وصیت نامه
بسم الله الرحمن الرحیم
خدمت خانواده عزیزم: پس از سلام حضور پدر ومادروخواهران خوب وعزیزم،
امیدوارم که در پناه خداوند منان، خوب بوده ودر سلامتی به سر ببرید.اگر ازحال این جانب خواسته باشید، الحمد الله، سلامتی حاصل ودر سنگرهای عشق وحماسه به دعا گویی تمامی عاشقانی که به عناوین مختلف قلبها یشان برای نصرت مسلیمن عالم تشییع می تپد، می باشیم. دوری از شما آن هم در شرایط حساسی که اینک دارم، برایم بس دشوار است، اما آنچه این دشواری رابر من سهل می گرداند جبهه ها یی است که مستعتش به وسعت قلبهای پاک مردانی است که دم گرم آنان به انسان جانی دوباره می بخشد.لذا،آن چیزی که مرا وسایر همرزمانمان را مصمم ساخته سوزش تیرهای سربین ابر جنایتکاران بر جانهایمان آسان می سازد،فریاد مظلومانه کودکانی است که چشمهای پاک ومعصومشان هر لحظه به ماتم پدران ومادرانشان نشسته واشکها یشان از کین ستمگر برگونه های کودکانة شان جاری است.این ماتمها واین اشکها واین مظلومیتها چنان در قلبهای رزمندگان خدا جویمان تأثیر گذارده که جان برکفان جبهه به دستی سلاح وبه دستی دعا برای زوال ظلم وظالم از خداوند دارند. وآرزوی تمامی رزمندگان پیروزی برشرک ودیدن لبخند از لبان امّت خدا جوی مسلمان است. در جبهه آتش وخون،جویای ذات کبریایی وعشق لایزال اوبوده که هر لحظه در دلمان ثبت گردید وهمین امر باعث ایجاد معنویتی عظیم در جان همزمان گردیده است.
والده عزیزم: شماهمانطوریکه برای اسلام وامت دعامی کنید، بنده هم در اینجابه دعاگویی مشغولم.شماازدوری من ناراحت نباشیدفقط مٌلتمس دعای خیر شمابرای همرزمانم هستم.شماهمه مارا به خدابسپارید، من هم همگی شمارابه خدای می سپارم.
خداهمه شمارادرپناه خویش حفظ نموده وبه شماصبرواستقامت عطافرماید.آن طوری که محاسبه کرده ام درآینده نزدیک فرزندم به دنیاخواهدآمد،به اوبگوییداگردختراست.
اولین کسی باشد که جانش را فدای ارزشهایش کند،آنطوری که سکینه (س)کردو بهترین کسی باشد که ازارزش های خود محافظت می کند. وبه حرف غرض ورزان مفسدگوش نداده وهمچون زینب(س)باشید. واگرپسر بود، به اوبگویید چون ابوذر باشد که قلبش مالامال از عشق وعلاقه برای فداکردن رسول زمانش باشد. به او بگویید که پدرش چه کرد تااو هم چنین کند قبرم را بپوشانید وخاکش رابه فضا بپاشید بگذارید همه شاهد آزادگی ماباشند ،بگذاریددر خاکم بوی خونم را به عالم برساند. وسرخیش در عالم پیداشده تا همه بفهمند که خون من و سایر هم رزمانم به پاکی ریخته شده است، به پاکی.
والسلام علیکم ورحمه اﷲ برکاته.
سید احمد طباطبایی زواره.



آثار باقی مانده از شهید
چکامه ای در مدح مولای متقیان علی بن ابیطالب علیه السلام به قلم شهید سید احمد طباطبایی
علی را چه بنامم علی را چه بخوانم
ندام،ندانم ثنایش نتوانم،نتوانم
علی دست خدابود علی مست خدابود
خدا خواست که خود بنمایددر جنت خود به رخ ما بگشاید
علی را به همه خلق نشان داد علی رهبر مردان صفا بود
علی آینه پاک خدابود علی گرچه خدا نیست
ولیکن زخدانیز جدانیست برو سوی علی تاکه وفارا بشناسی
ببر نام علی تاکه صفا را بشناسی اگر آینه خواهی که ببینی رخ حق را
علی را بنگر تاکه خدا را بشناسی چه گویم سخن ازاو که بگنجد به بیانم
ندانم که سخن رابه چه وادی بگشایم ندانم ،ندانم
ثنایش نتوانم،نتونم علی مرد حقیقت
علی شاه طریقت علی مرهم دلهای خراب است
ره کوی علی راه صواب است ره کوی علی راه صواب است

چکامه ای از سروده شهید سید احمد طباطبائی در مدح مادر
مادر مرا ببخش
فرزند خشمگین وخطاکار خویش را
مادر حلال کن که سراپا ندامت است
با چشم اشکبار زپیشم چومی روی
سرتا پای من غرق ملامت است
هر لحظه در برابر من اشک ریختی
از چشم پرملال تو خواندم شکایتی
بیچاره من که باهمه اشکهای تو
هرگزنداشت راه گناهم کفایتی
توگوهری که درکف طفلی فتاده ای
من ساده لوح کودک گوهر ندیده ام
گاهی به سنگ جهل گوهر راشکسته ام
گاهی بدست خشم به خاکش کشیده ام
مادر مرا ببخش
صد بارازخطای پسر اشک ریختی
اما لبت به شکوه من آشنا نبود
بودم در این هراس که نفرین کنی ولی
کار تو از برای پسر جز دعا نبود
بر دیدگان مات پسر دیده دوختی
تا درد رنج مرا مرهمی کنی
با چشم خواب آلوده تو
چون شمع دیر پای
هر شب گریستی
تا صبح،بسوختی
شبهای بس دراز نخفتی که تاپسر
خوابد به ناز بر اثر لای لای تو
رفتی به آستانه مرگ ازبرای من
ای تن به مرگ داده بمیرم برای تو
این قامت خمیده درهم شکسته است
گویا داستان ملال گذشته است
رخسار رنگ رفته چشمان خسته ات
ویرانه ای از کاخ جمال گذشته است
در چهره تو مهر و وفا موج می زند
ای شهره در وفا وصفای پر ستمت
ای بارگاه قدس خدا می پرستمت
من از کشاکش این عمر رنج بار
بیمار خسته جان به پناه تو آمدم
دورازتو هرچه هست سیاهیست نور نیست
من در پناه روی چوماه تو آمدم
بعدازخدا،خدای دل جان من تویی
من بنده ای که بار گنه می کشم به دوش
توآن فرشته ای که زمهرت سرشته اند
چشم از گناهکاری فرزند خود بپوش
ای بس شبای تیره که در انتظار من
فانوس چشم خویش به ده برفروختی
بس شامهای تلخ که من سوختم زتب
تودرکنار بستر من دست بردعا
مادر مرا ببخش
فرزند خشمگین خطاکار خویش را
مادر حلال کن که سرا پا ندامت است
با چشم اشکبار زپیشم چو می روی
سر تابه پای من ، غرق ملامت است.