|
فرهنگی هنری اجتماعی فرهنگی هنری اجتماعی
| ||
|
ارتباط با مدیر |
تبلیغات هاشمي گازار,محمد
 دهم فروردين 1343 ه ش در تهران به دنيا آمد. پدرش ابراهيم کارگري ساده بود و مادرش با بدني فلج به کار کردن در منازل مي پرداخت. با علاقه به مدرسه رفت و تحصيلات ابتدايي خود را با موفقيت در تهران به پايان رساند .مدتي بعد به علت فقر شديد درس را رها کرد و به حرفه خياطي روي آورد .او مدت 5 سال در تهران با مهارت بسيار خياطي مي کرد. در اين دوران، اغلب اوقات بيکاري خود را به همراه عمويش که اهل مسجد و فعاليتهاي مذهبي بود، به مساجد مي رفت. در دوران انقلاب ومبارزات مردم ايران برعليه حکومت خودکامه ستمشاهي درمبارزات و تظاهرات شرکت فعالانه داشت.در سال 1359 با خانواده خود به بيرجند مراجعت کرد و به کار خياطي مشغول شد. او قبل از موعد مقرر سربازي وارد بسيج شد. با گروهک هاي ضد انقلاب مبارزات شديدي مي کرد. به ويژه در دستگيري اعضاي گروهک منافقين در بيرجند فعاليتهاي چشمگيري داشت. به قرائت قرآن و دعا مي پرداخت و پدر و مادر را به خواندن نماز اول وقت و پرداخت به موقع خمس و زکات سفارش مي کرد.
هميشه در صفوف اول نماز جمعه حاضربود. اودر پايگاه هاي بسيج مساجد حضور فعال داشت. به امام علاقه بسياري داشت و گوش به فرمان ايشان بود. محمد به جبهه و جنگ عشق مي ورزيد. با شروع جنگ، حفظ انقلاب و دفاع از آن را وظيفه خود مي داست. رابطه او با مردم بسيار صميانه و عالي بود. هر وقت از جبهه بر مي گشت به ديدار اقوام، خويشاوندان، دوستان و آشنايان خود مي رفت و از احوال آنها با خبر مي شد. روابط او با والدين بسيار خوب و عالي و علاقمند و به فکر شان بود. مادر شهيد مي گويد: هميشه به من مي گفت: مادر جان، خودم مي روم و کار مي کنم تا تو ديگر مجبور نشوي کار کني و زحمت بکشي. محمد در هنگام گرفتاري و مشکلات صبور، و بسيار مقاوم بود. او خود محور نبود و از مشورت ديگران بهره مي برد و از آنها کمک مي گرفت. از مهم ترين خصوصيات او جدي بودن در کار و شجاعت فوق العاده او بود. علي قاسمي در مورد نحوه شهادت محمد مي گويد: در 11 آبان ماه سال 1361 در جريان پاکسازي جاده بانه – سر دشت که در دست ضد انقلاب بود، به طور مستقيم با ضد انقلاب درگير شد و به نبرد پرداخت. که بر اثر اصابت گلوله ضد انقلابيون به شهادت رسيد.پيکر مطهر شهيد در گلزار شهداي روستاي گازار بيرجند به خاک سپرده شد. منبع: "فرهنگ جاودانه هاي تاريخ، زندگي نامه فرماندهان شهيد خراسان" نوشته ي سيد سعيد موسوي، نشر شاهد، تهران - 1386 خاطرات علي دوستي: روز بيست و يکم بهمن ماه سال 1357 بود. من و محمد در راهپيمايي ها و زد و خورد با عوامل سلطنت شرکت داشتيم. آن روز مثل خيلي از روزهاي ديگر، در خيابانها با تانکي برخورد کرديم که با کالبير مردم را مورد اصابت قرار مي داد و کاليبرش را خاموش کرديم و سپس شاخه پروفيلي را از يک مغازه برداشتيم و باطري انفجاري که در دستم بود، افراد داخل تانک را مورد اصابت قرار دادم که يکي از عوامل نفوذي بطري را از دستم گرفت و مامورين از تانک بيرون آمدند و درگيري تن به تن آغاز شد. محمد به وسيله فرمانده تانک مورد ضرب و شتم قرار گرفت و در همين درگيري توسط همان مامور زخمي و خون آلود شد. در نهايت من خودم را به او رساندم و دو نفري فرمانده تانک را گرفتيم و به حسينيه ارشاد برديم و تحويل نيروهاي انقلابي داديم. وقتي که از حسينيه برگشتيم، محمد گفت: برويم بهداري پهلوي من که قدري جراحت برداشته را پانسمان کنيم. وقتي به بهداري رسيديم، او لباسش را در آورد، ديدم بدنش بريده بريده شده است ولي در عين حال خم به ابرويش نمي آورد. يک بار عمويش کربلايي حسين ، در حضور محمد گفت: اين بار که محمد برمي گردد، بايد او را داماد کنيم تا به آرزويش برسد. محمد بسيار غمگين شد و گفت: عموجان، من از شما اين انتظار را نداشتم. مگر آرزوي من ازدواج است؟ مگر آرزوي من، زندگي دنيا و خانه و کاشانه دنياست؟! شما کي از من شنيديد يا چه کسي به شما گفته است که من چنين آرزويي دارم؟! آرزوي من تنها يک چيز است و آن هم شهادت در راه خداست. مادر شهيد : يک روز صبح که هنوز هوا تاريک بود، محمد از خواب بيدار شد و به شدت گريه کرد. علت را پرسيدم. در جواب گفت: نمازم قضا شده. تعجب کردم و گفتم: تازه الان وقت نماز شده است و هنوز تا طلوع خورشيد فاصله زيادي است، چطور نمازت قضا شده؟ در حالي که هنوز گريه مي کرد، گفت: نماز شبم غذا شده و خواب ماندم. علي قاسمي : بچه ها را با اسم کوچک صدا مي کرد و بدين طريق صميميت و ارادت خود را هر چه بيشتر نشان مي داد. ما حدود شصت نفر بيرجندي در کردستان مشغول خدمت بوديم و در پايان ماموريت تسويه حساب کرده و عازم شهرستان شديم ولي محمد به همراه محمود زحمتکش از تسويه حساب و گرفتن پايان ماموريت خودداري کردند و تقاضاي چند روز مرخصي کردند تا دوباره بازگردند. آخرين باري که عازم جبهه بود، در ايستگاه راه آهن تهران با همديگر نشسته بوديم و حرف مي زديم. از او پرسيدم چه کار مي کنيد؟ کجا مي رويد؟ از پدر و مادرتان خبري داريد؟ در جواب من گفت: دنيا براي من تنگ است. دنياي به اين وسعت از آن جهت بر من تنگي مي کند که جهان استکباري دست به دست هم داده و اسلام را هدف گرفته اند و در اين طرف امام تنهاست و وقتي اين جملات را به زبان مي آورد، اشک مي ريخت. درباره : شهدای استانها فرماندهان ، وصیتنامه ، خاطرات ، آثار شهدا , استان خراسان جنوبي , بازدید : 208 [ 1392/04/24 ] [ 1392/04/24 ] [ هومن آذریان ]
مطالب مرتبط
نظر بدهید
:: |
|
| [ طراح قالب : گرافیست ] [ Weblog Themes By : graphist.in ] | ||
