بيست و شش روز از مهر ماه سال 1322 مي گذشت كه علي اكبر و محبوبه خانم، دومين فرزند خود را از خالق هستي گرفتند. فرزندي سالم و تندرست كه نامش را عزيز اله نهادند.
خانواده پارسي خانواده اي درستكار و زحمتكش بود. علي اكبر پدر خانواده با كوشش و تلاش فراوان زندگي خانواده خود را را تأمين مي كرد بدين سبب خانواده پارسي از نظر اقتصادي در مشقت و سختي زندگي مي كردند اما صفا و محبت موجود در خانواده كه اعضاي آن بعدها به نُه نفر رسيد، تحمل همه فشارها و سختي ها را براي اعضاي خانواده آسان مي ساخت.
عزيزاله عليرغم تنگدستي و ضعف مالي خانواده توانست به تحصيل ادامه دهدوپس از پايان دوره شش ساله ابتدايي به تحصيلات خود در دوره متوسطه ادامه داد او با زحمت فراوان توانست مدرك ديپلم متوسطه را دريافت كند. عزيز اله اززماني كه به ياد داشت و از زمان نوجواناني مجبور بود در كنار تحصيل كار كند و براي تأمين درآمد و كمك به تأمين زندگي خويش و خانواده اش تلاش كند. او يك برادر و پنج خواهر در كنار خود داشت به همين علّت از سن نوجواني به كارهاي مختلفي روي آورد. كار در رشته عكاسي و نيز در رشته جوشكاري بيشترين دوره كار وي را شامل مي شد. او به عكاسي علاقه خاصي داشت. عزيز اله به كارهاي هنري و فني علاقه مند و دوستدار طبيعت و گياهان بود.
با گرفتن مدرك ديپلم متوسطه، عزيزاله در سال 1341 به خدمت نظام وظيفه مشغول شد، اما با گذشت مدتي به دلايل پزشكي از خدمت سربازي معاف گشته و به خانواده بازگشت.
پس از معافيت پزشكي عزيزاله در سال 1342 در وزارت كشاورزي استخدام و به كار مشغول شد او به دليل ارتباط با طبيعت و علاقه به حيات طبيعي و گياهان از كار در وزارت كشاورزي خوشحال بود. عزيز اله چند سالي به كار در وزارت كشاورزي اشتغال داشت تا زمان تشكيل خانواده مستقل براي وي فرا رسيد. وي در سال 1345 به خواستگاري خانم حرمت السادات آهنگران رفت و پس از پذيرش خواستگاري، پس از برگزاري مراسمي ساده ازدواج نموده و زندگي مشترك را با ايشان آغاز نمود.
عزيزاله در وزارت كشاورزي صادقانه كار مي كرد و هنگامي كه نهضت اسلامي در ايران پديد آمد او نيز همراه مردم به جريان انقلاب اسلامي در كشور پيوست. او از نزديك با درد و رنج كشاورزان و ظلم و ستمي كه بر آنها مي رفت آشنا بود و دوست داشت با تغيير نظام سياسي كشور، خدمت بيشتري براي مردم به ويژه كشاورزان و روستاييان محروم انجام شود. تا اينكه با فداكاري مردم و به بركت خون شهيدان انقلاب اسلامي و رهبري پيامبر گونه حضرت امام خميني (ره)، انقلاب اسلامي ايران در روز 22 بهمن ماه سال 1357 به پيروزي رسيد.
با پيروزي انقلاب اسلامي،كار و تحرك در وزارت كشاورزي بيشتر شد. توجه به كشاورزان و روستاييان پايه فعاليت هاي وزارت كشاورزي قرار گرفت و همكاران وزارت مانند عزيز اله نيز از اينكه در دوره سازندگي پس از انقلاب اسلامي سهم بيشتري در خدمت به مردم خواهند داشت، خرسند بودند.
بيش از يك سال و نيم از پيروزي انقلاب اسلامي گذشته بود و تابستان سال 1359 آخرين روزخود پشت سر مي گذاشت فرداي آن روز، روز بازگشايي مدارس بود. ناگهان آسمان شهر تهران و چند شهر بزرگ ديگر مورد تجاوز هواپيماهاي رژيم بعثي عراق قرار گرفته و فرودگاه مهر آباد و برخي شهرهاي بزرگ بمباران شدند. صداي انفجار بمب ها، مردم شهر را متوجه خود كرد. پس از آن، خبر حمله ارتش متجاوز عراق از طريق مرزهاي زميني – دريايي و هوايي به جمهوري اسلامي ايران از سوي اخبار سراسري راديو به گوش همه ملت ايران رسيد.
خشم مردم از تجاوز دولت عراق و رژيم بعثي صدام حسين شعله ور شد. امام خميني (ره) با ناچيز دانستن ارتش و اقدام رژيم عراق، مردم را به دفاع از كشور و نظام جمهوري اسلامي فرا خواندند.
شور دفاع و جهاد در سراسر ميهن موج مي زد. همه مردم به ويژه جوانان در صدد رفتن به خط مقدم جبهه نبرد با دشمن بودند. نيروهاي عراقي مناطق مرزي را در غرب و جنوب كشور پشت سر گذاشته وبه سوي شهرهاي مرزي حركت كردند. ارتش وحشي عراق هر جنبنده اي را در سر راه خود نابود مي ساخت. مردم بي دفاع بي رحمانه كشتار شده و تمام زندگي مردم و تأسيسات اقتصادي، توليدي و عمومي در معرض نابودي قرار گرفت.
در وزارت كشاورزي تصميم گرفته شد امكانات و تجهيزات مستقر در مناطق جنگي جنوب به ساير مناطق منتقل شود تا از تخريب آنها توسط ارتش دشمن جلوگيري گردد.
روزهاي اول جنگ بود. دو هفته از شروع جنگ بيشتر نمي گذشت. تعداد زيادي از همكاران وزارت كشاورزي براي مقابله با دشمن و انتقال تأسيسات و تجهيزات وزارت كشاورزي از مناطق جنگي جنوب، داوطلب اعزام به اين مناطق شدند.
عزيزاله با شور فراوان آماده اعزام بود. روز چهاردهم مهرماه سال 1359 روز اعزام عزيز اله وبيست و هشت نفر از همكاران وزارت كشاورزي به جبهه هاي جنوب تعيين شد.
عزيزاله كه در آن زمان صاحب دو فرزند دختر به نامهاي زهرا و معصومه بود به دليل حضور بچه ها در مدرسه امكان ديدار آنها را نيافت اما از همسز خويش حلاليت طلبيد و با عشق و علاقه فراوان به دفاع از كشور و اسلام با خانواده خداحافظي كرد و رفت.
عزيز اله همراه با 28 نفر از همكاران وزارت كشاورزي به سمت اهواز حركت كردند. وقتي به اهواز رسيدند اوضاع جنگي شهر هويدا بود. آنها به سوي آبادان حركت كردند و پس از رسيدن به منطقه پنج روزي را به كار و انجام مأموريت محوله مشغول بودند. كار آنها خارج ساختن امكانات و تجهيزات از دسترس دشمن بود. از سوي ديگر ارتش بعثي عراق به پيشروي و تصرف مناطق مرزي ادامه مي داد. شرايط سختي بر منطقه حاكم بود اما عزيز اله با همكارانش توانستند با موفقيت مأموريت خود را انجام دهند. آنها به سوي دارخوين درحال حركت بودند ولي از تصرف جاده دارخوين توسط نيروهاي ارتش دشمن اطلاعي نداشتند. ناگهان با تير اندازي سربازان عراقي اتوبوس آنها متوقف گشت. سربازان دشمن عزيز اله وهمه همكاران وزارت كشاورزي را از اتوبوس پياده كرده و به عنوان اسير جنگي با خود بردند. راننده اتوبوس به دليل اينكه اهل بلغارستان بود توانست از چنگال سربازان عراقي خارج شده و خود را به تهران برساند.
خبر اسارت عزيز اله و همكاران وزارت كشاورزي به سرعت در همه جا پيچيد اما هيچ اطلاعي از آنها بعداً به دست نيامد، حتي پس ازپايان جنگ و تبادل همه اسرانيز جستجو براي يافتن آنها به جايي نرسيد.
همسر بزرگوار شهيد عزيز اله پارسي پس از اين واقعه همواره انتظار بازگشت او را مي كشيد و فرزندانش زهرا و معصومه هنوز گرماي آغوش پدر را در قلب خود به يادگار دارند. هرگاه خبري از بازگشت اسرا مي شد همسر عزيز اله با چشماني اشكبار و منتظر، چشم به بازگشت او سفيد مي كرد ولي او هيچ گاه نيآمد تا اينكه حرمت السادات آهنگران همسر با وفاي عزيز اله نيز در سال 1378 در سن 56 سالگي بر اثر ايست قلبي به عالم باقي پر كشيد تا همسر خويش را در عالم ديگر دريابد.
خانواده براي شهيد عزيز اله پارسي هيچگاه مراسم عزاداري بر پا نكرد و هنوز بازگشت او را انتظاري مي كشند. و پايان اين انتظارطولاني در روزي كه همه نهان ها آشكار مي شود به سر خواهد آمد. اما تا آن زمان ياد و نامش هموار در قلب همكاران و فرزندانش باقي خواهد ماند.