بنام خدا
انسان از زماني که به زمين هبوط، و زندگي خاکي را آغاز کرد، پروردگاري که از روح خود در کالبدش دميده بود، کمال وسعادت وي را در هجرت از خاک به سوي خدا و تقرب به بارگاه ربوبي قرار داد. انسان به هر مقدار اين مسير الهي را طي و به خداوند مقربتر گرديد به هدف آفرينش و کمال سعادت نزديکتر شد و از حقيقت هستي بهره بيشتري را نصيب خودش ساخت.
«يا ايها الانسان انک کادح الي ربک کدحاً فملاقيه»
هدف از ارسال و فروفرستادن کتابهاي ديني و پيامبران و تشريح تکاليف و دستورالعمل‌ها راهنمايي و کمک به انسان در اين سير و سلوک و مسير معنوي بوده است.
در بين همه ابزارهايي که به عنوان عامل تقرب انسان، و در اختيار وي قرار گرفته است، هيچکدام همانند جهاد و شهادت مؤثر نبوده و نتوانسته است در وصول انسان به سرچشمه کمال، نقش بسزايي را ايفا داشته باشد. البته هر کس را هم توان بهره‌مندي از اين وسيله با ارزش نبوده است و تنها اولياي الهي و عاشقان شيداي خداوندي هستند که از آن بهره‌مندند مي گردند زيرا:
«ان الجهاد باب من ابواب الجنه فتحه الله لخاصه اوليائه»
آنها که با عشق به شهادت زيستند و آن را فوز عظماي الهي دانستند و آنان که توفيق همنشيني محبوب خود را يافتند و از سفره پربرکت و رنگين «عند ربهم يرزقون» متنعم گرديدند.
در اين بين، عزيز سفرکرده‌اي را سراغ داريم که عاشقانه زيست: مخلصانه نبرد کرد و مظلومانه جام پرافتخار شهادت را نوشيد و مدال «اولئک عليهم صلوات من ربهم و رحمه» را از آن خود ساخت. او که بنده مخلص خدا (عبدالله) و امام راحل را (ميثمي) جان برکف بود، از روح با عظمتي برخوردار بود و از جامعيتي در فضايل آراسته که همه را به شگفتي و تحسين و خضوع وامي‌داشت. از اين رو، هرگز قلم و بيان بشري را توان توصيفش نيست؛ اما از باب ‹‹آب دريا را اگر نتوان کشيد، هم به قدرت تشنگي بايد چشيد›› براي اينکه رهروان راهش از فضايل آن عزيز باخبر شوند و وي را به عنوان اسوه حسنه برگزينند و در اين راستا تجليلي نيز از آن بزرگوار باشد به برخي از ويژگي‌ها و خصوصيات آشکار آن شهيد بزرگوار اشاره مي‌کنيم؛ ويژگي‌هايي که هر انساني چند صباحي با او همنشين شد بر آنها واقف گرديد؛ کمالاتي که از اين شهيد عزيز، شخصيت بي‌نظير و ممتازي ساخته بود. اميد است اين روحاني وارسته، الگويي براي روحانيت و مسئولان دلسوز و مجاهد و علاقه‌مند به نظام مقدس جمهوري اسلامي باشد.
1- جامعيت شهيد
در جامعه به کمتر افرادي برمي‌خوريم که يک تنه به همه فضايل آراسته باشند و آنچه خوبان همه دارند او به تنهايي داشته باشد. غالباً فضيلت‌ها بين افراد بشر متفرق و پخش است. هرچند اسلام رشد هماهنگ همه فضايل و ارزش ها را طلب مي‌کند و به فرموده استاد شهيد مرتضي مطهري (رحمه‌الله) «انسان کامل اسلام، انساني است که همه ارزش‌ها هماهنگ با هم در او رشد کرده باشد، نه اينکه يک بعدي باشد». يکي از ويژگي‌هاي شهيد ميثمي جامعيت او بود. او واقعاً جامع اضداد بود. هرگز عبادتش مانع رزم و رزمش مانع توجهش به مسايل سياسي و حتي امور شخصي و خانوادگيش نبود. قاطعيتش همراه با نرمش، سکوتش مقورن با انديشه و تفکر، آرامشش توأم با صلابت، اظهار نظرش همراه با حکمت، خشم و شدتش همراه با مهرباني با همسنگرانش بود و در يک کلمه، شيعه و پيرو شايسته‌اي از امام و مقتدايش علي (عليه‌السلام) بود. صبر و تحميلش همراه با تحرک و مبارزه و انس و ارتباطش با خدا در بين مردم بود. در متن عمل و مبارزه، تلاش براي آموختن را فراموش نکرد. نه زندان و شکنجه در قبل از انقلاب و نه جنگ و حضورش در جبهه او را از تحصيل علوم و معارف اسلامي باز نداشت. او مصداق اين آيه بود که«اشداء علي الکفار رحماء بينهم».
2- اخلاص و دوري از شهوت
ميثمي معلم اخلاق و آموزگار تقوا، ايثار، فداکاري و اخلاص بود. در اداي تکليف سر از پا نمي‌شناخت. همواره مي‌کوشيد که خودش مطرح نشود. کارها به نام او ثبت نشود و خود اينگونه مي‌فرمود «اين خيلي مهم است که انسان کاري بکند و به نام ديگري تمام شود». مقام معظم رهبري درباره او مي‌فرمايد:«او گمنامي را مي‌پسنديد و از تمام لحظه‌هاي عمر خويش کاملاً استفاده مي‌کرد به‌طوري که در مدت دو سالي که در زندان بود بسياري از درس‌هاي حوزه را از استادان در زندان فرا گرفت.
او شهرت را بزرگترين مانع سلوک يافته بود و از اين رو مي‌فرمود: «يکي از مصيبت‌ها و زندان‌هاي آهنين انسان، مشهور بودن اوست. هرچه انسان کمتر مشهور بشود بهتر است. به نظر من زنداني بدتر از شهرت نيست». حضرت امام (ره) در کتاب جهاد اکبرشان مي‌فرمايند:«کسي که مشهور شد ديگر نمي تواند خودسازي کند». البته اگر مسي سعي مي‌فرمايند:«کسي که مشهور شد ديگر نمي‌تواند خودسازي کند». البته اگر کسي سعي مي‌فرمايند: «کسي که مشهور شد ديگر نمي‌تواند خودسازي کند». البته اگر کسي سعي کرد او را نشناسند خدا کاري مي‌کند همه او را بشناسند. اما آن کار را خدا کرده و ديگر خطرناک نيست. خدا ان شاءالله که اين حالت را در ما به وجود بياورد که وقتي تعريفمان را مي‌کنند لااقل در دلمان ناراحت بشويم. کسي که دوست داشته باشد بين مردم مشهور بشود ديگر از خدا نبايد طلبکار باشد.»
3- طمأنينه و آرامش
وجود شهيد ميثمي را ياد و ذکر خدا پرکرده بود. با قلبي مطمئن و دلي آرام به سر مي برد و همواره به اطرافيان و همنشينانش نيز آرامش و طمأنينه مي‌بخشيد. هر جا او بود از اضطراب و نگراني و ترديد و دودلي خبري نبود. در سخت‌ترين وضعيت‌ها و حساسترين مواقع، وجود پربرکت و چهره خندان و درخشان و بسيار آرام اين شهيد بزرگوار بود که گره‌گشاي مشکلات فرماندهان بود. پس از يکي از عملياتها که به موقيت پيش‌بيني شده دست نيافته بود، در قرارگاه فرماندهي، ناراحتي و سکوت غمبار و يأس‌آوري بر همگان حکمفرما شده بود؛ ناگهان در اوج يأس، پرده پتويي سنگر فرماندهي کنار رفت. شهيد ميثمي با چهره متبسم، قيافه اي جذاب و پراميد وارد سنگر شد. فرماندهي قرارگاه که هم‌اکنون از سرداران و فرماندهان عاليرتبه سپاه است با تکيه بر دستهايش خود را از زمين کند و مانند پناه‌يافته‌اي خود را به اين عزيز رساند و خطاب به وي اظهار داشت: «آقاي ميثمي چگونه است که ما هميشه در لحاظت سخت و دشوار شما را زيارت مي‌کنيم. وقتي شهيد ميثمي ايشان را در آغوش گرفت همه افراد بويژه فرماندهاي منقلب گرديد و با شادابي تمام براي روحيه دادن و آماده کردن فرماندهان يگان هاي رزم براي عملياتي ديگر با شهيد ميثمي به راه افتاد. هرگاه احساس مي‌کرد در محوري رزمندگان مورد پاتک قرار گرفته و در فشار هستند، خود را به آنجا مي رساند. و براي بسياري از فرماندهان عادت شده بود که وقتي مي‌خواستند ميثمي را پيدا کنند مي‌گفتند بايد ببينيم الان در کدام سمت جبهه دشمن فشار بيشتري وارد کرده است که او همانجاست و يا هرگاه فرماندهي احساس خستگي و سختي مي‌کرد همواره چشم به راه بود که آقاي ميثمي کي وارد مي‌شود؛ شهادتش نيز بر همين اساس بود.
4- توکل بر خدا
توکل داشتن بر خدا از جمله صفات مشهور و زبانزد آن شهيد بزرگوار بود. هميشه کارهاي بزرگ را با همت بلند و توکل بر خدا آغاز مي‌کرد و نتيجه هم مي‌گرفت. هرگاه صحت و برتري امري بر او محرز مي‌گرديد ديگر مشکلات و موانع نمي‌توانستند مانع او شوند. قوت قلب و اتکاي او به خدا از او شخصيت توانمند و شکست‌ناپذير و در عين حال، حلاّل مشکلات به وجود آورده بود که سراسر عمر پربرکت او را تحرک و پيشرفت فرا گرفته بود. او ديگران را نيز به توکل بر خدا توصيه مي‌کرد و مي‌فرمود: «دستتان را بدهيد به دست خدا، خدا مي‌داند که اگر شما ارتباطتان را با او محکم کنيد کارتان پيش مي‌رود.»
سردار محسن رضايي مي‌فرمود: «عمدتاً تأکيد به توکل بر خدا داشتند و هميشه توصيه مي‌کردند شما توکل بر خدا داشته باشيد خدا کمکتان مي کند». با اطمينان و قاطعيت سخن مي‌گفت و موضع مي‌گرفت و جز به قدرت الهي به هيچ چيز ديگري توجه نداشت که – من يتوکل علي الله فهو حسبه – به ديگران نيز مي‌گفت: «خدا با ماست. ان شاءالله معنا، خدا با ماست تا آن زماني که ما خدا را داريم و غرور ما را نگيرد و فقط به ياد خدا و به ياد ياري خدا باشيم اين را قدر مسلم بدانيد که پيروزيم و دشمنان ما هماره خوار و ذليل هستند.» در يکي از جلسات انس با رزمندگان مي‌فرمود: «نبايد روي آن چيزي که در دستمان هست حساب بکنيم، بايد روي آن چيزي که در دست خداست حساب کنيم. فکر نکنيم توان ما به آن اندازه است که الان در دستمان هست. توان ما به اندازه‌اي است که به خدا متکي هستيم.»
5- شهامت و شجاعت
براستي شهيد ميثمي مصداق آشکار کلام مولي الموحدين علي (عليه السلام) در وصف متقين بود که مي‌فرمايد: «عظم الخالق في انفسهم فصغر ما دونه في اعينهم»
او با ارتباط روحاني قويي که با محبوبش پيدا کرده بود و با شجاعتش، فرمايش مولا را عينيت مي‌بخشيد. هرگز در وجود او ترس و هراس مشاهده نشد؛ بلکه ترس و تشويش خاطر را از ديگران نيز مي‌زدود و نور اميد و دلگرمي و شادماني را در دل ديگران مي‌کاشت. سردار محسن رضايي درباره اين ويژگيش مي‌گويد: «ايشان بسيار شجاع بود و از مرگ نمي‌ترسيد و به محض اينکه جنگ شروع مي‌شد هيچ نقطه‌اي از جبهه نبود که براي اشان رفتن به آن غيرممکن باشد. اگر لشکري در محاصره قرار مي‌گرفت ايشان خود را فواً به آنجا مي‌رساند.» شجاعت ميثمي منحصر در ميدان نبرد و جهاد اصغر نبود. او براستي از کساني بود که درباره ايشان صحيح است گفته شود: «اشجع الناس من غلب هواه»

6- تواضع و فروتني
مديريت شهيد ميثمي مديريت انساني بود. او با برقراري ارتباط معنوي و روحاني و تواضع مخاطبان خود را براحتي جذب مي‌کرد و تحت تأثير قرار مي‌داد. البته تواضع او مصنوعي و به عنوان ابزار نبود بلکه او به ديگران و بويژه با رزمندگان، عشق و محبت مي‌ورزيد و محرم اسرار و همنشين رازهاي خلوت و گوش شنواي درد دل دوستان و ارادتمندانش بود. حضورش کاملاً مشهود بود و با کرامت انساني و شخصيت دادن به همه معاشرانش آنها را متأثر و مجذوب خود مي‌گرداند.
سردار محسن رضايي در توصيف اين شهيد عزيز مي فرمايد: «مديريت ايشان تواضع و محبت بود. ايشان معتقد بود با محبت هرکاري را مي‌توان انجام داد. سخت‌ترين فرماندهان سپاه در مقابل محبت و تواضع ايشان تسليم مي‌شدند و کاملاً موفق بودند و هيچ‌کس به اندازه ايشان نتوانست اين موفقيت را به دست آورد و افراد مسايل بسيار خصوصي خود را به ايشان مي‌گفتند.
سفارش مي‌فرمود که حتي حسنات و اعمال صالح نبايد مانع تواضع شما گردد. هر زماني که اشکتان جاري شد و حالي پيدا کرديد بيشتر مواظب خودتان باشيد و شرمنده خدا باشيد که خداوند نعمت ديگري به شما داده است و هرچه خدا نعمت مي دهد، ما بايد بيشتر متواضع بشويم.
7- بي‌اعتنايي به دنيا
دنيا جذابيت دارد و تعلقاتش دامي است که اغلب افراد را به بند مي‌کشد و آنها را اسير خود مي‌سازد. از شگفتي‌هاي شهيد ميثمي اين بود که هرگز حاضر نبود عمر شريفش را صرف دنيا و امور دنيوي بکند. در عين حال که مي‌کوشيد امکانات و وسايل لازم را براي افراد خانواده و اطرافيان خود فراهم کند، هرگز وابستگي و گرايشي به دنيا نداشت و نسبت به متعلقات آن اظهار تمايل نمي‌کرد. وقتي مي‌بيند يکي از دوستان و ارادتمندانش در زمان جنگ به ساختن خانه مشغول است متعجبانه به او خطاب مي‌کند که آيا به فکر آن نيستي که براي خانه آخرتت آجري روي آجري بگذاري و آنگاه در حالي که خدايش را سپاس مي‌گويد اظهار مي‌دارد هرگز به فکر ساختن خانه‌اي نبوده و نيستم.
او دنيا را مزرعه و متجر آخرت و پايان ‌پذير مي دانسته و اعمال و کردارش ، مريدان دنيا را مورد انتقاد قرار مي‌داد. او «من کان يريد حرت الاخره» را به نمايش گذاشته بود.
8- تجلي حکمت
شهيد ميثمي به لحاظ مبارزه مداوم و جهاد پيگير قبل و بعد از انقلاب از زبان و عملش حکمت و دورانديشي و تدبير متجلي مي‌شد. زبان و دست و چشم و گوش او نمايانگر حکمت و ژرف‌نگري بود که خدايش به او عطا فرموده بود که: «و من يؤت الحکمه فقد اوتي خيراً کثيراً»
برداشت‌هايش از کلام‌الله مجيد، بديع، و بسيار دلنشين بود. گويا او عمري طولاني را در خدمت قرآن و تفاسير قرآني سپري کرده بود. با هر فرد يا گروهي که ديداري داشت و زبان به موعظه مي‌گشود، بهترين و زيباترين و در عين حال مستحکمترين بيان را ارائه مي‌کرد. علما، بزرگان. روحانيون، فرماندهان و مسئولان جبهه و رزمندگان، همگي همنشيني و اشتياق شنيدن سخنان او را با هيچ چيز ديگر عوض نمي‌کردند. دوستانش در اين باب نيز خاطرات فراواني از او دارند.
9- ايجاد وحدت بين رزمندگان
در دوران دفاع مقدس، اتحاد و انسجام و وحدت بين رزمندگان بويژه بين سپاه و ارتش از جمله عوامل مؤثر پيروزي بود. از جمله فعاليت‌هاي مؤثر شهيد بزرگوار، ميثمي با الهام گرفتن از سخنان امام امت (رحمه‌الله عليه) توجه به اين امر بود. بعد از شهادت آن بزرگوار، مأموريت يافتم اسناد و مدارک او را باز کنم تا اگر موضوعي به پيگيري نياز داشت مغفول نماند. در بين دستنوشته‌هاي گرانبها و اسناد ارزشمند او يکي از مسائل بسيار قابل توجه، تلاشي بود که براي ايجاد وحدت بين فرماندهان سپاه و ارتش و بويژه وحدت قلبي و عملي بين فرمانده کل سپاه، سردار رضايي و فرمانده وقت نيروي زميني ارتش، جناب صياد شيرازي کرده بود.
آن بزرگوار همواره جنبه‌هاي مثبت و خوبيها را مدنظر داشت و به آنها دعوت، و سفارش مي کرد که مشترکات و اصول اصلي را بگيرند و ا جازه ندهند جزئيات و اختلاف سليقه‌ها وحدت قلوب و يکپارچگي را برهم بزند. شب عمليات را براي نيرو يا يگان خاص، يکي از موانع نزول امدادهاي غيبي مي‌دانست و مي‌فرمود خدا مي‌خواهد در پاي هر عملياتي نوشته شود: « Made In Allah»
01- عشق وعلاقه به اهل بيت (عليه السلام)
او به خوبي دريافته بود که حيات و پيوايي و حقيقت اسلام و محور همه معارف الهي واسطه‌هاي فيض الهي، ائمه معصومين (عليهم‌السلام)‌هستند و جز از طريق آنها تقرب خداوند حاصل نمي‌شود. از اين رو با عشق وافر به ائمه متوسل مي‌گرديد و التجا و توسل او به آن بزرگواران بسيار زيبا و آموزنده بود. آري مراحل آفرينش و تکوّن او با ذکر اهل بيت و زيارت عاشورا قوام يافته، و در طول مدتي که در رحم ماد بود – طبق اظهارات مادر – زمزمه زيارت عاشورا از زبان مادرش جدا نشده بود. از ان رو در ايام عاشورا همواره اشک مي‌ريخت. از خاطرات قبل از انقلابش چنين مي‌گويد: «دو عاشورا در زندان بودم. سال او با منافقين بودم و در زندان سياسي به دليل برخورد روشنفکرانه و بد منافقين سرم را زير پتو مي‌کردم و تا صبح در عزاي اباعبدالله اشک مي‌ريختم».
در آرزوي سربازي امام زمان بود و مي‌فرمود: «سعي و کوششمان بر اين باش که امام زمان نام ما را جزو سربازانش بنويسد. به خدا زشت است که در اين زماني که جمهوري اسلامي برپاست، ما جزو سربازان امام زمان نباشيم. از خداوند بزرگ در تعقيب نمازها بخواهيد که خدايا ما را از سربازان حضرت مهدي مقرر بفرما. اين برادران اين امکان‌پذير نيست مگر اينکه در رکاب حضرت مهدي (عج) صادقانه خدمت کنيم و ريا و خودنمايي را کنار بگذاريم».
او شب شهادت حضرت امير به دنيا آمد و شب شهادت حضرت زهرا هنگام عملياتي که با رمز يا فاطمه الزهرا شروع شده بود به شهادت رسيد. چهلمين روز شهادتش نيز با ولادت حضرت امير (عليه‌السلام) مصادف بود.
11- توجه ويژه به رزمندگان اسلام و يگان‌هاي رزم
اين شهيد عزيز با الهام از مکتب اسلام و ضمن توجه به همه عوامل مؤثر درجنگ، اولويت را به نيروهاي انساني مؤمن و کارآمد مي‌داد و لذا بسياري از اوقات او، صرف کادرسازي و رفع مشکلات فرماندهان و مسئولان و پشتيبانان جبهه مي‌گرديد. او براي همه دوستان و ارادتمندانش، اعم از روحاني و سپاهي و ارتش و بسيجي پناهگاهي بود که در سختي‌ها و ناملايمات به او پناه مي‌بردند و او با نفس مقدس و بيان شيوا و تدبير حکيمانه اش با راهنمايي و هدايت آنان مانع سستي و ترديدشان مي گرديد. چه افرادي که بر اثر مشکلات کار مي‌بريدند و چه بسا با حالت قهر، عزم ترک مسئوليت و جبهه را کردند و ميثمي عزيز با يک ملاقات و يا حتي يک نامه و نوازش، آنها را با روحيه اي عالي به آغوش جبهه بازگرداند. نامه‌ها و ملاقات‌هاي خصوصي با فرماندهان و مسئولان جبهه و اهتمام فوق‌العاده‌اش به کادر جبهه، گاهي براي ما مبالغه‌آميز بود ولي وقتي به عمق و علت اين موضوع توجه مي‌کرديم بار ديگر اعتراف مي‌کرديم که اين اقدام او هم نشأت گرفته از حکمت و ژرف‌نگري الهي او بود.
بارها به دوستانش سفارش مي‌کرد که مشکلات نيروهاي کادر – حتي مشکلات خانوادگي آنها – را بشناسيد، نسبت به رفع آنها اقدام کنيد. وقتي ما براي بازسازي يک تانک حاضر بوديم بودجه سنگيني را مصرف کنيم چرا نبايد براي ارزشمندترين عامل پيشرفت‌ها و پيروزي‌ها (فرماندهان گردان ها و گروهان‌ها و رزمندگان) سرمايه‌گذاري کنيم؟
در بسياري موارد با تعجب فراوان مشاهده مي‌کرديم که او اسرار نهان و حالات دروني افراد و مسئولان را بدون اينکه کسي چيزي گفته باشد، در مي‌يافت و جوابي مناسب ارائه مي‌کرد. يکي از برادران مسئول در قرارگاه خاتم نقل مي‌کند مدتي بود که احساس کرده‌ بودم حضورم در جبهه چندان ضروري نيست و بهتر است به دانشگاه برگردم و با گرفتن تخصص بتوانم خدمت بيشتري بکنم لکن از اين انديشه با کسي سخن نگفتم اما در يک بامداد وقتي شهيد ميثمي را ديدم او بدواً خطاب به من فرمود بعضي فکر مي‌کنند بروند به دانشگاه اما اشتباه مي‌کنند دانشگاه اينجاست.
21- تکيه بر محوريت ولايت فقيه
رمز رهايي از خطرات اعتقادي و فکري و نجات از خطوط انحرافي و مواضع متضاد از ديدگان شهيد عزيز، تنها در پيروي و اطاعت بي چون و چرا از ولايت فقيه بود. از اين رو ظاهر فريب‌هاي دنيا هرگز او را از خط اصيل ولايت و هدايت خارج نکرد، بکله در تشخيص و درک جريانات منحرف، تخصص و تبحر ويژه اي داشت و حقيقتاً مصداق آيه شريفه بود که:
والذين اتقوا اذا مسّهم طائف من الشيطان تذکروا فاذاهم مبصرون
اين گفته آن عزيز است که: «ملاک دقيق عملي، که در عمل گروه‌ها و دسته‌ها را از يکديگر متمايز مي‌کند و باعث مي‌شود که ما بخوبي بتوانيم آنها را بشناسيم، مسأله تقليد و پيروي از ولايت فقيه است. شما گروه‌ها و دسته‌ها را که مي‌خواهيد بشناسيد، ببينيد که کدام از ولي فقيه بهتر پيروي مي‌کنند. آن چيزي که باعث مي‌شود ما خط امامي‌ها را از ديگران بازشناسيم، تقليد از امام است نه تأييد امام. ما نبايد دلخوش کنيم که گروه‌ها خودشان را با امام هماهنگ نشان مي‌دهند، بلکه بايد نگاه کنيم که آيا اينها از امام تقليد مي‌کنند يا نه؟ شما فکر نکنيد که آمريکا دست از سرما بر مي‌دارد، آمريکا دشمن اعتقادات ماست، دشمن تقليد ماست.»
همچنين مي‌فرمود«اگر ولايت فقيه نباشد، اسلام در طاقچه خانه هاي ما مي‌ماند؛ همچنانکه بيش از هزار و سيصد سال ماند. مگر ما ظاهر اسلام نداشتيم، قرآن نداشتيم، نماز نمي‌خوانديم، روزه نمي‌گرفتيم،‌حج نمي‌رفتيم، اما چرا قوانين اسلام اجرا نمي‌شد؟ براي اينکه نمي‌گذاشتند ولايت فقيه سرکار باشد.»
او تنها راه ارتباط با خدا را ولايت مي‌دانست و لذا فرمود: «رابطه ما و خداي تبارک و تعالي وجود مقدس امام زمان و ائمه هستند. هر چيزي که بر ما نازل مي‌شود از کانال ائمه و رهبران حق نازل مي‌شود و چيزي نازل نمي‌شود مگر اينکه از کانال امام زمان بگذرد و چيزي بر اين جهت نازل نمي‌شود مگر از کانال رهبر انقلاب بگذرد. فکر نکنيد که غير از اين راه، راه ديگري براي سعادت هست. تمام اين حرف‌هاي رهبر انقلاب، رحمت هاي خداست. هدايت ما و خيرات ما همه چيز ما در گرو اطاعت از رهبر است. هرچه بيشتر مطيع باشيم معرفتمان بيشتر است.
31- ملجأ و محور روحانيت در جبهه
تا قبل از حضور شهيد ميثمي در قرارگاه خاتم، روحانيون حاضر در جبهه به رغم حضور مستمر و پرشکوه در جبهه‌هاي جنگ، فاقد انسجام و پشتيبان و محور هدايت کننده بودند. يکي از کارهاي بسيار مؤثر و مثبت و موفقيت‌هاي چشمگير شهيد انسجام بخشيدن و محور قرار گرفتن طلاب و روحانيون بود. او با فروتني و تواضع و توانايي نفوذ کلام و زندگي بسيار ساده و سرشار از زهدش موفق شده بود با کمترين مؤونه در تمام يگان‌هاي رزم و قرارگاه‌ها ،‌روحانيون رزمنده را مستقر کند و با ارتباط مستمر و مداوم، آنان را به وظايفشان اشنا سازد. جلسات هفتگي با روحانيت مسئول در جبه، تشکيل تيپ تبليغي رزمي حضرت امام صادق (عليه‌السلام)، فعال کردن و انسجام بخشيدن به ستادهاي اعزام روحانيون به جبهه و ... از جمله آثار و ثمرات عنايت اين عزيز به روحانيت در دوران دفاع مقدس بود. بارها بر اثر فشار مشکلات و موانع. توان خود را از دست داده يا دوري از حوزه علميه بر ايشان دردي کشنده بود و از آن شهيد مي‌خواستند اجازه ترک جبهه را هرچند موقتاً بدهد. او با بياني بسيار ساده و استدلال طلبگي عرق شرمندگي را بر چهره‌ها مي‌نشاند و با دلداري و توصيه به استقامت، آنان را با تواني افزونتر به محل مأمرويت برمي‌گرداند. دوستان عزيز روحانيم، اقدام بسيار به جا و فوق‌العاده مؤثر اين شهيد بزرگوار، پس از عمليات کربلاي چهار را فراموش نکردند که چه زيبا با ترتيب جلساتي، روحانيت جبهه را نسبت به وظايف حساسشان در آن مقطع توجيه کردند و همين امر سبب شد که رزمندگان در يگان‌هاي رزم باقي بمانند و عمليات پيروزي آفرين کربلاي پنج تحقق يافت.
41- عالم عامل
يکي از عوامل مؤثر در نفوذ بيان شهيد، که بر عمق جانها مي‌نشست، اين بود که چه مي‌گفت خود عامل بود و در يک کلمه به جرأت مي‌توان ادعا کرد که کلمه‌اي بر زبانش جاري نشد که خود بدان معتقد و عامل نباشد و براستي او مصداق بيان اميرالمؤمنين (عليه‌السلام) در نهج‌البلاغه بود که:
والله ما احتکم علي طاعه الا و اسبقکم اليها و لا انها کم عن معصيه الا و اتناهي قبلکم عنها
به خدا سوگند من شما را به هيچ طاعتي فرا نمي‌خوانيم مگر اينکه پيش از شما خودم به آن عمل مي‌کنم و شما را از معصيتي نهي نمي‌کنم مگر اينکه خودم پيش شما از آن کناره‌گيري مي‌نمايم.
51- ساده‌زيستي
شهيد ميثمي نماينده حضرت امام (رحمه‌الله عليه) در قرارگاه خاتم بود و مي‌دانست براي فردي همانند او، اصل ساده زيستي، ضرورت است. براين اساس، ساده و بي‌پيرايه زندگي‌ مي‌کرد و همانند محرومان و مستضعفان از عافيت‌طلبي، تجمل، لذت‌گرايي و تشريفات ظاهري مبرا بود. در عين حال که داراي عظمت و شوکت ويژ‌هاي بود و از محبوبيت اجتماعي ـ بويژه در بين رزمندگان – بهره‌مند بود و جلال و حشمت معنويش دلها را پر مي‌کرد، اما در همه چيز، خوراک، پوشاک، مسکن ، وسيله نقليه، معاشرت‌ها و برخوردها و حتي در کيف دستيش اين اصل را رعايت مي‌کرد. بر همين مبناست که او الگو و اسوه قرار گرفت و چه زيبا مصداق بيان شيواي مقام عظماي ولايت و مرجعيت، حضرت آيت‌الله العظمي خامنه‌اي ارواحنا فداه بود که: «نمي‌شود ما در زندگي مادي فرو رويم و بخواهيم که مردم به شکل يک اسوه به ما نگاه کنند. هنگامي مسئولان مي‌توانند به محرومان خدمت کنند که خود درد آشنا بوده، طعم محروميت را چشيده باشند.»
شهيد ميثمي هميشه، لباس تميز و عادي مي‌پوشيد و لباسهايش را در چفيه مي‌گذاشت و بدون زرق و برق از اين سو به آن سو مي‌رفت. در هر سنگري مي‌نشست گره‌هاي چفيه را مي‌گشود و از لابه‌لاي لباس‌هاي آن، کتاب يا دفتري را برمي‌داشت و از چيزهاي چشمگير در آن هيچ خبري نبود. واقعاً بسيجي‌وار زندگي مي‌کرد. دسته عينکش شکسته بود و دائماً آن را تعمير مي‌کرد و حتي براي بالاترين مقام مملکتي نامه دستنويس مي‌فرستاد. هرگز ماشين‌سواري مخصوص و يا راننده ويژه‌اي را به خود اختصاص نداده بود بلکه مثل ديگر بسيجي‌ها با ماشين‌هاي متفرقه روانه سنگرها مي‌شد. در قيد و بند غذاهاي چرب و لذيذ نبود. هميشه غذاهاي ساده مي‌خورد و از دنيا به مقدار ضرورت بهره‌برداري مي‌کرد وخلاصه در قاموس شهيد از واژه‌هاي خود را گرفتن با همتراز و هم مقام قدم برداشتن و اينگونه چيزها خبري نبود. او خود رمز موفقيت را دو چيز مي‌دانست: پيوند با خدا و ساده‌زيستي. خاطرات از اين بعد شهيد ميثمي نيز بسيار زياد است که تنها به يکي از آنها اکتفا مي‌کنم:
روزي خدمت ايشان رسيدم و گويا به ايشان اعتراض کردم چرا براي خود و خانواده شان منزل مناسبي تهيه نمي‌کنند و به يک اتاق اکتفا کرده‌اند. آن شهيد بزرگوار منزلي را به من در کيان پارس نشان داد و فرمود خانواده من يک سال بدون کولر و بدون يخچال در اين منزل زندگي مي‌کردند و اين مطلب براي ما که با هواي خوزستان آشنا بوديم کاملاً شگفت‌آور بود.
61- استقامت و پايداري
شهيد عزيز هرگز در راهي که انتخاب کرده‌ بود، دچار ترديد و دو دلي نگرديد. از اين رو،‌ حضور در جبهه را، حتي براي يک سفر 15 روزه حج خانه خدا ترک نکرد و علي‌رغم اصرار شهيد بزرگوار، حجه‌الاسلام والمسلمين محلاتي سه سال متوالي بدون زيارت خانه خدا به ديدار خداي خود شتافت. خود او مي‌فرمود:
«من هيچگاه ترديد براي ماندن در جبهه پيدا نکردم و اگر هم زماني ترديد پيدا کردم، بين اين بود که در کردستان بمانم يا اهواز».

او مظهر «الذين قالوا ربنا الله ثم استقاموا» بود. از اين رو بيشتر عمر پربرکت خود را در راه مبارزه و جهاد سپري کرد. يک بار شکوه، و احساس خستگي نکرد، بلکه خود را مديون انقلاب مي‌دانست و همواره مي‌گفت:
«من به دست همين انقلاب پيروز آزاد شده‌ام و چندسال به اين انقلاب بدهکارم».
بر اين اساس به دور از نام و شهرت و آوازه، هر نوع سختي، غربت، تنهايي و احياناً بي‌مهريها را به جان و دل خريد. او در اداي تکليف سر از پا نمي‌شناخت و با استقامت و پايداري، ماندن در جبهه را بر هر امر ديگري ترجيح مي داد.
مشکلات و ناملايمات و موانعي که يکي از آنها براي متوقف کردن انسان، کافي بود اما شهيد ميثمي چه در دوران مبارزه و زندان و شکنجه و چه در دوران جنگ و دفاع مقدس با استقبال از همه آنها از تحمل رنج و زحمت در راه خدا لذت مي‌برد و با اقتدا به ارباش اباعبدالله الحسين (عليه‌السلام) چنين مي‌سرود که:
هوّن بي ما اصاب الي انه بعين‌الله
71- توجه به همه افراد در جبهه
در حالي که علي‌القاعده و به لحاظ مسئوليتي که به عهده داشت مي‌بايست فقط با فرماندهان حشر و نشر داشته باشد، لکن هرگز وقت خود را محدود به فرماندهان عاليرتبه نمي‌کرد، بلکه از ارتباط و همنشيني با بسيجيان ، سربازان و پرسنل وظيفه و ساده‌ترين نيروهاي جبهه غافل نبود. از اين رو، نه تنها فرماندهان از او خاطرات فراوان دارند، بلکه از دژباني و راننده‌ها گرفته تا ديگران از او خاطرات فراموش ناشدني را ثبت کرده‌اند؛ چرا که او درد آشنايي بود که دوّارگونه به طبابت مي‌پرداخت و در طبابتش بين افراد تفاوتي قايل نبود و هرکس او را ملجأ مي‌گرفت، به او پناه مي‌داد. درد دلها را از هرکس و در هر موقعيتي مي‌شنيد و در جهت رفع مشکلات، نهايت تلاش خود را به کار مي‌بست؛ حتي به انتظار نمي‌نشست تا از ناحيه سپاه و يا مسئولان مربوط پولي را دريافت و در رفع مشکلات مالي رزمندگان اقدام کند، بلکه پول شخصي خود را صرف حل مشکلات ديگران مي‌کرد. بي‌شک قدمهاي مثبتي که در اين راه برداشته قابل احصا، و توان دسترسي به آنها ميسر نيست؛ چرا که او در اين راستا نيز قصد قربت و جلب رضايت خداوندي برايش ملاک بود و غير از افرادي که طرف حساب او بودند کسي ديگر را امکان اطلاع از کارگشاييهايش نيست.
81- توجه به جنبه هاي نظامي و فراگيري فنون نظامي
بر کسي مخفي نيست که نظاميگري و حفظ نظم و انضباط براي نيروهاي مسلح از جمله رموز پيروزي در صحنه‌هاي گوناگون نبرد است و بي‌توجهي به اين موضوع خسارات جبران‌ناپذيري را به دنبال دارد. شهيد ميثمي با درک اين موضوع، بارها بر آن اصرار مي ورزيد و رزمندگان را بدان توصيه مي‌کرد و در تحقق اين امر از هيچ بي‌نظمي نمي‌گذشت. در اين راستا خطاب به فرماندهان مي‌فرمود:
«برادران عزيز من به شما يک توصيه مي‌کنم؛ در نيروي مسلح همه به حرکات فرماندهي نگاه مي‌کنند، اگر ذره‌هاي بي‌نظمي در مسئولين پيدا شود، اوج مي‌گيرد و به همه رده‌ها سرايت مي‌کند.»
همچنين مي‌فرمود:
«اصلاً زشت است براي يک سپاهي که از نظر نظام جديد يک نظامي نمونه نباشد و امام زمان اين را از يک پاسدار نمي‌پذيرد.»
او خود در مسائل نظامي و فنون جنگ‌، صاحبنظر و بسيار توانا بود و گاهي رهنمودهاي او در آداب جنگ و مبارزه و پيشنهادها و راهگشاييهاي او براي فرماندهان عزيز يگان ها بسيار شگفت‌آور و مفيد بود.
91- فردسازي
هدايت و ارشاد افراد، وظيفه اوليه هر روحاني است ولي در انتخاب شيوه‌ها، اختلاف سليقه وجود دارد. بيشتر افراد، سخنراني در اجتماع را مي‌گزينند و از اين طريق به اداي تکليف قيام مي‌کنند و بديهي است که اين شيوه کار آساني است و از عهده هر واعظي برمي‌آيد. هنر اين است که انسان درد افراد را بشناسد و به مقتضاي آن به درمان آنها اقدام کند. اين شيوه از عهده هرکسي بر نمي‌آيد و لذا منتخبان معدودي دارد. شهيد ميثمي، درد آشنا و طبيبي دردشناس بود که پس از تشخيص دردها، توقف و امروز و فرداکردن را مجاز نمي‌دانست، بلکه در اولين فرصت ممکن به درمان دردها قيام مي‌کرد. از جمله شيوه‌هاي وي، اين بود که در اصلاح افراد به سراغ تک تک آنها مي‌رفت و به درمان و معالجه آنها مي‌پرداخت.
سردار رضايي در اين زمينه مي‌گويد:
«در بحث‌هاي عملياتي در گوشه‌اي مي‌نشست و گوش مي‌کرد و اگر مي‌ديد برادري کمتر قانع مي‌شود به دنبال او مي‌رفت و با روحيه دادن او را قانع مي‌کرد و ما بعدها مي‌فهميديم کاري که ما نتوانستيم انجام دهيم، شهيد ميثمي انجام داده است.»
نامه ها و ملاقات‌هاي خصوصي او با مسئولان جبهه و جنگ، خاطرات شيرين و سازنده‌اي را از آن شهيد بزرگوار در اين زمينه به جا گذاشته است.
02- معلم اخلاق
شهيد ميثمي هم به فضائل اخلاقي آراسته، و از رذايل پيراسته بود و در عمل و با برخورد، ديگران را اصلاح مي‌کرد و هم به بيان فضائل اقدام مي‌کرد و هرکجا فرصت را مناسب مي‌ديد درس اخلاق مي‌گفت. او معلم اخلاق بود، اما معلمي متخلق به اخلاق. مناسب است به پاره‌اي از توصيه‌هاي اخلاقيش اشاره کنيم:
«اگر کسي برخوردي ناپسند با ما داشت و بعد طلب بخشش کرد، چه راست بگويد چه دروغ، بايد او را عفو کنيم. اگر انتظار داريم گناهانمان عفو شود، بايد خودمان هم عفو کنيم.»
«قهر کردن با ديگران، يعني قطع علاقه قلبي، حالت حقد و بدبيني نسبت به برادران مسلمان را در دل داشتن حرام است و بروز دادن آن حرام دوم.»
«... ما دو کار مهم داريم: يکي ظاهري و يکي باطني؛ کار ظاهري اين است که در همه مجامع و نمازها شرکت کنيم و کار باطني اين است که هر جا هستيم، صلح ايجاد کنيم و بغض را از بين ببريم. اگر قلبهايمان با هم مهربان باشد، خداوند رحمتش را نازل مي‌کند».
شهيد ميثمي، يأس و نوميدي را ضربه مهلکي براي رزمنده در رويارويي با دشمن مهاجم مي‌دانست و با آن بشدت مبارزه مي‌کرد. عمليات کربلاي چهار که به اهداف از پيش تعيين شده دست نيافت و باعث يأس و نااميدي فرماندهان و رزمندگان شد در يک سخنراني براي آن چندين ارمغان و ثمره ذکر کرد، و از اين طريق روح اميد را در نيروها احيا کرد.
در پايان ضمن اعتراف به اينکه اين شهيد بزرگوار ويژگي‌ها و خصوصيات فراوان ديگري داشت مانند انس با قرآن، عبادت و ارتباط بسيار زيبا با خدا، درک سريع و دقيق وضعيت و عکس‌العمل مناسب، حسن معاشرت و مردم‌گرايي، عشق به آموختن، توجه به مسائل خانوادگي و فرزندان رزمندگان، نظم و ترتيب و ... که اين جمع‌بندي را فرصت پرداختن به آنها نيست و تنها به اين جمله اشاره مي‌کنيم که او عاشق شيداي خدا بود و حجابهاي ظلماني و نوراني را کنار زده و لذا سال‌ها در طلب شهادت بود و هرگاه از جبهه بازمي‌گشت با افسوس از اينکه چرا به شهادت نرسيده است چنين زمزمه مي‌کرد:
اي صبا از من به اسماعيل قرباني بگو
زنده برگشتن زکوي دوست شرط عشق نيست
تا اينکه در عمليات کربلاي پنج، کاسه صبرش لبريز شد و از خدا خواست که به او جواز ورود به نهايي‌ترين منزلگه يعني همنشيني با خدا را عنايت فرمايد. فراموش نمي‌کنم در حالي که به اتفاق او براي شرکت در جلسه اي که رزمندگان لشکر ده سيدالشهدا به مناسبت شهادت سردار کلهر منعقد کرده بود مي‌رفتيم و بنا بود اين بزرگوار در آن جلسه سخنراني کند در بين راه فرمود از بس در جلسات شهادت سرداران سپاه اسلام سخنراني کرده ام از خودم بدم مي‌آيد و از خدا خواسته‌ام در اين عمليات مرا هم بپذيرد و من مزدم را در اين عمليات از خدا مي‌گيرم. چند روزي نگذشت که اين مزد و پاداش بزرگ را دريافت کرد و رزمندگان و فرماندهان عزيز را حقيقتاً داغدار کرد. اينجانب همواره درباره شخصيت اين شهيد بزرگوار در شگفت و تعجب بودم تا اينکه بعد از شهادت غريبانه و مظلومانه او بنا شد جنازه مطهرش در قم تشييع شود. در کنار جسم مطهر و جداً فوق‌العاده نورانيش مشاهده کردم که مرحوم مادرش خطاب به او فرمود: عبدالله، فرزند عزيزم تا در رحم من بودي زيارت عاشورايم ترک نشد و هرگز بدون وضو به تو شير ندادم. خدا او و برادر شهيد و مادر بزرگوارش را در جوار رحمت خود جاي دهد. دکتر صديقي

نثرگونه‌اي در رثاي شهيد ميثمي از دکتر مهدي مسجديان
سخن در رثاي مردي به وسعت انقلاب به پاکي و صفاي جبهه‌ها در قالب تنگ و حقير کلمات، سخت مشکل است.
شما به کسي که براي خدا از هيچ چيز فروگذار نمي‌کند
کسي که جاده وجود خود را براي خدا صاف مي‌کند
کسي که نفس خود را پاک و پاکيزيه مي‌گرداند
کسي که به عهد خدا وفا مي‌کند و عبادت شيطان نمي‌کند
کسي که راحت از همه چيز خود مي‌گذرد
کسي که در راه خدا سختي‌ها را مي‌پذيرد
کسي که براي خدا قيام مي‌کند و مقاومت مي‌کند
کسي که نه خوفي بر اوست و نه حزني با او
کسي که دنيا را به سخره گرفته است
کسي که امانتدار گوهر انساني است
کسي که نفس خود را با تقوا تزکيه مي‌کند
و رستگار مي‌شود
چه مي‌گوييد؟
ميثمي، «عبدالله» بود.
ميثمي، يک روح بلند، يک روح عميق و يک روح بزرگ بود.
روحي نوراني، روحي روحاني
روحي که قالب‌پذير نبود، روحي که جسم‌پذير نبود، روحي که زندان‌پذير نبود
روحي که زندان شاه را در خود زندان کرد؛ همچنان که جسم را در روح خود زنداني کرد.
ميثمي زندان را نشکست، شکست داد.
از زمان زندان به عنوان بهترين ايام ياد کرد.
ايامي که تنوع دنيا را مي‌توان به تاريکي زندان متارکه داد.
ايامي که نفس را مي‌توان بهتر محاسبه کرد.
ايامي که مي‌توان مقاومت عملي آموخت.
ايامي که زيبايي‌هاي روح را مي‌توان در لذت مناجات چشيد
ايامي که مي‌توان امواج روح بسيط را با وزش طوفان
محبت به کرانه هستي زد
ايامي که نور آسما‌ن‌ها و زمين را در حقيقت مصباحي
در طريقت زجاجه مشکاه شريعت چون ستاره درخشان
فراسوي هدايت خويش ديد و درک کرد و شهود کرد
و زندان به اذن الله بيت ذکر اسمش و تسبيح بامداد و شامگاهش قرار داد.
آيا نمي‌توان گفت مصداق رجال لاتلهيهم تجازه و لابيع عن ذکرالله
ميثمي در زندان بوده است و چه پاداشي بهتر از
يرزق من يشاء بغير حسبا
ميثمي انقلاب را درک کرد، ظلم را ديد و در کوره حوادث آبديده شد. طلبه جواني که اقيانوسي از تجربه را در کوله بار خويش حمل مي‌کرد. رنج را و فقر را و نداشتن را لمس کرد و با نخواستن همه چيز را داشت و قناعت را توشه و زاد خود قرار داد.
ميثمي در انقلاب و امام ذوب گرديد. امام را دوست مي‌داشت و شاگرد مخلص و واقعي او بود. نماينده تمام عيار او بود. او نيز همچون امام جذب داشت و جذبه جمال داشت و جلال پوشاننده عيوب بود و ظاهر کننده خوبها و خيرات زي‌طلبگي داشت، ساده مي‌زيست صميمي و دوست داشتني بود الگو و اسوه بود وقايع را بررسي مي‌کرد و حقايق را درک مي‌کرد گويي براي همه‌ آنچه مي‌بيند و مي‌شنود، نقشه‌اي دارد تا به صلاح برساند ميثمي «عبدالله» بود.
عمق و اصالت داشت، ريشه‌هاي دين باوري او اصل شجره طيبه‌اش را ثابت کرده بود و شاخ و برگ رفتار شيعي او فرغ شجره طيبه‌اش را تا آسمان ملکوت فرا برده بود.
طالبان حقيقت از ثمره شجره او حيات طيبه مي‌يافتند.
اطمينان قلبي، آرامش روحي و معرفت الهي مي‌گرفتند.
وجود او برکت بود و برکت داشت
فتبارک الله احسن الخالقين
چرا او در بين تمام انتخاب‌هاي ممکن، سپاه را برگزيد.
سپاه يعني لشکر آماده ظهور
سپاه يعني انتظار ظهور
سپاه يعني بي‌وقفه در حضور
سپاه يعني حاضر به حضور
سپاه يعني لبيک
اللهم لبيک
لبيک لاشريک لک لبيک
ميثمي به لباس پيامبر احرام بست و به سپاه امام زمان، حج بيت‌الله رفت.
عاشقان را يافت، شيفتگان را پيدا کرد و در گردونه يار قرار گرفت.
خلع نعلين کرد، به وادي مقدس درآمد و به قبسي از آن آتش قدسي
به حالت صعق رسيد.
ميثمي «عبدالله» بود
زود جبهه را انتخاب کرد
مرکز نور را يافت و رها نکرد
هميشه در تلاش بود، هميشه در طواف بود
گويي شوق معشوق او را از خود بيگانه کرده بود.
يا نور شمع، وجود او را پروانه کرده بود.
يا مي‌ الست او را سرمست کرده بود.
يا رنگ او صبغه احسن الهي يافته بود.
يا از وجه خود فاني و به وجه الهي باقي شده بود.
فکر مي‌کنم لذت بلاء حسنه را چشيده بود.
و کادح الي رب بود و ملاقي رب شد.
در بيقراري قرار يافته بود.
در کار او که قرار مي‌گرفتن طمأنينه مي‌يافتي، سکونت و ايمان را مي‌چشيدي
اما بيقرار نيز مي‌شدي
بيقرار براي يافتن کمال
براي ديدن دوست
براي رجعت به سوي کمال مطلق
و حضور دائمي در برابر او
ميثمي «عبدالله» بود.
يک نفس ايمان يافته مطمئن شد.
يک روح لطيف داراي صفاي باطن، ساده، بسيط، صاف، شفاف و مخلص
او همه کس را خوب مي‌پنداشت گويي همه بنده خدايند و از او برتر
کلمات دستوري به کار نمي‌برد تا منيت در او تقويت نشود
مخاطب وي اگر هشيار مي‌بود منظورش را از لطيفه‌هاي عرفاني درک مي‌کرد
حرف‌هايش چند منظوره بود و همه منظورهايش دريچه‌اي به معرفت الهي
انسان در کنار او احساس ايمان، اطمينان و امنيت داشت
همه چيز را از خدا و براي خدا و به سوي خدا مي‌ديد
احساس مي‌کرد قلبش براي خدا مي‌زند و براي خودش چانه نمي‌زند.
درست يادم هست روزي که در حوالي سال‌هاي 63 توفيق حضور در محضرش يافتم در هواي گرم تابستاني خوزستان يکي دو بار شربت آوردند. او در بين سخنان خود لطيفه‌اي را از شيخ عاملي بيان کرد:
«... شيخ،‌شبانگاهي به قصد نماز شب دلو در چاه انداخت تا آب کشيده وضو سازد. به جاي آب، دلوپر از طلا و جواهر بالا آمد، برگرداند و فرمود خدايا شيخ از تو آب طلب نمود ... .»
در آن جلسه هدف از بيان لطيفه درک. و براي ايشان آب آورده شد.
اما منظور از بيان لطيفه، علاوه بر دستور مستقيم ندادن براي آوردن آب، توجه به معرفت و ترجيح لذايذ معنوي بر لذت‌هاي مادي، معرفي يک عارف روحاني و عالم رباني و تمثيلي بر شکر نعمت.
شکر نعمت شربت و آورندگان شربت و اداي جمله مجهول درخواست آب در قالب «شيخ آب مي‌خواهد» بود. اين لطيفه روحاني رزقي بود که خداوند توسط اين عزيز در جان ما نشاند که هرگز فراموش نکنيم.
آري ميثمي «عبدالله» بود
بنده اي که از هيچ‌چيز براي مولايش فروگذار نمي‌کرد.
همه‌چيز خود را وقف کرده بود. روح، جسم، خانواده، مال و اموال، شخصيت و آبرو و ...
از هيچ ملامتي در راه مولايش نمي‌ترسيد
هيچ خوفي بر او راه نداشت و هيچ حزني با او نبود.
گويي فرشته هاي عرش الهي بر او نازل مي‌شوند و بشارت بهشت موعود مي‌دهند.
الذين قالوا ربنا الله ثم استقامو تتنزل عليهم الملائکه الاّ تخافوا و لاتحزنوا و ابشروا بالجنه التي کنتم توعدون او بنده‌اي بود که راه استقامت گزيده بود
صبر در چشمان او لبريز بود
در رفتار او موج مي‌زد
با مشکلات چنان راحت بود که گويي مشکلي نبوده و نيست
درياي پرتلاطم سختي و ابتلا براي ساحل آرام و مطمئن او جز نيکويي نبود
او همه سختي‌ها را بلاء حسن مي‌ديد
در کوره حوادث زمان آبديده شده بود
و حوادث و وقايع زمانه بر او مؤثر نمي‌افتاد.
درست يادم هست روزي که با يکي از دوستان در قرارگاه خاتم به ديدار او رفتيم. از حجره بسيار ساده و صميمي خود، که بيشترين آذينش پرده سفيدي بود که در پشت آن همه داراييها و اسناد و پولهاي در اختيار وي، نهاده شده بود و بيشتري لوازم اداريش که ميز مطالعه کوچکي بود برخاست و با ما براي قدم زدن بيرون آمد. پس از صحبت مختصري ما به او گفتيم:
آقا وضع برخي از برادران زياد خوب نيست. آنها به خانواده خود نرسيده‌اند. جنگ طولاني شده است. گاهي برخي از آنها ماه‌ها به خانه نمي‌روند. فرزندان و خانواده آنها دچار مشکل هستند و دائماً درنگراني به سر مي‌برند.
آنها اصولاً خانه و کاشانه اي ندارند يا نزد خانواده پدرشان يا پدر عيالشان زندگي مي‌کنند و يا اجاره‌نشين هستند. اجاره‌نشيني که قدرت تأمين اجاره اش را ندارد. آقا اينها که پشت جبهه نمي کنند پشت به دنيا کرده اند و خانواده خود را فراموش کرده‌اند و نهايتاً با لحن بسيار مضطربي گفتم:
آقا وضع خانه اينان خراب است.
آقاي ميثمي همه را گوش کرد در حالي که با طمأنينه در کنار ما قدم مي‌زد تنها گفت:
«کساني که خانه‌شان در دنيا خراب است خانه آخرتشان آباد است».
سکوت شد و ديواره اضطراب و نگراني ما فرو شکست.
فضاي صحبت‌ها عوض شد، پنجر‌ه‌اي از دنيا به آخرت باز شد.
هيچ حرفي براي گفتن نماند.
طوفان رنج و بلا ايستاد و احساس امکان تزلزل به يک احساس عميق توکل و چسبندگي معکوس دنيا و آخرت تبديل شد.
او ما را مثل خود راحت و آسوده ساخت.
ميثمي گنجينه اسرار جبهه بود
هرکس مشکلي داشت با او در ميان مي‌گذاشت
او تمام سرنخ‌ها را مي‌شناخت؛ تمام خط و ربط‌ها را مي‌شناخت؛ بر همه چيز واقف و مسلط بود و او در تمام جبهه و در عمق رزمندگان و برادران جبهه مي‌زيست. گويي همه اطلاعات به درستي به او مي‌رسد؛ همه چيز را مي‌دانست ولي هرکس با او مشکلات را در ميان مي‌گذاشت بخوبي گوش مي‌داد تا فرد مقابل احساس سبکي کند ولي هنگام نتيجه‌گيري يکدفعه فضا را مي‌شکست و به جايي که خودش مي‌خواست و خدا مي‌خواست مي‌برد.
او در اين کار مهارت عجيبي داشت.
روزي يکي از دوستان از فرمانده خود بسيار گلايه داشت؛ مسايل را بدون کم و کاست براي وي تعريف کرد. او همه را مي‌دانست و تأييد کرد، اما در پايان گفت اگر او فرمانده من در جنگ باشد فرمان او را اطاعت مي‌کنم ولي مسائل او را به مافوق گزارش مي‌دهم تا صيانت سپاه و فرماندهي حفظ شود. آن برادر ابتدا تعجب کرد و گفت با تمام اين مسائل و آقاي ميثمي تأييد کرد و به او اطمينان داد که راهي که او به تو مي‌گويد و اطلاعت مي‌کني به بهشت مي‌رسي و دوستمان رفت تا به بهشت برسد نه به جهنم اختلاف.
ميثمي مقوم جبهه بود؛ فرماندهان را دوست مي‌داشت و اطاعت از آنها را واجب مي‌دانست. ميثمي از اينکه کسي او را نشناسد ابايي نداشت و تازه بيشتر دوست مي‌داشت.
ميثمي از اينکه کسي او را بشناسد و به اندازه لازم احترام نکند و يا به او محل نگذارد ناراحت نمي‌شد؛ احساس کوچکي نمي‌کرد؛ کينه‌اي به دل نمي‌گرفت و براحتي گذشت مي‌کرد؛ آدم احساس مي‌کرد محل ديگري دارد که در آنجا احترام دارد؛ کرامت دارد و در آنجا زيست مي‌کند. آنجا حيات طيبه دارد. آن حياتي که باري تعالي به هر کس عمل صاح کند و مؤمن باشد مي‌دهد. ميثمي مومن بود و عمل صالح داشت و زنده شده بود به زندگاني طيب من عمل صالحا من ذکر او انثي فلنحيينه حيوه طيبه
ميثمي «عبدالله» بود
يک روح پرخروش، پرجنب و جوش، سيال و با تحرک همه جا مي‌رفت. همه جا حضور داشت از پشت خط تا خط مقدم. وقتي ايام عمليات فرا مي‌رسيد بي‌قرار بود. خود را در جبهه‌ها توزيع مي‌کرد، همه بندها و قيدها را مي‌شکست و بسيجي مي‌شد.
يک چفيه
چند لباس اضافي
عبا و عمامه
با هيچ چيز ديگر و با هيچ کس ديگر
اول جاده‌اي که به خط مقدم مي‌رسيد به تنهايي مي‌ايستاد و با هر ماشيني که او را سوار مي‌کرد، سوار مي شد و راه بهشت را مي‌پيمود.
به سنگرها. به قرارگاه‌ها، به شکرها ، به گردانها و حتي دسته‌ها سرکشي مي‌کرد و با آنها زندگي مي‌کرد. وقتي از سنگر مي رفت گويي يک ماشين يا وسيله نقليه ضد گلوله انتظار آن را مي‌کشد در حالي که بيرون از سنگر هيچ‌چيز و هيچ‌کس نبود. جاده بود و ترکش و گلوله و ميثمي به تنهايي اول جاده‌اي که به خط مي رسيد و به بهشت منتهي مي‌شد و به تنهايي مي‌ايستاد تا با وسيله ديگري برود.
او هرجا مي رسيد گويي براي هميشه مي‌خواهد بماند و وقتي مي‌رفت گويي براي هميشه مي‌رود که شهيد شود. نمازش را کامل مي‌خواند گويي همه جاي جبهه را وطن خودساخته است.
اما در وطنش بي‌قرار بود ولي با خداي خود قرار داشت.
او سکينه را با کسونت عوض کرده بود
او بي‌قراري را با قرار جمع کرده بود
او تلاش را با اطمينان جمع زده بود
دريا را با ساحل جمع کرده بود
نمي‌دانم چطور حرکت و ثبات را جمع زده بود
چطور تضاد را حل کرده بود
او تنها يک راه داشت و اين بود که
بتواند وحدت و کثرت را با هم جمع کند
او وحدت نفس در عين کثرت شده بود
و در کثرت به وحدت رسيده بود
و وجد تشکيکي پيدا کرده بود
وجود رتبه‌اي و پيوسته
از خدا و به سوي خدا
او خدا را به خود اضافه نکرده بود
خود را با خدا جمع نکرده بود
اضافه ربطي نبود
او خد را عبد خدا کرده بود
خود را نفي کرده بود
و به وجه او باقي شده بود
هرسوي روي او وجه خدا بود
اينما تولوا فثم وجه‌الله

مقام معظم رهبري :
«اين روحاني شهيد که عضو دفتر نمايندگي حضرت امام (ره) در سپاه پاسداران انقلاب اسلامي بود، تلاش و مجاهدتي بزرگ و دشوار را در ميدان‌هاي نبرد بر عهده داشت و آن را به وجهي عاشقانه انجام مي‌داد و شهادت، پاداش سعادتمندانه‌اي براي آن زندگي فرشته‌گونه بود.
رحمت خدا بر او و بر همه‌ي بندگان صالح خدا

آيت‌الله حائري شيرازي:
«نخستين بار که از زندان رها شده بود، به نظرم پيري جوان و خرد‌سالي سالخورده آمد. همه را شناخته بود تا توانست راه خود را بشناسد و آنچه را که در کلاس نديده بود، به تجربه يافته بود.
علم و عمل، زمينه‌ي خودسازي عميقي را در او به وجود آورد و جهاد با نفس را در عمق مبارزات و مجاهدات خود به کار گرفت و به همين دليل، بر تمامي امتحانات زندگي که هيچ کس لحظه‌اي در آن فاتح نيست، روز به روز موفق‌تر و پخته‌تر درمي‌آمد.
وحشت از او رفته بود و آرامش سال‌ها در او منزل کرده بود. در سخت‌ترين آتش‌ها با توکل به خداوند، جداً آرام بود و آرامش‌بخش.»

حجت‌الاسلام و المسلمين موسوي جزايري:
«اخلاص و توکل فوق‌العاده‌اي داشت. کسي که او را نمي‌شناخت، از برخورد‌ها نمي‌توانست بفهمد که ايشان در چه سطحي است و چه کاره است.
همه‌ي اين چندين سال در جبهه‌ها بود و من هم او را مي‌شناختم و مأنوس بودم. او هميشه جايش خطوط مقدم بود. هيچ وقت ترس به دلش راه پيدا نمي‌کرد. روح تعبد و عبادت در او بسيار قوي بود. آنچه را که ما از يک روحاني انتظار داريم، در وجود او مي‌ديديم و به او ارادت داشتيم.»

شهيد محلاتي:
«آقاي ميثمي مثل اينکه 90 سال عمر کرده است، يک بار از دنيا رفته و دوباره به دنيا آمده و دارد مسايل گذشته‌اش را تجربه مي‌کند.»

اعوذبالله السميع العليم من الشيطان اللعين الرجيم. بسم‌الله‌الرحمن الرحيم. الحمدلله رب العالمين. ثم الصلاه و السلام علي سيدنا و نبينا و طبيب نفوسنا ابي ‌القاسم محمد (صلي‌الله عليه و آله) و علي اهل بيته اطيبين الطاهرين سيما ولي العصر و الحجه الثاني عشر روحي و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداه.

البه از برادر عزيز و بزرگوارمان شهيد حجت‌الاسلام والمسلمين آقاي ميثمي صحبت کردن براي کسي مثل بنده که توفيق شاگردي ايشان را داشتم و شايد هم خيلي شاگرد خوبي براي ايشان نبودم. با توجه به آموزش‌هايي که ايشان داشت، کار سختي است. به دليل اينکه يکي از خصوصيات ويژه ايشان اين بود که آنچه را آموزش مي‌داد و بيان مي‌کرد، چيزي بود که خود در مرحله اول به آن عمل کرده و اهل عمل به آن بود. و اگر چيزي را عمل نکرده بود و خود عمل نمي‌کرد، به آن نمي‌پرداخت و وارد آن بحث نمي‌شد. از جمله خصوصيات ايشان، اخلاص در کار و عمل بود که اين اخلاص را هم با وارستگي از دنيا و نجات خود از دنيا به دست آورده بود. تعبير بسيار جالبي را آيه‌الله حائري، امام جمعه محترم شيراز، در مورد ايشان داشتند و در زمان حيات شهيد ميثمي که ايشان فردي است که يک بار قبلاً در اين دنيا زندگي کرده و بي‌اعتباري دنيا را تجربه کرده و با همه وجود، متوجه بي‌اعتباري دنيا شده باشد و دوباره زندگي مجددي را در دنيا تکرار مي‌کند. برخوردش با دنيا اينگونه بود. زندگي ايشان و دارايي ايشان از دنيا و آنچه از دنيا داشت، خود بيانگر اين قضيه بود که بعد از شهادتش پانزده‌هزار تومان بدهکاري داشت. چيز ديگري از لوازم مادي اين جهان با خود نداشت.

خصوصيت ويژه ديگر ايشان اين بود که هميشه به دنبال انجام تکليف بود و عزيزاني که در جبهه حضور پيدا مي‌کردند و با وضعيت خاصي که جبهه داشت و بعضاً در عقبه‌ها افرادي پيدا مي‌شدند که با جاذبه‌هايي، افراد را به عقب بکشانند و وابستگي‌هاي مادي دنيا که بعضاً سعي بر اين داشتند که انسان ها را به عقب بکشانند لحظه‌اي براي ماندن در جبهه ترديد نکرد و هيچگاه به بهانه پرداختن به کاري، حاضر نشد به پشت جبهه برگردد. شهيد محلاتي رضوان‌الله تعالي عليه نماينده حضرت امام (رحمه‌الله عليه) در سپاه هميشه يکي از آرزوهايشان اين بود که به گونه‌اي شهيد ميثمي را براي پانزده روز براي انجام فريضه حج به مکه مشرف کند ولي نتوانست و تعبير ايشان اين بود که غبطه مي‌خورم که نمي‌توانم چنين کاري، يعني انجام حج را به ايشان بقبولانم؛ حتي براي زمان محدود.

ايشان مي‌گفت حج من اينجاست. آنجا خانه سنگي است که بايد برويم و طواف بکنيم ولي من در اينجا خدا را يافته‌ام و خود او را زيارت کرده‌ام. در اين بحث يعني بحث انجام تکليف، خود من وقتي مأموريتي بيست روزه از دفتر تبليغات قم داشتم که بروم جبهه، البته قبلش هم حضور پيدا مي‌کردم ولي بيشتر توفيق حضور در لشکر امام حسين (عليه‌السلام) را داشتم ولي اين بار توفيق حضور در قرارگاه کربلا را که مرتبط با ايشان هم بود داشتم. در اين بيست روز ايشان با يک صحبت با بنده کاري کرد که ديگر فکر برگشتن به حوزه و درس و بحث از سرم بيرون رفت.

تعبير ايشان اين بود، وقتي که من صحبت برگشت را کردم که مي‌خواهم براي شروع درسها به حوزه برگردم. شما فقط چند لحظه بنشين و تأمل کن و ببين برگشتن تو به حوزه، اندوخته عملي‌ات را يک سال بيشتر بالابردن، براي تو حجت را تمام مي‌کند که فرداي قيامت در محضر خداوند متعال جواب بدهي يا ماندنت در جبهه موجب مي‌شود که براي روز قيامت حجت داشته باشي. همين برخورد ايشان موجب شد که ما درس و بحث را رها کرديم و توفيقي داشتيم که مدتي را در خدمت عزيزان در قرارگاه کربلا و قرارگاه خاتم باشيم و من هم بعدها براي دوستاني که صحبت برگشتن به حوزه را مي‌کردند، همين را به ايشان مي‌گفتم و همان استدلال ايشان را بيان مي‌کردم و تأثير کلام ايشان چنان بود که ديگر کسي فکر برگشتن به سرش نمي‌زد. هرکدام از عزيزان روحاني وقتي مي‌آمدند و تنها يک جلسه و بعضاً دو جلسه – البته ايشان نگاه به افراد مي‌کرد – و هر فردي را تشخيص مي‌داد که با چه صحبتي مي‌شود متحول کرد که در جبهه بماند و فردي باشد که در آنجا منشأ اثر باشد.

از باقيات الصالحات ايشان هم اشاره‌اي بکنم که به عقيده بنده نقش کليدي در جنگ داشت و آ“ تشکيل گرداني به نام «گردان فاتحين» بود که ايشان از مؤسسان اين گردان بود. البته به همراه عده‌اي از عزيزان روحاني ديگر که مجريان برنامه تأسيس گردان آنها بودند ولي طرح و برنامه از ايشان بود. در لشکر 25 کربلا اين گردان متشکل از روحانيون رزمنده‌اي بود که اسمش گردان رزمي بود. اينها تا شب عمليات، آموزش‌هاي رزمي مي‌ديدند و شب عمليات در گردان‌ها تقسيم مي‌شدند براي ايجاد روح حماسي و شجاعت در مقاطع حساس عمليات که برادر عزيزمان سردار قرباني هم اينجا حضور دارند که فرمانده لشکر 25 در آن موقع بودند و قطعاً خاطرات بسيار زيبايي را از اين گردان و تأثيرات خوبي که در ميدان جنگ داشتند را مي‌توانند براي شما بيان کنند.

من با توجه به اينکه وقت تمام شده مطلب را به پايان مي‌رسانم و از شما عذر مي‌خواهم. اميدوارم خداوند تعالي به ما اين توفيق را عنايت بکند که بتوانيم راه اين عزيزان را ادامه بدهيم و سربازان خوبي براي ولايت باشيم.

 "فاطمه عرب ها" همسر شهيد غلامرضا صالحي قائم مقام لشكر 27 محمد رسول الله(ص) به مناسبت فرا رسيدن بيست و چهارمين سالگرد شهادت اين سردار نام آشناي سپاهيان محمد رسول الله(ص) از همسر شهیدش می گوید::

مثل بچه هاي عمليات زندگي مي كني..

زندگي را آسان مي گرفتيم. همه وسايل زندگيمان در صندوق عقب يك خودروي پيكان جاي مي گرفت. تا جايي كه مي توانستيم امور را ساده مي گذرانديم. به جاي رخت آويز ميخ به ديوار مي كوبيدم و وقتي مي خواستيم به شهر ديگري برويم، آن ميخ ها را هم درمي آوردم و با خود مي بردم؛ غلامرضا مي خنديد و مي گفت: مثل بچه هاي عمليات زندگي مي كني... .

اين دفعه كه برگشتي نمي گذارم بروي
همسرم همه سالهاي جنگ را در جبهه حضور داشت. مراسم سومش كه برگزار كرديم، قطعنامه 598 امضا شد. زماني هم كه ازدواج كرديم (فروردين سال 60) بعد از دو سه روز به جبهه رفت. تحمل آن شرايط سخت بود اما سعي مي كردم خودم را وفق دهم. اما گاهي تا حدي بي تاب مي شدم كه با خود مي گفتم اين دفعه كه برگشت نمي گذارم برود و مي گويم بايد بماني. اما وقتي مي آمد با جبران روزهاي نبودنش را مي كرد كه مي كرد همه چيز از يادم مي رفت و آرام مي شدم.

پايان سرگشتگي با شير گاو زن روستايي!
به دليل ماموريت هايش مجبور بوديم در شهرهاي مختلفي زندگي كنيم. اروميه، كرمانشاه، انديمشك و جنوب كشور شهرهايي بودند كه 8 سال زندگي مشتركمان را در آنها گذرانديم. هر جايي مشكلات خاص خود را داشت اما كنار مي آمديم. كرمانشاه آخرين جايي بود كه با غلامرضازندگي كردم. دائم بمباران مي شد و امنيتي نبود. مردم شهر را تخليه كرده بودند. يادم مي آيد براي دختر كوچكم مي خواستم شير خشك تهيه كنم اما مغازه ها و فروشگاهها تعطيل بود. مجبور شدم به روستاهاي اطراف بروم. بالاخره پيرزني روستايي با دوشيدن شير گاو خود به كمكم آمد.

اگر شهيد شدي مي گذارمت پشت در خانه پدرت و فرار مي كنم
شهر را كه بمباران كردند، غلامرضا نگران شده بود. وقتي برگشت گفت: دائم مي ترسيدم برايت اتفاقي افتاده باشد. با خودم مي گفتم جواب پدرش را چه بدهم؟ بعد به اين نتيجه مي رسيدم اگر شهيد شده بودي تو را به نجف آباد ببرم و بگذارم پشت در خانه پدرت و فرار كنم...

تلفن سفارشي از عراق!
گاهي تا يك ماه خبري از او نداشتم. مي رفت عراق شناسايي. يكبار شهيد طباطبايي به كرمانشاه آمده بود. از روي دلخوري گفتم اين غلامرضا يك تلفن هم نمي زند. شهيد به شوخي گفت: بگذار خط تلفن ايران به عراق وصل شود، مي گويم با شما تماس بگيرد.

به نظارت شهيد اعتقاد دارم
تحمل آن شرايط سخت بود. از نجف آباد به كرمانشاه رفته بودم و تنها زندگي مي كردم؛ آن هم با سه بچه پرانرژي و با شيطنت هاي كودكانه. نبودن غلامرضا آزارم مي داد اما باور داشتم شهيد دستم را مي گيرد و كمكم مي كند.براي همين صبر را پيشه راه مي كردم و به نظارت شهيد بر زندگيمان اعتقاد راسخي دارم.

پدر را بايد تهديد كرد!
گواه نظارت شهيد بر زندگيمان اتفاقي است كه در نه سالگي دخترم مرضيه افتاد. من هر سال نوروز بچه ها را به مسافرت مي بردم. آن سال بنا به دلايلي نتوانستم اين كار را انجام دهم. يك روز رفته بوديم سر مزار همسرم. مرضيه به قبر پدرش پشت كرد و نشست. گفتم اين چه كاريست دخترم؟! گفت:" آخه امسال نرفتيم مسافرت از دست پدر دلخورم." هنوز چند روز نگذشته بود كه مقدمات مسافرت فراهم شد و به سفر رفتيم. مرضيه خنديد و گفت: پدر را بايد تهديد كرد...

مديون اين دو كلام رهبري هستم
روزي كه خبر شهادتش را شنيدم احساساتم به شدت جريحه دار شد و به لحاظ روحي دچار مشكل شدم تا اينكه همراه با فرزندانم خدمت مقام معظم رهبري كه آن زمان رييس جمهور بودند، شرفياب شديم. ايشان خطاب به من فرمودند: "حاج خانم خداوند به شما صبر و اجر بدهد." اگرچه دوست داشتم ايشان بيشتر با من حرف مي زدند اما همين دو كلمه آرامبخش روح من شد. هميشه مي گويم مديون اين دو كلام رهبري هستم...

شهيد غلامرضا صالحي به سال 1337در نجف آباد متولد شد. وي به تاريخ 24 تير ماه سال 1367 (سه روز پيش از پذيرش قطعنامه 598) در تنگه ابو قريب بر اثر اصابت تركش گلوله توپ بال در بال ملائك گشود.
سردار شهيد غلامرضا صالحي در زمان شهادت ، قائم مقام لشكر 27 محمد رسول الله(صلوات الله عليه) به شمار مي رفت.

 اول فروردین 1337 در خانه ای کوچک امّا سبزِ سبز، غنچه ای نو شکفته شد و چهره اهالی مهربان این خانه را غرق نور و روشنی کرد. بهار با مصطفی همراه بود؛ مصطفی ردّانی پور. گل این خانه، که با ورودش خاطره این بهار را به یادماندنی کرد.

مصطفی و زندگی

مصطفی ردّانی پور، در خانه ای قدیمی در منطقه مستضعف نشینِ شهر اصفهان به دنیا آمد. پدرش از راه کارگری و مادرش از طریق قالی بافی مخارج زندگی را تأمین می کردند. آن ها از عشق و محبت سرشاری به ائمّه اطهار و حضرت زهرا علیهاالسلام برخوردار بودند تا آن جا که با همان درآمد ناچیز، ماهانه جلسات روضه خوانی در منزلشان برگزار می شد. سخت کوشی و تلاش با زندگی مصطفی عجین گردیده بود، به طوری که در شش سالگی شاگردی مغازه کفاشی می کرد و در ایام تحصیل نیز نیمی از روز را به کار مشغول بود.

مدرسه حقانی

شهید ردّانی پور که از خانه نیکوکاران برخاسته بود، تحصیل در هنرستان را به دلیل جوّ طاغوتی و فاسد در آن زمان تحمل نکرد و از محیط آن کناره گرفت و با مشورت یکی از علما، به تحصیل علوم دینی پرداخت. او یک سال در حوزه علمیه اصفهان به کسب دانش دین پرداخته و پس از آن، راهی قم شد و در مدرسه علمیه حقانی به درس خود ادامه داد. در آن زمان، مدرسه حقانی بنا به فرموده آیت اللّه بهشتی، پذیرای طلابی بود که از جهت اخلاقی، ایمانی و تلاش علمی نمونه بودند. شهید ردّانی پور نیز که از تدین، اخلاق نیک و بینش و همت والایی برخوردار بود، به عنوان محصل در این حوزه پذیرفته شد.

عشق و جمکران

قبله آمال شهید مصطفی ردّانی پور در شهر قم، یکی حرم مطهر حضرت معصومه علیهاالسلام و دیگری مسجد مقدس جمکران بود. عشق به امام عصر(عج) تمام وجود مصطفی را تسخیر کرده بود و کم کم آوازه طلبه ای جوان، که هر سه شنبه ظهر، عاشقانه در سوز و سرمای زمستان یا گرمای طاقت فرسای تابستان، پابرهنه و پیاده به طرف مسجد مقدس جمکران می رفت و آقای خویش را می خواند، در میان طلاب پیچید. عده ای سعی کردند بازش دارند، اما او می دانست که: «در طریق عشق بازی، امن و آسایش خطاست». این گونه بود که عشق پرشور شهید ردّانی پور همه را تحت تأثیر قرارداد و از برکت این عشق خالصانه اش، معنویتی خاص در طلاب مدرسه علمیه حقانی به وجود آمد.

عرصه علم و مبارزه

حدود شش سال از تحصیل شهید مصطفی ردّانی پور در حوزه علمیه می گذشت، که کم کم نسیم خوش انقلاب اسلامی همه جا را فراگرفت و او هم با تمام وجود در راه هدایت مردم وارد عمل شد و با استفاده از فرصت های تبلیغی، به مناطق محروم کهکیلویه و بویراحمد سفر کرد و در سازمان دهی و هدایتِ حرکت خروشان مردم تلاش زیادی از خود نشان داد. پس از پیروزی انقلاب و تشکیل سپاه، آن شهید به عضویت آن درآمد و به دلیل محبوبیت و نفوذی که بین مردم خونگرم منطقه کهگیلویه پیدا کرده بود، به سمت فرماندهی سپاه یاسوج درآمد. شهید ردّانی پور بعد از آن که از تثبیت موقعیت منطقه مطمئن گشت، مسؤولیت را واگذار کرد و دوباره برای ادامه تحصیل راهی قم شد.

عمامه و کفن

شهید مصطفی ردّانی پور در جریان مبارزه با کشت تریاک در کهکیلویه و بویراحمد، تا آن جا قاطع بود که اشرار منطقه و سوداگران مواد مخدر، از پی گیری های ایشان به شدت خشمگین شدند و تصمیم به قتل وی گرفتند. از این رو، در جاده ای فرعی راه را بر او و یاران همراهش بستند. شهید ردّانی پور با جسارت و شجاعت از ماشین بیرون پرید و خطاب به اشرار فریاد کشید: «معطل چه هستید؟ بزنید» و بعد به سرعت عمامه خود را برداشت و دوباره فریاد زد: «بزنید. عمامه من، کفن من است». رعب و وحشت بر جان اشرار مستولی گشت و شجاعت شهید ردّانی پور، موجب شد آن ها که به قصد کشتن او آمده بودند، با وی به عنوان نماینده هیأت دولت به مذاکره بپردازند. پس از آن، عبارت «عمامه من، کفن من است» دهان به دهان پیچید و بر نفوذ و اقتدار شهید ردّانی پور افزود. کشت خشخاش هم قدری کنترل و فعالیت اشرار نیز بسیار محدود گشت.

کردستان

مدت زیادی از بازگشت شهید مصطفی ردّانی پور از یاسوج به قم نگذشته بود که حرکت های ضدانقلاب در کردستان و برخی از مناطق کشور شروع شد. شهید ردّانی پور که از آگاهی و شناخت بالایی برخوردار بود، نمی توانست زمزمه های شوم تجزیه طلبیِ مزدوران استکبار جهانی و جنایات آنان را در به شهادت رساندن رزمندگان اسلام تحمل کند. از این رو، به رغم پیشرفت های چشم گیری که در درس های حوزوی داشت، به منظور مقابله با جنایات منحرفان و هم چنین آگاهی بخشی به مردم و بازگرداندن امنیت و ثبات کردستان، به سوی این خطّه شتافت.

در کردستان بمان

جاده های پیچ در پیچ و کوه های سربه فلک کشیده، دامنه ها، درّه ها، تنگه ها و کوره راه ها، همه و همه باگام های مردانه شهید مصطفی ردّانی پور آشنا بودند. مدت ها بود که آن جا می جنگید. تا چشم کار می کرد، افق باز بود برای جهاد و جان فشانی و مبارزه و تلاش در راه خدا. ناگهان به یاد حوزه و درس هایش افتاد. مانده بود هم چنان بماند یا برود؟ جواب این سؤال را حضرت امام رحمه الله در جلسه ای به او داد. امام رحمه الله به شهید ردّانی پور امر فرمودند: «شما باید به کردستان بروید و کار کنید». خوشحال از این کسب تکلیف، برای اطاعت از امر ولی فقیه، دوباره به کردستان شتافت. حالا دیگر باز هم کردستان بود و دنیایی از گام های استوار و مردانه مجاهد شهید مصطفی ردّانی پور.

نقش فرهنگی در کردستان

روحانی شهید مصطفی ردّانی پور، به این نتیجه رسیده بود که کردستان، نیاز مبرمی به کار فرهنگی دارد و باید بیش ترین سرمایه گذاری را در این مسیر انجام داد. او با تشکیل جلسه های فرهنگی و اعتقادی و برپایی نماز جماعت و ایراد سخنرانی، کار فرهنگی سترگی را در میان رزمندگان و جان برکفان بومیِ آن جا آغاز کرد. عقیده به کار فرهنگی، در یکی از نامه های این شهید بزرگوار چنین نمود پیدا کرده است: «اسلام به کمیت کار بها نمی دهد؛ بلکه به کیفیت کار می نگرد و ملاک امتیاز افراد را در تقوا و علم با عمل قرار داده است؛ البته همه کارها در سایه تقوا مورد قبول است».

نبرد جنوب

با شروع جنگ تحمیلی، شهید ردّانی پور به همراه عده ای از هم رزمان خود، از کردستان وارد جبهه های جنوب گردید. ایشان مدت ها با رزمندگان اسلام در خطی که به «خط شیر» معروف بود، برضد دشمن بعثی به مبارزه پرداخت. از مهم ترین علت های شش ماه مقاومت نیروها در این خط، وجود این روحانی عزیز و دل سوز بود که به رزمندگان کفرستیز روحیه می داد، سخنرانی می کرد یا مراسم دعا برگزار می نمود. شهید ردّانی پور با تجربه ای که از جبهه های کردستان داشت، سلاح به دوش، به تبلیغ و تقویت روحی رزمندگان پرداخت و با برگزاری جلسات دعا و مجالس وعظ و ارشاد، توان روحی نیروها را بالا می برد. درواقع می توان شهید ردّانی پور را، یکی از منادیان به حق توجه به حالات معنوی رزمندگان و بالا نگه داشتن روحیه آنان نامید.

سردار شهید

سردار شهید مصطفی ردّانی پور، با کوله باری از تجربه نظامی از نبرد در کردستان به جبهه جنوب رفت و به تدریج در آن جا مسؤولیت های خطیری برعهده گرفت. او در چند عملیات با سمت فرمانده گردان فعالانه انجام وظیفه نمود و چندین بار مجروح گردید، اما بی درنگ در حالی که هنوز بهبودی کامل نیافته بود، به جبهه برگشت. شهید ردّانی پور در عملیات آزادسازی خرمشهر، با دستی شکسته در جبهه حضور یافت و پس از آن در عملیات رمضان، فرماندهی قرارگاه فتح سپاه را برعهده گرفت. او در کم تر از سه سال، سطوح فرماندهی رزمی را تا سطح قرارگاه پشت سرگذاشت که این مهم، ناشی از همت، تلاش، پشتکار و اخلاص در عمل این شهید بزرگوار بود.

طراح نظامی

سردار و روحانی معظم، شهید مصطفی ردّانی پور، بسیار جدی و موفق بود و در مسؤولیت های خود، چنان شایستگی نشان می داد که شگفتی فرماندهان نظامی، اعم از ارتشی و سپاهی را برمی انگیخت. فرماندهان عالی رتبه نظامی، از این که می دیدند یک روحانی، فرماندهی لشکر را عهده دار است و با لباس روحانیت، وارد جلسات نظامی می شود و به طرح و توجیه نقشه ها می پردازد، متعجب بودند.

حداقل می ترسند

در یکی از عملیات ها، مجروحان را در کانالی جمع کرده بودند تا از خطر محفوظ باشند. ناگهان صدای بالگردهای دشمن که به کانال نزدیک می شد، توجه همه را به خود جلب کرد. آن ها در چشم به هم زدنی کانال را زیر رگبار سنگین تیربارها گرفتند و عده ای از مجروحان به خیل شهیدان جنگ پیوستند. هنوز همه بهت زده ایستاده بودند که بار دیگر کانال به خاک و خون کشیده شد. در این هنگام، شهید ردّانی پور دیدن این صحنه را تاب نیاورد و فریاد زد: «یکی از شما کاری بکنه» و سریع آرپی جی یک نفر را گرفت. یکی از رزمندگان فریاد زد: «با این موشک نمی شود کاری کرد»، اما شهید ردّانی پور قاطعانه گفت: «حداقل می ترسند». با دیدن این صحنه، چند آرپی چی زن دیگر هم به شهید ردّانی پور پیوسته و هم زمان به سمت بالگردها شلیک کردند و موجب فرار آن ها شدند.

ویژگی های اخلاقی

شهید ردّانی پور به سلاح تقوا مسلّح بود و آن را به دیگران نیز توصیه می کرد و یادآور می شد که: «کسانی که با خون شهدا و ایثار و استقامت و تلاش سربازان گم نام عنوانی پیدا کرده اند، مواظب خود باشند و اخلاق اسلامی را رعایت کنند». ایشان با یاد امام زمان(عج) انس و الفتی خاص داشت؛ از این رو همواره سفارش می کرد: «آقا امام زمان(عج) را فراموش نکنید و دست از دامن امام و روحانیت نکشید». آن شهید بزرگوار با دعا و مناجات با خدا انس داشت، از تعقیبات و نمازهای مستحبی غافل نبود و حتی در وصیت نامه اش سفارش کرده بود که به هنگام دفنش، زیارت عاشورا و روضه حضرت زهرا علیهاالسلام بخوانند. شهید ردّانی پور همواره اعمال خویش را ناچیز می شمرد و می گفت که می خواهد رفتنش به جبهه ها و گام برداشتن در این مسیر، صرفا برای خدا باشد و همیشه امیدوار بود تا مجاهده اش، کفاره گناهانش قرار گیرد.

تشکیل زندگی

سردار شهید مصطفی ردّانی پور، هیچ گاه دل به دنیای فانی نبسته بود، اما در پی اجرای سنت پیامبر، با سیده ای که همسر شهید نیز بود، ازدواج کرد. عشق به حضرت زهرا علیهاالسلام تا آن جا در وجودش نفس می کشید که با این ازدواج، به حضرت صدیقه طاهره علیهاالسلام محرم شود. او حتی دو کارت دعوت هم تهیه کرد که برای حضرت معصومه علیهاالسلام و حضرت زهرا علیهاالسلام نوشته بود و آن را داخل ضریح مطهر کریمه اهل بیت انداخت، در حالی که امیدوار بود و دعا می کرد لیاقت یابد که این بانوان بزرگوار در جشن عروسی اش شرکت کنند.

عروس شهادت

شهید عزیز مصطفی ردّانی پور در روز عروسی خویش در جمع دوستانش که بیش تر رزمندگان لشکر امام حسین علیه السلام بودند، سخنانی پرشور ایراد کرد و با بغضی در گلو به آن ها گفت: «عروسی من، روزی است که در خون خود بغلطم». او تنها سه روز پس از مراسم عروسی به جبهه ها شتافت، در حالی که بدون سمت فرماندهی به عنوان یک نیروی ساده و گم نام در عملیات شرکت کرد و بعد از چند روز، عروس شهادت را در آغوش فشرد و به آرزوی دیرینه اش، یعنی شهادت در راه خدا رسید. درود خداوند بر او که حنظله وار زیست و حنظله وار به شهادت رسید.

وصیت نامه اول

شهید مصطفی ردّانی پور، در اولین وصیت نامه اش که بسیار بلیغ و شیوا است، این چنین می نویسد: «سپاس خداوندی را که انوار جلال او از اُفق عقول بندگانش تابان است؛ خدایی که دوستان خود را از دل بستگی به دنیای فریبا رهانید و به شادی های گوناگون رسانید». او سپس به توصیف ویژگی های مؤمنان و شهیدان می پردازد که: «در نزد آنان سُروری می بینی که مخصوص دل های گرویده به عالم جاوید است، و اثر ترسی مشاهده می کنی که از خطرهای ملاقات حق حاصل آید». آن شهید سعید در پایان می آورد که: «اسلامِ منهای روحانیت، اسلام نیست. این سد دشمن شکن را نگذارید بشکند و این حربه عظیم را از شما نگیرند و در نتیجه، اسلامِ وارونه را به مردمتان عرضه نکنند. بدون روحانیت کاری از پیش نمی رود».

دومین و سومین وصیت نامه

شهید مصطفی ردّانی پور در بخش هایی از وصیت نامه های بعدی خویش می نویسد: «تنها راه سعادت و رسیدن به کمال، بندگی خداست و بندگی او، در اطاعت از اوامروترک نواهی او می باشد. همه دستورهای اسلام در دو جمله خلاصه می گردد:فرمانبرداری از خدا و نافرمانی از شیطان». ایشان در جایی دیگر می نویسد: «دوستان عزیز! تنها راه رسیدن به سعادت ترک محرمات و انجام واجبات است. راه قرب به خدا همین است و بس، دست یکدیگر را بگیرید و راه شهدا را، که همان راه رسیدن به خدای متعال است، ادامه دهید».

شهادت

شهید ردّانی پور دوهفته پس از ازدواج، در عملیات والفجر 2 عاشقانه به وصال محبوب رسید و بدین سان، در نهم مرداد ماه سال 1362، این سرباز سلحشور و گم نام امام زمان(عج) به منتهی آرزوی خویش رسید و از آن جا که عشق به زهرای اطهر علیهاالسلام تمام وجودش را فراگرفته بود، جسد پاک و مطهرش هرگز پیدا نشد و جسم پاکش، مظلومانه در منطقه حاج عمران بر زمین ماند و روح پرعظمتش به معراج پرکشید. هماره درود خدا و سلام و صلوات او بر بندگان خالصش باد.

شهید غلامرضا صالحی : قائم مقام فرمانده لشگر 27 محمد رسول الله(ص)

 در خانواده ای مذهبی، معتقد و اصیل در شهرستان «نجف آباد» استان« اصفهان» تولد یافت. از همان کودکی از هوش، ذکاوت و استعداد بالایی برخوردار بود. با توجه به وضعیت اقتصادی خانواده و تنگنای معیشتی آنان، دوران تحصیل ایشان با سختی و مشقات زیادی قرین بود. او از زمانی که خود را شناخت مجبور بود همزمان با خواندن درس، در دوره شبانه، به شغل بنایی در کنار پدر اشتغال داشته باشد. سخت کوشی او در کار و جدیت و پشتکارش در کسب علم موجب گردید تا در بین همکلاسی ها، شاگردی موفق و ممتاز معرفی شود.

بیش تر از مدرسه، کلاس های قرآن توجه و اشتیاق او را برانگیخته بود. فعالانه در جلسات قرائت قرآن حضور می یافت و بعدها در بین جوانان به عنوان یکی از چهره های درخشان محافل قرآنی شناخته شد. با همین زمینه، پس از اخذ مدرک سیکل به دروس حوزوی روی آورد. ابتدا چند سالی در حوزیه علمیه شهرستان نجف آباد در محضر علما – از جمله آیت الله ایزدی(ره) – تلمذ کرد و همزمان در کلاس های شبانه دوره دبیرستان نیز شرکت می کرد.

پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، از عناصر اصلی و فعال حزب الله نجف آباد بود. در مبارزه با ضدانقلاب از جمله کسانی بود که هرجا تجمع و حرکتی از جانب گروهکها به چشم می خورد، در صحنه حاضر بود و با آنها مقابله می کرد.

مدتی در معیت شهدا محمد منتظری به کشورهای سوریه، لبنان و لیبی سفر نمود و حدود دو ماه در کنای جوانان لیبی به فراگیری آموزشهای نظامی و چریکی مشغول بود.

پس از بازگشت به تهران در کنار این شهید بزرگوار در ارتباط با سازمانهای آزادیبخش فعالیت می کرد. تا اینکه در سال 1358 به عضویت افتخاری سپاه نجف آباد در آمد و در قسمت تبلیغات، مخلصانه و بدون کوچکترین چشمداشتی شروع به فعالیت کرد.

با شروع جنگ تحمیلی همراه با یک گروه صد نفری (که خود سرپرستی آنها را به عهده داشت) عازم جبهه های نبرد حق علیه باطل شد و پس از سه ماه نبرد پیاپی در جبهه سرپل ذهاب، پیروزمندانه به شهر نجف آباد برگشت. علاقه وافر به حضور در جنگ به حدی بود که هرگاه عملیاتی در غرب یا جنوب کشور در شرف انجام بود سراسیمه خود را به آنجا می رساند.

در عملیات فتح المبین که به عنوان فرمانده گردان عمل می کرد از ناحیه پا به شدت زخمی شد و حدود دو ماه در بیمارستان تهران بستری و سپس به اصفهان منتقل گردید. بارها رزمندگان، او را با عصا در جبهه های نبرد مشاهده کرده بودند. وقتی از او خواسته می شد که در استراحت به سر ببرد تا بهبهودی کامل یابد، در جواب دوستان خود می گفت: زمانی استراحت برای ما مناسب است که در بهشت برین در کنار دوستان قرار گیریم و ما تا زمانی که در روی زمین هستیم باید این انقلاب و اسلام را حفظ و نگهداری نماییم. در حالی که تا پایان عمر شریفش در راه رفتن مشکل داشت، با این وجود در همه صحنه ها حاضر بود و با آن وضع جانبازی، قریب یک ماه به کار شناسایی در کوهستانهای صعب العبور و پربرف منطقه شمال عراق مشغول بود.

در سال 1362 در قرارگاه حمزه سیدالشهداء(ع) مشغول به کار شد و با توجه به روحیه رزمی بالایی که داشت مسئولیت هماهنگی واحدهای عملیاتی قرارگاه را به عهده ایشان گذاشتند.

شهید صالحی در عملیات قادر نماینده رسمی سپاه در قرارگاه ارتش بود و با تلاش همه جانبه و شبانه روزی، در هماهنگی های بین این دو نیرو نقش مهمی را ایفا می نمود.

از اویل سال 1365 تا اواسط 1366 در معاونت عملیات قرارگاه نجف انجام وظیفه کرد و در این مدت در عملیات والفجر9، تدافعی حاج عمران، کربلای1، کربلای2، کربلای4 و کربلای5 حضور موثر و فعال داشت.

در سال 1366 به لشکر محمدرسول الله(ص) مامور گردید و در عملیات کربلای8 به عنوان قائم مقام فرماندهی لشکر انجام وظیفه کرد.

در عملیات بیت المقدس 4 که در تاریخ 15 فروردین ماه 1367 در منطقه عمومی دربندیخان عراق انجام گرفت نقش به سزایی داشت. در این عملیات، لشکر 27 در کنار سایر یگانها، ضمن تصرف ارتفاعات شاخ شمیران، که به سد دربندیخان مشرف بود، پاتکهای شدید دشمن را با ایثار و از خودگذشتگی رزمندگان اسلام دفاع کردند.

اواخر جنگ که یگانهای سپاه عمدتاً در غرب در حال پیشروی بودند، مزدوران بعثی مجدداً به بخشهایی از جبهه جنوب از جمله شلمچه وارد شدند. ایشان در این زمان (23 خردادماه 1367) با تیپهایی از لشکر 27 که برای بیرون راندن عراقیها به منطقه اعزام شده بودند، در عملیات انهدامی بیت المقدس 7 شرکت داشت و در کنار سایر یگانها، مردانه با دشمن جنگید و با جانفشانی امثال این شهید بزرگوار در جبهه شلمچه، دشمن زبون فرار را بر قرار ترجیح داد.

در آستانه پذیرش قطعنامه از سوی جمهوری اسلامی ایران، آن زمان که عراق مضمحل و شکست خورده، آخرین تحرکات مذبوحانه را با دور دیگری از تهاجم ددمنشانه و کور خود آغاز کرد، لشکر 27 حضرت محمدرسول الله(ص) در سه جبهه میانی، غرب و جنوب با دشمن درگیر بود و وی می بایستی در امر هماهنگی و هدایت نیروها اقدام نماید، لذا در جبهه میانی (منطقه فکه) باقی ماند و جلو نیروهای دشمن را سد کرد.

آخرین سمت او قائم مقام لشکر 27 محمد رسول الله بود. سر انجام با همه رشادتهایش در تاریخ 22/4/67 در تنگه ابو‌قریب در اثر اصابت ترکش گلوله توپ به بقای دوست شتافت، دل را به دلدار داد و سنگر را لبریز از نور کرد. او بر موجودیت خویش احرامی سرخ بست تا طواف کعبه دلدار نصیبش گردد.

«روحش شاد و راهش پر رهرو» 

برشی از وصیت نامه شهید

 در حالی این وصیت‌نامه را می نویسم که حتی یک لحظه آرام نمی گیرم چون عشق شهادت در سر دارم و مرگ با شرف را بر زندگی ننگین ترجیح می دهم و با چشم خود مرگ را در جلوی گامهایم می بینم که چطور استقبال می کند.

ساجد: اینجانب عباسعلی جان نثاری هستم متولد خرداد ماه 1345 ساکن شهر اصفهان که در خانواده مذهبی با وضعیت اقتصادی ضعیف بزرگ شدم. پدرم دارای شغل آزاد و مادرم خانه دار و دارای یک برادر و دو خواهر می باشم. در مقطع راهنمائی تحصیل می کردم که در سال 1360 احساس کردم دیگر در مدرسه جائی ندارم و وظیفه ای مهم تر از تحصیل بر عهده من و دیگر جوانان گذاشته شده و آن هم دفاع از کشور و بیرون راندن متجاوزین از سرزمین های ایران اسلامی است. لذا در ماه های پایانی سال تحصیلی کلاس را رها کرده و با دشواری زیاد جهت اعزام به بسیج مراجعه و عازم جبهه های حق علیه باطل گردیدم.

 

        ( نفر اول سمت چپ شهید عباسعلی جان نثاری - تابستان سال 1361 جنوب  ، منطقه پاسگاه زید )

 
پس از ترک تحصیل و شور و اشتیاق اعزام به جبهه با مراجعه به بسیج داوطلب اعزام گردیدم که بدلیل کمی سن و کوچکی جثه بنده از ثبت نام و اعزام توسط مسئولین بسیج ممانعت بعمل می آمد. بنده با تعدادی از دوستان و همکلاسی که مشکل بنده را داشتند مجبور شدیم برای ادای تکلیف و شوق و ذوق جبهه رفتن ترفندهایی از قبیل دستکاری تاریخ تولد و.. به جبهه ها اعزام شویم.

اعزام ما به جبهه همزمان با شروع عملیات پیروزمندانه بیت المقدس بود و با پایان یافتن عملیات بیت المقدس به اصفهان بازگشته و جهت شرکت در عملیات رمضان برای مرتبه دوم عازم جبهه شدیم. در اعزام اول مسئولین به لحاظ کوچکی جثه بنده و تعدادی دیگر از دوستان ما را در یک گروهان سازماندهی کردند که به عنوان دژبان و امورات تدارکاتی کار کنیم ولی خوشبختانه پس از رسیدن به اهواز ما را اشتباهاً به خط مقدم برده و اولین حضور بنده با دوستان در مواجهه با دشمن بعثی رقم خورد. در اعزام دوم این بار به لشکر 14 امام حسین(علیه السلام) اعزام شدیم و بنده که تجربه اول اعزام خود را بعنوان بی سیم چی و تک تیرانداز گردان پشت سر گذاشته بودم خود را بعنوان بی سیم چی معرفی کردم تا شاید در یکی از گردانهای پیاده بروم.

           

     ( از راست شهید جان نثاری - صادق خوشنواز  . اواخر سال 1361 منطقه موسیان )

 
در هنگام سازماندهی برادری خوش سیما و خندان در بین افراد چرخ می زد و یکی یکی انتخاب می کرد. به بنده که رسید پرسید شما بچه کجا هستی؟ و چرا جبهه آمدی و... که پس از معرفی خودم او نیز خود را حسن غازی معرفی کرد. این بار نمی دانم بگویم از بخت بد و یا طی مسیر سرنوشت به جای گردانهای پیاده سر از توپخانه 130 میلی متری لشکر امام حسین ( علیه السلام ) درآوردم .

حقیقت اینکه در بین بچه های جبهه شایع بود که اینهائی که توپخانه هستند می ترسند و عقب جبهه هستند و شهید و زخمی نمی شوند که البته با گذشت چند سالی فهمیدم که بود و نبود توپخانه در جبهه ها چقدر تأثیر در عملیات ها می گذارد و آن حرفهایی که می زدند از روی بی اطلاعی افراد بود.

به هر حال با گذشت زمان به ادامه خدمت در توپخانه اشتیاق بیشتر پیدا کردم. آن روزهایش مثل همین الان بسیجی بودن افتخار بود. نه اینکه دیگر عضویتها بوده باشد اما بسیجی آزاد بود هر وقت می خواست می آمد و هر وقت می خواست می رفت گردان عوض می کرد به خط می رفت و تابع قوانین دیگر نظامیان نبود. لذا با گذشت چند عملیات و حضور بنده در توپخانه برادر حسن غازی که گفتم خودش بسیجی بود اما اصرار داشت باید پاسدار شوی حتی چندین بار بصورت پرخاشگرانه به من گفت تو حق نداری دیگر با عضویت بسیجی در جبهه خدمت کنی و امروز پاسدار شدن نیز وظیفه و نوعی تکلیف است امروز با گذشت بیست سال می فهمم چقدر آینده نگر بود. چرا که اگر من بسیجی می ماندم معلوم نبود با پایان یافتن جنگ امروز در خط اسلام و رهبری و نظام باشم.

همان طور که تجربه نشان داد خیلی ها از گذشته خود پشیمان هستند که چرا جبهه رفتند؟ چرا شهید دادیم؟ چرا دفاع کردیم؟! به هر حال یاد گرفته بودیم که (اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولوالأمر منکم) در سلسله مراتب حسن غازی نیز فرمانده بود و کسی که روزی ما را مکلف به حضور در جبهه کرده بود امروز اصرار بر پاسدار شدن ما می کرد و خداوند متعال را هزاران بار شاکریم که لیاقت داد در آبان ماه سال 1362 با پوشیدن لباس سبز به عضویت سپاه در آیم.هر فردی که عازم جبهه های حق علیه باطل می شد مسئول بود اما به جهت اینکه کارها بر اساس تدابیر فرماندهان و مسئولین پیش برود می بایست افراد جدای از مسئولیت دینی و شرعی که داشتند دارای یک مسئولیت سازمانی نیز باشند.

 

 

                                 ( از چپ به راست ردیف نشسته شهید جان نثاری )
در مقدمه معرفی خودم گفتم که در اولین اعزام به عنوان تک تیرانداز و بی سیم چی مشغول خدمت بودم در مرحله دوم اعزام در سنگر فرماندهی آتشبار به عنوان مخابرات مسئولیت برقراری ارتباط بین قبضه ها با مرکز هدایت آتش و از مرکز هدایت آتش با سایر آتشبارها و دیده بانان توپخانه لشکر را بعهده داشتم. البته در اوایل جنگ هر کس هر کاری که از او بر می آمد دریغ نمی کرد. مخابرات بودم کنار قبضه ها طناب می کشیدم هدایت آتش کار می کردم. تدارکات بچه های آتشبار بودم کار کردن و خدمت به یکدیگر تفکیک و کارها بر مبنای نظم بیشتری پیش می رفت.

در ماههای آخر سال 1362 بعد که به منطقه عمومی جفیر اعزام شدیم و یک روز برادر غازی به بنده گفت دیگر از حالت آچار فرانسه بودن و همه کاره بودن بایستی فاصله بگیری و مسئولیت سازمانی پیدا کنی (البته همه می گفتند و همه نیز خودشان همه کاری را برای پیشبرد جنگ و خشنودی امام و رضایت خداوند متعال از جان و دل انجام می دادند.) فرماندهان و مسئولین جهت تقویت توپخانه در سپاه و راه اندازی سازمانهای جدید تصمیم گرفتند که دو آتشبار 130 م م از توپخانه لشکر امام حسین(علیه السلام) جدا کنند و در قالب سازماندهی بنام توپخانه سپاه به کار گیرند. خیلی سخت بود از بچه های لشکر جدا شویم. از هم شهری ها، هم آموزشی ها و... ولی به حکم مسئولین جدا شدیم و گردانی با نام حضرت جواد الائمه(علیه السلام) سازماندهی شد.آن روزها مدتی را به عنوان جانشین آتشبار خدمت می کردم که فرمانده آن برادر گرامی بزرگوار و دوست داشتنی محمود چهارباغی بود.

                    

               ( شهید جان نثاری ، بهشت رضا مشهد )

 روزهای پرخاطره و پرمخاطره ای را با ایشان سپری کردیم. یادم هست در آتشبار بر اثر حادثه ای دست چپم شکسته بود و پس از مدتی که گچ آن را باز کردم دستم بطور کامل باز نمی شد.در آن روزها تازه داشتیم نظامی می شدیم. از جلو نظام می دادیم و صبحگاه برگزار می کردیم و از همان روزها دوست داشتیم انضباط حاکم باشد. در هنگام از جلو نظام چون دست بنده کامل باز نمی شد. ستونی که بنده در آن بودم تا آخر ناهماهنگ با بقیه ستونها بود. و برادر چهارباغی می گفت بی نظم دستت را بکش و همه آتشبار می خندیدیم . یادش بخیر

 
     ( نفر اول سمت راست شهید جان نثاری و نفر اول سمت چپ شهید غازی .سال 1361 منطقه طلائیه )


 آنقدر خاطرات زیاد و شیرین است که نمی توانم به راحتی بگذرم. برای اجرای عملیاتی در ارتفاعات در منطقه قصر شیرین موضع انتظار را اشغال کرده بودیم. فرمانده آتشبارمان برادر چهارباغی بود و یک نفر امدادگر داشتیم به نام انگشتر ساز، البته امدادگر که نه، ولی می توانست آمپولی بزند و قرصی بدهد در این حد موضع انتظارما نزدیک روستاهای مردم بود.

مردان و زنان و بچه های روستائی فهمیده بودند که ما کسی را به عنوان امدادگر داریم. یکی، دو مراجعه آنها را، برای رفع مریضی پاسخ دادیم اما هر چه می گذشت می دیدیم کار دارد مسیر خود را عوض می کند و همه اهالی برای امداد به ما مراجعه می کنند و در قبال درمان ماست می آوردند، پنیر می آوردند و کار به جایی رسیده که زنان هم می گفتند که آقای به اصطلاح دکتر بایستی آمپول ما را بزند که ما دیگر از آنجا تغییر موضع دادیم.

              ( از چپ  اکبری ، وکیلی ، شهید جان نثاری ، تاجریان ، مطلبی ، بزاز  و  عمو سلطانی )

 
داشتم می گفتم برادر غازی می گفت عملیاتی در پیش داریم و شما به عنوان فرمانده یکی از آتشبارها بایستی کار کنی از او اصرار و از من امتناع به هر حال حکم بود و بایستی قبول می کردم. اولین تجربه فرماندهی بنده مصادف با عملیات بزرگ خیبر بود. چه مسئولیتی و چه آتشباری و چه ماموریت مهمی، سراسر خاطره، در آتشباری که بنده فرمانده آن بودم افرادی بودند که جای پدر بزرگ من بودند، افرادی بودند با تحصیلات بالاتر از بنده و من فردی با جثه کوچک همان مواردی که ابتدا در مقدمه گفتم.

اولین تجربه فرماندهی بنده و توقعی زیاد تر از حد یک آتشبار (پاسداری کم تجربه) به هر حال همه انقلاب و جنگ و بعد از آن با عنایت حضرت بقیه الله(عج) امورات سپری می شد و می شود...در پشتیبانی آتش از عملیات خیبر، آتشبار ما در نقطه ای اشغال موضع نمود که با هیچ یک از اصول نظامی تطبیق نداشت چرا که برادران ارتشی با اصول کلاسیک بیشتر تا آن زمان آشنایی نداشتند و خمپاره انداز 120 و توپخانه 105میلی متری آنها پشت سر آتشبارها که 130میلی متری بود اشغال موضع کرده بودند. البته بی دلیل هم نبود، ما برای پشتیبانی از نیروهایی که وارد جزیره مجنون شده بودند و هنوز پشتیبانی آتش قوی نداشتیم به آن موضع رفته بودیم و از طرفی پاتک های شدید دشمن با پشتیبانی آتش توپخانه و هوایی جهت باز پس گیری زیاد بود. ولی بایست این فشارها به حداقل می رسید. به همین منظور آتشبارها ما در تقاطع دژهور و دژ کلاسیه مستقر شد تا بتواند جاده جنوبی منتهی به جزیره جنوبی را که فشار اصلی دشمن از آنجا بیشتر بود زیر آتش قرار دهد.سابقه نداشت آن قدر آتشبار شلیک کند بچه ها و مسئول قبضه ها دیگر توان نداشتند کار کنند و لوله توپها به قدری داغ شده بود که با گونی خیس خنک می کردند .

  

  

 

 ماموریت و تجربه اول بنده با آرام شدن حرارت عملیات و پاتکهای آن طی شد و در پایان همین ماموریت پس از یک جابجایی دشمن سنگر به سنگر جای خالی نفرات و قبضه های آتشبارها را گلوله باران کرد و دو نفر از بهترین نیروهای آتشبار بنام علی اکبر پاپی یاقوند و نجات علی نژاد به درجه رفیع شهادت نائل آمدند  .یادشان بخیر و راهشان پر رهرو . و یادش بخیر شهید حسن غازی که در همین عملیات در یک ماموریت خطرناک پشت دژ طلائیه بر اثر گلوله دشمن به شهادت رسید .

        

                         ( از چپ به راست شهید نجات علی نژاد و نفر دوم شهید علی اکبر پاپی یاقوند )

 کسب مهارت و دانش تخصصی از لازمه فرماندهی کردن بود که می بایستی به آن نیز می پرداختم در اواسط سال 1363 به بنده دستور دادند که باید بروید اصفهان و دوره فرماندهی آتشبار توپخانه را طی نمایید. بنده گفتم ما را چه به این کارها من که سوادی ندارم و توان طی کردن این دوره را ندارم و دوست دارم در بین بچه ها باشم که این بار برادر میرصفیان که آن روز به عنوان جانشین شهید غازی بودند گفت با توکل بر خدا برو دوره و بیا ما کار زیاد داریم. بنده این بار به دستور ایشان بمدت 2 الی 3 ماه به اصفهان آمدم و دوره مذکور را ( به جز دو دوره آموزشی که به اصفهان آمدم) و عملیاتهای بزرگ و کوچکی که در جنوب انجام شد خداوند توفیق شرکت در آنها را از ما سلب نکرد. از جمله این عملیاتها ، عملیات بیت المقدس، رمضان ، محرم ، خیبر ، بدر، والفجر3 ، والفجر مقدماتی ، والفجر 8 ، کربلای 3و 4 و 5 و بیت المقدس 7 و دفاع متحرک عراق که در پایان جنگ صورت گرفت.
در پایان متذکر می شویم که بیاییم و نگذاریم جنگ و بلکه از همه مهمتر ارزشهای آن توسط دسته ای انسانهای بی اراده و مزدور داخلی مورد تعرض قرار گیرد .

به امید پیروزی اسلام بر کفر، عباسعلی جان نثاری