سال 1341 ه ش بود که در روستاي گيلکو در « پارس آباد» در خانواده اي مذهبي پا به عرصه حيات نهاد .او را« اسد» ناميدند انگار مي دانستند بايد نامش شير باشد تا درآينده بتواند از حريم ايران بزرگ دربرابر کفتارها پاسداري نمايد .پدرش کشاورز بود هر گاه که پدر به مزرعه مي رفت ،همراهش به راه مي افتاد .گاهي با بيل و داس مشغول مي شد و گاهي نيز براي رفع خستگي پدر، چاي مهيا مي کرد .10 ساله بود که به «پارس آباد» آمدند و« اسد» ادامه تحصيلات خود را در آنجا سپري نمود تا اينکه يکي از دانش آموزان نمونه مدرسه شد .از کلاس سوم راهنمايي با مسائل انقلاب آشنا مي شد و بدان دل سپرد و اين وضع ،نوعي مسئوليت در روح و جانش ايجاد مي کرد و به اندازه درک و فهمش نقش خود را ايفا نمود .
نياز زمان را درک کردن و خود را با جريان شط زمان همراه نمودن ،نه کاري است که فقط در مکتب هاي رسمي توان آموخت و با کتابهاي قطور به بغل گرفته ،فهميد .بسا از اينان که در مدرسه ها ،ورقها خواندند و صيحه ها ديدند .اما آن دم که عرصه آزمون پيش آمد ،پاي پس کشيدند و نق زدند .
هزار نکته ادب ،جان ز عشق آموزد که آن ادب نتوان يافتن به مکتبها .
اما خيل عظيم اين کاروان شهيدان ؛از تبار آزادگان بي ادعايي بودند که لبخند کشتزاران و موسيقي دلنواز گندمزاران ،بينش سيالي در آنان ايجاد کرده بود که زمان از آنان مي طلبيد .رسيدن به اين معنا ،از آن هنروران گمنامي است که فرياد زمان را شنيدند و آن را پاسخ به سزا دادند .بي دريغ هستي خويش در طبق اخلاص نهاده ،تقديم جانان کردند .شهيد فلاح برزگر زاده اي است که بوي عطر خاک باران خورده گندمزاران زادگاهش را با بوي خون و باروت جبهه ها در هم مي آميزد و بر گي ديگر بر اوراق کتاب مبارزات آزادي طلبانه ملل محروم مسلمان مي افزايد .همين جلوه هاي تابناک زندگي و شهادت دهقانان مسلمان ايراني است که در ايجاد شور انقلابي مردم مسلمان جهان سوم ،همچون
«الجزاير» و «لبنان» و «مصر» و ...تاثير نيرومندي بر جاي گذاشته است .
هنوز پانزده بهار از عمرش سپري نشده بود که بهار انقلاب به شکوفه نشست .تلاش مي کرد تا خود را در مسير آن قرار دهد .بدين جهت در شکل گيري نخستين پايگاههاي سپاه در«پارس آباد» ،تلاش مي کرد تا اينکه توانست به کمک ديگر دوستانش براي قوام و ثبات انقلاب گامهاي موثري بر دارد .در بر خورد با مخالفين يک بار زخمي شد .
يک ماه از شروع جنگ نمي گذشت که به جبهه غرب رفت ومبارزه کرد .شش ماه در «ايرانشهر»با ضدانقلاب وقاچاقچيان مواد مخدر جانانه جنگيد .سپس در يک ماموريت شش ماهه ،در دوره «عالي فرماندهي» شرکت کرد و آن را در پادگان« امام علي (ع) » در«تهران» با موفقيت به پايان برد .
هنوز «خرمشهر» در تصرف نيروهاي دشمن بود .که او به جبهه هاي جنوب اعزام شد و با انديشه باز پس گيري آن ديار از دست رفته ؛شبانه روز فعاليت مي کرد .
عمليات بيت المقدس آغاز شد .دشمن براي حفظ «خرمشهر که آنروزها (خونين شهر )شده بود،تمامي نيروهاي خود را به کار گرفته بود .نيروهاي اسلام گام به گام پيش مي رفتند و دشمن بعثي راهي نداشت ،جز اينکه از خاک پر برکت خوزستان عقب نشيني کند .رزمندگان هنوز کاملا به اهداف از پيش تعيين شده دست نيافته بودند که« اسد» به شهادت رسيد .فرداي آن روز پيکر مطهرش را به« پارس آباد» انتقال دادند .
خبر شهادتش در شهر پخش شد .مردم آماده استقبال پيکر پاک يکي ديگر از بهترين عزيزان خود شده بودند .
وقتي از« پارس آباد» حرکت مي کرد ،گفته بود که :اين آخرين سفر است .
او در آخرين سفر شهادت را بر گزيده بود .چون در اين سفر آخر ،يقين کرده بود که وصال دست خواهد يافت .
منبع:"روايت سي مرغ"نوشته ي گروهي،نشرکنگره ي بزرگداشت سرداران وشهداي آذربايجان،اردبيل-1376



وصيت نامه
بسم الله الرحمن الرحيم تاريخ 26/9/1360
وصيت نامه يك پاسدار كه براى حفظ قرآن داوطلبانه به جبهه آمدم و بنام رهبر انقلابم و نور چشم و نايب امام زمانم امام خمينى .من اسد فلاحى فرزند مهدى در پيشگاه خداى بزرگ سوگند ياد مى‌كنم كه در اين سرزمين جهت مقابله با كفار آمدم و به پيمانى كه با رهبر و خداى خودم در شب .... در آن تاريكى بعد از دعاى كميلم بستم با بعث عراق اين خائنين از خدا بى‌خبر و نوكر آمريكا و شوروى بجنگم يا در اين سرزمين اسلام پيروزى و موفقيت نصيبم گردد يا به درجه رفيع شهادت برسم.
الهى همقطارانم را پيروز گردان تا بر لشگر كفار غالب گردند و چقدر شهادت در راه خدا زيباست و مانند گل رز و خوشبو و دراين سرزمين همانند جنگهاى بدر و خندق اسلام احساس مى‌كنم كه در كنار پيامبرم و هر لحظه در جلو چشمانم امام زمانم را مى‌بينم چشمم در تاريكى به جمالش افتاده است اگر لياقت داشتم كه در ركابش شهيد شوم و به اين درجه رفيع نائل آيم و همچنين مادر گراميم و كليه دوستان و بستگان و پدر عزيزم را به خداى بزرگ و رهبر انقلاب مى‌سپارم.
سخنى چند با برادر عزيز و خدمت گذار .... مادرم را كنار جسدم بياورد و بدنم را به او نشان دهد و به او بگويد كه تو مادرى بودى كه درس شهادت بفرزندت دادى و به او بگويد كه او در نزد زهرا عليه‌السلام روسپيد است چون فرزندش پسر زهرا عليه‌السلام و حسين زمان امام خمينى را يارى كرد و به مادرم تسليت نگوئيد بلكه تبريك بگوئيد برادرجان تقاضا دارم كه جنازه‌ام را همانند بدن مولا حسين عليه‌السلام مظلوم‌وار برداريد و برادرعزيز نوحه امام حسين برايم بخوان و درمجلس ختم بر همه بگو اين مجلس ترحيم يك پاسدار است كه قبل ازشهادت در صحنه كارزار امام‌زمانش را ملاقات كرد و از او خواست از جبهه سلامت به منزلش برنگردد و به مهمانى خدا برود و مى‌دانم كه اكنون كه اين نامه را مى‌نويسم به آرزوى خود مى‌رسم برادر .... ؟ در مراسم تشييع جنازه بر همه مردم بگو كه امام ما و رهبر ما باوفاست و در اين جا كه جبهه اسلام است هميشه كنار ما بوده و با ما بوده در اين لحظات حساس از همه خداحافظى مى‌كنم و رهبرم و همسنگرانم و تمام برادران پاسدارم را به خدا مى‌سپارم.
به اميد پيروزى‌انقلاب اسلامى بر همه ابر قدرتهاى جهان و درود بر رهبر كبير انقلاب امام خمينى جاويد باد اسلام و جاويد باد ايران و جاويد باد پاسداران انقلاب خدايارتان باشد . اسد فلاحى


خاطرات
برادرشهيد:
بعد از پيروزي انقلاب انجمن اسلامي را در اينجا تشکيل دادند و بعد از تشکيل انجمن با منافقين به مبارزه بر خواستند . تعدادي از دوستانش ترور شده و مجروح گشتند ايشان هم به دليل زخمي شدن در بيمارستان بستري شدند. بعد از بهبودي آمدند و سپاه را در اينجا تشکيل دادند. در سال 1359 به کردستان اعزام و براي مبارزه با منافقين در آن منطقه در شهرستان پيرانشهر حضور داشتند.
بعد از برگشتن از پيرانشهر ايشان فرمانده عمليات بودند و بعد از آن براي گذراندن دوره عالي سپاه به تهران اعزام شدند. بعد از اينکه دوره عالي را در تهران تمام کردند ايشان اعزام شدند براي لشکر عاشورا در آنجا هم فرمانده گردان بودند که عمليات بيت المقدس شروع شد.
هر چي داشت ويا از مادرم مي گرفت مي داد به محرومان .او حتي رختخواب خودش را مي داد به محرومان. پولي از دايي يا آقا مي گرفت و مي گفت يه کسي هست که مي خواهيم کمک کنيم. در اين چيزها خيلي فعال بود . بيشتر تو فاميل ها اگرکسي با هم درگيري داشتند اگروقت مي کرد مي رفت آنها را با هم آشتي مي داد. مي رفت پيش مريضها شون، اصلا آرام نداشت هيچ شبي بدون وضو نمي خوابيد.


‎ آثارمنتشر شده درباره ي شهيد
جنگ هر روز ابعاد ديگري مي گرفت و معناي تازه اي مي يافت و دچار تحولات ماهوي عيني و ذهني آشکاري شده بود .
جنگ ،ماههاي خونبار خود را پشت سر مي گذاشت تا برتري خود را در تبليغات حفظ کند ،به اين منظور خرمشهر را خونين شهر ساخته بود .
اسد دائما در اين فکر بود که آيا مردم اين شهر دوباره سير زندگي عادي و طبيعي خود را از سر خواهند گرفت و جنب و جوش عادي در شريانهاي شهر ،روان منظم خواهد يافت ؟
مي دانست که براي بدست آوردن خونين شهر همه در سعي و تلاش هستند .با اين افکار و انديشه پس از گذراندن دوره عالي فرماندهي در سمت فرملانده گردان عازم جبهه جنوب شد .
ماهها بود که قرار از دست داده بود که شب را در انديشه پيروزي رزمندگان در باز پس گرفتن خونين شهر روز شماري مي کرد و روز را در انديشه نحوه اجراي اين طرح به شب مي رساند و دائم در ترنم اين بيت بود :
در هوايت بي قرارم روز و شب
روز و شب را مي شمارم روز و شب
سه تن از برادرانش نيز در جبهه ها حضور يافته بودند و حتي طرز انديشه خانواده به کلي دگر گون شده بود .
رهايي خونين شهر براي او آرزوي بزرگ تلقي مي شد و سفارش کرده بود که اگر به شهادت رسيد اين سرود را زمزمه کنند :
شهيدم من شهيدم من به کام خود رسيدم من
صبح روز هجدهم ارديبهشت بود .امروز نيز مانند ساير روز ها تنوره جنگ داغ بود .آتش همچنان مي باريد و خونين شهر ،براي باز يافتن خرمي مجدد سخت به خون نياز داشت .همان روز ،او اين نکته را با جان و دل لمس کرد و خونش را به عنوان نخستين قطرات خرمي بخش هديه داد .
هنوز پانزده روز از شهادت اسد نمي گذشت که قطرات خون او و ديگر ياران کار خود را ساخت .

خونين شهر خشکيد و خرمشهر جوانه زد
خون اسد قطراتي بود براي اين خرمي

10 خرداد 1337 ه ش در روستاي ساحلي« سفلي» از توابع «مشکين شهر»در استان« اردبيل»و در خانواده اي کشاورز متولد شد .وي نخستين فرزند خانواده بود و در کودکي با راهنمايي مادرش ( رقيه صطفوي ) به يادگيري قرآن پرداخت .او تحصيلاتش را نخست در روستاي «ميران » در مجاورت زادگاهش ، گذراند و آنگاه به همراه خانواده به شهرستان «تبريز» نقل مکان کرد و در مدرسه شبانه روزي «قطران» ، مقطع دبستان را به پايان بر د . دوره ي راهنمايي را نيز درمدرسه ي «پاسارگارد» با نمرات عالي در سالهاي .5 13 - 1348 به اتمام رساند .اما مشکلات اقتصادي خانواده مانع از ادامه تحصيل اودر دبيرستان شد . با اين حال عشق و علاقه به مطالعه ، او را به سوي کتابهاي مذهبي و تاريخي و علمي سوق داد .
نوجواني را با کار روزانه در قاليبافي و درس خواندن شبانه ، پشت سر گذاشت و دوره متوسطه را به صورت متفرقه پي گرفت .در سال 1354 به پيشنهاد والدينش به خواستگاري «سرحناز» دختر عمه اش ، مي رود. به خاطر شناختي که «مير محمود» از همسر آينده اش داشت به اين وصلت ، رضا داده با هم ازدواج مي کنند .به هنگام ازدواج او شانزده و همسرش سيزده سال داشتند .مهريه يک جلد قرآن و سه هزار تومان معين و مراسم ازدواج بسيار ساده برگزار شد و آنها از سال 1354 زندگي مشترک را در خانه استيجاري پدر شروع مي کنند .ثمره ازدواج آنها چهر فرزند به نام هاي« مير ولي» ، «مير علي» ،« فاطمه» و« زهرا »هستند .
در سال 1356 ، به سربازي رفت و در نيروي هوايي در«تهران» مشغول خدمت شد .تماس هاي او با افرادي چون پدر بزرگش که فردي متدين و آگاه بود بسيار موثر واقع شد و نگرشي ضد رژيم و استبداد پهلوي را به او مي بخشد و حضور او در راهپيماييها و تظاهرات ، قبل از اعزام به سربازي ، ناشي از برخورد و آشنايي با اين گونه افراد است .در طول خدمت سربازي نيزر او همچون قبل به مبارزاتش عليه حکومت خود کامه پهلوي ادامه مي دهد، به طوري که پخش اعلاميه هاي حضرت امام در پادگان ، عمده ترين فعاليت اوست .
در اين مورد ، خود چنين تعريف مي کند :«روزي اعلاميه اي را به داخل پادگان بردم و به فکر چگونه نصب کردن آن بودم . دوستي داشتم که اهل تبريز بود و چون شناخت کافي از او داشتم ماجرا را براي او گفتم .قرار شد که او نگهباني بدهد و من اعلاميه بچسبانم .در حين انجام کار افسر نگهبان مرا ديد و به طرف من آمد ضمن سوال و جواب متوجه اعلاميه شد . من خيلي ترسيده بودم .او گفت زود باش اعلاميه ها را بچسبان و تمام کن .من فکر مي کردم اين يک خدعه است .تمامي اعلاميه ها را چسباندم فردا منتظر احضا ر بودم ولي خبري نشد .بعد از چند روز ايشان را ديدم .ماجرا را پرسيدم .او گفت :من هم اين کار شما را مي کنم ولي مخفيانه .»
اعلاميه ها را از پسر عمويش كه روحاني مقيم قم بود دريافت و پخش مي كرد تا اينكه فرمان امام ( قدس ) مبني بر فرار از پادگان صادر مي شود و او نيز از پادگان فرار مي كند .
بعد از پيروزي انقلاب اسلامي ، و در سال 1359 به طور رسمي به عضويت سپاه پاسداران انقلاب اسلامي در مي آيد و بعد از سپري كردن دوران آموزش ، به جبهه اعزام مي شود و ابتدا به« سر دشت» مي رود . در سال 1360 در منطقه« مهران» حضور پيدا مي كند و به خاطر رشادت هايي كه از خود نشان مي دهد مورد تشويق فرماندهان رده بالا قرار مي گيرد . در همان سال به زيارت بيت الله الحرام مشرف مي شود و پس از آن در عمليات بيت المقدس با پست فرماندهي گروهان در باز پس گيري « خرمشهر»از دشمن شركت مي كند . او در عمليات والفجر 2 و 4 نيز در سمت معاون گردان حضرت سيد الشهدا ( ع ) و در عمليات خيبر با سمت فرماندهي گردان حضرت علي اصغر (‌ع ) شركت فعال داشت كه زخمي شد و به پشت جبهه منتقل گرديد. اما بعد از دو روز استراحت در بيمارستان مستقيماً به جبهه باز مي گردد و عصازنان فرماندهي گردان حضرت قاسم ( ع ) را بر عهده مي گيرد . او در عمليات بدر ،‌ فرمانده گردان حضرت قائم ( عج ) است كه طي اين عمليات از ناحيه سر به شدت مجروح مي شود .
در اين زمان از سوي فرماندهي سپاه ، ‌مسئوليت بالا تري چون معاونت تيپ يا مسئول طرح عمليات تيپ به او پيشنهاد مي شود اما« مير محمود» به واسطه علاقه اش به گردان علي اصغر ( ع ) نمي پذيرد و در حد فرماندهي اين گردان در عمليات كربلاي 8 و عمليات نصر 7 شركت مي كند . علاوه بر حضور مستمر در خطوط مقدم ، او مسئوليت واحد بسيج« مشكين شهر» و پايگاه هاي مقاومت را عهده دار بود و به هنگام مرخصي نيز بيشتر وقتش را صرف باز ديد از خانواده شهدا و رفع مشكل آنها مي نمود . «مير محمود بني هاشم »، گردان علي اضغر(ع) را با همراهي دو برادرش «مير مسلم» و« مير طاهر» اداره مي كرد ولي نكته قابل توجه اين كه نيروهاي گردان و حتي فرماندهان لشكر نسبت برادري آنها را نمي دانستد . برادرش در اين باره مي گويد :
(( ما سه برادر بوديم در يك گردان ولي نيروهاي گردان نمي دانستند كه ما سه نفر برادر هستيم . در لشكر فكر مي كردند كه ما پسر عمو هستيم بعد از شهادت برادرمان مير مسلم ( كه فرمانده گروهان ‌ بود ، فرمانده لشكر 31 عاشورا،سردار« امين شريعتي» به منزل ما آمده بود . وقتي عكس شهيد مسلم را ديد تازه متوجه شد كه ايشان برادر مير محمود بوده است . ))‌
در سال 1365 بر اثر تصادف ، شديداً آسيب مي بيند و از ناحيه كمر دچار شكستگي مي شود و به همين خاطر در عمليات كربلاي 5 شركت نمي كند اما برادرش «مير مسلم »در اين عمليان به شهادت مي رسد .

سر انجام «مير محمود بني هاشمي»پس از سالها مجاهدت ومبارزه با ظلم واشغالگري وستم، در عمليات نصر 7 در منطقه «سر دشت» و در ارتفاعات« دو پازا» ، در حالي که پيشاپيش نيرو ها در حرکت بود بر اثر اصابت تير مستقيم به ناحيه سر و شکمش در تاريخ 15 مرداد 1366 به شهادت رسيد .
او را علاو بر شهامت ، به تدين و ايمان توصيف کرده اند .آنگونه که همسر ايشان نقل مي کند :«به هنگام تصادف مير محمود ، وقتي در خانه بستري و از حرکت منع شده بود و به پشت در بستر آرميده بود ، با خاک ، تيمم مي کرد و با اشاره نماز مي خواند و از اطرافيان خواسته بود خاک تيمم را طوري قرار دهند تا او بتواند شب هنگام نماز نافله بخواند .»
همچنين ، نزديکان و همرزمان مير محمود نيز خلق و خوي او را پسنديده و در مورد او نقل مي کنند که بسيار متواضع و به هنگام عصبانيت خويشتندار بوده است .
بعد از شهادت مير محمود ، فرماندهي کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامي ، که در آن زمان دکتر«محسن رضايي» بودند ،به مناسبت شهادت «مير محمود »پيامي صادر کرد .همچنين فرماندهي لشگر عاشورا و فرماندهي سپاه پاسداران انقلاب اسلامي منطقه پنج باقر العلوم (ع) نيز پيام هاي جداگانه اي را به اين مناسبت صادر کردند .
منبع:پرونده شهيد در بنياد شهيد وامور ايثارگران اردبيل ومصاحبه با خانواده ودوستان شهيد

وصيت نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
اينجانب مير محمود بني هاشم راهي را که پروردگار عالم در قرآن کريم به ما نشان داده است انتخاب کردم راهي که اولياء وانبياء خدا آنرا رفتند راهي که ائمه معصومين(ع)و به خصوص سيد مظلومين و سيد الشهداء(ع) رفته است انتخاب کردم،زمانيکه پروردگار عالم در قرآن کريم آنقدر به رزمندگان اسلام و مجاهدين في سبيل الله ارزش قائل است،پس چرا ما آن راه را انتخاب نکنيم؟
که اگر نکنيم در غفلت هستيم زمانيکه خداوند در قرآن،سوره توبه آيه110 خريدار جان مومنان به بهاي بهشت است و بنده فروشنده،چه است خدا،خون آنانکه در معامله شرکت مي کنند زمانيکه پيامبر اسلام در جنگها آنقدر فعاليت کرده و تا پاي شهادت پيش مي رود و عزيزان و دوستان خود را در اين راه شهيد مي دهد و اين قدر استقامت مي کند پايداري مي کند تا دشمن زبون را به شکست و امي دارد مانند جنگ حنين که حضرت علي(ع) مي فرمايد:
«ما هر موقع در جنگها سست مي شديم به پيامبر گرامي اسلام پناهنده مي شديم.»
زمانيکه حضرت علي(ع)اولين امام بر حقّ شيعيان آن همه در جنگ ها شرکت مي کند،شمشير مي زند،فداکاري مي کند و زمانيکه ضربت دين خدا به سرش مي خورد مي فرمايد:
«فزت برب الکعبه»قسم به پروردگار رستگار شدم به معني امام علي(ع)رستگاري را در شهادت مي داند،پس چرا ما اين راه را انتخاب نکنيم که اگر انتخاب نکنيم در غفلت هستيم زمانيکه امام حسين(ع)در واقعه کربلا آن همه جانبازي مي کند عزيزان،اصحاب و انصار خودش را در راه دين خدا شهيد مي کند و چنين مي فرمايد من مرگ را جز سعادت و خوشبختي و زندگاني با ستمگران را جز رنج و محنت نمي دانم و زمانيکه حضرت اکبر(ع)در مقابل ناراحتي حضرت امام مي فرمايد:پدر جان مگر ما حق نيستيم مي فرمايد بلي،مي فرمايد پس در اين صورت چرا ما بايد ازمرگ بترسيم که بترسيم در غفلتيم زمانيکه ريشه اسلام به آبياري با خون عزيزانش سيراب مي شود و رشد مي کند و اولياي ما و ائمه ما با خون خودشان ريشه اسلام را سيراب کردند پس چرا ما چنين نکنيم؟که نکنيم در غفلت هستيم زمانيکه پيامبر اسلام آن همه زحمت مي کشد،جنگ مي کند،ائمه آن همه زجر و بلا مي کشد و زمانيکه حضرت موسي کاظم(ع)يازده سال در زندان بغداد مي ماند براي بقاي اسلام پس چرا ما چنين نکنيم که اگر نکنيم در غفلت هستيم ما بايد در راه دين خدا شهيد بدهيم،اسير بدهيم،معلول بدهيم ،تا اسلام زنده بماند انگيزه انتخاب اين مي باشد پس با توجه به حکم صريح پروردگار عالم،سنت پيامبر اسلام و ائمه اطهار(ع)اين راه را انتخاب کردم و در انتخاب اين راه کاملاًآزاد بودم و هيچ سازماني و يا ارگاني در انتخاب اين راه دخالتي نداشته بلکه خودم آزادانه انتخاب کردم.
و اما براي امّت حزب الله:
اي امت حزب الله،اي عاشقان ابا عبدالله مواظب اين امام باشيد به حرفها و نداهاي حسين گونه او جواب مثبت دهيد و پيرواو باشيد،او به ما آزادي داد،او براي ما اسلام را زنده کرد و واقعيت اسلام را به ما نشان داد،او ما را انسان کرد ما کساني بوديم که آمريکا از ما حقّ وحشيت مي خواست يعني ما را وحشي مي دانست در صورتيکه امروز ما به رهبريت امام امّت آمريکا را خرد کرديم و او را زير پا گذاشتيم ما همان ضعيفي بوديم که زير چکمه هاي طاغوت جان مي داديم امام آمد و و ما را نجات داد و کشتي در حال غرق اسلام و مسلمين را و مستضعفين را به ساحل نجات هدايت کرد قدر روحانيّت مبارز را بدانيد و از آنها پيروي کنيد که آنها راست مي گويند و راه راست را به ما نشان مي دهند درود خداوند و بندگان صالح او بر روحانيت مبارز در رأس آن امام امت و آيت الله مشکيني و خامنه اي و ساير روحانيت مبارز اسلام.«ننگ و لعنت خدا برآن افراديکه به نام اسلام تيشه به ريشه اسلام مي زنند»اي امت حزب الله خانواده هاي شهداء را فراموش مکنيد و به ديدار آنها برويد و از آنها دلجويي کنيد ومخصوصاً خانواده هاي مفقودين که اين خانواده هاي مفقودين واقعاً در گردن ما حق دارند شما را به خدا يتيمان شهداء را فراموش نکنيد.
عزيزان حزب الله جنگ را فراموش نکنيد که هنوز هم مسئله اصلي ما جنگ است،جنگ ما جنگ حق با باطل است ما در اين جنگ از اوّل مظلوم بوديم و حالا هم مظلوم هستيم درست است که ما انتقام خون خود را تا حدودي از دشمن کافر گرفتيم ولي کافي نيست بايد متجاوز تنبيه بشود و تنبيه متجاوز مرگ است و توبة گرگ مرگ است مبادا غفلت بکنيد و خون عزيزان ما هدر برود مبادا غفلت بکني و رزمندگان ما در جبهه تنها بمانند و مظلوم باشند مبادا مثل امام حسين(ع)در ميدان نبرد تنها بمانند و ما در مقابل هجوم کفار جهاني از خودمان سستي نشان بدهيم که اين واقعاً خطرناک است.
مادران و پدران و جوانانمان بايد مثل انصار رسول(ص)و انصار حسين(ع)باشد که انصار خميني مثل انصار رسول و انصار حسين مي باشد و اي امّت حزب الله در تشکيل ارتش بيست ميليوني کوشا باشيد ما بايد همه عضو ارتش بيست ميليوني باشيم که بسيج در پيروزي انقلاب اسلامي و سرکوبي ضد انقلابيون و پيروزي در جنگ نقش خيلي موثري دارد اما اي امت حزب الله...سنگر ها را خالي نگذاريد و به قول امام امّت مسجد سنگر است و نماز هاي جماعت را حتماً بپا داريد مبادا روزي برسد که مثل سابق مساجد ما فقط در ماه محرم،رمضان باز باشد بقيه روزها بسته باشداين خطرناک است در مساجد ما بايد هميشه باز باشد و بچّه ها در مسجد بزرگ شوند.
امّا پيام من به مسئولين ادارات و ارگانها و به برادران پاسدار:اي برادران مسئول توجه داشته باشيد روي ميزي که نشسته ايد نتيجة خون شهيدان است پس در برخورد با امّت حزب الله خيلي دقّت کنيد خود را خادم اين امّت بدانيد بطوريکه امام امّت خود را خدمتگذار اين امّت مي داند و به آن نيز افتخار مي کنند شما مسئولين نوکرهاي اين ملّت هستيد چطور نوکر با ارباب خود برخورد مي کند شما نيز با آنها برخورد کنيد و در حفظ بيت المال کوشا باشيد و توجّه داشته باشيد که حضرت علي(ع)در رابطه با بيت المال چه نوع برخورد داشتند حتي در زندگي يکبار هم که شده نامه حضرت علي(ع)به مالک اشتر بخوانيد خيلي مفيد است .خود را حافظ خون شهدا بدانيد مبادا اين قدر کوتاهي بکنيد که خشم ملّت مظلوم که نمونه خشم خداست گريبانگير شما باشد آن موقع است که دمار از روزگارتان در مي آورند و اين را بدانيد که فرداي روز قيامت حسابرسي است شهيدان شما را زير سؤال خواهند برد در برخورد با خانواده شهداء و مجاهدين اسلام نهايت را بکنيد و امّا اي برادران پاسدار و اي جانبازان و اي مظلومان مي دانم خيلي زحمت کشيده ايد در راه انقلاب،و خيلي شهيد داده ايد و خيلي معلول داده ايد ولي شما وارثان اين شهداء هستيد يعني همه شهداء هستيد پرچم خونين شهداء الان بر دوش شماست و سلاح خونين شهداء در دست شماست و آيه محکم الهي در سينة شماست رسالت تو خيلي سنگين است و لباس سبز تو کفن سفيد توست و خون تو غسل توست پس برادرم در اين رسالت دوستانت کوشا باش تو از همه،به شهداءنزديکتر هستي چون تو همسنگر شهداء هستي خانوادة شهداء از تو انتظار دارند اسيران از تو انتظار دارند امام از تو انتظار دارد بچّه هاي يتيم شهداء از تو انتظار دارند که قوّت قلب آنها هستي«در سازماندهي ارتش بيست ميليوني خيلي تلاش کنيد خيلي مؤثر است»در ميدان نبرد مثل سابق فعّال باشيد در سازماندهي نيروهاي بسيجي«در تکميل کادر لشگرها و يگانهاي رزمي»-جنگ را-مسئوليت خود بدانيد نه مأموريت خود. مير محمود بني هاشم

برات سقايي دومين فرزند خانواده سقايي در 1 خرداد 1341 ه ش در شهرستان اردبيل متولد شد. پدرش از كاركنان شوراي اصناف اردبيل بود كه بعد از پيروزي انقلاب اسلامي به عضويت سپاه پاسداران انقلاب اسلامي درآمد. وي درباره انتخاب نام "برات" براي فرزندش مي گويد :
((در روز تولد حضرت مهدي (عج) متولد شد. چون مولود،پسر بود بچه ها مژدگاني خواستندو من هم دعا كردم كه خداوند به خاطر حضرت ولي عصر (عج) اين بچه را سعادت دهد كه در خط ائمه باشد . لذا اسمش را برات گذاشتم.))
برات تحصيلات ابتدايي را در مدرسه ي« رشديه » در سالهاي1352-1347 گذراند و مقطع راهنمايي را در مدرسه ي شهيد« ايادي»(فعلي) به پايان رساند،در سالهاي (1355-1352).سپس دوره متوسطه را آغاز كرد و تا سال سوم به تحصيل ادامه داد و بعد از آن ترك تحصيل نمود.
او در محيطي آكنده از صفا و صميميت پرورش يافت . در سنين نوجواني اوقات خود را بيشتر در خانه مي گذراند و در كارگاه فرش بافي كه در خانه داير كرده بودند كار مي كرد.با اوجگيري مبارزات مردم عليه رژيم پهلوي،«برات» نيز وارد صحنه هاي مبارزاتي شد و از اين زمان تغيير و تحولاتي در رفتارش پديدار شد. او در تمام صحنه ها و راهپيمايي هاي اردبيل حضوري فعال داشت. محمد سليمي اصل در اين باره مي گويد:
((در دوران انقلاب بود كه برات سقايي در كلية راهپيمايي ها شركت مي كرد و شبها به تنهايي به پخش اعلاميه و نصب تراكت و شعار نويسي مشغول بود و يادم هست كه در يكي از روزهاي سخت دوران انقلاب به من گفت : پسر عمو ، " بعد از ظهر درخانه باش با تو كار دارم ." حدود ساعت 4 بعد ظهر بود كه آمد و گفت : " راديو ضبط را بردار و اتاق ديگر برويم. " به اتاق ديگري رفتيم . از جيب خود نواري را در آورد و با هم به نوار سخنراني امام ( ره ) در فرانسه گوش داديم . سپس آن را تكثير و در بين جوانان پخش كرد . ))
بعد از پيروزي انقلاب اسلامي در سال 1357 در سن 16 سالگي به عضويت سپاه« اردبيل »در آمد و در سمت هاي مختلف همچون مربي آموزشي نظامي و كادر اطلاعات سپاه به ايفاي وظيفه پرداخت .
قبل از شروع جنگ تحميلي عراق عليه ايران جهت مقابله با گروهك هاي ضد انقلاب به«كردستان» اعزام شد . در اين منطقه بود كه در اثر اصابت گلوله از ناحيه دست به شدت مجروح شد . يكي از همرزمانش در اين باره مي گويد :
(( در كردستان بوديم كه خبر رسيد گروهي از دمكرات ها آمده و عده اي از زنان را با خود برده اند . به سرعت آماده شده و به منطقه درگيري رفتيم و به عناصر دمكرات حمله كرديم و زنان را آزاد نموديم . برات خيلي خوشحال بود ، از او پرسيدم كه چرا اين قدر خوشحال هستي ؟ گفت : "خوشحالم كه اجازه نداديم به اين زنان تجاوز شود . " گفتم از اين زنان دمكرات ها نيز دارند . در جواب گفت :" حفظ ناموس براي همه واجب و لازم است " . ))
بعد از عضويت در سپاه پاسداران انقلاب اسلامي به سفارش و تاكيد داور يسري ( فرمانده سپاه اردبيل ) به فكر ازدواج افتاد و با دختري به نام «طيّبه صمد زاده» ازدواج نمود . مراسم ازدواج ، خيلي ساده و به دور از تجملات برگزار شد و مهرية عروس د رحدود يكصد هزار تومان بود .
برات براي اولين بار در سن 18 سالگي توسط سپاه اردبيل عازم جبهه هاي نبرد شد و در نيروهاي اعزامي از آذربايجان كه بعداَ به لشگر31 عاشورا تبديل شد به معاونت فرمانده گردان منصوب شد .
وي با اين كه تازه ازدواج كرده بود و حضور در جمع خانواده منطقي مي نمود ، حضور خود را در مناطق عملياتي لازم دانسته و در عمليات حصر آبادان و ثامن الائمه ( ع ) شركت كرد و براي بار دوم مجروح شد . يكي همرزمانش در اين باره مي گويد :
(( روزي با پدر برات سقايي برخورد كردم . وي با نگراني گفت : " برات مجروح شده و در يكي از بيمارستان هاي يزد بستري مي باشد . فردا به يزد برو و خبري براي ما بياور . " من هم صبح روز بعد با يكي از دوستانم عازم يزد شدم . برات سقايي را در بيمارستان يافتم و با هزار زحمت از دكتر ، ترخيص او را گرفتيم . در آن زمان بنزين كوپني بود و جلوي پمپ بنزين ها صف طويلي از اتومبيلها تشكيل مي شد . در بين راه به خاطر عجله تصميم گرفتم بدون نوبت بنزينم بزنم . شهيد با قسم دادن ما مانع اين كار شد و اظهار داشت : "مردم فكر مي كنند از لباس فرم سپاه سوء استفاده مي كنيم . " بين راه قرار شد پانسمان روي زخمش عوض شود . قبل از اين كار از من قول گرفت هرچه ديدم به خانواده اش نگويم . من هم قول دادم . هنگام پانسمان زخمش ، ديدم دو تا از انگشتهاي پايش قطع شده است . ))
درنهم آبان ماه 1360 «علي سقايي» ( برادر برات ) در عمليات آزاد سازي بستان درمنطقه عمليات طريق القدس به شهادت رسيد . برادر ديگر وي ، ابراهيم نيز مجروح شد . در سال 1361 پايگاه محله «يعقوبيه» را بنيان نهاد و با تشكيل كلاسهاي قرآن ، جوانان را تعليم مي داد . در همين زمان با جنگلباني و ستاد مبارزه با مواد مخدر نيز همكاري داشت . اما دوري از مناطق عملياتي را تاب نياورد و براي چندمين بار عازم جبهه ها شد . ‌مصطفي اكبري، يكي از دوستانش دربارة آخرين ديدار خود با برات مي گويد:
(‌( تازه از عمليات برگشته بوديم . برات قصد داشت همراه خيل عظيمي از بسيجيان منطقة اردبيل به جبهه اعزام شود و فرماندهي آن گروه اعزامي را به عهده داشت . با توجه به دوستي صميمانه از او درخواست كردم نهار رادر منزل ما بخوريم . بعد از خوردن ناهار برگشتيم و ديديم كه برادران اعزام شده اند . خيلي ناراحت شد . با ماشيني كه داشتيم به سرعت به محل تجمع نيرو ها رفتيم و به گروه اعزامي رسيديم . گريه كنان با من خداحافظي كرد و سوار اتوبوس شد ؛ غافل از اين كه اين ديدار ، آخرين ديدار ما خواهد بود . ))
سرانجام د رتاريخ 2 / 5 / 1361 در مرحله چهارم عمليات رمضان كه فرمانده گردان بسيجيان «اردبيل» بود در پاسگاه «زيد»در« شلمچه» از ناحي، شكم مجروح شد ، اما براي اين كه روحية نيروها تضعيف نشود از انتقال به پشت خط مقدم ممانعت به عمل آورد . نيروها پيشروي كردند و او در تنهايي به شهادت رسيد . پدرش درباره نحوة شهادت وي مي گويد :
(( روزي به من گفتند مژده كه ابراهيم از جبهه برگشته . با مادرش بيرون آمديم . ديديم كه با عصا مي آيد . مادرش خواست شيون فرياد كند من مانع شدم . از حال برات جويا شدم . ابراهيم گفت : " حمله شروع شد و من مجروح شدم و از برات خبري ندارم . " بعد ها از معاون سوم برات كه اهل سراب بود شنيدم كه گفت : " من ديدم كه برات از ناحيه شكم مجروح شده و محل زخم را با چفيه بستم . " نيروهاي تحت امر به او گفتند كه اجازه دهد وي را به عقب انتقال دهند . اما برات گفته بود كه روحيه بچه ها خراب مي شود . ساير مجروحان را به عقب انتقال دهند . بعد ها هم نتوانستيم او را پيدا كنيم . " ))‌ رحمان لطفي كه از مسئولين بهداري لشگر عاشورا بود، مي گويد :
(( شب مرحله چهارم عمليات رمضان بود . وقتي كه من به طرف خط مي رفتم برات را ديدم . زخمي شده بود و لنگان لنگان برمي گشت . گفتم تو را با ماشين به بهداري برسانم . گفت كه : " برو جلوتر اوضاع بد تر است . من برمي گردم . " هرچه اسرار كردم نپذيرفت . ظاهرا در راه مجددا در اثر تركش يا گلوله به شهادت رسيد . شب ، نيروها عقب نشيني كردند و حدود دويست نفر از شهدا و مجروحين جا ماندند كه شهيد برات سقايي از جملة آنها بود . ))‌
سرانجام بعد از گذشت 13 سال در سال 1374 پيکر شهيد« برات سقايي» از روي پلاك شماره« 502-212-jj »توسط گروح جستجوي مفقودين ،‌كشف و به« اردبيل» انتقال يافت و در گلشن زهرا ( ع ) به خاك سپرده شد .
منبع:"روايت سي مرغ"نوشته ي گروهي،نشرکنگره ي بزرگداشت سرداران وشهداي آذربايجان،اردبيل-1376



خاطرات
برگرفته از خاطرات شفاهي همرزمان شهيد
از گردنه زينل گذشتيم ،گرماي طاقت سوز کوير ،کلافه ام کرده بود .زير چشمي از آيينه به چهره معصومش نگاه کردم .احساس نمودم لبهاي خشکيده اش از کوير تفتيده ،تمناي آب دارد .گفتم :برات !خيلي ناراحتي ؟تبسمي کرد و شانه با لا انداخت :
نه ،خوبم .کمي سرعت گرفتم .به پدرش قول داده بودم که فردا در اردبيل خواهيم بود .او خيلي نگران بود و شنيده بود پسرش در يکي از عمليات ها ي ايذايي دشمن ،جراحاتي برداشته و به يکي از بيمارستان هاي يزد منتقل شده است .براي اينکه خانواده بويي از قضيه نبرده باشند ،از من خواست تا سري به او بزنم و اگر مقدور باشد به اربيل انتقالش دهم . سلامت برات را تلفني به وي خبر دادم . وبا رضايت شخصي از بيمارستان مرخص کرده ،به راه افتاديم .اتومبيل با تمام سرعت جاده را مي بلعيد ،اما اين رشته سري ناپيدا داشت .
مسير اين جاده به اين زودي ها تمام نشدني بود .چشمم به آمپر بنزين افتاد .عقربه نزديک نقطه قرمز بود و اين مشکلي ديگر !

اوايل جنگ بود .پالايشگاه آبادان تعطيل شده بود .صف طويل اتومبيل ها در نوبت بنزين ايستاده بودند .به سرعت پيچيدم .
با صداي پيچش ماشين چشمانش را باز کرد ،دست نحيفش را بر شانه ام گذاشت :چکار مي کني ؟گفتم :بنزين مي زنم .با انگشت به صف طولاني اتومبيل ها اشاره کرد .از حرکاتش فهميدم که از کار من ناراضي است و مي خواهد که ما هم به نوبت بايستيم .گفتم :ببين برات !تو زخمي هستي ،هوا هم خيلي گرم است خداي ناکرده ممکن است دچار ناراحتي شويم .گفت :نه اگر هوا داغ است ،براي همه اينهايي که ساعت ها به نوبت ايستاده اند نيز هست . اگر ممکن است مشکلي پيش بيايد ،باز براي همه است .تازه ما ادعا داريم که رزمنده اسلام هستيم اول بايد از قانون تبعيت کنيم .ما بايد حقوق مردم را رعايت کنيم .تو فکر مي کني به صلاح است که تنها به خاطر من قانون و حقوق مردم زير پا گذاشته شود ؟سخني نداشتم .از پمپ بنزين بيرون آمدم و به انتهاي صف رفتم .
دير وقت شده بود .لازم بود پانسمان زخمهايش عوض شود .به يکي از درمانگاه هاي بندر انزلي رفتيم از من خواست از اتاق بيرون بروم .چيزي متوجه نشدم .گفتم :چه فرقي مي کند ،بگذار بمانم .اصرار کرد که بهتر است بيرون بروي .به خاطر اصرارش دلم شور زد ،دانستم حتما اتفاقي افتاده .گفتم :رازداري مي کنم .ديگر چيزي نگفت . پزشکيار باند زخمهايش را باز کرد .ديدم دو انگشت پايش قطع شده است .گفتم :به من نگفته بودي انگشتانت قطع شده اند !گفت قرار نبود اعلاميه صادر کنم .از تو خواهش مي کنم به کسي نگويي .فکر مي کنم حتي مدتها پدر و مادرش نيز از قطع شدن انگشتانش بي خبر بودند .

عمليات رمضان با حمله سپاه اسلام به خاکريز دشمن شروع شد .
شبي تاريک ،دود و باروت و صداي انفجار همه جا پيچيده بود . حاج «دده کيشي» قناسه چي هم با ما بود .همه اورا دوست داشتيم، مثل پدري مهربان براي بچه ها بود .وقتي او را ديديم مانند کودکي مي شديم که همراه پدر به رزم آمده است .دلمان مي خواست شيطنت بکنيم و حاجي فقط مي خنديد .او قناسه را براي گذشته هاي دور ،آن روزهايي که هنوز جواني بيش نبود ياد گرفته بود .مرد رزم و عمل بود .و آن را در کوران زمان آزموده و به تجربه هاي قابل اعتماد ،تبديل کرده بود .سقايي هم او را دوست داشت ديروز که مسموم شده بود ،حاجي او را به درمانگاه برده ،تيمارش مي کرد .سقايي وقتي حاجي را مي ديد ،سر به سرش مي گذاشت و به ياد بازي گولن گولن (بخند بخند )کودکان ولايت ،مي گفت :حاجي بخندم يا مي خندي ؟و او فقط تبسم مي کرد و ديگر هيچ نمي گفت .در لحظه عمليات همراه حاجي بوديم .از خاکريز اول گذشتيم ،سقايي در بلنداي خاکريز ايستاده بود ،ديدم دست راست خود را بر سينه گذاشته ،خون از لاي انگشتانش بر زمين مي ريخت .فهميدم مجروح شده است اما جاي توقف نبود .او را به امان خدا رها کرديم و از خاکريز گذشتيم .يادم مي آيد اوايل تشکيل سپاه ارد بيل روزي که وي را براي آموزش ويژه به پادگان امام علي (ع) فرستاده بودند و آن روز ها خيلي کم سن و سال بود او را نپذيرفته ،گفته بودند که هنوز کودک است .مسئولين اردبيل توضيح داده بودند که سقايي توانايي خوبي براي اين کار دارد و با هزار مکافات قبولانده بودند که برات هم همان دوره ؛را طي کند .
در مراسم پاياني آن دوره من هم همراه يکي از مسئولين سپاه اردبيل شرکت داشتم .فرمانده پادگان به شوخي گفت :تا مي توانيد از اين دسته کودکان پيدا کنيد !اردبيل واقعا بيشه شيران است .و در حالي که با دست پشت برات مي زد گفت :و اين ،بچه شير !
تازه فهميدم که فرمانده خوب شناخته است .او شير بيشه غيرت بود .مرد رزم و ستيز بود .مرد ايثار و حماسه بود .با خدايش پيمان بسته بود که در راه او جهاد کند و مرگ شرافتمندانه را بر زندگي ننگين ترجيح دهد .
عمليات به پايان رسيد .با بچه ها باز گشتيم ديگر هيچ کس از برات خبري نداشت .او چه غريبانه شهادت را سر کشيده .

آثارباقي مانده از شهيد
پيامبر اكرم(ص) مى‌فرمايد به زيارت قبرها برويد كه آخرت را بياد شما مى‌آورد.
الهى هركس تو را شناخت هر چه غير تو بود بينداخت
هركس كه ترا شناخت جان را چه كند فرزند و عيال و خانمان را چه كند
ديوانه كنى هر دو جهانش بخشى ديوانه تو هر دو جهان چه كند
الهى دلى ده كه در شكر تو جان بازيم وجانى ده كه كار آن جهان سازيم
خدمت پسرعمويم ،نامه از كربلاى خوزستان ايران ملاحظه فرمايد.
پسرعموجان تنها آرزوى ما اين است كه امام را دعا كرده و به وصيت شهدا عمل كنيد اميدوارم در صحنه هميشه باقى بمانى و به گريه و زارى مادران شهيدان بيشتر توجه كنيد. حداقل هفته‌اى چند بار به خانه عزيز از دست رفته و مهمان خداوند متعال رفته باشيد. به پدر و مخصوصا مادرم دلگرمى بيشتر دهى كه پيروزى از آن ماست. فتح يا شهادت در مكتب اسلام هر دو پيروزى محسوب مى‌شود. پدرم را نگذاريد بيشتر ناراحت شود، چنانكه در شهادت على برادرم ناراحتى بيشترى مى‌كشد. خوشا به حال آن پدر و مادرى كه بند قلبش را فداى خدا مى‌كند. اگر سعادت نصيبم گرديد اگر خداوند متعال عذر گناهانم را قبول كرد به درجه شهادت نايل گشتم در سمت راست برادرم على دفن کنيد. اگر جايى نباشد كه انشاالله مى‌شود بغل دست شهيد عسگر الطافى آن مرد باايمان دفن مى‌كنيد. انشاالله وصيتى كه برايت دارم هديه‌اى كه مى‌فرستم به منزل خود نصب كنى اگر برگشتم ببينم . اگر شهيد شدم روحم مى‌بيند و اميد دارم شما و مشهدى سلام برادر بزرگم هيچ بهانه‌اى براى ترك نماز نداشته باشيد.
به اميد پيروزى حق بر باطل در تمام جبهه ها

شهيد« ارادتي» ، در سال 1342 ه ش در شهرستان« اردبيل» متولد شد . تحصيلات خود را تا سوم راهنمايي در اردبيل ادامه داد وبه دليل کمک به خانواده در تامين مخارج زندگي از تحصيل باز ماند.
مبارزات مردم ايران بر عليه حکومت خود کامه پهلوي در تمام کشور اوج گرفته بود واو با مشاهده حقانيت رهبر اين مبارزات وانقلاب (حضرت امام خميني«ره») به صف مبارزين پيوست .او در اين راه از هيچ کوششي دريغ نکرد.
انقلاب که پيروز شد او بهترين نهاد را براي خدمت به مردم وانقلاب ؛سپاه پاسداران انقلاب اسلامي ديد و در سال 1359 به عضويت اين نهاد مردمي در آمد .
هنوز شادي وشعف برچيده شدن حکومت ظالمانه ي شاهنشاهي وبه وجود آمدن فضاي مناسب جهت سازندگي وآباداني کشور به دل مردم ايران ننشسته بود که مزاحمت هاي دشمنان شروع شد.يکروز کودتا ،يکروز حمله ي هوايي به صحراي طبس،يکروز راه انداختن جنگ داخلي در 5 استان ايران و...
درنگ جايز نبود و «صمد» و آدمهايي از جنس او اهل درنگ نبودن. به جبهه رفت تا تجارب نابي را که در مبارزه با يکي از نوکران آمريکا در ايران به دست آورده بود ،در مبارزه برعليه نوکر ديگر او يعني «صدام»به کار گيرد.
جنگ بر خلاف باور دشمنان مردم ايران در چند روز پايان نيافت و فرزندان اين آب وخاک با همه ي توان وقدرت پوشالي شان در برابر اراده ي آهنين ومقدس فرزندان ايران بزرگ ،نتوانستند کاري از پيش ببرند.
دوسال از جنگ گذشته بود و«صمد» قائم مقام فرمانده گردان شده بود ودر لشگر عاشورا مردانه در مقابل دشمنان مبارزه مي کرد.
شهادت آرزو هر مجاهد راه خداست و اونيز اين آرزو را داشت.در تاريخ 6/ 2/ 1361 در منطقه ي شلمچه در حالي که پيشاپيش نيروهاي گردان در حال پيشروي به سمت دشمن بود ،بر اثر اصابت تير به شکمش به شهادت رسيد .
منبع:"روايت سي مرغ"نوشته ي گروهي،نشرکنگره ي بزرگداشت سرداران وشهداي آذربايجان،اردبيل-1376


خاطرات
برگرفته از خاطرات شفاهي خانواده ودوستان شهيد
دم دمهاي ظهر داغ تابستان ،گرماي مطبوع آفتاب ،صمد را توي حياط کشيده ،تنش را مور مور مي کرد .زير رگبار اشعه خورشيد جا خوش کرده بود .پشت به آن ،کنار طاقنماي قديمي حيلط ،تن، يله کرده ،نور مي خورد .پيوستن به نور و درک ذرات هستي اش ،رازي است که انسانهايي از سلاله نور را در سيطره ي خود گرفته است .صمد هميشه نور را مي جست و اينک نيز ،غنيمت تابستان زود گذر شهر ،واداشته بود که حمام آفتابي بگيرد و گرماي نور پراکنده در فضا را در تن و جان خويش ذخيره سازد .چنان او را در خلسه فلسفي لحظه ناب يافتم که دلم نيامد حواسش را پرت کنم .آهسته کنارش نشستم .آسمان را به تفسير نشسته بود .شوخي کرديم و خنديديم و سر به سرش مي گذاشتم .
مادرم داشت از پله ها پايين مي آمد که صمد تند و سريع از دور ،در پشت رختهاي روي طناب پناه گرفت و سپس به سرعت چادر وي را که بر روي طناب آويخته بود بر کشيد و تن خود را پوشاند .گفتم :صمد !مادر که نامحرم نيست چرا چنين مي کني ؟وانگهي پوشش ات هم که کافي است .جوابي نداد ،سوال پيچش کردم .آهسته با انگشت به پشت سمت قلبش اشاره کرد و گفت :نمي خواهم مادرم زخمم را ببيند و ناراحت شود .اثر آن زخم عميق که در يک عمليات ،بر پشتش نشسته بود تا پايان زندگي کوتاهش با وي بود .

ورزش را دوست مي داشت همراه با توانايي جسماني بسيار زياد ،پيوسته در جنب و جوش بود .وقتي در ستاد مواد مخدر با شهيد سيد جعفر خوشروزي کار مي کرد ،مدام در انديشه تقويت توان جسمي خود سختيها را به تن تحميل مي نمود .در برنامه هاي ستاد مبارزه با مواد مخدر ،مشکل ترين و خطر ناک ترين عمليات را با نفرات اندک به موفقيت مي رسانيد .

هنوز 14 سالي نداشت که کلاس درس را رها کرد و در شيارهاي صفوف جوانان حق طلب شهر جاري شد .
با اين که هنوز سرد و گرم روزگار را نچشيده بود ،به سرعت از وضعيت جريانات سياسي و اجتماعي آن روز به تحليل هاي درست و منطقي دست يافت .سمت انقلاب و مشي صحيح حرکت انقلابي امام (ره) را به درستي در مذاق جان شيفته اش به نغمه خلاقي نشانده بود و پيش مي شتافت .
شوري شيرين همراه با سوزشي مطبوع از مهر امام (ره) ،مدام جانش را به هيجان مي آورد و چنان مشتاقانه در آرزوي ديدار حضرتش بود که به هر دري مي زد تا شايد گشايشي حاصل آيد .به طوري که دو بار به زيارت حضرتش نايل شد و جذبه آن ديدارها را هميشه در وجودش احساس مي کرد و با ياران پيوسته از اين وصل شيرين سخن مي گفت و بارها بازگو مي نمود .
شتاب تبلور شخصيت عملي اش چنان سريع بود که بزودي جزو دسته مربيان واحد آموزش سپاه اردبيل قرار گرفت .در جريان همين مسئوليتهاي عملي بود که گل خلاقيتهاي وجودش شکفتن آغاز کرد و حضورش در سپاه چنان لازم و ضروري احساس گرديد که مسئولين به دليل نياز به او از رفتنش به جبهه ها مانع مي شدند تا اين که جان بي قرارش ماندن در چهار ديواري پادگانهاي آموزشي سپاه را تاب نياورد و ناگزير شد به شيوه ي ديگري عمل نموده ،خود را به ميدان نبرد برساند .به بهانه استراحت به طور رسمي تقاضاي مرخصي استحقاقي چند روزه نمود و به جبهه شتافت .برادران پس از شنيدن خبر اين رفتار وي ،به خاطر عشق و علاقه اش به خدمت فداکارانه ،تحسينش مي کردند .

نيمه هاي شب با صداي مادر از خواب بر جستم .گوشه اي نشسته بود و مي گريست .با ديدن من به سويم بر گشت و گفت :بلند شو ...
بلند شو ...صمد شهيد شده .هراسان از جا پريدم و داد زدم :مادر !اين چه حرفيه ؟چطور مگه ؟آخه ...اجازه نداد حرفهايم تمام شود :خواب ديدم ...هق هق گريه اش در فضاي اتاق پيچيد و ادامه داد :خواب ديدم که دوازده ستاره نوراني از آسمان به حياطمان آمده ،صمد را صدا زدند ،کمي آرامش کردم و گفتم :مادر چيزي نيست خواب ديدي ان شا الله !خواهد آمد .

آيا ديده اي که کودک تميز را آن دم که با دستي خشن بر گلوي ترد گلي چنگ مي زند و مي فشارد و آن را مي لهد و گل چه سان بي تابانه مظلوميت خويش را به تصوير مي نشاند ؟
و آيا ديده اي باز تاب روح پيري را آنگاه که جواني خيره پرنده اي را در مشتهاي بي عاطفگي خويش بال و پر مي شکند و پرواز را از او مي گيرد ؟
من اينک ،در وصف خطوط رنگ باخته خاطرات ياران شهيدان شمشاد ها را – بي گدازش خارهاي خليده بر جان خويش – به ترنم بنشينم ؟
صمد پيشا پيش نيروها سينه اش را آماج گلوله ي اهريمنان کرده .بر خصم ناتوان حمله مي برد .پيشاني بند سبزي که رمز شناسايي چکاوکان عاشق از نيروهاي بيگانه بود ،نقش لا اله الاالله را رقم زده بود .دوشادوش او حسين گويان به پيش مي رفتيم .حضور صمد بذر پيروزي بر قلبها مي کاشت نبرد هر لحظه شدت مي گرفت و او سخت گرم هدايت نيروها بود که بناگاه تير خصمي که قلب پاکش را نشانه رفته بود بر بازوي چپش نشست .در آغوشش کشيدم و خواستم برش گردانم ،گفت :با بر گشتن من روحيه بچه ها تضعيف مي شود .خواستم زخمش را ببندم ،اجازه نداد و گفت :تو برو ،خودم مي بندم .بچه ها با مشاهده فرمانده مجروحي که پيشاپيششان به نبرد ادامه مي داد ،با روحيه اي دو صد چندان ،کافرستان خصم را به خاک و خون کشيدند .در حالي که خون همچنان از بازويش فرو مي ريخت گفت :اگر شهيد شدم 25000تومان را که همراه دارم ،بردار به لشکر تحويل بده مال بيت المال است .آتش دشمن اجازه نمي داد حرفي بزند ،از خاکريز بيرون آمديم بايد پيشروي مي کرديم و در اين حال رگباري به سويمان باريدن گرفت و اصابت مجدد تيرها پيکر زخمي وي را از فرش به عرش برد خواب مادر درست بود 12 ستاره آسمان يقين ،صمد را به محفل يار فرا خواندند .

آثار باقي مانده از شهيد
بسم الله ارحمن الرحيم‎
‏من به فرمان امام وبراي مبارزه با مستكبرين و حمايت از روحانيت مبارز به جبــــــهه مى روم و پاى در چكمه مى كنم و اسلحه به دوش مى گيرم؛ سينه دشمن را نشانه مى روم نه به خـــــاطركينه و خصم بلكه براى احياى دينم و صدور انقلابم .
اى امت اسلام، اى امت ايران، هــــرگزفــــــريب منافقان و روشنفكران غرب زده را و شرق زده‌گان را نخوريد و روحانيت را حامى باشيــــــد . اى امت مسلمان، اى پويندگان راه اسلام، هرگز امام را تنها نگذاريد وچند پيــــامى دارم به صــــــورت شعر به امام و امت مسلمان :
جنگ جنگ است بيا تا صف دشمن شكنيم
صف اين دشــمن همچو اهريمن شكنيم.
افسانه قلعه شيطان بزرگ
چون على فاتح خيبر شكن مى شكنيم‎
راه ماراه حسين است كه تيشه خون
همه بت هاى زمين درشب روشن شكنيم‎ ‏
گرچه تاريخ سكوت است (نبودن ) اما
ما به يك دم (بودن) ز (نبودن) شكنيم‎