سال 1339 در شهر لاهيجان ديده به جهان گشود و پس از چند ماه به علت موقعيت شغلي پدر به شهر تنكابن مهاجرت نمود. از بدو تولد بركات زيادي را به همراه خود براي خانواده آورد.
دوران ابتدائي و متوسطه را در اين شهرستان گذرانده و در سال 1357 ديپلم فني برق هنرستان را اخذ نمود در دوران انقلاب با داشتن سن كم داراي فعاليتهاي سياسي چشمگيري بود و در تمام راهپميائي ها شركت فعال داشت . در يكي از راهپيمائي هاي مهمي كه به طرفداري از نهضت امام خميني در ماه رمضان سال 1357 در شهر تنكابن برگزار شده بود و مورد ضرب و شتم نيروهاي نظامي حکومت شاه واقع شد. شهيد سليمي كه از همرزمان و دوستان وي بود در همان تظاهرات و در كنار وي به درجه رفيع شهادت نائل آمد.
در سال 1358 وارد دانشگاه قزوين جهت دوره فوق ديپلم در رشته برق گرديد و در طول مدت حضور در دانشگاه در انجمن اسلامي آنجا فعاليتهاي سياسي و مذهبي را عهده دار بود .مدتي بعد به علت مصادف شدن با طرح انقلاب فرهنگي و تعطيلي دانشگاهها دوباره به وطن بازگشت و در جهاد سازندگي(سابق) تنكابن مشغول به كار گرديد . در طول خدمت در اين ارگان نوپا خدمات ارزنده اي كه از جمله آن رسيدگي به مسائل مالي كارخانجات ليره سر بود كه از ان طريق مبالغ زيادي را در اثر حسابرسي به بيت المال باز گرداند .پس از چند ماه خدمت در جهاد و شروع جنگ تحميلي توسط قدرتهاي غرب و از طرف بسيج به جبهه هاي غرب اعزام شد.در سال 1361 از خانواده اي حزب الهي همسري برگزيد و به صورت بسيار ساده و بي تكلف در مسجد محله مراسم ازدواجش را برگزار نمود .بعد از چند ماه كه از ازدواجش گذشته بود از جهاد سازندگي خارج شد و جهت ادامه تحصيل به دانشگاه ملي تهران رفت و مشغول کسب علم شد.
در حين تحصيل براي تامين مخارج زندگي اش به عنوان دبير امور تربيتي در آموزش و پرورش مشغول به كار شد. پس از چندين ماه دوباره به علت علاقه شديد به مسائل انقلاب و اسلام و امور جنگ و همچنين تاكيد رهبري در مورد مقدم داشتن جنگ ،توسط امام جمعه شهر تنكابن به سپاه پاسداران انقلاب اسلامي اين شهر معرفي شد. او پس از گذراندن دوره آموزشي به منطقه عملياتي جنوب رفت و تا پايان عمر شريفش در مناطق عملياتي حضور داشت. در سال 1362 در شهرستان دزفول منزلي اجاره نمود و خانواده را در آنجا اسكان داد و در تمام مدت حملات موشكي و هوائي دشمن به اين شهر ؛ خانواده اين شهيد عزيز نيز در كنار او ومردم قهرمان دزفول زندگي نمودند. در اواخر سال 1366 به يكي از خانه هاي سازماني شهر اهواز مهاجرت نمود و ساكن شد.
در طول خدمت در سپاه به علت شايستگي ها و اخلاصي كه داشت؛ مسئوليتهاي مهمي را به ايشان محول نمود ند كه آخر ين مسئوليت ايشان فرمانده تيپ 4 لشگر24 کربلا بود.
سال 1364 درعمليات والفجر 8 در منطقه فاو از خواب بيدار شد وبه همرزمانش گفت اگرپيامي يا تلكسي برايم رسيد سريعاً مرا خبر كنيد ،برادرم ،محمد به درجه شهادت نائل آمده است. حدود يكساعت بعد تلكس رسيد و دوستان وي در اين حيرت بودند كه:
سر خدا كه عارف سالك به كس نگفت
در حيرتم كه باده فروش از كجا شنيد
برادرش سيدمحمد گلگون که فرماندهي محور مهندسي رزمي لشگر25 کربلا را به عهده داشت ،به شهادت رسيد.اوهمواره از برادر ش ياد ميكرد و به حال و روز او غبطه مي خورد و از اين مسئله تاسف مي خورد كه چرا او را به خاطر كوچكي سنش گاه و بيگاه موعظه مي كرد .
چند ماه بعد در سال 1365 هنگاميكه در مرخصي به سر مي برد خبر شهادت عزيزي ديگر را به او دادند .شهادت تنها برادر همسر ش ،فرمانده بسيج منطقه گيلان شهيد غلامرضا قبادي كه از ياران و همسنگران قديمي او بشمار مي رفت.
هر ازچندگاهي يکي از دوستان وهمرزمان سيد مصطفي به شهادت مي رسيدند واشتياق اوبراي رسيدن به ديدار الهي بيشتر وبيشتر مي شد.

هرگاه براي ديدار با خانواده به مرخصي مي آمد و از ايشان در مورد مسئوليتهايش سئوال مي شد متواضعانه پاسخ مي داد كه فردي عادي است و كارهاي خدماتي رزمندگان را انجام ميدهد.
پيوسته در ياد خدا بود . خانواده را به عبادت خدا و داشتن اعمال صالح و اخلاق خوب دعوت مينمود . نسبت به فرائض به ويژه نماز اهميت فوق العاده اي ابراز مي داشت و هميشه سعي داشت كه در اول وقت آن را به جا آورد . از نمازهاي شب و مناجات عاشقانه او خاطرات زيادي در ياد وخاطره ي همرزمان وخانواده اش باقي مانده است.
در هر فرصتي که به دست مي آورد به ديدار دوستان واقوام مي رفت.
از اين شهيد سعيد دو فرزند يك پسر و يك دختر به يادگار مانده است كه در وصيتي فرموده خواستار پرورش صحيح آنان مطابق با شرع مقدس شده است.
اين سردار ملي پس از سالها تلاش ومجاهدت در راه اعتلاي دين مبين اسلام واقتدار ايران بزرگ در بيست ونه فروردين 1367 در جبهه جنوب به شهادت رسيد.
منبع:پرونده شهيد درسازمان بنياد شهيد وامور ايثارگران ساري ومصاحبه باخانواده ودوستان شهيد

وصيت نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
تورا شکر کنم که اين نعمت از بي کران نعمتهايت را ذکر کنم .خدايا به لطفت شکر . سپاس ناچيز اين حقير را بپذير که به فضل و کرامت مرا از تاريکي هاي جهل و گمرهي بيرون کشيدي و به سوي روشنائي بيکران ايمان و بندگيت رهنمون ساختي و بارش رحمت و عنايت زا لر روح و روان بروز افزون کردي تا اينکه مرا در ميان گروه مهاجرين الي اللبه و مجاهدين في سبيل اللّه وارد نمودي و عشق بي تاب کننده حضور مدام در ميدان نبرد و جهاد راهت را بمن هديه دادي و در آخر کار براي اينکه اين هدايت را تکميل نمائي شهادت را نصيب اين حقير نمودي ،شهادت در راهت .
اين نعمت و توفيق عظيم الهي را نصيبم نمودي الحمداللّه علي کل نعمه . اي مسلمانان اين زمان را که حال گذراندن آن هستيد با تفکر و تعمق دريابيد در غير اين صورت دچار حسرت ابدي خواهيد شد. مردم به ياد آوريد دوران طاغوت را و آن همه ظلم و بي عدالتي را و فساد و بي بند باري را که بر جامعه حاکم بود و روح ايمان و نماز و روزه از بين رفته بود ،معصيت از در و ديوار مي باريد تا اينکه دوباره مشيت خداوند بر حاکميت قرآن تعلق گرفت و خميني بت شکن به اذن خدا طاغوت را سرنگون و جمهوري اسلامي را بنيان گذاري کرد .حاصل تمامي زجرها و زحمتهائي که انبياء و امامان معصوم (ع) علماء و شهداء در طول تاريخ تشيع کشيده اند. در جمهوري اسلامي خلاصه مي شود اگر خداي نکرده ضربه اي به اين نظام وارد آيد ،کل اسلام و قرآن در خطر عظيمي خواهد افتاد .پس مردانه به سوي دشمن يورش آريد و عظمت و شوکت را براي آيندگان به ارث بگذاريد . اي عزيزان با توجه به همه اين مسائل از قلب و دل خود غافل نشويد ،دائماً مرگ و حساب و کتاب در قبر و قيامت را در نظر بياوريد .با خدا در ارتباط باشيد .اگر مي خواهيد به مراتب عالي و يقين برسيد با دلي شکسته و چشماني گريان هميشه دعا کنيد .
نکته اي هم با پدر و مادرم دارم :
پدر عزيزم از شما تشکر مي کنم به خاطر راهنمايي هايتان در طول زندگي و تذکرات به جائي که مي داريد و شب و روز براي سير کردن ما تلاش مي کرديد به بزرگواريتان ازمن راضي باشيد و اما مادرم ؛شمانيز شيرت را حلالم کن و از من راضي باش .مادرم جداً نمي دانم چگونه با شما صحبت کنم و از کدامين ويژگيت بنويسم .مادر بسيار خوب و مهربانم روح شما پاک و ايمان شما خالص و شير شما حلال بود که تمامي بچه هايت در صراط مستقيم قرار گرفتند .پسرهايت يکي پس از ديگري در راه خداوند شهيد شدند .مادر گرامي ام از شما مي خواهم که زينب کبري سلام اللّه عليه در صبر داشتن الگو قرار دهيد و باز مثل تشيع جنازه برادر شهيدم سيد محمدبا سعي جانانه کفن پوش به ميدان بياييد و پيام و حرف دل مرا به گوش جهانيان برسانيد . شما و پدر بادستهاي مهربانتان مرا دفن نماييد . نکته اي با شما همسر مهربانم دارم : همسر گراميم من از شما راضي هستم. شما بر عهدي که از اول ازدواجمان با هم بسته بوديم استوار ماندي و يکبار هم نشد که مرا از جهاد منع کني بلکه با من به مناطق جنگي آمدي که با هم عليه دشمن هماهمنگ باشيم .آفرين بر شما که به اين حقير قوت مي دادي .بچه هايم را با صبر و متانت بزرگ نمائيد و از اوان کودکي تعبد و بندگي خداوند را در روحشان پرورش بدهيد تا خدمتگزاران صديق اسلام بشوند .برادران عزيزم الحمداللّه شما که خودتان مي دانيد چه بکنيد در هيچ حالتي جنگ و جهاد را ترک نکنيد و شما خواهرانم نيز صبر کنيد و حجاب خود را حفظ کنيد و بر خداوند توکل نمائيد و در صورت شهادت مرا در مزار شهداي تنکابن دفن نمائيد .
خدايا ،خدايا ،تا انقلاب مهدي خميني را نگهدار از عمر ما بکاه و بر عمر رهبر مابيفزا رزمندگان اسلام پيروزشان بفرما .
والسلام و عليکم و رحمت اللّه و بر کاته مصطفي گلگون

خاطرات
مادر شهيد:
مادر شهيدان مصطفي و محمد گلگون هستم .اهل لنگرود و بچه آخر خانواده بودم در دامن پدر و مادري بزرگ شدم که عجيب به هم علاقه مند بودند. 17 ساله بودم که ازدواج کردم .حاج آقا ( شوهرم ) آن زمان روي ماشين هاي سنگين کار مي کرد .دو سال از اول زندگي مان را در لاهيجان گذرانديم .بعد به تنکابن آمديم .آن سال وضعيت مالي مناسبي نداشتيم ،اما با تولد مصطفي زندگي مان تغيير و تحول عجيبي پيدا کرد. کار و بارمان رونق گرفت و برکت زندگي مان زياد شد .
ما خانواده مذهبي بوديم و بالطبع اهل نماز و روزه و شهدا در چنين محيط و فضايي رشد کرده بودند .البته به علت مشغله زياد کاري پدرشان ،تربيت بچه ها بيشتر با من بود و من از همان کودکي به آنها چيزهاي زيادي ياد داده بودم ،آنچه که باعث نزديکي فرد به خدا مي شود .آن ها از همان کوچکي اگر فقيري را مي ديدند ،براي کمک و دستگيري او را به خانه مي آورند .شکر خدا به نظرم مادر بدي نبودم .
خداوند متعال در قرآن کريم مي فرمايد : ان تنالوا البر حتي تنفقوا هما تحبون . هرگز به مقام نيکوکاري نمي رسيد مگر از آنچه که دوست داريد انفاق کنيد و چه چيزي با ارزشتر از جان که شهدا در طبق اخلاص نهاده و نثار جانان کردند .
نمي دانم ،واقعاً اين صبري که خدا به بنده عطا کرده ،معجزه بود .چرا که من ديوانه وار دوستشان داشتم .خيلي مهربان بودند ،احترام زيادي مي کردند .يادم هست آقا مصطفي وقتي مرخصي مي آمدند جوان ها را جمع مي کردند و به درد دل آنها گوش مي کردند و تا آن جا که مي توانست کمکشان مي کرد .تو خونه هم همينطور بود .عصاي دستم بود هميشه به من مي گفت : مادر جان نصف جنگ من و برادرم را شما شريک هستيد .
بعد از شهادت سيد محمد تلاش مي کرد تا جاي خالي برادرش را احساس نکنم . هر وقت از محمد صحبت مي شد چشمانم پر از اشک مي شد؛ دست روي شانه ام مي گذاشت و مي گفت : مادر جان تو در اين دنيا گرياني اما در آن دنيا شاداب و خندان .
آقا محمد خيلي مهربان و خوش خلق بود و هميشه کلمه ي جان ،در کنار حرف هايش بود .
سيد محمد خيلي آرام بود .حتي اگر برادرهايش اذيتش مي کردند ،جوابشان را نمي داد و من از آقا محمد حمايت مي کردم و مي گفتم :اين بچه که کاري به شما نداره ـ چکارش داريد ؟ اما آقا مصطفي خيلي شوخ طبع بود .منظورم همان بازيگوشي هاي بچه گانه است .شيطنتش که گل مي کرد از ديوار راست هم بالا مي رفت .مخصوصاً اگر مهماني مي آمد ،وقت را براي بازيگوشي غنيمت مي شمرد البته در کنار آن همه بازي ها و شيطنت هابا بچه گانه خيلي منظم بودند و حتي شيطنت هايشان هم در چار چوب خاصي بود و حد و حدود را رعايت مي کردند . يادم هست در حين بازي و شلوغي وقتي صداي اذان را مي شنيدند دست از بازي مي کشيدند و آماده خواندن نماز مي شدند .البته گه گداري هم تنبه شون مي کردم . خدا مادرم را رحمت کند ،هميشه مي گفت : شيطوني هاي اين ها رو جمع کن و يک چوب نرم بردار ـ سفت نباشه که بچه ها اذيت بشند ـ و بگو دستتان را باز کنيد و نفري يکي دو تا دست ها و پاهاشون را بزن و علت شلوغ کردن هاشون رو بپرس. با اين همه وقتي من از شيطنت هاشون ناراحت مي شدم ،سيد مصطفي آرام مي شد ديگران را هم دعوت به سکوت مي کرد .به راستي که فرزند صالح گلي از گلهاي بهشت است .
ما که نبايد علاقه خود را فداي خواست خداوند کنيم .اصلاً ما که مال خودمان نيستيم، مال خداييم .خداوند هر چه صلاح بداند آن پيش مي آيد .من با همه سختي ها خو گرفته ام .با ذره ذره ي دردهايم مونس شدم ،اما همه اين ها مي ارزد هر چند ناقابل باشد .
نه تنها ممانعت از جبهه رفتن ايشان نمي کردم بلکه فضاي خانه را براي بهتر جنگيدن آنها فراهم مي کردم .مثلاً تا جايي که مي توانستم وسايل براي شان آماده مي کردم ازنخ و سوزن و ليف گرفته تا وسايل ديگر . . . . ماهي ،نمک ،پرتقال ، تخم مرغ ،برنج . . . .
يادش به خير يک گوني پرتقال و ماهي را مي گذاشتيم توي يخ و نمک و تخم مرغ ها را لا به لاي برنج .
بهر حال جنگ غصه و دلتنگي داشت اما همه آن ها غصه ها و دلتنگي ها قشنگ بود.
آخرين ديدار که سيد مصطفي مي خواست برود تا ايستگاه همراهي اش کردم .نگاهي مظلومانه به سيد محمد کردم .گفت :مامان جون تو امروز يک جوري به من نگاه مي کني که انگار مي خواهم بروم و ديگه بر نگردم .گفتم :نه مامان اين طور نيست . يک بسته شکلات از سفره حضرت عباس کنار گذاشته بودم بهش دادم و گفتم :سيد محمد اين بسته شکلات را بگير نذري حضرت عباس (ع) است داري مي روي منطقه تو و دوستانت بخوريد و به ياد مامانت هم باش و از آن طرف هم به ياد حضرت عباس (ع) که شفاعت کننده من هم باشد. لبخند زد و گفت :مامان حتماً هستم مگه ميشه مادر خوبمان را فراموش کنم .
وقتي که مي رفت من از پشت سر همين طور قد و بالايش را نگاه مي کردم با يک حسرتي از پشت سر . . . خلاصه بعد هم خبر شهادتش را آوردند .
گاهي اوقات بعضي چيزها به مادر وحي مي شود .قبل از شهادت سيد محمد من خواب ديدم چند تا خانم بزرگوار آمدند و گفتند :آمديم بچه ات را ببريم. گفتم شما را به جان امام رضا (ع) بچه ام را نبريد من خيلي برايش زحمت کشيده ام. نگاهي به من کردند و گفتند : اگر شما بدانيد که او را به کجا مي بريم مي گوييد به جان امام زمان (عج) ببريد ،خوشحال شدم و گفتم به جان آقا ببريد .همان زمان پدرش از جبهه برگشته بود .
وقتي که بلند شدم حال و هواي ديگري داشتم شروع کردم به آب و جارو کردن منزل و قند شکستن .
همسرم که تازه از منطقه جنگي برگشته بود و از شهادت سيد محمد هم خبر داشت از سر و صداي کارمن بيدار شد و پرسيد :خانم چه کار مي کني ؟ گفتم دارم قند خرد مي کنم .گفت خانم قند بيشتر خرد کن و اگر چيزي نياز هست بخر که يکي از پسر هايت به شهادت رسيده است .
به ياد خوابم افتادم که چقدر زود واقع شد. پرسيدم :پسرم به شهادت رسيده ؟ گفت :بله .گفتم: کدام يک شهيد شدند ؟ گفت: سيد محمد .
ديدم تلفن زنگ زد سراسيمه تلفن را برداشتم آقا مصطفي بود «برادر شهيد » پرسيدم »چي شده ؟برادرتان را پيدا کرديد ؟تعجب کرد و گفت : چه کسي به شما گفته ؟گفتم :من ناراحت نيستم پسرم ،بلکه براي من افتخار است .آن زمان خانمش باردار بود. طوري رفتار کردم که متوجه نشود و گمان برد سيد محمد مجروح شده ؛ حتي دخترم هم متوجه نشد و متعجبانه پرسيد : مامان چه خبره ؟ اينهمه غذا براي چه ؟ . . . . خلاصه به مهمان ها زنگ زدم و گفتم براي آمدن لباس مشکي نپوشند .از اين آمدن و رفتن ها خانم سيد محمد مشکوک شده بود .براي صحبت کردن او را به اتاقي برده و گفتم : جنگ با کسي تعارف ندارد و زن و بچه نمي شناسد سن و سال نمي شناسد. دشمن مي زند و شهيد مي کند و حالا شوهرتان مجروح شده آيا حاضر با اين حال شوهرتان يک دست و پايش قطع و يک چشمش نابينا شده با او زندگي کنيد ؟گفت : بله گفتم :به شهادتش چه طور ؟ اگر شهيد بود .گفت : بله من که موقعيت و روحيه او را مناسب ديدم گفتم : دخترم سيد محمد به شهادت رسيده و خواهش مي کنم که بيرون از منزل گريه و زاري نکنيد . روز تشييع جنازه حال و هواي خاصي فضاي شهر را پر کرده بود همه کفن پوشيده به ميدان آمده بودند تا به دشمن بفهمانند که ما ناراحت نيستيم .به گلزار شهدا که رسيديم من و پدرش به داخل قبر رفته ،بغلش کرديم ،درد دل ها با او کرديم و . . .
من اينها را براي رضاي خدا فرستادم و راضي ام به رضاي خدا ،راستش را بخواهيد در مورد شهادت سيد مصطفي هم بهم الهام شده بود. آخرين بار که اومد انگار مي دانستم که ديگر بر نمي گردد .روز قبل از رفتنش با همديگر رفتيم گلزار شهدا شروع کرد به زمزمه کردن و صحبت با سيد محمد که . . . . سيد محمد تو رفتي و من موندم چرا اول من نرفتم، حتمي تو ايمانت بيشتر بود در حين زمزمه گفت : تو ازخدا بخواه که بيام نزد جدم .با زمزمه هاي عاشقانه و خالصانه مصطفي اشکهايم جاري شد و از دل گفنم : خدايا جوانها مي گويند بياييم پيش جدمان ولي من چرا نروم چرا شهادت نصيبم نمي شود مرا در آغوش گرمش گرفته و گفت :مادر کسي تا کنون گريه شما را ديده ؟ گفتم : نه مرا بوسيد و گفت : مادر صبر داشته باش تا حضرت زهرا (س) فرداي قيامت شفاعت کننده ي شما باشد .هوا تاريک شده با همديگر برگشتيم خانه ،صبح صدايم کرد ،رفتم اتاقش ،گفت : مادر من هم مانند برادرم شهيد مي شوم ،ولي مي خواهم همانند جدمان صبور و آرام باشي ،گفتم : آنچه صلاح خداست .ولي پسرم ! چيزي را که خدا به من هديه داده را دوباره به خودش پس مي دهم و خدا را سپاسگزارم .دوباره بغلم کرد و بوسيد و اشک ريخت ، گفت :قربان صبرت مادر زير گلويش را بوسيدم و گريه کردم و در هنگام رفتن تا لنگرود همراهي اش کردم. خلاصه اين آخرين ديدار مان بود و رفت .شهيد شد و گمنام و تنها يک نوار برايم به يادگار گذاشت .
در مولوديه ميلاد امام زمان (عج) در مسجد دست مي زدند و من از دست زدن در مسجد ناراحت شدم و به گلزار شهدا رفتم. شب محمد را به خواب ديدم که گفت : مادر جان خوب کاري کرديد که بلند شديد. چون تو مسجد دست مي زدند .
گفتم : مادر ديگر نمي گذارم بروي .از بلند گو کسي را صدا مي زدند .گفت :مادر جان گوش کن مرا صدا مي زنند .سيد محمد کردستان تو را مي خواهد. گفتم :پس لااقل بگذار لباس به توبدهم. گفت : من لباس دارم غم لباس مرا نخور از آنجا که صدا کردي اومدم .
سيد مصطفي هم همين طور هنگام پيشامد ها به من مي گويد که فردا چه برنامه اي در پيش داريم .

خواهر شهيد:
من احساس مي کنم که آنها چقدر خستگي ناپذير بودند. دنيا را براي آسايش نمي خواستند ،يادم هست که سيد محمد با آن چهره مظلومانه اش هميشه مي گفت: منطقه جنگي براي من بهشت است .آن را با هيچ جاي ديگر عوض نمي کنم او علاقه شديدي به من و بچه هايم داشت .آقا سيد مصطفي هم به اقتضاي سن و تحصيلاتش ـ سال آخر مهندسي ـ از لحاظ محبت خيلي عجيب بود و در هنگام تماس با من مي گفت :من آمده ام در خدمت شما باشم. همچنين علاقه زيادي به ائمه(ع) داشتند و و فرصتهايش را صرف زيارت مي کردند. خيلي با اخلاص بودند طوري رفتار مي کرد که کسي متوجه مقام کاري اش نمي شد .يک روز پرسيدم ؟ مصطفي ! تو جبهه چه کار مي کني ؟ گفت : آبجي خاک کفشهاي بچه هاي جبهه را مي گيرم .در کنار اخلاصش به حجاب خيلي اهميت مي دادند و هميشه متذکر مي شدند « فذکر الذکري تنفع المومنين » يادش به خير آنروزي که با چندنفر به منزل آمد. گفتم: چي درست کنم ؟عدس پلو يا کتلت ؟ گفت :اينها چند روز نان کپک زده خوردند يه چيز خوب و مقوي درست کن .
اين روح لطيف حمايت از رزمندگان بزرگ منشي شهيد را مي رساند تا آنجا که از کم کاري مسئولين ـ بالاخص در زمان بني صدر ـ و حضور و رسيدگي کم آنها نسبت به جبهه ها ناراحت بوند .نه تنها شهيد مصطفي بلکه دهها و صدها شهيد چون او ،ايثار و از جان گذشتگي در آنها موج مي زد .در نشانه فداکاري مصطفي همين کفايت مي کند که حقوق خود را جمع کرد تا صرف رزمندگان کند. يک روز حقوق خود را که حدود 5 هزار تومان بود هندوانه خريد .
يادم هست ماشين توياتا پر از هندوانه بود تا تشنگي رزمندگان را در گرماي شصت درجه برطرف نمايد .وقتي که از نيازهايش مي پرسيدم مي گفت :روغن و آبليمو و . . . چقدر هم از اين کارش خوشحال بود .
خصيصه هاي متعالي شهيد هيچگاه فراموشم نمي شود. مي گفت : مبادا لباس رنگي بپوشيد که جلب توجه در مقابل نامحرم مي شود .
محرمهاو نامحرمها را رعايت کنيد .مطالعه داشته باشيد و اصرار زياد داشت که زن جمهوري اسلام و اين زنان با تقوا بايد اطلاعات دانشگاهي داشته باشند . خيلي خوش خلق بود و با نصيحت هاي برادرانه اش کوله باري از معنويت را هر بار براي ما هديه مي آورد به شوخي بهش مي گفتم : هر زمان که تو مي آيي ياد برزخ و قبر و قيامت مي افتم و با روح عالي خود دعاو تضرع مي نمود .
و آخر کلام اين که مي گفت : حالا ديگر به اين باور رسيده بودم که اينها قبل از شهادت خود شهيد بودند و خاطره اي که هميشه در ذهنم تداعي مي کند و برايم جاي هزاران سوال بدون جواب گذاشته بود به پاسخ هايم رسيده بودم ،حيفم مي آيد که به شما نگويم .
عزيزي مي گفت : آبجي جان من به اين جوانهاي آينده مي بالم خوشا به حالتان که توي هواي پاک جمهوري اسلامي نفس مي کشيد ولي ما که عمرمان در زمان طاغوت گذشت .
يه شب مقر فرماندهي تيپ که در کارخانه نمک مستقر بود به خدمت شهيد گلگون رسيدم ـ هوا در حال تاريک شدن بود ـ وارد سنگر شديم ،تخت کوچکي کنار سنگر که روي آن بي سيم و در کنار بي سيم فانوس روشن بود. وقتي وارد شديم که شهيد گلگون دو زانو نشسته و پشتش به من بود ـ در هر شرايطي دو زانو مي نشست ـ خيلي مودب مي نشست. يکي از مودب ترين و با ادب ترين و با اخلاق ترين چهره لشکر ويژه 25 کربلا بود . يکباره برگشت ديد که من هستم سريعاً يک کاغذي را به من نشان داد چشمانش پر از اشک بود ،کاغذي بود که داخل آن هداياي مردمي بود ،در طول جنگ هر کسي به بضاعت خودش هدايايي مي فرستاد و داخلش هم يک نوشته اي مي گذاشت که اظهارات قلبي خودشان را مي نوشتند. جمله هايي همانند : ( کاش ما بند پوتين شما بوديم ـ خاک ريز پاي کفشتان بوديم ـ به عنوان يک خدمه در رکاب شما بوديم ـ ) به نظر مي رسيد که همان نوع مطالب در آن کاغذ نوشته بود ،اظهار محبت و قدرداني از رزمندگان شده بود. گويا شهيد گلگون وقتي اين تقدير و تشکر را خواند سريع شروع کرد به اشک ريختن و گريه کردن .کاغذ را به من نشان داد و فرمود : برادر ما چگونه مي توانيم قدردان اين مردم باشيم ،پاسخ گوي محبت هاي اين مردم باشيم . بله شهيد گلگون در برابر تشکر مردم از پشت جبهه اشک مي ريزد .اين يعني عشق خدمت به مردم ،يعني اخلاص ،يعني صداقت ،ايثار يعني فداکاري اوني که 50 يا 60 روز در فاو عمليات والفجر 8 يکبار هم توفيق پيدا نکرد در اهواز زن و بچه هايش را ببيند، اوني که برادرش را هديه کرد و پدر و برادران ديگر او در کنارش مي جنگيدند ،اين مرد در برابر تشکر مردم که هدايايي از پشت جبهه فرستادند خودش را بدهکار مي دانست .
کجا مي شود پيدا کرد نمونه اي از اين خدمتگزاري را که بر گرفته از اخلاص ،تقوا تدين از آگاهي از عشق به اهل بيت از خدا باوري از از دين باوري است کجا مي توان پيدا کرد ؟
به راستي که شهيد گلگون اين همه در قلبها ،دلها زنده است به خاطر اينکه انديشه و فکر اينها انديشه ناب عاشورايي بود . پس اين ها فرزندان حضرت زينبند، زينبي که در مجالس يزيد در جواب آن ملعون که گفت :ببينيد که خدا با شما چه کرد ؟ جواب داد :مارايت الا جميلاً .ما جز زيبايي چيز ديگري نديديم .شهيد گلگون فرزند چنين مکتبي هستند. مکتب ناب اسلام که ترسيم و نمود عيني اش در عاشورا تبلور پيدا کرد .آري درست است ما هر چه داريم از شهداست ولي برايم جاي سوال است ما مي گوييم هر چه داريم از شهداست. عزت مملکت ما ،شرف مملکت ما به برکت خون اين شهداست. شهدايي که حماسه ساز بودند آيا ما هم مي توانيم طوري عمل کنيم که بعد از ما نسلهاي بعدي هم به ما افتخار کنند؟ خوشا آنان که سبکبالند. ملکوتي شدند و واي به حال ما جا ماندگان که بال پرواز نداريم .خداوند متعال را شاکريم که توفيق همنشيني با اين خانواده مکرم را به ما عنايت فرمود و زيباتر زماني که ما کلام شيوا و عمل خالصانه شهيدان را الگو و سيار زندگيمان قرار دهيم تا از اين قافله عشق جا نمانيم .

سيد مجتبي گلگون،برادرسرداران شهيد سيدمصطفي وسيدمحمدگلگون:
ما چهار تا برادريم. سيد مصطفي، سيد محمد، سيد مجتبي و سيد احمد و دو خواهر، كه از چهار برادر دو تاي آنها شهيد شدند. شهيد سيد محمد از اوان كودكي مظلوم بود و هميشه مظلوم واقع مي‌شد. در دوران جنگ هم همين طور مظلوم واقع شد، چون اولين باري هست كه دربارة سيد محمد سوال و جوابي مي‌شه. ايشان هم مرد بزرگي بود و من خوشحالم كه بعد از سال‌ها يادي از سيد محمد مي‌شود. شهيد سيد محمد از اوان كودكي در منزل يك وجهه خاصي داشت. اينقدر كه ايشون مظلوم بودند، بيشتر موقع‌ها كه صحبت مي‌شد در منزل، خانواده بيشتر طرف اون را مي‌گرفتند. در زمان كودكي ايشون مريض شدند و مريضي ايشون هم خيلي بد بود، مننژيت مغزي گرفته بودند. اون زمان هم خودتون بهتر مي دانيد، كسي كه مريض باشه يا كسي مريض بود، حتماً‌ بايد وضع زندگي‌شون تامين بوده تا به بيمارستان كه مي‌برند، بستري مي‌كنند، از لحاظ مالي تامين باشه، پزشكان بهش رسيدگي بكنند.به خصوص كه اين مريضي معمولي نبود. پدر حقير هم ايشون را به تهران انتقال مي‌دهند و در بيمارستان بستري مي‌كنند . شبي 300 تومان پول تخت مي‌دادند تا ايشان، معالجه بشوند. در اون زمان پدر ما به عنوان يك كارگر بود. رانندة بولدوزر بود. خوب يك كارگر حقوق و مزايايش مشخص هست، هم بايد زن و بچة خودش را تامين مي کرد و هم بايد بچه‌اش را درمان مي‌كرد تا براي اون مشكلي پيش نياد. فردا حرف و حديثي، چيزي در محل نباشه، بگن به فرض پدرش نتونسته هواي پسرش را نگه دارد و به بيمارستان ببرد. تومان به تومان نزول مي‌كرد از اين و اون تا برادرم در بيمارستان شفا پيدا بكنه و همين طور هم شد. زحمت‌هاي بسياري كشيدند اون و مادرم. شب و روز در بيمارستان بودند تا برادرم از اين معركه نجات پيدا كرد. البته خواست خدا بود كه در اونجا نميرد و انقلاب بشود و در اين انقلاب زحمت بكشه و بعد به شهادت برسه. ايشون در اوان كودكي مشغول درس خوندن كه شدند، هميشه بچه‌هاي محل، مردم محل او را دوست داشتند. هر موقع مي‌آمدند هر چيزي كه داشت بين مردم محل و بين هم سن و سال‌هاي توزيع مي کرد. پس از شهادت هر شهيدي پيش خانواده‌ها شون مي‌رفت بچه محل بودند ، خانواده‌هاشون اينو مي‌شناختند. اونا رو دلداري مي‌داد، مي‌گفت ما هم يه روزي شهيد مي‌شيم مي‌ريم. به اونا ملحق مي‌شيم.به مادرم مي گفت: نگران نباش، جنگ هست، بالاخره هر كس دين اسلام رو قبول كرده بايد حقانيتش رو هم بكشه كه اين دين برقرار باشه، همة ما از دنيا رفتني هستيم.

سيد محمد وقتي كه در خوزستان بود، براي مرخصي مي‌آمد دو سه روز، يا پنج روز ؛ مرخصي زياد نمي‌ماند. مي‌آمد و سريع برمي‌گشت. داييش به من پيغام داد و گفت كه سيد محمد به نظر من دخترم رو دوست داشته باشه.
به او گفم تو دختردايي را دوست داري، گفت :بله، معطل نكرد. گفت بله. شب من با خانواده‌ام و شهيد سيد مصطفي ،اون موقع شهيد نشده بود، برداشتيم ماشين رو روشن كرديم رفتيم خونة دايي، ولي‌آباد. اين مسئله رو عنوان كرديم، شام از ما پذيرايي شد. دايي هم قبول كرد، بعد دختر دايي را با همون لباس كه تنش بود به خانه آورديم .خونة خودمان حاج خانم برايش لباس تهيه كرد. پدرم رفت امام جمعة قبلي تنكابن را آورد، خطبه عقد خوند، بعد برديم ثبت كرديم وسند رسمي شد. سه روز بعد سيد محمد با خانمش ازدواج كرد، با ماشين خيلي ساده، هيچي نبود .بعدهم گذاشت رفت جبهه. خانمش رو دفعه دوم كه آمد برداشت برد دزفول اونجا خونه سازماني گرفت و آنجا زندگي مي‌كردند. تقريباً يكسال نكشيد، والفجر هشت شهيد شد و بار و اثاثيه اش هم برگشت آمد اينجا و هيچ نه مالي داشت و نه خانه‌اي داشت و نه زميني داشت، هيچي نداشت. شهيد پرونده‌اش سفيد بود. آقاي حجت الاسلام قلندري روزي كميسيون گذاشت و رفتيم اونجا. خانواده دو شهيد سيد مصطفي و سيد محمد اونجا مطرح شد. بعد از مطرح شدن هم صفر صفر- هيچي نداشتند، پرونده سفيد بسته شد.

از اول هم ايشون آدم كم خرجي بودند و هيچ موقع زندگي تجملاتي را دوست نداشت. بچه‌اي بود خاكي. بعد از ازدواج هم وقتي رفت، هر چه حقوق سپاه مي‌گرفت، همون حقوق زندگيش بود. به اين نشاني كه بعد از شهادت هم اثاثش آمد با يه وانت تويوتا. خيلي كم همسرش هم با او هم پيمان بود، همون زندگي ساده را داشتند. نوار پر كرده بود كه من شهيد ميشم، زن من از من حامله است، يه موقع مسئله‌اي پيش نياد. اگر پسر باشه اسمش بزارين سيد محمد مهدي،‌ اسم من هم باشه، دختر اگر شد بزارين فاطمه يا زهرا و همون طور هم شد كه بعد از شصت روز بچه‌اش به دنيا آمد اسمش رو گذاشتيم سيد محمد مهدي.
جنگ که شروع شد، ايشون نيرو مي‌خواستند. سه برادر رفتند ،بي‌خبر رفتند، يعني وقتي من آمدم بولدوزر رو ببينم، ديدم كه بولدوزر من كنار رودخانه تنكابن هست. آمدم خانه به مادر گفتم كه بچه‌ها بولدوزر را اونجا گذاشتن، گفت آره، رفتند آب رو زدند و رفتند اون ور بسيج، گفتم بسيج، گفت آره. گفتم بسيج چيه، براي ما تازگي داشت. گفت رفتند كه از اونجا برن جبهه. عازم جبهه وقتي شدند، در جبهه هر كس را متناسب با لياقت او كار بهش مي‌سپردند و مسئوليت بهش مي‌دادن. همه يك ميزان نيستند. بعد ايشان خيلي آدم پر مسئوليتي بود، هر كار سختي بهش واگذار مي کردند؛انجام مي داد. بعد آقاي تقوازاده که از اول بود ،سردار محمد تقوازاده. گفت من هميشه سيد محمد رو نياز دارم. در لشگربيست و پنج كربلا وقتي كه مرتضي قرباني جاي كوسه‌چي آمد، ايشان مسئول دستگاه‌هاي سنگين در هفت تپه و دهلران شدند.سنگر بندي مي‌كرد براي نيروها، گردان‌ها، گروهان‌ها . خودش هم تو چادر بود. من هم پهلوش مي‌رفتم. بعد دستگاه‌هاي جديد هم بود كه من اصلاً‌ وارد نبودم پشت اونا ننشسته بودم. سوال مي‌كردم يعني تو آشنا هستي؟ مي‌گفت آره، بعد روشن مي‌كرد، مي‌ديدم ماشاء الله اين خيلي پيشرفت كرده در كارهاي فني. بعد از اونجا وقتي كه به مرور زمان ماند، شناسايي شد و مسئوليت‌پذير شد و مسئوليت بهش دادند، به كمال احسن كار مي‌كرد. يكي يه صحبتي از او براي من كرد، گفت آقاي گلگون نيمه‌هاي شب بود، من رفتم سركشي، وقتي رفتم جزيرة مجنون وارد شدم، ديدم يه دستگاه هست كار مي‌كنه، اين اصلاً‌ سرگرم برش هست و مي‌ره پشتش را هم نگاه نمي‌كنه. آتش دشمن هم مياد ميريزه، مي‌گه من از ترس يكي دو تا سنگ آمدم انداختم كه خورد به باك ،نگه داشت، سوت زدم آمد جلوي زنجير، گفتم‌ آقا سيد محمد آخه بابا تو بولدوزر رو تخته گاز مي‌ري بالا، من نمي‌فهمم. گفت الان نمي‌بيني آتش دشمن هست، چراغ‌ها رو خاموش كرد آمد پايين. گفتم تو اينجا آخه مي‌توني كار كني،‌ تاميني، گفت به اميد خدا آره تامينم. سخت‌ترين جا مي‌رفت سالم برمي‌گشت. در مجنون مجروح شد بيمارستان بردند، بعد به ما خبر دادند. بعد مرحلة دوم، باز مجروح از پا شد، سر و صورتش هم تركش ريز ريز خورده بود.

آثار باقي مانده از شهيد
« بسم اللّه الرحمن الرحيم »
با درود به ارواح طيبه شهدا و سلام به حضور امام امت و با سلام و درود به تمامي رزمندگان در جبهه هاي حق عليه باطل .
مادر عزيزم :مستضعفين قرنها منتظر کشتي نجاتي بودند تا آمد و آنها را از درياي ظلم و ستم به سوي ساحل دوستي و برابري و عدالت رهنمون سازد ، الحمداللّه اگر به لطف خدا اين مسئله اتفاق افتاد و کشتي انقلاب به سراغ ملت مستضعف ايران آمد و اسلام ،امت اسلام را گرفت و شاه سرنگون شد ،و عدالت برقرار شد و اسلام جايگزين شد .اما مادر عزيزم : اين چيزي که در سال 57 اتفاق افتاد در طول تاريخ بي سابقه بود .چنانچه امام عزيز فرمود :که در دوره هيچ پيغمبر و امامي اين اتفاق نيفتاد که با اين وضعيت مومنين بر کفار پيروز شده و هر روز پرچم اسلام حکومت بيشتري بر کارهاي کفار سايه افکن شد و به اهتزاز در آيد .
با توجه به اين که انقلاب اسلامي مي خواهد انسانها را انسان کند و کلاً عدالت اجتماعي را برقرار کند و عدالت را رکن رکن ِ جامعه قرار دهد و ظلم و ستم را از بين برده و نهايتاً انسانها را خدا شناس نمايد .دنيا هر روز به عظمت انقلاب پي برده و در نتيجه براي مان حادثه ايجاد مي کند و اين جنگ تحميلي نيز به خاطر همين مسئله مي باشد .تمام حوادث و توطئه ها نيز به خاطر همين مسئله است که انقلاب را از بين برده و آن اهدافي که انقلاب دارد که مهمترين آن انسان ساختن اين انسانهاي بي بند و بار است .آدم ساختن اين اجتماع است و بالطبع عدالت اجتماعي به همين منظور نمي گذارند و سنگين ترين توطئه آنان جنگ تحميلي بود. حملات هوايي وموشکي است که در جنگ فرع قرار دارد. .
در اصل ،جنگ تمام عياري است که ما با دنيا داريم. در جبهه هاي جنگ ،کلاً نظر من اين است که همانطوري که دشمنان از اين طرفند استفاده مي کنندو مسئولين که دارند اکثريت قريب به اتفاق مسئوليتشان داراي شم نظامي بوده و از تحولات مناطق آگاهي دارند؛ نظر بنده نيز به عنوان يک رزمنده اين است که مسئولين ادارات شهرها مخصوصاً فرمانداران و در سطح استان واستانداران ،اينان بايد نظامي باشند .نه اينکه حتماً ارتشي و سپاهي باشند ،منظورم اينطورنيست ،منظورم اين است که در عين حالي که به فرض يک نفر که به عنوان فرماندار است او بايد در امور جنگ و عمق مسائل جنگ حضور داشته و اطلاع داشته باشد. حتي در موقع عمليات ها آماده و در مناطق نبرد حضور داشته باشد و از نزديک ببيند که بچه هاي مردم چگونه زحمت مي کشند و چه رنج هايي را متحمل مي شوند و وقتي که به عقب بر مي گردند ،مراجعاني که به او رو مي آورند فرق بين مراجعه کننده مستضعف و مستکبر را دريابد و درد اجتماع را حس نمايد .اين درد ها را فهميده و مهمتر اينکه دريابد که جبهه به چه امکاناتي نيازمند مي باشد تا سريعاٌ نيازهاي جبهه را رفع کند و پلي بين جبهه و عقب باشد .بر فرض اينکه هفته که هفت روز است دو روز را در جبهه باشد و بقيه را در رسيدگي مسائل عقب باشد و در آن دو روزي که نيست معاون وي کارهايش را رسيدگي کند .اگر چنانچه يک زماني اين طور شد مسئله جنگ تحميلي ما حل خواهد شد. يعني اينکه درصد بيشتر جنگ حل خواهد شد ،و حل صد در صدش به اين بستگي دارد که الان عرض مي کنم . چنانچه مي خواهيد مسئله جنگ تحميلي حل شود علاوه بر اينکه بايد مسئولين در جنگ حضور فعال داشته باشند بايد تمام امت جنگي بوده و حزب اللّهي باشند . الان در تمام شهرها و استان ها در کشور ما عده اي مي جنگند و يک عده اي مي خورند و مي خوابند و ميراث خوار خون شهدا هستند .
هيچ اقداماتي هم انجام نمي دهند و اگر داراي ثروت مي باشند پولهايشان را گرفته و ببينند اين پول ها را از کجا آورده اند و کلاً بايد اجتماع جنگي و نظامي باشد. يعني اين که هر کس اعم از مردم و مسئولين و مردمي که در پشت هستند که مي خوابند بايد در اين فکر باشند که چگونه امر جنگ را در پيش ببريم و زود به اتمام برسانيم با پيروزي نهايي اسلام بر کفر .
اگر اينطور شد و تمام ملت ما به فکر باشند که چکار کنيم که به جنگ کمک نمائيم تا موانع جنگ رفع شود و رزمندگان ما پيروز شوند .اگر تمام امت به فکر باشند که جنگ تحميلي چگونه سريع و با پيروزي نهايي اسلام تمام شود .خداوند به لطف و کرمش و با وعده هايي که داده با آياتي که در قرآن فرمايش کرده پيروزي نهايي را به ملت ما مي دهد .اما اگر با اين وضع الان خداوند به ما پيروزي بدهد همان عده اي که در عقب هم کار نمي کردند و فقط تسبيح مي زدند و اراجيف مي گفتند ،ميراث خوار پيروزي رزمندگان مي شوند و به آنان هم اعتنايي نمي کنند ،و با کمال پررويي اعلام مي کنند که اين ما بوديم که شب ها کمک نموديم و شما کاري نکرديد و تنها ماشه را چکانديد .
مادر عزيزم اين را شما بدان و به آن يقين داشته باش که خداوند عالم حاضر و ناظر است و بر قلوب تک تک انسانها نظر دارد و اين انقلاب با اين عظمت آزمايش بس سنگين براي ملت ماست و خوشا به حال هر کسي که در اين دنيا و اين زمان اين انقلاب را درک نموده و مدافع انقلاب شد .مادرم خوشحال باش که من و شوهرت و تک تک فرزندانت عاشق اين انقلاب هستيم و در دفاع از اين انقلاب سر از پا نمي شناسيم .ما داريم از مکتبي دفاع مي کنيم که به خاطر آن سالار شهيدان حسين (ع) سر باخت و در کنار حسين (ع) ابوالفضل عباس (ع) جان باخت و انبياء در طول تاريخ زحمت کشيدند و شکنجه شدند و شهيد شدند .در طول تاريخ بعد از ائمه و غيبت کبري امام زمان (عج) علما در زندانها رفتند و حبسها کشيدند و شکنجه ها شدند و بسياري از آنان در راه دفاع از اسلام و مکتب شهيد شدند . مادر عزيزم ميدان نبرد ،ميدان با صفائي است و در ميدان نبرد جاي نامردان و جاي ددمنشان نيست .در ميدان نبرد و جهاد انسانهائي را انسان مي بيني که وقتي با آنها برخورد مي کني واقعا ًاحساس لذت مي کني. در آنجا خنده ها ارزشمند است، گريه ها ارزشمند است ،قدمها ارزش دارد .
انسان اين ارزش را با ديده دل مي بيند شعف و شوري است که به هيچ وجه در عقبه ميدان نبرد پيدا نمي شود . اين عشق و صفا و عرفان را خدا به اين ميدان داده است که کسي که اولين بار به جبهه مي رود ديگر تا آخرين بار دلش و روحش به جبهه وابستگي دارد . مادرم هر کس توفيق حضور در جبهه را پيدا نمي کند . خداوند به بعضي از انسانها توفيق را مي دهد و ميدان نبرد ميدان کشت و کشتار است .ميدان جهاد است . انسان هميشه بايد به خدا توکل نمايد و عزيزم و مادر من خود شاهد بودم در ميدان نبرد انسانهاي مخلصي بودند که سر تاپاي وجودشان دفاع از اسلام بود ، عشق به انقلاب بود و اينان مردانه و مظلومانه شهيد شدند و در عقب شهرها نيز کسي آنها را نمي شناسد .شهداي بزرگواري را من در جنگ ديدم که هر وقت در فکر آنها فرو مي روم از ايمان و ايثار آنان غبطه و تعجب مي کنم .شهيد عالي ها ،شهيد طوسي ،شهيد نوبخت ،شهيد مهرزادي ، شهيد خادم ،شهيد جاني زاده و شهداي بزرگوار ديگري که ممکن است الان به ذهنم نيايد .اينان در ميدان نبرد جان باختند و هر لحظه هم ممکن است شهادت نصيب ما هم بشود .زخمي شدن ،مجروح گرديدن ،اسير شدن و مفقودالاثر شدن همه اينها در ميدان نبرد امکان پذير مي باشد .ميدان نبرد ميدان جنگ با وسعت بسيار است .
مادرم به خداوند توکل کن ،با زهرا (س) همدم باش ،جده ام زهرا (س) با زينب (س) همدم باش و با آنها صحبت کن .جان ما به دست خدا است و اين رفت و آمدهائي که مي کنيم ، اراده خداوند است و هر وقت مسئله اي پيش آمد ناراحت مباش و توکل به خدا کن .از حسين (ع) بخواه و از ائمه اطهار نيرو بخواه و بي صبري نکن .ديگر عرضي ندارم جز اينکه پيام مرا به مردم برسانيد و مقابل منافقان محکم صحبت کنيد .مادرم بي تابي نکن که پيش حسين (ع) هستم و پيش برادرم که شهيد شده هستم و شما نيز چند روز ديگر به پيش ما مي آييد ،اين دنيا محل عبور و زود گذر است ناراحتي نکن .مادر عزيزم ،خداوند به شما سلامتي بدهد و توفيق بدهد انشاءاللّه .
بالاخره ما به شما علاقه داريم براي ما زحمت کشيديد ،بابا و برادر هايم همينطور .ما براي شما کاري نکرديم ولي همين قدر که زودتر به آن دنيا مي رويم و آماده هستيم که به اذن خدا از شما شفاعت کنيم .همين توفيقي است که خداوند به شما داده است .
هميشه دعا گوي امام باش دعا گوي اسلام باش ،دعاگوي رزمندگان باش .اين مردمي که غافل هستند و چرند و پرند مي گويند ،حجاب را رعايت نمي کنند .مفت مي خورند و مي خوابند براي اينان عذاب سخت و جهنّم و آب حميم مهيا است .برايت قرآن بخوانم که چقدر وحشتناک است و چقدر وحشتناک است مارها ، مارهايي که به اندازة کوههاست .آب جهنّم ،آب داغ و جوش که قطره اي از آن دنيا را آتش مي کشد و يک عذاب سخت براي کفار و مشرکين و منافقين هست .واي که انسان آيات را مي خواند و تعجب مي کند و نمي داند چکار کند .مادرم با خدا باش که از اين عذابها دورباشي و در آنجا در جوار رحمت خدا باشي ،آري عزيزم خداحافظت باشد .
« ولاسلام عليکم و رحمت اللّه و برکاته » سيد مصطفي گلگون