سال 1342 هجري شمسي در اراک متولد شد, سالي که نهضت امام خميني بر عليه حکومت شاه آغاز شد.
در کودکي به مدرسه مي رفت .اما در دوران نوجواني براي اينکه کمک خانواده با شد ضمن تحصيل در کمدسازي هم کار مي کرد .
در مبارزات انقلاب اسلامي فعاليتهاي زيادي انجام داد.
انقلاب که پيروز شد شب ها در براي ايجاد امنيت در اراک زحمات زيادي کشيد. چيزي از پيروزي انقلاب نگذشته بود که جنگ شروع شد .پس از آغاز جنگ او بلافاصله در سال 1359 به جبهه رفت و 42 ماه درجبهه ماند.مدتي از حضورش در جنگ مي گذشت که به عضويت سپاه پاسداران انقلاب اسلامي درآمد.
همسرش مي گويد :"بعضي وقتها مدت کوتاهي به اراک مي آمد امابه خاطر سنگين بودن مسئوليتش صبح زود مي رفت و غروب به خانه مي آمد . از روحيات اخلاقي بسيار خوبي برخوردار بود. "

با آن که فرمانده بود وشخصيت با ابهتي داشت ,ارتباط عاطفي با کودکان را فراموش نمي کرد,او به ياد دوران نوجواني که با خواهر و برادران کوچکش شوخي و بازي مي کرد؛ بعدها که بزرگ شد وازدواج کرد وخدا به او فرزند دختري عنايت کرد,او دختر کوچکش را پشتش سوار مي کرد و با او بازي مي کرد .فريده قاسمي ,همسرش مي گويد:"يادم مي آيد هر وقت به او مي گفتم که چرا با بچه ها شوخي مي کنيد! مي گفت: جد ما با آن همه بزرگواري و مقامشان هر وقت که به منزل مي آمدند با بچه ها بازي مي کردند.
کتاب هاي آيت الله مطهري و دستغيب را زياد مطالعه مي کرد و برخوردشان با خانواده بسيار مهربان بود .فعاليت هاي اجتماعي، مذهبي و سياسي را از اوايل انقلاب شروع کردو تا لحظه ي که به درجه رفيع شهادت نايل آمد, ادامه داد.
از غيبت کردنو شايعه پراکني، روبرو شدن با نامحرم، رعايت نکردن حجاب و چشم چراني يک سري جوان هاي بي بند و بار در سر چهار راهها و خيابان ها رنج مي برد .سفارش شهيد مسئولين اين بود که نگذاريد خون شهدا پايمال شود ملت ما جبهه ها را خالي نگذارند تا دشمن غاصب شهرهاي ما را يکي پس ديگري خدا نکرده تصاحب کند. "
سيد محمد بطحايي از روزهاي اول جنگ ,به جبهه رفت وتا سال آخر درجاي جاي جبهه ها حضور فعال وتاثير گذار داشت.
او ابتدا به عنوان يک نيروي عادي وارد جبهه شد اما چيزي از حضورش در نگذشته بود که به سمت فرماندهي در بخشهاي گوناگون منصوب شد.
سال 1367که سال پاياني جنگ بود,او به عنوان معاون فرمانده گردان مشغول خدمت در جبهه هاي جنگ بود.دراين سال,در بيست وپنجم خردادماه ,يکماه قبل از اينکه جنگ تمام شود,تلاشهاي سيد محمد مورد قبول درگاه الهي قرار گرفت وبه سوي ملکوت پرواز کرد.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران اراک ومصاحبه با دوستان وهمرزمان شهيد

خاطرات
فريده قاسمي ,همسر شهيد:
تازه نامزد کرده بوديم, هر وقت که به منزل ما مي آمد هر چيزي که ما برايش مي خريديم روي آن مي نوشت: شهيد سيد محمد بطحايي .در نوشته هايش بود که هيچ آبي مرا سيراب نمي کند به جز شربت شهادت که گواراترين آب است .اعتقاد داشت, مردن در رختخواب ننگ است.
مصاحبه با فريده قاسمي همسر شهيد
بسمه تعالي
ـ روال گذشته زندگي شهيد را تعريف کنيد (کودکي، نوجواني، جواني)
در کودکي به مدرسه مي رفت. در نوجواني شب ها در مسجد طالقاني واقع در رامزان نگهباني مي داد. روزها در کمدسازي کار مي کرد .درسن جواني بود که جنگ شروع شد . در سال 1359 به جبهه هاي حق عليه ظلمت رفت. 42 ماه جبهه در جبهه بود تا به شهادت رسيد.
ـ طرز برخورد با خانواده و نزديکانش چگونه بوده؟
برخوردشان با خانواده خوب بود .با پدر و مادر و خواهران و برادران مهربان بود به پدرشان محبت مي کرد وقتي که پدرشان را براي عمل به بيمارستان بردند وبه خانه آوردند تا استراحت کند او از پدرش پرستاري مي کرد, تنهايشان نمي گذاشت. عيد که مي شد خواهران و برادران کوچکش را براي خريد مي برد و هر چيزي که مي خواستند مي خريد و وقتي مي گفتم که خودت کفش نداري مي گفت: کفش کتاني دارم, نمي خواهم, اسراف است.
ـ از مسائل و چيزهايي که زياد او را رنج مي داد و تاکيد زياد در باره ي آن داشت چه بود؟
غيبت کردن , شايعه پراکني , روبرو شدن با نامحرم و عدم رعايت حجاب توسط بعضي ها.
چشم چراني يک سري جوان هاي بي بند و بار سر چهارراه ها و در خيابان ها اورا آزار مي داد.مي گفت :دنيايي که حضرت علي (ع)حاضر نيست يک لحظه اش را با يکسال آخرت عوض کند,ببين بعضي از اين نادانها چگونه آن را به بد ترين روش سپري مي کنند.
ـ سفارش يا وصيتي هنگام رفتن به جبهه از او به خاطر داريد؟
سه روز مانده به شهادتشان تلفن کردند منزل و بعد از اين که صحبت کردند به من گفت که مواظب بچه ها باش و بعد با برادر کوچکش صحبت کرد و به او هم سفارش خواهرش ,راضيه را کرد.
ـ چگونه از شهادت ايشان باخبر شديد؟
صبح روز چهارشنبه مورخ 25/3/67 توسط بنياد شهيد باخبر شديم
ـ شهادت ايشان چه اثري در خانواده و بستگان شما ايجاد کرد؟
مسئوليت ما را نسبت به انقلاب و کشور سنگين تر کرد.
ـ پيامتان براي ملت و مسئولين چيست؟
از مسئولين مي خواهم که نگذارند خون شهدا پامال شود و ملت ما هم صحنه ها را خالي نگذارند تا دشمن بر ما غلبه کند .يکروز جنگ نظامي بو که با ايثار ومردانگي جوانان ما ,دشمن شکست خورد اما تا زماني که ما بر اصول خودمان پا فشاري کنيم آنها دست از توطئه بر نخواهند داشت ,پس بايد مواظب باشيم واز انقلاب اسلامي که حاصل خون هزاران تن از بهترين فرزندان ايران است پاسداري کنيم.در اين راه مسئوليت ,مسئولين خيلي بيشتر از مردم است.

يکبار به او گفته بودند : سپاه استعفا بده .گفت بود چنين کاري نمي کنم , اگر اين کار را بکنم يعني از اسلام استعفا داده ام ,فردا ي قيامت شهدا جلوي ما را مي گيرند و ما را زير سوال مي برند و جواب دادن مشکل است.
مي گفت: پاسداري شغل نيست بلکه وسيله اي است که انسان را به هدف الهي مي رساند .او مي گفت: جنگ را بر ما تحميل کردند.ما دفاع ميکنيم, از اسلام و مملکت و ناموس .دشمنان مي خواستند انقلاب و کشور ما را به تباهي بکشانند .پس پاسداري شغل نيست ,بالاتر از تصورات مادي است.

آثار منتشر شده درباره ي شهيد
بسم رب الشهداء و الصدقين
قلم در دست, اشک در چشم ,به ياد آن شهيد بزرگوار وهمه ي شهداي خونين کفن انقلاب چند خطي همراه با اشک ,حرف دل خود را با شهيدان بازگو مي کنم که انشاءالله ياد و خاطره ايشان در دل ها تداوم راهشان در زندگيمان جاويد باشد.
گل اشکم شبي وا مي شد اي کاش
شهادت قسمت ما مي شد اي کاش
سينه ات را بشکاف اي دلاور, بچه ها تشنه اند, از آن چه در سينه زمان داري بگو. پروا مدار بر مادران حرف بزن! از لحظه اي که خون بر سنگ هاي سنگر پاشيد تا سلول هاي تنگ وتاريک زندان دشمن ,قصه ها, نواي برگهاي سپيد تاريخ, منتظرند ,حرف بزن!
دير زماني ست که فصل قصه هاي مادر بزرگ گذشته. امروز بچه ها از خون قصه مي خواهند از فرياد حسين در لحظات واپسين انتظار, از جواني که در خون غلتيدوازمادري که هميشه منتظر ماند .
حرف بزن ,بگو چه آمد بر سر تو در وراي کاخ هاي دشمن, بگو! در فراق دوستان چگونه زيستي! چه سان گريستي در آرزوي شهادت! از تصوير جراحت تيغ دشمن بر پوست وگوشتت با بچه ها بگو، از آن همه شجاعت اي دلاور، آيندگان را سيراب کن! تاريخ را شرمسار ساز! حرف بزن تا همه بدانند, گهواره را از مادران بگير و در گوش اطفال از خون سنگرها لالايي گو, بگو بر دشمني که آوار خانه را بر سرمان ريخت, چگونه تاختي .
بگو از ترانه ي نم نم باران خون در آسمان جبهه, از سينه هاي ستبر , از وقتي که خانه ويران شد تا زماني که به خانه برگشتي, چه بر تو گذشت!
خواستم بگويم دوست ديدم فراتر از دوستي
مي خواستم بگويم برادر، ديدم فراتر از برادري
مي خواستم بگويم بابا، ديدم فراتر از پدري
گفتم مجنون. اما ديدم عشق ذره اي از درياي توست.
سيده راضيه بطحايي,فرزند شهيد