانواده اش بكاهد به همين دليل از كودكي با طعم فقر و سختي و كار و تلاش آشنا گشت. زماني كه وي دوره شش ساله ابتدايي را پشت سر نهاد، شرايط ادامه زندگي خانواده قرشي در روستا بسيار سخت و مشكل شده بود. خانواده قريشي در سال 1347 براي كار و تأمين شرايط بهتر زندگي به تهران مهاجرت كرد. سيد محمود در اين دوران پانزده ساله بود.
سيد محمود با رسيدن به شهر تهران در اولين فرصت براي كمك به تأمين معاش خانواده مشغول كار شد و به كار ساختمان و جوشكاري پرداخت او از كاركردن لذت مي برد و در كار سستي و ضعف نشان نمي داد. او با داشتن كار سخت و خستگي ناشي از كار روزانه تصميم گرفت به تحصيلات خود ادامه دهد و براي اين كار به صورت شبانه تحصيل دوره متوسطه را آغاز نمود.
سيد محمود از نظر تقوي و پرهيزكاري در ميان جوانان هم ولايتي نمونه و الگو بود. او واجبات و احكام شرعي را با عشق و علاقه انجام مي داد و به مسائل اخلاقي و مذهبي پايبند بود.
روزها از پي هم مي گذشتند و سيد محمود با كسب تجارب جديد به كارگري ماهر و با تجربه تبديل گشت. او موفق شد در كنار افزايش مهارت حرفه اي، تحصيلات متوسطه را به صورت شبانه با اراده اي محكم به انجام رسانده و در سال 1351 مدرك ديپلم خود را بگيرد.
با گرفتن ديپلم و فرا رسيدن دوران خدمت سربازي، سيد محمود به خدمت مشغول گشت و پس از پايان خدمت در سال 1353، وقتي برگه پايان خدمت خويش را دريافت نمود و به خانه وخانواده بازگشت، تصميم گرفت مغازه اي تهيه نموده و كارگاه آهنگري خود را تأسيس كند. او با اراده و تصميم جدي و با كمك خانواده و پس اندازي كه داشت، توانست كارگاه آهنگري را راه اندازي كرده و به كار و كسب بپردازد.
سيد محمود با پايان بخشيدن به خدمت سربازي و شروع كار در كارگاه آهنگري به فكر تشكيل خانواده افتاد.
خانم فريده عظيميان همسر سيد محمود درباره ازدواج خود مي گويد:
« ما در آبان ماه سال 1354 با يك مراسم بسيار ساده در حد برگزاري يك مهماني، ازدواج كرديم حتي من لباس عروسي هم نپوشيدم و زندگي مان را در خانه عموي سيد محمود شروع كرديم.»
با گذشت يكسال از ازدواج سيد محمود، اولين فرزند او در سال 1355 به دنيا آمدكه نام محسن را براي فرزندش انتخاب كرد. سيد محمود در اين سالها سخت به كار و تلاش براي امرار و معاش و كمك به خانواده خود سرگرم بود.
با فرا رسيدن سال 1356 و در نيمه دوم آن سال رويدادهاي مهمي اتفاق افتاد كه در پي آن جرقه هاي نهضت اسلامي در ايران زده شد. توهين به حضرت امام خميني (ره) در روزنامه اطلاعات آن زمان، قيام مردم قم و كشتار آنها از سوي نيروهاي ارتش شاهنشاهي آتش انقلاب را در جامعه و در دل مردم شعله ور ساخت. تبريز پس از قم به پا خاست و شهرهاي بزرگ يكي پس از ديگري صحنه قيام و اعتراض گشت. كم كم شعار مرگ بر شاه همه ايران را در بر گرفت و راهپيمايي و تظاهرات خيابانها را از مردم انقلابي پُر كرد.
تظاهرات روز تاسوعا و عاشوراي حسيني بزرگترين پيام را به محمد رضا پهلوي، شاه مستبد ايران داد و او را مجبور به فرار از كشور ساخته و مردم را در روز 26 دي ماه سال 1357 به جشن و پايكوبي وا داشت. در پي فرار شاه، رهبر آزاده و محبوب ملت ايران در روز 12 بهمن ماه به كشور بازگشت و ده روز پس از آن با شكستن حكومت نظامي و تسليم ارتش به اراده ملت، نظام 2500 ساله شاهنشاهي و استبداد در ايران فرو ريخت و جشن پيروزي انقلاب اسلامي در روز 22 بهمن ماه سال 1357 با ياد شهيدان به خون خفته انقلاب اسلامي در سراسر كشور بر پا گشت.
سيد محمود در روزهاي انقلاب، همپاي مردم به تظاهرات مردمي پيوست. او كه طعم فقر و تبعيض را چشيده بود، با دردهاي كهنه از رفتار رژيم فاسد پهلوي پا به ميدان مبارزه گذاشته و براي پيشبرد انقلاب و بر پايي حكومت اسلامي مي كوشيد.
با پيروزي انقلاب اسلامي، سيد محمود براي حفاظت از انقلاب اسلامي در برابر ضد انقلاب و عناصر وابسته به رژيم شاهنشاهي، به نهاد كميته انقلاب اسلامي سجاد در خيابان مجيديه پيوست و پس از آن با تشكيل سپاه پاسداران انقلاب اسلامي در ارديبشهت ماه سال 1358 به خدمت اين نهاد در آمد.
حدود يك سال و نيم از پيروزي انقلاب اسلامي گذشته بود، تابستان سال 1359 آخرين روزش را پشت سر مي نهاد همه براي فرداي آن روز در فكر رفتن دانش آموزان به مدرسه ها بودند كه ناگهان هواپيماهاي متجاوز عراقي بر فراز شهر تهران و چند شهر بزرگ ديگر پديدار گشته و بمب هاي خود را بر سر مردم بي دفاع و فرودگاههاي كشور ريختند. با اين حمله جنگي هشت ساله آغاز شد. نيروهاي متجاوز و دشمن بعثي مرزهاي غربي و جنوبي را پشت سر نهاده و به خاك ايران پا گذاشتند.
همه كشور از اين خبر غافلگير شد. اما امام خميني (ره) با ايراد سخناني حماسي و آرامش بخش ملت را براي دفاع از كشور بسيج و آماده ساخت. مردم براي رفتن به جبهه هاي مقاومت آماده مي شدند. جوانان شور و شوق بيشتري داشتند. هر كس سعي مي كرد از هر راهي كه مي تواند زودتر خود را به مناطق جنگي برساند و كمك كند.
سيد محمود با شروع جنگ تحميلي در اولين فرصت به عنوان راننده آمبولانس به جبهه هاي نبرد اعزام شد كار او انتقال مجروحان جنگ و رزمندگان به بيمارستان بود. او در اين مدت با حوادثي برخورد كرد كه عزم وي را در خدمت به دفاع مقدس دو چندان ساخت و اولين تجربه سيد محمود از ميدان نبرد سر آغاز تحول ديگري در زندگي او شد. سال 1359 دومين فرزند سيد محمود به دنيا آمد.
همسر محمود در اين باره مي گويد:
سيد محمود بسيار دوست داشت كه دختري داشته باشد تا اسمش را مريم بگذارد و حتي مدتها پيش از تولد او اين اسم را انتخاب كرده بود. روزي كه دخترم مريم به دنيا آمد سيد محمود از شادي در پوست خود نمي گنجيد او به همين مناسبت هديه هاي زيادي به من داد عشق و علاقه سيد محمود به مريم و همين طور مريم به ايشان محبتي الهي بود و امروز پس از گذشت سالهاي متمادي روز و ساعتي نيست كه مريم بدون ياد و خاطره پدرش بگذراند.»
او مي افزايد:
« سيد در جمع خانواده بسيار با محبت بود با همسر و فرزندانش رفتار صميمانه داشت خوش خلقي و مهرباني او در بين بستگان زبانزد بود. من و بچه هايم بيشتر اوقات در اراك منزل پدر و مادر ايشان بوديم.
او در ماههاي محرم و صفر براي برپايي مراسم عزاداري حضرت امام حسين (ع) فعاليت مي كرد.
جنگ هنوز ادامه داشت و وارد دومين سال خود شده بود. كسي از پايان آن خبر نداشت. سال 1361 به دليل نياز بيشتر جبهه ها به راننده لودر، سيد محمود به عضويت ستاد مركزي پشتيباني جنگ جهاد سازندگي در آمد. تا بتواند از اين طريق به جبهه ها اعزام گشته و كمك بيشتري به رزمندگان كند. او پس از عضويت در ستاد پشتيباني جهاد سازندگي براي گذراندن دوره آموزشي رانندگي لودر به اراك رفت و پس از پايان دوره عازم جبهه هاي جنگ شد.
سيد محمود از اولين روزهاي جنگ و به دفعات در جبهه و عمليات مختلف شركت جُست از جمله عمليات بيت المقدس كه 30 دقيقه بامداد روز 10 ارديبهشت ماه سال 1361 به اجرا در آمد و منجر به فتح خرمشهر شد.
پس از عمليات بيت المقدس سيد محمود در عمليات مسلم بن عقيل شركت كرد اين عمليات در محور سومار به صورت نيمه گسترده از تاريخ نهم تا سيزدهم مهرماه سال 1361 به مرحله اجرا در آمد. در اين عمليات بيش از صد كيلومترمربع از خاك عراق آزاد گرديد و رزمندگان اسلام ضمن تأمين دشت سومار بر تنگه هاي مرزي تسلط يافتند و شهر مندلي عراق در ديد و تير رس آنان قرار گرفت.
سيد محمود با روحيه اي قوي و عزمي استوار و با تمام توان در اين عمليات درخشيد و هر چه مي گذشت، تجربه به دست آمده و فراز و نشيب هاي عمليات او را بيش از گذشته در كار خود متبحّر مي ساخت. او سنگر سازي بي سنگر بودكه بر فراز لودر بي هيچ پناهي در برابر آماج گلوله ها و تركش ها در برابر دشمن پنجه در پنجه مرگ مي افكند و لودر او چون شير غرّان دل خاك را مي شكافت تا سنگر و خاكريزي و سر پناهي براي رزمندگان اسلام مهيا سازد.
سيد محمود پس از عمليات مسلم بن عقيل سر افرازانه به مرخصي رفت و پس از ديدن خانواده و رسيدگي به امورات زندگي در پشت جبهه، دوباره عزم حضور در جبهه كرد.
همسر ايشان درباره آخرين اعزام وي مي گويد:
« دفعه آخر كه به جبهه مي رفت رفتار ظاهري او بسيار تغيير كرده بود او به طرز عجيبي مهربانتر و با گذشت تر و نوراني تر از هميشه شده بود اين مطلب را همه اطرافيان او متوجه شدند وقتي براي خداحافظي به اراك نزد پدر و مادرش رفت آنها هم همين نظر را داشتند و مي گفتند اين بار رفتار و اعمال سيد محمود فرق كرده است. همه ما مي دانستيم كه او ديگر بر نخواهد گشت گويا خود او هم مي دانست كه شهيد مي شود چرا كه در آخرين نامه اي كه براي من فرستاد نوشته بود جواب نامه مرا ديگر نده، شايد به دست من نرسد همين طور هم شد. پيكر او زودتر از نامه اش به دست ما رسيد.
او درباره روزهاي رفتن سيد محمود به جبهه مي افزايد:
بار آخري كه از جبهه به تهران آمد، اول محرم بود، قرار بود ده روز در تهران مانده و دوباره به جبهه بر گردد. روز قبل از تاسوعا و عاشورا با پسرم محسن به دفتر مركزي جهاد سازندگي رفت گويا آنجا فهميده بود كه همين روزها عملياتي در پيش است. با اصرار زياد از مسئولين جهاد اجازه گرفته بود تا او نيز در اين عمليات شركت كند. وقتي به خانه برگشت گفت: من بايد به جبهه بروم. من به او گفتم شما كه قرار بود تاسوعا و عاشورا در خانه و پيش ما باشي و هنوز چند روز ديگر مرخصي داري. اما او اصرار داشت كه هر چه زودتر به منطقه برگردد و برگشت و چند روز پس از رفتن او عمليات محرم شروع شد.
عمليات محرم در دهم آبان سال 1361 در منطقه شمال فكّه با هدف آزاد سازي ارتفاعات منطقه و با رمز مبارك يا زينب (س) در چهار محور آغاز و در طي سه مرحله اجرا شد.
سومين مرحله عمليات محرم چهار شب بعد در ساعت 22 با هدف تسخير ارتفاعات غربي، و دامنه هاي غربي جبال حمرين، جاده هاي تداركاتي دشمن و تأمين اهداف فتح شده در مراحل نخستين عمليات، آغاز گشت.
صبح روز سوم عمليات سيد محمود براي زدن خاكريز به سوي خط مقدم حركت كرد.
رزمندگان براي سومين بار پس از عبور از بلندي هاي حمرين به سوي چاه هاي نفت منطقه يورش مي برند و تمام موانع را پشت سر مي گذارند. در آستانه ورود به شهرك زبيدات، تانك هاي مستقر در بلندي ها و شيارها آخرين تلاش را انجام دادند تا مانع ورود رزمندگان به شهر شوند. آر پي چي زن ها تعدادي از آنها را شكار كردند و باقيمانده تانك ها گريختند و در سمت زبيدات موضع گرفتند . پس از در هم شكستن آخرين مقاومت هاي دشمن، رزمندگان اسلام وارد شهر تخليه شده زبيدات شده و تعقيب دشمن تا غرب شهرك ادامه يافت.
سيد محمود در منطقه عين خوش با تلاش و كوشش فراوان و با اخلاص و ايمان قوي مشغول انجام مأموريت بود، صداي غرش لودر و انفجارهاي اطراف در هم مي پيچيد، خطر دشمن از عزم سيد محمود لحظه اي نمي كاست اما در لحظه اي اصابت گلوله خمپاره در پيش روي او انفجاري در نزديكي وي ايجاد نمود كه تركش هاي آن به سمت راست بدن او اصابت كرد. تركش ها به اندازه و شدتي به وي برخورد كرد كه سمت راست بدن آن مجاهد را متلاشي ساخت و سيد محمود قرشي با بدني چاك چاك و غرق در خاك و خون به شهادت رسيد.
همسر آن شهيد درباره رسيدن خبر شهادت وي مي گويد:
« در روزهايي كه عمليات محرم شروع شده بود من به اتفاق بچه ها به خانه خواهرم رفته بودم. راديو لحظه به لحظه مردم را در جريان اخبار جنگ مي گذاشت. دل شوره عجيبي داشتم. دلم گواهي اتفاقي را براي سيد محمودي مي داد تا بالاخره زنگ خانه به صدا در آمد. برادر سيد محمود با حالتي آشفته و رنگ پريده وارد خانه شد. رنگ رضا از ناراحتي و غم شديد خبر مي داد. از او پرسيدم چه اتفاقي افتاده گفت هيچي نشده. او را به جدّش قسم دادم كه راستش را بگويد. با اصرار زياد من گفت: محمود زخمي شده من مي دانستم كه دل شوره ام بي حكمت نيست و او ديگر باز نخواهد گشت. از آنجا به قصد بيمارستان از خانه خودمان خارج شديم وقتي به سر كوچه رسيدم با ديدن جمعيتي كه در كوچه و جلوي خانه ما ايستاده بود فهميدم كه سيد محمود شهيد شده است. ديگر چيزي نفهميدم و آن شب را تا صبح در بيمارستان بستري بودم. ما هفت سال زندگي مشترك با هم داشتيم در آبان ماه سال 1354 ازدواج كرديم و در آبان ماه سال 1361 او به شهادت رسيد.
شهيد سيد محمود قرشي با اخلاص تمام و ايماني راسخ به خيل شهيدان انقلاب اسلامي و شهداي اسلام پيوست. پيكر پاك او پس از پايان عمليات به تهران منتقل گشت و در تهران با شكوه فراوان تشييع شد. سپس بدن مطهر او به شهر اراك زادگاهش، برده شد و در آن شهر نيز با حضور همكاران جهاد سازندگي و بستگان و اهالي روستا و هم ولايتي هاي وفادارش تشييع و در گلزار شهداي شهر اراك به خاك سپرده شد.

« تمامي فكرهايم را كرده بودم، مصلحت اسلام و مملكت قرآني ما اين بود كه در جبهه ها حضور پيدا كنم. تهران و محيط شهري برايم تنگ بود، دائماً در رنج و اذيت بودم. رفتم تا جاي مرتضي، جمال و فرهاد را پر كنم، اسلحه بر زمين افتاده آنها را برادرم و عَلَم اسلام را به دست گيرم و به سوي دشمن هجوم برم. »
« از وصيت نامه شهيد»
شانزده روز از مرداد ماه در تابستان سال 1343 گذشته بود خانواده شعيبي علي آبادي در انتظار نو رسيده اي بودكه در آن روز با صداي گريه اي كه حاكي از سلامت وي بود، پا به عرصه دنيا گذاشت. تهران آن روز خيلي گرم بود و گرماي وجود نو رسيده اي كه پدر و مادر نامش را فرهاد گذاشتند بر گرماي آن روز افزود.
فرهاد سومين فرزند خانواده شعيبي علي آبادي و تنها پسر خانواده بود به همين سبب پدر ومادر و خواهرانش علاقه بسيار زيادي به او داشتند. فرهاد از كودكي وابستگي خاصي به مادرش داشت تا جايي كه هيچ چيز نمي توانست او را از مادرش جدا سازد.
او در دوران كودكي اغلب به همراه پدرش به مسجد مي رفت و در جلسات قرآن شركت مي كرد تا جايي كه در سن هفت سالگي در مسجد محلّه مكّبر شد. آشنايي وي با تعاليم ديني با حضور زياد در مسجد و محافل قرآني از زمان كودكي شكل گرفت و پايه تربيت ديني او نيز در مسجد گذاشته شد.
فرهاد با رسيدن به سن تحصيل به دبستان رفت و پس از آن با گذاردن تحصيلات دوره راهنمايي، براي ادامه تحصيل در مقطع دبيرستان رشته اقتصاد را انتخاب نمود. او در دوران تحصيل با تلاش و نظم درگذراندن دروس و سالهاي تحصيل موفق بود و مدرك ديپلم متوسطه را نيز در رشته اقتصاد گرفت.
آغاز دوران نوجواني فرهاد با بروز انقلاب اسلامي در ايران همراه شد. تظاهرات در راهپيمايي ها و شعارهاي مرگ بر شاه، او را نيز همراه خانواده به خيابانها كشيد تا در پيشبرد انقلاب و پيروزي امام خميني (ره) بكوشد. تكبيرهاي شبانه بر بام خانه براي هميشه در خاطره او ماند و همچنين روز 26 دي ماه سال 1357 زماني كه شاه از ايران فرار كرد و در پي آن 12 بهمن ماه روزي كه امام (ره) به وطن و آغوش مردم بازگشت.
پيروزي انقلاب اسلامي در روز 22 بهمن ماه و جانبازي و فداكاري شهيدان انقلاب اسلامي براي هميشه تاريخ در ذهن و قلب او ماند و درسهاي انقلاب اسلامي را سرحوله زندگي آينده اش قرار داد.
فرهاد در دبيرستان بودكه نهاد جهاد سازندگي به فرمان حضرت امام خميني (ره) براي سازندگي روستاها در روز 27 خرداد ماه سال 1358 تشكيل شد.
او در د بيرستان به فعاليت هاي فرهنگي و انقلابي پيوست و با شكل گيري بسيج مستضعفين فعاليت خود را در اين نهاد آغاز كرد.
مدت زيادي از پيروزي انقلاب اسلامي نگذشته بود كه جنگي تمام عيار و هشت ساله از سوي رژيم بعث عراق و به نيابت از قدرتهاي جهاني بر ملت ايران تحميل شد. تجاوز دشمن عراقي در مرزهاي زميني در مناطق غرب و جنوب كشور مردم بي دفاع را در برابر گلوله ها و آتش دشمن قرار داد . مردم بسياري كشته و آواره شدند. حملات هوايي عراق در شهرها بسياري از مردم بي گناه را به خاك و خون كشيد و دشمن انتظار داشت كه ملت ايران در همان روزهاي اول دست هاي خود را در برابر دشمن بالا نگه داشته و هستي و نظام خود را تسليم دشمن سازد. اما سخنراني حماسه حضرت امام خميني (ره) انقلابي ديگر آفريد. همه ملت براي مبارزه با دشمن و جهاد در راه خدا بسيج شدند. جبهه هاي جهاد در روز هاي اول شور و نشاط فوق العاده اي پيدا كرد.
فرهاد پس از انقلاب اسلامي در حوزه فعاليت هاي فرهنگي تلاش ويژه اي داشت و در بسيج نيز به حفاظت از انقلاب اسلامي و خدمت داوطلبانه پرداخت. او با شروع جنگ تحميلي دل در گرو جبهه و جهاد داشت اما سن و شرايط او اقتضاي حضور در جبهه نداشت. اما با گرفتن مدرك ديپلم و فرا رسيدن زمان انجام خدمت سربازي شرايط حضور او در صحنه هاي جهاد فراهم آمد. او در خدمت سربازي به مدّت نه ماه در جبهه هاي جنگ حضور داشت و اين دوره تجربه بزرگي براي وي بود.
فرهاد پس از پايان خدمت سربازي به عضويت دفتر مركزي جهاد سازندگي در آمد و با اخلاص و همت والا به انجام وظيفه و خدمت پرداخت. او بيست سال داشت كه در سفر ي با خانواده اش به رودبار رفت و زمينه ازدواج وي در آنجا فراهم گشت. مراسم خواستگاري و ازدواج در همانجا شكل گرفت و او همراه با همسرش به تهران بازگشت و در خانه پدري، زندگي مشترك با همسرش را شروع كرد.
زندگي فرهاد صرف انقلاب اسلامي شده بود. روزها در جهاد سازندگي فعاليت داشت و شب ها در مسجد به فعاليت فرهنگي و بسيج مي پرداخت. او در اولين فرصتي كه پيدا كرد و دوباره عازم جبهه شد اما بر اثر برخورد تركش از ناحيه پا مجروح گشت و براي مداوا به تهران بازگشت. جهاد سازندگي به دليل نياز به حضور و فعاليت فرهاد با توجه به جراحت پايش مانع از رفتن دوباره او به جبهه مي شد. اما فرهاد مي خواست به جبهه اعزام شود.
مادر بزرگوار فرهاد در اين باره مي گويد:
« فرهاد هميشه بيرون از منزل بود يا در منطقه بود يا در مسجد محله فعاليت داشت. شب ها دير به خانه مي آمد. اما دو روز بود كه در خانه بود من تعجب كردم كه چرا به جهاد نرفته است. تلفن خانه زنگ زد فرهاد گوشي را برداشت فهميدم كه مسئول فرهاد در جهاد سازندگي با او صحبت مي كند و از او خواسته است كه براي كار به جهاد سازندگي برگردد. فرهاد به او مي گفت شما من را ممنوع الجبهه كرده ايد و من مي خواهم به سپاه بروم و خود را دايم الجبهه كنم. به او گفتند ما شما را در اينجا احتياج داريم اما حالا شا بياييد، ما شما را به منطقه مي فرستيم. فرهاد خوشحال شد و همان لحظه با پاي زخمي اش به جهاد سازندگي رفت.»
ايشان درباره روحيات فرهاد مي افزايد:
« فرهاد بسيار مهربان بود و هميشه همه هوش و حواسش در منطقه بود شب ها دير به خانه مي آمد و زماني هم كه مي آمد، كم مي خوابيد و كم غذا مي خورد، هيچ وقت سير نمي خورد و هميشه مي گفت: چگونه سير بخورم و سير بخوابم در حالي كه رزمندگان زير آتش توپ و خمپاره دشمن هستند.»
او در طول حضورش در جهاد سازندگي بارها به جبهه رفت و در عمليات مختلف شركت داشت. او با تمام وجود در راه خدا دل به جهاد سپرده و از تمام وجودش به جهاد و شهادت عشق مي ورزيد.
يكي از همرزمان وي درباره عشق او به شهدا و شهادت مي گويد:
« فرهاد با همرزمانش بسيار مهربان بود. هنگامي كه يكي از دوستانش به شهادت مي رسيد بالاي سر او مي رفت و كف پاي شهيد را مي بوسيد و هنگامي كه فرهاد به شهادت رسيد دوستانش نيز همين كار را با او كردند.»
او تا آخرين روزهاي جنگ به جهاد و مقاومت ادامه داد و بار آخر در سال 1367 عازم جبهه شد.
مادر وي درباره آخرين اعزام او چنين مي گويد:
« آخرين باري كه فرهاد به تهران آمد خرداد ماه سال 1367 بود. پس از اينكه در مراسم ياد بود پدر همسرش در رودبار شركت كرد به اتفاق همسرش به تهران آمد. به مسجد محلّه رفت، با تمام دوستان، آشنايان و خانواده شهدا خداحافظي كرد و به خانه آمد و به من گفت: من را ساعت سه بيدار كن مي خواهم بروم. من مي دانستم كه او اين بار براي آخرين بار آمده و اگر برود ديگر باز نخواهد گشت. مردّد بودم كه او را بيدار كنم يا نه. مي دانستم كه اگر بيدارش نكنم از دست من ناراحت مي شود. بالاخره پس از كلنجار رفتن با خودم بيدارش كردم. او نماز خواند و با من خداحافظي كرد تا جلو در خانه با او رفتم و او را از زير قرآن رد كردم و پشت سرش آب ريختم و آرزو كردم كه او سالم برگردد، اما در دلم غوغايي بود.»
فرهاد براي آخرين بار به جبهه و مناطق عملياتي شلمچه رفت او خود را آماده ديدار شهيدان و خداوند شهيدان مي ساخت. گرماي شوق وصال احساس گرماي منطقه را از او گرفته بود.
روز بيست و سوم خرداد ماه سال 1367 بود و دشمن آخرين تلاش خود را براي تسلط بر منطقه و جلوگيري از شكست همه جانبه به خرج مي داد. فرهاد به عنوان خمپاره انداز در حال اجراي مأموريت بود و با آرامشي عجيب مي جنگيد گويا از سرنوشت زيباي خويش آگاه است.
قلب او تندتر از هميشه مي زد و زمين و زمان در نگاه عميق او رنگ باخته بود صداي شليك گلوله ها حاكي از تير اندازي نزديك دشمن بود اما فرهاد همچنان به مأموريت خود عمل مي كرد و لحظه اي دست از نبرد برنمي داشت. سفير وصال در زماني به او رسيد كه سينه اش مالامال از عشق ديدار دوست بود. سينه ستبر او آماج گلوله دشمن شد و قامت بلند فرهاد بر خاك نشست. همرزمانش به سوي او آمدند و او را در آغوش گرفتند تا در لحظه آخر ديدارش با او گفتگو كنند. فرهاد به شهادت و آرزوي خود رسيد اما همرزمانش همچنان در ادامه راهش استوار و نستوه به جهاد ادامه دادند تا دفاع مقدس را به سرانجام پيروزي رسانند.
پيكر پاك شهيد فرهاد شعيبي علي آبادي از ميدان نبرد به آغوش خانواده در تهران بازگشت و در ميان اشك و سوز همكاران جهاد سازندگي و مردم و دوستان و همرزمانش با شكوه فراوان تشييع شد و طبق وصيت وي در قطعه 40 بهشت زهرا به خاك سپرده شد.
وصيت نامه و دست نوشته هاي شهيد فرهاد شعيبي علي آبادي هنوز باقي است و وصيت او به همكارانش در جهاد سازندگي هنوز در سينه و پيش روي همه ماست كه توصيه كرد:
« همكاران جهادگرم، مواظب باشيد كه برخي حجاب ها در مقابل ديدگان ما نباشد و به وسيله آنها خود را گول نزنيم تا به طريقي كم كاري و اشكال هاي خود را توجيه كنيم. دقت كنيم، در مقابل اين ملّت عظيم الشأن، از جهت عملي كه انجام مي دهيم، و انتظاري كه به خصوص خانواده شهدا از ما دارند.» 

شهيد امير فتّاح زاده

نوروز سال 1343 دست در دست بهار رسيده بود. نوروز آن سال براي خانواده فتّاح زاده حال و هوايي ديگر داشت. آنها در انتشار تولد دومين فرزندشان بودند. انتظار طاهره خانم و نور اله در روز يازدهم فروردين به سر آمد و تولد امير شور و سر زندگي را در خانواده فتّاح زاده دو چندان ساخت و بر طراوت بهار و شادابي زندگي آنها افزود.
امير كه در شهريار به دنيا آمده بود، دوران كودكي خود را در كوچه باغ هاي آن شهر پشت سر گذاشت. سال 1350 وارد مرحله آموزش ابتدايي گشت و با موفقيت پنج سال تحصيل ابتدايي را گذراند او براي تحصيلات دوره راهنمايي در مدرسه اسدي ثبت نام كرد و اين دوره را نيز مانند دوره تحصيلي ابتدايي بدون مشكل و سختي به پايان برد.
امير در دوره نوجواني و تحصيلات دوره راهنمايي با تجربه اي بزرگ روبرو گشت. تجربه اي كه تكرار آن در تاريخ بسيار نادر خواهد بود. نهضت اسلامي ايران كه به رهبري حضرت امام خميني (ره) كه از سال 1342 آغاز گشته بود، در نيمه دوم سال 1356 مرحله تازه اي را رقم زد. با قيام مردم قم، شعله هاي انقلاب فروزان شد و در ادامه آن با شنيدن شدن خبر كشتار مردم قم، قيام مردم تبريز و شهرهاي بزرگ ديگر يكي پس از ديگري بر سرعت چرخ انقلاب اسلامي افزود.
تظاهرات و راهپيمايي 17 شهريور ماه سال 1357 تهران را منقلب ساخت. كشتار وسيع مردم به دست ارتش شاهنشاهي چهره ستمگر و جنايتكار خاندان پهلوي را آشكار ساخت. روز به روز دامنه انقلاب اسلامي گسترش مي يافت. در راهپيمايي عظيم تاسوعا و عاشوراي آن سال تير خلاصي بر پيكر نظام مستبد و شاهنشاهي در ايران بود.
محمد رضا پهلوي شاه ايران، با خانواده و بستگانش در روز 26 دي ماه از كشور گريخت و با ورود امام خميني (ره) رهبر مجبوب ملت ايران به كشور، چيزي نگذشت كه با تسليم ارتش و شكسته شدن حكومت نظامي از سوي مردم، روز 22 بهمن ماه سال 1357، انقلاب اسلامي ملت ايران به پيروزي رسيد.
امير در جريان تظاهرات و راهپيمايي ها همراه با مردم شركت داشت. او امام خميني (ره) را از زمان انقلاب اسلامي شناخت و عشق به امام (ره) از همان دوران در وجود او ريشه كرد.
با تعطيل شدن مدارس، امير با شركت در راهپيمايي ها، اولين تجارب فعاليت انقلابي خود را به دست مي آورد و تجاربي كه او در زمان انقلاب اسلامي با آن روبرو شد، مسير آينده زندگي اش را تغيير داد.
با پيروزي انقلاب اسلامي و بازگشايي مدارس و مراكز آموزشي، امير دوباره به مدرسه برگشت و تحصيلات خود را ادامه داد. او تحصيلاتش را در مقطع متوسطه در دبيرستان امام خميني (ره) ادامه داد و در سال 1361 موفق به دريافت مدرك ديپلم در رشته اقتصاد شد. امير در كنار درس و تحصيل در كنار پدرش كه مغازه ساندويچ فروشي داشت، كار مي كرد تا در تأمين مخارج خود و خانواده ياور پدر باشد.
سال 1359 و در آخرين روز تابستان آن سال، ارتش متجاوز عراق با خيال تصرف سه روزه تهران و بر اندازي نظام جمهوري اسلامي ايران مرزهاي هوايي دريايي و زميني ميهن اسلامي را پشت سر گذاشت و حمله گسترده زميني را در مناطق غربي و جنوبي كشور با استفاده از تجهيزات كافي و نيروهاي بي شمار آغاز كرد. اما با سخنراني امام خميني (ره) انقلاب ديگري در ايران صورت گرفت.
شور دفاع و جهاد همه اقشار ملت به ويژه جوانان را بر انگيخت.
روز اول مهرماه سال 1359، خبر جنگ و جهاد سخن همه دانش آموزان در روز اول كلاس و مدرسه بود. امير هم اخبار جنگ را مي شنيد و به سرنوشت جنگ حساس بود. او نيز مي خواست كاري كند اما شرايط او براي حضور در جبهه ها فراهم نبود تا اينكه با پايان تحصيلات متوسطه شرايط دفاع از كشور براي امير هم مهيا گشت.
امير در سال 1361 به خدمت سربازي رفت و به لشكر 21 حمزه سيدالشهدا در نيروي زميني ارتش پيوست. او كه در دوران دبيرستان به دليل علاقه به ورزشهاي رزمي در ورزش كونگ فو به مرحله دريافت كمربند مشكي رسيده بود پس از آموزش نظامي و حضور در ميادين جنگ، به جواني با تجربه و آزموده تبديل شد. دوره خدمت سربازي امير در تاريخ 26/ 7/ 1363 پايان يافت. پس از آن وارد بسيج سپاه پاسداران شد و براي مدتي با سازمان تبليغات اسلامي شهريار همكاري داشت. او چندماهي نيز در كميته امداد امام خميني (ره) در شهرستان شهريار فعاليت داشت تا اينكه به عضويت جهاد سازندگي در آمد. امير فعاليت در دفتر مركزي جهاد سازندگي را از اولين روز مرداد ماه سال 1365 آغاز كرد و به عنوان كمك كارشناس امور دفتري مشغول كار و خدمت شد. براي امير فعاليت در جهاد سازندگي جذّابيت خاصي داشت صفا و صميميت همكاران و جوانان پر شور و انقلابي جهاد سازندگي او را شيفته خدمت در اين نهاد انقلابي ساخت.
با پايان گرفتن خدمت سربازي و شروع به كار امير در جهاد سازندگي، خانواده او را به ازدواج ترغيب مي نمودند، اما او مي گفت: تا زماني كه جنگ و جهاد هست، احتمال شهادت هم هست و در اين شرايط ازدواج را به صلاح نمي دانست.
امير راه ديگري براي زندگي خود در پيش داشت. آنچه او در جبهه ها ديده بود تصوير ديگري از زندگي را پيش روي او مي گشود.
امير دو سال در جبهه هاي فكه- سوسنگرد- جزيره مجنون- فاو و هويزه با دشمنان جنگيد و در مسئوليت هاي امدادگري- تك تير اندازي- آر. پي . جي زن و خمپاره انداز و ساخت سنگر خدمت كرد.
او براي مدتي بر اثر شليك مداوم و زياد آر. پي. جي . به عفونت و خونريزي گوش مبتلا شد كه به همين علت به مدت بيست روز در بيمارستان امام خميني (ره) بستري گرديد و با همه اين خدمات كه انجام داد امير خود را همواره مرهون ومديون همسنگران و رزمندگان مي دانست. امير براي آينده تصميم خود را گرفته بود او به ازدواج و تشكيل زندگي دنيايي تن نداد تا سبكبال در مسير هدف حركت كند.
چند ماهي از حضور امير در دفتر مركزي جهاد سازندگي مي گذشت. روزهاي سرنوشت ساز جنگ در سال 1365 همه نگاه ها را به سوي جبهه هاي جنگ برگرداند حملات و بمباران دشمن به شهرها- بمباران هاي شيميايي و گسترش فشارها و حملات همه جانبه دشمن براي خنثي كردن حملات رزمندگان اسلام و موفقيت هاي به دست آمده بود، اما سپاه اسلام عزمي ديگر داشت. فرمان حضرت امام خميني (ره) براي تقويت جبهه هاي جهاد شور ديگري آفريد و سپاهي عظيم از نيروهاي داوطلب جهاد و شهادت فراهم آمد، سپاه يكصد هزار نفري محمد رسول الله (ص). امير نيز از سوي ستاد مركزي پشتيباني و مهندسي جنگ جهاد سازندگي عازم مناطق جنگي جنوب شد. آن روزها شلمچه حال و هواي ديگري داشت. عمليات كربلاي پنج خلاصه جنگ بود. دشمن تمام موانع، سلاح ها، تجهيزات، بمباران و فنون جنگي را با پشتيباني قدرتهاي خارجي به كار مي گرفت تا مانع پيشروي رزمندگان و تغيير سرنوشت جنگ شود اما رزمندگان اسلام استوار و مقاوم، سنگر به سنگر مقاومت نموده و بر فشار خود بر نيروهاي دشمن مي افزودند.
شلمچه در كربلاي پنج يكپارچه آتش بود. امير در گردان علي اكبر (ع) در لشكر محمد رسول الله (ص) مي جنگيد. او در كنار خود همسنگران زيادي را از دست داده بود. ياد همسنگراني چون شهيدان حسن محمدي، فرهمند و شيخ اكبر، قلب او را مي سوزاند و احساس مي كرد از كاروان شهيدان بازمانده است.
روز 23 دي ماه سال 1365 امير در گردان علي اكبر (ع) مثل هميشه با همرزمان خود در حال انجام مأموريت بود. او فردي با نشاط و شوخ طبع بود. او گاهي در شرايط خاص و در مواقع درگيري وانمود مي كرد به شهادت رسيده است. دوستانش به طرف او مي رفتند اما امير را زنده مي يافتند. شوخي هاي امير به سر زندگي و نشاط همرزمان و همسنگرانش كمك مي كرد و بر رفاقت و دوستي و محبت بين آنها مي افزود. ولي آن روز امير حال و هواي ديگري داشت. روزي كه امير براي آخرين بار عازم جبهه بود، زماني كه سوار اتوبوس شد و خداحافظي كرد، خواهر بسيار كوچك او از وي خواست كه از اتوبوس پياده شود. امير دل خواهر كوچك را نشكست و پياده شد. خواهرش صورت و زير گلوي او را بوسيد. همه خانواده و اطرافيان امير به گريه افتادند و حكمت اين بوسه آن لحظه بركسي فاش نشد. اما روز 23 دي ماه سال 1365 اين حكمت آشكار گشت.
نبرد به شدت جريان داشت. صداي انفجار خمپاره ها و سفير گلوله هايي كه از همه طرف زوزه كشان به اطراف برخورد مي كرد، جاي امني براي رزمندگان درشلمچه باقي نمي گذاشت. اما بر خلاف اين فشارها، رزمندگان روحيه و توان بيشتري مي يافتند. امير گرم جهاد و نبرد بود كه ناگهان خمپاره اي در نزديكي او منفجر گشت. تركش برّنده خمپاره به سر امير برخورد كرد و او بر زمين افتاد. وقتي گرد و خاك و دود نشست، همرزمان امير متوجه او شدند كه بر زمين افتاده است. فكر كردند باز هم امير شوخي مي كند به سوي او رفتند. وقتي نزديك شدند پيكر او را غرق در خون سرش ديدند. تركش به پشت سر امير خورده بود و او نفسي براي ادامه زندگي و چشمي براي ديدن ياران همرزمش نداشت. امير به شهادت رسيده و از دوستان خود پيشي گرفته بود. روز سختي بود. همه او را در آغوش گرفتند و بوسيدند و با امير براي هميشه وداع گفتند.
پيكر پاك شهيد امير فتاح زاده در سن 22 سالگي از جبهه هاي نبرد به خانه بازگشت. خانواده و بستگان و همكاران جهاد سازندگي، همرزمان، دوستان و مردم و مسئولين شهريار پيكر پاك او را همچون نگيني درخشنده در ميان خود گرفتند و پس از تشييع با شكوه در قطعه شهداي شاهزاده ابراهيم به خاك سپردند. اما ياد آن روز آخر كه خواهر كوچك شهيد امير فتّاح زاده برگلوي برادر بوسه زد، اشك را بر چهره خانواده فرو مي ريخت. آنها دوست داشتند بار ديگر او را مي يافتند و برآن سرو صورت سپرده به حق و گلوي خونين وي بوسه مي زدند تا قلب خويش را در سوز فراق و جدايي او تسكين بخشند، آرزويي كه به روز رستاخيز سپرده شد.