مسئول واحد‌قضائي‌ تيپ ويژه شهدا(سپاه پاسداران انقلاب اسلامي)

خاطرات
علي صلاحي:      
شهيد كاووسي مسئول معاونت آموزش تيپ ويژه شهدا بود . قرار شد ايشان قبل از عمليات والفجر 9 براي مدتي به پشت جبهه برود . روز پنج شنبه بود كه شهيد رادمرد به پادگان آمده بود و مراسم معارفه ايشان به عنوان مسئول معاونت آموزش تيپ انجام شد . بعد از ظهر پنج شنبه ما به اروميه آمديم و كاوه هم با جمعي ديگر به اروميه آمده بودند . فكر مي كنم آخر پاييز يا اول زمستان بود چون ما انار بجستان در خانه داشتيم . خلاصه آقاي كاوه با قلي و حسن خرمي و جمعي ديگر وارد خانه ما شدند . محمود به من گفت كه : انار داري گفتم : بلي . گفت: امشب سفره كه جمع شد هر زماني كه انارها را خواستي به عنوان دسر بياوري برقها را هم خاموش كن . ضمنا انارها را هم جوري بريز كه تعداد بيشتري جلو ما قرار گيرد . گفتم: باشد. هنوز غروب نشده بود كه يك مرتبه ديديم درب خانه به صدا آمد. درب را كه باز كردم ، ديدم كاووسي رادمرد را با خودش آورده است. 24 ساعت از معرفي رادمرد بيشتر نگذشته بود . نه آقاي رادمرد ظرفيت كاوه را مي دانست و نه كاوه ظرفيت رادمرد را . تا اين دو نفر آمدند تصميم گرفتند يك مقداري خودش را جدي نگه دارد و آن شب شركت نكند . در هر صورت آن جلسه شام و سفره تمام شد و ما طبق معمول آمديم همان كاري را كه گفته بود انارها را داخل يك تشتي ريختيم و آورديم و جلوي افراد شروع كردم روي سفره ريختن و به سمتي كه كاوه نشسته بود . خرمي همزمان بلند شد و برق را خاموش كرد ما هم ته تشت كه هفت هشت انار مانده بود گذاشتيم جلوي كاوه برق كه خاموش شد . كاوه كه تا آن زمان خودش را يك مقداري مصمم تر گرفته بود اولين انار را شليك كرد خلاصه انار هم وقتي شليك مي شود به سر افراد مي خورد يا به ديوار پخش مي شود . خلاصه اين امر سبب مي شود كه هر چند وقت يكبار روي ديوارها را با هزينه شخصي رنگ بزنيم. شهيد رادمرد در آن شب اين قضيه را ديد كه كاوه با دوستهايش اينگونه مزاح مي كند. برنامه خواب در دو اتاق قرار شد بخوابيم اينها رفته بودند از داخل آشپز خانه شلنگ كشيده بودند و گذاشته بودند زير درب اتاقي كه كاوه با تعدادي خوابيده بود . دربها را هم قفل كرده بودند و شير آب را باز كرده بودند و خلاصه كل اتاق و موكتها زير آب رفته بود . صبح كه از خواب بيدار شديم ديدم فقط كاوه مانده است . حسن خرمي و قلي و ديگر بچه ها همه لباسها را از تن در آورده بودند و فقط با شورت و زير پوش بودند و لباسها را روي شوفاژانداخته بودند تا خشك شود. پرسيدم بقيه كجا هستند گفتند كه: صبح زود از خجالت به پادگان رفته اند. البته كاوه قبل از ورود آقاي كاووسي و رادمرد يك آهي گفت، كه يعني اين تصميم عملي نشود چون خيلي با هم آشنا نبودند. سه روز بعد از اين قضيه احمد ظريف و حميد عسكري رئيس ستاد بارادمرد بوسيله يك ماشين به منظور سركشي از گرداني كه در همدان آموزش شنا مي بينند مي روند آقاي ظريف ماجرا را اينگونه نقل مي كرد كه : من راننده بودم و آقاي عسكري رئيس ستاد جلو و آقاي رادمرد عقب ماشين نشسته بودند. اگرچه رادمرد حضور عسكري را در آن شب نديده بود اما نتوانسته بود تفكيك قائل شود آقاي ظريف مي گفت: رفتيم يك مقداري پسته و پرتغال گرفتيم تا در بين راه استفاده كنيم وقتي پرتغال و پسته ها را مي خورديم آقاي رادمرد يك پلاستيكي دستش گرفته بود و مي گفت : پوستها را داخل پلاستيك بريزيد ظريف مي گفت: باخودم گفتم: اين آقاي رادمرد عجب آدم تميزي هست كه مي خواهد داخل ماشين كثيف نشود ظريف مي گفت: به نزديك همدان كه رسيديم يك مرتبه ديدم كه عقب ماشين كه ايشان نشسته بود دستهايش را بلند كرده و به آقاي عسكري مي زند و مي گويد : اگر ناتواني بگو يا علي، اگر خسته شدي بگو يا علي . اين پوستها را كه مي زد چند عددش به سر آقاي عسكري برخورد كرد . آقاي عسكري هم كه اهل شوخي نبود به شدت ناراحت شد . آقاي عسكري وقتي اين قضيه را مي بيند به ظريف مي گويد: ماشين را نگهدار . يا من پياده مي شوم يا آقاي رادمرد به هر صورت عسكري را به خانه اش در همدان مي رسانند ايشان مي رود حمام مي كند و لباسش را عوض مي كند.

قاسم صابر:      
يك روز برادر محمود يعني عباس پس از ازدواج يك خانه خريده يك شب من و محمود و آقاي حق شاهي را به منزلش دعوت كرد سه ، چهار نفري از دوستانش بوديم براي شام كه من همراه محمود و ديگر برادران درب منزل رفته در زديم اما كسي در را باز نكرد محمود گفت نيستند تعجب كرديم چطور مي شود عباس آقا ما را دعوت به منزلشان كرده خودشان منزل نيستند من گفتم خوب محمود جان حالا كه عباس ما را دعوت كرده ولي نيستند از درب بالا مي رويم و درب را باز مي كنيم و من يواشكي رفتم بالا بچه ها اطراف را مي پاييدند كسي نباشد تيز رفتيم پايين درب را باز كردم رفتيم داخل منزل همراه محمود گفتيم : هر طور است بايد شام را بخوريم عباس قول داده بايد شام بدهد . درب يخچال را باز كرديم گوشت چرخ كرده بود و تخم مرغ ظرف برداشتيم با محمود غذا پختيم و ميل كرديم . يك كاغذ بزرگي هم نوشتيم براي عباس كه ما را دعوت كردي آمديم غذا هم خورديم اما ظرفها را نشستيم براي جريمه كه وقتي مهمان دعوت مي كني در منزل باشي و آن كاغذ را هنوز عباس آقا به عنوان خاطره نگه داشته است .

قاسم صابر:      
من در زمان انقلاب سرباز بودم از سربازي فرار كردم در تظاهرات شركت مي كردم .محمود و برو بچه ها ديگر اعلاميه هايي كه داشتن به من مي دادند و من مي بردم پادگان تقسيم مي كردم .

حسن راد مرد:    
بعد از شهادتش يك شب خواب ديدم. كه مجلسي برپاست و او لباسهاي زيبايي به تن دارد ولي سرش زخمي بود. از او سئوال كردم كه سرت چه شده است؟ گفت:جاي همان تركش است.

حسن راد مرد:      
اوايل كه محمود به استخدام سپاه درآمده بود. بعنوان هديه اوركت و سكه بهار آزادي به او داده بودند. ايشان قبول نكرده بود. دوستانش با او شوخي كرده و گفته بودند: تو هديه را نگرفتي آنها به كسي ديگر مي دهند. محمود گفته بود: بگذاريد هديه را به كساني بدهند كه واقعاً نياز دارند.

حسن راد مرد:      
بعد از شهادت برادرم يكبار خواب ديدم كه داخل باغي هستم و برادرم سوار بر اسب سفيدي است كه عده اي سرباز هم پشت سر او حركت مي كنند. به سرعت دويدم تا به او برسم ولي نتوانستم به او برسم و از خواب بيدار شدم.

حسن راد مرد:
سه روز قبل از شهادتش خواب ديدم من و مادرم در همانجايي كه بعداً مدفن شهيد شد نشسته بوديم. يك آقايي روضه مي خواند. اطراف ما بسيار شلوغ بود. من به شدت گريه مي كردم. همان آقاي روضه خوان آمد و گفت: بلند شو، گريه نكن. من از خواب پريدم و بعد از سه روز خبر شهادت برادرم را به ما دادند.

حسن راد مرد:     
محمود آخرين باري كه مي خواست به جبهه اعزام شود. به او گفتيم: اين دفعه خيلي در جبهه نمان و زودتر بيا تا مراسم ازدواجت را برپا نمائيم . برگشت، گفت:مطمئن باشيد كه اين بار مار را يكسره مي كنم و دو تا سه هفته ديگر بر مي گردم. من فكر مي كنم كه به ايشان الهام شده بود كه به شهادت مي رسند.

حسن راد مرد:     
در سال 61 من مجروح شدم. ولي دلم نمي خواست خانواده مطلع بشوند. پرستاران بيمارستان از طريق دفترچه تلفني كه در جيبم بود. شماره تلفن محمود را پيدا كرده بودند. و به محل كارايشان بيت حضرت امام(ره)تلفن كرده بودند. ايشان به سرعت به ديدن من آمد و طبعاً من بسيار خوشحال شدم.

بي بي آغا سرباز:      
يك شب خواب ديدم كه قبرستان روستا بسيار شلوغ است. وقتي نزديك شدم. سئوال كردم. چه خبر است؟ گفتند: مگر اطلاع نداري. گفتم: نه گفتند: يك حوض بلوري در قبرستان ساخته اند و پسرت محمود،مردم را سيراب مي كند. من هم به جلو جمعيّت رفتم و محمود را بوسيدم و او به من هم از آن آب داد.

بي بي آغا سرباز:      
شب بعد از شهادت خواب ديدم دراتاقش خوابيده است. بيدارش كردم و از او پرسيدم: مگر تو شهيد نشده اي؟ گفت: نه من آمده ام تا شما را ملاقات كنم.