دهم آبان 1337 در روستای میقان در شهرستان شاهرود به دنیا آمد. پدرش کارگری ساده بود و تا کلاس پنجم ابتدایی نظام قدیم تحصیل کرده بود. خانواده خواستار , زندگی ساده ای داشتند. موسی الرضا در هفت سالگی در سال 1344 وارد دبستان روستای محل تولد خود شد. کلاسهای اول و دم ابتدایی را در این روستا پشت سرگذاشت. آنگاه به همراه خانواده به شهرستان علی آباد کتول, نقل مکان کرد. کلاس سوم تا ششم ابتدایی نظام قدیم را در دبستان دهخدای این شهرستان به پایان رساند.
مادر موسی الرضا دربارۀ خصوصیات رفتاری این دوران فرزند خود می گوید:
موسی الرضا, کودکی آرام و بی آزار بود. او را برای یادگیری قرآن کریم به مکتبخانه فرستادیم. در میان اقوام, با عمو و دایی خود (حسینعلی شاه حسینی) – که بعدها به شهادت رسید – انس و الفت بیشتری داشت. در ابتدای تحصیل از انجام تکالیف مدرسه خودداری می کرد اما به تدریج با کمک برادرش به تحصیل علاقه مند شد. با دوستان و بچه های دیگر روابط بسیار خوبی داشت. در امور منزل کمک می کرد و اوقات فراغت خود را با بازی, مطالعه و رفتن به خانه اقوام سپری می کرد.
در سال 1349 وارد هنرستان فنی کشاورزی شهرستان علی آباد کتول شد و در رشته مکانیک ماشینهای کشاورزی تحصیل کرد و در سال 1356 موفق به دریافت دیپلم شد. بنا به گفته مادرش, در این دوران, تعطیلات تابستان را برای کمک به معیشت خانواده به همراه دایی خود بنایی می کرد. در مجموع, وضعیت درسی خوبی داشت. از سال سوم دبیرستان در رفتار و شخصیت او تغییر محسوسی ایجاد شد. افرادی را به منزل می آورد و با آنها کتاب, داد و ستد می کرد. اوقات فراغت را به مسجد می رفت. ورزش می کرد و بیشتر به مطالعه کتابهای مذهبی, علمی و ادبی می پرداخت. در کار منزل و خرید مایحتاج زندگی کمک می کرد. به ندرت عصبانی می شد و در این گونه مواقع سکوت می کرد. نوجوانی فعال و اجتماعی بود. از افرادی که احساس می کرد گمراه هستند و رفتار نامناسب دارند تنفر داشت. در تابستانها گاهی اوقات از طریق هنرستان محل تحصیل به اردوی کارهای فنی و ساختمانی می رفت. به والیبال, فوتبال و تنیس روی میز علاقه زیادی داشت و در مسابقات محلی به طور فعال شرکت می کرد.
خواستار, در سال 1356 پس از دریافت دیپلم در آزمون سراسری دانشگاههای کشور شرکت کرد و در رشته های صنایع اتومبیل, استخراج معدن و رشته دبیری زبان انگلیسی در دانشسرای راهنمایی تحصیلی گرگان پذیرفته شد. اما به خاطر علاقه ای که به معلمی داشت دبیری رشته زبان را برگزید و در دانشسرای راهنمایی تحصیلی شهرستان گرگان مشغول تحصیل شد. در کنار تحصیل در دانشسرا, فعالیتهای فرهنگی و سیاسی خود را نیز آغاز کرد. برای کمک به خانواده های کم درآمد به تشکیل کلاسهای آموزشی برای فرزندان این خانواده ها اقدام میکرد ودر تابستان کلاسهای آموزش قرآن و اصول عقاید برای دانش آموزان دوره ابتدایی دایر می کرد. در این مقطع به کمک دوستان خود کتابخانه مسجد صاحب الزمان علی آباد کتول را راه اندازی کرد. با اوج گیری مبارزات مردم ایران به رهبری امام خمینی (ره) علیه رژیم پهلوی, موسی الرضا یکی از نیروهای فعال شهر بود. ابتدا فعالیتهای خود را با تکثیر و توزیع اطلاعیه های مختلف علیه رژیم شاه آغاز کرد. در نتیجۀ این فعالیتها تحت پیگرد قرار گرفت و توسط ماموران سازمان اطلاعات و امنیت رژیم طاغوت (ساواک) دستگیر و به گرگان انتقال یافت و پس از مدتی بازداشت و شکنجه, آزاد شد. اما این تجربه او را از مبارزه منصرف نکرد بلکه در مبارزات و تظاهرات خیابانی علیه رژیم شاه به یکی از عناصر اصلی تبدیل شد. در چندین عملیات چریکی برای انهدام و به آتش کشیدن مراکز فساد گرگان در ماه مبارک رمضان سال 1357 (شمسی) شرکت کرد. به دنبال آن توسط ماموران رژیم پهلوی بار دیگر تحت پیگرد قرار گرفت. و در نیمه شبی در منزل دستگیر و به ساواک گرگان برده شد. پس از یک ماه تحمل زندان, با شدت گرفتن مبارزات مردمی به همراه دیگر زندانیان آزاد شد. موسی الرضا در تظاهرات و راهپیماییهای قبل از انقلاب در پشت تریبون قرار می گرفت و اجتماعات را هدایت می کرد. پس از دو سال تحصیل در دانشسرا در شهریور ماه سال 1358 موفق به دریافت مدرک فوق دیپلم با معدل کل 04/14 شد. بلافاصله به استخدام آموزش و پرورش بخش رامیان در آمد و از مهر ماه همان سال مشغول تدریس شد. در سال 1358 در سن 21 سالگی با خانم عفت عابدینی, طی مراسم ساده ای ازدواج کرد. مادرش در این باره می گوید:
مراسم عروسی کاملاً اسلامی و در مسجد موسی بن جعفر (ع) علی آباد همراه با اجرای شعر و سخنرانی برگزار شد. مهریه یک جلد کلام الله مجید و مبلغ سی هزار تومان تعیین شده بود.
اواوقات فراغت را بیشتر در پایگاه بسیج صاحب الزمان و یا به مطالعه می گذراند. با پدر و مادر من رابطه صمیمانه ای داشت و از من می خواست به آنها احترام بگذارم. توصیه می کرد که فرزندان خود را به راه انقلاب, امام خمینی و شهدای راه حق تربیت کنم. توصیه می کرد قرآن بخوانید و نماز بخوانید که نماز ستون دین است. وقتی عصبانی می شد ساکت در گوشه ای می نشست. صبور بود و در برخورد با مشکلات خانواده و دیگران استقامت و پایداری از خود نشان می داد و تا آنجا که در توان داشت به دیگران کمک می کرد. در دوران جنگ دوست داشت همیشه در جبهه باشد. بزرگ ترین آرزویش این بود که مرقد آقا امام حسین علیه السلام را زیارت کند و به شهادت برسد. در پایگاه بسیج مسجد موسی ابن جعفر (ع) مربی عقیدتی بود و نماز جمعه و جماعتش ترک نمی شد و برای رضای خدا به جبهه می رفت.
چون متولد سال 1337 بود( و متولید سال 1337 از خدمت معاف بودند) و همچنین تعهد خدمت به وزارت آموزش و پرورش داشت. طبق قانون از انجام وظیفه خدمت سربازی معاف بود. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تجاوز عراق به جمهوری اسلامی ایران به محض اینکه امام خمینی (ره) از جوانان خواست به جبهه بروند, داوطلبانه خود را به مراکز نظامی معرفی کرد. پس از گذراندن دورۀ آموزش نظامی به عنوان درجه دار وظیفه در لشکر 77 خراسان مشغول به خدمت شد و چندی بعد به جبهه های جنگ در جنوب اعزام گردید. مدت 10 ماه همراه با نیروهای ارتش در خط مقدم جبهه حضور داشت. پس از مراجعت از جبهه به عنوان دبیر زبان انگلیسی در هنرستان فنی علی آباد کتول مشغول تدریس شد. اما پس از مدتی بار دیگر از طریق جهاد سازندگی به جبهه اعزام شد و همکاری او با جهاد سه ماه ادامه داشت.
پس از آن از طریق بسیج به جبهه می رفت و در لشکر25 کربلا حضور داشت.او به همراه دانش آموزان خود در جبهه حضور می یافت. مدتی فرمانده گروهان بود. ذبیح الله پلنگ – یکی از همرزمان او – در این باره می گوید:
زمانی که گردان امام حسن (ع) یک گروهان احتیاط تشکیل داد کمتر کسی بود که فرماندهی این گروهان را بپذیرد و به فاو اعزام شود. زیرا می بایست هم در عملیات شرکت کند و هم به عنوان گروهان احتیاط باشد. اما خواستار, داوطلبانه فرماندهی این گروهان را پذیرفت.
در تاریخ 5 بهمن 1359 اولین فرزند موسی الرضا به دنیا آمد که برای او نام سمیه را انتخاب کردند. موسی الرضا در ایامی که در منطقه عملیاتی حضور داشت وصیت نامه ای نوشت که از اعتقاد و شناخت عمیق وی از راهی که انتخاب کرده بود دلالت داشت.
موسی الرضا خواستار در عملیات کربلای 5 معاونت فرمانده گردان امام حسن مجتبی علیه السلام را عهده دار بود و به همراه برادر خود در عملیات شرکت داشت. سرانجام در 12 بهمن 1365 – هم زمان با آغاز دهه فجر انقلاب اسلامی - در اثر ترکش خمپاره به پشت سر در مقابل دیدگان برادر خود به شهادت رسید.
سید حن سیدی , درباره ی شهادت خواستار می گوید:
با نظر فرماندهی, قرار بر یان شد که تعدادی از بسیجی های تحت امر او اقدام به ترمیم سنگرها نمایند. هنگام تهیه حفاظ برای منابع آب, موسی الرضا خواستار مورد اصابت خمپاره قرار گرفت و به شهادت رسید.
پیکر شهید خواستار به شهرستان علی آباد کتول انتقال داده شد و در گلستان شهدای این شهر – در امام زاده الازمن – به خاک سپرده شد. از این شهید سه فرزند به یادگار مانده است.
منبع:پرونده شهید در بنیاد شهید وامور ایثارگران گرگان ومصاحبه با خانواده ودوستان شهید

وصیت نامه
بسم الله الرحمن الرحیم
این جانب معتقدم که جز خدای یکتا خدایی نیست. او عادل است و برای راهنمایی ما انسانها، پیامبرانی فرستاد تا هادی و هدایت کننده ما باشند. معاد را بر پا خواهد داشت تا هر کس به نتیجه اعمال نیک و بد خودش برسد. پس از نبوت, معلمان و راهنمایانی را به نام امام برای ما فرستاد که اولین آنها امام علی (ع) و آخرین آنها حجت بن الحسن العسکری (عج) است که چون خورشیدی در پس ابر, موجود و روزی ظهور خواهند نمود تا دنیای پر از ظلم و جور را به عدل و داد, مبدل سازد. باشد که با دولت کریمه اش انقلاب و جمهوری اسلامی ما را کامل نماید و مستضعفان را در مقابل طاغوتها, حاکم واقعی سرنوشت خودشان سازد. بر هر شیعه و پیرو مهدی (عج) واجب است که از ولایت فقیه اطاعت نموده و پیرو عملی و واقعی آن باشد که به حق, فقیه جامع الشرایط کنونی حضرت امام خمینی روحی له الفداء است که بعد از غیبت صغری و نواب اربعه, اسلام را نجات داد و انسانیت ما را دوباره زنده نمود. پس بر کوچک و بزرگ ما واجب است که از او اطاعت نموده و گوش به فرمانش باشیم و من نیز به همین علت که ایشان فرمودند: هرکس توانایی دارد به جبهه برود و هرکس نمی تواند در پشت چبهه خدمت کند. به جبهه می روم تا شاید در اطاعت از ولی امر گامی برداشته باشم. از پدر عزیز و مادر گرامی و مهربان و برادران و اقوام و آشنایان تقاضای عفو دارم. امید آن دارم که ادامه دهندۀ راه شهدا باشند .
از همسر گرامی ام طلب عفو می کنم. اگر شهید شدم از فرزندانم سمیه و حسین و محمد حسن که نور چشمانم هستند نگهداری کنی و آنان را به ادامه راه شهدا تشویق نما. از کلیه همکاران فرهنگی و هنرجویان تقاضا دارم اگر از من ناراحتی دیده اید, ببخشید. اما از لحاظ حساب سال (سهم مبارک امام و خمس) پنجم ماه رمضان اول سالمان است. از کسی طلبی ندارم اما مقداری بدهکارم که همسرم در جریان است و اموال شخصی به خانه ام مربوط به همسر و فرزندانم می باشد که طبق شرع مقدس اسلام به آنها تعلق بگیرد.
موسی الرضا خواستار

خاطرات
عبدالرضا خواستار ,برادرشهید.
من همرزم برادرم بودم. در آخرین مرحله اعزام, زمانی که پشت خط در هفت تپه بودیم, هواپیماهای دشمن اقدام به پروازهای شناسایی می کردند و فیلم و عکس می گرفتند. در آن لحظات همه نیروها به داخل خاکریز و پناهگاه می رفتند. من به دنبال او می گشتم اما او را نیافتم. بعدها به من گفت: «هنگام حمله هواپیماهای دشمن به پشت خاکریزها و داخل پناهگاهها برو و به دنبال من نگرد. زیرا این بسیجی ها همه با تو برادرند و در جبهه مسائل خانوادگی معنی ندارد و جای احساسات نیست. در آخرین مرحله که به جبهه اعزام شد تمام حرکتها و رفتار و حتی صحبت کردن او با قبل تفاوت داشت. دریافتم که این انسان در حال ارتقاء به درجه اعلی است.

سمیه ,فرزندشهید:
شش ساله بودم که پدرم شهید شد. خاطرات زیادی از پدرم به یادم نمی آید. وقتی او شهید شد من در کودکستان بودم کسی را به دنبالم فرستادند. متوجه شدم پدرم شهید شده است. به خاطر دارم که در مراسم شهادت پدر, شعری خواندم که در آن گفتم ما یتیم نیستیم و پدر ما امام خمینی است. من نمی دانم رفتار پدران دیگر با فرزندانشان چگونه است اما پدر من اخلاق خیلی خوبی داشت. پدرم خیلی خوب بود. در کارهای خانه به مادرم خیلی کمک می کرد.

سید حسن سیدی:
موسی الرضا به سوی کمال گام بر می داشت. متانت و وقار از صفات بارز او بود. به امام خمینی بسیار علاقه مند بود. در موضعگیریهای سیاسی از فرمایشهای امام پیروی می کرد. خوش ذوق بود و با بیان لطیفه هایی به جمع دوستان, شادی می بخشید. لطافت و شیرین سخنی او باعث شادی جمع دوستان می شد. اهل مشورت بود و در امور جمعی شرکت می کرد. در انجام کارها پیشقدم می شد. نسبت به دوستان متواضع بود و به آنها احترام می گذاشت.

همسرشهید:
او را نمی شناختم. روزی مادرش برای خواستگاری به خانه ما آمد برای تحقیق، چند نفر را نزد دوستان و آشنایان موسی الرضا فرستادیم. پس از تحقیقات لازم متوجه شدیم فردی با تقوا و لایق است. به همین خاطر جواب مثبت دادم. وضعیت اقتصادی و مالی متوسطی داشتیم و مدت سه سال با پدر و مادر همسرم در یک خانه زندگی می کردیم. بعدها منزل شخصی تهیه کردیم. از نظر اخلاقی و اعتقادی, انسانی با تقوا, مومن و معتقد به ولایت فقیه بود. هیچگاه در طول زندگی مشترکمان که قریب به هفت سال ادامه داشت, به من و فرزندانش کوچک ترین بی احترامی نکرد. در انجام امور خانه با من همکاری می کرد به شغل معلمی خود علاقه مند بود. به پدر و مادر, همسر و فرزندان و بستگان علاقه خاصی داشت. از افراد بی نماز و کسانی که از زیر بار مسئولیت شانه خالی می کردند و همچنین از افرادی که در راه اسلام و انقلاب قدمی بر نمی داشتند, متنفر بود.