خدايا، ياري ام كن تا با اين دست هاي كوچك و اين يك پاي مانده، در ساخت جامعه اي كه وعده داده اي، نقش كوچكي داشته باشم.
« از وصيت نامه شهيد»

فرزند اول مير ولي و نرگس خانم، در روز هشتم خرداد ماه سال 1333، در خيابان سلسبيل در شهر تهران به دنيا آمد. نام او را محمد گذاشتند. خانواده عابدي از نظر اقتصادي در تنگدستي به سر مي برد و زندگي آنها به سختي مي گذشت اما محبت و صفاي خانواده همه سختي ها را هموار مي ساخت و تولد دو فرزند دختر نيز بر گرمي و محبت بين اعضاي خانواده عابدي افزود.
با گذشت زمان، خانواده عابدي از خيابان سلسبيل به خيابان نبرد نقل مكان كردند. محمد دوران كودكي را در محله خيابان نبرد گذراند. زماني كه به سن مدرسه رسيد، پدرش توان اقتصادي براي تأمين مخارج تحصيلي او را نداشت، اما مادر بزرگ محمد كه او را بسيار دوست داشت، مخارج تحصيل محمد را تأمين كرد و بدين ترتيب او مانند همه مردم هم سن و سالانش در سال 1339 به مدرسه رفت.
محمد شش سال تحصيل دوره ابتدايي را با موفقيت پشت سر گذاشت. او استعداد بالايي داشت و جزو دانش آموزان ممتاز مدرسه به شمار مي رفت. او همزمان با تحصيل از زماني كه توان كار پيدا كرد. به كار كردن مشغول شد تا ياور پدر در تأمين مخارج خانواده باشد. محمد تعطيلات تابستان هم كار مي كرد.
او در سال 1346 براي ادامه تحصيلات متوسطه به دبيرستان رفت و سالهاي دوره متوسط را نيز با موفقيت سال به سال طي مي كرد. وي شاگرد مؤدب و درس خواني بود و كنار تحصيل به كار كردن در كارگاه نجاري مي پرداخت. پس از مدتي كار خود را تغيير داد و در چاپخانه نشر كتاب به كارمشغول شد.
محمد در سال 1351 موفق به دريافت مدرك ديپلم شد ولي او هنوز طعم شيرين گرفتن ديپلم را كاملاً نچشيده بود كه در ابتداي جواني، پدرش مير ولي كه پدري زحمتكش و مهربان بود، از دست داد. محمد فرزند اول خانواده بود و در برابر مادر و دو خواهرش، با مرگ پدر احساس مسئوليت بيشتري داشت. غم فقدان پدر تأثير زيادي بر روح و جان محمد گذاشت و اين غم را تا آخر زندگي فراموش نكرد.
او با تمام سختي هاي زندگي عليرغم كار كردن و ايفاي مسئوليت در برابر خانواده اش پس از فوت پدر، هيچگاه از درس خواندن غفلت نكرد. او وقت خود را به كار كردن مي گذراند و در كنار آن مطالعه كتاب و خواندن درس براي ادامه تحصيل را فراموش نكرد. همين پشتكار بود كه او را براي ورود به تحصيلات عالي موفق ساخت.
محمد در سال 1354 در آزمون سراسري شركت كرد و در رشته مهندسي دامپروري در دانشگاه جندي شاپور اهواز كه بعداً به دانشگاه شهيد چمران تغيير نام داد، پذيرفته شد. او تحصيل خود را در دانشگاه آغاز كرد و با هر سختي كه شرايط مالي و زندگي براي او فراهم ساخته بود، مي ساخت و به درس و تحصيل ادامه مي داد.
اواخر سال 1356 زمزمه هاي انقلاب اسلامي دركشور به گوش رسيد. دانشگاهها زودتر از هر جاي ديگر خبر قيام مردم قم و تبريز را شنيدند. دانشجويان مسلمان و انقلابي اعلاميه هاي حضرت امام خميني (ره) را به هر سختي به دست آورده و مطالعه مي كردند.
به تدريج تظاهرات و اعتصابات دانشجويي در سطح دانشگاه علني شد. محمد نيز به صف مبارزه پيوست و با پخش اعلاميه هاي حضرت امام خميني (ره) در آگاه سازي دانشجويان و مردم ايفاي نقش مي كرد. با گسترش مبارزات ، خيابانهاي شهر آكنده از تظاهرات و راهپيمايي هاي مردمي شد. پس از مدتي در آبان ماه سال 1357 دانشگاهها تعطيل گشت. محمد هم با استفاده از اين فرصت به گسترش فعاليت هاي انقلابي خود عليه رژيم پهلوي پرداخت.
با اوج گيري مبارزات انقلابي مردم، امام خميني (ره) رهبر انقلاب اسلامي در روز 12 بهمن ماه به كشور و آغوش مردم بازگشت و با رهبري خويش انقلاب اسلامي ايران را در روز 22 بهمن ماه سال 1357 به پيروزي رساند.
محمد در دهم خرداد ماه سال 1356 به خواستگاري خانم پروين بهاء الدين رفت و با قبول وي، طي مراسم ساده اي كه برگزارشد، ازدواج آنها شكل گرفت و زندگي مشترك خود را با سادگي و صميميت تمام آغاز كردند.
همسر محمد درباره ازدواج خود مي گويد:
عروسي ما خيلي ساده بود حتي لباس عروسي و آينه و شمعدان را هم نخريديم. محمد مي گفت: بايد حضرت علي (ع) الگوي زندگي ما باشد.
با پيروزي انقلاب اسلامي مراكز آموزشي و دانشگاهها كه تعطيل شده بودند، دوباره بازگشايي شد. محمد نيز به دانشگاه بازگشت و سال آخر درس خود را به پايان برد و موفق به دريافت گواهي كارشناسي در رشته مهندسي دامپروري گرديد.
محمد پس از پايان تحصيلات، به دليل ارتباط رشته دامپروري با وظايف وزارت كشاورزي به استخدام وزارت كشاورزي در آمد و از سوي سازمان دامپروري به استان كرمانشاه اعزام گشت. او پس از مدتي به سمت مسئول اداره دامپروري استان ايلام منصوب شد و در اين استان به كار خود ادامه داد.
محمد كار خود را دوست داشت و براي پيشبرد كارهايش شبانه روز به تلاش و كوشش مشغول بود. با شروع جنگ تحميلي عراق عليه جمهوري اسلامي ايران در روز 31 شهريور ماه سال 1359، مردم به فرمان امام خميني (ره) براي جهاد و دفاع در برابر دشمن متجاوز بسيج شدند. مردم به ويژه جوانان از هر سو عازم مناطق جنگي كشور شدند. محمد در آن سالها در منطقه غرب كشور به فعاليت مشغول بود و شروع جنگ تحميلي از اراده او براي ادامه خدمت خود نكاست. او عليرغم خطرات موجود در منطقه، استوارتر از گذشته به خدمت محرومين منطقه ادامه داد.
با گسترش خرابي هاي حاصل از جنگ تحميلي، ستاد بازسازي روستاهاي مناطق جنگ زده،كار خود را آغاز كرد. محمد نيز براي اولين بار در سال 1361 براي بازسازي منطقه دهلران عازم آن شهر شد.او مسئوليت پاكسازي مناطق مين گذاري شده را بر عهده داشت. مناطقي كه از سوي ارتش عراق مين گذاري شده و زندگي مردم را براي كار و كشاورزي مختل ساخته بود. او كار خود را با جديت و دقت انجام مي داد. تا اينكه روز نوزدهم مهرماه سال 1361 محمد در حين انجام مأموريت بر اثر برخورد با مين از ناحيه پاي چپ و كل بدن مجروح گشت. شدت جراحت او به حدي بود كه نهايتاً پاي چپ وي قطع شد و به درجه جانبازي نايل آمد.
محمد از كار و تلاش عليرغم قطع پاي خود دست برنداشت و از درس و دانشگاه نيز غافل نبود. او هم چنان در كنار كار كردن درس مي خواندتا در دوره كارشناسي ارشد ادامه تحصيل دهد. در كنار اين همه تلاش از مطالعه و تحقيق نيز غافل نبود. نتيجه يكي از تحقيقات علمي او كشف روشي مناسب براي بهبود و افزايش بهره وري در پرورش زنبور عسل بودكه به خاطر آن از سوي وزير كشاورزي وقت لوح تقدير گرفت.
محمد با وجود جراحات ناشي از وجودتركش هاي بسيار در بدنش، بارها به جبهه رفت و با يك پاي قطع شده، براي هدف مقدسي كه داشت، جهاد و مبارزه را ترك نكرد. او شخصي خود ساخته و وارسته بود كه زندگي دنيا برايش ارزشي نداشت. حالات و رفتار او نشانگر عظمت روح و شخصيت والاي وي بود. همرزمانش درباره خصوصيات و ويژگيهاي محمد در زمان حضورش در جبهه چنين مي گويند:
« نماز شب محمد همواره به نماز صبح وصل مي شد. خيلي با محبت بود. او شب ها پنهاني، زماني كه همه خواب بودند، لباس هاي خاكي همرزمانش را مي شست و پوتين هاي آنان را واكس مي زد.» همسر محمد درباره اثر اخلاقي وي بر ديگران مي گويد:
« يكي از همكاران ايشان جزو اقليت هاي ديني بود. اما تحت تأثير اخلاق و منش محمد قرار گرفت و در يك سفر مأموريتي كه همواره او بود، وي به دين اسلام مشرف شد. »
محمد به دليل تجربه و مهارت در زمينه خنثي سازي مناطق جنگي از مين هاي كاشته شده دشمن، همچنان به فعاليت خود براي پاكسازي مناطق جنگي و ايمن سازي زندگي مردم بي دفاع در برابر انفجار مين، به كار خود حتي پس از پايان جنگ تحميلي ادامه داد.
آخرين باري كه او عازم مناطق جنگي براي پاكسازي مناطق مين گذاري شده رفت، حدود دهم دي ماه سال 1368 بود. او خالصانه و شجاعانه به فداكاري خويش ادامه مي داد. او جان خود را بركف نهاده و براي گشايش راه زندگي و هموار ساختن مسير سازندگي كشور وارد ميادين بسيار خطرناك مين گذاري شده مي گشت. تا اينكه در روز نوزدهم بهمن ماه سال 1368 در حال مأموريت و بر اثر انفجار مين در منطقه دهلران، از ناحيه پاي راست و بالاي زانو به شدت آسيب ديد و تركش هاي ريز فراوان سراسر بدن او را فرا گرفت. نفوذ تركش ها به مجاري تنفسي بر شدت جراحت و آسيب ديدگي وي افزود.
محمد با بدني سراسر مجروح به تهران منتقل گشت و براي معالجه به بيمارستان خاتم الانبياء برده شد و پس از نُه ماه بستري و مداوا سرانجام در تاريخ نوزدهم آبان ماه سال 1369 به فيض شهادت دست يافت.
روزي كه پيكر پاك محمد بر فراز دست هاي افراشته محبت مردم و دوستان و همرزمان رهپويش قرار داشت، ياد شهيد محمد عابدي قلب هاي آنها را مي گداخت و خاطره ايثار و فداكاري اش اشك هاي سوزان را از چشمان همه فرو مي ريخت. پيكر جانباز شهيد، محمد عابدي با شكوه فراوان تشييع گشت و در كنار شهيدان انقلاب اسلامي و دفاع مقدس در قطعه 26 بهشت زهرا جاي گرفت تا او نيز همچو در جوار رحمت حق و اولياء خدا آرام گيرد.
محمد بدان اميد كه داشت و همواره درباره آن مي گفت پيوست:
« تنها موردي كه باعث اميدواري من مي شود اين است كه خدا با من است» آري شهيد محمد عابدي در دنيا با خدا بود و در جهان آخرت، خداوند نيز با او و شهيدان اسلام خواهد بود.