سال هزار و سيصد و سي و يك در دامغان به دنيا آمد. پدرش کشاورز بود. تا ششم ابتدايي سابق درس خواند. سال پنجاه و چهار ازدواج کرد. از سال پنجاه و پنج تا پنجاه و هفت در مهدي‌شهر، از سال پنجاه و هفت تا شصت و يك در دامغان و از آن تاريخ به بعد در اروميه زندگي كرد.
با شروع جنگ ابتدا براي جمع‌آوري كمك‌هاي مردمي به رزمندگان فعاليت مي‌كرد. بعد از طريق جهاد سازندگي به منطقه اعزام شد.
به دليل اشرافي كه پيدا كرده بود، مسؤوليت‌هاي مختلفي داشت. مسؤول دستگاههاي سنگين راه سازي جهاد استان در جبهه‌ها شد.
با داشتن چنين پستي، در همه عمليات‌ كه مسؤوليتي به عهده جهاد استان سمنان گذاشته مي‌شد، حضور داشت. در زمان شهادت دو پسر و يك دختر داشت. بيش از چهارصد و سي روز در جبهه حضور بودور دوم مرداد شصت و دو در منطقه حاج عمران عراق با تركش توپ دشمن به شهادت رسيد. او را در گلزار شهداي دامغان، فردوس رضا، به خاك سپردند.
منبع: پايگاه اينترنتي کنگره بزرگداشت سرداران و3000شهيد استان سمنان

خاطرات
باز نويسي از يار محمد عرب عامري:
محمد,برادر شهيد:
مادرمان حدود يك ماه بستري و بي‎هوش بود. وقتي به هوش آمد گفت: در تمام اين مدت احمد با من بود.

از جبهه آمده بود. با هم سوار موتور سيكلت شديم و به طرف شهر مي‎رفتيم. من را نصيحت مي‎كرد و مي‎گفت: حتماً بايد بريم جبهه. نبايد بگذاريم خداي ناكرده به اين انقلاب آسيبي برسه. اگه كوتاهي كنيم، بايد پيش خدا و شهدا پاسخگو باشيم.

در آن سال‌ها زميني را از مسكن و شهرسازي گرفته بود و در حال ساخت آن بود. تا مطلع مي‎شد عملياتي در پيش است، از همان جا عازم جبهه ‎شد. فقط پيغامش به ما مي‎رسيد كه مي‌گفت:« من رفتم، بياييد بالاي سر كارگر و بنا باشين.

در عمليات فتح‎المبين، تركش‎هاي زيادي به بدنش اصابت كرد. او را به بيمارستان اهواز و از آن جا به دامغان آوردند. توي بيمارستان به ملاقاتش رفتيم. مي‎گفت: نمي‎دونم مشكل كارم كجاست كه شهيد نمي‎شم؟

آخرين بار به ستاد حمزه سيدالشهدا در غرب كشور رفته بود. قرار بود صبح فردا به اتفاق دو تن از همرزمانش به منطقه عملياتي حاج عمران بروند. قبل از حركت به آن دو گفته بود:« امروز يكي از ما سه نفر به شهادت مي‌رسه.».
حركت كردند. در حال سركشي از نيروهاي خط بود كه هدف قرار گرفت و به شهادت رسيد.

شب قبل از رفتن به خط، از اروميه به من زنگ زد. سفارش زيادي در مورد خانواده كرد. فردا وقتي تركش توپ به او اصابت كرد، فقط فرصت پيدا كرد كه از ته دل يك يا حسين بگويد. اين آخرين نفسي بود كه كشيد.

در سال هزار و سيصد و شصت، چند روزي در ايستگاه حسينيه اهواز در خدمتش بودم. به اتفاق به هويزه رفتيم. مزار شهداي هويزه را زيارت كرديم.
با شهداي گمنام هويزه نجوا مي‌كرد و اشك مي‌ريخت. مدام اين آيه را تلاوت مي‌كرد: من المؤمنين رجال صدقوا ما عاهدوا الله عليه...

همسر شهيد:
قبل از انقلاب به هر كس که مي‌رسيد، مي‌گفت:« ما امامي داريم كه در ايران نيست، براش دعا كنين. ». همين حرف‌ها باعث شد، ساواك به منزل ما بريزد.

تولد دخترم، همزمان شده بود با عملياتي كه با رمز« يا زهرا » انجام شد. نامش را زهرا گذاشتيم.