صداي قرچ قرچ قيچي را که شنيدم، نمي دانستم چه اتفاقي برايم افتاده است. نوک قيچي را روي شکمم احساس مي کردم. مي بريد و بالا مي آمد.

من کجا بودم؟

دلم مي خواست چشم هايم را باز کنم. هر چه قدرت داشتم، جمع کردم تا چشم هايم را باز کنم، هيچ وقت فکر نمي کنم باز کردن چشم اين همه مشکل باشد.

اصلا نمي دانستم زنده هستم  يا ...

صداي قيچي، دلم را ريش ريش مي کرد . تنم آنقدر درد داشت که نمي فهميدم قيچي تنم را مي برد يا نه. شايد اسير شده بوديم. بقيه کجا بودند؟  قيچي همين طور مي بريد. حالا بالا رسيده بود و کنار گوشم جير جير مي کرد و مي بريد ...

دقيق که شدم، فهميدم صداي بريدن قيچي، صداي بريدن گوشت نيست . ياد لباس غواصي ام افتادم . حتما کسي داشت لباس غواصي ام را مي بريد. حتما کار از کار گذشته بود . اين همه اطلاعات ...

مگر شهدا را با همان لباس رزم، به خاک نمي سپارند؟ داشتم فکر مي کردم تا يادم بيايد از بين بچه ها آيا کسي از آنها با لباس غواصي دفن کرده اند يا نه؟ قيچي داست قسمت پشت گردنم را مي بريد ...

نمي فهميدم گوشت گردنم بود يا لباس تنم ...

نمي فهميدم قيچي ايراني بود يا عراقي ...

چشمانم را که باز کردم، کيسه خون اولين چيزي بود که ديدم . لوله قرمز آن وصل بود به تنم. من توي اورژانس ساحلي، لباس غواصي ديگر تنم نبود . قيچي کار خودش را کرده بود . محمد رياحي بود، تنگسيري بود، همه بودند . همه لبخند مي زدند .

تنگسيري گفت : چطوري دلاور، شماها همه رو شاد کردين، خدا قوت ...

انرژي ام را جمع کردم و گفتم : محمد ... .

گفت: فرستاديمش اون طرف، فکش تير خورده. خوب مي شه، نگران نباش! خودت چطوري؟ مي توني حرف بزني؟

دوباره نقشه سه بعدي اسکله در ذهنم جا گرفت. گفتم : نقشه ؟!

نقشه را روي تخته پهن کردند و روبرويم گذاشتند. شروع به صحبت کردم . انگشتم را که گذاشتم روي محل راه پله گردان، انگشتم خوني بود .

راه پله خوني شد ...

« اينجا راه پله اس، اينجا نردبانه، اينجا يه توپه، مواظبش باشيد خيلي خطرناکه ... از اين طرف ....

تسبيح را برداشتم و به درخواست خواهرها شروع کردم به استخاره گرفتن. پانزده، شانزده زن کرماني بوديم که با   بچّه هايمان در يک ساختمان 3 طبقه در شهر اهواز زندگي مي کرديم. مردهايمان همگي رزمنده هاي دلاوري بودند که براي يک ماموريت عملياتي به غرب کشور رفته بودند. از چند روز پيش مرتب از راديو خبرهاي عمليات در غرب پخش مي شد و ما از همه جا بي خبر بوديم. براي رفع تنهايي معمولا شب ها در يک خانه جمع مي شديم. آن شب يک شب نه چندان سرد زمستاني بود. بعد از شام وقتي بچّه هايمان خواب رفتند فرصتي پيش آمد تا با هم بگوييم و بشنويم و درد ودل کنيم. با اين گفــت و شـنودها تلخي ناشـي از تنهايي و بـي خبري چند هفته اي از همسرانمان را به لحظات شيرين يکدلي و يک زباني مبدل کنيم.
تسبيح را در ميان انگشتان دو دستم گرفتم. چشمانم را بستم. با سلام و صلوات تعدادي مهره را جدا کردم و شمردم.
پيشنهاد استخاره با تسبيح را يکي از خواهرها داد. من هم اولين نيّت استخاره را براي همسر خودش کردم . به ترتيب مي شمردم و مي گفتم: مجروح، مفقود، اسير، شهيد، سالم، مجروح، مفقود، اسير و شهيد، سالم. روي کلمه ي  « مجروح» شمارش دانه هاي تسبيح تمام شد. همه خنديدند جز خواهري که استخاره براي همسر او بود.
گره اخم در ابروهايش افتاد. بلند شد و قصد رفتن کرد. دستش را گرفتم و نشاندم و با خنده گفتم: قرار نبود که ناراحت بشويم. اولا اينها همه اش شوخيه، دوما هر کدام از اينها يه تعبير داره. مثلا همين مجروح، چون هواي منطقه غرب خيلي سرده، لابد آقا سرما خورده، پس سالم نيست.
عجب حکايتي بود آن شب. هيچکدام از دانه هاي تسبيح روي کلمه سالم متوقف نمي شد. وقتي نوبت به خودم رسيد نيّت کردم و مثل دفعات قبل با جدا کردن تعدادي از دانه هاي تسبيح شروع کردم به شمردن... سالم ....و مجروح. باز هم مجروح. نه بابا بنده هاي خدا حق داشتند. خودم هم ناراحت شدم. يک شوخي ساده داشت جايش را با يک نگراني جدي عوض مي کرد. حوصله ام سر رفت. تسبيح را کنار گذاشتم. ياد خوابي افتادم که چند شب قبل ديده بودم.» همسرم از منطقه جنگي برگشته بود در حالي که دست راستش باند پيچي بود».
دير وقت بود. از يکديگر خداحافطي کرديم و هر کسـي به خانه خودش رفـت. در خـانه؛ دو تا  بچـّه ام را سـر جايشـان خواباندم. اما خـودم خـوابم نمي برد در حال و هواي استخاره يک ساعتي پيش بودم که زنگ در به صدا درآمد. برخواستم و رفتم پشت در آهسته پرسيدم کيه. که صداي همسرم از پشت در به گوشم رسيد که نترس، منم. در را باز کردم. در مقابلم رزمنده اي ايستاده بود و لبخند ميزد. قبل از هر صحبتي ناخواسته نگاهم تا دست راستش امتداد پيدا کردو دستش باند پيچي نبود. به خود آمدم. بعد از احوالپرسي از ايشان راجع به دست زخمي اش پرســــيدم. گفت دسـت زخمي ام؟ تو از کجـا مي داني؟ گفتم خوابش را ديده بودم. همسرم دستش را که زخم روي آن در حال بهبودي بود،نشانم داد و گفت: دستم باند پيچي بود. از اينکه نکند شما نگران بشـويد همين نزديکي هاي خانه بازش کردم و انداختم دور. دوباره به استخاره تسبيح فکر کردم.» سالم .... مجروح»
راوي: صديقه انجم شعاع

ساجد: آقا مهدی فرمانده گروهان مان درست و حسابی ما را روحیه داد و به عملیاتی که می رفتیم تو جیه مان کرد.

همان شب زدیم به قلب دشمن و تخته گاز جلو رفتیم. صبح کله سحر بود و من نزدیک سنگر آقا مهدی بودم که ناغافل خمپاره ای سوت کشان و بدون اجازه آمد و زرتی خورد رو خاکریز.

زمین و زمان بهم ریخت و موج انفجار مرا بلند کرد و مثل هندوانه کوبید زمین. نعره زدم: یا مهدی! یک هو دیدم صدای خفه ای از زیر میگوید: «خونه خراب، بلند شو، تو که مهدی را کشتی!»

از جا جستم. خاک ها را زدم کنار. آقا مهدی زیر آوار داشت می خندید. خودم هم خنده ام گرفت!

روزگاری به ما در منطقه، هفته‌ای دو قوطی کمپوت آلبالو می‌دادند، می‌گذاشتیم وسط می‌خوردیم. غلامعلی داداشی تنها کسی بود که سهمیه‌اش را نگه می‌داشت و به همان یکی دو دانه‌ای که دیگران تعارف می‌کردند بسنده می‌کرد و حالا او هشت قوطی کمپوت داشت که خیلی وسوسه‌انگیز بود.

چندبار به زبان خوش از او خواهش کردم از خر شیطان بیاید پایین و هر چه دارد بیاورد برادرانه بخوریم، به خرجش نرفت. چاره‌ای نبود، به نمایندگی از طرف سایر برادران مأموریت یافتم که در یک عملیات متهورانه! ترتیب قوطی‌های احتکار شده را بدهم.

تک با موفقیت انجام شد. شب بود، کمپوت‌ها را آوردم ریختم روی زمین و گفتم بیاید که انبار شما را مهمان کرده است، جلوتر از همه بیچاره داداشی آمد، با چه حرص و ولعی می‌خورد و دست آخر مثل همیشه خرسند بود از اینکه شکمش سیر شده در حالی که انبار ذخیره‌اش دست نخورده باقی مانده است.

چاره‌ای نبود، این خبر ناگوار را باید هر چه زودتر و  البته عاقلانه‌تر با او در میان می‌گذاشتیم. صحبت را با یک صلوات شروع کردم: برای سلامتی برادر داداشی صلوات! بعد ادامه دادم: ما نمی‌دانیم چطور و با چه زبانی از آقای داداشی تشکر کنیم، واقعاً لطف کردند!

می‌شد حدس زد چه حالی دارد، بین خوف و رجا، فهمیده و نفهمیده طبعاً منتظر بقیه ماجرا بود. اما بقیه‌ای نداشت، خنده رفقا و صلوات‌های بعدی جای هیچگونه ابهامی را باقی نگذاشت.

او برای اینکه نشان بدهد خودش را نباخته، بعد از آن شوک با صدای بلند گفت: نوش جانتان، کسی که چیزی را انبار کند، سزایش همین است.