در سال 1336 در روستاي “ولشکلا” از توابع شهرستان “ساري” متولد شد. قبل از تولد علي اکبر در حين شکار، تيري به سر پدرش خورد و مصدوم شد. بعد از اين حادثه به کشاورزي روي آورد اما پس از مدتي در اثر همان تير از دنيا رفت و مادرش اداره زندگي را به عهده گرفت. علي اکبر تحصيلات ابتدايي و راهنمايي را در مدارس قاديکلا و ولشکلا سپري کرد. در دوره راهنمايي براي امرار معاش مجبور شد روزها در قالي شويي رفوگري کند و شبها در يک درسه راهنمايي به تحصيل بپردازد. مدتي بعد از ادامه تحصيل باز ماند و تصميم به فراگيري علوم ديني گرفت. به مدت سه سال در مسجد مصطفي خان ساري به فراگيري علوم ديني مشغول بود اما نتوانست دروس حوزه را نيز ادامه دهد. سه ماه پس از ترک تحصيل علوم ديني در تاريخ 16 آبان 1355 براي انجام خدمت سربازي، خود را به حوزه نظام وظيفه ساري معرفي کرد و پس از اعزام تا تاريخ 16 آبان 1357 در اهواز خدمت سربازي را انجام داد. در طول مدت تحصيل در ساري يا دوره سربازي در اوقات فراغت و مرخصي در کارهاي کشاورزي به خانواده کمک مي کرد . پايان خدمت سربازي او با اوجگيري مبارزات مردم شهرهاي کشور عليه حکومت پهلوي همزمان بود. پس از اتمام سربازي به راهپيمايي مردمي عليه حکومت مرکزي در شهر ساري پيوست و در راهپيمايي خونين ميدان شهدا اين شهر حضور داشت. با بازگشت به زادگاهش برگزاري جلسات آموزش قرآن براي خردسالان و نوجوانان روستاي ولشکلا را از سر گرفت. در شب 10 محرم سال 1357 که در بيشتر شهرها و روستاهاي کشور به دعوت رهبر انقلاب و آيت اللّه طالقاني راهپيمايي و تظاهرات بر پا بود، درگيري شديدي در روستاي ولشکلا ميان عوامل رژيم و مردم در رفت و علي اکبر در اين درگيري مورد ضربت و شتم عمال دولتي قرار گرفت.
در اين روز پس از مراسم نماز در مسجد روستا بيست و پنج نفر از مخالفان حکومت پهلوي از جمله حسن پور، احمد بهرامي، رمضانپور و درويشي به اعتصاب غذا دست زدند و در مسجد محل به بست نشستند. سپس در ساعت يک بعد ازظهر به طرف روستاي مجاور راهپيمايي کردند و نسبت به برنامه ها و عملکرد هاي دولت اعتراض کردند. آنها پس از تجمع در آن روستا و سخنراني حجت الاسلام بهاري به ولشکلا بازگشتند.
با پيروزي انقلاب اسلامي، درويش به عضويت کميته انقلاب اسلامي در آمد. با گذشت پنج ماه از پيروزي انقلاب اسلامي در 16 تير 1358 به استخدام رسمي سپاه پاسداران انقلاب اسلامي در آمد. پس از عضويت در سپاه مسئوليت اسلحه خانه سپاه را به عهده گرفت و تا 28 مرداد با شرکت در آموزش نظامي با فنون نظامي آشنا شد. سپس دوره آموزش تکاوري را در مريوان در شهريور 58 گذراند. پس از اتمام آموزش در واحد عمليات ساري به خدمت مشغول شد. در همين سال با خانم "زبيده حسيني" ازدواج کرد. چند روز پس از ازدواج با شروع درگيري عوامل ضد انقلاب در گنبد به اين منطقه اعزام شد و يک هفته در آنجا بود. پس از بازگشت به ساري در واحد عمليات سپاه ساري مشغول به کار شد. در نخستين مأموريت يک ماهه که با ماه رمضان مقارن بود در شهرهاي مهاباد، سقز و اروميه براي سرکوبي ضد انقلابيون به فعاليت پرداخت. فرماندهي گروه مزبور را که دويست و پنجاه و پنج نفر بودند دکتر مصطفي چمران به عهده داشت که در پاوه در محاصره ضد انقلاب قرار گرفتند. درگيري پاوه با پيام حضرت امام خميني و حمايت نيروهاي نظامي با پيروزي نيروهاي انقلاب در تابستان 1358 خاتمه يافت. علي اکبر درويشي پس از اتمام مأموريت به ساري بازگشت و چندي بعد مسئوليت روابط عمومي سپاه پاسداران سورک را به عهده گرفت و حدود شش ماه در اين مسئوليت باقي مانده. پس از آن دوباره به ساري برگشت و مسئوليت واحد آموزش نظامي سپاه ساري را به مدت يک ماه به عهده گرفت و به آموزش نظامي نيروهاي بسيج و ديگر گروههاي مقاومت در پادگان شهيد يداللّه زاده گهرباران پرداخت. در اين مدت پنج ماهه کلاسهاي آموزش قرآن و اسلحه شناسي مختلف تشکيل مي داد. در اين زمان عناصر ضد انقلاب در شهرها و مناطق گوناگون کشور، دست به اقدامات ضد انقلابي مي زدند. بنابراين علي اکبر درويشي در بيشتر اين درگيريها در مناطق شمال کشور شرکت مي کرد از جمله در درگيري مجدد شهر گنبد و قائمشهر در زمستان 1358 حضور داشت. همچنين به مدت يک هفته به همراه شهيد توراني به عنوان يکي از محافظان محمدعلي رجايي رئيس جمهور وقت مشغول بود. سپس به مدت يک ماه در چالوس به آموزش نيروهاي بسيجي پرداخت و در اوايل نيمه دوم سال 1360 به منطقة جنوب کشور اعزام شد. در جاده آبادان ـ ماهشهر مأموريت يافت و در عمليات ثامن الائمه مدت سه ماه در اين منطقه بود و عملاً فرماندهي تيپ تازه تأسيس کربلا را به عهده داشت.
با پايان يافتن مأموريت در مناطق عملياتي جنوب، به ساري مراجعت کرد و از آنجا عازم مريوان شد و فرماندهي نُهصد نفر از نيروهاي نظامي را به مدت دو ماه به عهده گرفت. در اين زمان همسر و فرزند درويشي با مشکلات اقتصادي مواجه بودند و در منزلي استيجاري در ساري سکونت داشتند. همسرش بنا به توصيه علي اکبر برخي مواقع به روستا رفته و در کارهاي منزل و کشاورزي به مادرش کمک مي کرد. او انگيزه خود از رفتن به جبهه را کسب رضاي خدا، نابودي ابر قدرتهاي جهان و حفاظت از ناموس ملت عنوان مي کرد. در روزهايي که به مرخصي مي آمد، علاوه بر تشکيل کلاس آموزش اسلحه، تعدادي از بانوان را نيز براي امدادگري با خود به کردستان مي برد. تنها فرزندش حسين در سال 1360 به دنيا آمد.
دربارة او به همسرش گفته بود : بايد فرزند ما در خط امام باشد، دوست دارم در کف دست او بنويسم پيرو خط امام شو تا وقتي که بزرگ شد خودش اين نوشته را بخواند. همچنين وصيت کرده بود بعد از من، حسين را به حوزه بفرستيد تا تحصيل علوم اسلامي کرده و مبلغ اسلام شود.
علي اکبر دوست داشت به تحصيل علوم ديني بپردازد و به تلاوت قرآن و مطالعه نهج البلاغه اهميت مي داد. علاقه زيادي به ديدار امام خميني داشت و در آخرين مرخصي که به ساري آمده بود به اتفاق همسرش با امام خميني (ره) ديدار کردند. با اعلام اعزام نيرو براي کمک به رزمندگان لبناني، آمادگي خود را اعلام و ثبت نام کرد. از استانهاي گيلان و مازندران از ميان داوطلبان با تقاضاي علي اکبر درويشي و حسن پور موافقت شد. اما پس از فرمان امام مبني بر اينکه راه قدس از کربلا مي گذرد. اعزام نيرو به لبنان منتفي شد و آن دو نيز از اعزام به لبنان منصرف شدند. درويشي سپس داوطلبانه رهسپار اهواز گرديد و پس از نوزده روز حضور در يک منطقة عملياتي شناسايي که همرزمش حسن پور در آن به شهادت رسيد، جانشيني فرماندهي تيپ تازه تاسيس کربلا را به مدت يک ماه به دوش گرفت. سپس از 10 اسفند 1360 تا 10 خرداد 1361 جانشين فرمانده تيپ مزبور بود. پس از بازگشت از منطقه عملياتي به عنوان مسئول بسيج سپاه ساري مشغول به کار شد اما در تاريخ پنجم تيرماه 1361 بار ديگر به اهواز رفت و فرماندهي يکي از گردانهاي تيپ کربلا را به عهده گرفت. در عمليات رمضان در منطقه شلمچه نامه اي نوشت و روي سينه دوست شهيدش گذاشت و سپس به برادر خانم خود ـ علي اکبر حسيني ـ گفت : «اگر شهيد شدم جسمم را به عقب برگردان. من در اين عمليات دو الي سه روز ديگر شهيد مي شوم.» سرانجام طبق پيش بيني، علي اکبر در 23 تير ماه 1361 که مصادف با روز بيست و سوم ماه مبارک رمضان بود در حالي که فرماندهي يک گردان از نيروهاي تيپ کربلا را به عهده داشت بر اثر اصابت ترکش کاتيوشا در شلمچه به شهادت رسيد. جنازه علي اکبر پس از تشييع در زادگاهش ولشکلا به خاک سپرده شد. از شهيد علي اکبر درويشي پسري به نام "حسين" به يادگار مانده است.
منبع:"فرهنگ جاودانه هاي تاريخ ،زندگي نامه فرماندهان شهيد مازندران"نوشته ي يعقوب توکلي ،نشر شاهد،تهران-1386