لطف اللّه مددي :
درود به ارواح طيبه شهدا به خصوص امام راحل ، قبل از اينکه بنده هم در منطقه به ايشان ملحق شوم در عمليات کربلاي يک بعد از پيروزي اين عمليات به جمع آوري کليه نيروها توسط فرمانده لشکر به قسمت عقبه ،غروب دومين روز بعد از عمليات کربلاي يک باربا آقاي لطفي در منطقه دهلران برخورد داشتيم که بسيار روحيه عالي داشتند و کليه فرماندهان را توسط فرماندهي لشکر جهت تقدير و تشکر به آنجا احضار کرده بودند . ما اولين بار آنجا به خدمتشان رسيديم .
روحيه بسيجي بسيار بالايي داشتند ايشان خصوصيتهاي بسيار والايي داشتند مثلاً هيچ وقت خودشان را (از نظر پست) بروز بدهند که ما از اين امر غافل بوديم و هيچ کس نمي دانست که داراي چه موقعيت اجتماعي است .
از نظر اعتقادات واقعاً سبقت کامل داشتند و در همان دوران تحصيل براي همسن و سالان و حتي بزرگتر از خودشان زبانزد خاص و عام بودند .
خضوع و فروتني بيش از حد ـ جلوگيري از تضعيف حقوق مردم در همه جهات ـ جسارت در دفاع از حقوق حق مردم که در يک موضوع که مربوط به عمران روستا در رابطه با اداره راه و ترابري بود با تلاش و پيگيري شبانه روزي موفق شده است که موضوع را به نفع مردم روستا خاتمه دهد . از آنجا متوجه شديم که آيشان در مسائل اجتماعي ازخود گذشتگي والايي داشتند .
آنطور که متوجه شديم و دير متوجه شديم و از اين بابت خودمان را سرزنش مي کنيم .بنده يک بار در منطقه کنجان چم بخش کردستان توسط آن بلند پرواز اعزام شدم و بعد از آن به منطقه جنوب آمديم ،در يک عمليات البته ايشان ، زماني متوجه شديم که کار از کار گذشته بود. بنده در بخش قلاويزان خدمت آقاي اسماعيلي رسيديم و سوال کرديم که آقاي لطفي کجا شريف دارند ؟ ايشان فرمودند که لطفي خط يک هستند .غروب آقاي لطفي سراغ ما را گرفتند و دوستان به ايشان اطلاع دادند مددي باز اعزام به جبهه شد و از شط علي به اينجا آمدند. ايشان در جستجوي ما بودند که ما را ببينند و راهنمائي هاي لازم را بکنند. ابتدا به ساکن وقتي ايشان تشريف آوردند هم زمان با يک نگاه ويژه به آقاي لطفي توجه مي کردند و سوال کردند شما که با آقاي لطفي از نزديک آشنايي داريد يک تصميمي براي خودتان بگيريد من گفتم چه تصميمي ؟ گفتند خط يک مثل قتلگاهِ و اينجا بايد کار حسيني شود به همين خاطر مي توانيد با کمک آقاي لطفي جاي مناسب تري را براي خودتان اتخاذ کنيد بعداً آقاي لطفي آقاي مقيمي را احضار کردند و از او درخواست کردندن که هواي بنده را داشته باشند و به من توجه ويژه داشته باشند. بعداً از آقاي مقيمي سوال کردم که آقاي لطفي کدام قسمت مسئوليت دارند ؟ايشان در جواب من گفتند که آقاي لطفي چه مسئوليتي دارند که ايشان گفتند که آقاي لطفي سفارش شما را به من کردند . من در جواب ايشان گفتم که آقاي لطفي در مورد موقعيت نظامي خود هيچ وقت در محل به کسي چيزي نمي گويند ،آقاي مقيمي گفتند : اينجا هر چه از نظر ادوات(ضد زره) مشاهده مي کنيد تا قائم مقامي لشکر زير نظر آقاي لطفي است .
سلسله مراتب پستهاي آقاي لطفي شرح زير بوده است .
در دسته ادوات مسئول دسته پياده نظام ادوات و مسئول گردانندگي بي سيم گردان ادوات. فرماندهي گروهان ،فرمانده دسته اودات ، فرمانده گردان ادوات. بعد از اين آقاي مقيمي اظهار داشتندکه آقاي لطفي در حال حاضر يکي از مهره هايي هستند که در موقعي ک عمليات بشود در طرح عمليات صاحب نظر هستند و بايد از چگونگي انجام عمليات در منطقه اظهار نظر بفرمايند .سپس از آقاي مقيمي تشکر کردم و گفتم آقاي لطفي هيچ وقت از موقعيت ها نظامي خودش چه در مسجد و چه در ستاد خاتم الانبياء صحبت نمي کردند که ما اطلاع داشته باشيم .
زماني که ما از جزيره مينو بعد از عمليات فاوبه شلمچه آمديم مرحله بعد که مجدداً بار سوم در فاصله متناوب اعزام شدم مجدداً آقاي لطفي در منطقه نعل اسبي زيارت کردم و آقاي لطفي مجدداً ما را مورد لطف قرار دادند و گفتند که عمو باز شما ما را شرمنده کرديد و به جبهه آمدي. همان جا که زندگي مي کني و خانه شما هست، خودش جبهه است. باز شما آن خانه را تنها گذاشتي و به جبهه آمدي .پس از اين به مدت يک ساعت با همديگر بوديم که ايشان تشريف بردند و فردا ساعت شش آقاي لطفي پيش ما آمدند و يک سري مواد و لوازم غذايي آورده بودند . ما يک سري وسائل و غنائم تهيه ديده بوديم براي خودمان به عنوان ياد بود داشتيم .
در کنارش وسايلي آنجا انباشته بود وقتي آقاي لطفي مواد غذائي آورده بود دوستان از او گرفتند .سپس آقاي لطفي گفتند :که اين وسايل فرماندهي عراق است چه کسي اين غنيمتها را گرفت .من هم گفتم : که آقاي لطفي اينها را من گرفتم و پس با حالت ذوق و شوق اينها را (غنائم) يکي يکي به آنها نشان مي داد که ايشان با مشاهده غنائم در مقام نصيحت بنده بر آمدند و گفتند :اگر بخواهي در خط به فکر جمع غنائم باشي آن هدف هايي که داري باطل مي شود و بنده در همان لحظه منقلب شدم و قدري نارحت نيز شدم (از کار خودم) و اشکم سرازير شد و ايشان گفتند اگر هجرت ،هجرت الي اللّه است چشم داشت براي مسائل و غنائم جنگي باشد آن هجرت هجرت سودمندي نيست و من اين سفارش را به مانند يک گوشواره به گوشم آويزان کردم و فهميدم که آقاي لطفي به حدي رسيده اند که واقعاً نمونه يک انسان کامل و وارسته بودند .
عمليات کربلاي 4 بوده که ايشان در آن شرکت داشت. آن عمليات به علت گستردگي نظامي ايده و نظرها در باره ايشان متفاوت است ولي آنچه مسلم است و بنده حتي با حاج آقا بربماني سوال کردم ايشان گفتند :که در کربلاي4 به علت تک سنگين دشمن افراد زيادي به شهادت رسيدند و ما در پشت جبهه بوديم که من خبر به شهادت رسيدن آقاي لطفي راشنيدم وجهت اطلاع از چگونگي شهادت ايشان از طريق ستاد خاتم مجدداً به جبهه اعزام شدم و به منطقه شلمچه اعزام شدم و در کنارماموريتم در جستجو موقعيت و چگونه به شهادت رسيدن آقاي لطفي بودم که در اين زمان از حاج آقاي اسماعيل فکوري، از نيروهاي بسيار خوب که بچه جويبار بود و نيز حاج آقاي (کَتاب) از بچه هاي قائم شهر بودند اظهار داشتند که حاج آقاي لطفي در منطقه عملياتي کربلاي 4 که دشمن تک سنگيني انجام داده بود از آن موقع ايشان وضعيت نا مشخصي دارند .تا اينکه ابوي آقاي لطفي (حاج قهرمان لطفي) بعد از چند مدتي از عمليات کربلاي 4 به منطقه آمدند و نيز به طريقي مطلع شدم که ايشان به منطقه آمدند که در آن زمان من در شلمچه بودم و متوجه شدم که ايشان در هفت تپه هستند. با کمک يکي از دوستان که از بچه هاي قائمشهر بودندبه نام برادر نعمت نيکزاد و با اتفاق ابوي آقاي لطفي به منطقه عملياتي نعل اسبي در کنار شط رسيديم و از آنجا بازديد نموديم که اجساد نيروها عراقي آنجا روي آب افتاده بودند که با هم شاهد و ناظر آن صحنه در آن نقطه بوديم .سپس خدمت حاج آقا صافي (معاون فرمانده لشکر )رسيديم و از وي در مودر وضعيت آقاي لطفي سوال کرديم که ايشان در جواب به ما گفتند طبق دستور فرمان حضرت امام خميني :کسي که در به شهادت رسيدن شخصي به مرحله يقين کامل نرسيده باشد و اينکه دو نفر رزمنده با چشم خودشان به شهادت رسيدن شخصي را نديده باشند نمي توان به شهادت رسيدن آن شخص را گواهي نمود و يا تأئيد کرد که وي شهيد شده . من خودم نديدم که لطفي شهيد شده باشد .
اين مطالب را نيز به ما يادآوري کردند که اولين مرحله عمليات « بسم اللّه الرحمن الرحيم » يک نفر که نامشان را قيد نکردند به عنوان فرمانده گردان علي بن ابي طالب به همراه آقاي لطفي به عنوان مسئول بي سيم مخابرات لشکر و جانشين قائم مقام لشکر بعد از حاج آقاي صافي بودند که در آن مقام و موقعيت سرنوشت و وضعيت ايشان نامشخص گرديد و تا به امروز هم نا مشخص است .

مادر شهيد :
آن زمان ماشين رفت و آمد نمي کرد صبح او را به دوش مي بستم و به دکتر مي بردم آن زمان جاده نبود از کنار رودخانه مي رفتيم تا امام زاده و از آنجا سنگتراشان مي رفتيم و از سنگتراشان سوار ماشين مي شديم و به شهر مي رفتيم .او را به ساري نزد دکتر بردم و غروب برگشتم اما حال او خوب نشدتا 10 روز همه روزه او را به شهر مي بردم براي درمان .بعد از 10 روز گفتند دکتر زماني دکتر خوبي است من و پدرش او را به مطب دکتر برديم ،دکتر نبود او را برديم منزل دکتر .پس از معاينه دکتر برايش دارو نوشت آن زمان يک شيشه شربت را 100 تومان خريديم .دکتر گفت اين شربت را بايد تا يک سال بخورد او خورد و بهتر شد ولي باز مريض بود اهالي روستا گفتند او را در ذوالجناح بکشيد و ما اين کار را کرديم .ملاي محل گفت نام او را علي اصغر بگذاريد .

حميد رضا رستميان:
در يکي از روزهاي پس از عمليات قدس 4 در منطقه عملياتي هور الهويزه با تعدادي از دوستان در عقبه ادوات و ضدزره لشکر (پشت دژ هور) در حال استراحت بوديم .دوستاني همچون شهيد افشاريان ،شهيد سالخورده ،شهيد ناصحي و ديگر دوستان در داخل چادر مشغول استراحت بوديم. تازه زمزمه مأموريتي جديد به گوش ما رسيد. شهيد لطفي را در اطراف چادر ديدم که در تلاش و پيگير امورات بود به او گفتم که بيا کنار ما بشين و کم استراحت کن ،ايشان به داخل چادر ما آمدند و از او درباره مأموريت جديد سوال کرديم. او گفت که قرار است بنده به اتفاق تعدادي از نيروهاب مجرب ادواتي(ضدزره) به منطقه جديد اعزام شوم. البته کسي از منطقه جديد خبري نداشت و نام منطقه را نمي دانست. فقط خبر مأموريت جديد پخش شده بود. شهيد لطفي رو به بنده و شهيد سالخورده کرد و گفت :که شما هم بياييد با هم به آن منطقه برويم و مقدمات عمليات را انجام دهيم. البته شرايط جسمي بنده نا مساعد و نا مناسب بود و در زمان مجروحيت به سر مي بردم لذا ،با درخواست شهيد لطفي موافقت نکردم ايشان از ما خداحافظي کرد و رفت ما اصلاً نه از او خبر داشتيم و نه مي دانستيم در کدام منطقه است. حدود دو ماه از آن زمان گذشته بودو او همچنان در آن منطقه تلاش مي کرد و مشغول آماده سازي منطقه عملياتي بود. نه مرخصي مي رفت و نه ما او را در منطقه مي ديديم خلاصه تلاش ايشان و ساير رزمندگان اسلام که مأموريت لشکر ويژه 25 کربلا را پيگيري مي کرند پس از مدتها که با رعايت کامل اصول امنيتي و حفاظتي همراه بود به عمليات سرنوشت ساز والفجر هشت و فتح شهر استراتژيک فاو عراق منتهي شد . تلاش همه رزمندگان اسلام در آماده سازي منطقه عملياتي والفجر هشت و خط کشي و ادامه عمليات فوق باعث شد که دنياي استکباري در مقابل قدرت الهي رزمندگان اسلام زانو بزند و اين چيزي جز جهاد في سبيل اللّه و خالصانه شهداي گرانقدر جنگ تحميلي نبود که با دفاعي عاشورائي و نبردي علوي با دشمنان جنگيدند و با نثار خون خود درخت نظام مقدس جمهوري اسلامي را آبياري کردند .
شهيد اسداللّه لطفي از نيروهايي بود که از توپخانه لشکر به ادوات لشکر انتقال يافت و با توجه به جديت ،تلاش ،توانمندي ،علاقه در مسئوليت پذيري ،اهتمام فردي در حلّ مشکلات و بحرانهاي موجود ،از خودشان چهره اي فعال ساخته بودند. او فردي باوقار خوش مشرب و شاد بود که همه اين اوصاف باعث شناخت او توسط فرماندهان رده هاي مختلف لشکر شده بود. مسئوليتهاي شهيد لطفي در ادوات لشکر ،ابتدا مسئول مخابرات ،سپس مسئول بعضي از محور هاي عملياتي ادوات در جبهه هاي مختلف و سپس معاون ادوات و ضد زره لشکر شدند .
خلاقيت و ابتکار عمل ,روابط صميمي و همه جانبه ايشان با فرماندهان و مسئولين به موفقيتهاي او افزوده بود .
ايشان روابط بسيار خوب و نزديک با سردار مرتضي قرباني ،سردار کميل کهنسال و شهيد طوسي داشتند .
شهيد لطفي ،قبل از عمليات کربلاي چهار وارد اين منطقه شده کليه امورات استقرار و آماده سازي ادواتي را بر اجراي کوشش در زمان عمليات پيگيري مي کردند حدود يک ماه قبل از شروع عمليات کربلاي چهار در جبهه خرمشهر حضور فعال داشتند. اين حقير روز قبل از شروع عمليات وارد اين منطقه شدم از شهيد اسماعيل سالخورده جوياي حال شهيد لطفي شدم .ايشان گفتند که او به يگان دريايي لشکر انتقال يافته و در آن يگان مشغول به خدمت مي باشد .
عمليات شروع شد ما همچنان توفيق ديدار او را نداشتيم. شهيد لطفي داوطلبانه به همراه گردان علي ابن ابي طالب (ع) که فرماندهي اين گردان را شهيد صلبي به عهده داشت وارد جزاير عراق شدند و مشغول نبرد سخت و عاشورايي با دژخيمان زمان شدند .
به دليل فشار بيش ار حدّ دشمن در اين منطقه نيروهاي گردانهاي عمل کننده محاصره شدند ولي همچنان نيروهاي بسيجي و سپاهي رزم با ارتشيان بعثي به جاي تسليم شدن برگزيدند و جانانه تا آخرين قطرة خونشان جنگيدند و عده اي به درجه رفيع شهادت نائل آمدند .
صبح روز دوم عمليات مجدداً بنده جوياي حال شهيد لطفي شدم ،آنها گفتند که در درگيري شديد ديروز نيرو هاي پياده با دشمنان بعثي در لحظات آخر ايشان از پشت بي سيم با فرماندهي تماس گرفتند ضمن درخواست حلاليت و دعاي خير از فرماندهان لشکر و زير مجموعه ،آخرين وضعيت خود را که نزديک به شهادت آنها بود اعلام نموده و خداحافظي کردند .
بعداً دوستان اطلاعات به دست مي آورندکه تصاوير شهيد لطفي در کنار شهيد صلبي فرمانده گردان علي ابن ابيطالب (ع) لشکر که به شهادت رسيده بودند ديده شده بود .
خداوند انشااللّه به اين شهيد درجه متعالي و به خانواده شان صبر عنايت و به ما توفيق ادامه دادن راه همه شهيدان را در زير پرچم ولايت فقيه عنايت بفرمايد .
رضارنجبر:
براي کساني که همراه يا دوست شهيد با شند بيان خاطره بسيار مشکل مي باشد آنهم شهيد وارسته اي چون لطفي . از خصوصيات شهيد عرض کنم شهيد لطفي جواني روستايي خوش زبن ،تقريباً تُپل و سبتاً چاق ،شوخ طبع و مسلط به مقررات و روابط عمومي و با اين تفاسير در جمع بسيجيان شخص وارسته اي بود .تمام ما بسيجيان در پايگاه بسيج منتظران شهادت واقع در ابتدا بلوار کشاورز جنب بازار روز مشغول نگهباني و حراست بوديم چون در آن زمان فقط در پايگاه و در سطح شهرستان ساري فعال بود و عمليات ايست بازرسي انجام مي دادند . شهيد از روستاي که در 22 کيلومتري ساري بوده تا محل بسيج که در مسجدي بوديم مي آمد و شبها در آنجا مي ماند، چون اکثراً همة بسيجي ها همسن بوديم و بيشتر با هم دورمي زديم در نتيجه خاطرات هم زياد است من نمي دانم از کدام خاطرات بگويم چون همه شب و روز آن دوران خاطره است .
شهيد لطفي دوران آموزش تکميلي اعزام به جبهه را نگذرانده بود و فقط آموزش عمومي هفت روز گروه مقاومت بسيج در يکي از پادگان ها را طي نمود و با اين آموزش اصلاً نيرو به جبهه اعزام نمي کردند مگر اينکه کسي بگويد آموزش ديده ام و کسي از نيروهاي پرسنلي آن وقت اعتراضي نکرده باشند .در آن زمان پايگاه بسيج منتظران شهادت يکي از پايگاه هاي فعال بود و به طبع کارهاي خارق العاده اي نيز انجام مي دادند . در آن زمان ما در غروب بعد از نماز مغرب و عشاء کلاس احکام و قرائت قرآن داشتيم و مدرس آن کسي نبود جز حاج آقا مهدوي پدر خانم آقاي بريماني (فرمانده سابق پايگاه) وقتي جناب آقاي بريماني متوجه شد که شهيد لطفي قرار است با آموزش هفت روزه به جبهه اعزام شود دريک صحبت خودماني اعلام کرد که من نمي گذارم به جبهه اعزام شويد و خطرناک است .ناگهان بغض شهيد ترکيد و شروع به گريه نمود. يادم نمي رود هنوز اشکهاي قشنگ چشمانش را به ياد دارم که چگونه براي اعزام به جبهه سرازير شده بود .خلاصه آن شب وقتي متوجه شد که آقاي بريماني نسبت به عدم اعزام ايشان به جبهه مُصرّ است ديگر مستاصل شد و دست به دامان حاج آقا مهدوي و آقاي زارعي برد خلاصه به هر صورتي بود با گريه زاري و . . . جواز اعزام به جبهه را گرفت که تا پايان مأموريت (شهادت) به طور مستقيم در جبهه ها حضور داشت .

جواد پرکاني:
شهيد لطفي از عزيزان بسيجي بود که فعاليت خود را از پايگاه منتظران شهادت شروع نمود از عزيزان بسيجي بود که عاشق رهبري بود. من يادم است براي رفتن به جبهه لحظه شماري مي کرند .يک شب استادداشتيم که درس قرآن و احکام را براي بچه ها تدريس مي کرد و ايشان را گرفتند تا موافقت کنند به جبهه رخت بندد وقتي بنده مخالفت نمودم ديدم اشک از چشمان ايشان جاري شده است و مثل بچه ها گريه مي کند اين صحنه براي همگان تکان دهنده بود و در جمع عزيزان از بنده قول گرفتند که با اعزامشان موافقت کنم و بعد اعزام جبهه ها شد .شهيد عزيز در برپايي نماز جماعت و جمعه بسيار فعال بود هر وقت از جبهه باز مي گشت اول حضوري در پايگاه داشت و بعد به منزل مي رفت و در مدت مرخصي در پايگاه بود و شب تا صبح در پايگاه حضور داشت .شهيد عزيز چهره اش بسيار شوخ طبع و خندان بود و هميشه از شهيد و شهادت صحبت مي نمود در ديدار با خانواده خود بسيار علاقه نشان مي داد و هميشه دوستان را وادار مي کرد به انجام اين امور .در عمليات کربلاي 4 که بنده توفيق داشتم در جمع دوستان باشم ، ايشان که فرد بانفوذ و نترس و معروف در ادوات حضور داشت جز ارکان اصلي اداوت بود ،قبل از عمليات يادم مي آيد يک شب خدمت ايشان رسيدم بسيار گريان بود ، نگران از ايشان سوال کردم: اسد عزيز چرا نگراني ؟ فرمود: نمي دانم چرا خداوندمرا مورد عفو قرار نمي دهد و شهادت را نصيبم نمي کند. اين بار از خداوند خواستم شهادت را نصيب من بکند .به ايشان گفتم آقاي لطفي شما حيف هستيد بايدباشيدو خدمت کنيد. ايشان با ناراحتي فراوان به من گفت : تو با من بد هستي ،علاقمند نيستي که اين حرف را مي زني ،من از خدا چنين خواستم يقيناً همين طور خواهد شد .از دوستان شهيدش صحبت مي کرد ،شهيد عزيز نسبت به شهيد طوسي ،کميل و مرتضي قرباني علاقه ي خاصي داشت .

محمد ساعي :
تابستان سال 1364 بود از آنجائيکه پايگاه منتظران شهادت از پايگاههاي فعال شهر بود و به صورت شبانه روزي برادران بسيجي در آن حضور داشتند و مأموريت هاي مختلف بسيج از قبيل ايست بازرسي ،گشت و شناسايي و پشتيباني و جمع آوري کمکهاي مردمي به جبهه و جنگ را انجام مي دادند. شبها نيز در پايگاه و مسجد محل مي خوابيدند ،يکي از شبهاي تابستان به خاطر گرمي هوا برادران روي پشت بام مسجد خوابيده بودند که موقع نماز صبح شهيد لطفي براي گرفتن وضو و اقامه نماز از خواب بيدار شد. به خاطر خستگي مفرط که تا نيمه هاي شب برنامه ايست بازرسي و گشت بود از يادش رفته بود که روي پشت بام است و همين طور به خيال اينکه در حياط مسجد مي باشد از روي پشت بام عبور کرده و از ارتفاع 7 ـ 8 متري به زمين سقوط و پاي ايشان شکست .البته از آن ارتفاع که ايشان پرت شد خواست خداوند بود که صدمه بيشتري به ايشان وارد نشد تا بتواند در ميادين نبرد خدمت رساني بيشتري نموده و در جبهه شربت شهادت را بنوشد .

سيد مرتضي موسوي تاکامي:
در تاريخ 23/11/64 در منطقه عملياتي فاو ساختماني مقر فرماندهي عراق بود که نيروهاي داخل ساختمان 24 ساعت استقامت نمودند. حتي اين موضوع را در اخبار هم داشتيم برادر اصغر لطفي به اتفاق برادر پاسدار ابراهيم خليلي ساکن ساري با توپ 106 به منطقه مورد نظر آمد و با شليک چند گلوله بخشي از ساختمان را تخريب نمود. يادم مي آيد که آن روز با پاي برهنه بودند و با کمک نيروهاي ويژه ساختمان فرماندهي عراق تحت محاصره و تصرف قرار گرفت و تعداد زيادي از نيروهاي عراقي داخل آن مجموعه به اسارت در آمدند .
در تاريخ 28/11/64 نيروهاي عراقي تک محکم که واقعاً بسيار شديد بود، زدند. يادم مي آيد اين عزيز با توپ 106 در تمام نقاط خاکريز که احتمال شکسته شدن آن را مي داد حاضر مي شد و با شليک چند گلوله توپ 106 منطقه را اشغال دشمن نجات مي داد که پا تک روز 28 بهمن 64 مشهور است .حتي بعد ها مورد تحليل فرماندهان قرار گرفت در پايان ياد اين شهيد عزيزوشهيدان سيد علي موسوي تاکامي و امر اللّه آري تاکامي در عمليات فاو به خير .