بیست و نهم آبان ماه سال 1339 ه ش در شهرستان فردوس به دنیا آمد. از کودکی فعال بود. درهمان سن برای فراگیری قرآن به مکتب رفت.
دوره ی ابتدایی را از سال 1346 تا 1352، در مدرسه ی ششم بهمن (سابق)شهرستان فردوس و دوره ی متوسطه را در دبیرستان فردوسی همان شهرستان به پایان برد.
باقر اوقات فراغت خود را در کمک به پدر در کارهای مزرعه، مطالعه، عبادت و یا با دوستان صمیمی می گذراند.
از همان دوران جوانی رفتارش در مقایسه با رفتار دیگر برادران تفاوت داشت. استقلال طلب و متکی به خود بود. حتی حاضر نبود که پدر یک دوچرخه برایش تهیه کند بلکه یک تابستان را به کارهای کشاورزی پرداخت و چند روز به عنوان شاگرد بنا کار کرد تا این که از پول آن توانست برای خود دوچرخه خریداری کند.
قبل از پیروزی انقلاب برای پخش اعلامیه های امام (ره) همیشه پیش قدم بود و این کار را با دوچرخه یا پیاده در اواخر شب انجام می داد. اولین کسی بود که شبانه اقدام به شکستن لامپ های اطراف مجسمه ی شاه کرد و شعارهای انقلاب را بر روی دیوارها نوشت. همچنین اولین کسی بود که عکس سیاه و سفید امام را ـ که در قطع کوچک در لابراتوری در تهران به چاپ رسیده بود ـ پس از نماز مغرب و عشا در مسجد جوادالائمه توزیع کرد. این اولین عکس از امام خمینی بود که توسط او در فردوس توزیع گردید.
او حدود 20 نفر از سربازهایی را که به دستور امام از خدمت فرار کرده بودند، در خانه ی پدرش مخفی کرده بود.
شهید از زمانی که خود را شناخت، در محافل و مجالس مذهبی و نماز جماعت حاضر می شد. تا این که این فعالیت ها در دوران دبیرستان شکل مذهبی ـ سیاسی پیدا کرد و سرانجام به فعالیت در تشکل اسلامی دبیرستان ختم شد. تشکلی که بعد از انقلاب، به نام «انجمن اسلامی» در دبیرستان بود و با محوریت شهید صبوری و اعضای فعالی چون «میر رضوی و شهید رادمراد» ادامه پیدا کرد.
پس از انقلاب نیز با عضو شدن در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی واحد تهران، همواره جزو سپاهیان پیرو خط امام و دیگر یاران او از جمله شهید بهشتی بود. علی رغم تشویق و توصیه، از ورود در خط فکری بنی صدر و طرفدارانش پرهیز داشت. زمانی که به او برای عضو شدن گارد ویژه ی بنی صدر پیشنهاد شد، به شدت مخالفت کرد.
بعد از اخذ دیپلم در دانشگاه قبول شد. اما با شروع جنگ تحمیلی به تهران رفت و در سپاه به خدمت مشغول گردید. و دوره ی خدمت وظیفه را در سپاه گذراند. او با این انگیزه وارد سپاه شد تا مسافت کمتری را تا اقلیم شهادت طی کند.
مدتی بعد از شروع جنگ تحمیلی، برای دفاع از انقلاب اسلامی و آرمان های خون شهدا، به جبهه های حق علیه باطل شتافت. انگیزه اش رضای خداوند و اطاعت بدون چون و چرا از ولایت فقیه بود. شهید می گفت: «باید همه ی کار ما جنگ باشد. جنگ از نماز واجب تر است.»
مدتی بعد به سپاه تهران رفت و به عنوان مربی به کار مشغول شد. پدافند هوایی، سلاح های زرهی و سلاح های ضد زره را آموزش دیده بود.
مطالعات وی پراکنده بود. بیشتر کتاب های دینی ـ اجتماعی می خواند. اغلب مطالعاتش، در سنین پایین خواندن قرآن و داستان هایی از قبیل آثار داستانی محمود حکیمی بود. در جوانی بیشتر علاقه مند مطالعات سیاسی، مذهبی و عقیدتی بود و نیز کتاب ها و نوارهایی از دکتر شریعتی و شهید هاشمی نژاد در اختیار داشت. پس از انقلاب اغلب آثار شهید مطهری، شهید بهشتی، امام خمینی و تفسیر المیزان و بعد از شروع جنگ تحمیلی ـ اگر فرصتی پیدا می کرد ـ آثار شهید دستغیب، درس های اخلاقی آقای مظاهری و آثاری را که بیشتر جنبه ی تربیتی و اخلاقی داشت، مطالعه می نمود.)
او به کتاب های مذهبی و به خصوص تفسیر قرآن بسیار علاقه داشت. بعد از عضو شدن در سپاه، گذشته از خواندن این کتاب ها به مطالعه ی کتاب هایی که بنیه ی علمی او را راجع به کار نظامی اش بیشتر کند، همت گماشت.
همرزم شهید ـ علی اکبر حسینیان ـ می گوید: «به پادگان امام علی (ع) در سال 1362، برای آموزش تخصصی رفته بودیم. از مربی ها درخواست جزوه کردیم. یک سری جزوهای نظامی را به ما دادند که شهید آن ها را مطالعه می نمود. تا بتواند یک سری مسایل جدیدی را استخراج کند که به درد آموزش عمومی پاسدارها بخورد.»
او فردی خاضع و خاشع بود. با همه کس با هر پست و مقامی، حتی نیروهای آموزشی برخورد یکسانی داشت، یک شخصیت بالا و یا یک فرد معمولی برای او یکی بودند و فرقی نداشتند.او برای رفع مشکلات دیگران تلاش می‌کرد و دیگران را به‌خود ترجیح می‌داد.
باقر رادمرد پس از مدتی که در جبهه بود، با خانم طاهره ی عظیمی پیمان ازدواج بست. ثمرۀ 5 سال زندگی مشترک آنها دو دختر به نام های هاجر (متولد 1360) و زهرا (متولد 1362) می باشد.
او بعد از ازدواج رابطه ی خود را با پدر و مادرش بیشتر کرد. گاه و بی گاه خود را به پدرش می رساند و بار مسئولیت انجام کارهای کشاورزی را برعهده می گرفت.
باقر رادمرد با این که مسئول و فرمانده ی گردان بود، اما فرماندهان بیشتر در قسمت آموزش نظامی از وی استفاده می کردند، چون مهارت های زیادی را فرا گرفته بود. قبل از شهادت، مسئول آموزش نظامی لشکر ویژه ی شهدا بود. در هنگام عملیات، فرمانده یکی از گردان های تیپ 18 جوادالائمه بود. حدود 48 ماه در جبهه حضور داشت. در پشت جبهه نیروهای بسیجی را آموزش می داد.
پس از مدتی که به فردوس رفت، با کمک همکارانش مانور نظامی ویژه ای در استادیوم شهید درخشان فردوس برای مردم برگزار کرد که تا آن زمان مردم مشاهده نکرده بودند. او به خاطر داشتن روحیه ی استقلال طلبی از افرادی که جلوی هر کس و ناکس سر تعظیم فرود می آوردند، بدش می آمد. به خاطر داشتن همین، از اسارت در زمان جنگ بیش از هر چیز دیگری بدش می آمد.
شهید در جبهه اگر فرصتی پیدا می‌کرد، به مزار شهدا به‌خصوص شهدای گمنام می‌رفت.
باقر رادمرد در عملیات والفجر 9 ـ که در تاریخ 11/1/1365 در سلیمانیه آغاز شد ـ به شهادت رسید اما جسد او به دست نیامد و در تاریخ 18/4/1371 توسط لشکر 57 ابوالفضل شناسایی و پس از حمل به زادگاهش در بهشت اکبر فردوس دفن گردید.
شهید رادمرد آرزوی شهادت داشت. شهادتی که پشتش نام و نشان نباشد. او آرزو می کرد گمنام باشد. شاید به همین خاطر مدتی مفقود بود.
شهید در وصیت نامه ی خود می گوید: «با درود و سلام بی کران به رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران ـ امام خمینی ـ که ما را نجات داد و زنجیر اسارت را از گردن این ملت رنجیده با اتکا به خدای خود برداشت و اکنون نیز که فرمان داده است و بر جوانان تکلیف معین کرده که به جبهه بروند. چون اطاعت از خدا، رسول و اولیای امور واجب است و با توجه به این که امام نایب بر حق امام زمان می باشد، با جان و دل و با طیب خاطر و با آگاهی و هوشیاری تمام عازم نبرد با کفار بعثی، بلکه با آمریکای جهانخوار می شوم.»
همچنین می گوید: «در درجه ی اول از خدا می خواهم تا موقعی که پاک نشده ام مرا از این دنیا نبرد و تا موقعی که گناهانم را نبخشیده است، نمیرم. از عموم هموطنان، به ویژه همشهریان عزیز می خواهم از خواندن دعای توسل، ندبه و کمیل دریغ نورزند و از دعا به جان رهبر، این قلب تپنده ی ملت و جهان اسلام کوتاهی نکنند. قرآن و قرائت آن را ـ که اطمینان به قلب ها می دهد ـ یادتان نرود.»
شهید به مادر خود این چنین می گوید: «ای مادر عزیز ـ که بارها در طول زندگیم باعث رنج و ناراحتی شما شده ام ـ از شما عاجزانه تقاضای عفو و بخشش دارم و در آخرین لحظات از دور دست مهربان و پر عطوفت شما را می بوسم و می خواهم وقتی جنازه ام بر سر دست ها حمل می شود، خودتان با یکی از برادرانم بین مردم شیرینی پخش کنید، زیرا که خداوند تا عاشق کسی نشود و به او عشق نورزد، او را نمی کشد.»
منبع: "فرهنگ جاودانه های تاریخ، زندگی نامه فرماندهان شهید خراسان" نوشته ی سید سعید موسوی، نشر شاهد، تهران – 1386

وصيت‌نامه
بسم الله الرحمن الرحيم
والعصر * ان الانسان لفى خسر * الا الذين امنوا و عملوا الصالحات و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر
چند وصيت به همسرم :
همسرم از تو مى خواهم هرگاه خداوند مصلحت ديد از اين دار ناپايدار ، رخت سفر بربندم و به ديار باقى بشتابم به هيچ وجه بى صبرى و بى تابى نكنى بلكه همچون كوه صابر و پابرجا باشى .
بدان كه مرگ حق است و اجل حتمى است و هر انسانى يك روز بايد خود را براى رخت بر بستن از اين دنياى فانى آماده كند . حال بعضى زودتر و برخى ديرتر ، ولى در عين حال
(( كل نفس ذائقه الموت )) و اين را هم مى دانى كه مرگ شروع زندگى جاويد و پايان زندگى موقت دنيوى است و فنا و نيستى براى انسان وجود ندارد پس براى كسى كه از خانه اى به خانه ديگر شتافته و ترك ديدارش موقت است نبايد ناراحت بود ، بلكه بايستى در حقم دعا كنى و از خداوند قادر متعال بخواهى كه مرا در زمره شهداى راه خودش قرار دهد .
همسر مهـــربانم در اينجا اقرار مى كنم ، من در دوران زندگى با تو ناراحــــتى نداشتم و از تو راضى هستــم اميدوارم تو هــــم از من راضى بشـــوى و از جده بزرگوارت برايم طلب مغفرت نمــــائى چرا كه حــــال ، دستم از دنيا كـــــوتاه است و نمـــــى توانم بديهايى كه در حقت كرده ام جبران نمايم .
همسر مهربانم در تمام لحظات زندگى تقوا را سرلوحه خود قرار ده و از حجاب و عفت اسلامى خود كه آبروى شيعه به آن است لحظه اى غافل مشو و از خداوند كه هميشه مراقب انسان است و در همه جا انسان را مى بيند ، بترس و اين جمله امام را به خاطر بسپار كه :
( عالم محضر خداست ، در محضر خدا معصيت نكنيد ) اگر خداوند خواست كه از سلاله من نسلى باقى بماند و فرزندى داشتم ، دوست دارم اگر پسر باشد محمد يا على و اگر دختر باشد حتما فاطمه اسمش را بگذاريد كه حداقل اولين حق پدر و مادر درباره فرزند را ادا كرده باشم .
با اين وسيله و از روى درك و احساس اعلام مى دارم كه چنانچه مدتى گذشت و از من خبرى نشد بعد از اتمام مدت شرعى ، مجازى ازدواج كنى ولى سعى كن فردى معتقد و باتقوا را براى همسرى خود پيدا كنى كه از من بهتر باشد .
همسر مهربانم اگر نتوانستم آنطور كه بايد حق همسرى را درباره تو ادا نمايم مرا خواهى بخشيد و اگر شهيد شدم چيزهايى كه به عنوان سوغاتى مثل (گردنبند و انگشتر) برايت خريده ام مال خودت ، و احدى حق پس گرفتن آنها را ندارد ولى در ساير مسائل و چيزهايى كه بماند به فردى روحانى مراجعه كن و مسائل شرعى آنرا بپرس . مبادا خداى نخواسته حقى از مال صغير و يتيم در گردنت بماند .
ضمنـــــا اگر خواستى ازدواج كنى دوست ندارم فرزندم به دست افراد ناباب و ناآگاه از اسلام بيفتد ، حتما فرزندم را به برادرم مهــــدى بسپار و از اين مسئلـــه تو را مكلف مى كنم چرا كــــه همين فرزند ممكن است اگر باشــــــد شوهرت با او بدرفتارى نمــــايد يا بين او و فرزندان ديگر فـــرق قـــائل شود . در هر حـــال عاجزانه از برادرم مى خواهم كه اين لطف را در حق من بنمايد و از فرزندم بجاى پدرش پرستارى كرده و جاى پدرش را پر كند .
و اما چند وصيت به مادر و برادرانم :
مادر و برادران و خـــواهرم از شماهـــا مى خواهم بعد از مرگ من پس از پايان مدت شــــرعى و قانونى همســــرم را تكليف به ازدواج بكنيد در اين مورد او را ســـرزنش نكنيد چرا كه اين حـــق مســــلم طبيعى و شرعى اوست و در اين راه خودم به او در يافتن يك فرد لايق و مـــذهبى كمك كنيد .
مقدار 16 روز روزه قرض دارم كه 9 روز آن كفاره هم به گردنم است و 7 روز ديگر آن فقط قرض روزه است كه حتما بعد از من آنها را رد كنيد و احتياطا 6 ماه هم نماز يوميه برايم بخوانيد .
مبلغ 1000 تومان از آقا محسن ، 50 تومان از احمد حبيبى و 2500 تومان از برادرم مهدى آقا و هزار تومان از مادرم قرض دارم كه حتما آنها را بدهيد . پولى هم كه در دست برادرم محمد آقا است سهم امام و خمس آن را رد كرده و از پولى كه در دفترچه حساب پس انداز دارم هم خمس و سهم امام خارج كنيد تا مديون از دنيا نروم .
احيانا اگر كس ديگرى مراجعه كرد و مطالبه مبلغى نمود به او بدهيد .
از تمام وابستگان مى خواهم از خون من براى مسائل مادى دنيا سوء استفاده نكنند كه فــــرداى قيامت (جلـــو) آنها را خــواهم گرفت و راضى نخواهم شد .
همانطور كه در قسمت اول مربوط به همسرم تذكر دادم ، گردنبند و انگشتر را از او نگيريد ولى در ساير باقى مانده بعد از من رعايت قانون شرعى ارث را بنمائيد و هر طور اسلام دستور مى دهد عمل كنيد ولى قدر مسلم اين است كه سعى كنيد او را ( همسرم ) راضى نمائيد چرا كه از من فيضى در مدت عمرش نديده است .
و اما مادر بسيار مهربان و عزيزم كه در طى مدت عمر غير از بدى و آزار و اذيت چيزى از من نديد ، از شما خواهش مى كنم در حق فرزند عاصى خود دعا كنيد كه شهيد از دنيا بروم و مرگم شهادت در راه خودش باشد .
مادر جان هرگاه خواستيد گريه كنيد بر امام حسين (ع) گريه كنيد كه اجرى هم خداوند براى شما در نظر بگيرد . باقر راد مرد

خاطرات
محمدعلی راد مرد , پدر شهید:
«در نیمه ی شعبان ماه سال 1357 ـ به علت کشتار مردم توسط شاه ـ امام فرمودند: جشن نداریم و عزای عمومی اعلام کردند. اما علی رغم فرمایش امام، عوامل رژیم این جشن را در اسلامیه به طریق سابق برگزار کردند. عده ای تصمیم گرفتند که این جشن را برهم بزنند. درست خاطرم هست که در آن مقطع حساس، شهید هم برای برهم زدن این جشن داوطلب شده بود که بعد از اقدام از صحنه فرار کرد.»

برادر شهید :
«با هماهنگی بچه های آموزش نظامی پادگان امام علی (ع)، دوره ی آموزش کوتاه مدتی برای دانشجویان انجمن اسلامی در پارک جنگلی تهران گذاشته بودند. آن ها بعضی از عملیات کماندویی، مثل عبور بر روسی سیمی که به دو طرف کوه وصل بود و غیره را به نمایش گذاشتند. من برای دیدن شهید در این عملیات به آن جا رفتم اما او را ندیدم. بعد که علت را از او جویا شدم، گفت: بنی صدر می خواست از آن عملیات دیدن کند و او چون آدم فرصت طلبی است و تبلیغات را به نفع خود منعکس می کند، به همین خاطر با بعضی از بچه ها تصمیم گرفتیم که در این مانور شرکت نکنیم.»

«او مربی پادگان امام علی (ع) در تهران بود و به دلیل کار سنگین آموزش نیروهای بسیجی و سپاهی او و دوستانش، از حضور در جبهه منع شده بودند. اما او و بعضی ازهمکارانش مترصد فرصتی بودند تا خود را به جبهه برسانند. در یک فرصت مناسب با گرفتن مرخصی 15 روزه، او به اتفاق تنی چند از دوستانش از پادگان روانه ی جبهه شدند. این گروه ـ که همگی آر.پی.جی زن بودند ـ 18 روز در میان آتش و خون به شکار تانک های دشمن پرداختند و سپس به پادگان برگشتند و به کار خود ادامه دادند، بدون این که یک روز از این مرخصی را صرف دید و بازدید کنند.» با شروع جنگ عراق علیه ایران، رفتن به جبهه را برهمه ی کارها ترجیج دادند.

همسر شهید :
«دختر کوچک ما مریض بود، به ایشان گفتم: بچه را دکتر ببر. با وجودی که ماشین در خانه یمان پارک بود. بچه را بغل کرد و پیاده به راه افتاد. بعد که از ایشان سوال کردم، گفت: این مال بیت المال است. من با این ماشین هیچ وقت بچه ام را دکتر نمی برم.»

عبدالله رادمرد , برادر شهید:
«با ایشان در تابستان 1364 در اهواز بودم. برای بازدید و سرکشی از نیروها در اطراف اهواز به روستایی رفتیم که قبلاً مسکونی بود. در آن جا دوستان شهید به استقبال ما آمدند و از نخل های آنجا خرما جمع کرده بودند. اصرار کردند که از آن خرماها بخوریم. ولی ایشان نخوردند و این برای من سوال شد. بعد متوجه شدم که چون از ملک شخصی مردم بود ـ که به علت جنگ آن جا را تخلیه کرده بودند ـ به خودش اجازه نداد که تعرضی در آن اموال داشته باشد.»

همسر شهید:
«وقتی به او می گفتم که از جبهه برایمان تعریف کن. می گفت: «من در جبهه نیستم. در یک اتاق دربسته کار می کنم. در صورتی که خودم می دانستم او در خط مقدم است.»

علی پر دل:
«در جبهه از زمین و هوا زیر آتش بودیم. به شهید گفتم: آقا باقر، تو بچه هایم را یتیم کردی. گفت: از این سرو صداها نترس. یتیم هم که بشوند، شهید هم که بشوی، از عقب نشینی بهتر است.»

سردار شهید محمود کاوه:
«با این که هفت، هشت ماهی بیشتر از جبهه رفتن ایشان نگذشته بود، به عنوان مسئول واحد آموزشی نظامی تیپ ویژه ی شهدا تعیین شد. قرار نبود ایشان را رها کنیم که به پشت جبهه بیاید. قرار بود بعد از آن عملیات ـ که ایشان به فیض شهادت نایل شد ـ به عنوان رئیس ستاد تیپ معرفی شود، چون توانایی های زیادی را در ایشان می دیدیم. خیلی راحت گره ها را باز می کرد. آدم خوش فکری بود. آدم فهیم و باشعوری بود. با واقع بینی با مسائل برخورد می کرد، این ها از خصیصه هایی است که در کمتر کسی می توان سراغ داشت.»

برادر شهید :
«یادم هست بعد از این که مفقود شد، در گفتگویی که با برادر شهید محمود کاوه ـ فرمانده ی تیپ ویژه ی شهدا ـ داشتم، او هم به این مطلب پی برده بود. چون گفتند: بعید به نظر می رسد که او اسیر شده باشد.»

محمد علی هیهات :
«دو روز قبل از فروردین ماه سال 1365 بود که با همدیگر به مشهد برای مرخصی آمدیم. شهید کاوه اوایل عید زنگ زده بود که خودتان را به جبهه برسانید. لذا پنجم فروردین به همراه شهید رادمرد به سمت تهران حرکت کردیم. چون همسر و بچه های ایشان در تهران بودند. گفتند: برو، من پس از دو، سه روز دیگر به جبهه می آیم. من عازم مهاباد شدم و منتظر ایشان ماندم. او آمد و ساعت 2عصر بود که با همدیگر به طرف مریوان حرکت کردیم. من گفتم: امشب شاید در دیوان دره گیر بیفتیم. ولی ایشان پشت فرمان نشست و با سرعت بیش از حد ـ که باعث وحشت من شده بود ـ حرکت کرد. خلاصه تا ساعت چهار بعدازظهر به دیوان دره رسیدیم و توانستیم از مسئولین آن جا اجازه ی عبور بگیریم و تا ساعت 6 به سنندج رسیدیم و یک ساعت در شهر سنندج گشتیم تا مسئول محور مریوان را پیدا کردیم. ایشان می گفت: من از این دو کار، یعنی اسارت به دست عراقی ها و کمین ضد انقلاب متنفر هستم و از خدا می خواهم که گرفتار نشویم. خلاصه با ذکر خدا و قرائت آیه الکرسی، توانستیم ساعت 12 شب به سلامت وارد مریوان شویم و یک ساعت در آن جا بودیم. شب از محور به سمت پنجوین حرکت کردیم. در تاریکی شب همزمان با اذان صبح به محلی که تعدادی از نیروهای خودی مستقر بودند رسیدیم. آن جا سردار منصوی و شهید کاوه خوابیده بودند و استراحت می کردند همراه تعداد دیگری از فرماندهان. آنها بلند شدند و نماز خواندند. کاوه بعد از نماز گفت: رادمرد بماند. به من گفت: تو برو کارهای پشت جبهه را سامان بده. و ما آن روز از رادمرد خداحافظی کردیم.»

حسن راد مرد:
يكي از همرزمانش تعريف مي كرد : در يك عمليات تير بار دشمن همه بچه ها را زمين گير كرده بود به طوري كه هيچ كس جرات آن را نداشت كه از پشت سنگر سر بلند كند شهيد رادمرد با خونسردي تمام و شجاعت و شهامت زيادي كه داشت بلند شد و با آر پي جي تير بار دشمن را منهدم كرد.

حسن راد مرد:
اولين قطعه عكس امام در سالهاي قبل از انقلاب، توسط باقر رادمرد وارد شهرستان فردوس شد، ايشان تعداد زيادي از اين عكسها كه به صورت سياه و سفيد بود و در قطعه هاي كوچك در يك لابراتوار عكاسي در تهران چاپ شده بود را با خود آورده بود و در مسجد جوادالائمه محل، داخل مهرها گذاشته بود و خودش هم چند متر دورتر ايستاده بود و مواظب بود تا عمال رژيم به آنها دسترسي پيدا نكنند.

حسن راد مرد:
يادم هست وقتي ايشان (باقر رادمرد) ازدواج كرد، يك نصف روز به اتفاق هم، به دنبال خانه مي گشتيم و خانه اي در حدود 18 متر زيربنا براي ايشان اجاره كرديم. خانه اي بدون هيچ امكانات رفاهي مثل حمام، آشپزخانه و غيره. ايشان زندگي مشترك خود را در كمال سادگي آغاز كردند.

حسن راد مرد:
بعد از عمليات والفجر 9 يك سري عمليات هاي ايذايي براي جلوگيري از پيشروي دشمن داشتند، در يكي از همين عمليات ها، آنطور كه جناب آقاي صلاحي مي گفتند: ايشان را ديده بودند كه بر اثر اصابت تير مجروح شده بود، ايشان به آقاي صلاحي مي گويد شما برويد جلو و كارتان را بكنيد، من به هر طريقي باشد، به عقب بر مي گردم و يا صبر مي كنم تا شما برگرديد آقاي صلاحي وقتي بر مي گردند، ايشان را پيدا نمي كنند، از همان جا ايشان مفقود شدند و هيچ گونه اثري از شهيد پيدا نشد.

حسن راد مرد:
قبل از انقلاب يك بار قرار بود در دبيرستان عليه رژيم يك سري افشاگري هايي انجام گيرد. بچه ها تصميم گرفتند كه يك اسپري بگيرند و بر در و ديوار مدرسه شعار بنويسند. لذا شهيد رادمرد يك رنگ اسپري تهيه كرده بودو شب مخفيانه بر در و ديوار مدرسه شعار نوشته بود، فردا صبح همگي به مدرسه رفته بودند تا به آنها مظنون نشوند.

طاهره عظيمي:
قبل از شهادتش خواب ديدم، يكي به من گفت: باقر هم به محمد(پسر عمويم كه شهيد شده بود) پيوست و از خواب بيدار شدم، همان موقع فهميدم كه باقر شهيد شده است.

طاهره عظيمي:
يك بار دختر كوچكمان مريض شده بود، بنده از باقر خواستم تا بچه را به دكتر ببرند. ايشان دست بچه را گرفتند و مي خواستند بروند، من گفتم: براي چه پياده مي رويد، ماشين كه هست. ايشان گفت: ماشين مال تشكيلات است، استفاده خصوصي از اموال تشكيلات حرام است. و با پاي پياده بچه را به دكتر بردن.

حسن راد مرد:
نيمه شعبان سال 1357 را حضرت امام خميني(س) به خاطر كشت و كشتار مردم توسط رژيم طاغوت، عزاي عمومي اعلام كرده بودند. با همين وجود شب نيمه شعبان را گروهي در محلي جشن گرفته بودند. شهيد رادمرد، اين جشن را با نقشه قبلي به همراه چند تن از دوستانش بر هم زدند و از معركه گريختند.

سيد جواد قياسي:
يك بار اشان از بازرسي لشگر ويژة شهدا برگشتند، ساعت حدودا" 1/30 دقيقه شب بود . بنده احساس كردم ايشان يك چيزي را مي خواهند به من بگويند . گفتم : آقاي رادمهر چه شده ؟ ايشان گفت : اگر وقت داريد مي خواهم چند دقيقه اي را با شما صحبت كنم . بنده گفتم: الان دير وقت است ، صبح با همديگر صحبت مي كنيم ، ايشان اصرار كردند كه زياد طول نمي كشد. گفتم : بگوئيد . ايشان گفتند : آقاي كاوه از من خواسته اند كه به لشگر ويژة‌شهداء‌ بروم و نمي دانم شما موافقت خواهيد كرد يا نه . من گفتم اگر شما مي دانيد آنجا بهتر و موثرتر هستيد من هيچ گونه مخالفتي ندارم ، من سعي ام اين است كه نيروها را در جايي كه بهتر و موثرتر هستند بكارگيري كنم.

حسن راد مرد:
پايان عمليات والفجر 9 باتعطيلات عيد نوروز مصادف شده بود. به همين خاطر بيشتر بچه ها به مرخصي رفته بودند. شهيد كاوه مطلع شده بود كه منطقه عملياتي سليمانيه كه قبلاً توسط نيروهاي خودي تصرف شده بود. دوباره توسط دشمن مورد تهاجم قرار گرفته است. به همين دليل از بچه ها خواسته بود تا هر كس مايل است جهت دفاع از آن منطقه به آنجا اعزام شوند. شهيد رادمرد باوجوداينكه تازه براي شركت در مراسم تعزيه مادرخانمش به شهرستان آمده بود، به محض اينكه فهميد كه كاوه چنين تقاضايي كرده خود را به منطقه رساند و عازم منطقه سليمانيه شد.

حسن راد مرد:
باقر رادمرد در پادگان امام علي تهران مسئوليت آموزش نظامي را برعهده داشتند. يك بار بعد از اتمام دوره آموزش 15 روز به ايشان مرخصي داده بودند ايشان اين 15 روز را در جبهه رفته بود و در عمليات شركت كرده بود . اين عمليات 18 روز طول مي كشيد . بعد از اينكه شهيد رادمرد از جبهه برگشت و به پادگان مراجعه مي كند در پادگان سه روز براي ايشان غيبت مي زنند . و ايشان هم چيزي نمي گويد كه در جبهه و عمليات بوده ام .

علي اكبر حسينيان:
در عمليات والفجر 9 در يكي از ارتفاعات منطقه بر اثر تير مستقيم دشمن از ناحيه شكم مجروح مي شوند . ولي تا چندي جنازه ايشان پيدا نشد و مفقود بودند. كه بعدها خبر شهادت ايشان را آوردند .

محمد علي هيهات:
شب شهادت باقر رادمرد ، بنده خواب ديدم، كه به همراه خودش به خانه ايشان رفتيم. با توجه به اينكه بنده از تعداد و جنسيت فرزندان شهيد هيچگونه اطلاعي نداشتم، در عالم خواب ديدم كه ايشان دو تا دختر دارند، بنده دست محبت به سر فرزندان باقر كشيدم. صبح كه از خواب بيدار شدم به من الهام شد كه باقر شهيد خواهد شد.همان روز وقتي به طرف نيروهاي خودي رفتم ، آنها گفتند : باقر رادمرد شهيد شد.

آثارباقی مانده از شهید
به راستی ذکر دعا، فعالیت های اجتماعی، تخلق به فضایل انسانی، آگاهی عمیق از اوضاع سیاسی روز و استمرار در دین خدا و حاکمیت الهی از ویژگی های یک مسلمان و یک مجاهد فی سبیل الله می باشد.

«حضور محترم همسر گرامی خودم سلام عرض می نمایم. امیدوارم که در پناه توجهات باری تعالی و در پناه حکومت عدل الهی به امامت و رهبری حضرت مهدی (عج) و نایب بر حقش امام خمینی، صحیح و سالم بوده باشید، تا بتوانید بار سنگین مسئولیتی که هم اکنون در وهله اول تربیت صحیح فرزندانی که آینده اسلام را باید بیمه بکنند موفق باشید. و فرزندانی با جرات، صحیح، سالم، فاطمه گونه، زینب گونه و بالاخره اسلام گونه باشند و بتوانند برای آینده ی جامعه افرادی مقید و لایق حکومت اسلامی باشند. در وهله ی دوم یک کدبانو هستید که در انجام کارهایم خیلی زیاد کمک می کنید و من آن چه را که با خیال جمع انجام می دهم مدیون شما می دانم. همیشه هم گفته ام که چنانچه اجری داشته باشم خداوند به شماها باید عطا کند. صبر، استقامت، پایداری، عفت، پاکدامنی و خلوص نیت شماها هست که به ما اطمینان خاطر می دهد تا بتوانیم اندک بار مسئولیتی که در وضع فعلی انقلاب و جنگ هست به دوش بکشیم.»