در تاريخ 10/12/1336 در روستاي« شكري كلا» در شهرستان«نوشهر» به دنيا آمد.
برابر تشخيص اداره وظيفه عمومي كل كشور از رفتن به خدمت سربازي معاف شد. اما چهل روز بعد در تاريخ 5/5/1358 به عضويت رسمي سپاه درآمد.
او در مدت حضور در سپاه پاسداران انقلاب اسلامي خدمات شاياني از خود به يادگار گذاشت. مدتي در پادگان المهدي «چالوس» به عنوان مربي به نيروهاي بسيج وسپاه آموزش مي داد. بعد از آن با سمت مدير تحقيقات نظامي ومعاون فرمانده آموزش نظامي لشگر25 کربلا به جبهه رفت م دانش و تجارب خود را در خدمت جبهه وجنگ گذاشت.
در عمليات والفجر 8 به عنوان مربي آموزش نقش تأثيرگذاري درپيروزي هاي رزمندگان استان مازندران داشت. در جبهه که بود انگار گم شده اش را پيدا کرده بود. با اينکه حضور در مناطق عملياتي از وظايف سازماني مدير تحقيقات لشگر نبود اما او هنگام عمليات مانند يک نيروي عادي اسلحه به دست مي گرفت و وارد جنگ مي شد.
عمليات کربلاي يک آخرين زمان حضور پر برکت او در عالم خاکي بود ودر اين عمليات که به آزاد سازي شهر مهران از دست متجاوزين عراقي منجر شد او به آرزويش که شهادت بود ،رسيد. آرامگاه اودرگلستان شهداي روستاي «شكري كلاي»در« نوشهر» واقع است.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران ساري ومصاحبه با خانواده ودوستان شهيد
وصيتنامه
بسم الله الرحمن الرحيم
((يا ايها الذين امنوا ان تنصروا ...ينصركم و يثبت اقدامكم))
اى كسانى كه ايمان آورديد خدا را يارى كنيد و در اين راه ثابت قدم باشيد
با درود و سلام به امام امت شهيدپرور ايران و مسلمانان حامى اسلام و با درود بر ارواح شهداى بشريت از هابيل تا انقلاب اسلامى ايران و با درود به روان پاك سرور آزادگان آن شهيد تشنه كام آن مظلوم تاريخ آن الگو شاهدان و اسوه عارفان و عاشق هميشه جاودان، خون خدا، فرزند عدالت حسين عليه السلام.
كلام خود را كه سخنى جز سوز دل شهداً نيست آغاز مى‌دارم. امروز در عصرى زندگى مى‌كنيم كه منطق دنيا زور و ظلم و ستم است و ابرقدرتها براى اهداف پوشالى خود راضى نيستند حتى يك انسان آزاد در اين دنياى پهناور زنده باشد و خود آقاى خود و مريد دين و خداى خود باشد چرا چون اين را بر خلاف مصالح خود مى‌پندارد و مى‌خواهند هزاران انسان گرسنه و تشنه باشد و زير چكمه حاميان استكبار بميرند اما آنها درخانه هاى سر به فلك كشيده خود و مجلسهاى به لجن كشيده خود سست و بى‌خودو خوش باشند . حق هزاران انسان به استضعاف كشيده شده را صرف تجمل بى‌پايه خود و يا سگها وعروسكهاى خود كنند . سرمايه بر سرمايه بيافزايند . ما در زمانى در جهان هستى حيات داريم كه حق آزادى و عدالت و دادخواهى و دين خدا و هدف انبياً و اسلام و انسانيت مظلوم است. همانند على(ع)و فرزندانش در طول تاريخ و در زمانى هستيم كه بزرگترين سلاح كشنده تاريخ بمبهاى هسته‌اى در دست جنايتكاران بى‌دين و انسان غارتگر است. در زمانى هستيم كه مردى از تبار و بازمانده‌اى از خاندان عصمت و طهارت و رهبرى از رهبران خداجوى، چون امام خمينى داريم و هنگامى كه شهيدان شاهد وناظراني چون مطهرى، مفتح، بهشتى، باهنر، رجائى، منتظرى، چمران و شهيدانى رهرو عاشق چون شهداى ،قهرمان، صداقت و رودبارى ( موسوى ) خواجوند، وارسته، زنده‌دل، فريدون غريب، بخشى، مشايخ وغيره را داديم .
اين سرمايه‌هاى بزرگ همه رهرو رهبرند كه با خون سرخ خود كه از خون گلوى حسين سرچشمه گرفته ما را اين راه سرخ آشنا مى‌كنند و امواج خونشان ما را به اين راه مى‌خواند. اى عاشقان بيائيد و اى عارفان بناليد، رزمندگان بتازيد و اين نونهال عشق را به سر منزل رسانيد يا خون خود ببخشيد يا اين امانت را به كوى دل رسانيد .
بلى شهدا و يتيمان شهدا و مظلومان دنيا به ما نظاره مى‌كنند.
همانطورى كه خانواده‌هاى شهدا و يتيمان شهدا و مظلومان دنيا به ما نظاره مى‌كنند كه كى رزمندگان به كربلا مى‌رسند. نه تنها شهداى انقلاب ايران بلكه تمامى شهدا و انبياء و امامان و مظلومان و آزادمردان تاريخ بشريت؛ زهراى مرضيه، زينب كبرى بر ما چشم دوخته‌اند و دعا مى‌كنند و راضى هستند كه انقلاب ما به دست امام زمان مهدى موعود(عج) ناجى بشريت برسد. پس اى انسان اى آزاده منتظر چه هستى .يقين و باور كن تا خدا بارورش بگرداند براى حقانيت و اسلاميت انقلابمان همين بس كه
جنايتكاران شرق و غرب از بدو پيروزى انقلاب تاكنون ما را لحظه‌اى به خودمان نگذاشتند و هميشه به عناوين مختلف سد راهمان بودند . همين بس كه امام زمان(عج) به ما نظر دارد و خدا حامى ماست وخون شهدا پشتوانه و عزت ماست. اى مسلمان از مرگ نهراس كه مرگ با عزت بالاترين كمال است. اى مسلمانان، اى فرزندان آدم، اى برادران و خواهران ايرانى مگر شما ماجراى كوفيان را نمى‌دانيد مگر شما صحنه كربلا را مجسم نداريد. مگر شما نبوديد كه آرزو مى‌كرديد در صحراى كربلا حامى امام حسين(ع)
باشيد. پس چرا نظاره مى‌كنيد. مگر شما كوفيان را كه خون خدا را ريختند ننگ نداريد آيا مى‌خواهيد كه آيندگان بر شما ننگ بدارند؟ چرا فرصت را براى دشمن غنيمت مى‌دهيد. به خدا دير مى‌شود. قربانعلي شيخ خيريان
خاطرات
محمد مشايخ:
سردار شهيد قربانعلي خيريان در يك خانواده مذهبي در يك روستاي خيرسر در
5كيلومتري نوشهر به دنيا آمد. اين شهيد تحصيلات خود را در نوشهر به پايان رسانيد و
سال 57وارد سپاه پاسداران انقلاب اسلامي نوشهر شد. اين شهيد بزرگوار اخلاق و رفتار در خانه با پدر و مادر و برادر و خواهر با تواضع و فروتني برخورد مي كرد، همه خانواده از او راضي بودند و مشتاق ديدار او بودند. كوچكترين برخورد بد با خانواده نداشته و با همه با گشاده رويي رفتار مي كرد.
در خارج از محيط خانه با مردم كاملا با اخلاق اسلامي و روي خوش برخورد مي كرد و مردم عاشق اخلاق و رفتار او بودند و كمترين بي احترامي از او نديده بودند. برخورد خوب و شايسته اي با همه داشت . با مهرو محبت و سرشار باخاص روستايي رشد كرده و از سخاوت روستايي آكنده گرديده بود .بسيار مودب و ماخوذبه حيا و خاضع بود و بي طاقت و بي قراري براي وصال به معبود واين را در مراسمي كه به مناسبتهاي مختلف از جمله شهادت يا ميلاد ائمه اطهار عليه السلام برگزار مي شد آشكارا ابراز مي كرد. او در كوران دفاع مقدس مردانه با جهاد اصغر و اكبر قلبش را خانه حضرت يار كرد و حضرت يارنيز غير را نمي پذيرفت .
شهيدان نيز بهترين و ايده عا لترين موجودات خاكي هستند و كلام آنان و پيام و وصايايشان بهترين درسها و رهنمودها براي ما موجودات خاكي در جهت رسيدن به معبود و خدا گونگي و كسب عزت و افتخار دنيوي و اخروي مي باشد. جا دارد انديشه هاي ناب شهيدان اسلام و انقلاب اسلامي و جنگ تحميلي رابه عنوان سرمايه تمام نشدني و ارزشمند،مكتب ،و جامعه كنوني و آينده خودما ن به حساب آوريم و آن سرمايه را در جهت كمال و تعالي كشورو انقلاب اسلامي به كار بنديم تا انقلاب و امت اسلامي در سايه پرتو افشاني آنان بتوانند به اوج قله عزت و شرافت رسيده و مشعل دار هدايت نسلها ي بعدي باشند .اين شهيد در مبازه با دشمنهاي اسلام بسيار قوي و شجاعانه برخورد مي كرد و در قضيه منافقين كورد ل مورد سوء قصد و ترور منافقين چندين مرتبه قرار گرفت ولي به لطف خداي متعال جان سالم به در برد.
غلامرضا جهاندار:
من با ايشان از همان اوايل تشكيل سپاه آشنا شدم، سال 58 . شهيد خيريان انساني واقعا با تجربه و شجاع بودند و در تيراندازي او درجه يك بود. يك روز به اتفاق هم به جنگل رفتيم و به ما گفتند كه نبايد آب بخوريم از اينكه از ما مطمئن شوند كه اگر تا 48 ساعت به ما آب نرسيد ما مي توانيم طاقت بياوريم يا نه .
و نه تنها گفتند كه شما از اين مسير برويد و من از مسير ديگري مي روم ايشان قصد تعقيب ما را داشتند و ما كه قصد رفتن روي پل را داشتيم و حدود 12 نفر از بچه ها كه خيلي بي حال شدند شروع به خوردن آب كردند و من هم يكي از آنها بودم و خودش دور زد و از طرف ديگري آمد . وقتي به ما رسيد، گفت : بچه ها كي آب خورد ؟ من گفتم : من آب خوردم. خلاصه از 12 نفر نصف بچه گفتند كه ما آب خورديم و بقيه گفتند كه ما نخورديم . آنهايي كه آب خوردند و گفتند ما خورديم، اينها را گذشت كرد و بقيه را تنبيه كرد. تنبيه او هم اين بود كه به اين 7 نفر كه دروغ گفته بودند، گفت :شما با ،هم از روي اين پل كه يك چوب نازك بود عبور كنيد. و قتي اين بچه هاشروع به رفتن از روي پل كردند يكدفعه زير پل را خالي كرد و همه داخل آب افتادند . وقتي همه كاملا خيس شدند ،رفت جائي كه گرد و خاك زياد بود ؛به آنها گفت كه از همين جا شروع به سينه خيز رفتن بكنند . بچه ها آنها را نگاه مي كردند و مي خنديدند .
در منطقه عمليات والفجر 8در فاو بنده آرپي جي زن بودم و ايشان مسئول آموزش بودند و وقتي عمليات انجام مي شد براي بازرسي به آن جا مي آمدند كه كاملا منطقه را بررسي كنند. وقتي ايشان آمدند يك تير به كلاه من اصابت كرد ودر رفت و در كلاه هم مشخصات من نوشته بود. يكي از رفقاي شهيد خيريان به شهيد گفت كه يكي از هم محليهاي شما شهيد شدند . ايشان شروع به گريه كردن كرد و كلاه را بر سر خود گذاشت و يك چوب از يك طرف كلاه به طرف ديگر برد و ديد كه اگر تير هم به همين صورت مي خورد آن سرباز شهيد نمي شد و اين هم شهري من شهيد نشد و پس فرداي آن روز كه شهيد خيريان من را ديد گفت كه فلاني تو از من ديگر گريه طلب نداري چون من كلاه تو را پيدا كردم فكر كردم كه شهيد شدي و شروع به گريه كردم. سپس كه با دقت كلاه را ديدم ، ديدم كه تو شهيد نشدي بعد از اين ماجرا 15 روز بعد در عمليات مهران رفتيم ، يكي از بچه ها به من گفت كه خيريان شهيد شدند . من وقتي جنازه را ديدم گفتم كه شهادت نصيب تو بوده و نه منگناهكار و اين كه به جاي او من گريه كردم.
بين گيلان و مازندران مسابقه تير اندازي بود و من هم كه تير اندازي ام خوب بود .
ايشان به من سفارش كردند كه خوب تير اندازي كنم. بعد از مسابقه تير اندازي بوديم بعد از 10 روز فهميديم كه خيريان در دستش ، نارنجك منفجر شده و
مي گفت خواست خداوند بود كه اينجا بمانم و دستم را تقديم خدا كنم. اصلا ناراحت نبودند و بعد از اينكه ماجرا هم خيلي قوي و شجاع بودند .
علي پورمرادي :
در سال 1360 بود جزء نيروهاي رسمي سپاه در آمده بودند و از طرف پايگاه نوشهر به عنوان مربي آموزش نظامي انتخاب شده بودند. براي گذراندن دوره آموزشي بنده را به
پادگان شهيد علي اكبر سابق شهيد خيريان فعلي روستاي خيره سر نوشهر معرفي كردند
تعدا 44 نفر از نيروهايي بوديم كه در استان هاي گيلان و مازندارن در منطقه سه سابق سپاه جهت مربي گري انتخاب شده بوديم در هر صورت زمان آموزش فرارسيد تاريخ 23/ 12/60ساعت هشت صبح را نشان مي داد كه روز قبل در جنگلهاي نوشهر جهت آموزش رفته بوديم ودر راه بازگشت . برف بسيار زيادي تمام كوه دره را پوشانده بود .در بين راه كه شهيد خيريان به عنوان مسئول گروه که آن دوره آموزشي را به عهده داشت جلوتر حركت مي كردو بنده نيز به عنوان سر گروه در جلوي نيروهاي در حركت بودم .يكي از نيروها به نام برادر عرب اعزامي از گنبد بود كه پشت سر بنده در حركت بود پايش سر مي خورد و به طرف پرتگاه دره سقوط مي كند . توضيح اينكه همه نيروها مسلح به سلاح كلاش بوديم و او همچنانكه در حال سقوط بود شهادتش را نيز با صداي بلند تكرار مي كرد و ما همه گفتيم كه او زنده نخواهد ماند و در همين موقع بود كه صداي شليك تير از ناحيه ديگر ي به گو شمان رسيد .بنده با فرياد :برادر خيريان به دادمان برسيد كه با گريه توام بود صدا ميزدم. لحظات به سختي مي گذشت و راه رفتن به داخل دره بسيار مشكل و پراز برف بوده و بالاخره بنده به بالاي سر آن برادر رسيدم ديدم كه از سرش به شدت خون فوران مي زد. در همين لحظه ديدم كه شهيد خيريان گوزني را شكار كرده بودو دوان دوان مي آمد وقتي كه چشمش به آن برادر افتاد سر گوزن را به كناري پرتاب كرد و دو دستي به سرش كوبيد و گفت واي بر من و سريع با پارچه اي كه همراه داشتيم سرش را به كمك شهيد بستيم و فورا از ما جدا شد و به ما گفت كه همينجا بمانيد و زود برمي گرديم و لحظه اي بعد ديديم كه او سوار اسبي مي باشد . در آن حوالي گاو داري را بلد بود از صاحبش گرفته جهت حمل مجروح و بالاخره ما آن شب به پادگان برگشتيم و ساعت حدود ده شب را نشان مي داد و صبح زود همان دستور داده بود توسط شخصي كه راه بلد بود بروند آن گوشت گوزن را كه شكار كرده بود آوردند و ما را به خوردن گوشت كه خود آتش روشن نموده بود راهنمايي نمود . جاي شما خالي گوشت بسيار زيادي را كباب كرده و نوش جان نموديم .اينجانب مدت يك ماهي را كه جهت آموزش مربيگري چريك جنگل به مديريت و مربي خوب شهيد بزرگوار گذراندم، هيچگاه فراموش نمي کنم.نديدم كه لبان مباركش جز خنده و صحبت و تشويق در امر وظائف محوله ، چيزي را بگويد.او فردي منحصر به فرد و بسيار ورزيده و بسيار بشاش ،بسيار با اخلاق نيكو وواقعا معلم اخلاق بود.
از برادران عزيز آموزش ديده شنيده بودم وقتي كه در همان پادگان آموزشي شهيد خيريان مشغول آموزش دادن به افراد بود يك خطا و يا فراموشي كوچك كه منجر به از بين رفتن دست راستش به وسيله ديناميتي كه جهت آموزش انفجار درس مي دادند ،مي شود .برادران آموزشي در صحنه آموزش مي گفتند وقتي انفجار صورت گرفت شهيد بزرگوار صدا زد ند كه يك چيزي بياورند تا دستم را ببندم كسي باور نمي كرد و از ترس كسي جلو نمي آمد . خودش اوركت كه در تنش بود را بيرون آورد ودور مچ دستش را پيچاند و خودش تنها به سوي بيمارستان نوشهر آمد. به علتي تحت مداوا قرار نگرفت و خودش را با خود روي تويوتا وانت به بيمارستان چالوس رساند. بعدا تعريف مي كردند كه به شهيد بزرگوار گفتيم بايد شما را بي هوش كنيم شايد مچ دستت را قطع نمائيم ولي ايشان گفتند كه مرا بيهوش نكنيد من طاقت دارم و مقاومت مي كنم . با اصرار دكترها فقط آمپول بي حسي به دستش تزريق كردند و خود شاهد قطع شدن مچ دستش بود. حقير مدت دو سالي در خدمت آن شهيد بزرگوار بودم يعني در سالهاي 61-62 او هميشه مي فرمود عزيزان هر زمانيكه سلاح دردست مي گيريد اول از خالي بودن آن مطمئن شويد و بعدا آن را حمل نمائيد و هميشه مي فرمود که اسلحه يعني شيطان و شما را گول مي زند و پس هميشه سلاحتان را امتحان كنيد و نگذاريد كه سلاح شما را امتحان كند ،ديگر پشيماني سودي نخو.اهد داشت .
بهمن بشكول:
جا دارد قبل از خاطره مقداري از شناخت خود نسبت به سردار شهيد و خصوصيات آن
شهيد بزرگوار عزيز بگوييم .در اوايل سال 1359وقتي به خدمت سپاه در آمديم دوره آموزشي اين شهيد عزيز بوديم، ايشان مربي بودند ولي با همه مربي هاي كه تاكنون ديدم تفاوت داشت. ايشان سخت ترين حركتهاي آموزشي و تاكتيكي را با چالاكي خاصي انجام مي دادند و از ورزيدگي خاصي برخوردار بودند . چيزي بايد در مورد اين شهيد عزيز گفته شود اين است طبيعت كارمربي گر با حالت خشن مي باشد .ولي شهيد خيريان هميشه با حالت تبسم و لبخند سخترين كارها را با بهترين كلاسها گفتند .
در سال 1359قبل از شروع جنگ تحميلي در منطقه كردستان جاده سقز اولين تونل مستقر بوديم .روزي بچه ها كنار هم جمع بوديم يكي از بچه ها عقابي را در هوا نشان داد و شهيدخيريان شرط بندي كردند من مي توانم عقاب را با ژ3هدف قرار دهم و حتي نقطه اسابت گلوله را نيز حاضرم شرط كنم .يا بال آن يا گردن آن را بزنم و اينكار را نيز نمود و گردن عقاب مورد هدف قرار گرفت و عقاب در نزديكي ما سقوط كرد .
بعد از دوره آموزشي جهت تكميل كار عملي در منطقه جنگلي كجور رفته بوديم و چند شب در جنگل بوديم و شهيد عزيز از آنجايي كه از تجربه و كاراي بسيار بسيار بالاي برخوردار بودند زندگي در شرايط سخت را به خوبي بلد بودند. بيش از 48ساعت با علف و ميوه ها ي جنگلي سر نموديم . يكي ديگر نحوه حركت در جنگل بود استتار در جنگل. اي كاش فيلم و دوربين بود از همه تجربيات و فداكاري ثبت مي كردند.
آثار باقي مانده از شهيد
بعداظهر روز 14/5/ ساعت 5/4
15/11/64 به هفت تپه رسيدم و به بسيج معرفي شده و مشغول كار شدم
تا تاريخ 25 /11/64 پنچ شنبه در لشگر ماندم و كار جنگل را تقريبا تمام كرده بودم و روزهاي متمادي اصرار كردم كه مرا به خط ببرند . روز چهارشنبه موافقت شده بود كه ماشين مرا جا گذاشت و قرار بر اين بود كه روز پنچ شنبه به خط جديد بروم.
در طول اين مدت به لحاظ اينكه مرا اجازه شركت در خود عمليات نمي دادند بسيار نارحت و اقرار مي كنم كه سخت تر ين زندگي در طول بودنم در سپاه را گذراندم و در ضمن با آقاي صمد پور و آزاديان تماس گرفتم و خبر سلامتي خود را دادم و در ضمن نامه يك نامه در روز 22 بهمن نوشته و پست كردم .
در ابتدا منطقه عملياتي يك توپ نزديك ماشين ما خورده و به لطف خدا هيچ اتفاقي نيفتاد هر لحظه كه به خط نزديك مي شوم احساس راحتي بيشتري مي كنم و شب از دور گلوله هاي سرخ دشمن در آسمان ديده مي شد و من از سنگر بيرون آمده و مكان امني را انتخاب كرده و تماشا مي كردم و آن شب دشمن از ترس هجوم رزمندگان آتش بسيار سنگيني داشتند . گهگاه گلوله هاي توپ در نزديكي مي افتد و تركش ها در هوا نغمه كثيف استعمار را به گوش مي رساند و مي گفت اي دشمنان استكبار اي حاميان اسلام بايد براي رسيدن به هدف خود از ميان ما بگذريد.
امشب براي من بسيار خوب بودو مقداري به فكر رفته بودم و شهدا و برادراني كه در خط اول در آتش بودند كه دشمن درست كرده بود،مي انديشيدم .
ياد مجروحين لحظه اي از من دور نمي شد و همچنين به ياد خانواده هاي آنها كه چشم به راه آنان هستند بودم و خودرا در آن ميان فراموش كردم . بعد از چند سال دوباره در فضاي جبهه قرار گرفتم ،خوشحال بودم و آن شب به اين علت بيرون رفته بودم كه خود را از نظر جسمي و روحي و عكس العمل ها آماده كنم ، با فضاي جبهه كه در واقع فضايي عاشقانه و عارفانه است خلوت كنم . به راستي بسيار برايم منفعت داشت و با عشق و شوق زيادي به سنگر رفتم. هنوز نخوابيده بودم كه يكي از برادران از خط اول به اتاق آمد و سروصدا كرد . برادر كسائيان مسئول محور بودند. با او ملاقات كردم و ايشان گفت بيا برويم و من با خوشحالي وسايل خود را جمع كرده و به راه افتادم و شبانه يك گردان نيرو را با كمك هم به آن طرف رودخانه با قايق هدايت كرديم. ساعت سه نيم شب شده بود كه برادر كسائيان را گم كردم و با عصابانيت از اينكه نتوانستم همان شب به خط اول بروم رفتم و خوابيدم. صبح به شهر فاو رفتم و همراه كسائيان به خط رفتيم. ماشين ما در جايي كه دشمن ديد داشت پنچر شد. فوري پايين آمده و ماشين را مخفي كرديم و خود به طرف دشمن حركت کرديم .دشمن كه ماشين را ديده بود شروع كرد به زدن خمپاره وما در حالي كه به طرف خاكريزمي دويديم
با صداي خمپاره به صورت رعد آسا زمينگير مي شديم . در حالي كه كوله پشتي در دوش من بود نفس نفس مي زدم و يك فاصله هزارو پانصد متري را رفتيم و بارها خمپاره در نزديك ما مي خورد و من در حالي كه مي خنديدم و با كسائيان شوخي ميكردم با شنيدن صوت خمپاره زمنيگير مي شدم. در هر حال بدونهيچ اتفاقي به خط رسيدم و داخل يك سنگر انفرادي شدم ، در حالي كه گهگاه خمپاره و گلوله تانك از بالاي سر مي گذشت. آرام خوابيده بودم و يك بيسكوت و دو سيب كه در كوله پشتي داشتم خوردم و سپس مقداري دور زدم و در حالي كه برادران رزمنده به من مي گفتند برو به سنگرت و من اهميت نمي دادم ، گفتم مواظبم. در همان حال چند هواپيما بالاي سر ما ديده شد و من از پشت داخل سنگر خوابيدم و تماشا مي كردم و ديدم كه از يكي از آنها چهار بمب جدا شد و به طرف پشت خط سرازير شد و گويا در همان زمان هواپيما ديگر بمب شيميايي زده بود. آنجا كه ما بوديم فرماندهان چند لشكر و مسئولين ديگر بودند و وقتي فرمانده لشكر كربلابا بي سيم تماس گرفته بود ، دشمن آن مكان را با كاتيوشا و خمپاره و تانكشروع كرد زدن...
دشمن در عرض نيم ساعت چند هزار گلوله در آنجا انداخت .بارها خمپاره و گلوله هاي ديگر در نزديك سنگر ما خورد و خاك ريز ما مي ريخت .
بابرادران گل بازي مي كرديم .چون سنگرها ما خيلي نزديك هم بود و در همين حال ناگهان آتش دشمن شديد شد و صداي عجيبي سنگر ما را لرزاند و مقدار زيادي گل بر سر ما ريخت و اين حاصل گلوله تانك دشمن بر خاكريز ما بود در حالي كه خاك و گل از سر همديگر پاك مي كرديم ،صدايي در يك لحظه شنيده مي شد و فوري سرم را به پايين آورده و يك گلوله 20درست در نيم متري بالاي سر ما خورد و در حالي كه ما گيج شده بوديم موج انفجار گوش مرا بست و چون پشت من به خاكريز چسبيده بود كمرم درد شديدي گرفت. اين وضع ادامه داشت و در حالي كه دشمن پاتك سنگيني كرده بود ما جاي خود را عوض كرديم و بعد سنگرهاي محكمتري رسيد و آنجا استراحت كرديم
و در حالي كه صداي انفجار و تير اندازي دو طرف لحظه اي قطع نمي شد.
نهار خود را كه برنج و ماست بود و داخل مشمايي پيچيده شده بود ،خورديم . به فكر كار خودم بودم و مطالب مورد نياز به فکرم آمد و هوا كم كم خيلي سرد شده بود و من كه چيزي نداشتم به شهر فاو برگشتم و در مسيرم مقدار زيادي پياده رفته و موانع و سنگرهاي دش
درباره :
شهدای استانها فرماندهان ، وصیتنامه ، خاطرات ، آثار شهدا ,
استان مازندران ,
برچسب ها :
شيخ خيريان ,
قربانعلي ,
بازدید : 185
