تولدش سال 1338 ه ش بود .در يك خانواده صميمي در شهرستان تبريز به دنيا آمد.
تحصيلات ابتدائي و راهنمايي را با موفقيت طي كرد و وارد « هنرستان صنعتي وحدت » تبريز شد. او در آن سالهاي خوف و خطر كه سياهي ، سايه در همه جا گسترانيده بود و گزمه هاي وحشت طاغوت در كوي و برزن بر طبل خفقان مي نواختند ، همگام با مردم د رمبارزات عليه رژيم ستم شاهي شركت نمود.
در « مسجد حاجي اسد كوچه باغ » فعاليت هاي مذهبي و انقلابي خود را تداوم بخشيد. پس از پيروزي انقلاب اسلامي در انجمن اسلامي دانش آموزان به فعاليتش ادامه داد و در حمايت از دستاوردهاي انقلاب اسلامي لحظه اي غفلت و سستي نکرد.
سال 1359 به عضويت رسمي سپاه در آمد و در زمستان همان سال در دوره دهم آموزش سپاه در پادگان سيد الشهداء ( خاصبان ) تبريز شركت نمود و در حين دوره آموزشي و به عنوان يكي از نفرات ممتاز دوره شناخته شد. پس از ارزيابي مربيان و مسئولين پادگان به دليل داشتن نظم و ايمان و اخلاص و پشتكار و نيز وضعيت جسماني مناسب جهت گذراندن آموزش دوره مربيگري به پادگان امام علي (ع) تهران اعزام شد. بعد از دو ماه آموزش در رسته مخابرات رتبه عالي را به دست آورد و به همراه جمعي ديگر از برادران به منطقه شوش اعزام و بعد هم به دشت عباس رفت تا به نبرد با نيروهاي متجاوز عراقي بپردازد.
در اوائل فروردين ماه 1360 به تبريز بازگشت و در « پادگان سيد الشهدا (ع) » به عنوان مربي مخابرات مشغول تدريس شد . آموزشهاي « شهيد ضياء » در امورات نظامي بسيار موثر واقع شد و تحسين مسؤولين پادگان را بر انگيخت . او ضمن اينكه مسؤول مخابرات بود همواره در رزمهاي شبانه و آمادگيهاي رزمي شركت مي جست و در اثر اين همه كوشش و جديت به عنوان يكي از مربيان نمونه و با تجربه تاكتيك و سلاح انتخاب گرديد تا در سنگر تدريس تاكتيك نيز خدمات ارزنده خود را استمرار بخشد. بعد از اتمام دوره سيزدهم , اين پادگان او به سوسنگرد عزيمت كرد. در منطقه سوسنگرد پس از نبردي سخت با مزدوران عراقي از ناحيه پا مجروح شد و به آموزش نظامي تبريز بازگشت. از آنجائي كه عشق و علاقه شديدي به جبهه داشت بيش ا زچند ماه نتوانست دوري از جبهه را تحمل كند و در سال 1362 دوباره به ديار عاشقان سفر نمود و در آموزش نظامي لشگر عاشورا مشغول آموزش برادران رزمنده شد. سعي و تلاش شبانه روزي خود را در جهت سر و سامان بخشيدن به امورات نظامي آغاز كرد و در اندك مدتي توانست به كمك رهنمودهاي « سردار شهيد مهدي باكري » تحولات اساسي در سطوح مختلف آموزش به وجود آورد و به كادر سازي لشگر در دوره هاي دسته ، گروهان ، گردان ، خدمات قابل توجهي ارائه دهد . به همت شهيد ضياء براي اولين بار « اردوگاه آموزشي ابوذر » تشكيل شد و مدتي بعد از طرف مسئولين لشگر او به عنوان « معاون آموزش نظامي و مسئول اردوگاه » معرفي شد. با حضور حدود هشتاد نفر از كادر كليدي و شاخص لشگر اولين دوره فرماندهي گردان به كمك شايان توجه شهيد ضياء در اردوگاه ابوذر واقع در گيلان غرب تشكيل يافت و ثمرات پربار آن در عمليتهاي بعدي آشكار گرديد.
شهيد ضياء به كمك ديگرهمرزمان كيفيت آموزش را در لشگر ارتقاء دادند و توانستند تلفات را در امر آموزش به حداقل برسانند.
آنها با برنامه ريزيهاي دقيق توانستند در اين كلاسها ، دوره هاي فرماندهي را با حضور سرداران بزرگ اسلام همچون « شهيد مهدي باكري، شهيد حميد باكري، شهيد مرتضي باغچيان و برادر مصطفي مولوي » برگزار نمايند كه اين امر باعث شد كادر لشگر عاشورا يكي از كادرهاي نمونه در سطح سپاه باشد.
د راثر اين رشادتها و لياقتها كه شهيد ضياء از خود بروز داد به عنوان « مسئول آموزش نظامي لشكر عاشورا » تعيين و منصوب گرديد. او در اين سمت نيز در هواي گرم جنوب و سرد غرب به آموزش كادر و نيروهاي لشگر ادامه داد و هميشه اصرار داشت كه آموزش نظامي بسيجيان و پاسداران بايستي در حدّ اعلا باشد تا در هنگام رزم بتوانند بر دشمن زبون غالب آيند.
در طول چند سالي كه د ر جبهه داشت از نزديك شاهد شهادت و فراق ياران و عزيزترين همرزمان خود بود و همواره درتب و تاب اين فراق مي سوخت و خود را مستحقّ اين هجران جانسوز نمي ديد ؛به ويژه در شبهاي عمليات بي قراري او به اوج مي رسيد و دليرانه با قبول ماموريتهاي حساس به استقبال شهادت مي رفت. با شروع عمليات والفجر هشت , شعله عشقي كه در نهاد او بر افروخته شده بود شعله ور تر شد و نور يقين ، غبار ترديد را از وجود او زدود .
پس از دو ركعت نماز عشق ، در منطقه عملياتي فاو با خون خود بذر عشق را در نگار خانه آفرينش رنگين ساخت. و بار امانتي را كه در حوصله آسمان نبود و كوهها از قبول آن سرباز مي زدند بر دوش كشيد . و لذت جراحات عاشقي را بر جان خريد و نشان داد كه راه عشق دشوارتر از آن است كه هر موجودي بتواند آن را طي كند.
در دومين روز عمليات پيروزمندانه والفجر هشت خلعت زيباي سعادت را بر قامت رعناي خويش برازنده ديد و سپس پاي به عرصه پيكار نهاد و پس از نبردي دليرانه در اثر اصابت تركش خمپاره در قرارگاه امن الهي منزل گزيد.

وصيّت نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
با سلام و درود بر پيغمبر(ص)و امام علي(ع)و ائمة معصومين (ع)و بر امام امّت رهبر و راهبر و الگوي تقوا, مبارزه ,شجاعت،شهامت،قاطعيّت ,اسلاميّت و شرعيّت وبا استعانت از خداوند متعال و پروردگار عالم در جهت مقلّد بودن به چنين رهبر با عظمت.
اينجانب يوسف ضياء سرابي پاسدار سپاه پاسداران انقلاب اسلامي چند جمله اي در قالب وصيّت نامه به خدمتتان عرضه مي کنم اميد است که انشاءالله همة بنده گان خدا في سبيل الله گردند.پيرو حق و حقيقت و الگويي از انسانيت گردند.
آري برادران و خواهران من:
من کوچکتر از آن هستم که بتوانم مطالبي عرضه بکنم ولي خوب،مي بخشيد چون يک وظيفه براي خود مي دانستم ناچار بايستي مي نوشتم .
سلام بر مادر و پدرم و خواهر و برادرم،درود خداوند بر شما باد که بعد از شهادت من همچون ديوار محکم بنيان المرصوص باشيد و دشمنان را ذليل و با اعمال خود آمريکا و شوروي مأيوس گردد و اسلام و مسلمانان مباهات کنند. من شما را خيلي اذيّت کردم به گردن من حق پدر و مادري داريد نتوانستم در مدّت زندگي خدمتي لايق براي شما انجام دهم مرا ببخشيد. بنده گناهکار درگاه احديّت هستم اميدوارم با دعاهاي شما خداوند مرا ببخشدو قول مي دهم اگر خداوند مرا جزء شهداي في سبيل الله به حساب بياورد و اگر لياقت داشتم شما را شفيع واقع شوم ولي به شرطي که دائماً تبليغ اسلام کنيد.
برادر و خواهرم کارهائي که نزديکي به قرآن باشد بکنيد و يک دم از اين کارتان غافل نباشيد که اسلام به وجود فرد به فرد مجاهد نياز شديد دارد و همچون در جهت بر پا ماندن اسلام و گستردن عدل عدالت خداوندي در جهان کفر و نفاق دنيوي نياز به خون من و تو و ديگران و آيندگان دارد.
بنده به همة آشنايان سلام دارم و تقاضايم اين است از امام زمان منجي عالم بشريت و نائب بر حق آن حضرت دست بردار نباشيد که راه صحيح جز اين نيست.
از سپاه بازوي ولايت فقيه دست نکشيد و در صورتي که شرايط مساعد داشته باشيد به عضويت اين ارگان جهاني،ارگاني که پرچمدار اين انقلاب مي باشد در آئيد که خوشبختي شما در همين مي باشد.
به جبهه هاي نبرد حق عليه باطل رو آوريد و از نعمتهاي سرشار خداوندي در دانشگاه کربلا بهره مند شويد و تنها تخصص در اين دانشگاه داراي قبولي درگاه الهي مي باشد. مسجدها را قوي و مراکز کارهاي عمده بسازيد .
امام عزيزمان به اين امر مهم تأکيد دارند.از محصّلين تقاضاي عاجزانه دارم درس بخوانيد و ايران اسلامي را که فردا مي خواهدمرکزيتي براي کشورهاي اسلامي و انقلابهاي ضد کفر باشد قوي کنيد که نياز به کافران شياطين جهاني نداشته باشيم.در آخر بنده که مدتي درآموزش سپاه کار مي کردم و اتفاقاً به اين واحد سپاه علاقه داشتم کساني که مي توانند در اين واحد خدمت بکنند خود را به اين واحد معرفي کنند و از کليه برادراني که در اين واحد خدمت مي کنند خداوند متعال خود اجر جزيل عطا بفرمايد.
اميدوارم انشاءالله هميشــه موفق باشيد , کارتان خيلي حسّاس است و يک واحـد بنيادي و اساسي و ريشه اي در سپاه داريد ,خيلي در اين امر دقت کنيد, آيندة سپاه بسته به نحوه و ميزان عملکرد شما دارد.
از برادران مسئول در سپاه تقاضا دارم بيش از اين براي اين واحد،سرمايه و مايه بگذارند و اميدوارم که مرحوم سيد رفيع رفيعي يک الگوي کوچکي در آن واحد ،بوده باشد.
برادران پاسدار را به آموزشهاي عقيدتي و نوين نظامي بهره مند سازيد که جنگهاي بزرگي در پيش رو داريم .
من30روز روزه قضا دارم, به علّت اينکه در مأموريت بودم نتوانستم جبران کنم که اميدوارم انشاءالله پدرم زحمت را تقبّل نمايد تا در آن دنيا رو سفيد باشم .
نکته مهم اين است که پدر و مادر و برادران و خواهرانم بعد از من ناراحت نباشيد و از خون من در جهت اسلام تبليغ کنيد که من براي اسلام بنا به امر امام کبيرمان آمدم که خدمتي بکنم و از اين دانشگاه اسلامي درس آموخته باشم. چقدر من در انتظار ماندم تا روزي رسيد و به آرزوي ديرينه ام رسيدم. خداوند انشاءالله همگان را به آرزوي خود برساند.
درود بر حضرت ولي عصر(عج)و رزمندگان اسلام و رحمت خدا وند بر فارغ التحصيلان اين دانشگاه که مدرک قبولي يعني شهادت را گرفتند و ما ها را به اين راه کشاندند و استوار و مقاوم کردند.
خداوندا رزمندگان را پيروز بگردان و به آرزويشان برسان.
خدايا خدايا تا انقلاب مهدي،حتي کنار مهدي خميني را نگه دار يوسف ضياء سرابي

خاطرات
برگرفته از خاطرات شفاهي خانواده ودوستان شهيد
آفتاب سوزان جنوب با مهربانى تمام دشت را زير پر مى‏گرفت و لحظه‏اى خود را از دشت دريغ نمى‏كرد. احساس مى‏كردى كه شعله‏هايى نامريى از دامان دشت قد مى‏كشد و همه چيز را دربرمى‏گيرد. حوالى ظهر، چاره‏اى نبود جز اينكه به چادر پناه ببرى و لختى بعد از لختى خود را با اهدايى‏هاى مردم، سانديس، شربت و ... خنك كنى...
وارد چادر كه شد خود را روى زمين ولو كرد.
- مريضم!
- چه شده است؟
- مريضم! به سِرُم احتياج دارم... اگر سرم نباشد از دست مى‏روم!
و اشاره مى‏كند به سمتى كه سانديس‏ها در آغوش آب يخ رها شده‏اند. تازه متوجه مى‏شوم كه اين »مريض« سرمِ سانديس نياز دارد. سريع سانديس خنكى را آماده مى‏كنم و مى‏دهم به دستش. سانديس را تا آخرين قطره در گلو مى‏ريزد و برمى‏خيزد.
- حالا حالم خوب شد!
و از آن پس، هر روز حوالى ظهر وارد چادر مى‏شود.
- مريضم!
و من مى‏دانم كه مريض به سرم نياز دارد!

اكنون سال‏هاست كه جنگ به پايان رسيده است، اما من هنوز هم در سال‏هاى جنگ زندگى مى‏كنم. همانگونه كه قرن‏هاست، حماسه كربلا تمام شده است، اما ما هنوز هم با كربلا زندگى مى‏كنيم و هر روزمان عاشوراست... هنوز هم به جنگ مى‏انديشم، به لشكر. لشكر عاشورا. و به يوسف‏هايى كه گم شده‏اند، يوسف نساجى متين، يوسف ضياء... يوسفى كه مى‏پندارم از شهيدان مظلوم لشكر عاشوراست، يوسفى كه گمنام بود و هنوز هم... يوسفى كه پاسدار 1359 بود، آنجا كه هنوز 19 سال بيشتر بر او نگذشته بود. وقتى وارد سپاه شد كه 19 سال بيشتر نداشت و با اين همه سرد و گرم روزگار را چشيده بود. در سال‏هاى آخر دبيرستان، روز و شبش را در خدمت انقلاب سپرى كرده بود و خوشتر اين كه راهش را از مسجد آغاز كرده بود، مسجد حاج اسد.
مسجدى كه پايگاه جمعى ازجوانان پرشور انقلاب بود و از آن پس در عين اشتغال به تحصيل و كار در نزد پدر، در انجمن اسلامى دانش‏آموزان فعاليت فرهنگى مى‏كرد و شب‏ها در پايگاه مقاومت سلاح بر دوش مى‏گرفت.
يوسفى كه در سال 1359 به سپاه پيوست، در پادگان سيدالشهداء آموزش ديد و به زودى شخصيت برجسته‏اش آشكار شد. راهى تهران‏اش كردند تا آموزش‏هاى مربيگرى را فرا گيرد. بعد از آموزش، راهى شوش شد و از آن پس در دشت عباس خيمه زد... همان يوسفى كه در سال 1360 ناگزير به تبريز بازگشت و در پادگان سيدالشهداء مسؤول مخابرات شد و پس از مدتى با همه اصرارى كه مسؤولين پادگان براى ماندنش داشتند، راهى جبهه شد. به سوسنگرد رفت و زخمى شد. به تبريز باز آمد و دوباره در عرصه آموزش مشغول به كار شد اما پس از التيام زخمش دوباره به سوى جبهه پر گشود. يوسف كه راهى جبهه شد، سال 1362 بود، و از آن پس ديگر از جبهه برنگشت. يوسف به آموزش نظامى لشكر پيوست. آقا مهدى گفته بود وضع آموزش لشكر بايد خيلى بالاتر باشد. براى اولين بار به فرمان آقا مهدى، اردوگاه آموزشى ابوذر در منطقه جنگى فعال شد و يوسف مسؤوليت اين اردوگاه را برعهده گرفت. اولين دوره آموزش فرماندهى گردان در اردوگاه ابوذر آغاز شد و ثمره زحمات شبانه‏روزى يوسف، در عمليات‏هاى والفجر 1 و 2 نمايان گرديد. آقا مهدى مى‏گفت: »با گردان‏ها كار كنيد، تا آنها براى عمليات آماده شوند« و يوسف بى‏وقفه تلاش مى‏كرد. در اين روزها بود كه يوسف روز و شبش را در آموزش نيروها سپرى مى‏كرد. يوسف را كه مى‏ديدى آثار بى‏خوابى‏هاى پى در پى در چهره‏اش نمايان بود... بدينگونه بود كه »يوسف ضياء« حكم فرماندهى آموزش نظامى لشكر را از آقا مهدى گرفت...

حالا آقا مهدى شهيد شده است. »عاشورا« براى هميشه بايد اين داغِ بزرگ را تحمل كند... اندك اندك همه باورشان مى‏شود كه آقا مهدى رفته است. براى فرماندهان لشكر جلسه‏اى ترتيب داده شده است. قرار است در اين جلسه فرمانده جديد لشكر معرفى شود.
توى كانتينر، فرماندهان لشكر كنار هم نشسته‏اند، كه يوسف با آن چهره متبسم دمِ كانتينر آفتابى مى‏شود. نگاهى مى‏كند، جا براى نشستن نيست، با همان حجب و حيا، نيم خيز خود را به آخر مجلس مى‏رساند. يكى از بچه‏ها مى‏گويد: همه مى‏دانند كه شما مسؤول آموزش نظامى لشكر هستيد، لازم نيست سينه‏خيز برويد!
يوسف دست مى‏برد و عرق شرمى را كه بر پيشانى بلندش نشسته، پاك مى‏كند.
- اين دفعه شهيد مى‏شوم و از دست شما راحت...

اى يوسف! آيا مرا به ياد مى‏آورى؟ من تنها يك بار - گويى براى هميشه - يك بار تو را ديدم و هنوز سيماى نورانى و قامت بلند تو را پيش ديدگان دارم. يك بار تو را ديدم و اكنون زندگينامه‏ات را مى‏خوانم: »يوسف ضياء فرمانده آموزش نظامى لشكر 31 عاشورا به سال 1338 در تبريز متولد شد. مبارزه عليه رژيم طاغوت را از »هنرستان صنعتى وحدت« آغاز كرد. در روزهايى كه تبريز با حضور
خلق مسلمان، فدايى، توده، منافق و... لحظات پر آشوب و آتشى را سپرى مى‏كرد، در خط امام مبارزه‏اى ديگر را پى گرفت و در سال 1359 - كه پاسدار شدن معنايى جز از جان گذشتن نداشت - لباس سبز پاسدارى را بر تن كرد... هر بار به جبهه مى‏رفت و با زخمى باز مى‏گشت و هنوز زخمش التيام نيافته شهر را به شهريان وا مى‏نهاد... به فرمان آقا مهدى، همراه با جمعى ديگر از ياران آموزش نظامى لشكر را جان تازه‏اى بخشيد تا آنكه آقا مهدى حكم فرماندهى آموزش نظامى لشكر را برايش رقم زد. و اين حكم، نه حكمى از جنس احكام مرسوم نظامى، بل حكم تقوا و لياقت و شجاعت بود..
و من تنها يك بار فرمانده آموزش نظامى لشكر را ملاقات كردم. زمزمه‏اى پيچيده بود كه عملياتى در پيش است. سال 1364 بود، ثبت‏نام كرديم و عازم جبهه شديم. به محض رسيدن به »اردوگاه شهيد باكرى« يكراست به گردان آموزشى مالك اشتر منتقل شديم. اولين كسى كه اعتراض كرد، خودِ من بودم: »ما 40 روز تمام آموزش ديده‏ايم، ما نيامده‏ايم كه در جبهه آموزش ببينيم، ما براى جنگ آمده‏ايم...« به هر ترتيبى بود روز اول را سپرى كردم، آرام و قرار نداشتم، مى‏خواستم هر چه زودتر از قيد گردان آموزشى خلاص شوم. صبحِ روز دوم بود كه همهمه‏اى در چادرها پيچيد: »آقا يوسف مى‏آيد« و من كه حال بيرون آمدن از چادر نداشتم، پرسيدم: »آقا يوسف كيست؟« گفتند: »فرمانده آموزش نظامى لشكر« از چادر بيرون آمدم. از گوشه‏اى چندين نفر با لباس ساده بسيجى مى‏آمدند. در ميان آن چند نفر، چهره‏اى نورانى و متبسم چون ماه در ميان ستاره‏ها بود. تو را نشان دادم و از دوستم پرسيدم: آقا يوسف اوست؟ و او سرى به تأييد تكان داد.
اى يوسف! آن تنها ملاقات من با تو بود. پس از ديدار تو و صحبت‏هاى تو ديگر آموزش مجدد برايم سنگين نبود. چه رازى بود در سيماى نورانى‏ات كه دل‏هاى بسيجيان شوريده را رام مى‏كرد؟ هنوز هم نمى‏دانم... اى يوسف! من همان بسيجى‏ام. همان بسيجى كه تنها يك بار تو را ملاقات كرد. آيا مرا به ياد مى‏آورى؟ من هنوز هم چهره نورانى و قامت بلند تو را پيش ديدگان دارم.
هنوز هم مى‏خواهم بدانم كه بودى اى يوسف عزيز. خود بگو كه بودى: »... يك لحظه از ياد خدا غافل نباشيد و در جهت پا بر جا ماندن اسلام و گسترش عدالت خداوندى در جهان با كفر و نفاق مبارزه كنيد.
من بنا به وظيفه شرعى و تكليف الهى به جبهه آمده‏ام و از دانشگاه كربلا درس‏هاى زيادى آموخته‏ام. اميدوارم كه اين جهاد، فى سبيل‏اللَّه باشد و من به آرزوى ديرينه‏ام برسم. و به دنبال همان آرزوى ديرينه به فاو رسيدى...

عمليات شكوهمند والفجر 8 ادامه مى‏يابد. نزديكى كارخانه نمك محورى را هم به من سپرده‏اند. دشمن خشمگين از شكست سنگين خويش، چون مارى زخم خورده به خود مى‏پيچد. مى‏دانيم كه عراقى‏ها براى پاتك آماده مى‏شوند. هر لحظه منتظريم كه تنور نبرد شعله‏ور شود. صداى موتورى كه مقابل سنگر ايستاده است، مرا متوجه به خود مى‏كند. يوسف است.
- اين مريض مى‏خواهد برود فاو!
مى‏گويم: مريض! يعنى مسؤول آموزش نظامى لشكر اينجا چه كار مى‏كند؟
جواب مى‏دهد: مى‏خواهم فاو را ببينم.
با هم سوار موتور مى‏شويم و مى‏رويم به فاو. برخى از جاهايى را كه تازه از دست عراقى‏ها آزاد كرده‏ايم، بازديد مى‏كنيم و برمى‏گرديم به محورِ خودمان. يوسف هم خداحافظى مى‏كند و مى‏رود.
فرداى همان روز صداى على مولايى در بى‏سيم مى‏پيچد: »علاءالدين را مى‏خواهم. مولايى معاون يوسف است. به گوش مى‏شوم: »خودم هستم، چه كار دارى؟
مولايى مى‏گويد: آن مريضى كه شما داشتيد و هميشه سِرُم مى‏زديد، ديگر نيازى به سرم ندارد.
صداى معاونِ يوسف گرفته و لرزان است. غمى را با تمام وجود در صدايش احساس مى‏كنم. حس مى‏كنم صحبت‏هايش مبهم است، يا نه نمى‏خواهم باور كنم كه... مى‏گويم: روشنتر بگو ببينم چه شده است؟
معاون يوسف با همان صداى غمگين مى‏گويد: چند لحظه پيش خمپاره‏اى افتاد و آقا يوسف شهيد شد...
كلمات در گلويم گره مى‏خورد. ديگر چيزى براى گفتن ندارم و عرق سردى پيشانى‏ام را دربرمى‏گيرد.
منبع:"ميهمان عطش"نشر کنگره ي بزرگداشت سرداران,اميران وشهداي آذربايجان شرقي