سال 1336 شهر كوچك مريانج در استان همدان به قدوم اسماعيل شکري مقدم روشن شد. نامش را اسماعيل گذاشتند ,چون خالقش درتقدير او شهادت را نوشته بود . هنوز كودك بود و محتاج به حضور پدر ,و آرامش در سايه‌ حضور او كه در غروبي غمگين گرد يتيمي را بر سر خود احساس كرد.
بعد از آن اسماعيل براي تأمين هزينه هاي زندگي خانواده مجبور شد به همراه برادر بزرگترش به كار و فعاليت بپردازد و همزمان تحصيلاتش را ادامه دهد.
 بعد از سپري كردن دوران پرمشقت تحصيلات ابتدايي وراهنمايي,اسماعيل وارد دوران تحصيلات متوسطه شد .در آن دوران اوهمراه خانواده اش در همدان سکونت داشتند.
دراين مقطع او با انقلاب اسلامي و افکار امام خميني (ره)آشنا شد.
 با حضور در جلسات سياسي و مذهبي، چشم انداز روشني در برابر خود مشاهده كرد وبه آينده کشور اميدوار شد.اوبا پيوستن به هسته هاي مبارزه مردمي وحضور در محافل مخفي اين گروهها ,آمادگي لازم براي مبارزه با رژيم ستمگرپهلوي به دست آورد و فعاليتهاي انقلابي خود را گسترش بخشيد.
هنوز چيزي از ورود اسماعيل به عرصه مبارزه با حکومت فاسد شاه نگذشته بود که او به يکي از سازماندمان دهندگان اعتراضات وتظاهرات مردمي در همدان شد.خطرات بي شماري که در اين راه متوجه او بود,تعقيب وگريزهاي ماموران سازمان مخوف امنيت
کشور و... هيچ خللي در اراده او نداشت.
بعد از سقوط حكومت خيانتکار شاه ,اسماعيل ابتدا به كميته انقلاب اسلامي(سابق)همدان پيوست ودر راه برقراري آرامش وامنيت ,ومبارزه با ضد انقلاب و بازماندگان حکومت پهلوي تلاش هاي زيادي انجام داد.
 بعد از مدتي با دستور امام خميني(ره) وتشكيل سپاه پاسداران انقلاب اسلامي اسماعيل به اين اين نهاد پيوست. او در يکي از رشته هاي پزشکي درس مي خواند.پس از ورود به سپاه با علاقه و اشتياق در بيمارستان امام خميني همدان دوران آموزش را به پايان برد وبعد از آن به سمت مسئول بهداري سپاه پاسداران انقلاب اسلامي ناحيه همدان منصوب شد. مدتي با اين سمت درسپاه استان همدان خدمت کرد وبعد از آن به جبهه‌ رفت.
پس از مدتي که از خدمت ايشان مي گذشت ازسوي سپاه به زيارت خانه خدا مشرف شد.
پس از بازگشت از سرزمين وحي با عزمي جدي تر دوباره به جبهه رفت.
او در جبهه هم به کار امداد ودرمان رزمندگان مشغول بود و مسئوليت واحد بهداري لشکر32انصارالحسين (ع)را به عهده داشت.
سال 1361 ازدواج كرد و هنگاميكه تنها فرزندش 8 ماهه بود در جبهه هاي غرب كشور  به شهادت رسيد.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران همدان و مصاحبه با خانواده وهمرزمان شهيد

خاطرات
همسر شهيد:
من مريم حاجي بابائي، همسر شهيد اسماعيل شکري موحد هستم. من و اسماعيل قبل ازدواج با هم آشنا بوديم، زيرا او دوست نزديک دو برادرم ، عليرضا و حميد رضا بود و به خانه ما رفت و آمد داشت.  در ماه خرداد سال 1361 اسماعيل توسط شوهر عمه ام، شهيد عزيز احمدي که از دوستان صميمي اسماعيل بود، از من خواستگاري کرد . تا آن روز هر کس از من خواستگاري کرده بود، خيلي قاطع جواب رد داده بودم و به علت علاقه به ادامه تحصيل قصد ازدواج نداشتم. در آن زمان من سال سوم راهنمايي بودم ، ولي هنگام خواستگاري اسماعيل، حتي نتوانستم اظهار نظر داشته باشم. البته نه اينکه ديگران از اظهار نظر من جلوگيري کنند، بلکه اين خواست خداوند بود که من با سکوت ، رضايت خود را اعلام کنم. خانواده جواب را موکول کردند به زمان بازگشت برادرشهيدم عليرضا از جبهه. شب 19 ماه خرداد ، ما در خانه مادربزرگم شام دعوت بوديم . خيلي دلمان مي خواست عليرضا نيز در جمع ما باشد. نزديک غروب عليرضا به همراه اسماعيل به منزل مادربزرگم آمدند، در همانجا موضوع با برادرم مطرح شد. عليرضا ، شب خانه مادربزرگم ماند و فردا صبح که رفته بود، متوجه شده بود که در جنوب قرار است عمليات شود،  به همين علت از همانجا خداحافظي کرد ودر همان نامه خداحافظي از خانواده ام خواسته بود با ازدواج من و اسماعيل موافقت کنند. روز 20 ماه خرداد، خواهر اسماعيل براي من انگشتر نشانه آورد. در همان روز نيز همدان مدام توسط عراق بمباران مي شد. 24 ماه تير خبر شهادت عليرضا در عمليات رمضان را آوردند . در همان سال اسماعيل به مکه رفت و البته در آن سال قرار بود اسماعيل و عليرضا و حبيب مظاهري هر سه به سفر حج بروند، ولي در ماه رمضان علي رضا شهيد شد و به ملاقات معبود رفت و حبيب مظاهري مفقودالاثر شد. اسماعيل حلقه نامزدي و بيشتر لباسهاي مرا از مکه برايم آورد. در بهمن همان سال يعني بعد از هفت ماه که از شهادت عليرضا مي گذشت، ما براي عقد به ملاير نزد حاج آقا فاضليان رفتيم . او ارادت خاصي نسبت به حاج آقا فاضليان داشت. آن روز بعداز عقد، نهار در منزل حاج آقا فاضليان بوديم. نهار حاج آقا، آش رشته بود . هنگام برگشت اسماعيل از حاج آقا خواست، که دعا کند که او شهيد شود. در ميني بوسي که با آن برمي گشتيم، شور و حال خاصي حاکم بود. يک روز بعد از عقد، فرمانده سپاه بدون اطلاع از برنامه عروسي ، او را مامور کرده بود به منطقه برود و او نيز بدون اينکه صحبتي در اين مورد با فرمانده سپاه داشته باشد به منطقه رفته بود. بعداز اينکه فرمانده سپاه مطلع شده بود، او را به اصرار برگردانده بود. عقد ما در ملاير همراه با عقد برادرم حميدرضا حاجي بابائي بود. هر دو در همان روز و با هم عقد کرديم. البته شايد جالب باشد بگويم در موقع خواندن خطبه عقد وقتي حاج آقا از من وکالت خواستند مهريه من يک جلد کلام ا..مجيد و يک سفر حج بود و من بايد جواب مي دادم. حدود 10 دقيقه هر چه تلاش کردم نتوانستم کلمه بفرمائيد يا بله را بر زبان بياورم. مثل اينکه با تمام وجود حس کرده بودم که اين عقد مدت طولاني ماندگار نيست . البته هر چند دو سال يشتر با هم زندگي نکرديم و بيشتر اين مدت زمان هم او در جبهه بود ، ولي اين عقد بعد از 17 سال هنوز از نظر قلبي گسسته نيست . او يادگاري بر جاي گذاشت (سمانه) که اين پيوند را جاودانه کرد. مراسم عروسي ما ساده تر از آن بود که مي شود فکر کرد. خانواده خودم و اسماعيل بودند و هيچگونه چراغاني نبود . لباس دامادي اسماعيل، همان لباس رزم او بود. لباس سپاه، لباسي که در جبهه به عشق معبود مي پوشيد  و به عشق او قدم بر مي داشت. اين خود باعث افتخار براي من بود که عشق من در قلب اسماعيل شبيه به عشق او به معبود يا حداقل ذره کوچکي در کنار عشق معبود است.
زمانيکه من در اتاق ، کنار ميهمانها نشسته بودم ، برادرم (محمد رضا ) که آن زمان 10 ساله بود ، آمد کنارم  و نشست . ناگهان فريادي کشيد و با گريه از اتاق بيرون رفت. علت را که از او پرسيدم ، گفت: عليرضا ، برادر شهيدمان را ديده که از در وارد شده و ناگهان کسي او را به شهادت رساند. حالاکه فکر آن زمان را مي کنم، به اين موضوع مي رسم که عليرضا به من مي خواسته بفهماند ، که آمادگي به شهادت رسيدن، اسماعيل را داشته باشم. ازدواج ما در 7 بهمن بود و من اولين سال را بدون حضور او آغاز کردم. اسماعيل به خانواده و فاميل عشق مي ورزيد. همه را با تمام وجود و از صميم قلب دوست داشتند. در غم و شادي همه شريک بود. او حلال مشکلات خانواده و فاميل بود، با وجود اينکه او پسر کوچک خانواده بود ولي نقش پسر بزرگ خانواده را داشت. همه هنگام مشکلات و در مواردي که نياز به هم فکري داشتند، پيش او مي آمدند . هرگز در فاميل کسي از او رنجشي نداشت، بلکه به خاطر اخلاق و رفتارش ،همه دوستش داشتند. احترام خاصي براي او قائل بودند هر کس را در جاي خودش دوست داشت و مورد لطف قرار مي داد يعني همسر جاي خود مادر جاي خودو خواهر و ...در جاي خود . هنگامي که او به منزل مي آمد ، خانه حال و هواي خاصي داشت و من احساس آرامش خاصي پيدا مي کردم. خانه ما و خواهر و برادرش ، در يک حيات بود. او وقتي مي آمد ، اول سري به خواهرش و بعضي مواقع به برادرش مي زد  و بعد به منزل خودمان مي آمد. در کارهاي منزل کمک مي کرد و حتي بعضي مواقع، غذا پختن را به عهده مي گرفت. آشپزي او بد نبود و در جبهه ، بعضي مواقع براي خوشان ، البته در اوايل جنگ ، غذا درست مي کردند.
 نمي توانم بگويم دخترش را دوست مي داشت، بهتر است بگويم ، به او عشق مي ورزيد. از در که وارد مي شد، اول سراغ تخت او مي رفت و اگر در خواب بود ، بيدارش مي کرد و او را در بغل مي گرفت و مي فشرد. او خيلي دوست داشت فرزند دختر داشته باشد و خدا نيز آرزوي او را برآورده کرد و درعين دوستا داشتن دخترش، احترام خاصي براي افراد بزرگتر خانواده ، مثل: خواهر و برادر و پدر ومادر من قائل بود .
او در حضور افراد بزرگتر خانواده، هرگز دخترش را بغل نمي کرد و شايد حتي اين کار را نوعي بي احترامي به بزرگترها مي دانست. در حضور مهمان ها ،  اسم مرا بر زبان نمي آورد. مرا حاج خانم صدا مي کرد.
احترام به بزرگترها به خصوص در اين موارد ، براي افرادي مثل اسماعيل، خيلي حائز اهميت بود و حتي نام مرا نيز نزد اين افراد نمي برد و در مواقعي که در حضور آنها مرا صدا مي زد، اسم مرا بر زبان نمي آورد و مرا حاج خانم صدا مي کرد. من معتقدم رعايت همين نکات ريز، ضروري است . و اين معنويات بود ، که آنها را شايسته شهادت کرد. زيرا افردي مثل مادر ايشان يا والدين من ، اين چنين انتظاري را از فرزندانشان داشتند و اين عمل ايشان ، رضايت اين افراد و در نتيجه رضايت خداوند را در برداشته است . اگر اين موارد هنوز هم در زندگي ها رعايت مي شد ، ما شاهد رفتارهاي غيرديني فرزندان اين جامعه و رفتارهاي ناشايست برخي دختران و پسران در کوچه و خيابانها نبوديم، چرا که اين رفتار پدر و مادر است ، که رفتار فرزندان را مي سازد. پدر و مادري که بي پرده رفتارهايي را در حضور فرزندان با هم دارند ، بايد هم چنين فرزنداني را تحويل جامعه بدهند.
 او هنگام نماز خواندن ، تنها حضور فيزيکي در خانه داشت و با تمام وجود در حضور معبود بود. من حتي بعضي مواقع او را امتحان مي کردم و مي خواستم ببينم، آيا متوجه اطراف هست يا نه ، سمانه را در کنارش قرار مي دادم و يا صحبتهايي را با او انجام مي دادم ، ولي بعد از نماز ، وقتي درباره آن موارد از او سوال مي کردم و با چهره حيرت زده او و چهره بي اطلاع او مواجه مي شدم و او از آن موارد اظهار بي اطلاعي مي کرد. هنگام قنوت ، رنگش سفيد مي شد و با تمام وجود دعاي قنوت را مي خواند. نمازهايش را خيلي دوست داشتم و وقتي نماز مي خواند ، کنار مي نشستم و تا آخر نماز ، تماشگر او بودم. در زندگي خيلي آرزو دارم ، که نمازي همچون او و عليرضا و ابوالقاسم بخوانم، اما ما کجا و آنها کجا ؟!  نماز شب را هرگز ترک نمي کرد و هر دوشنبه و پنج شنبه ، روزه بود . شبهاي احيا از من مي خواست که به خانه پدرم بروم. مي گفت: مي خواهم در اين شبها از دنيا بريده و با معبودم تنها باشم. هرگز نديدم در جمع خصوصي يا فاميلي در مورد کسي ، جز افراد مجموعه صحبت کند. وقتي با ابوالقاسم به صحبت مي پرداختند ، هميشه موضوع صحبتشان شهادت بود و جمع فاميل، با حضور او ، شور و حال و صفاي خاصي داشت .

موضوعي که فراموش کردم بگويم، اين بود که به امور منزل اهميت مي داد به چيزهايي مثل تهيه وسايل منزل ، از قبيل تهيه رختخواب و غيره . خودش تمام وسايل را آماده مي کرد، از قبيل: ملافه و پشم و غيره  و از ما مي خواست بدوزيم . به ظاهر منزل نه به صورت تجملي ، ولي ساده و زيبا اهميت مي داد . هميشه روي زمين مي خوابيد. مي گفت: الان رزمنده ها روي خاکهاي جبهه سر روي خاک گذاشته اند و خوابيده اند و من روي تشک بخوابم! وقتي مي خواست به جبهه اعزام شود، شور و حال خاصي داشت. مثل اين بود که مي خواهد به ديدار عزيزترين دوستش برود. هميشه با عجله و شتاب مي رفت. وقتي از جبهه برمي گشت هنوز نرسيده، براي جبهه دلتنگي مي کرد. مي گفت : شايد من شهيد شوم، البته او هرگز کلمه شهيد را در مورد خودش بيان نمي کرد . مي گفت: اگر من رفتم و برنگشتم، يا اگر من مردم. او خود را شايسته اين کلمه نمي دانست. هر چند شايستگي او بيش از اين بود. حتي او به من توصيه ازدواج بعد از خودش را مي کرد ، که من از اين صحبتش خيلي ناراحت مي شدم، زيرا من علاقه شديدي به او داشتم و او نيز مي گفت: مي خواهم سمانه را هميشه در کنار خودت داشته باشي . او آنقدر جدي حرف مي زد که من نمي توانستم ابراز احساسات کنم، يا حداقل به او بگويم که من تحمل بر دوش کشيدن اين بار سنگين و اين فراغ طولاني را ندارم. درآخر با يک جمله تسليم صحبتهاي او مي شدم و بر دوش کشيدن اين بار سنگين و اين فراغ جانکاه را مي پذيرفتم. من به او مي گفتم: به شرط آنکه من در آن دنيا با تو باشم. چند روز قبل از اينکه براي آخرين بار به جبهه برود، من و او و خواهرش در اتاق نشسته بوديم، ناگاه او دراز کشيد . دشتانش را به حالت کسي که در حال شنا کردن است به حرکت درآورد و با تمام وجود اين جمله را  بيان کرد: دل مي خواهد در خون خودم شنا کنم. بعد از ادا اين جمله، ناگهان چشمش به سمانه دخترمان افتاد . ناگهان از جا پريد، سمانه را گرفت و روي سينه اش قرار داد و به سينه فشرد. در حالي که صورتش سرخ شده بود، گفت: هر چند خيلي زود است که دخترم يتيم شود. بعد رو به من کرد و با خنده گفت: حلواي داغ توي دهن دخترم نگذاريد ،دخترم دهانش مي سوزد. به راستي اينها کي بودند، که با تمام عشقي که به خانواده داشتند اينقدر ساده از همه چيز گذشتند و جان برکف به ميدان رفتند. مگر نه اين بود که رسيدن ايمان اينها به حد يقين، اينها را چنين کرده بود و رسيدن به يقين به خاطر حضور در فضاي روحاني و معنوي جبهه بود. جبهه ما يک جبهه معمولي نبود، جايي بود که پيامبران و ائمه و مخصوصا آقا امام زمان درآنجا حضور داشتند. جايي بود که امدادهاي غيبي در آنجا ديده مي شد. جبهه جايگاه عشاق بود . حتي سياه دلان با حضور در اين مکان قلبهاي سياهشان صيقل داده مي شد، چه برسد به پاکاني همچون اسماعيلها، که الفباي عشق را در مدرسه حسين بن علي (ع) آموختند.
شهدا ،  در جبهه ها، کلمه هاي عشق را  فرا گرفتند و بعد از توانستند جمله بسازند و اين ها را در جبهه ها آموختند و در اين  مدرسه درسها را نه تئوري ، بلکه عملي مي آموختند و عاشق شدن و در راه عشق ، قرباني شدن را عملا مي آموختند. هر چند که ما بندگان عاصي خدا ، لياقت حضور در اين مدرسه را نداشتيم، ولي با دانش آموزانش ، مدتي هر چند کوتاه زندگي کرديم و با در کنار اينها بودن، قطره اي از آن درياي بي کران را چشيديم.  پس، کسي که در چنين مدرسه اي درس مي خواند و پرورش مي يابد ، مسلما اين تربيت و پرورش همه جانبه است، زيرا که ما تاثير اين تربيت را همه جانبه در رفتارهاي شهدا ديده ايم ، رفتاري صميمانه با خانواده داشت ، همانگونه که معبودشان فرموده بود. بر خورد خيلي ساده با مسائل مادي زندگي داشت و البته بي توجهي نداشت، و در حد رفع نياز.

خيلي ساده زندگي مي کرد.  به جرات مي توانم  بگويم اسماعيل در طول دو سالي که با هم بوديم، چيزي براي خودش نخريد. در مورد ملزومات منزل ، من همه چيز را مورد توجه قرار مي داد. ولي من ياد ندارم که چيزي براي خودش خريده باشد. در طول اين دو سال، کفشهاي او همان پوتينهاي جبهه اش بود. خيلي کم پيش مي آمد ، او لباس عادي بپوشد. او مي خواست حتي زماني که دور از جبهه است، با اين لباسها حال و هواي آنجا را حفظ کند. اگر توجهي هم به ملزومات زندگي داشت ، فقط براي اين بود که وظيفه خود را در مورد خانواده انجام داده باشد و آنها کمبودي نداشته باشند . مسلما وقتي انسان قرار است عزيزي از او دور شود و به جايي برود که امکان برگشتي ندارد، دلتنگ و نگران مي شود. ولي خداوند در مورد خانواده هاي اين عزيزان نيز لطف و مرحمت دارد و صبرو تحمل اين فراغ را نيز به آنها ارزاني مي کند. تمام دفعاتي که اسماعيل به جبهه مي رفت ، قلبي آرام و مطمئن داشتم و مطمئن بودم که برمي گردد. ولي آخرين بار مثل اينکه به من الهام شده که او ديگر برنمي گردد. آخرين دفعه اسماعيل سه بار خداحافظي کرد و رفت سپاه تا اعزام شود، ولي به عللي نرفتند. آخرين روز ، اذان مغرب بود، صداي در شنيدم جلوي در که رفتم، ديديم اسماعيل است و با خنده گفت :ديگر نمي روم. فرداي آن روز هنگام خداحافظي، سه بار تا دم در رفت و برگشت سمانه را بوسيد.  نگران شدم، دستش را گرفتم. گفتم: بگو کي برمي گردي؟ گفت: سه روز يا 15 روز. شايد هرگز برنگردم. بعد از سه روز به جاي خودش خبر شهادتش را آوردند. آن روز آنقدر با عجله رفت، که ما نتوانستيم با او برويم، حتي به سمانه هم الهام شده بود، که ديگر پدرش را نمي بيند. در آن زمان سمانه 8 ماه داشت. قبل از آخرين اعزام اسماعيل ، يک شب سمانه 3 يا 4ساعت گريه کرد . به هيچ روشي نتوانستم او را آرام کنم. همان طور که بغلم بود به اتاق پذيرايي رفتيم ، اسماعيل عکسش را بزرگ کرده بود و در پذيرايي گذاشته بود. سمانه تا چشمش به عکس پدرش خورد آرام شد و با خنده خودش را به طرف عکس پدرش کشيد. او را نشاندم و عکس را جلوي او قرار دادم و او با بازي با عکس آرام شد. انگار به او هم الهام شده بود که پدر از اين به بعد عکسي است روي ديوار .
عدم حضور همسر براي يک زن مشکلات  بسياري را به همراه دارد. بحرانهاي روحي ، از جمله مشکلاتي است که ما بايد به آن عادت مي کرديم . داشتن يک بچه کوچک، مسئوليت خانه، براي شخصي مثل من که 17 سال بيشتر نداشتم ، خيلي مشکل بود. ولي بيشترين مشکل و دلواپسي ها ، در هنگام نواختن مارش حمله بود و مي فهميديم که عمليات شده و همان لحظه منتظر بوديم خبر شهادت يکي از عزيزانمان را بياورند. ارتباط من با اسماعيل از طريق برادرنم يا پسر خواهرم اسماعيل بود. زماني که يکي از آنها از جبهه برمي گشت، جوياي حال او مي شدم واگر نامه اي داشتم برايش مي فرستادم . ولي بيشتر سعي مي کردم نامه برايش ننويسم و او را نگرا ن حال خودمان نکنم. دو شب بعد از اعزام اسماعيل بود، شب تا صبح اضطراب زيادي داشتم. هر 5 دقيقه به 5 دقيقه بيدار مي شدم و دلشوره شديدي داشتم. چند دقيقه اي که خوابم برد، خواب ديدم با اسماعيل در حياط حرم امام حسين (ع) نشسته ايم و حياط حرم پر از زناني است که چادر مشکي پوشيده اند و يکي از اين زنان با من و اسماعيل صحبت مي کند. يکي از آنها از من پرسيد: اگر اسماعيل شهيد شود چه کار مي کني؟ در همين حال از خواب پريدم. نزديک عيد بود با تمام اضطرابي که داشتم شروع به نظافت خانه کردم. خانم دايي اسماعيل نيز که در يکي از روستاهاي تويسرکان زندگي مي کرد ، خواب شهادت اسماعيل را ديده بود و به آنجا آمده بود ولي چيزي به ما نگفته بود. ساعت 9 الي 10 صبح بود ، ديديم برادرم که مجروح بود و با عصا راه مي رفت ، با رنگي پريده و حالتي آشفته به خانه ما مي آيد. با نگراني زياد با طرف او رفتم، از او پرسيدم، با اصرار من گفت، که اسماعيل مجروح شده. من باور نکردم با اصرار زياد باز به من نگفت. در همين حال يکي از بستگان با آشفتگي از در وارد شد و گفت: مي گويند اسماعيل شهيد شده . نمي توانستم باورکنم که اسماعيل به شهادت رسيده. او گفته بود، که بعد از سه روز يا 15 روز برمي گردد . برگشت ولي نه با پاي خودش ، برگشت تا براي هميشه از ما خداحافظي کند. در آن زمان صدام شديدا شهر را بمب باران مي کرد. هر لحظه آرزو داشتم من نيز به شهادت برسم و در اين دنياي بي وفا باقي نمانم. ولي ما کجا و شهادت کجا؟ همه خانواده حال مرا داشتند. هر کس گوشه اي نشسته بود، با صداي بلند گريه مي کرد .مادر پيرش که تنها پناهش اسماعيل بود، ناباورانه به سر و صورتش مي زد. مادري که فرزند بي پدر را با تمام مشکلات و سختيهاي فراوان، جواني برومند کرده بود، ( هر چند شهادت افتخاري است که شامل همه کس نمي شود)،  ولي تحمل فراقش را نداشت و صبر و تحمل زيادي را مي طلبد.
 سمانه نيز شهادت پدر را درک کرده بود و 4 دست و پا و گريه کنان ، به طرف عکس پدرش مي رفت و دست به ديوار مي گرفت، تا شايد عکس پدر را در آغوش بکشد . سمانه با وجودي که  هم اکنون بزرگ شده، ولي هنوز در آرزوي درک يک لحظه پدر داشتن است و هنوز بعضي شبها به اتاق مي رود و عکس پدرش را بغل مي کند و اشک مي ريزد و در همان حال خوابش مي برد. آنها که رفتند ، کار حسيني کردند ، ما که مانديم ، چه کار کرديم؟!
 اسماعيل به فرزندان يتيم توجه زيادي مي کرد ، هر يتيمي را مي ديد بغل مي کرد و      مي بوسيد و نوازش مي کرد. او خود بي پدر بزرگ شده بود و بچه هاي بي پدر را خوب درک مي کرد .

ارتباط شما بعد از شهادت همسرتان با او چگونه است؟
شهدا رفتند ولي به واقع زنده اند.  من چند خواب را هر که ديده ام  و به آن بسيار معتقدم بيان مي کنم: بعد از شهادت اسماعيل ما خيلي دنبال وصيت نامه او گشتيم، پيدا نکرديم. يک شب خواب ديدم اسماعيل با روي خندان از در وارد شد. به او گفتم : پس وصيت نامه تو کجاست، ما هر چه مي گرديم پيدا نمي کنيم؟ رفت جلوي کتابخانه اش، سالنامه اش را برداشت 3 يا4 ورق آخرش را باز کرد و گفت: من وصيت نامه ندارم، فقط مقداري بدهکاري دارم، که دراين صفحه نوشته ام. از خواب که بيدار شدم، سالنامه را نگاه کردم، درست همان چيزي بود که اودر خواب نشان داده بود. همان شب  سمانه که 2 الي 3 سال بيشتر نداشت، حالش بد شد. او را به بيمارستان برديم، بعد از بازگشت او را خواباندم. خودم کنار او خوابيدم. هنوز خوابم نبرده بود ديدم اسماعيل با لباس سپاه از در وارد شد. ولي تمام بدن من به جز چشمانم از کار افتاده بود و حرکت نداشت. هر چه سعي کردم بلند شوم يا با او حرف بزنم، نتوانستم. پايين رختخواب ما آمد،  نگاهي با نگراني به سمانه و نگاهي به من کرد و برگشت و رفت. در زمان راي گيري من خيلي نگران بودم، شب خواب ديدم اسماعيل به حوزه هاي راي گيري مي رود و دقيق هم آنها را مورد بررسي قرار مي دهد . از خواب که بيدار شدم مطمئن شدم که نتيجه آرا خوب است. او همواره و در همه حال با ما بوده و اين حضور را يا در خواب و يا در بيداري به اثبات رسانده بود. اينها همان هايي هستند که علي (ع) مي فرمايد: پارسايان ، گروهي هستند که در ظاهر اهل دنيا هستند ، پس در دنيا مي باشند، ولي در باطن مانند کسي که هستند که اهل آن نيستد ، چون دل برآن نبستند.
عمل آنها ، در آن چيزي است ، که بعد از مرگ مي بينند و به دفع عذاب، که از آن مي ترسند ، مي شتابند. اگر چه با اهل دنيا همنشينند ، ولي در حقيقت، بدن هايشان بين دنيا و آخرت در گردش است و سرو کارشان با آنهاست. اهل دنيا را مي بينند که به مرگ جسدشان اهميت مي دهند و ايشان ، به مرگ دل هاي زنده خود ، بيشتر اهميت مي دهند. مي بينند مردم دل باقي را رها کردند و بعد فاني را چسبيده اند ، ولي انديشه آنان اين است ، که چاره مرگ دل، چه بوده و چه بايد بکنند و باز مي فرمايد: جهاد دري است از درهاي بهشت ، که خداوند آن را بروي دوستان خاص خود گشوده و لباس تقوي و پرهزگاري است.به راستي که اينان از دوستان خاص خداوند بوده اند.
به اميد آنکه ما نيز رهروان واقعي آنها باشيم و در آخرت از کساني باشيم ، که مورد شفاعت شهدا قرار بگيريم.

وصيتنامه
بسم الله الرحمن الرحيم
اِنَّ الَّذينَ آمَنو وَ عَمِلو الصالِحاتِ يَهديهِم بِا ايمانيهِم مِن تَحتهم الاَنهار و جَنّاتِ النَعيم.
آنانكه ايمان آورده اند و نيكو كار شده اند ، خدا به سبب همان ايمان ، آنها را به راه سعادت و طريق بهشت ، رهبري  می كند تا به نعمتهاي ابدي بهشتي، كه نهرها از زير درختانش جاريست ، متنعم كرده اند.      
( قرآن کریم ).

 سلام و درود بر امام عصر، منجي عالم بشريت فرمانده و پشتيبان رزمندگان اسلام در جبهه هاي حق عليه باطل، و سلام و درود بر رهبر كبير انقلاب اسلامي، امام امّت، خميني عزيز، حامي مستضعفان جهان و صلاله پاك رسول الله و رهرو راستين سرور شهيدان حسين ابن علي (ع). سلام و درود بر تمامي شهداء تاريخ ، بالاخص شهداء انقلاب اسلامي و جنگ تحميلي ايران و سلام بر شما امّت حزب الله و شهيد پرور ايران ، كه چنين فرزنداني را فداي اسلام و قرآن نموده ايد و همچنين بر شما همشهريان عزيز حزب الله شهرستان بهشهر.
همه  مي دانيد 1400 سال پيش ، مردم درذلّت و ذلالت و گمراهي به سر مي بردند. رسول اكرم (ص) از جانب پروردگار مأمور شد ، تا مردم را از ذلالت و گمراهي نجات و راه سعادت را به آنها بياموزد. به مدت 13 سال ، حضرت زحمت و مشقتهاي فراواني را متحمل شد ، تا توانست دين مقدس اسلام را كامل و در جهان صادر نمايد. اما بعد از رسول اكرم (ص) كساني روي كار آمدند ، که دين خداوند را به دو قسمت تقسيم کردند و در اثر همين اختلافات  باعث شد ، معاويه ها و يزيدی ها ، برگرده مسلمانان سوار شوند. اینان، حضرت علي و فرزند رشيد او، امام حسن را شهيد كردند و قصد داشتند نور خدا خاموش كنند. امام حسين (ع) ديد اسلام در خطر است  و در مقابل يزيد قيام كرد و حاضر نشد تن به ذلّت دهد. حاضر شد خود كشته شود  و زن و فرزندانش به اسيري بروند تا دين جدش باقي بماند. حسين با 72 تن از يارانش در مقابل صدها هزار لشگر كفّار جنگيد ، كه در عاشورا همه يارانش شهيد شدند. حسين در ميدان كارزار يكه و تنها فرمود: هل من ناصر ينصرني. آیا كسي هست که حسين را یاری کند؟ ولی كسي جواب او را نداد و ياريش نكرد.
اما من هميشه افسوس مي خوردم، اي كاش آنروز بودم  و ياري مي كردم. الآن مي گويم حسين جان، اگر آنروز نبودم تا تورا ياري كنم ، امروز به نداي فرزند برومندت،  امام امت خميني عزيز لبيك گفته ام . ملت  شهيد پرور ايران بداند، كه ما سربازان امام زمان (عج) ، فقط براي رضا و خشنودي خدا مي جنگيم و تا زنده هستيم در برابر دشمن اسلام ايستاده و لحظه اي از مبارزه با كفر الحاد جهاني نخواهيم نشست و تا حاكميت كامل اسلام و نجات مستضعفان جهان، از چنگال خون آلود مستكبران ، به مبارزه بي امان و پي گير بر عليه آنان ادامه خواهيم و بحول قوه پروردگار و به ياري امام زمان ، كربلا را از چنگال صدام و صداميان در خواهيم آورد، البته تنها كربلا هدف نهایي ما نمي باشد ، بلكه پس از آزادي كربلا ، رو بطرف بيت المقدس ، كه خانه خدا و قبله اول مسلمين جهان مي باشد،  می کنیم و آن را از چنگال صهيونيستهاي غاصب آزاد و پرچم پر افتخار لا اله الااﷲ را در سراسر گيتي به احتزاز در می آوريم، تا زمينه ظهور حضرت مهدی (عج) را كه حكومت جهاني اسلام مي باشد ، آماده نمائيم و تا رسيدن به اين هدف مقدس ، لحظه اي درنگ موجب خشم و غضب خداوند خواهد بود. و اميدوارم كه خداوند ما را تا رسيدن به اين هدف ياوری و پشتيبانی کند. در ضمن ، اگر به فيض شهادت نائل آمدم ، به فرزندانم سفارش مي كنم  که ادامه دهنده راهم باشند و سلاح از كف افتاده مرا بردارند  و براي پيروزي اسلام و قرآن و نبرد با دشمنان اسلام برخيزند، تا خون خود را براي باور نمودن درخت اسلام نثار كنند. فرزندان عزيزم ، خودتان بهتر مي دانيد كه با ريختن خون حسين ها، ابوالفضل ها ، اكبر و اصغر و قاسمها و حنظله ها بود كه درخت اسلام به ثمر رسيد است.
اگر كشته شدم ، راهي بود كه خودم انتخاب كردم، راه خدا و راه حسين است. براي من گريه نكنيد ، زيرا منافقين كوردل و از خدا بي خبر از گريه شما خوشحال مي گردند.
از برادران و خواهران بهشهر ، مي خواهم پشتيبان انقلاب باشند و امام را تنها نگذارند و به نداي او لبيك گويند ، تا سايه رحمت خداوندي او ، از سر ما كم نشود. اختلافات شخصي خود را كنار بگذاريد، زيرا اسلام در خطر است. برادران عزيز نگذاريد خون شهداء ما پايمال گردد. به خدا قسم همه شما مديون خون شهداء هستيد. مبادا خداي نكرده از رفتن به جبهه ها خودداري كنيد . همچنان از خواهران حزب الله مي خواهم صبور باشند و استقامت را، از سرور بانوان جهان زينب كبري (ع) بياموزند و كمك هاي خود را تا نابودي كفر و الحاد جهاني ادامه دهند.
خدايا از تو مي خواهم كه مرگ مرا، شهادت در راه خودت قرار دهي و تحت رايت و        توجهات رسولت و با اوليايت قرار ده و از تو مي خواهم ، كه دشمنانت و دشمنان رسولت را بوسيله من نابود گردان.
                                                            
كي رفته اي زدل كه تمنا كنم تو را                     كي بوده اي نهفته كه پيدا كنم تو را
غائب نبوده اي كه شوم طالب حضور                 پنهان نبوده اي كه هويدا كنم تو را
در خاتمه، نماز و سخنراني مرا حجت السلام سيد صابر جباري امام جمعه محترم شهرستان بهشهر بخواند. اگر تشريف ندارند، حجت السلام سيد جعفر حسيني بخواند و مرا با لباس سپاه در بهشت فاطمه، در كنار شهيدان راه حق و فضيلت دفن كنند.
از شش دانگ خانه، 3 دانگ آن مال همسرم ، اقدس طوطبي مي باشد. سه دانگ ديگر آن  , بعد از درگذشت من بین فرزندانم بطور مساوي تقسيم گردد. مي توانند نماز و روزه آنرا بدهند، آنهم بطور مساوي تقسيم نمايند و اثاثيه منزل بين خودشان تقسيم كنند.

به اميد پيروزي نهایي در جهان انشاالله
خدايا خدايا تا انقلاب مهدي حتي كنار مهدي خميني را نگهدار.
آنكس که تورا شناخت جان را چه كند             فرزند و عيال و خانمان را چه كند
ديوانه كي هرد و جهانش بخشي                  ديوانه تو هر دو جهان را چه كند
مورخه 64/12/11                                         اسماعيل غلامي شهري

آثار باقی مانده از شهید
اينجانب، اسماعيل غلامي شهري شماره شناسنامه ،1637 تاريخ تولد 1307 صادره از بهشهر، كارگر كارخانه چيت سازي ، مدت خدمت، سي و نه سال تمام. مورخه 59/12/1 بازنشست شده ام.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي در بهشهر كميته اي تشكيل شده بود، مسئول آن از رئيس كارخانه خواسته كه من در كميته انجام وظيفه نمايم، اتفاقاً موافقت كردند كه كارم را در كميته انجام دهم و حقوق خود را از كارخانه دريافت دارم. در مورخه 57/11/25 مشغول شدم، بعد از 7 ماه سپاه تشكيل شد . من هم همكاري خود را ادامه دادم. در مورخه 59/5/25 در كردستان درگيري دمكراتها و كومله ها با ارتش و سپاه بوجود آمد. من باتفاق عده اي از برادران سپاه پاسداران انقلاب اسلامي، به كردستان، شهر بيجار ديوان دره و از آنجا به تكاب و از تكاب به نصرت آباد رفتیم و در آنجا  مستقر شديم.
فرمانده سپاه نصرت آباد، به فرمانده ما گفتند كه، در اين نزديكي دهي است بنام احمد آباد سفلي و احمد اولياء. دو روز پيش درگيري شده بود، چند تن از برادران شهيد و مجروح شدند و 3 تن ديگر اسير شدند و يك استوار ژاندارمري ، که روي كاليبر پنجاه كار مي كرد فرار نموده و كاليبر پنجاه را دمكراتها به غنيمت گرفتند و مردم از آن ده بيرون رفتند. اكنون دمكراتها هستند. فرمانده بلافاصله آماده باش دادند. 3 بعدازظهر بطرف آن ده رفتيم و با آنها درگير شديم . اين درگيري به مدت 2 ساعت ادامه داشت. از طرف فرمانده دستور عقب نشيني آمد، من به فرمانده گفتم: چرا عقب نشيني كنيم؟ گفت: چون ما به اين منطقه آشنايي نداريم و ممكن است هوا تاريك شود  و ما را  به محاصره خود در آورند ،از اين لحاظ به مقر سپاه مي رويم ، انشاء الله فرداي صبح ساعت 8 وارد عمل مي شويم. بالاخره شب را خوابيده و درساعت 8 صبح بطرف آن ده حركت کردیم تا ساعت 3/5 بعدازظهر، هردو ده از لوث وجود ضد انقلاب پاك سازي شد. در 200 متري ده دوم، قله اي  بسيار بزرگ بود، فرمانده دستور داد ، كسي حق ندارد از اين قله جلوتر رود. امشب روي اين قله مستقر مي شويم و فرداي صبح به  دهي كه در 300 كيلومتري هست ،( بنام حسن آباد كه اكثراً دمكرات و كومله مي باشند) مي رويم. انشاءالله بحول و قوه خدا و بياري امام زمان (عج) آنجا را پاك سازي خواهيم كرد. بلافاصله چند تن از برادران را به مقر سپاه فرستاد، كه مقداري تداركات و پتو و كيسه خواب بياورند. آوردند و بالاي قله رفتیم . يك ساعت از اين مقدمه گذشت، ناگهان صداي شليك تيراندازي از دو طرف بلند شد. يكي فرياد زد بيایيد مجروح را به بيمارستان ببريد. بلافاصله چند تن از برادران رفتند و مجروح را از روي قله به پایين آوردند و به بيمارستان فرستادند. اما 7 نفر ديگر ناپديد شدند. از اين واقعه بسيار ناراحت شد و گفت: من گفتم كسي از اين قله جلوتر نروند، چرا رفتند؟
با عصبانيت تمام گفت: كليه وسايل تداركاتي را از قله به پایين بياوريد. ديگر ماندن مادر اينجا بي فايده است، هرچه زودتر به مقر سپاه رفته و شب را خوابيديم. صبح بطرف آن ده رفتيم ، ولي اثري از آنها نبود. دوباره روي آن قله رفته و با دوربين اطراف آنرا نگاه كرديم و در يك كيلومتري روي قله ، 3 نفر ديده شدند . بطرف آنها رفتند ، 2 نفر را دستگير کردند و يك نفر ديگر فرار كرد. فرمانده ما يكي از آنها بازجویي كرد، جوابي نشنيد. دستور اعدام آنرا دادند و درهمان جا تير اندازي شد. دومي گفت: اين مرد پسر دارد، همه مسلح و در ميان دمكراتها هستند. من يك پسر دارم ، ازدواج كرده و از من جدا شده  و چيزي از او ندارم. بعد گفت: دموكراتها سه نفر را فرستادند  تا به شما ها اطلاع دهيم ، كه هفت نفر از شما ها را كشتند و در باغ انگور گذاشتند ، جنازه آنها را بگيريد. آنها هم بالاي قله آن باغ سنگر دارند، اگر برويد با رگبار مسلسل شما را مي زنند. فرمانده گفت: بايد برويم تا ببينيم كجا است؟ او را جلو انداختند و پش سر او حركت كرديم. همين كه به جنازه نزديك شديم، صداي رگبا ر مسلسل آنها  از چپ و راست ما، مانند زنبور عسل مي گذشت. درهمين حال، يك جنازه را توانستيم بگيريم. بقيه آن درباغ انگور ماند. سه روز پي در پي رفتيم، ولی نتوانستيم جسد ها را بگيريم، چون آنها روي قله بودند  و ما توي دشت بوديم و ما را با سلاح سبك و سنگين شان مي زدند. دومي را هم       درهمان جا تيرباران كردند، ولي من اعتراض كردم و گفتم: اين مرد حقيقت را گفت، چرا اعدام كرديد؟ گفت: مگر نديدي 7 تن از برادران ما را شهيد كردند و سر و صورتهاي آنها را سوزاندند، هر قدر آنها را بكشيم باز جبران خون شهيدان مان را نكرده ايم. بالاخره به مقر سپاه آمديم ، نيروها همه اعتراض كردند و گفتند: تا هلي كوپتر نياید و آنها را سركوب نكند  ، ما هرگز براي جنازه نخواهيم آمد.
اين خبر به نماينده امام كه در آنجا بود رسيد . بلافاصله به تبريز رفته، سه عدد هلي كوپتر آوردند، چند عدد راكت به آن دهي كه پاك سازي شده بود زدندد. دمكراتها از روي قله فرار كردند و جسد آنها را جمع آوري و بوسيله آمبولانس به زادگاهشان فرستاده شدند.

در مورخه 59/9/25، باتفاق برادران سپاه به سرپل ذهاب رفته بودم و اين مأموريت هم يك ماهه بود . وقايعي كه در اين مدت پيش آمد، به خاطراتم اضافه مي شود. باطلاع شما خواننده عزيز مي رسانم، در مورخه فوق به سرپل ذهاب ، پادگان ابوذر رفته  و بعد از چند روز به خط مقدم جبهه آمده و به حالت پدافندي مستقر شديم، اما مزدوران بعثي شب و روز به طرف ما با توپ و خمپاره تیراندازی مي کردند. ولي بحول و قوه پروردگار عالم ، كوچكترين آسيبي به ما نمي رسيد . خوشبختانه خمپاره اندازهاي ما        هر وقت بطرف آنها آتش مي كردند ، به چادرهاي تجمعي و يا انبار مهمات آنها اصابت می کرد و آنها  به آتش  کشیده مي شدند. يك روز من و يكي از برادارن براي آب به سرچشمه اي  رفته و ظرف آب را پر كرده ، در حين آمدن به سنگرهاي خود بوديم ، ديدبان عراقی ما را ديده و چند خمپاره از روي سر ما رد شد و در  فاصله50 متري ما افتاد و منفجر شد. بلافاصله آن منطقه را ترك و به سنگر هاي خود رفته و مشغول نهار خوردن بوديم، ناگهان از ساعت 12 تا ساعت چهار بعدازظهر، با توپ و خمپاره آن منطقه را زير آتش خود داشتند. بحمدالله كوچكترين آسيبي به ما نرسيده است، در ضمن يكي از خمپاره هاي يكصد و بيست در 25 متر جلوي سنگر ما افتاده ولی منفجر نشده است. يكي از برادران سپاه كه خود را چريك معرفي كرده بود، گفت: من اين خمپاره را خنثي مي كنم ، خمپاره را گرفت و درحدود پنجاه متر از تانك فاصله گرفته بودند که راننده تانك هم همراه او مي رود. در حين خنثي كردن آن، ناگهان منفجر شده  و هر دو شهيد و بدن آنها پاره پاره شده. آنها را در يك كيسه گوني ريختند و به خاك سپردند.
وقايع ديگري پيش آمده چنين است. شبي به اطلاع فرمانده آن منطقه رساندند، كه نيروي متجاوز عراق قصد دارند به اين منطقه حمله كنند و به محض شنيدن اين خبر، چند تن از نيروها را به يك كيلومتري آنان فرستاد و دركمين نشسته اند. از آن طرف نيروهاي بعثي آمدند. برادران ما به طرف آنان آتش گشودند. مزدوران عراق با بجا گذاشتن خودرو پا به فرار نهادند. برادران ما مجدداً به چادرهاي خود برگشته و قرار بود فرداي صبح همه خودروها را به غنيمت گرفته و بياورند ، اما نيروهاي متجاوز عراق مجدداً برمي گردند و كسي را نمي يابند ، بدون اينكه به خودرو هايشان دست بزنند، در اطراف خودروها مين گذاري کردند و بازگشتند، حتي آن خودروها را به عين مشاهده نمودم. صبح فردا برادارن حركت كردند  و نزديك به خودروها شدند، ناگهان يكي از آنها روي مين رفته جابجا شهيد شد. جسد آنرا گرفتند و بازگشتند. چند روز از اين مقدمه گذشت. از لطف و عنايت پروردگار هوا باراني شد و از شدت آن ، سيل جاري شد. پس از آن آفتابي شد و زمين ها كاملاًخشك شد. روزي فرمانده ما به اتفاق يكي از برادران جهت شناسايي به منطقه مي روند و در اطراف خودروها ، مين هاي بسياري را مي بينند ، با اينكه خود چريك ماهري بود، دست به مين ها نمي زند و از كنار آن عبور كرده و به داخل آن ماشينها رفته و پنج دستگاه بيسيم و چند قبضه سلاح سنگين و سبك و دو عدد موشك ضد هوايي، چند دست لباس و چند جفت پوتين به غنيمت گرفته و بازگشتند. من به فرمانده خود گفتم: شما كه درچريكي مهارت داشتيد، چرا مين ها را خنثي نكرديد، لااقل خودروها را هم به غنيمت مي گرفتيد؟ گفتند: خنثي كردن اين مين ها كار مشكلي است، بايد متخصص با تجربه بيايد و آنرا بررسي كند، اگر قابل خنثي است، خنثي كند، اگر نيست بايد هليكوپتر آنها را منفجر كنند، چون مين ها همه با هم متصل است، اگر يكي از آنها منفجر شود كليه آنها منفجر مي شود.

دوره سوم، اعزام به جبهه شدم.
در تاریخ 59/12/1 با برادران بسيجي به چالوس رفته، مدت يك ماه آموزش نظامي ديدم و با سلاح سبك و سنگين آشنا شدم. بعد از چهار روز مرخصي،  درمورخه 60/1/5 به غرب كشور اعزام گرديدم.
در مورخه 60/1/7 وارد مريوان شديم. بعد از پنج روز توقف ، در دركي مستقر شديم.  در مورخه 60/1/14 براي حفاظت آن منطقه روي قله بسيار بزرگي مستقر شده ايم، كه در زير آن ، باغ بزرگي بنام شيخ عثمان رهبر، بزرگ منطقه كردستان بود، که از ايران فرار كرده بود و به عراق پناهنده شد. بعد از ده روز نيروي تعويضي آمدند و ما را به قله پير رستم انتقال دادند. اين قله  از ارتفاعات بسيار بلندي برخوردار بود، كه روي آن 2/5 الي 3 متر برف پوشانده و رفت و آمد بسيار دشوار و ناگوار بود. هر وقتي كه هوا طوفاني مي شد و رعد و برق مي زد، اگر تفنگي در دست داشتيم ،توليد برق مي گرديد و موقع نگهباني تفنگ را بزمين مي گذاشتيم، چون قبل از ما دو نفر درحين انجام وظيفه در اثر رعد و برق يكي شهيد و ديگري فلج شده بود. شبي را بخاطر دارم ، يكي از برادارن ما در حين رفتن و تعويض نمودن نگهباني خود، ناگهان رعد و برق زد. شانسي كه آورد بند قنداق در دستش بود، بدنه تفنگ توليد برق کرد، بلافاصله  تفنگ را بر زمين انداخت و دوباره به راه خود ادامه داد و مجدداً رعد و برق زد. از لوله تفنگ ، مانند سيم جوشكاري جرقه مي ریخت. آن شب به خير گذشت. روي اين قله ما دسترسي به آب نداشتيم، همه روزه برفها را با بيل بداخل پيت هاي بنزيني مي ريختيم و روي چراغ ولور مي گذاشتيم ، برفها آب مي شدند و از آن استفاده مي كرده ايم. بعد از ده روز تعويض شده  و به مقر سپاه آمده و استراحت مي كرديم. هنوز دو روز نگذشته بود، که از قله پير رستم و اودلان بيسيم زدند ، كه عده اي از دمكراتها و كومله به ما حمله كردند و احتياج به نيروي كمكي داريم . بلافاصله نيروها را به دو دسته تقسيم كردند، يك دسته بطرف پير رستم و دسته ديگر به قله اودلان حركت كرده. اين درگيري به مدت يك ساعت ادامه داشت. خوشبختانه آسيبي به ما نرسيد، ولي از آنها چند تن كشته و مجروح شدند و پا به فرار نهادند . پس از آن به جايگاه خود بازگشتيم.
يك روز از اين مقدمه گذشت، ما را به قله اودلان فرستادند، اين قله هم ارتفاعات زيادي داشت و تمام آنرا 2 متر برف پوشانده بود. از لحاظ آب هم، از برف استفاده مي كرديم. شبي طوفاني شده بود ، تگرگ هاي نقلي بجاي باران مي آمد. بعد از نيم ساعت، برف سختي آمد از داخل چادر نتوانستيم بيرون بياييم .آن شب نگهباني را در داخل چادر مي داديم و هر نيم ساعت ، يكبار بدور چادر گشت مي زديم. طوري بود موقع برگشتن جاي پاي خود را گم مي كرديم. بالاخره به مدت 11 روز اين ناگواريها را گذرانديم و پس از آن نيروهاي تعويضي آمدند  و به مقر سپاه جهت استراحت بازگشتيم. در مورخه 60/2/16 نيروهاي جديدي از سپاه گرفته تا ارتش و بسيج به مقر ما آمدند و قصد پاك سازي آرامانات را داشتند. فرمانده براي توجيه آنها سخنراني ايراد كرد. بدين قرار بود كه باید امشب درساعت 8 وارد عمل مي شدیم. برادران سپاه و بسيج شروع به پاك سازي و برادران ارتشي پشت سر آنها مهمات بردند ، چون در آن زمان سپاه مهمات نداشت  و از ارتش مي گرفتند و در زمان رئيس جمهوري بني صدر معدوم، كه او خود طرف دار آمريكا جهانخوار بود ، چندان اهميّتی به جنگ نمي داد و ارتش را از سپاه جدا كرده بود . در ساعت معين عمليات شروع مي شود. 30 - 20 نفر پيش مي روند، مهماتشان تمام    می شود. ارتش هم مهمات نفرستادند و آنها به عقب برگشتند . درحين عقب نشيني ، كمين خوردند  و12 شهيد و چند تن مجروح  و 3 تن اسير شدند، كه آنها را به عراق تحويل دادند. يكي از آن برادراني كه از ناحيه پا مجروح شده بود ، بطوريكه خود در بيمارستان تعريف مي كرد: آن شب وقتي مجروح شدم، از بالاي قله به ته دره افتادم، خود را در  گوشه اي پنهان نمودم ، كسي خبري از من نداشتند. آن شب را گذراندم تا صبح شد. از شدت درد نتوانستم خود را از آن مهلكه نجات دهم. در حوالی غروب ، بيهوش شدم. وقتي كه بهوش آمدم ، ديدم روباهي پاي مرا گرفته و از ته دره به بالا مي آورد. يك وقت متوجه شدم مرا نزديك پاسگاه شهداء، بالاي سر آرامانات گذاشته اند و از نظر من پنهان شدند . من هم از شدت درد مي ناليدم، ناگهان نگهبان متوجّه من شد و چند تن از برادران را فرستاد و مرا به بيمارستان بردند. بحمدالله اكنون حالم بهتر شده است.
چند روز از اين حادثه گذشت. دمكراتها شبيه خون زدند، از قله اردلان بالا و به 50 متري سنگر ما آمده اند.
صبح مزدوران بعثي، از آن قله را پاتك زدند. بعد از دو ساعت دمكراتها حمله كردند. درگيري سختي پيش آمد. بلافاصله با مقر فرماندهي تماس گرفته و گفتیم: هر چه سريعتر با توپخانه ارتش تماس بگيرند تا آتش كنند و نيروي تازه نفس بفرستيد.  چرا که نزديك است قله از دست ما گرفته شود. ايشان تماس گرفتند. توپخانه ارتش روي آن قله آتش گشودند و از طرف ديگر نيروهاي تازه نفس رسيدند، آنها پا به فرار نهادند. اين درگيري به مدت دو ساعت ادامه داشت و ما 2 شهيد و 3 مجروح دادیم.
مأموريت ما، از تاريخ 60/1/14 الي 60/3/18 در دركي به پايان رسيد و ما را به نوار مرزي ايران و عراق  آوردند و بين تنه و دكل پلي ،كه بطول 15 متر و عمق آن يك متر بود، كه از روي قله برف ، و آب از زير آن جاري مي شد ،مستقر كردند. با همكاري برادران ، شبانه از كنار پل، جوي آب كنديم. آبهایي كه از زير آن رد مي شد، به پشت انتقال داده و زير پل، پلاستيك پهن كرديم و استراحت نموديم. روزها زير پل ، شبها جاده ها را نگهباني مي داده ايم، تا اينكه مزدوران عراق و يا ضد انقلاب ها روي جاده مين گذاري كردند. بنابراين پنج شبانه روز با مشكلات فراواني روبرو بوديم، حتي نماز را نشسته مي خوانديم. بعد از پنج روز درخواست چادر نموديم، كه براي ما فرستادند. آن را روي قله نصب كرديم . از اين به بعد مشغول كندن سنگر شديم . بعد از 3 روز مزدوران بعثي ما را با آتش خمپاره هاي خود ، هدف قرار دادند . يكي از برادران ما، از ناحيه پا مجروح شده بود، او را به سنگر كمك پزشك بردند. مشغول پانسمان پاي او بود، ناگهان يكي از خمپاره ها داخل سنگر افتاد ، 4 نفر جادرجا شهيد و يك تن مجروح شده كه او را بلافاصله به بيمارستان مريوان فرستاديم . در مورخه 60/4/6 نيروي جديد جهت مستقر شدن در قله هاي ديگر ، كه درمقابل ما قرار داشته آورده بودند. همينكه 100 متر از جلوي ما گذشتند ، ناگهان بطرف آنها آتش گشودند. خوشبختانه در نزديكي آنها پلي قرار داشت،  همگي خود را زير پل پنهان كردند. پس از خاموش شدن آتش، آنها از زير پل بيرون آمدند و راه خود را ادامه داده و به آن قله رسيدند. در حين رفتن روي قله آنها را ديدند و مجدداً با توپ و خمپاره آنها را هدف گرفتند ، به هر وضعي كه بود خود را به بالاي قله رساندند و مستقر شدند . صبح ساعت 8 دو نفر به چادر ما آمدند و گفتند: دو تن از برادران شهيد و روي قله افتاده اند، بايد آنها را پایين آورد. بلافاصله من با چند تن از برادران رفتيم تا آنها را از قله پایين آوریم و بوسيله آمبولانس به زادگاهشان فرستادند.  در مورخه  60/4/8  ،  آن  به قله پاتك زدند ، تا ساعت 6 صبح  پاتک ادامه داشت. پس از آن، 20 تن از تكاوران مزدور عراقي روي قله آمدند، تا به 25 متري سنگر آنها رسيدند و رزمندگان عزيز ما، آنها را به رگبار مسلسل بستند. مانند گنجشك از روي قله به زمين ريختند  و بقيه آنها پا به فرار گذاشتند. مقداری سلاح سبك و سنگين به غنيمت گرفتند و به چادر ما آوردند.
 در مورخه 60/4/14  ، مزدوران بعثي عراق موضع ما را به آتش خمپاره هاي خود گرفتند. در نتيجه يكي شهيد و ديگري مجروح شده، بلافاصله به بيمارستان فرستاديم. بعد از چند روز بهبودي يافته و مجدداً بازگشت. شهيد را هم به زادگاه خود فرستادند.
در مورخه 60/4/18 ، مزدوران بعثي حمله مجدد به قله اي كه برادران ما 20 تن از تكاوران آنها را به هلاكت رساندند ، حمله كردند. بلافاصله فرمانده ما با 3 توپخانه تماس گرفت و بطرف آنها آتش گشودند. 45 نفر از آنها را كشته و زخمي كردند و بقيه پا به فرار نهادند.
در مورخه 60/4/23 نيروي تعويض آمدند و ما را به مريوان فرستادند. مسئول گروهان به من مأموريت داده به نيروهایي كه روي قله ها مستقر هستند سركشي كنم. قله ها به نامهاي مختلف  مشهور مي باشد، که به اين شرح هستند: 1- گيلن 2- دره تفي 3- سردوش 4- دوليه. در مورخه 60/4/24 يكي از جاسوسان مزدور عراق ، در مريوان دستگير و به پاسداران سپاه انقلاب اسلامي مريوان تحويل دادند. فرمانده سپاه منطقه كردستان ، بنام احمد توسليان از او بازجویي به عمل آورده  و يك انبار مهمات كه در قوچ سلطان بود كشف كردند . همان شب چند تن از برادران را با خود برده بصورت چريكي، با كوچكترين درگيري توانستند بدون تلفات قوچ سلطان را آزاد و كليه مهمات را شبانه، بوسيله چند كاميون به مقر سپاه آوردند. بعد از دو روز، آنها را بصورت نمايشگاه، بيرون سپاه گذاشتند. مردم شهر از ساعت 7 صبح الي 7 غروب، از آنها ديدن مي كردند. مهماتي كه به غنيمت گرفته بود، به اين شرح مي باشد:
1- تير بارگرينوف         7 قبضه
2- فشنگ كلاش         28000 عدد
3- كيف تنظيم كاليبر پنجاه     0ا عدد كامل
4- اسلحه آرپي جی        6 قبضه
5- كاليبر پنجاه با پايه قبضه     2 عدد
6- بيسيم دوسي        13 عدد
7- فشنگ تيربار كلاش     10000 عدد
8- نوار تيربار گرنيف         17 جعبه
9- لوله يدكي گرنيف        6 عدد
10- مين ضد نفر         5000 عدد
11- مهمات خمپاره 82           76 عدد
12- لوله يدكي كاليبر پنجاه                  6 عدد
13- مهمات خمپاره 120 ميليمتري     800 عدد
14- خشاب قناسه         20 عدد
15- تفنگ قناسه         4 قبضه
16- آرپي كه تيري         3 عدد
17- دوشكاه                   2 عدد
18- خشاب كلاش         375 عدد
19- موشك انداز ضد هوایي     1 عدد
20- خمپاره 60        15 قبضه
21- خمپاره 82        6 قبضه
22- تفنگ كلاش         75 قبضه
23- پدافند هوایي         2 قبضه
24- زاويه خمپاره انداز     13 عدد

شعري از كردستان
زكردستان خبر آرم بهاره                       زمين از خون پاسدار لاله زاره
بهر جا مي روي از كوه و از دشت             بسيجي اندران سنگر بيداره
هزاران حيف كه پاسداران چندند             وليكن دشمنان بيش از شماره
 بنقطه اش ببين خون بسيج                       كه از خونش بيابان لاله زاره
به هر جا مي روي كوه و بيابان             كلي از بطن خون سر در مياره
بچشم خود بديدم مين شهيدان             بسي بي دست و سر كردم نظاره
چه كوه بود از جوانان بي سر و دست         بحدي بود كه تعداد بيشماره
زبيرحمي دشمن دان همين بس            زآهن هر دوچشمان درمياره
ببيني گر تو چشمان شهيدان                       شهيد كربلا يادت مياره
بدان دشمن ترسو و نادان                      تصرف كردن ايران  محاله
 
 دوره چهارم به جبهه اعزام شدم.
مورخه 60/12/10 ، من باتفاق چند تن از برادران سپاه و بسيج به رامسر، جهت گرفتن كارت جنگي رفتیم، که 2 روز به طول انجاميد.
مورخه 60/12/12 ساعت 8 بامداد حركت كرده  و د رساعت 3/30 دقيقه نيمه شب ، وارد اسلام آباد شديم.
مورخه 60/12/14 از اسلام آباد به باختران رفته و شب را در آنجا مانديم . ساعت 9 بامداد مورخه 60/12/15 به سنندج رفتيم . پس از دو روز توقف، مورخه 60/12/17 از سنندج حركت كرده و به مريوان آمديم و به مقر سپاه پاسداران انقلاب اسلامي مريوان رفته ، بعد از 24 ساعت به دليلی ، از آنجا  رفته و در (تته براه خون) مستقر شديم. تمام شهرهاي آنها را تحت نظر داريم . وقتي كه شب ها ، چراغهاي آن شهر روشن مي شد، منظره زيبایي را مشاهده مي كرديم. مورخه 60/12/29  ساعت 8 شب، اخبار از راديو شنيديم، كه برادران ما در عمليات فتح المبين پيروزيهاي فراواني بدست آوردند. از شوق و ذوق تكبير الله اكبر، خميني رهبر، الموت صدام، الموت صدام گفتيم. ناگهان چند عدد  خمپاره بطرف ما شليك كردند، بحمدالله كوچكترين آسيبي به ما نرسيد.
عيد نوروز باستاني سال 1361 را روي قله ها گذرانديم. مورخه 61/1/6 خمپاره انداز ما بطرف آنها آتش گشودند. در نتيجه ، چادرتجمعي و يك انبارمهمات آنها را به آتش كشيدند، كه ساعتها دود آن به هوا پراكنده بود.  در مورخه 61/1/13 من و يكي ديگر از برادران سپاه، به جهت كار ضروري از راه خون تا پاستگاه دركي ، به مدت 6 ساعت تمام روي برفها پياده را ه آمديم. پس از خواندن نماز و خوردن نهار، با ماشين به مريوان رفته  و بعد از 24 ساعت مجدداً با ماشين تا پاسگاه شهداء آمده و از آنجا تا راه خون رفتیم.
 در مورخه 61/1/17، قرار بود نيروي تعويضي براي ما بفرستند. اتفاقاً همان روز مزدوران عراق با خمپاره هاي خود بروي ما آتش گشودند. سه، چهار تن از برادران ما مجروح شدند و با كمك برادران ، مجروحين را بوسيله برانكارد از روي قله هاي پر برف و يخ به كنار جاده آورده و از آنجا بوسيله آمبولانس به بيمارستان مريوان فرستاده شده اند. نيروي تعويضي ساعت 10 شب آمدند، مجدداً به مريوان بازگشتيم. مورخه 61/1/18 نيروهاي ما را به سرو آباد فرستادند. مورخه 61/1/20 از سروآباد به بريده و از آنجا به چشمه در انتقال دادند. بعد از يك هفته، مورخه 61/1/27 آماده باش دادند و گفتند: امشب عملياتي در پيش داديم ، كليه برادران آماده شدند و آنها را به 3 گروه تقسيم كردند. ساعت 12 شب ، هر گروهي  از يك قسمت از قله ها حركت کرد. اتفاقاً آن شب، شب تولد حضرت فاطمه زهرا عليه السلام بود و با رمز يا زهرا عمليات شروع شد. تا ساعت 9 بامداد، چندين ده را از لوث وجود ضد انقلاب پاك سازي كرده و د رمسجد يكي از ده ها، بنام پايگلان مستقر شديم. دو روز از مقدمه گذشت. يك شب ساعت 11  ، يكي از آر پي جي زن های معروف كومله،  با 3 گلوله آرپي جي كه قصد كوبيدن مسجد را داشت اسير شد و او را به مسجد آوردند و با او گفتگویي انجام گرفت. سؤال اول اين بود، گفتم: شما مگر مسلمان نيستيد؟ گفت: چرا من مسلمانم. گفتم: پس چرا با ما مي جنگيد؟ هدف شما چيست؟ گفت: ما  از كردها دولت خودمختاري خواستيم ، به ما ندادند. گفتم: فرضاً دولت به شما خودمختاري دهد، از لحاظ تداركاتي چه داريد؟ گفت: هيچ چيز نداريم و بايد دولت به ما كمك كند. گفتم: اگر مي خواهيد دولت به شما كمك كند، پس اين چه خود مختاري است كه شما مي خواهيد؟ ‌سكوت كرد و چيزي نگفت. مجدداً سؤال كردم و گفتم: ماهي چقدر حقوق مي گرفتيد؟ گفت: ماهي 800 ريال برابر 80 تومان. گفتم: چند سال آرپي جي زن هستيد؟ گفت: 3 سال. گفتم: اين مدت چند تا از برادران ما را كشتيد؟ گفت: كسي را نكشته ام . گفتم: اين 3 سال درهمين جا بودي؟ گفت: من درپاوه بودم و مدت 3 روز است  که مرا از پاوه به اينجا آوردند. فرمانده دستور داد او را به زندان بردند و  صبح ساعت 9  او را به (چشمه در دهي) ، كه ما در آن مستقر شده بوديم بردند. مردم آن ده زياد از دست اين وطن فروشان آسيب ديده بودند. او را درمقابل مردم آن ده تير باران كردند و به درك فرستادند . دراين عمليات ما هم 3 اسير ، دو نفر پيش مرگ كرد و يك نفر از برادران بهشهر بنام اسدالهي از بسيج بهشهر بود را،  از دست دادیم. آن دو نفر را سربريدند و دركنار جاده گذاشتند و آن بسیجی را با خود بردند، بعد از يك سال جسد او را پيدا و به بهشهر آوردند.  در مورخه 61/2/2 ما كه در روي قله مستقر بوديم، ساعت 11 شب بين ما وكومله ها درگيري پيش آمد و اين درگيري به مدت پانزده دقيقه طول كشيد.آنها پا به فرار نهادند و از آن منطقه دور شدند. مورخه 61/2/18 نيروهاي تعويضي آمدند و ما را به سرپل ذهاب انتقال دادند. جهاد سازندگي درآنجا مشغول ساختن پلي بودند، كه بطول 60 متر و عرض آن 4 متر مي باشد.ما از آن پل محافظت كرده تا ضد انقلابيان نتوانند آن پل را منفجر كنند، چون قبلاً يك پل قديمي را منفجر كرده بودند. در مورخه 61/3/10 ، مأموريت 3 ماهه ما به پايان رسيد و به بهشهر بازگشتيم.
 
دوره پنجم به جبهه اعزام شدم.
 در مورخه 61/8/23 با چند تن از برادران سپاه به رامسر جهت گرفتن كارت جنگي رفته بوديم. پس از گرفتن كارت  در مورخه 61/8/24 به جنوب كشور اعزام شدم. كليه نيروها به موسيان و از آنجا به خط مقدم جبهه زبيداد بردند. نظر به اينكه،  فاصله ما با دشمن 3 الي 4 كيلومتر بود، براي نزديك شدن به مزدوران بعثي، 3 كانال به مسافت 850 الي 900 متر كنديم. شبها در انتهاي كانال كمين مي نشستند تا دشمن نتواند نفوذ كند. يك ماه در خط بوديم، دراين مدت دو بار تك زديم، وحشتي در دل دشمن انداختيم . از پشت خاك ريزها فرار كردند و نيروهاي ما صحيح و سالم بازگشتند. پس از يك ماه ، تيپ امام سجاد آمدند و ما خط را تحويل داده و به اهواز ، پايگاه شهيد بهشتي آمديم. در مورخه 61/10/18 از اهواز به دقابيه تپه ميتشاق آمدیم و در آنجا مستقر شديم. در مورخه 61/11/10، يكي از برادران تخريب براي خنثي كردن  مين ها رفته بود تا چند تا از مين ها را خنثي كرد، ناگهان يكي از مين ها منفجر شد وایشان به شهادت رسید. در مورخه 61/11/12، يكي از گردان نيرو، جهت آموزش به تپه ميشتاق رفته بودند، ناگهان مين منفجر شده 2 تن شهيد و چند تن مجروح شدند. که اين منطقه  در دست مزدوران عراق بود و كاملاً پاك سازي نشده بود. مورخه 61/11/،13 هواپيماي مزدوران بعثي، به مقر فرماندهي لشكر ما بمب هاي خوشه اي انداختند ، در نتيجه 6 تن از فرماندهان برجسته شهيد و چند تن مجروح شدند. در مورخه 61/12/15 ، هواپيماي عراق به منطقه ما آمدند. با هوشياري برادران پدافند ، سرنگون شدند. مورخه 61/11/17 ، عمليات مقدماتي والفجر 1 ، ساعت 9 شب با رمز يا الله يا الله آغاز شد.در شب اول ، پيروزي هاي فراواني بدست آوردند، ولي شب دوم، يك دانشجو مسئول بيسيم بود، که از منافقان و ضد انقلاب بود و كسي اطلاعي نداشتند و عمليات را لو داد و خود پناهنده  به عراق شد و نيروهاي ما ضربه اي سخت خوردند و عقب نشيني نمودند. مورخه 61/11/19 من باتفاق چند تن از برادران، براي شناسایي به آن منطقه رفته بوديم. مزدوران بعثي ، پي در پي توپ و خمپاره بطرف ما شليك مي كردند. بحول و قوه خدا كوچكترين آسيبي به ما نرسيده است.  يكي از خمپاره هاي 60 از روي سر ما رد شده و به پنج متري ما افتاد. خوشبختانه منفجر نشده است.
 درمورخه 61/12/3 ، طبق دستور فرمانده لشكر، كليه نيروها را، از دقابيه به اهواز انتقال دادند، پس از آن به كليه نيروها ، يك هفته مرخصي داده شد. مورخه 61/12/10 كليه نيروها از مرخصي آمدند، بعد از دو روز از طرف فرمانده لشكر اطلاعيه صادر شد كه عمليات ما به تأخير افتاده و به كليه نيروهایي كه، مدت مأموريت 3 ماه آنها به پايان رسيده تسويه حسابی داده شود ، ولي به من تسويه حساب نداده اند. مدتي در پايگاه ماندم تا اينكه نيروي جديد آمدند. فرمانده لشكر مرا مسئول گردان ثارالله معرفي نمود. مورخه 62/2/5 نيرو را تحويل گرفتم. مورخه 62/2/7 نيروها را براي پدافندي به خط مقدم، بنام جوفر برده و مستقر شديم. مورخه 62/2/14 مزدوران بعثي همه روزه به طرف ما با توپ و خمپاره هاي 60 خود آتش مي گشودند. در اثر تركش خمپاره، 6 تن مجروح شدند. مورخه 62/3/6 نيروي تعويضي آمدند و ما نيز به پايگاه شهيد بهشتي آمديم و قرار شد نيروهاي ما را بعد از 12 روز به پايگاه شهيد بيگلو ببرند و آموزش دهند. نيروها از اين بابت سخت نگران شدند و گفتند: حال كه چنين است، به ما ده روز مرخصي دهيد، ولی لشكر موافقت نكرد. برادران بيشتر ناراحت شدند. مجدداً با لشكر صحبت كردم. گفتم: مدت 12 روز براي نيروها مشكل است، حال كه مرخصي نمي دهيد ماشين در اختيار ما بگذاريد و با وسايل تداركاتي نيروها را براي تنوع هوا هم كه هست به منطقه جنگلي ببريم و سرگرمشان کنیم ، تا اينكه اين مدت به پايان برسد. لشكر موافقت نموده، بعد از چند روز چند تا ماشين در اختيار ما گذاشتند و به هويزه  ، سر مزار شهداء حق و فضيلت كه براي آزادي هويزه شهيد شده اند، رفته و پس از اداء فاتحه ، ظهر شد و نماز جماعت برگزار كرديم  و نهار صرف كرده و به بوستان ، سر مزار بيست نفر از خواهران ، که مزدوران به آنها تجاوز كرده و شهيد نموده اند رفته و پس از اداء فاتحه به اهواز بازگشتيم. بار دوم، روز جمعه به آبادان رفته و نماز جمعه را به امامت حجت الاسلام جنتي خوانديم. پس از آن به سپاه پاسداران انقلاب اسلامي آبادان رفته و صرف نهار نموده ايم و به طرف خرمشهر، معروف به خونين شهر رفتيم. پس 3 ساعت گردش و تفريح مجدداً به اهواز بازگشتيم.
 در مورخه 62/3/18 با مسئول آموزش صحبت كردم ، گفتند: فرمانده لشكر گفته: گردان ثارالله احتياج  به آموزش ندارد و من خيلي متاثر شدم. اين موضوع را با نيروها درميان گذاشتم، همه ناراحت شدند. اين جريان را با لشكر درميان گذاشتم . گفتم : 1- كليه نيروها بايد آموزش ببينند. 2- اگر به آموزش نياز نيست بايد به خط مقدم بفرستيد. 3- موافقت كنيد كليه نيروها به مرخصي بروند. آنها موافقت نمودند  و كليه نيروها هر كدام ده روز  به مرخصي رفته اند و پس از پايان مرخصي ، در مورخه 62/4/3 مجدداً به خط مقدم رفته و در تاريخ 62/4/29، مأموريت 3 ماهي به پايان رسيد و به كليه نيروها تسويه حساب داده شد. در مورخه 62/6/3 از طرف ستاد تبليغات لشكر، چند تن از برادران تيپ و گردان را جهت ديد و بازديد، به شهر مقاوم و شهيد پرور اصفهان، به  ديدار امام جمعه محترم اصفهان، آيت الله طاهري اصفهاني فرستادند، که من هم آن شركت داشتم. ساعت 8 شب از اهواز حركت كرده و در ساعت 7 صبح ، به شهر زيباي ازنا رسيديم. صبحانه را در سپاه پاسداران انقلاب اسلامي ازنا صرف كرده، بلافاصله به طرف اصفهان حركت و در ساعت 8 شب وارد اصفهان شده و به پادگان 15 خرداد رفته. پس از صرف شام خوابيديم . فردا ، پس از صرف صبحانه به ميدان برگزاري نماز جمعه رفته و از خطبه هاي شيرين و دلنشين آيت الله طاهري اصفهاني استفاده نموديم. پس از پايان نماز براي صرف نهار به جايگاه خود رفتيم. ساعت 8 شب به منزل ايشان رفته و از سخنراني شيواي او استفاده كرديم.در مورخه 62/6/9 ساعت 9 بامداد به مسجد امام آمديم و از آنجا به مسجد انقلاب رفته ، با برادر حجت الاسلام ايژه اي، نماينده امام ملاقات كرده ايم. ايشان هم به مدت يك ساعت سخنراني نموده اند. نماز ظهر و عصر را به امامت ايشان خوانديم و به جايگاه خود بازگشتيم. پس از صرف نهار و استراحت، 4 بعدازظهر به پادگاه قدير رفته، با قائم مقام سپاه پاسداران انقلاب اسلامي اصفهان ملاقات نموديم. او هم يك ساعت سخنراني كرده و از بيانات او استفاده نموده ايم. در مورخه 62/6/10 ديد و بازديد به پايان رسيد و به طرف اهواز حركت كرده ،  نهاررا درخرم آباد درمقر سپاه صرف كرديم و آثار باستاني دو هزار و پانصد ساله كوروش كبير را که ، صحيح و سالم بجاي مانده  بود و بنایی بنام فلك الافلاك ، كه پايتخت ضحاك مار بدوش بوده را دیدیم.
از پادگان سپاه پاسداران انقلاب اسلامي خرم آباد ديدن كرده و چند عدد عكس براي يادگاري گرفته ام. پس از صرف نهار به اهواز بازگشتيم.در مورخه 62/6/21 ، از طرف ستاد لشكر، اطلاعيه اي صادر شد كه كليه نيروهاي لشكر 25 كربلا به غرب كشور اعزام شوند. مورخه 62/2/22 كليه نيروها به غرب كشور اعزام  و درمريوان پادگان شهيد عبادت مستقر شديم. مورخه 62/7/9 باتفاق يكي از برادران پاسدار، براي ديد و بازديد شهر مريوان، که مزدوران عراقی آنجا را بمب باران كرده بودند، كه چندين تن از برادران و خواهران را شهيد و مجروح نموده اند،  رفتيم و خيلي متأثر شديم. اين شهر بسيار زيبا مردم آن اكثراً مسلمان و حزب الهی بودند و مزدوران بعثي تمام شهر را نابود و با خاك یکسان  كرده اند. اكنون اين شهر خالي و مردم آن بيرون رفتند. در مورخه 62/6/25 نيروها را به سه راه حزب الله و ده كيلومتري شهر مستقر كردند. مورخه 62/7/28 كليه نیروها را در خط مقدم جبهه مستقر كردند. ساعت 9 شب عمليات افتخارآفرين والفجر 4 مريوان آغاز شد، كه پيروزي هاي فراواني نصيب لشكر اسلام گرديد. در مورخه 62/7/29 ساعت ده بامداد، درحين پایین آوردن مجروحي از قله هفت توانا بودم، که ناگهان مورد اصابت تركش خمپاره مزدوران عراق گرفته و از ناحيه ساق پاي راست مجروح شدم و مرا با آمبولانس به بيمارستان سنندج و از آنجا با هواپيما به تهران فرستادند و دربيمارستان شهداء هفت تير بستري شدم. بعد از آن چند عمل جراحي انجام گرفت و تركش آن را بيرون آوردند، ولي افسوس مي خورم كه شب دوم عمليات بايد در تهران باشم و بدبختانه دربيمارستان بستري شده ام، اي كاش آن خمپاره به سرم مي خورد و مغزم را متلاشي مي كرد، بهتر بود از اين كه برادران درجنگ و من دربستر بمانم. باز گفتم: خدايا من كه مدت دوازده ماه درجبهه نور عليه ظلمت مي باشم، فقط براي رضاي تو بود، اگر رضاي تو چنين بود كه دراين عمليات شركت نكنم،و با يک تركش خمپاره برگردم، خدايا من هم راضي به رضاي تو هستم. در مورخه 62/8/5 كليه نيروها را به كامياران انتقال دادند ، من هم بعد از بهبودي مجدداً‌ به جبهه آمدم . قرار بود خط جديدي را تحويل بگيريم.در مورخه 62/9/17/16 با چند تن از برادران مسئول تيپ، براي شناسائي آن منطقه رفته بوديم. مناطق شناسایی به شرح زیر است : 
1- سومار 2- نفت شهر 3- مندلي .آنها را  كاملاً شناسائي كرده و بازگشتيم. بطوريكه معلوم شد، نفت شهر ما ، در مقابل تلمبه خانه عراق واقع شده  و مزدوران عراق زير زمينی لوله كشي كردند و نفت ما را مي برند. انشاءالله عملياتي انجام بگيرد و ما نفتمان را از چنگال صدام كافر بدر آوریم .
در مورخه 62/10/29 ، كليه نيروها را از كامياران به ايوان انتقال دادند. در مورخه 62/11/28،نیروها را از ايوان به دهلران آورده و در آنجا مستقر كردند. در مورخه 62/12/5 ، عملیات والفجر 6 مرحله 1 انجام گرفته ، که البته اين عمليات ايزایي بوده و هدفی از گرفتن و مستقر شدن نبوده است، بلكه هدف براي ضربه زدن و سرگرم كردن دشمن بود، تا اينكه عمليات خيبر بتواند به اهداف خود برسد. دراين عمليات چند تن از نيروهاي بعثي كشته و مجروح شدند و ما هم چند تن شهيد و مجروح داده ايم. البته عمليات خيبر بسيار مهم و با اهميت  بود ، كه مي بايد  نیروها ، بوسيله قايق موتوري خود را از هور، كه در حدود 17 كيلومتر طول و چندين كيلومتر عرض آن  مي باشد به جزيره مجنون برسانند. بحمدالله موفق شدند و به نقطه مورد نظر خود رسيدند و عمليات انجام گرفت. بحول و قوه خدا و به ياري امام زمان، چند تيپ زرهي و پياده مزدوران عراق متلاشي كرده و صد ها كشته و مجروح و چندين تن از آنها به اسارت خود               درآورده اند ودر مورخه 62/12/6، در قسمت ديگری  از خاك عراق، عملياتي انجام گرفته و چند قله استراتژيكي آنها را به تصرف خود درآورده و بعد از 48 ساعت، پاتك سنگيني زدند  که در اثر نداشتن آتش پشتيباني، نيروهاي ما ناچار به عقب نشيني شدند. اميدواريم عمليات ديگري كه در پيش داريم، بتوانيم جبران عقب نشيني را بکنیم. درضمن مورخه 62/12/20 ، كليه نيروها را از دهلران به اهواز انتقال دادند. مورخه 62/12/25 به خط مقدم جبهه منطقه كوشك رفته و به  حالت پدافندي مستقر شديم. مورخه 63/3/6 با چند تن از برادران جهت ديد و بازديد به جزيره مجنون رفته ايم. اين جزيره بسيار بزرگ و زيباست كه تمامي آن، آب و نيزار و عمق آن در حدود 2 الي 25 متر مي باشد.  و آب آن جريان دارد. مزدوران عراق ، اين دشت پهناور را،  جاده و خيابان بندي کرده و مانند شهرستانها ، چهارراه و 3 راه ها زده اند . چندين حلقه چاه نفت در آنجا وجود دارد، كه بدست رزمندگان ما مي باشد. بمحض تصرف اين جزيره ، بلافاصله يك پل شناور و يك جاده خاكي كه متصل به جاده هاي عراق مي باشد ، درست كرده اند كه اكنون خودروهاي سنگين ما در آن رفت و آمد دارند.
در مورخه 63/3/27، از طرف فرماندهي لشكر 25 كربلا، به گردان صاحب الزمان ابلاغ مي گردد: هر چه سريعتر به خط مقدم جبهه رفته و پاسگاه زيد را تحويل گرفته، تا دستور ثانوي ابلاغ شود ، به حالت پدافندي انجام وظيفه نمایيد. در مورخه 63/3/28، طبق دستور لشكر، كليه نيروهاي خود را به آن منطقه ، كه چندين كيلومتر با خاك عراق و در آنجا مستقر شديم. مورخه 63/5/14 مزدوران عراق بطرف ما آتش گشودند. در اثر تركش خمپاره از ناحيه چشم چپ و دست راست مجروح شدم. بلافاصله بوسيله آمبولانس مرا به بيمارستان اهواز برده و بستري نموده اند. مورخه 63/5/15 دو قطعه عكس از چشمانم گرفتند و گفتند: يك قطعه ديگر بايد گرفته شود و آن دستگاه را نداريم و بايد به تهران برويد. از طرف بنياد شهيد آمدند و مرا به فرودگاه اهواز آوردند و بليط هواپيماي مشهد را گرفتند و مرا به مشهد مقدس، به بيمارستان امام رضا (ع) برده و در آنجا بستري نمودند. دكتر چشم آمد و به پرونده من را مشاهده نمودند و چيزي نگفت و از اتاق بيرون رفت. صبح ساعت 9 بامداد رئيس بيمارستان آمد و از من پرسيد: چه شده است؟ جريان را به اطلاع او  رساندم. بلافاصله دكتر چشم را آورد و گفت: چشم ايشان را بايد عمل كنيد. دكتر گفت: در  پرونده ايشان نوشته، يك قطعه ديگر از چشم شان عكس گرفته شود و آن دستگاه را نداريم . رئيس  گفت: اشكالي ندارد عمل مي كنيم، اگر احتياج باشد به تهران اعزام مي شود. دكتر گفت: رضايت مي دهيد تا چشمتان را عمل كنيم؟ گفتم: نه . چون در پرونده من نوشته  که به تهران بروم و مرا اشتباهاً به اينجا آورده اند. حال از شما ميخواهم مرا به تهران اعزام نمایيد و رئيس موافقت كرد. مورخه 63/5/16 به تهران اعزام و در بيمارستان جرجاني بستري شدم.
مورخه 63/5/17 پس از گرفتن عكس و آزمايشات ديگر، مرا  به اتاق عمل بردند و از من سؤال كردند، که اين اولين بار است عمل جراحي مي شويد؟ گفتم: خير. بار دوم من است. فوراً يك آمپول بدستم زدند و چند لحظه گذشت و ديگر نفهميدم چه سرم آمده است. بعد از چند ساعت به هوش آمدم، ديدم توي اتاق خود هستم. چند روز تحت درمان بودم. مورخه 63/6/1 دكترگفت: تركش آن را درآوردم، ولي از داخل خونريزي دارد و از دست ما ساقط است، شما بايد به خارج كشور اعزام شويد. مورخه 63/6/4 نماينده بنياد شهيد آمدند  و جريان را به او اطلاع دادم. ايشان هم دنبال كارم رفتند و بعد از 45 روز وضعيت خارج رفتنم روشن شد. مورخه 63/8/2 ، از طرف ستاد اعزام بنياد شهيد با هواپيما به آلمان غربي رفته  و در فرودگاه فرانكفورت پياده شدم و درآنجا هم از طرف بنياد شهيد ، بلافاصله براي من بليط هواپيما گرفته ومرا به فرودگاه مونيخ برده و از طرف بنياد آمدند  و بلافاصله سوار ماشين نمودند  و مرا به خانه جانبازان ايران بردند. مورخه 63/8/3 مرا به بيمارستان معرفي و تشكيل پرونده دادند. مورخه 63/8/4 جهت آزمايش خون و ادرار مرا به  بيمارستان آوردند. قرار بود آزمايشات را پرفسور لند، كه متخصص معروف چشم است ببيند و اگر قابل عمل است، عمل كند و اگر نيست به ايران بازگردم. متأسفانه آنروز نبودند 2- 3 روز هم تعطيل بود. مورخه 63/8/7 مسئولين بنياد شهيد ما را جهت گردش و تفريح به دهكده المپيك بردند.  واقعاً جاي ديدني است، يك مناره اي ديدم كه ارتفاع آن 180 متر بود و دو طبقه هم بالا آن است .که بوسيله آسانسور به بالا مي روند و به  گردش و تفريح مي پردازند. ما هم رفتيم  و به مدت 45 دقيقه گردش كرده و پس از آن به منزل بازگشتيم. مورخه 63/8/8 مرا به بيمارستان آوردند، پرفسور لند بوسيله دستگاه معاينه دقيق نموده و گفتند: ما در عمل سعي خود را مي كنيم، ولي بينائي چشم شما ، بستگي به شانس خودتان دارد. من هم قبول كردم، ولي بعلت نداشتن تخت خالي به منزل بازگشتيم و به انتظار تخت خالي بودم. مورخه 63/8/18 جهت گردش و تفريح به باغ وحش رفتيم . حيوانات مختلفي وجود داشت ، مخصوصاً 2 عدد لاك پشت را ديدم که جلوي اتاقش نوشته بود : اين حيوانات 200 سال عمر و 200 كيلو وزن دارند.
بار سوم ، به  كوره آدم سوزي هيتلر در داخن رفتیم.
در مورخه 63/8/20 ،بار سوم باتفاق برادران مسئول جهت گردش و تفريح به داخن رفتيم. داخن يكي از پادگان نظامي هيتلر بود و در زمان خود، آنجا را زندان يهوديان قرار داد،  كه حدود 60 هزار يهوديان را درآنجا زنداني كرده و دراثر گرسنگي و شكنجه فراوانی که به آنها  داده بود ، بدنهایشان بصورت اسكلت هاي آفريقایي، كه درتلويزيون ها ديده مي شوند، در مي آيد و بعد آنها را به يك اتاق مخصوص مي بردند و كليه لباسهاي آنها را از بدن شان بيرون مي آورند، حتي شورت پاي آنان را و به آنان مي گفتند: به حمام برويد و بدنهاي خود را شستشو كنيد. بمحض اينكه وارد اتاق مي شدند بلافاصله درب ها را مي بستند و مواد شيميايي از پنجره ها وارد مي كردند، که  جادر جا مي مردند و پس از آن ، جسد هاي آنها را مانند هيزم روي گاري ها مي ريختند و به كوره آدم سوزي مي آوردند و مي سوزاندند. البته اين صحنه ها را در فيلم  های سينمایي ، بچشم مشاهده نمودم و از آقاي هيتلر تشكر مي كنم،  چون يهوديان از قوم بني اسرائيل مي باشند و پيغمبر ما از دست آنها ناراحت بود، زيرا خود پيغمبر فرمود: هيچ قومي مرا ، مانند قوم يهود اذيّت نكرده است.
در مورخه 63/8/22 د ربيمارستان مونيخ بستري شدم. 63در /8/24  ، چشم من مورد عمل جراحي قرار گرفته و مدت 15 روز تحت درمان بوده ام. در مورخه 63/9/9 ، مرخص و به خانه جانبازان آمدم. قرار بود بعد از يك هفته جهت كنترل بروم. مورخه 63/9/19 به جهت كنترل رفتم ، متأسفانه دكتر گفت: شبكه چشم بلند شده و يكبار ديگر بايد عمل شود. مورخه 63/9/22 مجدداً بستري شدم و درتاریخ  63/9/26  تحت عمل جراحي قرار گرفته ام، که كمي بهتر شده بود. مورخه 63/10/28 جهت كنترل رفته و نتيجه منفي بوده و بهتر از اين نخواهد شد.درتاریخ 63/10/29 از آلمان مرخص و به ايران بازگشتم. مورخه 63/11/24 مجدداً به جبهه هورالهويزه، قسمت ترابه رفتم. در مورخه 64/2/2 ، در اثر گرماي هواي اهواز،  چشم مجروح من ناراحت شده بود.از آنجا  مدت چهار ماه مأموريت گرفته و به سپاه پاسداران انقلاب اسلامي بهشهر، جهت انجام وظيفه رفتم.
از خداوند مي خواهم كه بتوانم به وظيفه ديني خود ، كه اسلام عزيز برگردن من قرار داده ،عمل نمايم.
مورخه 64/1/7 در خط مقدم جبهه هورالهويزه  حاضر و بعد از عمليات بدر، در عالم رؤيا 2 و 3 نفر پيش من آمدند  و يك پارچه سفيد به اندازه دستمال كه در روي آن لكه لكه خون و چند امضاء از آن ديده مي شد به من  دادند و گفتند: روي پارچه را امضاء كنيد. گفتم: چرا ؟ گفتند: مقداري از خون شما را براي مجروحين جنگي احتياج داريم. من زير آن پارچه را امضاء كردم و گفتند: بالاي آنرا امضاء كنيد . گفتم: آخر بالاي آن امضاء شده است؟ گفتند: اشكالي ندارد و امضاء‌كرده ام. ديگر نمي دانم از من خون گرفتند يا نه. شيشه اي مانند شيشه سرم در دست داشتند و تكان دادند. خونيكه در داخل آن بود رنگ روشن پيدا كرده بود . با خود گفتم: خون من منفي هست، چطور رنگ آن روشن شده است،  که از خواب بيدار شدم  و به ساعت نگاه كردم ، 3 نيمه شب بود.
در مورخه 64/6/4 پس از پايان مأموريت، مجدداً به جبهه رفته و در قسمت شط علي مستقر شديم. در مورخه 64/6/12، به همراه كليه نيروها ، به خط مقدم هورالعظيم رفته و در حالت پدافندي انجام وظيفه مي نموديم. فاصله ما با دشمن مزدور عراقی ، پانصد الي هزار متر بيشتر نبود. شب و روز با رگبار مسلسل و توپ و خمپاره ، چپ و راست ما را مي كوبند. خوشبختانه تلفات نداشته ايم، فقط چند تا مجروح سطحي داشتيم. مورخه 64/7/15 از طرف فرمانده لشكر دستور داده شد كليه نيروها را در ظرف 48 ساعت، آموزش مانور روزانه و شبانه داده شود که،  بلافاصله اجرا شد.  قرار بر اين بود 1 الي 2 روز ديگر عمليات انجام انجام شود، متأسفانه از مقام بالا ابلاغ شده فعلاً مصلحت نيست وقضیه منتفي شده و كليه نيروها را به عقب بكشيد . اين خبر بگوش نيروها رسيد و بي نهايت متأثر شدند و از درد گريه مي كردند، كه چرا عمليات انجام نگرفته است. نيروها را به پشت خط آورده ايم . عده اي از برادران تسويه حساب شدند و عده اي ديگر به مدت يكماه مرخصي رفتند . من هم به مرخصي آمدم. انشاءالله  در مورخه 64/8/13 به جبهه خواهم رفت. در مورخه 64/8/14 پس از پايان مرخصي به جبهه رفته و در تپه ای بنام چغار زنبيل،  جهت آموزش و آماده نمودن و عمليات، علیه دشمن دين و اسلام  و بعثي عراق مستقر شديم. روزهاي جمعه براي نماز جمعه به شوش مي رفتیم . در شهر شوش، دانيال نبي مدفون است كه زيارتگاه مردم مي باشد.
دانيال نبي، در زمان بخت نصر، پيغمبر قوم بني اسرائيل بود.  پس از مرگ بخت نصر، داريوش پادشاه ساسانيان روي كار آمد، و در تابلویي سرنوشت حضرت را بيان مي كرد، كه: داريوش، دراثر بيماري سختي، مسخ شده بود كه به دعاي آن شفاء گرفت. مدتي گذشت، داريوش دستور داد حضرت را  ، در زيرزميني كه دو عدد شيران درنده زندگي مي كردند زنداني نمودند و هدف زنداني كردن آن اين بود، كه شيران درنده او را ببلعند. بعد از چند روز، دستور داد سري به زندان بزنند و هر چه ديده اند گزارش كنند. مأمورين درب زندان را باز كردند و به عين مشاهده كردند، آن دو شير به زانوي ادب       در مقابل حضرت نشسته اند و حضرت هم مشغول عبادت و بندگي خدا مي باشد .تعجب كردند و بلافاصله گزارش را به اطلاع داريوش رساندند. به محض رسيدن اين گزارش دستور داد او را آزاد كنند.
حضرت، پس از آزادي معلوم نشد تا چه زماني حيات داشته و در چه تاريخ فوت         نموده اند، فقط نوشته بود قبر او را حضرت علي (ع) پيدا كرده و فرمود: هركس دانيال نبي را زيارت كند، مثل آن است كه ، مرا زيارت كرده است. خوشبختانه چهار و پنج بار به زيارتش مشرف شدم.
در مورخه 64/10/21 ، پس از پايان مرخصي به جبهه آمده و در هفت تپه مستقر بوديم. در مورخه 64/10/25  ،  در روستاي سيداويه ( بهمن شير) مستقر شديم. مورخه 64/11/2  ، در روستاي الوند رود( نحر فلفل) مستقر و درمورخه 64/11/21 عمليات افتخار آفرين والفجر 8 انجام گرفت. اسكله شهرك فاو را درعرض پانزده دقيقه، به تصرف ما افتاد و شهر فاو را پاك سازي نمودیم .در مورخه 64/11/23  ، عمليات دوم انجام گرفت و بحول و قوه پروردگار عالم و به ياري امام زمان، توانستيم، پايگاه موشكي عراق را تصرف و دو راه بصره و فاو و كارخانه نمك و درياچه نمك را آزاد کنیم .
روزي ديگر شنيدم كه در دزفول ، برادر امام رضا (ع) مدفون است. با چند تن از برادران به دزفول رفته و به زيارت او مشرف شديم. تابلوي تاريخ و سرنوشت او را خواندم که بدين مضمون بوده است: در زمان هارون الرشيد، سيد محمد، پسر امام موسي كاظم (ع) با لباس مبدل متواري مي شود و با هزار زحمت ، خود را به همين محلي كه اكنون مدفون است و آن وقت نامي ازدزفول نبود و از توابع شوش بشمار مي رفته است، رسانده. سيد محمد، به درخانه زبيده مي رسد ، مي بيند زني به درخانه ايستاده و مي گويد: خدايا.  سيد محمد هنگامي كه مشاهده مي كند، اين زن شيعه است ازاو تقاضاي پناهندگي مي نمايد زبيده او را پناه مي دهد، اتفاقاً دختر اين زن سخت مريض است ، كه از بركات دعاي سيد محمد شفاء‌ پيدا مي كند. زبيده درخواست مي كند ‌كه در دزفول بماند  و سيد محمد اجابت مي كند . ايشان براي مدت شش ماه ، مردم را شفاعت مي كند. حضرت به ارشاد تبليغات اسلامي مي پردازد. سيد محمد از اين جهت ، به سبزه قباء‌ مشهور است ، كه بيشتر اوقات لباس سبز رنگ مي پوشيد. سيد محمد در سن 19 سالگي ، به بيماري سختي مبتلا شد و بعد از 12 روز وفات يافت. امام رضا (ع) تا 3 روز مجاور قبر برادرش بود و توليت قبر او را به زبيده مي سپارد و خود ، به خراسان عزيمت نمود.
در مورخه 64/10/25  ، از هفت تپه به جزيره ، مينو معروف به روستاي سيداويه (بهمن شير) رفتیم و در آنجا مستقر شده ايم . در تاريخ 64/11/2  ، از بهمن شير به روستاي نهر فلفل ( الوند كنار) و يا الوند رود رفته و مستقر می شویم  و د رتاريخ 64/11/21 ، عمليات افتخارآفرين والفجر 8 ، درساعت 9 شب، با رمز يا زهرا شروع شد. با اينكه فاصله آب تا اسكله شهر فاو، بيشتر از 900 متر بود ، بوسیله قايقهاي موتوري و با امداد هاي غيبي خداوند و به ياري امام زمان (عج) ، هوا طوفاني شد و بارندگي شدیدی شد. با كمترين تلفات ، در عرض چند دقيقه ، از تمام موانع هاي آنها از قبيل: ميله گردهاي عاج دار و سيم خاردار حلقه اي و سنگرهاي بتوني آنها ، که در لب رودخانه قرار داشته ،  از آن گذشتند و به پشت سنگر آنها آمدند و آنها را  غافلگير كردند و عده اي را كشتند و عده ديگر فرار  کردند وعده ای خود را پنهان كردند. صبح فردا ، خود را تسليم نيروهاي ما نمودند و بلافاصله به پشت جبهه فرستاده  شده اند. غنيمت هاي جنگي بدست آمده عبارتند از: چندين دستگاه تانك و نفربر و چندين دستگاه خودرو گرلر، بوديزل، سلاحهاي سنگين و سبك پدافندي، از قبيل: چهار لول، دو لول ، تك لول و چند قبضه خمپاره هاي مختلف . البته در اين عمليات، ما سلاح سنگين نداشته و بزرگترين سلاح ما ، سلاح ايمان بود. به لطف پروردگار عالم ، توانستيم اين سلاحها را بدست آوريم و با همين سلاحها ، چندين فروند هواپيماي مزدوران عراق را سرنگون نموده ایم.
در مورخه 64/11/23  ، عمليات دوم انجام گرفته و پيروزيهاي فراواني نصيب رزمندگان اسلام شده است.
2 پايگاه موشكي عراق، که 800 - 900 كيلومتر خليج فارس را تهديد مي كرد و كشتي هاي نفت كش را مي زدند، بدست رزمندگان ما افتاد و همچنان كارخانه نمك و درياچه نمك اٌم القصر را ، از لوث وجود نيروهاي كافر بعثي پاك سازي و هم اكنون در آنجا مستقر مي باشند. دشمن شكست خورده، براي تلافي دست به چندين پاتك كرده، كه شايد بتواند كارخانه و درياچه نمك و اٌم القصر  از دست رفته را ، بازپس بگيرند. ولي به لطف خداوند متعال ، نيروهاي ما با ايمان راسخ خود، محكم و استوار ايستاده و پاتك هاي آنها را دفع و عده اي را كشته و عده ديگر را به اسارت خود در آوردند و به پشت جبهه انتقال دادند. ارقام كشته شدگان و اسرا، تا اين تاريخ 64/12/12 به 24 هزار نفر و اسرا به 200 نفر،  شمار هواپيما سرنگون شده به 70 فروند،  هلي كوپتر به 7 فروند رسيده است .
در مورخه 65/2/7 از هفت تپه، با كليه نيروها به فاو رفته و مدت دو هفته در آن مستقر شده بوديم. مجدداً مورخه 65/2/27  ، از فاو به 45 كيلومتري مهران آمده و در آنجا مستقر شده ايم، تا زمينه عملياتي آن آماده شود. مدتي برادران مهندسی رزمي، با كوشش فراوان ، توانسته اند زمين عملياتي را كاملاً آماده نموده اند و طبق دستور فرمانده لشكر، در مورخه 65/3/31  كليه نيروها را به خط مقدم اعزام كردند.
در مورخه 65/1/30  ، طبق دستور فرمانده لشكر، كليه نيروها را از هفت تپه به فاو رفته و پس از 7 روز شناسائي  در مورخه 65/2/8  ، عمليات افتخار آفرين والفجر8  ، با رمز يا مهدي انجام گرفته و پيروزيهاي فراواني را بدست آورده ايم و اميدواريم  تا با یاری خداوند تبارك و تعالي ، در عمليات ديگری، که  در پيش داريم به پيروزيهاي نهایي برسيم.
در مورخه 65/4/9  ، ساعت 9 شب ، عمليات افتخارآفرين ، با رمز يا ابوالفضل عباس شروع شد. بحول و قوه پروردگار و به ياري امام زمان (عج)  ، بچه ها توانسته اند مرز را آزاد و حدود صد كيلومتر مربع  از خاك مزدوران را به تصرف خود درآوردند. در مورخه 65/4/16  ، كليه نيروهاي لشكر ويژه 25 كربلا را ، با جاي گزيني لشكر محمد رسول الله به عقب كشيد و كليه نيروها را تسويه حساب و عده اي را  هم به مرخصي فرستاده اند. 

بسمه تعالي
بسمه الله و باالله و صلي علي محمد و آله اخذت القارب و الحيات المهاباذن الله تبارك و تعالي باقواهها و اذنابها و اسماعها وابصارها و قواها عني و عمي اجبت الي ضحوت النهار. انشاء الله.

زكردستان خبر آرم بهاره
زمين از خون پاسدار لاله زاره
بهر خيامي سوي از كوه و از دشت
بسيج جان اندران سنگر بي داره
هزاران حيف كه پاسداران چندند
ولي كن دشمنايش از شهادت
کاش به بيني خون پاسدار
كه از خونش بيابان لاله زاره
بهر جاي ببر وي كوه و بيابان
گلي از بطن خون سر در ميآره
بچشم خود بديدم مين شهيدان
بسي بي دست و سركردم نظاره
چه كور بود از جوانان بي سرو دست
بحدي بود كه تعداد بي شماره
زبير خمي دشمن دان همين بسي
ز آهن هر دو چشمان در مياره
بداند دشمن ترسو و نادان
تصرف كردن مريوان محاله

بسمه تعالي
الهم فاطر السموات والارض عالميه الغيب والشهاده الرحمن الرحيم الهم اني اعهد الليك في دار الدنيا اني اشهد ان لا اله الا انت و حدك لا تشريك لك و ان محمدا صلي عليه واله عبدك و رسولك و ان اجنه حق و النار حق و ان البعث حق والحياب حق والقدر والميران حق و ان القران كيها انزلت و انك انت الحق الميبن جزي الله محمد اصلي الله عليه و اله جر الجزاء و حيا الله محمد و اله محمد باالسلام الهم يا عدتي عند شيدتي و يا وليي في نعمتي الهي و اله ابائي لا تطلني الي نفسي طرفه عيني فانك ان تكلني الي نفسي كنت اقرب من الشر و ابعد من الحير و اليس في القبر وحشتي و اجعل لي عهدا لوحه القاك منشورا.

اينجانب ، اسماعيل شهرت غلامي شهري، داراي شناسنامه شماره 1637 صادره از بهشهر، فرزند مرحوم كربلائي رمضان.به  حقّانيت الهي و نبوّت جميع انبيا و خاتميّت حضرت محمد بن عبدالله صلي عليه و آله ولايت و عصمت ائمه اثني عشر و حضرت فاطمه زهرا صلوات الله عليهم اجمعين و به كلمه عقايد اصلاليه اصولاً و فروعاً اقرار و در حال صحت و اختيار عن دون الاكراه والاجبار .
بار خدايا !  بيامرز برايم گناهاني كه دگرگون سازند نعمتها را. بار خدايا ، بيامرز برايم گناهاني كه جلوگيرند از دعاها. بار خدايا ، بيامرز برايم گناهاني كه فرو آورند بلا را. بار خدايا، بيامرز برايم هر گناهي كه كردم و هر خطائي كه نمودم. بار خدايا ، براستي من تقرب جويم به سويت با ياد تو و شفيع سازم بدرگاه همت خودت را و خواهش كنم از تو، به جودت كه مرا به خود نزديك سازي و شكرت را به من روزي كني و ذكرت را به من الهام نمایي. بار خدايا، من از تو خواهشمندم خواهش فروتني خوار و ترسان كه با من سازگاري كني و مهرورزي و مرا بقسمت خود راضي داري و قانع كني و برهمه احوال متواضع سازي. بار خدايا ، بزرگ است سلطنت تو. و برتر است مكان تو و نهان است مگر تو و آشكار است امر تو و چيره است قهر تو و نافذ است قدرت تو و ممكن نيست گر بر او حكم تو. بار خدايا ، نيابم براي گناهانم آمر ببر زنده اي و نه براي زشتيهايم پوشيده اي و نه زشتي را برياني بدل كني. جز تو نيست پوشيده بر حقي، جز تو منزله و بحمد تو باشم ستم كردم بر خود. دليري كردم از ناداني خود و اعتماد كردم، بياد آوري ديرين تو از من و بخشش تو بر من. بار خدايا ، مولاي من چه بسيار زشتي مرا پوشاندي ، چه بسيار بلاي سنگين از من گرداندي و چه بسيار لغزشي كه از آنم دهاندي و چه بسيار بدي كه از من دور كردي و چه بسيار ستايشي نيك كه لايق نبودم بر آن پراكندي. بار خدايا ! بزرگ است بلايم و بي اندازه بدحالم بارالها قسمت مي دهم به مقريان درگاهت، گناهان ما را ببخش و بيامرز. بار خدايا ! گر چه ما گناه كاريم، تو درياي رحمتي، از فضل كرمت بيامرز همه را . پروردگارا، قسمت مي دهم بردندان شكسته پيغمبر و پهلوي شكسته فاطمه زهرا و طفل سقط شده او، تا ما را نيامرزيدي از اين دنيا مبر.
بارخدايا! قسمت مي دهم به فرق شكافته علي و جگر پاره پاره شده حسن مجتبي و آن بدن پاره پاره شده حسين، هرچه زودتر پرچم اسلام را در سراسر جهان سربلند و پيروز بگردان  و پرچم كفر را سرنگون بگردان و امام امّت ما را تا انقلاب مهدي نگه بدار. بار خدايا !  نفهميدم گناه كردم، ندانسته به گناه مرتكب شدم. پروردگارا ! به عزت و جلالت، قسمت مي دهم  از گناهان من در گذر. خدايا !  اگر نيامرزيدي فرداي قيامت شرمنده و روسياه خواهم شد.
بارخدايا به پيغمبر تذكر دادي كه به امّتهای خود بشارت دهد، اگر گناه كردند و به گناه خود پي بردند ، توبه نمايند، من توبه آنها را قبول مي كنم، چرا ؟ براي اينكه من خداي بخشنده و مهربانم. مي دانم تو خداي بخشنده و مهربانی، باز هم از تو درخواست مي كنم، از  گناهان گذشته ام در گذر. خدايا اين بدن ضعيفم ، كه از پوست و گوشت و استخوان خلق كردي ، طاقت عذاب جهنم را ندارد.
بارالها !  قسمت ميدهم به تمام انبياء و اولياء ، فرداي قيامت پيش پيغمبر و اهل بيتش خجالت زده  و روسياهم مگردان. خدايا قسمت ميدهم به خون گلوي علي اصغر و فرق شكافته علي اكبر و دو دست بريده ابوالفضل عباس، تا ما را نيامرزيدي از اين دنيا مبر.
 
به فكرم افتادم ، زمين را از پدرم گرفته و به ثبت برسانم و سند آنرا گرفته ، خود مالك زمين شوم و آن را فروخته و با پول‌ آن  بدهي خود را  بپردازم.  شبي به منزل رفته و به او گفتم: اين زميني كه به من داديد، قصد دارم از دولت خريداري نموده و سندي دريافت كرده وآن را به بانك رفاه كارگران برده و وام ساختماني بگيرم ، تا بتوانم ساختمان درست كنم و اين كار احتياج به صلح نامه شما دارد. بنابراين نامبرده را لطف كنيد، زودتر اقدام نمايم. او قبول كرد و فرداي آنروز پيش يكي از آخوندها رفته و يك كاغذ بزرگ از بالا تا پايين نوشت و تذكر داد، که اين زمين تا پانزده سال در اختيار من است و حق فروش ندارم. من هم از اين موضوع بسيار نگران شدم و گفتم: نقشه من نقش بر آب شد و حال چه بايد بكنم؟ چند روز گذشت و دوباره به منزل او رفتم و گفتم: اين نامه را به اداره ثبت بردم و قبول نكردند. او گفت: چرا؟ گفتم: براي اينكه، شما در نامه ذكر كرديد تا پانزده سال در اختيار من است.

در مورخه 63/3/27  ، از طرف فرمانده لشكر، به گردان صاحب الزمان ابلاغ مي گردد هرچه سريعتر ، خط مقدم پاسگاه زيد را تحويل گرفته  و  تا دستور ثانوي، به حالت پدافندي انجام وظيفه نمایيد.
مورخه 63/3/28 ، كليه نيروهاي خود را به خط مقدم جبهه ، كه  در چند كيلومتري خاك مزدوران عراق مي باشد رساندند و  بحالت پدافندي انجام وظيفه مي کنند.
در مورخه 63/5/14 ، مزدوران عراق بطرف ما آتش گشودند. در اثر تركش خمپاره ، چشم چپ و دست راست من مجروح شد بلافاصله آمبولانس حاضر و مرا  در بيمارستان اهواز بستري نمودند.
در مورخه 63/5/15 ، دو قطعه عكس از چشمانم گرفتند و گفتند : يك قطعه ديگر بايد گرفته شود. گفتند: آن دستگاه را ما نداريم  و بايد به تهران اعزام شويد. بلافاصله مرا سوار آمبولانس نمودند و به فرودگاه اهواز آوردند و بليط هواپيما گرفتند. بجاي اينكه مرا به تهران بفرستند، به مشهد مقدس فرستادند . آنجا مرا سوار آمبولانس نمودند و در بيمارستان امام رضا بستري كردند. دكتر جراح چشم آمد و  پرونده من را مشاهده نمود و چيزي نگفت و از اطاق خارج شد. صبح ساعت 9 ، رئيس بيمارستان آمد و از من سؤال كرد که چه شده؟ جريان را به او گفتم. فوراً دكتر جراح را آورد و گفت: چشم ايشان را عمل كنيد. دكتر گفت: يك عكس ديگر بايد از چشمش گرفته شود، آن دستگاه را ما نداريم، رئيس

سال 1336 (ه.ش) در روستاي «بيدهند» قم پا به عالم خاک نهاد. هنگامي که نوزادي بيش نبود، به بيماري سختي گرفتار آمد به گونه اي که او را به طرف قبله خواباندند. مادرش در اين زمان دل به خدا داد و از آن قادر متعال، مدد جست و به آن مهربان يگانه عرض کرد! «خدايا! فرزندم را اسماعيل، نام نهادم و مي خواهم زنده باشد و در رواج دين تو که بر حق است خدمت کنم». بالاخره دعاي مادر مستجاب شد و نوزاد با عنايت الهي زندگي دوباره يافت. اسماعيل پس از گذراندن دوران طفوليّت به مدرسه رفت و تحصيلات ابتدايي را در زادگاهش «بيدهند» به پايان برد و سپس به همراه برادرش، عازم قم شد و مدّتي در مغازه پدر به کار ميوه فروشي پرداخت پس از آن مغازه را به يک تعميرگاه راديو- ضبط اجاره دادند و او نيز به عنوان شاگرد مغازه، نزد وي مشغول به کار شد با پايان يافتن مدّت اجاره، اسماعيل، خود ادارة مغازه را به عهده گرفت و در آن به فروش و تکثير نوارهاي مذهبي همّت گماشت.
پس از آغاز نهضت اسلامي، او نيز به خيل عظيم مبارزان پيوست و به صورتي جدي فعاليت هاي انقلابي اش را شروع کرد. او خود در اين باره مي گويد: «زمان شروع انقلاب کارمان تکثير نوارهاي امام بود. وقتي نوار مي آمد ما مرتّب تکثير مي کرديم. بعد، مدرسين حوزه ي علميه قم آنها را در سراسر کشور پخش مي کردند.»
ايشان در جريان مبارزات، چندين بار دستگير و زنداني شد و مورد ضرب و شتم و شکنجه هاي شديد قرار گرفت. اما هر بار پس از آزادي از زندان، باز به صورت فعال تري به پيگيري مبارزات ضد رژيم پرداخت.
هنگام بازگشت حضرت امام از تبعيددر 12 بهمن 1357 ، شهيد صادقي به منظور ياري رسيدن به دست اندر کاران برپايي سخنراني امام در بهشت زهرا و تنظيم سيستم صوتي آنجا، به تهران عزيمت نمود، و پس از آنکه حضرت امام خميني «ره» در شهر خون و قيام- قم- مستقر شدند، مسئووليّت تنظيم سيستم صوتي بيت شريف آن حضرت، باز به عهده ايشان بود. از آن پس شب و روز وي، در خدمت به امام عزيز مي گذشت. در همين ايّام وقتي مادرش در خطابي به او مي گويد: «تو آخر از اين همه کار خسته نمي شوي؟» پاسخ مي دهد: «مادر ! هر چقدر هم خسته شوم فقط يک برخورد محبت آميز امام تمام خستگي هاي جسمي و روحي مرا برطرف مي کند.»
بعد از پيروزي انقلاب، ابتدا به عضويت کميته و سپس سپاه پاسداران انقلاب اسلامي در مي آيد و با شروع جنگ تحميلي، به جبهه ها مي شتابد و در جهاد مقدس اسلام عليه کفر جهاني شرکت مي جويد. او در اين راه توانايي هاي شگرفي از خودش بروز مي دهد. از بنيانگذاران لشگر 17 علي بن ابي طالب (ع) بود که تا لحظه شهادت مسئوليت ستاد اين لشگر را به دوش مي کشيد.
اسماعيل در سال 1359 (ه.ش) ازدواج کرد که ثمرة اين ازدواج دو فرزند به نام هاي «محمد» و «حسين» مي باشد او سرانجام در عمليات پدر بر اثر ترکش راکت مجروح شد و پس از انتقال به بيمارستان اهواز و سپس تهران، دعوت حق را لبيک گفت و دفتر زندگي اش به امضاي شهادت ختم شد.
اينک پاي زندگي سراسر درس اين سردار سرفراز مي نشينيم تا شمه اي از حقايق ناگفتة حياتش را به دوش هوش پذيرا شويم.
او جنگ را وظيفة اصلي و اساسي خود مي دانست؛ بدين جهت همه چيز را فرع و جنگ را اصل قرار داده بود. وي چنان زندگي اش را وقف جنگ کرده بود که از آمدن به مرخّصي هم سر باز مي زد و تنها هنگامي که براي شرکت در جلسه و سميناري به تهران يا قم مي آمد، به منزل هم سري مي زد. در اين دوران، همسر صبور و بردبارش، رنج گزافي را به جان خريد. مادر شهيد صادقي در اين باره مي فرمايد: «همسرش آبستن بود، چيزي به زايمانش نمانده بود. به اسماعيل تلفن کردم و گفتم: مادر! حداقل براي وضع حمل همسرت بيا، اما جواب منفي شنيدم.»
زماني که قرار شد به مکه مشرف شود، تنها دو روز به سفر ايشان باقي مانده بودو امّا همان موقع به مسئووليت ستاد لشگر انتخاب، و از ايشان خواسته شد از سفر به مکه صرف نظر کرده و به جبهه برود.
اين انسان مقاوم، هنگامي که در نوروز 1362 (ه.ش) به منظور شرکت در جلسه اي از خط به شهر اهواز مي رفت بر اثر سانحه اي، ماشين حامل ايشان واژگون شده و در اين حادثه، وي به سختي مجروح مي شود. اما اين حادثه نيز او را از کار و تلاش مخلصانه باز نداشت. بعد از گذراندن مدت درمان و ترخيص از بيمارستان در حالي که در منزل بستري بود، همچنان به فعاليت هاي ستادي خود ادامه داده و تلفني کارها را پي مي گرفت و مايحتاج لشگر را تأمين مي کرد. آنگاه که سلامتي نسبي خود را به دست آورد مجدداً به جبهه بازگشت.
او که با تمام وجود در خدمت جنگ بود، شب و روز و زمان و مکان برايش مفهومي نداشت تا جايي که براي تأمين امکانات لشگر، گاه نيمه هاي شب با استانداران، فرمانداران و فرماندهان سپاه تماس مي گرفت و پس از سلام و عليک، مي گفت: «جنگ است و شما خوابيده ايد؟!»
ايشان هر کاري را در زمان خودش و در موقع مناسبش انجام مي داد و اعتقاد داشت که نظم، ماية برکت و سبب پيشرفت، و بي نظمي، مشکل آفرين و مانع پيشرفت کارهاست؛ از اين رو، انسان خوش قولي بود و به وعده اش وفا مي کرد و هرگزاز اوبد قولي مشاهده نشد.
نسبت به اجراي قوانين در سپاه بسيار اصرار مي ورزيد. او تمامي بخشنامه هاي صادره از ناحيه مسئوولين سپاه را مو به مو به مرحلة اجرا در مي آورد. و به تمامي نيروها توصيه مي کرد تا قوانين را رعايت کنند؛ همان گونه که خود در عمل اينگونه بود و اعتقاد داشت که نظم ظاهري مقدّمه نظم باطني است.
با همه قاطعيتي که در مقام رياست ستاد به خرج مي داد اما در عين حال تواضع و فروتني، در رفتار و گفتارش موج مي زد. لبانش با تبسم الفتي ديرينه داشت و حرکات و روحياتش سرشار از خاکساري بود. خودستا و خودپسند نبود و تنها چيزي که به آن توجهي نداشت واژة پر طمطراق «رياست» بود.
با آنکه رئيس ستاد لشگر بود و مقام بالايي داشت، اما براي پيشرفت کار جنگ لحظه اي ملاحظه اين عناوين اعتباري را نمي نمود. او هنگامي که مي ديد مثلاً رانندة ايفا از ترس جا، مهمات را به موقع به طرف خط حمل نمي کند، خودش فوراً پشت فرمان مي نشست و بدين کار اقدام مي کرد.
هنگامي که سرلشگر پاسدار «مهدي زين الدين»- فرمانده لشگر 17- به شهادت رسيد، سردار رحيم صفوي به منظور معرفي فرماندة جديد لشگر به سراغ ايشان آمد. اما اين مخلص متواضع، با همة اصراري که به او شد، اين مسئووليت را نپذيرفت. و اين، نه به خاطر تمرد از دستور فرماندهي، بلکه به خاطر اخلاص و تواضعي بود که در دل جانش موج مي زد.
انساني صالح, پاک, پرهيزگار, خود ساخته و مهذّب بود. هيچ گاه به شيطان اجازه ورود به عرصة عملش را نمي داد. کسي بود که توفيق در کار را از خدا مي دانست و دائماً بدان ذات مقدس توکل مي کرد. قرآن, يارو انيس تنهايي اش بود و او اساس زندگي اش را بر پايه دستورات انسان ساز اين کتاب عزيز نهاده بود.
در مديريت, قوي در نيرومند بود. به واسطة همين قدرت و تدبير بود که وي و شهيدزين الدين توانستند لشگر 17 علي ابي طالب (ع) را سازماندهي کنند. اسماعيل به تنهايي تمامي کارهاي پشتيباني لشکر را انجام مي داد و در عين حال, در هيچ عملياتي غيبت نداشت, بلکه دوشادوش رزمندگان اسلام مي رزميد.
نظريه هاي عملياتي او، عمق فکر و وسعت بينش نظامي او را مي نماياند. دوست داشت به گونه اي عمل کند که از امکانات موجود بهترين استفاده را ببرد و با کمترين تلفات مالي و جاني، بيشترين موفقيّت و پيروزي را به دست بياورد.
توجه به سلسله مراتب و اطاعت از مافوق را براي اشخاص فرضيه مي دانست؛ چرا که معتقد بود عدم رعايت سلسله مراتب، ضربه و ضرر شديدي به جنگ مي زند، و به تعبير خودش: «اگر سلسله مراتب در جنگ رعايت نشود، سنگ روي سنگ بند نمي شود.» وي، خود نمونة اعلاي اطاعت از فرماندهي بود.
يکي ديگر از ويژگيهاي اين فرمانده عزيز، صبر و بردباري او بود. سختي ها، ذره‌اي از قدرت تصميم گيري او نمي کاست، و تسلط شديدي بر اعصاب خود داشت.
او از توجه به نيروها و وقت گذاشتن براي آنها نه تنها قافل نبود بلکه با حسّاسيّت و وسواس زيادي به مسائل و مشکلات آنها رسيدگي مي کرد، و هميشه به مسئوولين امر توصيه مي کرد که نسبت به آنان هيچ کوتاهي نکنند. او هميشه اين جمله را تکرار مي کرد که: «ما بايد خدمتگزار اينها باشيم و اينها بر ما منت گذاشته اند».
نکته بارز و شاخص ديگر در زندگي اين شهيد عزيز، نترسي و بي باکي او بود. هميشه آماده شهادت و رفتن بود و از اينکه بخواهد به سوي دوست پر بکشد، مشتاق و عاشق مي نمود اين از جان گذشتگي و شوق شهادت او را چنان دلير و جسور در جنگ بار آورده بود که بسياري از موفقيت هاي لشگر علي بن ابيطالب (ع) مديون او و فرماندهان عزيز ديگري است که خالصانه در راه حضرت حق- جلّ و علا تلاش کردند.
آخرين روز سال 1363 جزيره مجنون وعمليات بدر جايگاهي مي شوند تا اسماعيل باقرباني جان خويش به جانان رسد.
منبع: علمداران سرفراز(جلد1)نوشته ي تقي متقي و...،نشر ستاد يادواره سرداران شهيدلشگر17علي ابن ابي طالب(ع)

خاطرات
سردار صفوي فرمانده سابق سپاه:
وقتي به آقا اسماعيل گفتم آمده ام شما را به عنوان فرمانده لشگر معرفي کنم، در جواب گفت: بهتر از من «غلامرضا جعفري» است. ايشان را بگذاريد فرمانده لشگر، من تعهد مي دهم، همان طور که با شهيد زين الدين کار مي کردم با آقاي جعفري هم کار بکنم و تا آخر بايستم.

صفت ديگر برادر عزيزمان، مديريت بالايش بود؛ بالاترين مديريت در مجموعة لشگر، مديريت ستاد است.

شهيد صادقي در مقابل تدابير فرماندهان تابع بود. وقتي تصميمي راجع به يک مأموريّت گرفته مي شد، مي گفت: من تابع هستم.

سردار اسدي :
در جهاد اکبر, خودش را ساخته بود؛ هوا و نفسانيّت در او راهي نداشت. سراپا, عشق به خدا و امام و قرآن بود.

احمد ثاراللّهي:
موقعي که قرار شد «تيپ» به «لشگر» تبديل شود، کوهي از مشکلات در برابر مسئوولين آن قد کشيده بود. از اين مشکلات، شهيد «اسماعيل صادقي» به عنوان مسئوول ستاد لشگر، بيشترين سهم را داشت؛ چرا که خود آقا اسماعيل عقيده اش بر اين بود که فکر آقا مهدي زين الدين (فرماندة لشگر)، نبايد از مسايل عمليّاتي منحرف، و به مسايل اداري معطوف شود، بدين خاطر همة گرفتاريها را خودش يک تنه تحمّل مي کرد و دم بر نمي آورد.
کمبود نيرو و امکانات، دو معزل اساسي ما را تشکيل مي داد. از طرفي، مقرّ تيپ در انرژي اتمي اهواز، گنجايش يک لشگر را نداشت، و خلاصه با کمبودهاي فراواني مواجه بوديم.
وي گاه تا پاسي از شب در جلسات حضور داشت، و وقتي که به مقّر مي آمد، اگر ما بيدار بوديم، هيچ، و اگر خواب بوديم بيدارمان مي کرد و از اتفّاقات و مسائل جاري لشگر سؤال مي کرد.
مي گفتيم:
- آقا اسماعيل! دير وقت است. شما خسته ايد. فعلاً بخوابيد تا صبح ...
مي گفت:
- نه! من بايد براي کارهاي صبح نيز، امشب برنامه ريزي کنم.
يعني حاضر نبود که صبح ببيند مشکل چيست و بعد بخواهد راه مقابله با آن را پيدا کند. هميشه سعي مي کرد با آمادگي ذهني و با برنامه ريزي کامل سراغ مسائل برود.
در اين مدّتي که بنده در خدمتش بودم، شهادت مي دهم که هرگز از دهان ايشان يک جملة دلسرد کننده و به اصطلاح آية يأسي نشنيدم. در شکست و پيروزي، کلمة «الحمدلله» از زبانش جدا نمي شد. مثلاً گاه که خواسته هايمان را با قرارگاه در ميان مي نهاديم و پاسخ مي دادند که مقدور نيست، ايشان با کمال آرامش و طمأنينة نفس مي گفت:
خوب، الحمدلله که نشد!

يک روز متوجه شدم چيزهايي را به عنوان آشغال جمع کرده اند بيرون سنگر تا دور بريزند. خوب که براندازشان کردم ديدم چند جفت جوراب است و شلوار و چيزهايي از اين دست. به شهيد صادقي گفتم:
- آقا اسماعيل! فکر مي کنم بعضي از اينها قابل استفاده باشند. حيف است که دورشان بريزند.
گفت:
- ببين اگر چيزي يافتي براي من هم بردار!
رفتم و ديدم جورابها قابل استفاده اند، منتها کثيف و گِلي بودند. دو جفت را شستم و يک جفت به ايشان دادم و يک جفت هم خودم برداشتم.
تا مدتها بعد همين جورابهاي خاکي بود که پا به پاي ايشان، ميدانهاي مختلف جهاد را در مي نورديد.

در منطقه بوديم که خبر رسيد خودتان را براي يک ديدار خصوصي با حضرت امام آماده کنيد.
با شنيدن خبر، ديگر در پوستمان نمي گنجيديم. شهيدان «زين الدّين» و «صادقي» کارهاشان را به سرعت راست و ريس کردند و ساعت ده و نيم شب آمدند سرغم که برويم. تا ساعت هشت صبح فردا فرصت داشتيم که خودمان را به جماران برسانيم. «آقا مهدي» نشست پشت فرمان و بسم الله، راه افتاديم.
شوق ديدار، چنان در دل و جانمان ريشه دوانده بود که سر از پا نمي شناختيم. آقا مهدي گاه با 160 کيلومتر سرعت در ساعت، دل و رودة پيکان را به زوزه مي نشاند و من وحشتِ نگاهم را پشت پتويي پنهان مي داشتم.
تا صبح، بي لحظه اي خواب و استراحت، گفتيم و خنديديم و هزار سوداي خوش در سر پرورانديم. ساعت 8 صبح به تهران رسيديم. ترافيک سنگين و چراغهاي قرمز چهار راهها، حرصمان را در مي آورد. تا به جماران برسيم، دو ساعت طول کشيد.
خلاصه، به هر جان کندني رسيديم و رفتيم خدمت حاج آقا توسّلي، ايشان فرمود:
- شما وققت ملاقاتتان ساعت 8 بود. دو ساعت دير آمديد و حضرت امام رفتند اندروني.
اين را که گفت، حال ما بدجوري گرفته شد. در يک لحظه کعبة آمال ما روي سرمان آوار شده بود. اين دو عزيز، چنان دلشکسته شدند که بزرگترين شکست هاي جنگ هم نتوانسته بود با دل و جانشان چنان کند. «آقا مهدي» خيلي حالتش را بروز نمي داد؛ زل زده بود به زمين و رفته بود توي فکر. امّا «آقا اسماعيل» از روي تأسّف مرتب کف دست راستش را به پشت دست چپش مي زد و مي گفت:
- عجب توفيقي را از دست داديم! چقدر ديشب تا صبح به خودمان وعده داديم که مي رويم دست «آقا» را مي بوسيم و به سر و رويمان مي کشيم... افسوس که قسمتمان نشد!
و به راستي چه دريغي داشت آن ديدار ناتمام!

سرداراحمد فتوحي:
دو، سه روزي به آغاز «عمليات بدر» مانده بود. نيمه هاي شب بود که به انرژي اتمي (مقّر لشگر 17) رسيدم. من در جزاير، کارهاي مقدمّاتي عمليات بدر را دنبال مي کردم و به همين منظور هم رفته بودم انرژي.
در اين مقّر، اتاقي داشتيم به نام «اتاق جنگ» که در آن اسناد و مدارک سرّي، نقشه ها و کالکهاي عملياتي قرار داشت. هنگام ورود به اين اتاق ديدم، شهيد «اسماعيل صادقي» از آن خارج شده است. پس از سلام و عليک و حال و احوال، متوجّه شدم چشمهايش از فرط گريه به شدّت قرمز شده و چهره اش حال و هوايي آسماني يافته است.
خلاصه، او خداحافظي کرد و رفت و من هم وارد اتاق شدم و به پيگيري کارهاي خود پرداختم.
درست يک هفته بعد، ايشان ضمن ايثارهاي کم نظيري که در عمليات بدر از خود نشان داد به لقاء الهي بار يافت.
وصيتنامه اش که انتشار يافت، از تاريخش دريافتم درست همان شبي که دم در اتاق جنگ با او روبه رو شدم و هواي چشمانش گريه آلود بود، در خلوت شب و دل، به تحرير چهارمين و آخرين وصيتنامه اش همّت گماشته بود!

در «عمليّات بدر» ما پس از عبور از هويزه، يک «پَد» را به عنوان قرارگاه تاکتيکي و اسکلة پشتيباني گردانهاي در خطّ خودمان انتخاب کرده بوديم. اين «پَد» را که در ابعاد صد متر در صد متر توسط عراقيها اهدا شده بود، ما به دوبخش تقسيم کرديم: بخشي را اختصاص داديم به قرارگاه تاکتيکي کنترل و هدايت نيروها و از بخشي ديگر به عنوان اسکلة پشتيباني گردانها و مرکزيّتي براي رساندن مهمّات و آذوقه و امکانات تخلية شهدا و مجروحين استفاده مي کرديم.
فاصلة اين پد تا خطّ مقدّم چيزي حدود پنج کيلومتر بود که با توجّه به مسطّح بودن دشتهاي جنوب، با چشم مسلّح تحرّکات و تردّد نيروهاي ما براي دشمن مشهود بود.
بدين خاطر در حجمي بسيار گسترده به آتشباري روي اين پَد و جوانبش اقدامي کردند.
شدّت آتش، گاه به حدّي بود که کسي را ياراي آن نبود از داخل کانال ها بيرون بيايد، يا سرش را حتّي بالا بگيرد. هر لحظه امکان اصابت گلولة توپ و خمپاره در کانال ها مي رفت. سنگرها يکي پس از ديگري هدف قرار مي گرفتند و وضعيّت ناگواري روي پَد و اسکله حاکم بود.
از طرفي ما هم به خاطر کنترل و هدايت نيروهايمان به ناچار بيسيم ها را توي کانال و در هواي آزاد قرار داده بوديم تا به اصطلاح مخابرات «آنتن هايشان بتوانند آنتن هاي در خط را ببينند» و تماس، با کيفيّت بهتري صورت پذيرد و قادر به تغيير موضع هم نبوديم.
در همين هنگامة آشفتگي و آتش، يک لحظه ديدم شهيد «اسماعيل صادقي»، تمام قد روي لبة دژ ايستاده است. او در حاليکه خود را فراموش کرده بود و فقط به پيروزي مي انديشيد، مرتباً به ما نهيب مي زد که برويد توي فلان سنگر. ما هم به خواهش و تمنّا او را متقاعد کرديم که توي کانال بمانيم و در عوضش خودشان بروند توي سنگر.
من همين طور نگاهش مي کردم که ايشان براي سامان دادن وضعيّت آشفتة پَد به سمت ديگري حرکت کرد؛ بي ذرّه اي هراس از گلوله هاي وحشي!
بناگاه ديدم چند هواپيماي (P.C.7) عراقي درست روي سر ما به پرواز در آمدند و به سمت ما شلّيک مي کنند. تا به خودمان بجنبيم، پَد، مورد اصابت چندين گلوله قرار گرفت که در اين ميان، تعدادي از برادران، شهيد و مجروح شدند و شهيد صادقي نيز از ناحية سر به شدّت آسيب ديد که به بيمارستان منتقل گرديد.
و سرانجام يکي دو روز بعد، او نيز با بال شهادت، تا حريم دوست پرواز کرد و جاودانه شد.
من مطمئنم که اين شهيد عزيز تا آخرين لحظة حيات ارجمند خويش به چيزي جز پيروزي يا شهادت که به تعبير قرآن کريم «احدي الحسنين» معرفي شده نمي انديشيد.
نامش بلند باد!

سردار محمّد ميرجاني:
پس از شهادت شهيد «مهدي زين الدّين» (فرمانده لشگر 17 علي بن ابي طالب)، شهيد «اسماعيل صادقي» هميشه مي گفت:
- حالا اگر نوبتي هم باشد، نوبت من است!
ايشان علاقة قلبي شديدي به آقا مهدي داشت و به راستي که درد فراقش را بر نمي تابيد.
بارها توي جمع از زبانش شنيدم که مي گفت:
- الآن ديگر لشگر 17 توي بهشت همه چيز دارد؛ از فرمانده و قائم مقام و مسئوول محور گرفته تا مسئول عمليّات، فقط يک مسئوول ستاد کم دارد آن هم منم!
و آنقدر بر اين عقيده پاي فشرد که خدايش او را نيز در عمليات بدر، چونان بدري در آسمان شهادت به درخشش نشاند!

بنده، زماني که شهيد «اسماعيل صادقي» مسئوول ستاد لشگر 17 بود، مسئووليّت اطلاعات و عملکرد لشگر را به عهده داشتم. «آقا اسماعيل» از خصوصيات اخلاقي بارزي برخوردار بود. در باب مديريت واقعاً توانايي هاي بالايي داشت. نفوذ کلام و ابهّت ايشان توفيق وي را در کار مسئووليّت ستاد به نحو قابل ملاحظه اي افزايش داده بود.
در زمان جنگ، نواحي و پايگاهها مسئوليت پشتيباني يگانهاي رزمي را به عهده داشتند. نواحي بودند که مي بايست کادرهاي رزمندة لشگر را تأمين کنند؛ امّا با توجه به مسائل و مشکلاتي که خودشان توي شهرها داشتند معمولاً کار آزاد سازي نيروها براي اعزام به جبهه با مشکل مواجه مي شد.
شهيد صادقي در اينگونه موارد نقش به سزايي در تأمين کادر رزمي و جلب امکانات داشت. ايشان طي جلسات متعددي که با مسئوولين پايگاههاي سپاه داشتند؛ چه ناحية قم، چه اراک، چه زنجان و سمنان، غالباً با دست پر باز مي گشت.
يادم هست گاه فرماندهان نواحي به شوخي به شهيد زين الدّين مي گفتند:
- آقاي زين الدّين! اين آقاي صادقي را ديگر پيش ما نفرستيد،
چون ول کن معامله نيست. ما هر چه ميگوييم بابا! خودمان هزار جور مشکل داريم، گوش اش بدهکار اين حرفها نيست. و تا خواسته هايش را تأمين نکنيم دست از سر ما برنمي دارد.
او واقعاً در ارتباط با تدارکات جنگ، از جان مايه مي گذاشت و سر از پا نمي شناخت. و خدا هم به وي نفوذ کلمة عجيبي داده بود.

رابطة شهيد «اسماعيل صادقي»- به عنوان مسئوول ستاد- و شهيد «مهدي زين الدين»- به عنوان فرماندة لشگر- در غالب سلسله مراتب نظامي نمي گنجيد. به جرأت مي توانم شهادت دهم که آقا مهدي براي شهيد صادقي حکم يک الگو را داشت؛ الگويي تمام ايار و در تمام زمينه ها؛ چه نظامي, چه سياسي, چه اخلاقي و...
بين اين دو اصلاً بحث فرماندهي و فرمان پذيري جايي نداشت. آقا اسماعيل به آقا مهدي به چشم يک معلّم و مراد مي نگريست و او را اسوة زندگي خويش قرار داده بود.
اين عشق الهي شهيد صادقي به آقا مهدي پس از شهادت شهيد زين الدّين بروز عجيبي در سخنان و حرکات و سکنات آقا اسماعيل پيدا کرد. آقا اسماعيل, پس از آقا مهدي حدود يک سال در قيد حيات ظاهري بود. خداشاهد است که در طول اين يک سال, ديگر از آن شوخ طبعي و بذله گويي هميشگي در او خبري نبود. آن چهرة گشاده و بشّاش, از فرط گرفتگي و غمگيني, و به اصطلاح, غربتي که در نبود شهيد زين الدّين احساس مي کرد, تبديل شده بود به نخل ماتم و عزا. انگار شمعي بود و لحظه به لحظه در خويش مي سوخت و آب مي شد! و شب و روز در آرزوي شهادت دل تنگي مي کرد؛ «تا کجا پايان دهد آغاز کار خويش را!».
از آن طرف عشق و علاقة شهيد زين الدّين به آقا اسماعيل نيز در غالب در معيارهاي عادي نمي گنجيد؛ چيزي فرا تر از علاقة يک فرمانده به مسئوول ستادش بود, وگرنه دادن آن همه اختيارات ويژه به يک مسئوول ستاد, توجيه منطقي نداشت.
آقا مهدي به آقا اسماعيل ايمان و اعتقاد ويژه اي داشت. اصلاً پشتش به او گرم بود. و شايد بتوان گفت که موفقيت هايش را در فرماندهي مديون آقا اسماعيل بود؛ چرا که ستاد, به عنوان بازوي نيرومند فرماندهي در ارتباط با تأمين نيروهاي رزمي و سپس پشتيباني, لجستيکي, امدادي, تغذيه اي, بهداشتي و غيره نقش بسيار با اهميتي داشت آقا اسمايل نيز در همة اين زمينه ها موفق بود.
رمز موفقيت تمامي عمليّاتهاي انجام شده توسط لشگر 17 در زمان اين دو شهيد بزرگ را نيز بايد در همين هماهنگي و اعتماد تامّ فرماندهي و ستاد لشگر به يکديگر بدانيم.

از ويژگي هاي بارز شهيد «اسماعيل صادقي», روحية مجاهدت و شهادت طلبي او بود.
ايشان هرگز بدين تصوّر دل خوش نمي کرد که چون مسئوول ستاد است و به اصطلاح نيروي رزمي نيست, از ايفاي نقش در عمليّات شانه خالي کند.
به خوبي به ياد دارم, همين که عمليّاتي شروع مي شد, با هر وسيلة ممکن خودش را به خط مي رسانيد؛ حال يا خط مقدم نبرد يا نزديکترين سنگر بدان, تا از نزديک مراقب اوضاع باشد و کمبودها را در اسرع وقت ممکن تشخيص داده و در تأمين آنها اقدام کند.
يعني اين گونه نبود که در محل کارش بنشيد تا گزارش بيايد و تقاضا برسد که مشکل, چي هست و نياز عمليّات به چيست؟! خودش مي رفت و از نزديک سير عمليّات را زير نظر مي گرفت, با فرماندة لشگر و تيپ گردان و حتي با رزمندگان عادي ارتباط برقرار مي کرد و از وضعيّت نيرو ها و عمليّات با خبر مي شد. و اگر احساس نيازي مي کرد از همان جا با عقبه تماس مي گرفت و در اندک زماني امکانات جديدي را فراهم مي آورد.
و بالاتر از همه گاه اسلحه بر مي داشت و پا به پاي نيروهاي بسيجي مي جنگيد, يا دفع پاتک مي کرد.
وي واقعاً در اين زمينه روحيّه اي صد در صد نظامي و جهادي داشت, و به خاطر همين روحيّه و تجربيات ارزشمند و درجة اخلاص بالايي که در مسألة جنگ ازخود بروز مي داد فرماندهان مافوق, پس از شهيد زين الدّين, در نظر داشتند او را به عنوان فرماندهي لشگر 17 منصوب کنند, که نپذيرفت!

محمد حسين شکارچي :
شهيد «اسماعيل صادقي» با بسيجيها بسيار مهربان بود. واقعاً آنها را نور چشمان خود مي پنداشت و هميشه سفارش آنان را به ما پاسداران مي کرد. مي فرمود:
- به اينها احترام بگذاريد و قدرشان را بدانيد. اگر اينان نباشند ما کاري از دستمان بر نمي آيد. اينها هستند که جبهه را گرم نگاه داشته اند و با حضور بسيجيان است که توانسته ايم در مقابل دنيا بيستيم و در مأموريّتها پا پس ننهيم!
در رسيدگي به امورشان, بسيار کوشا بود و مسايلشان را به خوبي درک مي کرد. گاه مي ديديم يکي را خواسته است و با او به صحبت نشسته. و همين که طرف مشکلاتش را مطرح مي کرد, از هر راهي سعي مي کردبه وي کمک کند. به فرض اگر مدت مأموريتش تمام هم نشده بود, يا خودش ميل به بازگشت نداشت, او را در رفتن و ماندن آزاد مي گذاشت و يا حتي مجبور به گرفتن پاياني مي کرد.
آنقدر در برخورد با بسيحيان متواضع بود که آنان هرگز خيال نمي کردند در برابر يک مسئوول ستاد لشگر ايستاده اند.
و براستي که دل بزرگش, هرگز براي طبل پرطنين «رياست» نتپيد!

احمد يار محمّدي:
ابتدا حدود يک ماه مانده به عمليّات بدر به لشگر عظيم و سرفراز 17 علي بن ابي طالب (ع) اعزام شدم. قرار بود در سمَت جانشيني واحد پرسنلي لشگر انجام وظيفه کنم. مسئووليّت بنده توسط شهيد «اسماعيل صادقي» - مسئوول ستاد لشگر- به شوراي فرماندهي ابلاغ شد. و اين افتخار را داشتم که در آخرين جلسة شوراي فرماندهي لشگر – قبل از شروع عمليّات بدر- شرکت کنم.
در اين جلسه من از نزديک با اين شهيد بزرگوار و روحيّات و معنوياتش آشنا شدم. در پايان همين جلسه, مدّاح اهل بيت جناب آقاي ملکي نژاد در جمع برادران حضور يافت. فضا تاريک شد و ايشان شروع به مدّاحي کرد. مجلس بسيار با صفا و روحاني اي بود برادران زيادي در حال سجده, شيون و زاري مي کردند؛ از جمله شهيد صادقي که کنار من نشسته بود, ايشان مرتباً از سوز دل لفظ «مهدي, مهدي» را تکرار مي کرد و گاه از تار و پود بغضها و ناله ها, صدايش را مي شنيدم که مي ناليد:
- مهدي! چرا رفتي؟ مهدي! چرا تنهايم گذاشتي؟ مهدي!....
من به خيالم که ايشان آقا حضرت حجّت (عج) را صدا مي زند.
بعدها که با برادران لشگر بيشتر مأنوس شدم و پي به عمق ارتباط هاي عاطفي اين شهيد با شهيد زين الدين بردم, فهميدم که ايشان از فراق آقا مهدي زين الدين اين گونه ضجّه و ناله مي زده است!

سيد مرتضي روحاني :
يادم هست زماني که شهيد «مهدي زين الدّين» به فرماندهي لشگر 17 منصوب شد, از ناحية بعضي از آدم هاي کج انديش توي تشکيلات لشگر, زمزمه هايي به گوش مي رسيد؛ مثلاً مي گفتند:
- يک جوان 25 ساله که نمي تواند لشگر را اداره کند!
و در عوض, افراد سابقه دار تري را – به نظر خودشان – مطرح مي کردند!
در اينجا وقتي برخورد شهيد صادقي را با قضية فرماندهي لشگر ملاحظه مي کنيم, مي بينيم يک برخورد صد درصد مثبتي است. با اينکه ايشان از نيروهاي با سابقه و شناخته شدة لشگر و از کادرهاي صاحب نظر تشکيلات, در زمينه هاي مديريتي و پشتيباني و عملياتي محسوب مي شد, تمامي اين زمزمه هاي شوم را به هيچ انگاشته و در عمل, اطاعت محض از فرماندهي را بر خويش واجب مي شمرد. اگر هم در مسأله اي, خود نظر خاصّي داشت, در مقابل نظر فرماندهي, آن را به دست فراموشي مي سپرد. وي چنان تبعيّتي از شهيد زين الدين از خويش بروز داد که عملاً اين زمزمه هاي شوم ديگر ميداني براي عرضه و خود نمايي پيدا نکرده, از آن طرف, فرماندهي را نيز در سطح لشگر کاملاً جا انداخت.
واقعاً اخلاص شهيد صادقي در اين زمينه بايد الگوي همگان باشد. و قطعاً چنين عملي جز از مخلصين نفس کشته ممکن نيست!

شهيد زين الدّين و شهيد صادقي را بايد به منزلة يک روح در دو کالبد دانست. اشتباه است که هر کدام را جداي از يکديگري مطرح کنيم. اين دو مکمّل يکديگر بودند. واقعاً اگر شهيد صادقي در مسئوليّت ستاد لشگر حضور نداشت, آقا مهدي به تنهايي قادر نبود لشگر را بدين اوج و عظمت برساند, و بالعکس.
اين دو با اخلاصي کم نظير و توانايي هايي بالا, و هم آهنگي اي تمام و اعتمادي فوق تصوّر, همچنان در آسمان لشگر به درخشش ايستادند که ماه و خورشيد در چرخة منظومة شمسي, و مباد که در تحليل منظومة لشگر, از جايگاه نيّرين غافل بمانيم!

محمد علي خواجه پيري ،استاندار سابق استان مرکزي:
با شروع «عمليات بدر» نيروهاي ما توانسته بودند از آب بگذرند و به اهدافشان در خاک عراق برسند. چيزي نگذشت که دشمن پاتکهايش را شروع کرد و با هر وسيله اي روي موقعيّت ها و نيروهاي ما آتش مي ريخت.
صبح بود. جلوي سنگر استاده بوديم که سر و کلّه يک هواپيماي مهاجم پيدا شد.
هواپيما با اين که از فاصلة نزديک به بمباران نيروهاي ما اقدام کرد, امّا به ياري خدا هيچ کدام از بمبهايش به ما اصابت نکرد.
حدود سي راکت شليک شده, به رديف خورده بود به دو طرف جاده, بدون آنکه يکيشان عمل کند. منظرة جالبي از آب در آمده بود.
شهيد «اسماعيل صادقي» که اين صحنه را ديده بود, با خنده مي گفت:
- اين جادّة ما احتياج به نرده داشت که الحمدالله انجام شد!

در «عمليّات بدر», وقتي بچه ها از آب گذشتند و خطّ را شکسته و در خاک عراق فرود آمدند بعضي ها به شوخي مي گفتند:
- به به, عجب زمين خوبي است, مي ميرد براي فوتبال!
دشمن همين طور يک ريز گلوله مي زد. شهيد «اسماعيل صادقي» را ديدم که بيرون سنگر با بچه ها مشغول است. رفتم نزديکش و گفتم:
- آقا اسماعيل! اينجا خطرناک است, برويم توي سنگر. گفت:
- من که با بچّه ها باشم در روحيه هشان تأثير دارد, آنها بيشتر دلگرم کار مي شوند.
گفتم:
- راستي آقا اسماعيل! دليلش چيست که اين بچّه ها از گلوله نمي ترسند؟ گفت:
- اينها قبل از شروع عمليّات جايگاهشان را در بهشت ديده اند, و افرادي چنين ديگر احساس خستگي و ترس از مرگ بر ايشان بي معناست!

شهيد «اسماعيل صادقي» - مسئوول ستاد لشگر 17 – در يکي از وصيتنامه هايش چنين نوشته است:
- خدايا! اين, چهارمين وصيّت نامه است که مي نويسم. ديگر دلم نمي خواهد وصيّت نامة پنجمي داشته باشم. ديگر رويم نمي شود که به شهر برگردم و چشمم به چشم خانواده هاي شهدا بيفتد.....

شب قبل از «عمليات بدر»، در اتاق نشسته بوديم؛ اتاقي که عکس شهداي لشگر را به سينة ديوارش کوبيده بودند. ناگهان يکي از آن عکسها چرخي زد و پايين غلتيد.
شهيد «اسماعيل صادقي» تا چشمش بدين صحنه افتاد, گفت:
- خدا رحمت کند آقاي مهدي را! گاه به اين عکس ها اشاره مي کرد و مي گفت اينجا همه چيز دارد جز فرماندة لشگر و مسئوول ستاد.
بعد آهي کشيد و ادامه داد:
- او که رفت, عکسش رفت بالاي ديوار. حالا فقط جاي عکس من خالي است!
آنگاه برخواست و عکس به زمين افتاده را دوباره به سينة ديوار نشاند.
و چيزي نگذشت که عکس او نيز جاي خالي اش را بر سينة ديوار پر کرد!

احمد ثاراللهي:
عمليّاتي در پيش بود که شهيد «اسماعيل صادقي به عنوان مسؤول ستاد لشگر 17 منصوب شد. و تمام فکر و همّتش روي تأمين تدارکات براي شروع اين عمليات متمرکز بود که گاه برادراني مي آمدند نزد ايشان و از مسئوولين واحد گله و شکايت داشتند و يا اختلاف شخص شان را مطرح مي کردند.
آقا اسماعيل با اين که برايش شنيدن اين گونه سخنان بسيار دشوار بود, و از اينکه مي ديد حرص و حسد دامن بعضيها را در ميدان جهاد نيز رها نمي کند. غصّه مي خورد, اما با کمال صبر و متانت مي نشست و به احترام طرف, به تمامي حرفهايش بدقت گوش فرا مي داد. . آنگاه که از خدمت ايشان مرخص مي شدند, آهي مي کشيد و سري به تأسّف مي جنباند و مي گفت:
- چه بايد کرد اگر در راه بهشت, بهشتيان نتوانند با هم کنار بيايند!

هرگاه برخود صميمي شهيد «مهدي زين الدّين» - فرماندهان لشکر – و شهيد «اسماعيل صادقي»- مسئوول ستاد – را با هم ديدم, به ياد آن سخن نوراني حضرت امام مي افتادم که فرمود:
- اگر همة انبياي الهي يک جا شوند جمع شوند, کوچکترين اختلافي ميانشان نخواهد بود. و اين دو نيز طوري از هواي نفس خالي شده بودندکه هيچ اختلاف نظر و سليقه اي نمي توانست آنان را در مقابل هم قرار دهد؛ چرا که «آقا مهدي», بخوبي «آقا اسماعيل» را درک مي کرد, و آقا اسماعيل نيز با آن روحية خاصّ اطاعت از فرماندهي, راه هم اختلافي را سدّ کرده بود.

شهيد «اسماعيل صادقي», از قدرت مديريّت فوق العاده اي برخوردار بود. با اين که تحصيلات عالي نداشت, اما هر کس که او آن را با توان بالا در مسئووليّت ستاد لشگر مي ديد, به خيالش که وي لااقل کارشناسي ارشد مديريّت را طي کرده است!
از هيچ مسئوولي بيش از محدودة اختيارات و قدرت توانش انتظار نداشت و هر وقت که مسئووليّتي به کسي مي سپرد و کاري به وي محّول مي کرد و شخص, به مشکلي بر مي خورد, با نهايت شرح صدر, عذرش را مي پذيرفت و به طرف, اميد و قوّت قلب مي داد, و طوري وانمود مي کرد که وي باورش مي شد توانايي انجام آن کار را خواهد داشت.

سردار محمّد حسين آل اسحاق:
در فراق شهيد «زين الدين», شهيد «اسماعيل صادقي» ديگر آن اسماعيل سابق نبود. حال و هواي عجيبي يافته و به لطافتي عرفاني رسيده بود. در قنوت نمازهايش گريه مي کرد و از خدا طلب شهادت مي نمود.
«عمليّات بدر» که مي خواست شروع شود ديگر دل توي دلش نبود. يادم هست که گردانها و واحدها به منطقه اعزام شده بودند و آقا اسماعيل هم آخرين امکانات عمليات را جمع و جور مي کرد. در مقّر انرژي اتمي اهواز اتاقي داشتيم به نام «اتاق جنگ», ساعت يازده, دوازده شب بود که گفت:
- فلاني! اگر کسي سراغم را گرفت, توي اتاق جنگم؛ کاري دارم که بايد انجام دهم.
گفت و در را پشت سرش بست.
ساعتي بعد که از اتاق خارج شد, ديدم چشمانش از شدت گريه به قرمزي گراييده و صورتش نورانيّت خاصّي يافته. برخوردها و سخنانش به گونه اي شده بود که من احساس کردم ديگر ماندني نيست!
از آنجا با خانواده اش تماس تلفني گرفت و حرف هايي رد و بدل شد که من ديگر يقيين کردم رفتنش بي بازگشت خواهد بود.
هنگام حرکت به طرف خط, شهيد يزدي – راننده شهيد زين الدين – بود و حاج آقا ايراني و ايشان. در بين راه نيز به آقاي ايراني گفته بود:
- حاج آقا! من ديگر از اين مأموريّت بر نمي گردم, جان شما و جان لشگر!
و همان شد که گفت؛ در ادامة عمليات, با بال بلند «شهادت» به سمت پله هاي آسمان پل زد و با فرشتگان عالم بالا در آميخت!

محّمد حسين شکارچي:
شهيد «اسماعيل صادقي» در امر بيت المال بسيار حسّاس و دقيق بود. هميشه دربارة امکاناتي که مردم براي رزمندگان مي فرستادند سفارش مي کرد و نسب به اسراف ها و حيف و ميل اموال هشدار مي داد:
- اين پوشاک و خوراک و وسايت نقلية اهدايي, از طرف کساني مي رسد که شايد خودشان به نان شبشان محتاج باشند, پس واي بر ما که ملاحظة اين ها را نکنيم و در مصرفشان اسراف ورزيم!
يکي از درس هايي که ما از وي گرفتيم اين بود که تا لباسي و وسيله اي کاملاً غير قابل استفاده نمي شد کنارش نمي نهاد. مثلاً اگر لباسش پاره مي شد, خودش مي نشست و شروع مي کرد به وصله کردن, هيچ اِبايي نداشت که لباس فرم يا کار وصله دار بپوشد.
يک بار در اعتراض بدين عمل ايشان گفتم:
- آقا اسماعيل! شما رييس ستاد لشگري, اين لباس هاي وصله دار مناسب شأن و مقام شما نيست. خوب نيست که با اين لباس ها در جلسات حاضر شويد!
او سري به تأسّف تکان داد و گفت:
- بابا! ما بزرگان دينمان وقتي که لباسشان پاره مي شد وصله مي کردند و بدين سادگي ها لباسي را دور نمي انداختند. حال شما مي گوييد ما از آن ها بالاتريم؟!

پس از شهادت «آقا هدي زين الدين» قرار بود لشگر 17 عملياتي را تدارک ببيند. مقدّمات کار فراهم شده و شناسايي هاي لازم صورت گرفته بود.
در جلسه اي توجيهي که تمامي مسئوولين واحدها حضور داشتند, سردار «غلام رضا جعفري», - فرماندة جديد لشکر- مأموريّت آتي را تشريح مي کرد و در خصوص منطقة عملياتي توضيح مي داد و همه سروپا گوش بودند. من يکباره متوجّه شهيد صادقي شدم. وي همين طور که سرش پايين بود. به سخنان فرماندة لشگر گوش مي داد, آرام آرام اشک مي ريخت و کسي هم متوجّه حال او نبود.
گرية خاموش او بدجوري ذهنم را مشغول کرده بود به نحوي که ديگر حواسم به صحبتهاي سردار جعفري نبود. با خودم مي گفت نکند باز خداي ناکرده کسي از مسئوولين لشگر شهيد شده باشد! پس تمامي چهره ها را يکي يکي بر انداز کردم. جاي سردار فتوحي را خالي ديدم. پشتم لرزيد. ديگر حال خودم را نمي فهميدم. تمامي هوش و حواسم روي گرية آقا اسماعيل دور مي زد.
خلاصه, گفتني ها گفته شد و جلسه به سرانجامش رسيد. با کنجکاوي تمام رفتم سراغ کشف راز گرية آقا اسماعيل.
پس از پرس و جو بدين نتيجه رسيدم که اين شهيد, ضمن صحبت هاي سردار جعفري, جلساتي چنين که با شهيد زين الدّين داشتيم برايش تداعي شده بود, جلساتي که در آن «آقا مهدي» به توجيه منطقة عملياتي مي پرداخت و سپس سفارش ها و هشدارهاي لازم را مي داد و اکنون جايش در ميان جمع خالي بود!

احمد ثاراللّهي:
«عمليّات بدر» آغاز شده و رزمندگان اسلام, و از هور الهويزه گذشته و به ساحل رود دجله رسيده بودند. از آنجايي که بعضي از يگانه هاي عمل کننده موّفق به پيش روي نشده و جناح راست ما کاملاً خالي بود, دشمن آتش باري سنگيني را روي مواضع ما تدارک ديده بود.
شهيد «اسماعيل صادقي» همچنان توي خطّ حضور داشت و نيروها را هدايت مي کرد. مقّر فرماندهي و تدارکاتي لشگر توي اسکله اي مستقر بود که فاصلة چنداني با خطّ اول دشمن نداشت. قايق هايي که نيرو و امکانات مي آوردند و يا شهيد و مجروح حمل مي کردند مجبور بودند در اين اسکله پهلو بگيرند. وضعيّت بسيار آشفته اي بود و انواع سلاح ها, اسکله را زير آتش گرفته بود. تغيير موضع هم, نه به مصلحت بود و نه در آن شرايط بحراني امکان داشت و نه اصلاً جاي مناسبي بود تا بدان جا نقل مکان کنيم؛ چرا که تمام اطرافمان آب بود و آب!
شهيد «اسماعيل صادقي» در اينجا واقعاً استقامت و پايمردي عجيبي از خودش نشان مي داد. در آن درياي آتش, چونان ناخدايي طوفان ديده و جسور, تمام قد ايستاده بود و براي پيشبرد عمليّات تلاش مي کرد و دايم به اين سو آن و سو مي رفت. روي همان پد و اسکله, سنگر ديدباني اي بود که به اصطلاح مقّر قرارگاه خاتم محسوب مي شد و برادران عزيزمان سردار رحيم صفوي و اميرصيّاد شيرازي و عدّه اي ديگر از فرماندهان سپاه و ارتش در آنجا مستقر بودند و مسايل عمليّات را پي گيري مي کردند اين سنگر نيز مرتباً مورد اصابت تيرها و ترکش ها قرار داشت و هر کس که اين وضعيّت ناگوار را مي ديد مي گفت صلاح نيست اين فرماندهان ردة بالا در آنجا حضور داشته باشند.
در همين غوغاي آتش, يک باره ديدم شهيد صادقي, و همراه آقا مصطفي – پسر مقام معظّم رهبري, که از نيروهاي ستادي لشگر بود – آمد و گفت:
- فلاني! بيا برويم پيش آقا رحيم و گزارشي از وضعيّت خطّ و نيروها بدهيم.
رفتيم خدمت آقايان و شهيد صادقي، آقا مصطفي را معرفي کرد. و واقعاً حضور ايشان در آن موقعيّت خطرناک در جمع فرماندهان، بسيار بر ايشان جالب توجه بود.
يادم هست که آقا رحيم رو کرد به سرتيپ صيّاد شيرازي و گفت:
- ايشان آقا مصطفي، پسر رئيس جمهوري است! – مقام معظّم رهبري در آن زمان رئيس جمهور بودند- بعد سرتيپ صيّاد هم رو کرده بود به فرماندهان ارتش و گفته بود:
- ببينيد در کجاي دنيا و کدام کشور سراغ داريد که پسر رئيس جمهورشان در خطّ اول جنگ حضور پيدا کند! خلاصه، ما هم گزارشمان را تقديم داشتيم و بازگشتيم. و اين عمل شهيد صادقي در بردن آقا مصطفي پيش فرماندهان تأثير عجيبي در روحيّه شان داشت.

نيکنامي:
پست و مقام، هرگز دل شهيد «اسماعيل صادقي» نربود، و او در عين حال که از نامدارترين نيروهاي لشگر بود، هيچگاه تواضع و فروتني را از سر فرو ننهاد.
زماني که آن شهيد مسئووليّت ستاد لشگر را به عهده داشت، بنده سمت «مشاور امور جنگ و بازسازي مناطق جنگ زده» استان مرکزي را داشتم.
يادم هست که کلية کارهاي ستادي و اداري ايشان در جلب امکانات براي لشگر، از طريق استانداري صورت مي گرفت.
اخلاق و رفتار وي در برخورد با مديران ارگان ها و ادارات دولتي به گونه اي صميمي وبي تکلف و ساده بود که مديران هيچگاه با او احساس بيگانگي نکرده و با کمال ميل و رضايت خاطر به تأمين امکانات درخواستي او اقدام مي کردند.
شهيد صادقي، بسيار خوش برخورد و خوش مجلس بود و هرگز فعّاليّت هاي خود را به رخ ديگران نمي کشيد.
بارها از دهانش شنيدم که به مديران ادارات گفت:
- شرمنده ايم که شما اين قدر زحمت مي کشيد ولي ما کاري نمي کنيم!

سردار محمّد حسين آل اسحاق:
در طول مسافرت هايي که گاه با شهيد «اسماعيل صادقي» داشتم، ايشان خاطرات زيادي از نحوة مبارزاتش در قبل ار انقلاب بيان مي کرد که يک موردش در خاطرم مانده است:
«در قم يک مغازة فروش و تکثير نوارهاي کاست داشتيم. سخنراني هاي سخنران مذهبي را تکثير و در سراسر کشور توزيع مي کرديم، و گاه نوارهاي سخنراني حضرت امام در نجف را که پنهاني براي ما رسيد، همراه اين نوارها تکثير و به رابط هاي خودمان در نقاط مختلف کشور مي رسانديم.
کم کم ساواک به عملکرد ما حسّاس شده و از دور و نزديک مأمورين آنها مغازة ما را زير نظر داشتند. يک روز نوارهاي زيادي از امام تکثير و آمادة پخش کرده بوديم. من اين نوارها را توي جعبه اي جاي داده و با خود به منزل بردم. همين که و وارد حياط شدم ديدم زنگ مي زنند. فوراً در گوشه اي از حياط پنهان کردم و در را گشودم.
با باز شدن در، مأموران زيادي ريختند توي خانه و شروع کردند به جستجو. خيلي ترس برم داشته بود و مرتباً آيه شريفة: «وَ جَعَلنا مِنْ بَينِ اَيدِيهِم سّدَاً ... » را زير لب تلاوت مي کردم و دلهرة اين را داشتم که نکند جعبه را بيايند!
امّا آنها وقتي که همة اتاق ها را به دقّت زير و رو کردند و چيزي نيافتند، به سرعت از منزل خارج شدند. من هم شکر خدا کردم و سريعاً به توزيع نوارها پرداختم.»

در جبهه، بسياري از تکلّفاتي که ما در پشت جبهه متحمّل مي شويم، جايي ندارد و مي توان گفت که اصولاً آداب و رسوم مردان جهاد، ريشه در سادگي و صفايشان دارد و بس. آنان همانگونه که با خودي ها صميمي اند، با هر تازه واردي نيز که عنوان «ميهمان» را يدک مي کشد چنين اند.
يادم هست روزي به اتفاق تني چند، در منطقه مهمان شهيد «اسماعيل صادقي» بوديم. سفره پهن شد و کلمي را توي سفره گذاشتيم و بچه ها شروع کردند به خوردن. ايشان، براي اينکه کسي احساس غريبي نکند، دائماً بذله مي گفت و شوخي مي کرد. و گاه براي ترفندي خاصّ نقشه اي را پياده مي کرد که طرف، پس از آن ديگر خودش را واقعاً خودي مي پنداشت و احساس بيگانگي از ذهنش رخت بر مي بست؛ بدين ترتيب که با ادا و اشاره، يکديگر را آمادة اجراي نقشه مي کردند، بعد همين که مهمان، لقمة اول را برمي داشت، هنگام بردن به سمت دهان، همگي با صداي بلند مي گفتند:
- يا ... علي!
و آنگاه پقّي مي زدند زير خنده. و با چنين شيطنت هاي ظريفي حال و هواي سفره را عوض مي کردند.

آثار منتشر شده درباره ي شهيد
آينه و آب، حاصل ياد شماست
آميزة در و فاصله داغ، همزاد شماست
اين خاک که از ترنّم لاله پُر است
دفترچة خاطرات فرياد شماست

حديث، حديث عاشقي «صادق» و صادقي عارف است؛ انساني که «ابراهيم» دلش او را «اسماعيل» ذبيح الله کرد. او که «ماندن» و حياتش خدايي و «رفتن» و مماتش خدايي بود و در محراب لحظه ها به عبادتي جاودانه ايستاد.
اسماعيل، انسان مهذبي بود که دست شيطان را بست و پاي خود را از بند او «آزاد» کرد و در اين آزادي به اسارت عشق در آمد. ديگر قدم به قدم از خود «دور» و به خدا «نزديک» شد و عارفي گشت که هر دم از جام جبهه و جنگ، شربت زلال محبّت و معرفت نوشيد و در راه دوست کوشيد.
جادَه دلش روشنتر از روز بود و سرشار از خورشيد و زمين زير پايش، آسمان بود؛ چرا که او و همرزمانش «عرش» را با عشق به دوست «فرش» کردند و با اشک و خون خود، زمين پست را، از آسمان بلند، بلند مرتبه تر نمودند.
مي خواهيم از «صادق»ي سخن بگوييم که «صبح»، دستان دلش را مي بوسيد و شب، از نگاه آفتابش، مي رميد. او که قلبش از جنس خورشيد بود و زمين را با همة مظاهر فريبايش به زمين زد و دل به آسمان و آسمانيان داد. او که بر خرمن شهرت و شهوت، آتش اخلاص و ايمان افکند و او که ... امّا در حيرتيم که چگونه قلم بزنيم و بنگاريم؟ صفحه سفيد کاغذ، انگار شب تاريک کوير است و قلم، ره گم کرده اي سرگردان در آن!
چشمة زندگي اين شهيد بزرگ، چنان جوشان و خروشان است که هر چه از آن در مُشت واژه ها و جام جمله ها مي ريزيم، انگار قطره اي بيش نيست! امّا با همه اين اوصاف، غواص وار دل به دريا بزنيم و جام جم از چشمة زندگي اش بنوشيم تا شايد به شکر اين قطره هاي زلال، غبار خمار، از دل بزداييم و روح را از آن شربت مصفا، سرمست کنيم.
ستاد بزرگداشت مقام شهيد