سال 1334 در شهرستان شهيد پرور بروجرد به دنيا آمد . تحصيلات خود را تا مقطع دبيرستاني در مدارس اين شهر به پايان رسانيد . در 14سالگي پدر خود را از دست داد و عهده دار سرپرستي برادران و خواهران خويش گرديد.
در 20سالگي پس از اخذ ديپلم رياضي به تلاش جهت ادامه تحصيل در مقاطع بالاتر با شرکت در آزمون افسري نيروي دريايي در دانشگاه نيروي دريايي قبول شد و به تحصيل پرداخت . يک سال از آن دوره را طي نمود.همراه با اوج گرفتن انقلاب خونين اسلامي ايران و برپايي راهپيمايي و تظاهرات و اعتصابات، ايشان به صف مبارزان انقلابي پيوست و به روشنگري امت حزب الله پرداخت. به فرمان امام بت شکن خميني کبير،مبني بر ترک مراکز نظامي و فرار از پادگان هاي رژيم شاه ، از نيروي دريايي فرار کرد.وي همواره مي گفت: آنچه را که امام مي گويد حق است و پيرو راستين امام بود. با اوج گيري انقلاب اسلامي ايران در برپايي راهپيمايي هاي بزرگ در شهر با ديگر دوستان همکاري مي کرد،تا اين که انقلاب اسلامي در 22 بهمن 1357 به پيروزي رسيد . با فرمان تاريخ ساز امام امت مبني بر تشکيل جهاد سازندگي ايشان به همکاري و همياري اين نهاد پرداخت و به عضويت جهاد سازندگي بروجرد درآمد . مدت 6 ماه در اين نهاد فعاليت کرد و به بازسازي روستاها و مناطق محروم پرداخت.
با تشکيل سپاه پاسداران انقلاب اسلامي و ارتش 20 ميليوني ،ناصر که جهادگر بود و علاقه زيادي به مبارزه مستقيم با کفر جهاني داشت و دائم به فکر جبهه و ياد جبهه بود.جهاد سازندگي را ترک گفت و مانند هزاران سردار گمنام به صف رزمندگان ستاد جنگ هاي نامنظم شهيد چمران درآمد. وي فرماندهي تيم هاي گشتي رزمي را در اين ستاد به عهده داشت و هميار و همپاي شهيد منوچهر قناد زاده در اين ستاد بود. او با ياري هزاران رزمنده مسلمان و کفرستيز به مبارزه با جنگ افروزان استکبار جهاني برخاسته بود.
بعد از عزيمت از جبهه در ستاد اصلاح بازار شروع به کار کرد . مدتي نيز به صف پيکارگران با جهل در آموزش و پرورش درآمد.بعد ا ز چند ماه دوباره به جبهه رفت و در در عمليات فتح المبين از ناحيه پا مجروح شد. مدتي نيز به علت شکستگي استخوان ران بستري شدند. با بهبودي دوباره به منطقه برگشتند و در عمليات بيت المقدس حضوري فعال داشتند. در اين عمليات نيز مجروح شد و اصرار دوستان نتوانست او را براي مداوا به پشت جبهه بفرستد . با مجروحيت در منطقه جنگي باقي ماند تا زمانيکه از ناحيه پا به سختي مجروح شد که مدت 6 ماه در تهران،شيراز و خانه بستري بود.بعد از بهبودي او علاقه وافري داشت که لباس مقدس پاسداري را بر تن بپوشد و به راستي که بر قامتش چه زيبا و با وقار بود .او به عضويت سپاه پاسداران انقلاب اسلامي دربروجرد درآمد و در تعاون سپاه مشغول به انجام وظيفه شد.
چندي نگذشت که باز به جبهه برگشت و در جبهه آنچنان پشت کار و علاقه اي در کارهاي رزمي با توجه به سوابق نظامي و حضور در ستاد جنگ هاي نا منظم شهيد چمران از خود نشان داد که از طرف فرماندهي ملزم به طي دوره ي عالي فرماندهي و ستاد (دافوس) گرديد .او در پادگان امام علي(ع) اين دوره را سپري کرد.
بعد از طي دوره موفقيت آميز ايشان به عنوان يکي از مسئولين طرح و اجراي عمليات رزمندگان در قرارگاه کربلا به کار ادامه داد.
شهيد ناصر فاضلي به همراه شهيد حاج عبدالحسين کردي از مسئولان طراحي و برنامه ريزي عمليات والفجر 5 – 6- 7- 8- 9 و کربلاي 4 و 5 بودند.بعد از حماسه بي نظير در هم کوبي استراتِژي دفاع متحرک ارتش عراق ،توسط رزمندگان دلير لرستاني و شجاعت و شهامت اين رادمردان تيپ 57 ابوالفضل(ع)به لشگر ارتقاء يافت.
حاج عبدالحسين کردي يار ديرينه او به سمت فرماندهي اطلاعات و عمليات لشکر 57 انتخاب شده بود.اين دو مانند يک روح در دو کالبد بودند که نمي شد از يکديگر جدايشان کرد.هر وقت پاي صحبت ناصر فاضل مي نشستي از کردي مي گفت. حاج عبدالحسين کردي در عمليات شلمچه در تاريخ 11/11/65 به فيض شهادت نائل گرديدند.
پيکر خونين سردار رشيد اسلام شهيد کردي در بروجرد تشييع و به خاک سپرده شد.فاضل مانند پرنده اي در فراغ يار بي قرار بود.غم اين جدايي براي او بسيار سخت و ناراحت کننده بود.غم تنهايي و غربت بر رخسار پر نور فاضل نشست و او در فراغ همسنگر و هم راز خود گفت که بعد از حاج کردي زندگي برايم سخت شده است اين دو با هم قرار گذاشته بودند که هر کدام شهيد شدند،شفاعت ديگري را بکنند.
جدايي ميان اين دو يار ديري نپاييد يک ماه بعد از شهادت حاج کردي ناصر نيز در منطقه بوارين در ادامه عمليات کربلاي 5 از ناحيه سر،دست و هر دو پا در تاريخ 11/12/65 مجروح و جهت مداوا به تهران انتقال مي شود که در تهران به علت جراحات بسيار پاي چپش را قطع کردند و در تاريخ 14/11/65 بعد از خواندن نماز صبح،آخرين نماز عشق را بر روي تخت بيمارستان خواند و شب هنگام در هنگام شروع مناجات دعاي روح بخش کميل در مهديه تهران،ملائک مقرب آمدند و او را ندا دادند که:
تو را ز کنگره هاي عرش مي زنند فرياد
که اي شهيد عشق نام نکويت خوش باد
از شهيد فاضل سخن گفتن بسي سخت و دشوار است.زيرا او همواره سعي داشت که کمتر بر سر زبان ها باشد.از مواضع گمناني سير مي کرد و بسيار ناراحت از مطرح شدن بود ،به طوري که حتي در نزد نزديکان نيز گمنام بود. او در اخلاص و صداقت و جوان مردي و پاکدامني اسوه بود.
اومعلمي پر توان براي همرزمان به خصوص خانواده و دوستان بود . در لباس رزم يک پاسدار واقعي بود و در خانه براي همسر و فرزندانش (همسر و پدري) مهربان و فداکار .به ديدار از فاميل وبستگان اهميت زيادي مي داد.
همسرش مي گويد:وقتي از ايشان مي خواستم که به بچه هايش فکر کند و کمتر به جبهه برود، ايشان با مهرباني ما را به صبر دعوت مي کرد و رفتن به جبهه را يک تکليف مي دانست.آنقدر ايشان عزت نفس و روح والايي داشتند که به هر کسي مي رسيدند از او شفاعت آن دنيا را مي خواستند.
همسنگرانش مي گويند:اکثر شب ها که رزمندگان در سنگر در حال استراحت بودند، فاضل خارج مي شد و تا صبح بعد از نماز صبح بر نمي گشت.او در دل شب عابد زاهد و در دل روز رزمنده اي فعال بود.همسرش مي گويد: هر لحظه از من شفاعت مي خواست،مي گفت تو نيز مانند زينبي زيرا که دو برادرت در راه خدا شهيد شدند. اگر آنها تو را شفاعت کردند از آنها بخواه که مرا نيز شفاعت کنند.
همسر ش ، خواهر دو شهيد بزرگوار به نام روح الله و يدالله گودرزي مي باشد.از او دو فرزند پسر به نام عبدالله و علي در نزد ما امانت است.در طول حيات فرزندانش عبدالله و علي کمتر پدر را ديدند چون مدت 6 سال در جبهه بود و به علت مسئوليت خطير و سنگيني که داشت بسيار کم به مرخصي مي آمد.او مي گفت که ما اهل کوفه نبايد باشيم که امام تنها بماند و با رزم بي امان خود عليه صداميان هيچ گاه در طول حيات مقدس خود نخواست که امام تنها بماند.او رفت اما ياد او و حرفاي او براي هميشه در دل تاريخ زنده است.
مسئوليت هايي که اين شهيدبزرگوار در طول حيات پربرکت خود به عهده داشت چنين است:
1- عضوشوراي جهاد سازندگي بروجرد.
2- مسئوليت در ستاد جنگ هاي نامنظم شهيد چمران.
3- فرمانده طرح و عمليات لشگر 57 ابوالفضل(ع).
4- قائم مقام فرمانده واحد عمليات و عضو شوراي فرماندهي تيپ فاتح و پيروز 57ابوالفضل(ع).
منبع:پرونده شهيد درسازمان بنياد شهيد وامور ايثارگران خرم آبادومصاحبه باخانواده ودوستان شهيد