وصيت نامه
بسمه تعالي
اي کساني که ايمان آورده ايد آيا دلالت نکنم شما را به راه نجات از عذاب ,پس ايمان بياوريد به خدا و رسول او محمد (ص) و جهاد کنيد در راه او با مال و جانتان اين براي شما مهم تر است, اگر بدانيد. قرآن کريم
با سلام به کليه رزمندگان اسلام و پدر و مادر عزيزم و با درود به رهبر کبير انقلاب خميني بت شکن.
قبل از هر چيز لازم مي دانم که انگيزه خودم را از رفتن در اين راه که همان راه پاک الله است بيان کنم ,شايد نتيجه براي نسل آينده و خوانندگان عزيز باشد. من از آن روزي که خودم را شناختم متوجه شدم که مي بايستي هدفي را براي خودم پيدا کنم و دنباله رو آن هدف باشم, اين بود که بعد از مدتي هدف نهايي خود را به طور قلبي شناخته و حاضر شدم که در راه آن هدف استقامت کنم.
تشخيص راه و هدف مهم بود و بهترين راه را جبهه و نبرد علني حق عليه باطل دانستم. به هر حال بعد از مدتي که گذشت متوجه شدم که انسان مي بايستي هميشه بهترين راه را براي رسيدن به هدف انتخاب نمايد و نزديکترين راه زيرا که ممکن است بهترين راه نيز نزديک ترين راه باشد.
من اميدوارم که توانسته باشم بهترين راه را در زندگي انتخاب کرده باشم .بعد از عنوان اين مسئله صحبتي با پدر و مادر و برادرانم دارم. من آخرين فرزند شما بودم, هميشه شما نگران بوديد که من به جبهه بروم و آسيبي به من وارد شود ولي شايد خودتان فهميده بوديد که وقتي کسي حاضر باشد جان خودش را در راه خدا هديه کند از هيچ مشکلي و مسيري روي گردان نيست.
پدر و مادر عزيزم من خودم يک باغي را مشاهده مي کردم که در آن باغ لاله هاي زيادي روئيده بود. بعضي از اين لاله ها به حد اعلا سرخ شده بودند و بعضي هنوز به حد اعلا نرسيده بودند.
باغ زيبايي بود, لاله ها نسبت به هم مهربان و صميمي بودند ,به يکديگر سفارش مي کردند که در صورتي که يکي از آنها زودتر چيده شد سفارش بقيه را نزد خدايش بکند. خيلي زيبا بود اين باغ يک باغبان داشت که در جماران بود و باغباني اين باغ را مي کرد .هميشه خواهان اين بود که ايکاش منهم در ميان اين باغ بودم تا اين که توانسته به هر نحوي که شده داخل باغ شوم .بعد از وارد شدن به باغ انتظار بالاتري کسب کردم و منتظر بودم که چه موقع چيده شوم و هم اکنون که چيده شده ام و توانسته ام به جايي که زندگي ابدي در آن است ,وارد شوم, انتظار دارم که گريه و زاري براي من نکنيد و هميشه افتخار کنيد که يک چنين فرزندي به اسلام هديه کرده ايد .
برادرها تا آخرين قطرات خونتان از انقلاب اسلامي و دولت اسلامي و رهبر کبير انقلاب حمايت کنيد و پشتيبان ولايت فقيه باشيد.
پدر و مادر عزيزم در حالتي که جانم را فداي اسلام مي کنم انتظار يکي از اين موارد را نداشته و در صورتي که يکي از اين موارد را رعايت نکنيد حاضر به ملاقات شما نيستم.
اينک سلام به برادران عزيزم, اميدوارم که بتوانيد در خط امام قرار گيريد و اگر مي خواهيد در زندگي موفق و پيروز باشيد به پدر و مادرم دلداري دهيد و آنها را به شهادت راضي کنيد و بگوئيد که از قطرات خون من مي بايستي صدها جوان ديگر به حرکت در آيند.
و اينک سلام بر کليه دوستان و آشنايان عزيزم که هميشه با راهنمايي هايي که به من مي کردند نمي گذاشتند قدم کجي در راه خدا بگذارم.
پس اي دوستان عزيز به جايي مي روم که ملکوتش نامند و آن جا روم که بهشتش نامند .زندگي ذلت بار را هيچ وقت قول نخواهم کرد
,مرگ سرخ و شهادت را برآن ترجيح مي دهم همان طور که قلب پاکم آگاه است به آرزوي خودم خواهم رسيد.
خدا مي داند که شهادت هزار مرتبه بهتر از داماد يا عروس شدن و شهادت يک تولدي است براي زندگي جاودانه و اي کاش جان ها داشتم و بارها براي پيروزي اسلام بر کفر مي جنگيدم.
بشنو از اين دل سنگر توندايم مادر
عاشق تشنه لب کربلايم مادر
تازه دامادم و در جبهه خونين وطن
حمله شد سنگر و خون گشته حنايم مادر
شدم تاريخ و تاريخ زمن مفتخر است
پيرو مکتب آن خونين خدايم مادر
من ذبيهم به ره عشق خداوند مبين
خاک خونين وطن کشته حنايم مادر سيد داود احمدي

خاطرات
مادر شهيد:
روزي که جنازه فرزندم را آوردند من نتوانستم روي فرزندم را ببينم .هميشه گريه و زاري مي کردم. .سه ماه بعد يعني در ماه محرم, شب شهادت حضرت عباس(ع) بود که اذان مغرب را داده بودند و در همين موقع برقها رفتند با گوش خود شنيدم که صداي کفشي آمد .از پله ها بالا آمد و وارد اطاق شد و آمد پشت پنجره روبروي من ايستاد و حدود يک ربع مرا نگاه کرد .
مات مانده بودم و هيچ چيز نمي توانستم بگويم فقط به عروسم گفتم : آن چيزي را که م من مي بينم آيا تو هم او را مي بيني واو چيزي نگفت.

آثار باقي مانده از شهيد
بسم الله الرحمن الرحيم
سلام بر امام مهدي (عج) و نايب بر حقش اين سيد بزرگوار و ياران صديقش ,و شهدايي که در راه رضاي خدا با خون سرخشان شجره مقدس اسلام را آبياري نمودند وبر امت قهرمان که همچون اهل بيت سيد الشهداء (ع) هستند.
اين شهيد در دوران حيات جواني بسيار متدين بود و نسبت به همنوعان و خانواده خود خيلي مهربان و دلسوز بود و هميشه در نماز جمعه ها و دعاهاي کميل و توسل و ندبه شرکت مي کرد .
خود را فردي موظف به انجام وظيفه مي دانست .شهادت آرزوي او بود و براي رسيدن به آن خود را آماده کرده بود . يک جواني بسيار با تقوي و با ايمان بود و خيلي به حجاب مادر و خانواده و دوست و آشنا اهميت مي داد و همه مردم را امر به معروف و نهي از منکر مي کرد.
دو سال در کردستان خدمت کرد و چهار ماه آموزشي را در سمنان گذراند . لحظه لحظه هايي که بر او گذشته است صدها خاطره داشت. وقتي لب به سخن مي گشود ,تکان مي خورديم نه از اين که او تنها بود بلکه مي ديديم چقدر صبر و تحمل در زندگي داشت.
در اوايل انقلاب خانواده و فاميل هاي نزديک را به راهپيمايي و تظاهرات تشويق مي کرد .
در خانواده اي بسيار مذهبي به دنيا آمد و از کودکي به مسائل اسلامي اهميت زيادي مي داد . هميشه به خانواده توصيه مي کرد که بدانند کفر هميشه نابود واسلام پيروز خواهد شد. با لحني بسيار آرام بخش خانواده اش را راضي به جبهه رفتن کرد و مي گفت: اگر توفيق شهادت نصيبم گرديد سرافراز و سربلند باشيد و افتخار کنيد که به جمع خانواده محترم شهداء پيوسته ايد.