شهيد حسين تقوي نصر آبادي

روز بيست و يكم آبان ماه سال 1332 در شهر اصفهان، اولين فرزند محمد كاظم و سيده رضيه خانم به دنيا آمد. خانواده تقوي نصر آبادي كه خانواده اي مذهبي و متدين بود به پاس ارادتي كه به حضرت ابا عبداله الحسين (ع) داشتند نام اولين پسر و فرزند خود را حسين گذاردند.
محمد كاظم پدر حسين، اصالتاً اهل شهر دارالعباده يزد بود امّا به دليل اينكه به حرفه معماري اشتغال داشت به اصفهان مهاجرت كرده بود و پس از تولد حسين، آنها تا چهار سالگي حسين در اصفهان اقامت داشتند و پس از آن دوباره براي زندگي به شهر يزد بازگشتند.
حسين قبل از رفتن به دبستان قرآن را نزد معلم قرآن در مكتب خانه فرا گرفت. او با عشق و علاقه قرآن، نهج البلاغه و احكام اسلامي را آموخت و از هر فرصتي براي خواندن قرآن بهره مي جست و در حفظ قرآن مي كوشيد. حسين به همراه پدر از سنين قبل از دبستان در جلسات قرآن، تجويد و حديث شركت داشت و همين تعليمات بود كه از او كودكي با اخلاق و نمونه ساخت.
حسين تحصيلات ابتدايي را در دبستان حكمت و دبستان شاه ولي يزد با موفقيت پشت سر گذاشت. او ازكودكي فردي فعال و پر جنب و جوش بود، با وجود سن كم نسبت به برادران و خواهرانش احساس مسئوليت داشت. براي پدر و به ويژه براي مادر احترام زيادي قائل بود و حاضر نمي شد كوچكترين رنجشي از وي به دل گيرند.
پدر حسين عليرغم تلاش و كوشش فراوان از در آمد زيادي برخوردار نبود و گذران زندگي براي حسين و چهار خواهر و پنج برادرش با سختي و همراه با مشكلات مي گذشت.
حسين با اتمام دوره شش ساله نظام قديم ابتدايي، براي ادامه تحصيل به دبيرستان آيت اللهي شهر يزد كه از دبيرستان هاي اسلامي بود، رفت. و كلاس هاي هفتم و هشتم را در اين دبيرستان خواند اما به دليل اينكه دبيرستان آيت اللهي يك دبيرستان خصوصي بود و پدر حسين توان پرداخت شهريه آن را نداشت، ناچار او به بازار كار وارد شد تا مخارج خود را به دست آورده و كمك خرج خانواده هم باشد. حسين كلاس هاي نهم و دهم را به صورت متفرقه امتحان داد و به پايان برد و پس از آن به صورت شبانه به تحصيل ادامه داد و كلاسهاي يازدهم و دوازدهم را در دبيرستان ايرانشهر گذراند تا بالاخره ديپلم خود را در سال 1351 دريافت كرد.
حسين در دوران تحصيل به مطالعه كتاب هاي مذهبي و سياسي روي آورد او فردي باهوش و منظم و مسئوليت پذير بود. وي پس از گرفتن ديپلم قصد ادامه تحصيل داشت اما پس اندازي براي خود نداشت. او با پشتكاري كم نظير در كنار پدر به كار معماري و بنايي ساختمان مشغول شد تا بتواند هزينه دانشگاه را فراهم سازد حسين روزها به كار پر مشقت ساختمان مي پرداخت و خود را آماده شركت در آزمون سراسري دانشگاه ساخت.
در سال 1352 حسين در آزمون سراسري شركت جست و موفق گرديد در دانشگاه صنعتي امير كبير ( پلي تكنيك) در رشته راه و ساختمان پذيرفته شود. او همراه با دانشجويان همشهري خود در تهران خانه اي را اجاره كرده و زندگي دانشجويي را آغاز كرد. حسين در طول تحصيل براي تأمين معاش و خرج تحصيل به كارهاي مختلفي پرداخت از جمله كتابداري، كمك و همكاري با اساتيد، تدريس و ساير كارهايي كه مي توانست براي او در آمد كافي ايجادكند.
حسين در طول تحصيل با انجمن اسلامي دانشگاه همكاري داشت و از مسئولين و گردانندگان برنامه كوهنوردي دانشگاه بود. او در سال تحصيلي 56- 1355 موفق به دريافت مدرك كارشناسي در رشته راه و ساختمان شد و بلافاصله در امتحان ورودي دوره فوق ليسانس نيز شركت كرد و در همين سال بود كه با يكي از دانشجويان هم دوره خود ازدواج نمود.
مراسم ازدواج آنها در سادگي تمام در دوم مرداد ماه سال 1356 برگزار و زندگي مشترك آنها آغاز شد.
سال تحصيلي 57- 1356 در دانشگاه در شرايطي آغاز گرديد كه در آبان ماه آن سال درج مقاله توهين آميز در روزنامه اطلاعات آن زمان، موج خشم و انزجار گسترده اي را در ميان مردم ايران بر انگيخت و پس از آن شهادت فرزند حضرت امام خميني (ره) بر دامنه اين موج افزود. قيام مردم قم و كشتار آنها به دست مأموران رژيم پهلوي خشم مردم را شعله ور تر ساخت و پس از آن شهرهاي مهم كشور يكي پس از ديگري به جرگه انقلاب اسلامي پيوستند.
دانشگاه نيز ميدان مبارزه سياسي دانشجويان با رژيم پهلوي شد. حكومت تصميم به تعطيلي دانشگاه گرفت و روز 13 آبان دانشگاه تعطيل شد. دانشجويان پس از تعطيلي دانشگاه به مردم پيوستند و حسين نيز فعاليت هاي انقلابي و مبارزات خود عليه رژيم پهلوي را در كنار مردم ادامه داد. او از تظاهرات خونين 17 شهريور تا نبرد و درگيري هاي مسلحانه بهمن ماه سال 1357 در همه صحنه ها حضور داشت و براي پيروزي انقلاب اسلامي كوشيد. حسين در زمان تظاهرات خياباني از سوي مأموران رژيم پهلوي دستگير و به مدت دو ماه در زندان بسر برد. اما با آزادي زندانيان سياسي او نيز از زندان رها گشت. او همراه همه مردم ايران، روز 22 بهمن ماه سال 1357 و روز پيروزي انقلاب اسلامي ايران را به چشم خود ديد. همراه اين پيروزي، حسين تولد اولين فرزند خود زينب را نيز جشن گرفت.
با بازگشايي دانشگاهها پس از پيروزي انقلاب، حسين هم به دانشگاه بازگشت. پس از حدود چهار ماه از پيروزي انقلاب اسلامي در روز 27 خرداد ماه سال 1358، فرمان تأسيس نهاد انقلابي جهاد سازندگي از سوي حضرت امام خميني (ره) براي سازندگي كشور و رسيدگي به وضع روستاها و كشاورزان و محرومين صادر شد. مردم ايران از همه اقشار به ويژه جوانان دانشگاهي با تخصص مختلف به اين حركت و نهضت سازندگي پيوستند.
حسين نيز در اولين روزهاي تأسيس جهاد سازندگي به خدمت در جهاد سازندگي پرداخت و براي تشكيل جهاد سازندگي در استان مركزي، راهي شهر اراك شد. او به مدت سه ماه براي تشكيل جهاد سازندگي استان مركزي و جذب نيرو در آن استان ماند. حسين از تاريخ 16/ 9/ 1385 در كميته فني جهاد سازندگي استان يزد فعاليتش را ادامه داد تا از تخصص خود براي خدمت به جامعه بهره بيشتري ببرد. زمان زيادي از اين دوران نگذشته بود كه جنگ تحميلي رژيم بعثي عراق عليه جمهوري اسلامي ايران در روز 31 شهريور ماه سال 1359 آغاز گشت. همه مردم براي دفاع از كشور بسيج شدند و همكاران جهاد سازندگي نيز تمام نيرو و امكانات خود را براي نبرد با دشمن سازماندهي كردند.
حسين از همان روزهاي اول جنگ با شركت در ستاد پشتيباني و مهندسي جنگ جهاد سازندگي به خدمت جبهه و جهاد در آمد و به دليل ارتباط و دوستي نزديك وي با شهيدان منتظر قائم، طرح چي و ناجيان، در پيشبرد مهندسي جنگ جهاد سازندگي تلاش فراوان كرد تا به سازماندهي فعاليت ها و خدمات جهاد سازندگي در جبهه ها بپردازد.
او در تابستان 1360 به درخواست استانداري ايلام از سوي دفتر مركزي جهاد سازندگي به آن استان رفت و مسئوليت اداره راه و ترابري استان را به عهده گرفت تا بتواند در پيشبرد اهداف جنگ با تخصص خود خدمت بيشتري را انجام دهد. تلاش و فداكاري حسين در پيشبرد اهداف جنگ نقش مهمي در انجام مأموريت هاي جهاد سازندگي در جبهه داشت و او به عنوان مديري لايق و همراه با همكاران جهاد سازندگي در ايجاد معبرو ساختن راههاي مورد نياز در مناطق جنگي در شرايطي سخت و جانكاه شبانه روز نمي شناخت. از روزي كه در اوايل جنگ با شهيد طرح چي در سال 1359 براي بازديد و بررسي وضعيت مناطق جنگي به خوزستان و ايلام سفر كرد، مشتاقانه به فعاليت در ستاد پشتيباني و مهندسي جنگ جهاد سازندگي و خدمت عاشقانه خود ادامه داد.
سال 1361 محمد صادق، برادر حسين به شهادت رسيد. خبر شهادت برادر براي حسين بسيار سنگين بود. او براي انتقال پيكر پاك برادر شهيدش عازم منطقه شد.
روز سيزدهم مرداد ماه بود و حسين در جاده همدان به كنگاور در حال حركت بود كه ناگهان خودروي او با خودروي ديگري تصادف كرد. حسين به شدت مجروح گشت. او مشتاق ديدار برادر شهيدش بود اما گويا سرنوشت ديدار آنها را در دنياي ديگري رقم زده بود. حسين بر اثر شدت جراحت و ضربه مغزي از ادامه راه باز ماند و در جاده همدان به كنگاور به شهادت رسيد و برادر شهيد خود را در عالم ديگر بازيافت.
خبر شهادت حسين از سوي استاندار ايلام به خانواده وي رسانده شد. تقدير بر اين بود كه هر دو برادر با هم تشييع و در آرامگاه خلد برين شهر يزد و در قطعه شهدا در كنار هم آرام گيرند.
روز تشييع و تدفين شهيد حسين و برادرش محمد صادق تقوي نصر آبادي، شهر يزد فرزندان دلاور شهيد خود را در حلقه محبت خويش گرفت . زينب چهار ساله و محمد حسين كه چند ماهي از تولدش بيشتر نمي گذشت، در آغوش محبت مادر با قلبي آكنده از سوز فراق با پدر شهيد خويش وداع گفتند، اما نام و ياد آن شهيدان بزرگوار در تاريخ فداكاري ها و جان بازي هاي دفاع مقدس باقي ماند. 

بيست و شش روز از مهر ماه سال 1322 مي گذشت كه علي اكبر و محبوبه خانم، دومين فرزند خود را از خالق هستي گرفتند. فرزندي سالم و تندرست كه نامش را عزيز اله نهادند.
خانواده پارسي خانواده اي درستكار و زحمتكش بود. علي اكبر پدر خانواده با كوشش و تلاش فراوان زندگي خانواده خود را را تأمين مي كرد بدين سبب خانواده پارسي از نظر اقتصادي در مشقت و سختي زندگي مي كردند اما صفا و محبت موجود در خانواده كه اعضاي آن بعدها به نُه نفر رسيد، تحمل همه فشارها و سختي ها را براي اعضاي خانواده آسان مي ساخت.
عزيزاله عليرغم تنگدستي و ضعف مالي خانواده توانست به تحصيل ادامه دهدوپس از پايان دوره شش ساله ابتدايي به تحصيلات خود در دوره متوسطه ادامه داد او با زحمت فراوان توانست مدرك ديپلم متوسطه را دريافت كند. عزيز اله اززماني كه به ياد داشت و از زمان نوجواناني مجبور بود در كنار تحصيل كار كند و براي تأمين درآمد و كمك به تأمين زندگي خويش و خانواده اش تلاش كند. او يك برادر و پنج خواهر در كنار خود داشت به همين علّت از سن نوجواني به كارهاي مختلفي روي آورد. كار در رشته عكاسي و نيز در رشته جوشكاري بيشترين دوره كار وي را شامل مي شد. او به عكاسي علاقه خاصي داشت. عزيز اله به كارهاي هنري و فني علاقه مند و دوستدار طبيعت و گياهان بود.
با گرفتن مدرك ديپلم متوسطه، عزيزاله در سال 1341 به خدمت نظام وظيفه مشغول شد، اما با گذشت مدتي به دلايل پزشكي از خدمت سربازي معاف گشته و به خانواده بازگشت.
پس از معافيت پزشكي عزيزاله در سال 1342 در وزارت كشاورزي استخدام و به كار مشغول شد او به دليل ارتباط با طبيعت و علاقه به حيات طبيعي و گياهان از كار در وزارت كشاورزي خوشحال بود. عزيز اله چند سالي به كار در وزارت كشاورزي اشتغال داشت تا زمان تشكيل خانواده مستقل براي وي فرا رسيد. وي در سال 1345 به خواستگاري خانم حرمت السادات آهنگران رفت و پس از پذيرش خواستگاري، پس از برگزاري مراسمي ساده ازدواج نموده و زندگي مشترك را با ايشان آغاز نمود.
عزيزاله در وزارت كشاورزي صادقانه كار مي كرد و هنگامي كه نهضت اسلامي در ايران پديد آمد او نيز همراه مردم به جريان انقلاب اسلامي در كشور پيوست. او از نزديك با درد و رنج كشاورزان و ظلم و ستمي كه بر آنها مي رفت آشنا بود و دوست داشت با تغيير نظام سياسي كشور، خدمت بيشتري براي مردم به ويژه كشاورزان و روستاييان محروم انجام شود. تا اينكه با فداكاري مردم و به بركت خون شهيدان انقلاب اسلامي و رهبري پيامبر گونه حضرت امام خميني (ره)، انقلاب اسلامي ايران در روز 22 بهمن ماه سال 1357 به پيروزي رسيد.
با پيروزي انقلاب اسلامي،كار و تحرك در وزارت كشاورزي بيشتر شد. توجه به كشاورزان و روستاييان پايه فعاليت هاي وزارت كشاورزي قرار گرفت و همكاران وزارت مانند عزيز اله نيز از اينكه در دوره سازندگي پس از انقلاب اسلامي سهم بيشتري در خدمت به مردم خواهند داشت، خرسند بودند.
بيش از يك سال و نيم از پيروزي انقلاب اسلامي گذشته بود و تابستان سال 1359 آخرين روزخود پشت سر مي گذاشت فرداي آن روز، روز بازگشايي مدارس بود. ناگهان آسمان شهر تهران و چند شهر بزرگ ديگر مورد تجاوز هواپيماهاي رژيم بعثي عراق قرار گرفته و فرودگاه مهر آباد و برخي شهرهاي بزرگ بمباران شدند. صداي انفجار بمب ها، مردم شهر را متوجه خود كرد. پس از آن، خبر حمله ارتش متجاوز عراق از طريق مرزهاي زميني – دريايي و هوايي به جمهوري اسلامي ايران از سوي اخبار سراسري راديو به گوش همه ملت ايران رسيد.
خشم مردم از تجاوز دولت عراق و رژيم بعثي صدام حسين شعله ور شد. امام خميني (ره) با ناچيز دانستن ارتش و اقدام رژيم عراق، مردم را به دفاع از كشور و نظام جمهوري اسلامي فرا خواندند.
شور دفاع و جهاد در سراسر ميهن موج مي زد. همه مردم به ويژه جوانان در صدد رفتن به خط مقدم جبهه نبرد با دشمن بودند. نيروهاي عراقي مناطق مرزي را در غرب و جنوب كشور پشت سر گذاشته وبه سوي شهرهاي مرزي حركت كردند. ارتش وحشي عراق هر جنبنده اي را در سر راه خود نابود مي ساخت. مردم بي دفاع بي رحمانه كشتار شده و تمام زندگي مردم و تأسيسات اقتصادي، توليدي و عمومي در معرض نابودي قرار گرفت.
در وزارت كشاورزي تصميم گرفته شد امكانات و تجهيزات مستقر در مناطق جنگي جنوب به ساير مناطق منتقل شود تا از تخريب آنها توسط ارتش دشمن جلوگيري گردد.
روزهاي اول جنگ بود. دو هفته از شروع جنگ بيشتر نمي گذشت. تعداد زيادي از همكاران وزارت كشاورزي براي مقابله با دشمن و انتقال تأسيسات و تجهيزات وزارت كشاورزي از مناطق جنگي جنوب، داوطلب اعزام به اين مناطق شدند.
عزيزاله با شور فراوان آماده اعزام بود. روز چهاردهم مهرماه سال 1359 روز اعزام عزيز اله وبيست و هشت نفر از همكاران وزارت كشاورزي به جبهه هاي جنوب تعيين شد.
عزيزاله كه در آن زمان صاحب دو فرزند دختر به نامهاي زهرا و معصومه بود به دليل حضور بچه ها در مدرسه امكان ديدار آنها را نيافت اما از همسز خويش حلاليت طلبيد و با عشق و علاقه فراوان به دفاع از كشور و اسلام با خانواده خداحافظي كرد و رفت.
عزيز اله همراه با 28 نفر از همكاران وزارت كشاورزي به سمت اهواز حركت كردند. وقتي به اهواز رسيدند اوضاع جنگي شهر هويدا بود. آنها به سوي آبادان حركت كردند و پس از رسيدن به منطقه پنج روزي را به كار و انجام مأموريت محوله مشغول بودند. كار آنها خارج ساختن امكانات و تجهيزات از دسترس دشمن بود. از سوي ديگر ارتش بعثي عراق به پيشروي و تصرف مناطق مرزي ادامه مي داد. شرايط سختي بر منطقه حاكم بود اما عزيز اله با همكارانش توانستند با موفقيت مأموريت خود را انجام دهند. آنها به سوي دارخوين درحال حركت بودند ولي از تصرف جاده دارخوين توسط نيروهاي ارتش دشمن اطلاعي نداشتند. ناگهان با تير اندازي سربازان عراقي اتوبوس آنها متوقف گشت. سربازان دشمن عزيز اله وهمه همكاران وزارت كشاورزي را از اتوبوس پياده كرده و به عنوان اسير جنگي با خود بردند. راننده اتوبوس به دليل اينكه اهل بلغارستان بود توانست از چنگال سربازان عراقي خارج شده و خود را به تهران برساند.
خبر اسارت عزيز اله و همكاران وزارت كشاورزي به سرعت در همه جا پيچيد اما هيچ اطلاعي از آنها بعداً به دست نيامد، حتي پس ازپايان جنگ و تبادل همه اسرانيز جستجو براي يافتن آنها به جايي نرسيد.
همسر بزرگوار شهيد عزيز اله پارسي پس از اين واقعه همواره انتظار بازگشت او را مي كشيد و فرزندانش زهرا و معصومه هنوز گرماي آغوش پدر را در قلب خود به يادگار دارند. هرگاه خبري از بازگشت اسرا مي شد همسر عزيز اله با چشماني اشكبار و منتظر، چشم به بازگشت او سفيد مي كرد ولي او هيچ گاه نيآمد تا اينكه حرمت السادات آهنگران همسر با وفاي عزيز اله نيز در سال 1378 در سن 56 سالگي بر اثر ايست قلبي به عالم باقي پر كشيد تا همسر خويش را در عالم ديگر دريابد.
خانواده براي شهيد عزيز اله پارسي هيچگاه مراسم عزاداري بر پا نكرد و هنوز بازگشت او را انتظاري مي كشند. و پايان اين انتظارطولاني در روزي كه همه نهان ها آشكار مي شود به سر خواهد آمد. اما تا آن زمان ياد و نامش هموار در قلب همكاران و فرزندانش باقي خواهد ماند. 

عابدين، فرزند علي اكبر و معصومه خانم در روز دوم اردبيهشت ماه سال 1333 در شهر مرزي قصر شيرين در خانواده عباسي پا به عرصه وجود گذاشت. عابدين فرزند دوم خانواده بود. خانواده اي كه خداوند در سالهاي بعد چهار فرزند ديگر نيز به اعضاي آن عطا فرمود.
دوران كودكي عابدين با بازي هاي كودكانه و در كنار پدر و مادر و برادر و خواهرانش درشهر قصر شيرين گذشت، او تحصيلات شش ساله ابتدايي را در همان شهر گذراند و تحصيلات متوسطه را در رشته طبيعي ادامه داد.
عابدين در دوره نوجواني وجواني علاقه زيادي به مطالعه و ورزش بوكس داشت. او از دوران دبيرستان به دليل ارتباط با معلم رياضي خود كه فردي آگاه و آشنا به مسايل اجتماعي و سياسي بود كم كم نسبت به محيط پيرامون خود آگاهي بيشتري كسب كرد و به صحنه فعاليت هاي انقلابي كشيده شد و مبارزه خود را با رژيم پهلوي آغاز كرد.
عابدين ديپلم خود را در رشته طبيعي گرفت و در همين دوران بود كه به دليل فعاليت هاي زياد مذهبي و سياسي در سال 1352 از سوي مأموران ساواك دستگير و زنداني شد. او هشت ماه شكنجه و زندان ساواك را تحمل نمود، اما از راهي كه انتخاب كرده بود، بازنگشت.
سال 1353، سال دوره خدمت سربازي عابدين بود. او براي انجام خدمت به شهر اصفهان رفت و پس از آن به منطقه عجب شير اعزام گشت و تا پايان خدمت در اين منطقه سربازي خود را گذراند.
عابدين دوست داشت در امتحانات انستيتو تكنولوژي كرمانشاه و در رشته مكانيك شركت كند و به تحصيل در اين رشته ادامه دهد، اما اين خواسته او بر آورده نشد و تقدير او چنين بودكه در سال 1355 به تشكيل خانواده بپردازد. او با اعتقاد به احكام شرعي به ويژه رعايت حجاب واخلاق اسلامي، همسر مورد علاقه خويش را انتخاب كرد و پس از خواستگاري، مراسم عقد آنها در سال 1355 برگزار گشت. عابدين چون مشغول كار نشده بود ازدواجش را به تأخير انداخت و پس از استخدام در وزارت كشاورزي در سال 1356، پس از يكسال از زمان عقد، مراسم ازدواج آنها برگزار شد و زندگي مشترك و جديد عابدين و همسرش در كمال صميميت و سادگي آغاز گشت. يادگار زندگي مشترك عابدين تنها فرزند او بود كه نامش را رضا نهاد.
سال 1356 در نيمه دوم خود، حوادث انقلابي بسياري را در پي داشت. توهين روزنامه اطلاعات آن زمان به حضرت امام خميني (ره)، خشم مردم انقلابي و مقلدان حضرت امام (ره) و روحانيون قم و سراسر كشور را برانگيخت.
مردم شهر قم به پا خاسته و به اين رفتار رژيم پهلوي اعتراض كردند اما اعتراض آنها با آتش سلاح و كشتار تعداد زيادي از مردم بي گناه پاسخ داده شد. به دنبال آن تبريز به پا خاست و شهرهاي ديگر نيز يكي پس از ديگري به قيام برخاسته و چرخ انقلاب با سرعت بسيار حوادث انقلاب اسلامي را يكي پس از ديگري پشت سر نهاد.
عابدين نيز در برپايي تظاهرات و راهپيمايي ها فعالانه مي كوشيد. او با قم ارتباط داشت و به همراه دوستان مبارزش اعلاميه هاي حضرت امام (ره) كه از نجف و پاريس مي رسيد را چاپ و تكثير نموده و در بين مردم و در ميان تظاهرات و راهپيمايي ها پخش مي كردند.
با شدت يافتن فعاليت هاي انقلابي و مبارزات عابدين عليه رژيم پهلوي، ساواك به دليل شناخت و سابقه اي كه از عابدين داشت او را تحت نظر قرارداد و در ماه مبارك رمضان سال 1357 وي را بار ديگر دستگير و زنداني كرد.
همسر عابدين در مورد نحوه دستگيري او مي گويد:
« ماه رمضان سال 1357 نزديك اذان صبح مأموران ساواك به خانه ما مراجعه كردند و سراغ عابدين را گرفتند، من كه فكر مي كردم آنها از همكاران او هستند به آنها گفتم كه او در مسجد است. بعد از رفتن آنها پدر عابدين كه مأموران ساواك را شناخته بود به خانه آمد و گفت كه آنها مأموران ساواك بودند. عابدين در خانه مجلات مكتب اسلام، اعلاميه هاي امام خميني (ره) كتاب هاي مرحوم جلال آل احمد، دكتر شريعتي و چيزهاي ديگري داشت كه به محض رفتن مأموران، فوري تمام آنها را جابجا كرديم و به خانه يكي از بستگان در خارج از شهر قصر شيرين منتقل و مخفي كرديم. مأموران پس از دستگيري عابدين به خانه آمدند و هر چه جست و جو كردند چيزي به عنوان مدرك نيافتند. نزديك دو ماه از عابدين خبري نداشتيم تا اينكه حجت الاسلام غروي، امام جماعت قصر شيرين كه با عابدين ارتباط داشت به شهرباني مراجعه كرد و خواستار آزادي او شد.
آنها نيز چون مدرك محكي از عابدين نداشتند با وساطت حجت الاسلام غروي، عابدين را آزاد كردند، اما او را خيلي شكنجه كرده بودند. آنها عليرغم ماه مبارك رمضان، عابدين را به زور غذا مي دادند. من نيز در آن موقعيت شرايط بسيار بدي داشتم. فرزندم كوچك بود. فارغ التحصيل نشده بودم. امتحان داشتم به ناچار امتحاناتم را به شهريور موكول كردم.»
پس از مدتي عابدين براي بار سوم در اويل دي ماه سال 1357 دستگير و زنداني شد كه مجدداً با وساطت حجت الاسلام غروي پس از 48 ساعت آزاد گشت. دامنه اعتراضات مردم به رژيم پهلوي بسيار بالا گرفته بود. روز به روز درگيري ها و تظاهرات خياباني مردم بيشتر مي شد و اين مخالفت ها و اراده مبارزان و انقلابيون در پيگيري اهداف انقلاب اسلامي، محمد رضا پهلوي، آخرين شاه ايران را در روز 26 دي ماه سال 1357 مجبور به فرار ازكشور ساخت. پس از فرار شاه، حضرت امام خميني (ره) رهبر انقلاب اسلامي پس از پانزده سال تبعيد به آغوش ملت بازگشت و با رهبري او و فداكاري هاي مردم و به بركت خون شهيدان انقلاب اسلامي، انقلاب ملت ايران در روز 22 بهمن ماه سال 1357 به پيروزي رسيد.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي عابدين به كمك دوستان و افراد انقلابي شهر، كميته هاي انقلاب اسلامي شهر قصر شيرين را تشكيل دادند و به پاسداري از نهضت اسلامي پرداختند. هنگامي كه سپاه پاسداران انقلاب اسلامي شكل گرفت، عابدين به صورت افتخاري با سپاه پاسداران قصر شيرين همكاري كرد و مسئوليت برقراري امنيت مرزي در شهر خسروي نيز به او سپرده شد.
عابدين پس از مدتي به دليل سابقه استخدام و فعاليت در اداره كشاورزي قصر شيرين، به عنوان مسئول اداره كشاورزي خسروي منصوب گشت.
همسر عابدين درباره شرايط زندگي مشترك خود در اين دوران مي گويد:
« از طرف اداره كشاورزي خانه سازماني بزرگي در شهر خسروي در اختيار ما گذاشتند و ما از قصر شيرين به مرز خسروي نقل مكان كرديم و حدود هشت ماه در آنجا زندگي كرديم»
وي درباره شخصيت وخصوصيات عابدين در زندگي مي افزايد:
« در طول مدت زندگي، مهرباني و محبت عابدين بي نظير بود. او احساس مسئوليت خاصي در برابر خواهران و برادران من داشت. در مدتي كه در خسروي زندگي مي كرديم عابدين نمي گذاشت من و خانواده ام نگران دوري از هم باشيم. سال 1358 پس از شهادت آيه الله مطهري، عابدين پاركينگ بزرگي را كه در كنار خانه بود را به كتابخانه عمومي اختصاص داد و نام آن را كتابخانه شهيد مطهري گذاشت.»
در سالهاي 1358 و 1359 درگيري هايي در نقاط مرزي آغاز شده بود و عابدين به صورت مستمر در اين درگيري ها كه منجر به زد و خورد مي شد نيز شركت داشت.
سال 1359 تعداد زيادي از ايرانيان از كشور عراق اخراج شدند. براي رسيدگي به وضع آنها، عابدين به عنوان سرپرست امور رانده شدگان كه از راه مرز خسروي وارد كشور مي شدند، منصوب گشت.
روز 21 فروردين ماه سال 1359 تعدادي خبرنگار از روزنامه اطلاعات براي تهيه گزارش درباره درگيري هاي مرزي به خسروي وارد شدند. عابدين آنها را به صورت ميهمان به خانه خويش برد. خبرنگاران دو روز ميهمان عابدين بودند.
همسر عابدين مي گويد:
« صبح روز 23 فروردين ماه سال 1359 عابدين به من گفت، براي بدرقه خبرنگاران مي روم و از آنجا به اداره كشاورزي خواهم رفت كه ببينم چه خبر است و بعد بر مي گردم، اصلاً فكر نمي كردم اين آخرين ديدار ما باشد. فصل بهار بود. بعد از ظهر مادرم به خانه ما آمد. او براي عابدين باقلا پخته بود. او باقلا پخته را خيلي دوست داشت. »
خبرنگاران براي تهيه آخرين گزارش هاي خود با بالگرد به پرواز در آمدند و عابدين همراه فرمانده سپاه پاسداران با خودرو آهو استيشن در حالي كه آذوقه و مهمات به همراه داشتند عازم منطقه شدند. مأموريت آنها به خوبي انجام شد و آنها به سمت شهر خسروي بازگشتند اما در مسير برگشت خودروي آنها به مين ضد تانك برخورد كرد وانفجاري مهيب خودرو و سرنشينان آن را در ميان خود گرفت. فرمانده سپاه پاسداران به شدت مجروح گشت و عابدين در همان انفجار جان به جان آفرين تسليم كرد. شهيد عابدين عباسي پس از يك عمر مبارزه و فعاليت انقلابي در تلاش و جهاد با دشمن به شهادت رسيد.
روز تشييع پيكر شهيد عابدين عباسي، شهر قصر شيرين يكپارچه سوز و اشك بود. جمعيت بي شماري پيكرآن شهيد را مشايعت مي كرد و با حضور فرماندهان و مسئولين شهر و سركار خانم دباغ كه از چهره هاي سرشناس انقلاب اسلامي بود، مراسم تدفين انجام و پيكر پاك شهيد عابدين عباسي در قصر شيرين به آغوش خاك سپرده شد. اما نام و ياد او همواره در شهر قصر شيرين و تاريخ جهاد و مقاومت ملت ايران باقي ماند. 

« اعمال شهدا را سر لوحه كار خويش قرار دهيد»
« از وصيت نامه شهيد»
شهيد محمد حسين عرب نژاد خانوكي در سوم آبان ماه سال 1328 در خانواده اي مذهبي در روستاي « خانوك» از توابع شهرستان زرند در استان كرمان چشم به جهان گشود. دوران ابتدايي خود در دبستان « ملك آباد زرند» مشغول به تحصيل شد و در سن يازده سالگي مادرش (خانم جان) و در سن پانزده سالگي پدرش « حيدر» را از دست داد و از سايه وجود پر مهر آن دو محروم شد و اندوه فراق پدرو مادر و شرايط سخت زندگي سبب شد تحصيلاتش را نيمه تمام گذاشته و براي اينكه باري بر دوش خانواده نگذارد با ترك تحصيل به بازار كار وارد شد. او به شغل رانندگي تراكتور و خودرو روي آورد و سرپرستي ميراث مانده از پدر را به عهده گرفت. از همان دوران نوجواني براي نماز به مسجد مي رفت و با شركت در جلسات قرائت قرآن، پيوندش را به اين كتاب آسماني نشان مي داد، در مراسم مذهبي براي ائمه اطهار (ع) نوحه خواني مي كرد و قلبش مالا مال از عشق به خاندان پيامبر(ص) بود و اين عشق مسيري در زندگي به او نشان داد كه در نهايت جايگاهش را بهشت باقي قرار داد.
حاج محمد حسين در سال 1350 در سن بيست و دو سالگي با دختر عمويش « بتول» ازدواج كرد. همسرش در اين مورد مي گويد: « زماني كه با هم ازدواج كرديم، حاجي به من گفت: لازم نيست جهازي به خانه من بياوري ما كه چيز زيادي نداريم، تو خواهر داري و اين وسايل به درد آنها نيز مي خورد. در سال هاي 1354 تا 1356 بود كه بيماري مرا از پاي انداخته بود . سه ماه و نيم به شدت مريض بودم و شهيد تمام اين مدت مثل پروانه دور من مي گشت و مراقب من بود. يك شب بعد از اينكه حالم خيلي بدتر شد و مجبور به رفتن بيمارستان شدم وقتي درآنجا به هوش آمدم خيلي از زحماتي كه حاجي در مدت بيماري برايم كشيده بود شرمنده بودم، نمي دانستم چه بگويم و چطور زحماتش را جبران كنم اما او با بزرگواري و فروتني و با لبخندي مهربانانه فرصتي براي عذر خواهي و شرمندگي من باقي نگذاشت.
حاج محمد حسين هميشه به من مي گفت: همه زندگي من دست شماست. يك وقت خداي ناكرده براي انجام كاري به ويژه كارهاي خير و نذورات هرگز نگوييد شوهرم نمي گذارد و همه اختيار زندگي به دست خودت است.»
در جريانات و مبارزات انقلابي مردم ايران عليه رژيم شاهنشاهي و اوج گيري حوادث انقلاب اسلامي محمد حسين به همراه پسر خاله هايش حجج اسلام « حاج محمد علي و حاج مجيد انصاري » فعاليت مي كرد. در پخش و توزيع اعلاميه هاي امام خميني (ره) و پخش شعارهاي دست نويس به همراه پسر عموهايش شركت فعال داشت وهمچون ساير امت حزب الله تلاش و كوشش فراواني در به ثمر رسيدن انقلاب اسلامي داشت.
او يك دستگاه پلي كپي خريده بود كه اعلاميه هاي حضرت امام (ره) را مخفيانه تكثير و پخش مي كرد.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي و سرنگوني رژيم پهلوي، در روز 22 بهمن ماه 1357 محمد حسين شب و روز تلاش مي كرد و پيوسته در فكر استقرار و استحكام جمهوري اسلامي ايران بود
با گذشت چند ماه از پيروزي انقلاب اسلامي در روز 27 خرداد ماه سال 1358 فرمان حضرت امام خميني (ره) مبني بر تشكيل جهاد سازندگي صادرشد و محمد حسين كه مشتاق خدمت به مردم محروم و مستضعف بود در پي اين فرمان، به اتفاق هفت نفر از همفكرانش، هستۀ مركزي جهاد سازندگي استان كرمان را تشكيل دادند وخيلي خوشحال بود چرا كه او راهي را يافته بود كه مي توانست در حد توانش بكوشد تا به روستاييان زحمتكش كه ساليان سال از همه امكانات رفاهي محروم بودند كمك كند. او مدتي مسئوليت مركز هماهنگي شوراي هاي اسلامي روستايي را به عهده داشت و مدتي نيز مسئول ماشين آلات سنگين بود.
روح حساس و فداكار او تحمل نداشت تا ببيند يك روستايي محروم براي فراهم كردن مايحتاج بسيار قليل خود، رنج و مشقت بسيار پشت سر گذارد! تمام وقت در خدمت قشر مستضعف و رنج كشيده جامعه بود.
با شروع جنگ تحميلي در سال 1359، عزيزان جهاد سازندگي كرمان نيز به ياري رزمندگان اسلام شتافتند.
همسر شهيد خاطره اي از درستكاري و پايبندي او به اصول و امانتداري نقل مي كند و مي گويد:
« سالهاي اول انقلاب بود و بنزين به صورت كوپني بين مردم توزيع مي شد ما قرار بود با ماشين برويم سر زمين هاي كشاورزي، اما ماشين بنزين نداشت، حاجي از باك بنزين موتور سيكلت پسر بزرگم بنزين كشيد و داخل ماشين ريخت تا بتوانيم به جايي برسيم و از كسي كوپن بنزين بگيريم. همان روز وقتي كيف خود را باز كرد ديدم حدود 48 هزار ليتر كوپن بنزين در داخل كيف حاجي بود گفتم حاجي نمي توانستي از اين كوپن ها به ما بدهي بعد هم به جاي آنها كوپن بگيري و سر جايش بگذاري؟ او گفت: اينها مال مردم است. اگر توانايي انجام گناه و خلاف را داشتي و امكانات برايت مهيّا بود اما اينكار را نكردي هنر كردي وگرنه وقتي امكان گناه براي كسي فراهم نبود خلاف هم نمي كند من و شما هم مثل بقيه مردم.
شهيد عرب نژاد نيز پس از آموزش حدود 150 نفر از جهادگران جهادسازندگي استان كرمان، اولين بار در سال 1360 از مقابل مسجد امام كرمان راهي جبهه هاي نبرد حق عليه باطل شد و به مدت پنج سال در جبهه حضور داشت و تا سال 1365 كه عضو شوراي مركزي جهاد كرمان بود به دفعات به جبهه عزيمت كرد و در عمليات هاي مختلف شركت فعال داشت.
وي مسئوليت ماشين آلات سنگين و سبك و راه سازي جهاد سازندگي استان كرمان در پشت جبهه را برعهده داشت.
همسرشهيد در اين باره مي گويد: « كارش فني بود. و با وسايل اضافۀ اطرافش چيزهايي مي ساخت كه باور كردني نبود.
به عنوان مثال با برادر شهيدش « حميد عرب نژاد» ، هواپيما يي را طراحي كرده بودند كه به علت حضور در جبهه و شهادت هر دوتن، نيمه تمام ماند. زماني كه از جبهه به منزل مي آمد بدنش مجروح و زخمي بود. به من (همسرش)، مي گفت: برايت سوغات آورده ام. البته تركش گلوله ها و زخم ها يش تنها سوغاتي بود كه از جبهه ها مي توانست بياورد كه الحق هم درآوردن آنها كوتاهي نمي كرد.» حاج محمد حسين هنگامي كه براي عمليات كربلاي 5 آماده مي شد، احساس كرد كه لحظه وصال نزديك است. چند روز قبل از شهادتش از همه برادران و دوستان و آشنايان و خانواده گرامي اش حلاليت خواست و به آنها توصيه كرد كه رفتار و اعمال شهدا را سولوحۀ كار خود قرار دهند و هميشه به گلزار شهدا بروند و ياد و خاطرۀ شهدا را هميشه براي خود زنده نگه دارند. حاج محمد حسين در مرحله نخست عمليات كربلاي 5 در شلمچه مجروح و به كرمان منتقل شد و پس از عمل جراحي و درمان، مجدداً در تاريخ دوم اسفنده ماه 1365 به جبهه بازگشت و پنج روز بعد در ظهر روز هفتم اسفند ماه در خط مقدم جبهه در منطقه شلمچه بر اثر اصابت تركش ناشي از بمباران هوايي دشمن بعثي به فيض عظيم شهادت نايل گشت و خبر شهادت او را دو روز بعد همكاران جهاد سازندگي به خانواده اش رساندند.
شهيد حاج محمد حسين عرب نژاد، انساني متقي، با ايمان، پرهيزكار و خوش برخورد بود. با خويشان و نزديكان صميمي و با كودكان مهربان بود. بسيار مهمان نواز و هميشه سراي كوچك او جايگاه نيازمندان، دوستان و كساني بود كه، به رغم فقر و احتياج، در سايۀ همراهي و لطف او درآغوش محبت اش جاي مي گرفتند. هميشه آرزو داشت نسل جوان در آينده كه بعد از مرارت ها و دلاوري هاي نسل انقلاب از كشور پا مي گيرد نسلي متعهد، خود باور، متكي به خود و با اعتماد به نفس باشد و براي ايران اسلامي سربلندي بيافرينند. همگان را به استفاده از وقت وامكانات، هر چقدر هم محدود، براي دستيابي به دانش بيشتر سفارش مي كرد.
از شهيد محمد حسين دو پسر به نام هاي محمد مهدي و ياسربه يادگار مانده است.

شهيد بيژن ادريس كرمانشاهي در روز سي ام ارديبهشت سال 1340 در محله ارج خيابان شوش در منطقه 12 تهران در خانواده اي متوسط و مذهبي پا به عرصه وجود نهاد. پدر و مادر بيژن ساده زيست، معتقد و پايبند به اصول مذهب بودند و بيژن و پنج برادرش در چنين محيطي رشد يافتند.
بيژن كه در خانواده به نام حميد او را مي خواندند چهارمين فرزند خانواده بود او براي پدر و مادراحترام بسيار قايل بود. سخن مادر براي بيژن حجت بود و حرف مادر را بدون چون و چرا مي پذيرفت.
بيژن مانند بيشتر همسن و سالان خودش دوران كودكي را پشت سر گذاشت و دوره ابتدايي خود را در دبستان فرح بخش در همان محله ارج خيابان شوش گذراند.
انجام بازيهاي دسته جمعي با بچه هاي محله و انس با طبيعت و موجودات زنده از ويژگي هاي دوران كودكي او بود.
بيژن دوره راهنمايي را در مدرسه مهام و دوره متوسطه در رشته علوم تجربي را در دبيرستان كريم خان زند در همان منطقه 12 شوش گذراند.در دوره دبيرستان به مطالعه كتا ب هاي ديني و مذهبي علاقه زيادي نشان مي داد.
برادر بيژن مي گويد: « قبل از اوج گيري انقلاب اسلامي بيشتر با امام جماعت مسجد تير دوقلو(مابين ميدان شوش و ميدان خراسان) در ارتباط بودند.
دوران دبيرستان بيژن مصادف شد با اوج گرفتن مبارزات ضد رژيم شاهنشاهي و پيروزي انقلاب اسلامي ، بيژن در كنار بچه هاي محل و برادرانش فعاليت مي كرد . او با پخش اعلاميه هاي حضرت امام (ره) و راه اندازي تظاهرات خياباني تا اوج مبارزات پيش رفت. و در21 بهمن ماه سال 1357 در تسخير كلانتري 14 تهران حضوري فعال داشت.
پس از پيروزي شكوهمند انقلاب اسلامي و باز شدن مدارس، بيژن موفق به گرفتن ديپلم از دبيرستان كريم خان زند در رشته علوم تجربي شد و سپس به خدمت مقدس سربازي رفت ، شش ماه از خدمت او نگذشته بود كه جنگ تحميلي شروع شد و بقيه مدت سربازي را به اضافه شش ماه احتياط در ارتش گذراند. بعد از پايان خدمت سربازي، به عنوان بسيجي داوطلبانه به جبهه اعزام شد. پس از سه ماه خدمت در بسيج، اوايل سال 1361 بود كه وارد جهاد سازندگي شد.
برادر ايشان خاطره اي را در اين مورد تعريف مي كند و مي گويد: «زماني كه بيژن در جهاد سازندگي كار مي كرد يكي از كاركنان جهاد سازندگي كه از بيژن بزرگ تر و متأهل بود و به خاطر اينكه سابقه كارش كمتر از بيژن بود و به ادامه همكاري او نياز نبود در معرض قطع همكاري با جهاد سازندگي قرار گرفت اما بيژن مانع رفتن وي شده و به وي گفته بود» من مي خواهم به جبهه بروم، تو به جاي من بمان و به كارت ادامه بده و باز در همان زمان كه در جهاد سازندگي فعاليت مي كرد دوباره به جبهه رفت و در تيپ محمد رسول الله(ص) گردان حمزه سيدالشهدا به مدت يك سال در جبهه هاي نبرد به مبارزه و دفاع از كشور در برابر دشمن متجاوز پرداخت و با تمام وجود در انجام خدمت صادقانه و جهاد در راه خدا كوشيد.»
برادر كوچك تر بيژن مي گفت: « بيژن پس از رفتن به جبهه بسيار ساكت و كم حرف شده بود.»
برادر شهيد با بيان خاطره ديگري از شهيد مي گويد : « سال1362 زماني كه بيژن براي آخرين بار از جبهه به تهران آمد مادرم متوجه سيگار كشيدن بيژن مي شود و به او مي گويد: اگر سيگار كشيدن را ترك نكني شيرم را حلالت نمي كنم. يادم مي آيد آخرين باري كه به جبهه رفت دو ماه قبل از شهادتش بود، و من براي بدرقه اش رفتم، هر دو پشت وانت نشسته بوديم بيژن نصايح مادر را يادآوري كرد و از من خواست رضايت مادرم را همواره فراهم كنم و سفارش كرد هميشه به حرف مادرم گوش بدهم.»
بيژن براي بار سوم كه به جبهه اعزام شد در عمليات والفجر 4 شركت كرد و بعد از دو روز مقاومت سخت در تپه هاي كانيمانگا (پنجوين عراق) در تاريخ 10 /8/1362 بر اثر اصابت تركش به ناحيه سر و پا مجروح شده و به شهادت رسيد اما به علت آتش سنگين دشمن كه بر منطقه مي ريخت همرزمانش نتوانستند وي را به عقب بر گردانند و نام بيژن به عنوان بسيجي مفقودالاثر به خانواده اش داده شد و دو ماه بعد يكي از دوستان بيژن خبر شهادتش را به خانواده اش مي رساند.
اما پيكر پاك جهادگر مخلص، بيژن ادريس كرمانشاهي در منطقه پنجوين ماند تا اين كه پنج سال بعد، پيكر پاك او به همراه تني چند از همرزمانش به ميهن اسلامي باز گردانده شد.

« خدايا من فرصت نداشتم، همين تيمم را به عنوان غسل شهادت بپذير »
«تنها دست خط شهيد از هنگام شهادت»
شهيد، حميد رضا تواضعي در روز 29 دي ماه سال 1338 در شهر تهران و در يك خانوادۀ اصيل و متديّن ديده به جهان گشود.
وي تا سن هشت سالگي را در تهران گذراند و بعد ازآن به همراه خانواده مدتي را در شهر مذهبي قم زندگي كرد و سپس خانواده وي به علت نياز پدرش به معالجه به تهران باز مي گردند.
حميد دوران ابتدايي را در دبستان « اوحدي» در قم به تحصيل پرداخت. با ورود به دبستان از همان ابتدا تلاش زيادي از خود نشان داد و با بهرۀ هوشي زيادي كه داشت سال هاي تحصيلش را به سرعت و با موفقيت كامل به عنوان دانش آموز ممتاز پشت سر گذاشت .
در همان سنين كودكي بود كه با قرآن و نماز آشنايي پيداكرد و از سن پنج سالگي در كنار مادرش به نماز مي ايستاد.
مادر شهيد مي گويد: « حميد رضا به رعايت حلال وحرام بسيار مقيد بود حتي در همان دوران نوجواني، به طوري كه هرگاه براي خريد مايحتاج خانه مي رفت و حواسش نبود كه پول داخل جيبش متعلق به خودش است يا باقيمانده خريدي كه كرده است ، اين موضوع را حتماً به ما مي گفت تا مطمئن شود پول باقيمانده خريد با پول شخصي او مخلوط نشود و مديون نماند.
حميد رضا تحصيلات متوسطه را درتهران ودر دبيرستان خوارزمي گذراند . در دوران تحصيل با مطالعه كتب مذهبي وسياسي، تلاش و كوشش خود را براي آگاهي و رشد فكري بيشتر خويش آغاز كرد. به گفته مادر شهيد، « او در بين بستگان بيشتر به خاله اش علاقه مند بود چون از نظر اعتقادي خيلي مذهبي بود و به همين دليل با پسر خاله اش نيز ارتباطي صميمي داشت.»
حميد رضا از همان دوران دبيرستان به بحث هاي سياسي علاقه مند بود، مادر شهيد به ياد دارد كه حميد رضا گاهي در بين صحبت هايش ، دائم از وابستگي كشور و از اينكه ايران هنوز در خيلي از مسايل اوليه وابسته است و توانايي توليد مستقل را ندارد گله مي كرد.
حميد رضا سالهاي آخر دبيرستان را در سال 1355 در آمريكا گذراند. به اين صورت كه دو سال را دركالج بود و بعد با انتخاب رشته « عمران و ساختمان» شروع به تحصيل كرد. مادر او مي گويد: « براي ديدن حميد رضا به آمريكا رفتم، درآنجا متوجه ساده زيستي وي شدم. عليرغم اينكه پدرش از نظر مالي وي را تأمين مي كرد، متوجه شدم كه حميدرضا اين پول را به جنوب لبنان و براي گروه دكتر چمران مي فرستد. و خود با سادگي زندگي مي كند. درآمريكا هم حميدرضا روحيات مذهبي خود را حفظ كرده بود به طوري كه بر روي ديوار اتاقش عكس هاي مذهبي و عاشورايي نصب كرده بود وهمچنين نوارهاي سخنراني حضرت امام (ره) راگوش مي داد.»
محل اقامت او درآمريكا شهر «يوجي» در «ايالت اورِگان» بود. وي درآنجا عضو انجمن اسلامي شده بود. مادر شهيد دراين مورد مي گويد: « وقتي ايشان به آمريكا رفته بود آقاي ناصر سبزعليان، مسئول انجمن اسلامي كه آن زمان حميدرضا عضو آن بود، به من اذعان كرد كه: گاهي فكر مي كنم حميد رضا حتي ازما كه مدتي است در اين راه هستيم قوه درك بالاتري دارد و او كجا و ما كجا»
پس از پيروزي انقلاب اسلامي ايران، در سال 1358 تحصيلات خود را در آمريكا نيمه كاره رها كرد و به قصد خدمت به كشور و همراهي با مردم در پيشبرد اهداف انقلاب اسلامي به ايران بازگشت.
در ايران مدتي رشته ارتباطات را در مدرسۀ عالي ارتباطات خواند و مدرك فوق ديپلم را در اين رشته گرفت.
بعد از آن حميد رضا در روزنامه « جمهوري اسلامي» مشغول به كار شد و به حرفۀ خبرنگاري روي آورد. فعاليت سياسي او و دوستانش در دوران انقلاب با تشكيل جلسات مذهبي ادامه داشت و گاهي ممكن بود بعضي از كساني كه گرايش هاي كمونيستي و يا منحرف داشتند هم در اين جلسات شركت كنند. اما حميدرضا هميشه مي گفت: « كه مانع حضور آنها نشويد چرا كه ممكن است به راه راست بيايند .» او هميشه در تلاش بود تا به اين گونه افراد كمك كند تا در افكارشان اصلاحاتي به وجود آورند.
از چهره هاي فرهنگي و سياسي آن زمان كه حميد رضا با آنها در تماس بود آقاي فخر الدين حجازي بود كه ايشان ارتباط بسيار نزديكي با حميد رضا داشت.
حميد رضا يك انسان مسلمان و متعهد در همۀ ابعاد بود. مادر ايشان مي گويند: « وي هميشه به پدرش احترام مي گذاشت و در اين زمينه قابل قياس با هم سن وسال هايش نبود.»
او به فعاليت هاي تبليغي و ارشادي ادامه داد و در زماني كه در اثر فعاليت هاي جوانان ازخود گذشته اي چون او، دامنۀ آزادي فعاليت هاي سياسي وسيع تر شده بود، گروه گروه دوستان خود را به بازديد از نمايشگاه هاي كتاب مي برد . همه را به مطالعه و تحقيق تشويق مي كرد. از ديگر ابعاد شخصيت ايشان بُعد معنوي وي بود كه همواره در دعاها و نيايش هاي ديني مختلف شركت مي كرد و يا خود به ايجاد و برگزاري اين گونه مراسم اقدام مي نمود.
درخانواده برخوردي فوق العاده متين و مؤدبانه داشت و يكي از دلسوزان خانواده بود.
عليرغم فعاليت هاي زيادي كه در بيرون از خانه داشت، از هيچگونه كمكي در امور خانه به مادرش دريغ نمي ورزيد.
ازآرزوهايش كه هميشه ازآن سخن مي گفت، خدمت به مردم محروم حتي آنهايي بود كه در دورترين نقاط زندگي مي كنند. مادر شهيد مي گويد: « زماني كه حميد رضا عازم آمريكا بود؛ پدرش به ايشان پيشنهاد كرد، چون علاقۀ زيادي به خلباني داري سعي كن آنجا هم در همين رشته تحصيل كني ! ولي حميدرضا از پدرش خواست كه موافقت نمايد تا او در رشته راه و ساختمان درس بخواند تا وقتي كه به ايران بازگشت كارآيي بيشتري براي مردم محروم داشته باشد.»
در روز 27 خرداد ماه سال 1358 فرمان تاريخي امام (ره) براي ساختن خرابي هاي به ارث مانده از طاغوت صادر و جهاد سازندگي تأسيس شد. واندكي پس از آن حميد رضا به جهاد سازندگي پيوست و به فعاليت شبانه روزي در اين نهاد مقدس پرداخت.
زماني كه مرحوم آيت اله طالقاني جوانان و مردم را براي فرو نشاندن شورش ها و اغتشاشات گروهك ها در كردستان تشويق كردند، حميد رضا تمايل زيادي به رفتن نشان داد. به گفته مادرش: « زماني كه حميد رضا از يكي از مجالس سخنراني آقاي فخر الدين حجازي برگشت، تصميمش براي رفتن به كردستان و مبارزه با ضد انقلاب جدي تر شده بود، به طوري كه پس از آن وقتي به خانه رسيد شروع به بستن وسايلش كرد. همان روز حميد رضا به آرايشگاه رفت و وقتي كه به خانه برگشت به او گفتم: پسرم چقدر زيبا شدي و با گريه به او گفتم حميد اگر مي شود به كردستان نرو و منصرف شو! ولي حميد رضا نگاهم كرد وگفت: مادراجازه بده بروم. من موقعي كه ساكش را مي بستم مقداري ميوه برايش گذاشتم كه وقتي وي آنها را ديد با خنده گفت : مادرجان! مگر من مي خواهم به سفر تفريحي بروم؟ فقط براي من مقداري خرما بياور! بعد از سحر حميد رضا و دوستانش عازم شدند و پدرش تا ميدان انقلاب آنها را بدرقه كرد. و وقتي برگشت، در حالي كه اشك در چشمانش حلقه زده بود، گفت: فكر نمي كنم حميد رضا ديگر برگردد.»
زماني كه گروه اعزامي، به شهر كرمانشاه مي رسند طبق خاطرات يكي از دوستان حميد رضا كه براي مادر شهيد نقل كرده است: « حميد رضا با ديدن يكي از نگهبان ها كه به علت كمبود نيرو مجبور به اضافه نگهباني بوده و بسيار خسته شده بود، از او مي خواهد برود و استراحت كند و خودش تا صبح به جاي آن نگهبان انجام وظيفه مي كند.»
صبح فرداي آن روز درسوم شهريور 1358 آن گروه عازم سردشت مي شوند و به محض رسيدن، افراد ضد انقلاب وابسته به گروهك هاي شورشي به خودروي حامل آنها حمله برده و آنها را به اسارت مي گيرند. چهار نفر ازآنها را چون لباس محلي كُردي به تن داشتند اسير و چهار نفر ديگر كه شامل حميد رضا تواضعي، ناصر تركان، حميد شيري و شهريار ملك اندي بود را در يك دادگاه صحرايي فرمايشي محاكمه و اعدام مي كنند . يكي از دلايل اعدام حميد رضا تواضعي همراه داشتن نهج البلاغه و قرآن مجيد بوده است .
در موقع شهادت فقط يك دست خط از حميد رضا به جامانده است، با اين عبارت كه: « خدايا، من فرصت نداشتم ، همين تيمّم را به عنوان غسل شهادت بپذير».
خانواده شهيد تواضعي از طريق راديو متوجه شهادت آن چهار شهيد كه حميد رضا نيز از جمله آنها بود مي شوند.
مادر شهيد مي گويد: « بعد از شنيدن خبر شهادت حميد رضا پسر خاله هاي او از طريق اروميه به سمت محل شهادت بچّه ها رفتند تا بتوانند جنازه ها را تحويل بگيرند. كه حتي با يكي از اكراد محلي جهت گرفتن جنازه قرار مي بندند و هزينه اي هم مي دهند ولي بعداً متوجه مي شوند كه او دروغ مي گويد. در راه بازگشت به آنها اطلاع مي دهند كه جنازه ها را تحويل گرفته اند و بالاخره شهدا را به تهران مي فرستند، جنازه ها بعد از 13 روز به تهران رسيد و مراسم عزاداري شهيد در مسجد ارگ، تهران و منطقه چيذر برگزار شد. وپيكر پاك شهيد حميد رضا تواضعي در قطعۀ 24 بهشت زهرا به خاك سپرده شد.»  

علي جان به همراه همسرش ثريا و دو فرزندش در روستاي جهيزدان از توابع شهرستان سراب زندگي آرامي داشتند . مرد مهربان و با تقوايي كه روزها را درمزرعه به كشاورزي مشغول بود و شب ها در كنار خانواده به فكر فردا و فرداها بود كه خداوند مولود تازه اي به او بخشيد و خانواده آنها را پنج نفره كردو به اين ترتيب بود كه «عبداله» در اول خرداد ماه سال 1321 نفر پنجم اين خانواده با صفا و ساده روستايي شد و چشم و دل پدر و مادرش را روشن ساخت. ثريا مادر مهرباني كه به او شيره جان مي بخشيد و علي جان پدر دلسوزي كه براي آينده اش فكرها در سر مي پرواند . و عبداله پسري بودكه نشاط و شادي را به آنها هديه كرد . عبداله بزرگ و بزرگ تر مي شد اما دست تقدير و مشيت الهي خيلي زود اين نشاط را ازآنها گرفت و علي جان فرصت ادامه زندگي نيافت و به رحمت ايزدي پيوست. عبداله كودكي را با بي پدري گذراند تا اين سرنوشت آغاز راهي سخت و دشوار در مسير زندگي براي او باشد. فرزند سخت كوش و فداكار علي جان در عين كودكي، پر تلاش و با گذشت بود و يار و ياور مادر در تامين زندگي.
طبيعت سرسبز آذربايجان شرقي محل جنب وجوش عبداله و ساير بچه هاي روستايي جهيزدان سراب بود و وقتي شب ها خسته از بازي به خانه بازمي گشت، مادر جاي خالي پدر را براي او پر مي كرد. او نه فقط مادر بلكه پدرعبداله نيز به شمار مي رفت.
عبداله دوران تحصيل را از مكتب خانه روستا شروع كرد و مادرش هرگز نگذاشت او با درس و مشق بيگانه شود. اما گرچه او فرزند آخر خانواده بود ولي محبت مادر را با تلاش و كوشش فراوان براي امرار معاش خانواده در كنار تحصيل پاسخ گفت و مرد نان آور خانه لقب گرفت. كار سخت در مزرعه و پركردن جاي خالي پدر از او نوجواني سخت كوش ساخته بود و همين تجربه باعث موفقيت او در كار و تحصيل شد. و او علاوه بر كشاورزي و تأمين مخارج زندگي با گذراندن مراحل تحصيل و به پايان رساندن دوران ابتدايي و راهنمايي و دبيرستان موفق به گرفتن ديپلم شد. سپس براي گذراندن دوران سربازي به خدمت وظيفه اعزام گشت.
با پايان خدمت سربازي به دليل مشكلات موجود در روستا و سختي تأمين مخارج زندگي مجبور به ترك روستا و زادگاهش شد وهمراه با مادر و برادران براي يافتن شغلي مناسب و فراهم كردن زندگي بهتر براي خود و خانواده اش به تهران مهاجرت كرد و در كارخانه شير پاستوريزه كه سالهاي پس از انقلاب اسلامي اداره آن به وزارت جهاد سازندگي سپرده شد مشغول به كار شد.
مادر عبداله كه به زندگي دو پسر بزرگش سرو سامان داده بود به فكر داماد كردن آخرين يادگار علي جان افتاد و با مهيا شدن شرايط مناسب، او را به تشكيل زندگي و ازدواج تشويق كرد. تا اين كه در سال 1346 عبداله با خانم رقيه وجداني ازدواج كرد. براي عبداله ايمان، تعهد و پايبندي به خانواده تنها شروط اين پيوند و همسرآينده اش بود كه آنها را در خانواده وجداني موجود مي ديد. لذا در كمال سادگي و به دور از هر گونه تشريفات، زندگي در زير يك سقف را شروع كردند. حاصل اين ازدواج پنج فرزند دختر به نام هاي فريبا، فرزانه، فاطمه، پروانه، و زهرا و تنها فرزند پسرش علي بود.
عبداله مردي متديّن و علاقه مند به اهل بيت (ع) بود و از زحمت كشان هئيت عزاداران سالار شهيدان حضرت امام حسين(ع) كه با عشق و علاقه به اين كار مي پرداخت. او ارادت خاصي به ائمه اطهار (ع) به ويژه حضرت امام رضا(ع) داشت و خود را شفا يافته ايشان مي دانست. آن طور كه خود نقل مي كرد، در ايام جواني سر دردهاي شديد مي گرفته كه پزشكان از درمان آن عاجز مي شوند و او به حضرت امام رضا (ع) متوسل شده و براي هميشه درد را فراموش مي كند.
با شروع دوران انقلاب اسلامي و مبارزات مردم عليه رژيم طاغوت او نيز به همراه سيل خروشان مردم، سرود مرگ بر شاه سر مي دهد و به فرمان امام خميني (ره) براي از بين بردن حكومت شاهنشاهي لبيك مي گويد. همسرش نقل مي كند. « در يكي از شب هاي انقلاب عبداله آرام و قرار نداشت و خواب به چشمانش نمي رفت و چون نمي خواست خانواده اش نگران شوند به آرامي مي خواست خانه را ترك كند كه من بيدار شدم و گفتم اگر مي خواهي بروي بايد ما را هم با خود ببري»
او در سنگر مبارزه با رژيم فاسد پهلوي ماند تا انقلاب اسلامي به پيروزي رسيدو پس از انقلاب اسلامي نيز همچنان به خدمتگزاري اهل بيت (ع) ادامه داد و در حسينيه توحيد جواديه تهران از اعضاي ثابت و تأثير گذار بود كه مراسم عزاداري سالار شهيدان را به خوبي و گسترده برپا مي كردند.
او مردي صبور،آرام وخوش اخلاق بودكه آزارش به كسي نرسيد و خانواده اش از او تلخي نديد و برادران و دوستانش جز نيكي و ايثار از او چيزي به ياد ندارند. حتي زمين هاي موروثي خود در روستا را به برادرانش بخشيد.
عبداله جان دوست كه با پيوند عميق به اهل بيت (ع) روحش را صيقل داده بود عليرغم ميل باطني و علاقه شديدي كه براي جهاد في سبيل الله و شركت در جبهه هاي جنگ حق عليه باطل داشت به دليل مشكلات خانوادگي و موانع زندگي نمي توانست براي دفاع از خاك ميهن به مناطق عملياتي اعزام شود ولي هميشه دلش با رزمندگان بود و به گفته همسرش «عاشق شهادت» . گويا سرنوشت عبداله با شهادت گره خورده بود كه دشمن زبون وقتي در مقابل دلير مردان شجاع در جبهه ها ي جنگ خود را ناتوان ديد به سوي مردم بي دفاع حمله ور شد و با موشك باران مناطق مسكوني سعي در رسيدن به اهداف پليد خود داشت . در يكي از اين حملات، هواپيماي دشمن بعثي بر فراز آسمان تهران، ميدان راه آهن را هدف قرار داد و به اين ترتيب عبداله جان دوست در نوزدهم فروردين ماه سال 1365 با بمباران ميدان راه آهن تهران و برخورد تركش به بدنش شهد شيرين شهادت را نوشيد و به سوي پروردگار خويش پرواز كرد. او آن روز قبل از خروج از خانه در حالي كه به ستون داخل حياط تكيه داده بود خوب به خانواده خود نگريست نگاهش حكايتي ديگر داشت گويا اين آخرين نگاه او به خانواده اش بود ولي در يك لحظه نگاهش را از همه چيز بريد و رفت و به آرزوي شهادت كه همواره ازآن صحبت مي كرد رسيد. تا از عرش برين شاهد هميشه تاريخ باشد.
پيكر پاك آن شهيد را با عزت و سر بلندي در رديف 11 از قطعه 40 در بهشت زهراي تهران و در ميان اشك و اندوه خانواده و بستگان و دوستانش به خاك سپردند

روز سوم خرداد ماه سال 1342 داوود علي ياري بابلقاني و برادر دوقلوي او در روستاي بابلقان در شهرستان ملاير، ديده به دنيا مي گشايند. آن ها پس از سه خواهر خود به دنيا مي آيند. اما پس از گذشت 20 روز از تولدشان برادر داوود از دنيا مي رود.
داوود را در خانه «علي يار» صدا مي زدند، او نزد خانواده از منزلت و احترام و توجه خاصي برخوردار بود. بعد ها به جمع خانواده غلامعباس علي ياري يك دختر ديگر اضافه مي شود. و تعداد فرزندان به پنج نفر مي رسد. چهار دختر و يك پسر.
از همان دوران كودكي عشق به اسلام و قرآن و محبت به اهل بيت (ع) در وجود داوود موج مي زد. زيرا از همان روزها مادر برايش از حماسه امام حسين(ع) از رشادت ها، و از شقاوت هاي قوم ظالمين مي گفت. و او همه وقايع كربلا را به گوش جان مي شنيد.
داوود با همۀ سختي هاي ناشي از وضع بد اقتصادي خانواده، دورۀ ابتدايي را در روستاي محل تولد خود و دوره راهنمايي را در روستاي همجواركه جوزان نام داشت گذراند.
او دركارهاي كشاورزي به پدر كمك مي كرد. اما فوتبال را هم خيلي دوست داشت و در هر وقت و فرصتي كه به دست مي آورد. با بچه ها فوتبال بازي مي كرد.
او مدافع انقلاب اسلامي بود و در مقابل كساني كه آن زمان طرفدار رژيم شاهنشاهي سابق بودند ايستادگي مي كرد. در دوره تحصيلات راهنمايي با ماشين روستا به جوزان كه محل تحصيل دوره راهنمايي او بود نمي رفت، مي گفت: راننده طرفدار رژيم شاهنشاهي است.
هجده ساله بود كه ازدواج كرد. سال ها قبل وقتي مهناز خانم كوچك بوده در رودخانه مي افتد پدر داوود او را نجات مي دهد و همان روز نيز او را براي پسرش خواستگاري مي كند. اين خواستگاري در سال 59 13در هجده سالگي داوود، منجر به ازدواج او با مهناز خانم شد. همسرداوود از اقوام دور آنها و ساكن روستاي با بلقان بود.
در سال 1361 داوود با وجود مخالفت هاي خانواده به خدمت سربازي رفت و حدود هفت ماه در كرمان خدمت كرد، پدر كه از دوري داوود ناراحت بود، به هر دري مي زند تا پسرش از رفتن به سربازي معاف شود دلايل محكمي هم ارائه مي كند ، اولاً خودش بالا 60 سال سن داشت و ثانياً داوود تنها فرزند پسر خانواده بود. پدر داوود از هيچ كوششي فرو گذار نكرد تا اينكه بالاخره داوود با پي گيري هاي پدر از ادامه خدمت سربازي معاف شد.
روز دوازده فروردين سال 1362 اولين فرزند داوود و مهناز خانم به دنيا آمد. داوود از كرامات سلمان فارسي براي همسرش تعريف مي كند و با جلب نظر او نام نوزاد را سلمان مي گذارند.
بعد از معافيت از سربازي ديري نمي پايد كه بي خبر از پدرو مادر به جبهه مي رود زيرا آنها مخالف جبهه رفتن تنها پسرشان بودند، حدود يك ماه بعد نشاني منزل دايي اش را داده سفارش مي كند تا به پدر و مادرش چيزي نگويند.
در رفت و آمدهايش از جبهه به منزل، پدر و مادر سعي مي كردنداو را از رفتن به جبهه بازدارند، ولي نيرويي عجيب داوود را به سوي جبهه هاي نبرد حق عليه باطل فرا مي خواند. نوروز سال 1362 به مرخصي نمي آيد و پدرش تا دو كوهه دنبال او مي رود اما او را پيدا نمي كند، داوود گاهي به پدر و مادر مي گفت: كاش برادر ديگري داشتم تا شما اين قدر نسبت به من حساس نبوديد.
روز هفتم دي ماه سال 1363 پسر دومش به دنيا مي آيد و داوود نام او را ابوذر مي گذارد . در همان روزها بود كه وقتي داوود به خانه برگشت مهناز خانم تاول و لكه هايي قهوه اي رنگ روي سينه و سر و دهان او مشاهده كرد. و داوود اصرار و تأكيد مي كند كه نبايد كسي از اين موضوع با خبر شود. به خصوص پدرو مادرش، او هيچ وقت براي پدر و مادرش از جبهه چيزي تعريف نمي كرد، مبادا خانواه اش نگران شوند.
گاهي وقت ها پدرش مي گفت: تو تنها پسرخانواده هستي و نبايد به جبهه بروي و پاسخ را مي شنيد كه: اگر بدانيد چقدر تك فرزند و تك پسر به جبهه مي آيند، پدر جان اگر همه مردم بنا به هر دليلي به جبهه نروند، مناطق جنگي از رزمنده خالي مي شود.
سال 1364 داوود به اتفاق همسر و دو فرزندش به تهران مهاجرت مي كنند و در منطقه صالح آباد واقع درمسير اتوبان بهشت زهرا در خانه اي اجاره اي اقامت مي كنند. و همان سال نيز وارد خدمت در جهاد سازندگي مي شود.
همسرش مي گويد: داوود بسيار با محبت و دلسوز بود سعي مي كرد تا جايي كه مي توانست در كارهاي خانه به من كمك كند.
مدتي بعد به كرج نقل مكان مي كند تا در زمين كوچكي كه پدر در كرج خريده بود خانه اي براي سكونت بسازد . خانه با كمك دوستان داوود ساخته مي شود و دراين زمان فرزند سوم آن ها مقداد نيز دركرج ديده به دنيا مي گشايد.
داوود پس از ساخت خانه در كرج و سكونت دائم، از پدر و مادر و خواهر وبرادرش درخواست مي كند كه تا به كرج آمده و با هم زندگي كنند.
در سال 1366، سال آثار جراحات و آلودگي هاي شيميايي در وجود داوود گسترش مي يايد و سرفه هاي شديد و ضعف و ناتواني، او را مستأصل مي كند. يك سال بعد اين علايم به اوج خود مي رسد. و در سال 1367 در بيمارستان امام خميني(ره) بستري شده واستفاده از اكسيژن براي اولين بار برايش تجويز شد ؛ اين در حالي بود كه همسرش فرزند چهارم شان را باردار بود و داوود قبل از به دنيا آمدن فرزندش نام اسماء را براي او انتخاب كرده بود داوود براي هر چهار فرزند خود قبل از به دنيا آمدن نامي را انتخاب مي كرد گويي كه از پسر يا دختر بودن آنها اطلاع داشت.
در شانزدهم اسفند ماه سال 1367 اسماء متولد شد، اسماء سيزده روزه بود كه پدرش را به شهرستان ملاير انتقال دادند تا در هواي پاك تنفس كند، روز به روز حال داوود رو به وخامت مي گذاشت تا جايي كه خبر ارتحال فوت حضرت امام (ره) و تألم ناشي از آن، اين وخامت را شديدتركرد.
روزها مي گذشت داوود هر روز بدتر از روز قبل مي شد؛ بگونه اي كه چفيۀ محتوي خاك را روي سينه اش مي گذاشتند و او پس از تيمم ، با اشاره نماز مي خواند.
نيازش به اكسيژن دائمي شد به ناچار او را به بيمارستان ملاير برده و وخامت وضع او باعث شد مدتي بعد از آن هم به علت پيشرفت بيماري به بيمارستان ساسان تهران منتقل شد. پس از آن با تشخيص براي ادامه معالجه به كشور آلمان اعزام شد بنياد جانبازان داوود را به دليل روحيه خوبش تنها و بدون همراه به آلمان اعزام كرد.
او قبل از عزيمت به آلمان به خانواده گفته بود «اگر تا يك ماه ديگر آمدم سلامتي ام را به دست نمي آورم ولي اگر ديرتر آمدم اميدي هست.» اوبه آلمان رفت و پس از يك هفته به انگلستان اعزام شد. داوود فهميده بود كه در انگلستان منتظر ريه پيوندي براي او هستند، اعتراض كرد و گفت نمي خواهم ريه بيگانه اي در سينه ام باشد، مرا به ايران برگردانيد. سفرش حدود يك ماه طول كشيد و مدتي نگذشت كه پيش بيني او به وقوع پيوست.
پس از بازگشت از انگلستان به بيمارستان ساسان منتقل شد. دوازده روز در بخش عمومي بستري بود، در اين مدت از شدت درد به خود مي پيچيد. و مرتب صدا مي زد! يا حسين، يا حسين، يا زهرا. به علت شدت درد اورا به ICU منتقل مي كنند حدود چهل روز در ICU به سر مي برد و روزهاي آخر به همسرش مي گويد: مي خواهم دخترمان اسماء را ببينم، اسماء را براي ديدار با پدرش آوردند و او پدر را از ميان 17 يا 18 بيمار ديگر تشخيص مي دهد.
داوود هر روز از روز پيش لاغرتر و رنجورتر مي شود. تا سرانجام در روز هفتم تيرماه سال 1370 ساعت هفت عصر در حالي كه از درد به خود مي پيچيد به آرزوي ديرينه اش رسيده و با ايست قلبي به ديدار معبود مي شتابد .
موقع عروج داوود كسي از نزديكان نزد اونبود. شب قبل از شهادتش مهناز خانم همسرش، نزد او بود به خانه بر مي گردد، و قبل از اين كه به بيمارستان بازگردد تلفني ازطرف بيمارستان به شوهر خواهر داوود زنگ مي زنند و خبرشهادت داوود را مي دهند و او نيز به مادر داوود خبر مي دهد. همسرش مي گويد: مادر او زن صبوري است، او نيز موضوع را به من نگفت وقتي به بيمارستان رسيدم با تخت خالي داوود روبرو شدم نمي خواستم باور كنم. شايد جانباز شدن داوود مقدمه اي بود براي قبول شهادت و از دست دادنش، من هميشه از خدا مي خواستم ا و بماند اگر چه دست و پايش قطع شود ولي او را از دست ندهم . واكنون نيز هميشه او را در كنار خود حس مي كنم.
همسرش مي گويد: در طول مدت سه سال جانبازي هر باركه قصد نوشتن وصيت نامه مي كرد. درد و سرفه هاي شديد امانش نمي داد ، او در اين مدت فقط توانست بگويد او را در روستاي بابلقان به خاك بسپارند.
پيكر پاك شهيد داوود علي ياري بابلقاني پس از شهادت به روستاي زادگاهش انتقال يافت و با مشايعت هم ولايتي ها، بستگان و آشنايان، در خاك روستاي بابلقان آرام گرفت.