سال 1338 شمسي در سنجان در استان مرکزي متولد شد. کودکي کنجکاو و با هوش بود و دوران تحصيل را تا ابتدايي را در دبستان سنجان و دبيرستان را در دبيرستان شهيد مظلوم بهشتي به پايان رساند، ايشان در دوران جواني هميشه به آينده خود فکر مي کرد. او هميشه مي خواست که خودش کار کند تا خرج تحصيلش را فراهم کند. وي هيچ وقت دوست نداشت که بيکار بماند . در کارهاي خانه به مادرش و در امر کشاورزي به پدرش کمک مي کرد.
صبور و مهربان بود و در برابر سختي ها تسليم نمي شد. او هميشه در فکر مستضعفين جامعه بود. مثلاً در يک زماني مبلغ چهار هزار تومان حقوق گرفته بود با اين که مادر خودش در بيمارستان بستري بود آن پول را براي معالجه مادر يکي از دوستانش به او داد.
بيشتر اوقات قرآن و نهج البلاغه را مطالعه مي کرد, انواع کتاب هاي استاد مطهري را داشت و با استفاده از آن ها مقاله مي نوشت.
کتاب هايي از امام خميني ,آيت الله مشکيني , شهيد مظلوم بهشتي و جلال الدين فارسي و در اوايل انقلاب کتاب هاي دکتر شريعتي را مطالعه مي کرد.
ساکت و صبور بود و با نرمي با هرکس برخورد مي کرد, اگر در خانواده اختلافي بود او با سخناني که اين دنيا ارزش ندارد وتوجه دادن بستگان به زندگي جاويد اخروي موضوع را حل مي کرد . به تمام افراد خانواده احترام مي گذاشت. با شروع جنگ تحميلي وبه فرمان امام داوطلبانه به جبهه رفت وپس از جانفاني هاي فراوان در عمليات بيت المقدس در آزاد سازي خرمشهر قهرمان به درجه رفيع شهادت نايل آمد.
منبع:پرونده شهيد دربنياد شهيد وامور ايثارگران اراک ومصاحبه با دوستان وهمرزمان شهيد

وصيت نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
من عليرضا ابراهيمي از هنگامي که از سرچشمه انسان ساز "خود آگاهي"بهره مند شدم و فهميدم که انسان تنها پديده اي است که خليفه الله لقب گرفته ,با فرزندان پاکباز جامعه جهت تحقيق اهداف انقلاب همگام گشتم و در مقابل آگاهي و توانم احساس مسئوليت نمودم ,بدون اين که از رنج و زحمت و مصيبت هاي مترتبه آن هراسي داشته باشم .
با اين وجود از اين که قبلاً در اسارت جهل مرتکب گناهاني شده ام از خداوند متعال طلب استغفار مي نمايم که او توبه پذير است و از آنان که به عللي مستقيم يا غير مستقيم مورد اذيّت من قرار گرفته اند بخشش مي طلبم ,چون حقوق هر انساني از ديدگاه من محترم است مگر ظالمين که حسابي جداگانه دارند و هدفم و پيامم هم چون تمام شهداء و مظلومين تاريخ نفي هرگونه استعمار , استثمار و استبداد به هر نام و به هر شکل ودر سايه تنها مسير هدايت يعني ولايت فقيه که امروز امام خميني شاخص آن مي باشد.
چند کلامي در دل دارم خدمتتان عرض مي کنم.
انسان از همان کودکي در برخورد با مسائل در مجموع دوگونه عکس العمل نشان مي دهد اگر ضرري متوجه اش باشد يا حاصلي برايش نداشته باشد غمگين است و حرص وجودش را مي خورد، خود خوري اعصاب خوردي و در نهايت احتمالاً رواني مي شود.
اما اگر برايش مفيد باشد خوشحال بر تحرک مشتاقانه و ادامه و تکرار آن عمل است پس هر مسئله دو نتيجه مي تواند داشته باشد يکي منفي ديگري مثبت.
حالا اگر کسي از تمامي چيزهايي که ديگران هر صبح و شام به دنبالش هستند و براي يافتنش هزار قسم و آيه دروغ و نيرنگ و فريب خيانت و جنايت مرتکب مي شوند ,چشم بپوشد و از مال و جان بگذرد دردسر و مسئوليت بپذيرد رنج ها و زحمات را تحمل کند يا راهي را که بر حاکميت ظلم و ستم و استعمار و استثمار خط بطان مي کشد تا در جامعه اي بدون تبعيض انسان به دور از فساد و کمبود و جهل رشد کند وعدالت جايگزين ظلم گردد.
اگر از هر انسان عاقل سؤال کني آقا جان به نظر شما آدم حسابي کيه هر کجا سر مي کشد و به هر پستي و صنفي نظر مي افکند چيزي قابل ذکر نمي يابد مگر در راه حق که مي تواند افراد مورد نظر را معرفي مي نمايد .زيرا اين ها با تمام وجود با تلاش و ايثار خستگي ناپذير خودشان را در برابر نظام حاکم بر جامعه و اجراي حکم خدا مسئول دانسته و با ايمان به اجر و پاداش الهي به پاي خود با عشق به اين راه بدون کوچکترين شک و ترديدي خواسته اند که اين گونه باشند.
حالا شما که اين افراد را مصلح و مجاهد مي دانيد نبايد براي مثال در برابر دوري و زخمي و مسدوم و شهيد شدن شان عکس العمل يک تاجر ورشکسته يا يک کاسب ضرر داده را نمايند ,چون اين تفکر با اسلام سازگار نيست و سزاوار نيست با اين گونه مسائل از موضع ضعف برخورد کرد .
بلکه بايد به خود باليد که بستگان ما نيز اهل اين راهند و اين خود نعمتي است که همه کس لياقت آن را ندارد .
توجّه کن ,قرآن مي گويد «ولاتحسبن الذين في سبيل الله امواتا بل احيا عند ربهم يرزقون» کوتاه فکري نکن، اشتباه نکن آن کس که در راه خدا کشته شده مرده نيست بلکه زنده است. آره زنده است و نزد خدا روزي دارد.
الله اکبر، کافي است فقط چند دقيقه روي آيه فکر کرد ,اگر اشتباه نکنم مي توان گفت بافته جدا تافته که مي گويند اينهايند چون مايه گذاشته اند از همه علايقشان بريده اند، شهر و خانه و قوم و خويش و همه را ول کرده اند .در گرما بي خوابي و گرسنگي، خطر توپ و خمپاره و گلوله همه را تحمل نموده با وجود اين که براي اين ارزش آفرين ها مثال هاي مادي زدن صحيح نيست، فقط مي خواهم منظورم را برسانم همان طوري که رابطه مادر و فرزند رابطه انسان و مال نمي تواند باشد و با معيار مادي قابل سنجش نيست.
مادر اگر اين گونه سر سخن برايت گشوده ام براي اين است که هميشه در خاطرم هستي و ديني که بر گردنم داري هر چند برآوردنش ممکن نيست اما شرمنده ام که از قدرداني نيز عاجز بوده ام.
به لحاظ شرايط موجود با ديد محبت و عاطفه بنگر که خدا از هرکس به اندازه و آگاهيش و تواناييش مسئوليت مي خواهد .حالا ما که ناظر بوده ايم دو سال مداوم از جبهه خبر شهادت بهترين و عزيزترين و صادق ترين ... جوانان مي رسد چه عزيزاني که معلولند ,چه خانواده هاي شرافتمند و محترمي که سر پناهشان ويران شد و ...
اما ما چکار کرده ايم، وظيفه مان چي, تو به عنوان کسي که داراي فرزندي و من به عنوان کسي که جوانم و به اين مسائل آگاهم, الحمدالله، توانايي هم داري, اين جا خدا از ما مسئوليت مي خواهد. قرآن مي گويد: «و ما لکم لاتقابلون في سبيل الله و المستضغفين من الرجال و النساء و الولدان الذين يقولون» (نساء ـ 75)
چرا در راه خدا و در راه آن مردم بيچاره از مردها و زن ها و بچه هايي که تحت شکنجه قرار گرفته اند نمي جنگيد، قرآن اين طوري مي گه واي به حال کسي که بداند و سرپيچي کند و تو نيز بايد از اين که افتخار نصيب ما شده براي اسلام خدمت کنيم خوشحال باشي و سخن امام که در مورد مادران گفته اين جوانان مبارز در ميدان هاي نبرد در دامان مادران پرورش يافته اند يا سخن ديگر که بهشت زير پاي مادران است.
اين حرفها چه چيزي را به انسان مي فهماند. اجر و منزلت يک مادر است که رنج چندين ساله را فراموش مي کند ,تمام عواطف و حب فرزند را چشم مي پوشد, در رابطه با فرزند که درک و احساس دارد .جهد و کوشش مينمايند که حتي خونش را مي دهد و مادر صبور و مقاوم با قلب ترک خورده و پر کينه انزجارش را نسبت به ظلم و ستم نشان مي دهد. اينها همه معنويتند و پيش خدا اجر و پاداش دارد براي اين که امام مي گويد بهشت زير پاي مادران است.
اميدوارم مادر همه چيز برايت توجيه شده باشد شايد مشيَّت الهي بر اين باشد دوباره يکديگر را نبينيم به اين لحاظ از حضور محترمت حلاليّت مي طلبم و انتظار دارد ذره اي براي من ناراحت نباشي که خداي نکرده ايثار و از خود گذشتگي شهيد براي ديگران کم جلوه کند. شهيد شدن نفله شدن نيست بلکه يک جهش به هدف خلقت انسان است.
منظورم آن درجه کمال انسان نزديکي به خدا (لقاءالله) است.يک شهيد راه چندين ساله را در يک لحظه طي مي کند همان لحظه اي که انتخاب مي کنند. امروز مردم ايران در نظرصاحب نظران نظامي اعجاز آفريده اند چطور ممکن است در نبردي نابرابر دشمن مجهز به هر گونه سلاح مدرن با تحکم مواضع و قدرت نظامي سازمان يافته و يک طرف با معمولي ترين سلاح ها بزرگترين پيروزي را به دست آورد اين به خاطر روحيه رزمندگان ماست که برخاسته از ايمان آنهاست .
تمامي خانواده هايي که کساني از آنها در اين نبرد شهيد يا زخمي شده اند بايد به شهادت افتخار کنند به اين که با عمليات ايران و عراق را از لوث وجود شيطان بزرگ و عمله بي مزد و جيره اش صدام کافر پاک کنيم و زمينه رهايي قدس فراهم گردد. به اميد پيروزي نهايي خدا نگهدار عليرضا ابراهيمي

خاطرات
خسرو اسدپور:
فردي متديّن، مؤدب، لايق و مستعد بود با اين که دوره نظامي آن چناني نديده بود روحيه نظامي خوبي داشت .حرکت ها و فرامين نظامي را بسيار مسلط انجام مي داد. به خوبي توان کنترل يک گروه يا گردان را داشت.
در مرحله اي بنده به همراه چند نفر از برادران به عنوان پيک جبهه به منطقه ي جنگي غرب (گيلان غرب) رفته بوديم که ايشان و نيروهاي تحت امر در خط مقدم حضور داشتند ,توفيق ملاقات پيدا کرديم نام محل و ارتفاعاتي که سنگر استقراري برادران حضور داشتند (بانسيران بزرگ، بانسيران کوچک، بانسيران وسط) بود که مسئوليت و سرپرستي اين سه مکان به عهده ايشان بود. به نظر بنده اين بزرگوار نقش سنگر محور را در آن منطقه داشت .
يک شب در سنگر اين برادر ميهمان بودم که خيلي بزرگوارانه بنده را تحويل گرفت که هيچ وقت اين خاطره را فراموش نمي کنم. و يادآور مي شوم چون سنگر براي دشمن شناسايي شده بود مدام زير آتش سنگين خمپاره ها بود که صبح روز بعد مشاهده نموديم به قدري گلوله ي خمپاره به اطراف سنگر اصابت کرده بود که انگار ترکش در آن محل پهن کرده اند.

عصمت مجتهدي, مادرشهيد:
عليرضا تعريف مي کرد، يک روز با يکي از دوستانم مي خواستيم اسلحه و نارنجک با يک دستگاه بي سيم براي مبارزين افغاني به زاهدان ببريم، شب در راه زاهدان ضد انقلابيون راه را بر ما بستند و ما ماشين را نگه داشتيم. قبل از پياده شدن دست هايمان را بالا گرفتيم من ديدم که همه اسلحه ها و هم خودمان نابود مي شويم در اين لحظه با پايم ضامن اسلحه را کشيدم و با عملياتي خيلي سريع آنها را به گلوله بستيم .از آنجا که خواست خدا بود با اين که چند گلوله به قندان تفنگ ها خورد حتي يکي به نارنجک ها نخورده بود بالاخره جان سالم بدر برديم.